Book,Page,LineNumber,Text
33,0030,001,ดีละ   ธรรมทินนา  แล้วกราบทูลพระราชา  เอาวอทองส่งนางธรรมทินนา 
33,0030,002,ไปสำนักภิกษุณี   เพื่อบวช.  นางบวชแล้วคิดว่า   แต่ก่อน  เศรษฐีนี้ก็อยู่
33,0030,003,กลางเรือน    ยังทำที่สุดทุกข์ได้    นับแต่ได้บวชแล้ว     แม้เราก็ควรจะทำ
33,0030,004,ที่สุดทุกข์ได้   จึงเข้าไปหาอุปัชฌาย์อาจารย์กล่าวว่า   พระแม่เจ้า   จิตของ
33,0030,005,ดิฉันน้อมไปในสถานที่เคยไปบ่อย ๆ ดิฉันจะไปยังอาวาสใกล้บ้าน.  พระเถรี
33,0030,006,ทั้งหลายไม่อาจห้ามจิตของนางได้    ด้วยความที่นางออกจากสกุลใหญ่
33,0030,007,จึงพานางไปยังหมู่บ้าน.  เพราะเหตุที่นางย่ำยีสังขารได้ในอดีตกาล  ไม่นาน
33,0030,008,นัก  นางก็บรรลุพระอรหัตพร้อมด้วยปฏิสัมภิทา 
33,0030,009,ครั้งนั้น  พระธรรมทินนาเถรีดำริว่า  กิจของเราถึงที่สุดแล้ว  อยู่ใน
33,0030,010,ที่นี้จักทำอะไร     จำเราจะไปกรุงราชคฤห์    หมู่ญาติเป็นอันมากอาศัยเรา
33,0030,011,ในที่นั้นจักทำบุญทั้งหลายกัน .    แล้วก็พาพระเถรีทั้งหลายกลับสู่พระนคร.
33,0030,012,วิสาขอุบาสกรู้ว่านางกลับมา  ก็รีบไป  สงสัยว่า   นางคงจักกระสันกระมัง
33,0030,013,เวลาเย็นก็เข้าไปสำนักนาง     ไหว้แล้วนั่ง  ณ  ที่ควรส่วนหนึ่ง     คิดว่าจะ
33,0030,014,ถามถึงภาวะที่นางกระสันไม่สมควร      จึงถามปัญหาด้วยอำนาจปัญจขันธ์
33,0030,015,เป็นต้น.  พระธรรมทินนาเถรีก็วิสัชนาปัญหา     ที่วิสาขอุบาสกถามแล้ว
33,0030,016,เหมือนเอาพระขรรค์ตัดก้านบัวฉะนั้น.  อุบาสกรู้ว่า   พระธรรนทินนาเถรี
33,0030,017,มีญาณกล้า     จึงถามปัญหา    โดยอาการทุกอย่างในมรรค  ๓  ตามลำดับ
33,0030,018,ในฐานะที่ตนบรรลุแล้ว     ทั้งยังถามปัญหาในอรหัตมรรค     โดยอำนาจ
33,0030,019,การเล่าเรียน   พระธรรมทินหาเถรีก็รู้ว่า    อุบาสกมีวินัยเพียงอนาคามิผล
33,0030,020,เท่านั้น  คิดว่า  บัดนี้   อุบาสกจักแล่นเกิน. วิสัยของตนไป จึงทำให้อุบาสก 
33,0030,021,นั้นกลับ     กล่าวว่า   ท่านวิสาขะ   ท่านยังไม่อาจกำหนดที่สุดแห่งปัญหา
33,0030,022,ทั้งหลายได้   ท่านวิสาขะ   ก็ท่านยังจำนงหวังพรหมจรรย์ที่หยั่งลงสู่พระ-