Book,Page,LineNumber,Text
15,0031,001,ฉะนั้น   ตถาคตจึงไม่ถึงทุกข์.     
15,0031,002,<H1>กถาว่าด้วยเทวดาชื่อมโนปโทสิกะ</H1>
15,0031,003,[๑๕]  ภัคควะ  มีสมณพราหมณ์บางจำพวก  บัญญัติสิ่งที่โลก
15,0031,004,สมมติว่าเลิศ  ว่ามีมูลมาแต่เทวดาเหล่า  <B>มโนปโทสิกะ</B>    ตามลัทธิอาจารย์
15,0031,005,เราจึงเข้าไปถามเขาอย่างนี้ว่า     ทราบว่า      เธอทั้งหลายบัญญัติสิ่งที่โลก
15,0031,006,สมมติว่าเลิศ    ว่ามีมูลมาแต่เทวดาเหล่ามโนปโทสิกะตามลัทธิอาจารย์จริง  
15,0031,007,หรือ. สมณพราหมณ์เหล่านั้น     ถูกเราถามอย่างนี้แล้ว   ยืนยันว่าเป็นเช่น
15,0031,008,นั้น      เราจึงถามต่อไปว่า      พวกท่านบัญญัติสิ่งที่โลกสมมติว่าเลิศ    ว่า
15,0031,009,มีมูลมาแต่เทวดาเหล่ามโนปโทสิกะ      ตามลัทธิอาจารย์        มีแบบอย่าง
15,0031,010,อะไร.      สมณพราหมณ์เหล่านั้นถูกเราถามอย่างนี้แล้ว  ก็ตอบไม่ถูก    เมื่อ
15,0031,011,ตอบไม่ถูก   จึงย้อนถามเรา    เราถูกถามแล้ว   จึงพยากรณ์ว่า  เธอทั้งหลาย
15,0031,012,พวกเทวดาชื่อ <B>มโนปโทสิกะ</B>  มีอยู่  พวกนั้นมักเพ่งโทษกันและกันเกิน
15,0031,013,ควร   เมื่อมัวเพ่งโทษกันและกันเกินควร  ย่อมคิดมุ่งร้ายกันและกัน  เมื่อ
15,0031,014,ต่างคิดมุ่งร้ายกันและกัน  จึงลำบากกาย  ลำบากใจ  พากันจุติจากชั้นนั้น.
15,0031,015,เธอทั้งหลาย    ก็เป็นฐานะที่จะมีได้      ที่สัตว์ผู้ใดผู้หนึ่งจุติจากชั้นนั้น
15,0031,016,แล้วมาเป็นอย่างนี้       เมื่อมาเป็นอย่างนี้แล้ว      จึงออกจากเรือนบวชเป็น
15,0031,017,บรรพชิต       เมื่อบวชแล้วอาศัยความเพียรเป็นเครื่องเผากิเลส อาศัยความ
15,0031,018,เพียรที่ตั้งมั่น  อาศัยความประกอบเนือง  ๆ   อาศัยความไม่ประมาท   อาศัย
15,0031,019,มนสิการโดยชอบแล้วบรรลุเจโตสมาธิ  เมื่อจิตตั้งมั่นแล้ว  ย่อมตามระลึกถึง
15,0031,020,ขันธ์ที่เคยอาศัยอยู่ในกาลก่อนนั้นได้  หลังแต่นั้นไประลึกถึงไม่ได้.  เขา
15,0031,021,จึงกล่าวอย่างนี้ว่า   ท่านพวกเทวดาผู้มิใช่เหล่า  <B>มโนปโทสิกะ</B>  ย่อมไม่มัว
15,0031,022,เพ่งโทษกันและกันเกินควร   เมื่อไม่มัวเพ่งโทษกันแลกันเกินควร    ก็ไม่
15,0031,023,คิดมุ่งร้ายกันและกัน    เมื่อต่างไม่คิดมุ่งร้ายกันและกันแล้ว      ก็ไม่ลำบาก
15,0031,024,กายไม่ลำบากใจ  พวกนั้นจึงไม่จุติจากชั้นนั้น  เป็นผู้เที่ยง  ยั่งยืน  คงทน