Book,Page,LineNumber,Text
38,0046,001,นั้นว่า ภิกษุนี้เป็นผู้ขยัน   ไม่เกียจคร้านในกิจที่ควรทำอย่างไร  ทั้งสูงทั้งต่ำ
38,0046,002,ของเพื่อนพรหมจรรย์ทั้งหลาย    เป็นผู้ประกอบด้วยปัญญาเครื่องพิจารณา 
38,0046,003,อันเป็นอุบายในกิจนั้น  อาจทำ  อาจจัดได้หนอ  ดังนี้   ว่าเป็นผู้พึงว่ากล่าว
38,0046,004,สั่งสอน    ภิกษุนั้นอันภิกษุผู้เป็นเถระ     ผู้เป็นมัชฌิมะ      ผู้เป็นนวกะ
38,0046,005,อนุเคราะห์แล้ว     พึงหวังความเจริญในกุศลธรรมทั้งหลายอย่างเดียว    ไม่
38,0046,006,พึงหวังความเสื่อมเลย  นี้เป็นธรรมกระทำที่พึ่ง.
38,0046,007,อีกประการหนึ่ง     ภิกษุเป็นผู้ใคร่ในธรรม   เป็นผู้ฟังและแสดง
38,0046,008,ธรรมอันเป็นที่รัก    มีความปราโมทย์อย่างยิ่งในธรรมอันยิ่ง      ในวินัย
38,0046,009,อันยิ่ง    ภิกษุทั้งหลายผู้เป็นเถระก็ดี     เป็นมัชฌิมะก็ดี     เป็นนวกะก็ดี
38,0046,010,ย่อมสำคัญภิกษุนั้นว่า  ภิกษุนี้เป็นผู้ใคร่ในธรรม เป็นผู้ฟังและแสดงธรรม
38,0046,011,อันเป็นที่รัก   มีความปราโมทย์อย่างยิ่งในธรรมอันยิ่ง   ในวินัยอันยิ่งหนอ
38,0046,012,ดังนี้     ว่าเป็นผู้พึงว่ากล่าวสั่งสอน    ภิกษุนั้นอันภิกษุผู้เป็นเถระ    ผู้เป็น
38,0046,013,มัชฌิมะ   ผู้เป็นนวกะ   อนุเคราะห์แล้ว  พึงหวังความเจริญในกุศลธรรม
38,0046,014,ทั้งหลายอย่างเดียว  ไม่พึงหวังความเสื่อมเลย   นี้เป็นธรรมกระทำที่พึ่ง.
38,0046,015,อีกประการหนึ่ง  ภิกษุเป็นผู้ปรารภความเพียร  เพื่อละอกุศลธรรม
38,0046,016,ทั้งหลาย    เพื่อความถึงพร้อมแห่งกุศลธรรมทั้งหลาย     เป็นผู้มีกำลัง    มี
38,0046,017,ความบากบั่นมั่นคง     ไม่ทอดธุระในกุศลธรรมทั้งหลาย    ภิกษุทั้งหลาย
38,0046,018,ผู้เป็นเถระก็ดี    เป็นมัชฌิมะก็ดี    เป็นนวกะก็ดี    ย่อมสำคัญภิกษุนั้นว่า
38,0046,019,ภิกษุนี้เป็นผู้ปรารภความเพียร   เพื่อละอกุศลธรรมทั้งหลาย   เป็นผู้มีกำลัง
38,0046,020,มีความบากบั่นมั่นคง    ไม่ทอดธุระในกุศลธรรมทั้งหลายอยู่หนอ    ดังนี้ 
38,0046,021,ว่าเป็นผู้พึงว่ากล่าวสั่งสอน    ภิกษุนั้นอันภิกษุผู้เป็นเถระ   ผู้เป็นมัชฌิมะ
38,0046,022,ผู้เป็นนวกะ    อนุเคราะห์แล้ว    พึงหวังความเจริญในกุศลธรรมทั้งหลาย