Book,Page,LineNumber,Text
41,0003,001,๘. นายมาลาการพึงทำพวงดอกไม้ให้มากจาก
41,0003,002,กองดอกไม้แม้ฉันใด มัจจสัตว์ผู้มีอันจะพึงตาย
41,0003,003,เป็นสภาพ ควรทำกุศลไว้ให้มากฉันนั้น.
41,0003,004,๙. กลิ่นดอกไม้ฟุ้งไปทวนลมไม่ได้ กลิ่น
41,0003,005,จันทน์หรือกลิ่นกฤษณาและกลัมพักก็ฟุ้งไปไม่ได้ แต่
41,0003,006,กลิ่นของสัตบุรุษฟุ้งไปทวนลมได้ กลิ่นจันทน์ก็ดี
41,0003,007,แม้กลิ่นกฤษณาก็ดี กลิ่นอุบลก็ดี กลิ่นมะลิก็ดี
41,0003,008,กลิ่นศีลเป็นเยี่ยมกว่าคันธชาตนั่น.
41,0003,009,๑๐. กลิ่นนี้ คือกลิ่นกลัมพัก และกลิ่นจันทน์
41,0003,010,เป็นกลิ่นเพียงเล็กน้อย ส่วนกลิ่นของผู้มีศีลทั้งหลาย
41,0003,011,เป็นกลิ่นชั้นสูง ย่อมหอมฟุ้งไปในเทพเจ้าและเหล่า
41,0003,012,มนุษย์.
41,0003,013,๑๑. มารย่อมไม่ประสบทางของท่านผู้มีศีลถึง
41,0003,014,พร้อมแล้ว มีปกติอยู่ด้วยความไม่ประมาท พ้นวิเศษ
41,0003,015,แล้วเพราะรู้ชอบเหล่านั้น.
41,0003,016,๑๒. ดอกบัวมีกลิ่นดี พึงเกิดในกองหยากเยื่อ
41,0003,017,อันบุคคลทิ้งแล้วใกล้ทางใหญ่ ดอกบัวนั้นพึงเป็นที่
41,0003,018,ชอบใจฉันใด สาวกของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเมื่อ
41,0003,019,ปุถุชนเป็นดังกองหยากเยื่อเกิดแล้ว ย่อมไพโรจน์
41,0003,020,ล่วงซึ่งปุถุชนผู้มืดทั้งหลายด้วยปัญญาฉันนั้น.
41,0003,021,จบปุปผวรรคที่ ๔