Book,Page,LineNumber,Text
17,0024,001,คำอธิบายไว้ดังนี้ว่า พระสูตรที่ข้าพเจ้าจักแสดง ข้าพเจ้าได้ฟังมาแล้ว
17,0024,002,อย่างนี้. อนึ่ง คำว่า เอวํ เป็นการไขอาการต่าง ๆ ของจิตสันดานที่มี
17,0024,003,การถือเอาอรรถและพยัญชนะต่างๆ โดยการเป็นไปโดยประการต่าง ๆ กัน.
17,0024,004,"จริงอยู่ ศัพท์ว่า เอวํ นี้ เป็นการบัญญัติอาการ, ศัพท์ว่า เม"
17,0024,005,เป็นการแสดงกัตตา ( ผู้ทำ). ศัพท์ว่า สุตํ เป็นการแสดงวิสัย. ด้วย
17,0024,006,การอธิบายเพียงเท่านี้ ย่อมเป็นอันทำการสันนิษฐานได้ว่า ด้วยจิต-
17,0024,007,สันดานที่เป็นไปโดยประการต่าง ๆ กัน พระเถระผู้ประกอบด้วยจิต-
17,0024,008,สันดานนั้นจึงเป็นกัตตา และรับอารมณ์ได้.
17,0024,009,อีกอย่างหนึ่ง ศัพท์ว่า เอวํ เป็นการแสดงกิจแห่งบุคคล. ศัพท์
17,0024,010,ว่า สุตํ เป็นการแสดงกิจแห่งวิญญาณ. ศัพท์ว่า เม เป็นการแสดงถึง
17,0024,011,บุคคลที่ประกอบด้วยกิจทั้ง ๒. ก็ในคำว่า เอวมฺเม สุตํ นี้ มีความ
17,0024,012,ย่อว่า ข้าพเจ้าได้ฟังมาโดยโวหารแห่งสวนกิจที่ได้ด้วยอำนาจแห่งวิญญาณ
17,0024,013,โดยบุคคลที่พร้อมเพรียงด้วยสวนกิจและวิญญาณกิจ.
17,0024,014,บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า เอวํ เป็นอวิชชมานบัญญัติ โดย
17,0024,015,อรรถว่า แจ่มแจ้ง และบทว่า เม เป็นอวิชชมานบัญญัติ โดยปรมัตถ์
17,0024,016,ก็ในข้อนี้ยังมีข้อพิเศษอยู่อีก คือ ข้อที่พระเถระพึงได้การแถลงไขว่า
17,0024,017,เอวํ หรือ เม มีอยู่โดยปรมัตถ์. บทว่า สุตํ เป็นวัชชมานบัญญัติ.
17,0024,018,อธิบาย ในบทว่า สุตํ นี้ อารมณ์ที่ได้ทางโสตนี้ มีอยู่โดยปรมัตถ์
17,0024,019,แล. อนึ่ง บทว่า เอวํ และ เม จัดเป็น อุปาทาบัญญัติ เพราะ
17,0024,020,พระเถระกล่าวหมายเอาธรรมที่มากระทบโสต และขันธ์ที่นับเนื่องใน
17,0024,021,สันดานของตนนั้น. บทว่า สุตํ เป็นอุปนิธาบัญญัติ เพราะพระเถระ
17,0024,022,กล่าวพาดพิงสิ่งที่เห็นแล้วเป็นต้น.