Book,Page,LineNumber,Text
05,0046,001,สองบทว่า  <B>อากฑฺฒียมานา  คจฺฉติ </B>   มีความว่า   ภิกษุณีถูกพวก
05,0046,002,ชาวบ้านผู้ก่อคดีมาด้วยตนเองหรือส่งทูตมา       เรียกตัวไปยังสำนักงานของพวก
05,0046,003,ตุลาการ.  ต่อจากนั้นผู้ก่อคดีจะแถลงถ้อยคำของตนก่อน หรือถ้อยคำของภิกษุณี
05,0046,004,ก่อนก็ตามที    ในการแถลงครั้งแรก    ก็ไม่เป็นทุกกฏเลย    ในการแถลงให้การ
05,0046,005,ครั้งที่  ๒    ก็ไม่เป็นถุลลัจจัย.     แม้ในคดีที่พวกอำมาตย์ทำการวินิจฉัยถึงที่สุด
05,0046,006,ลงแล้ว    ก็ไม่เป็นอาบัติเช่นกัน.    ถ้าแม้ว่า    ผู้ก่อคดีกล่าวกะภิกษุณีว่า   ขอให้
05,0046,007,ท่านนั่นแหละจงแถลงถ้อยคำของผมและของท่าน.      ถึงแม้เมื่อภิกษุณีแถลง
05,0046,008,พวกอำมาตย์ได้พึงถ้อยคำแล้ว   ทำคดีให้ถึงที่สุด   ก็ไม่เป็นอาบัติเหมือนกัน.
05,0046,009,<H2>ว่าด้วยการขออารักขาจากทางบ้านเมือง</H2>
05,0046,010,สองบทว่า   <B>อารกฺขํ   ยาจติ </B>  ได้แก่   ขออารักขาอันเป็นธรรมไม่เป็น
05,0046,011,อาบัติ.    บัดนี้    เพื่อแสดงวิธีขออารักขาที่เป็นธรรม      พระผู้มีพระภาคเจ้าจึง
05,0046,012,ตรัสว่า  บอกไม่เจาะตัว. 
05,0046,013,ในคำว่า  <B>อนุทฺทิสฺส  อาจิกฺขติ </B>นั้น  มีวินิจฉัยดังนี้ :-   ปรารภอดีต
05,0046,014,บอกเจาะตัวก็มี    บอกไม่เจาะตัวก็มี    แม้ปรารภอนาคตบอกเจาะตัวก็มี    บอก
05,0046,015,ไม่เจาะตัวก็มี.
05,0046,016,ปรารภอดีตบอกเจาะตัวเป็นอย่างไร ?  คือ  ที่สำนักของภิกษุณี  พวก
05,0046,017,เด็กชาวบ้าน     หรือคนอันธพาลมีนักเลงเป็นต้น    พวกใดพวกหนึ่งพระพฤติ
05,0046,018,อนาจารก็ดี    ตัดต้นไม้ก็ดี    ขโมยผลไม้น้อยใหญ่ก็ดี     แย่งชิงเอาบริขารก็ดี.
05,0046,019,ภิกษุณีเข้าไปหาพวกเจ้าหน้าที่รักษากฎหมายบอกว่า   ที่สำนักของพวกเราถูกทำ
05,0046,020,ประทุษกรรมชื่อนี้   เมื่อเขาถามว่า   ใครทำ    บอกว่า   คนโน้นและคนโน้น.
05,0046,021,ด้วยอาการอย่างนี้    จัดเป็นการบอกเจาะตัวปรารภอดีต.     การบอกเจาะตัวนั้น
05,0046,022,ไม่ควร.   ถ้าพวกเจ้าหน้าที่ผู้รักษากฎหมายเหล่านั้น    ฟังคำนั้นแล้วทำการปรับ
05,0046,023,ไหมแก่ชนเหล่านั้น   ทรัพย์ทั้งหมดที่ถูกปรับไหม    เป็นสินใช้แก่ภิกษุณี.    แม้