Book,Page,LineNumber,Text
13,0041,001,<H1>ว่าด้วยการอาราธนาของพรหม</H1>
13,0041,002,[๔๔]  ดูกรภิกษุทั้งหลาย ครั้งนั้นแล ท้าวมหาพรหมองค์หนึ่งได้ทราบ
13,0041,003,พระปริวิตกในพระทัยของพระผู้มีพระภาคอรหันตสัมาสัมพุทธเจ้าพระนามว่า
13,0041,004,วิปัสสี ด้วยใจ แล้วจึงดำริว่า  ผู้เจริญทั้งหลาย โลกจะฉิบหายเสียละหนอ  ผู้เจริญ
13,0041,005,ทั้งหลายโลกจะพินาศเสียละหนอ    เพราะว่าพระทัยของพระผู้มีพระภาคอรหันต
13,0041,006,สัมมาสัมพุทธเจ้า    พระนามว่าวิปัสสี    ได้น้อมไปเพื่อความขวนขวายน้อยเสีย
13,0041,007,แล้ว   มิได้น้อมไปเพื่อจะทรงแสดงธรรม.
13,0041,008,ดูกรภิกษุทั้งหลาย  ครั้งนั้นแล  ท้าวมหาพรหมนั้นหายไปในพรหมโลก
13,0041,009,มาปรากฎเฉพาะพระพักตร์พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระนามว่า
13,0041,010,วิปัสสี   เหมือนบุรุษที่มีกำลัง   เหยียดออกซึ่งแขนที่คู้เข้าไว้ หรือคู้เข้าซึ่งแขนที่
13,0041,011,ได้เหยียดออกไว้ฉะนั้น.
13,0041,012,ดูกรภิกษุทั้งหลาย  ครั้งนั้นแล    ท้าวมหาพรหมกระทำผ้าอุตตราสงค์
13,0041,013,เฉวียงบ่าข้างหนึ่ง  คุกชาณุมณฑลเบื้องขวาลงบนแผ่นดิน  ประนมมือไปทางที่
13,0041,014,พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระนามว่าวิปัสสี    ประทับอยู่แล้วได้
13,0041,015,กราบทูลกะพระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระนามว่าวิปัสสีว่า  ข้าแต่
13,0041,016,พระองค์ผู้เจริญ   ขอพระผู้มีพระภาคจงทรงแสดงธรรม    ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ
13,0041,017,ขอพระสคุตจงทรงแสดงธรรม  ในโลกนี้สัตว์ที่มีกิเลสเพียงดังธุลีในจักษุเบาบาง
13,0041,018,ยังมีอยู่   เพราะมิได้ฟังธรรม  สัตว์เหล่านั้นจึงเสื่อมเสียไป  ผู้ที่รู้ทั่วถึงธรรมได้
13,0041,019,ยังจักมี.
13,0041,020,ดูกรภิกษุทั้งหลาย    เมื่อท้าวมหาพรหมนั้นกราบทูลเช่นนี้     พระผู้มี
13,0041,021,พระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระนามว่าวิปัสสี     ได้ตรัสกะท้าวมหาพรหม
13,0041,022,นั้นว่า  ดูกรพรหม   แม้เราก็ได้ดำริแล้วเช่นนี้ว่า   ไฉนหนอ  เราพึงแสดงธรรม
13,0041,023,ดูกรพรหม  แต่เรานั้นได้คิดเห็นดังนี้ว่า ธรรมที่เราบรรลุแล้วนี้  เป็นธรรมลึกซึ้ง
13,0041,024,เห็นได้ยาก รู้ตามได้ยาก สงบประณีต  จะคาดคะเนเอาไม่ได้   ละเอียด  รู้ได้เฉพาะ