Book,Page,LineNumber,Text
38,0045,001,ภิกษุนั้นว่า  ภิกษุนี้เป็นพหูสูต  ฯลฯ แทงตลอดด้วยดีด้วยทิฏฐิหนอ  ดังนี้  
38,0045,002,ว่าเป็นผู้พึงว่ากล่าวสั่งสอน    ภิกษุนั้นอันภิกษุผู้เป็นเถระ    ผู้เป็นมัชฌิมะ
38,0045,003,ผู้เป็นนวกะ    อนุเคราะห์แล้ว     พึงหวังความเจริญในกุศลธรรมทั้งหลาย
38,0045,004,อย่างเดียว  ไม่พึงหวังความเสื่อมเลย  นี้เป็นธรรมกระทำที่พึ่ง.
38,0045,005,อีกประการหนึ่ง  ภิกษุเป็นผู้มีมิตรดี   มีสหายดี   มีเพื่อนดี   ภิกษุ
38,0045,006,ทั้งหลายผู้เป็นเถระก็ดี   เป็นมัชฌิมะก็ดี   เป็นนวกะก็ดี   ย่อมสำคัญภิกษุ
38,0045,007,นั้นว่า  ภิกษุนี้มีมิตรดี  มีสหายดี   มีเพื่อนดีหนอ   ดังนี้    ว่าเป็นผู้พึงว่า
38,0045,008,กล่าวสั่งสอน   ภิกษุนั้นอันภิกษุผู้เป็นเถระ   ผู้เป็นมัชฌิมะ   ผู้เป็นนวกะ
38,0045,009,อันเคราะห์แล้ว    พึงหวังความเจริญในกุศลธรรมทั้งหลายอย่างเดียว   ไม่
38,0045,010,พึงหวังความเสื่อมเลย  นี้เป็นธรรมกระทำที่พึ่ง.
38,0045,011,อีกประการหนึ่ง  ภิกษุเป็นผู้ว่าง่าย  คือ  ประกอบด้วยธรรมเครื่อง
38,0045,012,กระทำความเป็นผู้ว่าง่าย    เป็นผู้อดทน    รับอนุสาสนีโดยเคารพ    ภิกษุ
38,0045,013,ทั้งหลายผู้เป็นเถระก็ดี   เป็นมัชฌิมะก็ดี   เป็นนวกะก็ดี   ย่อมสำคัญภิกษุ
38,0045,014,นั้นว่า  ภิกษุนี้เป็นผู้ว่าง่าย   คือ ประกอบด้วยธรรมเครื่องการทำความเป็น
38,0045,015,ผู้ว่าง่าย   เป็นผู้อดทน   รับอนุสาสนีโดยเคารพหนอ   ดังนี้   ว่าเป็นผู้พึง
38,0045,016,ว่ากล่าวสั่งสอน  ภิกษุนั้นอันภิกษุผู้เป็นเถระ  ผู้เป็นมัชฌิมะ  ผู้เป็นนวกะ
38,0045,017,อนุเคราะห์แล้ว   พึงหวังความเจริญในกุศลทั้งหลายอย่างเดียว   ไม่พึงหวัง
38,0045,018,ความเสื่อมเลย  นี้เป็นธรรมกระทำที่พึ่ง.
38,0045,019,อีกประการหนึ่ง    ภิกษุเป็นผู้ขยัน    ไม่เกียจคร้านในกิจที่ควรทำ
38,0045,020,อย่างไร  ทั้งสูงทั้งต่ำ  ของเพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลาย   เป็นผู้ประกอบด้วย
38,0045,021,ปัญญาเครื่องพิจารณาอันเป็นอุบายในกิจนั้น   อาจทำ   อาจจัดได้   ภิกษุ
38,0045,022,ทั้งหลายผู้เป็นเถระก็ดี  เป็นมัชฌิมะก็ดี  เป็นนวกะก็ดี  ย่อมสำคัญภิกษุ