Book,Page,LineNumber,Text
30,0034,001,<h1>  อรรถกถาสุกสูตร</h1>
30,0034,002,พึงทราบวินิจฉัยในสุกสูตรที่  ๙
30,0034,003,บทว่า  <B>มิจฺฉาปณิหิตํ</B>  ความว่า  ชื่อว่า  เดือยเขาตั้งไว้ในที่สูง  ย่อม
30,0034,004,ทำลายมือหรือเท้า   แต่ไม่ตั้งไว้อย่างนั้น    ชื่อว่า   ตั้งไว้ผิด.   บทว่า  <B>มิจฺฉา-
30,0034,005,ปณิหิตาย  ทิฏฺ€ิย</B> ได้แก่  ด้วยกัมมัสสกตปัญญาที่ตั้งไว้ผิด.   บทว่า  <B>อวิชฺชํ
30,0034,006,เฉจฺฉติ</B>    ความว่า    จักทำลายอวิชชาอันปิดบังสัจจะ   ๔.  บทว่า  <B>วิชฺชํ
30,0034,007,อุปฺปาเทสฺสติ</B>     ความว่า     จักยังวิชชาคืออรหัตมรรคให้เกิดขึ้น.    บทว่า
30,0034,008,<B>มิจฺฉาปณิหิตตฺตา  ภิกฺขเว  ทิฏฺ€ิยา</B>  ความว่า  เพราะกัมมัสสกตปัญญา
30,0034,009,และมรรคภาวนาตั้งไว้ผิด       คือ  เพราะไม่ประพฤติตามกัมมัสสกตญาณให้
30,0034,010,มรรคภาวนา.    ในพระสูตรนี้    พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงทำกัมมัสสกตญาณให้
30,0034,011,อาศัยมรรคแล้ว   จึงตรัสมรรคคลุกเคล้ากัน. 
30,0034,012,<I>จบอรรถกถาสกุสูตรที่  ๙</I>
30,0034,013,<h1>๑๐.  นันทิยสูตร</h1>
30,0034,014,<h2>ธรรม  ๘  เป็นเหตุให้ถึงพระนิพพาน</h2>
30,0034,015,[๔๕]  สาวัตถีนิทาน.   ครั้งนั้นแล   นันทิยปริพาชกเข้าไปเฝ้าพระ-
30,0034,016,ผู้มีพระภาคเจ้าถึงที่ประทับ   ได้ปราศรัยกับพระผู้มีพระภาคเจ้า   ครั้นผ่านการ
30,0034,017,ปราศรัยพอให้ระลึกถึงกันไปแล้ว   จึงนั่ง   ณ   ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง   ครั้นแล้ว
30,0034,018,ได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคเจ้าว่า   ข้าแต่พระโคดมผู้เจริญ   ธรรมเท่าไรหนอแล