Book,Page,LineNumber,Text
06,0035,001,อาศัยกันเกิดขึ้น เพราะฉะนั้น จึงชื่อว่า ธรรม เหล่านี้เป็นปัจจัยแห่งธรรมเหล่า
06,0035,002,นี้ เป็นธรรมอาศัยกันเกิดขึ้น.
06,0035,003,ข้อว่า โส มมสฺส กิลมโถ มีความว่า ขึ้นชื่อว่าเทศนาแก่เหล่าชนผู้
06,0035,004,ไม่รู้ พึงเป็นยาความเหน็ดเหนื่อยแก่เรา พึงเป็นความลำบากแก่เรา.
06,0035,005,บทว่า ภควนฺตํ แปลว่า แก่พระผู้มีพระภาคเจ้า.
06,0035,006,บทว่า อนจฺฉริยา ได้แก่ ที่เป็นอัศจรรย์นักหนา๑.
06,0035,007,บทว่า ปฏิภํสุ มีความว่า ได้เป็นอารมณ์แห่งญาณกล่าวคือปฏิภาณ
06,0035,008,คือถึงความเป็นคาถาอันพระองค์พึงรำพึง. ห อักษรใน บทว่า หลํ นี้ สักว่า
06,0035,009,เป็นนิบาต ความว่า ไม่ควร.
06,0035,010,บทว่า ปกาสิตุํ ได้แก่ เพื่อแสดง. มีคำอธิบายว่า บัดนี้ไม่ควร
06,0035,011,แสดงธรรมที่เราบรรลุได้โดยยากนี้.
06,0035,012,บาทคาถาว่า นายํ ธมฺโม สุสมฺพุทฺโธ มีความว่า ธรรมนี้ทำ
06,0035,013,ได้ง่าย ๆ เพื่อจะตรัสรู้หามิได้ อธิบายว่า การที่จะรู้มิใช่ทำได้ง่าย ๆ.
06,0035,014,บทว่า ปฏิโสตคามึ มีความว่า ให้ถึงนิพพานที่ท่านเรียกว่าธรรม
06,0035,015,อันทวนกระแส.
06,0035,016,บทว่า ราคฺรตฺตา มีความว่า สัตว์ทั้งหลาย ผู้อันเครื่องย้อมคือกาม
06,0035,017,เครื่องย้อมคือภพ และเครื่องย้อมคือทิฏฐิย้อม (ใจ) แล้ว.
06,0035,018,บทว่า น ทกฺขนฺติ ได้แก่ ย่อมไม่เห็น.
06,0035,019,สองบทว่า ตโมกฺขนฺเธน อาวุฏา มีความว่า ผู้อันกองแห่งอวิชชา
06,0035,020,ปกคลุมไว้แล้ว.