Book,Page,LineNumber,Text
21,0033,001,ครั้นล่วงราตรีนั้นไป   บิดาของท่านพระรัฐปาละ   ได้สั่งให้ตกแต่งของเคี้ยวของ  
21,0033,002,ฉันอย่างประณีต    แล้วใช้คนไปเรียนเวลาแก่ท่านพระรัฐปาละว่า    ถึงเวลาแล้ว
21,0033,003,พ่อรัฐปาละ  ภัตตาหารสำเร็จแล้ว.  ครั้งนั้น  เวลาเช้าท่านพระรัฐปาละ  นุ่งแล้ว
21,0033,004,ถือบาตรและจีวรเข้าไปยังนิเวศน์แห่งบิดาท่าน     แล้วนั่งบนอาสนะที่เขาแต่งตั้ง 
21,0033,005,ไว้.    บิดาขอท่านพระรัฐปาละสั่งให้เปิดกองเงินและทองนั้น      แล้วได้กล่าวกะ
21,0033,006,ท่านพระรัฐปาละว่า   พ่อรัฐปาละ   ทรัพย์กองนี้เป็นส่วนของมารดา    กองอื่น
21,0033,007,เป็นส่วนของบิดา  ส่วนของปู่อีกกองหนึ่ง  เป็นของพ่อผู้เดียว  พ่ออาจจะใช้สอย
21,0033,008,สมบัติและทำบุญได้     พ่อจงลาสิกขาสึกเป็นคฤหัสถ์มาใช้สอยสมบัติและทำบุญ
21,0033,009,ไปเถิด.
21,0033,010,ท่านพระรัฐปาละตอบว่า    ดูก่อนคฤหบดี    ถ้าท่านพึงทำตามคำของ
21,0033,011,อาตมภาพได้     ท่านพึงให้เขาขนกองเงินกองทองนี้บรรทุกเกวียนให้เข็นไปจม
21,0033,012,เสียที่กลางกระแสแม่น้ำคงคา  ข้อนั้นเพราะเหตุไร  เพราะความโศก   ความร่ำไร
21,0033,013,ทุกข์  โทมนัสและอุปายาส   มีทรัพย์นั้นเป็นเหตุ   จักเกิดขึ้นแก่ท่าน. 
21,0033,014,ลำดับนั้น    ภรรยาเก่าของท่านพระรัฐปาละ    ต่างจับที่เท้าแล้วถามว่า
21,0033,015,พ่อผู้ลูกเจ้า        นางฟ้าทั้งหลายผู้เป็นเหตุให้ท่านประพฤติพรหมจรรย์นั้นเป็น
21,0033,016,เช่นไร.
21,0033,017,ท่านพระรัฐปาละตอบว่า     ดูก่อนน้องหญิง      เราทั้งหลายประพฤติ
21,0033,018,พรหมจรรย์เพราะเหตุนางฟ้าทั้งหลายหามิได้.
21,0033,019,หญิงเหล่านั้นเสียใจว่า    รัฐปาละผู้ลูกเจ้าเรียกเราทั้งหลายด้วยวาทะว่า
21,0033,020,น้องหญิง  ดังนี้   สลบล้มอยู่ ณ ที่นั้น.  ครั้งนั้น    ท่านพระรัฐปาละได้กล่าวกะ
21,0033,021,บิดาว่า ดูก่อนคฤหบดี  ถ้าจะพึงให้โภชนะก็จงให้เถิด  อย่าให้อาตมภาพลำบาก
21,0033,022,เลย.
21,0033,023,บริโภคเถิด   พ่อรัฐปาละ   ภัตตาหารสำเร็จแล้ว.