Book,Page,LineNumber,Text
32,0037,001,นั้น  มีปูทองตัวล่ำสัน   ทองนั้นเอาก้ามจับเท้าสัตว์ที่พากันมาลงสระนั้น 
32,0037,002,เหมือนจับด้วยคีมแล้วให้อยู่ในอำนาจของมันแล้วทำให้ตาย.  พระยาช้าง
32,0037,003,จ้องคอยโอกาสปูทองนั้น    ตั้งช้างใหญ่เชือกหนึ่งให้เป็นหัวหน้าเที่ยวไป.
32,0037,004,วันหนึ่ง    ปูนั้นจับพระยาช้างนั้นได้.    พระยาช้างผู้สมบูรณ์ด้วยกำลัง
32,0037,005,และสติ     คิดว่า     ถ้าเราจักร้องเพราะกลัวไซร้    ช้างทั้งหมดจะไม่เล่น
32,0037,006,ตามความชอบใจ    จักหนีไปเสีย    จึงได้ยืนนิ่งอยู่นั่นเอง   ครั้นรู้ว่าช้าง
32,0037,007,ขึ้นหมดแล้ว    จึงร้องเพื่อให้ภรรยาของตนรู้ว่า  ตนถูกปูทองจับไว้     จึง
32,0037,008,กล่าวอย่างนี้ว่า
32,0037,009,<B>ก็ปูสีดังทอง  มีตาโปน มีกระดองแทนหนัง
32,0037,010,อาศัยอยู่ในน้ำ  ไม่มีขน  เราถูกมันหนีบ  ร้องไหน
32,0037,011,ขอความสงสาร  เจ้าอย่าละทิ้งข้า  ผู้ปานชีวิต</B>
32,0037,012,ภรรยาได้ฟังดังนั้น     รู้ว่าสามีถูกปูหนีบ     จึงเจรจากับช้างบ้าง
32,0037,013,กับปูบ้าง    เพื่อให้สามีพ้นจากภัยนั้น    จึงได้กล่าวอย่างนี้ว่า
32,0037,014,<B>พ่อเจ้าเอ๋ย  ข้าจักไม่ละเจ้าผู้เป็นกุญชรชาติ
32,0037,015,มีอายุ  ๖๐  ปี   เจ้าเป็นที่รักยิ่งของข้า   บนแผ่นดิน
32,0037,016,ซึ่งมีทวีปทั้ง  ๔  เป็นขอบเขต     ปูเหล่าใดอยู่ใน
32,0037,017,สมุทร ในแม่น้ำคงคา และในแม่น้ำยมุนา ท่านเป็น
32,0037,018,สัตว์เกิดในน้ำผู้ประเสริฐสุดของปูเหล่านั้น  โปรด
32,0037,019,ปล่อยสามีของฉันผู้ซึ่งร้องไห้อยู่.</B>
32,0037,020,ปูคลายการหนีบให้เพลาลง    พร้อมกับได้ยินเสียงของหญิง.
32,0037,021,ลำดับนั้นพระยาช้าง   คิดว่า   นี้แล   เป็นโอกาสช่องว่างของมัน   จึงยัน