Book,Page,LineNumber,Text
29,0015,001,<H1>๗.  ปฐมเคลัญญสูตร</H1>
29,0015,002,<H1>ว่าด้วยควรเป็นผู้มีสติสัมปชัญญะ</H1> 
29,0015,003,[๓๗๔]  สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ ณ กูฏาคาร-
29,0015,004,ศาลา  ป่ามหาวัน  กรุงเวสาลี  ครั้งนั้นแล  เป็นเวลาเย็น  พระผู้มีพระภาค- 
29,0015,005,เจ้าเสด็จออกจากที่หลีกเร้น   เสด็จเข้าไปยังศาลาคนไข้   แล้วประทับนั่งบน
29,0015,006,อาสนะที่ปูลาดไว้   ครั้นแล้วตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายมาตรัสว่า   ดูก่อนภิกษุ
29,0015,007,ทั้งหลาย   ภิกษุพึงเป็นผู้มีสติ   มีสัมปชัญญะ     รอกาลเวลา   นี้เป็นคำเรา
29,0015,008,สั่งสอนพวกเธอ.
29,0015,009,[๓๗๕]  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย      ก็ภิกษุย่อมเป็นผู้มีสติอย่างไร
29,0015,010,ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย    ภิกษุในธรรมวินัยนี้     ย่อมเป็นผู้มีปกติเห็นกายใน
29,0015,011,กายอยู่  มีความเพียร  มีสัมปชัญญะ   มีสติ  กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลก
29,0015,012,เสีย  ย่อมเป็นผู้มีปกติเห็นเวทนาในเวทนาอยู่  มีความเพียร  มีสัมปชัญญะ
29,0015,013,สติ   กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสีย  ย่อมเป็นผู้มีปกติเห็นจิตในจิต
29,0015,014,อยู่  มีความเพียร  มีสัมปชัญญะ   มีสติ  กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสีย
29,0015,015,ย่อมเป็นผู้มีปกติเห็นธรรมในธรรมอยู่  มีความเพียร  มีสัมปชัญญะ    มีสติ
29,0015,016,กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสีย   ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย   ภิกษุย่อมเป็น
29,0015,017,ผู้มีสติอย่างนี้แล.
29,0015,018,[๓๗๖]  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย      ก็ภิกษุย่อมเป็นผู้มีสัมปชัญญะ
29,0015,019,อย่างไร   ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย   ภิกษุในธรรมวินัยนี้   ย่อมเป็นผู้มีปรกติทำ
29,0015,020,ความรู้สึกตัวในการก้าวไป    ในการถอยกลับ    ย่อมเป็นผู้มีปกติทำความ