Book,Page,LineNumber,Text
39,0045,001,เป็นมิจฉาทิฏฐิ มีความเห็นผิด มีทัสสนะความเห็นวิปริต อันการล่วงละเมิด
39,0045,002,ในสิกขาบทนี้ ย่อมมีแก่ผู้เข้าไปดูเพราะอยากจะดูเท่านั้น ส่วนผู้เดินไปพบ
39,0045,003,หรือเห็นเฉพาะที่มาปรากฏ ในโอกาสที่นี้ นั่ง นอนก็มีแต่ความเศร้าหมอง
39,0045,004,มิใช่ล่วงละเมิด ก็ในสิกขาบทนี้ การขับร้องแม้ที่อิงธรรมะ ก็ไม่ควร แต่
39,0045,005,ธรรมะที่อิงการขับร้อง พึงทราบว่าสมควร.
39,0045,006,ดอกไม้เป็นต้น พึงใช้ประกอบด้วยการทัดทรงเป็นอาทิ ตามสมควร
39,0045,007,ในสิกขาบทนั้น. คำว่ามาลา ได้แก่ดอกไม้ชนิดใดชนิดหนึ่ง. คำว่า วิเลปนะ
39,0045,008,ได้แก่ ของอย่างใดอย่างหนึ่ง ที่เขาบดจัดไว้เพื่อลูบไล้ นอกจากนั้นของหอมมี
39,0045,009,ผงและตัวนอบเป็นต้นทุกอย่าง ชื่อว่า ของหอม. ของหอมนั้น ทุกอย่าง ใช้ตก
39,0045,010,แต่งประดับ ไม่ควร แต่ใช้เป็นยา ก็ควร. แต่ของหอมที่เขานำเพื่อบูชา
39,0045,011,สำหรับผู้รับไว้ ย่อมไม่ควร โดยปริยายไรๆ หามิได้. ที่นอนเกินขนาด ท่าน
39,0045,012,เรียกว่า ที่นอนสูง ที่นอนเป็นอัปปะ และเครื่องปูที่นอนเป็นอกัปปิยะ ท่าน
39,0045,013,เรียกว่า ที่นอนใหญ่. ที่นอนแม้ทั้งสองอย่างนั้น สำหรับผู้รับไว้ย่อมไม่ควร
39,0045,014,ไม่ว่าโดยปริยายไร ๆ.
39,0045,015,คำว่า ชาตรูปะ ได้แก่ทอง. คำว่า รชตะ ได้แก่กหาปณะ คือ
39,0045,016,ของใด ๆ มีมาสกโลหะ มาสกไม้ และมาสกก้อนยางเป็นต้น ที่เขาใช้แลกเปลี่ยน
39,0045,017,กัน ในประเทศนั้น ๆ. ทองและเงินตราทั้งสองแม้นั้น ชื่อว่าชาตรูปรชตะ. การรับ
39,0045,018,เอาทองและเงินครานั้น ชื่อว่า ปฏิคคหะ การรับ. การรับนั้น ย่อมไม่ควร
39,0045,019,ไม่ว่าปริยายไร ๆ.
39,0045,020,พึงทราบสิกขาบทเป็นข้อ ๆ ดังกล่าวมาฉะนี้.
39,0045,021,ทั้ง ๑๐ สิกขาบทนี้ บุคคลสมาทาน ด้วยฉันทะหรือ วิริยะ จิตตะ
39,0045,022,วิมังสา อย่างเลว ก็ชื่อว่าหีนะ อย่างเลว. ด้วยฉันทะ วิริยะ จิตตะ และวิมังสา