Book,Page,LineNumber,Text
33,0015,001,ปฏิสันถารแล้วประทับนั่ง         พระราชาทรงวางเครื่องบริขารสำหรับนัก 
33,0015,002,บวชไว้แทบเท้าดาบส ตรัสว่า ท่านเจ้าข้า พวกเราจะทำอะไรสักอย่างก็จะไป
33,0015,003,ดาบสทูลว่า  โปรดเสด็จไป  เถิด  มหาบพิตร.   ตรัสว่า ท่านเจ้าข้า  ข้าพเจ้า
33,0015,004,จะไป  ได้ทราบว่าบริษัทที่เป็นข้าศึกอยู่ใกล้พระผู้เป็นเจ้ามีอยู่   บริษัทนั้น
33,0015,005,ได้ชื่อว่าเป็นผู้ทำให้การปฏิบัติเนิ่นช้าสำหรับนักบวชทั้งหลาย      ขอบริษัท
33,0015,006,นั้นจงไปเสียกับข้าพเจ้าเถิด   ท่านเจ้าข้า.   ทูลว่า    ขึ้นชื่อว่าจิตใจของเหล่า
33,0015,007,มนุษย์ร้ายนัก หญิงผู้นี้จักอยู่กลางหมู่ผู้คนมากๆ  อย่างไรได้.  ตรัสปลอบว่า
33,0015,008,ท่านเจ้าข้า       นับแต่ข้าพเจ้าชอบใจนางก็จะตั้งนางไว้ในตำแหน่งหัวหน้า 
33,0015,009,ของคนอื่น ๆ ทะนุบำรุงไว้.  ดาบสฟังพระราชดำรัสแล้ว  ก็ร้องเรียกธิดา
33,0015,010,โดยชื่อที่ตั้งไว้ครั้งยังเล็ก ๆ  ว่า   ลูกปทุมวดีจ๋า.   โดยเรียกคำเดียว     นางก็
33,0015,011,ออกมาจากบรรณศาลายืนไหว้บิดา. บิดาจึงกล่าวกะนางว่า ลูกเอ๋ย เจ้าเจริญ
33,0015,012,วัยแล้วคงจะอยู่ในที่นี้ได้ไม่ผาสุก   นับแต่พระราชาทรงพบแล้ว    จงไปกับ
33,0015,013,พระราชาเสียเถิดนะลูกนะ.   นางรับคำบิดาว่า  เจ้าค่ะ  ท่านพ่อ  ไหว้บิดา
33,0015,014,แล้วเดินไปร้องไห้ไป.    พระราชาทรงพระดำริว่า    จำเราจะยึดจิตใจบิดา
33,0015,015,ของหญิงผู้นี้    จึงวางนางไว้บนกองกหาปณะแล้วทรงทำอภิเษก.
33,0015,016,จำเดิมแต่พระราชาทรงพานางมาถึงนครของพระองค์แล้ว  ก็ไม่ทรง
33,0015,017,เหลียวแลสตรีอื่น ๆ เลย  ทรงอภิรมย์อยู่กับนางเท่านั้น.  เหล่าสตรีอื่น ๆ ก็
33,0015,018,ริษยา ประสงค์จะทำนางให้แตกกันระหว่างพระราชา  จึงพากันกราบทูลว่า
33,0015,019,ข้าแต่พระมหาราชเจ้า   หญิงผู้นี้มิใช่ชาติมนุษย์ดอกเพคะ   ดอกปทุมทั้ง-
33,0015,020,หลายที่ปรากฏอยู่ในที่พวกมนุษย์ท่องเที่ยวไป     พระองค์เคยพบแล้วมิใช่
33,0015,021,หรือ  หญิงผู้นี้ต้องเป็นยักษิณีแน่แล้ว  โปรดขับไล่มันไปเถิดเพคะ.  พระ-
33,0015,022,ราชาทรงสดับคำของสตรีเหล่านั้น    ก็ได้แต่ทรงนิ่งอยู่.     บังเอิญสมัยนั้น