Book,Page,LineNumber,Text
33,0025,001,ภายหลังนางตั้งครรภ์      เมื่อครรภ์แก่     จึงกล่าวว่า   ที่นี้ไม่สมควรแก่เรา
33,0025,002,ฉันจะไปเรือนสกุลนะนาย.  เขาก็ผัดว่า  วันนี้จะไป  พรุ่งนี้ค่อยไป  แต่ก็
33,0025,003,ไม่ได้ไปจนล่วงเวลาไป.  นางรู้เหตุของสามีนั้น   คิดว่า  สามีนี้เขลาจึงไม่
33,0025,004,พาเราไป   เมื่อสามีนั้นออกไปนอกบ้าน   จึงเดินไปลำพังคนเดียว    ด้วย
33,0025,005,หมายใจจะกลับไปยังครอบครัว.  สามีกลับมาไม่เห็นนางในเรือน   จึงถาม
33,0025,006,คนที่คุ้นเคยกัน   รู้ว่า  นางกลับไปยังครอบครัว   ก็คิดว่า  นางเป็นธิดา
33,0025,007,ของสกุล  อาศัยแต่เราไม่มีที่พึ่งเลย  จึงเดินตามรอยเท้าจนทันกัน    นางก็
33,0025,008,ตลอดบุตรเสียในระหว่างทางนั้นเอง.    สองสามีภริยาปรึกษากันว่า   ประ-   
33,0025,009,โยชน์ที่เราจะพึงเดินทางไป   ก็สำเร็จแล้วในระหว่างทาง  เดี๋ยวนี้เราจักไป
33,0025,010,ทำไมเล่าจึงพากันกลับ .   นางก็ตั้งครรภ์อีก.  พึงทำเรื่องให้พิสดารตามนัย
33,0025,011,ก่อนนั้นแล.   แต่ในระหว่างทาง   พอนางคลอดบุตร   เมฆฝนก็ตั้งเค้ามา
33,0025,012,ทั้ง  ๔   ทิศ.   นางจึงกล่าวกะสามีว่า  นาย  ไม่ใช่เวลาแล้ว   เมฆฝนตั้งเค้า
33,0025,013,นาทั้ง  ๔ ทิศ   จงพายามทำที่อยู่สำหรับตัวเราเถิด.  สามีรับคำว่า  จักทำ
33,0025,014,เดี๋ยวนี้    เอาท่อนไม้มาทำกระท่อม  คิดว่าจะหาหญ้ามามุงบัง   จึงตัดหญ้า
33,0025,015,ที่เชิงจอมปลวกใหญ่แห่งหนึ่ง. ทีนั้น  งูเห่าที่นอนในจอมปลวกก็กัดเท้าเขา.
33,0025,016,บุรุษผู้นั้น  ก็ล้มลงที่นั้นนั่นเอง. แม้นางคิดว่าเดี๋ยวเขาคงมา.  รอจนตลอด
33,0025,017,ทั้งคืน  ก็คิดอีกว่า  เขาคงจักคิดว่า  เรานี้   เป็นหญิงอนาถา  พึ่งไม่ได้แล้ว
33,0025,018,ทอดทิ้งไว้ในทางหนีไปแล้ว    ครั้นเกิดแสงสว่างแวบขึ้น   จงมองดูตาม
33,0025,019,รอยเท้า   เห็นสามีล้มลงที่เชิงจอมปลวก    ก็คร่ำครวญว่า  เพราะเรา   เขา
33,0025,020,จึงเสีย  แล้วเอาลูกคนเล็กแนบข้าง  เอานิ้วมือจูงลูกคนโต   เดินไปตานทาง
33,0025,021,ระหว่างทางพบแม่น้ำตื้น ๆ สายหนึ่ง  คิดว่า  เราไม่อาจพาลูกไปคราวเดียว
33,0025,022,กันได้ทั้ง  ๒  คน  จึงวางลูกคนโตไว้ฝั่งนี้  นำลูกคนเล็กไปฝั่งโน้น  ให้