Book,Page,LineNumber,Text
07,0009,001,พระพุทธเจ้าข้า    ภิกษุใด   เป็นพระอรหันต์มีอาสวะสิ้นแล้ว    อยู่จบ
07,0009,002,พรหมจรรย์แล้ว   มีกิจที่ควรทำได้ทำเสร็จแล้ว   ปลงภาระลงแล้ว    มีประโยชน์
07,0009,003,ของคนได้ถึงแล้วโดยลำดับ     มีกิเลสเครื่องประกอบสัตว์ไว้ในภพหมดสิ้นแล้ว
07,0009,004,หลุดพ้นแล้วเพราะรู้ชอบ   ภิกษุนั้นย่อมน้อมใจ  ไปสู่เหตุ  ๖  สถาน  คือ:- 
07,0009,005,๑.  น้อมใจไปสู่บรรพชา.
07,0009,006,๒. น้อมใจไปสู่ความเงียบสงัด.
07,0009,007,๓.  น้อมใจไปสู่ความไม่เบียดเบียน.
07,0009,008,๔.  น้อมใจไปสู่ความสิ้นอุปาทาน.
07,0009,009,๕.  น้อมใจไปสู่ความสิ้นตัณหา   และ.
07,0009,010,๖.   น้อมใจไปสู่ความไม่หลงใหล.
07,0009,011,พระพุทธเจ้าข้า  ก็บางทีจะมีบางท่านในพระธรรมวินัยนี้สำคัญเห็นเช่น
07,0009,012,นี้ว่า     ท่านผู้นี้อาศัยคุณแต่เพียงศรัทธาอย่างเดียวเป็นแน่     จึงน้อมใจไปสู่
07,0009,013,บรรพชา   ดังนี้พระพุทธเจ้าข้า   ก็ข้อนี้ไม่พึงเห็นอย่างนั้นเลย   ภิกษุขีณาสพผู้
07,0009,014,อยู่จบพรหมจรรย์แล้ว    มีกิจที่ควรทำได้ทำเสร็จแล้ว   ไม่เห็นว่าตนยังมีกิจที่จำ
07,0009,015,จะต้องทำ   หรือจะต้องกลับสะสมทำกิจที่ได้ทำแล้ว   จึงน้อมใจสู่บรรพชา  โดย
07,0009,016,"ที่ตนปราศจากราคะ   เพราะสิ้นราคะ,   จึงน้อมใจไปสู่บรรพชา   โดยที่ตนปราศ"
07,0009,017,"จากโทสะ   เพราะสิ้นโทสะ,   จึงน้อมใจไปสู่บรรพชา  โดยที่ตนปราศจากโมหะ"
07,0009,018,เพราะสิ้นโมหะ.
07,0009,019,พระพุทธเจ้าข้า   ก็บางทีจะมีบางท่านในพระธรรมวินัย    สำคัญเห็น
07,0009,020,เช่นนี้ว่า   ท่านผู้นี้ปรารถนาลาภสักการะและความสรรเสริญเป็นแน่   จึงน้อมใจ
07,0009,021,ไปในความเงียบสงัด   ดังนี้  พระพุทธเจ้าข้า   ข้อนี้ก็ไม่พึงเห็นอย่างนั้นเลย   ภิกษุ-
07,0009,022,ขีณาสพผู้อยู่จบพรหมจรรย์แล้ว   มีกิจที่ควรทำได้ทำเสร็จแล้ว  ไม่เห็นว่าตนยัง
07,0009,023,มีกิจที่จำจะต้องทำ   หรือจะต้องกลับสะสมทำกิจที่ได้ทำแล้ว   จึงน้อมใจไปสู่ความ
07,0009,024,"เงียบสงัด      โดยที่ตนปราศจากราคะ     เพราะสิ้นราคะ,    จึงน้อมใจไปสู่ความ"