Book,Page,LineNumber,Text
32,0021,001,ท่านได้ทำนิเทศด้วยสัตตมีวิภัตติว่า  <B>ยสฺมึ  สมเย  กามาวจรํ</B>  และใน
32,0021,002,สุตบทอื่น ๆ    จากพระอภิธรรมนี้    ก็ท่านิเทศด้วยสัตตมีวิภัตติว่า 
32,0021,003,<B>ยสฺมึ  สมเย  ภิกฺขเว  ภิกฺขุ  วิวิจฺเจว  กาเมทิ</B>  ส่วนในพระวินัยท่านทำ
32,0021,004,นิเทศด้วยตติยาวิภัตติว่า  <B>เตน  สมเยน  พุทฺโธ  ภควา  ?</B>
32,0021,005,ตอบว่า    เพราะในพระอภิธรรมและพระวินัยนั้น   มีอรรถเป็น
32,0021,006,อย่างนั้น   ส่วนในพระสูตรนี้มีอรรถเป็นอย่างอื่น..    จริงอยู่    บรรดา
32,0021,007,ปิฎกทั้ง  ๓  นั้น  ในพระอภิธรรมและในสุตตบทอื่นจากพระอภิธรรมนี้
32,0021,008,ย่อมสำเร็จอรรถแห่งอธิกรณะและอรรถแห่งการกำหนดภาวะด้วย
32,0021,009,ภาวะ.    ก็อธิกรณะ.    คือสมัยที่มีกาลเป็นอรรถและมีประชุมเป็นอรรถ
32,0021,010,และภาวะแห่งธรรมมีผัสสะเป็นต้น      ท่านกำหนดด้วยภาวะแห่งสมัย
32,0021,011,กล่าวคือขณะความพร้อมเพรียงและเหตุแห่งธรรมมีผัสสะเป็นต้น
32,0021,012,ที่ตรัสไวในพระอภิธรรมและสุตตบทอื่นนั้น  ๆ    เพราะฉะนั้นเพื่อส่อง
32,0021,013,อรรถนั้น     ท่านจึงท่านิเทศด้วยสัตตมีวิภัตติในพระอภิธรรมและใน
32,0021,014,สุตตบทอื่นนั้น.    ส่วนในพระวินัย    ย่อมสำเร็จอรรถแห่งเหตุแลอรรถ
32,0021,015,แห่งกรณะ.     จริงอยู่   สมัยแห่งการทรงบัญญัติสิกขาบทนั้นใด    แม้
32,0021,016,พระสาวกมีพระสารีบุตรเป็นต้น    ก็ยังรู้ยาก    โดยสมัยนั้นอันเป็นเหตุ
32,0021,017,และเป็นกรณะ  พระผู้มีพระภาคเจ้า  เมื่อทรงบัญญัติสิกขาบททั้งหลาย
32,0021,018,และทรงพิจารณาถึงเหตุแห่งการทรงบัญญัติสิกขาบท     ได้ประทับ
32,0021,019,อยู่ในที่นั้น ๆ    เพราะฉะนั้น    เพื่อส่องความข้อนั้น    ท่านจึงทำนิเทศ
32,0021,020,ด้วยตติยาวิภัตติในพระวินัยนั้น.     ส่วนในพระสูตรนี้และพระสูตรอื่น
32,0021,021,ที่มีกำเนิดอย่างนี้    ย่อมสำเร็จอรรถแห่งอัจจันตะสังโยคะ     จริงอยู่
32,0021,022,พระผู้มีพระภาคเจ้า    ทรงแสดงพระสูตรนี้   หรือพระสูตรอื่น    ตลอด