Book,Page,LineNumber,Text
47,0043,001,พระผู้มีพระภาคเจ้า    ครั้นตรัสความที่นิพพานธรรม    เป็นธรรมไม่
47,0043,002,เสมอด้วยธรรมเหล่าอื่นอย่างนี้แล้ว    บัดนี้     เพื่อความเข้าไปสงบแห่งอุปัทวะ
47,0043,003,ซึ่งบังเกิดขึ้นแล้วแก่สัตว์ทั้งหลายเหล่านั้น       ทรงอาศัยความที่ธรรมรัตนะ  คือ
47,0043,004,พระนิพพาน   เป็นธรรมไม่เช่นกับคุณธรรมทั้งหลาย   มีขยธรรม    วิราคธรรม
47,0043,005,อมตธรรม  และปณีตธรรม  จึงทรงประกอบสัจวาจาว่า
47,0043,006,<B>อิทมฺปิ  ธมฺเม  รตนํ  ปณีตํ
47,0043,007,เอเตน   สจฺเจน  สุวตฺถิ   โหตุ.
47,0043,008,ธรรมรัตนะแม้นี้เป็นรัตนะอันประ-
47,0043,009,ณีต  ด้วยสัจวาจานี้    ขอความสวัสดีจงมีแก่
47,0043,010,สัตว์เหล่านี้</B>   ดังนี้.
47,0043,011,เนื้อความแห่งคาถานั้น    บัณฑิตพึงทราบโดยนัยที่ข้าพเจ้ากล่าวไว้แล้ว
47,0043,012,ในคาถาก่อนนั้นแล    อาชญา (อำนาจป้องกัน) แห่งคาถาแม้นี้      อันอมนุษย์
47,0043,013,ทั้งหลายในแสนโกฏิจักรวาลได้รับแล้ว.
47,0043,014,พระผู้มีพระภาคเจ้าครั้นตรัสสัจวาจา    ด้วยธรรมคุณคือพระนิพพาน
47,0043,015,อย่างนี้แล้ว   แม้ในบัดนี้เมื่อจะตรัสธรรมคุณคือมรรค  จึงทรงเริ่มว่า  <B>ยมฺพุทฺธ-
47,0043,016,เสฏฺโ€   ปริวณฺณยี  สุจึ</B>  ดังนี้.
47,0043,017,ในพระคาถานี้    พึงทราบวินิจฉัยดังต่อไปนี้.
47,0043,018,พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงพระนามว่า   พุทธะ  โดยนัยว่า  พระองค์ทรง
47,0043,019,"ตรัสรู้สัจจะทั้งหลาย  ดังนี้เป็นต้น,  ชื่อว่า  ประเสริฐที่สุด  เพราะอรรถว่า  พระ"