Book,Page,LineNumber,Text
30,0010,001,มีชาติเป็นธรรมดา   ย่อมพ้นไปจากชาติ   ผู้มีชราเป็นธรรมดา   ย่อมพ้นไปจาก
30,0010,002,ชรา  ผู้มีมรณะเป็นธรรมดา   ย่อมพ้นไปจากมรณะ   ผู้มีโสกะ  ปริเทวะ  ทุกข์
30,0010,003,โทมนัส   อุปายาสเป็นธรรมดา   ย่อมพ้นไปจากโสกะ  ปริเทวะ  ทุกข์  โทมนัส
30,0010,004,อุปายาส   เพราะอาศัยเราผู้เป็นกัลยาณมิตร   ดูก่อนสารีบุตร   ข้อว่า  ความเป็น
30,0010,005,ผู้มีมิตรดี    มีสหายดี    มีเพื่อนดี    เป็นพรหมจรรย์ทั้งสิ้นนั้น    พึงทราบโดย
30,0010,006,ปริยายนี้แล.
30,0010,007,<I>จบสารีปุตตสูตรที่  ๓</I>
30,0010,008,<h1> อรรถกถาสารีปุตตสูตร</h1>
30,0010,009,พึงทราบวินิจฉัยใน<B>สารีปุตตสูตรที่  ๓.</B>
30,0010,010,บทว่า  <B>สกลมิทํ  ภนฺเต</B>  ความว่า  พระอานนทเถระ  ไม่รู้ว่า  มรรค
30,0010,011,พรหมจรรย์แม้ทั้งสิ้นอันตนได้เพราะอาศัยกัลยาณมิตรดังนี้      เพราะยังไม่ถึงที่
30,0010,012,สุดแห่งสาวกบารมีญาณ.    ส่วนพระธรรมเสนาบดีได้รู้เเล้ว    เพราะดำรงอยู่ใน
30,0010,013,ที่สุดแห่งสาวกบารมีญาณ.   เพราะฉะนั้น   ท่านจึงกราบทูลอย่างนี้.  เพราะเหตุ
30,0010,014,นั้นแล   พระผู้มีพระภาคเจ้า    จึงได้ประทานสาธุการแก่พระเถระนั้นว่า   <B>สาธุ
30,0010,015,สาธุ</B>  ดังนี้.
30,0010,016,<I>จบอรรถกถาสารีปุตตสูตรที่ ๓</I>