Book,Page,LineNumber,Text
22,0042,001,อัตตาที่ไม่มีสัญญาว่ายั่งยืนเบื้องหน้าแต่ตายไป     ก็ย่อมคัดค้านสมณพราหมณ์
22,0042,002,พวกเนวสัญญีนาสัญญีวาทะนั้น นั่นเพราะเหตุไร  เพราะสัญญาเป็นเหมือนโรค   
22,0042,003,เป็นเหมือนหัวฝี    เป็นเหมือนลูกศร    ความไม่มีสัญญาเป็นความหลง   สิ่งดี
22,0042,004,ประณีตนี้   คือ  ความมีสัญญาก็มิใช่  ไม่มีสัญญาก็มิใช่   ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
22,0042,005,ตถาคตย่อมทราบเรื่องนี้ดี.
22,0042,006,ท่านสมณพราหมณ์พวกบัญญัติอัตตาที่มีสัญญาก็มิใช่     ไม่มีสัญญา
22,0042,007,ก็มิใช่    ว่ายั่งยืน    เบื้องหน้าแต่ตายไป    ย่อมบัญญัติอัตตาที่มีสัญญาก็มิใช่
22,0042,008,ไม่มีสัญญาก็มิใช่
22,0042,009,(๑)   ชนิดมีรูป   ว่ายั่งยืน   เบื้องหน้าแต่ตายไป   ก็มี
22,0042,010,(๒)   ชนิดไม่มีรูป   ว่ายั่งยืน   เบื้องหน้าแต่ตายไป   ก็มี
22,0042,011,(๓)   ชนิดทั้งมีรูปและไม่มีรูป   ว่ายั่งยืน   เบื้องหน้าแต่ตายไป   ก็มี
22,0042,012,(๔)   ชนิดมีรูปก็มิใช่ไม่มีรูปก็มิใช่ ว่ายั่งยืน เบื้องหน้าแต่ตายไป ก็มี
22,0042,013,ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็สมณะหรือพราหมณ์เหล่าใดเหล่าหนึ่ง   บัญญัติ
22,0042,014,การเข้าอายตนะนี้     ด้วยเหตุเพียงสังขารที่ตนรู้แจ้ง    โดยได้เห็นได้ยินและได้
22,0042,015,ทราบ   การบัญญัติของสมณะหรือพราหมณ์เหล่านั้น   บัณฑิตกล่าวว่า   เป็น
22,0042,016,ความพินาศของการเข้าอายตนะนี้   เพราะอายตนะนี้   ท่านไม่กล่าวว่า พึงบรรลุ
22,0042,017,ด้วยความถึงพร้อมของสังขาร   แต่ท่านกล่าวว่า   พึงบรรลุด้วยความถึงพร้อม
22,0042,018,ของขันธ์ที่เหลือจากสังขาร   เรื่องเนวสัญญานาสัญญายตนะดังนี้นั้น   อันปัจจัย
22,0042,019,ปรุงแต่งเป็นของหยาบ      และความดับของสิ่งที่ปัจจัยปรุงแต่งมีอยู่      ตถาคต
22,0042,020,ทราบว่าสิ่งนี้ยังมีอยู่     จึงเห็นอุบายเป็นเครื่องสลัดออกจากสิ่งที่ปัจจัยปรุงแต่ง
22,0042,021,นั้น   เป็นไปล่วงสิ่งที่ปัจจัยปรุงแต่งนั้นเสีย. 
22,0042,022,[๓๓]  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย     บรรดาสมณพราหมณ์ที่กำหนดขันธ์
22,0042,023,ส่วนอนาคตนั้น สมณพราหมณ์พวกบัญญัติอัตตาที่มีสัญญา  ว่ายั่งยืนเบื้องหน้าหน้า