Book,Page,LineNumber,Text
30,0040,001,นัยเป็นต้นว่า   เวทนาย่อมมีเพราะความเห็นผิดเป็นปัจจัยบ้างดังนี้.    ในปฐม
30,0040,002,โพธิกาล    ทรงอยู่ทำอายตนะ ๑๒  ให้หมดทุกส่วนอย่างนั้น.    ก็ในกึ่งเดือนนี้
30,0040,003,พระองค์ทรงพิจารณาอยู่   ซึ่งส่วนหนึ่งแห่งธัมมายตนะ   ด้วยสามารถเวทนาซึ่ง
30,0040,004,เป็นส่วนแห่งอายตนะเหล่านั้น     ซึ่งส่วนหนื่งแห่งธัมมธาตุด้วยสามารถเวทนา
30,0040,005,ซึ่งเป็นส่วนแห่งธาตุทั้งหลาย   ซึ่งส่วนหนึ่งแห่งทุกขสัจด้วยสามารถเวทนาขันธ์     
30,0040,006,เท่านั้น    ซึ่งเป็นส่วนแห่งสัจจะทั้งหลาย     ซึ่งส่วนหนึ่งแห่งปัจจัยด้วยสามารถ
30,0040,007,เวทนาเท่านั้น    เพราะมีผัสสะเป็นปัจจัย    ซึ่งเป็นส่วนแห่งปัจจัยทั้งหลาย   ซึ่ง
30,0040,008,ส่วนหนึ่งแห่งองค์ฌานด้วยสามารถเวทนาเท่านั้น     ซึ่งเป็นส่วนแห่งฌานทั้ง
30,0040,009,หลาย   ทรงพิจารณาอยู่ซึ่งส่วนอันหนึ่งแห่งนามด้วยสามารถเวทนาเท่านั้น   ซึ่ง
30,0040,010,ส่วนอันหนึ่งแห่งนามด้วยสามารถเวทนาเท่านั้น   ซึ่งเป็นส่วนแห่งนามและรูป. 
30,0040,011,ส่วนในปฐมสมโพธิ์     ทรงทำธรรมมีกุศลเป็นต้นให้หมดทุกส่วนใน
30,0040,012,ภายใน ๔๙ วัน   เสร็จแล้วทรงพิจารณาอยู่   ซึ่งปกรณ์ ๗ อันเป็นอนันตรนัย.
30,0040,013,ก็ในกึ่งเดือนนี้     พระองค์ทรงพิจารณาอยู่ซึ่งหมวด  ๓  แห่งเวทนาอย่างเดียว
30,0040,014,ซึ่งเป็นส่วนแห่งธรรมทั้งปวง.   วิหารสมาบัตินั้น ๆ ในที่นั้น ๆ เกิดแล้ว  ด้วย
30,0040,015,อานุภาพแห่งเวทนา.                                                                                
30,0040,016,บัดนี้     พระผู้มีพระภาคเจ้า     ทรงอยู่แล้วโดยอาการใด    เมื่อจะ
30,0040,017,ทรงแสดงอาการนั้น  จึงตรัสคำว่า  <B>มิจฺฉาทิฏฺ€ิปจฺจยาปิ</B>   เป็นอาทิ.   ในบท
30,0040,018,เหล่านั้น    บทว่า  <B>มิจฺฉาทิฏฺ€ิปจฺจยาปิ</B>  ความว่า  แม้เวทนาสัมปยุตด้วย
30,0040,019,ทิฏฐิ    ย่อมควร.     เวทนาที่เป็นกุศลและอกุศลบ้าง    เวทนาที่เป็นวิบาก
30,0040,020,บ้าง   เกิดขึ้นเพราะทำทิฏฐิให้เป็นอุปนิสัย    ย่อมควร.    ในบทนั้น   เวทนา
30,0040,021,สัมปยุตด้วยมิจฉาทิฏฐิ    ย่อมเป็นอกุศลอย่างเดียว.    ส่วนเวทนาเป็นกุศลบ้าง
30,0040,022,อกุศลบ้าง  ย่อมเกิดขึ้น  เพราะอาศัยทิฏฐิ.  เพราะพวกมิจฉาทิฏฐิ  อาศัยทิฏฐิ
30,0040,023,แล้ว    ย่อมให้ข้าวยาคูและภัตเป็นต้นในวันปักษ์  ย่อมตั้งข้อปฏิบัติสำหรับคน