Book,Page,LineNumber,Text
20,0027,001,กิริยา. ชื่อว่าย่อมมีเพราะปาปมิตรมีอธิบายดังนี้. หากว่าพระเจ้าอชาตศัตรูเชื่อ
20,0027,002,คำของเทวทัตแล้วไม่ทำปิตุฆาต. พระเจ้าอชาตศัตรูจักได้เป็นโสดาบันในวันที่
20,0027,003,พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสสามัญญผลสูตรนั่นเอง. แต่เพราะพระเจ้าอชาตศัตรู
20,0027,004,เชื่อคำของเทวทัตนั้นแล้วทำปิตุฆาต จึงไม่ได้เป็นโสดาบัน. อย่างนี้ชื่อว่า
20,0027,005,อันตรายย่อมมีเพราะปาปมิตร. ความเสื่อมแห่งกิริยาเกิดแก่อุบาสกแม้นี้ เมื่อ
20,0027,006,เทศนายังไม่จบพราหมณ์ลุกหลีกไปเสีย.
20,0027,007,บทว่า อปิจ ภิกฺขเว เอตฺตาวตาปิ เปสฺโส หตฺถาโรหปุตฺโต
20,0027,008,มหตา อตฺเถน สํยุตฺโต อนึ่ง ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย แม้ด้วยการฟังโดย
20,0027,009,สังเขปเพียงเท่านี้ นายเปสสะควาญช้างยังประกอบด้วยประโยชน์ใหญ่. ถามว่า
20,0027,010,ด้วยประโยชน์ใหญ่เป็นไฉน. ตอบว่า คือด้วยอานิสงส์ ๒ ประการ. นัยว่าอุบาสก
20,0027,011,เลื่อมใสในพระสงฆ์ และนัยใหม่ยิ่งเกิดแก่อุบาสกนั้นเพื่อกำหนดถือเอาสติปัฏ-
20,0027,012,ฐาน ด้วยเหตุนั้นพระผู้มีพระภาคเจ้าจึงตรัสว่า มหตา อตฺเถน สํยุตฺโต
20,0027,013,เป็นผู้ประกอบด้วยประโยชน์ใหญ่. กันทรกปริพาชกได้ความเลื่อมใสในพระสงฆ์
20,0027,014,เท่านั้น. บทว่า เอตสฺส ภควา กาโล ข้าแต่พระผู้มีพระภาคเจ้า นี้เป็นกาล
20,0027,015,แห่งการแสดงธรรมนั้น ความว่า นี้เป็นกาลแห่งการกล่าวธรรมหรือว่าแห่งการ
20,0027,016,จำแนกบุคคล ๔ จำพวก.
20,0027,017,พึงทราบความในบทมีอาทิ โอรพฺภิโก ฆ่าแพะเลี้ยงชีวิตดังต่อไปนี้
20,0027,018,แพะท่านเรียกว่า อุรพฺภะ ชื่อว่า โอรพฺภิโก เพราะฆ่าแพะ. แม้ในบทมี
20,0027,019,อาทิว่า สูกริโก ฆ่าสุกรเลี้ยงชีวิตก็มีนัยนี้เหมือนกัน. บทว่า ลุทฺโท คือ
20,0027,020,เหี้ยมโหดหยาบคาย. บทว่า มจฺฉฆาฏโก คือพรานเบ็ดผู้ผูกปลา. บทว่า
20,0027,021,พนฺธนาคาริโก คือคนปกครองเรือนจำ. บทว่า กุรูรกมฺมนฺตา คือทำการ
20,0027,022,งานทารุณ. บทว่า มุทฺธาวสิตฺโต คือพระราชาได้รับมุรธาภิเษกด้วยการ
20,0027,023,อภิเษกเป็นกษัตริย์. บทว่า ปุรตฺถิเมน นครสฺส คือทางทิศบูรพาจาก