Book,Page,LineNumber,Text
45,0045,001,ว่าธรรมที่จะต้องฟังย่อมเป็นฐานให้บุคคลผู้ทำเป็นไปด้วยอำนาจ     กิริยา  คือ
45,0045,002,การฟัง   ด้วยคำมีประมาณเท่านี้   เป็นอันท่านแสดงถึงการตกลงใจในการรับ
45,0045,003,อารมณ์ของผู้ทำผู้พรั่งพร้อมด้วยกิริยา   คือ   การฟังนั้น    ด้วยจิตสันดานที่เป็น
45,0045,004,ไปแล้ว   โดยประการต่าง  ๆ.
45,0045,005,อีกประการหนึ่ง   บทว่า   <B>อิติ</B>   แสดงถึงกิจของบุคคล    อธิบายว่า
45,0045,006,จริงอยู่   ธรรมดาว่ากิจของบุคคลเป็นอันพระอานนทเถระ   แสดงแล้วด้วยอิติ
45,0045,007,ศัพท์ที่มีภาวะประกาศอรรถว่า  นิทัสสนะ   หรือว่า  อวธารณะ  ที่มีอาการแห่ง
45,0045,008,ธรรมทั้งหลายที่ได้ฟังมาแล้ว    อันตนรับไว้แล้ว   เพราะการทรงจำอาการนั้น
45,0045,009,เป็นต้นไว้  เป็นความขวนขวายในธรรม   ด้วยการยึดมั่น   ในโวหารว่าบุคคล.
45,0045,010,บทว่า  <B>สุตํ</B>  แสดงถึงกิจของวิญญาณ.   อธิบายว่า จริงอยู่  กิริยา  คือ  การฟัง
45,0045,011,แม้ของผู้มีวาทะว่า   บุคคลจะไม่เพ่งถึงวิญญาณก็หามิได้.   บทว่า  <B>เม</B>  แสดง
45,0045,012,ถึงบุคคลผู้ประกอบด้วยกิจทั้งสอง.  อธิบายว่า  จริงอยู่  ก็ความเป็นไปของศัพท์
45,0045,013,ว่า   เม   มีธรรมอันวิเศษที่ไม่ฟังมาแล้วเป็นอารมณ์   โดยส่วนเดียวเท่านั้น
45,0045,014,และกิจของวิญญาณก็พึงตั้งลงในอารมณ์นั้นนั่นแล.    แต่ในที่นี้มีความย่อดังนี้
45,0045,015,ว่า  อันข้าพเจ้า(พระอานนทเถระ)   คือ  อันบุคคลผู้พรั่งพร้อมด้วยวิญญาณที่มี
45,0045,016,หน้าที่ฟัง   ได้ฟังมาแล้ว   ด้วยสามารถแห่งวิญญาณที่ได้โวหารว่า     ผู้มีหน้า
45,0045,017,ที่ฟัง.
45,0045,018,อนึ่ง  บทว่า  <B>อิติ</B>  และบทว่า  <B>เม</B>   เป็นอวิชชมานบัญญัติด้วยอำนาจ
45,0045,019,สัจฉิกัฏฐปรมัตถ์   แห่งความหมายที่แจ่มแจ้งและความหมายที่ยอดยิ่ง   เพราะ
45,0045,020,ว่า   ความหมายที่จะพึงเข้าใจได้ด้วยเสียงทั้งหมดก็ดี  บัญญัติทั้งมวลเพราะจะ
45,0045,021,ต้องปฏิบัติตามแนวทางแห่งการบัญญัตินั่นเองก็ดี   ย่อมมีความไม่ขัดแย้งกันใน
45,0045,022,บัญญัติทั้ง  ๖  นั่นแหละ  มีวิชชมานบัญญัติเป็นต้น   เพราะเหตุนั้น    ความหมาย
45,0045,023,อันใดเป็นความหมายที่ไม่มีอยู่จริง  เหมือนมายากลและพยับแดดเป็นต้น   และ