Book,Page,LineNumber,Text
33,0041,001,ประหนึ่งว่าได้ลาภตั้งพันจึงตอบว่า  พี่ท่าน  เราสนิทสนมกันแล้ว   พี่ท่าน
33,0041,002,จงบอกมาเถิด    โจรกล่าวว่า    เธอคิดว่าโจรนี้ได้ชีวิตมาเพราะอาศัยเรา
33,0041,003,แต่เราพอถูกจับเท่านั้น      ได้อ้อนวอนเทวดาผู้สิงสถิตอยู่ที่เขาทั้งโจรว่า
33,0041,004,ถ้าข้าพเจ้าจักได้ชีวิต      ข้าพเจ้าจักถวายพลีกรรมแด่ท่าน   เราได้ชีวิต
33,0041,005,เพราะอาศัยเทวดานั้น   ขอเธอจงรีบให้จัดเครื่องพลีกรรมเถิด.   นางภัททา
33,0041,006,คิดว่า  เราจักทำให้เขาเต็มใจเสียที   สั่งให้จัดแจงเครื่องพลีกรรม   ประดับ
33,0041,007,ประดาเครื่องประดับทุกชนิด       ขึ้นนั่งในรถคันเดียวกันไปยังเหวทิ้งโจร
33,0041,008,พร้อมกับสามี    เริ่มไต่ภูเขาขึ้นไปด้วยคิดว่า    เราจักทำพลีกรรมแก่เทวดา
33,0041,009,ประจำภูเขา.    สัตตุกะโจรคิดว่า  เมื่อขึ้นไปกันหมดแล้วเราจักไม่มีโอกาส
33,0041,010,ถือเอาเครื่องอาภรณ์ของนางได้    จึงให้นางภัททานั้นนั่นแหละถือภาชนะ
33,0041,011,เครื่องเซ่นสรวง       แล้วขึ้นภูเขาไป.      เขาพูดถ้อยคำทำที่เป็นพูดกับ
33,0041,012,นางภัททา    พูดคุยกันไป     ด้วยเหตุนั้นนั่งเองนางจึงไม่รู้ความประสงค์
33,0041,013,ของโจร.   ที่นั้น   โจรจึงพูดกะนางว่า   น้องภัททา   เธอจงเปลื้องผ้าห่ม
33,0041,014,ของเธอออก    แล้วเอาเครื่องประดับที่ประดับอยู่รอบกายทำเป็นห่อไว้ ณ
33,0041,015,ที่นี้.
33,0041,016,นาง.  นายจ๋า  ดิฉัน มีความผิดอะไรหรือ.
33,0041,017,โจร.  แน่นางผู้เขลา    ก็เธอทำความสำคัญว่า  เรามาเพื่อทำพลีกรรม
33,0041,018,หรือ    ความจริงเราจะตัวกับถวายแก่เทวดานี้    แต่เรามีประสงค์จะถือเอา
33,0041,019,เครื่องอาภรณ์ของเธอโดยอ้างพลีกรรมจึงได้มา.
33,0041,020,นาง.  นายจ๋า  เครื่องประดับเป็นของใคร ตัวฉันเป็นของใคร.
33,0041,021,โจร.  เราไม่รับรู้    ของของเธอก็เป็นส่วนหนึ่ง    ของของเราก็เป็น
33,0041,022,ส่วนหนึ่ง.