ID
stringlengths 31
67
| TEXT
stringlengths 63
2.96k
| PRECEDING CONTEXT
stringlengths 40
3.77k
|
|---|---|---|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 355
|
Οἱ μὲν ἐτρικυμίζοντο πρὸς τὴν τοῦ κάστρου μάχην καὶ πρὸς ἀντιπαράταξιν καὶ συμπλοκὴν πολέμου· ἀρμάτων ἦτον ἔξαψις καὶ δοκιμὴ φαρίων καὶ πάντες εἴχασιν ἁπλῶς τὴν περὶ τούτου ζάλην. Τὸ κρεῖττον δὲ καὶ λόγιμον τὸ τῶν ἀρχόντων ὅλων εἶχε μὲν καὶ τὴν συντριβὴν αὐτὴν τὴν τοῦ πολέμου, ἀλλ’ εἶχον καὶ περίλυπον βασιλικὸν τὸ πάθος. Τί τὸ λοιπὸν ἐγένετο; Συνάγονται οἱ πάντες, προσέρχουνται τῷ βασιλεῖ καὶ λέγουν πρὸς ἐκεῖνον μετὰ σεμνοῦ τοῦ σχήματος καὶ γλυκυτέρων λόγων· «Καλὸν μὲν οὖν, ὦ βασιλεῦ, τοῦτο πρὸ πάντων ἄλλων τὸ μὴ πεσεῖν εἰς μέριμναν ἐρωτικὴν τὸν νοῦ σου. Ἐπεὶ δὲ τοῦτο γέγονεν, ἀνατροπὴν οὐκ ἔχει, κοινὴν βουλὴν ἂς εἴπωμεν, ἂν ἔναι θελητόν σου, πῶς καὶ γενοῦμεν ἐγκρατεῖς τοῦ κάστρου καὶ τῆς κόρης. Ἔνι τὸ κάστρον ὀχυρόν· ὄφεις αὐτὸ φυλάσσουν. Προσέχωμεν ἀπὸ σκοποῦ· μετοίκησις δρακόντων ἢ τῶν δαιμόνων σύναγμα ἐντὸς τοῦ κάστρου μένει.
|
«Κρεῖττόν μοι βρῶσις, ἔλεγεν, νὰ γένω τῶν θηρίων καὶ τῆς ζωῆς νὰ στερηθῶ παρὸ τῆς κόρης ταύτης.» Ἀλλ’ εἶχεν ἄλλως νὰ γενῇ τὸ πρᾶγμα, οὐκ ἠμπόρει. Ἀλλὰ τὸν λόγον τῆς γραφῆς ἐπέτεινα τὸ πλάτος καὶ τὸν ἀναγινώσκοντα εἰς βάρος προεθέμην. Φθάνει λοιπὸν ὁ βασιλεὺς εἰς τὸν ἴδιον τόπον, στέκεται, λέγει πρὸς αὐτοὺς τοὺς συνακολουθοῦντας· «’πάγετε πρὸς τὰ κάστρα σας, γοργὸν ἑτοιμαστῆτε πρὸς τὴν ἀντιπαράταξιν νὰ φθάσετε τοῦ κάστρου». Πεζεύουν, προσεκύνησαν, ὑπάγουσιν ἐκεῖνοι. Αὐτὸς δὲ πάλιν μόνος του καὶ μετὰ τῆς συγκλήτου πρὸς τὸ παλάτιν ἔρχεται λοιπὸν τὸ ἐδικόν του. Ἔφθασεν ἄλλος ποταμὸς μὲ πόσην τρικυμίαν, μὲ πόσην, νὰ εἶπες, μέριμναν, μὲ ποταπὴν φροντίδαν. Ἡμέρας τρεῖς ἐπλήρωσεν μόνος εἰς τὸ κελλίν του κατὰ προσώπου κείμενος ἐπάνωθεν τῆς κλίνης. Γίνεται κλόνος, θόρυβος καὶ συντριβὴ καὶ ζάλη πρὸς πᾶσαν ἐπικράτησιν αὐτοῦ τῆς αὐθεντίας.Ἀλλ’ ἂν ὁρίσῃς, βασιλεῦ, λοιπὸν ἂς γυριστοῦμεν, ἄγωμεν εἰς τὰ κάστρα σου, συνάξωμεν φουσσᾶτον, ἂς κηρυχθῇ πρὸς ἅπαντας, πόλεμον ἔχεις κάστρου, ζήτησε καὶ συμμαχικὸν ἀπὸ τοὺς γειτονοῦντας, ἑτοίμασον τὰς μηχανάς, ποίησε ὅλα πάντα, καὶ τότε πρὸς τὸν πόλεμον κίνησε τὸν τοῦ κάστρου, παρέπεσε καὶ δεῖρέ το καὶ θέλεις το κερδαίσειν καὶ γογγυσμὸν ἀπό τινος οὐδὲ ποσῶς εὑρήσεις. Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη. τὸ βουλητὸν ἐκπλήρωσον τῆς σῆς ἀπανθρωπίας. Ὅτι τὸ κάστρον, ἔξευρε, μεγάλην μάχην ἔχει. Βλέπεις τὸ λιθομάργαρον, τὸ τόσον τὸ χρυσάφιν; ἀνθρώπων ἔνι σύναγμα, πολλῶν, ἀναριθμήτων». Ἤρεσεν ὅλους ἡ βουλή, πλὴν καὶ τοῦ βασιλέως. Ὁ βασιλεὺς ἐγύρισεν μετὰ θλιμμένου τρόπου, μετὰ θλιμμένου λογισμοῦ καὶ θλιβερᾶς καρδίας. Ἀλλ’ εἶχον πάντες ἡδονήν, ἀλλ’ εἶχον πάντες τέρψιν, ὅτι τὸν φόβον ἔφυγον ἐκείνων τῶν θηρίων, ὅτι καὶ τὰς πατρίδας των ἔμελλον καταλάβειν. Μόνος αὐτὸς ὁ βασιλεὺς μεγάλην λύπην εἶχεν.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 362
|
Ἂν γοῦν μὲ κάστρον εἴχαμεν ἀνθρώπινον τὴν μάχην, δύναται τὸ φουσσᾶτο μας νὰ καταπολεμήσῃ καὶ νὰ νικήσῃ πρὸς παντὸς χωρὶς ἀντιλογίας· πρὸς δὲ δρακόντων πόλεμον ἢ τῶν δαιμόνων μάχην ἀδυνατεῖ πᾶς ἄνθρωπος νὰ καταπολεμήσῃ». Ἐπλήρωσαν τοὺς λόγους των, ἐσίγησαν οἱ πάντες «ἂν τύχῃ, λέγοντες εἰς νοῦν, ὁ βασιλεὺς διστάζει». Ὡς δ’ εἶχεν ἀμετάθετον ἐκεῖνος τὸν σκοπόν του καὶ κρεῖττον εἶχεν τὸ θανεῖν παρὰ καιρόν, παρ’ ὥραν ἢ τὸν τῆς κόρης ἔρωταν ἁπλῶς ὑστερηθῆναι, ἄλλην βουλὴν βουλεύονται. Συμμαχικὸν συνάγει, τοὺς στρατιώτας ἀριθμεῖ, τὰς παρατάξεις γράφει, ἐπιχειρεῖ τὴν κίνησιν, ἐπιχειρεῖ τὴν μάχην, συγκοινωνὸν καὶ τῆς ἀρχῆς, συγκοινωνὸν τοῦ ἔργου χρησάμενος τὸν θησαυρόν, τὸ πλῆθος τῶν χρημάτων, τὸν ὑπηρέτην τοῦ καλοῦ καὶ τηλικούτου ἔργου. Ἀλλὰ πρὸς δρακοντόκαστρον, πρὸς ἀντιδίκους ὄφεις καὶ τείχους ὕψος ἄμετρον, μηδ’ ἀπὸ πέτρας τεῖχος, πάντες ἀπαγορεύουσιν, τὸν πόλεμον ὀκνοῦσιν καὶ φεύγουσιν τὰς συμβουλὰς καὶ πρὸ καιροῦ τῆς μάχης.
|
Οἱ μὲν ἐτρικυμίζοντο πρὸς τὴν τοῦ κάστρου μάχην καὶ πρὸς ἀντιπαράταξιν καὶ συμπλοκὴν πολέμου· ἀρμάτων ἦτον ἔξαψις καὶ δοκιμὴ φαρίων καὶ πάντες εἴχασιν ἁπλῶς τὴν περὶ τούτου ζάλην. Τὸ κρεῖττον δὲ καὶ λόγιμον τὸ τῶν ἀρχόντων ὅλων εἶχε μὲν καὶ τὴν συντριβὴν αὐτὴν τὴν τοῦ πολέμου, ἀλλ’ εἶχον καὶ περίλυπον βασιλικὸν τὸ πάθος. Τί τὸ λοιπὸν ἐγένετο; Συνάγονται οἱ πάντες, προσέρχουνται τῷ βασιλεῖ καὶ λέγουν πρὸς ἐκεῖνον μετὰ σεμνοῦ τοῦ σχήματος καὶ γλυκυτέρων λόγων· «Καλὸν μὲν οὖν, ὦ βασιλεῦ, τοῦτο πρὸ πάντων ἄλλων τὸ μὴ πεσεῖν εἰς μέριμναν ἐρωτικὴν τὸν νοῦ σου. Ἐπεὶ δὲ τοῦτο γέγονεν, ἀνατροπὴν οὐκ ἔχει, κοινὴν βουλὴν ἂς εἴπωμεν, ἂν ἔναι θελητόν σου, πῶς καὶ γενοῦμεν ἐγκρατεῖς τοῦ κάστρου καὶ τῆς κόρης. Ἔνι τὸ κάστρον ὀχυρόν· ὄφεις αὐτὸ φυλάσσουν. Προσέχωμεν ἀπὸ σκοποῦ· μετοίκησις δρακόντων ἢ τῶν δαιμόνων σύναγμα ἐντὸς τοῦ κάστρου μένει.«Κρεῖττόν μοι βρῶσις, ἔλεγεν, νὰ γένω τῶν θηρίων καὶ τῆς ζωῆς νὰ στερηθῶ παρὸ τῆς κόρης ταύτης.» Ἀλλ’ εἶχεν ἄλλως νὰ γενῇ τὸ πρᾶγμα, οὐκ ἠμπόρει. Ἀλλὰ τὸν λόγον τῆς γραφῆς ἐπέτεινα τὸ πλάτος καὶ τὸν ἀναγινώσκοντα εἰς βάρος προεθέμην. Φθάνει λοιπὸν ὁ βασιλεὺς εἰς τὸν ἴδιον τόπον, στέκεται, λέγει πρὸς αὐτοὺς τοὺς συνακολουθοῦντας· «’πάγετε πρὸς τὰ κάστρα σας, γοργὸν ἑτοιμαστῆτε πρὸς τὴν ἀντιπαράταξιν νὰ φθάσετε τοῦ κάστρου». Πεζεύουν, προσεκύνησαν, ὑπάγουσιν ἐκεῖνοι. Αὐτὸς δὲ πάλιν μόνος του καὶ μετὰ τῆς συγκλήτου πρὸς τὸ παλάτιν ἔρχεται λοιπὸν τὸ ἐδικόν του. Ἔφθασεν ἄλλος ποταμὸς μὲ πόσην τρικυμίαν, μὲ πόσην, νὰ εἶπες, μέριμναν, μὲ ποταπὴν φροντίδαν. Ἡμέρας τρεῖς ἐπλήρωσεν μόνος εἰς τὸ κελλίν του κατὰ προσώπου κείμενος ἐπάνωθεν τῆς κλίνης. Γίνεται κλόνος, θόρυβος καὶ συντριβὴ καὶ ζάλη πρὸς πᾶσαν ἐπικράτησιν αὐτοῦ τῆς αὐθεντίας.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 367
|
Λοιπὸν νεκρὸς ὁ βασιλεὺς ἐξ ἐρωτοληψίας καὶ παντελῶς ἀναίσθητος ἐκ τῆς ἀπελπισίας, καὶ παραιτεῖτο τὴν ἀρχὴν ἐκ τῆς ἀποτυχίας. Ἀλλ’ ἵνα μᾶλλον διελθῶ πολλῆς τῆς ἱστορίας, πρὸς ἀκριβῆ συνείκασιν τῶν ἀναγινωσκόντων, ἅπασαν τὴν ὑπόθεσιν λεπτῶς στιχογραφήσω. Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, ποῖσε τὸ θέλεις, ποῖσέ το καὶ ἐξοπλήρωσέ το. Ἀρχὴ τῆς ὑποθέσεως τῆς κακομάγου γραίας. Γυνὴ γάρ τις πολύπειρος καὶ δαιμονώδης φύσις, στοιχειοκρατοῦσα μαγικῶς, ἀστρολογοσκοποῦσα, ὡς ἤκουσεν, ὡς ἔμαθεν περὶ τοῦ βασιλέως, τὸ δεκανίκιν της κρατεῖ καὶ εἰς τὸ παλάτιν φθάνει. Ἕναν εὑροῦσα πρὸ πυλῶν ἀπὸ τῶν παιδοπούλων, στήκει καὶ λέγει πρὸς αὐτὸν ταῦτα μεμονωμένη· «ἂν ἀπ’ ἐμέναν μήνυμαν ὑπὰς στὸν βασιλέαν καὶ ποίσῃς καὶ συντύχω τον, πολὺν καλὸν εὑρήσεις οὐκ ἀπ’ ἐμοῦ τῆς ταπεινῆς, ἀλλ’ ἐκ τοῦ βασιλέως. Δύναμαι γάρ, παιδάκι μου, νὰ δώσω θεραπείαν μεγάλην εἰς τὸ πάθος του παρὰ τὸν κόσμον ὅλον». —«Ἆ, πῶς λαλεῖς, ἡ μάννα μου; πάλιν ἐκεῖνος εἶπεν.
|
Ἂν γοῦν μὲ κάστρον εἴχαμεν ἀνθρώπινον τὴν μάχην, δύναται τὸ φουσσᾶτο μας νὰ καταπολεμήσῃ καὶ νὰ νικήσῃ πρὸς παντὸς χωρὶς ἀντιλογίας· πρὸς δὲ δρακόντων πόλεμον ἢ τῶν δαιμόνων μάχην ἀδυνατεῖ πᾶς ἄνθρωπος νὰ καταπολεμήσῃ». Ἐπλήρωσαν τοὺς λόγους των, ἐσίγησαν οἱ πάντες «ἂν τύχῃ, λέγοντες εἰς νοῦν, ὁ βασιλεὺς διστάζει». Ὡς δ’ εἶχεν ἀμετάθετον ἐκεῖνος τὸν σκοπόν του καὶ κρεῖττον εἶχεν τὸ θανεῖν παρὰ καιρόν, παρ’ ὥραν ἢ τὸν τῆς κόρης ἔρωταν ἁπλῶς ὑστερηθῆναι, ἄλλην βουλὴν βουλεύονται. Συμμαχικὸν συνάγει, τοὺς στρατιώτας ἀριθμεῖ, τὰς παρατάξεις γράφει, ἐπιχειρεῖ τὴν κίνησιν, ἐπιχειρεῖ τὴν μάχην, συγκοινωνὸν καὶ τῆς ἀρχῆς, συγκοινωνὸν τοῦ ἔργου χρησάμενος τὸν θησαυρόν, τὸ πλῆθος τῶν χρημάτων, τὸν ὑπηρέτην τοῦ καλοῦ καὶ τηλικούτου ἔργου. Ἀλλὰ πρὸς δρακοντόκαστρον, πρὸς ἀντιδίκους ὄφεις καὶ τείχους ὕψος ἄμετρον, μηδ’ ἀπὸ πέτρας τεῖχος, πάντες ἀπαγορεύουσιν, τὸν πόλεμον ὀκνοῦσιν καὶ φεύγουσιν τὰς συμβουλὰς καὶ πρὸ καιροῦ τῆς μάχης.Οἱ μὲν ἐτρικυμίζοντο πρὸς τὴν τοῦ κάστρου μάχην καὶ πρὸς ἀντιπαράταξιν καὶ συμπλοκὴν πολέμου· ἀρμάτων ἦτον ἔξαψις καὶ δοκιμὴ φαρίων καὶ πάντες εἴχασιν ἁπλῶς τὴν περὶ τούτου ζάλην. Τὸ κρεῖττον δὲ καὶ λόγιμον τὸ τῶν ἀρχόντων ὅλων εἶχε μὲν καὶ τὴν συντριβὴν αὐτὴν τὴν τοῦ πολέμου, ἀλλ’ εἶχον καὶ περίλυπον βασιλικὸν τὸ πάθος. Τί τὸ λοιπὸν ἐγένετο; Συνάγονται οἱ πάντες, προσέρχουνται τῷ βασιλεῖ καὶ λέγουν πρὸς ἐκεῖνον μετὰ σεμνοῦ τοῦ σχήματος καὶ γλυκυτέρων λόγων· «Καλὸν μὲν οὖν, ὦ βασιλεῦ, τοῦτο πρὸ πάντων ἄλλων τὸ μὴ πεσεῖν εἰς μέριμναν ἐρωτικὴν τὸν νοῦ σου. Ἐπεὶ δὲ τοῦτο γέγονεν, ἀνατροπὴν οὐκ ἔχει, κοινὴν βουλὴν ἂς εἴπωμεν, ἂν ἔναι θελητόν σου, πῶς καὶ γενοῦμεν ἐγκρατεῖς τοῦ κάστρου καὶ τῆς κόρης. Ἔνι τὸ κάστρον ὀχυρόν· ὄφεις αὐτὸ φυλάσσουν. Προσέχωμεν ἀπὸ σκοποῦ· μετοίκησις δρακόντων ἢ τῶν δαιμόνων σύναγμα ἐντὸς τοῦ κάστρου μένει.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 37
|
Ἐγώ, κἂν εἴ τι γένηται, μετὰ δειλῆς καρδίας οὐκ ἴδω τὸν πατέρα μου, τὸ γένος οὐκ αἰσχύνω, οὐδ’ ἀπολέσω σήμερον τὴν αὐτοκρατορίαν ἐξ ἀνάνδρου θελήματος, ἀπὸ δειλῆς καρδίας· ἀλλὰ στολάς, παραταγὰς καὶ πλῆθος τοῦ φουσσάτου καὶ τ’ ἄλλα τὰ πολυτελῆ καὶ τῶν χρημάτων βάρη ἀναδραμεῖν οὐ δύνανται τὴν δυσκολοτοπίαν καὶ τοῦ βουνοῦ τὸ δυσχερές, τὴν συμμικτοδενδρίαν· φουσσᾶτον μὲν καὶ στρατηγοί, κάμηλοι, ζεύγη, σκεύη καὶ τ’ ἄλλα πάντα σήμερον ἂς ἔχουν καταστόλιν, ἡμεῖς δὲ μόνοι μετ’ αὐτῶν ὦν ἔχομεν ἀρμάτων καὶ μετὰ τῶν ἀλόγων μας καὶ τῶν συρτῶν μας μόνον ὡς ἄνδρες ἀναδράμωμεν ὀρεινοπετροβούνιν». Τοῦ τρίτου πάντες ἔκριναν τοὺς λόγους προτεροῦντας Οἱ πρῶτοι γοῦν τῶν ἀδελφῶν πρὸς τοὺς τοῦ τρίτου λόγους ᾐσχύνθησαν, ἡττήθησαν, εἶπον· «γενέσθω τοῦτο». Εὐθὺς ἡ πᾶσα δύναμις καὶ τὸ τοσοῦτον πλῆθος καὶ τ’ ἄλλα τὰ φερόμενα τὰ πρὸς ὑπηρεσίαν καὶ θησαυροὶ καὶ φύλακες καὶ πλῆθος τοῦ φουσσάτου ἐφόρτωσαν, ἐκίνησαν, ἐστράφησαν ὀπίσω.
|
Μετάθες οὖν πρὸς ἕτερον τὴν αὐτοκρατορίαν, εἰς ἄλλον, μὴ τοῦ γένους σου μηδὲ τῶν σῶν αἱμάτων, εἰς ἄλλον, ξένον ἄνθρωπον, ὅμως ἀνδρώδη φύσει, ἡμᾶς δ’ ἐξάφες, βασιλεῦ, μηδ’ ὀνομάσῃς παῖδας. Ἡμεῖς γάρ, ὡς ἐφάνημεν ἀπὸ τῶν ἔργων τούτων, γυναίων φύσιν ἔχομεν, φοβούμεθεν τὰ ξύλα. Αἰσχύνομαι τοὺς στρατηγοὺς καὶ τοῦ στρατοῦ τὸ πλῆθος, αἰσχύνομαι πρὸ τοῦ στρατοῦ τὴν πατρικὴν ἀνδρείαν. Καὶ σὺ δέ, πάτερ βασιλεῦ, φυγάδας πάντας βλέπων, οὐκ οἶδα πόθεν φεύγοντας, τρεμμένους, ἡττημένους, τίναν καὶ δώσῃς τὴν ἀρχήν, τίναν καὶ στέψῃς πρῶτον;Εἰ γὰρ ἐγγύσε τοῦ βουνοῦ, τοῦ τηλικούτου τόπου ἦσαν οἰκοῦντες ἄνθρωποι, πάντως τὰ ξύλα ταῦτα εἶχον τινὰ κατάλυσιν, τινὰν καινοτομίαν· ἢ κἂν ἰχνάριν κυνηγοῦ ποσῶς νὰ ἐγνωρίσῃς. Πλὴν ὁ βουνὸς ἐρήμωσιν τὴν ἐξ ἀνθρώπων ἔχει». Ὁ τρίτος εἶπεν· «ἄνανδρον κρίνω τὸ πρᾶγμα τοῦτο· κἂν εἴ τι πάθω, κἂν αὐτὸν ἴδω τὸν θάνατόν μου, οὐ δειλανδρήσω πρὸς βουνόν, οὐ φοβηθῶ τὸν τόπον. Εἰ γὰρ νικήσει με βουνός, τρέψει με μόνον τόπος, πῶς ἀντιπαρατάξομαι καὶ πῶς ἀνδραγαθήσω; καὶ τοῦ πατρὸς τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ φοβεροῦ ἐκείνου πῶς ἀτενίσω, πῶς ἰδῶ καὶ πῶς ἐνατενίσω; καὶ τοῦ πατρὸς τὸν ὁρισμόν, τὴν συμβουλὴν ἐκείνου, τὴν συμβουλὴν τὴν εὔλογον λοιπὸν ἀπελαθόμην καὶ κλῆρον, τὸ βασίλειον τὸ πατρικὸν ἐκεῖνο, βουνὸς καὶ φύσις ἄψυχος ἀπῆρέ με, στερεῖ με; Ὦ πάτερ, πάτερ βασιλεῦ, παῖδας ἀνάνδρους ἔχεις, ἂν πρὸ πολέμου τρέπωνται καὶ φεύγουσι πρὸ μάχης.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 376
|
Ἁπλῶς ἐσὺ νὰ δυνηθῇς νὰ δώσῃς θεραπείαν εἰς πάθος ἀνυπόφορον, ἐρωτικὸν μεγάλον; ὅπου κανεὶς οὐ δύναται καὶ τῶν μεγαλωτέρων τὸ νὰ συντύχῃ κἂν ποσῶς, ἐσὺ λαλεῖς νὰ ποίσῃς; Βλέπω σε, μάννα μου, πτωχήν, βλέπω καταλυμένην, γραΐδιον δυσκακότυχον, ταλαίπωρον ὁκάτι καὶ πρόσεχε μὴ πειρασμὸν ἀντὶ καλόν με ποίσῃς.» Ἐκείνη λέγει πρὸς αὐτόν· «ἄφες, παιδίν μου, ταῦτα· κἂν δυσειδής σοι φαίνωμαι, κἂν γραῦς κατελυμένη, ταλαίπωρος, κακότυχος, ὡσάν με καταλέγεις, ἀλλὰ μεγάλην δύναμιν ἔχω τῆς ἰατρείας. Ὁ χρόνος γάρ, παιδίτζιν μου, τὸ γέρας ἢ τὰ ῥοῦχα ἐμπόδισμαν οὐ δίδουσιν πρὸς τὸ νὰ θεραπεύω». Ἤκουσεν τὸ παιδόπουλον, λέγει· «μαννίτζα, κάτζε καὶ τὴν εὐχήν σου τὸ λοιπὸν δός με νὰ μὴ πολλάκις ἐμπέσω πρὸς ἀνατασμόν, πρὸς κάκωσιν, πρὸς ὕβριν. Τότε καὶ τί τὸ κέρδος σου, μάννα, νὰ μὲ σκοτώσῃς;» Ὑπάγει τὸ παιδόπουλον, τὴν γραῦν ἀφήνει μόνην· τρέχει, συντόμως ἔφθασεν, μετὰ σπουδῆς ἐσέβην πρὸς τὸ κελλὶν τοῦ ἄνακτος, πρὸς τὸν κοιτῶνα τούτου.
|
Λοιπὸν νεκρὸς ὁ βασιλεὺς ἐξ ἐρωτοληψίας καὶ παντελῶς ἀναίσθητος ἐκ τῆς ἀπελπισίας, καὶ παραιτεῖτο τὴν ἀρχὴν ἐκ τῆς ἀποτυχίας. Ἀλλ’ ἵνα μᾶλλον διελθῶ πολλῆς τῆς ἱστορίας, πρὸς ἀκριβῆ συνείκασιν τῶν ἀναγινωσκόντων, ἅπασαν τὴν ὑπόθεσιν λεπτῶς στιχογραφήσω. Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, ποῖσε τὸ θέλεις, ποῖσέ το καὶ ἐξοπλήρωσέ το. Ἀρχὴ τῆς ὑποθέσεως τῆς κακομάγου γραίας. Γυνὴ γάρ τις πολύπειρος καὶ δαιμονώδης φύσις, στοιχειοκρατοῦσα μαγικῶς, ἀστρολογοσκοποῦσα, ὡς ἤκουσεν, ὡς ἔμαθεν περὶ τοῦ βασιλέως, τὸ δεκανίκιν της κρατεῖ καὶ εἰς τὸ παλάτιν φθάνει. Ἕναν εὑροῦσα πρὸ πυλῶν ἀπὸ τῶν παιδοπούλων, στήκει καὶ λέγει πρὸς αὐτὸν ταῦτα μεμονωμένη· «ἂν ἀπ’ ἐμέναν μήνυμαν ὑπὰς στὸν βασιλέαν καὶ ποίσῃς καὶ συντύχω τον, πολὺν καλὸν εὑρήσεις οὐκ ἀπ’ ἐμοῦ τῆς ταπεινῆς, ἀλλ’ ἐκ τοῦ βασιλέως. Δύναμαι γάρ, παιδάκι μου, νὰ δώσω θεραπείαν μεγάλην εἰς τὸ πάθος του παρὰ τὸν κόσμον ὅλον». —«Ἆ, πῶς λαλεῖς, ἡ μάννα μου; πάλιν ἐκεῖνος εἶπεν.Ἂν γοῦν μὲ κάστρον εἴχαμεν ἀνθρώπινον τὴν μάχην, δύναται τὸ φουσσᾶτο μας νὰ καταπολεμήσῃ καὶ νὰ νικήσῃ πρὸς παντὸς χωρὶς ἀντιλογίας· πρὸς δὲ δρακόντων πόλεμον ἢ τῶν δαιμόνων μάχην ἀδυνατεῖ πᾶς ἄνθρωπος νὰ καταπολεμήσῃ». Ἐπλήρωσαν τοὺς λόγους των, ἐσίγησαν οἱ πάντες «ἂν τύχῃ, λέγοντες εἰς νοῦν, ὁ βασιλεὺς διστάζει». Ὡς δ’ εἶχεν ἀμετάθετον ἐκεῖνος τὸν σκοπόν του καὶ κρεῖττον εἶχεν τὸ θανεῖν παρὰ καιρόν, παρ’ ὥραν ἢ τὸν τῆς κόρης ἔρωταν ἁπλῶς ὑστερηθῆναι, ἄλλην βουλὴν βουλεύονται. Συμμαχικὸν συνάγει, τοὺς στρατιώτας ἀριθμεῖ, τὰς παρατάξεις γράφει, ἐπιχειρεῖ τὴν κίνησιν, ἐπιχειρεῖ τὴν μάχην, συγκοινωνὸν καὶ τῆς ἀρχῆς, συγκοινωνὸν τοῦ ἔργου χρησάμενος τὸν θησαυρόν, τὸ πλῆθος τῶν χρημάτων, τὸν ὑπηρέτην τοῦ καλοῦ καὶ τηλικούτου ἔργου. Ἀλλὰ πρὸς δρακοντόκαστρον, πρὸς ἀντιδίκους ὄφεις καὶ τείχους ὕψος ἄμετρον, μηδ’ ἀπὸ πέτρας τεῖχος, πάντες ἀπαγορεύουσιν, τὸν πόλεμον ὀκνοῦσιν καὶ φεύγουσιν τὰς συμβουλὰς καὶ πρὸ καιροῦ τῆς μάχης.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 382
|
Οὐκ ἔποικεν ἀπαίδευτα, στήκει μικρὸν παρέξω καὶ τὸ νανουδοκράββατον ἁψάμενος τῆς κλίνης, ὀλίγον συνετάραξεν ἅπαξ καὶ δὶς καὶ τρίτον. Ὁ γὰρ κρατῶν, τὸν λογισμὸν συστρέφων πρὸς τὸν νοῦν του καὶ πρὸς βυθὸν τὸν λογισμὸν ἔχων ὑπὸ φροντίδων, εὐκόλως οὐ συνείκασε τὸ τάραγμαν τῆς κλίνης. Ὅμως μετὰ τὴν ταραχὴν τὴν τρίτον ἐπανέστη, ἤνοιξε καὶ τοὺς ὀφθαλμούς, ἠρώτησε νὰ μάθῃ τὸν τρόπον, τὴν ὑπόθεσιν, τὸ σεῖσμαν τὸ τῆς κλίνης. Στήκεται τὸ παιδόπουλον, οὕτως ἀπιλογᾶται· «γυνή τις γραῦς ὑπόσχεται νὰ δώσῃ θεραπείαν καὶ κουφισμὸν εἰς τὸ πονεῖς καὶ λύσιν εἰς τὸ πάσχεις». Λέγει· «καὶ πὄναι; φέρε την. Τί στέκεις; τί πομένεις; τί καρτερεῖς; Εἰπέ με το. Δράμε, συντόμως φθάσε». Ἐκβαίνει τὸ παιδόπουλον καὶ τρέχει πρὸς ἐκείνην. Ἀπὸ τὸ χέριν δράσσει την, εἰς τὸ κελλὶν τὴν φέρνει. Ἦτον ἀπάρτι τοῦ φωτὸς καὶ πλήρωμαν καὶ τέλος. Ἐσέβην, προσεκύνησεν, χαμογελᾷ καὶ λέγει· Τῆς γραίας εἶναι πρόλογος, μᾶλλον παρηγορίας.
|
Ἁπλῶς ἐσὺ νὰ δυνηθῇς νὰ δώσῃς θεραπείαν εἰς πάθος ἀνυπόφορον, ἐρωτικὸν μεγάλον; ὅπου κανεὶς οὐ δύναται καὶ τῶν μεγαλωτέρων τὸ νὰ συντύχῃ κἂν ποσῶς, ἐσὺ λαλεῖς νὰ ποίσῃς; Βλέπω σε, μάννα μου, πτωχήν, βλέπω καταλυμένην, γραΐδιον δυσκακότυχον, ταλαίπωρον ὁκάτι καὶ πρόσεχε μὴ πειρασμὸν ἀντὶ καλόν με ποίσῃς.» Ἐκείνη λέγει πρὸς αὐτόν· «ἄφες, παιδίν μου, ταῦτα· κἂν δυσειδής σοι φαίνωμαι, κἂν γραῦς κατελυμένη, ταλαίπωρος, κακότυχος, ὡσάν με καταλέγεις, ἀλλὰ μεγάλην δύναμιν ἔχω τῆς ἰατρείας. Ὁ χρόνος γάρ, παιδίτζιν μου, τὸ γέρας ἢ τὰ ῥοῦχα ἐμπόδισμαν οὐ δίδουσιν πρὸς τὸ νὰ θεραπεύω». Ἤκουσεν τὸ παιδόπουλον, λέγει· «μαννίτζα, κάτζε καὶ τὴν εὐχήν σου τὸ λοιπὸν δός με νὰ μὴ πολλάκις ἐμπέσω πρὸς ἀνατασμόν, πρὸς κάκωσιν, πρὸς ὕβριν. Τότε καὶ τί τὸ κέρδος σου, μάννα, νὰ μὲ σκοτώσῃς;» Ὑπάγει τὸ παιδόπουλον, τὴν γραῦν ἀφήνει μόνην· τρέχει, συντόμως ἔφθασεν, μετὰ σπουδῆς ἐσέβην πρὸς τὸ κελλὶν τοῦ ἄνακτος, πρὸς τὸν κοιτῶνα τούτου.Λοιπὸν νεκρὸς ὁ βασιλεὺς ἐξ ἐρωτοληψίας καὶ παντελῶς ἀναίσθητος ἐκ τῆς ἀπελπισίας, καὶ παραιτεῖτο τὴν ἀρχὴν ἐκ τῆς ἀποτυχίας. Ἀλλ’ ἵνα μᾶλλον διελθῶ πολλῆς τῆς ἱστορίας, πρὸς ἀκριβῆ συνείκασιν τῶν ἀναγινωσκόντων, ἅπασαν τὴν ὑπόθεσιν λεπτῶς στιχογραφήσω. Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, ποῖσε τὸ θέλεις, ποῖσέ το καὶ ἐξοπλήρωσέ το. Ἀρχὴ τῆς ὑποθέσεως τῆς κακομάγου γραίας. Γυνὴ γάρ τις πολύπειρος καὶ δαιμονώδης φύσις, στοιχειοκρατοῦσα μαγικῶς, ἀστρολογοσκοποῦσα, ὡς ἤκουσεν, ὡς ἔμαθεν περὶ τοῦ βασιλέως, τὸ δεκανίκιν της κρατεῖ καὶ εἰς τὸ παλάτιν φθάνει. Ἕναν εὑροῦσα πρὸ πυλῶν ἀπὸ τῶν παιδοπούλων, στήκει καὶ λέγει πρὸς αὐτὸν ταῦτα μεμονωμένη· «ἂν ἀπ’ ἐμέναν μήνυμαν ὑπὰς στὸν βασιλέαν καὶ ποίσῃς καὶ συντύχω τον, πολὺν καλὸν εὑρήσεις οὐκ ἀπ’ ἐμοῦ τῆς ταπεινῆς, ἀλλ’ ἐκ τοῦ βασιλέως. Δύναμαι γάρ, παιδάκι μου, νὰ δώσω θεραπείαν μεγάλην εἰς τὸ πάθος του παρὰ τὸν κόσμον ὅλον». —«Ἆ, πῶς λαλεῖς, ἡ μάννα μου; πάλιν ἐκεῖνος εἶπεν.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 397
|
«Ἐν μάχαις τὸν ἀνίκητον, τὸν ἐν πολέμῳ μέγαν, τὸν ἐφοβήθησαν πολλοί, τὸν ἰσχυρὸν αὐθέντην βλέμμαν ἁπλῶς ἐρωτικὸν ἐνέκρωσεν, ἐχάσεν. Τί, βασιλεῦ, ἀγανακτεῖς, τί, βασιλεῦ, στενάζεις, τί παραιτεῖσαι τὴν ἀρχὴν τῆς αὐτοκρατορίας καὶ θάνατον ἐπιζητεῖς εἰς παρηγόρημάν σου, εἰ μὴ τὴν κόρην τὴν καλὴν εἰς δέσποιναν ἐπάρῃς, καὶ πλήρωμαν καὶ θέλημαν ἐρωτικοῦ σου λάβῃς; Ἐγὼ δουλεύσω τὴν ἀρχὴν τῆς αὐτοκρατορίας, ὑπηρετήσω τὴν βουλὴν καὶ τῷ θελήματί σου καὶ χορηγήσω σοι τροφὴν ἐρωτικὴν τὴν κόρην καὶ δροσισμὸν ἐρωτικὸν εἰς τὴν πυρὰν εὑρήσεις, εἰς τὴν πυρὰν τὴν ἐκ φλογὸς τῆς ἐρωτοκαμίνου.» Ἀνέζησεν ὁ βασιλεὺς ἀπὸ τοῦ λόγου μόνον· ἀνάγκην γὰρ ἐρωτικὴν παρηγορεῖ καὶ λόγος πολλάκις ἀνυπόστατος ὡς ἔνι κατὰ τύχην. Λέγει λοιπὸν ὁ βασιλεύς· «καὶ πότε, γραῦς μου, τοῦτο;» Ἡ γραῦς ἀνταπεκρίνατο τῷ βασιλεῖ καὶ λέγει· «ἂν μόνον καταλέξῃς με καὶ κατὰ μέρος εἴπῃς ἅπαν τὸ συμβησόμενον ὡς ἔχει, δίχα δόλου, παρηγορήσω σε κἀγὼ ὡς ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ».
|
Οὐκ ἔποικεν ἀπαίδευτα, στήκει μικρὸν παρέξω καὶ τὸ νανουδοκράββατον ἁψάμενος τῆς κλίνης, ὀλίγον συνετάραξεν ἅπαξ καὶ δὶς καὶ τρίτον. Ὁ γὰρ κρατῶν, τὸν λογισμὸν συστρέφων πρὸς τὸν νοῦν του καὶ πρὸς βυθὸν τὸν λογισμὸν ἔχων ὑπὸ φροντίδων, εὐκόλως οὐ συνείκασε τὸ τάραγμαν τῆς κλίνης. Ὅμως μετὰ τὴν ταραχὴν τὴν τρίτον ἐπανέστη, ἤνοιξε καὶ τοὺς ὀφθαλμούς, ἠρώτησε νὰ μάθῃ τὸν τρόπον, τὴν ὑπόθεσιν, τὸ σεῖσμαν τὸ τῆς κλίνης. Στήκεται τὸ παιδόπουλον, οὕτως ἀπιλογᾶται· «γυνή τις γραῦς ὑπόσχεται νὰ δώσῃ θεραπείαν καὶ κουφισμὸν εἰς τὸ πονεῖς καὶ λύσιν εἰς τὸ πάσχεις». Λέγει· «καὶ πὄναι; φέρε την. Τί στέκεις; τί πομένεις; τί καρτερεῖς; Εἰπέ με το. Δράμε, συντόμως φθάσε». Ἐκβαίνει τὸ παιδόπουλον καὶ τρέχει πρὸς ἐκείνην. Ἀπὸ τὸ χέριν δράσσει την, εἰς τὸ κελλὶν τὴν φέρνει. Ἦτον ἀπάρτι τοῦ φωτὸς καὶ πλήρωμαν καὶ τέλος. Ἐσέβην, προσεκύνησεν, χαμογελᾷ καὶ λέγει· Τῆς γραίας εἶναι πρόλογος, μᾶλλον παρηγορίας.Ἁπλῶς ἐσὺ νὰ δυνηθῇς νὰ δώσῃς θεραπείαν εἰς πάθος ἀνυπόφορον, ἐρωτικὸν μεγάλον; ὅπου κανεὶς οὐ δύναται καὶ τῶν μεγαλωτέρων τὸ νὰ συντύχῃ κἂν ποσῶς, ἐσὺ λαλεῖς νὰ ποίσῃς; Βλέπω σε, μάννα μου, πτωχήν, βλέπω καταλυμένην, γραΐδιον δυσκακότυχον, ταλαίπωρον ὁκάτι καὶ πρόσεχε μὴ πειρασμὸν ἀντὶ καλόν με ποίσῃς.» Ἐκείνη λέγει πρὸς αὐτόν· «ἄφες, παιδίν μου, ταῦτα· κἂν δυσειδής σοι φαίνωμαι, κἂν γραῦς κατελυμένη, ταλαίπωρος, κακότυχος, ὡσάν με καταλέγεις, ἀλλὰ μεγάλην δύναμιν ἔχω τῆς ἰατρείας. Ὁ χρόνος γάρ, παιδίτζιν μου, τὸ γέρας ἢ τὰ ῥοῦχα ἐμπόδισμαν οὐ δίδουσιν πρὸς τὸ νὰ θεραπεύω». Ἤκουσεν τὸ παιδόπουλον, λέγει· «μαννίτζα, κάτζε καὶ τὴν εὐχήν σου τὸ λοιπὸν δός με νὰ μὴ πολλάκις ἐμπέσω πρὸς ἀνατασμόν, πρὸς κάκωσιν, πρὸς ὕβριν. Τότε καὶ τί τὸ κέρδος σου, μάννα, νὰ μὲ σκοτώσῃς;» Ὑπάγει τὸ παιδόπουλον, τὴν γραῦν ἀφήνει μόνην· τρέχει, συντόμως ἔφθασεν, μετὰ σπουδῆς ἐσέβην πρὸς τὸ κελλὶν τοῦ ἄνακτος, πρὸς τὸν κοιτῶνα τούτου.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 40
|
Ἀνέτρεχον, ἀνέβαινον ἐφ’ ἱκανὰς τὰς ὥρας καὶ μόλις εἰς τὴν κορυφὴν ἀνέβησαν ἐπάνω· μετὰ καιροῦ παραδρομὴν ὡσεί που τριμηναίου οἱ τρεῖς ὁμοῦ τὴν κορυφὴν κατέλαβον τοῦ ὄρους· καὶ τόπον εὗρον εὔνοστον καὶ κεχαριτωμένον, λιβάδιν ἄλλης χάριτος, παράξενον ὁκάτι καὶ κρυσταλλώδην ποταμὸν πρὸς τὸ λιβάδιν μέσον, ῥόδα καὶ κρίνα σύμμικτα κάτωθεν ἐστρωμένα, ἄνθη φυτῶν παντοδαπῶν ὅσα ψυχὴν ἁρπάζει. Ἐπέζευσαν, ἐκάθησαν, ἀνέσαναν ὀλίγον, τοὺς ἵππους ἀπεστρώσασιν εἰς τὸ λιβάδιν μέσα, ἐθαύμασαν τὴν ἡδονὴν τοῦ τόπου καὶ τὴν χάριν, ἐκ τὸ νερὸν ἐνίψαντο. Πάλιν ὁ τρίτος λέγει· Λόγοι καὶ πάλιν συμβουλῆς τοῦ τρίτου πρὸς τοὺς ἄλλους τοὺς πρωτινοὺς τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ τοῦ Καλλιμάχου. τί γὰρ πρὸς τὸ παράγγελμα τὸ πατρικό μας τοῦτο καὶ τί πρὸς ἀνδραγάθημα ἐτοῦτο τὸ λιβάδιν καὶ βλέπειν ἄνθη καὶ φυτά, ῥόδα τε καὶ τὰ κρίνα;
|
Ἐγώ, κἂν εἴ τι γένηται, μετὰ δειλῆς καρδίας οὐκ ἴδω τὸν πατέρα μου, τὸ γένος οὐκ αἰσχύνω, οὐδ’ ἀπολέσω σήμερον τὴν αὐτοκρατορίαν ἐξ ἀνάνδρου θελήματος, ἀπὸ δειλῆς καρδίας· ἀλλὰ στολάς, παραταγὰς καὶ πλῆθος τοῦ φουσσάτου καὶ τ’ ἄλλα τὰ πολυτελῆ καὶ τῶν χρημάτων βάρη ἀναδραμεῖν οὐ δύνανται τὴν δυσκολοτοπίαν καὶ τοῦ βουνοῦ τὸ δυσχερές, τὴν συμμικτοδενδρίαν· φουσσᾶτον μὲν καὶ στρατηγοί, κάμηλοι, ζεύγη, σκεύη καὶ τ’ ἄλλα πάντα σήμερον ἂς ἔχουν καταστόλιν, ἡμεῖς δὲ μόνοι μετ’ αὐτῶν ὦν ἔχομεν ἀρμάτων καὶ μετὰ τῶν ἀλόγων μας καὶ τῶν συρτῶν μας μόνον ὡς ἄνδρες ἀναδράμωμεν ὀρεινοπετροβούνιν». Τοῦ τρίτου πάντες ἔκριναν τοὺς λόγους προτεροῦντας Οἱ πρῶτοι γοῦν τῶν ἀδελφῶν πρὸς τοὺς τοῦ τρίτου λόγους ᾐσχύνθησαν, ἡττήθησαν, εἶπον· «γενέσθω τοῦτο». Εὐθὺς ἡ πᾶσα δύναμις καὶ τὸ τοσοῦτον πλῆθος καὶ τ’ ἄλλα τὰ φερόμενα τὰ πρὸς ὑπηρεσίαν καὶ θησαυροὶ καὶ φύλακες καὶ πλῆθος τοῦ φουσσάτου ἐφόρτωσαν, ἐκίνησαν, ἐστράφησαν ὀπίσω.Μετάθες οὖν πρὸς ἕτερον τὴν αὐτοκρατορίαν, εἰς ἄλλον, μὴ τοῦ γένους σου μηδὲ τῶν σῶν αἱμάτων, εἰς ἄλλον, ξένον ἄνθρωπον, ὅμως ἀνδρώδη φύσει, ἡμᾶς δ’ ἐξάφες, βασιλεῦ, μηδ’ ὀνομάσῃς παῖδας. Ἡμεῖς γάρ, ὡς ἐφάνημεν ἀπὸ τῶν ἔργων τούτων, γυναίων φύσιν ἔχομεν, φοβούμεθεν τὰ ξύλα. Αἰσχύνομαι τοὺς στρατηγοὺς καὶ τοῦ στρατοῦ τὸ πλῆθος, αἰσχύνομαι πρὸ τοῦ στρατοῦ τὴν πατρικὴν ἀνδρείαν. Καὶ σὺ δέ, πάτερ βασιλεῦ, φυγάδας πάντας βλέπων, οὐκ οἶδα πόθεν φεύγοντας, τρεμμένους, ἡττημένους, τίναν καὶ δώσῃς τὴν ἀρχήν, τίναν καὶ στέψῃς πρῶτον;
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 401
|
Λέγειν λοιπὸν ὁ βασιλεὺς ἐχείρισεν τὴν γραῖαν πῶς ἀπ’ ἀρχῆς ἐκίνησε, χάριν καὶ τίνος ἦλθεν ὡς πρὸς τὸ δρακοντόκαστρον καὶ τότε πῶς, ὡς εἶδεν τὴν τοῦ χρυσοῦ λαμπρότηταν, στιλβότηταν τῶν λίθων, τὸν ἄργυρον, τὸν μάργαρον, τὸ τεῖχος τὸ τοῦ κάστρου, τὸ μῆκος καὶ τὸ μέγεθος καὶ τὸ τῶν πύργων ὕψος, πῶς εἶπεν τὸ φουσσάτον του τὸ νὰ προσκαρτερήσῃ, πῶς μετ’ αὐτὸν ἐχώρισεν μόνον μὲ τρεῖς συντρόφους, καὶ πῶς σιμώνει πρὸς αὐτὸ τοῦ δράκοντος τὸ κάστρον, φωνὴν ποσῶς οὐκ ἤκουσεν, βίγλαν ποσῶς οὐκ εἶδεν, ἄγρυπνους φύλακας δεινοὺς ὁποὺ ποτὲ τοιοῦτον πορτάρην εἰς τὴν πόρταν του κανεὶς οὐδὲν ἐθέκεν, πῶς φόβος ὑπεσέβηκεν καὶ πῶς ἐδειλανδρῆσαν γοργοὶ πρὸς τοὺς συντρόφους του καὶ τί καὶ πῶς γυρίζει, πῶς ἐμετεβουλεύθησαν νὰ καρτερήσουν πάλιν ὅλην αὐτὴν τὴν δεύτερον, τὴν τρίτον ὅπως ἴδουν τίποτε πληροφόρημαν, τίποτε πρᾶγμαν ἄλλον καὶ πῶς πρὸς ὥραν δειλινοῦ βλέπουσι τὴν κουρτέσαν τὸ τεῖχος νὰ περιπατῇ καὶ νὰ παραδιαβάζῃ. Νέκρωσις πάλιν γίνεται τῷ βασιλεῖ μεγάλη.
|
«Ἐν μάχαις τὸν ἀνίκητον, τὸν ἐν πολέμῳ μέγαν, τὸν ἐφοβήθησαν πολλοί, τὸν ἰσχυρὸν αὐθέντην βλέμμαν ἁπλῶς ἐρωτικὸν ἐνέκρωσεν, ἐχάσεν. Τί, βασιλεῦ, ἀγανακτεῖς, τί, βασιλεῦ, στενάζεις, τί παραιτεῖσαι τὴν ἀρχὴν τῆς αὐτοκρατορίας καὶ θάνατον ἐπιζητεῖς εἰς παρηγόρημάν σου, εἰ μὴ τὴν κόρην τὴν καλὴν εἰς δέσποιναν ἐπάρῃς, καὶ πλήρωμαν καὶ θέλημαν ἐρωτικοῦ σου λάβῃς; Ἐγὼ δουλεύσω τὴν ἀρχὴν τῆς αὐτοκρατορίας, ὑπηρετήσω τὴν βουλὴν καὶ τῷ θελήματί σου καὶ χορηγήσω σοι τροφὴν ἐρωτικὴν τὴν κόρην καὶ δροσισμὸν ἐρωτικὸν εἰς τὴν πυρὰν εὑρήσεις, εἰς τὴν πυρὰν τὴν ἐκ φλογὸς τῆς ἐρωτοκαμίνου.» Ἀνέζησεν ὁ βασιλεὺς ἀπὸ τοῦ λόγου μόνον· ἀνάγκην γὰρ ἐρωτικὴν παρηγορεῖ καὶ λόγος πολλάκις ἀνυπόστατος ὡς ἔνι κατὰ τύχην. Λέγει λοιπὸν ὁ βασιλεύς· «καὶ πότε, γραῦς μου, τοῦτο;» Ἡ γραῦς ἀνταπεκρίνατο τῷ βασιλεῖ καὶ λέγει· «ἂν μόνον καταλέξῃς με καὶ κατὰ μέρος εἴπῃς ἅπαν τὸ συμβησόμενον ὡς ἔχει, δίχα δόλου, παρηγορήσω σε κἀγὼ ὡς ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ».Οὐκ ἔποικεν ἀπαίδευτα, στήκει μικρὸν παρέξω καὶ τὸ νανουδοκράββατον ἁψάμενος τῆς κλίνης, ὀλίγον συνετάραξεν ἅπαξ καὶ δὶς καὶ τρίτον. Ὁ γὰρ κρατῶν, τὸν λογισμὸν συστρέφων πρὸς τὸν νοῦν του καὶ πρὸς βυθὸν τὸν λογισμὸν ἔχων ὑπὸ φροντίδων, εὐκόλως οὐ συνείκασε τὸ τάραγμαν τῆς κλίνης. Ὅμως μετὰ τὴν ταραχὴν τὴν τρίτον ἐπανέστη, ἤνοιξε καὶ τοὺς ὀφθαλμούς, ἠρώτησε νὰ μάθῃ τὸν τρόπον, τὴν ὑπόθεσιν, τὸ σεῖσμαν τὸ τῆς κλίνης. Στήκεται τὸ παιδόπουλον, οὕτως ἀπιλογᾶται· «γυνή τις γραῦς ὑπόσχεται νὰ δώσῃ θεραπείαν καὶ κουφισμὸν εἰς τὸ πονεῖς καὶ λύσιν εἰς τὸ πάσχεις». Λέγει· «καὶ πὄναι; φέρε την. Τί στέκεις; τί πομένεις; τί καρτερεῖς; Εἰπέ με το. Δράμε, συντόμως φθάσε». Ἐκβαίνει τὸ παιδόπουλον καὶ τρέχει πρὸς ἐκείνην. Ἀπὸ τὸ χέριν δράσσει την, εἰς τὸ κελλὶν τὴν φέρνει. Ἦτον ἀπάρτι τοῦ φωτὸς καὶ πλήρωμαν καὶ τέλος. Ἐσέβην, προσεκύνησεν, χαμογελᾷ καὶ λέγει· Τῆς γραίας εἶναι πρόλογος, μᾶλλον παρηγορίας.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 403
|
Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, τὸ θέλημά σου πλήρωσε καὶ τὸ δυστύχημά σου. Τοῦτο καὶ μόνον ἔφθασεν, εὐθὺς ἀπονεκροῦται, σπαράττουσι τὰ μέλη του, κλονεῖται τὴν καρδίαν, ὥστε νομίζειν καὶ τὴν γρὰν ἀποθανεῖν ἐκεῖνον· ὅμως σιμώνει, βλέπει τον, τῆς κεφαλῆς κρατεῖ τον, ὁκάτι ψιθυρίσματα λαλεῖ καθ’ ἑαυτοῦ της, ἐστράφηκεν ὀπίσω της, σφακέλωμαν ἐποῖκεν, ἔπτυσεν ὡς ὀργισθικά, ἐκτύπησε τὸν πόδαν ὡσὰν ἐπαπειλήσεται τοὺς δαίμονας, δοκεῖ μοι. Ὁ βασιλεὺς ἐγείρεται τῆς κλίνης καὶ καθῆται, τὴν γραῦν κρατεῖ καὶ λέγει την, πολλὰ παρακαλεῖ την· «Γραῦς μου, καὶ ποίσῃς τίποτε καὶ τὸ ποθῶ κερδήσω, μάνναν νὰ λέγουσιν ἐσέ, ἐμέναν δὲ παιδίν σου· ὁλόχρυσον τὴν στήλην σου στήσουν εἰς τὸ παλάτιν, μεγάλας εὕρῃς χάριτας, πρᾶγμαν πολὺν κερδήσεις. Ἀλλὰ πληρώσω τὴν ὑφὴν τοῦ λόγου καὶ τὴν στράταν.
|
Λέγειν λοιπὸν ὁ βασιλεὺς ἐχείρισεν τὴν γραῖαν πῶς ἀπ’ ἀρχῆς ἐκίνησε, χάριν καὶ τίνος ἦλθεν ὡς πρὸς τὸ δρακοντόκαστρον καὶ τότε πῶς, ὡς εἶδεν τὴν τοῦ χρυσοῦ λαμπρότηταν, στιλβότηταν τῶν λίθων, τὸν ἄργυρον, τὸν μάργαρον, τὸ τεῖχος τὸ τοῦ κάστρου, τὸ μῆκος καὶ τὸ μέγεθος καὶ τὸ τῶν πύργων ὕψος, πῶς εἶπεν τὸ φουσσάτον του τὸ νὰ προσκαρτερήσῃ, πῶς μετ’ αὐτὸν ἐχώρισεν μόνον μὲ τρεῖς συντρόφους, καὶ πῶς σιμώνει πρὸς αὐτὸ τοῦ δράκοντος τὸ κάστρον, φωνὴν ποσῶς οὐκ ἤκουσεν, βίγλαν ποσῶς οὐκ εἶδεν, ἄγρυπνους φύλακας δεινοὺς ὁποὺ ποτὲ τοιοῦτον πορτάρην εἰς τὴν πόρταν του κανεὶς οὐδὲν ἐθέκεν, πῶς φόβος ὑπεσέβηκεν καὶ πῶς ἐδειλανδρῆσαν γοργοὶ πρὸς τοὺς συντρόφους του καὶ τί καὶ πῶς γυρίζει, πῶς ἐμετεβουλεύθησαν νὰ καρτερήσουν πάλιν ὅλην αὐτὴν τὴν δεύτερον, τὴν τρίτον ὅπως ἴδουν τίποτε πληροφόρημαν, τίποτε πρᾶγμαν ἄλλον καὶ πῶς πρὸς ὥραν δειλινοῦ βλέπουσι τὴν κουρτέσαν τὸ τεῖχος νὰ περιπατῇ καὶ νὰ παραδιαβάζῃ. Νέκρωσις πάλιν γίνεται τῷ βασιλεῖ μεγάλη.«Ἐν μάχαις τὸν ἀνίκητον, τὸν ἐν πολέμῳ μέγαν, τὸν ἐφοβήθησαν πολλοί, τὸν ἰσχυρὸν αὐθέντην βλέμμαν ἁπλῶς ἐρωτικὸν ἐνέκρωσεν, ἐχάσεν. Τί, βασιλεῦ, ἀγανακτεῖς, τί, βασιλεῦ, στενάζεις, τί παραιτεῖσαι τὴν ἀρχὴν τῆς αὐτοκρατορίας καὶ θάνατον ἐπιζητεῖς εἰς παρηγόρημάν σου, εἰ μὴ τὴν κόρην τὴν καλὴν εἰς δέσποιναν ἐπάρῃς, καὶ πλήρωμαν καὶ θέλημαν ἐρωτικοῦ σου λάβῃς; Ἐγὼ δουλεύσω τὴν ἀρχὴν τῆς αὐτοκρατορίας, ὑπηρετήσω τὴν βουλὴν καὶ τῷ θελήματί σου καὶ χορηγήσω σοι τροφὴν ἐρωτικὴν τὴν κόρην καὶ δροσισμὸν ἐρωτικὸν εἰς τὴν πυρὰν εὑρήσεις, εἰς τὴν πυρὰν τὴν ἐκ φλογὸς τῆς ἐρωτοκαμίνου.» Ἀνέζησεν ὁ βασιλεὺς ἀπὸ τοῦ λόγου μόνον· ἀνάγκην γὰρ ἐρωτικὴν παρηγορεῖ καὶ λόγος πολλάκις ἀνυπόστατος ὡς ἔνι κατὰ τύχην. Λέγει λοιπὸν ὁ βασιλεύς· «καὶ πότε, γραῦς μου, τοῦτο;» Ἡ γραῦς ἀνταπεκρίνατο τῷ βασιλεῖ καὶ λέγει· «ἂν μόνον καταλέξῃς με καὶ κατὰ μέρος εἴπῃς ἅπαν τὸ συμβησόμενον ὡς ἔχει, δίχα δόλου, παρηγορήσω σε κἀγὼ ὡς ἐν ὀλίγῳ χρόνῳ».
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 407
|
Εἶδον ἐκείνην τὴν καλήν, ἐρωτικὴν τὴν κόρην συμπαίζουσαν μετά τινος, ἐρωτικὰ φιλοῦσαν καὶ πῶς τὴν εἶδα, μάννα μου, τὸ πῶς εἰπεῖν οὐκ οἶδα, αἴσθησιν, νοῦν καὶ λογισμὸν καὶ γνῶσιν ἐπαφῆκα, λίθος ἐγένην, μάννα μου, ἀκίνητος ἐστάθην· μόλις ποτὲ μὲ στεναγμοὺς ἐγύρισα θλιμμένος, εἶπα τους τὴν ὑπόθεσιν, ἐλάλησα τὰ πάντα καὶ ζήτημαν ἐζήτησα καὶ βούλευμαν ἐδῶκαν τὸ κάστρον νὰ μαδήσωμεν, τὴν κόρην νὰ κερδήσω. Ἀλλ’ ἦσαν ὅλοι πρὸς βουλὴν ἔξω τὴν ἐδικήν μου· ὡς πρὸς τοὺς ὄφεις γὰρ κανεὶς μάχην οὐδὲν ἐκίνει. Τί τὸ λοιπὸν βουλεύονται; νὰ γυριστοῦν ὀπίσω, νὰ κράξωμεν συμμαχικόν, νὰ δώσωμεν τὴν ῥόγαν, νὰ ποίσωμεν καὶ μηχανὰς ὡς πρὸς τειχομαχίαν καὶ τότε νὰ κινήσωμεν τὴν μάχην τὴν τοῦ κάστρου. Ἰδοὺ καὶ τὸ συμπλήρωμαν παντὸς τοῦ λόγου, μάννα. Ἐδάρτι πρὸς τὸ κίνημαν εἴμεσθεν καὶ τὴν μάχην. Λοιπὸν ἀπάρτι, μάννα μου, πάλιν παρακαλῶ σε, ἰδὲ νὰ ποίσῃς τίποτε, μὴ κινδυνεύσω ἀδίκως». «Σώπα, τὸν λέγει, βασιλεῦ, ἀπάρτι μὴ μερίμνα· ἐμὲ μελήσει τοῦ λοιποῦ καὶ σὺ μηδὲν λυπῆσαι.
|
Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, τὸ θέλημά σου πλήρωσε καὶ τὸ δυστύχημά σου. Τοῦτο καὶ μόνον ἔφθασεν, εὐθὺς ἀπονεκροῦται, σπαράττουσι τὰ μέλη του, κλονεῖται τὴν καρδίαν, ὥστε νομίζειν καὶ τὴν γρὰν ἀποθανεῖν ἐκεῖνον· ὅμως σιμώνει, βλέπει τον, τῆς κεφαλῆς κρατεῖ τον, ὁκάτι ψιθυρίσματα λαλεῖ καθ’ ἑαυτοῦ της, ἐστράφηκεν ὀπίσω της, σφακέλωμαν ἐποῖκεν, ἔπτυσεν ὡς ὀργισθικά, ἐκτύπησε τὸν πόδαν ὡσὰν ἐπαπειλήσεται τοὺς δαίμονας, δοκεῖ μοι. Ὁ βασιλεὺς ἐγείρεται τῆς κλίνης καὶ καθῆται, τὴν γραῦν κρατεῖ καὶ λέγει την, πολλὰ παρακαλεῖ την· «Γραῦς μου, καὶ ποίσῃς τίποτε καὶ τὸ ποθῶ κερδήσω, μάνναν νὰ λέγουσιν ἐσέ, ἐμέναν δὲ παιδίν σου· ὁλόχρυσον τὴν στήλην σου στήσουν εἰς τὸ παλάτιν, μεγάλας εὕρῃς χάριτας, πρᾶγμαν πολὺν κερδήσεις. Ἀλλὰ πληρώσω τὴν ὑφὴν τοῦ λόγου καὶ τὴν στράταν.Λέγειν λοιπὸν ὁ βασιλεὺς ἐχείρισεν τὴν γραῖαν πῶς ἀπ’ ἀρχῆς ἐκίνησε, χάριν καὶ τίνος ἦλθεν ὡς πρὸς τὸ δρακοντόκαστρον καὶ τότε πῶς, ὡς εἶδεν τὴν τοῦ χρυσοῦ λαμπρότηταν, στιλβότηταν τῶν λίθων, τὸν ἄργυρον, τὸν μάργαρον, τὸ τεῖχος τὸ τοῦ κάστρου, τὸ μῆκος καὶ τὸ μέγεθος καὶ τὸ τῶν πύργων ὕψος, πῶς εἶπεν τὸ φουσσάτον του τὸ νὰ προσκαρτερήσῃ, πῶς μετ’ αὐτὸν ἐχώρισεν μόνον μὲ τρεῖς συντρόφους, καὶ πῶς σιμώνει πρὸς αὐτὸ τοῦ δράκοντος τὸ κάστρον, φωνὴν ποσῶς οὐκ ἤκουσεν, βίγλαν ποσῶς οὐκ εἶδεν, ἄγρυπνους φύλακας δεινοὺς ὁποὺ ποτὲ τοιοῦτον πορτάρην εἰς τὴν πόρταν του κανεὶς οὐδὲν ἐθέκεν, πῶς φόβος ὑπεσέβηκεν καὶ πῶς ἐδειλανδρῆσαν γοργοὶ πρὸς τοὺς συντρόφους του καὶ τί καὶ πῶς γυρίζει, πῶς ἐμετεβουλεύθησαν νὰ καρτερήσουν πάλιν ὅλην αὐτὴν τὴν δεύτερον, τὴν τρίτον ὅπως ἴδουν τίποτε πληροφόρημαν, τίποτε πρᾶγμαν ἄλλον καὶ πῶς πρὸς ὥραν δειλινοῦ βλέπουσι τὴν κουρτέσαν τὸ τεῖχος νὰ περιπατῇ καὶ νὰ παραδιαβάζῃ. Νέκρωσις πάλιν γίνεται τῷ βασιλεῖ μεγάλη.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 415
|
Ἔχεις τὴν κόρην, ἤξευρε, ὡσὰν νὰ τὴν ἐκράτεις.» Λέγει λοιπὸν ὁ βασιλεύς· «καὶ πότε, γρά μου, τοῦτο»; Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, πλήρωσε πᾶσαν σου βουλήν, κακοδυστυχημένη. Ἐκείνη λέγει· «μετὰ τρεῖς ἡμέρας ὁλοκλήρους ἀφ’ οὗ τὸ κάστρον φθάσωμεν τοῦ δράκοντος ἐκείνου». Ὁ βασιλεὺς ἀγανακτῶν πρὸς τοῦ καιροῦ τὸ μῆκος ψυχὴν γὰρ ἐρωτόληπτον καὶ ποθοκρατουμένην … ὅμως καὶ μὴ βουλόμενος οὐκ εἶχεν τί νὰ ποίσῃ. Τί τὸ λοιπὸν ἐγένετο καὶ τί τὸ τέλος τούτου; Μῆλον ἡ γραῦς ὁλόχρυσον τὸ κεκαλλωπημένον γράμμασι κακομαγικοῖς καὶ λόγοις μαντευμάτων ἐπέδευσεν, ἐδέσμευσεν, ὡς ἤθελεν ἐκείνη, διπλοῦν μηχανομάντευμαν τὸ μῆλον ἐπιγράφει· «ἂν ἄνθρωπος εἰς κόρφον του τὸ μῆλον τοῦτο βάλῃ, νεκρὸς ἂς κεῖται παρευθύς, ἄπνους εὐθὺς ἂς ἔνι· ἂν δέ τις εἰς τὴν μύτην του τοῦ νεκρωμένου πάλιν θήσῃ τὸ μῆλον τὸ χρυσοῦν, ζήτω καὶ μὲ τοὺς ζῶντας ἰχνεύειν καὶ περιπατεῖν καὶ κόσμον περιτρέχειν». Ἡ γραῦς κατασκευάσασα τὸ μαγεμένον μῆλον λέγει καὶ συμβουλεύεται τῷ βασιλεῖ τοιαῦτα.
|
Εἶδον ἐκείνην τὴν καλήν, ἐρωτικὴν τὴν κόρην συμπαίζουσαν μετά τινος, ἐρωτικὰ φιλοῦσαν καὶ πῶς τὴν εἶδα, μάννα μου, τὸ πῶς εἰπεῖν οὐκ οἶδα, αἴσθησιν, νοῦν καὶ λογισμὸν καὶ γνῶσιν ἐπαφῆκα, λίθος ἐγένην, μάννα μου, ἀκίνητος ἐστάθην· μόλις ποτὲ μὲ στεναγμοὺς ἐγύρισα θλιμμένος, εἶπα τους τὴν ὑπόθεσιν, ἐλάλησα τὰ πάντα καὶ ζήτημαν ἐζήτησα καὶ βούλευμαν ἐδῶκαν τὸ κάστρον νὰ μαδήσωμεν, τὴν κόρην νὰ κερδήσω. Ἀλλ’ ἦσαν ὅλοι πρὸς βουλὴν ἔξω τὴν ἐδικήν μου· ὡς πρὸς τοὺς ὄφεις γὰρ κανεὶς μάχην οὐδὲν ἐκίνει. Τί τὸ λοιπὸν βουλεύονται; νὰ γυριστοῦν ὀπίσω, νὰ κράξωμεν συμμαχικόν, νὰ δώσωμεν τὴν ῥόγαν, νὰ ποίσωμεν καὶ μηχανὰς ὡς πρὸς τειχομαχίαν καὶ τότε νὰ κινήσωμεν τὴν μάχην τὴν τοῦ κάστρου. Ἰδοὺ καὶ τὸ συμπλήρωμαν παντὸς τοῦ λόγου, μάννα. Ἐδάρτι πρὸς τὸ κίνημαν εἴμεσθεν καὶ τὴν μάχην. Λοιπὸν ἀπάρτι, μάννα μου, πάλιν παρακαλῶ σε, ἰδὲ νὰ ποίσῃς τίποτε, μὴ κινδυνεύσω ἀδίκως». «Σώπα, τὸν λέγει, βασιλεῦ, ἀπάρτι μὴ μερίμνα· ἐμὲ μελήσει τοῦ λοιποῦ καὶ σὺ μηδὲν λυπῆσαι.Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, τὸ θέλημά σου πλήρωσε καὶ τὸ δυστύχημά σου. Τοῦτο καὶ μόνον ἔφθασεν, εὐθὺς ἀπονεκροῦται, σπαράττουσι τὰ μέλη του, κλονεῖται τὴν καρδίαν, ὥστε νομίζειν καὶ τὴν γρὰν ἀποθανεῖν ἐκεῖνον· ὅμως σιμώνει, βλέπει τον, τῆς κεφαλῆς κρατεῖ τον, ὁκάτι ψιθυρίσματα λαλεῖ καθ’ ἑαυτοῦ της, ἐστράφηκεν ὀπίσω της, σφακέλωμαν ἐποῖκεν, ἔπτυσεν ὡς ὀργισθικά, ἐκτύπησε τὸν πόδαν ὡσὰν ἐπαπειλήσεται τοὺς δαίμονας, δοκεῖ μοι. Ὁ βασιλεὺς ἐγείρεται τῆς κλίνης καὶ καθῆται, τὴν γραῦν κρατεῖ καὶ λέγει την, πολλὰ παρακαλεῖ την· «Γραῦς μου, καὶ ποίσῃς τίποτε καὶ τὸ ποθῶ κερδήσω, μάνναν νὰ λέγουσιν ἐσέ, ἐμέναν δὲ παιδίν σου· ὁλόχρυσον τὴν στήλην σου στήσουν εἰς τὸ παλάτιν, μεγάλας εὕρῃς χάριτας, πρᾶγμαν πολὺν κερδήσεις. Ἀλλὰ πληρώσω τὴν ὑφὴν τοῦ λόγου καὶ τὴν στράταν.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 422
|
Ὡς δὲ τὴν πᾶσαν συσκευὴν ἐπλήρωσεν ἡ γραῖα, λέγει· «φουσσᾶτον περισσὸν οὐ θέλω τὸ νὰ σύρνῃς, ἀνθρώπους μόνους ἑκατὸν ἔπαρε μετ’ ἐσέναν· οὐ μάχης ἔνι γὰρ καιρός, ἀλλὰ προσκαρτερίας ἐμῶν χειρῶν γεροντικῶν, ἐμῶν καταπλασμάτων». Ἐκίνησεν ὁ βασιλεύς, ἐξέβην μὲ τὴν γραῖαν καὶ μετ’ αὐτοὺς τοὺς ἑκατὸν οὓς ἤθελεν ἐκείνη. Τρίμηνον ἐποιήσασιν νὰ φθάσουν εἰς τὸ κάστρο, νὰ φθάσουν εἰς τὰ σύνορα τοῦ δρακοντώδους κάστρου. Ἐφθάσασιν, ἐπέσωσαν, ὡς ἐν συντόμῳ λόγῳ τὸ πᾶν ἀποσυναγαγεῖν, εἰς τὸ κατουνοτόπιν ἐκεῖνο, τὸ καὶ πρότερον ἦσαν κατουνεμένοι. Ἀλλὰ τὴν τέχνην της αὐτὴ ποσῶς οὐδὲν ἠμέλει· δαίμονας εἶχεν μετ’ αὐτῆς, δαίμονας συνελάλει, δαίμονας συνετύχαινεν καὶ μετ’ ἐκείνους ἔτρων, δαίμονας ἐσυνώδευε καὶ τῶν δαιμόνων ἦτον ἔστ’ ἂν νὰ ποίσῃ μηχανὴν καὶ τρόπον καὶ μαντείαν νεκρὸν μὲν τὸν Καλλίμαχον νὰ ποίσῃ, τὴν δὲ κόρην ἀπὸ τὸ δρακοντόκαστρον ὁ βασιλεὺς ἐπάρῃ, ὡς ἐν ὀλίγῳ παρομπρὸς τὸ πᾶν ἀνακαλύψω. Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, ἐκπλήρωσον τὸ θέλημα αὐτὸ τὸ μαντικό σου.
|
Ἔχεις τὴν κόρην, ἤξευρε, ὡσὰν νὰ τὴν ἐκράτεις.» Λέγει λοιπὸν ὁ βασιλεύς· «καὶ πότε, γρά μου, τοῦτο»; Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, πλήρωσε πᾶσαν σου βουλήν, κακοδυστυχημένη. Ἐκείνη λέγει· «μετὰ τρεῖς ἡμέρας ὁλοκλήρους ἀφ’ οὗ τὸ κάστρον φθάσωμεν τοῦ δράκοντος ἐκείνου». Ὁ βασιλεὺς ἀγανακτῶν πρὸς τοῦ καιροῦ τὸ μῆκος ψυχὴν γὰρ ἐρωτόληπτον καὶ ποθοκρατουμένην … ὅμως καὶ μὴ βουλόμενος οὐκ εἶχεν τί νὰ ποίσῃ. Τί τὸ λοιπὸν ἐγένετο καὶ τί τὸ τέλος τούτου; Μῆλον ἡ γραῦς ὁλόχρυσον τὸ κεκαλλωπημένον γράμμασι κακομαγικοῖς καὶ λόγοις μαντευμάτων ἐπέδευσεν, ἐδέσμευσεν, ὡς ἤθελεν ἐκείνη, διπλοῦν μηχανομάντευμαν τὸ μῆλον ἐπιγράφει· «ἂν ἄνθρωπος εἰς κόρφον του τὸ μῆλον τοῦτο βάλῃ, νεκρὸς ἂς κεῖται παρευθύς, ἄπνους εὐθὺς ἂς ἔνι· ἂν δέ τις εἰς τὴν μύτην του τοῦ νεκρωμένου πάλιν θήσῃ τὸ μῆλον τὸ χρυσοῦν, ζήτω καὶ μὲ τοὺς ζῶντας ἰχνεύειν καὶ περιπατεῖν καὶ κόσμον περιτρέχειν». Ἡ γραῦς κατασκευάσασα τὸ μαγεμένον μῆλον λέγει καὶ συμβουλεύεται τῷ βασιλεῖ τοιαῦτα.Εἶδον ἐκείνην τὴν καλήν, ἐρωτικὴν τὴν κόρην συμπαίζουσαν μετά τινος, ἐρωτικὰ φιλοῦσαν καὶ πῶς τὴν εἶδα, μάννα μου, τὸ πῶς εἰπεῖν οὐκ οἶδα, αἴσθησιν, νοῦν καὶ λογισμὸν καὶ γνῶσιν ἐπαφῆκα, λίθος ἐγένην, μάννα μου, ἀκίνητος ἐστάθην· μόλις ποτὲ μὲ στεναγμοὺς ἐγύρισα θλιμμένος, εἶπα τους τὴν ὑπόθεσιν, ἐλάλησα τὰ πάντα καὶ ζήτημαν ἐζήτησα καὶ βούλευμαν ἐδῶκαν τὸ κάστρον νὰ μαδήσωμεν, τὴν κόρην νὰ κερδήσω. Ἀλλ’ ἦσαν ὅλοι πρὸς βουλὴν ἔξω τὴν ἐδικήν μου· ὡς πρὸς τοὺς ὄφεις γὰρ κανεὶς μάχην οὐδὲν ἐκίνει. Τί τὸ λοιπὸν βουλεύονται; νὰ γυριστοῦν ὀπίσω, νὰ κράξωμεν συμμαχικόν, νὰ δώσωμεν τὴν ῥόγαν, νὰ ποίσωμεν καὶ μηχανὰς ὡς πρὸς τειχομαχίαν καὶ τότε νὰ κινήσωμεν τὴν μάχην τὴν τοῦ κάστρου. Ἰδοὺ καὶ τὸ συμπλήρωμαν παντὸς τοῦ λόγου, μάννα. Ἐδάρτι πρὸς τὸ κίνημαν εἴμεσθεν καὶ τὴν μάχην. Λοιπὸν ἀπάρτι, μάννα μου, πάλιν παρακαλῶ σε, ἰδὲ νὰ ποίσῃς τίποτε, μὴ κινδυνεύσω ἀδίκως». «Σώπα, τὸν λέγει, βασιλεῦ, ἀπάρτι μὴ μερίμνα· ἐμὲ μελήσει τοῦ λοιποῦ καὶ σὺ μηδὲν λυπῆσαι.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 428
|
Τὸν τόπον ὅνπερ εἴχασιν συνήθως τὸ νὰ βλέπουν ἀπὸ τοῦ κάστρου κάτωθεν, παρέξωθεν ὀλίγῳ καὶ τὸ νησίτζιν τὸ καλόν, τὸ εὔμορφον ἐκεῖνον, τὸ ξενοχαραγόπλαγον, ἅπαξ τῆς ἑβδομάδος, τὸν εὔοσμον, τὸν εὔμορφον, τὸν καταμυρισμένον, τὸν γέμοντα τὰς ἡδονάς, τὸν γέμοντα τὰ ῥόδα, τὰς ἡδονὰς καὶ τὰ φυτὰ καὶ τὰ νερὰ τὰ κρύα, τὸν τόπον τοῦτον ηὕρηκεν ἐκ μηχανῆς ἡ γραῖα, ὅτι προκύπτουσιν ὁμοῦ Καλλίμαχος καὶ κόρη καὶ βλέποντες εὐφραίνονται τῆς ἑβδομάδος ἅπαξ. Λοιπὸν ἐκεῖ τὴν ἔδοξεν τὸ νὰ κρυβῇ τὴν γραῖαν ἔστ’ ἂν νὰ ποίσῃ τὸ κακὸν καὶ τὴν ἀποδοχήν της. Τῆς γραῦς τὸ κακομήχανον σκόπησον νὰ θαυμάσῃς. Τί τὸ λοιπὸν παρήγγειλεν ἡ γραῦς τὸν βασιλέαν; «Βλέπεις ἐκεῖνον τὸν καλόν, τὸν εὔμορφον τὸν τόπον, τὸ καλοξενοχάραγον ἐκεῖνον τὸ νησίτζιν; Ὑπάγω τὸ νὰ κρυβηθῶ, τὴν μηχανὴν νὰ ποίσω καὶ παραγγέλλω, λέγω σας, κανεὶς μηδὲν σπαράξῃ. Προσέξετε ν’ ἀκούσετε σφύρισμαν ἀπ’ ἐμένα καὶ τότε πάντες δράμετε, ἔλθετε πρὸς ἐμέναν». Εἶπεν, εὐθὺς ἐκίνησεν ὥρᾳ μεσονυκτίου, ἐπῆγεν, ἀπεκρύβηκεν ὡς ἤθελεν ἐκείνη.
|
Ὡς δὲ τὴν πᾶσαν συσκευὴν ἐπλήρωσεν ἡ γραῖα, λέγει· «φουσσᾶτον περισσὸν οὐ θέλω τὸ νὰ σύρνῃς, ἀνθρώπους μόνους ἑκατὸν ἔπαρε μετ’ ἐσέναν· οὐ μάχης ἔνι γὰρ καιρός, ἀλλὰ προσκαρτερίας ἐμῶν χειρῶν γεροντικῶν, ἐμῶν καταπλασμάτων». Ἐκίνησεν ὁ βασιλεύς, ἐξέβην μὲ τὴν γραῖαν καὶ μετ’ αὐτοὺς τοὺς ἑκατὸν οὓς ἤθελεν ἐκείνη. Τρίμηνον ἐποιήσασιν νὰ φθάσουν εἰς τὸ κάστρο, νὰ φθάσουν εἰς τὰ σύνορα τοῦ δρακοντώδους κάστρου. Ἐφθάσασιν, ἐπέσωσαν, ὡς ἐν συντόμῳ λόγῳ τὸ πᾶν ἀποσυναγαγεῖν, εἰς τὸ κατουνοτόπιν ἐκεῖνο, τὸ καὶ πρότερον ἦσαν κατουνεμένοι. Ἀλλὰ τὴν τέχνην της αὐτὴ ποσῶς οὐδὲν ἠμέλει· δαίμονας εἶχεν μετ’ αὐτῆς, δαίμονας συνελάλει, δαίμονας συνετύχαινεν καὶ μετ’ ἐκείνους ἔτρων, δαίμονας ἐσυνώδευε καὶ τῶν δαιμόνων ἦτον ἔστ’ ἂν νὰ ποίσῃ μηχανὴν καὶ τρόπον καὶ μαντείαν νεκρὸν μὲν τὸν Καλλίμαχον νὰ ποίσῃ, τὴν δὲ κόρην ἀπὸ τὸ δρακοντόκαστρον ὁ βασιλεὺς ἐπάρῃ, ὡς ἐν ὀλίγῳ παρομπρὸς τὸ πᾶν ἀνακαλύψω. Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, ἐκπλήρωσον τὸ θέλημα αὐτὸ τὸ μαντικό σου.Ἔχεις τὴν κόρην, ἤξευρε, ὡσὰν νὰ τὴν ἐκράτεις.» Λέγει λοιπὸν ὁ βασιλεύς· «καὶ πότε, γρά μου, τοῦτο»; Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, πλήρωσε πᾶσαν σου βουλήν, κακοδυστυχημένη. Ἐκείνη λέγει· «μετὰ τρεῖς ἡμέρας ὁλοκλήρους ἀφ’ οὗ τὸ κάστρον φθάσωμεν τοῦ δράκοντος ἐκείνου». Ὁ βασιλεὺς ἀγανακτῶν πρὸς τοῦ καιροῦ τὸ μῆκος ψυχὴν γὰρ ἐρωτόληπτον καὶ ποθοκρατουμένην … ὅμως καὶ μὴ βουλόμενος οὐκ εἶχεν τί νὰ ποίσῃ. Τί τὸ λοιπὸν ἐγένετο καὶ τί τὸ τέλος τούτου; Μῆλον ἡ γραῦς ὁλόχρυσον τὸ κεκαλλωπημένον γράμμασι κακομαγικοῖς καὶ λόγοις μαντευμάτων ἐπέδευσεν, ἐδέσμευσεν, ὡς ἤθελεν ἐκείνη, διπλοῦν μηχανομάντευμαν τὸ μῆλον ἐπιγράφει· «ἂν ἄνθρωπος εἰς κόρφον του τὸ μῆλον τοῦτο βάλῃ, νεκρὸς ἂς κεῖται παρευθύς, ἄπνους εὐθὺς ἂς ἔνι· ἂν δέ τις εἰς τὴν μύτην του τοῦ νεκρωμένου πάλιν θήσῃ τὸ μῆλον τὸ χρυσοῦν, ζήτω καὶ μὲ τοὺς ζῶντας ἰχνεύειν καὶ περιπατεῖν καὶ κόσμον περιτρέχειν». Ἡ γραῦς κατασκευάσασα τὸ μαγεμένον μῆλον λέγει καὶ συμβουλεύεται τῷ βασιλεῖ τοιαῦτα.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 436
|
Τὸ μαγικὸν καὶ δολερὸν κρύβημαν τὸ τῆς γραίας. … «φωνὴν ἀνθρώπου κλαίοντος· οὐκ οἶδα τί τὸ πάθος. Μὴ τάχα δράκων ἕτερος εὑρέθη πρὸς τὸν τόπον καὶ λῃστρικὴν ὠμότηταν δείχνει πρὸς τοὺς ἀνθρώπους; Ἀλλὰ καὶ ποῦ περίκομμαν ἀνθρώπου πρὸς τὸν τόπον; τίς εἰς τὸ δρακοντόκαστρον ἴσχυσεν ἀναβῆναι, τίς τὸν τοσοῦτον τὸν βουνὸν καὶ τὸν τοσοῦτον τόπον, τὸ τόσον ἐρημάνθρωπον, τὴν ἀγριοτοπίαν ἀνέβειν ἠδυνήθηκεν μετὰ θελήματός του;» Πρὸς ὀλιγὸν ἐσίγησαν· πάλιν φωνὴν ἀκούει ἰσχυροτέραν καὶ τρανὴν καὶ μείζων τῆς προτέρας. Ἀκούσας ὁ Καλλίμαχος ἐσπάραξεν αὐτίκα· τὸ μέλλον γὰρ παρεκφυγεῖν ὁ χρόνος οὐκ ἀφήνει. Ἐκάφθησαν, ἐδάκρυσαν, καὶ λέγει πρὸς ἐκεῖνον ἡ κόρη μετὰ στεναγμοῦ· «Καλλίμαχε, χρυσέ μου, ἔχει καὶ δράκων συγγενῆν· μὴ συγγενὴς ἐκείνου ἦλθεν ἁπλῶς, ἐφώλευσεν καὶ καθ’ ἡμῶν ὁρμήσει; Στέκου σιμά μου, κράτει με, ἔξω μηδὲν ὑπάγῃς». Ὁ δέ, δραμὼν εἰς τὸ κελλίν, σπαθὶν ἐπαίρει, τρέχει, τὰς πόρτας λέγει μόνας των, ἀνοίγουν παραυτίκα.
|
Τὸν τόπον ὅνπερ εἴχασιν συνήθως τὸ νὰ βλέπουν ἀπὸ τοῦ κάστρου κάτωθεν, παρέξωθεν ὀλίγῳ καὶ τὸ νησίτζιν τὸ καλόν, τὸ εὔμορφον ἐκεῖνον, τὸ ξενοχαραγόπλαγον, ἅπαξ τῆς ἑβδομάδος, τὸν εὔοσμον, τὸν εὔμορφον, τὸν καταμυρισμένον, τὸν γέμοντα τὰς ἡδονάς, τὸν γέμοντα τὰ ῥόδα, τὰς ἡδονὰς καὶ τὰ φυτὰ καὶ τὰ νερὰ τὰ κρύα, τὸν τόπον τοῦτον ηὕρηκεν ἐκ μηχανῆς ἡ γραῖα, ὅτι προκύπτουσιν ὁμοῦ Καλλίμαχος καὶ κόρη καὶ βλέποντες εὐφραίνονται τῆς ἑβδομάδος ἅπαξ. Λοιπὸν ἐκεῖ τὴν ἔδοξεν τὸ νὰ κρυβῇ τὴν γραῖαν ἔστ’ ἂν νὰ ποίσῃ τὸ κακὸν καὶ τὴν ἀποδοχήν της. Τῆς γραῦς τὸ κακομήχανον σκόπησον νὰ θαυμάσῃς. Τί τὸ λοιπὸν παρήγγειλεν ἡ γραῦς τὸν βασιλέαν; «Βλέπεις ἐκεῖνον τὸν καλόν, τὸν εὔμορφον τὸν τόπον, τὸ καλοξενοχάραγον ἐκεῖνον τὸ νησίτζιν; Ὑπάγω τὸ νὰ κρυβηθῶ, τὴν μηχανὴν νὰ ποίσω καὶ παραγγέλλω, λέγω σας, κανεὶς μηδὲν σπαράξῃ. Προσέξετε ν’ ἀκούσετε σφύρισμαν ἀπ’ ἐμένα καὶ τότε πάντες δράμετε, ἔλθετε πρὸς ἐμέναν». Εἶπεν, εὐθὺς ἐκίνησεν ὥρᾳ μεσονυκτίου, ἐπῆγεν, ἀπεκρύβηκεν ὡς ἤθελεν ἐκείνη.Ὡς δὲ τὴν πᾶσαν συσκευὴν ἐπλήρωσεν ἡ γραῖα, λέγει· «φουσσᾶτον περισσὸν οὐ θέλω τὸ νὰ σύρνῃς, ἀνθρώπους μόνους ἑκατὸν ἔπαρε μετ’ ἐσέναν· οὐ μάχης ἔνι γὰρ καιρός, ἀλλὰ προσκαρτερίας ἐμῶν χειρῶν γεροντικῶν, ἐμῶν καταπλασμάτων». Ἐκίνησεν ὁ βασιλεύς, ἐξέβην μὲ τὴν γραῖαν καὶ μετ’ αὐτοὺς τοὺς ἑκατὸν οὓς ἤθελεν ἐκείνη. Τρίμηνον ἐποιήσασιν νὰ φθάσουν εἰς τὸ κάστρο, νὰ φθάσουν εἰς τὰ σύνορα τοῦ δρακοντώδους κάστρου. Ἐφθάσασιν, ἐπέσωσαν, ὡς ἐν συντόμῳ λόγῳ τὸ πᾶν ἀποσυναγαγεῖν, εἰς τὸ κατουνοτόπιν ἐκεῖνο, τὸ καὶ πρότερον ἦσαν κατουνεμένοι. Ἀλλὰ τὴν τέχνην της αὐτὴ ποσῶς οὐδὲν ἠμέλει· δαίμονας εἶχεν μετ’ αὐτῆς, δαίμονας συνελάλει, δαίμονας συνετύχαινεν καὶ μετ’ ἐκείνους ἔτρων, δαίμονας ἐσυνώδευε καὶ τῶν δαιμόνων ἦτον ἔστ’ ἂν νὰ ποίσῃ μηχανὴν καὶ τρόπον καὶ μαντείαν νεκρὸν μὲν τὸν Καλλίμαχον νὰ ποίσῃ, τὴν δὲ κόρην ἀπὸ τὸ δρακοντόκαστρον ὁ βασιλεὺς ἐπάρῃ, ὡς ἐν ὀλίγῳ παρομπρὸς τὸ πᾶν ἀνακαλύψω. Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, ἐκπλήρωσον τὸ θέλημα αὐτὸ τὸ μαντικό σου.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 44
|
Πρὸς ὁρισμοὺς καὶ συμβουλὰς καὶ πατρικὰς θελήσεις καὶ πρὸς ἐλπίδα στέμματος τοῦ βασιλικωτάτου οὐ συντελοῦσι χάριτες οὐδὲ τερπνότης τόπων.» Πρὸς ταύτην οὖν τὴν συμβουλὴν καὶ πρὸς τοὺς λόγους τούτου ἀφήνουσιν τὰς χάριτας ὅσας ὁ τόπος εἶχεν καὶ πάλιν ἀρματώνουνται καὶ πάλιν ὑπαγαίνουν. Καὶ μετὰ στράταν ἱκανὴν ἔχει κρημνώδη τόπον, εἰς ὃν οὐδόλως ἄνθρωπος ὑπέφανεν ποτέ του, ἀλλ’ οὐδὲ θὴρ οὐδὲ πτηνὸν οὐδὲ κνωδάλου φύσις. Καὶ μετὰ τὴν παραδρομὴν καὶ τοῦ τοσούτου τόπου εἰς κάστρον κατηντήσασιν μέγα, φρικτὸν καὶ ξένον· οἱ τρεῖς ὁμοῦ κατήντησαν, ἔφθασαν εἰς τὸ κάστρον, αὐτὸ τὸ δρακοντόκαστρον τὸ φοβερὸν καὶ μέγα. Ἔκφρασις πανεξαίρετος, τοῦ δράκοντος τὸ κάστρον. Τὸ τεῖχος ἦτον ὑψηλόν, ὁλόχρυσον ἀπέξω, καὶ τοῦ χρυσοῦ τὸ καθαρόν, τὸ στίλβον τὸ τοῦ κάλλους ἐνίκα πάσας ἐκ παντὸς ἡλιακὰς ἀκτῖνας· τὸ δέ γε σφυρηλάτημα τῶν ἀκροπυργωμάτων ἀπὸ συμμίκτου καὶ χρυσοῦ καὶ λίθων καὶ μαργάρων. Οὕτως τὸ κάστρον πάντερπνον.
|
Ἀνέτρεχον, ἀνέβαινον ἐφ’ ἱκανὰς τὰς ὥρας καὶ μόλις εἰς τὴν κορυφὴν ἀνέβησαν ἐπάνω· μετὰ καιροῦ παραδρομὴν ὡσεί που τριμηναίου οἱ τρεῖς ὁμοῦ τὴν κορυφὴν κατέλαβον τοῦ ὄρους· καὶ τόπον εὗρον εὔνοστον καὶ κεχαριτωμένον, λιβάδιν ἄλλης χάριτος, παράξενον ὁκάτι καὶ κρυσταλλώδην ποταμὸν πρὸς τὸ λιβάδιν μέσον, ῥόδα καὶ κρίνα σύμμικτα κάτωθεν ἐστρωμένα, ἄνθη φυτῶν παντοδαπῶν ὅσα ψυχὴν ἁρπάζει. Ἐπέζευσαν, ἐκάθησαν, ἀνέσαναν ὀλίγον, τοὺς ἵππους ἀπεστρώσασιν εἰς τὸ λιβάδιν μέσα, ἐθαύμασαν τὴν ἡδονὴν τοῦ τόπου καὶ τὴν χάριν, ἐκ τὸ νερὸν ἐνίψαντο. Πάλιν ὁ τρίτος λέγει· Λόγοι καὶ πάλιν συμβουλῆς τοῦ τρίτου πρὸς τοὺς ἄλλους τοὺς πρωτινοὺς τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ τοῦ Καλλιμάχου. τί γὰρ πρὸς τὸ παράγγελμα τὸ πατρικό μας τοῦτο καὶ τί πρὸς ἀνδραγάθημα ἐτοῦτο τὸ λιβάδιν καὶ βλέπειν ἄνθη καὶ φυτά, ῥόδα τε καὶ τὰ κρίνα;Ἐγώ, κἂν εἴ τι γένηται, μετὰ δειλῆς καρδίας οὐκ ἴδω τὸν πατέρα μου, τὸ γένος οὐκ αἰσχύνω, οὐδ’ ἀπολέσω σήμερον τὴν αὐτοκρατορίαν ἐξ ἀνάνδρου θελήματος, ἀπὸ δειλῆς καρδίας· ἀλλὰ στολάς, παραταγὰς καὶ πλῆθος τοῦ φουσσάτου καὶ τ’ ἄλλα τὰ πολυτελῆ καὶ τῶν χρημάτων βάρη ἀναδραμεῖν οὐ δύνανται τὴν δυσκολοτοπίαν καὶ τοῦ βουνοῦ τὸ δυσχερές, τὴν συμμικτοδενδρίαν· φουσσᾶτον μὲν καὶ στρατηγοί, κάμηλοι, ζεύγη, σκεύη καὶ τ’ ἄλλα πάντα σήμερον ἂς ἔχουν καταστόλιν, ἡμεῖς δὲ μόνοι μετ’ αὐτῶν ὦν ἔχομεν ἀρμάτων καὶ μετὰ τῶν ἀλόγων μας καὶ τῶν συρτῶν μας μόνον ὡς ἄνδρες ἀναδράμωμεν ὀρεινοπετροβούνιν». Τοῦ τρίτου πάντες ἔκριναν τοὺς λόγους προτεροῦντας Οἱ πρῶτοι γοῦν τῶν ἀδελφῶν πρὸς τοὺς τοῦ τρίτου λόγους ᾐσχύνθησαν, ἡττήθησαν, εἶπον· «γενέσθω τοῦτο». Εὐθὺς ἡ πᾶσα δύναμις καὶ τὸ τοσοῦτον πλῆθος καὶ τ’ ἄλλα τὰ φερόμενα τὰ πρὸς ὑπηρεσίαν καὶ θησαυροὶ καὶ φύλακες καὶ πλῆθος τοῦ φουσσάτου ἐφόρτωσαν, ἐκίνησαν, ἐστράφησαν ὀπίσω.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 445
|
Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, ποῖσε τὸ θέλεις σύντομον, μηδὲν τὸ παρεκτείνῃς. Τρέχει, πηδᾷ πρὸς τὴν φωνὴν καὶ συρισμὸν ἀκούει· ἐκβαίνει δράκων φοβερὸς ἔσωθεν ἐκ τοῦ δάσους, τὸν ἔκαμεν ἐκ μηχανῆς ἡ γραῦς μετὰ μαγείας, κρατῶν τὴν γραῦν τοῦ στόματος καὶ τάχα καταπίνων. Ὁ δράκων δυσετήρησεν ἐρχόμενον ἐκεῖνον μετὰ θυμοῦ καὶ τὸ σπαθὶ γυμνὸν νὰ τὸ βαστάζῃ. Τὴν γραῦν ἀφῆκεν, ὥρμησεν εὐθὺς ὡς πρὸς ἐκεῖνον· ἐκεῖνος πάλιν πρὸς αὐτόν, μὲ τὸ σπαθὶν τὸν κρούει καὶ τὸ κεφάλιν ἔκοψεν τοῦ δράκοντος αὐτίκα. Τέχνασμα τοῦτο μαγικὸν καὶ συσκευὴ καὶ πλάσμαν. Ἡ γραῦς, ὡς εἶδεν, ἔδραμεν εὐθὺς ὡς πρὸς ἐκεῖνον «τὸν ῥύστην μου, τὸν σώστην μου!» τρανῶς ἀναβοῶσα. Ἴχνη ποδῶν καταφιλεῖ τάχα τοῦ Καλλιμάχου. Ἡ κόρη, τὸν Καλλίμαχον ὡς εἶδε πολεμοῦντα καὶ κόψαντα τὴν κεφαλὴν τοῦ δράκοντος εἰς τέλος, δράπτει ξυστὶν ὁλόχρυσον, ὑπᾶ πρὸς τὴν φισκίναν νερὸ νὰ φέρῃ πρὸς αὐτόν, τὰς χεῖρας του νὰ νίψῃ, καὶ τὴν κακομηχάνωτον, τὴν μιαιφονωτάτην τάχα τὴν δεξιώσεται τὴν γραῦν τὴν δαιμονώδην.
|
Τὸ μαγικὸν καὶ δολερὸν κρύβημαν τὸ τῆς γραίας. … «φωνὴν ἀνθρώπου κλαίοντος· οὐκ οἶδα τί τὸ πάθος. Μὴ τάχα δράκων ἕτερος εὑρέθη πρὸς τὸν τόπον καὶ λῃστρικὴν ὠμότηταν δείχνει πρὸς τοὺς ἀνθρώπους; Ἀλλὰ καὶ ποῦ περίκομμαν ἀνθρώπου πρὸς τὸν τόπον; τίς εἰς τὸ δρακοντόκαστρον ἴσχυσεν ἀναβῆναι, τίς τὸν τοσοῦτον τὸν βουνὸν καὶ τὸν τοσοῦτον τόπον, τὸ τόσον ἐρημάνθρωπον, τὴν ἀγριοτοπίαν ἀνέβειν ἠδυνήθηκεν μετὰ θελήματός του;» Πρὸς ὀλιγὸν ἐσίγησαν· πάλιν φωνὴν ἀκούει ἰσχυροτέραν καὶ τρανὴν καὶ μείζων τῆς προτέρας. Ἀκούσας ὁ Καλλίμαχος ἐσπάραξεν αὐτίκα· τὸ μέλλον γὰρ παρεκφυγεῖν ὁ χρόνος οὐκ ἀφήνει. Ἐκάφθησαν, ἐδάκρυσαν, καὶ λέγει πρὸς ἐκεῖνον ἡ κόρη μετὰ στεναγμοῦ· «Καλλίμαχε, χρυσέ μου, ἔχει καὶ δράκων συγγενῆν· μὴ συγγενὴς ἐκείνου ἦλθεν ἁπλῶς, ἐφώλευσεν καὶ καθ’ ἡμῶν ὁρμήσει; Στέκου σιμά μου, κράτει με, ἔξω μηδὲν ὑπάγῃς». Ὁ δέ, δραμὼν εἰς τὸ κελλίν, σπαθὶν ἐπαίρει, τρέχει, τὰς πόρτας λέγει μόνας των, ἀνοίγουν παραυτίκα.Τὸν τόπον ὅνπερ εἴχασιν συνήθως τὸ νὰ βλέπουν ἀπὸ τοῦ κάστρου κάτωθεν, παρέξωθεν ὀλίγῳ καὶ τὸ νησίτζιν τὸ καλόν, τὸ εὔμορφον ἐκεῖνον, τὸ ξενοχαραγόπλαγον, ἅπαξ τῆς ἑβδομάδος, τὸν εὔοσμον, τὸν εὔμορφον, τὸν καταμυρισμένον, τὸν γέμοντα τὰς ἡδονάς, τὸν γέμοντα τὰ ῥόδα, τὰς ἡδονὰς καὶ τὰ φυτὰ καὶ τὰ νερὰ τὰ κρύα, τὸν τόπον τοῦτον ηὕρηκεν ἐκ μηχανῆς ἡ γραῖα, ὅτι προκύπτουσιν ὁμοῦ Καλλίμαχος καὶ κόρη καὶ βλέποντες εὐφραίνονται τῆς ἑβδομάδος ἅπαξ. Λοιπὸν ἐκεῖ τὴν ἔδοξεν τὸ νὰ κρυβῇ τὴν γραῖαν ἔστ’ ἂν νὰ ποίσῃ τὸ κακὸν καὶ τὴν ἀποδοχήν της. Τῆς γραῦς τὸ κακομήχανον σκόπησον νὰ θαυμάσῃς. Τί τὸ λοιπὸν παρήγγειλεν ἡ γραῦς τὸν βασιλέαν; «Βλέπεις ἐκεῖνον τὸν καλόν, τὸν εὔμορφον τὸν τόπον, τὸ καλοξενοχάραγον ἐκεῖνον τὸ νησίτζιν; Ὑπάγω τὸ νὰ κρυβηθῶ, τὴν μηχανὴν νὰ ποίσω καὶ παραγγέλλω, λέγω σας, κανεὶς μηδὲν σπαράξῃ. Προσέξετε ν’ ἀκούσετε σφύρισμαν ἀπ’ ἐμένα καὶ τότε πάντες δράμετε, ἔλθετε πρὸς ἐμέναν». Εἶπεν, εὐθὺς ἐκίνησεν ὥρᾳ μεσονυκτίου, ἐπῆγεν, ἀπεκρύβηκεν ὡς ἤθελεν ἐκείνη.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 453
|
Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, ποῖσε τὸ θέλεις σύντομον καὶ ἐξοπλήρωσέ το. Ἡ γραῦς ἡ κακομήχανος, τὸ σκεῦος τῶν δαιμόνων, τῆς ἀστραπῆς ὁ σύντροφος καὶ τῆς βροντῆς ἡ μάννα, τοῦ Σατανᾶ τὸ παίδευμα, τῶν Νηρηίδων μάμμη, πάσης ἁπλῶς κακωτικῆς πράξεως συνοδίτης, μῆλον ἐκβάλλει τὸ χρυσὸν προτοῦ νὰ φθάσῃ ἡ κόρη καὶ «νὰ τὸ μῆλον, λέγει τον, ἀντιμοιβὴν» ἡ γραῖα. Ἐπαίρει τοῦτο, βλέπει το, τὸ κάλλος του θαυμάζει, ῥίπτει το πρὸς τὸν κόρφον του· εὐθὺς ἀπονεκροῦται. Ἔρχεται, φέρνει τὸ ξυστὶν ἡ κόρη ἐκ τοῦ κάστρου, εὑρίσκει τὸν Καλλίμαχον νεκρὸν ἐξαπλωμένον, τὴν γραῦν νὰ βάλλῃ τὰς φωνάς, μεγάλως νὰ συρίζῃ. Ὡς ἤκουσεν ὁ βασιλεὺς τὸν συρισμὸν τῆς γραίας, εἶχε καὶ γὰρ περισπασμὸν πάντοτε καὶ μελέτην, καβαλλικεύει μετ’ αὐτοὺς τοὺς ἑκατὸν καὶ φθάνει, εὑρίσκει τὸν Καλλίμαχον κείμενον νεκρωμένον, τὴν κόρην ὁλοαναίσθητον, ἐξεπαταγωμένην, τὴν γραῦν νὰ παίζῃ ὡς τὸ παιδίν, ἐρωτικῶς νὰ ὀρχῆται.
|
Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, ποῖσε τὸ θέλεις σύντομον, μηδὲν τὸ παρεκτείνῃς. Τρέχει, πηδᾷ πρὸς τὴν φωνὴν καὶ συρισμὸν ἀκούει· ἐκβαίνει δράκων φοβερὸς ἔσωθεν ἐκ τοῦ δάσους, τὸν ἔκαμεν ἐκ μηχανῆς ἡ γραῦς μετὰ μαγείας, κρατῶν τὴν γραῦν τοῦ στόματος καὶ τάχα καταπίνων. Ὁ δράκων δυσετήρησεν ἐρχόμενον ἐκεῖνον μετὰ θυμοῦ καὶ τὸ σπαθὶ γυμνὸν νὰ τὸ βαστάζῃ. Τὴν γραῦν ἀφῆκεν, ὥρμησεν εὐθὺς ὡς πρὸς ἐκεῖνον· ἐκεῖνος πάλιν πρὸς αὐτόν, μὲ τὸ σπαθὶν τὸν κρούει καὶ τὸ κεφάλιν ἔκοψεν τοῦ δράκοντος αὐτίκα. Τέχνασμα τοῦτο μαγικὸν καὶ συσκευὴ καὶ πλάσμαν. Ἡ γραῦς, ὡς εἶδεν, ἔδραμεν εὐθὺς ὡς πρὸς ἐκεῖνον «τὸν ῥύστην μου, τὸν σώστην μου!» τρανῶς ἀναβοῶσα. Ἴχνη ποδῶν καταφιλεῖ τάχα τοῦ Καλλιμάχου. Ἡ κόρη, τὸν Καλλίμαχον ὡς εἶδε πολεμοῦντα καὶ κόψαντα τὴν κεφαλὴν τοῦ δράκοντος εἰς τέλος, δράπτει ξυστὶν ὁλόχρυσον, ὑπᾶ πρὸς τὴν φισκίναν νερὸ νὰ φέρῃ πρὸς αὐτόν, τὰς χεῖρας του νὰ νίψῃ, καὶ τὴν κακομηχάνωτον, τὴν μιαιφονωτάτην τάχα τὴν δεξιώσεται τὴν γραῦν τὴν δαιμονώδην.Τὸ μαγικὸν καὶ δολερὸν κρύβημαν τὸ τῆς γραίας. … «φωνὴν ἀνθρώπου κλαίοντος· οὐκ οἶδα τί τὸ πάθος. Μὴ τάχα δράκων ἕτερος εὑρέθη πρὸς τὸν τόπον καὶ λῃστρικὴν ὠμότηταν δείχνει πρὸς τοὺς ἀνθρώπους; Ἀλλὰ καὶ ποῦ περίκομμαν ἀνθρώπου πρὸς τὸν τόπον; τίς εἰς τὸ δρακοντόκαστρον ἴσχυσεν ἀναβῆναι, τίς τὸν τοσοῦτον τὸν βουνὸν καὶ τὸν τοσοῦτον τόπον, τὸ τόσον ἐρημάνθρωπον, τὴν ἀγριοτοπίαν ἀνέβειν ἠδυνήθηκεν μετὰ θελήματός του;» Πρὸς ὀλιγὸν ἐσίγησαν· πάλιν φωνὴν ἀκούει ἰσχυροτέραν καὶ τρανὴν καὶ μείζων τῆς προτέρας. Ἀκούσας ὁ Καλλίμαχος ἐσπάραξεν αὐτίκα· τὸ μέλλον γὰρ παρεκφυγεῖν ὁ χρόνος οὐκ ἀφήνει. Ἐκάφθησαν, ἐδάκρυσαν, καὶ λέγει πρὸς ἐκεῖνον ἡ κόρη μετὰ στεναγμοῦ· «Καλλίμαχε, χρυσέ μου, ἔχει καὶ δράκων συγγενῆν· μὴ συγγενὴς ἐκείνου ἦλθεν ἁπλῶς, ἐφώλευσεν καὶ καθ’ ἡμῶν ὁρμήσει; Στέκου σιμά μου, κράτει με, ἔξω μηδὲν ὑπάγῃς». Ὁ δέ, δραμὼν εἰς τὸ κελλίν, σπαθὶν ἐπαίρει, τρέχει, τὰς πόρτας λέγει μόνας των, ἀνοίγουν παραυτίκα.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 458
|
Στιμὴν οὐδὲν ἐστάθησαν, ὥραν οὐδὲν ἐποῖκαν, τὴν κόρην ἀφαρπάζουσιν, τὴν γραῦν μετὰ τῆς κόρης, καὶ πρὸς τὴν χώραν τὴν αὐτοῦ μετὰ σπουδῆς ἐντρέχει. Πάλιν πλατύνω τὴν γραφὴν καὶ παρασύρω ταύτην, ἀλλὰ μικρὸν καρτέρησον, στήθητι πρὸς ὀλίγον καὶ πᾶσαν τὴν ὑπόθεσιν μετ’ ἀκριβείας μάθῃς. Τοῦ Καλλιμάχου θάνατος ἀπὸ τοῦ μήλου μόνον καὶ πάλιν ἀναβίωσις αὐτοῦ παρὰ τοῦ μήλου. Ὁπόταν ὁ Καλλίμαχος εἰς γῆν νεκρὸς ἐκεῖτον, ἄπνους, χωρὶς αἰσθήσεως καὶ δίχα συντυχίας, ἐσπούδασεν ἡ τύχη του, δρόμον καὶ κόπον εἶχεν νὰ φθάσῃ πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς ἐκείνου νὰ τοὺς εἴπῃ τὸ πρᾶγμαν καὶ τὴν συμφορὰν αὐτὴν τοῦ Καλλιμάχου. Καὶ τὸ λοιπὸν εἰς ὕπνον τους μαυροφοροῦσαν βλέπουν Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ἄλλαξε τὸ κακόν σου καὶ ποῖσε το γλυκύτερον καὶ παρηγόρησέ το. γυναῖκαν καὶ νὰ δέρνεται, τὰς τρίχας νὰ μαδίζῃ, τὰ μάγουλα νὰ ξένεται, τὰ στήθη της νὰ κρούῃ καὶ νὰ φωνάζῃ «τρέχετε» τοὺς ἀδελφοὺς ἐκείνου, «τρέχετε πρὸς Καλλίμαχον· δεινὴν ἀνάγκην ἔχει». Εἶδαν την, ἐξεπλάγησαν ἐκ τῶν φωνῶν ἐκείνης.
|
Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, ποῖσε τὸ θέλεις σύντομον καὶ ἐξοπλήρωσέ το. Ἡ γραῦς ἡ κακομήχανος, τὸ σκεῦος τῶν δαιμόνων, τῆς ἀστραπῆς ὁ σύντροφος καὶ τῆς βροντῆς ἡ μάννα, τοῦ Σατανᾶ τὸ παίδευμα, τῶν Νηρηίδων μάμμη, πάσης ἁπλῶς κακωτικῆς πράξεως συνοδίτης, μῆλον ἐκβάλλει τὸ χρυσὸν προτοῦ νὰ φθάσῃ ἡ κόρη καὶ «νὰ τὸ μῆλον, λέγει τον, ἀντιμοιβὴν» ἡ γραῖα. Ἐπαίρει τοῦτο, βλέπει το, τὸ κάλλος του θαυμάζει, ῥίπτει το πρὸς τὸν κόρφον του· εὐθὺς ἀπονεκροῦται. Ἔρχεται, φέρνει τὸ ξυστὶν ἡ κόρη ἐκ τοῦ κάστρου, εὑρίσκει τὸν Καλλίμαχον νεκρὸν ἐξαπλωμένον, τὴν γραῦν νὰ βάλλῃ τὰς φωνάς, μεγάλως νὰ συρίζῃ. Ὡς ἤκουσεν ὁ βασιλεὺς τὸν συρισμὸν τῆς γραίας, εἶχε καὶ γὰρ περισπασμὸν πάντοτε καὶ μελέτην, καβαλλικεύει μετ’ αὐτοὺς τοὺς ἑκατὸν καὶ φθάνει, εὑρίσκει τὸν Καλλίμαχον κείμενον νεκρωμένον, τὴν κόρην ὁλοαναίσθητον, ἐξεπαταγωμένην, τὴν γραῦν νὰ παίζῃ ὡς τὸ παιδίν, ἐρωτικῶς νὰ ὀρχῆται.Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, ποῖσε τὸ θέλεις σύντομον, μηδὲν τὸ παρεκτείνῃς. Τρέχει, πηδᾷ πρὸς τὴν φωνὴν καὶ συρισμὸν ἀκούει· ἐκβαίνει δράκων φοβερὸς ἔσωθεν ἐκ τοῦ δάσους, τὸν ἔκαμεν ἐκ μηχανῆς ἡ γραῦς μετὰ μαγείας, κρατῶν τὴν γραῦν τοῦ στόματος καὶ τάχα καταπίνων. Ὁ δράκων δυσετήρησεν ἐρχόμενον ἐκεῖνον μετὰ θυμοῦ καὶ τὸ σπαθὶ γυμνὸν νὰ τὸ βαστάζῃ. Τὴν γραῦν ἀφῆκεν, ὥρμησεν εὐθὺς ὡς πρὸς ἐκεῖνον· ἐκεῖνος πάλιν πρὸς αὐτόν, μὲ τὸ σπαθὶν τὸν κρούει καὶ τὸ κεφάλιν ἔκοψεν τοῦ δράκοντος αὐτίκα. Τέχνασμα τοῦτο μαγικὸν καὶ συσκευὴ καὶ πλάσμαν. Ἡ γραῦς, ὡς εἶδεν, ἔδραμεν εὐθὺς ὡς πρὸς ἐκεῖνον «τὸν ῥύστην μου, τὸν σώστην μου!» τρανῶς ἀναβοῶσα. Ἴχνη ποδῶν καταφιλεῖ τάχα τοῦ Καλλιμάχου. Ἡ κόρη, τὸν Καλλίμαχον ὡς εἶδε πολεμοῦντα καὶ κόψαντα τὴν κεφαλὴν τοῦ δράκοντος εἰς τέλος, δράπτει ξυστὶν ὁλόχρυσον, ὑπᾶ πρὸς τὴν φισκίναν νερὸ νὰ φέρῃ πρὸς αὐτόν, τὰς χεῖρας του νὰ νίψῃ, καὶ τὴν κακομηχάνωτον, τὴν μιαιφονωτάτην τάχα τὴν δεξιώσεται τὴν γραῦν τὴν δαιμονώδην.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 465
|
Ὁ πρῶτος ἐγρηγόρησε, τὸν ἄλλον ἐξυπνίζει· «ἀδέλφι, εἶδες ὄνειρον περὶ τοῦ Καλλιμάχου;» —«Γυναῖκαν εἶδα, λέγει τον, μὲ μαῦρα νὰ φωνάζῃ, νὰ δέρνεται, νὰ ξέεται καὶ «δράμετε» νὰ κράζῃ, «βοθᾶτε τὸν Καλλίμαχον· δεινὴν ἀνάγκην ἔχει.»» Τὸ ὄνειρον ὡς εἴδασιν περὶ τοῦ Καλλιμάχου περιστατοῦνται, θλίβονται, σπουδάζουν βοηθῆσαι. Λέγουσιν· «ὁ Καλλίμαχος εἰς πειρασμὸν ἐσέβην, ἀνάγκην ἔχει σήμερον, κίνδυνον ἔχει μέγαν, ἀνάγκην ἔχει καὶ πολλὴν ἀπὸ κινδύνου ζάλην. Ἂς δράμωμεν, ἂς δείξωμεν ἀδελφικὴν ἀγάπην· ὡς ἀδελφοὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτὸν ἀναζητοῦμεν καὶ μετ’ αὐτοῦ τὸν πειρασμὸν ἂς τὸν συμπειραστοῦμεν. Αὐτὰς ψυχὰς προδώσωμεν, τὰ σώματά μας ὅλα ὑπὲρ ἀγάπης ἀδελφοῦ, καὶ τότε Καλλιμάχου. Σπουδάξωμεν· τὸ κίνημαν ἀναβολὴν οὐ θέλει. Τὴν εἰς τὸ δρακοντόκαστρον ὁδὸν ἂς πορευθοῦμεν». Ἐξέβησαν, ἐκίνησαν τὴν στράταν τὴν προτέραν καὶ καθ’ ὁδὸν «Καλλίμαχε» στριγγίζουσιν μεγάλως, «ἀδέλφι μας Καλλίμαχε, πόσην ἀνάγκην ἔχεις καὶ πόθεν ἔχεις πειρασμὸν καὶ τὴν ἀνάγκην πόθεν καὶ τίς ποσῶς ἐτόλμησεν καὶ ἐπολέμησέ σε;
|
Στιμὴν οὐδὲν ἐστάθησαν, ὥραν οὐδὲν ἐποῖκαν, τὴν κόρην ἀφαρπάζουσιν, τὴν γραῦν μετὰ τῆς κόρης, καὶ πρὸς τὴν χώραν τὴν αὐτοῦ μετὰ σπουδῆς ἐντρέχει. Πάλιν πλατύνω τὴν γραφὴν καὶ παρασύρω ταύτην, ἀλλὰ μικρὸν καρτέρησον, στήθητι πρὸς ὀλίγον καὶ πᾶσαν τὴν ὑπόθεσιν μετ’ ἀκριβείας μάθῃς. Τοῦ Καλλιμάχου θάνατος ἀπὸ τοῦ μήλου μόνον καὶ πάλιν ἀναβίωσις αὐτοῦ παρὰ τοῦ μήλου. Ὁπόταν ὁ Καλλίμαχος εἰς γῆν νεκρὸς ἐκεῖτον, ἄπνους, χωρὶς αἰσθήσεως καὶ δίχα συντυχίας, ἐσπούδασεν ἡ τύχη του, δρόμον καὶ κόπον εἶχεν νὰ φθάσῃ πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς ἐκείνου νὰ τοὺς εἴπῃ τὸ πρᾶγμαν καὶ τὴν συμφορὰν αὐτὴν τοῦ Καλλιμάχου. Καὶ τὸ λοιπὸν εἰς ὕπνον τους μαυροφοροῦσαν βλέπουν Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ἄλλαξε τὸ κακόν σου καὶ ποῖσε το γλυκύτερον καὶ παρηγόρησέ το. γυναῖκαν καὶ νὰ δέρνεται, τὰς τρίχας νὰ μαδίζῃ, τὰ μάγουλα νὰ ξένεται, τὰ στήθη της νὰ κρούῃ καὶ νὰ φωνάζῃ «τρέχετε» τοὺς ἀδελφοὺς ἐκείνου, «τρέχετε πρὸς Καλλίμαχον· δεινὴν ἀνάγκην ἔχει». Εἶδαν την, ἐξεπλάγησαν ἐκ τῶν φωνῶν ἐκείνης.Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, ποῖσε τὸ θέλεις σύντομον καὶ ἐξοπλήρωσέ το. Ἡ γραῦς ἡ κακομήχανος, τὸ σκεῦος τῶν δαιμόνων, τῆς ἀστραπῆς ὁ σύντροφος καὶ τῆς βροντῆς ἡ μάννα, τοῦ Σατανᾶ τὸ παίδευμα, τῶν Νηρηίδων μάμμη, πάσης ἁπλῶς κακωτικῆς πράξεως συνοδίτης, μῆλον ἐκβάλλει τὸ χρυσὸν προτοῦ νὰ φθάσῃ ἡ κόρη καὶ «νὰ τὸ μῆλον, λέγει τον, ἀντιμοιβὴν» ἡ γραῖα. Ἐπαίρει τοῦτο, βλέπει το, τὸ κάλλος του θαυμάζει, ῥίπτει το πρὸς τὸν κόρφον του· εὐθὺς ἀπονεκροῦται. Ἔρχεται, φέρνει τὸ ξυστὶν ἡ κόρη ἐκ τοῦ κάστρου, εὑρίσκει τὸν Καλλίμαχον νεκρὸν ἐξαπλωμένον, τὴν γραῦν νὰ βάλλῃ τὰς φωνάς, μεγάλως νὰ συρίζῃ. Ὡς ἤκουσεν ὁ βασιλεὺς τὸν συρισμὸν τῆς γραίας, εἶχε καὶ γὰρ περισπασμὸν πάντοτε καὶ μελέτην, καβαλλικεύει μετ’ αὐτοὺς τοὺς ἑκατὸν καὶ φθάνει, εὑρίσκει τὸν Καλλίμαχον κείμενον νεκρωμένον, τὴν κόρην ὁλοαναίσθητον, ἐξεπαταγωμένην, τὴν γραῦν νὰ παίζῃ ὡς τὸ παιδίν, ἐρωτικῶς νὰ ὀρχῆται.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 472
|
Ἂν ἀναζῇς, ὑπόμεινον μικρὸν τοὺς ἀδελφούς σου. Ἐρχόμεθα καὶ σήμερον καὶ λυτρωσόμεθά σε ἢ γοῦν συναποθάνωμεν ὡς ἀδελφοὶ τὴν σχέσιν. Καλλίμαχε καλούτζικε, πῶς ἐν κινδύνῳ κεῖσαι, ἀλλὰ χωρὶς τῶν ἀδελφῶν, καὶ κινδυνεύεις μόνος; καὶ θάνατος, Καλλίμαχε, ἐν μέσῳ τῶν κινδύνων· καὶ μέσον εἰς τὸν κίνδυνον, τοὺς ἀδελφοὺς οὐ βλέπεις, ν’ ἀνδρίζεσαι, νὰ μάχεσαι μὲ τὴν ἐλπίδα μόνην; Ἴσως ἡττήθη—τί καινόν! —καὶ κατεπολεμήθη καὶ κεῖται μὲν Καλλίμαχος νεκρὸς ἀπὸ πολέμου καὶ μὲ τοὺς ἀνδραγαθισμούς, μὲ τὰς πολλὰς τὰς νίκας, ἡμεῖς δὲ ζῶντες ἔχομεν ἄσπλαγχνον καταδίκην· οὐ γὰρ συναποθάνωμεν μετὰ τοῦ Καλλιμάχου». Ἐν τοῖς τοσούτοις λογισμοῖς καὶ τοῖς τοσούτοις λόγοις περιπατοῦσι τὴν ὁδόν, πληρῶσι μόλις ταύτην, εὑρίσκουσι μετὰ πικρᾶς, ὀδυνηρᾶς καρδίας τὸ χρυσοδρακοντόκαστρον καὶ τὴν δρακόντου πόλιν. Τὸ τεῖχος περιτρέχουσιν, πλὴν μετὰ φόβου πόσου καὶ μετὰ πόσου στεναγμοῦ καὶ μετὰ πόσου πόνου, εἰς τὸ νησίτζιν ἔρχουνται τὸ σύνεγγυς τοῦ κάστρου, εὑρίσκουσι τὸν ἀδελφὸν ἐκεῖσε νεκρωμένον.
|
Ὁ πρῶτος ἐγρηγόρησε, τὸν ἄλλον ἐξυπνίζει· «ἀδέλφι, εἶδες ὄνειρον περὶ τοῦ Καλλιμάχου;» —«Γυναῖκαν εἶδα, λέγει τον, μὲ μαῦρα νὰ φωνάζῃ, νὰ δέρνεται, νὰ ξέεται καὶ «δράμετε» νὰ κράζῃ, «βοθᾶτε τὸν Καλλίμαχον· δεινὴν ἀνάγκην ἔχει.»» Τὸ ὄνειρον ὡς εἴδασιν περὶ τοῦ Καλλιμάχου περιστατοῦνται, θλίβονται, σπουδάζουν βοηθῆσαι. Λέγουσιν· «ὁ Καλλίμαχος εἰς πειρασμὸν ἐσέβην, ἀνάγκην ἔχει σήμερον, κίνδυνον ἔχει μέγαν, ἀνάγκην ἔχει καὶ πολλὴν ἀπὸ κινδύνου ζάλην. Ἂς δράμωμεν, ἂς δείξωμεν ἀδελφικὴν ἀγάπην· ὡς ἀδελφοὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτὸν ἀναζητοῦμεν καὶ μετ’ αὐτοῦ τὸν πειρασμὸν ἂς τὸν συμπειραστοῦμεν. Αὐτὰς ψυχὰς προδώσωμεν, τὰ σώματά μας ὅλα ὑπὲρ ἀγάπης ἀδελφοῦ, καὶ τότε Καλλιμάχου. Σπουδάξωμεν· τὸ κίνημαν ἀναβολὴν οὐ θέλει. Τὴν εἰς τὸ δρακοντόκαστρον ὁδὸν ἂς πορευθοῦμεν». Ἐξέβησαν, ἐκίνησαν τὴν στράταν τὴν προτέραν καὶ καθ’ ὁδὸν «Καλλίμαχε» στριγγίζουσιν μεγάλως, «ἀδέλφι μας Καλλίμαχε, πόσην ἀνάγκην ἔχεις καὶ πόθεν ἔχεις πειρασμὸν καὶ τὴν ἀνάγκην πόθεν καὶ τίς ποσῶς ἐτόλμησεν καὶ ἐπολέμησέ σε;Στιμὴν οὐδὲν ἐστάθησαν, ὥραν οὐδὲν ἐποῖκαν, τὴν κόρην ἀφαρπάζουσιν, τὴν γραῦν μετὰ τῆς κόρης, καὶ πρὸς τὴν χώραν τὴν αὐτοῦ μετὰ σπουδῆς ἐντρέχει. Πάλιν πλατύνω τὴν γραφὴν καὶ παρασύρω ταύτην, ἀλλὰ μικρὸν καρτέρησον, στήθητι πρὸς ὀλίγον καὶ πᾶσαν τὴν ὑπόθεσιν μετ’ ἀκριβείας μάθῃς. Τοῦ Καλλιμάχου θάνατος ἀπὸ τοῦ μήλου μόνον καὶ πάλιν ἀναβίωσις αὐτοῦ παρὰ τοῦ μήλου. Ὁπόταν ὁ Καλλίμαχος εἰς γῆν νεκρὸς ἐκεῖτον, ἄπνους, χωρὶς αἰσθήσεως καὶ δίχα συντυχίας, ἐσπούδασεν ἡ τύχη του, δρόμον καὶ κόπον εἶχεν νὰ φθάσῃ πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς ἐκείνου νὰ τοὺς εἴπῃ τὸ πρᾶγμαν καὶ τὴν συμφορὰν αὐτὴν τοῦ Καλλιμάχου. Καὶ τὸ λοιπὸν εἰς ὕπνον τους μαυροφοροῦσαν βλέπουν Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ἄλλαξε τὸ κακόν σου καὶ ποῖσε το γλυκύτερον καὶ παρηγόρησέ το. γυναῖκαν καὶ νὰ δέρνεται, τὰς τρίχας νὰ μαδίζῃ, τὰ μάγουλα νὰ ξένεται, τὰ στήθη της νὰ κρούῃ καὶ νὰ φωνάζῃ «τρέχετε» τοὺς ἀδελφοὺς ἐκείνου, «τρέχετε πρὸς Καλλίμαχον· δεινὴν ἀνάγκην ἔχει». Εἶδαν την, ἐξεπλάγησαν ἐκ τῶν φωνῶν ἐκείνης.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 480
|
Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ἄλλαξε τὸ κακόν σου καὶ ποῖσε το γλυκύτερον. Ἀρκεῖ γὰρ ἀπὸ τώρα. Παρακαθίζουσιν ἐκεῖ, τὸν ἀδελφὸν θρηνοῦσιν. Ὁ Νικοκλῆς ἐλάλησεν ὁ πρῶτος πρὸς τὸν ἄλλον κ’ ἐστρίγγισε· «Καλλίμαχε, τίς ἐπολέμησέ σε; Ἂν ἀπὸ ξίφους ἔλαβες, καὶ ποῦ τὸ λάβωμάν σου; Κεῖσαι νεκρὸς ἀναίματος· καὶ πῶς ἐθανατώθης; Ἐκ νόσου γέγονας νεκρός; καὶ πῶς οὐδὲν ἐτάφης»; Ὁ δὲ Ξανθίππος δεύτερος τὴν τάξιν ταῦτα λέγει· «λοιπὸν νεκρὸς Καλλίμαχος, οἱ δ’ ἀδελφοί σου ζῶσιν καὶ μετὰ θρήνου καὶ κλαθμοῦ νῦν παρακάθηνταί σοι, καταφιλῶσι σε νεκρόν, σὺ δ’ ἀναισθήτως ἔχεις. Ἂν γὰρ αἰσθάνου τὸν κλαθμὸν τῶν ἀδελφῶν σου τοῦτον, νὰ τοὺς συνέκλαυσες καὶ σὺ καὶ νὰ τοὺς συνεπόνεις».
|
Ἂν ἀναζῇς, ὑπόμεινον μικρὸν τοὺς ἀδελφούς σου. Ἐρχόμεθα καὶ σήμερον καὶ λυτρωσόμεθά σε ἢ γοῦν συναποθάνωμεν ὡς ἀδελφοὶ τὴν σχέσιν. Καλλίμαχε καλούτζικε, πῶς ἐν κινδύνῳ κεῖσαι, ἀλλὰ χωρὶς τῶν ἀδελφῶν, καὶ κινδυνεύεις μόνος; καὶ θάνατος, Καλλίμαχε, ἐν μέσῳ τῶν κινδύνων· καὶ μέσον εἰς τὸν κίνδυνον, τοὺς ἀδελφοὺς οὐ βλέπεις, ν’ ἀνδρίζεσαι, νὰ μάχεσαι μὲ τὴν ἐλπίδα μόνην; Ἴσως ἡττήθη—τί καινόν! —καὶ κατεπολεμήθη καὶ κεῖται μὲν Καλλίμαχος νεκρὸς ἀπὸ πολέμου καὶ μὲ τοὺς ἀνδραγαθισμούς, μὲ τὰς πολλὰς τὰς νίκας, ἡμεῖς δὲ ζῶντες ἔχομεν ἄσπλαγχνον καταδίκην· οὐ γὰρ συναποθάνωμεν μετὰ τοῦ Καλλιμάχου». Ἐν τοῖς τοσούτοις λογισμοῖς καὶ τοῖς τοσούτοις λόγοις περιπατοῦσι τὴν ὁδόν, πληρῶσι μόλις ταύτην, εὑρίσκουσι μετὰ πικρᾶς, ὀδυνηρᾶς καρδίας τὸ χρυσοδρακοντόκαστρον καὶ τὴν δρακόντου πόλιν. Τὸ τεῖχος περιτρέχουσιν, πλὴν μετὰ φόβου πόσου καὶ μετὰ πόσου στεναγμοῦ καὶ μετὰ πόσου πόνου, εἰς τὸ νησίτζιν ἔρχουνται τὸ σύνεγγυς τοῦ κάστρου, εὑρίσκουσι τὸν ἀδελφὸν ἐκεῖσε νεκρωμένον.Ὁ πρῶτος ἐγρηγόρησε, τὸν ἄλλον ἐξυπνίζει· «ἀδέλφι, εἶδες ὄνειρον περὶ τοῦ Καλλιμάχου;» —«Γυναῖκαν εἶδα, λέγει τον, μὲ μαῦρα νὰ φωνάζῃ, νὰ δέρνεται, νὰ ξέεται καὶ «δράμετε» νὰ κράζῃ, «βοθᾶτε τὸν Καλλίμαχον· δεινὴν ἀνάγκην ἔχει.»» Τὸ ὄνειρον ὡς εἴδασιν περὶ τοῦ Καλλιμάχου περιστατοῦνται, θλίβονται, σπουδάζουν βοηθῆσαι. Λέγουσιν· «ὁ Καλλίμαχος εἰς πειρασμὸν ἐσέβην, ἀνάγκην ἔχει σήμερον, κίνδυνον ἔχει μέγαν, ἀνάγκην ἔχει καὶ πολλὴν ἀπὸ κινδύνου ζάλην. Ἂς δράμωμεν, ἂς δείξωμεν ἀδελφικὴν ἀγάπην· ὡς ἀδελφοὶ τὸν ἀδελφὸν αὐτὸν ἀναζητοῦμεν καὶ μετ’ αὐτοῦ τὸν πειρασμὸν ἂς τὸν συμπειραστοῦμεν. Αὐτὰς ψυχὰς προδώσωμεν, τὰ σώματά μας ὅλα ὑπὲρ ἀγάπης ἀδελφοῦ, καὶ τότε Καλλιμάχου. Σπουδάξωμεν· τὸ κίνημαν ἀναβολὴν οὐ θέλει. Τὴν εἰς τὸ δρακοντόκαστρον ὁδὸν ἂς πορευθοῦμεν». Ἐξέβησαν, ἐκίνησαν τὴν στράταν τὴν προτέραν καὶ καθ’ ὁδὸν «Καλλίμαχε» στριγγίζουσιν μεγάλως, «ἀδέλφι μας Καλλίμαχε, πόσην ἀνάγκην ἔχεις καὶ πόθεν ἔχεις πειρασμὸν καὶ τὴν ἀνάγκην πόθεν καὶ τίς ποσῶς ἐτόλμησεν καὶ ἐπολέμησέ σε;
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 490
|
Μετὰ γοῦν τοὺς ὀλολυγμοὺς ἐκείνους καὶ τοὺς θρήνους καὶ τοὺς τοσούτους στεναγμοὺς καὶ τὰς φωνὰς ἐκείνων περιπλακέντες τὸν νεκρὸν ὡσεὶ νεκροὶ σιγῶσι, ἀφαιρεθέντες τὴν φωνὴν ἀπὸ τῶν στεναγμάτων· καὶ πάλιν ἀναφέρουσιν μόλις τὴν ὄψιν τούτων, ἀναζητοῦσι τὰς πληγάς, τὸν ἀδελφὸν γυμνοῦσιν, εὑρίσκουσιν ἀντὶ πληγῶν τὸ θανατῶδες μῆλον, πέριξ τοῦ μήλου γράμματα καὶ γράφουσιν ἐτοῦτα· «εἴ τις ἀναίσθητος νεκρὸς μυρίσεται τὸ μῆλον, αἴσθησιν λάβῃ παρευθύς, ἐξαναζήσει πάλιν». Ἐκεῖνοι γοῦν ἐγγίζουσι τὸ μῆλον εἰς τὴν μύτην τοῦ Καλλιμάχου τοῦ νεκροῦ καὶ παρευθὺς ἀνέστη καὶ παρευθὺς ἀνάζησεν, ἐκάθησεν ἐκεῖνος, εἶδεν ἐκεῖ τοὺς ἀδελφούς, ἐξαπορεῖ τὸ βλέπει. Οὗτος γάρ, ὡς ἀνέζησεν, ἀναζητεῖ τὴν κόρην καὶ μετ’ αὐτῶν τῶν ἀδελφῶν ἐσέβην εἰς τὴν πόλιν καὶ πάλιν μετὰ στεναγμῶν ἀναζητεῖ τὴν κόρην. Οἱ δὲ «τί λέγεις;» λέγουσιν «τίνα δὲ κόρην κράζεις;» παραφρονεῖν ἐλπίζοντες τὸν ἀδελφὸν ἐκείνων. Ὁ δὲ καὶ πάλιν ἔτρεχεν, τὴν κόρην ἀνεζήτει· ἐκείνην δὲ μὴ βλέποντα, ἐστρίγγιζεν, ἐβόα.
|
Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ἄλλαξε τὸ κακόν σου καὶ ποῖσε το γλυκύτερον. Ἀρκεῖ γὰρ ἀπὸ τώρα. Παρακαθίζουσιν ἐκεῖ, τὸν ἀδελφὸν θρηνοῦσιν. Ὁ Νικοκλῆς ἐλάλησεν ὁ πρῶτος πρὸς τὸν ἄλλον κ’ ἐστρίγγισε· «Καλλίμαχε, τίς ἐπολέμησέ σε; Ἂν ἀπὸ ξίφους ἔλαβες, καὶ ποῦ τὸ λάβωμάν σου; Κεῖσαι νεκρὸς ἀναίματος· καὶ πῶς ἐθανατώθης; Ἐκ νόσου γέγονας νεκρός; καὶ πῶς οὐδὲν ἐτάφης»; Ὁ δὲ Ξανθίππος δεύτερος τὴν τάξιν ταῦτα λέγει· «λοιπὸν νεκρὸς Καλλίμαχος, οἱ δ’ ἀδελφοί σου ζῶσιν καὶ μετὰ θρήνου καὶ κλαθμοῦ νῦν παρακάθηνταί σοι, καταφιλῶσι σε νεκρόν, σὺ δ’ ἀναισθήτως ἔχεις. Ἂν γὰρ αἰσθάνου τὸν κλαθμὸν τῶν ἀδελφῶν σου τοῦτον, νὰ τοὺς συνέκλαυσες καὶ σὺ καὶ νὰ τοὺς συνεπόνεις».Ἂν ἀναζῇς, ὑπόμεινον μικρὸν τοὺς ἀδελφούς σου. Ἐρχόμεθα καὶ σήμερον καὶ λυτρωσόμεθά σε ἢ γοῦν συναποθάνωμεν ὡς ἀδελφοὶ τὴν σχέσιν. Καλλίμαχε καλούτζικε, πῶς ἐν κινδύνῳ κεῖσαι, ἀλλὰ χωρὶς τῶν ἀδελφῶν, καὶ κινδυνεύεις μόνος; καὶ θάνατος, Καλλίμαχε, ἐν μέσῳ τῶν κινδύνων· καὶ μέσον εἰς τὸν κίνδυνον, τοὺς ἀδελφοὺς οὐ βλέπεις, ν’ ἀνδρίζεσαι, νὰ μάχεσαι μὲ τὴν ἐλπίδα μόνην; Ἴσως ἡττήθη—τί καινόν! —καὶ κατεπολεμήθη καὶ κεῖται μὲν Καλλίμαχος νεκρὸς ἀπὸ πολέμου καὶ μὲ τοὺς ἀνδραγαθισμούς, μὲ τὰς πολλὰς τὰς νίκας, ἡμεῖς δὲ ζῶντες ἔχομεν ἄσπλαγχνον καταδίκην· οὐ γὰρ συναποθάνωμεν μετὰ τοῦ Καλλιμάχου». Ἐν τοῖς τοσούτοις λογισμοῖς καὶ τοῖς τοσούτοις λόγοις περιπατοῦσι τὴν ὁδόν, πληρῶσι μόλις ταύτην, εὑρίσκουσι μετὰ πικρᾶς, ὀδυνηρᾶς καρδίας τὸ χρυσοδρακοντόκαστρον καὶ τὴν δρακόντου πόλιν. Τὸ τεῖχος περιτρέχουσιν, πλὴν μετὰ φόβου πόσου καὶ μετὰ πόσου στεναγμοῦ καὶ μετὰ πόσου πόνου, εἰς τὸ νησίτζιν ἔρχουνται τὸ σύνεγγυς τοῦ κάστρου, εὑρίσκουσι τὸν ἀδελφὸν ἐκεῖσε νεκρωμένον.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 495
|
Οἱ δὲ συνέχουσιν αὐτόν, ἀναρωτῶσι πάλιν, ἐλπίζοντες ἀναίσθητον τοῦτον τὴν φύσιν ἔχειν. Ἐκεῖνος πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς τὰ πάντα καταλέγει, πῶς εἰς τὸ δρακοντόκαστρον ἐσέβην μόνος τότε, πῶς εὗρεν τὰς πολυτελεῖς λαμπρότητας ἐκείνας καὶ εἰς τὸ κελλὶν τοῦ δράκοντος τὴν κόρην κρεμαμένην, τοὺς ἀπανθρώπους ἐτασμοὺς τῆς παραξένου κόρης· καὶ μετὰ τοὺς ἀνατασμοὺς τοῦ δράκοντος τὸν φόνον, τὰς ἡδονάς, τὰς χάριτας τὰς μετ’ αὐτῆς τῆς κόρης, τὸ κάλλος καὶ τὴν ἡδονὴν καὶ τὰς τρυφὰς ἐκείνας, τὰς ἀμυθήτους χάριτας καὶ τέλος τὸ καρκάλλιν καὶ πῶς πολύτροπος γυνὴ καὶ δαιμονώδης γραῖα μετὰ κλαθμῶν καὶ στεναγμῶν καὶ πολυπλόκων λόγων ἐπλάνησεν, κατέβασεν αὐτὸν ἀπὸ τοῦ τείχους· «τὰ δ’ ἄλλα γέγονα νεκρός, τὰ δ’ ἐφεξῆς οὐ λέγω». Καὶ πάλιν μετὰ στεναγμοῦ τὴν κόρην ἀνεζήτει. Πληρώσας τὴν ὑπόθεσιν τοὺς ἀδελφούς, ὡς εἶχεν, πάλιν θρηνῶν ἀναζητεῖ Καλλίμαχος τὴν κόρην. «Ποῦ, κάλλος, λέγων, γυναικῶν ἐπῆγες, ἀπεκρύβης; Ἐθανατώθης ἐκ παντός, καὶ πῶς ἐθανατώθης; καὶ πῶς οὐ βλέπω σε νεκράν;
|
Μετὰ γοῦν τοὺς ὀλολυγμοὺς ἐκείνους καὶ τοὺς θρήνους καὶ τοὺς τοσούτους στεναγμοὺς καὶ τὰς φωνὰς ἐκείνων περιπλακέντες τὸν νεκρὸν ὡσεὶ νεκροὶ σιγῶσι, ἀφαιρεθέντες τὴν φωνὴν ἀπὸ τῶν στεναγμάτων· καὶ πάλιν ἀναφέρουσιν μόλις τὴν ὄψιν τούτων, ἀναζητοῦσι τὰς πληγάς, τὸν ἀδελφὸν γυμνοῦσιν, εὑρίσκουσιν ἀντὶ πληγῶν τὸ θανατῶδες μῆλον, πέριξ τοῦ μήλου γράμματα καὶ γράφουσιν ἐτοῦτα· «εἴ τις ἀναίσθητος νεκρὸς μυρίσεται τὸ μῆλον, αἴσθησιν λάβῃ παρευθύς, ἐξαναζήσει πάλιν». Ἐκεῖνοι γοῦν ἐγγίζουσι τὸ μῆλον εἰς τὴν μύτην τοῦ Καλλιμάχου τοῦ νεκροῦ καὶ παρευθὺς ἀνέστη καὶ παρευθὺς ἀνάζησεν, ἐκάθησεν ἐκεῖνος, εἶδεν ἐκεῖ τοὺς ἀδελφούς, ἐξαπορεῖ τὸ βλέπει. Οὗτος γάρ, ὡς ἀνέζησεν, ἀναζητεῖ τὴν κόρην καὶ μετ’ αὐτῶν τῶν ἀδελφῶν ἐσέβην εἰς τὴν πόλιν καὶ πάλιν μετὰ στεναγμῶν ἀναζητεῖ τὴν κόρην. Οἱ δὲ «τί λέγεις;» λέγουσιν «τίνα δὲ κόρην κράζεις;» παραφρονεῖν ἐλπίζοντες τὸν ἀδελφὸν ἐκείνων. Ὁ δὲ καὶ πάλιν ἔτρεχεν, τὴν κόρην ἀνεζήτει· ἐκείνην δὲ μὴ βλέποντα, ἐστρίγγιζεν, ἐβόα.Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ἄλλαξε τὸ κακόν σου καὶ ποῖσε το γλυκύτερον. Ἀρκεῖ γὰρ ἀπὸ τώρα. Παρακαθίζουσιν ἐκεῖ, τὸν ἀδελφὸν θρηνοῦσιν. Ὁ Νικοκλῆς ἐλάλησεν ὁ πρῶτος πρὸς τὸν ἄλλον κ’ ἐστρίγγισε· «Καλλίμαχε, τίς ἐπολέμησέ σε; Ἂν ἀπὸ ξίφους ἔλαβες, καὶ ποῦ τὸ λάβωμάν σου; Κεῖσαι νεκρὸς ἀναίματος· καὶ πῶς ἐθανατώθης; Ἐκ νόσου γέγονας νεκρός; καὶ πῶς οὐδὲν ἐτάφης»; Ὁ δὲ Ξανθίππος δεύτερος τὴν τάξιν ταῦτα λέγει· «λοιπὸν νεκρὸς Καλλίμαχος, οἱ δ’ ἀδελφοί σου ζῶσιν καὶ μετὰ θρήνου καὶ κλαθμοῦ νῦν παρακάθηνταί σοι, καταφιλῶσι σε νεκρόν, σὺ δ’ ἀναισθήτως ἔχεις. Ἂν γὰρ αἰσθάνου τὸν κλαθμὸν τῶν ἀδελφῶν σου τοῦτον, νὰ τοὺς συνέκλαυσες καὶ σὺ καὶ νὰ τοὺς συνεπόνεις».
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 50
|
Αἱ δὲ τοῦ κάστρου πύλαι μέγα τι πρᾶγμα καὶ φρικτὸν καὶ κάλλος μετὰ φόβου· χρυσὸς καὶ λιθομάργαροι, πλὴν τῶν προτιμητέων, τῶν πολυτίμων, τῶν καλῶν καὶ τῶν ἐνδοξοτέρων, καὶ τάξιν ἐπαρμόζουσιν πρὸς εἶδος ἐξομπλίου, ἀλλ’ οὐχ ἁπλῶς καὶ τυχερῶς εἶχον τὴν ἁρμονίαν. Καὶ ζῶντες ὄφεις εἰς αὐτὰς τὰς κεκλεισμένας πύλας, ὄφεις μεγάλοι, φοβεροὶ καὶ θῆρες παρὰ φύσιν, ἄγρυπνοι φύλακες ὀξεῖς τοῦ τηλικούτου κάστρου ὀρτῶσι, δράκοντες φρικτοὶ καὶ πυλωροὶ θηρία, ἅ τις ἰδὼν ἀπέθανεν ἀπὸ τοῦ φόβου μόνου. Τοῦ κάστρου τὴν λαμπρότηταν καὶ τῶν πυργοδωμάτων ὡς εἶδον, ἐξεπλάγησαν, ἐθαύμασαν ἐκεῖνοι· εἶδον χρυσοῦ λαμπρότητα καὶ λίθων καὶ μαργάρων καὶ πᾶσαν ἄλλην καλλονὴν ὅσην τὸ κάστρον εἶχεν. Ἀλλ’ ἦν τὸ τεῖχος ὑψηλόν, εἰσέλευσιν οὐκ εἶχεν· ἄνθρωπος οὐ παρέτρεχεν, οὐδὲ θηρίου φύσις, οὐδὲ πτηνόν, οὐδὲ στρουθός· ἄγριος ἦν ὁ τόπος. Ἀνέτρεχον, παρέτρεχον, τὴν εἴσοδον ἐζήτουν· εἶχεν γὰρ πύργους ὑψηλούς, οὐρανομήκεις τοίχους.
|
Πρὸς ὁρισμοὺς καὶ συμβουλὰς καὶ πατρικὰς θελήσεις καὶ πρὸς ἐλπίδα στέμματος τοῦ βασιλικωτάτου οὐ συντελοῦσι χάριτες οὐδὲ τερπνότης τόπων.» Πρὸς ταύτην οὖν τὴν συμβουλὴν καὶ πρὸς τοὺς λόγους τούτου ἀφήνουσιν τὰς χάριτας ὅσας ὁ τόπος εἶχεν καὶ πάλιν ἀρματώνουνται καὶ πάλιν ὑπαγαίνουν. Καὶ μετὰ στράταν ἱκανὴν ἔχει κρημνώδη τόπον, εἰς ὃν οὐδόλως ἄνθρωπος ὑπέφανεν ποτέ του, ἀλλ’ οὐδὲ θὴρ οὐδὲ πτηνὸν οὐδὲ κνωδάλου φύσις. Καὶ μετὰ τὴν παραδρομὴν καὶ τοῦ τοσούτου τόπου εἰς κάστρον κατηντήσασιν μέγα, φρικτὸν καὶ ξένον· οἱ τρεῖς ὁμοῦ κατήντησαν, ἔφθασαν εἰς τὸ κάστρον, αὐτὸ τὸ δρακοντόκαστρον τὸ φοβερὸν καὶ μέγα. Ἔκφρασις πανεξαίρετος, τοῦ δράκοντος τὸ κάστρον. Τὸ τεῖχος ἦτον ὑψηλόν, ὁλόχρυσον ἀπέξω, καὶ τοῦ χρυσοῦ τὸ καθαρόν, τὸ στίλβον τὸ τοῦ κάλλους ἐνίκα πάσας ἐκ παντὸς ἡλιακὰς ἀκτῖνας· τὸ δέ γε σφυρηλάτημα τῶν ἀκροπυργωμάτων ἀπὸ συμμίκτου καὶ χρυσοῦ καὶ λίθων καὶ μαργάρων. Οὕτως τὸ κάστρον πάντερπνον.Ἀνέτρεχον, ἀνέβαινον ἐφ’ ἱκανὰς τὰς ὥρας καὶ μόλις εἰς τὴν κορυφὴν ἀνέβησαν ἐπάνω· μετὰ καιροῦ παραδρομὴν ὡσεί που τριμηναίου οἱ τρεῖς ὁμοῦ τὴν κορυφὴν κατέλαβον τοῦ ὄρους· καὶ τόπον εὗρον εὔνοστον καὶ κεχαριτωμένον, λιβάδιν ἄλλης χάριτος, παράξενον ὁκάτι καὶ κρυσταλλώδην ποταμὸν πρὸς τὸ λιβάδιν μέσον, ῥόδα καὶ κρίνα σύμμικτα κάτωθεν ἐστρωμένα, ἄνθη φυτῶν παντοδαπῶν ὅσα ψυχὴν ἁρπάζει. Ἐπέζευσαν, ἐκάθησαν, ἀνέσαναν ὀλίγον, τοὺς ἵππους ἀπεστρώσασιν εἰς τὸ λιβάδιν μέσα, ἐθαύμασαν τὴν ἡδονὴν τοῦ τόπου καὶ τὴν χάριν, ἐκ τὸ νερὸν ἐνίψαντο. Πάλιν ὁ τρίτος λέγει· Λόγοι καὶ πάλιν συμβουλῆς τοῦ τρίτου πρὸς τοὺς ἄλλους τοὺς πρωτινοὺς τοὺς ἀδελφοὺς αὐτοῦ τοῦ Καλλιμάχου. τί γὰρ πρὸς τὸ παράγγελμα τὸ πατρικό μας τοῦτο καὶ τί πρὸς ἀνδραγάθημα ἐτοῦτο τὸ λιβάδιν καὶ βλέπειν ἄνθη καὶ φυτά, ῥόδα τε καὶ τὰ κρίνα;
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 502
|
Καὶ γὰρ πικρὸν τὸ βλέπειν τὴν σὴν ὁμόψυχον νεκρὰν καὶ θανατοσφαμένην, ὅμως παρακαθήσω σε, θρηνήσω, κλαύσομαί σε, κρατήσω, περιλάβω σε, μυρολογήσομαί σε, νεκρὰν καταφιλήσω σε. Καὶ πῶς τὸν λόγον λέγω καὶ παρευθὺς οὐ γίνομαι νεκρὸς ἀπὸ τοῦ πόνου, ἀλλὰ καὶ ζῶ καὶ λέγω το τὸ πικρολόγιν τοῦτο; Πολὺν ἐγείρω κοπετόν, ἀνασπασθῶ καρδίαν, κινήσω βρύσιν φοβερὰν καὶ ποταμοὺς δακρύων. Καὶ πάλιν λούσομαι λουτρὸν ἀπὸ πικρῶν ὑδάτων· ἐλούσθην πάντως μετὰ σοῦ λουτρὸν χαριτωμένον, νῦν μετὰ σοῦ συλλούσομαι λουτρὸν ἀπὸ δακρύων. Ἔρως ἐξυπηρέτησεν εἰς τὸ λουτρὸν ἐκεῖνον· νῦν καὶ νεκράν σε συμπλακῶ, λιποθυμῶ τῶν λόγων. Τί γοῦν ἀργῶ, τί κάθημαι, τὴν ὥραν παρατρέχω, οὐ τρέχω πρὸς ἀνεύρεσιν καὶ ζήτησιν τῆς κόρης, ἀλλὰ καὶ ζῶ καὶ φαίνομαι καὶ βλέπω τὴν ἡμέραν χωρὶς πνοῆς μου καὶ ζωῆς καὶ τῆς ἡμέρας δίχα;» Καὶ λέγει πρὸς τοὺς ἀδελφούς· «Ἰδοὺ τὸ κάστρον τοῦτο καλόν, λαμπρόν, ὁλόχρυσον, λιθομαργαρωμένον, πηγὴ χρημάτων, ποταμὸς τῶν ὅλων πλουτισμάτων.
|
Οἱ δὲ συνέχουσιν αὐτόν, ἀναρωτῶσι πάλιν, ἐλπίζοντες ἀναίσθητον τοῦτον τὴν φύσιν ἔχειν. Ἐκεῖνος πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς τὰ πάντα καταλέγει, πῶς εἰς τὸ δρακοντόκαστρον ἐσέβην μόνος τότε, πῶς εὗρεν τὰς πολυτελεῖς λαμπρότητας ἐκείνας καὶ εἰς τὸ κελλὶν τοῦ δράκοντος τὴν κόρην κρεμαμένην, τοὺς ἀπανθρώπους ἐτασμοὺς τῆς παραξένου κόρης· καὶ μετὰ τοὺς ἀνατασμοὺς τοῦ δράκοντος τὸν φόνον, τὰς ἡδονάς, τὰς χάριτας τὰς μετ’ αὐτῆς τῆς κόρης, τὸ κάλλος καὶ τὴν ἡδονὴν καὶ τὰς τρυφὰς ἐκείνας, τὰς ἀμυθήτους χάριτας καὶ τέλος τὸ καρκάλλιν καὶ πῶς πολύτροπος γυνὴ καὶ δαιμονώδης γραῖα μετὰ κλαθμῶν καὶ στεναγμῶν καὶ πολυπλόκων λόγων ἐπλάνησεν, κατέβασεν αὐτὸν ἀπὸ τοῦ τείχους· «τὰ δ’ ἄλλα γέγονα νεκρός, τὰ δ’ ἐφεξῆς οὐ λέγω». Καὶ πάλιν μετὰ στεναγμοῦ τὴν κόρην ἀνεζήτει. Πληρώσας τὴν ὑπόθεσιν τοὺς ἀδελφούς, ὡς εἶχεν, πάλιν θρηνῶν ἀναζητεῖ Καλλίμαχος τὴν κόρην. «Ποῦ, κάλλος, λέγων, γυναικῶν ἐπῆγες, ἀπεκρύβης; Ἐθανατώθης ἐκ παντός, καὶ πῶς ἐθανατώθης; καὶ πῶς οὐ βλέπω σε νεκράν;Μετὰ γοῦν τοὺς ὀλολυγμοὺς ἐκείνους καὶ τοὺς θρήνους καὶ τοὺς τοσούτους στεναγμοὺς καὶ τὰς φωνὰς ἐκείνων περιπλακέντες τὸν νεκρὸν ὡσεὶ νεκροὶ σιγῶσι, ἀφαιρεθέντες τὴν φωνὴν ἀπὸ τῶν στεναγμάτων· καὶ πάλιν ἀναφέρουσιν μόλις τὴν ὄψιν τούτων, ἀναζητοῦσι τὰς πληγάς, τὸν ἀδελφὸν γυμνοῦσιν, εὑρίσκουσιν ἀντὶ πληγῶν τὸ θανατῶδες μῆλον, πέριξ τοῦ μήλου γράμματα καὶ γράφουσιν ἐτοῦτα· «εἴ τις ἀναίσθητος νεκρὸς μυρίσεται τὸ μῆλον, αἴσθησιν λάβῃ παρευθύς, ἐξαναζήσει πάλιν». Ἐκεῖνοι γοῦν ἐγγίζουσι τὸ μῆλον εἰς τὴν μύτην τοῦ Καλλιμάχου τοῦ νεκροῦ καὶ παρευθὺς ἀνέστη καὶ παρευθὺς ἀνάζησεν, ἐκάθησεν ἐκεῖνος, εἶδεν ἐκεῖ τοὺς ἀδελφούς, ἐξαπορεῖ τὸ βλέπει. Οὗτος γάρ, ὡς ἀνέζησεν, ἀναζητεῖ τὴν κόρην καὶ μετ’ αὐτῶν τῶν ἀδελφῶν ἐσέβην εἰς τὴν πόλιν καὶ πάλιν μετὰ στεναγμῶν ἀναζητεῖ τὴν κόρην. Οἱ δὲ «τί λέγεις;» λέγουσιν «τίνα δὲ κόρην κράζεις;» παραφρονεῖν ἐλπίζοντες τὸν ἀδελφὸν ἐκείνων. Ὁ δὲ καὶ πάλιν ἔτρεχεν, τὴν κόρην ἀνεζήτει· ἐκείνην δὲ μὴ βλέποντα, ἐστρίγγιζεν, ἐβόα.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 508
|
Εἰ βούλεσθε τὴν οἴκησιν, οἰκήσετε τὴν πόλιν, εἰ δὲ καὶ μή, καὶ χρήματα καὶ λίθους καὶ μαργάρους μετακομίσατε πολλοὺς εἰς τὴν ἡμῶν πατρίδα. Ἐγὼ δὲ ἀποχωρίζομαι τῶν ἀδελφῶν μου πάλιν καὶ πρὸς τὴν ἀναζήτησιν τῆς κόρης ὑπαγαίνω». Ἀπεχαιρέτησεν εὐθύς, ἐκίνησεν, ἐξέβην· περιπατῶν ὠδύρετο, πονῶν ἐπεριπάτει, στενάζων καὶ μετὰ κλαθμοῦ περίτρεχεν τὴν χώραν, οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τὸ φῶς οὐδὲ τὸ φέγγος βλέπειν, λέγων· «τὸ φῶς ἐχάσα το, τὸ φέγγος ὑστερήθην καὶ σκοτεινόν, ὀδυνηρὸν περιπατήσω δρόμον μετὰ θλιμμένου λογισμοῦ καὶ σκοτεινῆς καρδίας». Παρῆλθεν τόπους ἱκανοὺς ἀναζητῶν τὴν κόρην μετὰ φωνῆς ὀδυνηρᾶς, μετὰ νεκροὺς τοὺς λόγους καὶ μετὰ πόνων καὶ κλαθμῶν δεινῶν καὶ βαρυτάτων, ὅσους εἰπεῖν οὐδ’ ἀριθμὸς δύναται νὰ μετρήσῃ, κάμπους, βουνά, κλεισούρας τε καὶ ποταμοὺς καὶ βράχη. Οὐδὲ γὰρ ἤξευρε ποσῶς τὸν τόπον καὶ νὰ δράμῃ καὶ νὰ πληρώσῃ τὴν ὁδόν, ναὔρῃ τὸ θέλημάν του, ἀλλ’ οὕτως, ἀνεπίγνωτα καὶ χώρις ἑρμηνείας ἐπεριπάτειν, ἔτρεχεν, ἐγύρευεν τὸν τόπον μὴ νὰ ’πιτύχῃ πούπετε ἄνθρωπον νὰ ἐρωτήσῃ.
|
Καὶ γὰρ πικρὸν τὸ βλέπειν τὴν σὴν ὁμόψυχον νεκρὰν καὶ θανατοσφαμένην, ὅμως παρακαθήσω σε, θρηνήσω, κλαύσομαί σε, κρατήσω, περιλάβω σε, μυρολογήσομαί σε, νεκρὰν καταφιλήσω σε. Καὶ πῶς τὸν λόγον λέγω καὶ παρευθὺς οὐ γίνομαι νεκρὸς ἀπὸ τοῦ πόνου, ἀλλὰ καὶ ζῶ καὶ λέγω το τὸ πικρολόγιν τοῦτο; Πολὺν ἐγείρω κοπετόν, ἀνασπασθῶ καρδίαν, κινήσω βρύσιν φοβερὰν καὶ ποταμοὺς δακρύων. Καὶ πάλιν λούσομαι λουτρὸν ἀπὸ πικρῶν ὑδάτων· ἐλούσθην πάντως μετὰ σοῦ λουτρὸν χαριτωμένον, νῦν μετὰ σοῦ συλλούσομαι λουτρὸν ἀπὸ δακρύων. Ἔρως ἐξυπηρέτησεν εἰς τὸ λουτρὸν ἐκεῖνον· νῦν καὶ νεκράν σε συμπλακῶ, λιποθυμῶ τῶν λόγων. Τί γοῦν ἀργῶ, τί κάθημαι, τὴν ὥραν παρατρέχω, οὐ τρέχω πρὸς ἀνεύρεσιν καὶ ζήτησιν τῆς κόρης, ἀλλὰ καὶ ζῶ καὶ φαίνομαι καὶ βλέπω τὴν ἡμέραν χωρὶς πνοῆς μου καὶ ζωῆς καὶ τῆς ἡμέρας δίχα;» Καὶ λέγει πρὸς τοὺς ἀδελφούς· «Ἰδοὺ τὸ κάστρον τοῦτο καλόν, λαμπρόν, ὁλόχρυσον, λιθομαργαρωμένον, πηγὴ χρημάτων, ποταμὸς τῶν ὅλων πλουτισμάτων.Οἱ δὲ συνέχουσιν αὐτόν, ἀναρωτῶσι πάλιν, ἐλπίζοντες ἀναίσθητον τοῦτον τὴν φύσιν ἔχειν. Ἐκεῖνος πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς τὰ πάντα καταλέγει, πῶς εἰς τὸ δρακοντόκαστρον ἐσέβην μόνος τότε, πῶς εὗρεν τὰς πολυτελεῖς λαμπρότητας ἐκείνας καὶ εἰς τὸ κελλὶν τοῦ δράκοντος τὴν κόρην κρεμαμένην, τοὺς ἀπανθρώπους ἐτασμοὺς τῆς παραξένου κόρης· καὶ μετὰ τοὺς ἀνατασμοὺς τοῦ δράκοντος τὸν φόνον, τὰς ἡδονάς, τὰς χάριτας τὰς μετ’ αὐτῆς τῆς κόρης, τὸ κάλλος καὶ τὴν ἡδονὴν καὶ τὰς τρυφὰς ἐκείνας, τὰς ἀμυθήτους χάριτας καὶ τέλος τὸ καρκάλλιν καὶ πῶς πολύτροπος γυνὴ καὶ δαιμονώδης γραῖα μετὰ κλαθμῶν καὶ στεναγμῶν καὶ πολυπλόκων λόγων ἐπλάνησεν, κατέβασεν αὐτὸν ἀπὸ τοῦ τείχους· «τὰ δ’ ἄλλα γέγονα νεκρός, τὰ δ’ ἐφεξῆς οὐ λέγω». Καὶ πάλιν μετὰ στεναγμοῦ τὴν κόρην ἀνεζήτει. Πληρώσας τὴν ὑπόθεσιν τοὺς ἀδελφούς, ὡς εἶχεν, πάλιν θρηνῶν ἀναζητεῖ Καλλίμαχος τὴν κόρην. «Ποῦ, κάλλος, λέγων, γυναικῶν ἐπῆγες, ἀπεκρύβης; Ἐθανατώθης ἐκ παντός, καὶ πῶς ἐθανατώθης; καὶ πῶς οὐ βλέπω σε νεκράν;
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 513
|
Ἰδοὺ συντέμνει τὴν ὁδὸν ἡ μοῖρα Καλλιμάχου ἀπὸ κακὸν εἰς τὸ κακὸν καὶ πάλιν εἰς τὸ χεῖρον. Καὶ δὴ πρὸς ὥραν τέταρτον ἀπάρτι τῆς ἡμέρας ἄνθρωπον εὗρε κάμνοντα τὴν γῆν μὲ τὸ ζευγάριν, μελανηφόρον ἄνθρωπον, τὰς τρίχας κεκαρμένον. Ἐπῆγεν, ἐχαιρέτησεν τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον, εἰπών· «ὡς φαίνει, καὶ αὐτὸς πόνον καὶ πένθος ἔχει». Ὡς εἶδεν γὰρ τὸ πένθιμον καὶ μελανὸν ἱμάτιν καὶ τῶν τριχῶν τὴν ἐκτομήν, εὐθὺς παρηγορήθην, ἐλπίζων ἄνθρωπον εὑρεῖν θλιμμένον, πονεμένον καὶ συμπενθήσειν, μετ’ αὐτοῦ κοινώσεται τοὺς λόγους. Ἄνθρωπος γὰρ ἂν θλίβεται καὶ κάτζῃ μετ’ ἀνθρώπου, ἀνθρώπου πόνους ἔχοντος, ὀδύνας τε καὶ θλίψεις καὶ συνανακοινώσεται τοὺς πόνους μετ’ ἐκεῖνον, παρηγορεῖται μερικῶς, ἀνασασμὸν εὑρίσκει. «Ἄνθρωπε, βλέπω λυπηρὸν τὸ σχῆμά σου», τὸν εἶπεν, ἀφ’ οὗ τὸν ἐχαιρέτησεν, καὶ πρὸς ὀλίγον ἔφην· «φαίνει με πόνους νὰ βαστᾷς ἢ λύπην νὰ φυλάσσῃς».
|
Εἰ βούλεσθε τὴν οἴκησιν, οἰκήσετε τὴν πόλιν, εἰ δὲ καὶ μή, καὶ χρήματα καὶ λίθους καὶ μαργάρους μετακομίσατε πολλοὺς εἰς τὴν ἡμῶν πατρίδα. Ἐγὼ δὲ ἀποχωρίζομαι τῶν ἀδελφῶν μου πάλιν καὶ πρὸς τὴν ἀναζήτησιν τῆς κόρης ὑπαγαίνω». Ἀπεχαιρέτησεν εὐθύς, ἐκίνησεν, ἐξέβην· περιπατῶν ὠδύρετο, πονῶν ἐπεριπάτει, στενάζων καὶ μετὰ κλαθμοῦ περίτρεχεν τὴν χώραν, οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τὸ φῶς οὐδὲ τὸ φέγγος βλέπειν, λέγων· «τὸ φῶς ἐχάσα το, τὸ φέγγος ὑστερήθην καὶ σκοτεινόν, ὀδυνηρὸν περιπατήσω δρόμον μετὰ θλιμμένου λογισμοῦ καὶ σκοτεινῆς καρδίας». Παρῆλθεν τόπους ἱκανοὺς ἀναζητῶν τὴν κόρην μετὰ φωνῆς ὀδυνηρᾶς, μετὰ νεκροὺς τοὺς λόγους καὶ μετὰ πόνων καὶ κλαθμῶν δεινῶν καὶ βαρυτάτων, ὅσους εἰπεῖν οὐδ’ ἀριθμὸς δύναται νὰ μετρήσῃ, κάμπους, βουνά, κλεισούρας τε καὶ ποταμοὺς καὶ βράχη. Οὐδὲ γὰρ ἤξευρε ποσῶς τὸν τόπον καὶ νὰ δράμῃ καὶ νὰ πληρώσῃ τὴν ὁδόν, ναὔρῃ τὸ θέλημάν του, ἀλλ’ οὕτως, ἀνεπίγνωτα καὶ χώρις ἑρμηνείας ἐπεριπάτειν, ἔτρεχεν, ἐγύρευεν τὸν τόπον μὴ νὰ ’πιτύχῃ πούπετε ἄνθρωπον νὰ ἐρωτήσῃ.Καὶ γὰρ πικρὸν τὸ βλέπειν τὴν σὴν ὁμόψυχον νεκρὰν καὶ θανατοσφαμένην, ὅμως παρακαθήσω σε, θρηνήσω, κλαύσομαί σε, κρατήσω, περιλάβω σε, μυρολογήσομαί σε, νεκρὰν καταφιλήσω σε. Καὶ πῶς τὸν λόγον λέγω καὶ παρευθὺς οὐ γίνομαι νεκρὸς ἀπὸ τοῦ πόνου, ἀλλὰ καὶ ζῶ καὶ λέγω το τὸ πικρολόγιν τοῦτο; Πολὺν ἐγείρω κοπετόν, ἀνασπασθῶ καρδίαν, κινήσω βρύσιν φοβερὰν καὶ ποταμοὺς δακρύων. Καὶ πάλιν λούσομαι λουτρὸν ἀπὸ πικρῶν ὑδάτων· ἐλούσθην πάντως μετὰ σοῦ λουτρὸν χαριτωμένον, νῦν μετὰ σοῦ συλλούσομαι λουτρὸν ἀπὸ δακρύων. Ἔρως ἐξυπηρέτησεν εἰς τὸ λουτρὸν ἐκεῖνον· νῦν καὶ νεκράν σε συμπλακῶ, λιποθυμῶ τῶν λόγων. Τί γοῦν ἀργῶ, τί κάθημαι, τὴν ὥραν παρατρέχω, οὐ τρέχω πρὸς ἀνεύρεσιν καὶ ζήτησιν τῆς κόρης, ἀλλὰ καὶ ζῶ καὶ φαίνομαι καὶ βλέπω τὴν ἡμέραν χωρὶς πνοῆς μου καὶ ζωῆς καὶ τῆς ἡμέρας δίχα;» Καὶ λέγει πρὸς τοὺς ἀδελφούς· «Ἰδοὺ τὸ κάστρον τοῦτο καλόν, λαμπρόν, ὁλόχρυσον, λιθομαργαρωμένον, πηγὴ χρημάτων, ποταμὸς τῶν ὅλων πλουτισμάτων.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 519
|
Ὁ ζευγελάτης πρὸς αὐτὸν εἶπεν· «τὸ σχῆμαν τοῦτο, τὸ σχῆμά μου τὸ πένθιμον, τῆς κεφαλῆς ἡ κάρσις οὐκ ἀπὸ τύχης μου κακῆς καὶ συμφορᾶς ἐκείνης, ἐκ δὲ σαλοῦ θελήματος ἠσβολωμένης κόρης. Καὶ γὰρ οὐ μόνος μου φορῶ τὸ πένθιμον ἱμάτιν, οὐδὲ τὰς τρίχας μόνος μου τὰς κεκαρμένας ἔχω, ἀλλ’ ὅλα πάντα σήμερον, κάστρα καὶ πόλεις πᾶσαι καὶ πλῆθος ἀναρίθμητον ἀνθρώπων ἀμετρήτων ἐξ ὁρισμοῦ βασιλικοῦ μελενδυνοῦμεν πάντες, Ὀλίγον ἀναγνώρισμα Καλλίμαχος εὑρίσκει τῆς Χρυσορρόης τῆς χρυσῆς παρὰ τοῦ ζευγηλάτου. τὴν δ’ ἀλλαγὴν μὴ δέξεται τῆς γυναικὸς τὸ σῶμα, πεινῶμεν, ἀποθνήσκομεν νηστεύοντες τὸ κρέας. Εἰς γὰρ τὸ δρακοντόκαστρον, ὡς λέγουσιν, εὑρέθη τάχα γυνὴ καὶ δράκαινα, τοῦ δράκοντος ἡ κόρη, καὶ ταύτην μετὰ μηχανῆς καὶ τέχνης πολυτρόπου ἀπῆρεν την ὁ βασιλεύς, εἰς τὸ παλάτιν ἔχει.
|
Ἰδοὺ συντέμνει τὴν ὁδὸν ἡ μοῖρα Καλλιμάχου ἀπὸ κακὸν εἰς τὸ κακὸν καὶ πάλιν εἰς τὸ χεῖρον. Καὶ δὴ πρὸς ὥραν τέταρτον ἀπάρτι τῆς ἡμέρας ἄνθρωπον εὗρε κάμνοντα τὴν γῆν μὲ τὸ ζευγάριν, μελανηφόρον ἄνθρωπον, τὰς τρίχας κεκαρμένον. Ἐπῆγεν, ἐχαιρέτησεν τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον, εἰπών· «ὡς φαίνει, καὶ αὐτὸς πόνον καὶ πένθος ἔχει». Ὡς εἶδεν γὰρ τὸ πένθιμον καὶ μελανὸν ἱμάτιν καὶ τῶν τριχῶν τὴν ἐκτομήν, εὐθὺς παρηγορήθην, ἐλπίζων ἄνθρωπον εὑρεῖν θλιμμένον, πονεμένον καὶ συμπενθήσειν, μετ’ αὐτοῦ κοινώσεται τοὺς λόγους. Ἄνθρωπος γὰρ ἂν θλίβεται καὶ κάτζῃ μετ’ ἀνθρώπου, ἀνθρώπου πόνους ἔχοντος, ὀδύνας τε καὶ θλίψεις καὶ συνανακοινώσεται τοὺς πόνους μετ’ ἐκεῖνον, παρηγορεῖται μερικῶς, ἀνασασμὸν εὑρίσκει. «Ἄνθρωπε, βλέπω λυπηρὸν τὸ σχῆμά σου», τὸν εἶπεν, ἀφ’ οὗ τὸν ἐχαιρέτησεν, καὶ πρὸς ὀλίγον ἔφην· «φαίνει με πόνους νὰ βαστᾷς ἢ λύπην νὰ φυλάσσῃς».Εἰ βούλεσθε τὴν οἴκησιν, οἰκήσετε τὴν πόλιν, εἰ δὲ καὶ μή, καὶ χρήματα καὶ λίθους καὶ μαργάρους μετακομίσατε πολλοὺς εἰς τὴν ἡμῶν πατρίδα. Ἐγὼ δὲ ἀποχωρίζομαι τῶν ἀδελφῶν μου πάλιν καὶ πρὸς τὴν ἀναζήτησιν τῆς κόρης ὑπαγαίνω». Ἀπεχαιρέτησεν εὐθύς, ἐκίνησεν, ἐξέβην· περιπατῶν ὠδύρετο, πονῶν ἐπεριπάτει, στενάζων καὶ μετὰ κλαθμοῦ περίτρεχεν τὴν χώραν, οὐκ ἤθελεν οὐδὲ τὸ φῶς οὐδὲ τὸ φέγγος βλέπειν, λέγων· «τὸ φῶς ἐχάσα το, τὸ φέγγος ὑστερήθην καὶ σκοτεινόν, ὀδυνηρὸν περιπατήσω δρόμον μετὰ θλιμμένου λογισμοῦ καὶ σκοτεινῆς καρδίας». Παρῆλθεν τόπους ἱκανοὺς ἀναζητῶν τὴν κόρην μετὰ φωνῆς ὀδυνηρᾶς, μετὰ νεκροὺς τοὺς λόγους καὶ μετὰ πόνων καὶ κλαθμῶν δεινῶν καὶ βαρυτάτων, ὅσους εἰπεῖν οὐδ’ ἀριθμὸς δύναται νὰ μετρήσῃ, κάμπους, βουνά, κλεισούρας τε καὶ ποταμοὺς καὶ βράχη. Οὐδὲ γὰρ ἤξευρε ποσῶς τὸν τόπον καὶ νὰ δράμῃ καὶ νὰ πληρώσῃ τὴν ὁδόν, ναὔρῃ τὸ θέλημάν του, ἀλλ’ οὕτως, ἀνεπίγνωτα καὶ χώρις ἑρμηνείας ἐπεριπάτειν, ἔτρεχεν, ἐγύρευεν τὸν τόπον μὴ νὰ ’πιτύχῃ πούπετε ἄνθρωπον νὰ ἐρωτήσῃ.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 523
|
Ἐκείνη γοῦν, ὡς λέγουσιν, ἐζήτησεν τὰς χώρας ὡς μέλαν νὰ φορέσουσιν καὶ πρὸς τὸ σχῆμαν τοῦτο τὸ σκοτεινὸν καὶ πένθιμον πάντες ἐναλλαγῶσι· καὶ πρόσταγμα βασιλικὸν κοινῶς ἐξαπεστάλη καὶ τὰ παιδίτζια τὰ μικρὰ τοῦτο τὸ βλέπεις φέρνουν φορῶντα, περιτρέχοντα τὰς τρίχας κεκαρμένας. Ἐκείνη δὲ ἡ δέσποινα καὶ τὸ παλάτιν ἔχει καὶ τοὺς πτωχοὺς ἐφόρεσεν τὴν καταδίκην ταύτην». Ἐκεῖνος ἀνεγνώρισεν ἀπὸ τῶν λόγων τούτων ὁλόκληρον καὶ γνώρισμαν, ὑπόθεσιν τῆς κόρης. Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, τὸ θελητὸν ἐκπλήρωσον τὸ κακοτυχημένον. Εὐθὺς ὑπεχαιρέτησε τὸν ζευγηλάτην τότε καὶ μετὰ πάσης τῆς σπουδῆς, μετὰ πολλοῦ τοῦ δρόμου ἔτρεχεν ὅλην τὴν ὁδὸν ὀλιγοψύχως ἔχων ὡς καί τι πάσχων ἄρρητα ἀπὸ μικροψυχίας.
|
Ὁ ζευγελάτης πρὸς αὐτὸν εἶπεν· «τὸ σχῆμαν τοῦτο, τὸ σχῆμά μου τὸ πένθιμον, τῆς κεφαλῆς ἡ κάρσις οὐκ ἀπὸ τύχης μου κακῆς καὶ συμφορᾶς ἐκείνης, ἐκ δὲ σαλοῦ θελήματος ἠσβολωμένης κόρης. Καὶ γὰρ οὐ μόνος μου φορῶ τὸ πένθιμον ἱμάτιν, οὐδὲ τὰς τρίχας μόνος μου τὰς κεκαρμένας ἔχω, ἀλλ’ ὅλα πάντα σήμερον, κάστρα καὶ πόλεις πᾶσαι καὶ πλῆθος ἀναρίθμητον ἀνθρώπων ἀμετρήτων ἐξ ὁρισμοῦ βασιλικοῦ μελενδυνοῦμεν πάντες, Ὀλίγον ἀναγνώρισμα Καλλίμαχος εὑρίσκει τῆς Χρυσορρόης τῆς χρυσῆς παρὰ τοῦ ζευγηλάτου. τὴν δ’ ἀλλαγὴν μὴ δέξεται τῆς γυναικὸς τὸ σῶμα, πεινῶμεν, ἀποθνήσκομεν νηστεύοντες τὸ κρέας. Εἰς γὰρ τὸ δρακοντόκαστρον, ὡς λέγουσιν, εὑρέθη τάχα γυνὴ καὶ δράκαινα, τοῦ δράκοντος ἡ κόρη, καὶ ταύτην μετὰ μηχανῆς καὶ τέχνης πολυτρόπου ἀπῆρεν την ὁ βασιλεύς, εἰς τὸ παλάτιν ἔχει.Ἰδοὺ συντέμνει τὴν ὁδὸν ἡ μοῖρα Καλλιμάχου ἀπὸ κακὸν εἰς τὸ κακὸν καὶ πάλιν εἰς τὸ χεῖρον. Καὶ δὴ πρὸς ὥραν τέταρτον ἀπάρτι τῆς ἡμέρας ἄνθρωπον εὗρε κάμνοντα τὴν γῆν μὲ τὸ ζευγάριν, μελανηφόρον ἄνθρωπον, τὰς τρίχας κεκαρμένον. Ἐπῆγεν, ἐχαιρέτησεν τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον, εἰπών· «ὡς φαίνει, καὶ αὐτὸς πόνον καὶ πένθος ἔχει». Ὡς εἶδεν γὰρ τὸ πένθιμον καὶ μελανὸν ἱμάτιν καὶ τῶν τριχῶν τὴν ἐκτομήν, εὐθὺς παρηγορήθην, ἐλπίζων ἄνθρωπον εὑρεῖν θλιμμένον, πονεμένον καὶ συμπενθήσειν, μετ’ αὐτοῦ κοινώσεται τοὺς λόγους. Ἄνθρωπος γὰρ ἂν θλίβεται καὶ κάτζῃ μετ’ ἀνθρώπου, ἀνθρώπου πόνους ἔχοντος, ὀδύνας τε καὶ θλίψεις καὶ συνανακοινώσεται τοὺς πόνους μετ’ ἐκεῖνον, παρηγορεῖται μερικῶς, ἀνασασμὸν εὑρίσκει. «Ἄνθρωπε, βλέπω λυπηρὸν τὸ σχῆμά σου», τὸν εἶπεν, ἀφ’ οὗ τὸν ἐχαιρέτησεν, καὶ πρὸς ὀλίγον ἔφην· «φαίνει με πόνους νὰ βαστᾷς ἢ λύπην νὰ φυλάσσῃς».
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 528
|
Καὶ καθ’ ὁδὸν ὑπήντησεν ἀνθρώπους κουρεμένους, μετὰ πενθίμου σχήματος, μελανηφόρους ὅλους, καὶ πάλιν ἀνερώτησεν τοῦ σχήματος τὸν τρόπον καὶ πάλιν ἤκουσεν αὐτοὺς τοὺς λόγους τοὺς προτέρους· πὼς «ἐκ τὸ δρακοντόκαστρον ὁ βασιλεὺς ἀπῆρεν τὴν δράκαιναν καὶ δέσποιναν εἰς τὸ παλάτιν ἔχει καὶ πρὸς δρακαίνης θέλημαν μελενδυτοῦμεν ὅλοι. Καὶ τί βαστάζεις, οὐρανέ, καὶ δὲν χαλᾷς καὶ πίπτεις, γῆ καὶ οὐδὲν διχάζεσαι καὶ μόνην καταπίνεις ὁποὺ μᾶς ἐκονόμησεν τὴν συμφορὰν ἐτούτην;» Μανθάνει πάλιν καὶ μικρὸν συνεπαρηγορήθην καὶ γίνεται θερμότερος, εἰς τὸ παλάτιν τρέχει, ἀλλ’ ὅτι μὴ παρὰ στιγμὴν εἰς τὸ παλάτιν φθάνει, στενοχωρεῖται τὸν καιρόν, ἀγανακτεῖ τὴν ὥραν καὶ κατακρίνειν ἤρξατο τὴν τῶν ἀνθρώπων φύσιν, ὅτι μὴ ταύτην ἔπλασεν ὑπόπτερον νὰ τρέχῃ. Τὸ γὰρ καλὸν καὶ θαυμαστὸν ἐκεῖνον δακτυλίδιν τὸ χαριζόμενον πτερὰ τὴν τῶν ἀνθρώπων φύσιν ἀπώλεσεν ὡς ἔτυχεν ὅταν ἐθανατώθην.
|
Ἐκείνη γοῦν, ὡς λέγουσιν, ἐζήτησεν τὰς χώρας ὡς μέλαν νὰ φορέσουσιν καὶ πρὸς τὸ σχῆμαν τοῦτο τὸ σκοτεινὸν καὶ πένθιμον πάντες ἐναλλαγῶσι· καὶ πρόσταγμα βασιλικὸν κοινῶς ἐξαπεστάλη καὶ τὰ παιδίτζια τὰ μικρὰ τοῦτο τὸ βλέπεις φέρνουν φορῶντα, περιτρέχοντα τὰς τρίχας κεκαρμένας. Ἐκείνη δὲ ἡ δέσποινα καὶ τὸ παλάτιν ἔχει καὶ τοὺς πτωχοὺς ἐφόρεσεν τὴν καταδίκην ταύτην». Ἐκεῖνος ἀνεγνώρισεν ἀπὸ τῶν λόγων τούτων ὁλόκληρον καὶ γνώρισμαν, ὑπόθεσιν τῆς κόρης. Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, τὸ θελητὸν ἐκπλήρωσον τὸ κακοτυχημένον. Εὐθὺς ὑπεχαιρέτησε τὸν ζευγηλάτην τότε καὶ μετὰ πάσης τῆς σπουδῆς, μετὰ πολλοῦ τοῦ δρόμου ἔτρεχεν ὅλην τὴν ὁδὸν ὀλιγοψύχως ἔχων ὡς καί τι πάσχων ἄρρητα ἀπὸ μικροψυχίας.Ὁ ζευγελάτης πρὸς αὐτὸν εἶπεν· «τὸ σχῆμαν τοῦτο, τὸ σχῆμά μου τὸ πένθιμον, τῆς κεφαλῆς ἡ κάρσις οὐκ ἀπὸ τύχης μου κακῆς καὶ συμφορᾶς ἐκείνης, ἐκ δὲ σαλοῦ θελήματος ἠσβολωμένης κόρης. Καὶ γὰρ οὐ μόνος μου φορῶ τὸ πένθιμον ἱμάτιν, οὐδὲ τὰς τρίχας μόνος μου τὰς κεκαρμένας ἔχω, ἀλλ’ ὅλα πάντα σήμερον, κάστρα καὶ πόλεις πᾶσαι καὶ πλῆθος ἀναρίθμητον ἀνθρώπων ἀμετρήτων ἐξ ὁρισμοῦ βασιλικοῦ μελενδυνοῦμεν πάντες, Ὀλίγον ἀναγνώρισμα Καλλίμαχος εὑρίσκει τῆς Χρυσορρόης τῆς χρυσῆς παρὰ τοῦ ζευγηλάτου. τὴν δ’ ἀλλαγὴν μὴ δέξεται τῆς γυναικὸς τὸ σῶμα, πεινῶμεν, ἀποθνήσκομεν νηστεύοντες τὸ κρέας. Εἰς γὰρ τὸ δρακοντόκαστρον, ὡς λέγουσιν, εὑρέθη τάχα γυνὴ καὶ δράκαινα, τοῦ δράκοντος ἡ κόρη, καὶ ταύτην μετὰ μηχανῆς καὶ τέχνης πολυτρόπου ἀπῆρεν την ὁ βασιλεύς, εἰς τὸ παλάτιν ἔχει.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 531
|
Τρία καὶ γὰρ ἐφάνησαν πράγματα παρὰ φύσιν, τὸ δακτυλίδιν τὸ χρυσὸν τοῦτο, τὸ χάριν ἔχον, ἄν τις αὐτὸ πρὸς χέριν του φορέσῃ, νὰ πετάσῃ· καὶ τὸ καρκάλλιν τὸ λαμπρόν, τὸ μεμαργαρωμένον, ὅπερ ἐντὸς εὑρέθηκεν τοῦ δράκοντος τοῖς οἴκοις, τὸ χάριν ἔχον, ἂν τμηθῇ σάρκα καὶ παρὰ φύσιν, ἂν μώλωπας καὶ τραύματα ἀνθρώπου παρὰ φύσιν, ὅσα παρὰ τὴν δύναμιν εἴπῃς, ἂν τὸ φορέσῃ, τοῦτο τὸ λαμπροκάρκαλλον εὕρῃ τὴν θεραπείαν· καὶ τρίτον τὸ κακότροπον τοῦτο τῆς γραίας μῆλον τὸ φύσιν ἔχον θανατεῖν καὶ πάλιν ζῆν καὶ βλέπειν. Ἂν πρὸς μικρὸν ἐξέβημεν τοῦ λόγου καὶ τῆς στράτας, αὖθις τοῦ λόγου τὴν ὁρμὴν κρατήσωμεν καὶ πάλιν. Ὅμως ποτὲ μετὰ πολλοῦ τοῦ δρόμου καὶ τοῦ κόπου εἰς τὸ παλάτιν ἔφθασεν καὶ τὸ παλάτιν εἶδεν· εἶδεν ἐκεῖ τὸ πένθιμον, μελανοφόρον σχῆμαν καὶ τὸ τριχοστρογγύλισμαν τῶν πολιτῶν ἐκείνων καὶ μετὰ ξένου σχήματος, ὥσπερ ὁδίτης ξένος, πρὸς τὸ παλάτιν ἔφθασεν, ἐκάθησεν ὡς ξένος.
|
Καὶ καθ’ ὁδὸν ὑπήντησεν ἀνθρώπους κουρεμένους, μετὰ πενθίμου σχήματος, μελανηφόρους ὅλους, καὶ πάλιν ἀνερώτησεν τοῦ σχήματος τὸν τρόπον καὶ πάλιν ἤκουσεν αὐτοὺς τοὺς λόγους τοὺς προτέρους· πὼς «ἐκ τὸ δρακοντόκαστρον ὁ βασιλεὺς ἀπῆρεν τὴν δράκαιναν καὶ δέσποιναν εἰς τὸ παλάτιν ἔχει καὶ πρὸς δρακαίνης θέλημαν μελενδυτοῦμεν ὅλοι. Καὶ τί βαστάζεις, οὐρανέ, καὶ δὲν χαλᾷς καὶ πίπτεις, γῆ καὶ οὐδὲν διχάζεσαι καὶ μόνην καταπίνεις ὁποὺ μᾶς ἐκονόμησεν τὴν συμφορὰν ἐτούτην;» Μανθάνει πάλιν καὶ μικρὸν συνεπαρηγορήθην καὶ γίνεται θερμότερος, εἰς τὸ παλάτιν τρέχει, ἀλλ’ ὅτι μὴ παρὰ στιγμὴν εἰς τὸ παλάτιν φθάνει, στενοχωρεῖται τὸν καιρόν, ἀγανακτεῖ τὴν ὥραν καὶ κατακρίνειν ἤρξατο τὴν τῶν ἀνθρώπων φύσιν, ὅτι μὴ ταύτην ἔπλασεν ὑπόπτερον νὰ τρέχῃ. Τὸ γὰρ καλὸν καὶ θαυμαστὸν ἐκεῖνον δακτυλίδιν τὸ χαριζόμενον πτερὰ τὴν τῶν ἀνθρώπων φύσιν ἀπώλεσεν ὡς ἔτυχεν ὅταν ἐθανατώθην.Ἐκείνη γοῦν, ὡς λέγουσιν, ἐζήτησεν τὰς χώρας ὡς μέλαν νὰ φορέσουσιν καὶ πρὸς τὸ σχῆμαν τοῦτο τὸ σκοτεινὸν καὶ πένθιμον πάντες ἐναλλαγῶσι· καὶ πρόσταγμα βασιλικὸν κοινῶς ἐξαπεστάλη καὶ τὰ παιδίτζια τὰ μικρὰ τοῦτο τὸ βλέπεις φέρνουν φορῶντα, περιτρέχοντα τὰς τρίχας κεκαρμένας. Ἐκείνη δὲ ἡ δέσποινα καὶ τὸ παλάτιν ἔχει καὶ τοὺς πτωχοὺς ἐφόρεσεν τὴν καταδίκην ταύτην». Ἐκεῖνος ἀνεγνώρισεν ἀπὸ τῶν λόγων τούτων ὁλόκληρον καὶ γνώρισμαν, ὑπόθεσιν τῆς κόρης. Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, τὸ θελητὸν ἐκπλήρωσον τὸ κακοτυχημένον. Εὐθὺς ὑπεχαιρέτησε τὸν ζευγηλάτην τότε καὶ μετὰ πάσης τῆς σπουδῆς, μετὰ πολλοῦ τοῦ δρόμου ἔτρεχεν ὅλην τὴν ὁδὸν ὀλιγοψύχως ἔχων ὡς καί τι πάσχων ἄρρητα ἀπὸ μικροψυχίας.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 534
|
Μελανηφόρον εὕρηκεν γυναῖκαν καθημένην, ἦλθεν εἰς λόγους μετ’ αὐτῆς καὶ μετὰ λόγους ἄλλους τῆς κόρης τὴν ὑπόθεσιν ἤρξατο καταλέγειν, τὸ πῶς ἡρπάγην τὴν ἀρχὴν ἡ κόρη μετὰ δόλου καὶ μετὰ πάσης μηχανῆς καὶ μαγικοῦ τοῦ τρόπου καὶ πῶς οὐκ ἐγαλήνισεν ἐκ τῶν κακῶν ἐκείνη, ἀλλ’ ἔχει πάντοτε κλαθμὸν καὶ στεναγμοὺς καὶ θρήνους, καὶ πῶς πάλιν ὁ βασιλεὺς ἐξέβην εἰς ταξίδιν καὶ πόσον ἔχει τὸν καιρὸν καὶ πόσην ἔχει μάχην. Ἡ κόρη δὲ ἀπέμεινεν μόνη, μεμονωμένη, εὗρε καιρὸν τοῦ στεναγμοῦ καὶ τοῦ κλαθμοῦ τὴν ὥραν. Καθ’ ὥραν γὰρ ὀλιγωρεῖ, κατὰ στιγμὴν στενάζει, ὄνομα κράζει καὶ θρηνεῖ καὶ παρευθὺς νεκροῦται, κράζει, δοκῶ, «Καλλίμαχον, Καλλίμαχον στριγγίζει· ἂν τύχῃ δὲ Καλλίμαχος ὁ δράκων ἐκαλεῖτο. Δράκαινα γὰρ ἡ δέσποινα, ὡς λέγουσι τὴν κόρην, ἀλλὰ τὸ σχῆμα τὸ γλυκὺ τῆς κόρης οὐκ ἐκφαίνει.
|
Τρία καὶ γὰρ ἐφάνησαν πράγματα παρὰ φύσιν, τὸ δακτυλίδιν τὸ χρυσὸν τοῦτο, τὸ χάριν ἔχον, ἄν τις αὐτὸ πρὸς χέριν του φορέσῃ, νὰ πετάσῃ· καὶ τὸ καρκάλλιν τὸ λαμπρόν, τὸ μεμαργαρωμένον, ὅπερ ἐντὸς εὑρέθηκεν τοῦ δράκοντος τοῖς οἴκοις, τὸ χάριν ἔχον, ἂν τμηθῇ σάρκα καὶ παρὰ φύσιν, ἂν μώλωπας καὶ τραύματα ἀνθρώπου παρὰ φύσιν, ὅσα παρὰ τὴν δύναμιν εἴπῃς, ἂν τὸ φορέσῃ, τοῦτο τὸ λαμπροκάρκαλλον εὕρῃ τὴν θεραπείαν· καὶ τρίτον τὸ κακότροπον τοῦτο τῆς γραίας μῆλον τὸ φύσιν ἔχον θανατεῖν καὶ πάλιν ζῆν καὶ βλέπειν. Ἂν πρὸς μικρὸν ἐξέβημεν τοῦ λόγου καὶ τῆς στράτας, αὖθις τοῦ λόγου τὴν ὁρμὴν κρατήσωμεν καὶ πάλιν. Ὅμως ποτὲ μετὰ πολλοῦ τοῦ δρόμου καὶ τοῦ κόπου εἰς τὸ παλάτιν ἔφθασεν καὶ τὸ παλάτιν εἶδεν· εἶδεν ἐκεῖ τὸ πένθιμον, μελανοφόρον σχῆμαν καὶ τὸ τριχοστρογγύλισμαν τῶν πολιτῶν ἐκείνων καὶ μετὰ ξένου σχήματος, ὥσπερ ὁδίτης ξένος, πρὸς τὸ παλάτιν ἔφθασεν, ἐκάθησεν ὡς ξένος.Καὶ καθ’ ὁδὸν ὑπήντησεν ἀνθρώπους κουρεμένους, μετὰ πενθίμου σχήματος, μελανηφόρους ὅλους, καὶ πάλιν ἀνερώτησεν τοῦ σχήματος τὸν τρόπον καὶ πάλιν ἤκουσεν αὐτοὺς τοὺς λόγους τοὺς προτέρους· πὼς «ἐκ τὸ δρακοντόκαστρον ὁ βασιλεὺς ἀπῆρεν τὴν δράκαιναν καὶ δέσποιναν εἰς τὸ παλάτιν ἔχει καὶ πρὸς δρακαίνης θέλημαν μελενδυτοῦμεν ὅλοι. Καὶ τί βαστάζεις, οὐρανέ, καὶ δὲν χαλᾷς καὶ πίπτεις, γῆ καὶ οὐδὲν διχάζεσαι καὶ μόνην καταπίνεις ὁποὺ μᾶς ἐκονόμησεν τὴν συμφορὰν ἐτούτην;» Μανθάνει πάλιν καὶ μικρὸν συνεπαρηγορήθην καὶ γίνεται θερμότερος, εἰς τὸ παλάτιν τρέχει, ἀλλ’ ὅτι μὴ παρὰ στιγμὴν εἰς τὸ παλάτιν φθάνει, στενοχωρεῖται τὸν καιρόν, ἀγανακτεῖ τὴν ὥραν καὶ κατακρίνειν ἤρξατο τὴν τῶν ἀνθρώπων φύσιν, ὅτι μὴ ταύτην ἔπλασεν ὑπόπτερον νὰ τρέχῃ. Τὸ γὰρ καλὸν καὶ θαυμαστὸν ἐκεῖνον δακτυλίδιν τὸ χαριζόμενον πτερὰ τὴν τῶν ἀνθρώπων φύσιν ἀπώλεσεν ὡς ἔτυχεν ὅταν ἐθανατώθην.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 538
|
Κἂν καὶ τῶν θρήνων καὶ κλαθμῶν ἀνατροπὴν οὐκ ἔχει· ἂν εἶδες κάλλος, ἄνθρωπε, τῆς γυναικὸς ἐκείνης πῶς ἐμαράνθη πρὸ καιροῦ ἀπὸ κλαθμοῦ καὶ πόνου ὡς ἐν τῷ θέρει ψύγεται πολλάκις καὶ τὸ ῥόδον, πλὴν κἂν ψυγῇ καὶ μαρανθῇ, πάλιν ἀνθεῖ τὴν χάριν. Ὅταν ἐκ πόνου καὶ κλαθμοῦ λιποθυμήσῃ, πέσῃ, εἰ μὴ τὴν φθάσῃ τὸ νερόν, ποσῶς οὐκ ἀναφέρει. Οἱ τάχα γοῦν παρήγοροι καὶ φύλακες τῆς κόρης μετὰ μεθόδου τὸ νερὸν ἐποίκασιν νὰ τρέχῃ. Ἁπλῶς ἂν εἶδες τὸν κλαθμὸν καὶ θρῆνον τὸν τῆς κόρης, νὰ φρίξῃς. Ἐξεμάρανεν πᾶσαν ἀνθρώπου φύσιν· ἀπὸ δὲ τοῦ θρηνήματος εἰς τέλος ἀπελείφθην». Ἐκεῖνος ἀνεστέναξεν, εἶπεν· «πονῶ τὴν κόρην», τάχα μικρὸν ἐβάσταξεν, εἶτα λιποθυμήσας ἔπεσεν ἄψυχος, νεκρός, ἀνασασμὸν οὐκ εἶχεν. Ἀνέστησέν τον ἡ γυνή, λέγει τον· «τί πανθάνεις;» Ἐκεῖνος εἶπεν· «ἀδελφή, καὶ ταῦτα τὰ μὲ λέγεις εἰς θρῆνον νὰ κινήσουσιν καὶ τοὺς ἀψύχους λίθους». Ἐκείνη λέγει πρὸς αὐτόν· «ἀπὄνα λόγον μόνον ἐσυνετρίβης τὴν ψυχήν, ἐθλίβης τὴν καρδίαν;
|
Μελανηφόρον εὕρηκεν γυναῖκαν καθημένην, ἦλθεν εἰς λόγους μετ’ αὐτῆς καὶ μετὰ λόγους ἄλλους τῆς κόρης τὴν ὑπόθεσιν ἤρξατο καταλέγειν, τὸ πῶς ἡρπάγην τὴν ἀρχὴν ἡ κόρη μετὰ δόλου καὶ μετὰ πάσης μηχανῆς καὶ μαγικοῦ τοῦ τρόπου καὶ πῶς οὐκ ἐγαλήνισεν ἐκ τῶν κακῶν ἐκείνη, ἀλλ’ ἔχει πάντοτε κλαθμὸν καὶ στεναγμοὺς καὶ θρήνους, καὶ πῶς πάλιν ὁ βασιλεὺς ἐξέβην εἰς ταξίδιν καὶ πόσον ἔχει τὸν καιρὸν καὶ πόσην ἔχει μάχην. Ἡ κόρη δὲ ἀπέμεινεν μόνη, μεμονωμένη, εὗρε καιρὸν τοῦ στεναγμοῦ καὶ τοῦ κλαθμοῦ τὴν ὥραν. Καθ’ ὥραν γὰρ ὀλιγωρεῖ, κατὰ στιγμὴν στενάζει, ὄνομα κράζει καὶ θρηνεῖ καὶ παρευθὺς νεκροῦται, κράζει, δοκῶ, «Καλλίμαχον, Καλλίμαχον στριγγίζει· ἂν τύχῃ δὲ Καλλίμαχος ὁ δράκων ἐκαλεῖτο. Δράκαινα γὰρ ἡ δέσποινα, ὡς λέγουσι τὴν κόρην, ἀλλὰ τὸ σχῆμα τὸ γλυκὺ τῆς κόρης οὐκ ἐκφαίνει.Τρία καὶ γὰρ ἐφάνησαν πράγματα παρὰ φύσιν, τὸ δακτυλίδιν τὸ χρυσὸν τοῦτο, τὸ χάριν ἔχον, ἄν τις αὐτὸ πρὸς χέριν του φορέσῃ, νὰ πετάσῃ· καὶ τὸ καρκάλλιν τὸ λαμπρόν, τὸ μεμαργαρωμένον, ὅπερ ἐντὸς εὑρέθηκεν τοῦ δράκοντος τοῖς οἴκοις, τὸ χάριν ἔχον, ἂν τμηθῇ σάρκα καὶ παρὰ φύσιν, ἂν μώλωπας καὶ τραύματα ἀνθρώπου παρὰ φύσιν, ὅσα παρὰ τὴν δύναμιν εἴπῃς, ἂν τὸ φορέσῃ, τοῦτο τὸ λαμπροκάρκαλλον εὕρῃ τὴν θεραπείαν· καὶ τρίτον τὸ κακότροπον τοῦτο τῆς γραίας μῆλον τὸ φύσιν ἔχον θανατεῖν καὶ πάλιν ζῆν καὶ βλέπειν. Ἂν πρὸς μικρὸν ἐξέβημεν τοῦ λόγου καὶ τῆς στράτας, αὖθις τοῦ λόγου τὴν ὁρμὴν κρατήσωμεν καὶ πάλιν. Ὅμως ποτὲ μετὰ πολλοῦ τοῦ δρόμου καὶ τοῦ κόπου εἰς τὸ παλάτιν ἔφθασεν καὶ τὸ παλάτιν εἶδεν· εἶδεν ἐκεῖ τὸ πένθιμον, μελανοφόρον σχῆμαν καὶ τὸ τριχοστρογγύλισμαν τῶν πολιτῶν ἐκείνων καὶ μετὰ ξένου σχήματος, ὥσπερ ὁδίτης ξένος, πρὸς τὸ παλάτιν ἔφθασεν, ἐκάθησεν ὡς ξένος.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 546
|
Λοιπὸν ἂν ἐπερέτρεχες, ἂν ἔτυχες, ἂν εἶδες, νὰ παραλύθης ἐκ παντός, νὰ παρατράπης τότε». Ἀλλὰ ἐκεῖνος δύναμιν οὐκ εἶχεν ἀπομένειν, οὐδὲ βαστάζειν στέρησιν τῆς ποθουμένης κόρης, εὐθὺς ἐμετεκάθησεν, ἐπῆγεν εἰς τὸν κῆπον. Ὡς οἶδεν, ὡς ἐγνώρισεν, ὡς ἔμαθεν τὰ πάντα, Καλλίμαχος μετέβηκεν, ἔρχεται πρὸς κῆπον. Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, ἄλλαξε τὸ κακόγνωμον καὶ παρηγόρησέ το καὶ ποῖσε το γλυκύτερον καὶ βάλε το εἰς τέλος. Εὗρεν ἐκεῖ τὸν κηπουρὸν ποτίζοντα τὸν κῆπον, ἐκάθησεν ἐφ’ ἱκανὸν πρὸς τὴν τοῦ κήπου θύραν, ἐκάθησεν, ἐγνώρισεν ἀπὸ νεροῦ τὴν φλόγαν καὶ τὸ καμίνιν καὶ τὸ πῦρ καὶ τὴν τῆς κόρης φλόγαν, θέλων λαλῆσαι καὶ σιγῶν καὶ λογισμὸν συνάγων. Ὁρίζει γὰρ καὶ κράζουσι τὸν κηπουρόν· αὐθώρει, καὶ μετ’ αὐτὸν τὸ κράξιμον ψυχὴν ἐξανεσπᾶτο· «ἄγωμε, βάλε, κηπουρέ, νερὸ εἰς τὴν βισκίναν, τὸ σουληνάριν γέμισε τὸ ἔλεγα νὰ τρέχῃ, νὰ βρέχεται κατὰ στιγμὴν ἡ δέσποινα, καθ’ ὥραν».
|
Κἂν καὶ τῶν θρήνων καὶ κλαθμῶν ἀνατροπὴν οὐκ ἔχει· ἂν εἶδες κάλλος, ἄνθρωπε, τῆς γυναικὸς ἐκείνης πῶς ἐμαράνθη πρὸ καιροῦ ἀπὸ κλαθμοῦ καὶ πόνου ὡς ἐν τῷ θέρει ψύγεται πολλάκις καὶ τὸ ῥόδον, πλὴν κἂν ψυγῇ καὶ μαρανθῇ, πάλιν ἀνθεῖ τὴν χάριν. Ὅταν ἐκ πόνου καὶ κλαθμοῦ λιποθυμήσῃ, πέσῃ, εἰ μὴ τὴν φθάσῃ τὸ νερόν, ποσῶς οὐκ ἀναφέρει. Οἱ τάχα γοῦν παρήγοροι καὶ φύλακες τῆς κόρης μετὰ μεθόδου τὸ νερὸν ἐποίκασιν νὰ τρέχῃ. Ἁπλῶς ἂν εἶδες τὸν κλαθμὸν καὶ θρῆνον τὸν τῆς κόρης, νὰ φρίξῃς. Ἐξεμάρανεν πᾶσαν ἀνθρώπου φύσιν· ἀπὸ δὲ τοῦ θρηνήματος εἰς τέλος ἀπελείφθην». Ἐκεῖνος ἀνεστέναξεν, εἶπεν· «πονῶ τὴν κόρην», τάχα μικρὸν ἐβάσταξεν, εἶτα λιποθυμήσας ἔπεσεν ἄψυχος, νεκρός, ἀνασασμὸν οὐκ εἶχεν. Ἀνέστησέν τον ἡ γυνή, λέγει τον· «τί πανθάνεις;» Ἐκεῖνος εἶπεν· «ἀδελφή, καὶ ταῦτα τὰ μὲ λέγεις εἰς θρῆνον νὰ κινήσουσιν καὶ τοὺς ἀψύχους λίθους». Ἐκείνη λέγει πρὸς αὐτόν· «ἀπὄνα λόγον μόνον ἐσυνετρίβης τὴν ψυχήν, ἐθλίβης τὴν καρδίαν;Μελανηφόρον εὕρηκεν γυναῖκαν καθημένην, ἦλθεν εἰς λόγους μετ’ αὐτῆς καὶ μετὰ λόγους ἄλλους τῆς κόρης τὴν ὑπόθεσιν ἤρξατο καταλέγειν, τὸ πῶς ἡρπάγην τὴν ἀρχὴν ἡ κόρη μετὰ δόλου καὶ μετὰ πάσης μηχανῆς καὶ μαγικοῦ τοῦ τρόπου καὶ πῶς οὐκ ἐγαλήνισεν ἐκ τῶν κακῶν ἐκείνη, ἀλλ’ ἔχει πάντοτε κλαθμὸν καὶ στεναγμοὺς καὶ θρήνους, καὶ πῶς πάλιν ὁ βασιλεὺς ἐξέβην εἰς ταξίδιν καὶ πόσον ἔχει τὸν καιρὸν καὶ πόσην ἔχει μάχην. Ἡ κόρη δὲ ἀπέμεινεν μόνη, μεμονωμένη, εὗρε καιρὸν τοῦ στεναγμοῦ καὶ τοῦ κλαθμοῦ τὴν ὥραν. Καθ’ ὥραν γὰρ ὀλιγωρεῖ, κατὰ στιγμὴν στενάζει, ὄνομα κράζει καὶ θρηνεῖ καὶ παρευθὺς νεκροῦται, κράζει, δοκῶ, «Καλλίμαχον, Καλλίμαχον στριγγίζει· ἂν τύχῃ δὲ Καλλίμαχος ὁ δράκων ἐκαλεῖτο. Δράκαινα γὰρ ἡ δέσποινα, ὡς λέγουσι τὴν κόρην, ἀλλὰ τὸ σχῆμα τὸ γλυκὺ τῆς κόρης οὐκ ἐκφαίνει.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 55
|
Εὗρον τὰς πόρτας τὰς λαμπρὰς τούτου, τὰς πολυτίμους, εἶδον τοὺς ὄφεις, ἔφριξαν τοὺς πυλωροὺς ἐκείνους. Οὐκ ἔγνωσαν τὴν φοβερὰν καὶ θαυμασίαν πόλιν, τίνος τὸ κάστρον τὸ λαμπρόν, τίνα δεσπότην ἔχει. Οἱ μὲν γὰρ ἐπεστράφησαν, ἐστάλησαν ὀπίσω, τάχα μὴ γένωνται τροφὴ τῶν πυλωρῶν ἐκείνων· εἶδαν, ἐξεθαβήθησαν, ἐτράπησαν, ἐφύγαν. Στάσις καὶ λόγος καὶ βουλὴ πρὸς τὴν βουλὴν καὶ πρᾶξιν ὁμοῦ τριῶν τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ τοῦ Καλλιμάχου. Ὁ πρῶτος εἶπεν· «ἐκ παντὸς ἰδοὺ τὸ κάστρον τοῦτο ἄμαχον, ἀνυπόστατον, ἀδούλωτον καθόλου· τίς καταστήσει πόλεμον καὶ τίς κινήσει μάχην καὶ τίς συστήσει ταραχὴν μετὰ θηρίων φύσιν; Βλέπω παντὸς ἀπὸ χρυσοῦ τὸ κάστρον μὲ μαργάρων καὶ λίθων πολυτέλειαν πολλῶν συσκευασμένον, ὄφεις μεγάλοι καὶ φρικτοὶ καὶ παρὰ φύσιν πρᾶγμα ἄγρυπνοι νὰ φυλάσσουσιν τὸ κάστρον καὶ προσέχουν· καὶ συνεικάζω κατὰ νοῦν, ἁπάντων τούτων ἔνι ἄρχων, αὐθέντης, βασιλεὺς ἀνθρωποφάγος δράκων. Βλέπετε καὶ σκοπήσετε, στρέψετε κατὰ νοῦ σας, μὴ νικηθῶμεν τῷ χρυσῷ καὶ τοῖς μαργάροις τούτοις.
|
Αἱ δὲ τοῦ κάστρου πύλαι μέγα τι πρᾶγμα καὶ φρικτὸν καὶ κάλλος μετὰ φόβου· χρυσὸς καὶ λιθομάργαροι, πλὴν τῶν προτιμητέων, τῶν πολυτίμων, τῶν καλῶν καὶ τῶν ἐνδοξοτέρων, καὶ τάξιν ἐπαρμόζουσιν πρὸς εἶδος ἐξομπλίου, ἀλλ’ οὐχ ἁπλῶς καὶ τυχερῶς εἶχον τὴν ἁρμονίαν. Καὶ ζῶντες ὄφεις εἰς αὐτὰς τὰς κεκλεισμένας πύλας, ὄφεις μεγάλοι, φοβεροὶ καὶ θῆρες παρὰ φύσιν, ἄγρυπνοι φύλακες ὀξεῖς τοῦ τηλικούτου κάστρου ὀρτῶσι, δράκοντες φρικτοὶ καὶ πυλωροὶ θηρία, ἅ τις ἰδὼν ἀπέθανεν ἀπὸ τοῦ φόβου μόνου. Τοῦ κάστρου τὴν λαμπρότηταν καὶ τῶν πυργοδωμάτων ὡς εἶδον, ἐξεπλάγησαν, ἐθαύμασαν ἐκεῖνοι· εἶδον χρυσοῦ λαμπρότητα καὶ λίθων καὶ μαργάρων καὶ πᾶσαν ἄλλην καλλονὴν ὅσην τὸ κάστρον εἶχεν. Ἀλλ’ ἦν τὸ τεῖχος ὑψηλόν, εἰσέλευσιν οὐκ εἶχεν· ἄνθρωπος οὐ παρέτρεχεν, οὐδὲ θηρίου φύσις, οὐδὲ πτηνόν, οὐδὲ στρουθός· ἄγριος ἦν ὁ τόπος. Ἀνέτρεχον, παρέτρεχον, τὴν εἴσοδον ἐζήτουν· εἶχεν γὰρ πύργους ὑψηλούς, οὐρανομήκεις τοίχους.Πρὸς ὁρισμοὺς καὶ συμβουλὰς καὶ πατρικὰς θελήσεις καὶ πρὸς ἐλπίδα στέμματος τοῦ βασιλικωτάτου οὐ συντελοῦσι χάριτες οὐδὲ τερπνότης τόπων.» Πρὸς ταύτην οὖν τὴν συμβουλὴν καὶ πρὸς τοὺς λόγους τούτου ἀφήνουσιν τὰς χάριτας ὅσας ὁ τόπος εἶχεν καὶ πάλιν ἀρματώνουνται καὶ πάλιν ὑπαγαίνουν. Καὶ μετὰ στράταν ἱκανὴν ἔχει κρημνώδη τόπον, εἰς ὃν οὐδόλως ἄνθρωπος ὑπέφανεν ποτέ του, ἀλλ’ οὐδὲ θὴρ οὐδὲ πτηνὸν οὐδὲ κνωδάλου φύσις. Καὶ μετὰ τὴν παραδρομὴν καὶ τοῦ τοσούτου τόπου εἰς κάστρον κατηντήσασιν μέγα, φρικτὸν καὶ ξένον· οἱ τρεῖς ὁμοῦ κατήντησαν, ἔφθασαν εἰς τὸ κάστρον, αὐτὸ τὸ δρακοντόκαστρον τὸ φοβερὸν καὶ μέγα. Ἔκφρασις πανεξαίρετος, τοῦ δράκοντος τὸ κάστρον. Τὸ τεῖχος ἦτον ὑψηλόν, ὁλόχρυσον ἀπέξω, καὶ τοῦ χρυσοῦ τὸ καθαρόν, τὸ στίλβον τὸ τοῦ κάλλους ἐνίκα πάσας ἐκ παντὸς ἡλιακὰς ἀκτῖνας· τὸ δέ γε σφυρηλάτημα τῶν ἀκροπυργωμάτων ἀπὸ συμμίκτου καὶ χρυσοῦ καὶ λίθων καὶ μαργάρων. Οὕτως τὸ κάστρον πάντερπνον.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 552
|
Αἷμαν εὐθὺς ἐστάλαξεν εἰς τὴν ψυχὴν ἐκείνου· λέγει· «καλὸν τὸ κάθησθαι, οὐκ ἔνι καὶ προσμένειν, καταναμένειν τὸν καιρὸν καὶ καρτερεῖν τὴν ὥραν· ἀλλ’ ἔμπω πρὸς τὸν κηπουρὸν καὶ χαιρετήσω τοῦτον». Εὐθὺς ἀνέστην, ἔρχεται, σεβαίνει πρὸς τὸν κῆπον καὶ χαιρετᾷ τὸν κηπουρὸν καὶ λέγει πρὸς ἐκεῖνον· Βλέπε τῆς τύχης τὴν φοράν, τὸ κλῶσμαν τὸ τοῦ χρόνου· μὴ μακαρίσῃς ἄνθρωπον ποτέ σου πρὸ τοῦ τέλους. «Καλῶς εὗρον τὸν κύρην μου· πολὺν τὸν κόπον ἔχεις. Θαυμάζω πῶς τὸν ἐμπορεῖς, θαυμάζω πῶς βαστάζεις, καὶ τότε γέρων ἄνθρωπος μόνος εἰς τόσον κῆπον». Ἐκεῖνος λέγει· «τέκνον μου, τὸν κόπον οὐ βαστάζω, ἀλλὰ τὸ νεροφόρημαν οὐ δύναμαι δουλεύειν· ἀνάθεμα καὶ τὸν καιρόν, ἀνάθεμα τὴν ὥραν, ὅταν αὐτὴν τὴν δέσποιναν εἰς τοῦτο τὸ παλάτιν ἀπήρασιν, ἐφέρασιν τὰ μαγικὰ τῆς γραίας. Αὐτὴν ἐξετζιγάρισεν, ἡμεῖς ἀγανακτοῦμεν καὶ κόσμος ὅλος μελανῇ ἐβάφη καταδίκῃ».
|
Λοιπὸν ἂν ἐπερέτρεχες, ἂν ἔτυχες, ἂν εἶδες, νὰ παραλύθης ἐκ παντός, νὰ παρατράπης τότε». Ἀλλὰ ἐκεῖνος δύναμιν οὐκ εἶχεν ἀπομένειν, οὐδὲ βαστάζειν στέρησιν τῆς ποθουμένης κόρης, εὐθὺς ἐμετεκάθησεν, ἐπῆγεν εἰς τὸν κῆπον. Ὡς οἶδεν, ὡς ἐγνώρισεν, ὡς ἔμαθεν τὰ πάντα, Καλλίμαχος μετέβηκεν, ἔρχεται πρὸς κῆπον. Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, ἄλλαξε τὸ κακόγνωμον καὶ παρηγόρησέ το καὶ ποῖσε το γλυκύτερον καὶ βάλε το εἰς τέλος. Εὗρεν ἐκεῖ τὸν κηπουρὸν ποτίζοντα τὸν κῆπον, ἐκάθησεν ἐφ’ ἱκανὸν πρὸς τὴν τοῦ κήπου θύραν, ἐκάθησεν, ἐγνώρισεν ἀπὸ νεροῦ τὴν φλόγαν καὶ τὸ καμίνιν καὶ τὸ πῦρ καὶ τὴν τῆς κόρης φλόγαν, θέλων λαλῆσαι καὶ σιγῶν καὶ λογισμὸν συνάγων. Ὁρίζει γὰρ καὶ κράζουσι τὸν κηπουρόν· αὐθώρει, καὶ μετ’ αὐτὸν τὸ κράξιμον ψυχὴν ἐξανεσπᾶτο· «ἄγωμε, βάλε, κηπουρέ, νερὸ εἰς τὴν βισκίναν, τὸ σουληνάριν γέμισε τὸ ἔλεγα νὰ τρέχῃ, νὰ βρέχεται κατὰ στιγμὴν ἡ δέσποινα, καθ’ ὥραν».Κἂν καὶ τῶν θρήνων καὶ κλαθμῶν ἀνατροπὴν οὐκ ἔχει· ἂν εἶδες κάλλος, ἄνθρωπε, τῆς γυναικὸς ἐκείνης πῶς ἐμαράνθη πρὸ καιροῦ ἀπὸ κλαθμοῦ καὶ πόνου ὡς ἐν τῷ θέρει ψύγεται πολλάκις καὶ τὸ ῥόδον, πλὴν κἂν ψυγῇ καὶ μαρανθῇ, πάλιν ἀνθεῖ τὴν χάριν. Ὅταν ἐκ πόνου καὶ κλαθμοῦ λιποθυμήσῃ, πέσῃ, εἰ μὴ τὴν φθάσῃ τὸ νερόν, ποσῶς οὐκ ἀναφέρει. Οἱ τάχα γοῦν παρήγοροι καὶ φύλακες τῆς κόρης μετὰ μεθόδου τὸ νερὸν ἐποίκασιν νὰ τρέχῃ. Ἁπλῶς ἂν εἶδες τὸν κλαθμὸν καὶ θρῆνον τὸν τῆς κόρης, νὰ φρίξῃς. Ἐξεμάρανεν πᾶσαν ἀνθρώπου φύσιν· ἀπὸ δὲ τοῦ θρηνήματος εἰς τέλος ἀπελείφθην». Ἐκεῖνος ἀνεστέναξεν, εἶπεν· «πονῶ τὴν κόρην», τάχα μικρὸν ἐβάσταξεν, εἶτα λιποθυμήσας ἔπεσεν ἄψυχος, νεκρός, ἀνασασμὸν οὐκ εἶχεν. Ἀνέστησέν τον ἡ γυνή, λέγει τον· «τί πανθάνεις;» Ἐκεῖνος εἶπεν· «ἀδελφή, καὶ ταῦτα τὰ μὲ λέγεις εἰς θρῆνον νὰ κινήσουσιν καὶ τοὺς ἀψύχους λίθους». Ἐκείνη λέγει πρὸς αὐτόν· «ἀπὄνα λόγον μόνον ἐσυνετρίβης τὴν ψυχήν, ἐθλίβης τὴν καρδίαν;
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 558
|
Καὶ πάλιν ὁ Καλλίμαχος τὸν κηπουρὸν ἐλάλει· «μέγας ὁ κῆπος ὡς ὁρῶ καὶ μέγαν κόπον ἔχει, ὅμως ἐγὼ καὶ κηπουρός, ἐγὼ πτωχὸς καὶ ξένος· ἂν θέλῃς, μισταρεύσου με μετὰ ψωμὶν καὶ μόνον». Ὁ κηπουρὸς ἐπνίγετον καὶ μισταργὸν ἐζήτα καὶ σύντροφον ἐγύρευεν εἰς τοῦ νεροῦ τὸν κόπον· ὡς εὗρε τοῦτον ἄγουρον, ξένον, ἐξ ἄλλης χώρας, νέον δυνάμενον ἀρκεῖν εἰς τὸν τοσοῦτον κόπον … Καὶ τὸν μὲν κηποφύλακα τὸν γέρονταν ἐκεῖνον καλὸν ἐφάνη τὸ πραχθὲν πρὸς τὸν τοσοῦτον κόπον, τὸν δὲ Καλλίμαχον αὐτόν, τὸν μισταργὸν ἐκεῖνον ὑπέρκαλον εἰσέδοξεν, γλυκύτερον ἐφάνη, λέγων εἰς νοῦν καὶ λογισμόν· «ἐγὼ δουλεύσω πάλιν τὸ σῶμα τὸ παράξενον τῆς ἀσυγκρίτου κόρης· ἐγώ ποτε τὰ τραύματα, τοὺς μώλωπας, τὰ πάθη ἀνεμασσόμην, ἔβλεπα, ἔδιδα θεραπείαν, ἐγὼ καὶ πάλιν σήμερον καλῶς ὑπηρετήσω, νεροφορήσω τὸν καιρόν, παρηγορήσω ταύτην. Ἂν ἤξευρες τὸν δουλευτὴν τοῦ δροσισμοῦ σου τούτου, τὴν φλόγαν σου τὴν σῆς ψυχῆς ὅλην κατεδροσίστης. Ὅμως ἐγγὺς ὁ δροσισμός· εὐχαριστῶ τὴν τύχην, ὅτι καὶ πάλιν μετὰ σοῦ φέρει μοιρογραφῆναι».
|
Αἷμαν εὐθὺς ἐστάλαξεν εἰς τὴν ψυχὴν ἐκείνου· λέγει· «καλὸν τὸ κάθησθαι, οὐκ ἔνι καὶ προσμένειν, καταναμένειν τὸν καιρὸν καὶ καρτερεῖν τὴν ὥραν· ἀλλ’ ἔμπω πρὸς τὸν κηπουρὸν καὶ χαιρετήσω τοῦτον». Εὐθὺς ἀνέστην, ἔρχεται, σεβαίνει πρὸς τὸν κῆπον καὶ χαιρετᾷ τὸν κηπουρὸν καὶ λέγει πρὸς ἐκεῖνον· Βλέπε τῆς τύχης τὴν φοράν, τὸ κλῶσμαν τὸ τοῦ χρόνου· μὴ μακαρίσῃς ἄνθρωπον ποτέ σου πρὸ τοῦ τέλους. «Καλῶς εὗρον τὸν κύρην μου· πολὺν τὸν κόπον ἔχεις. Θαυμάζω πῶς τὸν ἐμπορεῖς, θαυμάζω πῶς βαστάζεις, καὶ τότε γέρων ἄνθρωπος μόνος εἰς τόσον κῆπον». Ἐκεῖνος λέγει· «τέκνον μου, τὸν κόπον οὐ βαστάζω, ἀλλὰ τὸ νεροφόρημαν οὐ δύναμαι δουλεύειν· ἀνάθεμα καὶ τὸν καιρόν, ἀνάθεμα τὴν ὥραν, ὅταν αὐτὴν τὴν δέσποιναν εἰς τοῦτο τὸ παλάτιν ἀπήρασιν, ἐφέρασιν τὰ μαγικὰ τῆς γραίας. Αὐτὴν ἐξετζιγάρισεν, ἡμεῖς ἀγανακτοῦμεν καὶ κόσμος ὅλος μελανῇ ἐβάφη καταδίκῃ».Λοιπὸν ἂν ἐπερέτρεχες, ἂν ἔτυχες, ἂν εἶδες, νὰ παραλύθης ἐκ παντός, νὰ παρατράπης τότε». Ἀλλὰ ἐκεῖνος δύναμιν οὐκ εἶχεν ἀπομένειν, οὐδὲ βαστάζειν στέρησιν τῆς ποθουμένης κόρης, εὐθὺς ἐμετεκάθησεν, ἐπῆγεν εἰς τὸν κῆπον. Ὡς οἶδεν, ὡς ἐγνώρισεν, ὡς ἔμαθεν τὰ πάντα, Καλλίμαχος μετέβηκεν, ἔρχεται πρὸς κῆπον. Ναί, μοιρογράφημα κακόν, ναί, μαινομένη τύχη, ἄλλαξε τὸ κακόγνωμον καὶ παρηγόρησέ το καὶ ποῖσε το γλυκύτερον καὶ βάλε το εἰς τέλος. Εὗρεν ἐκεῖ τὸν κηπουρὸν ποτίζοντα τὸν κῆπον, ἐκάθησεν ἐφ’ ἱκανὸν πρὸς τὴν τοῦ κήπου θύραν, ἐκάθησεν, ἐγνώρισεν ἀπὸ νεροῦ τὴν φλόγαν καὶ τὸ καμίνιν καὶ τὸ πῦρ καὶ τὴν τῆς κόρης φλόγαν, θέλων λαλῆσαι καὶ σιγῶν καὶ λογισμὸν συνάγων. Ὁρίζει γὰρ καὶ κράζουσι τὸν κηπουρόν· αὐθώρει, καὶ μετ’ αὐτὸν τὸ κράξιμον ψυχὴν ἐξανεσπᾶτο· «ἄγωμε, βάλε, κηπουρέ, νερὸ εἰς τὴν βισκίναν, τὸ σουληνάριν γέμισε τὸ ἔλεγα νὰ τρέχῃ, νὰ βρέχεται κατὰ στιγμὴν ἡ δέσποινα, καθ’ ὥραν».
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 562
|
Στενάζει, βάλλει τὸ νερόν, ποτίζει καὶ τὸν κῆπον, μοιρολογεῖ τραγῴδημαν, τούτους τοὺς λόγους λέγει· Ἰδοὺ τὸ μοιρολόγημαν τοῦ ξένου Καλλιμάχου τοῦ μισθαργοῦ, τοῦ κηπουροῦ, τοῦ νεροκουβαλήτου. «Στῆσον ἀπάρτι, τύχη μου, πλάνησιν τὴν τοσαύτην, στῆσον τὴν κακοπάθειαν καὶ τὸν παραδαρμόν μου, στῆσον τὸ τόσον μανικὸν καὶ τὸ κακόγνωμόν σου. Ἀρκοῦσι τά μ’ ἐλύπησες, ἀρκοῦν αἱ συμφορές μου. Τύχη, καὶ τί τό σ’ ἔπταισα, τύχη μου, τί σ’ ἐποῖκα καὶ τί παράλογον πρὸς σὲ ποτέ μου ἐνεθυμήθην καὶ τόσον τυραννίζεις με καὶ τόσον κακουχεῖς με; Καὶ τὸ νεροκουβάλημαν καὶ τὸ μιστάργωμά μου ἔχεις τα σὺ πρὸς ἔλεγχον καὶ χόρτασιν ἀπάρτι. Σελήνη μου καλόφωτε, βλέπεις τί τυραννοῦμαι· καὶ γὰρ βραδύ, παρακαλῶ, πέμψον μικρὰν ἀκτῖναν, εἰς τὸ παλάτιν ἂς σεβῇ, κανεὶς μηδὲν τὴν ἴδῃ, τὴν Χρυσορρόην ἂς εἰπῇ τὸ συχαρίκιν τοῦτο· «τὸν ἀγαπᾷς εὑρέθηκεν, ἀνέστη τὸν ἐξεύρεις καὶ σήμερον ὡς μισθαργὸς κηπεύει πρὸς τὸν κῆπον, νερὸν καὶ τὴν βισκίναν σου γεμίζει την καθ’ ὥραν, φλόγα νὰ σβήσῃ τῆς ψυχῆς, κόρη, τῆς ἰδικῆς σου.
|
Καὶ πάλιν ὁ Καλλίμαχος τὸν κηπουρὸν ἐλάλει· «μέγας ὁ κῆπος ὡς ὁρῶ καὶ μέγαν κόπον ἔχει, ὅμως ἐγὼ καὶ κηπουρός, ἐγὼ πτωχὸς καὶ ξένος· ἂν θέλῃς, μισταρεύσου με μετὰ ψωμὶν καὶ μόνον». Ὁ κηπουρὸς ἐπνίγετον καὶ μισταργὸν ἐζήτα καὶ σύντροφον ἐγύρευεν εἰς τοῦ νεροῦ τὸν κόπον· ὡς εὗρε τοῦτον ἄγουρον, ξένον, ἐξ ἄλλης χώρας, νέον δυνάμενον ἀρκεῖν εἰς τὸν τοσοῦτον κόπον … Καὶ τὸν μὲν κηποφύλακα τὸν γέρονταν ἐκεῖνον καλὸν ἐφάνη τὸ πραχθὲν πρὸς τὸν τοσοῦτον κόπον, τὸν δὲ Καλλίμαχον αὐτόν, τὸν μισταργὸν ἐκεῖνον ὑπέρκαλον εἰσέδοξεν, γλυκύτερον ἐφάνη, λέγων εἰς νοῦν καὶ λογισμόν· «ἐγὼ δουλεύσω πάλιν τὸ σῶμα τὸ παράξενον τῆς ἀσυγκρίτου κόρης· ἐγώ ποτε τὰ τραύματα, τοὺς μώλωπας, τὰ πάθη ἀνεμασσόμην, ἔβλεπα, ἔδιδα θεραπείαν, ἐγὼ καὶ πάλιν σήμερον καλῶς ὑπηρετήσω, νεροφορήσω τὸν καιρόν, παρηγορήσω ταύτην. Ἂν ἤξευρες τὸν δουλευτὴν τοῦ δροσισμοῦ σου τούτου, τὴν φλόγαν σου τὴν σῆς ψυχῆς ὅλην κατεδροσίστης. Ὅμως ἐγγὺς ὁ δροσισμός· εὐχαριστῶ τὴν τύχην, ὅτι καὶ πάλιν μετὰ σοῦ φέρει μοιρογραφῆναι».Αἷμαν εὐθὺς ἐστάλαξεν εἰς τὴν ψυχὴν ἐκείνου· λέγει· «καλὸν τὸ κάθησθαι, οὐκ ἔνι καὶ προσμένειν, καταναμένειν τὸν καιρὸν καὶ καρτερεῖν τὴν ὥραν· ἀλλ’ ἔμπω πρὸς τὸν κηπουρὸν καὶ χαιρετήσω τοῦτον». Εὐθὺς ἀνέστην, ἔρχεται, σεβαίνει πρὸς τὸν κῆπον καὶ χαιρετᾷ τὸν κηπουρὸν καὶ λέγει πρὸς ἐκεῖνον· Βλέπε τῆς τύχης τὴν φοράν, τὸ κλῶσμαν τὸ τοῦ χρόνου· μὴ μακαρίσῃς ἄνθρωπον ποτέ σου πρὸ τοῦ τέλους. «Καλῶς εὗρον τὸν κύρην μου· πολὺν τὸν κόπον ἔχεις. Θαυμάζω πῶς τὸν ἐμπορεῖς, θαυμάζω πῶς βαστάζεις, καὶ τότε γέρων ἄνθρωπος μόνος εἰς τόσον κῆπον». Ἐκεῖνος λέγει· «τέκνον μου, τὸν κόπον οὐ βαστάζω, ἀλλὰ τὸ νεροφόρημαν οὐ δύναμαι δουλεύειν· ἀνάθεμα καὶ τὸν καιρόν, ἀνάθεμα τὴν ὥραν, ὅταν αὐτὴν τὴν δέσποιναν εἰς τοῦτο τὸ παλάτιν ἀπήρασιν, ἐφέρασιν τὰ μαγικὰ τῆς γραίας. Αὐτὴν ἐξετζιγάρισεν, ἡμεῖς ἀγανακτοῦμεν καὶ κόσμος ὅλος μελανῇ ἐβάφη καταδίκῃ».
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 568
|
Ἀλλὰ τὴν δρόσον τῆς φλογὸς τῆς ἐρωτοκαμίνου τὰ χείλη του τὴν γέμουσιν, τὸ σῶμάν του τὴν γέμει.» Ποῖσε, σελήνη, μηχανήν, ποῖσε, σελήνη, πρᾶξιν.» Τοῦτο πολλάκις ἔλεγεν αὐτὸς τὸ μοιρολόγιν, ἐτρέχασιν τὰ ὀμμάτια του ὡς τρέχει τὸ ποτάμιν· καὶ μὲ τὸ κηποπότισμαν ὀλίγον κατ’ ὀλίγον εἰς τὸ παλάτιν ἔφθασεν, ἀνέβην, ἐγνωρίσθην. Τοῦ κηπουροῦ τὸν μισθαργόν, τὸν νεροφόρον τούτου ἅπαντες κατεγνώρισαν, ἐπρόσεχαν, ἠξεῦραν. Ἀναγνωρίζει τὸν κλαυθμὸν ὁκάποτε τῆς κόρης, εἰς τὴν φωνὴν ἀναισθητεῖ, νεκρὸς ἐπαπομένει. Καὶ πάλιν ἀπὸ τῆς φωνῆς συντόμως ἐμψυχοῦται· καὶ κράζει τὸν Καλλίμαχον ἡ κόρη μετὰ πόνου, μετὰ φωνῆς ἐρωτικῆς καὶ λυπημένου λόγου, τὴν Καλλιμάχου σύρριζον ἐξανασπᾷ καρδίαν. Λιποθυμεῖ Καλλίμαχος εἰς τὴν φωνὴν τῆς κόρης. Ἀλλ’ ὅτε παρακάθηται μόνον ἐγγὺς τῆς κόρης καὶ τὴν συναναγνώρισιν ἐλπίζει μετ’ ὀλίγον.
|
Στενάζει, βάλλει τὸ νερόν, ποτίζει καὶ τὸν κῆπον, μοιρολογεῖ τραγῴδημαν, τούτους τοὺς λόγους λέγει· Ἰδοὺ τὸ μοιρολόγημαν τοῦ ξένου Καλλιμάχου τοῦ μισθαργοῦ, τοῦ κηπουροῦ, τοῦ νεροκουβαλήτου. «Στῆσον ἀπάρτι, τύχη μου, πλάνησιν τὴν τοσαύτην, στῆσον τὴν κακοπάθειαν καὶ τὸν παραδαρμόν μου, στῆσον τὸ τόσον μανικὸν καὶ τὸ κακόγνωμόν σου. Ἀρκοῦσι τά μ’ ἐλύπησες, ἀρκοῦν αἱ συμφορές μου. Τύχη, καὶ τί τό σ’ ἔπταισα, τύχη μου, τί σ’ ἐποῖκα καὶ τί παράλογον πρὸς σὲ ποτέ μου ἐνεθυμήθην καὶ τόσον τυραννίζεις με καὶ τόσον κακουχεῖς με; Καὶ τὸ νεροκουβάλημαν καὶ τὸ μιστάργωμά μου ἔχεις τα σὺ πρὸς ἔλεγχον καὶ χόρτασιν ἀπάρτι. Σελήνη μου καλόφωτε, βλέπεις τί τυραννοῦμαι· καὶ γὰρ βραδύ, παρακαλῶ, πέμψον μικρὰν ἀκτῖναν, εἰς τὸ παλάτιν ἂς σεβῇ, κανεὶς μηδὲν τὴν ἴδῃ, τὴν Χρυσορρόην ἂς εἰπῇ τὸ συχαρίκιν τοῦτο· «τὸν ἀγαπᾷς εὑρέθηκεν, ἀνέστη τὸν ἐξεύρεις καὶ σήμερον ὡς μισθαργὸς κηπεύει πρὸς τὸν κῆπον, νερὸν καὶ τὴν βισκίναν σου γεμίζει την καθ’ ὥραν, φλόγα νὰ σβήσῃ τῆς ψυχῆς, κόρη, τῆς ἰδικῆς σου.Καὶ πάλιν ὁ Καλλίμαχος τὸν κηπουρὸν ἐλάλει· «μέγας ὁ κῆπος ὡς ὁρῶ καὶ μέγαν κόπον ἔχει, ὅμως ἐγὼ καὶ κηπουρός, ἐγὼ πτωχὸς καὶ ξένος· ἂν θέλῃς, μισταρεύσου με μετὰ ψωμὶν καὶ μόνον». Ὁ κηπουρὸς ἐπνίγετον καὶ μισταργὸν ἐζήτα καὶ σύντροφον ἐγύρευεν εἰς τοῦ νεροῦ τὸν κόπον· ὡς εὗρε τοῦτον ἄγουρον, ξένον, ἐξ ἄλλης χώρας, νέον δυνάμενον ἀρκεῖν εἰς τὸν τοσοῦτον κόπον … Καὶ τὸν μὲν κηποφύλακα τὸν γέρονταν ἐκεῖνον καλὸν ἐφάνη τὸ πραχθὲν πρὸς τὸν τοσοῦτον κόπον, τὸν δὲ Καλλίμαχον αὐτόν, τὸν μισταργὸν ἐκεῖνον ὑπέρκαλον εἰσέδοξεν, γλυκύτερον ἐφάνη, λέγων εἰς νοῦν καὶ λογισμόν· «ἐγὼ δουλεύσω πάλιν τὸ σῶμα τὸ παράξενον τῆς ἀσυγκρίτου κόρης· ἐγώ ποτε τὰ τραύματα, τοὺς μώλωπας, τὰ πάθη ἀνεμασσόμην, ἔβλεπα, ἔδιδα θεραπείαν, ἐγὼ καὶ πάλιν σήμερον καλῶς ὑπηρετήσω, νεροφορήσω τὸν καιρόν, παρηγορήσω ταύτην. Ἂν ἤξευρες τὸν δουλευτὴν τοῦ δροσισμοῦ σου τούτου, τὴν φλόγαν σου τὴν σῆς ψυχῆς ὅλην κατεδροσίστης. Ὅμως ἐγγὺς ὁ δροσισμός· εὐχαριστῶ τὴν τύχην, ὅτι καὶ πάλιν μετὰ σοῦ φέρει μοιρογραφῆναι».
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 574
|
Ἡμέραν ὅλην τὰς φωνὰς τῆς κόρης οὐ βαστάζει καὶ πνίγεται τὰς πνιγμονάς, ἀγανακτεῖ τοὺς πόνους, ἀλλ’ ὑποφέρει καὶ ζητεῖ καὶ μηχανᾶται τέχνην πῶς ἤδη λάθῃ τοὺς πολλοὺς καὶ γνωρισθῇ τῇ κόρῃ καὶ στήσῃ ταύτης τὸν κλαυθμόν. Ἀλλὰ φοβᾶται πάλιν μὴ γνωρισθῇ καὶ τὴν σιγὴν τῆς κόρης ἐκφαυλίσῃ. Λοιπὸν ἀναλογίζεται καὶ κατὰ νοῦν φροντίζει πῶς συλλαλήσει μετ’ αὐτῆς καὶ πῶς τὸ πλῆθος λάθῃ. Φροντίζει, κατακόπτεται, τὸν λογισμὸν δονεῖται· μόλις ποτὲ μετὰ πολλὰς καὶ συνεχεῖς φροντίδας ταύτην εὑρίσκει μηχανὴν εἰς γνώρισμαν τῆς κόρης. Ὅταν γὰρ συνελούσθησαν εἰς τὸ λουτρὸν ἐκεῖνον, ἐκεῖνον τὸ παράξενον λουτρὸν τοῦ χρυσοκάστρου τὸ γέμοντα τὰς ἡδονὰς καὶ χάριτας παντοίας, δακτυλιδόπουλον μικρὸν ἐπῆρεν ἐκ τὴν κόρην, ὅπερ αὐτῇ ἡ δέσποινα καὶ μάννα της ἐδῶκεν καὶ τοῦτο μόνον γνώρισμαν τῶν γεννητόρων εἶχεν. «Ἐκείνη πάντως ἂν ἰδῇ τὸ δακτυλίδιν τοῦτο, εὐθὺς γνωρίσει τὸ λοιπόν, ἀναγνωρίσει πόθεν καὶ πῶς εὑρέθη σήμερον, πῶς ἦλθεν εἰς τὸν κῆπον.
|
Ἀλλὰ τὴν δρόσον τῆς φλογὸς τῆς ἐρωτοκαμίνου τὰ χείλη του τὴν γέμουσιν, τὸ σῶμάν του τὴν γέμει.» Ποῖσε, σελήνη, μηχανήν, ποῖσε, σελήνη, πρᾶξιν.» Τοῦτο πολλάκις ἔλεγεν αὐτὸς τὸ μοιρολόγιν, ἐτρέχασιν τὰ ὀμμάτια του ὡς τρέχει τὸ ποτάμιν· καὶ μὲ τὸ κηποπότισμαν ὀλίγον κατ’ ὀλίγον εἰς τὸ παλάτιν ἔφθασεν, ἀνέβην, ἐγνωρίσθην. Τοῦ κηπουροῦ τὸν μισθαργόν, τὸν νεροφόρον τούτου ἅπαντες κατεγνώρισαν, ἐπρόσεχαν, ἠξεῦραν. Ἀναγνωρίζει τὸν κλαυθμὸν ὁκάποτε τῆς κόρης, εἰς τὴν φωνὴν ἀναισθητεῖ, νεκρὸς ἐπαπομένει. Καὶ πάλιν ἀπὸ τῆς φωνῆς συντόμως ἐμψυχοῦται· καὶ κράζει τὸν Καλλίμαχον ἡ κόρη μετὰ πόνου, μετὰ φωνῆς ἐρωτικῆς καὶ λυπημένου λόγου, τὴν Καλλιμάχου σύρριζον ἐξανασπᾷ καρδίαν. Λιποθυμεῖ Καλλίμαχος εἰς τὴν φωνὴν τῆς κόρης. Ἀλλ’ ὅτε παρακάθηται μόνον ἐγγὺς τῆς κόρης καὶ τὴν συναναγνώρισιν ἐλπίζει μετ’ ὀλίγον.Στενάζει, βάλλει τὸ νερόν, ποτίζει καὶ τὸν κῆπον, μοιρολογεῖ τραγῴδημαν, τούτους τοὺς λόγους λέγει· Ἰδοὺ τὸ μοιρολόγημαν τοῦ ξένου Καλλιμάχου τοῦ μισθαργοῦ, τοῦ κηπουροῦ, τοῦ νεροκουβαλήτου. «Στῆσον ἀπάρτι, τύχη μου, πλάνησιν τὴν τοσαύτην, στῆσον τὴν κακοπάθειαν καὶ τὸν παραδαρμόν μου, στῆσον τὸ τόσον μανικὸν καὶ τὸ κακόγνωμόν σου. Ἀρκοῦσι τά μ’ ἐλύπησες, ἀρκοῦν αἱ συμφορές μου. Τύχη, καὶ τί τό σ’ ἔπταισα, τύχη μου, τί σ’ ἐποῖκα καὶ τί παράλογον πρὸς σὲ ποτέ μου ἐνεθυμήθην καὶ τόσον τυραννίζεις με καὶ τόσον κακουχεῖς με; Καὶ τὸ νεροκουβάλημαν καὶ τὸ μιστάργωμά μου ἔχεις τα σὺ πρὸς ἔλεγχον καὶ χόρτασιν ἀπάρτι. Σελήνη μου καλόφωτε, βλέπεις τί τυραννοῦμαι· καὶ γὰρ βραδύ, παρακαλῶ, πέμψον μικρὰν ἀκτῖναν, εἰς τὸ παλάτιν ἂς σεβῇ, κανεὶς μηδὲν τὴν ἴδῃ, τὴν Χρυσορρόην ἂς εἰπῇ τὸ συχαρίκιν τοῦτο· «τὸν ἀγαπᾷς εὑρέθηκεν, ἀνέστη τὸν ἐξεύρεις καὶ σήμερον ὡς μισθαργὸς κηπεύει πρὸς τὸν κῆπον, νερὸν καὶ τὴν βισκίναν σου γεμίζει την καθ’ ὥραν, φλόγα νὰ σβήσῃ τῆς ψυχῆς, κόρη, τῆς ἰδικῆς σου.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 580
|
Καὶ μετ’ αὐτῆς τῆς μηχανῆς καὶ μετ’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου ἀναγνωρίσομεν ἡμεῖς, κἂν καὶ δοκῇ τῇ τύχῃ, τῶν γὰρ πραγμάτων τὴν φορὰν ἡ τύχη περιφέρει, ἐγὼ γνωρίσω παρευθύς, τὴν κόρην περιλάβω, ἐκείνη τὸν Καλλίμαχον ἀναγνωρίσει πάλιν, μετὰ τὴν ἀναγνώρισιν εὐθὺς καὶ συμπλακοῦμεν, καὶ τρέμω μήπως τὰς ψυχὰς εὐθὺς συννεκρωθῶμεν ἀπὸ φρικτοῦ τοῦ πράγματος, ἐξ ἀνεκφράστου τρόπου, καὶ συμπλακῶ τὰς χάριτας τῆς ἀσυγκρίτου κόρης, ἀναψυχώσω καὶ νεκρὰς ψυχὰς καὶ τεθλιμμένας. Αὐτὴν συστρέψω κατὰ νοῦν ἅπασαν τὴν μελέτην». Ἐπιχειρεῖ καὶ μηχανήν, ἐπιχειρεῖ καὶ τρόπον τὴν κόρην μετὰ προσοχῆς νὰ δῇ καὶ νὰ συντύχῃ. Ἐπῆγεν, ἀπεκοίτασεν δενδρὸν ἀπὸ τοῦ κήπου, εἰς ὃ πολλάκις ἤρχετο μετὰ κλαυθμοῦ ἡ κόρη καὶ παρεκάθητο νεκρὰ μετὰ πολλῆς ὀδύνης καὶ νεραντζέαν ἔβλεπεν ἐκ τὸ δενδρὸν ἐκεῖνον ὡς ἄνθρωπος ἀναίσθητος, παραπεφρονημένος. Καὶ τὸ δακτυλιδόπουλον εἰς τὸ νεράντζι δήνει μετὰ πολλῆς τῆς προσοχῆς, μετὰ πολλοῦ τοῦ τρόπου. Κατασκευῆς μηχάνημα φέρει πολλάκις βία, εἰς ὃ Καλλίμαχος τανῦν ἔποικεν ἐξ ἀνάγκης.
|
Ἡμέραν ὅλην τὰς φωνὰς τῆς κόρης οὐ βαστάζει καὶ πνίγεται τὰς πνιγμονάς, ἀγανακτεῖ τοὺς πόνους, ἀλλ’ ὑποφέρει καὶ ζητεῖ καὶ μηχανᾶται τέχνην πῶς ἤδη λάθῃ τοὺς πολλοὺς καὶ γνωρισθῇ τῇ κόρῃ καὶ στήσῃ ταύτης τὸν κλαυθμόν. Ἀλλὰ φοβᾶται πάλιν μὴ γνωρισθῇ καὶ τὴν σιγὴν τῆς κόρης ἐκφαυλίσῃ. Λοιπὸν ἀναλογίζεται καὶ κατὰ νοῦν φροντίζει πῶς συλλαλήσει μετ’ αὐτῆς καὶ πῶς τὸ πλῆθος λάθῃ. Φροντίζει, κατακόπτεται, τὸν λογισμὸν δονεῖται· μόλις ποτὲ μετὰ πολλὰς καὶ συνεχεῖς φροντίδας ταύτην εὑρίσκει μηχανὴν εἰς γνώρισμαν τῆς κόρης. Ὅταν γὰρ συνελούσθησαν εἰς τὸ λουτρὸν ἐκεῖνον, ἐκεῖνον τὸ παράξενον λουτρὸν τοῦ χρυσοκάστρου τὸ γέμοντα τὰς ἡδονὰς καὶ χάριτας παντοίας, δακτυλιδόπουλον μικρὸν ἐπῆρεν ἐκ τὴν κόρην, ὅπερ αὐτῇ ἡ δέσποινα καὶ μάννα της ἐδῶκεν καὶ τοῦτο μόνον γνώρισμαν τῶν γεννητόρων εἶχεν. «Ἐκείνη πάντως ἂν ἰδῇ τὸ δακτυλίδιν τοῦτο, εὐθὺς γνωρίσει τὸ λοιπόν, ἀναγνωρίσει πόθεν καὶ πῶς εὑρέθη σήμερον, πῶς ἦλθεν εἰς τὸν κῆπον.Ἀλλὰ τὴν δρόσον τῆς φλογὸς τῆς ἐρωτοκαμίνου τὰ χείλη του τὴν γέμουσιν, τὸ σῶμάν του τὴν γέμει.» Ποῖσε, σελήνη, μηχανήν, ποῖσε, σελήνη, πρᾶξιν.» Τοῦτο πολλάκις ἔλεγεν αὐτὸς τὸ μοιρολόγιν, ἐτρέχασιν τὰ ὀμμάτια του ὡς τρέχει τὸ ποτάμιν· καὶ μὲ τὸ κηποπότισμαν ὀλίγον κατ’ ὀλίγον εἰς τὸ παλάτιν ἔφθασεν, ἀνέβην, ἐγνωρίσθην. Τοῦ κηπουροῦ τὸν μισθαργόν, τὸν νεροφόρον τούτου ἅπαντες κατεγνώρισαν, ἐπρόσεχαν, ἠξεῦραν. Ἀναγνωρίζει τὸν κλαυθμὸν ὁκάποτε τῆς κόρης, εἰς τὴν φωνὴν ἀναισθητεῖ, νεκρὸς ἐπαπομένει. Καὶ πάλιν ἀπὸ τῆς φωνῆς συντόμως ἐμψυχοῦται· καὶ κράζει τὸν Καλλίμαχον ἡ κόρη μετὰ πόνου, μετὰ φωνῆς ἐρωτικῆς καὶ λυπημένου λόγου, τὴν Καλλιμάχου σύρριζον ἐξανασπᾷ καρδίαν. Λιποθυμεῖ Καλλίμαχος εἰς τὴν φωνὴν τῆς κόρης. Ἀλλ’ ὅτε παρακάθηται μόνον ἐγγὺς τῆς κόρης καὶ τὴν συναναγνώρισιν ἐλπίζει μετ’ ὀλίγον.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 586
|
Ἡ κόρη κατὰ τὸν καιρὸν καὶ τὸν συνήθη θρῆνον ἦλθεν εἰς τὸ δενδρούτζικον, ἔκατζεν ἀποκάτω, ἀνέβλεψεν, ἀνέτεινεν, εἶδεν τὴν νεραντζέαν, ἐστρίγγισε· «Καλλίμαχε, τὰς ὑποσχέσεις ὅλας νῦν ἐψευσάμην ἐκ παντός. Σὺ γὰρ νεκρὸς εἰς Ἅδην, ἐγὼ δὲ ζῶ καὶ φαίνομαι, περιπατῶ καὶ βλέπω· ἀλλὰ κἂν ζῶ, τὴν αἴσθησιν ἀπονεκρώθην ὅλη, κἂν φαίνωμαι, παράδειγμα εἰμὶ τῶν φαινομένων, εἰ δὲ καὶ βλέπω, βλέπω σε, κἂν μετ’ ἐμοῦ οὐκ εἶσαι». Εἶπεν, εὐθὺς ἀνέτεινεν τὴν χεῖραν πρὸς τὸ δένδρον, κρατεῖ τὸ φύλλον τοῦ δενδροῦ, τὸ δακτυλίδιν βλέπει ἐπαίρνει το, φοραίνει το, φοραίνει κλόνον μέγαν, τρυγᾷ χαρὰν ἀνέκφραστον ἐκ τὸ δενδρὸν ἐκεῖνο. Χαρὰν καὶ θλῖψιν σύμμικτα ἐκ τὸ δενδρὸν ἐπαίρει καὶ μετὰ φόβου καὶ κλαυθμοῦ καὶ μετὰ θρηνῳδίας ἀναισθητῶν κατέπεσεν εἰς τὴν στρωμνὴν ἐπάνω καὶ ταῖς ἐννοίαις κόπτεται, τοῖς λογισμοῖς κλονεῖται.
|
Καὶ μετ’ αὐτῆς τῆς μηχανῆς καὶ μετ’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου ἀναγνωρίσομεν ἡμεῖς, κἂν καὶ δοκῇ τῇ τύχῃ, τῶν γὰρ πραγμάτων τὴν φορὰν ἡ τύχη περιφέρει, ἐγὼ γνωρίσω παρευθύς, τὴν κόρην περιλάβω, ἐκείνη τὸν Καλλίμαχον ἀναγνωρίσει πάλιν, μετὰ τὴν ἀναγνώρισιν εὐθὺς καὶ συμπλακοῦμεν, καὶ τρέμω μήπως τὰς ψυχὰς εὐθὺς συννεκρωθῶμεν ἀπὸ φρικτοῦ τοῦ πράγματος, ἐξ ἀνεκφράστου τρόπου, καὶ συμπλακῶ τὰς χάριτας τῆς ἀσυγκρίτου κόρης, ἀναψυχώσω καὶ νεκρὰς ψυχὰς καὶ τεθλιμμένας. Αὐτὴν συστρέψω κατὰ νοῦν ἅπασαν τὴν μελέτην». Ἐπιχειρεῖ καὶ μηχανήν, ἐπιχειρεῖ καὶ τρόπον τὴν κόρην μετὰ προσοχῆς νὰ δῇ καὶ νὰ συντύχῃ. Ἐπῆγεν, ἀπεκοίτασεν δενδρὸν ἀπὸ τοῦ κήπου, εἰς ὃ πολλάκις ἤρχετο μετὰ κλαυθμοῦ ἡ κόρη καὶ παρεκάθητο νεκρὰ μετὰ πολλῆς ὀδύνης καὶ νεραντζέαν ἔβλεπεν ἐκ τὸ δενδρὸν ἐκεῖνον ὡς ἄνθρωπος ἀναίσθητος, παραπεφρονημένος. Καὶ τὸ δακτυλιδόπουλον εἰς τὸ νεράντζι δήνει μετὰ πολλῆς τῆς προσοχῆς, μετὰ πολλοῦ τοῦ τρόπου. Κατασκευῆς μηχάνημα φέρει πολλάκις βία, εἰς ὃ Καλλίμαχος τανῦν ἔποικεν ἐξ ἀνάγκης.Ἡμέραν ὅλην τὰς φωνὰς τῆς κόρης οὐ βαστάζει καὶ πνίγεται τὰς πνιγμονάς, ἀγανακτεῖ τοὺς πόνους, ἀλλ’ ὑποφέρει καὶ ζητεῖ καὶ μηχανᾶται τέχνην πῶς ἤδη λάθῃ τοὺς πολλοὺς καὶ γνωρισθῇ τῇ κόρῃ καὶ στήσῃ ταύτης τὸν κλαυθμόν. Ἀλλὰ φοβᾶται πάλιν μὴ γνωρισθῇ καὶ τὴν σιγὴν τῆς κόρης ἐκφαυλίσῃ. Λοιπὸν ἀναλογίζεται καὶ κατὰ νοῦν φροντίζει πῶς συλλαλήσει μετ’ αὐτῆς καὶ πῶς τὸ πλῆθος λάθῃ. Φροντίζει, κατακόπτεται, τὸν λογισμὸν δονεῖται· μόλις ποτὲ μετὰ πολλὰς καὶ συνεχεῖς φροντίδας ταύτην εὑρίσκει μηχανὴν εἰς γνώρισμαν τῆς κόρης. Ὅταν γὰρ συνελούσθησαν εἰς τὸ λουτρὸν ἐκεῖνον, ἐκεῖνον τὸ παράξενον λουτρὸν τοῦ χρυσοκάστρου τὸ γέμοντα τὰς ἡδονὰς καὶ χάριτας παντοίας, δακτυλιδόπουλον μικρὸν ἐπῆρεν ἐκ τὴν κόρην, ὅπερ αὐτῇ ἡ δέσποινα καὶ μάννα της ἐδῶκεν καὶ τοῦτο μόνον γνώρισμαν τῶν γεννητόρων εἶχεν. «Ἐκείνη πάντως ἂν ἰδῇ τὸ δακτυλίδιν τοῦτο, εὐθὺς γνωρίσει τὸ λοιπόν, ἀναγνωρίσει πόθεν καὶ πῶς εὑρέθη σήμερον, πῶς ἦλθεν εἰς τὸν κῆπον.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 590
|
Οὕτω δοκεῖ τὸν δάκτυλον τοῦ Καλλιμάχου βλέπειν, ἀναψυχοῦται μετ’ αὐτοῦ, παρηγορεῖται τάχα, καὶ πάλιν ἐκ τὸ κράτημαν τοῦ δακτυλιδοπούλου ἀγανακτεῖ, λιγοψυχεῖ, ζαλίζεται, κλονεῖται, λαλεῖ μὲ τὴν καρδίαν της καὶ μὲ τὸν νοῦν της λέγει· «Ἐκεῖνο πάντως χωρὶς νοῦν τὸ δακτυλίδιν τοῦτο ἐφόρουν ἀπὸ τῆς ἀρχῆς βασιλικοῦ μου τύχης· ἔπαιζεν ὁ Καλλίμαχος, εἰς τὸ λουτρὸν ἀπῆρεν, εἰς τὸ λουτρὸν καὶ τὸ θερμόν, ἐμνήσθηκα τὸν τόπον καὶ τὸν καιρὸν καὶ τὸ λουτρὸν καὶ πάλιν ἀποθάνω. Ἐπῆρεν, ἔβαλεν αὐτὸς μετὰ πολλῆς ἀγάπης … καὶ τὰς τοσαύτας ἡδονὰς ἡ φθονερά μου τύχη καὶ τὰς πικρογλυκύτητας ἐκείνας· ἐπεὶ τώρα εἰ μόνον κἂν ἐνθυμηθῶ καὶ παρευθὺς οὐ θάνω; Ἀλλ’ ἴσως ἐκ τὸν δάκτυλον τίς τὸν τοῦ Καλλιμάχου ἐπῆρεν, ὅταν ὡς νεκρὸν εἶδεν ἐκεῖνον τότε· ἄρτι τινὰν οὐκ ἔφηκαν πρὸς τὸ νὰ τὸν σιμώσῃ ἢ νὰ τὸν ἅψεται ποσῶς ἢ νὰ τὸν ἀνασμίξῃ. Εἰ δ’ οὐκ ἐξέβαλεν κανεὶς ἐκ τῶν χρυσῶν δακτύλων τοῦ Χρυσοκαλλιμάχου μου, πῶς ὧδε νῦν εὑρέθη;
|
Ἡ κόρη κατὰ τὸν καιρὸν καὶ τὸν συνήθη θρῆνον ἦλθεν εἰς τὸ δενδρούτζικον, ἔκατζεν ἀποκάτω, ἀνέβλεψεν, ἀνέτεινεν, εἶδεν τὴν νεραντζέαν, ἐστρίγγισε· «Καλλίμαχε, τὰς ὑποσχέσεις ὅλας νῦν ἐψευσάμην ἐκ παντός. Σὺ γὰρ νεκρὸς εἰς Ἅδην, ἐγὼ δὲ ζῶ καὶ φαίνομαι, περιπατῶ καὶ βλέπω· ἀλλὰ κἂν ζῶ, τὴν αἴσθησιν ἀπονεκρώθην ὅλη, κἂν φαίνωμαι, παράδειγμα εἰμὶ τῶν φαινομένων, εἰ δὲ καὶ βλέπω, βλέπω σε, κἂν μετ’ ἐμοῦ οὐκ εἶσαι». Εἶπεν, εὐθὺς ἀνέτεινεν τὴν χεῖραν πρὸς τὸ δένδρον, κρατεῖ τὸ φύλλον τοῦ δενδροῦ, τὸ δακτυλίδιν βλέπει ἐπαίρνει το, φοραίνει το, φοραίνει κλόνον μέγαν, τρυγᾷ χαρὰν ἀνέκφραστον ἐκ τὸ δενδρὸν ἐκεῖνο. Χαρὰν καὶ θλῖψιν σύμμικτα ἐκ τὸ δενδρὸν ἐπαίρει καὶ μετὰ φόβου καὶ κλαυθμοῦ καὶ μετὰ θρηνῳδίας ἀναισθητῶν κατέπεσεν εἰς τὴν στρωμνὴν ἐπάνω καὶ ταῖς ἐννοίαις κόπτεται, τοῖς λογισμοῖς κλονεῖται.Καὶ μετ’ αὐτῆς τῆς μηχανῆς καὶ μετ’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου ἀναγνωρίσομεν ἡμεῖς, κἂν καὶ δοκῇ τῇ τύχῃ, τῶν γὰρ πραγμάτων τὴν φορὰν ἡ τύχη περιφέρει, ἐγὼ γνωρίσω παρευθύς, τὴν κόρην περιλάβω, ἐκείνη τὸν Καλλίμαχον ἀναγνωρίσει πάλιν, μετὰ τὴν ἀναγνώρισιν εὐθὺς καὶ συμπλακοῦμεν, καὶ τρέμω μήπως τὰς ψυχὰς εὐθὺς συννεκρωθῶμεν ἀπὸ φρικτοῦ τοῦ πράγματος, ἐξ ἀνεκφράστου τρόπου, καὶ συμπλακῶ τὰς χάριτας τῆς ἀσυγκρίτου κόρης, ἀναψυχώσω καὶ νεκρὰς ψυχὰς καὶ τεθλιμμένας. Αὐτὴν συστρέψω κατὰ νοῦν ἅπασαν τὴν μελέτην». Ἐπιχειρεῖ καὶ μηχανήν, ἐπιχειρεῖ καὶ τρόπον τὴν κόρην μετὰ προσοχῆς νὰ δῇ καὶ νὰ συντύχῃ. Ἐπῆγεν, ἀπεκοίτασεν δενδρὸν ἀπὸ τοῦ κήπου, εἰς ὃ πολλάκις ἤρχετο μετὰ κλαυθμοῦ ἡ κόρη καὶ παρεκάθητο νεκρὰ μετὰ πολλῆς ὀδύνης καὶ νεραντζέαν ἔβλεπεν ἐκ τὸ δενδρὸν ἐκεῖνον ὡς ἄνθρωπος ἀναίσθητος, παραπεφρονημένος. Καὶ τὸ δακτυλιδόπουλον εἰς τὸ νεράντζι δήνει μετὰ πολλῆς τῆς προσοχῆς, μετὰ πολλοῦ τοῦ τρόπου. Κατασκευῆς μηχάνημα φέρει πολλάκις βία, εἰς ὃ Καλλίμαχος τανῦν ἔποικεν ἐξ ἀνάγκης.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 594
|
ἂν τύχῃ δ’ ὁ Καλλίμαχος οὐκ ἐνεκρώθην τότε, ἀλλ’ ἴσως ἡ πολύτροπος ἡ μηχανὶς ἡ γραῖα μετὰ μεγάλης μηχανῆς ἐνέκρωσεν ἐκεῖνον. Ἐμὲ γὰρ ὡς ἐφήρπασαν ἐξαίφνης ὥσπερ λύκοι οὐκ ἔφθασα νὰ τὸν ἰδῶ καὶ νὰ τὸν ψηλαφήσω, ἀλλ’ ἄφωνος ἐκ συμφορᾶς ἐστάθην, νεκρωμένος, ἀλλ’ εἶδον τὸν Καλλίμαχον εἰς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἄψυχον κείμενον νεκρὸν πρὸς τοῦ μεσονησίου. Λοιπὸν ὁκάτι σήμερον ἡ τύχη μου σκευάζει καὶ πάλιν ἄλλο βούλεται πικρὸν νὰ μὲ ποτίσῃ. Τί τοῦτο; ζῇς, Καλλίμαχε, καὶ οὐκ ἐφανερώθης; Ἐπίβουλον ἐπίστευσα πάντως τὸ πρᾶγμαν τοῦτο. Καὶ πῶς ἀνέζησεν νεκρὸς εἰς τὸν καιρὸν ἐτοῦτον; Ἀλλ’ ἐκ παντὸς ἡ τύχη μου καὶ πάλιν μετεμάνην καὶ πάλιν ἄλλην κάκωσιν θέλει νὰ μὲ κακώσῃ. Ἂν τύχῃ δὲ τῶν πόνων μου, τῶν δυστυχῶν μου θρήνων ἔλαβεν κόρον μερικὸν ἡ φθονερά μου τύχη καὶ συμπαθήσῃ μερικὸν καὶ συγχαρῶ μετ’ αὖτον· μαθὼν οὐκ ἔνι παντελῶς ἀκόρεστος κἀκείνη νὰ μή ποτε καὶ κορεσθῇ, νὰ μή ποτε χορτάσῃ.
|
Οὕτω δοκεῖ τὸν δάκτυλον τοῦ Καλλιμάχου βλέπειν, ἀναψυχοῦται μετ’ αὐτοῦ, παρηγορεῖται τάχα, καὶ πάλιν ἐκ τὸ κράτημαν τοῦ δακτυλιδοπούλου ἀγανακτεῖ, λιγοψυχεῖ, ζαλίζεται, κλονεῖται, λαλεῖ μὲ τὴν καρδίαν της καὶ μὲ τὸν νοῦν της λέγει· «Ἐκεῖνο πάντως χωρὶς νοῦν τὸ δακτυλίδιν τοῦτο ἐφόρουν ἀπὸ τῆς ἀρχῆς βασιλικοῦ μου τύχης· ἔπαιζεν ὁ Καλλίμαχος, εἰς τὸ λουτρὸν ἀπῆρεν, εἰς τὸ λουτρὸν καὶ τὸ θερμόν, ἐμνήσθηκα τὸν τόπον καὶ τὸν καιρὸν καὶ τὸ λουτρὸν καὶ πάλιν ἀποθάνω. Ἐπῆρεν, ἔβαλεν αὐτὸς μετὰ πολλῆς ἀγάπης … καὶ τὰς τοσαύτας ἡδονὰς ἡ φθονερά μου τύχη καὶ τὰς πικρογλυκύτητας ἐκείνας· ἐπεὶ τώρα εἰ μόνον κἂν ἐνθυμηθῶ καὶ παρευθὺς οὐ θάνω; Ἀλλ’ ἴσως ἐκ τὸν δάκτυλον τίς τὸν τοῦ Καλλιμάχου ἐπῆρεν, ὅταν ὡς νεκρὸν εἶδεν ἐκεῖνον τότε· ἄρτι τινὰν οὐκ ἔφηκαν πρὸς τὸ νὰ τὸν σιμώσῃ ἢ νὰ τὸν ἅψεται ποσῶς ἢ νὰ τὸν ἀνασμίξῃ. Εἰ δ’ οὐκ ἐξέβαλεν κανεὶς ἐκ τῶν χρυσῶν δακτύλων τοῦ Χρυσοκαλλιμάχου μου, πῶς ὧδε νῦν εὑρέθη;Ἡ κόρη κατὰ τὸν καιρὸν καὶ τὸν συνήθη θρῆνον ἦλθεν εἰς τὸ δενδρούτζικον, ἔκατζεν ἀποκάτω, ἀνέβλεψεν, ἀνέτεινεν, εἶδεν τὴν νεραντζέαν, ἐστρίγγισε· «Καλλίμαχε, τὰς ὑποσχέσεις ὅλας νῦν ἐψευσάμην ἐκ παντός. Σὺ γὰρ νεκρὸς εἰς Ἅδην, ἐγὼ δὲ ζῶ καὶ φαίνομαι, περιπατῶ καὶ βλέπω· ἀλλὰ κἂν ζῶ, τὴν αἴσθησιν ἀπονεκρώθην ὅλη, κἂν φαίνωμαι, παράδειγμα εἰμὶ τῶν φαινομένων, εἰ δὲ καὶ βλέπω, βλέπω σε, κἂν μετ’ ἐμοῦ οὐκ εἶσαι». Εἶπεν, εὐθὺς ἀνέτεινεν τὴν χεῖραν πρὸς τὸ δένδρον, κρατεῖ τὸ φύλλον τοῦ δενδροῦ, τὸ δακτυλίδιν βλέπει ἐπαίρνει το, φοραίνει το, φοραίνει κλόνον μέγαν, τρυγᾷ χαρὰν ἀνέκφραστον ἐκ τὸ δενδρὸν ἐκεῖνο. Χαρὰν καὶ θλῖψιν σύμμικτα ἐκ τὸ δενδρὸν ἐπαίρει καὶ μετὰ φόβου καὶ κλαυθμοῦ καὶ μετὰ θρηνῳδίας ἀναισθητῶν κατέπεσεν εἰς τὴν στρωμνὴν ἐπάνω καὶ ταῖς ἐννοίαις κόπτεται, τοῖς λογισμοῖς κλονεῖται.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 603
|
Ἂν δὲ ποσῶς ἀνέδωκεν τοῖς πειρασμοῖς ἡ τύχη καὶ πάλιν ζῇ Καλλίμαχος, ἀλλ’ ὑπὲρ φύσιν τοῦτο· ἡ φύσις γὰρ οὐ συγχωρεῖ νεκρὸν ἐξαναστήσειν. ἂν τύχῃ ζῇ, μηδ’ ἔθανε, τίς ζῶντα τοῦτον ἴδῃ, τίς μόνον συναναπλακῇ, τίς περιλάβῃ τοῦτον καὶ λιποθύμημα γλυκὺ ἐξ ἡδονῆς γνωρίσει; Ἂς ἴδω μήποτε καὶ ζῶν πάλιν ἀναζητήσει». Πᾶσαν μελέτην κατὰ νοῦν ἡ κόρη ταύτην εἶπεν παρὰ τὴν ῥίζαν τοῦ δενδροῦ ἐκείνου καθημένη, ὅθεν αὐτὸ τὸ γνώρισμα τὸ δακτυλίδιν εὗρεν. Μετὰ τοσούτων λογισμῶν τὴν νύκταν παρατρέχει. Καὶ τὴν αὐγὴν μὲ τὸν κλαυθμὸν καὶ τὸν συνήθη θρῆνον περὶ τὸν κῆπον ἔρχεται παραβιβάσαι τάχα καὶ μετὰ σύννου σχήματος ὑπάγει πρὸς τὸ δένδρον καὶ πάλιν βλέπει τὸ δενδρόν, ἐπιτηρεῖ τὰ φύλλα, πῶς τὸ δακτυλιδόπουλον εἰς τὸ δενδρὸν εὑρέθη. Ἐκεῖθεν ὁ Καλλίμαχος ἱστάμενος μακρόθεν βλέπει τὴν κόρην, ἐκ παντὸς ἀναγνωρίζει ταύτην. Αὐτὴν τὴν κόρην κατιδὼν Καλλίμαχος ὁ ξένος πάθος πανθάνει φοβερόν, ἐκ τῶν μυθευομένων.
|
ἂν τύχῃ δ’ ὁ Καλλίμαχος οὐκ ἐνεκρώθην τότε, ἀλλ’ ἴσως ἡ πολύτροπος ἡ μηχανὶς ἡ γραῖα μετὰ μεγάλης μηχανῆς ἐνέκρωσεν ἐκεῖνον. Ἐμὲ γὰρ ὡς ἐφήρπασαν ἐξαίφνης ὥσπερ λύκοι οὐκ ἔφθασα νὰ τὸν ἰδῶ καὶ νὰ τὸν ψηλαφήσω, ἀλλ’ ἄφωνος ἐκ συμφορᾶς ἐστάθην, νεκρωμένος, ἀλλ’ εἶδον τὸν Καλλίμαχον εἰς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἄψυχον κείμενον νεκρὸν πρὸς τοῦ μεσονησίου. Λοιπὸν ὁκάτι σήμερον ἡ τύχη μου σκευάζει καὶ πάλιν ἄλλο βούλεται πικρὸν νὰ μὲ ποτίσῃ. Τί τοῦτο; ζῇς, Καλλίμαχε, καὶ οὐκ ἐφανερώθης; Ἐπίβουλον ἐπίστευσα πάντως τὸ πρᾶγμαν τοῦτο. Καὶ πῶς ἀνέζησεν νεκρὸς εἰς τὸν καιρὸν ἐτοῦτον; Ἀλλ’ ἐκ παντὸς ἡ τύχη μου καὶ πάλιν μετεμάνην καὶ πάλιν ἄλλην κάκωσιν θέλει νὰ μὲ κακώσῃ. Ἂν τύχῃ δὲ τῶν πόνων μου, τῶν δυστυχῶν μου θρήνων ἔλαβεν κόρον μερικὸν ἡ φθονερά μου τύχη καὶ συμπαθήσῃ μερικὸν καὶ συγχαρῶ μετ’ αὖτον· μαθὼν οὐκ ἔνι παντελῶς ἀκόρεστος κἀκείνη νὰ μή ποτε καὶ κορεσθῇ, νὰ μή ποτε χορτάσῃ.Οὕτω δοκεῖ τὸν δάκτυλον τοῦ Καλλιμάχου βλέπειν, ἀναψυχοῦται μετ’ αὐτοῦ, παρηγορεῖται τάχα, καὶ πάλιν ἐκ τὸ κράτημαν τοῦ δακτυλιδοπούλου ἀγανακτεῖ, λιγοψυχεῖ, ζαλίζεται, κλονεῖται, λαλεῖ μὲ τὴν καρδίαν της καὶ μὲ τὸν νοῦν της λέγει· «Ἐκεῖνο πάντως χωρὶς νοῦν τὸ δακτυλίδιν τοῦτο ἐφόρουν ἀπὸ τῆς ἀρχῆς βασιλικοῦ μου τύχης· ἔπαιζεν ὁ Καλλίμαχος, εἰς τὸ λουτρὸν ἀπῆρεν, εἰς τὸ λουτρὸν καὶ τὸ θερμόν, ἐμνήσθηκα τὸν τόπον καὶ τὸν καιρὸν καὶ τὸ λουτρὸν καὶ πάλιν ἀποθάνω. Ἐπῆρεν, ἔβαλεν αὐτὸς μετὰ πολλῆς ἀγάπης … καὶ τὰς τοσαύτας ἡδονὰς ἡ φθονερά μου τύχη καὶ τὰς πικρογλυκύτητας ἐκείνας· ἐπεὶ τώρα εἰ μόνον κἂν ἐνθυμηθῶ καὶ παρευθὺς οὐ θάνω; Ἀλλ’ ἴσως ἐκ τὸν δάκτυλον τίς τὸν τοῦ Καλλιμάχου ἐπῆρεν, ὅταν ὡς νεκρὸν εἶδεν ἐκεῖνον τότε· ἄρτι τινὰν οὐκ ἔφηκαν πρὸς τὸ νὰ τὸν σιμώσῃ ἢ νὰ τὸν ἅψεται ποσῶς ἢ νὰ τὸν ἀνασμίξῃ. Εἰ δ’ οὐκ ἐξέβαλεν κανεὶς ἐκ τῶν χρυσῶν δακτύλων τοῦ Χρυσοκαλλιμάχου μου, πῶς ὧδε νῦν εὑρέθη;
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 611
|
Ἃ δὲ πανθάνει παρ’ αὐτῆς εἰς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον αἰσθανομένη δύναται καρδία ζωγραφῆσαι· φωνὴ γὰρ λόγου καὶ γραφὴ οὐ παραστήσει φύσιν. Τὸν κηπουρὸν ἡ δέσποινα κράζει τὸν κατὰ τύχην, λέγει τον· «ἔλα πρὸς ἐμέ, ὦ κηπουρέ μου γέρον. Τῆς κόρης πρὸς τὸν κηπουρὸν ἐρώτησις καὶ λόγος, κἀκείνου πάλιν πρὸς αὐτὴν ἀπόκρισις, ὡς πρέπει. Σὺ μόνος βάνεις τὸ νερὸν εἰς δροσισμόν μου τάχα καὶ σὺ δουλεύεις τὰ φυτὰ ὅλου τοῦ τόπου τούτου; Καὶ πῶς ἀρκεῖς ἐξαπορῶ μόνος εἰς τόσον κῆπον καὶ τῶν λαχάνων τὰς πολλὰς ἐναλλαγὰς ἃς βλέπω· ἄνθρωπος εἷς πῶς ἐξαρκεῖς εἰς τὸν τοσοῦτον κῆπον;» «Μέχρι τοῦ νῦν, ὁ κηπουρὸς λέγει, τὸν κῆπον ὅλον ἐγὼ μόνος ἐδούλευα καὶ μισθαργὸν οὐκ εἶχα. Νῦν δὲ ὡς εὑρέθη τὸ νερὸν εἰς παρηγόρημάν σου, ὁ κόπος ἦτον περισσὸς καὶ μισθαργὸν ἐπῆρα καὶ μισθαργὸν αἰχμάλωτον, ξένον, ἐξ ἄλλης χώρας. Ἐξαπορῶ τὴν γέννησιν καὶ πῶς εὑρέθην ὧδε, ὅμως θωρῶ τον φρόνιμον, ἔχει πολλὰς ἡμέρας· δοκεῖ σε δὲ τὸν τοῦ νεροῦ κόπον οὐ μὴ βαστάζει καὶ σύντομον νὰ γυρισθῇ, μὴ φέρων τὴν ἀνάγκην».
|
Ἂν δὲ ποσῶς ἀνέδωκεν τοῖς πειρασμοῖς ἡ τύχη καὶ πάλιν ζῇ Καλλίμαχος, ἀλλ’ ὑπὲρ φύσιν τοῦτο· ἡ φύσις γὰρ οὐ συγχωρεῖ νεκρὸν ἐξαναστήσειν. ἂν τύχῃ ζῇ, μηδ’ ἔθανε, τίς ζῶντα τοῦτον ἴδῃ, τίς μόνον συναναπλακῇ, τίς περιλάβῃ τοῦτον καὶ λιποθύμημα γλυκὺ ἐξ ἡδονῆς γνωρίσει; Ἂς ἴδω μήποτε καὶ ζῶν πάλιν ἀναζητήσει». Πᾶσαν μελέτην κατὰ νοῦν ἡ κόρη ταύτην εἶπεν παρὰ τὴν ῥίζαν τοῦ δενδροῦ ἐκείνου καθημένη, ὅθεν αὐτὸ τὸ γνώρισμα τὸ δακτυλίδιν εὗρεν. Μετὰ τοσούτων λογισμῶν τὴν νύκταν παρατρέχει. Καὶ τὴν αὐγὴν μὲ τὸν κλαυθμὸν καὶ τὸν συνήθη θρῆνον περὶ τὸν κῆπον ἔρχεται παραβιβάσαι τάχα καὶ μετὰ σύννου σχήματος ὑπάγει πρὸς τὸ δένδρον καὶ πάλιν βλέπει τὸ δενδρόν, ἐπιτηρεῖ τὰ φύλλα, πῶς τὸ δακτυλιδόπουλον εἰς τὸ δενδρὸν εὑρέθη. Ἐκεῖθεν ὁ Καλλίμαχος ἱστάμενος μακρόθεν βλέπει τὴν κόρην, ἐκ παντὸς ἀναγνωρίζει ταύτην. Αὐτὴν τὴν κόρην κατιδὼν Καλλίμαχος ὁ ξένος πάθος πανθάνει φοβερόν, ἐκ τῶν μυθευομένων.ἂν τύχῃ δ’ ὁ Καλλίμαχος οὐκ ἐνεκρώθην τότε, ἀλλ’ ἴσως ἡ πολύτροπος ἡ μηχανὶς ἡ γραῖα μετὰ μεγάλης μηχανῆς ἐνέκρωσεν ἐκεῖνον. Ἐμὲ γὰρ ὡς ἐφήρπασαν ἐξαίφνης ὥσπερ λύκοι οὐκ ἔφθασα νὰ τὸν ἰδῶ καὶ νὰ τὸν ψηλαφήσω, ἀλλ’ ἄφωνος ἐκ συμφορᾶς ἐστάθην, νεκρωμένος, ἀλλ’ εἶδον τὸν Καλλίμαχον εἰς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον ἄψυχον κείμενον νεκρὸν πρὸς τοῦ μεσονησίου. Λοιπὸν ὁκάτι σήμερον ἡ τύχη μου σκευάζει καὶ πάλιν ἄλλο βούλεται πικρὸν νὰ μὲ ποτίσῃ. Τί τοῦτο; ζῇς, Καλλίμαχε, καὶ οὐκ ἐφανερώθης; Ἐπίβουλον ἐπίστευσα πάντως τὸ πρᾶγμαν τοῦτο. Καὶ πῶς ἀνέζησεν νεκρὸς εἰς τὸν καιρὸν ἐτοῦτον; Ἀλλ’ ἐκ παντὸς ἡ τύχη μου καὶ πάλιν μετεμάνην καὶ πάλιν ἄλλην κάκωσιν θέλει νὰ μὲ κακώσῃ. Ἂν τύχῃ δὲ τῶν πόνων μου, τῶν δυστυχῶν μου θρήνων ἔλαβεν κόρον μερικὸν ἡ φθονερά μου τύχη καὶ συμπαθήσῃ μερικὸν καὶ συγχαρῶ μετ’ αὖτον· μαθὼν οὐκ ἔνι παντελῶς ἀκόρεστος κἀκείνη νὰ μή ποτε καὶ κορεσθῇ, νὰ μή ποτε χορτάσῃ.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 618
|
Ἰδοὺ καιρὸς γλυκύτητος τῷ Καλλιμάχῳ λάμπει καὶ συμπαθείας τυχικῆς μικρὸν ἀπολαμβάνει. Ἐκείνη λέγει· «κράξε τον νὰ μάθωμεν τὴν χώραν, τὴν χώραν τὴν τοῦ μισθαργοῦ καὶ κηπουροῦ τοῦ κήπου». Τὸν μισθαργὸν ὁ κηπουρὸς μετακαλεῖ καὶ κράζει· ἐκεῖνος ἔδραμεν εὐθύς, λιποθυμεῖ καὶ πίπτει· Ὁ μισθαργὸς ἀναίσθητος ἀπέμεινεν αὐτίκα· … Τῆς κόρης οἱ παρήγοροι δροσίζουσιν ἐκείνην ... Ὁ κηπουρὸς τὸν μισθαργὸν ἀναφωνεῖ καὶ λέγει· «παιδίν μου, παρεφρόνησες; παιδίν μου, παρετράπης;» Ἐκεῖνος λέγει πρὸς αὐτόν· «μόνον οὐ παρετράπην, ἀλλὰ καὶ τίποτε κακὸν ἄλλον πανθάνω χεῖρον, τὴν νέκρωσιν καὶ πνιγμονὴν ὡς εἶδον τῆς δεσποίνης. Καὶ τίς γὰρ ἴδῃ δέσποιναν καὶ τόσον κάλλος κόρης καὶ παρευθὺς οὐχὶ νεκρὸς ἐκεῖνος ἀπομένει;» Τῆς κόρης ἐπανάκλησις ἀπὸ λιγοθυμίας. Ἡ κόρη γοῦν πρὸς τὸν λαὸν ἀπὸ ψυχῆς θλιμμένης λέγει· «μικρὸν ἀφῆτέ με, μικρὸν ὑποχωρεῖτε, ἀφῆτέ με μὴ παντελῶς τώρα παραφρονήσω. Ἀγανακτῶ τοὺς λόγους σας, φονεύει με τὸ πλῆθος, ὁ τόπος τοῦτος πνίγει με καὶ τὸ παλάτιν τοῦτο.
|
Ἃ δὲ πανθάνει παρ’ αὐτῆς εἰς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον αἰσθανομένη δύναται καρδία ζωγραφῆσαι· φωνὴ γὰρ λόγου καὶ γραφὴ οὐ παραστήσει φύσιν. Τὸν κηπουρὸν ἡ δέσποινα κράζει τὸν κατὰ τύχην, λέγει τον· «ἔλα πρὸς ἐμέ, ὦ κηπουρέ μου γέρον. Τῆς κόρης πρὸς τὸν κηπουρὸν ἐρώτησις καὶ λόγος, κἀκείνου πάλιν πρὸς αὐτὴν ἀπόκρισις, ὡς πρέπει. Σὺ μόνος βάνεις τὸ νερὸν εἰς δροσισμόν μου τάχα καὶ σὺ δουλεύεις τὰ φυτὰ ὅλου τοῦ τόπου τούτου; Καὶ πῶς ἀρκεῖς ἐξαπορῶ μόνος εἰς τόσον κῆπον καὶ τῶν λαχάνων τὰς πολλὰς ἐναλλαγὰς ἃς βλέπω· ἄνθρωπος εἷς πῶς ἐξαρκεῖς εἰς τὸν τοσοῦτον κῆπον;» «Μέχρι τοῦ νῦν, ὁ κηπουρὸς λέγει, τὸν κῆπον ὅλον ἐγὼ μόνος ἐδούλευα καὶ μισθαργὸν οὐκ εἶχα. Νῦν δὲ ὡς εὑρέθη τὸ νερὸν εἰς παρηγόρημάν σου, ὁ κόπος ἦτον περισσὸς καὶ μισθαργὸν ἐπῆρα καὶ μισθαργὸν αἰχμάλωτον, ξένον, ἐξ ἄλλης χώρας. Ἐξαπορῶ τὴν γέννησιν καὶ πῶς εὑρέθην ὧδε, ὅμως θωρῶ τον φρόνιμον, ἔχει πολλὰς ἡμέρας· δοκεῖ σε δὲ τὸν τοῦ νεροῦ κόπον οὐ μὴ βαστάζει καὶ σύντομον νὰ γυρισθῇ, μὴ φέρων τὴν ἀνάγκην».Ἂν δὲ ποσῶς ἀνέδωκεν τοῖς πειρασμοῖς ἡ τύχη καὶ πάλιν ζῇ Καλλίμαχος, ἀλλ’ ὑπὲρ φύσιν τοῦτο· ἡ φύσις γὰρ οὐ συγχωρεῖ νεκρὸν ἐξαναστήσειν. ἂν τύχῃ ζῇ, μηδ’ ἔθανε, τίς ζῶντα τοῦτον ἴδῃ, τίς μόνον συναναπλακῇ, τίς περιλάβῃ τοῦτον καὶ λιποθύμημα γλυκὺ ἐξ ἡδονῆς γνωρίσει; Ἂς ἴδω μήποτε καὶ ζῶν πάλιν ἀναζητήσει». Πᾶσαν μελέτην κατὰ νοῦν ἡ κόρη ταύτην εἶπεν παρὰ τὴν ῥίζαν τοῦ δενδροῦ ἐκείνου καθημένη, ὅθεν αὐτὸ τὸ γνώρισμα τὸ δακτυλίδιν εὗρεν. Μετὰ τοσούτων λογισμῶν τὴν νύκταν παρατρέχει. Καὶ τὴν αὐγὴν μὲ τὸν κλαυθμὸν καὶ τὸν συνήθη θρῆνον περὶ τὸν κῆπον ἔρχεται παραβιβάσαι τάχα καὶ μετὰ σύννου σχήματος ὑπάγει πρὸς τὸ δένδρον καὶ πάλιν βλέπει τὸ δενδρόν, ἐπιτηρεῖ τὰ φύλλα, πῶς τὸ δακτυλιδόπουλον εἰς τὸ δενδρὸν εὑρέθη. Ἐκεῖθεν ὁ Καλλίμαχος ἱστάμενος μακρόθεν βλέπει τὴν κόρην, ἐκ παντὸς ἀναγνωρίζει ταύτην. Αὐτὴν τὴν κόρην κατιδὼν Καλλίμαχος ὁ ξένος πάθος πανθάνει φοβερόν, ἐκ τῶν μυθευομένων.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 62
|
Ἂν γοῦν θελήσωμεν χρυσοῦ καὶ λίθων καὶ μαργάρων, καὶ τὰς ψυχὰς ἀφήσωμεν ἀντὶ λιθομαργάρων. Λοιπὸν ἀναχωρήσωμεν ἐν βαδισμοῖς τοῖς νέοις». Πρὸς ταύτην τοίνυν τὴν βουλήν, τὸν λόγον τὸν τοῦ πρώτου, ὁ δεύτερος ἐλάλησεν· «φύγω κἀγὼ τοὺς ὄφεις· πόλεμος γὰρ μετὰ θηρῶν χωρὶς ἀνάγκης μάχης, καὶ ὁ νόμος καὶ ὁ στρατηγὸς ἀπαγορεύειν ᾔδει». Βουλὴ τοῦ τρίτου σταθηρά, ὅρμημα παρὰ φύσιν. Ὁ τρίτος πρὸς τὴν συμβουλὴν τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου οὐ πείθεται τοῖς ἀδελφοῖς, δειλὸν τὸ πρᾶγμα κρίνει καὶ λέγει· «κἂν τὸν θάνατον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου βλέπω, κἂν πρόδηλος ὁ κίνδυνος, κἂν φανερὸς ὁ Χάρων, … κάστρου τοσαύτην καλλονήν, κάστρου τοσαύτην χάριν, λίθους, μαργάρους καὶ χρυσόν, αὐγὴν λυχνίτου τόσην. Ἂν γὰρ τὸ τεῖχος ἔξωθεν ἔχῃ τοσαύτην χάριν, τῆς ἔνδον πάλιν τίνος νοῦς χάριτος οὐ θαυμάσει; Λοιπόν, κἂν εἴ τί με συμβῇ, κἂν εἴ τι πρόκειταί μοι, ζητήσω τὴν εἰσέλευσιν, ἴδω τὴν ἔσω χάριν.
|
Εὗρον τὰς πόρτας τὰς λαμπρὰς τούτου, τὰς πολυτίμους, εἶδον τοὺς ὄφεις, ἔφριξαν τοὺς πυλωροὺς ἐκείνους. Οὐκ ἔγνωσαν τὴν φοβερὰν καὶ θαυμασίαν πόλιν, τίνος τὸ κάστρον τὸ λαμπρόν, τίνα δεσπότην ἔχει. Οἱ μὲν γὰρ ἐπεστράφησαν, ἐστάλησαν ὀπίσω, τάχα μὴ γένωνται τροφὴ τῶν πυλωρῶν ἐκείνων· εἶδαν, ἐξεθαβήθησαν, ἐτράπησαν, ἐφύγαν. Στάσις καὶ λόγος καὶ βουλὴ πρὸς τὴν βουλὴν καὶ πρᾶξιν ὁμοῦ τριῶν τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ τοῦ Καλλιμάχου. Ὁ πρῶτος εἶπεν· «ἐκ παντὸς ἰδοὺ τὸ κάστρον τοῦτο ἄμαχον, ἀνυπόστατον, ἀδούλωτον καθόλου· τίς καταστήσει πόλεμον καὶ τίς κινήσει μάχην καὶ τίς συστήσει ταραχὴν μετὰ θηρίων φύσιν; Βλέπω παντὸς ἀπὸ χρυσοῦ τὸ κάστρον μὲ μαργάρων καὶ λίθων πολυτέλειαν πολλῶν συσκευασμένον, ὄφεις μεγάλοι καὶ φρικτοὶ καὶ παρὰ φύσιν πρᾶγμα ἄγρυπνοι νὰ φυλάσσουσιν τὸ κάστρον καὶ προσέχουν· καὶ συνεικάζω κατὰ νοῦν, ἁπάντων τούτων ἔνι ἄρχων, αὐθέντης, βασιλεὺς ἀνθρωποφάγος δράκων. Βλέπετε καὶ σκοπήσετε, στρέψετε κατὰ νοῦ σας, μὴ νικηθῶμεν τῷ χρυσῷ καὶ τοῖς μαργάροις τούτοις.Αἱ δὲ τοῦ κάστρου πύλαι μέγα τι πρᾶγμα καὶ φρικτὸν καὶ κάλλος μετὰ φόβου· χρυσὸς καὶ λιθομάργαροι, πλὴν τῶν προτιμητέων, τῶν πολυτίμων, τῶν καλῶν καὶ τῶν ἐνδοξοτέρων, καὶ τάξιν ἐπαρμόζουσιν πρὸς εἶδος ἐξομπλίου, ἀλλ’ οὐχ ἁπλῶς καὶ τυχερῶς εἶχον τὴν ἁρμονίαν. Καὶ ζῶντες ὄφεις εἰς αὐτὰς τὰς κεκλεισμένας πύλας, ὄφεις μεγάλοι, φοβεροὶ καὶ θῆρες παρὰ φύσιν, ἄγρυπνοι φύλακες ὀξεῖς τοῦ τηλικούτου κάστρου ὀρτῶσι, δράκοντες φρικτοὶ καὶ πυλωροὶ θηρία, ἅ τις ἰδὼν ἀπέθανεν ἀπὸ τοῦ φόβου μόνου. Τοῦ κάστρου τὴν λαμπρότηταν καὶ τῶν πυργοδωμάτων ὡς εἶδον, ἐξεπλάγησαν, ἐθαύμασαν ἐκεῖνοι· εἶδον χρυσοῦ λαμπρότητα καὶ λίθων καὶ μαργάρων καὶ πᾶσαν ἄλλην καλλονὴν ὅσην τὸ κάστρον εἶχεν. Ἀλλ’ ἦν τὸ τεῖχος ὑψηλόν, εἰσέλευσιν οὐκ εἶχεν· ἄνθρωπος οὐ παρέτρεχεν, οὐδὲ θηρίου φύσις, οὐδὲ πτηνόν, οὐδὲ στρουθός· ἄγριος ἦν ὁ τόπος. Ἀνέτρεχον, παρέτρεχον, τὴν εἴσοδον ἐζήτουν· εἶχεν γὰρ πύργους ὑψηλούς, οὐρανομήκεις τοίχους.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 626
|
φρουντζᾶτον θέλω εὔμορφον νὰ ποίσετε εἰς τὸν κῆπον καὶ τὸ νερὸν ἐκ μηχανῆς τριγύρου τοῦ φρουντζάτου καὶ κορτινίτζαν γύρωθεν καὶ δουλευτὰς ὀλίγους ἢ μᾶλλον μηδὲ δουλευτάς, ἀλλὰ καυχίτζαν μίαν. Ἐξηγριώθην παντελῶς ὑπὲρ ἀνθρώπου φύσιν, ἀλλὰ κακὸν ἀβάστακτον ὁκάτι με προσμένει». Τὸ πλῆθος γοῦν, ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους τῆς δεσποίνης, τὸν ὁρισμὸν ἐπλήρωσαν ὡς ὥρισεν ἐκείνη. Εὐθὺς φρουντζᾶτον καὶ νερὸν εὑρέθηκεν καὶ τρέχει· καὶ γύρωθεν εὐγενικὸν μαγνάδιν ὡς κουρτίναν χρυσογνημάτην, θαυμαστήν, παμπλούμιστον, ὡραίαν καὶ στρῶμαν κείμενον ἐν γῇ μετὰ χαρίτων τόσων καὶ παριστάμενος ἐκεῖ μόνη καυχίτζα μία. Ἡ δέσποινα μετὰ πνιγμοῦ καὶ σχήματος ἀγρίου ἀνεσηκώθην, ἔδραμεν, ἐπῆγεν εἰς τὸν τόπον ὅπου τὸ στρῶμαν ἔκειτο καὶ τὸ φρουτζᾶτον ἦτον. Νὰ κουβαλήσουν τὴν τροφὴν ἐζήτησεν ἡ κόρη εἰς τὸ φρουντζᾶτον κατὰ γῆς· πλὴν τὴν καυχίτζαν λέγει· «σὺ μόνη μὲ τὴν δούλευσιν καὶ τὴν τροφήν μου ταύτην· μὴ σκουτελᾶς, μὴ μάγειρος, μηδὲ ἐπὶ τῆς τραπέζης ἢ κἂν δεμέστικος ἁπλῶς, μηδὲ κανεὶς σιμώσῃ.
|
Ἰδοὺ καιρὸς γλυκύτητος τῷ Καλλιμάχῳ λάμπει καὶ συμπαθείας τυχικῆς μικρὸν ἀπολαμβάνει. Ἐκείνη λέγει· «κράξε τον νὰ μάθωμεν τὴν χώραν, τὴν χώραν τὴν τοῦ μισθαργοῦ καὶ κηπουροῦ τοῦ κήπου». Τὸν μισθαργὸν ὁ κηπουρὸς μετακαλεῖ καὶ κράζει· ἐκεῖνος ἔδραμεν εὐθύς, λιποθυμεῖ καὶ πίπτει· Ὁ μισθαργὸς ἀναίσθητος ἀπέμεινεν αὐτίκα· … Τῆς κόρης οἱ παρήγοροι δροσίζουσιν ἐκείνην ... Ὁ κηπουρὸς τὸν μισθαργὸν ἀναφωνεῖ καὶ λέγει· «παιδίν μου, παρεφρόνησες; παιδίν μου, παρετράπης;» Ἐκεῖνος λέγει πρὸς αὐτόν· «μόνον οὐ παρετράπην, ἀλλὰ καὶ τίποτε κακὸν ἄλλον πανθάνω χεῖρον, τὴν νέκρωσιν καὶ πνιγμονὴν ὡς εἶδον τῆς δεσποίνης. Καὶ τίς γὰρ ἴδῃ δέσποιναν καὶ τόσον κάλλος κόρης καὶ παρευθὺς οὐχὶ νεκρὸς ἐκεῖνος ἀπομένει;» Τῆς κόρης ἐπανάκλησις ἀπὸ λιγοθυμίας. Ἡ κόρη γοῦν πρὸς τὸν λαὸν ἀπὸ ψυχῆς θλιμμένης λέγει· «μικρὸν ἀφῆτέ με, μικρὸν ὑποχωρεῖτε, ἀφῆτέ με μὴ παντελῶς τώρα παραφρονήσω. Ἀγανακτῶ τοὺς λόγους σας, φονεύει με τὸ πλῆθος, ὁ τόπος τοῦτος πνίγει με καὶ τὸ παλάτιν τοῦτο.Ἃ δὲ πανθάνει παρ’ αὐτῆς εἰς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον αἰσθανομένη δύναται καρδία ζωγραφῆσαι· φωνὴ γὰρ λόγου καὶ γραφὴ οὐ παραστήσει φύσιν. Τὸν κηπουρὸν ἡ δέσποινα κράζει τὸν κατὰ τύχην, λέγει τον· «ἔλα πρὸς ἐμέ, ὦ κηπουρέ μου γέρον. Τῆς κόρης πρὸς τὸν κηπουρὸν ἐρώτησις καὶ λόγος, κἀκείνου πάλιν πρὸς αὐτὴν ἀπόκρισις, ὡς πρέπει. Σὺ μόνος βάνεις τὸ νερὸν εἰς δροσισμόν μου τάχα καὶ σὺ δουλεύεις τὰ φυτὰ ὅλου τοῦ τόπου τούτου; Καὶ πῶς ἀρκεῖς ἐξαπορῶ μόνος εἰς τόσον κῆπον καὶ τῶν λαχάνων τὰς πολλὰς ἐναλλαγὰς ἃς βλέπω· ἄνθρωπος εἷς πῶς ἐξαρκεῖς εἰς τὸν τοσοῦτον κῆπον;» «Μέχρι τοῦ νῦν, ὁ κηπουρὸς λέγει, τὸν κῆπον ὅλον ἐγὼ μόνος ἐδούλευα καὶ μισθαργὸν οὐκ εἶχα. Νῦν δὲ ὡς εὑρέθη τὸ νερὸν εἰς παρηγόρημάν σου, ὁ κόπος ἦτον περισσὸς καὶ μισθαργὸν ἐπῆρα καὶ μισθαργὸν αἰχμάλωτον, ξένον, ἐξ ἄλλης χώρας. Ἐξαπορῶ τὴν γέννησιν καὶ πῶς εὑρέθην ὧδε, ὅμως θωρῶ τον φρόνιμον, ἔχει πολλὰς ἡμέρας· δοκεῖ σε δὲ τὸν τοῦ νεροῦ κόπον οὐ μὴ βαστάζει καὶ σύντομον νὰ γυρισθῇ, μὴ φέρων τὴν ἀνάγκην».
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 632
|
Ἂς ζήσω μὲ τὴν μόνωσιν, ἂς ἀνασάνω μόνη. Ἐπνίγην, ἀλλὰ τὸν πνιγμὸν οὐ δύναμαι βαστάζειν, ἂν δ’ ἴσως καὶ συμπνίγωμαι, στενοχωροῦμαι πάλιν, ἂς τὸ γνωρίσω μόνη μου· μάρτυρας γὰρ οὐ θέλω». Ἐκάθησεν· ὡς ἀπὸ γῆς, ἤρξατο τρώγειν μόνη, Τράπεζα, βρῶσις καὶ τροφὴ τῆς κόρης Χρυσορρόης μόνη πρὸς τὸ φρουντζᾶτον της καὶ πρὸς τὸ περιβόλιν. Καὶ παρευθὺς λιποθυμεῖ καὶ τὴν καυχίτζαν λέγει· «βάλε φωνὴν τὸν κηπουρὸν μὴ νὰ τὸν δώσῃ ῥόδα τὸν μισθαργὸν καὶ φέρῃ μας εἰς παρηγόρημάν μου». Ἐκείνη λέγει· «κηπουρέ, τὸν μισθαργόν σου πέμψε καὶ δός τον ῥόδα περισσὰ μὴ νὰ μᾶς φέρῃ τώρα». Καὶ παρευθὺς ὁ μισθαργὸς εὑρέθη μὲ τὰ ῥόδα· αἴσθησιν γὰρ καὶ λογισμὸν καὶ ἀκοὴν καὶ γνῶσιν πρὸς τὴν φωνὴν ηὐτρέπισεν ὁ μισθαργὸς πρὸς τούτου· ὅθεν εὑρέθη πρὸς αὐτὴν σὺν ἐφωνῇ τὰ ῥόδα, τὸ μέγαν παρηγόρημαν τῆς παραξένου κόρης. Ἐκείνη τὴν καυχίτζαν της ἐξαποστέλλει τάχα, οὐκ οἶδα πῶς, λανθάνει με, ἐλησμονῶ τὸν τρόπον, καὶ πάλιν μετὰ σχήματος ὑπογελῶσα λέγει· Λόγος γλυκύς, εὐφρόσυνος πρὸς μισθαργὸν τῆς κόρης.
|
φρουντζᾶτον θέλω εὔμορφον νὰ ποίσετε εἰς τὸν κῆπον καὶ τὸ νερὸν ἐκ μηχανῆς τριγύρου τοῦ φρουντζάτου καὶ κορτινίτζαν γύρωθεν καὶ δουλευτὰς ὀλίγους ἢ μᾶλλον μηδὲ δουλευτάς, ἀλλὰ καυχίτζαν μίαν. Ἐξηγριώθην παντελῶς ὑπὲρ ἀνθρώπου φύσιν, ἀλλὰ κακὸν ἀβάστακτον ὁκάτι με προσμένει». Τὸ πλῆθος γοῦν, ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους τῆς δεσποίνης, τὸν ὁρισμὸν ἐπλήρωσαν ὡς ὥρισεν ἐκείνη. Εὐθὺς φρουντζᾶτον καὶ νερὸν εὑρέθηκεν καὶ τρέχει· καὶ γύρωθεν εὐγενικὸν μαγνάδιν ὡς κουρτίναν χρυσογνημάτην, θαυμαστήν, παμπλούμιστον, ὡραίαν καὶ στρῶμαν κείμενον ἐν γῇ μετὰ χαρίτων τόσων καὶ παριστάμενος ἐκεῖ μόνη καυχίτζα μία. Ἡ δέσποινα μετὰ πνιγμοῦ καὶ σχήματος ἀγρίου ἀνεσηκώθην, ἔδραμεν, ἐπῆγεν εἰς τὸν τόπον ὅπου τὸ στρῶμαν ἔκειτο καὶ τὸ φρουτζᾶτον ἦτον. Νὰ κουβαλήσουν τὴν τροφὴν ἐζήτησεν ἡ κόρη εἰς τὸ φρουντζᾶτον κατὰ γῆς· πλὴν τὴν καυχίτζαν λέγει· «σὺ μόνη μὲ τὴν δούλευσιν καὶ τὴν τροφήν μου ταύτην· μὴ σκουτελᾶς, μὴ μάγειρος, μηδὲ ἐπὶ τῆς τραπέζης ἢ κἂν δεμέστικος ἁπλῶς, μηδὲ κανεὶς σιμώσῃ.Ἰδοὺ καιρὸς γλυκύτητος τῷ Καλλιμάχῳ λάμπει καὶ συμπαθείας τυχικῆς μικρὸν ἀπολαμβάνει. Ἐκείνη λέγει· «κράξε τον νὰ μάθωμεν τὴν χώραν, τὴν χώραν τὴν τοῦ μισθαργοῦ καὶ κηπουροῦ τοῦ κήπου». Τὸν μισθαργὸν ὁ κηπουρὸς μετακαλεῖ καὶ κράζει· ἐκεῖνος ἔδραμεν εὐθύς, λιποθυμεῖ καὶ πίπτει· Ὁ μισθαργὸς ἀναίσθητος ἀπέμεινεν αὐτίκα· … Τῆς κόρης οἱ παρήγοροι δροσίζουσιν ἐκείνην ... Ὁ κηπουρὸς τὸν μισθαργὸν ἀναφωνεῖ καὶ λέγει· «παιδίν μου, παρεφρόνησες; παιδίν μου, παρετράπης;» Ἐκεῖνος λέγει πρὸς αὐτόν· «μόνον οὐ παρετράπην, ἀλλὰ καὶ τίποτε κακὸν ἄλλον πανθάνω χεῖρον, τὴν νέκρωσιν καὶ πνιγμονὴν ὡς εἶδον τῆς δεσποίνης. Καὶ τίς γὰρ ἴδῃ δέσποιναν καὶ τόσον κάλλος κόρης καὶ παρευθὺς οὐχὶ νεκρὸς ἐκεῖνος ἀπομένει;» Τῆς κόρης ἐπανάκλησις ἀπὸ λιγοθυμίας. Ἡ κόρη γοῦν πρὸς τὸν λαὸν ἀπὸ ψυχῆς θλιμμένης λέγει· «μικρὸν ἀφῆτέ με, μικρὸν ὑποχωρεῖτε, ἀφῆτέ με μὴ παντελῶς τώρα παραφρονήσω. Ἀγανακτῶ τοὺς λόγους σας, φονεύει με τὸ πλῆθος, ὁ τόπος τοῦτος πνίγει με καὶ τὸ παλάτιν τοῦτο.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 639
|
«Καὶ πῶς τολμᾷς, βασιλικὴν τὴν τράπεζαν σιμώνεις ξένος πτωχὸς καὶ μισθαργὸς νὰ παρακύψῃς ὅλως, νὰ μὴ λαλήσῃς ἄνθρωπον καὶ πέψῃς μας τὰ ῥόδα;» Κύπτει, φιλεῖ τὴν δέσποιναν ἐκεῖνος μετὰ πόθου, ἁρπάζει, κλέπτει τὸ φιλὶ μετὰ χαρίτων πόσων, καὶ χείλη ῥόδου κρείττονα φιλήσας μετὰ ῥόδων, ἐπῆρεν ἄλλον φίλημα ἀντὶ τῶν ῥόδων τότε. Ἡ δέσποινα βασιλικῶς ὁρίζει τὴν καυχίτζαν· ἦλθεν καὶ γάρ, ἐστράφηκεν, τὸν ὁρισμὸν τοῦ λόγου πληρώσασα δουλοπρεπῶς, τὸν τῆς δεσποίνης λόγον· «ἀπὸ χειρῶν τοῦ μισθαργοῦ ἔπαρον σὺ τὰ ῥόδα». Ἐπαίρνει, φέρει, δίδει τα τὴν δέσποιναν τὰ ῥόδα. καὶ τὴν πνοὴν τοῦ μισθαργοῦ κομίζει μὲ τὰ ῥόδα. Ἡ δὲ καὶ πάλιν ἀρχικῶς, βασιλικῶς προστάττει δῶρα λαβεῖν τὸν κηπουρὸν καὶ φιλοτιμηθῆναι, τὸν μισθαργὸν δὲ δάγκαμαν ψωμὶν κομμάτιν μόνον, κ’ ἐκρίπτει το τὸν μισθαργὸν καὶ μετὰ σχῆμαν τοῦτον ὅλον Ἐρώτων ἐκ παντὸς τὴν χάριν ὑποπνέει καὶ παίζει μὲ τοὺς Ἔρωτας καὶ μὲ τὴν Ἀφροδίτην, καὶ τῶν ἀπείρων πνιγμονῶν καὶ τῶν κλαυθμῶν ἐκείνων καὶ τῶν ἀμέτρων στεναγμῶν λύσιν εὐθὺς λαμβάνει.
|
Ἂς ζήσω μὲ τὴν μόνωσιν, ἂς ἀνασάνω μόνη. Ἐπνίγην, ἀλλὰ τὸν πνιγμὸν οὐ δύναμαι βαστάζειν, ἂν δ’ ἴσως καὶ συμπνίγωμαι, στενοχωροῦμαι πάλιν, ἂς τὸ γνωρίσω μόνη μου· μάρτυρας γὰρ οὐ θέλω». Ἐκάθησεν· ὡς ἀπὸ γῆς, ἤρξατο τρώγειν μόνη, Τράπεζα, βρῶσις καὶ τροφὴ τῆς κόρης Χρυσορρόης μόνη πρὸς τὸ φρουντζᾶτον της καὶ πρὸς τὸ περιβόλιν. Καὶ παρευθὺς λιποθυμεῖ καὶ τὴν καυχίτζαν λέγει· «βάλε φωνὴν τὸν κηπουρὸν μὴ νὰ τὸν δώσῃ ῥόδα τὸν μισθαργὸν καὶ φέρῃ μας εἰς παρηγόρημάν μου». Ἐκείνη λέγει· «κηπουρέ, τὸν μισθαργόν σου πέμψε καὶ δός τον ῥόδα περισσὰ μὴ νὰ μᾶς φέρῃ τώρα». Καὶ παρευθὺς ὁ μισθαργὸς εὑρέθη μὲ τὰ ῥόδα· αἴσθησιν γὰρ καὶ λογισμὸν καὶ ἀκοὴν καὶ γνῶσιν πρὸς τὴν φωνὴν ηὐτρέπισεν ὁ μισθαργὸς πρὸς τούτου· ὅθεν εὑρέθη πρὸς αὐτὴν σὺν ἐφωνῇ τὰ ῥόδα, τὸ μέγαν παρηγόρημαν τῆς παραξένου κόρης. Ἐκείνη τὴν καυχίτζαν της ἐξαποστέλλει τάχα, οὐκ οἶδα πῶς, λανθάνει με, ἐλησμονῶ τὸν τρόπον, καὶ πάλιν μετὰ σχήματος ὑπογελῶσα λέγει· Λόγος γλυκύς, εὐφρόσυνος πρὸς μισθαργὸν τῆς κόρης.φρουντζᾶτον θέλω εὔμορφον νὰ ποίσετε εἰς τὸν κῆπον καὶ τὸ νερὸν ἐκ μηχανῆς τριγύρου τοῦ φρουντζάτου καὶ κορτινίτζαν γύρωθεν καὶ δουλευτὰς ὀλίγους ἢ μᾶλλον μηδὲ δουλευτάς, ἀλλὰ καυχίτζαν μίαν. Ἐξηγριώθην παντελῶς ὑπὲρ ἀνθρώπου φύσιν, ἀλλὰ κακὸν ἀβάστακτον ὁκάτι με προσμένει». Τὸ πλῆθος γοῦν, ὡς ἤκουσεν τοὺς λόγους τῆς δεσποίνης, τὸν ὁρισμὸν ἐπλήρωσαν ὡς ὥρισεν ἐκείνη. Εὐθὺς φρουντζᾶτον καὶ νερὸν εὑρέθηκεν καὶ τρέχει· καὶ γύρωθεν εὐγενικὸν μαγνάδιν ὡς κουρτίναν χρυσογνημάτην, θαυμαστήν, παμπλούμιστον, ὡραίαν καὶ στρῶμαν κείμενον ἐν γῇ μετὰ χαρίτων τόσων καὶ παριστάμενος ἐκεῖ μόνη καυχίτζα μία. Ἡ δέσποινα μετὰ πνιγμοῦ καὶ σχήματος ἀγρίου ἀνεσηκώθην, ἔδραμεν, ἐπῆγεν εἰς τὸν τόπον ὅπου τὸ στρῶμαν ἔκειτο καὶ τὸ φρουτζᾶτον ἦτον. Νὰ κουβαλήσουν τὴν τροφὴν ἐζήτησεν ἡ κόρη εἰς τὸ φρουντζᾶτον κατὰ γῆς· πλὴν τὴν καυχίτζαν λέγει· «σὺ μόνη μὲ τὴν δούλευσιν καὶ τὴν τροφήν μου ταύτην· μὴ σκουτελᾶς, μὴ μάγειρος, μηδὲ ἐπὶ τῆς τραπέζης ἢ κἂν δεμέστικος ἁπλῶς, μηδὲ κανεὶς σιμώσῃ.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 644
|
Οὕτως μετὰ γλυκύτητος παρῆλθεν τὴν ἡμέραν, καὶ πάλιν ἔφθασεν ἡ νύξ, ἦλθεν ἐρώτων χάρις, ἦλθεν ἡ νὺξ μετὰ φωτὸς ἡμερινῶν ἐρώτων, τὰς ἡδονὰς μετὰ σαρκὸς ἐνσωματῶν τὴν χάριν. Τῆς κόρης μεταχείρισις, μελέτημα καὶ σκῆψις, ὡσὰν τὸ πλῆθος σκορπισθῇ, μόνη της αὕτη μείνῃ. Ἡ δὲ καυχίτζα παρευθὺς ἐπαίρει τὴν κορτίναν· ἐμπαίνει, πίπτει μόνη της καὶ λέγει πρὸς τοὺς ἄλλους· «Ἀπὸ τοῦ τόπου μερικὸν ἀνασασμὸν εὑρίσκω· μόνον οὐ θέλω πνιγμονήν, πλῆθος οὐ θέλω βλέπειν. Βλέπω τὸ σχῆμάν μου κακόν, τὸν νοῦν μου ζαλισμένον καὶ τῆς καρδίας μου πολλὴν ἀπὸ τοῦ πλήθους ζάλην». Ἀφῆκεν, ἀπεχώρησεν, ἐμίσσευσεν τὸ πλῆθος. Ἦλθεν ἡ νὺξ καὶ παρευθὺς πρὸς τὴν καυχίτζαν λέγει· «Ἂς πέσω μὴ νὰ κοιμηθῶ, πλὴν παραγγέλλω σέ το· ἀπέξω τοῦ φρουντζάτου μου καὶ τῆς κορτίνας πέσε· ἀνθρώπου γὰρ ἀνασασμὸν ποσῶς οὐχ ὑποφέρω».
|
«Καὶ πῶς τολμᾷς, βασιλικὴν τὴν τράπεζαν σιμώνεις ξένος πτωχὸς καὶ μισθαργὸς νὰ παρακύψῃς ὅλως, νὰ μὴ λαλήσῃς ἄνθρωπον καὶ πέψῃς μας τὰ ῥόδα;» Κύπτει, φιλεῖ τὴν δέσποιναν ἐκεῖνος μετὰ πόθου, ἁρπάζει, κλέπτει τὸ φιλὶ μετὰ χαρίτων πόσων, καὶ χείλη ῥόδου κρείττονα φιλήσας μετὰ ῥόδων, ἐπῆρεν ἄλλον φίλημα ἀντὶ τῶν ῥόδων τότε. Ἡ δέσποινα βασιλικῶς ὁρίζει τὴν καυχίτζαν· ἦλθεν καὶ γάρ, ἐστράφηκεν, τὸν ὁρισμὸν τοῦ λόγου πληρώσασα δουλοπρεπῶς, τὸν τῆς δεσποίνης λόγον· «ἀπὸ χειρῶν τοῦ μισθαργοῦ ἔπαρον σὺ τὰ ῥόδα». Ἐπαίρνει, φέρει, δίδει τα τὴν δέσποιναν τὰ ῥόδα. καὶ τὴν πνοὴν τοῦ μισθαργοῦ κομίζει μὲ τὰ ῥόδα. Ἡ δὲ καὶ πάλιν ἀρχικῶς, βασιλικῶς προστάττει δῶρα λαβεῖν τὸν κηπουρὸν καὶ φιλοτιμηθῆναι, τὸν μισθαργὸν δὲ δάγκαμαν ψωμὶν κομμάτιν μόνον, κ’ ἐκρίπτει το τὸν μισθαργὸν καὶ μετὰ σχῆμαν τοῦτον ὅλον Ἐρώτων ἐκ παντὸς τὴν χάριν ὑποπνέει καὶ παίζει μὲ τοὺς Ἔρωτας καὶ μὲ τὴν Ἀφροδίτην, καὶ τῶν ἀπείρων πνιγμονῶν καὶ τῶν κλαυθμῶν ἐκείνων καὶ τῶν ἀμέτρων στεναγμῶν λύσιν εὐθὺς λαμβάνει.Ἂς ζήσω μὲ τὴν μόνωσιν, ἂς ἀνασάνω μόνη. Ἐπνίγην, ἀλλὰ τὸν πνιγμὸν οὐ δύναμαι βαστάζειν, ἂν δ’ ἴσως καὶ συμπνίγωμαι, στενοχωροῦμαι πάλιν, ἂς τὸ γνωρίσω μόνη μου· μάρτυρας γὰρ οὐ θέλω». Ἐκάθησεν· ὡς ἀπὸ γῆς, ἤρξατο τρώγειν μόνη, Τράπεζα, βρῶσις καὶ τροφὴ τῆς κόρης Χρυσορρόης μόνη πρὸς τὸ φρουντζᾶτον της καὶ πρὸς τὸ περιβόλιν. Καὶ παρευθὺς λιποθυμεῖ καὶ τὴν καυχίτζαν λέγει· «βάλε φωνὴν τὸν κηπουρὸν μὴ νὰ τὸν δώσῃ ῥόδα τὸν μισθαργὸν καὶ φέρῃ μας εἰς παρηγόρημάν μου». Ἐκείνη λέγει· «κηπουρέ, τὸν μισθαργόν σου πέμψε καὶ δός τον ῥόδα περισσὰ μὴ νὰ μᾶς φέρῃ τώρα». Καὶ παρευθὺς ὁ μισθαργὸς εὑρέθη μὲ τὰ ῥόδα· αἴσθησιν γὰρ καὶ λογισμὸν καὶ ἀκοὴν καὶ γνῶσιν πρὸς τὴν φωνὴν ηὐτρέπισεν ὁ μισθαργὸς πρὸς τούτου· ὅθεν εὑρέθη πρὸς αὐτὴν σὺν ἐφωνῇ τὰ ῥόδα, τὸ μέγαν παρηγόρημαν τῆς παραξένου κόρης. Ἐκείνη τὴν καυχίτζαν της ἐξαποστέλλει τάχα, οὐκ οἶδα πῶς, λανθάνει με, ἐλησμονῶ τὸν τρόπον, καὶ πάλιν μετὰ σχήματος ὑπογελῶσα λέγει· Λόγος γλυκύς, εὐφρόσυνος πρὸς μισθαργὸν τῆς κόρης.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 650
|
Ἐγένετο, καθ’ ὁρισμὸν καὶ τοῦτο τῆς δεσποίνης, καὶ μετὰ πρώτην τῆς νυκτὸς ἢ τὴν δευτέραν ὥραν ἀνέτρεχεν, παρέτρεχεν ὁ μισθαργὸς τὸν κῆπον, εἰς τὸ φρεντζᾶτον ἤγγισεν, ἦλθεν πρὸς τὴν κορτίναν, εἶδεν ἐκεῖ τὴν δέσποιναν, ἐκείνη βλέπει τοῦτον. Ἀνεσηκώθην ἔντρομος ἐκείνη μετὰ πόθου, ἐκεῖνος ὡς ὑπόπτερος ἐσέβην ὡς ἐκείνην καὶ πῶς συνανεπλάκησαν καὶ μετὰ πόσου πόθου καὶ μετὰ πόσης ἡδονῆς καὶ ποταπῆς καρδίας λόγος οὐ δύναται λαλεῖν κἂν ὅσην ἔχῃ χάριν, καρδία δύναται λαλεῖν αἰσθητικὴ καὶ μόνη. Ἀπὸ γὰρ τοῦ φιλήματος ἀνέκφραστος γλυκύτης ὡς ποταμὸς ἐπότιζε καλάς, νεκρὰς καρδίας. Ὡς γὰρ ποτίζει ποταμὸς δένδρη καταψυγμένα, οὕτω καὶ φίλημα νεκρὰν παρηγορεῖ καρδίαν. φιλήματα τὰ τῆς νυκτὸς ἂν ἔτυχες, ἂν εἶδες, ἐκεῖθεν ἀποχωρισμὸς ἀλλ’ οὐ ποσῶς οὐκ ἦτον. Καὶ μετὰ τὰ φιλήματα καὶ τῆς νυκτὸς τὸ πλέον ἐκοίτασε μεθ’ ἡδονῆς καὶ συνεσωματώθην.
|
Οὕτως μετὰ γλυκύτητος παρῆλθεν τὴν ἡμέραν, καὶ πάλιν ἔφθασεν ἡ νύξ, ἦλθεν ἐρώτων χάρις, ἦλθεν ἡ νὺξ μετὰ φωτὸς ἡμερινῶν ἐρώτων, τὰς ἡδονὰς μετὰ σαρκὸς ἐνσωματῶν τὴν χάριν. Τῆς κόρης μεταχείρισις, μελέτημα καὶ σκῆψις, ὡσὰν τὸ πλῆθος σκορπισθῇ, μόνη της αὕτη μείνῃ. Ἡ δὲ καυχίτζα παρευθὺς ἐπαίρει τὴν κορτίναν· ἐμπαίνει, πίπτει μόνη της καὶ λέγει πρὸς τοὺς ἄλλους· «Ἀπὸ τοῦ τόπου μερικὸν ἀνασασμὸν εὑρίσκω· μόνον οὐ θέλω πνιγμονήν, πλῆθος οὐ θέλω βλέπειν. Βλέπω τὸ σχῆμάν μου κακόν, τὸν νοῦν μου ζαλισμένον καὶ τῆς καρδίας μου πολλὴν ἀπὸ τοῦ πλήθους ζάλην». Ἀφῆκεν, ἀπεχώρησεν, ἐμίσσευσεν τὸ πλῆθος. Ἦλθεν ἡ νὺξ καὶ παρευθὺς πρὸς τὴν καυχίτζαν λέγει· «Ἂς πέσω μὴ νὰ κοιμηθῶ, πλὴν παραγγέλλω σέ το· ἀπέξω τοῦ φρουντζάτου μου καὶ τῆς κορτίνας πέσε· ἀνθρώπου γὰρ ἀνασασμὸν ποσῶς οὐχ ὑποφέρω».«Καὶ πῶς τολμᾷς, βασιλικὴν τὴν τράπεζαν σιμώνεις ξένος πτωχὸς καὶ μισθαργὸς νὰ παρακύψῃς ὅλως, νὰ μὴ λαλήσῃς ἄνθρωπον καὶ πέψῃς μας τὰ ῥόδα;» Κύπτει, φιλεῖ τὴν δέσποιναν ἐκεῖνος μετὰ πόθου, ἁρπάζει, κλέπτει τὸ φιλὶ μετὰ χαρίτων πόσων, καὶ χείλη ῥόδου κρείττονα φιλήσας μετὰ ῥόδων, ἐπῆρεν ἄλλον φίλημα ἀντὶ τῶν ῥόδων τότε. Ἡ δέσποινα βασιλικῶς ὁρίζει τὴν καυχίτζαν· ἦλθεν καὶ γάρ, ἐστράφηκεν, τὸν ὁρισμὸν τοῦ λόγου πληρώσασα δουλοπρεπῶς, τὸν τῆς δεσποίνης λόγον· «ἀπὸ χειρῶν τοῦ μισθαργοῦ ἔπαρον σὺ τὰ ῥόδα». Ἐπαίρνει, φέρει, δίδει τα τὴν δέσποιναν τὰ ῥόδα. καὶ τὴν πνοὴν τοῦ μισθαργοῦ κομίζει μὲ τὰ ῥόδα. Ἡ δὲ καὶ πάλιν ἀρχικῶς, βασιλικῶς προστάττει δῶρα λαβεῖν τὸν κηπουρὸν καὶ φιλοτιμηθῆναι, τὸν μισθαργὸν δὲ δάγκαμαν ψωμὶν κομμάτιν μόνον, κ’ ἐκρίπτει το τὸν μισθαργὸν καὶ μετὰ σχῆμαν τοῦτον ὅλον Ἐρώτων ἐκ παντὸς τὴν χάριν ὑποπνέει καὶ παίζει μὲ τοὺς Ἔρωτας καὶ μὲ τὴν Ἀφροδίτην, καὶ τῶν ἀπείρων πνιγμονῶν καὶ τῶν κλαυθμῶν ἐκείνων καὶ τῶν ἀμέτρων στεναγμῶν λύσιν εὐθὺς λαμβάνει.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 656
|
Ἐκείνη τὸν Καλλίμαχον περιεπλάκη πάλιν, καὶ λιποθύμημα γλυκὺ εἰς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον καὶ ξένην ἄλλην ἡδονὴν ἔγνωσαν εἰς τὰ δένδρη καὶ συνεκαρδιώθησαν πάλιν νεκραὶ καρδίαι, ἀνέζησαν εἰς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον πάλιν τότε· ψυχὰς πνιγμένας παντελῶς ἀπὸ τοσούτου πόθου, ἀνέθαλον, ἀνέζησαν εἰς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον. Ἐκεῖ καὶ βρύσεις, ὀχετοὶ ἀπὸ χαρᾶς δακρύων ἔδραμον τότε καὶ καλὴν ὁ ποταμὸς τὴν χάριν εἶχεν, πολλὴν ἀπὸ πηγῆς δακρύων ἐνηδόνων. Παρέδραμεν, ἐξέλιπεν ἡ νὺξ ἐκείνη τότε, ἡ νὺξ ἡ χαριτόβρυτος, τὰς ἡδονὰς ἀνθοῦσα, ἡ νύξ, τὸ φῶς τῶν ἡδονῶν καὶ δροσισμὸς ἐκείνων. Τάχα χαράσσειν ἤρξατο καὶ τῆς αὐγῆς ἡ χάρις, ἀλλὰ τὴν χάριν τῆς αὐγῆς ὡς σκότος εἶδεν τότε· μετὰ κλαυθμῶν καὶ στεναγμῶν καὶ στενοχωρημάτων ἐσχίστησα τὰ σώματα, φοβούμενα τὸ πλῆθος.
|
Ἐγένετο, καθ’ ὁρισμὸν καὶ τοῦτο τῆς δεσποίνης, καὶ μετὰ πρώτην τῆς νυκτὸς ἢ τὴν δευτέραν ὥραν ἀνέτρεχεν, παρέτρεχεν ὁ μισθαργὸς τὸν κῆπον, εἰς τὸ φρεντζᾶτον ἤγγισεν, ἦλθεν πρὸς τὴν κορτίναν, εἶδεν ἐκεῖ τὴν δέσποιναν, ἐκείνη βλέπει τοῦτον. Ἀνεσηκώθην ἔντρομος ἐκείνη μετὰ πόθου, ἐκεῖνος ὡς ὑπόπτερος ἐσέβην ὡς ἐκείνην καὶ πῶς συνανεπλάκησαν καὶ μετὰ πόσου πόθου καὶ μετὰ πόσης ἡδονῆς καὶ ποταπῆς καρδίας λόγος οὐ δύναται λαλεῖν κἂν ὅσην ἔχῃ χάριν, καρδία δύναται λαλεῖν αἰσθητικὴ καὶ μόνη. Ἀπὸ γὰρ τοῦ φιλήματος ἀνέκφραστος γλυκύτης ὡς ποταμὸς ἐπότιζε καλάς, νεκρὰς καρδίας. Ὡς γὰρ ποτίζει ποταμὸς δένδρη καταψυγμένα, οὕτω καὶ φίλημα νεκρὰν παρηγορεῖ καρδίαν. φιλήματα τὰ τῆς νυκτὸς ἂν ἔτυχες, ἂν εἶδες, ἐκεῖθεν ἀποχωρισμὸς ἀλλ’ οὐ ποσῶς οὐκ ἦτον. Καὶ μετὰ τὰ φιλήματα καὶ τῆς νυκτὸς τὸ πλέον ἐκοίτασε μεθ’ ἡδονῆς καὶ συνεσωματώθην.Οὕτως μετὰ γλυκύτητος παρῆλθεν τὴν ἡμέραν, καὶ πάλιν ἔφθασεν ἡ νύξ, ἦλθεν ἐρώτων χάρις, ἦλθεν ἡ νὺξ μετὰ φωτὸς ἡμερινῶν ἐρώτων, τὰς ἡδονὰς μετὰ σαρκὸς ἐνσωματῶν τὴν χάριν. Τῆς κόρης μεταχείρισις, μελέτημα καὶ σκῆψις, ὡσὰν τὸ πλῆθος σκορπισθῇ, μόνη της αὕτη μείνῃ. Ἡ δὲ καυχίτζα παρευθὺς ἐπαίρει τὴν κορτίναν· ἐμπαίνει, πίπτει μόνη της καὶ λέγει πρὸς τοὺς ἄλλους· «Ἀπὸ τοῦ τόπου μερικὸν ἀνασασμὸν εὑρίσκω· μόνον οὐ θέλω πνιγμονήν, πλῆθος οὐ θέλω βλέπειν. Βλέπω τὸ σχῆμάν μου κακόν, τὸν νοῦν μου ζαλισμένον καὶ τῆς καρδίας μου πολλὴν ἀπὸ τοῦ πλήθους ζάλην». Ἀφῆκεν, ἀπεχώρησεν, ἐμίσσευσεν τὸ πλῆθος. Ἦλθεν ἡ νὺξ καὶ παρευθὺς πρὸς τὴν καυχίτζαν λέγει· «Ἂς πέσω μὴ νὰ κοιμηθῶ, πλὴν παραγγέλλω σέ το· ἀπέξω τοῦ φρουντζάτου μου καὶ τῆς κορτίνας πέσε· ἀνθρώπου γὰρ ἀνασασμὸν ποσῶς οὐχ ὑποφέρω».
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 660
|
Ὁ μισθωτὸς ὡς μισθωτὸς ἐξέβην πρὸς τὸν κῆπον, κηπεύων τάχα τὰ φυτὰ καὶ τὰ δενδρὰ φυτεύων· ὡς δέσποιναν τὴν δέσποιναν ἀφῆκεν εἰς τὸ στρῶμαν· τὸ στρῶμα τὸ βασιλικὸν καὶ τὸ λαμπρὸν φρεντζᾶτον ἠνέστρωσεν ἡμερινῶς μετὰ χαρίτων ὅλων καὶ τῶν ἐρώτων ἀρχηγὸς καλλωπιστὴς ἐγίνη. Ἀμεριμνοῦσι τὸ λοιπὸν ἀπὸ χαρᾶς ἐκείνης· ἡ δέσποινα μετὰ καλῆς ψυχῆς, ἀναπαυμένης εἰς τὸ ἀφρόδιτον, καλὸν τοπίτζιν ἐκοιμᾶτο, ὁ μισθωτὸς ἀπὸ μακρὰν εἰς δένδρον ἀποκάτω ὡς μισθωτὸς καὶ κηπουρὸς εἰς τὸ λιβάδιν κεῖται. Τὸ πλῆθος τὸ παρήγορον, οἱ ἐφεξῆς τῆς κόρης ἦλθον ἐγγύς, ἐκάθησαν καὶ τὴν καυχίτζαν εἶδον, ἠρώτησαν, ἐμάθασιν πῶς ἐνεπαύθην τάχα. «Τὴν νύκταν οὐκ ἐλάλησεν, εἶπεν τους ἡ καυχίτζα, ἀλλ’ ἀκομὴ τὸν ὕπνον της, ὡς βλέπετε, κοιμᾶται.» Ἐκεῖνοι τὴν ἀνάπαυσιν, τὸν ὕπνον τῆς δεσποίνης ὡς ἔμαθον, ἐχάρησαν, ἀλλὰ χαρὰν μεγάλην· καὶ πάλιν ἐκαρτέρησαν. Καὶ πρὸς τὸ μεσημέριν ἐξύπνησεν ἡ δέσποινα καὶ τὴν καυχίτζαν λέγει· «ἂς ἔλθωσιν οἱ θέλοντες εἰς τὴν προσκύνησίν μου, πλὴν πάλιν ἂς μισσεύσωσιν.
|
Ἐκείνη τὸν Καλλίμαχον περιεπλάκη πάλιν, καὶ λιποθύμημα γλυκὺ εἰς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον καὶ ξένην ἄλλην ἡδονὴν ἔγνωσαν εἰς τὰ δένδρη καὶ συνεκαρδιώθησαν πάλιν νεκραὶ καρδίαι, ἀνέζησαν εἰς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον πάλιν τότε· ψυχὰς πνιγμένας παντελῶς ἀπὸ τοσούτου πόθου, ἀνέθαλον, ἀνέζησαν εἰς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον. Ἐκεῖ καὶ βρύσεις, ὀχετοὶ ἀπὸ χαρᾶς δακρύων ἔδραμον τότε καὶ καλὴν ὁ ποταμὸς τὴν χάριν εἶχεν, πολλὴν ἀπὸ πηγῆς δακρύων ἐνηδόνων. Παρέδραμεν, ἐξέλιπεν ἡ νὺξ ἐκείνη τότε, ἡ νὺξ ἡ χαριτόβρυτος, τὰς ἡδονὰς ἀνθοῦσα, ἡ νύξ, τὸ φῶς τῶν ἡδονῶν καὶ δροσισμὸς ἐκείνων. Τάχα χαράσσειν ἤρξατο καὶ τῆς αὐγῆς ἡ χάρις, ἀλλὰ τὴν χάριν τῆς αὐγῆς ὡς σκότος εἶδεν τότε· μετὰ κλαυθμῶν καὶ στεναγμῶν καὶ στενοχωρημάτων ἐσχίστησα τὰ σώματα, φοβούμενα τὸ πλῆθος.Ἐγένετο, καθ’ ὁρισμὸν καὶ τοῦτο τῆς δεσποίνης, καὶ μετὰ πρώτην τῆς νυκτὸς ἢ τὴν δευτέραν ὥραν ἀνέτρεχεν, παρέτρεχεν ὁ μισθαργὸς τὸν κῆπον, εἰς τὸ φρεντζᾶτον ἤγγισεν, ἦλθεν πρὸς τὴν κορτίναν, εἶδεν ἐκεῖ τὴν δέσποιναν, ἐκείνη βλέπει τοῦτον. Ἀνεσηκώθην ἔντρομος ἐκείνη μετὰ πόθου, ἐκεῖνος ὡς ὑπόπτερος ἐσέβην ὡς ἐκείνην καὶ πῶς συνανεπλάκησαν καὶ μετὰ πόσου πόθου καὶ μετὰ πόσης ἡδονῆς καὶ ποταπῆς καρδίας λόγος οὐ δύναται λαλεῖν κἂν ὅσην ἔχῃ χάριν, καρδία δύναται λαλεῖν αἰσθητικὴ καὶ μόνη. Ἀπὸ γὰρ τοῦ φιλήματος ἀνέκφραστος γλυκύτης ὡς ποταμὸς ἐπότιζε καλάς, νεκρὰς καρδίας. Ὡς γὰρ ποτίζει ποταμὸς δένδρη καταψυγμένα, οὕτω καὶ φίλημα νεκρὰν παρηγορεῖ καρδίαν. φιλήματα τὰ τῆς νυκτὸς ἂν ἔτυχες, ἂν εἶδες, ἐκεῖθεν ἀποχωρισμὸς ἀλλ’ οὐ ποσῶς οὐκ ἦτον. Καὶ μετὰ τὰ φιλήματα καὶ τῆς νυκτὸς τὸ πλέον ἐκοίτασε μεθ’ ἡδονῆς καὶ συνεσωματώθην.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 665
|
Ἡ γὰρ σιγή μοι ταύτη καὶ τοῦτό μου τὸ μόνωμαν παρηγορεῖ με τάχα». Ἐκείνη κράζει τοὺς πιστοὺς τοὺς καρτεροῦντας ἔξω· καὶ δουλικῶς εἰσέρχονται καὶ προσκυνοῦσι πάντες. Προσκύνημαν δουλοπρεπῶς παρὰ τῶν μεγιστάνων πρὸς δέσποιναν τὴν χρυσαυγῆν κόρην, τὴν Χρυσορρόην. Μανθάνουσι τὴν μερικὴν ἀνάπαυσιν τῆς κόρης καὶ χαίρουσιν εἰς τὸ καλὸν τὸ παρηγόρημάν της. Ἐκείνη λέγει πρὸς αὐτούς· «καὶ πάλιν τοῦτο λέγω· τὴν μόνασιν καὶ τὸ καλὸν τοῦτο μικρὸν τοπίτζι εὑρίσκω καὶ τὴν σήμερον εἰς παρηγόρημάν μου· ὅμως τὴν σήμερον αὐτὴν καὶ πάλιν τὴν ἑσπέραν, μονάσω πάλιν ὡς ὀψὲ καὶ πάλιν ἡσυχάσω, λοιπὸν ὑπάγετε καλῶς καὶ μόνη πάλιν πέσω. Εἰς ταύτην μου τὴν μόνωσιν τὴν νῦν ἐκατακρίθην». Ἀπόκρισις τῶν εὐγενῶν πρὸς τὴν καλὴν τὴν κόρην. Λέγω την καὶ ἐγὼ καλήν, καθὼς τὸ διηγεῖται.
|
Ὁ μισθωτὸς ὡς μισθωτὸς ἐξέβην πρὸς τὸν κῆπον, κηπεύων τάχα τὰ φυτὰ καὶ τὰ δενδρὰ φυτεύων· ὡς δέσποιναν τὴν δέσποιναν ἀφῆκεν εἰς τὸ στρῶμαν· τὸ στρῶμα τὸ βασιλικὸν καὶ τὸ λαμπρὸν φρεντζᾶτον ἠνέστρωσεν ἡμερινῶς μετὰ χαρίτων ὅλων καὶ τῶν ἐρώτων ἀρχηγὸς καλλωπιστὴς ἐγίνη. Ἀμεριμνοῦσι τὸ λοιπὸν ἀπὸ χαρᾶς ἐκείνης· ἡ δέσποινα μετὰ καλῆς ψυχῆς, ἀναπαυμένης εἰς τὸ ἀφρόδιτον, καλὸν τοπίτζιν ἐκοιμᾶτο, ὁ μισθωτὸς ἀπὸ μακρὰν εἰς δένδρον ἀποκάτω ὡς μισθωτὸς καὶ κηπουρὸς εἰς τὸ λιβάδιν κεῖται. Τὸ πλῆθος τὸ παρήγορον, οἱ ἐφεξῆς τῆς κόρης ἦλθον ἐγγύς, ἐκάθησαν καὶ τὴν καυχίτζαν εἶδον, ἠρώτησαν, ἐμάθασιν πῶς ἐνεπαύθην τάχα. «Τὴν νύκταν οὐκ ἐλάλησεν, εἶπεν τους ἡ καυχίτζα, ἀλλ’ ἀκομὴ τὸν ὕπνον της, ὡς βλέπετε, κοιμᾶται.» Ἐκεῖνοι τὴν ἀνάπαυσιν, τὸν ὕπνον τῆς δεσποίνης ὡς ἔμαθον, ἐχάρησαν, ἀλλὰ χαρὰν μεγάλην· καὶ πάλιν ἐκαρτέρησαν. Καὶ πρὸς τὸ μεσημέριν ἐξύπνησεν ἡ δέσποινα καὶ τὴν καυχίτζαν λέγει· «ἂς ἔλθωσιν οἱ θέλοντες εἰς τὴν προσκύνησίν μου, πλὴν πάλιν ἂς μισσεύσωσιν.Ἐκείνη τὸν Καλλίμαχον περιεπλάκη πάλιν, καὶ λιποθύμημα γλυκὺ εἰς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον καὶ ξένην ἄλλην ἡδονὴν ἔγνωσαν εἰς τὰ δένδρη καὶ συνεκαρδιώθησαν πάλιν νεκραὶ καρδίαι, ἀνέζησαν εἰς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον πάλιν τότε· ψυχὰς πνιγμένας παντελῶς ἀπὸ τοσούτου πόθου, ἀνέθαλον, ἀνέζησαν εἰς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον. Ἐκεῖ καὶ βρύσεις, ὀχετοὶ ἀπὸ χαρᾶς δακρύων ἔδραμον τότε καὶ καλὴν ὁ ποταμὸς τὴν χάριν εἶχεν, πολλὴν ἀπὸ πηγῆς δακρύων ἐνηδόνων. Παρέδραμεν, ἐξέλιπεν ἡ νὺξ ἐκείνη τότε, ἡ νὺξ ἡ χαριτόβρυτος, τὰς ἡδονὰς ἀνθοῦσα, ἡ νύξ, τὸ φῶς τῶν ἡδονῶν καὶ δροσισμὸς ἐκείνων. Τάχα χαράσσειν ἤρξατο καὶ τῆς αὐγῆς ἡ χάρις, ἀλλὰ τὴν χάριν τῆς αὐγῆς ὡς σκότος εἶδεν τότε· μετὰ κλαυθμῶν καὶ στεναγμῶν καὶ στενοχωρημάτων ἐσχίστησα τὰ σώματα, φοβούμενα τὸ πλῆθος.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 673
|
Εἶπον ἐκεῖνοι· «τὸν πνιγμὸν καὶ τοὺς πολλούς σου πόνους καὶ τὰ λιποθυμήματα τὰ καθημερινά σου καὶ τοὺς καθ’ ὥραν στεναγμούς, ἀναταμοὺς ἐκείνους ὅσοις τὸ σὸν πανευγενὲς ἐσυνετάκην σῶμαν ἡμεῖς συνεπνιγόμεθα, συνεπονοῦμεν τότε· καὶ νῦν, ἂν ζήσῃς μερικόν, ἂν ἀνασάνῃς μόνον, χωρὶς ὀδύνης καὶ κλαυθμοῦ ὥραν ἂν ποίσῃς μίαν, ὡς μέγαν εὐεργέτημαν καὶ χάριν προσκυνοῦμεν. Ὑποχωρήσωμεν λοιπὸν καὶ μόνον ἀναπαύου· τὴν γὰρ ἀνάπαυσιν τὴν σὴν ὁ βασιλεὺς μανθάνει, κἂν ἴσως καὶ κακοπαθῇ, κἂν καὶ πολέμους ἔχῃ, τῷ παρηγόρημα τῷ σῷ ἀναπαυθῇ καὶ ζήσει καὶ συντομώτερον ἡμεῖς ἀπομελανωθοῦμεν». Πάντες λοιπὸν ἐμίσσεψαν καθ’ ὁρισμὸν ἐκείνης. Ἡ δέσποινα περιπατεῖ περὶ τὸν κῆπον μόνη καὶ περιτρέχει τὰ φυτά, παραβιβάζει τάχα. Ἠθικὸν παραβίβασμα τῆς κόρης πρὸς τὸν κῆπον. Εὑρίσκει καὶ τὸν κηπουρὸν κηπεύοντα τὸν κῆπον καὶ μετ’ αὐτοῦ τὸν μισθαργὸν συνάγοντα τὰ ῥόδα, συνάγοντα καὶ λέγοντα καὶ ξένον καταλόγιν· Τὸ καταλόγιν μάνθανε τοῦ ξένου Καλλιμάχου.
|
Ἡ γὰρ σιγή μοι ταύτη καὶ τοῦτό μου τὸ μόνωμαν παρηγορεῖ με τάχα». Ἐκείνη κράζει τοὺς πιστοὺς τοὺς καρτεροῦντας ἔξω· καὶ δουλικῶς εἰσέρχονται καὶ προσκυνοῦσι πάντες. Προσκύνημαν δουλοπρεπῶς παρὰ τῶν μεγιστάνων πρὸς δέσποιναν τὴν χρυσαυγῆν κόρην, τὴν Χρυσορρόην. Μανθάνουσι τὴν μερικὴν ἀνάπαυσιν τῆς κόρης καὶ χαίρουσιν εἰς τὸ καλὸν τὸ παρηγόρημάν της. Ἐκείνη λέγει πρὸς αὐτούς· «καὶ πάλιν τοῦτο λέγω· τὴν μόνασιν καὶ τὸ καλὸν τοῦτο μικρὸν τοπίτζι εὑρίσκω καὶ τὴν σήμερον εἰς παρηγόρημάν μου· ὅμως τὴν σήμερον αὐτὴν καὶ πάλιν τὴν ἑσπέραν, μονάσω πάλιν ὡς ὀψὲ καὶ πάλιν ἡσυχάσω, λοιπὸν ὑπάγετε καλῶς καὶ μόνη πάλιν πέσω. Εἰς ταύτην μου τὴν μόνωσιν τὴν νῦν ἐκατακρίθην». Ἀπόκρισις τῶν εὐγενῶν πρὸς τὴν καλὴν τὴν κόρην. Λέγω την καὶ ἐγὼ καλήν, καθὼς τὸ διηγεῖται.Ὁ μισθωτὸς ὡς μισθωτὸς ἐξέβην πρὸς τὸν κῆπον, κηπεύων τάχα τὰ φυτὰ καὶ τὰ δενδρὰ φυτεύων· ὡς δέσποιναν τὴν δέσποιναν ἀφῆκεν εἰς τὸ στρῶμαν· τὸ στρῶμα τὸ βασιλικὸν καὶ τὸ λαμπρὸν φρεντζᾶτον ἠνέστρωσεν ἡμερινῶς μετὰ χαρίτων ὅλων καὶ τῶν ἐρώτων ἀρχηγὸς καλλωπιστὴς ἐγίνη. Ἀμεριμνοῦσι τὸ λοιπὸν ἀπὸ χαρᾶς ἐκείνης· ἡ δέσποινα μετὰ καλῆς ψυχῆς, ἀναπαυμένης εἰς τὸ ἀφρόδιτον, καλὸν τοπίτζιν ἐκοιμᾶτο, ὁ μισθωτὸς ἀπὸ μακρὰν εἰς δένδρον ἀποκάτω ὡς μισθωτὸς καὶ κηπουρὸς εἰς τὸ λιβάδιν κεῖται. Τὸ πλῆθος τὸ παρήγορον, οἱ ἐφεξῆς τῆς κόρης ἦλθον ἐγγύς, ἐκάθησαν καὶ τὴν καυχίτζαν εἶδον, ἠρώτησαν, ἐμάθασιν πῶς ἐνεπαύθην τάχα. «Τὴν νύκταν οὐκ ἐλάλησεν, εἶπεν τους ἡ καυχίτζα, ἀλλ’ ἀκομὴ τὸν ὕπνον της, ὡς βλέπετε, κοιμᾶται.» Ἐκεῖνοι τὴν ἀνάπαυσιν, τὸν ὕπνον τῆς δεσποίνης ὡς ἔμαθον, ἐχάρησαν, ἀλλὰ χαρὰν μεγάλην· καὶ πάλιν ἐκαρτέρησαν. Καὶ πρὸς τὸ μεσημέριν ἐξύπνησεν ἡ δέσποινα καὶ τὴν καυχίτζαν λέγει· «ἂς ἔλθωσιν οἱ θέλοντες εἰς τὴν προσκύνησίν μου, πλὴν πάλιν ἂς μισσεύσωσιν.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 679
|
«Τὸν ἡ προχθὲς θλιβόμενον, λυπούμενον ἡ ἄλλη, ἥδε ἡμέρα σήμερον ὁλόχαρον τὸν ἔχει. Τὸν πᾶς ὁ κῆπος ἔκλαιεν ἐκ τὰ στενάγματά του βλέπει τον τώρα, χαίρεται, μεγάλην ἔχει τέρψιν. Ὁποὺ τὸ φέγγος ἔλεγεν μετὰ πολλῶν δακρύων νὰ συμπονῇ τὸν πόνον του καὶ συνενδράμῃ τοῦτον τώρα τὸν λέγει νὰ χαρῇ, νὰ λάμψῃ, νὰ φαιδρύνῃ καὶ πρὸς τὴν ὀρθοδρόμησιν τῆς στράτας του νὰ τρέχῃ. Ὁποὺ τὴν τύχην ἔλεγεν μετὰ πολλῶν δακρύων νὰ συμπαθήσῃ μερικὸν τὰ θλιβερὰ τὰ τόσα, εὐχαριστεῖ την σήμερον, δοξάζει, μεγαλύνει». Ἡ κόρη πρὸς τὸν κηπουρὸν ἄκουσε τί τὸν λέγει. Καὶ λέγει πρὸς τὸν κηπουρόν· «ὅταν ζητήσω ῥόδα, ἐγὼ τὰ ῥόδα δέξομαι καὶ σέ φιλοτιμήσω, ἂν μόνον μου τὸ πρόσταγμαν συντόμως ἐκπληρώσῃς. Τὸ δὲ καλὸν ποδαρικὸν τοῦ μισθαργοῦ σου τούτου καὶ τοῦ νεροφορήματος τὸν κόπον ἔπαυσέ σε καὶ πρὸς χαράν σου μερικὴν τραγουδητὴς ἐξέβην». Εἶδεν ἐκεῖ τὸν μισθαργόν, ὁ μισθαργὸς ἐκείνην, καὶ πάλιν ἄλλην ἡδονὴν ἀπὸ τὴν ὄψιν τότε Ἔρως ὑπεζωγράφισεν μετὰ χαρίτων πόσων.
|
Εἶπον ἐκεῖνοι· «τὸν πνιγμὸν καὶ τοὺς πολλούς σου πόνους καὶ τὰ λιποθυμήματα τὰ καθημερινά σου καὶ τοὺς καθ’ ὥραν στεναγμούς, ἀναταμοὺς ἐκείνους ὅσοις τὸ σὸν πανευγενὲς ἐσυνετάκην σῶμαν ἡμεῖς συνεπνιγόμεθα, συνεπονοῦμεν τότε· καὶ νῦν, ἂν ζήσῃς μερικόν, ἂν ἀνασάνῃς μόνον, χωρὶς ὀδύνης καὶ κλαυθμοῦ ὥραν ἂν ποίσῃς μίαν, ὡς μέγαν εὐεργέτημαν καὶ χάριν προσκυνοῦμεν. Ὑποχωρήσωμεν λοιπὸν καὶ μόνον ἀναπαύου· τὴν γὰρ ἀνάπαυσιν τὴν σὴν ὁ βασιλεὺς μανθάνει, κἂν ἴσως καὶ κακοπαθῇ, κἂν καὶ πολέμους ἔχῃ, τῷ παρηγόρημα τῷ σῷ ἀναπαυθῇ καὶ ζήσει καὶ συντομώτερον ἡμεῖς ἀπομελανωθοῦμεν». Πάντες λοιπὸν ἐμίσσεψαν καθ’ ὁρισμὸν ἐκείνης. Ἡ δέσποινα περιπατεῖ περὶ τὸν κῆπον μόνη καὶ περιτρέχει τὰ φυτά, παραβιβάζει τάχα. Ἠθικὸν παραβίβασμα τῆς κόρης πρὸς τὸν κῆπον. Εὑρίσκει καὶ τὸν κηπουρὸν κηπεύοντα τὸν κῆπον καὶ μετ’ αὐτοῦ τὸν μισθαργὸν συνάγοντα τὰ ῥόδα, συνάγοντα καὶ λέγοντα καὶ ξένον καταλόγιν· Τὸ καταλόγιν μάνθανε τοῦ ξένου Καλλιμάχου.Ἡ γὰρ σιγή μοι ταύτη καὶ τοῦτό μου τὸ μόνωμαν παρηγορεῖ με τάχα». Ἐκείνη κράζει τοὺς πιστοὺς τοὺς καρτεροῦντας ἔξω· καὶ δουλικῶς εἰσέρχονται καὶ προσκυνοῦσι πάντες. Προσκύνημαν δουλοπρεπῶς παρὰ τῶν μεγιστάνων πρὸς δέσποιναν τὴν χρυσαυγῆν κόρην, τὴν Χρυσορρόην. Μανθάνουσι τὴν μερικὴν ἀνάπαυσιν τῆς κόρης καὶ χαίρουσιν εἰς τὸ καλὸν τὸ παρηγόρημάν της. Ἐκείνη λέγει πρὸς αὐτούς· «καὶ πάλιν τοῦτο λέγω· τὴν μόνασιν καὶ τὸ καλὸν τοῦτο μικρὸν τοπίτζι εὑρίσκω καὶ τὴν σήμερον εἰς παρηγόρημάν μου· ὅμως τὴν σήμερον αὐτὴν καὶ πάλιν τὴν ἑσπέραν, μονάσω πάλιν ὡς ὀψὲ καὶ πάλιν ἡσυχάσω, λοιπὸν ὑπάγετε καλῶς καὶ μόνη πάλιν πέσω. Εἰς ταύτην μου τὴν μόνωσιν τὴν νῦν ἐκατακρίθην». Ἀπόκρισις τῶν εὐγενῶν πρὸς τὴν καλὴν τὴν κόρην. Λέγω την καὶ ἐγὼ καλήν, καθὼς τὸ διηγεῖται.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 687
|
Ὁ κηπουρὸς μετὰ μικρὸν ἐκεῖθεν ἐμετέστην, τὸν κῆπον ἀγωνούμενος, τὰ τῶν φυτῶν σπουδάζων καὶ μόνος ἦν ὁ μισθαργὸς σὺν μόνῃ τῇ δεσποίνῃ. Καὶ μετὰ λόγου γλυκεροῦ, γλώσσης ἐρωτευμένης καὶ μετὰ σχήματος δεινοῦ καὶ τάχα σεμνοτέρου, κἂν ἦν ἐκεῖ τὸ δείνωμαν παιγνίδιν τῶν ἐρώτων, τῆς Ἀφροδίτης παίδευμα, ζωγράφημα Χαρίτων, Λόγοι δεσποίνης ἠθικοὶ δῆθεν ὀργιζομένοι πρὸς τὸν πτωχὸν τὸν μισθαργόν, τὸν ἐκ τῆς τύχης ξένον. ἡ κόρη λέγει· «δέσποιναν ἐμὲν ἡ τύχης γράφει, κἂν τύχην τὴν βασιλικὴν ποσῶς οὐ παρυβρίσω, ὅλων αὐτοκρατόρισσαν καὶ δέσποιναν τοῦ κήπου, αὐθέντης ὅλων τῶν φυτῶν, τοῦ μισθαργοῦ δεσποίνη· βασιλικῶς, δεσποινικῶς εἰς τὴν στρωμνήν μου πέσω καὶ πῶς τολμήσει μισθαργὸς ἐκεῖ τὸ νὰ σιμώσῃ; εἰ δὲ τολμήσει, παρευθύς, ὡσὰν νὰ μάθῃ, πάθῃ». Ἀπόκρισις ἐξαίρετος αὐτοῦ τοῦ Καλλιμάχου. Ἐκεῖνος λέγει· «δέσποιναν ἐσὲν ἡ τύχη γράφει, ἐμὲ δὲ πάλιν ἔδωκεν τὸ νὰ τρυγῶ τὰ ῥόδα. Αὐθέντης εἶσαι τῶν φυτῶν, ἐγὼ τοῦ κήπου φύλαξ.
|
«Τὸν ἡ προχθὲς θλιβόμενον, λυπούμενον ἡ ἄλλη, ἥδε ἡμέρα σήμερον ὁλόχαρον τὸν ἔχει. Τὸν πᾶς ὁ κῆπος ἔκλαιεν ἐκ τὰ στενάγματά του βλέπει τον τώρα, χαίρεται, μεγάλην ἔχει τέρψιν. Ὁποὺ τὸ φέγγος ἔλεγεν μετὰ πολλῶν δακρύων νὰ συμπονῇ τὸν πόνον του καὶ συνενδράμῃ τοῦτον τώρα τὸν λέγει νὰ χαρῇ, νὰ λάμψῃ, νὰ φαιδρύνῃ καὶ πρὸς τὴν ὀρθοδρόμησιν τῆς στράτας του νὰ τρέχῃ. Ὁποὺ τὴν τύχην ἔλεγεν μετὰ πολλῶν δακρύων νὰ συμπαθήσῃ μερικὸν τὰ θλιβερὰ τὰ τόσα, εὐχαριστεῖ την σήμερον, δοξάζει, μεγαλύνει». Ἡ κόρη πρὸς τὸν κηπουρὸν ἄκουσε τί τὸν λέγει. Καὶ λέγει πρὸς τὸν κηπουρόν· «ὅταν ζητήσω ῥόδα, ἐγὼ τὰ ῥόδα δέξομαι καὶ σέ φιλοτιμήσω, ἂν μόνον μου τὸ πρόσταγμαν συντόμως ἐκπληρώσῃς. Τὸ δὲ καλὸν ποδαρικὸν τοῦ μισθαργοῦ σου τούτου καὶ τοῦ νεροφορήματος τὸν κόπον ἔπαυσέ σε καὶ πρὸς χαράν σου μερικὴν τραγουδητὴς ἐξέβην». Εἶδεν ἐκεῖ τὸν μισθαργόν, ὁ μισθαργὸς ἐκείνην, καὶ πάλιν ἄλλην ἡδονὴν ἀπὸ τὴν ὄψιν τότε Ἔρως ὑπεζωγράφισεν μετὰ χαρίτων πόσων.Εἶπον ἐκεῖνοι· «τὸν πνιγμὸν καὶ τοὺς πολλούς σου πόνους καὶ τὰ λιποθυμήματα τὰ καθημερινά σου καὶ τοὺς καθ’ ὥραν στεναγμούς, ἀναταμοὺς ἐκείνους ὅσοις τὸ σὸν πανευγενὲς ἐσυνετάκην σῶμαν ἡμεῖς συνεπνιγόμεθα, συνεπονοῦμεν τότε· καὶ νῦν, ἂν ζήσῃς μερικόν, ἂν ἀνασάνῃς μόνον, χωρὶς ὀδύνης καὶ κλαυθμοῦ ὥραν ἂν ποίσῃς μίαν, ὡς μέγαν εὐεργέτημαν καὶ χάριν προσκυνοῦμεν. Ὑποχωρήσωμεν λοιπὸν καὶ μόνον ἀναπαύου· τὴν γὰρ ἀνάπαυσιν τὴν σὴν ὁ βασιλεὺς μανθάνει, κἂν ἴσως καὶ κακοπαθῇ, κἂν καὶ πολέμους ἔχῃ, τῷ παρηγόρημα τῷ σῷ ἀναπαυθῇ καὶ ζήσει καὶ συντομώτερον ἡμεῖς ἀπομελανωθοῦμεν». Πάντες λοιπὸν ἐμίσσεψαν καθ’ ὁρισμὸν ἐκείνης. Ἡ δέσποινα περιπατεῖ περὶ τὸν κῆπον μόνη καὶ περιτρέχει τὰ φυτά, παραβιβάζει τάχα. Ἠθικὸν παραβίβασμα τῆς κόρης πρὸς τὸν κῆπον. Εὑρίσκει καὶ τὸν κηπουρὸν κηπεύοντα τὸν κῆπον καὶ μετ’ αὐτοῦ τὸν μισθαργὸν συνάγοντα τὰ ῥόδα, συνάγοντα καὶ λέγοντα καὶ ξένον καταλόγιν· Τὸ καταλόγιν μάνθανε τοῦ ξένου Καλλιμάχου.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 69
|
Τοίνυν ὑπάγετε καλῶς καὶ καρτερήσω μόνος, τοὺς πόνους μόνος ὑποστῶ, τὰς ἡδονὰς τρυγήσω· εἰ δὲ συμβῇ με κίνδυνος, περίστασιν εὑρήσω τὴν ἴσως με τύχῃ παθεῖν, ὅσα πολλοῖς συμβαίνει, ἀντιμεταστραφήσονται καὶ μεταγυρισθῶσιν τῶν φερομένων παρ’ ἡμῶν ἐπιβημάτων φύσεις». Λόγοι θλιβεροκάρδιοι τοῦ πρώτου πρὸς τὸν τρίτον. Ὁ πρῶτος δὲ τῶν ἀδελφῶν πάλιν τὸν τρίτον λέγει· «Ἐπεὶ τὸ μοιρογράφημα καὶ τὸν τροχὸν τῆς τύχης οὐδεὶς ἀπέφυγέν ποτε, κἂν καὶ πολλὰ μοχθήσῃ, ἰδοὺ καὶ σὲ τὸ τρόχωμαν τῆς τύχης περιφέρει καὶ καταβάζει πρὸς αὐτὰς τὰς τοῦ θανάτου πύλας. Τί γὰρ τοσοῦτον κίνδυνον ἑκὼν ἀναλαμβάνων καὶ παρὰ φύσιν πόλεμον καὶ παρὰ φύσιν μάχην; ἂν οὐ νικήσῃς καὶ τραπῇς, λοιπὸν ἐθανατώθης. Εἰ δ’ οὐ τραπῇς, εἰ δ’ οὐ ’ττηθῇς, ἀλλ’ ἴσως καὶ νικήσῃς ἄδηλον ἔχεις τὸ καλόν, ἀμάρτυρον τὴν τύχην.» Ἀποχαρίζεται λοιπὸν ὁ πρῶτος πρὸς τὸν τρίτον τὸ δακτυλίδιν τὸ χρυσόν, ὃ παρὰ φύσιν εἶχεν. «Εἰς δὲ μικρὸν ἀνασασμόν, εἰς παρηγόρημά σου ἰδοὺ τὸ δακτυλίδιν μου τοῦτο χαρίζομαί σοι· ἂν εἰς ἀνάγκην, μνήσθητι καὶ παρηγορηθήσῃ.
|
Ἂν γοῦν θελήσωμεν χρυσοῦ καὶ λίθων καὶ μαργάρων, καὶ τὰς ψυχὰς ἀφήσωμεν ἀντὶ λιθομαργάρων. Λοιπὸν ἀναχωρήσωμεν ἐν βαδισμοῖς τοῖς νέοις». Πρὸς ταύτην τοίνυν τὴν βουλήν, τὸν λόγον τὸν τοῦ πρώτου, ὁ δεύτερος ἐλάλησεν· «φύγω κἀγὼ τοὺς ὄφεις· πόλεμος γὰρ μετὰ θηρῶν χωρὶς ἀνάγκης μάχης, καὶ ὁ νόμος καὶ ὁ στρατηγὸς ἀπαγορεύειν ᾔδει». Βουλὴ τοῦ τρίτου σταθηρά, ὅρμημα παρὰ φύσιν. Ὁ τρίτος πρὸς τὴν συμβουλὴν τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου οὐ πείθεται τοῖς ἀδελφοῖς, δειλὸν τὸ πρᾶγμα κρίνει καὶ λέγει· «κἂν τὸν θάνατον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου βλέπω, κἂν πρόδηλος ὁ κίνδυνος, κἂν φανερὸς ὁ Χάρων, … κάστρου τοσαύτην καλλονήν, κάστρου τοσαύτην χάριν, λίθους, μαργάρους καὶ χρυσόν, αὐγὴν λυχνίτου τόσην. Ἂν γὰρ τὸ τεῖχος ἔξωθεν ἔχῃ τοσαύτην χάριν, τῆς ἔνδον πάλιν τίνος νοῦς χάριτος οὐ θαυμάσει; Λοιπόν, κἂν εἴ τί με συμβῇ, κἂν εἴ τι πρόκειταί μοι, ζητήσω τὴν εἰσέλευσιν, ἴδω τὴν ἔσω χάριν.Εὗρον τὰς πόρτας τὰς λαμπρὰς τούτου, τὰς πολυτίμους, εἶδον τοὺς ὄφεις, ἔφριξαν τοὺς πυλωροὺς ἐκείνους. Οὐκ ἔγνωσαν τὴν φοβερὰν καὶ θαυμασίαν πόλιν, τίνος τὸ κάστρον τὸ λαμπρόν, τίνα δεσπότην ἔχει. Οἱ μὲν γὰρ ἐπεστράφησαν, ἐστάλησαν ὀπίσω, τάχα μὴ γένωνται τροφὴ τῶν πυλωρῶν ἐκείνων· εἶδαν, ἐξεθαβήθησαν, ἐτράπησαν, ἐφύγαν. Στάσις καὶ λόγος καὶ βουλὴ πρὸς τὴν βουλὴν καὶ πρᾶξιν ὁμοῦ τριῶν τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ τοῦ Καλλιμάχου. Ὁ πρῶτος εἶπεν· «ἐκ παντὸς ἰδοὺ τὸ κάστρον τοῦτο ἄμαχον, ἀνυπόστατον, ἀδούλωτον καθόλου· τίς καταστήσει πόλεμον καὶ τίς κινήσει μάχην καὶ τίς συστήσει ταραχὴν μετὰ θηρίων φύσιν; Βλέπω παντὸς ἀπὸ χρυσοῦ τὸ κάστρον μὲ μαργάρων καὶ λίθων πολυτέλειαν πολλῶν συσκευασμένον, ὄφεις μεγάλοι καὶ φρικτοὶ καὶ παρὰ φύσιν πρᾶγμα ἄγρυπνοι νὰ φυλάσσουσιν τὸ κάστρον καὶ προσέχουν· καὶ συνεικάζω κατὰ νοῦν, ἁπάντων τούτων ἔνι ἄρχων, αὐθέντης, βασιλεὺς ἀνθρωποφάγος δράκων. Βλέπετε καὶ σκοπήσετε, στρέψετε κατὰ νοῦ σας, μὴ νικηθῶμεν τῷ χρυσῷ καὶ τοῖς μαργάροις τούτοις.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 694
|
Ἂν πέσῃς εἰς τὸ στρῶμάν σου βασιλικῶς ἐπάνω, παραμονὴν τὸν μισθαργὸν καὶ φύλαξιν εὑρήσεις καὶ τρυγητὴν τῶν ῥόδων σου καὶ τῶν φυτῶν δραγάτην». Οὕτως ἐν μέσῳ τῶν φυτῶν, οὕτως ἐν μέσῳ ῥόδοις μετὰ σχημάτων παίζοντες καὶ μετὰ λόγων τόσων, ὅσον λαλήσουν ἔρωτες καὶ σχηματίσῃ πόθος, ἐκείνη μετεστάθηκεν, ἐκίνησεν, ἐπῆγεν εἰς τὴν καλὴν ἀνάπαυσιν ἐκείνου τοῦ φρεντζάτου, ὁ μισθαργὸς ἀπέμεινεν παρὰ τὸν κῆπον πάλιν. Ἦλθεν ὁ τάχα μισθωτὸς πάλιν εἰς τὴν κορτίναν, εὗρεν ἐκεῖ τὴν δέσποιναν, ὡς βασιλεὺς ἐσέβην καὶ μετ’ αὐτῆς συνέπεσεν, εὐθὺς συνανεπλάκη, συνέκειτο, συνέπαιζεν ὅλην αὐτὴν τὴν νύκταν. Μετὰ γοῦν τὰς ἀναπλοκὰς καὶ τοὺς ἐρωτολόγους, περὶ τὸ τέλος τῆς νυκτὸς ἦλθον τοιοῦτοι λόγοι· Τοῦ Καλλιμάχου συμβουλὴ μετὰ τῆς Χρυσορρόης. «Καὶ μέχρις ὅτε κλέπτωμεν τὴν χάριν τῶν ἐρώτων καὶ μέχρι τίνος ἐν κρυπτῷ τὰς ἡδονὰς τρυγῶμεν;
|
Ὁ κηπουρὸς μετὰ μικρὸν ἐκεῖθεν ἐμετέστην, τὸν κῆπον ἀγωνούμενος, τὰ τῶν φυτῶν σπουδάζων καὶ μόνος ἦν ὁ μισθαργὸς σὺν μόνῃ τῇ δεσποίνῃ. Καὶ μετὰ λόγου γλυκεροῦ, γλώσσης ἐρωτευμένης καὶ μετὰ σχήματος δεινοῦ καὶ τάχα σεμνοτέρου, κἂν ἦν ἐκεῖ τὸ δείνωμαν παιγνίδιν τῶν ἐρώτων, τῆς Ἀφροδίτης παίδευμα, ζωγράφημα Χαρίτων, Λόγοι δεσποίνης ἠθικοὶ δῆθεν ὀργιζομένοι πρὸς τὸν πτωχὸν τὸν μισθαργόν, τὸν ἐκ τῆς τύχης ξένον. ἡ κόρη λέγει· «δέσποιναν ἐμὲν ἡ τύχης γράφει, κἂν τύχην τὴν βασιλικὴν ποσῶς οὐ παρυβρίσω, ὅλων αὐτοκρατόρισσαν καὶ δέσποιναν τοῦ κήπου, αὐθέντης ὅλων τῶν φυτῶν, τοῦ μισθαργοῦ δεσποίνη· βασιλικῶς, δεσποινικῶς εἰς τὴν στρωμνήν μου πέσω καὶ πῶς τολμήσει μισθαργὸς ἐκεῖ τὸ νὰ σιμώσῃ; εἰ δὲ τολμήσει, παρευθύς, ὡσὰν νὰ μάθῃ, πάθῃ». Ἀπόκρισις ἐξαίρετος αὐτοῦ τοῦ Καλλιμάχου. Ἐκεῖνος λέγει· «δέσποιναν ἐσὲν ἡ τύχη γράφει, ἐμὲ δὲ πάλιν ἔδωκεν τὸ νὰ τρυγῶ τὰ ῥόδα. Αὐθέντης εἶσαι τῶν φυτῶν, ἐγὼ τοῦ κήπου φύλαξ.«Τὸν ἡ προχθὲς θλιβόμενον, λυπούμενον ἡ ἄλλη, ἥδε ἡμέρα σήμερον ὁλόχαρον τὸν ἔχει. Τὸν πᾶς ὁ κῆπος ἔκλαιεν ἐκ τὰ στενάγματά του βλέπει τον τώρα, χαίρεται, μεγάλην ἔχει τέρψιν. Ὁποὺ τὸ φέγγος ἔλεγεν μετὰ πολλῶν δακρύων νὰ συμπονῇ τὸν πόνον του καὶ συνενδράμῃ τοῦτον τώρα τὸν λέγει νὰ χαρῇ, νὰ λάμψῃ, νὰ φαιδρύνῃ καὶ πρὸς τὴν ὀρθοδρόμησιν τῆς στράτας του νὰ τρέχῃ. Ὁποὺ τὴν τύχην ἔλεγεν μετὰ πολλῶν δακρύων νὰ συμπαθήσῃ μερικὸν τὰ θλιβερὰ τὰ τόσα, εὐχαριστεῖ την σήμερον, δοξάζει, μεγαλύνει». Ἡ κόρη πρὸς τὸν κηπουρὸν ἄκουσε τί τὸν λέγει. Καὶ λέγει πρὸς τὸν κηπουρόν· «ὅταν ζητήσω ῥόδα, ἐγὼ τὰ ῥόδα δέξομαι καὶ σέ φιλοτιμήσω, ἂν μόνον μου τὸ πρόσταγμαν συντόμως ἐκπληρώσῃς. Τὸ δὲ καλὸν ποδαρικὸν τοῦ μισθαργοῦ σου τούτου καὶ τοῦ νεροφορήματος τὸν κόπον ἔπαυσέ σε καὶ πρὸς χαράν σου μερικὴν τραγουδητὴς ἐξέβην». Εἶδεν ἐκεῖ τὸν μισθαργόν, ὁ μισθαργὸς ἐκείνην, καὶ πάλιν ἄλλην ἡδονὴν ἀπὸ τὴν ὄψιν τότε Ἔρως ὑπεζωγράφισεν μετὰ χαρίτων πόσων.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 699
|
καὶ μέχρι πόσου μισθαργὸς μετὰ δεσποίνης μένῃ, ἐπείπερ μετὰ τοὺς κλαυθμοὺς καὶ στεναγμοὺς καὶ θρήνους καὶ τοὺς τοσούτους πειρασμοὺς καὶ τοὺς τοσούτους χρόνους ἡ τύχη κόρον ἔλαβεν καὶ τὸ πικρὸν ἀφῆκεν, καὶ τάχα πρὸς γλυκύτερον ἁπλῶς ἐξηνηλλάγην; Ἂς ἴδωμεν πῶς φύγωμεν ἀπὸ τῆς χώρας ταύτης, πῶς πάλιν ἀποσώσωμεν εἰς τὴν χρυσῆν μας πόλιν καὶ τὰς τοσαύτας χάριτας μὴ κλέπτοντες τρυγῶμεν, ἀλλ’ ὡς αὐθέντες βασιλεῖς, μετ’ ἐλευθέρου τρόπου, χωρὶς ὀδύνης ζήσωμεν τὸν ἐφεξῆς μας χρόνον». Εἶπον καὶ συνεπλάκησαν καὶ πάλιν ἐφιλοῦντο. Ἐν τούτοις εἶδον τὴν αὐγὴν τὸ πὼς ὑποχαράττει καὶ σκότος εὗρον προφανὲς ἐκ τῆς αὐγῆς ἐκείνης. Μετὰ πολλοῦ γὰρ πειρασμοῦ τὸν χωρισμὸν τρυγῶσιν, ὅμως ὀλίγον τὸ πικρὸν ὁ χωρισμὸς ἐκεῖνος. Ἐκεῖνος πάλιν μισθαργὸς ἐπῆγεν εἰς τὸν κῆπον, ἐκείνη δέσποινα λαμπρῶς περὶ τὸ στρῶμαν κεῖται. Κοιμᾶται μέχρι δειλινοῦ βασιλικῶς ἡ κόρη.
|
Ἂν πέσῃς εἰς τὸ στρῶμάν σου βασιλικῶς ἐπάνω, παραμονὴν τὸν μισθαργὸν καὶ φύλαξιν εὑρήσεις καὶ τρυγητὴν τῶν ῥόδων σου καὶ τῶν φυτῶν δραγάτην». Οὕτως ἐν μέσῳ τῶν φυτῶν, οὕτως ἐν μέσῳ ῥόδοις μετὰ σχημάτων παίζοντες καὶ μετὰ λόγων τόσων, ὅσον λαλήσουν ἔρωτες καὶ σχηματίσῃ πόθος, ἐκείνη μετεστάθηκεν, ἐκίνησεν, ἐπῆγεν εἰς τὴν καλὴν ἀνάπαυσιν ἐκείνου τοῦ φρεντζάτου, ὁ μισθαργὸς ἀπέμεινεν παρὰ τὸν κῆπον πάλιν. Ἦλθεν ὁ τάχα μισθωτὸς πάλιν εἰς τὴν κορτίναν, εὗρεν ἐκεῖ τὴν δέσποιναν, ὡς βασιλεὺς ἐσέβην καὶ μετ’ αὐτῆς συνέπεσεν, εὐθὺς συνανεπλάκη, συνέκειτο, συνέπαιζεν ὅλην αὐτὴν τὴν νύκταν. Μετὰ γοῦν τὰς ἀναπλοκὰς καὶ τοὺς ἐρωτολόγους, περὶ τὸ τέλος τῆς νυκτὸς ἦλθον τοιοῦτοι λόγοι· Τοῦ Καλλιμάχου συμβουλὴ μετὰ τῆς Χρυσορρόης. «Καὶ μέχρις ὅτε κλέπτωμεν τὴν χάριν τῶν ἐρώτων καὶ μέχρι τίνος ἐν κρυπτῷ τὰς ἡδονὰς τρυγῶμεν;Ὁ κηπουρὸς μετὰ μικρὸν ἐκεῖθεν ἐμετέστην, τὸν κῆπον ἀγωνούμενος, τὰ τῶν φυτῶν σπουδάζων καὶ μόνος ἦν ὁ μισθαργὸς σὺν μόνῃ τῇ δεσποίνῃ. Καὶ μετὰ λόγου γλυκεροῦ, γλώσσης ἐρωτευμένης καὶ μετὰ σχήματος δεινοῦ καὶ τάχα σεμνοτέρου, κἂν ἦν ἐκεῖ τὸ δείνωμαν παιγνίδιν τῶν ἐρώτων, τῆς Ἀφροδίτης παίδευμα, ζωγράφημα Χαρίτων, Λόγοι δεσποίνης ἠθικοὶ δῆθεν ὀργιζομένοι πρὸς τὸν πτωχὸν τὸν μισθαργόν, τὸν ἐκ τῆς τύχης ξένον. ἡ κόρη λέγει· «δέσποιναν ἐμὲν ἡ τύχης γράφει, κἂν τύχην τὴν βασιλικὴν ποσῶς οὐ παρυβρίσω, ὅλων αὐτοκρατόρισσαν καὶ δέσποιναν τοῦ κήπου, αὐθέντης ὅλων τῶν φυτῶν, τοῦ μισθαργοῦ δεσποίνη· βασιλικῶς, δεσποινικῶς εἰς τὴν στρωμνήν μου πέσω καὶ πῶς τολμήσει μισθαργὸς ἐκεῖ τὸ νὰ σιμώσῃ; εἰ δὲ τολμήσει, παρευθύς, ὡσὰν νὰ μάθῃ, πάθῃ». Ἀπόκρισις ἐξαίρετος αὐτοῦ τοῦ Καλλιμάχου. Ἐκεῖνος λέγει· «δέσποιναν ἐσὲν ἡ τύχη γράφει, ἐμὲ δὲ πάλιν ἔδωκεν τὸ νὰ τρυγῶ τὰ ῥόδα. Αὐθέντης εἶσαι τῶν φυτῶν, ἐγὼ τοῦ κήπου φύλαξ.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 706
|
Ὡς εἶδον ἀνετώτατον τὸν τῆς δεσποίνης ὕπνον οἱ πρώτιστοι τῷ βασιλεῖ καὶ φύλακες τῆς κόρης καὶ τὴν τῶν θρήνων καὶ κλαυθμῶν κατάπαυσιν ἐκείνων, τὸ συγχαρίκιν γράφουσιν ὡς πρὸς τὸν βασιλέα, πέμπουσι ταύτην τὴν γραφὴν μετὰ σπουδῆς μεγάλης· Γραφὴ πρὸς τὸν αὐτάνακταν παρὰ τῶν μεγιστάνων. «Συγχαίροντες τῷ κράτει σου γράφομεν οἱ πιστοί σου· τὸν θρῆνον καὶ τὴν πνιγμονήν, τὴν κόλασιν, τὴν ζάλην, τὴν ἀκατάπαυστον ὀργὴν καὶ τὸν δαρμὸν τὸν τόσον τὸν ἤξευρες τῆς δέσποινας ἡμῶν καὶ τῆς κυρίας κατέπαυσεν, ἡσύχασεν, ἔπεσεν, ἐμαλάχθην. Τώρα χαρᾶς καὶ καλλονῆς, τώρα χαρᾶς ἡμέραι, τώρα τῶν θρήνων ἀποχή, τῆς λύπης ἐξορία καὶ τῆς τρυφῆς εἰσέλευσις καὶ τῆς ἐλευθερίας. Εἰ γοῦν καὶ τέλος ἔλαβον αἱ τῶν ἐχθρῶν δουλεῖαι, ἐλθὼν εὑρήσεις τὸ ποθεῖς χωρὶς ἀντιλογίας. Ὡς δοῦλοι γοῦν τολμήσαντες γράφομεν περὶ τούτου». Ἐξύπνησεν ἡ δέσποινα· καὶ πάλιν ἡ καυχίτζα τὸ πλῆθος τὸ παρήγορον μετακαλεῖ καὶ κράζει.
|
καὶ μέχρι πόσου μισθαργὸς μετὰ δεσποίνης μένῃ, ἐπείπερ μετὰ τοὺς κλαυθμοὺς καὶ στεναγμοὺς καὶ θρήνους καὶ τοὺς τοσούτους πειρασμοὺς καὶ τοὺς τοσούτους χρόνους ἡ τύχη κόρον ἔλαβεν καὶ τὸ πικρὸν ἀφῆκεν, καὶ τάχα πρὸς γλυκύτερον ἁπλῶς ἐξηνηλλάγην; Ἂς ἴδωμεν πῶς φύγωμεν ἀπὸ τῆς χώρας ταύτης, πῶς πάλιν ἀποσώσωμεν εἰς τὴν χρυσῆν μας πόλιν καὶ τὰς τοσαύτας χάριτας μὴ κλέπτοντες τρυγῶμεν, ἀλλ’ ὡς αὐθέντες βασιλεῖς, μετ’ ἐλευθέρου τρόπου, χωρὶς ὀδύνης ζήσωμεν τὸν ἐφεξῆς μας χρόνον». Εἶπον καὶ συνεπλάκησαν καὶ πάλιν ἐφιλοῦντο. Ἐν τούτοις εἶδον τὴν αὐγὴν τὸ πὼς ὑποχαράττει καὶ σκότος εὗρον προφανὲς ἐκ τῆς αὐγῆς ἐκείνης. Μετὰ πολλοῦ γὰρ πειρασμοῦ τὸν χωρισμὸν τρυγῶσιν, ὅμως ὀλίγον τὸ πικρὸν ὁ χωρισμὸς ἐκεῖνος. Ἐκεῖνος πάλιν μισθαργὸς ἐπῆγεν εἰς τὸν κῆπον, ἐκείνη δέσποινα λαμπρῶς περὶ τὸ στρῶμαν κεῖται. Κοιμᾶται μέχρι δειλινοῦ βασιλικῶς ἡ κόρη.Ἂν πέσῃς εἰς τὸ στρῶμάν σου βασιλικῶς ἐπάνω, παραμονὴν τὸν μισθαργὸν καὶ φύλαξιν εὑρήσεις καὶ τρυγητὴν τῶν ῥόδων σου καὶ τῶν φυτῶν δραγάτην». Οὕτως ἐν μέσῳ τῶν φυτῶν, οὕτως ἐν μέσῳ ῥόδοις μετὰ σχημάτων παίζοντες καὶ μετὰ λόγων τόσων, ὅσον λαλήσουν ἔρωτες καὶ σχηματίσῃ πόθος, ἐκείνη μετεστάθηκεν, ἐκίνησεν, ἐπῆγεν εἰς τὴν καλὴν ἀνάπαυσιν ἐκείνου τοῦ φρεντζάτου, ὁ μισθαργὸς ἀπέμεινεν παρὰ τὸν κῆπον πάλιν. Ἦλθεν ὁ τάχα μισθωτὸς πάλιν εἰς τὴν κορτίναν, εὗρεν ἐκεῖ τὴν δέσποιναν, ὡς βασιλεὺς ἐσέβην καὶ μετ’ αὐτῆς συνέπεσεν, εὐθὺς συνανεπλάκη, συνέκειτο, συνέπαιζεν ὅλην αὐτὴν τὴν νύκταν. Μετὰ γοῦν τὰς ἀναπλοκὰς καὶ τοὺς ἐρωτολόγους, περὶ τὸ τέλος τῆς νυκτὸς ἦλθον τοιοῦτοι λόγοι· Τοῦ Καλλιμάχου συμβουλὴ μετὰ τῆς Χρυσορρόης. «Καὶ μέχρις ὅτε κλέπτωμεν τὴν χάριν τῶν ἐρώτων καὶ μέχρι τίνος ἐν κρυπτῷ τὰς ἡδονὰς τρυγῶμεν;
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 712
|
Ἐκεῖνοι πρὸς τὴν δέσποιναν ἐμβαίνουσιν ὡς δοῦλοι καὶ προσκυνοῦσι δουλικῶς καὶ πάλιν ἐρωτῶσι, ἂν εὗρεν πάλιν ἄνεσιν, ἂν ἐνεπαύθην πάλιν. Εἶπε· «ἀπὸ τὴν μόνωσιν αὐτὴν καὶ τὸ τοπίτζιν τοῦτο. ................ καὶ μερικῶς παρέκυψα ἐκ τὸ πολὺ τοῦ θρήνου. Τὸ σῶμα μου, ὡς βλέπετε, τὸ ταπεινὸν καὶ ξένον ἀπέδωκε τοῖς στεναγμοῖς, ἀπέδωκε τοῖς θρήνοις. Τοὺς λόγους ἐξεμίσησα τοὺς παρηγόρους ὅλους, ὅτι κλαυθμὸν μὲ φέρουσιν καὶ θρῆνον προξενοῦσιν. Ἠγάπησα τὴν μόνωσιν, ἐμίσησα τὸ πλῆθος καὶ πάλιν εἰς τὴν μόνωσιν ταύτην καθήσω μόνη. Οὐ θέλω βλέπειν ἄνθρωπον· παρηγορεῖ μοι τοῦτο». Ἀφῆκαν, ὑπεχώρησαν, πάλιν ἐκεῖ τὴν κόρην ἀφήκασιν ὡς ἔθελεν μετὰ καυχίτζαν μίαν. Εὗρεν ἐκεῖ τὸν μισθαργόν, συμπαίζει μετ’ ἐκεῖνον. Ἐκεῖνος ἔρωταν νικᾷ τὸν τῆς δεσποίνης μόνος καὶ συμπεριλαμβάνουσιν, συχνοκαταφιλοῦσι, τὸ περιβόλιν γίνεται παστὰς τῆς Ἀφροδίτης καὶ τῶν Χαρίτων κάτοπτρον καὶ τῶν Ἐρώτων οἶκος.
|
Ὡς εἶδον ἀνετώτατον τὸν τῆς δεσποίνης ὕπνον οἱ πρώτιστοι τῷ βασιλεῖ καὶ φύλακες τῆς κόρης καὶ τὴν τῶν θρήνων καὶ κλαυθμῶν κατάπαυσιν ἐκείνων, τὸ συγχαρίκιν γράφουσιν ὡς πρὸς τὸν βασιλέα, πέμπουσι ταύτην τὴν γραφὴν μετὰ σπουδῆς μεγάλης· Γραφὴ πρὸς τὸν αὐτάνακταν παρὰ τῶν μεγιστάνων. «Συγχαίροντες τῷ κράτει σου γράφομεν οἱ πιστοί σου· τὸν θρῆνον καὶ τὴν πνιγμονήν, τὴν κόλασιν, τὴν ζάλην, τὴν ἀκατάπαυστον ὀργὴν καὶ τὸν δαρμὸν τὸν τόσον τὸν ἤξευρες τῆς δέσποινας ἡμῶν καὶ τῆς κυρίας κατέπαυσεν, ἡσύχασεν, ἔπεσεν, ἐμαλάχθην. Τώρα χαρᾶς καὶ καλλονῆς, τώρα χαρᾶς ἡμέραι, τώρα τῶν θρήνων ἀποχή, τῆς λύπης ἐξορία καὶ τῆς τρυφῆς εἰσέλευσις καὶ τῆς ἐλευθερίας. Εἰ γοῦν καὶ τέλος ἔλαβον αἱ τῶν ἐχθρῶν δουλεῖαι, ἐλθὼν εὑρήσεις τὸ ποθεῖς χωρὶς ἀντιλογίας. Ὡς δοῦλοι γοῦν τολμήσαντες γράφομεν περὶ τούτου». Ἐξύπνησεν ἡ δέσποινα· καὶ πάλιν ἡ καυχίτζα τὸ πλῆθος τὸ παρήγορον μετακαλεῖ καὶ κράζει.καὶ μέχρι πόσου μισθαργὸς μετὰ δεσποίνης μένῃ, ἐπείπερ μετὰ τοὺς κλαυθμοὺς καὶ στεναγμοὺς καὶ θρήνους καὶ τοὺς τοσούτους πειρασμοὺς καὶ τοὺς τοσούτους χρόνους ἡ τύχη κόρον ἔλαβεν καὶ τὸ πικρὸν ἀφῆκεν, καὶ τάχα πρὸς γλυκύτερον ἁπλῶς ἐξηνηλλάγην; Ἂς ἴδωμεν πῶς φύγωμεν ἀπὸ τῆς χώρας ταύτης, πῶς πάλιν ἀποσώσωμεν εἰς τὴν χρυσῆν μας πόλιν καὶ τὰς τοσαύτας χάριτας μὴ κλέπτοντες τρυγῶμεν, ἀλλ’ ὡς αὐθέντες βασιλεῖς, μετ’ ἐλευθέρου τρόπου, χωρὶς ὀδύνης ζήσωμεν τὸν ἐφεξῆς μας χρόνον». Εἶπον καὶ συνεπλάκησαν καὶ πάλιν ἐφιλοῦντο. Ἐν τούτοις εἶδον τὴν αὐγὴν τὸ πὼς ὑποχαράττει καὶ σκότος εὗρον προφανὲς ἐκ τῆς αὐγῆς ἐκείνης. Μετὰ πολλοῦ γὰρ πειρασμοῦ τὸν χωρισμὸν τρυγῶσιν, ὅμως ὀλίγον τὸ πικρὸν ὁ χωρισμὸς ἐκεῖνος. Ἐκεῖνος πάλιν μισθαργὸς ἐπῆγεν εἰς τὸν κῆπον, ἐκείνη δέσποινα λαμπρῶς περὶ τὸ στρῶμαν κεῖται. Κοιμᾶται μέχρι δειλινοῦ βασιλικῶς ἡ κόρη.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 723
|
Μετὰ πολλῆς τῆς ἡδονῆς πληροῦσι τὴν ἡμέραν, ἡ νὺξ μετὰ γλυκύτητος ἔρχεται, φθάνει πάλιν· καὶ μετὰ τὴν εἰσέλευσιν καὶ τῆς νυκτὸς ἐκείνης Ἔρως καὶ πάλιν πτερωτὸς τὸν μισθωτὸν ἐπαίρει καὶ φέρει πρὸς τὴν δέσποιναν καὶ πᾶσαν πόθου χάριν, Πάλιν ἀρχὴ τῶν συμφορῶν, πάλιν ἀρχὴ πικρίας· εἰσέλευσις τοῦ μισθαργοῦ ῥητὸς πρὸς Χρυσορρόην. παρίσταται τοὺς βασιλεῖς, ὡς δοῦλος παραμένει· αὐθέντης Ἔρως βασιλεὺς δουλογραφεῖται τότε εἰς πόθον ἀνυπόκριτον, εἰς καθαρὰν ἀγάπην. Ἀλλ’ ἵνα μὴ λεπτολογῶ, νύκτας, ἡμέρας πάσας, τὴν τῆς ἡμέρας ἡδονὴν καὶ τῆς νυκτὸς τὴν χάριν κατὰ λεπτὸν συγγράφωμαι, τοῦτο καὶ μόνον λέγω, τοῦτο καὶ μόνον ἱστορῶ, τοῦτο καὶ μόνον γράφω· ἔζουν ἐκεῖνοι κάλλιστα μετὰ τοῦ τρόπον τούτου, φροντίζοντες καὶ τῆς φυγῆς καὶ μελετῶντες τούτου. Πάλιν ἀρχὴ τῶν συμφορῶν, πάλιν ἀρχὴ τῶν πόνων.
|
Ἐκεῖνοι πρὸς τὴν δέσποιναν ἐμβαίνουσιν ὡς δοῦλοι καὶ προσκυνοῦσι δουλικῶς καὶ πάλιν ἐρωτῶσι, ἂν εὗρεν πάλιν ἄνεσιν, ἂν ἐνεπαύθην πάλιν. Εἶπε· «ἀπὸ τὴν μόνωσιν αὐτὴν καὶ τὸ τοπίτζιν τοῦτο. ................ καὶ μερικῶς παρέκυψα ἐκ τὸ πολὺ τοῦ θρήνου. Τὸ σῶμα μου, ὡς βλέπετε, τὸ ταπεινὸν καὶ ξένον ἀπέδωκε τοῖς στεναγμοῖς, ἀπέδωκε τοῖς θρήνοις. Τοὺς λόγους ἐξεμίσησα τοὺς παρηγόρους ὅλους, ὅτι κλαυθμὸν μὲ φέρουσιν καὶ θρῆνον προξενοῦσιν. Ἠγάπησα τὴν μόνωσιν, ἐμίσησα τὸ πλῆθος καὶ πάλιν εἰς τὴν μόνωσιν ταύτην καθήσω μόνη. Οὐ θέλω βλέπειν ἄνθρωπον· παρηγορεῖ μοι τοῦτο». Ἀφῆκαν, ὑπεχώρησαν, πάλιν ἐκεῖ τὴν κόρην ἀφήκασιν ὡς ἔθελεν μετὰ καυχίτζαν μίαν. Εὗρεν ἐκεῖ τὸν μισθαργόν, συμπαίζει μετ’ ἐκεῖνον. Ἐκεῖνος ἔρωταν νικᾷ τὸν τῆς δεσποίνης μόνος καὶ συμπεριλαμβάνουσιν, συχνοκαταφιλοῦσι, τὸ περιβόλιν γίνεται παστὰς τῆς Ἀφροδίτης καὶ τῶν Χαρίτων κάτοπτρον καὶ τῶν Ἐρώτων οἶκος.Ὡς εἶδον ἀνετώτατον τὸν τῆς δεσποίνης ὕπνον οἱ πρώτιστοι τῷ βασιλεῖ καὶ φύλακες τῆς κόρης καὶ τὴν τῶν θρήνων καὶ κλαυθμῶν κατάπαυσιν ἐκείνων, τὸ συγχαρίκιν γράφουσιν ὡς πρὸς τὸν βασιλέα, πέμπουσι ταύτην τὴν γραφὴν μετὰ σπουδῆς μεγάλης· Γραφὴ πρὸς τὸν αὐτάνακταν παρὰ τῶν μεγιστάνων. «Συγχαίροντες τῷ κράτει σου γράφομεν οἱ πιστοί σου· τὸν θρῆνον καὶ τὴν πνιγμονήν, τὴν κόλασιν, τὴν ζάλην, τὴν ἀκατάπαυστον ὀργὴν καὶ τὸν δαρμὸν τὸν τόσον τὸν ἤξευρες τῆς δέσποινας ἡμῶν καὶ τῆς κυρίας κατέπαυσεν, ἡσύχασεν, ἔπεσεν, ἐμαλάχθην. Τώρα χαρᾶς καὶ καλλονῆς, τώρα χαρᾶς ἡμέραι, τώρα τῶν θρήνων ἀποχή, τῆς λύπης ἐξορία καὶ τῆς τρυφῆς εἰσέλευσις καὶ τῆς ἐλευθερίας. Εἰ γοῦν καὶ τέλος ἔλαβον αἱ τῶν ἐχθρῶν δουλεῖαι, ἐλθὼν εὑρήσεις τὸ ποθεῖς χωρὶς ἀντιλογίας. Ὡς δοῦλοι γοῦν τολμήσαντες γράφομεν περὶ τούτου». Ἐξύπνησεν ἡ δέσποινα· καὶ πάλιν ἡ καυχίτζα τὸ πλῆθος τὸ παρήγορον μετακαλεῖ καὶ κράζει.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 727
|
Οἱ γοῦν πολλοὶ παρήγοροι καὶ φύλακες τῆς κόρης, ἐπεὶ πολλὴν τὴν μόνωσιν ἐκείνην τῆς δεσποίνης καὶ τὴν ἐξαίφνης εἰς χαρὰν ἐναλλαγὴν τοῦ θρήνου, τὸν ὕπνον δὲ τὸν ἄμετρον τὸν τῆς ἡμέρας ὅλης εἴδασι, σκανδαλίζονται, τὸν νοῦν ἀναζητῶσιν καὶ τῆς πολλῆς ἐναλλαγῆς φροντίζουσι τὸν τρόπον καὶ τὴν καυχίτζαν λέγουσι· «προσέμεινε νὰ μάθῃς, μήποτε πάλιν ἐν κλαυθμῷ τὴν νύκταν παρατρέχει καὶ δράσσεται τὴν μόνωσιν πρὸς ἀφορμὴν τῶν θρήνων. Ἀγρύπνησε, γρηγόρησε καὶ πρόσεξε νὰ μάθῃς τί πολεμεῖ, μὴ δέρνεται πάλιν τὴν νύκταν ὅλην καὶ κατακόπτεται πικρῶς καὶ παρηγόρων δίχα. Ἁπλῶς, κἂν εἴ τι γένηται, κἂν ὅλως μὴ καμνύσῃς». Τὸ δολερὸν μηχάνημαν τῆς πονηρᾶς δουλίδος τὸν τρόπον ἐφανέρωσεν, τὸν ἔρωταν τοῦ πόθου τοῦ Καλλιμάχου τοῦ πτωχοῦ καὶ κόρης Χρυσορρόης. Τὸ πλάτωμα παρέδραμεν τὸ τῆς ἡμέρας ὅλης, τὸ φωτεινὸν καὶ φλογερὸν παρῆλθεν τοῦ ἡλίου, τὸ σκότος ὄντως τοῦ καλοῦ καὶ θάνατος ἐκείνων, καὶ τῆς σελήνης ἔλαμψεν τὸ χρυσαυγὲς γλυκάζον.
|
Μετὰ πολλῆς τῆς ἡδονῆς πληροῦσι τὴν ἡμέραν, ἡ νὺξ μετὰ γλυκύτητος ἔρχεται, φθάνει πάλιν· καὶ μετὰ τὴν εἰσέλευσιν καὶ τῆς νυκτὸς ἐκείνης Ἔρως καὶ πάλιν πτερωτὸς τὸν μισθωτὸν ἐπαίρει καὶ φέρει πρὸς τὴν δέσποιναν καὶ πᾶσαν πόθου χάριν, Πάλιν ἀρχὴ τῶν συμφορῶν, πάλιν ἀρχὴ πικρίας· εἰσέλευσις τοῦ μισθαργοῦ ῥητὸς πρὸς Χρυσορρόην. παρίσταται τοὺς βασιλεῖς, ὡς δοῦλος παραμένει· αὐθέντης Ἔρως βασιλεὺς δουλογραφεῖται τότε εἰς πόθον ἀνυπόκριτον, εἰς καθαρὰν ἀγάπην. Ἀλλ’ ἵνα μὴ λεπτολογῶ, νύκτας, ἡμέρας πάσας, τὴν τῆς ἡμέρας ἡδονὴν καὶ τῆς νυκτὸς τὴν χάριν κατὰ λεπτὸν συγγράφωμαι, τοῦτο καὶ μόνον λέγω, τοῦτο καὶ μόνον ἱστορῶ, τοῦτο καὶ μόνον γράφω· ἔζουν ἐκεῖνοι κάλλιστα μετὰ τοῦ τρόπον τούτου, φροντίζοντες καὶ τῆς φυγῆς καὶ μελετῶντες τούτου. Πάλιν ἀρχὴ τῶν συμφορῶν, πάλιν ἀρχὴ τῶν πόνων.Ἐκεῖνοι πρὸς τὴν δέσποιναν ἐμβαίνουσιν ὡς δοῦλοι καὶ προσκυνοῦσι δουλικῶς καὶ πάλιν ἐρωτῶσι, ἂν εὗρεν πάλιν ἄνεσιν, ἂν ἐνεπαύθην πάλιν. Εἶπε· «ἀπὸ τὴν μόνωσιν αὐτὴν καὶ τὸ τοπίτζιν τοῦτο. ................ καὶ μερικῶς παρέκυψα ἐκ τὸ πολὺ τοῦ θρήνου. Τὸ σῶμα μου, ὡς βλέπετε, τὸ ταπεινὸν καὶ ξένον ἀπέδωκε τοῖς στεναγμοῖς, ἀπέδωκε τοῖς θρήνοις. Τοὺς λόγους ἐξεμίσησα τοὺς παρηγόρους ὅλους, ὅτι κλαυθμὸν μὲ φέρουσιν καὶ θρῆνον προξενοῦσιν. Ἠγάπησα τὴν μόνωσιν, ἐμίσησα τὸ πλῆθος καὶ πάλιν εἰς τὴν μόνωσιν ταύτην καθήσω μόνη. Οὐ θέλω βλέπειν ἄνθρωπον· παρηγορεῖ μοι τοῦτο». Ἀφῆκαν, ὑπεχώρησαν, πάλιν ἐκεῖ τὴν κόρην ἀφήκασιν ὡς ἔθελεν μετὰ καυχίτζαν μίαν. Εὗρεν ἐκεῖ τὸν μισθαργόν, συμπαίζει μετ’ ἐκεῖνον. Ἐκεῖνος ἔρωταν νικᾷ τὸν τῆς δεσποίνης μόνος καὶ συμπεριλαμβάνουσιν, συχνοκαταφιλοῦσι, τὸ περιβόλιν γίνεται παστὰς τῆς Ἀφροδίτης καὶ τῶν Χαρίτων κάτοπτρον καὶ τῶν Ἐρώτων οἶκος.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 732
|
Φέγγος, καὶ πῶς οὐκ ἔκρυψες εἰς σύννεφα τὸ φῶς σου, ἀλλ’ εἶδες πάθη συμφορῶν καὶ θάνατον ἀνθρώπων; ἀλλ’ οἴμοι! τὸ συσκεύασμα τῶν πονηρῶν εὐνούχων καὶ τὸ κακομηχάνημαν τῆς πονηρᾶς δουλίδος τοσοῦτον ἀνυπόγνωστον, τοσοῦτον κεκρυμμένον. Τί τὸ λοιπόν; ἡ δέσποινα, τὸν δόλον μὴ συνεῖσα, βασιλικῶς ἐκοίτετον πρὸς τὸ καλὸν τὸ στρῶμαν. Ἐκείνη γοῦν ἐπλάγισε τὴν νύκταν νὰ κοιμᾶται καὶ παρεκάτζεν, ἔμαθεν ὅλον ἁπλῶς τὸν τρόπον. Ἦλθεν ἐγγὺς τοῦ στρώματος παρέξω τῆς κορτίνας, εἶδεν ἐκεῖ τὸν μισθαργὸν πῶς μετὰ τῆς δεσποίνης εἰς τὴν στρωμνὴν τὴν πάγχρυσον συνανεπλάκη τότε. Ἡμέρα πάλιν ἔφεξεν, ἦλθεν ἐκεῖ τὸ πλῆθος. Ἡ γοῦν καυχίτζα, παρεκτὸς κράξασα τοὺς εὐνούχους καὶ κατὰ μόνας ἀγαγών, ταῦτα πρὸς τούτους λέγει· «Εἶδον ἐγὼ τὴν μηχανήν, εἶδον ἐγὼ τὸν δόλον. Τὸν μισθαργὸν τοῦ κηπουροῦ, τοῦτον ὁποὺ σκαλίζει, τοῦτον αὐτὴ συμπλέκεται, κοιμᾶται μετ’ ἐκεῖνον. Τὴν ὅλην γὰρ ἐπρόσεχα τὴν παρελθοῦσαν νύκταν καὶ ταύτην εἶδον μετ’ αὐτοῦ συμπαίζουσαν, φιλοῦσαν καὶ κοιμωμένην· αἲ κακὸν καὶ παρὰ φύσιν πρᾶγμαν.
|
Οἱ γοῦν πολλοὶ παρήγοροι καὶ φύλακες τῆς κόρης, ἐπεὶ πολλὴν τὴν μόνωσιν ἐκείνην τῆς δεσποίνης καὶ τὴν ἐξαίφνης εἰς χαρὰν ἐναλλαγὴν τοῦ θρήνου, τὸν ὕπνον δὲ τὸν ἄμετρον τὸν τῆς ἡμέρας ὅλης εἴδασι, σκανδαλίζονται, τὸν νοῦν ἀναζητῶσιν καὶ τῆς πολλῆς ἐναλλαγῆς φροντίζουσι τὸν τρόπον καὶ τὴν καυχίτζαν λέγουσι· «προσέμεινε νὰ μάθῃς, μήποτε πάλιν ἐν κλαυθμῷ τὴν νύκταν παρατρέχει καὶ δράσσεται τὴν μόνωσιν πρὸς ἀφορμὴν τῶν θρήνων. Ἀγρύπνησε, γρηγόρησε καὶ πρόσεξε νὰ μάθῃς τί πολεμεῖ, μὴ δέρνεται πάλιν τὴν νύκταν ὅλην καὶ κατακόπτεται πικρῶς καὶ παρηγόρων δίχα. Ἁπλῶς, κἂν εἴ τι γένηται, κἂν ὅλως μὴ καμνύσῃς». Τὸ δολερὸν μηχάνημαν τῆς πονηρᾶς δουλίδος τὸν τρόπον ἐφανέρωσεν, τὸν ἔρωταν τοῦ πόθου τοῦ Καλλιμάχου τοῦ πτωχοῦ καὶ κόρης Χρυσορρόης. Τὸ πλάτωμα παρέδραμεν τὸ τῆς ἡμέρας ὅλης, τὸ φωτεινὸν καὶ φλογερὸν παρῆλθεν τοῦ ἡλίου, τὸ σκότος ὄντως τοῦ καλοῦ καὶ θάνατος ἐκείνων, καὶ τῆς σελήνης ἔλαμψεν τὸ χρυσαυγὲς γλυκάζον.Μετὰ πολλῆς τῆς ἡδονῆς πληροῦσι τὴν ἡμέραν, ἡ νὺξ μετὰ γλυκύτητος ἔρχεται, φθάνει πάλιν· καὶ μετὰ τὴν εἰσέλευσιν καὶ τῆς νυκτὸς ἐκείνης Ἔρως καὶ πάλιν πτερωτὸς τὸν μισθωτὸν ἐπαίρει καὶ φέρει πρὸς τὴν δέσποιναν καὶ πᾶσαν πόθου χάριν, Πάλιν ἀρχὴ τῶν συμφορῶν, πάλιν ἀρχὴ πικρίας· εἰσέλευσις τοῦ μισθαργοῦ ῥητὸς πρὸς Χρυσορρόην. παρίσταται τοὺς βασιλεῖς, ὡς δοῦλος παραμένει· αὐθέντης Ἔρως βασιλεὺς δουλογραφεῖται τότε εἰς πόθον ἀνυπόκριτον, εἰς καθαρὰν ἀγάπην. Ἀλλ’ ἵνα μὴ λεπτολογῶ, νύκτας, ἡμέρας πάσας, τὴν τῆς ἡμέρας ἡδονὴν καὶ τῆς νυκτὸς τὴν χάριν κατὰ λεπτὸν συγγράφωμαι, τοῦτο καὶ μόνον λέγω, τοῦτο καὶ μόνον ἱστορῶ, τοῦτο καὶ μόνον γράφω· ἔζουν ἐκεῖνοι κάλλιστα μετὰ τοῦ τρόπον τούτου, φροντίζοντες καὶ τῆς φυγῆς καὶ μελετῶντες τούτου. Πάλιν ἀρχὴ τῶν συμφορῶν, πάλιν ἀρχὴ τῶν πόνων.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 743
|
Ὅμως, εἰ θέλετε καὶ σεῖς νὰ δῆτε θαῦμαν μέγα, ταύτην τὴν νύκταν μείνατε παρέξωθεν τοῦ κήπου, παρακαθήσωμεν ὁμοῦ καὶ συμπαραμενοῦμεν καὶ μάθητε τὰς μηχανὰς τῆς πόρνης ταύτης κόρης». Ἅπαντα ταῦτα πρὸς αὐτούς, ἅπαντα κεκρυμμένως. Ἐκεῖνοι μὲν ὑπάγουσιν, συνήθως προσκυνοῦσι, ἡ δὲ καυχίτζα πρὸς ὁδὸν ἄλλην ἐτράπη πάλιν, δώσαντες λόγον τὸ βραδὺ ὁμοῦ νὰ παρακάτζουν. Εἰσῆλθον, ἐπροσκύνησαν, ἐξέβηκαν αὐτίκα, κατὰ τὸ σύνηθες αὐτῶν, κατὰ τὴν τάξιν τούτων. Ἀλλὰ καὶ τί πολυλογῶ; παρῆλθεν ἡ ἡμέρα, ἦλθεν ἡ νύξ, ἐπήδραμεν, ἐπλάτυνεν τὸ σκότος καὶ σὺν αὐτῇ τῇ γυναικὶ τρεῖς τῶν πιστῶν εὐνούχων κρύπτονται, παρακάθηνται, φυλάσσουσι τὴν κόρην. Ἐκείνη γοῦν πρὸς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον τὸν συνήθη συνήθως σὺν τῷ μισθαργῷ συνεκοιμήθην πάλιν καὶ μετὰ πάσης ἡδονῆς, τὸν δόλον γὰρ οὐκ οἶδεν, οὐδὲ τὸ παρακάθισμα τῶν δολερῶν εὐνούχων, καὶ τῶν ἐρώτων τὰ κρυπτὰ γίνονται φαῦλα τότε. Ἡ συνανάτροφος αὐτὴ τῆς κόρης κακὴ τύχη ἐκεῖ καὶ πάλιν ἔφθασεν εἰς τὸν κοιτῶνα ταύτης.
|
Φέγγος, καὶ πῶς οὐκ ἔκρυψες εἰς σύννεφα τὸ φῶς σου, ἀλλ’ εἶδες πάθη συμφορῶν καὶ θάνατον ἀνθρώπων; ἀλλ’ οἴμοι! τὸ συσκεύασμα τῶν πονηρῶν εὐνούχων καὶ τὸ κακομηχάνημαν τῆς πονηρᾶς δουλίδος τοσοῦτον ἀνυπόγνωστον, τοσοῦτον κεκρυμμένον. Τί τὸ λοιπόν; ἡ δέσποινα, τὸν δόλον μὴ συνεῖσα, βασιλικῶς ἐκοίτετον πρὸς τὸ καλὸν τὸ στρῶμαν. Ἐκείνη γοῦν ἐπλάγισε τὴν νύκταν νὰ κοιμᾶται καὶ παρεκάτζεν, ἔμαθεν ὅλον ἁπλῶς τὸν τρόπον. Ἦλθεν ἐγγὺς τοῦ στρώματος παρέξω τῆς κορτίνας, εἶδεν ἐκεῖ τὸν μισθαργὸν πῶς μετὰ τῆς δεσποίνης εἰς τὴν στρωμνὴν τὴν πάγχρυσον συνανεπλάκη τότε. Ἡμέρα πάλιν ἔφεξεν, ἦλθεν ἐκεῖ τὸ πλῆθος. Ἡ γοῦν καυχίτζα, παρεκτὸς κράξασα τοὺς εὐνούχους καὶ κατὰ μόνας ἀγαγών, ταῦτα πρὸς τούτους λέγει· «Εἶδον ἐγὼ τὴν μηχανήν, εἶδον ἐγὼ τὸν δόλον. Τὸν μισθαργὸν τοῦ κηπουροῦ, τοῦτον ὁποὺ σκαλίζει, τοῦτον αὐτὴ συμπλέκεται, κοιμᾶται μετ’ ἐκεῖνον. Τὴν ὅλην γὰρ ἐπρόσεχα τὴν παρελθοῦσαν νύκταν καὶ ταύτην εἶδον μετ’ αὐτοῦ συμπαίζουσαν, φιλοῦσαν καὶ κοιμωμένην· αἲ κακὸν καὶ παρὰ φύσιν πρᾶγμαν.Οἱ γοῦν πολλοὶ παρήγοροι καὶ φύλακες τῆς κόρης, ἐπεὶ πολλὴν τὴν μόνωσιν ἐκείνην τῆς δεσποίνης καὶ τὴν ἐξαίφνης εἰς χαρὰν ἐναλλαγὴν τοῦ θρήνου, τὸν ὕπνον δὲ τὸν ἄμετρον τὸν τῆς ἡμέρας ὅλης εἴδασι, σκανδαλίζονται, τὸν νοῦν ἀναζητῶσιν καὶ τῆς πολλῆς ἐναλλαγῆς φροντίζουσι τὸν τρόπον καὶ τὴν καυχίτζαν λέγουσι· «προσέμεινε νὰ μάθῃς, μήποτε πάλιν ἐν κλαυθμῷ τὴν νύκταν παρατρέχει καὶ δράσσεται τὴν μόνωσιν πρὸς ἀφορμὴν τῶν θρήνων. Ἀγρύπνησε, γρηγόρησε καὶ πρόσεξε νὰ μάθῃς τί πολεμεῖ, μὴ δέρνεται πάλιν τὴν νύκταν ὅλην καὶ κατακόπτεται πικρῶς καὶ παρηγόρων δίχα. Ἁπλῶς, κἂν εἴ τι γένηται, κἂν ὅλως μὴ καμνύσῃς». Τὸ δολερὸν μηχάνημαν τῆς πονηρᾶς δουλίδος τὸν τρόπον ἐφανέρωσεν, τὸν ἔρωταν τοῦ πόθου τοῦ Καλλιμάχου τοῦ πτωχοῦ καὶ κόρης Χρυσορρόης. Τὸ πλάτωμα παρέδραμεν τὸ τῆς ἡμέρας ὅλης, τὸ φωτεινὸν καὶ φλογερὸν παρῆλθεν τοῦ ἡλίου, τὸ σκότος ὄντως τοῦ καλοῦ καὶ θάνατος ἐκείνων, καὶ τῆς σελήνης ἔλαμψεν τὸ χρυσαυγὲς γλυκάζον.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 751
|
Ἡ κόρη μὲν τῆς μηχανῆς οὐ συνορᾷ τὸν δόλον, οὐκ ἐγνωρίζει τὴν βουλήν, ἀλλὰ δοκεῖ λανθάνειν. Οἱ δὲ πιστοὶ καὶ φύλακες ἐκεῖνοι τρεῖς εὐνοῦχοι, ἰδόντες τὰ κρυπτόμενα κατὰ λεπτὸν ὡς εἶχεν, ὡς ἐκ φλογὸς ἐκφεύγουσι τὸ πορνικὸν τῆς κόρης, λέγοντες· «πῦρ εἰς τὸν κλαυθμὸν καὶ τοὺς πολλοὺς τοὺς θρήνους καὶ τοὺς πολλοὺς τοὺς στεναγμοὺς καὶ τὸ θλιμμένον σχῆμαν» καὶ γράφουσι τῷ βασιλεῖ τὸ πορνικὸν τῆς κόρης, τὴν μετὰ δόλου μόνωσιν καὶ μετ’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου τοῦ μισθαργοῦ τὴν ἕνωσιν καὶ τὰ κρυπτὰ τοῦ κήπου. Γράφουσιν γοῦν τῷ βασιλεῖ τὰ περὶ τούτων πάντων, ἡ δὲ γραφὴ τῶν δολερῶν τούτους τοὺς λόγους εἶχεν· «Κἂν καὶ τὰ πρὶν ἐγράψαμεν χαρᾶς εὐαγγελίας, κἂν πρῴην ἀνεφέρομεν χαρμόσυνα μανδᾶτα ὡς πρὸς τὴν βασιλείαν σου, ἡμῶν τὸ μέγα κράτος, ἀλλὰ τανῦν ὀδυνηράς, ἀλλὰ τανῦν πικρίας. Καὶ μὴ νομίσῃς, βασιλεῦ, θρῆνον καὶ πάλιν, ζάλην ἢ πνιγμονὴν ἢ κάκωσιν καὶ πάλιν ὑπολάβῃς. Ἅπαντα γὰρ πανούργημαν, ἅπαντα πλάσμαν ἦσαν.
|
Ὅμως, εἰ θέλετε καὶ σεῖς νὰ δῆτε θαῦμαν μέγα, ταύτην τὴν νύκταν μείνατε παρέξωθεν τοῦ κήπου, παρακαθήσωμεν ὁμοῦ καὶ συμπαραμενοῦμεν καὶ μάθητε τὰς μηχανὰς τῆς πόρνης ταύτης κόρης». Ἅπαντα ταῦτα πρὸς αὐτούς, ἅπαντα κεκρυμμένως. Ἐκεῖνοι μὲν ὑπάγουσιν, συνήθως προσκυνοῦσι, ἡ δὲ καυχίτζα πρὸς ὁδὸν ἄλλην ἐτράπη πάλιν, δώσαντες λόγον τὸ βραδὺ ὁμοῦ νὰ παρακάτζουν. Εἰσῆλθον, ἐπροσκύνησαν, ἐξέβηκαν αὐτίκα, κατὰ τὸ σύνηθες αὐτῶν, κατὰ τὴν τάξιν τούτων. Ἀλλὰ καὶ τί πολυλογῶ; παρῆλθεν ἡ ἡμέρα, ἦλθεν ἡ νύξ, ἐπήδραμεν, ἐπλάτυνεν τὸ σκότος καὶ σὺν αὐτῇ τῇ γυναικὶ τρεῖς τῶν πιστῶν εὐνούχων κρύπτονται, παρακάθηνται, φυλάσσουσι τὴν κόρην. Ἐκείνη γοῦν πρὸς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον τὸν συνήθη συνήθως σὺν τῷ μισθαργῷ συνεκοιμήθην πάλιν καὶ μετὰ πάσης ἡδονῆς, τὸν δόλον γὰρ οὐκ οἶδεν, οὐδὲ τὸ παρακάθισμα τῶν δολερῶν εὐνούχων, καὶ τῶν ἐρώτων τὰ κρυπτὰ γίνονται φαῦλα τότε. Ἡ συνανάτροφος αὐτὴ τῆς κόρης κακὴ τύχη ἐκεῖ καὶ πάλιν ἔφθασεν εἰς τὸν κοιτῶνα ταύτης.Φέγγος, καὶ πῶς οὐκ ἔκρυψες εἰς σύννεφα τὸ φῶς σου, ἀλλ’ εἶδες πάθη συμφορῶν καὶ θάνατον ἀνθρώπων; ἀλλ’ οἴμοι! τὸ συσκεύασμα τῶν πονηρῶν εὐνούχων καὶ τὸ κακομηχάνημαν τῆς πονηρᾶς δουλίδος τοσοῦτον ἀνυπόγνωστον, τοσοῦτον κεκρυμμένον. Τί τὸ λοιπόν; ἡ δέσποινα, τὸν δόλον μὴ συνεῖσα, βασιλικῶς ἐκοίτετον πρὸς τὸ καλὸν τὸ στρῶμαν. Ἐκείνη γοῦν ἐπλάγισε τὴν νύκταν νὰ κοιμᾶται καὶ παρεκάτζεν, ἔμαθεν ὅλον ἁπλῶς τὸν τρόπον. Ἦλθεν ἐγγὺς τοῦ στρώματος παρέξω τῆς κορτίνας, εἶδεν ἐκεῖ τὸν μισθαργὸν πῶς μετὰ τῆς δεσποίνης εἰς τὴν στρωμνὴν τὴν πάγχρυσον συνανεπλάκη τότε. Ἡμέρα πάλιν ἔφεξεν, ἦλθεν ἐκεῖ τὸ πλῆθος. Ἡ γοῦν καυχίτζα, παρεκτὸς κράξασα τοὺς εὐνούχους καὶ κατὰ μόνας ἀγαγών, ταῦτα πρὸς τούτους λέγει· «Εἶδον ἐγὼ τὴν μηχανήν, εἶδον ἐγὼ τὸν δόλον. Τὸν μισθαργὸν τοῦ κηπουροῦ, τοῦτον ὁποὺ σκαλίζει, τοῦτον αὐτὴ συμπλέκεται, κοιμᾶται μετ’ ἐκεῖνον. Τὴν ὅλην γὰρ ἐπρόσεχα τὴν παρελθοῦσαν νύκταν καὶ ταύτην εἶδον μετ’ αὐτοῦ συμπαίζουσαν, φιλοῦσαν καὶ κοιμωμένην· αἲ κακὸν καὶ παρὰ φύσιν πρᾶγμαν.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 756
|
Τὴν γὰρ αὐτοκρατόρισσαν, τὴν ὥρισες κυράν μας, δι’ ἧς ἐγράψαμεν προχθὲς τὸν θρῆνον παυσαμένης ὡς συγχαρίκιν μέγιστον, ὡς ἡδονὴν μεγάλην, τὸν θρῆνον γὰρ μὴ παύσασα, τῶν στεναγμῶν τὴν λύπην, ἐφεῦρε τρόπον καὶ σκοπόν, ὅτι τὸ μονωθῆναι καὶ ξενωθῆναι τῶν πολλῶν ἀνάπαυσιν εὑρίσκει καὶ κουφισμοῦ παραψυχὴν καὶ στεναγμοῦ τὴν λύσιν, τοῦτο δὲ τέχνασμαν σοφὸν καὶ πλάσμα μηχανίας· καὶ πρὸς τὸν κῆπον, ὥρισεν, ἐστήσαμεν κορτίναν. Μόνη της ἀνεπαύετο, ὡς ἔδειχνεν τὸ πρᾶγμαν. Ἡμεῖς, μὴ γνόντες τὸν σκοπόν, λοιπὸν ἀνεχωροῦμεν. Ἐκείνη δὲ μηχάνημαν ἐσκεύασε καὶ δόλον καὶ πόρνη τις ἐγένετο, ὢ τοῦ φρικτοῦ μανδάτου, οὐ πρός τιναν τῶν εὐγενῶν, οὐδ’ ἀπὸ τῶν μεγάλων, ἀλλὰ πρὸς ἕναν μισθαργόν, παιδὶν τοῦ κηπουροῦ μας. Τοῦτο μὴ ψεῦδος, μὴ σκοπὸν κἂν ὅλως ὑπολάβῃς καὶ μὴ νομίσῃς ἄλλον τι. Ὅθεν καὶ χάριν τούτου γράφοντες ἀναφέρομεν τῷ σῷ μεγίστῳ κράτει καὶ τὸ κελεύει ὅρισε ὡς πρὸς τοὺς σοὺς τοὺς δούλους».
|
Ἡ κόρη μὲν τῆς μηχανῆς οὐ συνορᾷ τὸν δόλον, οὐκ ἐγνωρίζει τὴν βουλήν, ἀλλὰ δοκεῖ λανθάνειν. Οἱ δὲ πιστοὶ καὶ φύλακες ἐκεῖνοι τρεῖς εὐνοῦχοι, ἰδόντες τὰ κρυπτόμενα κατὰ λεπτὸν ὡς εἶχεν, ὡς ἐκ φλογὸς ἐκφεύγουσι τὸ πορνικὸν τῆς κόρης, λέγοντες· «πῦρ εἰς τὸν κλαυθμὸν καὶ τοὺς πολλοὺς τοὺς θρήνους καὶ τοὺς πολλοὺς τοὺς στεναγμοὺς καὶ τὸ θλιμμένον σχῆμαν» καὶ γράφουσι τῷ βασιλεῖ τὸ πορνικὸν τῆς κόρης, τὴν μετὰ δόλου μόνωσιν καὶ μετ’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου τοῦ μισθαργοῦ τὴν ἕνωσιν καὶ τὰ κρυπτὰ τοῦ κήπου. Γράφουσιν γοῦν τῷ βασιλεῖ τὰ περὶ τούτων πάντων, ἡ δὲ γραφὴ τῶν δολερῶν τούτους τοὺς λόγους εἶχεν· «Κἂν καὶ τὰ πρὶν ἐγράψαμεν χαρᾶς εὐαγγελίας, κἂν πρῴην ἀνεφέρομεν χαρμόσυνα μανδᾶτα ὡς πρὸς τὴν βασιλείαν σου, ἡμῶν τὸ μέγα κράτος, ἀλλὰ τανῦν ὀδυνηράς, ἀλλὰ τανῦν πικρίας. Καὶ μὴ νομίσῃς, βασιλεῦ, θρῆνον καὶ πάλιν, ζάλην ἢ πνιγμονὴν ἢ κάκωσιν καὶ πάλιν ὑπολάβῃς. Ἅπαντα γὰρ πανούργημαν, ἅπαντα πλάσμαν ἦσαν.Ὅμως, εἰ θέλετε καὶ σεῖς νὰ δῆτε θαῦμαν μέγα, ταύτην τὴν νύκταν μείνατε παρέξωθεν τοῦ κήπου, παρακαθήσωμεν ὁμοῦ καὶ συμπαραμενοῦμεν καὶ μάθητε τὰς μηχανὰς τῆς πόρνης ταύτης κόρης». Ἅπαντα ταῦτα πρὸς αὐτούς, ἅπαντα κεκρυμμένως. Ἐκεῖνοι μὲν ὑπάγουσιν, συνήθως προσκυνοῦσι, ἡ δὲ καυχίτζα πρὸς ὁδὸν ἄλλην ἐτράπη πάλιν, δώσαντες λόγον τὸ βραδὺ ὁμοῦ νὰ παρακάτζουν. Εἰσῆλθον, ἐπροσκύνησαν, ἐξέβηκαν αὐτίκα, κατὰ τὸ σύνηθες αὐτῶν, κατὰ τὴν τάξιν τούτων. Ἀλλὰ καὶ τί πολυλογῶ; παρῆλθεν ἡ ἡμέρα, ἦλθεν ἡ νύξ, ἐπήδραμεν, ἐπλάτυνεν τὸ σκότος καὶ σὺν αὐτῇ τῇ γυναικὶ τρεῖς τῶν πιστῶν εὐνούχων κρύπτονται, παρακάθηνται, φυλάσσουσι τὴν κόρην. Ἐκείνη γοῦν πρὸς τὸν καιρὸν ἐκεῖνον τὸν συνήθη συνήθως σὺν τῷ μισθαργῷ συνεκοιμήθην πάλιν καὶ μετὰ πάσης ἡδονῆς, τὸν δόλον γὰρ οὐκ οἶδεν, οὐδὲ τὸ παρακάθισμα τῶν δολερῶν εὐνούχων, καὶ τῶν ἐρώτων τὰ κρυπτὰ γίνονται φαῦλα τότε. Ἡ συνανάτροφος αὐτὴ τῆς κόρης κακὴ τύχη ἐκεῖ καὶ πάλιν ἔφθασεν εἰς τὸν κοιτῶνα ταύτης.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 76
|
Ἂν γὰρ εἰς μέσον στόμα σου τὸ δακτυλίδιν βάλῃς, ἐργάσεταί σε πτερωτὸν καὶ τοῦ κινδύνου φύγῃς.» Εὐθὺς κατεφιλήθησαν, ἐθρήνησαν, ἐκλαῦσαν, ξένονται καὶ τὰς παρειὰς καὶ τύπτουσιν τὰ στήθη καὶ τέλος ἀποχαιρετοῦν, ἀφήνουσιν τὸν τρίτον. Ἀποχαιρέτημα πικρόν, μόνωσις μετὰ πόνου καὶ στέρησις ἀδελφικὴ καὶ πάθος οὐκ ὀλίγον. Ὁ τρίτος οὖν, περιδραμὼν μόνος τοῦ κάστρου γῦρον, τόπου μικρὰν ἀναπτυχὴν εὑρὼν ὑψηλοτέραν καὶ πήξας τὸ κοντάριν του, τινάσσεται γενναίως, Ἔκφρασις πανεξαίρετος τοῦ κήπου καὶ τοῦ κάστρου τὸν εἶδεν ὁ Καλλίμαχος ὅταν εἰσῆλθεν μέσα. ὑπερπηδᾷ τὸ πύργωμαν μετὰ καλῆς ἀνδρείας καὶ παρευθὺς εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ κάστρου πίπτει μέσον καὶ βλέπει τὰ παράδοξα, τὰ παρὰ φύσιν ὅλα, τὰς ἡδονάς, τὰς χάριτας, τὰς καλλονάς, τὰς τέρψεις. Ἅπαντα τίνος λογισμὸς καὶ νοῦς ἐξαριθμήσει καὶ τίνος γλῶσσα δυνηθῇ λαλῆσαι κατὰ μέρος; Εὐθὺς γὰρ ὡς ἐξ ἀπαρχῆς παράδεισος εὑρέθη καρποὺς καὶ ὀπώρας, χάριτας, ἄνθη καὶ φύλλα γέμων, ἀπὸ πνοῆς τὴν ἡδονὴν ἀπὸ τῶν λόγων ἔχων, ἐκ δὲ τῆς ὄψεως αὐτῆς μείζονα πάλιν χάριν.
|
Τοίνυν ὑπάγετε καλῶς καὶ καρτερήσω μόνος, τοὺς πόνους μόνος ὑποστῶ, τὰς ἡδονὰς τρυγήσω· εἰ δὲ συμβῇ με κίνδυνος, περίστασιν εὑρήσω τὴν ἴσως με τύχῃ παθεῖν, ὅσα πολλοῖς συμβαίνει, ἀντιμεταστραφήσονται καὶ μεταγυρισθῶσιν τῶν φερομένων παρ’ ἡμῶν ἐπιβημάτων φύσεις». Λόγοι θλιβεροκάρδιοι τοῦ πρώτου πρὸς τὸν τρίτον. Ὁ πρῶτος δὲ τῶν ἀδελφῶν πάλιν τὸν τρίτον λέγει· «Ἐπεὶ τὸ μοιρογράφημα καὶ τὸν τροχὸν τῆς τύχης οὐδεὶς ἀπέφυγέν ποτε, κἂν καὶ πολλὰ μοχθήσῃ, ἰδοὺ καὶ σὲ τὸ τρόχωμαν τῆς τύχης περιφέρει καὶ καταβάζει πρὸς αὐτὰς τὰς τοῦ θανάτου πύλας. Τί γὰρ τοσοῦτον κίνδυνον ἑκὼν ἀναλαμβάνων καὶ παρὰ φύσιν πόλεμον καὶ παρὰ φύσιν μάχην; ἂν οὐ νικήσῃς καὶ τραπῇς, λοιπὸν ἐθανατώθης. Εἰ δ’ οὐ τραπῇς, εἰ δ’ οὐ ’ττηθῇς, ἀλλ’ ἴσως καὶ νικήσῃς ἄδηλον ἔχεις τὸ καλόν, ἀμάρτυρον τὴν τύχην.» Ἀποχαρίζεται λοιπὸν ὁ πρῶτος πρὸς τὸν τρίτον τὸ δακτυλίδιν τὸ χρυσόν, ὃ παρὰ φύσιν εἶχεν. «Εἰς δὲ μικρὸν ἀνασασμόν, εἰς παρηγόρημά σου ἰδοὺ τὸ δακτυλίδιν μου τοῦτο χαρίζομαί σοι· ἂν εἰς ἀνάγκην, μνήσθητι καὶ παρηγορηθήσῃ.Ἂν γοῦν θελήσωμεν χρυσοῦ καὶ λίθων καὶ μαργάρων, καὶ τὰς ψυχὰς ἀφήσωμεν ἀντὶ λιθομαργάρων. Λοιπὸν ἀναχωρήσωμεν ἐν βαδισμοῖς τοῖς νέοις». Πρὸς ταύτην τοίνυν τὴν βουλήν, τὸν λόγον τὸν τοῦ πρώτου, ὁ δεύτερος ἐλάλησεν· «φύγω κἀγὼ τοὺς ὄφεις· πόλεμος γὰρ μετὰ θηρῶν χωρὶς ἀνάγκης μάχης, καὶ ὁ νόμος καὶ ὁ στρατηγὸς ἀπαγορεύειν ᾔδει». Βουλὴ τοῦ τρίτου σταθηρά, ὅρμημα παρὰ φύσιν. Ὁ τρίτος πρὸς τὴν συμβουλὴν τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου οὐ πείθεται τοῖς ἀδελφοῖς, δειλὸν τὸ πρᾶγμα κρίνει καὶ λέγει· «κἂν τὸν θάνατον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου βλέπω, κἂν πρόδηλος ὁ κίνδυνος, κἂν φανερὸς ὁ Χάρων, … κάστρου τοσαύτην καλλονήν, κάστρου τοσαύτην χάριν, λίθους, μαργάρους καὶ χρυσόν, αὐγὴν λυχνίτου τόσην. Ἂν γὰρ τὸ τεῖχος ἔξωθεν ἔχῃ τοσαύτην χάριν, τῆς ἔνδον πάλιν τίνος νοῦς χάριτος οὐ θαυμάσει; Λοιπόν, κἂν εἴ τί με συμβῇ, κἂν εἴ τι πρόκειταί μοι, ζητήσω τὴν εἰσέλευσιν, ἴδω τὴν ἔσω χάριν.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 762
|
Ὁ βασιλεύς, δεξάμενος γραφὴν τὴν τῶν εὐνούχων, παρακινεῖται πρὸς θυμόν, χολομανεῖ μεγάλως, λυπεῖται καὶ πικραίνεται, τὴν συμφορὰν κακίζει καὶ πάλιν ἠμφιβάλλετο πῶς τὸν τοσοῦτον θρῆνον καὶ τὸν τοσοῦτον στεναγμὸν καὶ τὴν τοσαύτην βίαν ἀφῆκεν καὶ πρὸς μισθαργὸν τὸν πόθον της ἐθῆκεν. «Ἂν τύχῃ νὰ κακίζουσιν τινὲς καὶ νὰ βαροῦνταν τὴν τῶν τριχῶν ἀπόκαρσιν, τὴν μελαινενδυσίαν, τὴν ἀποχὴν τοῦ κρέατος, τοὺς στεναγμοὺς ἐκείνους; καὶ μᾶλλον τὸ μηχανικόν, τὸ φθονερὸν τὸ γένος τὸ τῶν εὐνούχων, τὸ διπλοῦν ἢ μᾶλλον τὸ μηδ’ ὅλως, καὶ ταῦτα νὰ σκευάσουσι πρὸς τὸ νὰ μὲ κακίσουν, νὰ μὲ κινήσουν πρὸς θυμὸν καὶ πρὸς ὀργὴν ἐκείνης καὶ λυτρωθοῦν τοῦ πειρασμοῦ τῆς μελαινενδυσίας; Καὶ πάλιν πῶς ἐτόλμησαν ὡς πρὸς τοσοῦτον ψεῦδος νὰ χωρεθοῦν, νὰ γράψουσιν πρᾶγμαν παρὰ τὴν φύσιν; Ἐδὰ καὶ πόρνη γέγονεν ἡ χρυσαυγὴς ἡ κόρη; Ψεύδουνται οἱ κακεύνουχοι. Πάλιν δὲ τίς ἡ βία;
|
Τὴν γὰρ αὐτοκρατόρισσαν, τὴν ὥρισες κυράν μας, δι’ ἧς ἐγράψαμεν προχθὲς τὸν θρῆνον παυσαμένης ὡς συγχαρίκιν μέγιστον, ὡς ἡδονὴν μεγάλην, τὸν θρῆνον γὰρ μὴ παύσασα, τῶν στεναγμῶν τὴν λύπην, ἐφεῦρε τρόπον καὶ σκοπόν, ὅτι τὸ μονωθῆναι καὶ ξενωθῆναι τῶν πολλῶν ἀνάπαυσιν εὑρίσκει καὶ κουφισμοῦ παραψυχὴν καὶ στεναγμοῦ τὴν λύσιν, τοῦτο δὲ τέχνασμαν σοφὸν καὶ πλάσμα μηχανίας· καὶ πρὸς τὸν κῆπον, ὥρισεν, ἐστήσαμεν κορτίναν. Μόνη της ἀνεπαύετο, ὡς ἔδειχνεν τὸ πρᾶγμαν. Ἡμεῖς, μὴ γνόντες τὸν σκοπόν, λοιπὸν ἀνεχωροῦμεν. Ἐκείνη δὲ μηχάνημαν ἐσκεύασε καὶ δόλον καὶ πόρνη τις ἐγένετο, ὢ τοῦ φρικτοῦ μανδάτου, οὐ πρός τιναν τῶν εὐγενῶν, οὐδ’ ἀπὸ τῶν μεγάλων, ἀλλὰ πρὸς ἕναν μισθαργόν, παιδὶν τοῦ κηπουροῦ μας. Τοῦτο μὴ ψεῦδος, μὴ σκοπὸν κἂν ὅλως ὑπολάβῃς καὶ μὴ νομίσῃς ἄλλον τι. Ὅθεν καὶ χάριν τούτου γράφοντες ἀναφέρομεν τῷ σῷ μεγίστῳ κράτει καὶ τὸ κελεύει ὅρισε ὡς πρὸς τοὺς σοὺς τοὺς δούλους».Ἡ κόρη μὲν τῆς μηχανῆς οὐ συνορᾷ τὸν δόλον, οὐκ ἐγνωρίζει τὴν βουλήν, ἀλλὰ δοκεῖ λανθάνειν. Οἱ δὲ πιστοὶ καὶ φύλακες ἐκεῖνοι τρεῖς εὐνοῦχοι, ἰδόντες τὰ κρυπτόμενα κατὰ λεπτὸν ὡς εἶχεν, ὡς ἐκ φλογὸς ἐκφεύγουσι τὸ πορνικὸν τῆς κόρης, λέγοντες· «πῦρ εἰς τὸν κλαυθμὸν καὶ τοὺς πολλοὺς τοὺς θρήνους καὶ τοὺς πολλοὺς τοὺς στεναγμοὺς καὶ τὸ θλιμμένον σχῆμαν» καὶ γράφουσι τῷ βασιλεῖ τὸ πορνικὸν τῆς κόρης, τὴν μετὰ δόλου μόνωσιν καὶ μετ’ αὐτοῦ τοῦ τρόπου τοῦ μισθαργοῦ τὴν ἕνωσιν καὶ τὰ κρυπτὰ τοῦ κήπου. Γράφουσιν γοῦν τῷ βασιλεῖ τὰ περὶ τούτων πάντων, ἡ δὲ γραφὴ τῶν δολερῶν τούτους τοὺς λόγους εἶχεν· «Κἂν καὶ τὰ πρὶν ἐγράψαμεν χαρᾶς εὐαγγελίας, κἂν πρῴην ἀνεφέρομεν χαρμόσυνα μανδᾶτα ὡς πρὸς τὴν βασιλείαν σου, ἡμῶν τὸ μέγα κράτος, ἀλλὰ τανῦν ὀδυνηράς, ἀλλὰ τανῦν πικρίας. Καὶ μὴ νομίσῃς, βασιλεῦ, θρῆνον καὶ πάλιν, ζάλην ἢ πνιγμονὴν ἢ κάκωσιν καὶ πάλιν ὑπολάβῃς. Ἅπαντα γὰρ πανούργημαν, ἅπαντα πλάσμαν ἦσαν.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 769
|
Ὅμως ἐπεὶ πρὸς τὸ παρὸν οὐκ ἔνι καταστόλιν, ὅτι πρὸς ταύτην τὴν ἀκμὴν ἐγγίζομεν τῆς μάχης, καθίσω, γράψω πρὸς αὐτοὺς πρόσταγμαν τοὺς εὐνούχους, πρόσταγμαν μὲ τὰς χεῖράς μου καὶ μὴ γραμματικοῦ μου.» Καὶ δὴ καθίσας ἔγραψε ταῦτα πρὸς τοὺς εὐνούχους· Καθίσας γράφει πρόσταγμα, γράμματα τῶν χειρῶν του. Καὶ τοῦ προστάγματος λοιπὸν ἀκούσατε τοὺς λόγους· «Τῷ κράτει μου προσήγγισαν γράμματα τῶν χειρῶν σας δηλοῦντα πρᾶγμαν συμφορᾶς, δηλοῦντα πρᾶγμαν ξένον, σχεδὸν εἰπεῖν καὶ θάνατον καὶ σφάκτην ἰδικόν μου, πόθεν ἐπῆλθεν τὸ κακὸν καὶ τίνος ἐξ αἰτίας. Ὅμως προστάσσω, γράφω σας, τὸν μισθαργὸν κρατεῖτε σιδηρωμένον δυνατὰ καὶ κατησφαλισμένον, τὴν κόρην δέ, τὴν λέγετε τάχα μοιχευομένην, ὡς καὶ τὸ πρῶτον ἔχετε ταύτην ὡς δέσποινάν σας καὶ πᾶσαν κόσμου καλλονὴν καὶ πᾶσαν θεραπείαν, προστάσσω σας, σπουδάζετε νὰ τὴν ἀποπληροῖτε. Ἔρως ταύτην. .............. ἔχετε ὡς τὸ πρότερον· ἀλλ’ οὐχ ἁπλῶς μὴ γένῃ. Ἐπεὶ συντόμως τοὺς ἐχθροὺς ἐλπίζω καταστρέψαι, καί, καταστρέψας, πρὸς ὑμᾶς γοργὸν παλινοστήσω.
|
Ὁ βασιλεύς, δεξάμενος γραφὴν τὴν τῶν εὐνούχων, παρακινεῖται πρὸς θυμόν, χολομανεῖ μεγάλως, λυπεῖται καὶ πικραίνεται, τὴν συμφορὰν κακίζει καὶ πάλιν ἠμφιβάλλετο πῶς τὸν τοσοῦτον θρῆνον καὶ τὸν τοσοῦτον στεναγμὸν καὶ τὴν τοσαύτην βίαν ἀφῆκεν καὶ πρὸς μισθαργὸν τὸν πόθον της ἐθῆκεν. «Ἂν τύχῃ νὰ κακίζουσιν τινὲς καὶ νὰ βαροῦνταν τὴν τῶν τριχῶν ἀπόκαρσιν, τὴν μελαινενδυσίαν, τὴν ἀποχὴν τοῦ κρέατος, τοὺς στεναγμοὺς ἐκείνους; καὶ μᾶλλον τὸ μηχανικόν, τὸ φθονερὸν τὸ γένος τὸ τῶν εὐνούχων, τὸ διπλοῦν ἢ μᾶλλον τὸ μηδ’ ὅλως, καὶ ταῦτα νὰ σκευάσουσι πρὸς τὸ νὰ μὲ κακίσουν, νὰ μὲ κινήσουν πρὸς θυμὸν καὶ πρὸς ὀργὴν ἐκείνης καὶ λυτρωθοῦν τοῦ πειρασμοῦ τῆς μελαινενδυσίας; Καὶ πάλιν πῶς ἐτόλμησαν ὡς πρὸς τοσοῦτον ψεῦδος νὰ χωρεθοῦν, νὰ γράψουσιν πρᾶγμαν παρὰ τὴν φύσιν; Ἐδὰ καὶ πόρνη γέγονεν ἡ χρυσαυγὴς ἡ κόρη; Ψεύδουνται οἱ κακεύνουχοι. Πάλιν δὲ τίς ἡ βία;Τὴν γὰρ αὐτοκρατόρισσαν, τὴν ὥρισες κυράν μας, δι’ ἧς ἐγράψαμεν προχθὲς τὸν θρῆνον παυσαμένης ὡς συγχαρίκιν μέγιστον, ὡς ἡδονὴν μεγάλην, τὸν θρῆνον γὰρ μὴ παύσασα, τῶν στεναγμῶν τὴν λύπην, ἐφεῦρε τρόπον καὶ σκοπόν, ὅτι τὸ μονωθῆναι καὶ ξενωθῆναι τῶν πολλῶν ἀνάπαυσιν εὑρίσκει καὶ κουφισμοῦ παραψυχὴν καὶ στεναγμοῦ τὴν λύσιν, τοῦτο δὲ τέχνασμαν σοφὸν καὶ πλάσμα μηχανίας· καὶ πρὸς τὸν κῆπον, ὥρισεν, ἐστήσαμεν κορτίναν. Μόνη της ἀνεπαύετο, ὡς ἔδειχνεν τὸ πρᾶγμαν. Ἡμεῖς, μὴ γνόντες τὸν σκοπόν, λοιπὸν ἀνεχωροῦμεν. Ἐκείνη δὲ μηχάνημαν ἐσκεύασε καὶ δόλον καὶ πόρνη τις ἐγένετο, ὢ τοῦ φρικτοῦ μανδάτου, οὐ πρός τιναν τῶν εὐγενῶν, οὐδ’ ἀπὸ τῶν μεγάλων, ἀλλὰ πρὸς ἕναν μισθαργόν, παιδὶν τοῦ κηπουροῦ μας. Τοῦτο μὴ ψεῦδος, μὴ σκοπὸν κἂν ὅλως ὑπολάβῃς καὶ μὴ νομίσῃς ἄλλον τι. Ὅθεν καὶ χάριν τούτου γράφοντες ἀναφέρομεν τῷ σῷ μεγίστῳ κράτει καὶ τὸ κελεύει ὅρισε ὡς πρὸς τοὺς σοὺς τοὺς δούλους».
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 776
|
Αὐτόπτης γὰρ τοῦ πράγματος γενόμενος, ὡς ἔλθω, τὴν κρίσιν, τὴν ἐκδίκησιν αὐτὸς ἀποπληρώσω· φροντίδα δὲ καὶ μέριμναν ποσῶς τὴν περὶ τούτου ἐσεῖς μηδ’ ὅλως ἔχετε. Ἔρρωσθε, τρεῖς εὐνοῦχοι». Τὸν λόγον δὲ ὡς ἐδέξαντο καὶ τὴν γραφὴν ὡς εἶδον, τὸ προσεγγίσαι λυπηρόν, ἀνάρμοστα ἐκρίναν τὴν δέσποιναν καὶ φανερῶς τὸν μισθαργὸν κρατῆσαι, μήπως αὐτὴ γνωρίσασα τοῦ πράγματος τὸν δόλον ἢ δειλιάσασα σχεδὸν ἢ μᾶλλον κακωθεῖσα ἐργάσηται πρὸς ἑαυτὴν πρᾶξιν θανατηφόρον, καθὼς καὶ τοῦ δεσπόζοντος τὸ πρόσταγμαν ἐδήλει. Ἀλλὰ μακρὰν χωρίσαντες τὸν μισθαργὸν ἐκεῖνοι, ἐντέχνως, μετὰ προσοχῆς ἐκράτησαν ἐκεῖνον, σίδηρα τὸν ἐφόρησαν, εἰς φυλακὴν τὸν βάνουν, ἁπλῶς οὐδὲν τὸν ἤφηκαν τὸ νὰ κακοπαθήσῃ εἰς τὴν μονήν, εἰς τὴν στρωμνήν, εἰς τὴν ἀνάπαυσίν του, ὡς ἵνα ζῶντα δώσουσιν πρὸς τὸν κρατοῦντα τοῦτον. Πρὸς δὲ τὴν κόρην τὴν καλήν, τὴν δέσποιναν ἐκείνην ἄπειρον τὴν ταπείνωσιν, πολλὴν τὴν δουλοσύνην ἀπατηλῶς ἐδείχνασιν οἱ τῆς ἐχίδνης παῖδες. Ὅμως καὶ τί πολυλογῶ καὶ τί πολυπλατύνω τὸν λόγον εἰς μακρότηταν;
|
Ὅμως ἐπεὶ πρὸς τὸ παρὸν οὐκ ἔνι καταστόλιν, ὅτι πρὸς ταύτην τὴν ἀκμὴν ἐγγίζομεν τῆς μάχης, καθίσω, γράψω πρὸς αὐτοὺς πρόσταγμαν τοὺς εὐνούχους, πρόσταγμαν μὲ τὰς χεῖράς μου καὶ μὴ γραμματικοῦ μου.» Καὶ δὴ καθίσας ἔγραψε ταῦτα πρὸς τοὺς εὐνούχους· Καθίσας γράφει πρόσταγμα, γράμματα τῶν χειρῶν του. Καὶ τοῦ προστάγματος λοιπὸν ἀκούσατε τοὺς λόγους· «Τῷ κράτει μου προσήγγισαν γράμματα τῶν χειρῶν σας δηλοῦντα πρᾶγμαν συμφορᾶς, δηλοῦντα πρᾶγμαν ξένον, σχεδὸν εἰπεῖν καὶ θάνατον καὶ σφάκτην ἰδικόν μου, πόθεν ἐπῆλθεν τὸ κακὸν καὶ τίνος ἐξ αἰτίας. Ὅμως προστάσσω, γράφω σας, τὸν μισθαργὸν κρατεῖτε σιδηρωμένον δυνατὰ καὶ κατησφαλισμένον, τὴν κόρην δέ, τὴν λέγετε τάχα μοιχευομένην, ὡς καὶ τὸ πρῶτον ἔχετε ταύτην ὡς δέσποινάν σας καὶ πᾶσαν κόσμου καλλονὴν καὶ πᾶσαν θεραπείαν, προστάσσω σας, σπουδάζετε νὰ τὴν ἀποπληροῖτε. Ἔρως ταύτην. .............. ἔχετε ὡς τὸ πρότερον· ἀλλ’ οὐχ ἁπλῶς μὴ γένῃ. Ἐπεὶ συντόμως τοὺς ἐχθροὺς ἐλπίζω καταστρέψαι, καί, καταστρέψας, πρὸς ὑμᾶς γοργὸν παλινοστήσω.Ὁ βασιλεύς, δεξάμενος γραφὴν τὴν τῶν εὐνούχων, παρακινεῖται πρὸς θυμόν, χολομανεῖ μεγάλως, λυπεῖται καὶ πικραίνεται, τὴν συμφορὰν κακίζει καὶ πάλιν ἠμφιβάλλετο πῶς τὸν τοσοῦτον θρῆνον καὶ τὸν τοσοῦτον στεναγμὸν καὶ τὴν τοσαύτην βίαν ἀφῆκεν καὶ πρὸς μισθαργὸν τὸν πόθον της ἐθῆκεν. «Ἂν τύχῃ νὰ κακίζουσιν τινὲς καὶ νὰ βαροῦνταν τὴν τῶν τριχῶν ἀπόκαρσιν, τὴν μελαινενδυσίαν, τὴν ἀποχὴν τοῦ κρέατος, τοὺς στεναγμοὺς ἐκείνους; καὶ μᾶλλον τὸ μηχανικόν, τὸ φθονερὸν τὸ γένος τὸ τῶν εὐνούχων, τὸ διπλοῦν ἢ μᾶλλον τὸ μηδ’ ὅλως, καὶ ταῦτα νὰ σκευάσουσι πρὸς τὸ νὰ μὲ κακίσουν, νὰ μὲ κινήσουν πρὸς θυμὸν καὶ πρὸς ὀργὴν ἐκείνης καὶ λυτρωθοῦν τοῦ πειρασμοῦ τῆς μελαινενδυσίας; Καὶ πάλιν πῶς ἐτόλμησαν ὡς πρὸς τοσοῦτον ψεῦδος νὰ χωρεθοῦν, νὰ γράψουσιν πρᾶγμαν παρὰ τὴν φύσιν; Ἐδὰ καὶ πόρνη γέγονεν ἡ χρυσαυγὴς ἡ κόρη; Ψεύδουνται οἱ κακεύνουχοι. Πάλιν δὲ τίς ἡ βία;
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 782
|
Τρεῖς γὰρ ἡμέρας μόνας ἐλάνθανε τὴν χρυσαυγῆ κόρην ἡ πανουργία. Ἐγύρευε τὴν μηχανήν, τὸν κηπουρὸν ἠρώτα· «Εἰπέ μοι, γέρον κηπουρέ, ὁ μισθαργός σου πὄναι;» Καὶ πρῶτον μὲν φοβούμενος ὁ γέρων τοὺς εὐνούχους ἠρνήθη λέγων παντελῶς τὸν μισθαργὸν οὐκ εἶδεν, ἀλλ’ ἴσως τὸ κουβάλισμα καὶ τοῦ νεροῦ τὸ βάρος, ὁ κόπος καὶ τὸ σκάψιμον ἐποῖκάν τον νὰ φύγῃ. Ἐξέτασις τῆς δέσποινας περὶ τοῦ Καλλιμάχου. Ἡ δέσποινα τὸν γέροντα πάλιν τοιαῦτα λέγει· «γέρον, ὁ κόπος τοῦ νεροῦ βαρὺς τὸ πρῶτον ἦτον, νῦν δὲ ὡς εὑρέθη πρὸς μικρὸν ἀνάπαυσις τῆς λύπης καὶ λύτρωσις τῶν πειρασμῶν, τῆς πνιγμονῆς τῆς τόσης τοῦτος ὁ τόπος, τὸ δενδρὸν καὶ τὸ φρεντζᾶτον τοῦτο, καὶ τὸ νεροκουβάλισμαν ἔπαυσεν ἀπὸ τότε. Πῶς οὖν ὁ μισθαργούτζικος ἔφυγεν ἀπὸ τούτου, μόλις ποτὲ παρελθουσῶν τῶν ἡμερῶν ὧν εἶπον;» Λυπούμενος ὁ κηπουρὸς τοῦ μισθαργοῦ τὸ πάθος, ὅτι τὸ βάρος ἔπεσεν πρὸς τοῦτον τὸ τοῦ κήπου, καιρὸν εὑρών, τὴν δέσποιναν τὰ πάντα καταλέγει. Ἀρχὴ καὶ πάλιν συμφορᾶς, ἀρχὴ καὶ πάλιν λύπης.
|
Αὐτόπτης γὰρ τοῦ πράγματος γενόμενος, ὡς ἔλθω, τὴν κρίσιν, τὴν ἐκδίκησιν αὐτὸς ἀποπληρώσω· φροντίδα δὲ καὶ μέριμναν ποσῶς τὴν περὶ τούτου ἐσεῖς μηδ’ ὅλως ἔχετε. Ἔρρωσθε, τρεῖς εὐνοῦχοι». Τὸν λόγον δὲ ὡς ἐδέξαντο καὶ τὴν γραφὴν ὡς εἶδον, τὸ προσεγγίσαι λυπηρόν, ἀνάρμοστα ἐκρίναν τὴν δέσποιναν καὶ φανερῶς τὸν μισθαργὸν κρατῆσαι, μήπως αὐτὴ γνωρίσασα τοῦ πράγματος τὸν δόλον ἢ δειλιάσασα σχεδὸν ἢ μᾶλλον κακωθεῖσα ἐργάσηται πρὸς ἑαυτὴν πρᾶξιν θανατηφόρον, καθὼς καὶ τοῦ δεσπόζοντος τὸ πρόσταγμαν ἐδήλει. Ἀλλὰ μακρὰν χωρίσαντες τὸν μισθαργὸν ἐκεῖνοι, ἐντέχνως, μετὰ προσοχῆς ἐκράτησαν ἐκεῖνον, σίδηρα τὸν ἐφόρησαν, εἰς φυλακὴν τὸν βάνουν, ἁπλῶς οὐδὲν τὸν ἤφηκαν τὸ νὰ κακοπαθήσῃ εἰς τὴν μονήν, εἰς τὴν στρωμνήν, εἰς τὴν ἀνάπαυσίν του, ὡς ἵνα ζῶντα δώσουσιν πρὸς τὸν κρατοῦντα τοῦτον. Πρὸς δὲ τὴν κόρην τὴν καλήν, τὴν δέσποιναν ἐκείνην ἄπειρον τὴν ταπείνωσιν, πολλὴν τὴν δουλοσύνην ἀπατηλῶς ἐδείχνασιν οἱ τῆς ἐχίδνης παῖδες. Ὅμως καὶ τί πολυλογῶ καὶ τί πολυπλατύνω τὸν λόγον εἰς μακρότηταν;Ὅμως ἐπεὶ πρὸς τὸ παρὸν οὐκ ἔνι καταστόλιν, ὅτι πρὸς ταύτην τὴν ἀκμὴν ἐγγίζομεν τῆς μάχης, καθίσω, γράψω πρὸς αὐτοὺς πρόσταγμαν τοὺς εὐνούχους, πρόσταγμαν μὲ τὰς χεῖράς μου καὶ μὴ γραμματικοῦ μου.» Καὶ δὴ καθίσας ἔγραψε ταῦτα πρὸς τοὺς εὐνούχους· Καθίσας γράφει πρόσταγμα, γράμματα τῶν χειρῶν του. Καὶ τοῦ προστάγματος λοιπὸν ἀκούσατε τοὺς λόγους· «Τῷ κράτει μου προσήγγισαν γράμματα τῶν χειρῶν σας δηλοῦντα πρᾶγμαν συμφορᾶς, δηλοῦντα πρᾶγμαν ξένον, σχεδὸν εἰπεῖν καὶ θάνατον καὶ σφάκτην ἰδικόν μου, πόθεν ἐπῆλθεν τὸ κακὸν καὶ τίνος ἐξ αἰτίας. Ὅμως προστάσσω, γράφω σας, τὸν μισθαργὸν κρατεῖτε σιδηρωμένον δυνατὰ καὶ κατησφαλισμένον, τὴν κόρην δέ, τὴν λέγετε τάχα μοιχευομένην, ὡς καὶ τὸ πρῶτον ἔχετε ταύτην ὡς δέσποινάν σας καὶ πᾶσαν κόσμου καλλονὴν καὶ πᾶσαν θεραπείαν, προστάσσω σας, σπουδάζετε νὰ τὴν ἀποπληροῖτε. Ἔρως ταύτην. .............. ἔχετε ὡς τὸ πρότερον· ἀλλ’ οὐχ ἁπλῶς μὴ γένῃ. Ἐπεὶ συντόμως τοὺς ἐχθροὺς ἐλπίζω καταστρέψαι, καί, καταστρέψας, πρὸς ὑμᾶς γοργὸν παλινοστήσω.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 788
|
Ἄρχεται πάλιν ὁ κλαθμός, ἡ λύπη πάλιν φθάνει, διπλοῦς ὑπὲρ τὸν πρότερον, χείρων ὑπὲρ τὸν ἄλλον. Μοιρολογεῖται λυπηρὰ κλαίουσα μετὰ πόνου καὶ ταῦτα πρὸς τὴν τύχην της λέγει μετὰ πικρίας· «Τύχη μου κακομήχανε, τύχη μου μαινομένη, ἠσβολωμένη καὶ κακή, πικρά, φαρμακεμένη, καὶ πάλιν ἦρθες καὶ ηὗρες με καὶ πάλιν ἔφθασές με. Ἔλεγα, πάντως ἔφυγα τὸ κακομοίρασμά σου καὶ τὸ κακοδυστύχημαν τῆς σῆς ἀπανθρωπίας. Τάχα μικρὰν ἀνάπαυσιν εὕρηκα τῶν κακῶν σου πρὸς ὥραν, πρὸς ἀναμονήν, κἂν πρὸς στιγμὴν ὀλίγην, καὶ τώρα βλέπω, τύχη μου, πάλιν ἐπρόσβαλές με. Καὶ κἂν ἂς ἦτον εἰς ἐμέν, τύχη, τὸ πάθος ὅλον καὶ μὴ πρὸς τὸν Καλλίμαχον, τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου. τὸν εὐεργέτην τὸν ἐμὸν καὶ ῥύστην τῶν κακῶν μου. Εἶχα το, τύχη, κάλλιον, κάλλιον ἔκρινά το νά μ’ ἔφηνες εἰς τὰς ποινὰς τοῦ δράκοντος ἐκείνου παροὺ νὰ πέψῃς ἄνθρωπον ἐκδικητήν μου τάχα καὶ τώρα πρὸς ἀνατασμοὺς νὰ τὸν ἐκδώσῃς, τύχη, καὶ σίδερα καὶ φυλακὴν νὰ τὸν καταδικάσῃς». Καὶ ταῦτα μὲν ἡ δέσποινα κατέλεγε θρηνοῦσα.
|
Τρεῖς γὰρ ἡμέρας μόνας ἐλάνθανε τὴν χρυσαυγῆ κόρην ἡ πανουργία. Ἐγύρευε τὴν μηχανήν, τὸν κηπουρὸν ἠρώτα· «Εἰπέ μοι, γέρον κηπουρέ, ὁ μισθαργός σου πὄναι;» Καὶ πρῶτον μὲν φοβούμενος ὁ γέρων τοὺς εὐνούχους ἠρνήθη λέγων παντελῶς τὸν μισθαργὸν οὐκ εἶδεν, ἀλλ’ ἴσως τὸ κουβάλισμα καὶ τοῦ νεροῦ τὸ βάρος, ὁ κόπος καὶ τὸ σκάψιμον ἐποῖκάν τον νὰ φύγῃ. Ἐξέτασις τῆς δέσποινας περὶ τοῦ Καλλιμάχου. Ἡ δέσποινα τὸν γέροντα πάλιν τοιαῦτα λέγει· «γέρον, ὁ κόπος τοῦ νεροῦ βαρὺς τὸ πρῶτον ἦτον, νῦν δὲ ὡς εὑρέθη πρὸς μικρὸν ἀνάπαυσις τῆς λύπης καὶ λύτρωσις τῶν πειρασμῶν, τῆς πνιγμονῆς τῆς τόσης τοῦτος ὁ τόπος, τὸ δενδρὸν καὶ τὸ φρεντζᾶτον τοῦτο, καὶ τὸ νεροκουβάλισμαν ἔπαυσεν ἀπὸ τότε. Πῶς οὖν ὁ μισθαργούτζικος ἔφυγεν ἀπὸ τούτου, μόλις ποτὲ παρελθουσῶν τῶν ἡμερῶν ὧν εἶπον;» Λυπούμενος ὁ κηπουρὸς τοῦ μισθαργοῦ τὸ πάθος, ὅτι τὸ βάρος ἔπεσεν πρὸς τοῦτον τὸ τοῦ κήπου, καιρὸν εὑρών, τὴν δέσποιναν τὰ πάντα καταλέγει. Ἀρχὴ καὶ πάλιν συμφορᾶς, ἀρχὴ καὶ πάλιν λύπης.Αὐτόπτης γὰρ τοῦ πράγματος γενόμενος, ὡς ἔλθω, τὴν κρίσιν, τὴν ἐκδίκησιν αὐτὸς ἀποπληρώσω· φροντίδα δὲ καὶ μέριμναν ποσῶς τὴν περὶ τούτου ἐσεῖς μηδ’ ὅλως ἔχετε. Ἔρρωσθε, τρεῖς εὐνοῦχοι». Τὸν λόγον δὲ ὡς ἐδέξαντο καὶ τὴν γραφὴν ὡς εἶδον, τὸ προσεγγίσαι λυπηρόν, ἀνάρμοστα ἐκρίναν τὴν δέσποιναν καὶ φανερῶς τὸν μισθαργὸν κρατῆσαι, μήπως αὐτὴ γνωρίσασα τοῦ πράγματος τὸν δόλον ἢ δειλιάσασα σχεδὸν ἢ μᾶλλον κακωθεῖσα ἐργάσηται πρὸς ἑαυτὴν πρᾶξιν θανατηφόρον, καθὼς καὶ τοῦ δεσπόζοντος τὸ πρόσταγμαν ἐδήλει. Ἀλλὰ μακρὰν χωρίσαντες τὸν μισθαργὸν ἐκεῖνοι, ἐντέχνως, μετὰ προσοχῆς ἐκράτησαν ἐκεῖνον, σίδηρα τὸν ἐφόρησαν, εἰς φυλακὴν τὸν βάνουν, ἁπλῶς οὐδὲν τὸν ἤφηκαν τὸ νὰ κακοπαθήσῃ εἰς τὴν μονήν, εἰς τὴν στρωμνήν, εἰς τὴν ἀνάπαυσίν του, ὡς ἵνα ζῶντα δώσουσιν πρὸς τὸν κρατοῦντα τοῦτον. Πρὸς δὲ τὴν κόρην τὴν καλήν, τὴν δέσποιναν ἐκείνην ἄπειρον τὴν ταπείνωσιν, πολλὴν τὴν δουλοσύνην ἀπατηλῶς ἐδείχνασιν οἱ τῆς ἐχίδνης παῖδες. Ὅμως καὶ τί πολυλογῶ καὶ τί πολυπλατύνω τὸν λόγον εἰς μακρότηταν;
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 796
|
Ὁ δὲ χρυσὸς Καλλίμαχος καὶ δυστυχὴς ἐκ τύχης, ἐκ γένος τὸ βασιλικὸν καὶ μισθαργὸς ἐκ τύχης, ὁ θάνατος τοῦ δράκοντος, ἀλλὰ νεκρὸς ἐκ τύχης, παντὸς καλοῦ προτέρημαν, νῦν δὲ σιδερωμένος, ἔλεγε πικραινόμενος, θλιβόμενος καὶ κλαίων· «Καὶ πάλιν, Χρυσορρόη μου, καὶ πάλιν, κρέμασμάν μου, καὶ πάλιν κόσμου καλλονὴ καὶ τῶν χαρίτων ἄνθος, ἐκ τῶν χειρῶν ἐξέφυγες τούτων τῶν Καλλιμάχου. Ἔλεγα πάντως, θάνατος ἂν ἔλθῃ σε νὰ πάρῃ, μὲ τὸ σπαθὶν νὰ μαχισθῶ καὶ νὰ τὸν πολεμήσω. Καὶ τώρα τὸ κακότροπον τῆς τύχης ἔποικέ σε χωρὶς αὐτοῦ τοῦ Χάροντος, ἄνευ αὐτοῦ θανάτου νὰ ξενωθῇς· αἲ συμφοραί, ὢ πικρασμοὶ καὶ πόνοι». Τὸν λόγον ἐπαράτεινα καὶ τὴν γραφὴν ἐποῖκα πρὸς τοὺς ἀναγινώσκοντας νὰ κατοκνήσῃ τάχα. Ἀλλὰ κοντόν, ὁ βασιλεὺς ἐκ τὸ ταξίδιν ἦλθεν, ἔφθασε· προσεκύνησαν πάντες οἱ ἐδικοί του. Τί τὸ λοιπόν; ὁ βασιλεὺς χωρίζει τοὺς εὐνούχους καὶ κατ’ ἰδίαν ἐρωτᾷ τὰ περὶ τῆς δεσποίνης.
|
Ἄρχεται πάλιν ὁ κλαθμός, ἡ λύπη πάλιν φθάνει, διπλοῦς ὑπὲρ τὸν πρότερον, χείρων ὑπὲρ τὸν ἄλλον. Μοιρολογεῖται λυπηρὰ κλαίουσα μετὰ πόνου καὶ ταῦτα πρὸς τὴν τύχην της λέγει μετὰ πικρίας· «Τύχη μου κακομήχανε, τύχη μου μαινομένη, ἠσβολωμένη καὶ κακή, πικρά, φαρμακεμένη, καὶ πάλιν ἦρθες καὶ ηὗρες με καὶ πάλιν ἔφθασές με. Ἔλεγα, πάντως ἔφυγα τὸ κακομοίρασμά σου καὶ τὸ κακοδυστύχημαν τῆς σῆς ἀπανθρωπίας. Τάχα μικρὰν ἀνάπαυσιν εὕρηκα τῶν κακῶν σου πρὸς ὥραν, πρὸς ἀναμονήν, κἂν πρὸς στιγμὴν ὀλίγην, καὶ τώρα βλέπω, τύχη μου, πάλιν ἐπρόσβαλές με. Καὶ κἂν ἂς ἦτον εἰς ἐμέν, τύχη, τὸ πάθος ὅλον καὶ μὴ πρὸς τὸν Καλλίμαχον, τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου. τὸν εὐεργέτην τὸν ἐμὸν καὶ ῥύστην τῶν κακῶν μου. Εἶχα το, τύχη, κάλλιον, κάλλιον ἔκρινά το νά μ’ ἔφηνες εἰς τὰς ποινὰς τοῦ δράκοντος ἐκείνου παροὺ νὰ πέψῃς ἄνθρωπον ἐκδικητήν μου τάχα καὶ τώρα πρὸς ἀνατασμοὺς νὰ τὸν ἐκδώσῃς, τύχη, καὶ σίδερα καὶ φυλακὴν νὰ τὸν καταδικάσῃς». Καὶ ταῦτα μὲν ἡ δέσποινα κατέλεγε θρηνοῦσα.Τρεῖς γὰρ ἡμέρας μόνας ἐλάνθανε τὴν χρυσαυγῆ κόρην ἡ πανουργία. Ἐγύρευε τὴν μηχανήν, τὸν κηπουρὸν ἠρώτα· «Εἰπέ μοι, γέρον κηπουρέ, ὁ μισθαργός σου πὄναι;» Καὶ πρῶτον μὲν φοβούμενος ὁ γέρων τοὺς εὐνούχους ἠρνήθη λέγων παντελῶς τὸν μισθαργὸν οὐκ εἶδεν, ἀλλ’ ἴσως τὸ κουβάλισμα καὶ τοῦ νεροῦ τὸ βάρος, ὁ κόπος καὶ τὸ σκάψιμον ἐποῖκάν τον νὰ φύγῃ. Ἐξέτασις τῆς δέσποινας περὶ τοῦ Καλλιμάχου. Ἡ δέσποινα τὸν γέροντα πάλιν τοιαῦτα λέγει· «γέρον, ὁ κόπος τοῦ νεροῦ βαρὺς τὸ πρῶτον ἦτον, νῦν δὲ ὡς εὑρέθη πρὸς μικρὸν ἀνάπαυσις τῆς λύπης καὶ λύτρωσις τῶν πειρασμῶν, τῆς πνιγμονῆς τῆς τόσης τοῦτος ὁ τόπος, τὸ δενδρὸν καὶ τὸ φρεντζᾶτον τοῦτο, καὶ τὸ νεροκουβάλισμαν ἔπαυσεν ἀπὸ τότε. Πῶς οὖν ὁ μισθαργούτζικος ἔφυγεν ἀπὸ τούτου, μόλις ποτὲ παρελθουσῶν τῶν ἡμερῶν ὧν εἶπον;» Λυπούμενος ὁ κηπουρὸς τοῦ μισθαργοῦ τὸ πάθος, ὅτι τὸ βάρος ἔπεσεν πρὸς τοῦτον τὸ τοῦ κήπου, καιρὸν εὑρών, τὴν δέσποιναν τὰ πάντα καταλέγει. Ἀρχὴ καὶ πάλιν συμφορᾶς, ἀρχὴ καὶ πάλιν λύπης.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 8
|
Ὅμως ἂν ἴδῃς τὴν γραφὴν καὶ τὰ τοῦ στίχου μάθῃς, ἔργοις γνωρίσεις ἔρωτος γλυκοπικρὰς ὀδύνας· τοῦτο γὰρ φύσις ἔρωτος, τὸ σύμμικτα γλυκαίνειν. Ἀλλ’ ἐπὶ τὸ προκείμενον ὁ λόγος ἀνακτέον. Ἀρχὴ τῆς ὑποθέσεως λοιπὸν καὶ τῶν ἐνταῦθα. Βάρβαρος γάρ τις βασιλεύς, δυνάστης ἐπηρμένος, πολλῶν χρημάτων ἀρχηγός, πολλῶν χωρῶν αὐθέντης, τὴν ἔπαρσιν ἀβάσταγος, ἀγέρωχος τὸ σχῆμα, τρεῖς παῖδας ἔσχεν εὐειδεῖς, ἠγαπημένους πλεῖστα, εἰς κάλλος καὶ εἰς σύνθεσιν ἐρωτοφορουμένους καὶ τ’ ἄλλα πάντα θαυμαστούς, γενναίους εἰς ἀνδρείαν· οὓς βλέπων ἴσους ὁ πατὴρ εἰς τὴν εὐαρμοστίαν, εἰς κάλλος, εἰς ἀνανδρομὴν καὶ πᾶσαν εὐανδρίαν, ἐπίσης εἶχεν πρὸς αὐτοὺς τὴν πατρικὴν ἀγάπην. Τὸν πρῶτον ἤθελεν ἰδεῖν τοῦ στέφους κληρονόμον, τὸν δὲ ἄλλον πάλιν ἤθελεν συγκληρονόμον τούτου καὶ πρὸς τὸν τρίτον τὴν ἀρχὴν τῆς αὐτοκρατορίας μεταγαγεῖν ἐπείγετο μετὰ πολλοῦ τοῦ πόθου.
|
Τοῦ προοιμίου πρόρρησις, ὡς ἔχει τὰ τοῦ κόσμου. Ἀρχόμεθα διήγησιν τινὸς πειραζομένου, καρδιακοῦ καὶ πρακτικοῦ καὶ πολυαγαπημένου. Λύπης ἀμέτοχον οὐδὲν τῶν πολιτευομένων καὶ πραττομένων περὶ γῆν καὶ τῶν ἐνεργουμένων. Χαρὰ καὶ λύπη σύμμικτα, ἀλλὰ καὶ κεκραμένα· οὐδὲν γὰρ λύπης τὸ καλὸν καὶ τὸ τερπνὸν ἐκλείπει, ὥσπερ οὐδὲ ἀπὸ τῆς χαρᾶς τὸ λυπηρὸν πολλάκις. Πρὸς δόξαν, πρὸς λαμπρότηταν, πρός τε τιμὴν καὶ πλοῦτον πρὸς κάλλος καὶ πρὸς φρόνησιν, πρὸς γνῶσιν, πρὸς ἀνδρείαν, πρὸς ἔρωταν, πρὸς καλλονήν, πρὸς εἶδος εὐπρεπείας, ἅπερ προσφέρουσιν χαρὰν ἐνήδονον καὶ τέρψιν, ἐν τούτοις ἴδῃς κίνδυνον μέσον τούτοις καὶ ψόγον, ἐλάττωμα καὶ πρόσκρουμα, τὰ προξενοῦντα λύπην, εἰ μὴ καὶ μόνον στέρησιν τῶν ποθουμένων εἴπῃς. Πόθος γὰρ πόθου στερηθεὶς ὑπομονὴν οὐκ ἔχει, τῶν δὲ ἄλλων ἔχει μέριμναν, ἂν εἴποις, οὐδεμίαν. Ὡς γὰρ ἐνστάζει χάριτας ἔρως ἐν ἄλλοις πᾶσιν, οὕτως ἐν μόνῳ χωρισμῷ γέμει πολλὰς πικρίας.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 803
|
Τοίνυν αὐτοὶ τῷ βασιλεῖ τὰ πάντα κατὰ μέρος ἀνυποστόλως λέγουσι καὶ μετὰ παρρησίας, Πρὸς τὸν κρατοῦντα λέγουσιν τὰ περὶ τῆς δεσποίνης οἱ τρεῖς εὐνοῦχοι, τοῦ κακοῦ, τῆς συμφορᾶς ἐργάται. ὡς· «Ἐπειδὴ προσέταξας τὴν κόρην νὰ κρατοῦμεν, τὴν κόρην καὶ τὴν δέσποιναν νὰ τὴν παρηγοροῦμεν, εἶχε λοιπὸν πρὸς σιωπὴν ὑπομονὴν οὐδ’ ὅλως, ἀλλὰ διπλοῦς ὁ πειρασμός, ὁ θρῆνος ὑπὲρ μέτρον, παρήγορον οὐκ ἤθελεν λόγον ποσῶς ν’ ἀκούσῃ. Ἠμηχανοῦμεν ἅπαντες εἰς τὸ κακὸν τὸ τόσον. Ὁκάποτε μετὰ καιρὸν ἐσέβην εἰς τὸν κῆπον, προστάσσει νὰ τὴν ποίσωμεν φρεντζᾶτον καὶ κορτίναν καὶ στρῶμαν κάτω κατὰ γῆς νὰ θέσωμεν ἐκεῖσε. Ἡμεῖς κατὰ τὸν ὁρισμὸν ἐποίκαμεν τὰ πάντα· εἶτα· «τὸ πλῆθος, ὥρισεν, μισῶ το νὰ τὸ βλέπω· μόνην μὲ καταλείψατε, μόνην ἐμὲ ἀφῆτε, ἐμένα μόνην μοναχὴν καὶ μὲ καυχίτζαν μίαν. Αὐτὴ καὶ τὸ τραπέζιν μου, αὐτὴ καὶ τὴν στρωμνήν μου καὶ πᾶσαν μου ἀνάπαυσιν σώζει νὰ τὴν δουλεύῃ». Ὠλίγεψεν ἡ ταραχή, κατέπαυσεν ὁ θρῆνος.
|
Ὁ δὲ χρυσὸς Καλλίμαχος καὶ δυστυχὴς ἐκ τύχης, ἐκ γένος τὸ βασιλικὸν καὶ μισθαργὸς ἐκ τύχης, ὁ θάνατος τοῦ δράκοντος, ἀλλὰ νεκρὸς ἐκ τύχης, παντὸς καλοῦ προτέρημαν, νῦν δὲ σιδερωμένος, ἔλεγε πικραινόμενος, θλιβόμενος καὶ κλαίων· «Καὶ πάλιν, Χρυσορρόη μου, καὶ πάλιν, κρέμασμάν μου, καὶ πάλιν κόσμου καλλονὴ καὶ τῶν χαρίτων ἄνθος, ἐκ τῶν χειρῶν ἐξέφυγες τούτων τῶν Καλλιμάχου. Ἔλεγα πάντως, θάνατος ἂν ἔλθῃ σε νὰ πάρῃ, μὲ τὸ σπαθὶν νὰ μαχισθῶ καὶ νὰ τὸν πολεμήσω. Καὶ τώρα τὸ κακότροπον τῆς τύχης ἔποικέ σε χωρὶς αὐτοῦ τοῦ Χάροντος, ἄνευ αὐτοῦ θανάτου νὰ ξενωθῇς· αἲ συμφοραί, ὢ πικρασμοὶ καὶ πόνοι». Τὸν λόγον ἐπαράτεινα καὶ τὴν γραφὴν ἐποῖκα πρὸς τοὺς ἀναγινώσκοντας νὰ κατοκνήσῃ τάχα. Ἀλλὰ κοντόν, ὁ βασιλεὺς ἐκ τὸ ταξίδιν ἦλθεν, ἔφθασε· προσεκύνησαν πάντες οἱ ἐδικοί του. Τί τὸ λοιπόν; ὁ βασιλεὺς χωρίζει τοὺς εὐνούχους καὶ κατ’ ἰδίαν ἐρωτᾷ τὰ περὶ τῆς δεσποίνης.Ἄρχεται πάλιν ὁ κλαθμός, ἡ λύπη πάλιν φθάνει, διπλοῦς ὑπὲρ τὸν πρότερον, χείρων ὑπὲρ τὸν ἄλλον. Μοιρολογεῖται λυπηρὰ κλαίουσα μετὰ πόνου καὶ ταῦτα πρὸς τὴν τύχην της λέγει μετὰ πικρίας· «Τύχη μου κακομήχανε, τύχη μου μαινομένη, ἠσβολωμένη καὶ κακή, πικρά, φαρμακεμένη, καὶ πάλιν ἦρθες καὶ ηὗρες με καὶ πάλιν ἔφθασές με. Ἔλεγα, πάντως ἔφυγα τὸ κακομοίρασμά σου καὶ τὸ κακοδυστύχημαν τῆς σῆς ἀπανθρωπίας. Τάχα μικρὰν ἀνάπαυσιν εὕρηκα τῶν κακῶν σου πρὸς ὥραν, πρὸς ἀναμονήν, κἂν πρὸς στιγμὴν ὀλίγην, καὶ τώρα βλέπω, τύχη μου, πάλιν ἐπρόσβαλές με. Καὶ κἂν ἂς ἦτον εἰς ἐμέν, τύχη, τὸ πάθος ὅλον καὶ μὴ πρὸς τὸν Καλλίμαχον, τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου. τὸν εὐεργέτην τὸν ἐμὸν καὶ ῥύστην τῶν κακῶν μου. Εἶχα το, τύχη, κάλλιον, κάλλιον ἔκρινά το νά μ’ ἔφηνες εἰς τὰς ποινὰς τοῦ δράκοντος ἐκείνου παροὺ νὰ πέψῃς ἄνθρωπον ἐκδικητήν μου τάχα καὶ τώρα πρὸς ἀνατασμοὺς νὰ τὸν ἐκδώσῃς, τύχη, καὶ σίδερα καὶ φυλακὴν νὰ τὸν καταδικάσῃς». Καὶ ταῦτα μὲν ἡ δέσποινα κατέλεγε θρηνοῦσα.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 810
|
Ἡμεῖς ἐπαναπαύθημεν πρὸς ὀλιγόν, πρὸς ὥραν, αὐτὴ δὲ μόνη μετ’ αὐτὴν τὴν μοναχὴν καυχίτζαν ἦτον, ὡς ἐπεδέχετο. Τίς δὲ ὑπολάβειν εἶχεν τὸ πονηρὸν μηχάνημα, τὴν σκέψιν καὶ τὸν τρόπον; Ὅμως ὡς εἴδαμεν ἡμεῖς τὸν ὕπνον τὸν τοσοῦτον, τὴν γὰρ ἡμέραν ἅπασαν, ἂν εἴποις, ἐκοιμᾶτον, πρὸς τὴν καυχίτζαν εἴπαμεν ἁπλῶς καὶ κατὰ τύχην· «παράκατζε καὶ πρόσεξε μήπως τὴν νύκταν κλαίῃ, μήπως θρηνῇ καὶ πνίγεται καὶ βούλεται λανθάνειν». Παρακαθίζει τὸ λοιπὸν αὐτὴ περὶ τὸν κῆπον, κἂν τίνος γλῶσσα δυνηθῇ παρέμπροσθεν λαλῆσαι καὶ τίς ἐξείπῃ τὸ κακόν, τὴν συμφορὰν τὴν τόσην; Εἶδεν αὐτὸν τὸν μισθαργόν, τοῦ κήπου τὸν δραγάτην, τὸν ἐκ τὸν κόπον τοῦ νεροῦ, τὸ βάρος τὸ τοῦ κήπου ὁ κηπουρὸς ἐστοίχησεν ὁ γέρων νὰ δουλεύῃ, εἶδεν αὐτὸν τὸν μισθαργὸν ὁμοῦ μετὰ τῆς κόρης. Κράζει λοιπὸν καὶ λέγει μας ἅπαντα κατὰ μέρος. Ἡμεῖς δὲ πάλιν, δέσποτα, τὸ πρᾶγμαν ἀπιστοῦντες, παρακαθίζομεν ὁμοῦ, τὴν νύκταν γρηγοροῦμεν καὶ βλέπομεν ὡς εἴπομεν, ἄναξ, τὸ πρᾶγμαν τοῦτο». Ὁ βασιλεὺς θυμώνεται καὶ πρὸς ὀργὴν κινᾶται.
|
Τοίνυν αὐτοὶ τῷ βασιλεῖ τὰ πάντα κατὰ μέρος ἀνυποστόλως λέγουσι καὶ μετὰ παρρησίας, Πρὸς τὸν κρατοῦντα λέγουσιν τὰ περὶ τῆς δεσποίνης οἱ τρεῖς εὐνοῦχοι, τοῦ κακοῦ, τῆς συμφορᾶς ἐργάται. ὡς· «Ἐπειδὴ προσέταξας τὴν κόρην νὰ κρατοῦμεν, τὴν κόρην καὶ τὴν δέσποιναν νὰ τὴν παρηγοροῦμεν, εἶχε λοιπὸν πρὸς σιωπὴν ὑπομονὴν οὐδ’ ὅλως, ἀλλὰ διπλοῦς ὁ πειρασμός, ὁ θρῆνος ὑπὲρ μέτρον, παρήγορον οὐκ ἤθελεν λόγον ποσῶς ν’ ἀκούσῃ. Ἠμηχανοῦμεν ἅπαντες εἰς τὸ κακὸν τὸ τόσον. Ὁκάποτε μετὰ καιρὸν ἐσέβην εἰς τὸν κῆπον, προστάσσει νὰ τὴν ποίσωμεν φρεντζᾶτον καὶ κορτίναν καὶ στρῶμαν κάτω κατὰ γῆς νὰ θέσωμεν ἐκεῖσε. Ἡμεῖς κατὰ τὸν ὁρισμὸν ἐποίκαμεν τὰ πάντα· εἶτα· «τὸ πλῆθος, ὥρισεν, μισῶ το νὰ τὸ βλέπω· μόνην μὲ καταλείψατε, μόνην ἐμὲ ἀφῆτε, ἐμένα μόνην μοναχὴν καὶ μὲ καυχίτζαν μίαν. Αὐτὴ καὶ τὸ τραπέζιν μου, αὐτὴ καὶ τὴν στρωμνήν μου καὶ πᾶσαν μου ἀνάπαυσιν σώζει νὰ τὴν δουλεύῃ». Ὠλίγεψεν ἡ ταραχή, κατέπαυσεν ὁ θρῆνος.Ὁ δὲ χρυσὸς Καλλίμαχος καὶ δυστυχὴς ἐκ τύχης, ἐκ γένος τὸ βασιλικὸν καὶ μισθαργὸς ἐκ τύχης, ὁ θάνατος τοῦ δράκοντος, ἀλλὰ νεκρὸς ἐκ τύχης, παντὸς καλοῦ προτέρημαν, νῦν δὲ σιδερωμένος, ἔλεγε πικραινόμενος, θλιβόμενος καὶ κλαίων· «Καὶ πάλιν, Χρυσορρόη μου, καὶ πάλιν, κρέμασμάν μου, καὶ πάλιν κόσμου καλλονὴ καὶ τῶν χαρίτων ἄνθος, ἐκ τῶν χειρῶν ἐξέφυγες τούτων τῶν Καλλιμάχου. Ἔλεγα πάντως, θάνατος ἂν ἔλθῃ σε νὰ πάρῃ, μὲ τὸ σπαθὶν νὰ μαχισθῶ καὶ νὰ τὸν πολεμήσω. Καὶ τώρα τὸ κακότροπον τῆς τύχης ἔποικέ σε χωρὶς αὐτοῦ τοῦ Χάροντος, ἄνευ αὐτοῦ θανάτου νὰ ξενωθῇς· αἲ συμφοραί, ὢ πικρασμοὶ καὶ πόνοι». Τὸν λόγον ἐπαράτεινα καὶ τὴν γραφὴν ἐποῖκα πρὸς τοὺς ἀναγινώσκοντας νὰ κατοκνήσῃ τάχα. Ἀλλὰ κοντόν, ὁ βασιλεὺς ἐκ τὸ ταξίδιν ἦλθεν, ἔφθασε· προσεκύνησαν πάντες οἱ ἐδικοί του. Τί τὸ λοιπόν; ὁ βασιλεὺς χωρίζει τοὺς εὐνούχους καὶ κατ’ ἰδίαν ἐρωτᾷ τὰ περὶ τῆς δεσποίνης.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 818
|
Ὁρίζει τὸ νὰ φέρουσιν τὴν δέσποιναν ὀμπρός του καὶ μετ’ αὐτῆς τὸν μισθαργόν, ἐκδίκησιν νὰ ποίσῃ, κόλασιν ἀσυμπάθητον καὶ συμφορὰν μεγάλην. Ἰδοὺ τὸ τέλος τῶν κακῶν ἐγγίζει πληρωθῆναι. Φέρνουν τὴν κόρην, ἵσταται, τὰς χεῖρας δεδεμένας, φέρνουσιν καὶ τὸν μισθαργὸν ποδοσιδερωμένον. παρέτοιμοι πρὸς ἔλεγχον ἦσαν οἱ τρεῖς εὐνοῦχοι σὺν τῇ καυχίτζᾳ τῇ κακῇ, τῇ πονηρᾷ δουλίδι· πρὸς τὰς ποινὰς οἱ δήμιοι, κακοῦργοι πρὸς κολάσεις παρετοιμάζοντο λοιπὸν λόγῳ τοῦ βασιλέως. Ἡ κόρη, γνῶσιν σταθηρὰν ἔχουσα καὶ γενναίαν, ἤρξατο λέγειν πρὸς αὐτὸν τοιαῦτα φθεγγομένη· Λόγοι ὡς πρὸς τὸν ἄνακταν αὐτῆς τῆς Χρυσορρόης. «Ὦ βασιλεῦ καὶ δικαστὰ καὶ τῶν πολλῶν αὐθέντη, τῆς ἀληθείας πρώτιστε καὶ τῆς δικαιοσύνης, λόγον τινὰ τῷ κράτει σου θέλω προσομιλῆσαι καὶ τὸν θυμόν σου κράτησε καὶ στῆσε τὴν ὀργήν σου καὶ τότε τὴν ἐκδίκησιν ποίησον ὥσπερ βούλει.
|
Ἡμεῖς ἐπαναπαύθημεν πρὸς ὀλιγόν, πρὸς ὥραν, αὐτὴ δὲ μόνη μετ’ αὐτὴν τὴν μοναχὴν καυχίτζαν ἦτον, ὡς ἐπεδέχετο. Τίς δὲ ὑπολάβειν εἶχεν τὸ πονηρὸν μηχάνημα, τὴν σκέψιν καὶ τὸν τρόπον; Ὅμως ὡς εἴδαμεν ἡμεῖς τὸν ὕπνον τὸν τοσοῦτον, τὴν γὰρ ἡμέραν ἅπασαν, ἂν εἴποις, ἐκοιμᾶτον, πρὸς τὴν καυχίτζαν εἴπαμεν ἁπλῶς καὶ κατὰ τύχην· «παράκατζε καὶ πρόσεξε μήπως τὴν νύκταν κλαίῃ, μήπως θρηνῇ καὶ πνίγεται καὶ βούλεται λανθάνειν». Παρακαθίζει τὸ λοιπὸν αὐτὴ περὶ τὸν κῆπον, κἂν τίνος γλῶσσα δυνηθῇ παρέμπροσθεν λαλῆσαι καὶ τίς ἐξείπῃ τὸ κακόν, τὴν συμφορὰν τὴν τόσην; Εἶδεν αὐτὸν τὸν μισθαργόν, τοῦ κήπου τὸν δραγάτην, τὸν ἐκ τὸν κόπον τοῦ νεροῦ, τὸ βάρος τὸ τοῦ κήπου ὁ κηπουρὸς ἐστοίχησεν ὁ γέρων νὰ δουλεύῃ, εἶδεν αὐτὸν τὸν μισθαργὸν ὁμοῦ μετὰ τῆς κόρης. Κράζει λοιπὸν καὶ λέγει μας ἅπαντα κατὰ μέρος. Ἡμεῖς δὲ πάλιν, δέσποτα, τὸ πρᾶγμαν ἀπιστοῦντες, παρακαθίζομεν ὁμοῦ, τὴν νύκταν γρηγοροῦμεν καὶ βλέπομεν ὡς εἴπομεν, ἄναξ, τὸ πρᾶγμαν τοῦτο». Ὁ βασιλεὺς θυμώνεται καὶ πρὸς ὀργὴν κινᾶται.Τοίνυν αὐτοὶ τῷ βασιλεῖ τὰ πάντα κατὰ μέρος ἀνυποστόλως λέγουσι καὶ μετὰ παρρησίας, Πρὸς τὸν κρατοῦντα λέγουσιν τὰ περὶ τῆς δεσποίνης οἱ τρεῖς εὐνοῦχοι, τοῦ κακοῦ, τῆς συμφορᾶς ἐργάται. ὡς· «Ἐπειδὴ προσέταξας τὴν κόρην νὰ κρατοῦμεν, τὴν κόρην καὶ τὴν δέσποιναν νὰ τὴν παρηγοροῦμεν, εἶχε λοιπὸν πρὸς σιωπὴν ὑπομονὴν οὐδ’ ὅλως, ἀλλὰ διπλοῦς ὁ πειρασμός, ὁ θρῆνος ὑπὲρ μέτρον, παρήγορον οὐκ ἤθελεν λόγον ποσῶς ν’ ἀκούσῃ. Ἠμηχανοῦμεν ἅπαντες εἰς τὸ κακὸν τὸ τόσον. Ὁκάποτε μετὰ καιρὸν ἐσέβην εἰς τὸν κῆπον, προστάσσει νὰ τὴν ποίσωμεν φρεντζᾶτον καὶ κορτίναν καὶ στρῶμαν κάτω κατὰ γῆς νὰ θέσωμεν ἐκεῖσε. Ἡμεῖς κατὰ τὸν ὁρισμὸν ἐποίκαμεν τὰ πάντα· εἶτα· «τὸ πλῆθος, ὥρισεν, μισῶ το νὰ τὸ βλέπω· μόνην μὲ καταλείψατε, μόνην ἐμὲ ἀφῆτε, ἐμένα μόνην μοναχὴν καὶ μὲ καυχίτζαν μίαν. Αὐτὴ καὶ τὸ τραπέζιν μου, αὐτὴ καὶ τὴν στρωμνήν μου καὶ πᾶσαν μου ἀνάπαυσιν σώζει νὰ τὴν δουλεύῃ». Ὠλίγεψεν ἡ ταραχή, κατέπαυσεν ὁ θρῆνος.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 82
|
Μόνον οὐκ εἶχεν κηπουρὸν ὁ τηλικοῦτος κῆπος καὶ τὸ πολὺ τῆς ἡδονῆς ἐλαττωμένον εἶχε ἐκ τοῦ μὴ φαίνεσθαί τινα παρὰ τοῦ κήπου τότε. Ἀλλ’ ἵνα τί πολυλογῶ τὰ περισσὰ τοῦ κήπου, τί τὰς τοσαύτας χάριτας, κατὰ λεπτὸν μὴ γράψας; Ἔκφρασις πανεξαίρετος καὶ τοῦ λουτροῦ τοῦ κάστρου. Ἐντὸς τοῦ κήπου τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ περιβολίου λουτρὸν εὑρέθη πάντερπνον, ὅλον ὡραιωμένον, ἐξαίρετον, πανθαύμαστον, χάριτας γεμισμένον. Τί πρῶτον εἴπω τοῦ λουτροῦ, τί δὴ καὶ γράψω πρῶτον, τὸ μῆκος, τὴν λαμπρότηταν, τὴν ἐκ τοῦ κάλλους χάριν ἢ τὴν ὁλόφωτον αὐγὴν ἢ τῶν φυτῶν τὸ ξένον; Ἀπέσω γὰρ παρέκυπτεν εἰς τοῦ λουτροῦ τὸ πλάτος ἀνθὼν καὶ φύλλων καὶ φυτῶν εὐώδης παρὰ φύσιν· ὁ γὰρ τεχνίτης τοῦ λουτροῦ μετὰ πολλῆς τῆς πείρας θυρίδας ὑπετέχνωσε μετὰ τῶν σφαλισμάτων, καὶ τῶν θυρίδων τεχνικῶς ἐξεπανοιγομένων εὐθὺς ἐντὸς παρέκυπτον τὰ τῶν εὐόσμων φύλλα.
|
Ἂν γὰρ εἰς μέσον στόμα σου τὸ δακτυλίδιν βάλῃς, ἐργάσεταί σε πτερωτὸν καὶ τοῦ κινδύνου φύγῃς.» Εὐθὺς κατεφιλήθησαν, ἐθρήνησαν, ἐκλαῦσαν, ξένονται καὶ τὰς παρειὰς καὶ τύπτουσιν τὰ στήθη καὶ τέλος ἀποχαιρετοῦν, ἀφήνουσιν τὸν τρίτον. Ἀποχαιρέτημα πικρόν, μόνωσις μετὰ πόνου καὶ στέρησις ἀδελφικὴ καὶ πάθος οὐκ ὀλίγον. Ὁ τρίτος οὖν, περιδραμὼν μόνος τοῦ κάστρου γῦρον, τόπου μικρὰν ἀναπτυχὴν εὑρὼν ὑψηλοτέραν καὶ πήξας τὸ κοντάριν του, τινάσσεται γενναίως, Ἔκφρασις πανεξαίρετος τοῦ κήπου καὶ τοῦ κάστρου τὸν εἶδεν ὁ Καλλίμαχος ὅταν εἰσῆλθεν μέσα. ὑπερπηδᾷ τὸ πύργωμαν μετὰ καλῆς ἀνδρείας καὶ παρευθὺς εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ κάστρου πίπτει μέσον καὶ βλέπει τὰ παράδοξα, τὰ παρὰ φύσιν ὅλα, τὰς ἡδονάς, τὰς χάριτας, τὰς καλλονάς, τὰς τέρψεις. Ἅπαντα τίνος λογισμὸς καὶ νοῦς ἐξαριθμήσει καὶ τίνος γλῶσσα δυνηθῇ λαλῆσαι κατὰ μέρος; Εὐθὺς γὰρ ὡς ἐξ ἀπαρχῆς παράδεισος εὑρέθη καρποὺς καὶ ὀπώρας, χάριτας, ἄνθη καὶ φύλλα γέμων, ἀπὸ πνοῆς τὴν ἡδονὴν ἀπὸ τῶν λόγων ἔχων, ἐκ δὲ τῆς ὄψεως αὐτῆς μείζονα πάλιν χάριν.Τοίνυν ὑπάγετε καλῶς καὶ καρτερήσω μόνος, τοὺς πόνους μόνος ὑποστῶ, τὰς ἡδονὰς τρυγήσω· εἰ δὲ συμβῇ με κίνδυνος, περίστασιν εὑρήσω τὴν ἴσως με τύχῃ παθεῖν, ὅσα πολλοῖς συμβαίνει, ἀντιμεταστραφήσονται καὶ μεταγυρισθῶσιν τῶν φερομένων παρ’ ἡμῶν ἐπιβημάτων φύσεις». Λόγοι θλιβεροκάρδιοι τοῦ πρώτου πρὸς τὸν τρίτον. Ὁ πρῶτος δὲ τῶν ἀδελφῶν πάλιν τὸν τρίτον λέγει· «Ἐπεὶ τὸ μοιρογράφημα καὶ τὸν τροχὸν τῆς τύχης οὐδεὶς ἀπέφυγέν ποτε, κἂν καὶ πολλὰ μοχθήσῃ, ἰδοὺ καὶ σὲ τὸ τρόχωμαν τῆς τύχης περιφέρει καὶ καταβάζει πρὸς αὐτὰς τὰς τοῦ θανάτου πύλας. Τί γὰρ τοσοῦτον κίνδυνον ἑκὼν ἀναλαμβάνων καὶ παρὰ φύσιν πόλεμον καὶ παρὰ φύσιν μάχην; ἂν οὐ νικήσῃς καὶ τραπῇς, λοιπὸν ἐθανατώθης. Εἰ δ’ οὐ τραπῇς, εἰ δ’ οὐ ’ττηθῇς, ἀλλ’ ἴσως καὶ νικήσῃς ἄδηλον ἔχεις τὸ καλόν, ἀμάρτυρον τὴν τύχην.» Ἀποχαρίζεται λοιπὸν ὁ πρῶτος πρὸς τὸν τρίτον τὸ δακτυλίδιν τὸ χρυσόν, ὃ παρὰ φύσιν εἶχεν. «Εἰς δὲ μικρὸν ἀνασασμόν, εἰς παρηγόρημά σου ἰδοὺ τὸ δακτυλίδιν μου τοῦτο χαρίζομαί σοι· ἂν εἰς ἀνάγκην, μνήσθητι καὶ παρηγορηθήσῃ.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 824
|
Ἂν ἐξ οἰκείων τῶν χειρῶν φυτεύσῃ τις ἀμπέλιν καὶ σκάψῃ καὶ κλαδεύσῃ το, φράξῃ τὸν γῦρον ὅλον, βλαστολογήσῃ το καλὰ καὶ δραγατεύσῃ τοῦτο καὶ τὴν ἡμέραν στήκεται μὲ τὴν σφενδόνην πᾶσαν, νὰ φοβερίζῃ τὰ πτηνὰ νὰ μὴ τὸ καταλοῦσιν, τὴν νύκταν πάλιν περπατῇ τὸν γῦρον καὶ φυλάσσῃ, κακοπαθῇ καὶ δέρνεται, καὶ τὸν καιρὸν τοῦ τρύγους ἔλθῃ καὶ δυναστεύσῃ το ἄλλος νὰ τὸ ἐπάρῃ, νὰ τὸ τρυγήσῃ, νὰ τὸ φά, κἀκεῖνον τὸν δραγάτην, τὸν φυτευτήν, τὸν κοπιαστὴν θέλει νὰ τὸν σκοτώσῃ, κρίνεις ἐτοῦτο δίκαιον, ἢ τὸν δραγάτην κρίνεις νὰ φάγῃ τὸ κοπίτζιν του, νὰ φὰ τὴν ἔξοδόν του»; Τὸ πλῆθος οὖν ἐσίγησεν, ὁ βασιλεὺς δὲ λέγει· «τὸν μὲν δραγάτην κρίνω τον νὰ φὰ τὴν ἔξοδόν του, τὸν δὲ δυνάστην τὸν κακόν, τὸν ἅρπαγαν ἐκεῖνον νὰ κόψουν τὸ κεφάλιν του, τοὺς ἄλλους νὰ φοβίσῃ τοὺς βουλομένους ἀδικεῖν, τοὺς θέλοντας ἁρπάζειν». Τὸ πλῆθος ἀνεβόησεν, τὸν ἄνακτα κροτοῦντες, κροτοῦντες, εὐφημίζοντες χάριν τὴν τοῦ δικαίου. «Εὐχαριστῶ σε, βασιλεῦ, πάλιν ἡ κόρη λέγει.
|
Ὁρίζει τὸ νὰ φέρουσιν τὴν δέσποιναν ὀμπρός του καὶ μετ’ αὐτῆς τὸν μισθαργόν, ἐκδίκησιν νὰ ποίσῃ, κόλασιν ἀσυμπάθητον καὶ συμφορὰν μεγάλην. Ἰδοὺ τὸ τέλος τῶν κακῶν ἐγγίζει πληρωθῆναι. Φέρνουν τὴν κόρην, ἵσταται, τὰς χεῖρας δεδεμένας, φέρνουσιν καὶ τὸν μισθαργὸν ποδοσιδερωμένον. παρέτοιμοι πρὸς ἔλεγχον ἦσαν οἱ τρεῖς εὐνοῦχοι σὺν τῇ καυχίτζᾳ τῇ κακῇ, τῇ πονηρᾷ δουλίδι· πρὸς τὰς ποινὰς οἱ δήμιοι, κακοῦργοι πρὸς κολάσεις παρετοιμάζοντο λοιπὸν λόγῳ τοῦ βασιλέως. Ἡ κόρη, γνῶσιν σταθηρὰν ἔχουσα καὶ γενναίαν, ἤρξατο λέγειν πρὸς αὐτὸν τοιαῦτα φθεγγομένη· Λόγοι ὡς πρὸς τὸν ἄνακταν αὐτῆς τῆς Χρυσορρόης. «Ὦ βασιλεῦ καὶ δικαστὰ καὶ τῶν πολλῶν αὐθέντη, τῆς ἀληθείας πρώτιστε καὶ τῆς δικαιοσύνης, λόγον τινὰ τῷ κράτει σου θέλω προσομιλῆσαι καὶ τὸν θυμόν σου κράτησε καὶ στῆσε τὴν ὀργήν σου καὶ τότε τὴν ἐκδίκησιν ποίησον ὥσπερ βούλει.Ἡμεῖς ἐπαναπαύθημεν πρὸς ὀλιγόν, πρὸς ὥραν, αὐτὴ δὲ μόνη μετ’ αὐτὴν τὴν μοναχὴν καυχίτζαν ἦτον, ὡς ἐπεδέχετο. Τίς δὲ ὑπολάβειν εἶχεν τὸ πονηρὸν μηχάνημα, τὴν σκέψιν καὶ τὸν τρόπον; Ὅμως ὡς εἴδαμεν ἡμεῖς τὸν ὕπνον τὸν τοσοῦτον, τὴν γὰρ ἡμέραν ἅπασαν, ἂν εἴποις, ἐκοιμᾶτον, πρὸς τὴν καυχίτζαν εἴπαμεν ἁπλῶς καὶ κατὰ τύχην· «παράκατζε καὶ πρόσεξε μήπως τὴν νύκταν κλαίῃ, μήπως θρηνῇ καὶ πνίγεται καὶ βούλεται λανθάνειν». Παρακαθίζει τὸ λοιπὸν αὐτὴ περὶ τὸν κῆπον, κἂν τίνος γλῶσσα δυνηθῇ παρέμπροσθεν λαλῆσαι καὶ τίς ἐξείπῃ τὸ κακόν, τὴν συμφορὰν τὴν τόσην; Εἶδεν αὐτὸν τὸν μισθαργόν, τοῦ κήπου τὸν δραγάτην, τὸν ἐκ τὸν κόπον τοῦ νεροῦ, τὸ βάρος τὸ τοῦ κήπου ὁ κηπουρὸς ἐστοίχησεν ὁ γέρων νὰ δουλεύῃ, εἶδεν αὐτὸν τὸν μισθαργὸν ὁμοῦ μετὰ τῆς κόρης. Κράζει λοιπὸν καὶ λέγει μας ἅπαντα κατὰ μέρος. Ἡμεῖς δὲ πάλιν, δέσποτα, τὸ πρᾶγμαν ἀπιστοῦντες, παρακαθίζομεν ὁμοῦ, τὴν νύκταν γρηγοροῦμεν καὶ βλέπομεν ὡς εἴπομεν, ἄναξ, τὸ πρᾶγμαν τοῦτο». Ὁ βασιλεὺς θυμώνεται καὶ πρὸς ὀργὴν κινᾶται.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 828
|
Καὶ τί λοιπὸν ἠδίκησεν ἐτοῦτος ὁ δραγάτης καὶ θέλουν τὸ κοπίτζιν του νὰ τὸ τρυγήσουν ἄλλοι; Ἐτοῦτος ἔναι ὁ βασιλεὺς ἐκεῖνος τὸν ἐποῖκεν ἡ γραῖα μὲ τὰ μάγια της ὅλον νενεκρωμένον· ἐτοῦτος ἔναι ὁ βασιλεὺς ὁ ῥύστης τῶν κακῶν μου, ὁ φονευτὴς τοῦ δράκοντος, αὐθέντης ἰδικός μου. Τίνα λοιπὸν ἠδίκησεν, νὰ φὰ τὸν κάματόν του;» Τοῦτον ἀκούσας παρευθὺς ὁ βασιλεὺς τὸν λόγον, ἡσύχασεν ἐφ’ ἱκανόν, ἔφριξεν ὑπὸ θάμβους. «Ὅμως καὶ πῶς ἀνέζησεν;» ἠρώτησεν τὴν κόρην. Ἡ κόρη· «τὸν Καλλίμαχον ἐρώτα περὶ τούτου· ἐγὼ γὰρ εἰς τὸ κάστρον σου καὶ τὸ παλάτιν τοῦτο, ὀδυρομένη τὸ κακὸν καὶ τὸ πικρὸν θρηνοῦσα καὶ τὸ παράλογον αὐτὸ μὴ δυναμένη φέρειν, πικρὸν ἡγούμην τὸ νὰ ζῶ, νὰ φαίνωμαι φαρμάκιν καὶ τοὺς πολλοὺς ἐκάκιζα μὴ θέλουσα σιγεῖσθαι». Κατεμαλάχθην μερικῶς ὁ βασιλεὺς ἐκεῖνος, ἐσίγησε πρὸς ὀλιγόν, καὶ τότε πάλιν λέγει· «εἰπὲ λοιπόν, Καλλίμαχε, τὸ γένος καὶ τὴν χώραν, καὶ πῶς τὸ δρακοντόκαστρον ἐπῆρες καὶ τὴν κόρην, τὸν δράκοντα ἐσκότωσες, ἔφυγες καὶ τὸν Ἅδην καὶ πῶς ἀπὸ περικοπῆς πάλιν κατῆλθες ὧδε».
|
Ἂν ἐξ οἰκείων τῶν χειρῶν φυτεύσῃ τις ἀμπέλιν καὶ σκάψῃ καὶ κλαδεύσῃ το, φράξῃ τὸν γῦρον ὅλον, βλαστολογήσῃ το καλὰ καὶ δραγατεύσῃ τοῦτο καὶ τὴν ἡμέραν στήκεται μὲ τὴν σφενδόνην πᾶσαν, νὰ φοβερίζῃ τὰ πτηνὰ νὰ μὴ τὸ καταλοῦσιν, τὴν νύκταν πάλιν περπατῇ τὸν γῦρον καὶ φυλάσσῃ, κακοπαθῇ καὶ δέρνεται, καὶ τὸν καιρὸν τοῦ τρύγους ἔλθῃ καὶ δυναστεύσῃ το ἄλλος νὰ τὸ ἐπάρῃ, νὰ τὸ τρυγήσῃ, νὰ τὸ φά, κἀκεῖνον τὸν δραγάτην, τὸν φυτευτήν, τὸν κοπιαστὴν θέλει νὰ τὸν σκοτώσῃ, κρίνεις ἐτοῦτο δίκαιον, ἢ τὸν δραγάτην κρίνεις νὰ φάγῃ τὸ κοπίτζιν του, νὰ φὰ τὴν ἔξοδόν του»; Τὸ πλῆθος οὖν ἐσίγησεν, ὁ βασιλεὺς δὲ λέγει· «τὸν μὲν δραγάτην κρίνω τον νὰ φὰ τὴν ἔξοδόν του, τὸν δὲ δυνάστην τὸν κακόν, τὸν ἅρπαγαν ἐκεῖνον νὰ κόψουν τὸ κεφάλιν του, τοὺς ἄλλους νὰ φοβίσῃ τοὺς βουλομένους ἀδικεῖν, τοὺς θέλοντας ἁρπάζειν». Τὸ πλῆθος ἀνεβόησεν, τὸν ἄνακτα κροτοῦντες, κροτοῦντες, εὐφημίζοντες χάριν τὴν τοῦ δικαίου. «Εὐχαριστῶ σε, βασιλεῦ, πάλιν ἡ κόρη λέγει.Ὁρίζει τὸ νὰ φέρουσιν τὴν δέσποιναν ὀμπρός του καὶ μετ’ αὐτῆς τὸν μισθαργόν, ἐκδίκησιν νὰ ποίσῃ, κόλασιν ἀσυμπάθητον καὶ συμφορὰν μεγάλην. Ἰδοὺ τὸ τέλος τῶν κακῶν ἐγγίζει πληρωθῆναι. Φέρνουν τὴν κόρην, ἵσταται, τὰς χεῖρας δεδεμένας, φέρνουσιν καὶ τὸν μισθαργὸν ποδοσιδερωμένον. παρέτοιμοι πρὸς ἔλεγχον ἦσαν οἱ τρεῖς εὐνοῦχοι σὺν τῇ καυχίτζᾳ τῇ κακῇ, τῇ πονηρᾷ δουλίδι· πρὸς τὰς ποινὰς οἱ δήμιοι, κακοῦργοι πρὸς κολάσεις παρετοιμάζοντο λοιπὸν λόγῳ τοῦ βασιλέως. Ἡ κόρη, γνῶσιν σταθηρὰν ἔχουσα καὶ γενναίαν, ἤρξατο λέγειν πρὸς αὐτὸν τοιαῦτα φθεγγομένη· Λόγοι ὡς πρὸς τὸν ἄνακταν αὐτῆς τῆς Χρυσορρόης. «Ὦ βασιλεῦ καὶ δικαστὰ καὶ τῶν πολλῶν αὐθέντη, τῆς ἀληθείας πρώτιστε καὶ τῆς δικαιοσύνης, λόγον τινὰ τῷ κράτει σου θέλω προσομιλῆσαι καὶ τὸν θυμόν σου κράτησε καὶ στῆσε τὴν ὀργήν σου καὶ τότε τὴν ἐκδίκησιν ποίησον ὥσπερ βούλει.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 834
|
«Κινεῖς με πάλιν, βασιλεῦ, πάλιν διπλῆν τὴν λύπην, τώρα διπλοῦν τὸν στεναγμόν, τώρα διπλῆν τὴν ζάλην, νὰ λέγω τὴν πατρίδα μου καὶ τοὺς γεννήτοράς μου. Ὅμως κατὰ τὸ πρόσταγμαν τὸ σὸν ἀπιλογοῦμαι.» Τὸ γένος, τὴν πατρίδαν του καὶ τὴν ἀνατροφήν του λεπτομερῶς Καλλίμαχος λέγει πρὸς βασιλέαν. «Δυνάστης ἦρχε βασιλεὺς πατὴρ ἐμὸς εἰς τόπον πολύν, καλόν, ἐξαίρετον ὑπὲρ τοὺς τόπους ὅλους. Τρεῖς παῖδας εἶχεν μετ’ ἐμέν, καλοὺς εἰς εἶδος ἅπαν. Πρόσταγμαν ἔθετο λοιπόν, βουλὴν τοιαύτην εἶπεν· «οὐ θέλω ποίσειν ἐξ ὑμῶν κανένα βασιλέαν, ἐκτὸς νὰ γένῃ νικητὴς τῶν ἄλλων εἰς τοὺς τρόπους». Φουσσᾶτον ἐχωρίσαμεν, ἐπήραμεν κατούνας, σκεύη καὶ πράγματα πολλὰ πρὸς τὴν ἀποδημίαν. Τόπον πολὺν ἐδράμομεν, χώρας πολλὰς καὶ κάστρη καὶ τέλος κατηντήσαμεν εἰς τὸ βουνὶν ἐκεῖνον τὸ δυσκολῶδες καὶ δεινὸν ἀπὸ πυκνοδενδρίας. Εἴπαμεν, τὸ νὰ σύρνωμεν τὸ τόσον τὸ φουσσᾶτον καὶ τὰς κατούνας μεθ’ ἡμῶν καὶ τὰ βαρέματά μας πρὸς τὸ δυσκολοπάτητον ὄρος καὶ τὸ κρημνῶδες, ἀνάρμοστον, ἀστράτευτον, ἔξω παντὸς τοῦ λόγου.
|
Καὶ τί λοιπὸν ἠδίκησεν ἐτοῦτος ὁ δραγάτης καὶ θέλουν τὸ κοπίτζιν του νὰ τὸ τρυγήσουν ἄλλοι; Ἐτοῦτος ἔναι ὁ βασιλεὺς ἐκεῖνος τὸν ἐποῖκεν ἡ γραῖα μὲ τὰ μάγια της ὅλον νενεκρωμένον· ἐτοῦτος ἔναι ὁ βασιλεὺς ὁ ῥύστης τῶν κακῶν μου, ὁ φονευτὴς τοῦ δράκοντος, αὐθέντης ἰδικός μου. Τίνα λοιπὸν ἠδίκησεν, νὰ φὰ τὸν κάματόν του;» Τοῦτον ἀκούσας παρευθὺς ὁ βασιλεὺς τὸν λόγον, ἡσύχασεν ἐφ’ ἱκανόν, ἔφριξεν ὑπὸ θάμβους. «Ὅμως καὶ πῶς ἀνέζησεν;» ἠρώτησεν τὴν κόρην. Ἡ κόρη· «τὸν Καλλίμαχον ἐρώτα περὶ τούτου· ἐγὼ γὰρ εἰς τὸ κάστρον σου καὶ τὸ παλάτιν τοῦτο, ὀδυρομένη τὸ κακὸν καὶ τὸ πικρὸν θρηνοῦσα καὶ τὸ παράλογον αὐτὸ μὴ δυναμένη φέρειν, πικρὸν ἡγούμην τὸ νὰ ζῶ, νὰ φαίνωμαι φαρμάκιν καὶ τοὺς πολλοὺς ἐκάκιζα μὴ θέλουσα σιγεῖσθαι». Κατεμαλάχθην μερικῶς ὁ βασιλεὺς ἐκεῖνος, ἐσίγησε πρὸς ὀλιγόν, καὶ τότε πάλιν λέγει· «εἰπὲ λοιπόν, Καλλίμαχε, τὸ γένος καὶ τὴν χώραν, καὶ πῶς τὸ δρακοντόκαστρον ἐπῆρες καὶ τὴν κόρην, τὸν δράκοντα ἐσκότωσες, ἔφυγες καὶ τὸν Ἅδην καὶ πῶς ἀπὸ περικοπῆς πάλιν κατῆλθες ὧδε».Ἂν ἐξ οἰκείων τῶν χειρῶν φυτεύσῃ τις ἀμπέλιν καὶ σκάψῃ καὶ κλαδεύσῃ το, φράξῃ τὸν γῦρον ὅλον, βλαστολογήσῃ το καλὰ καὶ δραγατεύσῃ τοῦτο καὶ τὴν ἡμέραν στήκεται μὲ τὴν σφενδόνην πᾶσαν, νὰ φοβερίζῃ τὰ πτηνὰ νὰ μὴ τὸ καταλοῦσιν, τὴν νύκταν πάλιν περπατῇ τὸν γῦρον καὶ φυλάσσῃ, κακοπαθῇ καὶ δέρνεται, καὶ τὸν καιρὸν τοῦ τρύγους ἔλθῃ καὶ δυναστεύσῃ το ἄλλος νὰ τὸ ἐπάρῃ, νὰ τὸ τρυγήσῃ, νὰ τὸ φά, κἀκεῖνον τὸν δραγάτην, τὸν φυτευτήν, τὸν κοπιαστὴν θέλει νὰ τὸν σκοτώσῃ, κρίνεις ἐτοῦτο δίκαιον, ἢ τὸν δραγάτην κρίνεις νὰ φάγῃ τὸ κοπίτζιν του, νὰ φὰ τὴν ἔξοδόν του»; Τὸ πλῆθος οὖν ἐσίγησεν, ὁ βασιλεὺς δὲ λέγει· «τὸν μὲν δραγάτην κρίνω τον νὰ φὰ τὴν ἔξοδόν του, τὸν δὲ δυνάστην τὸν κακόν, τὸν ἅρπαγαν ἐκεῖνον νὰ κόψουν τὸ κεφάλιν του, τοὺς ἄλλους νὰ φοβίσῃ τοὺς βουλομένους ἀδικεῖν, τοὺς θέλοντας ἁρπάζειν». Τὸ πλῆθος ἀνεβόησεν, τὸν ἄνακτα κροτοῦντες, κροτοῦντες, εὐφημίζοντες χάριν τὴν τοῦ δικαίου. «Εὐχαριστῶ σε, βασιλεῦ, πάλιν ἡ κόρη λέγει.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 842
|
Λοιπὸν τὸ πλῆθος ἂς στραφῇ καὶ μόνοι μας τὸν τόπον ἂς τὸν περιπατήσωμεν ἀρματωμένοι, μόνοι. Δρόμον οὐδὲν ἠρξάμεθα, ὁ τόπος γὰρ οὐκ εἶχεν, ἀλλὰ τὸ δυσκολότοπον περίκοπα κρατοῦντες, τὴν κορυφὴν ἐφθάσαμεν, τοῦ δράκοντος τὸ κάστρον. Εἴδαμεν τόπον εὔμορφον, εἴδαμεν τόπον ξένον. Ὡς ἐν τοσούτῳ φθάνομεν τοῦ δράκοντος τὸ κάστρον, τοὺς ὄφεις τοὺς φυλάσσοντας εἴδαμεν εἰς τὰς πόρτας· καὶ πρὸς τὴν ἐπανάκαμψιν καὶ τὸν ὀπίσω δρόμον τὸ βούλευμα κινήσαντες, μόνος ἐκατελείφθην, θέλων τοῦ κάστρου τὸ καλὸν μὴ παραιτεῖν ἐκείνου. Ἐκεῖνοι γοῦν ἐστράφησαν, ἐγὼ δὲ τὸ κοντάριν πήξας ἐπαρεπήδησα τὸ πύργωμαν τοῦ κάστρου καὶ κατὰ μέρος ῥέγομαι τὰς καλλονὰς ἐκείνου. Παρῆλθον τόπους ἱκανούς, ὅμως μετὰ τῶν ἄλλων αὐτὴν τὴν κόρην τῶν τριχῶν εὕρηκα κρεμαμένην. Ὡς οὖν τὸ πρᾶγμαν ἔδωκεν, τὸν δράκοντα φονεύσας, τὴν κόρην τῆς κολάσεως ἐκείνης ἐρρυσάμην κἀντεῦθεν συνεδέθημεν ὅρκοις φρικτοῖς, ἀλύτοις τὸν πόθον νὰ φυλάσσωμεν, ἔστ’ ἂν τῆς τύχης πάλιν τὸ δολερὸν κακόγνωμον κακῶς ἐξενηλλάγην.
|
«Κινεῖς με πάλιν, βασιλεῦ, πάλιν διπλῆν τὴν λύπην, τώρα διπλοῦν τὸν στεναγμόν, τώρα διπλῆν τὴν ζάλην, νὰ λέγω τὴν πατρίδα μου καὶ τοὺς γεννήτοράς μου. Ὅμως κατὰ τὸ πρόσταγμαν τὸ σὸν ἀπιλογοῦμαι.» Τὸ γένος, τὴν πατρίδαν του καὶ τὴν ἀνατροφήν του λεπτομερῶς Καλλίμαχος λέγει πρὸς βασιλέαν. «Δυνάστης ἦρχε βασιλεὺς πατὴρ ἐμὸς εἰς τόπον πολύν, καλόν, ἐξαίρετον ὑπὲρ τοὺς τόπους ὅλους. Τρεῖς παῖδας εἶχεν μετ’ ἐμέν, καλοὺς εἰς εἶδος ἅπαν. Πρόσταγμαν ἔθετο λοιπόν, βουλὴν τοιαύτην εἶπεν· «οὐ θέλω ποίσειν ἐξ ὑμῶν κανένα βασιλέαν, ἐκτὸς νὰ γένῃ νικητὴς τῶν ἄλλων εἰς τοὺς τρόπους». Φουσσᾶτον ἐχωρίσαμεν, ἐπήραμεν κατούνας, σκεύη καὶ πράγματα πολλὰ πρὸς τὴν ἀποδημίαν. Τόπον πολὺν ἐδράμομεν, χώρας πολλὰς καὶ κάστρη καὶ τέλος κατηντήσαμεν εἰς τὸ βουνὶν ἐκεῖνον τὸ δυσκολῶδες καὶ δεινὸν ἀπὸ πυκνοδενδρίας. Εἴπαμεν, τὸ νὰ σύρνωμεν τὸ τόσον τὸ φουσσᾶτον καὶ τὰς κατούνας μεθ’ ἡμῶν καὶ τὰ βαρέματά μας πρὸς τὸ δυσκολοπάτητον ὄρος καὶ τὸ κρημνῶδες, ἀνάρμοστον, ἀστράτευτον, ἔξω παντὸς τοῦ λόγου.Καὶ τί λοιπὸν ἠδίκησεν ἐτοῦτος ὁ δραγάτης καὶ θέλουν τὸ κοπίτζιν του νὰ τὸ τρυγήσουν ἄλλοι; Ἐτοῦτος ἔναι ὁ βασιλεὺς ἐκεῖνος τὸν ἐποῖκεν ἡ γραῖα μὲ τὰ μάγια της ὅλον νενεκρωμένον· ἐτοῦτος ἔναι ὁ βασιλεὺς ὁ ῥύστης τῶν κακῶν μου, ὁ φονευτὴς τοῦ δράκοντος, αὐθέντης ἰδικός μου. Τίνα λοιπὸν ἠδίκησεν, νὰ φὰ τὸν κάματόν του;» Τοῦτον ἀκούσας παρευθὺς ὁ βασιλεὺς τὸν λόγον, ἡσύχασεν ἐφ’ ἱκανόν, ἔφριξεν ὑπὸ θάμβους. «Ὅμως καὶ πῶς ἀνέζησεν;» ἠρώτησεν τὴν κόρην. Ἡ κόρη· «τὸν Καλλίμαχον ἐρώτα περὶ τούτου· ἐγὼ γὰρ εἰς τὸ κάστρον σου καὶ τὸ παλάτιν τοῦτο, ὀδυρομένη τὸ κακὸν καὶ τὸ πικρὸν θρηνοῦσα καὶ τὸ παράλογον αὐτὸ μὴ δυναμένη φέρειν, πικρὸν ἡγούμην τὸ νὰ ζῶ, νὰ φαίνωμαι φαρμάκιν καὶ τοὺς πολλοὺς ἐκάκιζα μὴ θέλουσα σιγεῖσθαι». Κατεμαλάχθην μερικῶς ὁ βασιλεὺς ἐκεῖνος, ἐσίγησε πρὸς ὀλιγόν, καὶ τότε πάλιν λέγει· «εἰπὲ λοιπόν, Καλλίμαχε, τὸ γένος καὶ τὴν χώραν, καὶ πῶς τὸ δρακοντόκαστρον ἐπῆρες καὶ τὴν κόρην, τὸν δράκοντα ἐσκότωσες, ἔφυγες καὶ τὸν Ἅδην καὶ πῶς ἀπὸ περικοπῆς πάλιν κατῆλθες ὧδε».
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 849
|
Τὸ τῆς γραὸς μηχάνημαν, τὸν ἐν τῷ μήλῳ δόλον, τὴν ἁρπαγὴν καὶ τὴν φυγὴν ταύτης τῆς κόρης πάλιν, τὸν ἐδικόν μου θάνατον, τὸν νεκρωμὸν ἐκεῖνον, ταῦτα καλῶς ἐπίστασαι καὶ παρ’ ἐμὲ κρειττόνως. Ἀλλὰ πρὸς ἀναζήτησιν ἐμοῦ τοῦ ἐξορίστου τὸ φίλτρον τὸ τῶν ἀδελφῶν ἐξέβησαν ζητοῦντες καὶ τὴν πρὸς δρακοντόκαστρον ὁδὸν ἐπεριπάτουν. Μόλις καί πως ἐφθάσασιν, ἐμὲ νεκρὸν εὑρίσκουν, θρηνοῦσι δὲ πικρότατα, τὸν τρόπον ἐξετάζουν, λάβωμαν, τραῦμαν πούποτε ἁπλῶς ποτε οὐχ εὗρον, τὸ μῆλον δὲ τὸ μαγικὸν εὑρίσκουσι τῆς γραίας. Βλέπουν λοιπὸν τὰ γράμματα, λέγουν ἐκεῖνα ταῦτα· «ἂν εἰς τὸν κόρφον του κανεὶς τοῦτο τὸ μῆλον βάλῃ, ἄπνους, νεκρὸς νὰ γένηται εὐθὺς παρὰ τῆς ὥρας, ἂν πάλιν εἰς τὴν ῥῖνάν του τοῦ νεκρωμένου θέσῃ τὸ μῆλον τοῦτο παρευθὺς κανείς, ἐξαναζήσει». Φέρνουν τὸ μῆλον, θέτουν το, γοργὸν ἐπαναφέρω, ἐπαναφέρνω παρευθύς, τοὺς ἀδελφούς μου βλέπω, ἐξίσταμαι τοῦ πράγματος, θαυμάζουσιν ἐκεῖνοι, ζητῶ τὴν κόρην ἐφευρεῖν, καὶ τίς τὴν κόρην εἶδεν.
|
Λοιπὸν τὸ πλῆθος ἂς στραφῇ καὶ μόνοι μας τὸν τόπον ἂς τὸν περιπατήσωμεν ἀρματωμένοι, μόνοι. Δρόμον οὐδὲν ἠρξάμεθα, ὁ τόπος γὰρ οὐκ εἶχεν, ἀλλὰ τὸ δυσκολότοπον περίκοπα κρατοῦντες, τὴν κορυφὴν ἐφθάσαμεν, τοῦ δράκοντος τὸ κάστρον. Εἴδαμεν τόπον εὔμορφον, εἴδαμεν τόπον ξένον. Ὡς ἐν τοσούτῳ φθάνομεν τοῦ δράκοντος τὸ κάστρον, τοὺς ὄφεις τοὺς φυλάσσοντας εἴδαμεν εἰς τὰς πόρτας· καὶ πρὸς τὴν ἐπανάκαμψιν καὶ τὸν ὀπίσω δρόμον τὸ βούλευμα κινήσαντες, μόνος ἐκατελείφθην, θέλων τοῦ κάστρου τὸ καλὸν μὴ παραιτεῖν ἐκείνου. Ἐκεῖνοι γοῦν ἐστράφησαν, ἐγὼ δὲ τὸ κοντάριν πήξας ἐπαρεπήδησα τὸ πύργωμαν τοῦ κάστρου καὶ κατὰ μέρος ῥέγομαι τὰς καλλονὰς ἐκείνου. Παρῆλθον τόπους ἱκανούς, ὅμως μετὰ τῶν ἄλλων αὐτὴν τὴν κόρην τῶν τριχῶν εὕρηκα κρεμαμένην. Ὡς οὖν τὸ πρᾶγμαν ἔδωκεν, τὸν δράκοντα φονεύσας, τὴν κόρην τῆς κολάσεως ἐκείνης ἐρρυσάμην κἀντεῦθεν συνεδέθημεν ὅρκοις φρικτοῖς, ἀλύτοις τὸν πόθον νὰ φυλάσσωμεν, ἔστ’ ἂν τῆς τύχης πάλιν τὸ δολερὸν κακόγνωμον κακῶς ἐξενηλλάγην.«Κινεῖς με πάλιν, βασιλεῦ, πάλιν διπλῆν τὴν λύπην, τώρα διπλοῦν τὸν στεναγμόν, τώρα διπλῆν τὴν ζάλην, νὰ λέγω τὴν πατρίδα μου καὶ τοὺς γεννήτοράς μου. Ὅμως κατὰ τὸ πρόσταγμαν τὸ σὸν ἀπιλογοῦμαι.» Τὸ γένος, τὴν πατρίδαν του καὶ τὴν ἀνατροφήν του λεπτομερῶς Καλλίμαχος λέγει πρὸς βασιλέαν. «Δυνάστης ἦρχε βασιλεὺς πατὴρ ἐμὸς εἰς τόπον πολύν, καλόν, ἐξαίρετον ὑπὲρ τοὺς τόπους ὅλους. Τρεῖς παῖδας εἶχεν μετ’ ἐμέν, καλοὺς εἰς εἶδος ἅπαν. Πρόσταγμαν ἔθετο λοιπόν, βουλὴν τοιαύτην εἶπεν· «οὐ θέλω ποίσειν ἐξ ὑμῶν κανένα βασιλέαν, ἐκτὸς νὰ γένῃ νικητὴς τῶν ἄλλων εἰς τοὺς τρόπους». Φουσσᾶτον ἐχωρίσαμεν, ἐπήραμεν κατούνας, σκεύη καὶ πράγματα πολλὰ πρὸς τὴν ἀποδημίαν. Τόπον πολὺν ἐδράμομεν, χώρας πολλὰς καὶ κάστρη καὶ τέλος κατηντήσαμεν εἰς τὸ βουνὶν ἐκεῖνον τὸ δυσκολῶδες καὶ δεινὸν ἀπὸ πυκνοδενδρίας. Εἴπαμεν, τὸ νὰ σύρνωμεν τὸ τόσον τὸ φουσσᾶτον καὶ τὰς κατούνας μεθ’ ἡμῶν καὶ τὰ βαρέματά μας πρὸς τὸ δυσκολοπάτητον ὄρος καὶ τὸ κρημνῶδες, ἀνάρμοστον, ἀστράτευτον, ἔξω παντὸς τοῦ λόγου.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 854
|
Χωρίζομαι τοὺς ἀδελφούς, κινῶ καὶ πάλιν μόνος πρὸς τὴν τῆς κόρης ζήτησιν, νεκρὸς κἂν καὶ βαδίζω. Παρέδραμον, παρέδειρα καιρὸν οὐκ οἶδα πόσον καὶ τέλος ἐκατήντησα πρὸς τὴν ἐπικρατείαν τοῦ σοῦ μεγέθου τῆς ἀρχῆς καὶ πρὸς τὸ κάστρον τοῦτο, ἔμαθα, κατεγνώρισα τὰ περὶ τῆς δεσποίνης, τρόπον ζητῶ καὶ μηχανὴν δι’ ὧν τὴν κόρην εἶδον. Ταύτην λοιπὸν ἐφεύρηκα καὶ μισθαργὸς ἐγένουν καὶ μισθαργὸς τοῦ κηπουροῦ, μόνον νὰ δῶ τὴν κόρην. Ἰδοὺ τὸ τέλος τῶν ἐμῶν, ἄναξ, τῶν εἰρημένων καὶ τῶν πολλῶν τῶν συμφορῶν καὶ τῶν πολλῶν τῶν πόνων. Ἀπὸ τοῦ νῦν ἀπέμεινεν τὰ περὶ τούτου πάντα πρὸς τὴν καλὴν προαίρεσιν καὶ τὴν καλὴν τὴν γνώμην τῆς αὐτοκρατορίας σου, τῆς ἐνδοξότητός σου». Στενάξας οὖν ὁ βασιλεὺς δεινῶς ἀπὸ τῆς λύπης, ἀλλὰ πρὸς τὸ φιλάνθρωπον καὶ πάλιν κατανεύσας, τὴν γραῦν προστάσσει, φέρνουσι, πάντων παρισταμένων· «Εἰπέ, τὴν λέγει, μυσαρά, σκεῦος μελανωμένον, ἠσβολωμένη καὶ κακὴ καὶ τῶν δαιμόνων μήτηρ, τίνος, εἰπέ, τῆς ἀφορμῆς καὶ τίνος ἐξ αἰτίας διπλοῦν τὸ μῆλον ἔποικες, ζῆν τε καὶ θανατώνειν;
|
Τὸ τῆς γραὸς μηχάνημαν, τὸν ἐν τῷ μήλῳ δόλον, τὴν ἁρπαγὴν καὶ τὴν φυγὴν ταύτης τῆς κόρης πάλιν, τὸν ἐδικόν μου θάνατον, τὸν νεκρωμὸν ἐκεῖνον, ταῦτα καλῶς ἐπίστασαι καὶ παρ’ ἐμὲ κρειττόνως. Ἀλλὰ πρὸς ἀναζήτησιν ἐμοῦ τοῦ ἐξορίστου τὸ φίλτρον τὸ τῶν ἀδελφῶν ἐξέβησαν ζητοῦντες καὶ τὴν πρὸς δρακοντόκαστρον ὁδὸν ἐπεριπάτουν. Μόλις καί πως ἐφθάσασιν, ἐμὲ νεκρὸν εὑρίσκουν, θρηνοῦσι δὲ πικρότατα, τὸν τρόπον ἐξετάζουν, λάβωμαν, τραῦμαν πούποτε ἁπλῶς ποτε οὐχ εὗρον, τὸ μῆλον δὲ τὸ μαγικὸν εὑρίσκουσι τῆς γραίας. Βλέπουν λοιπὸν τὰ γράμματα, λέγουν ἐκεῖνα ταῦτα· «ἂν εἰς τὸν κόρφον του κανεὶς τοῦτο τὸ μῆλον βάλῃ, ἄπνους, νεκρὸς νὰ γένηται εὐθὺς παρὰ τῆς ὥρας, ἂν πάλιν εἰς τὴν ῥῖνάν του τοῦ νεκρωμένου θέσῃ τὸ μῆλον τοῦτο παρευθὺς κανείς, ἐξαναζήσει». Φέρνουν τὸ μῆλον, θέτουν το, γοργὸν ἐπαναφέρω, ἐπαναφέρνω παρευθύς, τοὺς ἀδελφούς μου βλέπω, ἐξίσταμαι τοῦ πράγματος, θαυμάζουσιν ἐκεῖνοι, ζητῶ τὴν κόρην ἐφευρεῖν, καὶ τίς τὴν κόρην εἶδεν.Λοιπὸν τὸ πλῆθος ἂς στραφῇ καὶ μόνοι μας τὸν τόπον ἂς τὸν περιπατήσωμεν ἀρματωμένοι, μόνοι. Δρόμον οὐδὲν ἠρξάμεθα, ὁ τόπος γὰρ οὐκ εἶχεν, ἀλλὰ τὸ δυσκολότοπον περίκοπα κρατοῦντες, τὴν κορυφὴν ἐφθάσαμεν, τοῦ δράκοντος τὸ κάστρον. Εἴδαμεν τόπον εὔμορφον, εἴδαμεν τόπον ξένον. Ὡς ἐν τοσούτῳ φθάνομεν τοῦ δράκοντος τὸ κάστρον, τοὺς ὄφεις τοὺς φυλάσσοντας εἴδαμεν εἰς τὰς πόρτας· καὶ πρὸς τὴν ἐπανάκαμψιν καὶ τὸν ὀπίσω δρόμον τὸ βούλευμα κινήσαντες, μόνος ἐκατελείφθην, θέλων τοῦ κάστρου τὸ καλὸν μὴ παραιτεῖν ἐκείνου. Ἐκεῖνοι γοῦν ἐστράφησαν, ἐγὼ δὲ τὸ κοντάριν πήξας ἐπαρεπήδησα τὸ πύργωμαν τοῦ κάστρου καὶ κατὰ μέρος ῥέγομαι τὰς καλλονὰς ἐκείνου. Παρῆλθον τόπους ἱκανούς, ὅμως μετὰ τῶν ἄλλων αὐτὴν τὴν κόρην τῶν τριχῶν εὕρηκα κρεμαμένην. Ὡς οὖν τὸ πρᾶγμαν ἔδωκεν, τὸν δράκοντα φονεύσας, τὴν κόρην τῆς κολάσεως ἐκείνης ἐρρυσάμην κἀντεῦθεν συνεδέθημεν ὅρκοις φρικτοῖς, ἀλύτοις τὸν πόθον νὰ φυλάσσωμεν, ἔστ’ ἂν τῆς τύχης πάλιν τὸ δολερὸν κακόγνωμον κακῶς ἐξενηλλάγην.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 860
|
Μή τις ποσῶς ἠνέγκασεν, κατεδυνάστευσέν σε, μὴ θέλουσαν παρέσυρεν, κἀκ τῆς αἰτίας ταύτης ἐποῖκες ὅσον ἔποικες, δαῖμον σατανωμένη; Τίνα δὲ σήμερον ἐγὼ σωματωμένον ἄλλον δαίμονα κακομήχανον, ψυχόλεθρον στοιχεῖον λυτρώσω πρὸς ὑπόμνησιν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων; Καμίνου φλόγαν δυνατὴν ἀνάψαντες, μεγάλην, ταύτης τὸ σῶμα καύσατε, κἂν τὴν ψυχὴν οὐδ’ ὅλως· δαίμων γὰρ οὖσα τῆς φλογὸς συντόμως ἀποφύγῃ». Ὁ λόγος ἔργον γέγονεν, οὐδὲ στιγμὴ παρῆλθεν. Αὐτὸν δὲ τὸν Καλλίμαχον, τὰ σίδηρα λυτρώσας, ἐλεύθερον παρέδωκεν τοῦτον τῇ Χρυσορρόῃ, κατελεήσας, ὡς δοκεῖ, τοὺς πικρασμοὺς τῆς τύχης. Καὶ φιλοφρονησάμενος αὐτοὺς οὐκ ἀναξίως, μοῖραν τινὰ στρατηγικὴν ὁρίζει τοῦ φουσσάτου τὸ νὰ τοὺς ἀποσώσουσιν ἔνθα καὶ βουληθῶσιν. Τὴν εἰς τὸ δρακοντόκαστρον λοιπὸν ὁδὸν κρατοῦσι, ἡδονικὰ τὴν τρέχουσιν καὶ μετ’ ἐλευθερίας, μετὰ γλυκύτητος πολλῆς, μετὰ χαρᾶς μεγάλης.
|
Χωρίζομαι τοὺς ἀδελφούς, κινῶ καὶ πάλιν μόνος πρὸς τὴν τῆς κόρης ζήτησιν, νεκρὸς κἂν καὶ βαδίζω. Παρέδραμον, παρέδειρα καιρὸν οὐκ οἶδα πόσον καὶ τέλος ἐκατήντησα πρὸς τὴν ἐπικρατείαν τοῦ σοῦ μεγέθου τῆς ἀρχῆς καὶ πρὸς τὸ κάστρον τοῦτο, ἔμαθα, κατεγνώρισα τὰ περὶ τῆς δεσποίνης, τρόπον ζητῶ καὶ μηχανὴν δι’ ὧν τὴν κόρην εἶδον. Ταύτην λοιπὸν ἐφεύρηκα καὶ μισθαργὸς ἐγένουν καὶ μισθαργὸς τοῦ κηπουροῦ, μόνον νὰ δῶ τὴν κόρην. Ἰδοὺ τὸ τέλος τῶν ἐμῶν, ἄναξ, τῶν εἰρημένων καὶ τῶν πολλῶν τῶν συμφορῶν καὶ τῶν πολλῶν τῶν πόνων. Ἀπὸ τοῦ νῦν ἀπέμεινεν τὰ περὶ τούτου πάντα πρὸς τὴν καλὴν προαίρεσιν καὶ τὴν καλὴν τὴν γνώμην τῆς αὐτοκρατορίας σου, τῆς ἐνδοξότητός σου». Στενάξας οὖν ὁ βασιλεὺς δεινῶς ἀπὸ τῆς λύπης, ἀλλὰ πρὸς τὸ φιλάνθρωπον καὶ πάλιν κατανεύσας, τὴν γραῦν προστάσσει, φέρνουσι, πάντων παρισταμένων· «Εἰπέ, τὴν λέγει, μυσαρά, σκεῦος μελανωμένον, ἠσβολωμένη καὶ κακὴ καὶ τῶν δαιμόνων μήτηρ, τίνος, εἰπέ, τῆς ἀφορμῆς καὶ τίνος ἐξ αἰτίας διπλοῦν τὸ μῆλον ἔποικες, ζῆν τε καὶ θανατώνειν;Τὸ τῆς γραὸς μηχάνημαν, τὸν ἐν τῷ μήλῳ δόλον, τὴν ἁρπαγὴν καὶ τὴν φυγὴν ταύτης τῆς κόρης πάλιν, τὸν ἐδικόν μου θάνατον, τὸν νεκρωμὸν ἐκεῖνον, ταῦτα καλῶς ἐπίστασαι καὶ παρ’ ἐμὲ κρειττόνως. Ἀλλὰ πρὸς ἀναζήτησιν ἐμοῦ τοῦ ἐξορίστου τὸ φίλτρον τὸ τῶν ἀδελφῶν ἐξέβησαν ζητοῦντες καὶ τὴν πρὸς δρακοντόκαστρον ὁδὸν ἐπεριπάτουν. Μόλις καί πως ἐφθάσασιν, ἐμὲ νεκρὸν εὑρίσκουν, θρηνοῦσι δὲ πικρότατα, τὸν τρόπον ἐξετάζουν, λάβωμαν, τραῦμαν πούποτε ἁπλῶς ποτε οὐχ εὗρον, τὸ μῆλον δὲ τὸ μαγικὸν εὑρίσκουσι τῆς γραίας. Βλέπουν λοιπὸν τὰ γράμματα, λέγουν ἐκεῖνα ταῦτα· «ἂν εἰς τὸν κόρφον του κανεὶς τοῦτο τὸ μῆλον βάλῃ, ἄπνους, νεκρὸς νὰ γένηται εὐθὺς παρὰ τῆς ὥρας, ἂν πάλιν εἰς τὴν ῥῖνάν του τοῦ νεκρωμένου θέσῃ τὸ μῆλον τοῦτο παρευθὺς κανείς, ἐξαναζήσει». Φέρνουν τὸ μῆλον, θέτουν το, γοργὸν ἐπαναφέρω, ἐπαναφέρνω παρευθύς, τοὺς ἀδελφούς μου βλέπω, ἐξίσταμαι τοῦ πράγματος, θαυμάζουσιν ἐκεῖνοι, ζητῶ τὴν κόρην ἐφευρεῖν, καὶ τίς τὴν κόρην εἶδεν.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 867
|
Ἰδοὺ καὶ τοῦτο φθάνουσιν, καὶ πάλιν εὐφροσύνης ἀρρήτου καὶ γλυκύτητος μόνοι κατατρυφῶσιν καὶ μὲ χαρίτων τοῦ Θεοῦ, αὐτοῦ τοῦ λυτρωτοῦ μας, εὑρέθησαν εἰς τὴν χαρὰν καὶ τὸ καλὸν τὸ πρῶτον, ἀπαλλαχθέντες τοῦ κακοῦ καὶ τῆς πικρᾶς ὀδύνης. Καὶ τέλος εἴληφεν λοιπὸν τὸ νῦν παρὸν βιβλίον μετὰ θελήσεως Χριστοῦ Θεοῦ, τοῦ λυτρωτοῦ μας. Ἀμήν.
|
Μή τις ποσῶς ἠνέγκασεν, κατεδυνάστευσέν σε, μὴ θέλουσαν παρέσυρεν, κἀκ τῆς αἰτίας ταύτης ἐποῖκες ὅσον ἔποικες, δαῖμον σατανωμένη; Τίνα δὲ σήμερον ἐγὼ σωματωμένον ἄλλον δαίμονα κακομήχανον, ψυχόλεθρον στοιχεῖον λυτρώσω πρὸς ὑπόμνησιν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων; Καμίνου φλόγαν δυνατὴν ἀνάψαντες, μεγάλην, ταύτης τὸ σῶμα καύσατε, κἂν τὴν ψυχὴν οὐδ’ ὅλως· δαίμων γὰρ οὖσα τῆς φλογὸς συντόμως ἀποφύγῃ». Ὁ λόγος ἔργον γέγονεν, οὐδὲ στιγμὴ παρῆλθεν. Αὐτὸν δὲ τὸν Καλλίμαχον, τὰ σίδηρα λυτρώσας, ἐλεύθερον παρέδωκεν τοῦτον τῇ Χρυσορρόῃ, κατελεήσας, ὡς δοκεῖ, τοὺς πικρασμοὺς τῆς τύχης. Καὶ φιλοφρονησάμενος αὐτοὺς οὐκ ἀναξίως, μοῖραν τινὰ στρατηγικὴν ὁρίζει τοῦ φουσσάτου τὸ νὰ τοὺς ἀποσώσουσιν ἔνθα καὶ βουληθῶσιν. Τὴν εἰς τὸ δρακοντόκαστρον λοιπὸν ὁδὸν κρατοῦσι, ἡδονικὰ τὴν τρέχουσιν καὶ μετ’ ἐλευθερίας, μετὰ γλυκύτητος πολλῆς, μετὰ χαρᾶς μεγάλης.Χωρίζομαι τοὺς ἀδελφούς, κινῶ καὶ πάλιν μόνος πρὸς τὴν τῆς κόρης ζήτησιν, νεκρὸς κἂν καὶ βαδίζω. Παρέδραμον, παρέδειρα καιρὸν οὐκ οἶδα πόσον καὶ τέλος ἐκατήντησα πρὸς τὴν ἐπικρατείαν τοῦ σοῦ μεγέθου τῆς ἀρχῆς καὶ πρὸς τὸ κάστρον τοῦτο, ἔμαθα, κατεγνώρισα τὰ περὶ τῆς δεσποίνης, τρόπον ζητῶ καὶ μηχανὴν δι’ ὧν τὴν κόρην εἶδον. Ταύτην λοιπὸν ἐφεύρηκα καὶ μισθαργὸς ἐγένουν καὶ μισθαργὸς τοῦ κηπουροῦ, μόνον νὰ δῶ τὴν κόρην. Ἰδοὺ τὸ τέλος τῶν ἐμῶν, ἄναξ, τῶν εἰρημένων καὶ τῶν πολλῶν τῶν συμφορῶν καὶ τῶν πολλῶν τῶν πόνων. Ἀπὸ τοῦ νῦν ἀπέμεινεν τὰ περὶ τούτου πάντα πρὸς τὴν καλὴν προαίρεσιν καὶ τὴν καλὴν τὴν γνώμην τῆς αὐτοκρατορίας σου, τῆς ἐνδοξότητός σου». Στενάξας οὖν ὁ βασιλεὺς δεινῶς ἀπὸ τῆς λύπης, ἀλλὰ πρὸς τὸ φιλάνθρωπον καὶ πάλιν κατανεύσας, τὴν γραῦν προστάσσει, φέρνουσι, πάντων παρισταμένων· «Εἰπέ, τὴν λέγει, μυσαρά, σκεῦος μελανωμένον, ἠσβολωμένη καὶ κακὴ καὶ τῶν δαιμόνων μήτηρ, τίνος, εἰπέ, τῆς ἀφορμῆς καὶ τίνος ἐξ αἰτίας διπλοῦν τὸ μῆλον ἔποικες, ζῆν τε καὶ θανατώνειν;
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 88
|
Ἀντὶ δὲ τῶν πολυτελῶν ὀρθομαρμαρωμάτων εἶχεν καθίρπτας τὸ λουτρὸν καὶ τὰς ἁρμόσεις τούτων· ἐκ μηχανῆς δὲ τεχνικῶς καὶ ταύτης παραξένου, ὁ τοῦ λουτροῦ καὶ τοῦ θερμοῦ παχὺς ἀτμὸς νεφώδης οὐκ ἐπεσκέπαζε ποσῶς ἐκείνους τοὺς καθίρπτας, οὐδὲ τῶν λίθων ἤμβλυνε τὸ τηλαυγὲς ἐκείνων· ἀλλ’ εἶναι ὑπερνέφελος ἡ τοῦ καθίρπτου φύσις καὶ νέφος οὐκ ἐσκέπαζεν τὴν τοῦ λυχνίτου χάριν. Ἡνίκα γὰρ παρέκυψες ἐκ τοῦ λουτροῦ τὴν θύραν, εἰς τὸν καθίρπτην ἔβλεπες καὶ τὸ λουτρὸν ἐθώρεις· καὶ δένδρων φύλλα καὶ καρπῶν καὶ περιβόλιν ὅλον ἐδόκεις βλέπειν ἐκ παντὸς εἰς τοὺς καθίρπτας πάλιν. Ὁ τροῦλλος ἦν ἀπὸ χρυσοῦ μετὰ λιθομαργάρων, ὁ δὲ τεχνίτης τὸν χρυσὸν εἰς δένδρον μεταπλάττει, ἀντὶ καρπῶν δὲ τεχνικῶς ἐνέθηκεν τοὺς λίθους. Ἔκφρασις τοῦ κοσμήτου. Ὁ δὲ κοσμήτης τοῦ λουτροῦ πλοκὴν ἐπλάκη ξένην· θαυμάζω χεῖρας τεχνιτῶν καὶ τοῦ χρυσοῦ τὴν φύσιν, πῶς ὁ χρυσὸς ὡς ἄμπελος τῇ σμίλᾳ συνεπλάκη καὶ ταῖς χερσὶ τῶν τεχνιτῶν ὑπεδουλώθη τόσον. Ἂν γὰρ πολλάκις ὀφθαλμοὺς ἀπῆρας ἀποκεῖθεν, εἶδας μεγάλην ἡδονήν, ἄλλο τι θαῦμα μέγα.
|
Μόνον οὐκ εἶχεν κηπουρὸν ὁ τηλικοῦτος κῆπος καὶ τὸ πολὺ τῆς ἡδονῆς ἐλαττωμένον εἶχε ἐκ τοῦ μὴ φαίνεσθαί τινα παρὰ τοῦ κήπου τότε. Ἀλλ’ ἵνα τί πολυλογῶ τὰ περισσὰ τοῦ κήπου, τί τὰς τοσαύτας χάριτας, κατὰ λεπτὸν μὴ γράψας; Ἔκφρασις πανεξαίρετος καὶ τοῦ λουτροῦ τοῦ κάστρου. Ἐντὸς τοῦ κήπου τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ περιβολίου λουτρὸν εὑρέθη πάντερπνον, ὅλον ὡραιωμένον, ἐξαίρετον, πανθαύμαστον, χάριτας γεμισμένον. Τί πρῶτον εἴπω τοῦ λουτροῦ, τί δὴ καὶ γράψω πρῶτον, τὸ μῆκος, τὴν λαμπρότηταν, τὴν ἐκ τοῦ κάλλους χάριν ἢ τὴν ὁλόφωτον αὐγὴν ἢ τῶν φυτῶν τὸ ξένον; Ἀπέσω γὰρ παρέκυπτεν εἰς τοῦ λουτροῦ τὸ πλάτος ἀνθὼν καὶ φύλλων καὶ φυτῶν εὐώδης παρὰ φύσιν· ὁ γὰρ τεχνίτης τοῦ λουτροῦ μετὰ πολλῆς τῆς πείρας θυρίδας ὑπετέχνωσε μετὰ τῶν σφαλισμάτων, καὶ τῶν θυρίδων τεχνικῶς ἐξεπανοιγομένων εὐθὺς ἐντὸς παρέκυπτον τὰ τῶν εὐόσμων φύλλα.Ἂν γὰρ εἰς μέσον στόμα σου τὸ δακτυλίδιν βάλῃς, ἐργάσεταί σε πτερωτὸν καὶ τοῦ κινδύνου φύγῃς.» Εὐθὺς κατεφιλήθησαν, ἐθρήνησαν, ἐκλαῦσαν, ξένονται καὶ τὰς παρειὰς καὶ τύπτουσιν τὰ στήθη καὶ τέλος ἀποχαιρετοῦν, ἀφήνουσιν τὸν τρίτον. Ἀποχαιρέτημα πικρόν, μόνωσις μετὰ πόνου καὶ στέρησις ἀδελφικὴ καὶ πάθος οὐκ ὀλίγον. Ὁ τρίτος οὖν, περιδραμὼν μόνος τοῦ κάστρου γῦρον, τόπου μικρὰν ἀναπτυχὴν εὑρὼν ὑψηλοτέραν καὶ πήξας τὸ κοντάριν του, τινάσσεται γενναίως, Ἔκφρασις πανεξαίρετος τοῦ κήπου καὶ τοῦ κάστρου τὸν εἶδεν ὁ Καλλίμαχος ὅταν εἰσῆλθεν μέσα. ὑπερπηδᾷ τὸ πύργωμαν μετὰ καλῆς ἀνδρείας καὶ παρευθὺς εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ κάστρου πίπτει μέσον καὶ βλέπει τὰ παράδοξα, τὰ παρὰ φύσιν ὅλα, τὰς ἡδονάς, τὰς χάριτας, τὰς καλλονάς, τὰς τέρψεις. Ἅπαντα τίνος λογισμὸς καὶ νοῦς ἐξαριθμήσει καὶ τίνος γλῶσσα δυνηθῇ λαλῆσαι κατὰ μέρος; Εὐθὺς γὰρ ὡς ἐξ ἀπαρχῆς παράδεισος εὑρέθη καρποὺς καὶ ὀπώρας, χάριτας, ἄνθη καὶ φύλλα γέμων, ἀπὸ πνοῆς τὴν ἡδονὴν ἀπὸ τῶν λόγων ἔχων, ἐκ δὲ τῆς ὄψεως αὐτῆς μείζονα πάλιν χάριν.
|
Andronicus Palaeologus_Callimachus et Chrysorrhoe_Sentence 94
|
Ἔγεμε τὸ ῥοδόσταμα, ἐδόκει κυματίζειν, ἐκόχλαζεν, ἐκάπνιζεν καπνὸν ὁκάτι ξένον, καπνὸν φρικτόν, δυνάμενον σαλεύειν τὴν καρδίαν. Ἀπὸ δὲ στόματος χρυσοῦ καὶ κεφαλῆς ἀνθρώπου ἐκεῖνο τὸ ῥοδόσταμαν φρικτῶς ἀποκενοῦτο. Ἂν εἶδες ἐκ παντὸς εἰπεῖν ζῶντος ἀνθρώπου στόμα, οὕτως καὶ τοῦτο τεχνικῶς ὁ χρυσοχὸς ἐκεῖνος ἀπὸ χρυσοῦ μετέστησεν εἰς κεφαλὴν ἀνθρώπου. Ἔκφρασις τῶν θυρῶν. Αἱ θύραι πάλιν τοῦ λουτροῦ σύγκρουσμα μέγα, ξένον· ξύλον ὑγρὸν ἐκ τῆς Ἰνδῶν καὶ τῆς Ἀράβων χώρας καὶ μόσκον ἅμα σύμμικτα μετὰ τοῦ ξύλου τούτου. Καρδία γὰρ αἰσθητικὴ τὴν ἀπὸ τούτων χάριν. Ἔκφρασις τοῦ βηλοθύρου. Εἰς δὲ καὶ πάλιν τοῦ λουτροῦ τὴν ἐνδοτέραν θύραν βηλόθυρον ἐκρέμετο πρὸς τὸ λουτρὸν ἁρμόζον. Καὶ γὰρ ἦν τὸ βηλόθυρον κρίνων καὶ ῥόδων ἄνθη· τῆς τέχνης τὸ παράξενον οὐ συνεχώρει βλέπειν. Ἀλλὰ καὶ τί πολυλογῶ καὶ κατὰ μέρος γράφω; Ἁπλῶς ἂν εἶδες τὸ λουτρόν, λιποθυμήσω, πέσω καὶ ζήσω λιποθύμημα καὶ χάριν ἀνασάνω.
|
Ἀντὶ δὲ τῶν πολυτελῶν ὀρθομαρμαρωμάτων εἶχεν καθίρπτας τὸ λουτρὸν καὶ τὰς ἁρμόσεις τούτων· ἐκ μηχανῆς δὲ τεχνικῶς καὶ ταύτης παραξένου, ὁ τοῦ λουτροῦ καὶ τοῦ θερμοῦ παχὺς ἀτμὸς νεφώδης οὐκ ἐπεσκέπαζε ποσῶς ἐκείνους τοὺς καθίρπτας, οὐδὲ τῶν λίθων ἤμβλυνε τὸ τηλαυγὲς ἐκείνων· ἀλλ’ εἶναι ὑπερνέφελος ἡ τοῦ καθίρπτου φύσις καὶ νέφος οὐκ ἐσκέπαζεν τὴν τοῦ λυχνίτου χάριν. Ἡνίκα γὰρ παρέκυψες ἐκ τοῦ λουτροῦ τὴν θύραν, εἰς τὸν καθίρπτην ἔβλεπες καὶ τὸ λουτρὸν ἐθώρεις· καὶ δένδρων φύλλα καὶ καρπῶν καὶ περιβόλιν ὅλον ἐδόκεις βλέπειν ἐκ παντὸς εἰς τοὺς καθίρπτας πάλιν. Ὁ τροῦλλος ἦν ἀπὸ χρυσοῦ μετὰ λιθομαργάρων, ὁ δὲ τεχνίτης τὸν χρυσὸν εἰς δένδρον μεταπλάττει, ἀντὶ καρπῶν δὲ τεχνικῶς ἐνέθηκεν τοὺς λίθους. Ἔκφρασις τοῦ κοσμήτου. Ὁ δὲ κοσμήτης τοῦ λουτροῦ πλοκὴν ἐπλάκη ξένην· θαυμάζω χεῖρας τεχνιτῶν καὶ τοῦ χρυσοῦ τὴν φύσιν, πῶς ὁ χρυσὸς ὡς ἄμπελος τῇ σμίλᾳ συνεπλάκη καὶ ταῖς χερσὶ τῶν τεχνιτῶν ὑπεδουλώθη τόσον. Ἂν γὰρ πολλάκις ὀφθαλμοὺς ἀπῆρας ἀποκεῖθεν, εἶδας μεγάλην ἡδονήν, ἄλλο τι θαῦμα μέγα.Μόνον οὐκ εἶχεν κηπουρὸν ὁ τηλικοῦτος κῆπος καὶ τὸ πολὺ τῆς ἡδονῆς ἐλαττωμένον εἶχε ἐκ τοῦ μὴ φαίνεσθαί τινα παρὰ τοῦ κήπου τότε. Ἀλλ’ ἵνα τί πολυλογῶ τὰ περισσὰ τοῦ κήπου, τί τὰς τοσαύτας χάριτας, κατὰ λεπτὸν μὴ γράψας; Ἔκφρασις πανεξαίρετος καὶ τοῦ λουτροῦ τοῦ κάστρου. Ἐντὸς τοῦ κήπου τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ περιβολίου λουτρὸν εὑρέθη πάντερπνον, ὅλον ὡραιωμένον, ἐξαίρετον, πανθαύμαστον, χάριτας γεμισμένον. Τί πρῶτον εἴπω τοῦ λουτροῦ, τί δὴ καὶ γράψω πρῶτον, τὸ μῆκος, τὴν λαμπρότηταν, τὴν ἐκ τοῦ κάλλους χάριν ἢ τὴν ὁλόφωτον αὐγὴν ἢ τῶν φυτῶν τὸ ξένον; Ἀπέσω γὰρ παρέκυπτεν εἰς τοῦ λουτροῦ τὸ πλάτος ἀνθὼν καὶ φύλλων καὶ φυτῶν εὐώδης παρὰ φύσιν· ὁ γὰρ τεχνίτης τοῦ λουτροῦ μετὰ πολλῆς τῆς πείρας θυρίδας ὑπετέχνωσε μετὰ τῶν σφαλισμάτων, καὶ τῶν θυρίδων τεχνικῶς ἐξεπανοιγομένων εὐθὺς ἐντὸς παρέκυπτον τὰ τῶν εὐόσμων φύλλα.
|
Anonymous_Alexandrus et Semiramis
|
Ἄκουσε πάλε νὰ σὲ πῶ μύθον περὶ ἀγάπης. Τῶν Συριάνων βασίλισσα, ἡ Σεμιράμη ἐκείνη, ἦτον ὡραία, ἐξαίρετος, πολλὰ ὡραιωμένη, τὸ πρόσωπόν της ἔλαμπεν ὡσὰν ἥλιος, ὁ μέτωπος ὡσὰν φεγγάρι, ὡς ἄστρα τὰ ὀμμάτια της, τὰ φρύδια γεμισμένα δοξάριν· ἡ μύτη της ἦτον χυμευτή, τὰ μάγουλα ὡς ῥόδα, τὰ χείλη της ὡς κιννάβαριν, τὸ στόμα δακτυλίδιν, ὁ πούγουνάς της τορνευτός, τὰ δόντια μαργαριτάριν, ὁ τράχηλός της εὔμορφος, οἱ νῶμοι της βασιλικὸ σκαμνίν, τὸ στῆθος ὡς σκουτάριν, εἰς τὰ ἀφτία της σκουλαρίκια, μάλαγμαν καὶ λιθάριν, τὰ δάχτυλά της γραμματικοῦ κοντύλια· ἡ μέση της ἡ βεργόλιγνη, ἐπερπάτειν ὡς περιστέριν, τὸ κορμί της ὡς κυπαρίσσι, ἡ συντυχία της ὡς ἀηδόνι. Χαρὰς εἰς τὸν Θεὸν ὁποὺ ἐποίησεν τοιοῦτον εὔμορφον παγώνι. Εἶχεν καὶ φουσάτα πάμπληθα, ἀρίθμητα ὡς ἄστρη.
|
This is the first section of this novel.
|
Anonymous_Alexandrus et Semiramis_Sentence 100
|
Ἐγύρισεν πάλιν ἡ Σεμιράμη μετὰ καλοῦ ἤθους καὶ ἐρωτᾶ ἐρώτημα μετὰ πολλοῦ τοῦ θράσους: Ἀπόκρισις τῆς βασιλίσσης πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον «Ἄκουσε πάλιν, φρόνιμε, καὶ ἴδε πρὸς ἐμέναν, νὰ εἴπω πάλιν ῥήματα καὶ λόγον πρὸς ἐσένα.» Ἀπόκρισις τοῦ Ἀλεξάνδρου πρὸς τὴν βασίλισσαν Καὶ ὁ νέος ἀπιλογήθηκεν καὶ λέγει πρὸς ἐκείνην, μετὰ πολλῆς φρονήσεως αὐτείνην συντυχαίνει: «Κυρία μου, δὲν μὲ βολεῖ νὰ ἰδῶ πρὸς ἐσένα, ἀμὴ ἂν ἔχης λόγους ἐρωτικοὺς ἐρώτησε ἐμένα. Τώρα ὁ λόγος σου ἐπανώθιόν μου ἔναι, βασίλισσα, σύντυχέ το, καὶ ἂν ἔχης λόγον ἐρώτησε, ἐσένα νὰ συντύχω.» Πάλιν ἡ βασίλισσα ἐπικράθηκεν εἰς ἐτούτους τοὺς λόγους· δὲν ἔχει γὰρ τί νὰ τὸν εἰπῆ καὶ τί νὰ τὸν συντύχη. Γυρίζει πάλιν καὶ ἐρωτᾶ, ἐκεῖνον συντυχαίνει, μετὰ τοῦ θράσους τοῦ πολλοῦ, ἄκουσον τί τὸν λέγει: Ἀπόκρισις τῆς βασίλισσας πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον «Ὦ νέε, τί ἔναι τὸ χαίρεσαι καὶ τὸ πολλὰ καυχᾶσαι, καὶ συντυχαίνεις ὑψηλὰ καὶ δὲν ἠξεύρεις τὸ ποῦ εἶσαι; Μηδὲν τὸ ἔχης ὅτι ἐγλύτωσες καὶ χαίρεσαι μεγάλως· ἔχω γὰρ ἀκόμη λόγια νὰ σ’ ἐρωτήσω πάλε.
|
Γλήγορα, κουρτέση μου, νὰ μὲ ἀπιλογηθῆς τὸν λόγον, καὶ νὰ σὲ ἐρωτήσω πάλιν νὰ πάρω τὸν νοῦν σου ὅλον.» Οἱ ἄρχοντες τὴν ἤκουσαν, ὅλοι χολομανοῦσιν. Ὁ Ἀλέξανδρος ἀπιλογήθηκεν καὶ λέγει τὴν κουρτέσαν: Ἀπόκρισις τοῦ Ἀλεξάνδρου πρὸς τὴν βασίλισσαν «Ἄκουσον, κυρία μου, εἰς τοὺς λόγους ὁποὺ ὁρίζεις νὰ σὲ ἀπιλογηθῶ τὸ πῶς ἔναι: Τὰ δύο ὁποὺ ὅρισες, ὅτι ἀγαποῦνται μόνα, ἂς γινώσκη ἡ βασιλεία σου, ἔναι ἡ νύκτα καὶ ἡ μέρα. Οἱ δύο ἐχθροὶ εἶναι πάλιν ὁποὺ μισοῦνται, ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος ποτὲ δὲν ἀγαπιοῦνται. Τὸ πουλὶν ὁποὺ ὅρισες, ὅτι χέρια δὲν ἔχει, γλώσσαν ἔχει καὶ δὲν κιλαδεῖ, καὶ ποδάρια δὲν ἔχει, ἐκεῖνο ψάριον ἔναι· ἡ γλώσσα του γὰρ οὐ κιλαδεῖ. Αὐτοὶ εἶναι οἱ λόγοι σου ὁποὺ ὅρισες, κουρτέσα, κι ἂν ἔχης ἄλλο, ὅρισε κι ἐκεῖνον νὰ διαλύσω.» Ἡ Σεμιράμη ἐπικράθηκεν πάλιν πολλὰ πικρὰ μεγάλα, καὶ οἱ ἄρχοντες εὐχαρίστησαν ὅλοι τὸν βασιλέα.Ὅρισε, κουρτέσα, τοὺς λόγους σου καὶ τὰ καυχήματά σου, τὸ τί ἔναι τὰ ἐρωτήματα καὶ τὰ προτερήματά σου, νὰ τὰ διαλύσω, νὰ τὰ εὑρῶ, ἐσέναν νὰ τὰ συντύχω· θαρρῶ εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τοὺς ἄρχοντας νὰ μὴν τὰ ἀποτύχω· εἰ δὲ καὶ οὐ διαλύσω, ἡ αὐθεντία σου νὰ ὁρίσης νὰ κόψουν τὸ κεφάλι μου, ὡσὰν χρήζεις νὰ ποιήσης.» Καὶ ἡ βασίλισσα ὡς τὸν ἤκουσεν πάλιν μανιέται περισσῶς καὶ μετὰ θυμοῦ πολλοῦ οὕτως ἀπιλογεῖται: Ἀπόκρισις τῆς βασίλισσας πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον Πρῶτος λόγος «Ποῖα εἶναι τὰ δύο ἐκεῖνα, ὁποὺ ἀγαποῦνται μοναχά, καὶ οὐκ ἐχωρίζουνται ποτὲ τὰ δύο ἐκεῖνα, οὐδὲ χωριστοῦν θέλουν εἰς ἐτοῦτον τὸν κόσμον, μόνον εἰς τὴν ἡμέραν τῆς Κρίσεως εἰς τὸν ἀπάνου κόσμον;» Δεύτερος λόγος «Ποῖοι δὲ πάλιν εἶναι οἱ δύο ἐχθροὶ ἐκεῖνοι, ὁποὺ δὲν ἠμποροῦν νὰ ἀποχωρισθοῦν μόνοι, ἀμὴ στανέο τους βλέπουσιν ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον, καὶ δὲν ἠμποροῦν νὰ ἀποχωρισθοῦν οὐδεποσῶς καθόλου;» Τρίτος λόγος «Ποῖον ἔναι τὸ πουλὶν ὁποὺ χέρια δὲν ἔχει, ἔχει γλώσσα καὶ οὐ κιλαδεῖ καὶ ποδάρια οὐκ ἔχει;
|
Anonymous_Alexandrus et Semiramis_Sentence 104
|
Μὰ τὸ πρόσωπόν μου τὸ ἔκλαμπρον, μὰ τὴν νεότητά μου, θαρρῶ νὰ κόψω τὸ κεφάλι σου ἀτή μου μὲ τὰ χέριά μου, τὸ αἷμά σου τὸ φρόνιμον ἀτή μου νὰ τὸ χύσω καὶ πολὺν μέγαν ἄκουσμαν εἰς τὸν κόσμον νὰ ποιήσω. Ἄκουσον πάλε τὸν λόγον μου, μάζωξε τὸν συλλογισμόν σου, μὴν κόψω τὸ κεφάλι σου, χάνεις τὸν ἐμαυτόν σου.» Ἐρώτησις τῆς βασίλισσας πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον Λόγος πρῶτος «Ποῖον κρίμα ὑπάγει τὸν ἄνθρωπον εἰς τὸν Παράδεισον μέσα; Καὶ ποῖος μισθὸς ὑπάγει τὸν ἄνθρωπον εἰς τὴν Κόλασιν μέσα;» Δεύτερος λόγος «Ποῖον δὲ πάλι ψέμα ἔναι εἰς τὸν Παράδεισον μέσα; Καὶ πάλιν ποία ἀλήθεια εἶναι εἰς τὴν Κόλασιν μέσα;» Τρίτος λόγος «Καὶ ποῖον πουλὶν ὅρισεν ὁ Θεὸς ἄσφαγον νὰ τὸ τρῶμεν, καὶ εἶναι πολλὰ γλυκὺν αὐθέντης νὰ τὸ τρώγη; Εἰπὲ καὶ ἐτούτους τοὺς λόγους, ἂν θέλης νὰ γλυτώσης· εἰ δὲ καὶ δὲν τοὺς διαλύσης, γλήγορα τὸν κόσμον νὰ χάσης.» Οἱ ἄρχοντες ὡς τὸ ἤκουσαν πικραίνουνται μεγάλως, εἰς τὸν νοῦν τους τὴν ὕβριζαν, τὴν καταροῦνται πάλε.
|
Ἐγύρισεν πάλιν ἡ Σεμιράμη μετὰ καλοῦ ἤθους καὶ ἐρωτᾶ ἐρώτημα μετὰ πολλοῦ τοῦ θράσους: Ἀπόκρισις τῆς βασιλίσσης πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον «Ἄκουσε πάλιν, φρόνιμε, καὶ ἴδε πρὸς ἐμέναν, νὰ εἴπω πάλιν ῥήματα καὶ λόγον πρὸς ἐσένα.» Ἀπόκρισις τοῦ Ἀλεξάνδρου πρὸς τὴν βασίλισσαν Καὶ ὁ νέος ἀπιλογήθηκεν καὶ λέγει πρὸς ἐκείνην, μετὰ πολλῆς φρονήσεως αὐτείνην συντυχαίνει: «Κυρία μου, δὲν μὲ βολεῖ νὰ ἰδῶ πρὸς ἐσένα, ἀμὴ ἂν ἔχης λόγους ἐρωτικοὺς ἐρώτησε ἐμένα. Τώρα ὁ λόγος σου ἐπανώθιόν μου ἔναι, βασίλισσα, σύντυχέ το, καὶ ἂν ἔχης λόγον ἐρώτησε, ἐσένα νὰ συντύχω.» Πάλιν ἡ βασίλισσα ἐπικράθηκεν εἰς ἐτούτους τοὺς λόγους· δὲν ἔχει γὰρ τί νὰ τὸν εἰπῆ καὶ τί νὰ τὸν συντύχη. Γυρίζει πάλιν καὶ ἐρωτᾶ, ἐκεῖνον συντυχαίνει, μετὰ τοῦ θράσους τοῦ πολλοῦ, ἄκουσον τί τὸν λέγει: Ἀπόκρισις τῆς βασίλισσας πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον «Ὦ νέε, τί ἔναι τὸ χαίρεσαι καὶ τὸ πολλὰ καυχᾶσαι, καὶ συντυχαίνεις ὑψηλὰ καὶ δὲν ἠξεύρεις τὸ ποῦ εἶσαι; Μηδὲν τὸ ἔχης ὅτι ἐγλύτωσες καὶ χαίρεσαι μεγάλως· ἔχω γὰρ ἀκόμη λόγια νὰ σ’ ἐρωτήσω πάλε.Γλήγορα, κουρτέση μου, νὰ μὲ ἀπιλογηθῆς τὸν λόγον, καὶ νὰ σὲ ἐρωτήσω πάλιν νὰ πάρω τὸν νοῦν σου ὅλον.» Οἱ ἄρχοντες τὴν ἤκουσαν, ὅλοι χολομανοῦσιν. Ὁ Ἀλέξανδρος ἀπιλογήθηκεν καὶ λέγει τὴν κουρτέσαν: Ἀπόκρισις τοῦ Ἀλεξάνδρου πρὸς τὴν βασίλισσαν «Ἄκουσον, κυρία μου, εἰς τοὺς λόγους ὁποὺ ὁρίζεις νὰ σὲ ἀπιλογηθῶ τὸ πῶς ἔναι: Τὰ δύο ὁποὺ ὅρισες, ὅτι ἀγαποῦνται μόνα, ἂς γινώσκη ἡ βασιλεία σου, ἔναι ἡ νύκτα καὶ ἡ μέρα. Οἱ δύο ἐχθροὶ εἶναι πάλιν ὁποὺ μισοῦνται, ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος ποτὲ δὲν ἀγαπιοῦνται. Τὸ πουλὶν ὁποὺ ὅρισες, ὅτι χέρια δὲν ἔχει, γλώσσαν ἔχει καὶ δὲν κιλαδεῖ, καὶ ποδάρια δὲν ἔχει, ἐκεῖνο ψάριον ἔναι· ἡ γλώσσα του γὰρ οὐ κιλαδεῖ. Αὐτοὶ εἶναι οἱ λόγοι σου ὁποὺ ὅρισες, κουρτέσα, κι ἂν ἔχης ἄλλο, ὅρισε κι ἐκεῖνον νὰ διαλύσω.» Ἡ Σεμιράμη ἐπικράθηκεν πάλιν πολλὰ πικρὰ μεγάλα, καὶ οἱ ἄρχοντες εὐχαρίστησαν ὅλοι τὸν βασιλέα.
|
Anonymous_Alexandrus et Semiramis_Sentence 109
|
Ἄκουσον τὸν Ἀλέξανδρον τὸ τί τὴν συντυχαίνει, μετὰ καλῆς καρδίας λέγει πρὸς ἐκείνην: Ἀπόκρισις τοῦ Ἀλεξάνδρου πρὸς τὴν βασίλισσαν «Κυρία μου, νὰ σὲ εἰπῶ τοὺς λόγους σου, θαρρῶ νὰ μὴν σφάλω, τὴν ζωὴν καὶ τὸ κεφάλι μου ἐγὼ πολλὰ τὸ θέλω. Τὸ κρίμα ὁποὺ ὅρισες, τῆς αὐθεντίας σου τὸν λόγον: ἄνθρωπος ἂν ποιήση κρίματα πολλὰ εἰς ἐτοῦτον τὸν κόσμον, πάλε ἂν μετανοήση αὐτὸς καὶ κλάψη καὶ θρηνήση, ὅλορθα εἰς τὸν Παράδεισον ὑπάγει αὐτὸς μέσα. Ὁ μισθὸς δὲ πάλε ὁπού ’ναι τῆς Κολάσεως, ἄκουσον καὶ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα νὰ τὸ εἰπῶ τὸ πῶς ἔναι: ἄνθρωπος νὰ ποιήση πολλὰ καλὰ καὶ ἐκκλησίας νὰ κτίση καὶ ἄλλα πολλὰ κατορθώματα, γιοφύρια νὰ ποιήση, καὶ δὲν ἔχη καλὴν γνώμην εἰς τὸν κόσμον, ὅλορθα εἰς τὴν Κόλασιν ὑπάγει καὶ ψυχή του, χάνει καὶ ὅλους τοὺς κόπους του καὶ καίει τὴν ψυχήν του. Γιατὶ ὁ Θεὸς δὲν ἀγαπᾶ τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον, ὁποὺ πολεμεῖ κατορθώματα εἰς τὸν κόσμον ἐτοῦτον, ἀμὴ ἀγάπην οὐκ ἀγαπᾶ καὶ τὴν καλὴν τὴν γνώμην.
|
Μὰ τὸ πρόσωπόν μου τὸ ἔκλαμπρον, μὰ τὴν νεότητά μου, θαρρῶ νὰ κόψω τὸ κεφάλι σου ἀτή μου μὲ τὰ χέριά μου, τὸ αἷμά σου τὸ φρόνιμον ἀτή μου νὰ τὸ χύσω καὶ πολὺν μέγαν ἄκουσμαν εἰς τὸν κόσμον νὰ ποιήσω. Ἄκουσον πάλε τὸν λόγον μου, μάζωξε τὸν συλλογισμόν σου, μὴν κόψω τὸ κεφάλι σου, χάνεις τὸν ἐμαυτόν σου.» Ἐρώτησις τῆς βασίλισσας πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον Λόγος πρῶτος «Ποῖον κρίμα ὑπάγει τὸν ἄνθρωπον εἰς τὸν Παράδεισον μέσα; Καὶ ποῖος μισθὸς ὑπάγει τὸν ἄνθρωπον εἰς τὴν Κόλασιν μέσα;» Δεύτερος λόγος «Ποῖον δὲ πάλι ψέμα ἔναι εἰς τὸν Παράδεισον μέσα; Καὶ πάλιν ποία ἀλήθεια εἶναι εἰς τὴν Κόλασιν μέσα;» Τρίτος λόγος «Καὶ ποῖον πουλὶν ὅρισεν ὁ Θεὸς ἄσφαγον νὰ τὸ τρῶμεν, καὶ εἶναι πολλὰ γλυκὺν αὐθέντης νὰ τὸ τρώγη; Εἰπὲ καὶ ἐτούτους τοὺς λόγους, ἂν θέλης νὰ γλυτώσης· εἰ δὲ καὶ δὲν τοὺς διαλύσης, γλήγορα τὸν κόσμον νὰ χάσης.» Οἱ ἄρχοντες ὡς τὸ ἤκουσαν πικραίνουνται μεγάλως, εἰς τὸν νοῦν τους τὴν ὕβριζαν, τὴν καταροῦνται πάλε.Ἐγύρισεν πάλιν ἡ Σεμιράμη μετὰ καλοῦ ἤθους καὶ ἐρωτᾶ ἐρώτημα μετὰ πολλοῦ τοῦ θράσους: Ἀπόκρισις τῆς βασιλίσσης πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον «Ἄκουσε πάλιν, φρόνιμε, καὶ ἴδε πρὸς ἐμέναν, νὰ εἴπω πάλιν ῥήματα καὶ λόγον πρὸς ἐσένα.» Ἀπόκρισις τοῦ Ἀλεξάνδρου πρὸς τὴν βασίλισσαν Καὶ ὁ νέος ἀπιλογήθηκεν καὶ λέγει πρὸς ἐκείνην, μετὰ πολλῆς φρονήσεως αὐτείνην συντυχαίνει: «Κυρία μου, δὲν μὲ βολεῖ νὰ ἰδῶ πρὸς ἐσένα, ἀμὴ ἂν ἔχης λόγους ἐρωτικοὺς ἐρώτησε ἐμένα. Τώρα ὁ λόγος σου ἐπανώθιόν μου ἔναι, βασίλισσα, σύντυχέ το, καὶ ἂν ἔχης λόγον ἐρώτησε, ἐσένα νὰ συντύχω.» Πάλιν ἡ βασίλισσα ἐπικράθηκεν εἰς ἐτούτους τοὺς λόγους· δὲν ἔχει γὰρ τί νὰ τὸν εἰπῆ καὶ τί νὰ τὸν συντύχη. Γυρίζει πάλιν καὶ ἐρωτᾶ, ἐκεῖνον συντυχαίνει, μετὰ τοῦ θράσους τοῦ πολλοῦ, ἄκουσον τί τὸν λέγει: Ἀπόκρισις τῆς βασίλισσας πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον «Ὦ νέε, τί ἔναι τὸ χαίρεσαι καὶ τὸ πολλὰ καυχᾶσαι, καὶ συντυχαίνεις ὑψηλὰ καὶ δὲν ἠξεύρεις τὸ ποῦ εἶσαι; Μηδὲν τὸ ἔχης ὅτι ἐγλύτωσες καὶ χαίρεσαι μεγάλως· ἔχω γὰρ ἀκόμη λόγια νὰ σ’ ἐρωτήσω πάλε.
|
Anonymous_Alexandrus et Semiramis_Sentence 113
|
Τὸ πουλὶ ὁποὺ ὅρισες, ὁποὺ ἄσφαχτον νὰ τὸ τρώγουν, τὸ ψάριν τὸ ἡδονικόν, ἄσφαχτον νὰ τὸ τρῶσιν. Τὸ ψέμα ὁποὺ ὅρισες, τοῦ Ἰακὼβ οἱ υἱοὶ ἦταν· διὰ τὸν Ἰωσὴφ τὸν Πάγκαλον τὸ ψέμα ἐσυντύχαν, ὅτι ὁ λύκος τὸν ἔφαγεν εἰς τὸ βουνὸν μέσα· πάλι ἐμετανόησαν καὶ εἰς τὸν Παράδεισον ἐπέσαν. Τὴν ἀλήθειαν ὁποὺ ὁρίζεις, οἱ Ἑβραῖοι ἔναι· αὐτοὶ λέγουσιν τὸν Θεὸν ὅτι εἷς ἔναι, ἀμὴ τὸν Χριστὸν οὐ πιστεύουσιν καὶ τοὺς ἁγίους ὅλους· διὰ τοῦτο πᾶσιν εἰς τὴν Κόλασιν μὲ ὅλον τους τὸ γένος. Κυρία μου, ἐτοῦτα τὰ ῥήματα ὁποὺ μὲ ὁρίζεις, γραμματικὰ εἶναι πολλά, διατὶ οὐκ ἐμπορεῖ οὐδεκανεὶς ποσῶς ἐτοῦτα νὰ συντύχη, μόνον ἂν ἔναι φρόνιμος καὶ ῥιζικὸν ἂν ἔχη. Τὸ λοιπόν, δοξάζω τὸν Θεὸν εἰς τὴν ὀλίγην γνῶσιν, ὁποὺ μὲ ἔδωκεν ὁ Θεός, τὴν φρόνεσιν τὴν τόσην. Ἂν ἔχης γάρ, αὐθέντριά μου, καὶ ἄλλους λόγους, ἐρώτησέ με νὰ τοὺς εἰπῶ καὶ ἐκείνους.
|
Ἄκουσον τὸν Ἀλέξανδρον τὸ τί τὴν συντυχαίνει, μετὰ καλῆς καρδίας λέγει πρὸς ἐκείνην: Ἀπόκρισις τοῦ Ἀλεξάνδρου πρὸς τὴν βασίλισσαν «Κυρία μου, νὰ σὲ εἰπῶ τοὺς λόγους σου, θαρρῶ νὰ μὴν σφάλω, τὴν ζωὴν καὶ τὸ κεφάλι μου ἐγὼ πολλὰ τὸ θέλω. Τὸ κρίμα ὁποὺ ὅρισες, τῆς αὐθεντίας σου τὸν λόγον: ἄνθρωπος ἂν ποιήση κρίματα πολλὰ εἰς ἐτοῦτον τὸν κόσμον, πάλε ἂν μετανοήση αὐτὸς καὶ κλάψη καὶ θρηνήση, ὅλορθα εἰς τὸν Παράδεισον ὑπάγει αὐτὸς μέσα. Ὁ μισθὸς δὲ πάλε ὁπού ’ναι τῆς Κολάσεως, ἄκουσον καὶ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα νὰ τὸ εἰπῶ τὸ πῶς ἔναι: ἄνθρωπος νὰ ποιήση πολλὰ καλὰ καὶ ἐκκλησίας νὰ κτίση καὶ ἄλλα πολλὰ κατορθώματα, γιοφύρια νὰ ποιήση, καὶ δὲν ἔχη καλὴν γνώμην εἰς τὸν κόσμον, ὅλορθα εἰς τὴν Κόλασιν ὑπάγει καὶ ψυχή του, χάνει καὶ ὅλους τοὺς κόπους του καὶ καίει τὴν ψυχήν του. Γιατὶ ὁ Θεὸς δὲν ἀγαπᾶ τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον, ὁποὺ πολεμεῖ κατορθώματα εἰς τὸν κόσμον ἐτοῦτον, ἀμὴ ἀγάπην οὐκ ἀγαπᾶ καὶ τὴν καλὴν τὴν γνώμην.Μὰ τὸ πρόσωπόν μου τὸ ἔκλαμπρον, μὰ τὴν νεότητά μου, θαρρῶ νὰ κόψω τὸ κεφάλι σου ἀτή μου μὲ τὰ χέριά μου, τὸ αἷμά σου τὸ φρόνιμον ἀτή μου νὰ τὸ χύσω καὶ πολὺν μέγαν ἄκουσμαν εἰς τὸν κόσμον νὰ ποιήσω. Ἄκουσον πάλε τὸν λόγον μου, μάζωξε τὸν συλλογισμόν σου, μὴν κόψω τὸ κεφάλι σου, χάνεις τὸν ἐμαυτόν σου.» Ἐρώτησις τῆς βασίλισσας πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον Λόγος πρῶτος «Ποῖον κρίμα ὑπάγει τὸν ἄνθρωπον εἰς τὸν Παράδεισον μέσα; Καὶ ποῖος μισθὸς ὑπάγει τὸν ἄνθρωπον εἰς τὴν Κόλασιν μέσα;» Δεύτερος λόγος «Ποῖον δὲ πάλι ψέμα ἔναι εἰς τὸν Παράδεισον μέσα; Καὶ πάλιν ποία ἀλήθεια εἶναι εἰς τὴν Κόλασιν μέσα;» Τρίτος λόγος «Καὶ ποῖον πουλὶν ὅρισεν ὁ Θεὸς ἄσφαγον νὰ τὸ τρῶμεν, καὶ εἶναι πολλὰ γλυκὺν αὐθέντης νὰ τὸ τρώγη; Εἰπὲ καὶ ἐτούτους τοὺς λόγους, ἂν θέλης νὰ γλυτώσης· εἰ δὲ καὶ δὲν τοὺς διαλύσης, γλήγορα τὸν κόσμον νὰ χάσης.» Οἱ ἄρχοντες ὡς τὸ ἤκουσαν πικραίνουνται μεγάλως, εἰς τὸν νοῦν τους τὴν ὕβριζαν, τὴν καταροῦνται πάλε.
|
Anonymous_Alexandrus et Semiramis_Sentence 119
|
Εὔχομαι γὰρ τοὺς ἄρχοντας καὶ πολλὰ εὐχαριστῶ τους, ὅτι ἔναι φρόνιμοι καὶ καλοί, ὁ Θεὸς νὰ σὲ τοὺς χαρύνη, κυρία μου, ὅλους νὰ τοὺς ἔχης, νὰ χαίρουνται καὶ αὐτοὶ διὰ σένα καὶ εὐχαριστίαν νὰ ἔχης.» Ἐσηκώθην ἡ βασίλισσα γοργὰ καὶ ὑπάγει μέσα εἰς τὸ κλινάρι της. Καὶ ὁ βασιλεὺς ἐσηκώθηκεν, τοὺς ἄρχοντας λέγει, μετὰ πολλῆς φρονήσεως ἐκείνους συντυχαίνει: «Εὐχαριστῶ σας, ἄρχοντας, καὶ πάλε χαιρετῶ σας, ὅτι εἶσθεν φρόνιμοι· ὑπάγω γὰρ εἰς τὴν κατούνα μου, ὁ Θεὸς νὰ σᾶς βοηθῆ, οἱ ἄρχοντες, ὡς ὁρίζετε, ἐκεῖνο νὰ ποιήσω.» Καὶ οἱ ἄρχοντες εὐχαρίστησαν καὶ λέγουν πρὸς ἐκεῖνον: Ἀπόκρισις τῶν ἀρχόντων πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον «Ὕπαγε, κουρτέση μου, εἰς τὴν κατούνα σου, διὰ νὰ ἰδοῦμεν καὶ ἐμεῖς τὴν βασίλισσαν, τὸ τί γυρεύει· ὁ Θεὸς νὰ σὲ βοηθήση, φρόνιμε, ὁ λόγος ὡς ἀρκεύει· μηδὲν ἔχης καμίαν ἔννοιαν εἰς ἐτούτην τὴν δουλείαν, ὅτι καὶ ἡμεῖς νὰ βοηθήσωμεν ἐτούτην τὴν ὁμιλίαν.» Πάλιν εὐχαρίστησεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ὑπάγει εἰς τὴν κατούνα. Ἡ γραία τὸν Θεὸν εὐχαρίστησε διὰ τὸν Ἀλέξανδρον.
|
Τὸ πουλὶ ὁποὺ ὅρισες, ὁποὺ ἄσφαχτον νὰ τὸ τρώγουν, τὸ ψάριν τὸ ἡδονικόν, ἄσφαχτον νὰ τὸ τρῶσιν. Τὸ ψέμα ὁποὺ ὅρισες, τοῦ Ἰακὼβ οἱ υἱοὶ ἦταν· διὰ τὸν Ἰωσὴφ τὸν Πάγκαλον τὸ ψέμα ἐσυντύχαν, ὅτι ὁ λύκος τὸν ἔφαγεν εἰς τὸ βουνὸν μέσα· πάλι ἐμετανόησαν καὶ εἰς τὸν Παράδεισον ἐπέσαν. Τὴν ἀλήθειαν ὁποὺ ὁρίζεις, οἱ Ἑβραῖοι ἔναι· αὐτοὶ λέγουσιν τὸν Θεὸν ὅτι εἷς ἔναι, ἀμὴ τὸν Χριστὸν οὐ πιστεύουσιν καὶ τοὺς ἁγίους ὅλους· διὰ τοῦτο πᾶσιν εἰς τὴν Κόλασιν μὲ ὅλον τους τὸ γένος. Κυρία μου, ἐτοῦτα τὰ ῥήματα ὁποὺ μὲ ὁρίζεις, γραμματικὰ εἶναι πολλά, διατὶ οὐκ ἐμπορεῖ οὐδεκανεὶς ποσῶς ἐτοῦτα νὰ συντύχη, μόνον ἂν ἔναι φρόνιμος καὶ ῥιζικὸν ἂν ἔχη. Τὸ λοιπόν, δοξάζω τὸν Θεὸν εἰς τὴν ὀλίγην γνῶσιν, ὁποὺ μὲ ἔδωκεν ὁ Θεός, τὴν φρόνεσιν τὴν τόσην. Ἂν ἔχης γάρ, αὐθέντριά μου, καὶ ἄλλους λόγους, ἐρώτησέ με νὰ τοὺς εἰπῶ καὶ ἐκείνους.Ἄκουσον τὸν Ἀλέξανδρον τὸ τί τὴν συντυχαίνει, μετὰ καλῆς καρδίας λέγει πρὸς ἐκείνην: Ἀπόκρισις τοῦ Ἀλεξάνδρου πρὸς τὴν βασίλισσαν «Κυρία μου, νὰ σὲ εἰπῶ τοὺς λόγους σου, θαρρῶ νὰ μὴν σφάλω, τὴν ζωὴν καὶ τὸ κεφάλι μου ἐγὼ πολλὰ τὸ θέλω. Τὸ κρίμα ὁποὺ ὅρισες, τῆς αὐθεντίας σου τὸν λόγον: ἄνθρωπος ἂν ποιήση κρίματα πολλὰ εἰς ἐτοῦτον τὸν κόσμον, πάλε ἂν μετανοήση αὐτὸς καὶ κλάψη καὶ θρηνήση, ὅλορθα εἰς τὸν Παράδεισον ὑπάγει αὐτὸς μέσα. Ὁ μισθὸς δὲ πάλε ὁπού ’ναι τῆς Κολάσεως, ἄκουσον καὶ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα νὰ τὸ εἰπῶ τὸ πῶς ἔναι: ἄνθρωπος νὰ ποιήση πολλὰ καλὰ καὶ ἐκκλησίας νὰ κτίση καὶ ἄλλα πολλὰ κατορθώματα, γιοφύρια νὰ ποιήση, καὶ δὲν ἔχη καλὴν γνώμην εἰς τὸν κόσμον, ὅλορθα εἰς τὴν Κόλασιν ὑπάγει καὶ ψυχή του, χάνει καὶ ὅλους τοὺς κόπους του καὶ καίει τὴν ψυχήν του. Γιατὶ ὁ Θεὸς δὲν ἀγαπᾶ τὸν ἄνθρωπον ἐκεῖνον, ὁποὺ πολεμεῖ κατορθώματα εἰς τὸν κόσμον ἐτοῦτον, ἀμὴ ἀγάπην οὐκ ἀγαπᾶ καὶ τὴν καλὴν τὴν γνώμην.
|
Anonymous_Alexandrus et Semiramis_Sentence 122
|
Ὁ Ἀλέξανδρος ἐπέζευσεν, ἐμπαίνει εἰς τὸ σπίτι, τὴν γραίαν ἀφηγήθηκεν εἴ τι καὶ ἂν ἐποῖκεν, τὸ πῶς ἐχολομάνησεν ἡ Σεμιράμις καὶ ἐπικράνθη, ἐσηκώθην καὶ ἐδιάβηκεν μέσα εἰς τὴν κλίνην, τὸ τί τὸν εἶπαν οἱ ἄρχοντες καὶ πὼς τὸν ἀγαποῦσιν. Ἡ Σεμιράμις τοὺς μνούχους της ἐλάλησεν, ἵνα βουλὴν ποιήση, μὲ τὲς βάιες της ὁποὺ ἦταν εἰς τὸ παλάτι: «Ἐλᾶτε, δότε με βουλὴν καὶ γλήγορα ἐλᾶτε, τὸ τί μέλλει νὰ γίνεται εἰς ἐτοῦτον τὸν νέον, ὅτι οὐ δύναμαι ἐγὼ τὸ τί νὰ ποιήσω πλέον, ἐγὼ ὁποὺ ἤμουν ἐξάκουσμα, τοῦ κόσμου τὰ ῥηγάτα, καὶ ἐθαυμάζασιν εἰς ἐμὲν τοῦ κόσμου τὰ φουσάτα. Τί ἔναι τὸ τί ἔπαθα μετὰ τοῦτον τὸν νέον; Τὸ νὰ τὸν ἐρωτήσω, γλήγορα διαλύζει τὸν λόγον. Ἀκόμα ἄλλα δύο λόγια ἔχω νὰ τὸν ἐρωτήσω· ἠξεύρω καὶ ἐκεῖνα διαλύζει τα, καὶ τί νὰ τὸν ποιήσω; Διὰ τοῦτο, ἂς ἠξεύρετε ὅλοι οἱ ἐδικοί μου, καίεται ἡ καρδίτσα μου, φλογίζεται ἡ ψυχή μου. Καὶ μάθετέ με τίποτες, ἐγὼ νὰ τὸν κερδίσω, νὰ κόψω τὸ κεφάλι του καὶ ἄκουσμαν νὰ ποιήσω.
|
Εὔχομαι γὰρ τοὺς ἄρχοντας καὶ πολλὰ εὐχαριστῶ τους, ὅτι ἔναι φρόνιμοι καὶ καλοί, ὁ Θεὸς νὰ σὲ τοὺς χαρύνη, κυρία μου, ὅλους νὰ τοὺς ἔχης, νὰ χαίρουνται καὶ αὐτοὶ διὰ σένα καὶ εὐχαριστίαν νὰ ἔχης.» Ἐσηκώθην ἡ βασίλισσα γοργὰ καὶ ὑπάγει μέσα εἰς τὸ κλινάρι της. Καὶ ὁ βασιλεὺς ἐσηκώθηκεν, τοὺς ἄρχοντας λέγει, μετὰ πολλῆς φρονήσεως ἐκείνους συντυχαίνει: «Εὐχαριστῶ σας, ἄρχοντας, καὶ πάλε χαιρετῶ σας, ὅτι εἶσθεν φρόνιμοι· ὑπάγω γὰρ εἰς τὴν κατούνα μου, ὁ Θεὸς νὰ σᾶς βοηθῆ, οἱ ἄρχοντες, ὡς ὁρίζετε, ἐκεῖνο νὰ ποιήσω.» Καὶ οἱ ἄρχοντες εὐχαρίστησαν καὶ λέγουν πρὸς ἐκεῖνον: Ἀπόκρισις τῶν ἀρχόντων πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον «Ὕπαγε, κουρτέση μου, εἰς τὴν κατούνα σου, διὰ νὰ ἰδοῦμεν καὶ ἐμεῖς τὴν βασίλισσαν, τὸ τί γυρεύει· ὁ Θεὸς νὰ σὲ βοηθήση, φρόνιμε, ὁ λόγος ὡς ἀρκεύει· μηδὲν ἔχης καμίαν ἔννοιαν εἰς ἐτούτην τὴν δουλείαν, ὅτι καὶ ἡμεῖς νὰ βοηθήσωμεν ἐτούτην τὴν ὁμιλίαν.» Πάλιν εὐχαρίστησεν ὁ Ἀλέξανδρος καὶ ὑπάγει εἰς τὴν κατούνα. Ἡ γραία τὸν Θεὸν εὐχαρίστησε διὰ τὸν Ἀλέξανδρον.Τὸ πουλὶ ὁποὺ ὅρισες, ὁποὺ ἄσφαχτον νὰ τὸ τρώγουν, τὸ ψάριν τὸ ἡδονικόν, ἄσφαχτον νὰ τὸ τρῶσιν. Τὸ ψέμα ὁποὺ ὅρισες, τοῦ Ἰακὼβ οἱ υἱοὶ ἦταν· διὰ τὸν Ἰωσὴφ τὸν Πάγκαλον τὸ ψέμα ἐσυντύχαν, ὅτι ὁ λύκος τὸν ἔφαγεν εἰς τὸ βουνὸν μέσα· πάλι ἐμετανόησαν καὶ εἰς τὸν Παράδεισον ἐπέσαν. Τὴν ἀλήθειαν ὁποὺ ὁρίζεις, οἱ Ἑβραῖοι ἔναι· αὐτοὶ λέγουσιν τὸν Θεὸν ὅτι εἷς ἔναι, ἀμὴ τὸν Χριστὸν οὐ πιστεύουσιν καὶ τοὺς ἁγίους ὅλους· διὰ τοῦτο πᾶσιν εἰς τὴν Κόλασιν μὲ ὅλον τους τὸ γένος. Κυρία μου, ἐτοῦτα τὰ ῥήματα ὁποὺ μὲ ὁρίζεις, γραμματικὰ εἶναι πολλά, διατὶ οὐκ ἐμπορεῖ οὐδεκανεὶς ποσῶς ἐτοῦτα νὰ συντύχη, μόνον ἂν ἔναι φρόνιμος καὶ ῥιζικὸν ἂν ἔχη. Τὸ λοιπόν, δοξάζω τὸν Θεὸν εἰς τὴν ὀλίγην γνῶσιν, ὁποὺ μὲ ἔδωκεν ὁ Θεός, τὴν φρόνεσιν τὴν τόσην. Ἂν ἔχης γάρ, αὐθέντριά μου, καὶ ἄλλους λόγους, ἐρώτησέ με νὰ τοὺς εἰπῶ καὶ ἐκείνους.
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.