Book,Page,LineNumber,Text
46,0047,001,เป็นต้นว่า ภิกษุทั้งหลาย โลภะเป็นอกุศลด้วย เป็นอกุศลมูลด้วย.  อนุสัยเหล่านี้
46,0047,002,บางอย่างไม่มีแก่ภิกษุใด เพราะเธอละเสียได้ ด้วยมรรคนั้น  ๆ อย่างนี้ และอนุสัย
46,0047,003,เหล่านี้ก็เป็นอกุศลมูล    อันภิกษุถอนขึ้นได้แล้วแล  อธิบายว่า   ถอนเสียแล้ว.
46,0047,004,ก็พวกอาจารผู้รู้ลักษณะของศัพท์  ปรารถนาการลง  <B>เส</B>   อักษร  สำหรับคำที่ 
46,0047,005,เป็นปฐมาวิภัตติพหุวจนะ  แต่พระอรรถกถาจารย์ทั้งหลาย  พรรณนาว่า ศัพท์ว่า
46,0047,006,<B>เส</B>  เป็นนิบาต.  ท่านชอบใจคำใด  ก็พึงถือเอาคำนั้น.
46,0047,007,ก็ในคาถานี้  พึงทราบวินิจฉัย  ดังต่อไปนี้ :-  
46,0047,008,ภิกษุนั้น   คือผู้มีอย่างนี้ เป็นพระขีณาสพ  ก็พระขีณาสพย่อมไม่ยึดมั่น
46,0047,009,พระผู้มีพระภาคเจ้าไม่ตรัสว่า  พระขีณาสพย่อมละ  ครั้นละแล้วก็ดำรงอยู่   แม้
46,0047,010,ก็จริง  ถึงกระนั้นพระองค์ก็ยังตรัสว่า ภิกษุนั้น  ย่อมละฝั่งนอกและฝั่งในเสียได้
46,0047,011,ด้วยลักษณะของคำที่เป็นปัจจุบัน   ในวิภัตติที่เป็นปัจจุบันใกล้อดีต.
46,0047,012,อีกอย่างหนึ่ง ก็ภิกษุปรินิพพานอยู่ด้วยอนุปาทิเสสนิพพานธาตุ  บัณฑิต
46,0047,013,พึงทราบว่า    ย่อมละฝั่งในและฝั่งนอก    กล่าวคืออายตนะภายในและอายตนะ
46,0047,014,ภายนอกของตนเสียได้.
46,0047,015,พึงทราบความไม่มีอนุสัยในพระคาถานั้น     โดยแยกเป็น ๒ ส่วน   คือ
46,0047,016,ตามลำดับกิเลส   และตามลำดับมรรค.
46,0047,017,ก็เมื่อว่าตามลำดับกิเลส   ความไม่มีแห่งกามราคานุสัย  และปฏิฆานุสัย
46,0047,018,ย่อมมีได้ด้วยมรรคที่สาม.    ความไม่มีแห่งมานานุสัย    ย่อมมีได้ด้วยมรรคที่สี่
46,0047,019,ความไม่มีแห่งทิฏฐานุสัย  และวิจิกิจฉานุสัย   ย่อมมีได้ด้วยมรรคที่หนึ่ง  ความ
46,0047,020,ไม่มีแห่งภวราคานุสัยและอวิชชานุสัย  ย่อมมีได้ด้วยมรรคที่สี่.