Book,Page,LineNumber,Text
33,0043,001,นั่นแหละ. 
33,0043,002,พวกนิครนถ์รับว่าดีแล้ว   จึงเอาก้านตาลทิ้งถอนผมของนางแล้วให้
33,0043,003,บวช.   ผมเมื่อจะงอกขึ้นอีกก็งอกขึ้นเป็นวงกลมคล้ายตุ้มหู  โดยเป็นกลุ่ม
33,0043,004,ก้อนขึ้นมา. เพราะเหตุนั้นนางจึงเกิดมีชื่อว่า กุณฑลเกสา. นางเรียนศิลปะ
33,0043,005,ทุกอย่างในที่ที่คนบวชแล้ว    ครั้นทราบว่า     คุณวิเศษยิ่งกว่านี้ของพวก
33,0043,006,นิครนถ์เหล่านี้ไม่มี  จึงเที่ยวไปยังคามนิคมราชธานี    บัณฑิตมีในที่ใด  ๆ
33,0043,007,ก็ไปในที่นั้นๆ  แล้วเรียนศิลปะที่บัณฑิตเหล่านั้นรู้ทุกอย่างหมด.    ย่อมา
33,0043,008,คนทั้งหลายผู้ที่สามารถจะให้คำโต้ตอบแก่นางได้มิได้มี  เพราะนางเป็นผู้ได้
33,0043,009,ศึกษามาในที่เป็นอันมาก. นางมิได้มองเห็นใครที่สามารถจะกล่าวกับตนได้
33,0043,010,เข้าไปสู่บ้านใดก็ดี   นิคมใดก็ดี   ก็ทำกองทรายไว้ที่ประตูบ้านหรือนิคมนั้น
33,0043,011,แล้วปักกิ่งต้นหว้าไว้บนกองทรายนั้นนั่นแหละ  ให้สัญญาแก่พวกเด็ก ๆ ที่
33,0043,012,ยืนอยู่ในที่ใกล้ด้วยพูดว่า  ผู้ใดสามารถที่จะโต้ตอบวาทะของเราได้   ผู้นั้น
33,0043,013,จงเหยียบกิ่งไม้นี้.  แม้ตลอดตั้งสัปดาห์นั้นก็หามีคนเหยียบไม่.  แล้วนางก็
33,0043,014,ถือเอากิ่งไม้นั้นหลีกไป.
33,0043,015,ในสมัยนั้นพระผู้มีพระภาคเจ้าของเราเสด็จอุบัติขึ้นแล้วในโลก ทรง
33,0043,016,อาศัยกรุงสาวัตถี  เสด็จประทับอยู่ที่พระเชตวัน.   ฝ่ายนางกุณฑลเกสาก็ไป
33,0043,017,ถึงกรุงสาวัตถีตามลำดับ      เมื่อเข้าไปภายในนครแล้ว    ก็ปักกิ่งไม้ไว้บน
33,0043,018,กองทรายทำนองเดินนั่นแหละ    แล้วให้สัญญาแก่พวกเด็กแล้วจึงเข้าไป.
33,0043,019,ในสมัยนั้น  เมื่อภิกษุสงฆ์เข้าไปแล้ว   พระธรรมเสนาบดีจึงเข้าไป
33,0043,020,สู่นครเพียงรูปเดียวเท่านั้น  เห็นกิ่งต้นหว้าที่เนินทรายแล้วถามว่า   เพราะ
33,0043,021,เหตุไร    เขาจึงปักกิ่งต้นหว้านี้ไว้    พวกเด็กบอกเหตุนั้นโดยตลอด.   จึง
33,0043,022,กล่าวว่า  นี่แน่ะ  หนูทั้งหลาย   เมื่อเป็นเช่นนั้นพวกเธอจงจับเอากิ่งต้นหว้า