Book,Page,LineNumber,Text
28,0035,001,เล่ากันมาว่า    จากภัททกัปนี้ไป  ๙๒  กัป   ได้มีพระราชาพระองค์  
28,0035,002,หนึ่งพระนามว่า   มหินทะ  ท้าวเธอมีพระเชฏฐโอรสพระนามว่า ปุสสะ.
28,0035,003,ปุสสะเชฏฐโอรสนั้นเปี่ยมด้วยบารมี   เป็นสัตว์เกิดในภพสุดท้าย  เมื่อญาณ
28,0035,004,แก่กล้า   เสด็จขึ้นสู่โพธิมัณฑสถานแทงตลอดพระสัพพัญญุตญาณ.   พระ-
28,0035,005,กนิฏฐโอรสเป็นอัครสาวกของพระองค์   บุตรปุโรหิตเป็นทุติยสาวก.  พระ-
28,0035,006,ราชามีพระดำริว่า   ลูกชายคนโตของเราออกบวชเป็นพระพุทธเจ้า   ลูกคน
28,0035,007,เล็กเป็นอัครสาวก   ลูกปุโรหิตเป็นทุติยสาวก.    พระองค์ให้สร้างวิหารด้วย
28,0035,008,พระดำริว่า  พระพุทธ  พระธรรม  พระสงฆ์  ของพวกเราทั้งนั้น  ทรงล้อม
28,0035,009,สองข้างทางด้วยไม้ไผ่      จากพระทวารตำหนักของพระองค์จนถึงซุ้มประตู
28,0035,010,วิหาร  เบื้องบนรับสั่งให้ผูกพวงของหอมพวงมาลัยที่หอมฟุ้งเป็นเพดาน
28,0035,011,เสมือนประดับด้วยดาวทอง     เบื้องล่างรับสั่งให้เกลี่ยทรายสีเหมือนเงินแล้ว
28,0035,012,โปรยดอกไม้    ให้พระผู้มีพระภาคเจ้าเสด็จมาตามบรรดานั้น.
28,0035,013,พระศาสดาประทับยินในพระวิหารนั้นแล    ทรงห่มจีวรเสด็จมายัง
28,0035,014,พระราชมณเฑียร   พร้อมด้วยภิกษุสงฆ์ภายในม่านทีเดียว  เสร็จภัตกิจแล้ว
28,0035,015,เสด็จกลับภายในม่านนั่นเอง.  ไม่มีใครได้ถวายภัตตาหารสักทัพพี.   ลำดับ
28,0035,016,นั้น    ชาวพระนครพากันโพนทะนาว่า     พระพุทธเจ้าเกิดขึ้นแล้วในโลก
28,0035,017,แต่พวกเราไม่ได้ทำบุญกันเลย     ธรรมดาพระพุทธเจ้าทั้งหลายย่อมเกิดขึ้น
28,0035,018,เพื่อประโยชน์เกื้อกูลแก่คนทั้งหลายเหมือนพระจันทร์พระอาทิตย์ส่องแสง
28,0035,019,สว่างแก่คนทั้งปวง   แต่พระราชาพระองค์นี้แย่งบุญของคนทั้งหมด.