Book,Page,LineNumber,Text
06,0040,001,ลำดับนั้น   พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ทรงพระดำริว่า    เราจะพึงแสดงธรรม 
06,0040,002,แก่ใครก่อนหนอ  ใครจักรู้ทั่วถึงธรรมนี้ได้ฉับพลัน   ครั้นแล้วทรงพระดำริต่อ
06,0040,003,ไปว่าภิกษุปัญจวัคคีย์มีอุปการะแก่เรามาก   ได้บำรุงเราผู้ตั้งหน้าบำเพ็ญเพียรอยู่
06,0040,004,ถ้ากระไรเราพึงแสดงธรรมแก่ภิกษุปัญจวัคคีย์ก่อน  ครั้นแล้วได้ทรงพระดำริต่อ
06,0040,005,ไปว่า    บัดนี้ภิกษุปัญจวัคคีย์อยู่ที่ไหนหนอ     พระผู้มีพระภาคเจ้าได้ทรงเห็น
06,0040,006,ภิกษุปัญจวัคคีย์อยู่   ณ ป่าอิสิปตนะมฤคทายวัน    เขตพระนครพาราณสี    ด้วย
06,0040,007,ทิพพจักขุอันบริสุทธิ์ ล่วงจักษุมนุษย์  ครั้งพระองค์ประทับอยู่    ณ อุรุเวลาประเทศ
06,0040,008,ตามควรแก่พุทธาภิรมย์แล้ว   เสด็จจาริกไปทางพระนครพาราณสี.
06,0040,009,<H1>เรื่องอุปกาชีวก</H1>
06,0040,010,[๑ ]   อาชีวกชื่ออุปกะได้พบพระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จดำเนินทางไกล
06,0040,011,ระหว่างแม่น้ำคยาและไม้โพธิพฤกษ์  ครั้นแล้วได้ทูลคำนี้แด่พระผู้มีพระภาคเจ้า
06,0040,012,ว่า    ดูก่อนอาวุโส   อินทรีย์ของท่านผ่องใสยิ่งนัก   ผิวพรรณของท่านบริสุทธิ์
06,0040,013,ผุดผ่อง  ดูก่อนอาวุโส    ท่านบวชอุทิศใคร  ใครเป็นศาสดาของท่าน   หรือท่าน
06,0040,014,ชอบธรรมของใคร   เมื่ออุปกาชีวกกราบทูลอย่างนี้แล้ว       พระผู้มีพระภาคเจ้าได้
06,0040,015,ตรัสพระคาถาตอบ  อุปกาชีวกว่าดังนี้:-
06,0040,016,<B>เราเป็นผู้ครอบงำธรรมทั้งปวง     รู้
06,0040,017,ธรรมทั้งปวงอันตัณหาและทิฏฐิ    ไม่ฉาบทา
06,0040,018,แล้วในธรรมทั้งปวง    ละธรรมเป็นไปในภูมิ
06,0040,019,สานได้หมด   พ้นแล้วเพราะความสิ้นไปแห่ง
06,0040,020,ตัณหา   เราตรัส รู้ยิ่งเองแล้วจะพึงอ้างใครเล่า
06,0040,021,อาจารย์ของเราไม่มี  คนเช่นเราก็ไม่มี  บุคคล</B>