Book,Page,LineNumber,Text
29,0021,001,เห็นความคลายไป    พิจารณาเห็นความดับไป   พิจารณาเห็นความสละคืน 
29,0021,002,เมื่อพิจารณาเห็นความไม่เที่ยง    พิจารณาเห็นความเสื่อมไป  พิจารณา
29,0021,003,เห็นความคลายไป    พิจารณาเห็นความดับไป   พิจารณาเห็นความสละคืน
29,0021,004,ในผัสสะและในสุขเวทนาอยู่   ย่อมละราคานุสัยในผัสสะและในสุขเวทนา
29,0021,005,เสียนี้.
29,0021,006,[๓๘๖]  ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย   ถ้าเมื่อภิกษุนั้นมีสติ  มีสัมปชัญญะ
29,0021,007,เป็นผู้ไม่ประมาท   มีความเพียร   มีใจเด็ดเดี่ยวอยู่อย่างนี้    ทุกขเวทนาย่อม
29,0021,008,เกิดขึ้น ฯลฯ อทุกขมสุขเวทนาย่อมเกิดขึ้น เธอย่อมรู้ชัดอย่างนี้ว่า อทุกขม-
29,0021,009,ขเวทนานี้เกิดขึ้นแล้วแก่เรา   ก็อทุกขมสุขเวทนานั้นแล    อาศัยจึงเกิดขึ้น
29,0021,010,ไม่อาศัยไม่เกิดขึ้น    อาศัยอะไร    อาศัยผัสสะนี้แลบังเกิดขึ้น    ก็ผัสสะนี้แล
29,0021,011,ไม่เที่ยง   อันปัจจัยปรุงแต่ง   อาศัยปัจจัยเกิดขึ้น ฯลฯ  ถ้าภิกษุนั้นเสวยสุข-
29,0021,012,เวทนา   เธอย่อมรู้ชัดว่า    สุขเวทนานั้นไม่เที่ยง    ไม่น่าหมกมุ่น    ไม่น่า
29,0021,013,เพลิดเพลิน      ถ้าเธอเสวยทุกขเวทนา   ฯลฯ     ถ้าเสวยอทุกขมสุขเวทนา
29,0021,014,เธอย่อมรู้ชัดว่า     อทุกขมสุขเวทนานั้นไม่เที่ยง    ไม่น่าหมกมุ่น    ไม่น่า
29,0021,015,เพลิดเพลิน ถ้าเธอเสวยสุขเวทนา ย่อมเป็นผู้ปราศจากกิเลสเสวยสุขเวทนา
29,0021,016,นั้น  ถ้าเธอเสวยทุกขเวทนา  ย่อมเป็นผู้ปราศจากกิเลสเสวยทุกขเวทนานั้น
29,0021,017,ถ้าเธอเสวยอทุกขมสุขเวทนา     ย่อมเป็นผู้ปราศจากกิเลสเสวยอทุกขมสุข-
29,0021,018,เวทนานั้น    ภิกษุนั้นเมื่อเสวยเวทนามีกายเป็นที่สุด    ก็รู้ชัดว่า    เราเสวย
29,0021,019,เวทนามีกายเป็นที่สุด   เมื่อเสวยเวทนามีชีวิตเป็นที่สุด   ก็รู้ชัดว่า  เราเสวย
29,0021,020,เวทนามีชีวิตเป็นที่สุด    รู้ชัดว่า    เมื่อตายไป    เวทนาทั้งปวง    อันไม่น่า
29,0021,021,เพลิดเพลิน   จักเป็นความเย็นในโลกนี้ทีเดียว.