Book,Page,LineNumber,Text
19,0012,001,บทว่า <B>วิหรนฺติ</B>  ได้แก่ เสวยสามัคคีรสอยู่. เวลากุลบุตรเหล่านี้เป็นปุถุชน
19,0012,002,ท่านกล่าวไว้ในอุปริณณาสก็แล้ว. ในที่นี้    ท่านกล่าวเวลาเป็นพระขีณาสพ.
19,0012,003,จริงอยู่ ในเวลานั้น กุลบุตรเหล่านั้น ได้ความพอใจ ได้ที่พึ่ง บรรลุปฏิสัมภิทา
19,0012,004,เป็นพระขีณาสพ เสวยสามัคคีรสอยู่ในที่นั้น.  บทว่า <B>เยน โคสิงคสาลวนทาโย
19,0012,005,เตนุสงฺกมิ</B>   นี้ท่านกล่าวหมายถึงป่านั้น. 
19,0012,006,พระผู้มีพระภาคเจ้า ไม่ได้บอกอะไรๆในบรรดาพระธรรมเสนาบดี
19,0012,007,พระมหาโมคคัลลานเถระ   หรือพระอสีติมหาสาวก   โดยที่สุดแม้พระ-
19,0012,008,อานนทเถระ   เป็นคลังธรรม   ทรงถือบาตรและจีวรด้วยพระองค์เอง
19,0012,009,เหมือนช้างปลีกออกจากข้าศึก เหมือนไกรสรสีหราชออกจากฝูง เหมือน
19,0012,010,เมฆถูกลมหอบ พระองค์ผู้เดียวเสด็จเข้าไปหาอย่างนี้แล. ถามว่า   ก็เพราะ
19,0012,011,เหตุไร พระผู้มีพระภาคเจ้าจึงได้เสด็จไปด้วยพระองค์เองในนี้.  ตอบว่า  กุลบุตร
19,0012,012,ทั้ง ๓ ย่อมเสวยสามัคคีรส  เพราะจะทรงยกย่องกุลบุตรเหล่านั้น เพราะจะ
19,0012,013,ทรงอนุเคราะห์หมู่ชนเกิดในภายหลัง  และเพราะความหนักในพระธรรม.
19,0012,014,ได้ยินว่า   พระผู้มีพระภาคเจ้านั้นได้ทรงดำริอย่างนี้ว่า   เราจักยกย่อง
19,0012,015,สรรเสริญกุลบุตรเหล่านี้  ทำปฏิสันถาร  แสดงธรรมแก่กุลบุตรเหล่านั้น  เพราะจะ
19,0012,016,ทรงยกย่องอย่างนี้เท่านั้น  จึงเสด็จไป.  พระองค์ได้มีพระดำริต่อไปว่า
19,0012,017,ในอนาคต  กุลบุตรทั้งหลาย   สำคัญการควรอยู่พร้อมเพรียงกันว่า  พระ-
19,0012,018,สัมมาสัมพุทธเจ้า เสด็จสู่สำนักของกุลบุตรผู้อยู่พร้อมเพรียงกันด้วยพระองค์
19,0012,019,เอง  ทำปฏิสันถาร  แสดงธรรมทรงยกย่องกุลบุตรทั้ง  ๓  ใครจะไม่พึงอยู่พร้อม-
19,0012,020,เพรียงกัน ดังนี้ จักทำที่สุดแห่งทุกข์ได้เร็วพลัน  ดังนี้  แม้เพราะจะทรง
19,0012,021,อนุเคราะห์หมู่ชนผู้เกิดในภายหลัง  จึงได้เสด็จไป.  ก็ธรรมดาว่า  พระพุทธเจ้า
19,0012,022,ทรงเป็นผู้หนักในธรรม  ก็ความหนักในธรรมของพระพุทธเจ้าเหล่านั้นมาแล้ว
19,0012,023,ในรถวินีตสูตร  เพราะเหตุนั้น พระองค์ทรงดำริว่า  เราจักยกย่องธรรม
19,0012,024,แม้เพราะความหนักในธรรมนี้  ดังนี้. จึงได้เสด็จไป.