Book,Page,LineNumber,Text
21,0022,001,เขตแดนแห่งสิกขาบทย่อมไม่มีแก่พระพุทธเจ้าทั้งหลาย.        เหมือนอย่างว่า 
21,0022,002,ดอกไม้และผลไม้ที่มีอยู่ในพระราชอุทยาน       คนเหล่าอื่นเก็บดอกไม้แลผลไม้
21,0022,003,เหล่านั้นไปย่อมมีโทษ  ส่วนพระราชาทรงบริโภคได้ตามพระราชอัธยาศัย  ข้อนี้
21,0022,004,ก็มีอุปไมยเหมือนอย่างนั้น.    ส่วนเถระผู้อยู่  ณ   ฝั่งสมุทรข้างโน้น    กล่าวว่า
21,0022,005,ได้ยินว่า   พวกเทวดาทั้งหลายจัดแจงถวายแล้ว   ดังนี้.
21,0022,006,บทว่า    <B>หรถ   ภนฺเต   ทรถ   ภทฺรมุขา</B>    ความว่า    ลูกของเรา
21,0022,007,เมื่อถามว่า    จะไปไหน.    ก็ตอบว่า   ไปสำนักพระทศพล.    มัวไปที่ไหนเสีย
21,0022,008,กระมังหนอ       จึงไม่รู้ว่าที่ประทับของพระศาสดารั่ว      เป็นผู้มีจิตยิน
21,0022,009,ดีแล้วในการถือเอา        มีความสำคัญว่าไม่มีความผิด       จึงกล่าวอย่าง
21,0022,010,นั้น.      บทว่า  <B>เตมาสํ  อากาสจฺฉทนํ   อฏฺ€าสิ</B>  ความว่า   ได้ยินว่า
21,0022,011,พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงเลยไปเดือนหนึ่ง สำหรับฤดูฝน ๔  เดือน จึงทรงให้ภิกษุ
21,0022,012,ไปนำหญ้ามุงมา  เพราะฉะนั้น จึงกล่าวอย่างนั้น.  อนึ่ง  ความเฉพาะบทในเรื่อง
21,0022,013,นี้  ดังต่อไปนี้.  ชื่อว่า  มีอากาศเป็นเครื่องมุง  เพราะอรรถว่า  อากาศ
21,0022,014,เป็นเครื่องมุงของเรือนนั้น.  บทว่า  <B>น  จาติวสฺสิ</B><SUP>๑</SUP>  ความว่า  มิใช่ว่า  ฝนจะ
21,0022,015,ไม่รั่วอย่างเดียว  ตามธรรมดา   หยดน้ำแม้สักหยดหนึ่ง   มิได้รั่วแล้วในภายใน
21,0022,016,ที่น้ำตก   แห่งชายคาที่เรือนฆฏิการะช่างหม้อนี้   ฉันใด   แม้ลมและแดดก็ไม่ทำ
21,0022,017,ความเบียดเบียนเหมือนดังภายในเรือนที่มีเครื่องมุง    อันแน่นหนา    ฉันนั้น.
21,0022,018,การแผ่ไปแห่งฤดูก็ได้มีตามธรรมดานั่นเอง.  ในภายหลัง  เมื่อนิคมนั้นแม้ร้างไป
21,0022,019,แล้ว   ที่ตรงนั้น  ฝนก็ไม่ตกรดอยู่นั่นเทียว.   พวกมนุษย์   เมื่อกระทำการงาน
21,0022,020,ในเมื่อฝนตกก็จะเก็บผ้าสาฎกไว้ที่ตรงนั้นแล้วกระทำการงาน.   ที่ตรงนั้นจักเป็น
21,0022,021,เช่นนั้นเรื่อยไปตลอดการปรากฏกัปหนึ่ง.   ก็อาการที่เป็นเช่นนั้นนั่นแล    มิใช่
21,0022,022,ด้วยอิทธานุภาพของพระตถาคต         แต่ด้วยคุณสมบัติของมารดาและบิดาของ