Book,Page,LineNumber,Text
13,0026,001,นายสารถีผู้สหาย    ถึงตัวเราก็จะต้องมีความเจ็บเป็นธรรมดา    ไม่ล่วง 
13,0026,002,พ้นความเจ็บไปได้หรือ.
13,0026,003,ขอเดชะ   พระองค์และข้าพระพุทธเจ้า   ล้วนจะต้องมีความเจ็บเป็น
13,0026,004,ธรรมดาไม่ล่วงพ้นความเจ็บไปได้.
13,0026,005,นายสารถีผู้สหาย ถ้าเช่นนั้น วันนี้พอแล้วสำหรับ ภูมิภาคแห่งสวน เธอ
13,0026,006,จงนำเรากลับ ไปวังจากสวนนี้เถิด.
13,0026,007,นายสารถีรับสั่งของพระวิปัสสีราชกุมารแล้ว    ได้นำเสด็จกลับไปยังวัง
13,0026,008,จากพระอุทยานนั้น ๆ
13,0026,009,ดูกรภิกษุทั้งหลาย   ได้ยินว่า   ครั้งนั้น  พระวิปัสสีราชกุมารเสด็จถึงวัง
13,0026,010,แล้ว ทรงเป็นทุกข์เศร้าพระทัย ทรงพระดำริว่า ผู้เจริญ ได้ยินว่า  ขึ้นชื่อว่าความ
13,0026,011,เกิดเป็นของน่ารังเกียจ  เพราะธรรมดาว่า  เมื่อความเกิดมีอยู่  ความแก่จักปรากฏ
13,0026,012,ความเจ็บจักปรากฏ   แก่ผู้ที่เกิดมาแล้ว.
13,0026,013,[๓๕]   ดูกรภิกษุทั้งหลาย   ครั้งนั้นแล   พระเจ้าพันธุมรับสั่งหานาย
13,0026,014,สารถีมาตรัสถามว่า นายสารถีผู้สหาย ราชกุมารได้อภิรมย์ในภูมิภาคแห่งสวนแล
13,0026,015,หรือ   นายสารถีผู้สหาย   ราชกุมารพอพระทัยในภูมิภาคแห่งสวนแลหรือ   นาย
13,0026,016,สารถีกราบทูลว่า ขอเดชะ  พระราชกุมารมิได้ทรงอภิรมย์ในภูมิภาคแห่งพระ -
13,0026,017,อุทยาน  ขอเดชะ   พระราชกุมารมิได้ทรงพอพระทัยในภูมิภาคแห่งพระอุทยาน
13,0026,018,ดังนี้  ตรัสถามต่อไปว่า  นายสารถีผู้สหาย  ก็ราชกุมารขณะเมื่อเสด็จประพาสสวน
13,0026,019,ได้ทอดพระเนตรอะไรเข้า.
13,0026,020,นายสารถีกราบทูลว่า   ขอเดชะ   พระราชกุมารขณะเมื่อเสด็จประพาส
13,0026,021,พระอุทยาน  ได้ทอดพระเนตรคนเจ็บ  ถึงความลำบาก  เป็นไข้หนัก  นอนจม
13,0026,022,อยู่ในมูตรและกรีสของตน  บุคคลอื่น ๆ  ต้องช่วยพยุงให้ลุก   ผู้อื่นต้องช่วยให้
13,0026,023,กินครั้นทอดพระเนตรแล้ว    ได้รับสั่งถามข้าพระพุทธเจ้าว่า    นายสารถีผู้สหาย