Book,Page,LineNumber,Text
15,0033,001,เมื่อมาเป็นอย่างนี้แล้ว      จึงออกจากเรือนบวชเป็นบรรพชิต       เมื่อบวช
15,0033,002,แล้วอาศัยความเพียรเป็นเครื่องเผากิเลส         อาศัยความเพียรเป็นที่ตั้งมั่น  
15,0033,003,อาศัยความประกอบเนือง  ๆ  อาศัยความไม่ประมาท      อาศัยมนสิการโดย
15,0033,004,ชอบ  แล้วบรรลุเจโตสมาธิ  เมื่อจิตตั้งมั่นแล้ว  ย่อมตามระลึกถึงความเกิดขึ้น
15,0033,005,แห่งสัญญานั้นได้   หลังแต่นั้นไประลึกไม่ได้.  เขาจึงกล่าวอย่างนี้ว่า  อัตตา
15,0033,006,และโลกเกิดขึ้นลอย ๆ ข้อนั้นเป็นเพราะอะไร    เพราะว่าเมื่อก่อนข้าพเจ้า
15,0033,007,ไม่ได้มีแล้ว (ไม่มีสัญญา)  เดี๋ยวนี้ข้าพเจ้านั้นไม่มี  เพราะน้อมไปเพื่อความ
15,0033,008,เป็นผู้สงบ.   ก็พวกท่านบัญญัติสิ่งที่โลกสมมติว่าเลิศ  ถือกันว่าเกิดขึ้นลอยๆ
15,0033,009,ตามลัทธิอาจารย์  มีแบบเช่นนี้หรือ.  สมณพราหมณ์เหล่านั้น  ตอบอย่างนี้
15,0033,010,ว่า  ท่านโคดม    พวกข้าพเจ้าก็ได้ทราบมาดังที่ท่านโคดมได้กล่าวมานี้แล.
15,0033,011,ภัคควะเราย่อมทราบชัดสิ่งที่โลกสมมติว่าเลิศ  ทั้งรู้ชัดยิ่งกว่านั้น  และ
15,0033,012,ไม่ยึดมั่นความรู้ชัดนั้นด้วย.  เมื่อไม่ยึดมั่น  จึงทราบความดับเฉพาะตน
15,0033,013,ฉะนั้น  ตถาคตจึงไม่ถึงทุกข์.
15,0033,014,<H1>กถาว่าด้วยสุภวิโมกข์</H1>
15,0033,015,[๑๗]   <B>ภัคควะ</B>   สมณพราหมณ์บางพวกกล่าวตู่เรา     ซึ่งกล่าว
15,0033,016,อยู่อย่างนี้    ด้วยคำที่ไม่มีจริง   ด้วยคำเปล่า  ด้วยคำมุสา    ด้วยคำที่ไม่เป็น
15,0033,017,จริง    พระสมณโคดมตรัสอย่างนี้ว่า   สมัยใด  พระโยคาวจรเข้าสุภวิโมกข์
15,0033,018,อยู่.   สมัยนั้น    ย่อมทราบชัดสิ่งทั้งปวงว่าไม่งาม. ภัคควะ  ก็เราไม่ได้กล่าว
15,0033,019,อย่างนี้เลยว่า    สมัยใด  พระโยคาวจรย่อมเข้าสุภวโมกข์อยู่.    สมัยนั้น  ย่อม
15,0033,020,ทราบชัดสิ่งทั้งปวงว่าไม่งาม.   แต่เราย่อมกล่าวอย่างนี้ว่า     สมัยใด   พระ
15,0033,021,โยคาวจรย่อมเข้าสุกวิโมกข์อยู่   สมัยนั้น     ย่อมทราบชัดแต่สิ่งที่ดีงามเท่า
15,0033,022,นั้น.       สละ     ผู้ที่ชื่อว่าวิปริตไปแล้ว     ก็คือผู้ที่กล่าวร้ายพระผู้มีพระภาค
15,0033,023,และพวกภิกษุ  เพราะตนวิปริตไปเองได้ว่า  ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ  ข้าพระ