Book,Page,LineNumber,Text
47,0012,001,พระราชารับสั่งให้ประชุมชนทั้งปวงประชุมกันที่สัณฐาคาร  แล้วจึง
47,0012,002,ตรัสว่า  ขอให้พวกท่านจงตรวจดูว่าเราไม่ตั้งอยู่ในธรรมในข้อใด    ชนทั้งปวง
47,0012,003,พิจารณาประเพณีทุกอย่างอยู่    ก็ไม่ได้พบข้อบกพร่องอะไร    (ของพระราชา)
47,0012,004,ต่อแต่นั้น  ประชาชนเมื่อไม่เห็นความผิดของพระราชา จึงพากันคิดว่า ภัยนี้จะพึง
47,0012,005,สงบได้อย่างไร  ในบรรดาคนเหล่านั้น    คนบางพวกเสนอว่า    ถ้าว่าครูทั้ง ๖
47,0012,006,ได้ปรากฏแล้ว  ภัยก็จักสงบ  ในเมื่อครูทั้ง  ๖  เหล่านี้    พอสักว่าก้าวลง  (ยัง
47,0012,007,เมืองเวสาลีเท่านั้น).   คนบางพวกเสนอว่า   ได้ยินว่าพระพุทธเจ้าอุบัติขึ้นแล้ว
47,0012,008,ในโลกนี้   พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้นทรงแสดงธรรมเพื่อประโยชน์เกื้อกูล
47,0012,009,แก่สัตว์ทั้งปวง   พระองค์มีฤทธิ์มาก    มีอานุภาพมาก    ในเมื่อพระองค์สักว่า
47,0012,010,ทรงก้าวลง    (ยังเมืองเวสาสี)    ภัยทั้งปวงก็พึงสงบลงได้    เพราะเหตุนั้นคน
47,0012,011,เหล่านั้นจึงพอใจ  กล่าวว่า  บัดนี้พระผู้มีพระภาคเจ้าพระองค์นั้นประทับอยู่ ณ
47,0012,012,ที่ไหน     เมื่อพวกเราส่งข่าวสารเชิญเสด็จแล้ว      พระองค์จะพึงเสด็จมาหรือ.
47,0012,013,ลำดับนั้นคนอีกพวกหนึ่งพูดขึ้นว่า   ธรรมดาว่าพระพุทธเจ้าทั้งหลายเป็นผู้เอ็นดู
47,0012,014,(ต่อสัตวโลก)   เพราะเหตุไรพระองค์จะไม่เสด็จมา   ก็บัดนี้พระผู้มีพระภาคเจ้า
47,0012,015,พระองค์นั้นประทับอยู่ในเมืองราชคฤห์     และพระเจ้าพิมพิสารก็ทรงอุปัฏฐาก
47,0012,016,พระองค์อยู่      บางที่พระเจ้าพิมพิสารนั้น   จะไม่ยอมให้พระองค์เสด็จมา  คน
47,0012,017,เหล่านั้นจึงพูดกันว่า   ถ้าอย่างนั้นท่านทั้งหลายจงให้พระราชาทรงยินยอม   แล้ว
47,0012,018,จงนำเสด็จพระผู้มีพระภาคเจ้ามา.
47,0012,019,เจ้าลิจฉวี ๒ พระองค์  ได้ถวายเครื่องบรรณาการเป็นอันมาก   พร้อม
47,0012,020,ด้วยพลนิกายหมู่ใหญ่    ส่งไปยังสำนักพระราชาว่า     ขอพวกท่านจงให้พระเจ้า-