Book,Page,LineNumber,Text
15,0029,001,แล้วบรรลุเจโตสมาธิ   เมื่อจิตตั้งมั่นแล้ว    ย่อมตามระลึกถึงขันธ์ที่เคยอาศัย 
15,0029,002,อยู่ในกาลนั้นได้   หลังแต่นั้นไประลึกไม่ได้.   เขาจึงกล่าวอย่างนี้ว่า  <B>ท่าน  
15,0029,003,ผู้ใดแลเป็นพรหม  เป็นมหาพรหม  เป็นใหญ่  ไม่มีใครข่มได้  เห็น
15,0029,004,ถ่องแท้  เป็นผู้กุมอำนาจ  เป็นผู้สร้าง  เป็นผู้เนรมิต  เป็นผู้ประเสริฐ
15,0029,005,เป็นผู้บงการ  เป็นผู้ทรงอำนาจ  เป็นบิดาของหมู่สัตว์ผู้เป็นแล้วและ
15,0029,006,กำลังเป็น</B> พระพรหมผู้เจริญใดที่เนรมิตพวกเรา พระพรหมผู้เจริญนั้นเป็น
15,0029,007,<B>ผู้เที่ยง  ยั่งยืน  คงทน  มีอายุยืน</B>  มีอันไม่แปรผันเป็นธรรมดา   จักตั้ง
15,0029,008,อยู่เที่ยงเสมอไปเช่นนั้นทีเดียว.   ส่วนพวกเราที่พระพรหมผู้เจริญนั้นเนรมิต
15,0029,009,แล้ว  เป็นผู้ไม่เที่ยง  ไม่ยั่งยืน  ไม่คงทน  มีอายุน้อย  ยังต้องจุติมาเป็นอย่าง
15,0029,010,นี้.  ก็พวกท่านบัญญัติสิ่งที่โลกสมมติว่าเลิศ  ว่า พระอิศวรทำให้  ว่าพระ
15,0029,011,พรหมทำให้   ตามลัทธิอาจารย์  มีแบบเช่นนี้หรือมิใช่.    สมณพราหมณ์
15,0029,012,เหล่านั้นตอบอย่างนี้ว่า  ท่านโคดม พวกข้าพเจ้าได้ทราบมาดังที่ท่านโคดม
15,0029,013,ได้กล่าวมานี้แล.
15,0029,014,ภัคควะ   เราย่อมทราบชัดสิ่งที่โลกสมมติว่าเลิศ  ทั้งรู้ชัดยิ่งกว่า
15,0029,015,นั้น  และไม่ยึดมั่นความรู้ชัดนั้นด้วย  เมื่อไม่ยึดมั่น  จึงทราบความดับได้
15,0029,016,เฉพาะตน  ฉะนั้น  ตถาคตจึงไม่ถึงทุกข์.
15,0029,017,<H1>กถาว่าด้วยเทวดาชื่อขิฑฑาปโทสิกะ</H1>
15,0029,018,[๑๔]   <B>ภัคควะ</B>  มีสมณพราหมณ์บางพวก  บัญญัติสิ่งที่โลกสมมติ
15,0029,019,ว่าเลิศ  ว่ามีมูลมาแต่เทวดาเหล่าขิฑฑาปโทสิกะตามลัทธิอาจารย์  เราจึง
15,0029,020,เข้าไปถามเขาอย่างนี้ว่า  ทราบว่า   ท่านทั้งหลายบัญญัติสิ่งที่โลกสมมติว่า
15,0029,021,เลิศ    ว่ามีมูลมาแต่เทวดาเหล่าขิฑฑาปโทสิกะ  ตามลัทธิอาจารย์จริงหรือ
15,0029,022,สมณพราหมณ์เหล่านั้นถูกเราถามอย่างนี้แล้ว  ยืนยันว่าเป็นเช่นนั้น  เราจึง
15,0029,023,ถามต่อไปว่า  พวกเธอบัญญัติสิ่งที่โลกสมมติว่าเลิศ  ว่ามีมูลมาแต่เทวดา
15,0029,024,เหล่าขิฑฑาปโทสิกะ  ตามลัทธิอาจารย์  มีแบบอย่างไร.  สมณพราหมณ์เหล่า