Book,Page,LineNumber,Text
34,0028,001,วิเศษยิ่ง  ด้วยตนเองทีเดียว.   บทว่า  <B>อุปสมฺปชฺช   วิหรติ</B>  ได้แก่ ได้อยู่.  
34,0028,002,บทว่า  <B>สรณียํ</B>  ความว่า ธรรมดาว่า สถานที่ที่ตนเองได้สำเร็จเป็นพระอรหันต์
34,0028,003,เป็นสถานที่ที่ภิกษุจะต้องระลึกไว้  คือ  ไม่ลืมตลอดชีวิตว่า  เราได้สำเร็จเป็น
34,0028,004,พระอรหันต์  ที่ควงต้นไม้โน้น  ฯลฯ  ในรัฐโน้น.
34,0028,005,พระผู้มีพระภาคเจ้า    ทรงจบพระธรรมเทศนาตามอนุสนธิ    ดังว่า
34,0028,006,มานี้แล.
34,0028,007,<I>จบอรรถกถาสรณียสูตรที่   ๒</I>
34,0028,008,<H1>๓.   ภิกขุสูตร</H1>
34,0028,009,<H1>ว่าด้วยบุคลล ๓ จำพวกในทางโลกและทางธรรม</H1>
34,0028,010,[๔๕๒]  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย บุคคล ๓ จำพวกนี้มีอยู่ในโลก  บุคคล
34,0028,011,๓ จำพวกไหน คือ บุคคลผู้ไร้ความหวัง บุคคลผู้มีส่วนแห่งความหวัง  บุคคล
34,0028,012,ผู้สิ้นความหวังแล้ว
34,0028,013,ก็บุคคลอย่างไร  ชื่อว่าผู้ไร้ความหวัง ?  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย  บุคคล
34,0028,014,บางคนในโลกนี้เกิดในตระกูลต่ำ  คือตระกูลจัณฑาลก็ดี  ตระกูลคนดีดพิณก็ดี
34,0028,015,ตระกูลพรานก็ดี  ตระกูลช่างทำรถก็ดี   ตระกูลคนรับจ้างเทขยะก็ดี  ทั้งยากจน
34,0028,016,ขัดสนข้าวน้ำโภชนะ    เป็นอยู่อย่างแร้นแค้น      หาอาหารและเครื่องนุ่งห่มได้
34,0028,017,โดยฝืดเคือง ซ้ำเป็นคนขี้ริ้วขี้เหร่  เตี้ยแคระ  มากไปด้วยโรค  คือ ตาบอดบ้าง
34,0028,018,เป็นง่อยบ้าง กระจอกบ้าง  เปลี้ยบ้าง ไม่ใคร่ได้ข้าว น้ำ ผ้า  ยวดยาน  ระเบียบ