Book,Page,LineNumber,Text
21,0015,001,สเหตุกะ ๔ ดวง    ด้วยกิริยาจิตที่เป็นอเหตุกะ ๑ ดวง.    แม้ในจิตเหล่านั้นเมื่อ 
21,0015,002,อารมณ์มีกำลังมาปรากฏย่อมยิ้มแย้มด้วยจิตที่สัมปยุตด้วยญาณ  ๒ ดวง.  เมื่อ
21,0015,003,อารมณ์ทุรพลมาปรากฏ   ย่อมยิ้มแย้มด้วยจิต ๓ ดวง    คือ   ด้วยทุเหตุกจิต ๒
21,0015,004,ดวง  ด้วยอเหตุกะ ๑  ดวง.  แต่ในที่นี้   จิตที่เกิดพร้อมด้วยโสมนัสอันเป็นมโน
21,0015,005,วิญญาณธาตุฝ่ายกิริยาอเหตุกจิตทำให้ความหัวเราะเพียงอาการยินดีร่าเริงให้เกิด
21,0015,006,แต่ภวังค์เท่านั้น.   อนึ่ง   ความแย้มนี้นั้น    ถึงมีประมาณเล็กน้อยอย่างนี้    ก็ได้
21,0015,007,ปรากฏแก่พระเถระ.   ถามว่า  ปรากฏอย่างไร.   ตอบว่า  ธรรมดาในกาลเช่นนั้น
21,0015,008,เกลียวรัศมีมีประมาณเท่าต้นตาลใหญ่  รุ่งเรืองแปลบปลาบประดุจสายฟ้ามีช่อตั้ง
21,0015,009,๑๐๐ จากพระโอษฐ์  ประหนึ่งมหาเมฆที่จะยังฝนให้ตกในทวิปทั้ง  ๔  ตั้งขึ้นจาก
21,0015,010,พระเขี้ยวแก้วทั้ง  ๔ กระทำประทักษิณพระเศียรอันประเสริฐ  ๓ รอบ     แล้วก็
21,0015,011,อันตรธานหายไป ณ  ปลายพระเขี้ยวแก้วนั่นแล.  เพราะเหตุนั้นท่านพระอานนท์
21,0015,012,ถึงจะเดินตามไปข้างพระปฤษฎางค์ของพระผู้มีพระภาคเจ้า       ก็ทราบถึงความ
21,0015,013,แย้มพระโอษฐ์ด้วยสัญญานั้น.                
21,0015,014,พึงทราบวินิจฉัยในคำว่า  <B>โส  ภควนฺตํ  เอตทโวจ</B>  นี้  ดังต่อไปนี้
21,0015,015,นัยว่า  ท่านพระอานนท์  คิดว่า  พระผู้มีพระภาคเจ้าพระนามว่ากัสสปะ   ย่อม
21,0015,016,ทรงโอวาทภิกษุสงฆ์    ทรงกระทำการประกาศสัจจธรรมทั้ง   ๔   เราจักให้พระ
21,0015,017,ผู้มีพระภาคเจ้าพอพระทัยประทับนั่ง ณ ที่นี้   ภูมิภาคนี้   จักเป็นอันพระพุทธเจ้า
21,0015,018,ถึงสองพระองค์ทรงใช้สอย   มหาชนจักบูชา    ด้วยของหอมและระเบียบดอกไม้
21,0015,019,เป็นต้น   จักกระทำเจดีย์สถานบำรุงอยู่ก็จักมีสวรรค์เป็นที่ไปในภายหน้า    ดังนี้ 
21,0015,020,แล้ว     จึงได้กราบทูลคำว่า  <B>ถ้าอย่างนั้น  ขอพระผู้มีพระภาคเจ้า</B>  ดังนี้
21,0015,021,เป็นต้นนั้น.
21,0015,022,บทว่า  <B>มุณฺฑเกน   สมณเกน</B>   ความว่า   จะเรียกคนศีรษะโล้นว่า
21,0015,023,คนโล้นหรือเรียกสมณะว่า  สมณะ   ย่อมสมควร.   ก็แลโชติปาละนี้ระอาอยู่ด้วย