Book,Page,LineNumber,Text
47,0008,001,แด่พระราชา    พระราชาก็ได้ทรงพระราชทานการบริขารพระครรภ์   พระนาง
47,0008,002,ซึ่งมีพระครรภ์อันชนทั้งหลายบริหารอยู่โดยชอบ  ในเวลาที่พระครรภ์แก่  ก็ได้
47,0008,003,เสด็จไปยังเรือนประสูติ         หญิงผู้มีบุญทั้งหลายย่อมตลอดบุตรในเวลาใกล้รุ่ง
47,0008,004,ก็พระนางเป็นหญิงผู้หนึ่งในบรรดาหญิงผู้มีบุตรเหล่านั้น     เพราะเหตุนั้นในเวลา
47,0008,005,ใกล้รุ่งพระนางจึงประสูติชิ้นเนื้อชิ้นหนึ่งเช่นกับครั่งสดและดอกชบา    ต่อจากนั้น
47,0008,006,พระอัครมเหสีทรงดำริว่า      ความเสื่อมเกียรติพึงบังเกิดขึ้นแก่เรา  เฉพาะ
47,0008,007,พระพักตร์ของพระราชา  ด้วยเหตุที่ว่าพระเทวีเหล่าอื่นประสูติพระโอรสทั้งหลาย
47,0008,008,เช่นกับด้วยแท่งทอง   (แต่)  พระอัครมเหสีประสูติชิ้นเนื้อ   ดังนี้.  เพราะกลัว
47,0008,009,ความเสื่อมเกียรตินั่น     จึงทรงใส่ชิ้นเนื้อนั้นลงในภาชนะใบหนึ่ง     ครอบด้วย
47,0008,010,ภาชนะอีกใบหนึ่ง แล้วทรงประทับตราด้วยพระราชลัญจกรแล้วทรงให้ปล่อยไป
47,0008,011,ในกระแสแห่งแม่น้ำคงคา  พอมนุษย์ทั้งหลายลอยภาชนะนั้นเท่านั้น   เทวดาทั้ง
47,0008,012,หลายก็จัดการอารักขา  และเทวดาทั้งหลายได้เขียนแผ่นทองคำด้วยชาด  ผูกไว้ที่
47,0008,013,ภาชนะนั้น      ว่าเป็นสิ่งที่เกิดจากพระอัครมเหสีของพระเจ้าพาราณสี   ต่อแต่นั้น
47,0008,014,ภาชนะนั้นไม่ได้ถูกอันตรายทั้งหลาย   มีภัยเกิดแต่คลื่นเป็นต้นประทุษร้าย  ได้
47,0008,015,ลอยไปตามกระแสแห่งแม่น้ำคงคา.
47,0008,016,ก็โดยสมัยนั้น   ดาบสตนหนึ่งอาศัยสกุลนายโคบาลอยู่ใกล้ฝั่งแม่น้ำคงคา
47,0008,017,ดาบสนั้นก้าวลงสู่แม่น้ำคงคาแต่เช้าตรู่     ได้เห็นภาชนะนั้นกำลังลอยมา   ได้ถือ
47,0008,018,เอาแล้วด้วยสำคัญว่าเป็นของบังสุกุล    ต่อจากนั้น     ฤาษีนั้นก็ได้เห็นแผ่นอักขระ
47,0008,019,นั้น    และรอยประทับตราด้วยพระราชลัญจกรที่ภาชนะนั้น    แก้ออกแล้วได้เห็น
47,0008,020,ชิ้นเนื้อนั้น  ครั้นเห็นแล้ว   ฤาษีนั้นก็คิดว่า  จะต้องเป็นครรภ์    เพราะว่าเนื้อ
47,0008,021,เช่นนั้นไม่มีกลิ่นและไม่เน่า    ฤาษีนั้นจึงได้นำชิ้นเนื้อนั้นไปสู่อาศรม    วางไว้