Book,Page,LineNumber,Text
06,0033,001,มีอาการทราม   บางพวกสอนให้รู้ได้ง่าย   บางพวกสอนให้รู้ได้ยาก   บางพวกมี
06,0033,002,ปรกติเห็นปรโลกและโทษโดยความเป็นภัยอยู่   ฉันนั้น เหมือนกัน   ครั้นแล้วได้
06,0033,003,ตรัสดาถาตอบท้าวสหัมบดีพรหมว่า  ดังนี้:-
06,0033,004,<B>เราเปิดประตูอมตะแก่ท่านแล้ว สัตว์ 
06,0033,005,เหล่าใดจะฟัง  จงปล่อยศรัทธามาเถิด ดูก่อน
06,0033,006,พรหม   เพราะเรามีความสำคัญในความลำ-
06,0033,007,บาก     จงไม่แสดงธรรมที่เราคล่องแคล่ว
06,0033,008,ประณีต  ในหมู่มนุษย์.</B>
06,0033,009,ครั้นท้าวสหัมบดีพรหมทราบว่า    พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงประทาน
06,0033,010,โอกาสเพื่อจะแสดงธรรมแล้ว    จึงถวายบังคมพระผู้มีพระภาคเจ้าทำประทักษิณ
06,0033,011,แล้ว   อันตรธานไปในที่นั้นแล.
06,0033,012,<I>พรหมยาจนกถา  จบ</I>
06,0033,013,<H1>อรรถกถาพรหมยาจนกถา</H1>
06,0033,014,ครั้งนั้นแล   พอล่วงเจ็ดวัน   พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงออกจากสมาธินั้น
06,0033,015,เสร็จกิจทั้งปวงมีประการดังกล่าวแล้วนั้นแล   ออกจากโคนต้นไม้เกต   เสด็จเข้า
06,0033,016,ไปยังต้นอชปาลนิโครธแม้อีก.
06,0033,017,สองบทว่า  <B>ปริวิตกโก   อุทปาทิ</B>   มีความว่า   ความรำพึงแห่งใจนี้
06,0033,018,ที่พระพุทธเจ้าทุกพระองค์ทรงพระพฤติกันมาเป็นอาจิณเกิดขึ้นแด่พระผู้มีพระ
06,0033,019,ภาคเจ้าผู้พอประทับนั่งที่โคนต้นอชปาลนิโครธนั้นเท่านั้น.