Book,Page,LineNumber,Text
32,0015,001,อีกนัยหนึ่ง เพราะเหตุที่กล่าวมาแล้วว่า  ศัพท์ว่า  <B>เอวํ</B> แสดงอาการ
32,0015,002,ต่าง ๆ    ของจิตสันดาน    ที่ถือเอาอรรถและพยัญชนะต่าง ๆ    เพราะ 
32,0015,003,จิตตสันดานเป็นไปต่าง ๆ  กัน  และจิตตสันดานนั้น  ก็คืออาการอันงาม
32,0015,004,อย่างนี้    ย่อมไม่มีแก่ผู้ไม่ตั้งตนไว้ชอบ     หรือแก่ผู้ไม่กระทำบุญไว้ใน
32,0015,005,ปางก่อน  ฉะนั้น  ด้วยคำว่า   <B>เอวํ</B>   นี้ท่านพระอานนท์แสดงสมบัติ   คือ
32,0015,006,จักรธรรม    ๒    ข้อหลังของตนด้วยอาการอันงาม    แสดงสมบัติ    คือ
32,0015,007,จักรธรรม  ๒ ข้อแรกโดยประกอบการฟังด้วยบทว่า   <B>สุตํ.</B>   เพราะผู้อยู่
32,0015,008,ในประเทศอันไม่สมควร           และผู้เว้นจากการเข้าไปคบหาสัตบุรุษ
32,0015,009,การฟังก็ไม่มี          ดังนั้น   ท่านพระอานนท์นั้น   จึงสำเร็จอาสยสุทธิ
32,0015,010,ความหมดจดแห่งอาสยะ  เพราะความสำเร็จแห่งจักรธรรม  ๒ ข้อหลัง
32,0015,011,สำเร็จปโยคสุทธิ   ความหมดจดแห่งการประกอบ   เพราะความสำเร็จ
32,0015,012,แห่งจักรธรรม  ๒ ข้อข้างต้น     และท่านพระอานนท์        สำเร็จความ
32,0015,013,เชี่ยวชาญในอาคม   (นิกายทั้ง ๕ )   ก็เพราะอาสยสุทธิ   ความหมดจด
32,0015,014,แห่งอาสยะนั้น.      สำเร็จความเชี่ยวชาญในอธิคม (มรรคผล)  ก็เพราะ
32,0015,015,ปโยคสุทธิ   ความหมดจดแห่งประโยค   ดังนั้น   คำของพระอานนท์  ผู้
32,0015,016,หมดจดด้วยประโยค     การประกอบและ  อาสยะอัธยาศัย   ผู้ถึงพร้อม
32,0015,017,ด้วยอาคมและอธิคม   จึงควรจะเป็นเบื้องต้น   (ตัวนำ)   แห่งพระดำรัส
32,0015,018,ของพระผู้มีพระภาคเจ้า    เหมือนอรุณขึ้นเป็นเบื้องต้นของอาทิตย์อุทัย
32,0015,019,และเหมือนโยนิโสมนสิการ   เป็นเบื้องต้นแห่งกุศลกรรมฉะนั้น   เพราะ
32,0015,020,ฉะนั้น    ท่านพระอานนท์เมื่อตั้งนิทานวจนะ    คำเริ่มต้นในฐานที่ควร
32,0015,021,จึงกล่าวคำเป็นต้นว่า  <B>เอวมฺเม  สุตํ</B> ดังนี้.
32,0015,022,อีกนัยหนึ่ง     ท่านพระอานนท์แสดงสภาวะแห่งสมบัติ      คือ