Book,Page,LineNumber,Text
33,0040,001,เห็นหน้าอันหม่นหมองแม้เล็กน้อยได้.    ครั้งนั้นมารดาเห็นนางนอนบนที่ 
33,0040,002,นอน จึงถามนางว่า ลูกเอ๋ย  เจ้าทำอะไร.  นางตอบตรง ๆ ว่า แม่จ๋า  ดิฉัน
33,0040,003,พบโจรที่เขากำลังนำไปฆ่าจ้ะ  เมื่อได้เขามาจึงจะเป็นอยู่ได้   เมื่อดิฉันไม่ได้
33,0040,004,ตายเสียเท่านั้นประเสริฐ   บิดามารดาปลอบโดยประการต่าง ๆ ก็ไม่อาจให้
33,0040,005,นางยินยอมได้   จึงกำหนดไว้ว่า   เป็นอยู่ดีกว่าตาย.  ครั้งนั้นบิดาของนาง
33,0040,006,"จึงหาเจ้าหน้าที่นครบาล  คิดสินบน  ๑,๐๐๐  กหาปณะ.  แล้วบอกว่า   ธิดา"
33,0040,007,ของเรามีจิตติดพันในโจร     โปรดจงปล่อยโจรนี้     ด้วยอุบายวิธีอย่างใด
33,0040,008,อย่างหนึ่งเสีย.    เจ้าหน้าที่นครบาลรับปากเศรษฐีว่า   ได้จ้ะ   แล้วพาโจร
33,0040,009,หน่วงเหนี่ยวให้ชักช้าไปทางโน้นทางนี้บ้าง  จนพระอาทิตย์ตก  เมื่อพระ-
33,0040,010,อาทิตย์ตกแล้วก็ให้นำเอาโจรคนหนึ่งจากพวกโจรออกมา    ทำเป็นโจรขึ้น
33,0040,011,แก้สัตตุกะโจรออกจากเครื่องจองจำพาไปส่งยังเรือนเศรษฐีแล้ว  เอาเครื่อง
33,0040,012,จองจำนั้นพันธนาการโจรอีกคนหนึ่ง    นำตัวออกไปทางประตูด้านทิศใต้
33,0040,013,ประหารชีวิต  (แทน )  เสีย. แม้พวกทาสของเศรษฐีต่างพาตัวสัตตุกะโจร
33,0040,014,มายังเรือนของเศรษฐี.   เศรษฐีเห็นแล้วคิดว่า   เราจักทำใจของธิดาให้
33,0040,015,เต็มเสียที  จึงให้พวกทาสเอาน้ำหอมอาบสัตตุกะโจร   แล้วให้ตกแต่งประ-
33,0040,016,ดับประดาด้วยเครื่องอาภรณ์ทุกชนิด   พาไปส่งตัวยังปราสาท.  นางภัททา
33,0040,017,คิดว่า  ความดำริของเราเต็มที่แล้ว  จึงแต่งตัวให้เพริศพริ้งด้วยเครื่องอลัง-
33,0040,018,การนานาชนิดคอยบำเรอเขา.                                                       
33,0040,019,สัตตุกะโจร   พอล่วงมาได้  ๒ - ๓  วันคิดว่า  สิ่งของเครื่องประดับ
33,0040,020,ของนางจักเป็นของเรา       เราควรจะถือเอาเครื่องอาภรณ์นี้ด้วยอุบายบาง
33,0040,021,ประการเสีย    ดังนี้แล้ว  พอถึงเวลานั่งใกล้ชิดกันอย่างมีความสุขจึงพูดกะ
33,0040,022,นางภัททาว่า   เรามีเรื่องที่จะพูดสักเรื่องหนึ่ง.    ธิดาเศรษฐีปลาบปลื้มใจ