Book,Page,LineNumber,Text
22,0015,001,นี้ยังมีเหตุแห่งทุกข์   เมื่อวางเฉย   บำเพ็ญอุเบกขาอยู่   วิราคะก็ย่อมมีได้   เธอ   
22,0015,002,จึงเริ่มตั้งความเพียร     ในทำนองที่ภิกษุยังมีเหตุแห่งทุกข์    เริ่มตั้งความเพียร
22,0015,003,ย่อมมีวิราคะ   เพราะการเริ่มตั้งความเพียร    และบำเพ็ญอุเบกขา    ในทำนองที่
22,0015,004,ภิกษุยังมีเหตุแห่งทุกข์    วางเฉย    บำเพ็ญอุเบกขาอยู่    ย่อมมีวิราคะ   เมื่อเธอ
22,0015,005,นั้นยังมีเหตุแห่งทุกข์    เริ่มตั้งความเพียร    วิราคะย่อมมีได้เพราะการตั้งความ
22,0015,006,เพียร   แม้อย่างนี้ทุกข์นั้นก็เป็นอันไม่มีไปเอง     เมื่อเธอนั้นยังมีเหตุแห่งทุกข์
22,0015,007,วางเฉย   บำเพ็ญอุเบกขาอยู่    วิราคะย่อมมีได้   แม้อย่างนี้    ทุกข์นั้นก็เป็นอัน
22,0015,008,ไม่มี่ ไปเอง   ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย   ความพยายามมีผล    ความเพียรมีผล    แม้
22,0015,009,อย่างนี้.
22,0015,010,[๑๕]  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย    อีกประการหนึ่ง    ภิกษุพิจารณาเห็น
22,0015,011,ดังนี้ว่า   เมื่อเราอยู่ตามสบาย   อกุศลธรรมย่อมเจริญยิ่ง   กุศลธรรมย่อมเสื่อม
22,0015,012,แต่เมื่อเราเริ่มตั้งตนเพื่อความลำบาก    อกุศลธรรมย่อมเสื่อม    กุศลธรรมย่อม
22,0015,013,เจริญยิ่ง    อย่ากระนั้นเลย    เราพึงเริ่มตั้งตนเพื่อความลำบากเถิด    เธอจึงเริ่ม
22,0015,014,ตั้งตนเพื่อความลำบาก     เมื่อเธอเริ่มตั้งตนเพื่อความลำบากอยู่     อกุศลธรรม
22,0015,015,ย่อมเสื่อม   กุศลธรรมย่อมเจริญยิ่ง  สมัยต่อมา  เธอไม่ต้องเริ่มตั้งตนเพื่อความ
22,0015,016,ลำบาก   ข้อนั้นเพราะเหตุไร   ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย   เพราะภิกษุนั้นเริ่มตั้งตน
22,0015,017,เพื่อความลำบาก   เพื่อประโยชน์ใด   ประโยชน์นั้นของเธอ  เป็นอันสำเร็จแล้ว
22,0015,018,ฉะนั้น สมัยต่อมา เธอจึงไม่ต้องเริ่มตั้งตนเพื่อความลำบาก ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
22,0015,019,เปรียบเหมือนช่างศร   ย่างลนลูกศรบนข่าไฟ  ๒  อัน   ดัดให้ตรงจนใช้การได้
22,0015,020,เพราะเหตุที่ลูกศรเป็นของอันช่างศรย่างลนบนข่าไฟ ๒ อัน    ดัดให้ตรงจนใช้
22,0015,021,การได้แล้ว     สมัยต่อมา    ช่างศรนั้นไม่ต้องย่างลนลูกศรนั้นบนข่าไฟ ๒ อัน
22,0015,022,ดัดให้ตรงจนใช้การได้  ข้อนั้นเพราะเหตุไร  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย   เพราะช่าง
22,0015,023,ศรนั้นพึงย่างลนลูกศรบนข่าไฟ ๒ อัน ดัดให้ตรงจนใช้การได้ เพื่อประโยชน์ใด