Book,Page,LineNumber,Text
32,0027,001,ในป่า ทั้งนั้น. ในสูตรนี้ พึงทราบการประกอบความโดยนัยดังกล่าว
32,0027,002,มาแล้วเป็นต้น ฉะนี้.
32,0027,003,บทว่า ตตฺร แสดงเทสะ และกาละ. ก็บทว่า ตตฺร นั้น พระเถระ
32,0027,004,แสดงว่า ในสมัยที่พระผู้มีพระภาคเจ้าประทับอยู่ และในอารามที่
32,0027,005,ประทับอยู่ หรือแสดงเทสะ และกาละ อันควรจะกล่าวถึง. จริงอยู่พระผู้มี-
32,0027,006,พระภาคเจ้าไม่ตรัสธรรมในประเทศหรือในกาลอันไม่สมควร๑. ก็คำว่า
32,0027,007,"""ดูก่อนพาหิยะ นี้เป็นกาลไม่สมควรก่อน"" เป็นข้อสาธกในเรื่องนี้."
32,0027,008,ศัพท์ว่า โข เป็นอวธารณะ ใช้ในอรรถเพียงทำบทให้เต็มหรือเป็น
32,0027,009,นิบาต ใช้ในอรรถว่า กาลเบื้องต้น. บทว่า ภควา แสดงความที่ทรง
32,0027,010,เป็นครูของโลก.
32,0027,011,บทว่า ภิกฺขุ เป็นคำแสดงถึงบุคคลควรฟังพระดำรัส. อีก
32,0027,012,อย่างหนึ่ง ในบทว่า ภิกษุ นี้พึงทราบอรรถแห่งคำมีอาทิว่า ชื่อว่า
32,0027,013,ภิกษุ เพราะเป็นผู้ขอ หรือชื่อว่า ภิกษุ เพราะเขาถึงการเที่ยวขอ.
32,0027,014,บทว่า อามนฺเตสิ แปลว่า เรียก คือ กล่าว ได้แก่ ปลุกให้ตื่น. ในบทว่า
32,0027,015,อามนฺเตสิ นี้มีใจความดังนี้. แต่ในที่อื่นใช้ในอรรถว่าให้รู้ก็มี. เหมือน
32,0027,016,อย่างตรัสไว้ว่า ภิกษุทั้งหลาย เราขอบอกเธอทั้งหลายให้ทราบ ขอ
32,0027,017,เตือนเธอทั้งหลาย. ใช้ในอรรถว่า เรียก ก็มี เหมือนอย่างที่ตรัสไว้ว่า
32,0027,018,มานี่แน่ะภิกษุ เธอจงเรียกสารีบุตรมา ตามคำของเรา.