Datasets:
IMISLab
/
GreekWikipedia

Dataset card Viewer Files Community
1
title
stringlengths
1
108
article
stringlengths
150
266k
summary
stringlengths
126
13.8k
url
stringlengths
31
613
Τζον Ροσέλλι
Γεννημένος ως Φίλιππο Σάκκο στην Εσπερία της Ιταλίας, στις 4 Ιουλίου 1905, ο Ροσέλλι έφτασε στη Βοστώνη σε ηλικία 6 ετών μαζί με τη μητέρα και τα αδέρφια του για να μείνουν με τον πατέρα του, Βιτσέντζο. Αφού πέθανε ο πατέρας του το 1918 , η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε και ο πατριός του, τον εισήγαγε στο έγκλημα κάνοντάς τον να βάλει φωτιά στο σπίτι της οικογένειας για να πάρουν την ασφάλιση. Εγκατέλειψε το σχολείο μετά την έβδομη τάξη και το 1922, συνελήφθη με κατηγορίες ναρκωτικών στη Μασαχουσέτη. Αργότερα πήγε στη Νέα Υόρκη για τρεις μήνες όπου χρησιμοποιούσε το όνομα Τζον Μόργκαν και μετά μετακόμισε στο Σικάγο. Στο Σικάγο άρχισε να έχει επαφές με τη μαφία και του είπαν ότι αν ήθελε να γίνει μέλος της θα έπρεπε να έχει ένα πιο ιταλικό όνομα από το Τζον Μόργκαν. Έτσι επέλεξε το επίθετο Ροσέλλι από τον Ιταλό αναγεννησιακό γλύπτη Κοσίμο Ροσέλι, όπως ο ίδιος ανέφερε:«Διάβασα το όνομα στην εγκυκλοπαίδεια.» Στο Σικάγο άρχισε να γίνεται γνωστός με το ψευδώνυμο του υποκόσμου ως «Ωραίος Τζόνι». Τα αφεντικά του Σικάγου εντυπωσιάστηκαν από την οξυδέρκεια του νεαρού άνδρα και τον έστειλαν στο Λος Άντζελες, όπου τα πήγε καλά μέχρι που πήγε στη φυλακή το 1943 με την κατηγορία του εκβιασμού χρημάτων από κινηματογραφικά στούντιο και αλυσίδες αιθουσών. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου ο δικηγόρος του Ροσέλλι ήταν ο Φρανκ ΝτεΣιμόνε ο οποίος θα γίνει το αφεντικό της μαφίας στο Λος Άντζελες όταν ο Τζακ Ντράγκνα πέθανε το 1956. Η καλή του εμφάνιση και η οικονομική κατάσταση του θα γοητεύσουν το Χόλυγουντ εκείνης της εποχής. Για ένα διάστημα ήταν παντρεμένος με μια ηθοποιό, την Τζουν Λανγκ (1940-1943) και ήταν συμπαραγωγός τριών ταινιών: "He Walked By Night", "T - Men" και "Canyon City". Ο παραγωγός Μπράιαν Φόι που παρέμεινε φίλος του Ροσέλλι μέχρι το θάνατό του, είχε δηλώσει: «Ποτέ δεν είδαμε την πλευρά του γκάνγκστερ, Ήταν υπέροχος. Οι μισοί άνθρωποι σε αυτήν την πόλη ήταν φίλοι του. Κανένας που είχε πιει ποτό ή είχε δείπνο με τον Τζόνι δεν πλήρωσε τον λογαριασμό». Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, ο Ροσέλλι έστρεψε το ενδιαφέρον του μακριά από το Χόλυγουντ και προς την ταχέως αναπτυσσόμενη και εξαιρετικά κερδοφόρα Μέκκα του τζόγου, το Λας Βέγκας στη Νεβάδα. Μέχρι το 1956, ο Ροσέλλι είχε γίνει ο επικεφαλής εκπρόσωπος του Σικάγου και του Λος Άντζελες στο Λας Βέγκας. Η δουλειά του ήταν να διασφαλίσει ότι τα αφεντικά της μαφίας του Σικάγου θα ελάμβαναν το δίκαιο μερίδιό τους στα αυξανόμενα έσοδα του καζίνο μέσω της υπεξαίρεσης. Ωστόσο, σύμφωνα με το γραφείο του FBI στο Λος Άντζελες, ο Ροσέλλι εργαζόταν ως παραγωγός ταινιών στα Monogram Studios. Μετά την κουβανική επανάσταση τον Ιανουάριο του 1959, ο Φιντέλ Κάστρο έκλεισε τα καζίνο που λειτουργούσαν οι αλλοδαποί επιχειρηματίες στην Κούβα και προσπάθησε να απομακρύνει τους μαφιόζους από τη χώρα. Αυτό έκανε τον Ροσέλλι, το αφεντικό του Chicago Outfit, Σαμ Τζιανκάνα και το αφεντικό της Τάμπα, Σάντο Τραφικάντε τζούνιορ, να είναι θετικοί στην ιδέα να δολοφονήσουν τον Κάστρο. Σύμφωνα με τα έγγραφα των Family Jewels που κυκλοφόρησαν το 2007, μέλη της αμερικανικής μαφίας συμμετείχαν σε απόπειρες δολοφονίας του Φιντέλ Κάστρο. Τα έγγραφα έδειξαν ότι, τον Σεπτέμβριο του 1960, η CIA στρατολόγησε τον Ρόμπερτ Μέιχιου, πρώην πράκτορα του FBI και βοηθό του Χάουαρντ Χιουζ στο Λας Βέγκας, για να προσεγγίσει τον Ροσέλλι προσποιούμενος ότι εκπροσωπούσε διεθνείς εταιρείες που ήθελαν τον Κάστρο να πεθάνει λόγω χαμένων επενδύσεων στα καζίνα και στο τζόγο της Κούβας.Ο Ροσέλλι γνώρισε τον Μέιχιου στους ηγέτες της μαφίας Σαμ Τζιανκάνα και Σάντο Τραφικάντε. Εφοδιασμένοι με έξι χάπια δηλητήριου από τη CIA, οι Τζιανκάνα και Τραφικάντε προσπάθησαν ανεπιτυχώς να κάνουν τους ανθρώπους γύρω από τον Κάστρο να τοποθετήσουν το δηλητήριο στα τρόφιμα του. Περαιτέρω απόπειρες ακυρώθηκαν σύντομα μετά την εισβολή στον κόλπο των Χοίρων τον Απρίλιο του 1961.Στις 24 Ιουνίου και στις 22 Σεπτεμβρίου 1975, ο Ροσέλλι κατέθεσε ενώπιον της Εξεταστικής Επιτροπής Πληροφοριών της Γερουσίας των ΗΠΑ, με επικεφαλής τον Γερουσιαστή Φρανκ Τσερτς του Αϊντάχο σχετικά με το σχέδιο της CIA να σκοτώσει τον Κάστρο, την επιχείρηση Mongoose. Λίγο πριν από τη κατάθεση του Ροσέλλι, ένα άγνωστο άτομο πυροβόλησε και σκότωσε τον Τζιανκάνα στο υπόγειο του σπιτιού του στο Ιλλινόις. Αυτό συνέβη λίγες μέρες πριν ο Τζιανκάνα καταθέσει ενώπιον της ίδιας επιτροπής. Η δολοφονία του Τζιανκάνα θεωρείται ότι αναγκάσε τον Ροσέλλι να εγκαταλείψει μόνιμα το Λος Άντζελες και το Λας Βέγκας και να πάει στο Μαϊάμι της Φλόριντα. Στις 23 Απριλίου 1976, ο Ροσέλλι κλήθηκε ενώπιον εκπροσώπων της Επιτροπής Τσερτς να καταθέσει για την υπόθεση συνωμοσίας για τη δολοφονία του Προέδρου Κένεντι σε μυστική σύνοδο σε μια σουίτα του Ξενοδοχείου Carroll Arms. Ο Ροσέλλι κατέθεσε ότι είχε πει σε μερικούς ανθρώπους ότι πίστευε ότι ο Φιντέλ Κάστρο ήταν πίσω από τη δολοφονία του Κένεντι. Όταν ρωτήθηκε από τον Μάικλ Επστάιν, μέλος του προσωπικού της επιτροπής, εάν είχε «οποιαδήποτε γεγονότα» για να υποστηρίξει την υπόθεσή του, ο Ροσέλλι απάντησε: «Χωρίς γεγονότα». Τρεις μήνες μετά τον πρώτο γύρο κατάθεσης του για τη δολοφονία του Κένεντι, η Επιτροπή ήθελε να ανακαλέσει τον Ροσέλλι. Ωστόσο, δεν έγινε ποτέ καθώς έλειπε από τις 28 Ιουλίου. [12] Στις 3 Αυγούστου, ο γερουσιαστής Χάουαρντ Μπέικερ, μέλος της νέας σύνθεσης της Επιτροπής Τσερτς, ζήτησε από το FBI να ερευνήσει την εξαφάνιση του Ροσέλλι.Ο Μπιλ Μπονάνο, γιος του ισχυρού αφεντικού της μαφίας της Τζόζεφ Μπονάνο, ισχυρίστηκε στα απομνημονεύματα του 1999, Bound by Honor: A Mafioso's Story, ότι είχε συζητήσει τη δολοφονία του Κένεντι με τον Ροσέλλι και τον ενέπλεξε ως τον πρωταγωνιστή σε μια συνωμοσία που υποκίνησε ο υπόκοσμος. Σύμφωνα με τον Μπονάνο, ο Ροσέλλι πυροβόλησε τον Κένεντι από την οδό Ελμ. Το 2006, το Discovery Channel δημοσίευσε ένα τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ διάρκειας μιας ώρας με τίτλο Conspiracy Files: JFK. βασισμένο στο βιβλίο Ultimate Sacrifice του Λάμαρ Γουόλντρον, το πρόγραμμα ισχυρίστηκε ότι ο Ροσέλλι ήταν υπεύθυνος για τη διαμόρφωση της κατάθεσης του Άμπραχαμ Μπόλντεν, ο οποίος συνελήφθη μια μέρα πριν εμφανιστεί ενώπιον της Επιτροπής Γουώρεν. Το 2010, το περιοδικό Playboy δημοσίευσε ένα άρθρο του Χάιλελ Λέβιν στο οποίο ο Ροσέλλι συμμετείχε επίσης στη δολοφονία των Ρόμπερτ Πλούμλι και Τζέιμς Φάιλς, κρατουμένων στη ομοσπονδιακή φυλακή του Ιλλινόις. Στις 9 Αυγούστου 1976, το αποσυντιθέμενο σώμα του Ροσέλλι βρέθηκε από έναν ψαρά μέσα σε ένα βαρέλι καυσίμων να επιπλέει στο Νταμφαούντλινγκ Μπέι κοντά στο Μαϊάμι της Φλόριντα. Πέθανε από ασφυξία. Οι Ομοσπονδιακοί ερευνητές πρότειναν ότι μπορεί να είχε δολοφονηθεί από τους μαφιόζους του Σικάγου επειδή διατηρούσε ένα μερίδιο στα συμφέροντα των τυχερών παιχνιδιών της μαφίας στο Λας Βέγκας. Με εντολή κάποιων μελών της Γερουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών, ο Γενικός Εισαγγελέας Έντουαρντ Λεβί ανέθεσε στο FBI για να ερευνήσει αν η μαρτυρία του Ροσέλλι σχετικά με την εμπλοκή της CIA να δολοφονήσει τον Κάστρο μπορεί να οδήγησε στη δολοφονία του. Ένα ανώνυμο υψηλόβαθμο στέλεχος της μαφίας σε μια συνέντευξη του στην εφημερίδα The New York Times, ισχυρίστηκε ότι ο Ροσέλλι δεν ήταν τόσο ευσυνείδητος με την κατάθεση του στη Επιτροπή Τσερτς Γερουσίας για τους συνεργάτες του στη Μαφία και αυτή η παράβαση οδήγησε στο θάνατό του. «Όταν καλείσαι σε μια τέτοια επιτροπή, πρέπει να πας στους ανθρώπους σου και να τους ρωτήσεις τι να κάνεις», είπε το στέλεχος της Μαφίας. «Ο Ροσέλλι όχι μόνο δεν ήρθε σε εμάς, αλλά πήγε ενώπιον της επιτροπής και άνοιξε το στόμα του παντού». Το στέλεχος της μαφίας ανέφερε ότι οι ηγέτες της μαφίας ήταν θυμωμένοι με τον Ροσέλλι από το 1971 όταν εμφανίστηκε ενώπιον μιας ομοσπονδιακής μεγάλης επιτροπής στο Λος Άντζελες που ερευνούσε τη συμμετοχή του υποκόσμου στο Frontier Hotel. Τρεις ηγέτες της μαφίας πήγαν στη φυλακή ως αποτέλεσμα αυτής της έρευνας, και ο Ροσέλλι θεωρήθηκε ύποπτος - σωστά, όπως αποδείχθηκε - ότι έδωσε κρυφά πληροφορίες στην εισαγγελία. Επίσης ανέφερε ότι λίγο μετά την πρώτη εμφάνιση του Ροσέλλι ενώπιον της επιτροπής της Γερουσίας στις 24 Ιουνίου 1975, η δολοφονία του εγκρίθηκε από την Επιτροπή των αφεντικών που είναι υπεύθυνη για σοβαρά ζητήματα των όλων των οικογενειών της μαφίας στη χώρα. Αρκετά μέλη της επιτροπής ήθελαν να δολοφονηθεί ο Ροσέλλι από την υπόθεση του Frontier Hotel, και όταν οι υπόλοιποι έμαθαν ότι κατέθεσε ενώπιον της επιτροπής της Γερουσίας, «αποφάσισαν ότι αυτός θα συνεχίσει να μιλά κάθε φορά που πιέζεται και έπρεπε να τον βγάλουν από την μέση», ανέφερε το στέλεχος της μαφίας. Charles Rappleye & Ed Becker, All American Mafioso: The Johnny Roselli Story; Barricade Books, Inc.; 1995 (ISBN 1-56980-027-8) Steve Tantillo, They called him Johnny Handsome/Life & times of Johnny Roselli (December 2011) Τζον Ροσέλλι στην IMDb The CIA Family Jewels – includes several memos on Roselli's involvement in attempts to assassinate Fidel Castro
Ο Τζον Ροσέλλι (αγγλικά: John Roselli, (4 Ιουλίου 1905 - 9 Αυγούστου 1976), ήταν Ιταλόαμερικανός γκάνγκστερ και συμπαραγωγός ταινιών κατά την διάρκεια της χρυσής εποχής του Χόλυγουντ. Κάπο της Μαφίας του Σικάγου, ο Ροσέλλι στάλθηκε αρχικά στο Λος Άντζελες και ύστερα στο Λας Βέγκας για να βοηθήσει στον έλεγχο των δραστηριοτήτων της Αμερικανικής μαφίας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, εικάζεται ότι ο Ροσέλλι συνεργάστηκε με την Αμερικανική Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών (CIA) σε μια συνωμοσία για τη δολοφονία του ηγέτη της Κούβας Φιντέλ Κάστρο. Ο Ροσέλλι θεωρείται ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο και στον σχεδιασμό της δολοφονίας του Προέδρου των ΗΠΑ Τζον Φ. Κένεντι του 1963.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CE%BD_%CE%A1%CE%BF%CF%83%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%B9
Σεκού Τουρέ
Ο Τουρέ γεννήθηκε στο χωριό Φαρανά της Γαλλικής Γουινέας στις 9 Ιανουαρίου 1922 και καταγόταν από μουσουλμανική οικογένεια γεωργών. Γιος του Αλφά και της Αμινατά Τουρέ, είχε άλλα έξι αδέρφια. Ανήκε στην αριστοκρατική φυλή των Μαντίνκα. Ο πρόπαππός του ήταν ο ονομαστός Μουσουλμάνος βασιλιάς των Μαντίνκα Σαμορί Τουρέ, ιδρυτής της αυτοκρατορίας Ουασουλού (1861-1890) στο έδαφος της Γουινέας και του Μαλί, ο οποίος αιχμαλωτίστηκε από τις γαλλικές δυνάμεις το 1898 και απεβίωσε στην εξορία στην Γκαμπόν.Ο Τουρέ σπούδασε στη Σχολή Κορανίου (École Coranique) της γενέτειράς του και στη συνέχεια σε γαλλικό δημοτικό σχολείο στην Κανκάν. Το 1936 εγγράφηκε στο Τεχνικό Κολέγιο Ζορζ Πουαρέ του Κονακρί, όμως λιγότερο από έναν χρόνο μετά, σε ηλικία 15 ετών, αποβλήθηκε από εκεί, επειδή ηγήθηκε φοιτητικής εξέγερσης κατά της ποιότητας του φαγητού. Σύντομα ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση. Στα νιάτα του, ο Τουρέ μελέτησε έργα του Καρλ Μαρξ και του Βλαντιμίρ Λένιν, μεταξύ άλλων. Το 1940 απέκτησε θέση υπαλλήλου στην Campagnie du Niger Français και παράλληλα έδωσε εξετάσεις για την Ταχυδρομική, Τηλεγραφική και Τηλεφωνική Υπηρεσία της Γαλλίας (Postes, télégraphes et téléphones) ή PTT. Έχοντας πετύχει στις εξετάσεις, εργάστηκε στην PTT στο Κονακρί το 1941. Κατά την περίοδο εκείνη, συνδέθηκε με γαλλικές κομουνιστικές οργανώσεις εργαζομένων. O Τουρέ άρχισε να ασχολείται με την πολιτική από τότε που εργαζόταν στην PTT. Το 1945, ίδρυσε την Ένωση Ταχυδρομείων και Τηλεπικοινωνιών (SPTT), που ήταν το πρώτο συνδικάτο στη Γαλλική Γουινέα και έγινε γενικός γραμματέας της το 1946.Την ίδια χρονιά υπήρξε ιδρυτικό μέλος της πολιτικής συμμαχίας κομμάτων στη Γαλλική και στην Ισημερινή Αφρική με την ονομασία Δημοκρατικός Αφρικανικός Συναγερμός (Rassemblement Démocratique Africain ή RDA).Το 1952 έγινε αρχηγός του Δημοκρατικού Κόμματος της Γουινέας, τοπικού τμήματος του Αφρικανικού Δημοκρατικού Συναγερμού (RDA), ενός κόμματος που στόχευε στην αποαποικιοποίηση της Αφρικής. Ο Τουρέ εξελέγη γενικός γραμματέας του κόμματος, το οποίο σύναψε συμμαχία με τις εργατικές ενώσεις.Η μεγαλύτερη συνδικαλιστική επιτυχία του ήταν η διεξαγωγή της 71ήμερης γενικής απεργίας σε όλη τη Γαλλική Γουινέα το 1953 προκειμένου να αναγκαστούν οι Γάλλοι να εισαγάγουν εργατική νομοθεσία. Αργότερα εξελέγη βουλευτής στην Εδαφική Συνέλευση της Γουινέας.Ως ηγέτης του RDA, συνεργάστηκε στενά με τον Φελίξ Ουφουέ-Μπουανί, μετέπειτα πρόεδρο της Ακτής Ελεφαντοστού. Το 1956 ο Τουρέ εξελέγη αντιπρόσωπος στην Εθνοσυνέλευση της Γαλλίας και δήμαρχος της Κονακρί, αξιώματα τα οποια χρησιμοποίησε για να επικρίνει την αποικιοκρατική πολιτική από τη Γαλλία.Το 1958 στο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία ή μη της Γουινέας από τη Γαλλία, το οποίο διοργανώθηκε από το Παρίσι, το RDA τάχθηκε υπέρ της ανεξαρτησίας και ο πρόεδρος της Γαλλίας Σαρλ Ντεγκόλ δήλωσε ότι το μόνο που έπρεπε να κάνουν οι πολίτες ήταν να ψηφίσουν "όχι". Η Γουινέα ήταν η μόνη από τις αφρικανικές αποικίες της Γαλλίας που ψήφισε για άμεση ανεξαρτησία και όχι για να συνεχιστεί το καθεστώς σύνδεσης με τη Γαλλία. Έπειτα από την ανεξαρτησία της το 1958 ήταν επίσης η μόνη που αρνήθηκε να γίνει μέλος της Γαλλικής Κοινότητας στην Αφρική. Η ανεξαρτησία επιτεύχθηκε στις 2 Οκτωβρίου 1958 και πρώτος πρόεδρος της χώρας ανέλαβε ο Τουρέ. Το 1960 ο Τουρέ ανακήρυξε μοναδικό νόμιμο κόμμα το δικό του, το Δημοκρατικό Κόμμα της Γουινέας (PDG) και επί 24 χρόνια κυβέρνησε τη χώρα. Το 1961 εξελέγη πρόεδρος για επταετή θητεία. Ως αρχηγός του PDG ήταν ο μοναδικός υποψήφιος. Επανεξελέγη χωρίς αντίπαλο το 1968, το 1974 και το 1982. Κατά την περίοδο της προεδρίας του, άσκησε μαρξιστική πολιτική με την εθνικοποίηση των ξένων εταιρειών. Τιμήθηκε με βραβείο Λένιν το 1961. Οι περισσότεροι από εκείνους που αντιτάχθηκαν στο σοσιαλιστικό του καθεστώς συνελήφθησαν και στη συνέχεια φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν. Από το 1965 έως το 1975 το καθεστώς Τουρέ τερμάτισε κάθε δεσμό με τη Γαλλία. Ωστόσο, το 1978 η χώρα παρουσίασε προβλήματα στις διπλωματικές σχέσεις με τη Σοβιετική Ένωση, με αποτέλεσμα να γίνει η πρώτη επίσημη επίσκεψη Γάλλου αρχηγού κράτους (από τον Βαλερί Ζισκάρ ντ' Εστέν) στη Γουινέα. Η πολιτική του είχε κύριους συμμάχους τους προέδρους Κουάμε Νκρούμαχ της Γκάνα και Μοντίμπο Κεϊτά του Μάλι. Μετά την ανατροπή του Νκρούμαχ σε πραξικόπημα το 1966, ο Τουρέ του παραχώρησε άσυλο και του απένειμε τον τίτλο του συμπροέδρου. Ως επικεφαλής του παναφρικανικού κινήματος, ο Τουρέ καταδίκασε την αποικιοκρατία και σύναψε φιλίες με ακτιβιστές ΄πως ο Μάλκολμ Χ και ο Στόουκλι Καρμάικλ.Κατά καιρούς, ο Τουρέ φυλάκισε πολλούς ύποπτους πολιτικούς αντιπάλους του σε στρατόπεδα, όπως το διαβόητο Στρατόπεδο Μπουαρό. Με βάση την ανακάλυψη μαζικών τάφων το 2002, υπολογίζεται ότι περί τα 50.000 άτομα σκοτώθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όπως το Μπουαρό επί καθεστώτος του Τουρέ.Σύμφωνα με την οργάνωση Human Rights Watch, (έκθεση του 2007) κατά την περίοδο διακυβέρνησης από τον Τουρέ, δεκάδες χιλιάδες αντικαθεστωτικών από τη Γουινέα κατέφυγαν στην εξορία.Το 1978 ο Τουρέ αποκήρυξε επίσημα τον μαρξισμό και αποκατέστησε τις διπλωματικές σχέσεις με τη Δύση.Ο Τουρέ επανεξελέγη χωρίς αντίπαλο στις 9 Μαΐου 1982. Τον ίδιο μήνα τέθηκε σε ισχύ ένα νέο σύνταγμα και ο Τουρέ επισκέφτηκε τις ΗΠΑ το καλοκαίρι. Απεβίωσε από πιθανή καρδιακή προσβολή στις 26 Μαρτίου 1984 ενώ νοσηλευόταν στην Κλινική Κλίβελαντ του Οχάιο για άμεση καρδιακή χειρουργική επέμβαση. Είχε μεταφερθεί εσπευσμένα στην Αμερική καθώς μία ημέρα νωρίτερα είχε υποστεί έμφραγμα στη Σαουδική Αραβία. Ετάφη στο Μαυσωλείο του Καμαγιάνε, στο Μεγάλο Τζαμί της Κονακρί. Μετά τον θάνατο του Τουρέ, ανέλαβε υπηρεσιακός πρόεδρος ο Λουί Λανσανά Μπεαβογκί, μέχρι να διεξαχθούν εκλογές σε διάστημα εντός 45 ημερών. Το κυβερνών Δημοκρατικό Κόμμα της Γουινέας επρόκειτο να επιλέξει τον διάδοχο του Τουρέ σε συνάντηση που θα ελάμβανε χώρα στις 3 Απριλίου 1984. Με βάση το σύνταγμα, ο νέος ηγέτης του PDG θα εκλεγόταν αυτόματα πρόεδρος για επταετή θητεία και ως το τέλος της άνοιξης η εκλογή του θα επιβεβαιωνόταν από τη λαϊκή ψήφο. Λίγες ώρες πριν διεξαχθεί η σύσκεψη, ο στρατός κατέλαβε την εξουσία με πραξικόπημα. Η ισχύς του συντάγματος ανεστάλη, η εθνοσυνέλευση διαλύθηκε και το κόμμα PDG καταργήθηκε. Ο επικεφαλής του πραξικοπήματος, συνταγματάρχης Λανσανά Κοντέ, ανέλαβε πρόεδρος στις 5 Απριλίου ως επικεφαλής της Στρατιωτικής Επιτροπής για την Εθνική Αποκατάσταση (Comité Militaire de Redressement National—CMRN). Ο στρατός απελευθέρωσε περί τους 1.000 πολιτικούς κρατουμένους. Το 1985 ο Κοντέ εκμεταλλεύτηκε μια φερόμενη απόπειρα πραξικοπήματος για να συλλάβει και να εκτελέσει αρκετούς στενούς συνεργάτες του Σεκού Τουρέ, ανάμεσα σρτους οποίους ήταν ο Ισμαήλ Τουρέ, ο Σεϊντού Κεϊτά, ο πρώην διοικητής του στρατοπέδου Μπουαρό Σιακά Τουρέ και ο Μουσά Ντιακιτέ. Ahmed Sékou Touré. 8 novembre 1964 (Conakry) : Parti démocratique de Guinée, (1965) A propos du Sahara Occidental : intervention du président Ahmed Sékou Touré devant le 17e sommet de l'OUA, Freetown, le 3 juillet 1980. (S.l. : s.n., 1980) Address of President Ahmed Sékou Touré, President of the Republic of Guinee (sic) : suggestions submitted during the West Africa consultative regional meeting held at Conakry, during 19 and 20 November 1971. (Cairo : Permanent Secretariat of the Afro-Asian Peoples' Solidarity Organization, 1971) Afrika and imperialism. Newark, N.J. : Jihad Pub. Co., 1973. Conférences, discours et rapports, Conakry : Impr. du Gouvernement, (1958-) Congres général de l'U.G.T.A.N. (Union général des travailleurs de l'Afrique noire) : Conakry, 15-18 janvier 1959 : rapport d'orientation et de doctrine. (Paris) : Présence africaine, c1959. Discours de Monsieur Sékou Touré, Président du Conseil de Gouvernement des 28 juillet et 25 aout 1958, de Monsieur Diallo Saifoulaye, Président de l'Assemblée territoriale et du Général de Gaulle, Président du Gouvernement de la Républ (Conakry) : Guinée Française, (1958) Doctrine and methods of the Democratic Party of Guinea (Conakry 1963). Expérience guinéenne et unité africaine. Paris, Présence africaine (1959) 'Guinée-Festival / commentaire et montage, Wolibo Dukuré dit Grand-pére. Conakry : Commission Culturelle du Comité Central, 1983. Guinée, prélude à l'indépendance (Avant-propos de Jacques Rabemananjara) Paris, Présence africaine (1958) Hommage à la révolution Cubaine ; Message du camarade Ahmed Sekou Toure au peuple Cubain à l'occasion du 20e anniversaire de l'attaque de la Caserne de Moncada (Juillet 1973). Conakry : Bureau de Presse de la Presidence de la Republique, (1975). Ahmed Sékou Touré. International policy and diplomatic action of the Democratic Party of Guinea; extracts from the report on doctrine and orientation submitted to the 3d National Conference of the P.D.G. (Cairo, Société Orientale de Publicité-Press, 1962) Ahmed Sékou Touré. Opening speech of the Summit of Heads of State and Government by President Ahmed Sékou Touré, chairman of the Summit (November 20, 1980). (S.l. : s.n., 1980) Ahmed Sékou Touré. Poèmes militants. (Conakry, Guinea) : Parti démocratique de Guinée, 1972 Ahmed Sékou Touré. Political leader considered as the representative of a culture. (Newark, N. J. : Jihad Productions, 19--) Ahmed Sékou Touré. Pour l'amitié algéro-guinéenne. (Conakry, Guinea : Parti démocratique de Guinée, 1972) Rapport de doctrine et de politique générale, Conakry : Imprimerie Nationale, 1959. Strategy and tactics of the revolution, Conakry, Guinea : Press Office, 1978. Unité nationale, Conakry, République de Guinée (B.P. 1005, Conakry, République de Guinée) : Bureau de presse de la Présidence de la République, 1977. Henry Louis Gates, Anthony Appiah (eds). Africana: The Encyclopedia of the African and African, "Ahmed Sékou Touré," pp1857–58. Basic Civitas Books (1999). (ISBN 0-465-00071-1) Molefi K. Asante, Ama Mazama. Encyclopedia of Black Studies. Sage Publications (2005) (ISBN 0-7619-2762-X) (Γαλλικά) Ibrahima Baba Kake. Sékou Touré. Le Héros et le Tyran. Paris, 1987, JA Presses. Collection Jeune Afrique Livres. 254 p Lansiné Kaba. "From Colonialism to Autocracy: Guinea under Sékou Touré, 1957–1984;" in Decolonization and African Independence, the Transfers of Power, 1960-1980. Prosser Gifford and William Roger Louis (eds). New Haven: Yale University Press, 1988. Phineas Malinga. "Ahmed Sékou Touré: An African Tragedy" Baruch Hirson. "The Misdirection of C.L.R. James", Communalism and Socialism in Africa, 1989. John Leslie. Towards an African socialism, International Socialism (1st series), No.1, Spring 1960, pp. 15–19. (Γαλλικά) Alpha Mohamed Sow, "Conflits ethnique dans un État révolutionnaire (Le cas Guinéen)", in Les ethnies ont une histoire, Jean-Pierre Chrétien, Gérard Prunier (ed), pp. 386–405, KARTHALA Editions (2003) (ISBN 2-84586-389-6) "New West Africa Union Sealed By Heads of Ghana and Guinea" By THOMAS F. BRADY, The New York Times. 2-5-1959, p. 2 GUINEA SHUNS TIE TO WORLD BLOCS; But New State Gets Most Aid From East—Toure Departs for a Visit to the U. S. By JOHN B. OAKES, The New York Times, 25-10-1959, p. 16, Red Aid to Guinea Rises By HOMER BIGART, The New York Times. 6-3-1960, p. 4 HENRY TANNER. REGIME IN GUINEA SEIZES 2 UTILITIES; Toure Nationalizes Power and Water Supply Concerns—Pledges Compensation, The New York Times. 2-2-1961, Thursday, p. 3 TOURE SAYS REDS PLOTTED A COUP; Links Communists to Riots by Students Last Month. (UPI), The New York Times. 13-12-1961, Wednesday, p. 14 Toure's Country--'Africa Incarnate'; Gui'nea embodies the emphatic nationalism and revolutionary hopes of ex-colonial Africa, but its energetic President confronts handicaps that are also typically African. Toure's Country--'Africa Incarnate' By David Halberstam, 8-7- 1962, Sunday The New York Times Magazine, p. 146 GUINEA RELAXES BUSINESS CURBS; Turns to Free Enterprise to Rescue Economy. (Reuters), The New York Times,8-12-1963, Sunday p. 24 U.S. PEACE CORPS OUSTED BY GUINEA; 72 Members and Dependents to Leave Within a Week By RICHARD EDER, The New York Times, 9-11-1966, Wednesday, p. 11 Guinea Is Warming West African Ties, The New York Times, 26-1-1968, Friday, p. 52 ALFRED FRIENDLY Jr. TOURE ADOPTING A MODERATE TONE; But West Africa Is Skeptical of Guinean's Words. The New York Times. 28-4-1968, Sunday, p. 13 Ebb of African 'Revolution', The New York Times, 7-12-1968, Saturday p. 46 Guinea's President Charges A Plot to Overthrow Him, (Agence France-Presse), The New York Times, 16-1-1969, Thursday p. 10 Guinea Reports 2 Members Of Cabinet Seized in Plot, (Reuters), The New York Times, 22-3-1969, Saturday p. 14 12 FOES OF REGIME DOOMED IN GUINEA, The New York Times, 16-5-1969, Friday p. 2 Guinea Reports Invasion From Sea by Portuguese; Lisbon Denies Charge U.N. Council Calls for End to Attack Guinea Reports an Invasion From Sea (Associated Press), The New York Times, 23-11-1970, Monday, p. 1 Guinea: Attack Strengthens Country's Symbolic Role, The New York Times, 29-11-1970, Sunday, p. 194 GUINEAN IS ADAMANT ON DEATH SENTENCES, The New York Times, 29-1-1971, Friday. p. 3 Guinea Wooing the West In Bauxite Development; GUINEA IS SEEKING HELP ON BAUXITE, The New York Times, 15-2-1971, Monday Section: BUSINESS AND FINANCE, p. 34 Political Ferment Hurts Guinea, The New York Times, 31-1-1972, Monday Section: SURVEY OF AFRICA'S ECONOMY, p. 46 GUINEAN, IN TOTAL REVERSAL, ASKS MORE U.S. INVESTMENT By BERNARD WEINRAUB, The New York Times, 2-7-1982, Friday Late City Final Edition, p. A3, Col. 5 GUINEA IS SLOWLY BREAKING OUT OF ITS TIGHT COCOON By ALAN COWELL, The New York Times, 3-12-1982, Friday, Late City Final Edition, p. A2, Col. 3 IN REVOLUTIONARY GUINEA, SOME OF THE FIRE IS GONE By ALAN COWELL, The New York Times, 9-12-1982, Thursday, Late City Final Edition, p. A2, Col. 3 GUINEA'S PRESIDENT, SEKOU TOURE, DIES IN CLEVELAND CLINIC By CLIFFORD D. MAY, The New York Times, Obituary, 28-3-1984, Wednesday, Late City Final Edition, p. A1, Col. 1 THOUSANDS MOURN DEATH OF TOURE By CLIFFORD D. MAY, The New York Times, 29-3-1984, Thursday, Late City Final Edition, p. A3, Col. 1 AHMED SEKOU TOURE, A RADICAL HERO By ERIC PACE, The New York Times, Obituary, March 28, 1984, Wednesday, Late City Final Edition, p. A6, Col. 1 IN POST-COUP GUINEA, A JAIL IS THROWN OPEN. CLIFFORD D. MAY. The New York Times, 12-4-1984, Thursday, Late City Final Edition, p.A1, Col. 4 TOPICS; HOW TO RUN THINGS, OR RUIN THEM, The New York Times, 29-3-1984. Guinea Airport Opens; Capital Appears Calm, The New York Times,7-4-1984. Guinea Frees Toure's Widow, (Reuters), The New York Times, 3-1-1988. How France Shaped New Africa, HOWARD W. FRENCH, The New York Times, 28-2-1995. Conversations/Kwame Ture; Formerly Stokely Carmichael And Still Ready for the Revolution, KAREN DE WITT, The New York Times, 14-4-1996. Stokely Carmichael, Rights Leader Who Coined 'Black Power,' Dies at 57, MICHAEL T. KAUFMAN, The New York Times, 16-11-1998. 'Mass graves' found in Guinea. BBC, 22-10-2002. Stokely Speaks (Book Review), ROBERT WEISBROT, The New York Times Review of Books, 23-11-2003. Graeme Counsel. "Popular music and politics in Sékou Touré’s Guinea". Australasian Review of African Studies. 26 (1), pp. 26-42. 2004 Jean-Paul Alata. Prison d'Afrique Jean-Paul Alata. Interview-témoignage de Jean-Paul Alata sur Radio-France Internationale Herve Hamon, Patrick Rotman L'affaire Alata Ladipo Adamolekun. "Sekou Toure's Guinea: An Experiment in Nation Building". Methuen (Αύγουστος 1976). (ISBN 0-416-77840-2) Koumandian Kéita. Guinée 61: L'École et la Dictature. Nubia (1984). Ibrahima Baba Kaké. Sékou Touré, le héros et le tyran. Jeune Afrique, Paris (1987) Alpha Abdoulaye Diallo. La vérité du ministre: Dix ans dans les geôles de Sékou Touré. (Questions d'actualité), Calmann-Lévy, Paris (1985). (ISBN 978-2-7021-1390-5) Kaba Camara 41. Dans la Guinée de Sékou Touré : cela a bien eu lieu. Kindo Touré. Unique survivant du Complot Kaman-Fodéba Adolf Marx. Maudits soient ceux qui nous oublient. Ousmane Ardo Bâ. Camp Boiro. Sinistre geôle de Sékou Touré. Harmattan, Paris (1986) (ISBN 978-2-85802-649-4) Mahmoud Bah. Construire la Guinée après Sékou Touré Mgr. Raymond-Marie Tchidimbo. Noviciat d'un évêque : huit ans et huit mois de captivité sous Sékou Touré. Amadou Diallo. La mort de Telli Diallo Almamy Fodé Sylla. L'Itinéraire sanglant Comité Telli Diallo. J'ai vu : on tue des innocents en Guinée-Conakry Alsény René Gomez. Parler ou périr Sako Kondé. Guinée. Le temps des fripouilles André Lewin. Diallo Telli. Le Destin tragique d'un grand Africain. Camara Laye. Dramouss Dr. Thierno Bah. Mon combat pour la Guinée Nadine Bari. Grain de sable Nadine Bari. Noces d'absence Nadine Bari. Chroniques de Guinée (1994) Nadine Bari. Guinée. Les cailloux de la mémoire (2004) Maurice Jeanjean. Nadine Bari. Sékou Touré, Un totalitarisme africain Collectif Jeune Afrique. Sékou Touré. Ce qu'il fut. Ce qu'il a fait. Ce qu'il faut défaire. Claude Abou Diakité. La Guinée enchaînée Alpha Condé. Guinée, néo-colonie américaine ou Albanie d'Afrique Lansiné Kaba. From colonialism to autocracy. Guinea under Sékou Touré: 1957-1984 Charles E. Sory. Sékou Touré, l'ange exterminateur Charles Diané. Sékou Touré, l'homme et son régime : lettre ouverte au président Mitterrand Emile Tompapa. Sékou Touré : quarante ans de dictature Alpha Ousmane Barry. Pouvoir du discours et discours du pouvoir : l'art oratoire chez Sékou Touré de 1958 à 1984 «1959 Time Magazine cover story about Sékou Touré». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Αυγούστου 2013. WebGuinee - Sekou Toure Camp Boiro Memorial. More information about Ahmed Sékou Touré (French) BBC Radio: President Sekou Toure Defends One-Party Rule (1959). Conflict history: Guinea, 11-5-2007. International Crisis Group. Πρώτη σελίδα στον ιστότοπο της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης 2η σελίδα στον δικτυακό τόπο της Εθνοσυνέλευσης της Γαλλίας
Ο Αχμέτ Σεκού Τουρέ (Ahmed Sékou Touré και Ahmed Sheku Turay, 9 Ιανουαρίου 1922 - 26 Μαρτίου 1984) ήταν πολιτικός ηγέτης της Γουινέας, ο οποίος εξελέγη ως ο 1ος πρόεδρος της χώρας του, υπηρετώντας από το 1958 έως τον θάνατό του, το 1984. Ήταν ένας από τους πρωτοπόρους εθνικιστές και πρωτεργάτες της ανεξαρτησίας της Γουινέας από τη Γαλλία το 1958. Το 1960 επέβαλε μονοκομματικό καθεστώς και εν συνεχεία κυβέρνησε σαν δικτάτορας. Κατέστειλε την αντιπολίτευση και σύμφωνα με υπολογισμούς επί καθεστώτος του σκοτώθηκαν 50.000 άτομα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B5%CE%BA%CE%BF%CF%8D_%CE%A4%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%AD
Κωνσταντίνος Δαβάκης
Γιος δασκάλου, γεννήθηκε το 1897 στα Κεχριάνικα Λακωνίας και σπούδασε στη Σχολή Ευελπίδων (από την οποία αποφοίτησε ως ανθυπολοχαγός πεζικού, την 1η Οκτωβρίου του 1916) αλλά και στην Ανωτάτη Σχολή Πολέμου της Αθήνας, και στο Παρίσι (γαλλική Σχολή Αρμάτων). Έλαβε μέρος στο Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο όπου διακρίθηκε για την τόλμη και την ανδρεία του στο μακεδονικό μέτωπο (μάχες Σκρα και Δοϊράνης), όμως παράλληλα η υγεία του υπέστη σοβαρή επιδείνωση εξαιτίας της επίδρασης των ασφυξιογόνων αερίων. Το 1918 προβιβάστηκε σε λοχαγό επ' ανδραγαθία. Έλαβε μέρος και στη Μικρασιατική Εκστρατεία όπου το 1921 διακρίθηκε στη μάχη των υψωμάτων του Αλπανός, και τιμήθηκε με το Χρυσούν Αριστείο Ανδρείας. Στο διάστημα μεταξύ 1922 και 1937 υπηρέτησε ως επιτελάρχης της 2ης Μεραρχίας και του 1ου Σώματος Στρατού, φοίτησε και δίδαξε σε στρατιωτικές σχολές και συνέγραψε διατριβές για τη στρατιωτική ιστορία και την τακτική των τεθωρακισμένων. Το 1931 πήρε το βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Στις 30 Δεκεμβρίου του 1937 και μετά από μεγάλες αναρρωτικές άδειες, αποστρατεύθηκε για λόγους υγείας και τέθηκε σε πολεμική διαθεσιμότητα. Ο Συν/χης Δαβάκης ήταν παντρεμένος με την Καλλιόπη Σταρόγιαννη που καταγόταν από τη Μαγούλα Σπάρτης. Όταν, τον Αύγουστο του 1940, συντελέστηκε η μερική επιστράτευση, ο Δαβάκης ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία και τοποθετήθηκε διοικητής του 51ου Συντάγματος Πεζικού και στη συνέχεια του Αποσπάσματος Πίνδου (αποτελούμενου από το 51ο ΣΠ υπό άλλον διοικητή και διάφορες μικρομονάδες) το οποίο είχε ως έδρα το Επταχώριο Πίνδου. Η διοίκηση των ελληνικών δυνάμεων ανατέθηκε στον Βασίλειο Βραχνό. Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940, οπότε εκδηλώθηκε η ιταλική εισβολή, ο Δαβάκης αντιμετώπισε την 3η Ιταλική Μεραρχία Αλπινιστών ΤΖΟΥΛΙΑ με ένα απόσπασμα 2.000 ανδρών, υπό τις εντολές και τις οδηγίες του Τμήματος Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας. Η τακτική του σε ολόκληρη την έκταση της ζώνης ευθύνης του (35 χιλιόμετρα) ήταν αμυντική, και μάλιστα έκανε υποχωρητικό ελιγμό, αναμένοντας ενισχύσεις. Την 1η Νοεμβρίου 1940, οπότε έφτασαν οι ενισχύσεις που περίμενε ο Δαβάκης, οι ελληνικές δυνάμεις έκαναν αντεπίθεση και κύκλωσαν τις ιταλικές, που αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Κατά την αντεπίθεση αυτή, και συγκεκριμένα την 6η ημέρα από την έναρξη των επιχειρήσεων, στον Προφήτη Ηλία Φούρκας ο Δαβάκης τραυματίστηκε στο στήθος. . "Στον αξιωματικό που τον πλησίασε για να τον περιποιηθεί πρόσταξε, μαζεύοντας όσες δυνάμεις τού 'μεναν ακόμα: "Άσε με εμένα, πες με πεθαμένο! Και κοίτα να μη σου πάρουν τις θέσεις! Τράβα!" Στη συνέχεια τον μετέφεραν αναίσθητο με το φορείο στο Επταχώρι. Ο τραυματισμός του τού προκάλεσε προβλήματα σε συσχετισμό με την παλαιά στηθική του νόσο. Έτσι χρειάστηκε να αποχωρήσει από το μέτωπο, όπου τον αντικατέστησε ο τότε ταγματάρχης Ιωάννης Καραβίας. Η νίκη του αποσπάσματος του Δαβάκη είχε αποφασιστική σημασία στην έκβαση του πολέμου. Μάλιστα θεωρήθηκε η πρώτη ήττα του άξονα. Η επιτυχία του Δαβάκη συνίσταται "στην άμεση διάγνωση ενός τακτικού λάθους που έκανε ο Ιταλός μέραρχος να προχωρήσει γοργά προς τη Σαμαρίνα χωρίς να καλύψει το πλευρό της φάλαγγάς του". Ο Δαβάκης το είδε αμέσως και από τη δεύτερη μέρα του σκληρού αγώνα ήταν σίγουρος ότι χάρη σ' αυτό το λάθος "θα μάντρωνε τους Ιταλούς". Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης νοσηλείας του Δαβάκη, οι πολεμικές επιχειρήσεις έληξαν και η χώρα βρέθηκε υπό κατοχή. Τον Δεκέμβριο του 1942, και ενώ ακόμα νοσηλευόταν στην Αθήνα, ο Δαβάκης συνελήφθη ως όμηρος από τις ιταλικές αρχές κατοχής, μαζί με πολλούς διακεκριμένους αξιωματικούς, γιατί θεωρήθηκαν ύποπτοι αντιστασιακής δράσης. Οι συλληφθέντες επιβιβάστηκαν στην Πάτρα στο ατμόπλοιο Τσιττά ντι Τζένοβα (Πόλη της Γένοβα) για να μεταφερθούν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιταλία. Το πλοίο αυτό τορπιλίστηκε από συμμαχικό υποβρύχιο και βυθίστηκε στα ανοιχτά των νότιων αλβανικών ακτών, με αποτέλεσμα οι επιβαίνοντες να πνιγούν στα νερά της Αδριατικής. (Ιανουάριος 1943). Το πτώμα του Δαβάκη περισυνελέγη, αναγνωρίστηκε και ετάφη στον Αυλώνα. Με βάση τις δηλώσεις του αδερφού του σε εκπομπή ραδιοσταθμού της Αθήνας μετά τον πόλεμο, ο ίδιος θεωρούσε την εγχώρια αντιστασιακή δράση σημαντικότερη από τον πόλεμο στην Βόρεια Αφρική, και ότι θα έπαιρνε μέρος σε αυτή εάν δεν είχε συλληφθεί, δηλώνοντας: "Εδώ είναι η θέση μας, γιατί εδώ είναι οι κατακτητές, κι εδώ πρέπει να μείνουμε και εμείς οι αξιωματικοί, που πρέπει να πάρουμε μέρος στον αγώνα αντίστασης εναντίον τους." Μεταπολεμικά τα οστά του διακομίστηκαν και ενταφιάστηκαν στην Αθήνα. Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης υπήρξε από τους πρωτοπόρους της ιδέας της μηχανοκίνησης του πεζικού και της χρησιμοποίησης αρμάτων ως κύριου όπλου για τη διάσπαση και καταδίωξη του εχθρού, καθώς πρόκρινε την ευελιξία των μηχανοκίνητων μονάδων έναντι της γραμμής οχυρών. Για τον Δαβάκη ήταν απαραίτητη όχι μόνο η μηχανοκίνηση του στρατού, αλλά και η συνεργασία των στοιχείων του, δηλαδή των διαφόρων όπλων και της Αεροπορίας. Στο συγγραφικό έργο του Δαβάκη περιλαμβάνονται βεβαιωμένα τα εξής έργα: «Τα Αρματα Μάχης» [1928], «Ο Στρατός του Μέλλοντος» [1934] για πολλούς το σημαντικότερο έργο του, «Χημικός και Αεροχημικός Πόλεμος» [1935], «Εγχειρίδιον Τακτικής Πεζικού» [1937], «Εγκόλπιον Ομαδάρχου Πεζικού» [1938], «Εγκόλπιον Αξιωματικού Πεζικού» [1938], «Νυκτεριναί Επιχειρήσεις» [1939], «Εγκόλπιον Διοικητού Τάγματος Πεζικού» [1940]. Επίσης συνέγραψε άρθρα και μελέτες σε διάφορα στρατιωτικά περιοδικά μερικά απ' τα οποία είναι: «Η ισχύς του πυρός του Πεζικού» στη Γενική Στρατιωτική Επιθεώρησις [Φεβρ.-Μαρτ. 1926], «Η Αμυνα του Εδάφους» ΓΣΕ [Νοεμ. 1926], «Τα εν Ισπανία πολεμικά γεγονότα» ΓΣΕ [Απρ.1937], «Τα μηχανοκίνητα μέσα» ΓΣΕ [Ιουν. 1937], «Μάχη των αρμάτων πεζικού» ΓΣΕ [Αυγ. 1937], «Το πεζικόν του αέρος» ΓΣΕ [Νοεμ. 1937], «Η δράσις της Ιταλικής αεροπορίας κατά τον Ιταλοαιθιοπικόν πόλεμον» ΓΣΕ [Δεκ. 1937], «Το ορεινόν έδαφος» ΓΣΕ [Ιαν. 1938], «Μια γνώμη επί της συνοδείας Διμοιρίας και Λόχου» στην Επιθεώρηση Πεζικού [Μάιος-Ιούνιος 1929], «Παράδειγμα τακτικού θέματος εφαρμογής» ΕΠ [Ιουλ.-Αυγ. 1929], «Τακτικό θέμα: Επίθεση τάγματος πεζικού υποστηριζόμενου από διμοιρία αρμάτων» ΕΠ [Μαρ.-Απρ. 1930], «Σκέψεις για τη σύνταξη προγραμμάτων εκπαιδεύσεως πεζικού» ΕΠ [Ιουλ-Αυγ.-Σεπ.-Οκτ. 1930], «Ενέργεια αποβατικού αγήματος καταστροφής» ΕΠ [Νοεμ.-Δεκ. 1930], «Ενέργεια αποβατικού αγήματος καταστροφής» ΕΠ [Ιαν.-Φεβρ. 1931], «Το Πεζικόν και τα άλλα Όπλα» Στρατιωτική Επιθεώρηση [Φεβρ. 1938], «Ο Ηγήτωρ» ΣΕ [ Μάιος 1938], «Η Αξία των Ηθικών Δυνάμεων» ΣΕ [Οκτ. 1938], «Παρατηρήσεις επί του οπλισμού του πεζικού» ΣΕ [Φεβρ. 1939], «Τα Πρώτα Διδάγματα του Γερμανοπολωνικού Πολέμου» ΣΕ [Αυγ. 1939], «Η νεωτέρα τακτική» Μεγάλη Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια [1937], «Η δράσις της Αεροπορίας εν συνδυασμώ με το Πεζικόν» ΜΣΝΕ [1937], «Ο χημικός πόλεμος παρά τοις αρχαίοις» ΜΣΝΕ [1937], «Συμπεράσματα εκ της συγκρίσεως της κατά τον πόλεμον 1914-1918 αποδόσεως των αγγλικών και γαλλικών αρμάτων» ΜΣΝΕ [1937], «Ο βακτηριολογικός πόλεμος» ΜΣΝΕ [1938], «Επίδρασις του εδάφους επί των στρατιωτικών επιχειρήσεων» ΜΣΝΕ [1938], «Τα άλματα του Πεζικού» ΜΣΝΕ [1938], «Το Πεζικόν εν αμύνη επί σταθεροποιηθέντων μετώπων» ΜΣΝΕ [1940], «Πώς διοικείται ο Έλλην στρατιώτης» ΜΣΝΕ [1940], «Ο πεζός και η μάχη» ΜΣΝΕ [1940]. Και τέλος τη 19η Μαρτίου 1935 κατέθεσε το βαρυσήμαντο προφητικό «Υπόμνημα Επί Της Αμύνης Των Συνόρων» Ο Σ. Μελάς έχει χαρακτηρίσει τον Κωνσταντίνο Δαβάκη ως «μοναδική σύνθεση προσόντων που σπάνια πάνε μαζί: Σπουδαίος 'τρουπιέ', όπως λένε οι Γάλλοι, πολέμαρχος, καπετάνιος με καρδιά βουνό, αισιοδοξία τρελή, θάρρος απροσπέλαστο, διοικητής ασύγκριτος, χέρι δυνατό, θέληση αλύγιστη, αλλά και ιδιοφυία στρατηγική, κάτοχος του εδάφους όσο λίγοι διοικητές στρατευμάτων. Ακούραστος μελετητής και γνώστης βαθύτατος της τέχνης του πολέμου, πρωτεύων στις ξένες πολεμικές Ακαδημίες, δάσκαλος αξιωματικών σπάνιος, συγγραφεύς στρατιωτικός πρωτότυπος και πρωτοπόρος - ολόκληρη βιβλιοθήκη τα έργα του - μοναδικός ιχνηλάτης των 'τακτικών καταστάσεων', ξάστερος στην κρίση, ευφάνταστος και γοργότατος στη σύλληψη του σχεδίου κι εκτελεστής άμεσος, μεγάλος μαέστρος του ελιγμού, επίμονος και παράφορος στον αγώνα». (Η δόξα του '40, σελ. 21). Ο Τζων Φρήμαν πίστευε πως ήταν ο θεωρητικός προφήτης της μηχανοκίνησης του στρατού, ένας "τροβαδούρος" των Τανκς. Μετά τον θάνατό του η Ακαδημία Αθηνών τού απένειμε το αργυρό μετάλλιο της αυτοθυσίας, ενώ στους δήμους Καλλιθέας, Αιγάλεω και Νικαίας υπάρχουν πλατείες με το όνομά του και μια προτομή του. Οδοί, προτομές και ανδριάντες του ήρωα υπάρχουν και στην Ήπειρο, αλλά και στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Λακωνία αφού υπάρχει προτομή του στα Κεχριάνικα και το ΚΕΕΜ Σπάρτης ονομάζεται προς τιμήν του Συνταγματάρχου Κωνσταντίνου Δαβάκη. Εφημερίδα «Αδούλωτη Μάνη», τεύχος 14.
Το «Δαβάκης» οδηγεί εδώ. Για άλλα πρόσωπα με το ίδιο επώνυμο, δείτε Δαβάκης (αποσαφήνιση). Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης (1897 - 21 Ιανουαρίου 1943) ήταν Έλληνας στρατιωτικός, συνταγματάρχης πεζικού και ήρωας του ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940. Γεννήθηκε στα Κεχριάνικα Λακωνίας το 1897 και πέθανε στην Αδριατική θάλασσα τον Ιανουάριο του 1943.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%89%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82
Ιροκουά
Η Ένωση των Πέντε Εθνών δημιουργήθηκε το 1570 για να τερματίσει τις συγκρούσεις ανάμεσα στις διάφορες φυλές και για να εξασφαλίσει μια κοινή άμυνα, ιδιαίτερα απέναντι στους Χιούρον και στους γάλλους συμμάχους τους. Της Ένωσης ηγούνταν μια επιτροπή από 50 μέλη (sachem). Χάρη στα εισοδήματα που εξασφάλιζε το εμπόριο γούνας και στα εφόδια σε πυροβόλα όπλα που κατάφερε να εξασφαλίσει, η Ένωση σε συμμαχία με τους Άγγλους κατάφερε κατά τον 17ο αιώνα να καταστρέψει γειτονικές εχθρικές φυλές όπως τους Χιούρον, Νετρ, Πετύν και Εριέ και να αντιπαραταχθεί απέναντι στους αποίκους της «Νέας Γαλλίας». Τον 18ο αιώνα εξαιτίας των επιδημιών οι Ιροκουά αποδεκατίζονται και η Ένωση παρακολουθεί αμέτοχη την γαλλοαγγλική σύγκρουση. Κατά τον αμερικανικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας οι Ονέιντα και οι Τυσκαρόρα πήραν το μέρος των εξεγερμένων, ενώ οι Καγιούγκα και οι Μοχώκ συντάχθηκαν με τους Βρετανούς. Οι Μοχώκ, οι Ονέιντα, οι Ονοντάγκα, οι Καγιούγκα, οι Σενέκα, και, από το 1712, οι Τυσκαρόρα, ήταν εγκατεστημένοι στα νότια και ανατολικά της λίμνης Οντάριο και ασχολούνταν με την γεωργία (την καλλιέργεια καλαμποκιού, φασολιού, κολοκύθας) σε συνδυασμό με το ψάρεμα, το κυνήγι και την τροφοσυλλογή. Οι φυλές τους ήταν οργανωμένες σε εξωγαμικές μητρογραμμικές ομάδες καταγωγής (κλάν), που τηρούσαν αυστηρά τον κανόνα της μονογαμίας. Οι γυναίκες ασχολούνταν με τις οικιακές υποθέσεις και τις αγροτικές εργασίες, ενώ οι άνδρες κυνηγούσαν και λάμβαναν μέρος σε ένοπλες συγκρούσεις προκειμένου να αποκτήσουν αιχμαλώτους. Οι αιχμάλωτοι στην πλειονότητά τους υιοθετούνταν από τους δεσμώτες τους. Θεωρούνταν ότι οι γυναίκες απαιτούσαν την υιοθεσία και μάλιστα οι μητέρες που έχασαν ένα γιο, καθώς ο υιοθετημένος θεωρούνταν ότι αντικαθιστά το νεκρό. Όσοι δεν υιοθετούνταν, θανατώνονταν μετά από τελετουργικά βασανιστήρια. Οι Ιροκουά ήταν οι μόνοι Αμερινδιανοί του Βορρά που επιδίδονταν σε ανθρωποφαγικές πρακτικές.Τα χωριά τους αποτελούνταν από "μεγάλα σπίτια"- καθένα από αυτά φιλοξενούσε μια οικογένεια. Οι Ιροκουά πίστευαν στη ύπαρξη δυνάμεων του καλού και του κακού μέσα σε κάθε έμψυχο ον και σε κάθε αντικείμενο του φυσικού κόσμου. Οι τελετουργίες τους είχαν σχέση κυρίως με την καλλιέργεια της γης και συμπεριλάμβαναν θυσίες (όπως τη θυσία του άσπρου σκύλου). Οι Ιροκουά έχουν εξέχουσα θέση στην ιστορία της εθνολογίας (αργότερα και κοινωνική ανθρωπολογία). Μελετήθηκαν από τον 18ο αιώνα από τον γάλλο ιησουίτη Λαφιτώ. Ο Λ. Χ. Μόργκαν έγραψε την πρώτη εθνογραφική μονογραφία αφιερωμένη στους Ιροκουά. Μέσα από τη μελέτη της κοινωνικής τους οργάνωσης, ο Μόργκαν ¨ανακάλυψε" το "ιροκέζικο σύστημα συγγένειας" που διακρίνει τα αδέλφια και τα παραλληλεξάδελφα (παιδιά αδελφών του ίδιου φύλου) από τα σταυρεξάδελφα (παιδιά αδελφών των δύο φύλων). Οι Ιροκουά υπερασπίστηκαν την ταυτότητα και τα δικαιώματα τους απέναντι στους αποίκους και κατέφυγαν από πολύ νωρίς στην οργανωμένη διπλωματία. Το 1710 μια επιτροπή από δέκα ηγέτες της συνομοσπονδίας (sachem) συναντήθηκαν με τη βασίλισσα Άννα, στις αρχές του 18ου αιώνα ο ηγέτης από τη φυλή Μοχώκ Τζόζεφ Μπραντ πήγε στο Λονδίνο για να διαπραγματευτεί με τη βρετανική κυβέρνηση, κατά τον 20 αιώνα ανέλαβαν δράση σε διεθνείς οργανισμούς όπως ο ΟΗΕ για την προστασία των δικαιωμάτων τους. Οι Ιροκουά συμμετέχουν ενεργά στα σημερινά κινήματα των ιθαγενών της Αμερικής. Σήμερα οι Ιροκουά ζουν κυρίως σε περιοχές ιθαγενών (reserves), αλλά εργάζονται και έξω από αυτές τις περιοχές, κυρίως σαν εργάτες στον τομέα της οικοδομής. Έχουν εν μέρει εκχριστιανιστεί αλλά ασκούν ακόμη και την παραδοσιακή τους λατρεία. Διατηρούν κατά το μάλλον ή ήττον την πολιτική τους οργάνωση. Η γλώσσα τους, η Ιροκουά, που αποτελεί μια ξεχωριστή γλωσσική οικογένεια, απειλείται με εξαφάνιση, παρ' όλες τις προσπάθειες να διατηρηθεί. Οικονομία των Ιροκουά Georges Fronval, La Véritable Histoire des Indiens peaux-rouges, édition Nathan, 1972 Jack Utter, American Indians, National Woodlands Publishing company Lake Ann, Michigan, 1997, ISBN 0-9628075-2-4 Aperçu des mœurs et coutumes des Agniers au XVIIe (traduit de l'anglais), Aurélien Boisvert, Éditions 101, 1991 Les Iroquois et la guerre de sept ans (traduit de l'anglais), de D. Peter MacLeod, VLB éditeur, 2000, ISBN 2-89005-713-5 Iroquoisie 1534-1652, Tome 1, de Léo-Paul Desrosiers, Les Éditions du Septentrion, 1998, ISBN 2-89448-081-4 Iroquoisie 1652-1665, Tome 2, de Léo-Paul Desrosiers, Les Éditions du Septentrion, 1998, ISBN 2-89448-106-3 Iroquoisie 1688-1701, Tome 4, de Léo-Paul Desrosiers, Les Éditions du Septentrion, 1998, ISBN 2-89448-124-1 Nation iroquoise, par Aurélien Boisvert, Éditions 101, 1997. Pierre Millet en Iroquoisie au XVIIe : le sachem portrait la soutane, de Daniel St-Arnaud, Éditions du Septentrion, 1998, ISBN 2-89448-111-X Prisonniers des Agniers, par Aurélien Boisvert, Éditions 101, 1994, ISBN 2-9802726-3-9 Voyage chez les Onnontagués (second voyage de Radisson)(traduit en français), Aurélien Boisvert, Éditions 101, 1998. Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Hello στο Wikimedia Commons
Το όνομα Ιροκουά, αναφέρεται και ως Ιροκέζοι, δόθηκε σε ένα σύνολο φυλών ιθαγενών Αμερικανών, μελών μιας συνομοσπονδίας (Ένωση των πέντε, και αργότερα των έξι Εθνών). Σήμερα τα μέλη των φυλών αυτών (περ. 50.000) βρίσκονται διασκορπισμένα ανάμεσα στον Καναδά (Οντάριο, Κεμπέκ) και τις Ηνωμένες Πολιτείες (Πολιτεία της Νέας Υόρκης, Ουισκόνσιν, Οκλαχόμα). Η ονομασία Ιροκουά, προέρχεται από τη λέξη αλγκονγκίν που σημαίνει «τα ερπετά». Οι ίδιοι έχουν αμφισβητήσει τη χρήση αυτού του όρου. Ως συλλογικό αυτοπροσδιορισμό χρησιμοποιούν έναν όρο που παραπέμπει στην κοινωνική τους οργάνωση που σημαίνει «το μεγάλο σπίτι».
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%99%CF%81%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%AC
Αντρέι Κοροτάγεφ
Andrey Korotayev. Ancient Yemen. Oxford: Oxford University Press, 1995. ISBN 0-19-922237-1. Andrey Korotayev. Pre-Islamic Yemen. Wiesbaden: Harrassowitz Verlag, 1996. ISBN 3-447-03679-6. Andrey Korotayev. World Religions and Social Evolution of the Old World Oikumene Civilizations: A Cross-cultural Perspective. New York: Edwin Mellen Press, 2004. Korotayev A., Malkov A., Khaltourina D. Introduction to Social Macrodynamics: Secular Cycles and Millennial Trends. Moscow: URSS, 2006. Korotayev Α., Malkov Α., Khaltourina D. Introduction to Social Macrodynamics: Secular Cycles and Millennial Trends. Moscow: URSS, 2006. Korotayev Α. & Khaltourina D. Introduction to Social Macrodynamics: Secular Cycles and Millennial Trends in Africa. Moscow: URSS, 2006. A. Markov, & A. Korotayev (2007) «Phanerozoic marine biodiversity follows a hyperbolic trend» Palaeoworld 16/4: 311-318. Russian Demographic Crisis in Cross-National Perspective. Russia and Globalization: Identity, Security, and Society in an Era of Change / Ed. by D. W. Blum. Baltimore, MD: Johns Hopkins University Press, 2008. P. 37-78. Korotayev A., Zinkina J. Egyptian Revolution: A Demographic Structural Analysis. Entelequia. Revista Interdisciplinar 13 (2011): 139-165. Πλήρης Βιβλιογραφία Πρόγνωση με μαθηματική ακρίβεια Άρθρο για τον Κοροτάεφ στο InterSci Complexity wiki (με πλήρη κατάλογο εκδόσεων) Introduction to Social Macrodynamics: Compact Macromodels of the World System Growth Introduction to Social Macrodynamics: Secular Cycles and Millennial Trends at InterSci Complexity wiki Mellen Press' Information on Andrey Korotayev Reconsidering Weber: Literacy and the Spirit of Capitalism Secular Cycles and Millennial Trends Secular Cycles and Millennial Trends in Egypt Chapter 3: "A Compact Macromodel of World Economic and Demographic Growth" of Introduction to Social Macrodynamics: Compact Macromodels of the World System Growth(Moscow, URSS, 2006) A Spectral Analysis of World GDP Dynamics: Kondratieff Waves, Kuznets Swings, Juglar and Kitchin Cycles in Global Economic Development, and the 2008–2009 Economic Crisis. Structure and Dynamics. 2010. Vol.4. #1. P.3-57 (with Sergey Tsirel). Andrey V. Korotayev
Ο Αντρέι Κοροτάγεφ (Андре́й Вита́льевич Корота́ев, Μόσχα, 17 Φεβρουαρίου 1961) είναι Ρώσος ανθρωπολόγος, ιστορικός και ο οικονομολόγος. Η εισφορά του εντοπίζεται σε τρεις κύριους τομείς: μελέτες της μακροπρόθεσμης εξέλιξης των πολιτικών συστημάτων διαπολιτισμικές μελέτες μοντελοποίηση της κοινωνικής, οικονομικής και ιστορικής δυναμικής]].[1]. Το βασικό του μεθοδολογικό εργαλείο ήταν η χρήση οικονομιών κλίμακας σε μακροοικονομικά μοντέλα Είναι επίσης γνωστός για τη θεωρία της κοινωνικής εξέλιξης.Τα έργα του εκδόθηκαν στη Γαλλία, ΗΠΑ, Αγγλία, Γερμανία, Ρωσία, Αυστρία, Σουηδία, Βέλγιο, Ισπανία,Ιταλία, Ουγγαρία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία, την Κίνα, την Ουκρανία, την Ιαπωνία, τη Νορβηγία, την Τουρκία, την Αίγυπτο, την Υεμένη, και πολλές άλλες χώρες.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%81%CE%AD%CE%B9_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%84%CE%AC%CE%B3%CE%B5%CF%86
Κονσταντέν Σαμυέλ Ραφινέσκ
Ο Ραφινέσκ γεννήθηκε στον Γαλατά, ένα προάστιο (νυν συνοικία) της Κωνσταντινούπολης, στην τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία. Πατέρας του ήταν ο Φ.Ζ. Ραφινέσκ, Γάλλος έμπορος από τη Μασσαλία, και μητέρα του η M. Σμαλτς, γερμανικής καταγωγής αλλά γεννημένη στην Πόλη. Ο πατέρας πέθανε στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ περί το 1793. Ο Ραφινέσκ πέρασε τα νιάτα του στη Μασσαλία και εκεί έγινε ένας αυτοδίδακτος μορφωμένος άνθρωπος, ενώ δεν σπούδασε ποτέ σε πανεπιστήμιο. Σε ηλικία 12 ετών είχε ήδη αρχίσει να συλλέγει φυτά σε ένα φυτολόγιο. Στα 14 είχε μάθει μόνος του την αρχαία ελληνική και τη λατινική γλώσσα, επειδή ήθελε να συμβουλεύεται τις υποσημειώσεις των βιβλίων που διάβαζε στη βιβλιοθήκη της γιαγιάς του. Το 1802 ταξίδεψε στη Φιλαδέλφεια μαζί με τον νεότερο αδελφό του. Περιηγήθηκαν την Πενσυλβάνια και το Ντέλαγουερ, όπου ο Κονσταντέν γνώρισε τους περισσότερους από τους λίγους βοτανολόγους της νέας τότε χώρας των ΗΠΑ.Το 1805 ο Ραφινέσκ επέστρεψε στην Ευρώπη με τη συλλογή βοτανικών δειγμάτων του και εγκαταστάθηκε στο Παλέρμο της Σικελίας, όπου έμαθε και την ιταλική γλώσσα. Ασχολήθηκε με το εμπόριο, και σημείωσε τέτοια επιτυχία, ώστε είχε αρκετά χρήματα για να αφιερωθεί πλέον αποκλειστικά στη μελέτη της φυσικής ιστορίας. Για λίγο πάντως εργάσθηκε ως γραμματέας του Αμερικανού προξένου στην πόλη. Κατά την παραμονή του στη Σικελία μελέτησε και εκεί τα φυτά και τα ψάρια, βαφτίζοντας πολλά νέα είδη τους. Το 1808 εκλέχθηκε εταίρος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών. Ο Ραφινέσκ είχε μια «σύζυγο», με την οποία όμως δεν είχαν παντρευτεί επισήμως «με χαρτιά», και έτσι όταν ο γιος τους πέθανε το 1815, την εγκατέλειψε και επέστρεψε για πάντα στις ΗΠΑ. Αλλά το πλοίο του βούλιαξε κοντά στην ακτή του Κονέκτικατ και έχασε όλα του τα βιβλία (50 κούτες) και όλα τα δείγματα που είχε πάρει μαζί του (μόνο τα κοχύλια ήταν περισσότερα από 60 χιλιάδες). Εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη και έγινε ένα από τα ιδρυτικά μέλη του «Λυκείου Φυσικής ιστορίας», της σημερινής Ακαδημίας Επιστημών της Νέας Υόρκης. Το 1817 ωστόσο, το βιβλίο του Florula Ludoviciana (= «Χλωρίδα της Πολιτείας Λουιζιάνα») επικρίθηκε σφοδρά από τους βοτανολόγους, γεγονός που δημιούργησε κακό προηγούμενο για τα μετέπειτα έργα του. Το 1818 είχε συλλέξει περισσότερα από 250 νέα δείγματα φυτών και ζώων. Το θέρος του 1818, στο Χέντερσον του Κεντάκυ, ο Ραφινέσκ γνώρισε τον φυσιοδίφη Τζον Τζέιμς Οντιμπόν και μάλιστα διέμεινε στο σπίτι του τρεις περίπου εβδομάδες.Το 1819 ο Ραφινέσκ έγινε καθηγητής της βοτανικής στο «Τρανσυλβάνειο Πανεπιστήμιο» στο Λέξινγκτον, όπου παρέδιδε επίσης ιδιαίτερα μαθήματα γαλλικών, ιταλικων και ισπανικών. Είχε μια γνωριμία με τον Τζων Ντ. Κλίφορντ, έναν έμπορο που ενδιαφερόταν για τους αρχαίους «τύμβους» που διασώζονταν σε όλη την κοιλάδα του ποταμού Οχάιο. Συνεργάσθηκαν έτσι επί του θέματος, με τον Κλίφορντ να διεξάγει την αρχειακή έρευνα, αναζητώντας την προέλευση αυτών των λοφίσκων, και τον Ραφινέσκ να τους μετρεί και να τους χαρτογραφεί. Ο Ραφινέσκ άρχισε να καταγράφει όλα τα άγνωστα ως τότε είδη φυτών και ζώων που συναντούσε σε περιηγήσεις του σε όλο το Κεντάκυ. Την άνοιξη του 1826 παραιτήθηκε από το πανεπιστήμιο και άρχισε να ταξιδεύει και να δίνει διαλέξεις σε διάφορα μέρη. Προσπάθησε να ιδρύσει περιοδικό και βοτανικό κήπο, αλλά χωρίς επιτυχία. Τελικώς εγκαταστάθηκε οριστικά στη Φιλαδέλφεια, καθώς ήταν τότε κέντρο εκδοτικής δραστηριότητας και επιστημονικής έρευνας. Εκεί εξέδωσε το περιοδικό The Atlantic Journal and Friend of Knowledge, a Cyclopædic Journal and Review, το οποίο επέζησε για μόλις οκτώ τεύχη (1832-1833). Ο Ραφινέσκ πέθανε από καρκίνο του στομάχου και του ήπατος στη Φιλαδέλφεια, σε ηλικία 56 ετών. Είναι πιθανό ότι ο καρκίνος προήλθε από την αυτοθεραπεία του μερικά χρόνια νωρίτερα με ένα φαρμακευτικό μείγμα που περιείχε αδίαντο. Τάφηκε στον πρόδρομο του σημερινού Κοιμητηρίου Ρόναλντσον, αλλά τον Μάρτιο του 1924, έγινε μετακομιδή των οστών του στο «Τρανσυλβάνειο Πανεπιστήμιο», όπου εναποτέθηκαν σε τάφο υπό την επιγραφή «Τιμή σε κείνον για τον οποίο αυτή καθυστέρησε.» Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Constantine Samuel Rafinesque στο Wikimedia Commons
Ο Κονσταντέν Σαμυέλ Ραφινέσκ-Σμαλτς (γαλλ. Constantine Samuel Rafinesque-Schmaltz, 22 Οκτωβρίου 1783 – 18 Σεπτεμβρίου 1840) ήταν Γάλλος αυτοδίδακτος πολυμαθής, που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και μεγάλωσε στη Γαλλία. Νεότατος ακομα ταξίδεψε στις ΗΠΑ και τελικώς εγκαταστάθηκε στο Οχάιο το 1815. Εκεί συνεισέφερε στη βοτανική, τη ζωολογία, τη μυκητολογία και τη μελέτη των προϊστορικών τύμβων της Βόρειας Αμερικής. Επιπλέον μελέτησε τις αρχαίες Μεσοαμερικανικές γλώσσες. Ο Ραφινέσκ ήταν μια εκκεντρική ιδιοφυΐα. Αν και αυτοδίδακτος, αρίστευσε σε διάφορες περιοχές της ανθρώπινης γνώσεως και συνέγραψε πολλές εργασίες ανθρωπολογίας, βιολογίας, γεωλογίας και γλωσσολογίας, αλλά δεν τιμήθηκε για το έργο του σε κάποια από αυτές τις επιστήμες όσο ζούσε. Στην πραγματικότητα ήταν μάλλον περιφρονημένος από την αμερικανική επιστημονική κοινότητα και οι εργασίες που υπέβαλε απορρίπτονταν αυτομάτως από τα κυριότερα επιστημονικά περιοδικά. Ανάμεσα στις θεωρίες του ήταν η άποψη ότι οι πρόγονοι των σημερινών Ινδιάνων της Αμερικής είχαν μεταναστεύσει στην ήπειρο από την Ασία διαβαίνοντας από τον Βερίγγειο πορθμό (αποδείχθηκε σωστή), και ότι η αμερικανική ήπειρος κατοικείτο από μαύρους ιθαγενείς ήδη την εποχή της πρώτης ευρωπαϊκής αφίξεως (λανθασμένη).
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%BF%CE%BD%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AD%CE%BD_%CE%A3%CE%B1%CE%BC%CF%85%CE%AD%CE%BB_%CE%A1%CE%B1%CF%86%CE%B9%CE%BD%CE%AD%CF%83%CE%BA
Γκέτο του Μαρτσινκόνις
Σύμφωνα με μια λιθουανική αναφορά της 26ης Ιουλίου 1941, υπήρχαν 324 Εβραίοι, συμπεριλαμβανομένων 50 παιδιών κάτω των 6 ετών, που ζούσαν στο Μαρτσινκόνις. Πιθανότατα στις αρχές Νοεμβρίου 1941 (άλλες πηγές αναφέρουν την άνοιξη του 1942 μετά το Πάσχα), δόθηκε εντολή για την ίδρυση του γκέτο κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό του σιδηρόδρομου Αγίας Πετρούπολης - Βαρσοβίας. Μετά από δωροδοκίες από τη Γιούντενρατ, η περιοχή του γκέτο επεκτάθηκε από τρία σπίτια σε 14. Το γκέτο κάλυπτε μία περιοχή 15 εκταρίων που περιβαλλόταν από συρματοπλέγματα και στέγασε αρκετές δεκάδες Εβραίους από γειτονικές πόλεις και χωριά, συμπεριλαμβανομένων των Ρούντνια, Καμπελιάι, Βαλκινινκάι, Μπουτριμόνις και Βαρένα.Οι συνθήκες διαβίωσης στο γκέτο ήταν καλύτερες από ότι σε άλλα εβραϊκά γκέτο. Το γκέτο είχε τη δική του μικρή εβραϊκή αστυνομική δύναμη, υπό τις οδηγίες του Μπέρκε Άιζενστατ. Οι περισσότεροι τρόφιμοι αναγκάστηκαν να εργαστούν στο σιδηροδρομικό σταθμό, στους δρόμους, στη δασοκομία ή στο εργοστάσιο κονσερβοποίησης μανιταριών, αλλά μερικοί κατάφεραν να διατηρήσουν το προπολεμικό τους εμπόριο. Το καλοκαίρι του 1942, 70 Εβραίοι επιζώντες έφτασαν στο γκέτο φέρνοντας αναφορές μαζικών δολοφονιών και άλλων φρικαλεοτήτων. Αυτό αύξησε τις εντάσεις και μια ομάδα νεαρών Εβραίων σχεδίαζαν να ξεφύγουν και να ενταχθούν στους Εβραίους παρτιζάνους. Η Γιούντενρατ έβαλε λαθραία ακόμη και 12 όπλα στο γκέτο. Στις 2 Νοεμβρίου 1942, δόθηκαν εντολές για εκκαθάριση του γκέτο και μεταφορά των Εβραίων στα στρατόπεδα εξόντωσης της Τρεμπλίνκα και του Άουσβιτς. Μια ομάδα 15 Γερμανών, υπό τη διοίκηση του Gendarmerie Hauptwachmeister Άλμπερτ Βίετζκε, διέταξε τους Εβραίους να συγκεντρωθούν στην είσοδο στις 8 π.μ. για να «μεταφερθούν για εργασία». Οι μάρτυρες παρουσιάζουν διαφορετικές αναφορές για τα περαιτέρω γεγονότα. Σύμφωνα με μια επίσημη καταγγελία που γράφτηκε από τον δασοφύλακα Χανς Λέμαν, δύο από τους Γερμανούς άνοιξαν πυρ εναντίον του πλήθους των Εβραίων χωρίς εύλογη αιτία. Άλλοι συγγραφείς παρουσιάζουν τα γεγονότα ως εξέγερση εμπνευσμένη από τον Άαρον Κομπρόφσκι, πρόεδρο της Γιούντενρατ. Οι πανικοβλημένοι Εβραίοι προσπάθησαν να ξεφύγουν από το φράχτη στο κοντινό δάσος ή να επιστρέψουν στο γκέτο. Οι Γερμανοί έψαξαν έπειτα το γκέτο, πυροβολώντας οποιονδήποτε Εβραίο και καταστρέφοντας πέντε μυστικές αποθήκες με χειροβομβίδες. Συνολικά, πυροβολήθηκαν 105 ή 132 Εβραίοι.Τις επόμενες εβδομάδες, Γερμανοί και τοπικοί συνεργάτες έψαχναν τους Εβραίους που διέφυγαν και περίπου 90 έως 100 Εβραίοι σκοτώθηκαν. Μια ομάδα 21 Εβραίων, συμπεριλαμβανομένων 7 γυναικών, πυροβολήθηκαν όταν το κρησφύγετό τους κοντά στο χωριό Μουστεΐκα προδόθηκε από έναν ντόπιο άνδρα. Περίπου 46 Εβραίοι επέζησαν του πολέμου, κυρίως ως μέλη της παρτιζανικής ομάδας του Κομπρόφσκι, που αναγνωρίστηκε ως μέρος της ταξιαρχίας του Νταβίντοφ των σοβιετικών παρτιζάνων το 1943.Ο Χανς Λέμαν, ο οποίος είχε προσχωρήσει στο Ναζιστικό Κόμμα το 1933, ερευνήθηκε και αποφασίστηκε πως ήταν συμπονετικός με τους Εβραίους και τους επέτρεψε να διαφύγουν. Δυσφημίστηκε και μετατέθηκε. Το 1943, Εβραίοι αντάρτες εκτροχίασαν ένα γερμανικό τρένο ανατολικά του Μπιαουίστοκ. Ο Λέμαν ήταν μεταξύ των Γερμανών που συνελήφθησαν. Αναγνωρίστηκε από έναν από τους δραπέτες του Μαρτσινκόνις και εκτελέστηκε για το ρόλο του στη σφαγή.
Το Γκέτο του Μαρτσινκόνις ή Γκέτο του Μαρτσινκάντσε ήταν ένα μικρό ναζιστικό γκέτο που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος στο Μαρτσινκόνις (προπολεμικά στη Δεύτερη Πολωνική Δημοκρατία, κατά τον πόλεμο στην Περιοχή Μπιαουίστοκ, μεταπολεμικά στη Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Λιθουανίας). Υπήρξε από τον Νοέμβριο του 1941 έως τον Νοέμβριο του 1942 και στεγάσε 300 έως 400 Εβραίους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BA%CE%AD%CF%84%CE%BF_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%BD%CE%BA%CF%8C%CE%BD%CE%B9%CF%82
Χαρίτων ο Αφροδισιεύς
Τίποτε δεν είναι γνωστό με βεβαιότητα για τον Χαρίτωνα πέρα ​​από όσα αναφέρει στο μυθιστόρημά του, όπου συστήνεται ως «Χαρίτων της Αφροδισιάδας, γραμματέας του ρήτορα Αθηναγόρα». Μια πρώτη θεωρία, που αργότερα διαψεύστηκε, ήταν ότι το όνομα «Χαρίτων» ήταν ψευδώνυμο που επιλέχθηκε για να ταιριάζει στο ρομαντικό περιεχόμενο του έργου του, αλλά οι σύγχρονοι μελετητές συμφωνούν ότι «Χαρίτων» και «Αθηναγόρας» απαντώνται συχνά ως ονόματα σε επιγραφές στην Αφροδισιάδα. Η πιο πρόσφατη πιθανή ημερομηνία κατά την οποία ο Χαρίτων θα μπορούσε να γράψει μαρτυρείται από παπύρους που περιέχουν αποσπάσματα του έργου του, τα οποία μπορούν να χρονολογηθούν παλαιογραφικά περίπου έως το 200 μ.Χ. Η ανάλυση της γλώσσας του Χαρίτωνα έχει δημιουργήσει μια σειρά από προτάσεις για χρονολόγηση. Τον 19ο αιώνα, πριν από την ανακάλυψη των παπύρων, προτάθηκε μια χρονολόγηση μέχρι τον 6ο αιώνα, ενώ σύγχρονοι μελετητές υποστηρίζουν ότι γράφηκε το δεύτερο μισό του 1ου αιώνα ή στις αρχές του 2ου αιώνα. Στο μυθιστόρημα του Χαρίτωνα, παρουσιάζεται ήδη ξεκάθαρα ανεπτυγμένο το τυπικό σχήμα όλων των ελληνικών ρομαντικών μυθιστορημάτων: η οργή της Αφροδίτης, το ναυάγιο, ο φανταστικός θάνατος ενός από τους ήρωες, η πώληση σε σκλαβιά, η σταύρωση, οι επιστολές, τα προφητικά όνειρα. Οι ήρωες, λόγω της ομορφιάς τους, δέχονται επίθεση από άλλους, αλλά παραμένουν πιστοί στην αγάπη τους. Ο Χαρίτων διαφέρει από τους άλλους μυθιστοριογράφους στην απλότητα και την τεχνική: δεν παρουσιάζει δεύτερο θέμα με ένα άλλο ερωτευμένο ζευγάρι, εκτεταμένες σοφιστικές παρεμβολές, ψευδοεπιστημονικούς συλλογισμούς και μια πληθώρα απίστευτων περιπετειών. Κύριο άρθρο: Τα περί Χαιρέαν και Καλλιρρόην Το μυθιστόρημα του Χαρίτωνα αποτελείται από 8 τόμους και έχει σωθεί μόνο σε ένα χειρόγραφο του 13ου αιώνα. Δημοσιεύτηκε τον 18ο αιώνα και δεν εκτιμήθηκε ιδιαίτερα μέχρι τον 20ό. Παρόλα αυτά δίνει μια εικόνα για την ανάπτυξη της αρχαίας πεζογραφίας. Η ιστορία τοποθετείται σε ένα ιστορικό υπόβαθρο του 400 π.Χ. Στις Συρακούσες, ο Χαιρέας ερωτεύεται παράφορα την πανέμορφη Καλλιρόη. Είναι κόρη του Ερμοκράτη, ήρωα της αντίστασης των Συρακουσίων κατά τη σικελική εκστρατεία των Αθηναίων, θέτοντας έτσι την αφήγηση στον χρόνο και το κοινωνικό περιβάλλον. Οι δύο νέοι παντρεύονται στην αρχή του μυθιστορήματος και όλα τους υπόσχονται ένα λαμπρό μέλλον. Αλλά ακολουθεί ο χωρισμός τους και μια ατελείωτη σειρά από περιπέτειες, μηχανορραφίες, φόνος, νεκροφάνεια, ταξίδια, αιχμαλωσίες κ.α. που τελικά οδηγούν στην ευτυχή κατάληξη του μυθιστορήματος, με τους δύο συζύγους να ξανασμίγουν. Παρά τις ελευθερίες που πήρε ο Χαρίτων με τα ιστορικά δεδομένα και τους αναχρονισμούς, είχε ξεκάθαρο στόχο να τοποθετήσει την ιστορία του σε μια περίοδο πολύ πριν από τη ζωή του. Ο Τόμας Χεγκ έχει υποστηρίξει ότι αυτή η επιλογή του σκηνικού καθιστά το έργο σημαντικό πρόδρομο του σύγχρονου ιστορικού μυθιστορήματος. Η ανακάλυψη πέντε ξεχωριστών παπύρων του μυθιστορήματος του Χαρίτωνα στην Οξύρρυγχο και την Καράνη στην Αίγυπτο πιστοποιούν τη δημοτικότητα του έργου. Ένα απόσπασμα, προσεκτικά γραμμένο σε ακριβή περγαμηνή, υποδηλώνει ότι κάποιοι, τουλάχιστον, από τους αναγνώστες ήταν μέλη τοπικής ανώτερης τάξης. Πέρα από την υπερβολικά περίπλοκη πλοκή, πρέπει να σημειωθεί η υφολογική και γλωσσική ικανότητα του συγγραφέα, οι συνεχείς αναφορές του σε παλαιότερα ελληνικά και λατινικά έργα: περιλαμβάνει αποσπάσματα από τον Όμηρο, την τραγωδία και την κωμωδία, με ιδιαίτερη αναφορά στον Μένανδρο και τον Τερέντιο, και το έργο του Απουλήιου. Επιπλέον, πρέπει να σημειωθεί η επιστημονική ακρίβεια στην περιγραφή ιατρικών φαινομένων, μια πτυχή λιγότερο παρούσα στα άλλα ελληνικά μυθιστορήματα.
Ο Χαρίτων ο Αφροδισιεύς ήταν αρχαίος Έλληνας συγγραφέας που γεννήθηκε στην Αφροδισιάδα της Καρίας. Η περίοδος που έζησε είναι άγνωστη, το πιο πιθανό θεωρείται ότι ήταν στα μέσα του 1ου αιώνα ή τον 2ο αιώνα, την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Είναι ο συγγραφέας του μυθιστορήματος Τα περί Χαιρέαν και Καλλιρρόην που είναι το αρχαιότερο από τα πέντε ακέραια σωζόμενα αρχαία ελληνικά μυθιστορήματα και το μόνο που χρησιμοποιεί φαινομενικά ιστοριογραφικά στοιχεία για αληθοφάνεια σε συνδυασμό με στοιχεία της ελληνικής μυθολογίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%BF_%CE%91%CF%86%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%B9%CF%83%CE%B9%CE%B5%CF%8D%CF%82
Κύπελλο ΟΥΕΦΑ 2007-2008
Η κλήρωση έγινε στη Νιόν της Ελβετίας στις 29 Ιουνίου 2007. Τα παιχνίδια έγιναν στις 19 Ιουλίου και 2 Αυγούστου 2007. 1 Το ματς αυτό έγινε στο Βελιγράδι. 2 Η Παρτιζάν Βελιγραδίου αποκλείστηκε λόγω επεισοδίων των οπαδών της στο ματς στο Μόσταρ. 3 Το ματς αυτό έγινε στο Ferenc Szusza Stadium και όχι στο γήπεδο της ΜΤΚ Βουδαπέστης, επειδή το τελευταίο κρίθηκε ακατάλληλο από την ΟΥΕΦΑ. 4 Το ματς αυτό έγινε στο Zimbru Stadium στο Κισινάου και όχι στο γήπεδο της Νίστρου Οτάτσι, επειδή το τελευταίο κρίθηκε ακατάλληλο από την ΟΥΕΦΑ. Η κλήρωση έγινε στη Νιόν της Ελβετίας στις 3 Αυγούστου 2007. Τα παιχνίδια έγιναν στις 16 Αυγούστου και 30 Αυγούστου 2007. Η κλήρωση έγινε στο Μονακό στις 31 Αυγούστου 2007. Τα παιχνίδια έγιναν στις 20 Σεπτεμβρίου και 4 Οκτωβρίου 2007. 1 Το ματς έγινε στο Πανθεσσαλικό Στάδιο στο Βόλο και όχι στο Στάδιο Αλκαζάρ, φυσική έδρα της Λάρισας, επειδή το τελευταίο κρίθηκε ακατάλληλο από την Ουέφα. Η κλήρωση έγινε στη Νιόν της Ελβετίας στις 9 Οκτωβρίου 2007. Οι τρεις πρώτες ομάδες (επισημαίνονται με πράσινη σκιά) κάθε ομίλου προκρίθηκαν στην επόμενη φάση. Η κλήρωση για τη φάση των 32 έγινε την Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2007 στη Νιόν της Ελβετίας. Οι οχτώ νικητές των ομίλων κληρώθηκαν εναντίον των οχτώ τρίτων και οι οχτώ δεύτεροι των ομίλων κληρώθηκαν εναντίον των οχτώ τρίτων των ομίλων του Τσάμιονς Λιγκ της περιόδου. Δεν κληρώθηκαν μεταξύ τους ομάδες που προέρχονταν από τον ίδιο όμιλο και την ίδια χώρα. Τα πρώτα παιχνίδια έγιναν στις 13 και 14 Φεβρουαρίου 2008. Οι ρεβάνς έγιναν στις 21 Φεβρουαρίου 2008. Η κλήρωση για τη φάση των 16 έγινε κι αυτή στις 21 Δεκεμβρίου 2007 στη Νιόν της Ελβετίας. Οι πρώτοι αγώνες παίχτηκαν στις 6 Mαρτίου 2008. Οι ρεβάνς έγιναν στις 12 και 13 Μαρτίου 2008. Από αυτή τη φάση και μετά, ομάδες από τον ίδιο όμιλο ή την ίδια χώρα μπορούν να κληρωθούν αντιμέτωπες. Η κλήρωση για τα προημιτελικά και τα ημιτελικά έγινε την Παρασκευή 14 Μαρτίου στη Νιόν της Ελβετίας. Οι πρώτοι αγώνες διεξήχθησαν στις 3 Απριλίου και οι επαναληπτικοί στις 10 Απριλίου 2008. Οι ημιτελικοί έγιναν στις 24 Απριλίου και 1 Μαΐου 2008. Ο τελικός έγινε στο Σίτι οφ Μάντσεστερ Στέιντιουμ στο Μάντσεστερ της Αγγλίας στις 14 Μαΐου 2008 ανάμεσα στην Γκλάσγκοου Ρέιντζερς απο τη Σκωτία και τη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης από τη Ρωσία. Η Ζενίτ κέρδισε το ματς 2-0 με γκολ των Ίγκορ Ντενίσοφ και Κονσταντίν Ζιριάνοφ και κατέκτησε τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο στην ιστορία της. Οι πρώτοι σκόρερς του Κυπέλλου Ουέφα 2007-08 είναι οι παρακάτω: Sources: Top Scorers Final - Wednesday 14 May 2008 (after match) Uefa ιστορία του κυπέλλου [1] Europa League 2007-08
Το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ της αγωνιστικής περιόδου 2007-2008 ήταν το 37ο που διοργανώθηκε. Ο τελικός έγινε στο Σίτι οφ Μάντσεστερ Στέιντιουμ στο Μάντσεστερ της Αγγλίας στις 14 Μαΐου 2008 ανάμεσα στην Γκλάσγκοου Ρέιντζερς απο τη Σκωτία και τη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης από τη Ρωσία. Η Ζενίτ κέρδισε το ματς 2-0 με γκολ των Ίγκορ Ντενίσοφ και Κονσταντίν Ζιριάνοφ και κατέκτησε τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο στην ιστορία της. Ο πρώτος προκριματικός γύρος ξεκίνησε στις 19 Ιουλίου 2007 και η κυρίως διοργάνωση στις 20 Σεπτεμβρίου 2007. Συνολικά πήραν μέρος στη διοργάνωση (μαζί με τα προκριματικά) 123 ποδοσφαιρικά σωματεία. Κάθε ευρωπαϊκό κράτος συμμετείχε στη διοργάνωση με διαφορετικό αριθμό ομάδων (ανάλογα με τη βαθμολογία της χώρας από την UEFA). Για πρώτη φορά αγωνίστηκαν ομάδες και από μια νέα χώρα, το Μαυροβούνιο. Πρώτοι σκόρερς της διοργάνωσης αναδείχθηκαν οι Πάβελ Πογκρεμπνιάκ της Ζενίτ και Λούκα Τόνι της Μπάγερν Μονάχου οι οποίοι πέτυχαν αμφότεροι 10 τέρματα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%8D%CF%80%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%BF_%CE%9F%CE%A5%CE%95%CE%A6%CE%91_2007-2008
Αργυραίικα Καρδίτσας
Τα Αργυραίικα είναι ορεινός οικισμός μεγάλου υψομέτρου στο νοτιοδυτικό τμήμα του νομού Καρδίτσας, κοντά στα όρια με τον νομό Ευρυτανίας. Βρίσκεται στις δυτικές κλιτύς της κορυφής «Κούλια» (1.560 μ.) των Θεσσαλικών Αγράφων και στις ανατολικές όχθες του ποταμού Πετριλιώτη, δίπλα στο Πετρίλο και σε μέσο σταθμικό υψόμετρο 1.145. Απέχει περίπου 58 χλμ. ΝΔ. της Καρδίτσας. Ο οικισμός αναγνωρίστηκε το 1961 και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Πετρίλου του νομού Καρδίτσας. Με το ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997 αποσπάστηκε από την κοινότητα Πετρίλου και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Αθαμανών. Με το ΦΕΚ 87Α - 12/06/2010 αποσπάστηκε από την κοινότητα Αθαμανών και προσαρτήθηκε στην κοινότητα Αργιθέας. Η μονή Παναγίας στη βόρεια είσοδο του οικισμού Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα, 1996, 2006 (ΠΛΜ) Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, εκδ. 1963 (ΠΛ) Οργανισμός εκδόσεων «Ελλάδα», χάρτες (εκδ. Βαρελάς) Περιοδικό «Διακοπές», εκδ. Δ.Ο.Λ., 2010 Χάρτες «Ανάβαση» (Βόρεια Άγραφα, Λίμνη Πλαστήρα 1:50.000) Google Earth eetaa.gr
Τα Αργυραίικα είναι οικισμός της τοπικής κοινότητας Πετρίλου, της δημοτικής ενότητας Ανατολικής Αργιθέας, του δήμου Αργιθέας, της περιφερειακής ενότητας (τέως νομού) Καρδίτσας, στην περιφέρεια Θεσσαλίας, σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης. Πριν το σχέδιο Καποδίστριας και το πρόγραμμα Καλλικράτης, ανήκε στην επαρχία και νομό Καρδίτσης, στο γεωγραφικό διαμέρισμα Θεσσαλίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B3%CF%85%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%B9%CE%BA%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%AF%CF%84%CF%83%CE%B1%CF%82
Πρετσιόζα
Η Πρετσιόζα αναρτήθηκε στον νότιο πύργο μετά την καμπάνα των τριών μάγων που αναρτήθηκε το 1418. Η κατασκευή της ήταν δύσκολη και απέτυχε τρεις φορές μέχρι που η τέταρτη παραγωγή έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Από τις επιγραφές της μαθαίνουμε ότι υπήρχαν άλλες τρεις προγενέστερες καμπάνες πιο πριν, οι οποίες είχαν σχεδόν το ίδιο μέγεθος. Η χρονολογία της κατασκευής της δεν είναι γνωστή, ούτε και αυτή των προγενεστέρων. Η καμπάνα είναι αφιερωμένη στον άγιο Σιμων Πέτρο, στην Παναγία και στους τρεις μάγους με τα δώρα. Την εποχή της κατασκευής της ήταν η μεγαλύτερη καμπάνα ολόκληρης της Χριστιανικής Δύσης. INSIGNIS STATUS ECCLESIE PROVIDUS SENATUS * CONCILII SANCTE PARILES UOTIS CIUITATIS * HUIUS CUM RELIQUIS GEMINI SEXUS DEO NOTIS * DENUO CONFLARI DANT ME SIMUL ET REOUARI * SUM[M]E CHRISTIFERE PETRI REGUM SUB HONORE * ◊ * ◊ * ◊ * CANTUM REDDO CHORIS UETITUM PRO SINGULIS HORIS * TERQ REFORMATA QUATRO PRECIOSA UOCATA * MILLE QUADRINGENTIS QUADRAGENIS OCTO DONATIS * DUM SONO TRISTATUR DEMON XPS UENERATUR * BRODERMAN HEINRICH CLOIT CHRISTIAN HANT GEMACHET MICH * ◊ * Άνθη (*) και ρόμβοι (◊) είναι μέρος της επιγραφής. Schaeben, J.: Domglocken, in: Kölner Domblatt (6/7), Köln 1952. Kaltenbach, J.: Die Pretiosa, in: Kölner Domblatt (31/32), Köln 1970. Seidler, M.: Die Kölner Domglocken (Dokumentations-CD mit ausführlichem Beiheft, 2. Aufl.), Köln 2000. Huiskes, Manfred: Kölner Geläute und Glocken des Mittelalters. T.3: Der Gießvertrag der Pretiosa von 1448, in: Jahrbuch für Glockenkunde (17/18), 2005–2006, S. 375–376. Poettgen, J.: 700 Jahre Glockenguss in Köln, S. 113ff. Παρουσίαση της καμπάνας από την επίσημη ιστοσελίδα του καθεδρικού ναού της Κολωνίας
Η καμπάνα Πρετσιόζα (λατ. pretiosus, πολύτιμη) είναι η δεύτερη καμπάνα στον καθεδρικό ναό της Κολωνίας. Κατασκευάστηκε το έτος 1448 από τους Κρίστιαν Κλόιτ και Χάινριχ Μπρόντερμανν στην Κολωνία. Αναρτήθηκε στο καμπαναριό του νοτίου πύργου. Θεωρείται μια από τις πιο καλλίφωνες καμπάνες του κόσμου τεκμήριο της υψηλής μεσαιωνικής τέχνης κωδωνοποιείας. Ήταν η μεγαλύτερη καμπάνα του καθεδρικού ναού μέχρι το 1875.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CE%B5%CF%84%CF%83%CE%B9%CF%8C%CE%B6%CE%B1
Αμυλάση
Ως προς το μηχανισμό δράσης οι αμυλάσες είναι δύο ειδών: Η α-αμυλάση έχει ανάγκη την παρουσία ασβεστίου για να δράσει. Διασπά ταχύτατα τις αλυσίδες του αμύλου σε τυχαία σημεία υδρολύοντας τους α-1,4 γλυκοζιτικούς δεσμούς. Το άμυλο μετατρέπεται τελικά σε ένα μίγμα μαλτοτριόζης, μαλτόζης και γλυκόζης.Υπάρχουν δυο είδη της α-αμυλάσης στον ανθρώπινο οργανισμό, η παγκρεατική αμυλάση και η αμυλάση των σιελογόνων αδένων, οι οποίες είναι ισοένζυμα. Όλα τα είδη θηλαστικών παράγουν αμυλάση στο πάγκρεας, αλλά μόνο κάποια από αυτά, όπως τα πρωτεύοντα θηλαστικά και τα τρωκτικά, παράγουν και αμυλάση των σιελογόνων αδένων. Στους ανθρώπους, η α-αμυλάση κωδικοποιείται από μια περιοχή που βρίσκεται στο χρωμόσωμα 1. Οι αμυλάσες του σάλιου και του παγκρεατικού υγρού είναι και οι δύο α-αμυλάσες. Η β-αμυλάση απαντάται σε φυτά, βακτήρια και μύκητες. Σε αντίθεση με την α-αμυλάση, δεν δρα σε τυχαία σημεία αλλά ενεργεί προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση (από το μη-αναγωγικό άκρο της αλυσίδας) και διασπά το άμυλο μόνο κάθε δύο δακτυλίους. Επομένως το αποκλειστικό προϊόν αποικοδόμησης είναι ο δισακχαρίτης μαλτόζη. Η αποικοδόμηση του αμύλου από τη β-αμυλάση κατά την ωρίμανση των φρούτων και η συσσώρευση μαλτόζης σε αυτά συντελεί στην μαλακή υφή, τη γλυκιά γεύση και την εμφάνιση καφέ χρωματισμού. Και η παγκρεατική αλλά και η αμυλάση των σιελογόνων αδένων έχουν παρόμοιες λειτουργίες. Και τα δυο ένζυμα ενεργοποιούνται σε ένα ελαφρώς όξινο pH και μπορούν να διασπάσουν το άμυλο πολύ γρήγορα, καθώς έχουν την ικανότητα να προσδένονται σε οποιοδήποτε μέρος του υποστρώματος. Στους ανθρώπους η πέψη του αμύλου γίνεται σε δύο διαφορετικά ξεχωριστά στάδια. Αρχικά, η σιελική αμυλάση προκαλεί μερική διάσπαση στα πολυμερή αμύλου. Στη συνέχεια, όταν το μίγμα φτάσει στο λεπτό έντερο, τότε υδρολύεται εκτενώς σε μικρότερα κομμάτια ολιγοσακχαριτών, όπως η γλυκόζη. Η διαφορά της λειτουργίας των αμυλάσων μπορεί να οφείλεται στη διαφορετική θέση ενεργοποίησης των δυο ενζύμων. Η αμυλάση του πλάσματος προέρχεται κυρίως από το πάγκρεας (P – ισοαμυλάση) και τους σιελογόνους αδένες (S - ισοαμυλάση). Η αμυλάση προσδιορίζεται στα ούρα και στο αίμα για τη διάγνωση της οξείας παγκρεατίτιδας. Για τη διάγνωση αυτής της ασθένειας προτιμάται η μέτρηση της δραστικότητας της P-ισοαμυλάσης του πλάσματος, αν και αρκετά αξιόπιστη κρίνεται και η μέτρηση της ολικής αμυλάσης. Η δραστικότητα της αμυλάσης του πλάσματος σε τιμές δεκαπλάσιες της φυσιολογικής τιμής, αποδεικνύει την εμφάνιση της οξείας παγκρεατίτιδας. Πολύ υψηλές τιμές που ξεπερνούν πέντε φορές την ανώτερη τιμή του εύρους αναφοράς, παρουσιάζονται στο 50% των περιπτώσεων, όπως στις μεσεντερικές αποφράξεις, στις ασθένειες οξείας απόφραξης της χολικής οδού, αλλά και στην οξεία παρωτίτιδα. Μικρότερες και πιο σπάνειες αυξήσεις μπορούν να εμφανιστούν σχεδόν σε κάθε οξεία κοιλιακή κατάσταση ή μετά από ένεση μορφίνης και άλλων φαρμάκων που προκαλούν σπασμούς στο σφιγκτήρα του Oddi. Η αμυλάση στον ορό αρχίζει να αυξάνεται 2-12 ώρες από την έναρξη της φλεγμονής και σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να παραμείνει αυξημένη για 3-5 μέρες. Ο χρόνος ημίσειας ζωής της αμυλάσης είναι 130 λεπτά και το 24% αυτής αποβάλλεται ακέραιο από τους νεφρούς, ενώ το άλλο καθαιρείται μέσω ενός εξωνεφρικού μηχανισμού. Η αμυλάση μπορεί να μετρηθεί σε πρωινά ούρα ή ούρα τυχαίας συλλογής. Τα ούρα μπορούν να συντηρηθούν για 2 ημέρες σε θερμοκρασία δωματίου, για 7 ημέρες σε ψύξη και για ένα μήνα σε κατάψυξη (- 20ο C). Ορός ή πλάσμα: 0 – 110 U/L Τυχαίο δείγμα ούρων: 0 – 400 U/L Οι τιμές αυτές δεν είναι αντιπροσωπευτικές για όλους τους ασθενείς γιατί τα αποτελέσματα αλλάζουν από εργαστήριο σε εργαστήριο, από τόπο σε τόπο, από την ηλικία και το φύλο. Οξεία ή χρόνια παγκρεατίτιδα, επιπλοκές παγκρέατος, όγκοι παγκρέατος. Παρωτίτιδα (ιογενής ή μικροβιακή), σιαλαδενίτιδα (λίθος, ακτινοβολία), νευρογενής ανορεξία ή βουλιμία. Νοσήματα χοληφόρων πόρων, διάτρηση πεπτικού έλκους, περιτονίτιδα, εντερική απόφραξη, σκωληκοειδίτιδα. Μεταβολική οξέωση, νεφρική ανεπάρκεια, κρανιοεγκεφαλική κάκωση, καρδιοπνευμονικό bypass. Μακροαμυλασσαιμία. Οικογενής υπεραμυλασσαιμία. Καρκίνος πνευμόνων. Καρκίνος ωοθηκών. Κύηση. Εγκαύματα. Τραύματα. Φάρμακα. Βλάβη στο πάγκρεας. Νεφρική νόσος. Καρκίνος παγκρέατος. Τοξιναιμία της κυήσεως. Ο προσδιορισμός της αμυλάσης είναι απαραίτητος για τη διάγνωση της οξείας παγκρεατίτιδας ή άλλων παγκρεατικών νοσημάτων. Ο ασθενής καταφθάνει στο νοσοκομείο με συμπτώματα κοιλιακού άλγους, ανορεξίας, απώλειας όρεξης ή ναυτίας. Η διάγνωση και ο προσδιορισμός της βαρύτητας της νόσου γίνειται με τη μέτρησης της αμυλάσης στον ορό και τα ούρα. Χρησιμοποιείται το υπόστρωμα 2-χλωρό-ρ-νιτροφαινύλ-α-D-μαλτοτριοζίδιο (CNP-G3). Η παρουσία του ενζύμου αμυλάση καταλύει την υδρόλυση του υποστρώματος CNP-G3 προς σχηματισμό έγχρωμης ένωσης 2-χλωρό-4 νιτροφαινόλη (CNP). Η αύξηση της απορρόφησης στα 405 nm είναι ανάλογη της δραστικότητας της αμυλάσης στο δείγμα. Σε περίπτωση που χρησιμοποιηθούν ούρα, θα πρέπει να γίνει αραίωση με απεσταγμένο νερό σε αναλογία 1 μέρος ούρα με 2 μέρη απεσταγμένο νερό. Σε περίπτωση λήψης δείγματος αίματος μετά από φλεβοπαρακέντηση δε θα πρέπει το αντιπηκτικό που βρίσκεται στο σωληνάριο να περιέχει κιτρικό οξύ, διότι η αμυλάση περιέχει ασβέστιο και το κιτρικό οξύ έχει την ικανότητα να δεσμεύει το ασβέστιο, με αποτέλεσμα να δίνει ψευδώς χαμηλά αποτελέσματα. Δεν θα πρέπει να έχει γίνει λήψη αλκοολούχου ποτού 24 ώρες πριν από τη λήψη δείγματος για εξέταση. Ο ασθενής θα πρέπει να μην έχει φάει ή πιεί κάτι για 2 ώρες πριν τη λήψη αίματος. Όσον αφορά τα ούρα 24ώρου, κατά τη συλλογή τους, κρίνεται απαραίτητο ο ασθενής να πίνει πολύ νερό για την αποφυγή της αφυδάτωσης. Σε περίπτωση λήψης φαρμάκων, είναι απαραίτητη η αναφορά αυτών στον υπεύθυνο γιατρό, διότι είναι πολύ πιθανό να επηρεάσουν τις τιμές της αμυλάσης.Υπάρχουν κάποια φάρμακα τα οποία επηρεάζουν την αμυλάση και δίνουν ψευδώς αυξημένα αποτελέσματα. Αυτά τα φάρμακα είναι τα εξής: Ασπιρίνη. Αντισυλληπτικά. Κορτικοστεροειδή. Ινδομεθακίνη. Μορφίνη. Πενταζοκίνη. Χολινεργικά φάρμακα. Αιθυλική αλκοόλη. Οι αμυλάσες μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν πρόσθετα σε τρόφιμα, και αναγράφονται με τον κωδικό Ε1100. Βρίσκουν εφαρμογή στην παρασκευή ψωμιού για τη μερική διάσπαση του αμύλου που υπάρχει στο αλεύρι προς απλούστερα σάκχαρα. Οι ζυμομύκητες που αποτελούν τη μαγιά μπορούν μετά να τραφούν με αυτά τα σάκχαρα, τα οποία μεταβολίζουν σε αιθανόλη και διοξείδιο του άνθρακα (ζύμωση). Το αποτέλεσμα είναι η ανάπτυξη γλυκιάς γεύσης και η διόγκωση του ψωμιού κατά το ψήσιμο. Αμυλάσες προστίθενται ως συστατικά και σε καθαριστικά ή απορρυπαντικά για να διευκολύνουν τη διάσπαση υπολειμμάτων ή λεκέδων από αμυλούχες τροφές. Marshall W. Κλινική βιοχημεία. Ιατρικές εκδόσεις Λίτσας 2000, Αθήνα, ISBN 960-372-014-3. Φύτου-Παλληκάρη A, Καρίκας Γ. Μαθήματα βιοχημείας. Εκδόσεις λύχνος 2009, Αθήνα, ISBN 978-960-6607-50-9. Beckett G, Walker S, Rae P, Ashby P. Κλινική βιοχημεία. Lecture notes 2010. Αθήνα, ISBN 978-960-394-688-5. Stryer, Lubert (1997). Βιοχημεία. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Μπόσκος, Δημήτριος (2004). Χημεία Τροφίμων. Εκδόσεις Γαρταγάνης.
Με τον όρο αμύλαση περιγράφεται το ένζυμο που μπορεί να αποικοδομεί το άμυλο σε υδατάνθρακες με μικρότερο μήκος αλυσίδας. Η διάσπαση του αμύλου από τις αμυλάσες γίνεται με υδρόλυση των γλυκοζιτικών δεσμών, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται πολυσακχαρίτες, ολιγοσακχαρίτες, δισακχαρίτες και τελικά γλυκόζη. Η αμυλάση είναι ένα ένζυμο που βρίσκεται σε αρκετά όργανα του σώματος από τα οποία τα κυριότερα είναι οι σιελογόνοι αδένες, τα νεφρά και τα όργανα του πεπτικού συστήματος. Αιτίες υψηλής αμυλάσης στο πλάσμα είναι η οξεία παγκρεατίτιδα, η κατανάλωση αλκοόλ, η χολοκυστίτιδα, η νόσος της χοληδόχου κύστης, η εντερική απόφραξη, η απόφραξη παγκρεατικού πόρου καθώς και ο καρκίνος, όπως για παράδειγμα ο καρκίνος του παγκρέατος. Οι φυσιολογικές τιμές της αμυλάσης στο αίμα είναι 60-120 U/ml Στον ανθρώπινο οργανισμό υπάρχουν δύο αμυλάσες, μία στο σάλιο (γνωστή και ως «πτυαλίνη») και μία στο παγκρεατικό υγρό. Η αμυλάση του σάλιου έχει ως σκοπό να ξεκινήσει τη διαδικασία διάσπασης του αμύλου σε απλούστερα σάκχαρα (κυρίως δεξτρίνες και μαλτόζη) σχεδόν ταυτόχρονα με τη λήψη της τροφής. Έτσι, κατά τη διάρκεια της μάσησης και της ανάμιξης της τροφής με το σάλιο ξεκινά ήδη η πέψη των αμυλούχων τροφών. Η διαδικασία αποικοδόμησης συνεχίζεται και ολοκληρώνεται στο λεπτό έντερο, με το μίγμα ενζύμων και ηλεκτρολυτών που εκκρίνεται από το πάγκρεας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BC%CF%85%CE%BB%CE%AC%CF%83%CE%B7
Διοικητική διαίρεση νομού Χανίων (πρόγραμμα Καποδίστριας)
Ο δήμος Χανίων έχει (πραγματικό) πληθυσμό 53.373 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Χανίων -- τα Χανιά [ 53.373 ] Ο δήμος Ακρωτηρίου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 10.321 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Αρωνίου [ 2.007 ] το Πιθάρι [ 1.048 ] ο Άγιος Νικόλαος [ 89 ] οι Ανεμόμυλοι [ 203 ] ο Ζορνάδης [ 0 ] τα Καθιανά (τα Καθανιά) [ 328 ] ο Παζινός (ο Παξινός) [ 339 ] Δ.δ. Κουνουπιδιανών [ 5.173 ] τα Κουνουπιδιανά [ 3.757 ] ο Καλαθάς [ 329 ] το Καμπάνι [ 185 ] ο Σταυρός [ 323 ] τα Χωραφάκια [ 579 ] Δ.δ. Μουζουρά [ 1.365 ] ο Μουζουράς [ 1.173 ] η Αγία Ζώνη [ 34 ] η Γαλήνη [ 72 ] το Καλόρρουμα [ 74 ] ο Κουμαρές [ 0 ] η Μονή Αγίας Τριάδος των Τζαγκαρόλων [ 12 ] Δ.δ. Στερνών [ 1.401 ] οι Στέρνες [ 773 ] το Αεροδρόμιο [ 282 ] το Κάτω Μαράθι [ 42 ] το Μαράθι [ 304 ] Δ.δ. Χωρδακίου [ 375 ] το Χωρδάκιον [ 357 ] η Ακρόπολη [ 18 ] η Μονή Κυρίας των Αγγέλων [ 0 ] Ο δήμος Ανατολικού Σελίνου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 1.468 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Καμπανού [ 245 ] ο Καμπανός [ 205 ] τα Μαράλια [ 40 ] Δ.δ. Επανωχωρίου [ 361 ] το Επανωχώρι [ 114 ] η Αγία Ειρήνη [ 84 ] ο Πρινές [ 133 ] ο Σελινιώτικος Γύρος [ 0 ] τα Τσισκιανά [ 30 ] Δ.δ. Ροδοβανίου [ 336 ] το Ροδοβάνι [ 122 ] ο Αγριλές [ 45 ] τα Καμάρια [ 37 ] η Λιβάδα [ 39 ] η Μάζα [ 93 ] Δ.δ. Σκάφης [ 167 ] η Σκάφη [ 70 ] το Αργαστήρι [ 35 ] η Πέρα Σκάφη [ 62 ] Δ.δ. Σούγιας [ 262 ] η Σούγια [ 109 ] το Κουστογέρακο [ 76 ] ο Λιβαδάς [ 24 ] η Μονή [ 53 ] Δ.δ. Τεμενίων [ 97 ] τα Τεμένια [ 77 ] τα Παππαδιανά [ 14 ] οι Στράτοι [ 6 ] Ο δήμος Αρμένων έχει (πραγματικό) πληθυσμό 3.250 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Καλυβών [ 1.419 ] οι Καλύβες [ 1.289 ] ο Τσιβαράς [ 130 ] Δ.δ. Αρμένων -- οι Αρμένοι [ 384 ] Δ.δ. Καρών Αποκορρώνου -- οι Καρές [ 54 ] Δ.δ. Μαχαιρών -- οι Μαχαιροί [ 81 ] Δ.δ. Νέου Χωρίου Αποκορρώνου -- το Νέο Χωριό [ 615 ] Δ.δ. Ραμνής [ 213 ] η Ραμνή [ 120 ] τα Κυριακοσέλλια [ 46 ] η Χιλιομουδού [ 47 ] Δ.δ. Στύλου [ 484 ] ο Στύλος [ 309 ] το Πρόβαρμα [ 89 ] ο Σαμωνάς [ 49 ] το Φαράγγι [ 37 ] Ο δήμος Βάμου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 2.932 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Βάμου [ 736 ] ο Βάμος [ 665 ] τα Δουλιανά [ 71 ] Δ.δ. Γαβαλοχωρίου [ 537 ] το Γαβαλοχώρι [ 465 ] το Άσπρο [ 72 ] Δ.δ. Κάινας [ 184 ] η Κάινα [ 174 ] ο Πλάτανος [ 10 ] Δ.δ. Καλαμιτσίου Αλεξάνδρου Χανίων -- το Καλαμίτσι Αλεξάνδρου [ 114 ] Δ.δ. Κεφαλά [ 410 ] ο Κεφαλάς [ 287 ] ο Δράπανος [ 79 ] το Παλαιλώνι [ 44 ] Δ.δ. Κοκκίνου Χωρίου -- το Κόκκινο Χωριό [ 162 ] Δ.δ. Ξηροστερνίου [ 186 ] η Λιτσάρδα [ 124 ] το Ξηροστέρνι [ 62 ] Δ.δ. Πλάκας [ 476 ] η Πλάκα [ 302 ] η Αλμυρίδα [ 133 ] τα Καμπιά [ 41 ] Δ.δ. Σελλίων [ 127 ] τα Σελλία [ 37 ] η Λικοτιναρέα [ 64 ] η Σούρη [ 26 ] Ο δήμος Βουκολίων έχει (πραγματικό) πληθυσμό 3.296 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Βουκολιών [ 1.016 ] οι Βουκολιές [ 671 ] η Άνω Κεφάλα [ 24 ] το Γαβαλομούρι [ 96 ] η Κάτω Κεφάλα [ 23 ] τα Κουλκουθιανά [ 55 ] οι Μέσα Βουκολιές [ 42 ] το Φωτακάδο [ 105 ] Δ.δ. Ανώσκελης -- η Ανώσκελη [ 87 ] Δ.δ. Κακοπέτρου [ 160 ] ο Κακόπετρος [ 96 ] τα Κοτσυφιανά [ 16 ] τα Μεσαύλια [ 48 ] Δ.δ. Νέου Χωρίου Κυδωνίας [ 331 ] το Νέο Χωριό [ 193 ] ο Καφούρος [ 42 ] τα Μουλαμεριανά [ 34 ] ο Πετρές [ 21 ] η Πηγή [ 41 ] Δ.δ. Νεριανών -- τα Νεριανά [ 98 ] Δ.δ. Παλαιών Ρουμάτων [ 472 ] τα Παλαιά Ρούματα [ 178 ] τα Κατζιανά [ 17 ] ο Κεχρές [ 72 ] τα Ληδιανά [ 33 ] τα Λουφαρδιανά [ 40 ] τα Μιχαλιανά [ 17 ] τα Μπουγιουκλιανά [ 36 ] τα Νεαρά Εσιανά [ 47 ] ο Πλατανές [ 32 ] Δ.δ. Πολεμαρχίου -- το Πολεμάρχιον [ 169 ] Δ.δ. Ταυρωνίτου [ 663 ] ο Ταυρωνίτης [ 616 ] η Δέμπλα [ 47 ] Δ.δ. Χρυσαυγής [ 300 ] η Χρυσαυγή [ 169 ] η Καλλιθέα [ 117 ] η Νερατζιά [ 14 ] Ο δήμος Γεωργιουπόλεως έχει (πραγματικό) πληθυσμό 2.483 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Κουρνά [ 883 ] η Παραλία Κουρνά (τ. ο Καβρός) [ 391 ] η Κουρνά [ 492 ] Δ.δ. Γεωργιουπόλεως [ 806 ] η Γεωργιούπολις [ 513 ] οι Ασπρουλιάνοι [ 107 ] ο Κάβαλλος [ 40 ] ο Μαθές [ 26 ] το Μουρί [ 120 ] Δ.δ. Καλαμιτσίου Αμυγδαλίου [ 320 ] το Καλαμίτσι Αμυγδάλιον [ 186 ] η Εξώπολη [ 134 ] Δ.δ. Καστέλλου [ 163 ] ο Κάστελλος [ 135 ] η Μεταμόρφωση [ 6 ] το Πάτημα [ 22 ] Δ.δ. Φυλακής [ 311 ] τα Δράμια [ 258 ] η Φυλακή [ 53 ] Ο δήμος Ελευθερίου Βενιζέλου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 10.586 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Μουρνιών [ 6.481 ] οι Μουρνιές [ 6.426 ] το Κρύο Νερό [ 55 ] Δ.δ. Νεροκούρου -- ο Νεροκούρος [ 4.105 ] Ο δήμος Θερίσου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 6.313 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Βαμβακοπούλου -- το Βαμβακόπουλο [ 1.617 ] Δ.δ. Αγιάς [ 553 ] η Αγιά [ 353 ] η Επισκοπή [ 43 ] ο Κυρτωμάδος [ 157 ] Δ.δ. Βαρύπετρου [ 975 ] το Βαρύπετρο [ 360 ] ο Λυγιδές [ 224 ] ο Μαρμαράς [ 38 ] τα Μυλωνιανά [ 151 ] η Όασις [ 112 ] τα Ποτιστήρια [ 90 ] Δ.δ. Θερίσου -- το Θέρισο [ 113 ] Δ.δ. Περιβολίων Κυδωνίας -- τα Περιβόλια Κυδωνίας [ 3.055 ] Ο δήμος Ινναχωρίου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 1.443 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Έλους [ 326 ] το Έλος [ 202 ] η Λίμνη [ 107 ] το Λούχι [ 17 ] Δ.δ. Αμυγδαλοκεφαλίου [ 156 ] το Αμυγδαλοκεφάλιον [ 16 ] η Κεραμωτή [ 32 ] τα Λιβάδια [ 108 ] Δ.δ. Βάθης [ 203 ] η Βάθη [ 83 ] η Μονή Χρυσοσκαλιτίσσης [ 86 ] τα Πλοκαμιανά [ 27 ] η Τζιτζιφιά [ 7 ] Δ.δ. Βλάτους [ 191 ] το Βλάτος [ 131 ] η Ρογδιά [ 60 ] Δ.δ. Κάμπου [ 194 ] ο Κάμπος [ 61 ] η Μελισσιά [ 34 ] τα Μπερπαθιανά [ 56 ] η Πλαγιά [ 43 ] Δ.δ. Κεφαλίου [ 150 ] το Κεφάλι [ 55 ] ο Αερινός [ 14 ] τα Θεοδωριανά [ 7 ] τα Παππαδιανά [ 53 ] τα Φελεσιανά [ 21 ] Δ.δ. Περιβολίων Κισσάμου -- τα Περιβόλια Κισσάμου [ 38 ] Δ.δ. Στροβλών [ 185 ] οι Στροβλές [ 117 ] οι Αλιγοί [ 68 ] Ο δήμος Καντάνου (Κανδάνου) έχει (πραγματικό) πληθυσμό 1.607 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Κανδάνου (Καντάνου) [ 967 ] ο Κάνδανος (τ.Κάντανος) [ 564 ] οι Άγιοι Απόστολοι [ 45 ] το Ανισαράκι [ 97 ] οι Βαμβακάδες [ 3 ] τα Καβαλλαριανά [ 22 ] ο Λόφος [ 47 ] τα Πάνω Φλώρια [ 30 ] η Σπίνα [ 25 ] ο Τραχινιάκος [ 65 ] τα Φλώρια [ 34 ] η Χρυσοπηγή [ 35 ] Δ.δ. Κακοδικίου [ 308 ] το Κακοδίκι [ 38 ] το Αρμί [ 24 ] το Κάδρος [ 47 ] η Καλλιθέα [ 51 ] τα Μαρουδιανά [ 18 ] τα Μενιανά [ 22 ] τα Παλληκαριανά [ 41 ] τα Παππαδιανά [ 29 ] ο Σφακός [ 38 ] Δ.δ. Πλεμενιανών [ 332 ] τα Πλεμενιανά [ 117 ] τα Γρηγοριανά [ 16 ] το Δεσποτικό [ 32 ] ο Δρυς [ 69 ] οι Κοπετοί [ 49 ] τα Μοτζιανά [ 8 ] τα Σέλλια [ 21 ] τα Ψαριανά [ 20 ] Ο δήμος Κεραμιών έχει (πραγματικό) πληθυσμό 1.630 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Παππαδιανών [ 448 ] ο Λούλος [ 157 ] οι Αχλάδες [ 27 ] ο Γερολάκκος [ 210 ] η Παναγιά [ 54 ] Δ.δ. Δρακόνας -- η Δρακόνα [ 236 ] Δ.δ. Κάμπων [ 229 ] οι Κάμποι [ 169 ] το Μαδαρό [ 27 ] η Τσακίστρα [ 33 ] Δ.δ. Κοντοπούλων [ 384 ] τα Κοντόπουλα [ 147 ] το Κατωχώρι [ 237 ] Δ.δ. Μαλάξας -- η Μαλάξα [ 178 ] Δ.δ. Πλατυβόλας [ 155 ] η Πλατυβόλα [ 50 ] η Θυμιά [ 58 ] τα Σπηλιάρια [ 47 ] Ο δήμος Κισσάμου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 7.463 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Κισσάμου [ 3.909 ] ο Κίσσαμος [ 3.821 ] η Κουνουπίτσα [ 31 ] ο Πύργος [ 57 ] Δ.δ. Γραμβούσης [ 917 ] ο Άγιος Γεώργιος [ 127 ] ο Αζογυράς [ 34 ] η Γραμβούσα [ 117 ] τα Ζερβιανά [ 106 ] η Καλυβιανή [ 114 ] τα Καρεφιλιανά [ 53 ] το Νέο Χωριό [ 91 ] τα Πιπεριανά [ 29 ] ο Τράχηλος [ 220 ] ο Φουρνάδος [ 26 ] Δ.δ. Καλαθενών -- οι Καλάθενες [ 228 ] Δ.δ. Καλλεργιανών [ 341 ] τα Καλλεργιανά [ 54 ] ο Άγιος Αντώνιος [ 160 ] τα Βαρδιανά [ 16 ] η Δάφνη [ 14 ] ο Κάμπος [ 60 ] τα Μαρεδιανά [ 37 ] Δ.δ. Κουκουναράς [ 107 ] η Κουκουναρά [ 42 ] τα Τσικαλαριά [ 10 ] τα Χαρχαλιανά [ 28 ] τα Χορευτιανά [ 27 ] Δ.δ. Λουσακιών [ 432 ] οι Λουσακιές [ 152 ] ο Γαλουβάς [ 11 ] τα Ζαχαριανά [ 86 ] η Μεράδα [ 102 ] το Μετόχι [ 14 ] τα Φτερόλακκα [ 67 ] Δ.δ. Πλατάνου [ 1.278 ] ο Πλάτανος [ 1.029 ] το Άνω Σφηνάρι [ 6 ] το Καβούσι [ 18 ] ο Λιμενίσκος [ 45 ] το Σφηνάρι [ 159 ] τα Φαλασαρνά [ 21 ] Δ.δ. Πολυρρηνίας [ 119 ] η Πολυρρηνία [ 71 ] τα Γρηγοριανά [ 30 ] το Κάτω Παλαιόκαστρο [ 18 ] Δ.δ. Σηρικαρίου [ 132 ] το Σηρικάρι [ 35 ] τα Κιολιανά [ 21 ] οι Κωστογιάννηδες [ 39 ] τα Σινενιανά [ 37 ] Ο δήμος Κολυμβαρίου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 5.346 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Κολυμβαρίου [ 1.008 ] το Κολυμβάρι [ 952 ] η Μονή Οδηγητρίας Κυρίας Γωνιάς [ 56 ] Δ.δ. Αφράτων -- τα Αφράτα [ 138 ] Δ.δ. Βασιλοπούλου [ 105 ] το Βασιλόπουλο [ 72 ] τα Καρθιανά [ 33 ] Δ.δ. Βουβών [ 371 ] οι Βούβες [ 189 ] οι Άνω Βούβες [ 19 ] τα Λουκουμιχελιανά [ 27 ] τα Ποντικιανά [ 136 ] Δ.δ. Γλώσσης [ 214 ] η Γλώσσα [ 90 ] τα Μοθιανά [ 100 ] οι Σκαφιώτες [ 24 ] Δ.δ. Δελιανών [ 213 ] τα Δελιανά [ 80 ] η Γρα Κερά [ 37 ] το Καλάμι [ 17 ] η Καμάρα (Δ.δ. Δελιανών) [ 57 ] ο Πύργος [ 22 ] Δ.δ. Δρακόνας [ 241 ] η Δρακόνα [ 174 ] τα Γερακιανά [ 67 ] Δ.δ. Επισκοπής [ 303 ] η Επισκοπή [ 102 ] ο Άγιος Αντώνιος [ 75 ] ο Άστρικας [ 126 ] Δ.δ. Ζυμπραγού [ 127 ] ο Ζυμπραγός [ 72 ] ο Άγιος Γεώργιος [ 29 ] το Δρομόνερο [ 26 ] Δ.δ. Καλυδονίας [ 351 ] η Καλυδονία [ 137 ] το Βένι [ 19 ] η Καμάρα (Δ.δ. Καλυδονίας) [ 115 ] το Κουμούλι [ 12 ] το Μελισσουργείον [ 68 ] Δ.δ. Καμισιανών -- τα Καμισιανά [ 540 ] Δ.δ. Καρών Κισσάμου [ 206 ] οι Καρές [ 109 ] τα Βασιλιανά [ 43 ] το Μετόχι [ 37 ] τα Πεταλιανά [ 17 ] Δ.δ. Νοχιών [ 256 ] τα Νοχιά [ 191 ] τα Πλακάλωνα [ 65 ] Δ.δ. Πανεθήμου [ 145 ] η Πανέθημος [ 90 ] η Κρύα Βρύση [ 55 ] Δ.δ. Ραβδούχας [ 147 ] η Ραβδούχα [ 133 ] η Παραλία [ 14 ] Δ.δ. Ροδωπού [ 485 ] ο Ροδωπός [ 424 ] τα Άσπρα Νερά [ 9 ] ο Αστράτηγος [ 52 ] Δ.δ. Σπηλιάς [ 496 ] η Σπηλιά [ 312 ] το Βαγί [ 37 ] το Δαρμαροχώρι [ 71 ] η Μαραθοκεφάλα [ 76 ] Ο δήμος Κρυονερίδας έχει (πραγματικό) πληθυσμό 2.330 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Βρυσών Αποκορρώνου [ 914 ] οι Βρύσες [ 848 ] το Μετόχι [ 28 ] ο Φίλιππος [ 38 ] Δ.δ. Αλικάμπου -- ο Αλίκαμπος [ 281 ] Δ.δ. Βαφέ [ 220 ] ο Βαφές [ 194 ] ο Αρεβίτης [ 19 ] η Αχατζηκιά [ 7 ] Δ.δ. Εμπροσνέρου [ 376 ] ο Εμπρόσνερος [ 322 ] ο Βατουδιάρης [ 54 ] Δ.δ. Μάζης [ 336 ] η Μάζα [ 88 ] ο Φονές [ 187 ] τα Χάμπαθα [ 61 ] Δ.δ. Νίπους -- το Νίπος [ 203 ] Ο δήμος Μουσούρων έχει (πραγματικό) πληθυσμό 4.755 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Αλικιανού -- ο Αλικιανός [ 785 ] Δ.δ. Βατολάκκου [ 754 ] ο Βατόλακκος [ 739 ] το Σκονίζο [ 15 ] Δ.δ. Καράνου (Καρών) [ 217 ] οι Καρές [ 55 ] ο Καράνος [ 162 ] Δ.δ. Κουφού -- ο Κουφός [ 149 ] Δ.δ. Λάκκων [ 431 ] οι Λάκκοι [ 356 ] ο Ασκορδαλός [ 47 ] ο Ομαλός [ 28 ] Δ.δ. Μεσκλών [ 441 ] τα Μεσκλά [ 406 ] η Ζούρβα [ 35 ] Δ.δ. Ορθουνίου [ 172 ] το Ορθούνιον [ 131 ] ο Λαγγός [ 41 ] Δ.δ. Πρασέ [ 194 ] ο Πρασές [ 109 ] τα Νέα Ρούματα [ 61 ] η Χωστή [ 24 ] Δ.δ. Σέμπρωνα -- ο Σέμπρωνας [ 131 ] Δ.δ. Σκινέ [ 643 ] ο Σκινές [ 589 ] το Χλιαρό [ 54 ] Δ.δ. Φουρνέ -- ο Φουρνές [ 663 ] Δ.δ. Ψαθογιάννου [ 175 ] ο Ψαθογιάννος [ 111 ] ο Μπαπιόλος [ 64 ] Ο δήμος Μυθήμνης έχει (πραγματικό) πληθυσμό 2.914 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Δραπανιά [ 464 ] ο Δραπανιάς [ 288 ] ο Άνω Δραπανιάς [ 40 ] το Κόκκινο Μετόχιο [ 65 ] τα Νωπήγεια [ 71 ] Δ.δ. Βουλγάρω [ 396 ] το Βουλγάρω [ 209 ] τα Δερμιζιανά [ 29 ] τα Λατζιανά [ 21 ] ο Μάκρωνας [ 28 ] το Μουρί [ 77 ] τα Χουδαλιανά [ 32 ] Δ.δ. Καλουδιανών [ 381 ] τα Καλουδιανά [ 346 ] ο Κορφαλώνας [ 15 ] τα Κουρθιανά [ 20 ] Δ.δ. Μαλαθύρου -- η Μαλάθυρος [ 214 ] Δ.δ. Περβολακίων [ 172 ] τα Περβολάκια [ 63 ] οι Παππαγιαννάκηδες [ 60 ] η Χαραυγή [ 49 ] Δ.δ. Ποταμίδας -- η Ποταμίδα [ 228 ] Δ.δ. Ρόκκας [ 137 ] η Ρόκκα [ 71 ] η Κερά [ 66 ] Δ.δ. Σασάλου [ 92 ] ο Σάσαλος [ 39 ] τα Κοντουδιανά [ 15 ] τα Μανεριανά [ 38 ] Δ.δ. Σφακοπηγαδίου [ 177 ] το Σφακοπηγάδιον [ 81 ] το Αρμενοχώρι [ 47 ] τα Τριαλώνια [ 49 ] Δ.δ. Τοπολίων [ 374 ] τα Τοπόλια [ 175 ] ο Αϊκυργιάννης [ 71 ] τα Καψανιανά [ 40 ] ο Κουτσοματάδος [ 62 ] τα Τσουρουνιανά [ 26 ] Δ.δ. Φαλελιανών [ 190 ] τα Φαλελιανά [ 19 ] η Κολένη [ 59 ] τα Κοτσιανά [ 95 ] τα Λυριδιανά [ 17 ] Δ.δ. Χαιρεθιανών -- τα Χαιρεθιανά [ 89 ] Ο δήμος Νέας Κυδωνίας (Γαλατά) έχει (πραγματικό) πληθυσμό 7.301 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Δαράτσου -- ο Δαράτσος [ 3.209 ] Δ.δ. Αγίας Μαρίνας [ 1.448 ] η Αγία Μαρίνα [ 1.448 ] οι Άγιοι Θεόδωροι (νησίδα) [ 0 ] Δ.δ. Γαλατά -- ο Γαλατάς [ 2.120 ] Δ.δ. Σταλού -- ο Σταλός [ 524 ] Ο δήμος Πελεκάνου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 4.259 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Παλαιοχώρας [ 2.553 ] η Παλαιοχώρα [ 2.213 ] η Αγία Τριάδα [ 19 ] ο Αζογυρές (Δ.δ. Παλαιοχώρας) [ 42 ] οι Άνυδροι [ 40 ] ο Ασφενδιλές [ 33 ] οι Αχλαδιάκες [ 31 ] ο Βλιθιάς [ 40 ] ο Κάλαμος [ 20 ] ο Πλατανές [ 7 ] το Προδρόμιον [ 46 ] ο Σπανιάκος [ 62 ] Δ.δ. Βοθιανών [ 114 ] τα Καματερά [ 15 ] το Αρχοντικό [ 9 ] ο Μουστάκος [ 67 ] το Φαράγγι [ 23 ] Δ.δ. Βουτά [ 941 ] ο Βουτάς [ 61 ] ο Άγιος Παύλος [ 2 ] ο Αζογυρές (Δ.δ. Βουτά) [ 4 ] ο Γιαλός (τ. η Κουντούρα) [ 774 ] η Κίτυρος [ 31 ] το Κοντοκυνήγι [ 16 ] το Λιβάδι [ 6 ] ο Πλάτανος [ 17 ] το Χασί [ 30 ] Δ.δ. Σαρακήνας [ 202 ] η Σαρακήνα [ 117 ] τα Γρηγοριανά [ 27 ] ο Σταυρός [ 23 ] ο Χονδρός [ 35 ] Δ.δ. Σκλαβοπούλας [ 449 ] η Σκλαβοπούλα [ 51 ] η Αγία Κυριακή (τ. η Κουντούρα) [ 210 ] οι Άγιοι Θεόδωροι [ 23 ] ο Καλαμιός [ 21 ] ο Λαγκαδάς [ 30 ] ο Λάκκος Σκλαβοπούλας [ 20 ] τα Μανιατιανά [ 94 ] Ο δήμος Πλατανιά έχει (πραγματικό) πληθυσμό 5.225 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται:. Δ.δ. Γερανίου [ 1.222 ] το Γεράνι [ 666 ] το Λουτράκι [ 110 ] το Παλιό Γεράνι [ 446 ] Δ.δ. Βλαχερωνιτίσσης -- η Βλαχερωνίτισσα [ 145 ] Δ.δ. Βρυσών Κυδωνίας [ 413 ] οι Βρύσες [ 245 ] το Πατελλάρι [ 168 ] Δ.δ. Ζουνακίου [ 183 ] το Ζουνάκι [ 59 ] η Λίμνη [ 124 ] Δ.δ. Κοντομαρίου [ 460 ] το Κοντομάρι [ 235 ] η Κοιλάδα [ 40 ] το Μετόχι [ 128 ] το Ξηροκάμπι [ 57 ] Δ.δ. Κυπαρίσσου [ 168 ] ο Κυπάρισσος [ 118 ] τα Μαρουλιαχιανά [ 50 ] Δ.δ. Μάλεμε -- το Μάλεμε [ 708 ] Δ.δ. Μανολιοπούλου [ 327 ] το Μανολιόπουλο [ 258 ] οι Αποθήκες [ 69 ] Δ.δ. Μοδίου -- το Μόδι [ 268 ] Δ.δ. Ντερέ [ 196 ] ο Ντερές [ 172 ] τα Παππαδιανά [ 24 ] Δ.δ. Ξαμουδοχωρίου -- το Ξαμουδοχώρι [ 161 ] Δ.δ. Πλατανιά -- ο Πλατανιάς [ 744 ] Δ.δ. Σιριλίου [ 230 ] το Σιρίλι [ 136 ] το Ελληνικό [ 55 ] το Μετόχι Σιριλίου [ 39 ] Ο δήμος Σούδας έχει (πραγματικό) πληθυσμό 7.840 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Σούδας [ 6.425 ] η Σούδα [ 6.384 ] το Πλατάνι [ 41 ] η Σούδα (νησίδα) [ 0 ] Δ.δ. Καλαμίου [ 337 ] τα Άπτερα [ 254 ] το Καλάμι (τ. το Καλάμι) [ 83 ] Δ.δ. Τσικαλαριών -- τα Τσικαλαριά [ 1.078 ] Ο δήμος Σφακίων έχει (πραγματικό) πληθυσμό 2.446 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Χώρας Σφακίων [ 351 ] η Χώρα Σφακίων [ 278 ] η Βριτομάρτις [ 0 ] οι Κομιτάδες [ 73 ] Δ.δ. Αγίας Ρουμέλης [ 125 ] η Αγία Ρουμέλη [ 121 ] η Παλαιά Αγία Ρουμέλη [ 4 ] Δ.δ. Αγίου Ιωάννου [ 80 ] ο Άγιος Ιωάννης [ 65 ] η Αράδαινα [ 15 ] Δ.δ. Ανωπόλεως [ 468 ] η Ανώπολη [ 370 ] τα Λιβανιανά [ 17 ] το Λουτρό [ 81 ] Δ.δ. Ασκύφου [ 444 ] το Αμμουδάρι [ 200 ] το Γωνί [ 44 ] οι Καρές [ 156 ] ο Πετρές [ 44 ] Δ.δ. Ασφένδου [ 362 ] ο Άσφενδος [ 0 ] ο Άγιος Νεκτάριος [ 81 ] ο Βουβάς [ 204 ] τα Νομικιανά [ 77 ] Δ.δ. Ίμπρου [ 73 ] η Ίμπρος [ 51 ] ο Βρασκάς [ 22 ] Δ.δ. Πατσιανού [ 362 ] ο Πατσιανός [ 131 ] ο Καλλικράτης [ 16 ] το Καψοδάσος [ 62 ] το Φραγκοκάστελλο (τ. ο Παράδεισος) [ 153 ] Δ.δ. Σκαλωτής [ 181 ] η Σκαλωτή [ 125 ] ο Αργουλές [ 56 ] Ο δήμος Φρε έχει (πραγματικό) πληθυσμό 1.122 κατοίκους. Στον δήμο περιλαμβάνονται: Δ.δ. Φρε -- ο Φρες [ 424 ] Δ.δ. Μελιδονίου -- το Μελιδόνι [ 138 ] Δ.δ. Παϊδοχωρίου [ 235 ] το Παϊδοχώρι [ 114 ] οι Άγιοι Πάντες [ 121 ] Δ.δ. Πεμονίων -- τα Πεμόνια [ 150 ] Δ.δ. Τζιτζιφέ -- ο Τζιτζιφές [ 175 ] Η κοινότητα Ασή Γωνιάς έχει (πραγματικό) πληθυσμό 586 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Ασή Γωνιάς -- η Ασή Γωνιά [ 586 ] Η κοινότητα Γαύδου έχει (πραγματικό) πληθυσμό 98 κατοίκους και περιλαμβάνει: Κ.δ. Γαύδου [ 98 ] το Καστρί [ 23 ] η Άμπελος [ 6 ] τα Βατσιανά [ 23 ] η Γαυδοπούλα (νησίδα) [ 3 ] η Καραβέ [ 16 ] η Φώκια [ 27 ]
Στον παρακάτω κατάλογο αναφέρονται οι δήμοι, οι κοινότητες, τα δημοτικά, κοινοτικά διαμερίσματα και οι οικισμοί του νομού Χανίων. Τα στοιχεία προέρχονται από επεξεργασία του αρχείου της στατιστικής υπηρεσίας για την απογραφή πληθυσμού (Ελλάδας) του 2001. Ο αριθμός μέσα στα [ ] είναι ο πραγματικός πληθυσμός κατά περίπτωση. Η σειρά είναι (γενικά) αλφαβητική.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%AF%CF%81%CE%B5%CF%83%CE%B7_%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%8D_%CE%A7%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CF%89%CE%BD_(%CF%80%CF%81%CF%8C%CE%B3%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%BC%CE%B1_%CE%9A%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%AF%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%82)
Ryan YO-51 Dragonfly
Κατά τον σχεδιασμό του Dragonfly είχε δοθεί έμφαση στην δυνατότητα να επιχειρεί από αεροδιαδρόμους ελάχιστου μήκους. Ήταν ένα υψηλοπτέρυγο (parasol) μονοπλάνο, με πτέρυγες κατάλληλα σχεδιασμένες ώστε να έχει STOL δυνατότητες. Είχε διθέσιο ανοιχτό κόκπιτ και σταθερό σύστημα προσγείωσης.. Προωθούνταν απο αστεροειδή κινητήρα Pratt & Whitney R-985-21 Wasp Junior.Με πλήρες βάρος και χωρίς flaps το αεροσκάφος μπορούσε να απογειωθεί σε διάδρομο μήκους 400 ποδών, ενώ η απόσταση αυτή μειώνονταν σε μόλις 75 πόδια με τα flaps. Επίσης μπορούσε να μείνει σταθερό εν πτήσει ακόμα και σε πολύ μικρές ταχύτητες της τάξεως των 30 mph, ενώ διαφημίζονταν πως ήταν ικανό να προσγειωθεί σε επιφάνεια μικρότερη από το μήκος του. Ο Στρατός παρέλαβε τρία YO-51 προκειμένου να τα αξιολογήσει σε συγκριτικές δοκιμές με προτάσεις άλλων εταιρειών (Stinson YO-49 και Bellanca YO-50) από τις οποίες και θα προέκυπτε η απόφαση για την προμήθεια του νέου αεροσκάφους στρατιωτικής συνεργασίας. The YO-51 was the heaviest of the three aircraft evaluated.Παρόλο που κρίθηκε επαρκές στις δοκιμές, που πραγματοποιήθηκαν στο Wright Field του Οχάιο, το σχέδιο της Stinson προτιμήθηκε, με συνέπεια να μην κατασκευαστούν άλλα YO-51. ΗΠΑ Αεροπορικό Σώμα του Στρατού των ΗΠΑ (United States Army Air Corps, USAAC) Bellanca YO-50 Stinson L-1 Vigilant Fieseler Fi 156 Adcock, Al (2005). US Liaison Aircraft in action. Aircraft in Action. 195. Carrollton, TX: Squadron/Signal Publications. ISBN 978-0897474870. Donald, David (1997). Complete Encyclopedia of World Aircraft. London: Orbis Publishing Ltd. ISBN 0760705925. Fowler, Harlan Davey (1948). Fowler Flaps for Airplanes: An engineering handbook. Los Angeles: Wetzel Publishing Co. ASIN B0007EA17Q. Merriam, Ray, επιμ. (2002). World War II Journal #15: U.S. Military Aircraft of World War II. Bennington, VT: Merriam Press. ISBN 1576381676. Pattillo, Donald M. (2001). Pushing the Envelope: The American Aircraft Industry. Ann Arbor, MI: University of Michigan Press. ISBN 978-0472086719. Penfield, Thomas (1941). Wings for America: Fighting Planes of the U. S. A. Chicago: Rand McNally & Co. ASIN B004BVUSC4. Rowe, Frank Joseph (2006). The Helio Courier Ultra C/stol Aircraft: An Illustrated Developmental History. Jefferson, NC: McFarland & Company. ISBN 978-0786422890.
Το Ryan YO-51 Dragonfly ήταν μονοκινητήριο ελαφρύ αεροσκάφος στρατιωτικής συνεργασίας με δυνατότητες βραχείας αποπροσγείωσης (Short Take Off Landing, STOL) το οποίο ανέπτυξε η Ryan Aeronautical για το Αεροπορικό Σώμα του Στρατού των ΗΠΑ (United States Army Air Corps, USAAC). Κατασκευάστηκαν μονάχα τρία πρωτότυπα διότι στον σχετικό διαγωνισμό επελέγη τελικά το ανταγωνιστικό Stinson L-1 Vigilant. Το αεροσκάφος ήταν επίσης γνωστό με το παρατσούκλι "ιπτάμενη μοτοτοσικλέτα" (flying motorcycle).
https://el.wikipedia.org/wiki/Ryan_YO-51_Dragonfly
Queensrÿche
Το 1978, ο κιθαρίστας Μάικλ Ουίλτον δημιούργησε τους The Joker με τον Κρις Ντε Γκάρμο να αναλαμβάνει τη δεύτερη κιθάρα ένα χρόνο αργότερα. Το 1980, έγιναν μέλη του σχήματος ο ντράμερ Σκοτ Ρόκενφιλντ και ο μπασίστας Έντι Τζάκσον, ενώ άλλαξαν το όνομα τους σε The Mob, επηρεασμένοι από το δίσκο "Mob Rules" των Black Sabbath. Το 1982 ηχογράφησαν το πρώτο τους ντέμο με τον τραγουδιστή Τζεφ Τέιτ στη σύνθεση τους. Ο τίτλος του πρώτου τους τραγουδιού ήταν "Queen of the Reich" και το συγκρότημα ωθούμενο από αυτό άλλαξε το όνομα του σε Queensrÿche, αφού The Mob ήταν η ονομασία άλλου μουσικού συγκροτήματος. Μετά από μία ιδιαίτερα θετική κριτική στο περιοδικό "Kerrang!", η εταιρεία "206 Records" κυκλοφόρησε το ΕΡ "Queensrÿche", το οποίο σκαρφάλωσε στο # 81 του Billboard. Μετά την περιοδεία για την προώθηση του ΕΡ, οι Queensrÿche μετέβησαν στην Αγγλία για την ηχογράφηση του πρώτου τους δίσκου "The Warning", ο οποίος κυκλοφόρησε το Σεπτέμβριο του 1984 ανεβαίνοντας στο # 61 στις Ηνωμένες Πολιτείες, με το συγκρότημα να περιοδεύει στη Βόρεια Αμερική μαζί με τους Kiss. Ακολούθησε το "Rage for Order" τον Ιούλιο του 1986, το πρώτο τους άλμπουμ που μπήκε στο Top-50 της πατρίδας τους με το σινγκλ "Gonna Get Close to You" να μπαίνει στους βρετανικούς καταλόγους επιτυχιών. Ο επόμενος τους δίσκος "Operation: Mindcrime" θεωρείται ένας από τους καλύτερους του είδους και γνώρισε μεγάλη επιτυχία αφού έχει βραβευθεί ως πλατινένιο. Τα τραγούδια του δίσκου αποτελούν την ιστορία ενός ναρκομανή, ο οποίος πείθεται από ένα υπόγειο κίνημα να πραγματοποιεί εκτελέσεις ανθρώπων. Τελικά, απομακρύνεται από τον υπόκοσμο με τη βοήθεια μιας κοπέλας. Για την προώθηση του δίσκου, οι Queensrÿche περιόδευσαν με τους Metallica, τους Guns N' Roses, τους Def Leppard, κ.α.. Ακολούθησε το "Empire" του 1990 το οποίο ανέβηκε στο # 7 στις Ηνωμένες Πολιτείες και έγινε τριπλά πλατινένιο. Ο δίσκος συνοδευόταν από το σινγκλ "Silent Lucidity" το οποίο ανέβηκε στο Top-10, ενώ η περιοδεία "Building Empires" διήρκεσε 18 μήνες. Σε μία συναυλία στο Βέλγιο, ένας Αμερικανός θεατής μαχαιρώθηκε θανάσιμα μετά από καβγά που ξέσπασε στο κοινό. Τον Οκτώβριο του 1991 κυκλοφόρησαν το ζωντανά ηχογραφημένο "Operation: Livecrime", ενώ μετά από διάλειμμα ενός έτους το συγκρότημα ηχογράφησε το "Promised Land" το φθινόπωρο του 1994, το οποίο έγινε πλατινένιο αφού ανέβηκε στο # 3 του Billboard. Ακολούθησε το "Hear in the Now Frontier" το 1997, γνωρίζοντας πολύ μικρότερη επιτυχία από τους προκατόχους του. Οι Queensrÿche ήλθαν αντιμέτωποι με χρεοκοπία της εταιρείας που τους εκπροσωπούσε, της "EMI America Records", τη στιγμή που η περιοδεία για την προώθηση του δίσκου είχε αναβληθεί λόγω προβλημάτων υγείας του Τέιτ. Τελικά, το συγκρότημα αναγκάστηκε να αυτοχρηματοδοτήθει για τις εμφανίσεις του στη Λατινική Αμερική, πριν ο Ντε Γκάρμο ανακοινώσει την αποχώρηση του. Αντικαταστάτης του ήταν ο Κέλι Γκρέι, με τον οποίο ηχογράφησαν το "Q2K" του 1999, το οποίο έριξε ακόμη χαμηλότερα τις πωλήσεις και τη δημοτικότητα τους. Το 2000 περιόδευσαν μαζί με τους Iron Maiden και ένα χρόνο αργότερα υπέγραψαν συμβόλαιο με τη "Sanctuary Records". Τον Σεπτέμβριο του 2001, κυκλοφόρησαν το ζωντανό άλμπουμ "Live Evolution", ενώ το 2002 ο Γκρέι απολύθηκε για να τον αντικαταστήσει ο Μάικ Στόουν. Το 2003, κυκλοφόρησαν το δίσκο "Tribe", με τον Ντε Γκάρμο να συμμετέχει σε τέσσερα κομμάτια. Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς περιόδευσαν μαζί με τους Dream Theater και ηχογράφησαν το "The Art of Live", το οποίο κυκλοφόρησε ένα χρόνο αργότερα. Το φθινόπωρο του 2004 πραγματοποίησαν την περιοδεία "An Evening with Queensrÿche" και ξεκίνησαν τις ηχογραφήσεις του "Operation: Mindcrime II", το οποίο κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 2006 σκαρφαλώνοντας στο # 14 του Billboard, την υψηλότερη θέση του συγκροτήματος την τελευταία δεκαετία. Στο δίσκο συμμετείχε ως γκεστ ο Ρόνι Τζέιμς Ντίο, ενώ στην περιοδεία που ακολούθησε το συγκρότημα έπαιζε και τα δύο "Operation: Mindcrime" στις περισσότερες εμφανίσεις του. Το Νοέμβριο του 2007, οι Queensrÿche κυκλοφόρησαν το άλμπουμ διασκευών με τίτλο "Take Cover" και δύο χρόνια αργότερα ο Στόουν αποχώρησε από το συγκρότημα για να πάρει τη θέση του ο Πάρκερ Λούντγκρεν. Πριν την ένταξη του τελευταίου, το συγκρότημα είχε ηχογραφήσει το "American Soldier" με τον Ουίλσον να παίζει ρυθμικές και σόλο κιθάρες. Ο δίσκος παρουσιάζει την οπτική του πολέμου από την πλευρά του στρατιώτη. Τον Ιούνιο του 2011 κυκλοφόρησαν το "Dedicated to Chaos" και σχεδίαζαν την επανηχογράφηση του "Operation: Mindcrime". Στις αρχές Απριλίου του 2012, τα μέλη του συγκροτήματος πλην του Τέιτ, αποφάσισαν να απολύσουν τη σύζυγο του τραγουδιστή Σούζαν Τέιτ, από μάνατζερ τους, όπως και την κόρη του, Μιράντα, από πρόεδρο του φαν κλαμπ τους. Στις 14 εκείνου του μήνα, το συγκρότημα εμφανιζόταν ζωντανά στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας και καβγάς ξέσπασε ανάμεσα στον Τέιτ και τους Ουίλσον, Ρόκενφιλντ και Τζάκσον, με αποτέλεσμα η συναυλία να ολοκληρωθεί με την παρουσία ασφάλειας πάνω στη σκηνή. Τα μέλη των Queensrÿche δήλωσαν ότι δεν μπορούσαν πλέον να συνεργαζονται με τον Τέιτ. Ο τελευταίος κατέθεσε μήνυση στις 12 Ιουνίου 2012 θεωρώντας ότι η απόλυση του ήταν παράνομη. Το δικαστήριο έδωσε στις δύο πλευρές προθεσμία μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου 2013 για να συλλέξουν στοιχεία που θα στηρίζουν την κατάθεση τους. Αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης είναι να υπάρχουν δύο διαφορετικά συγκροτήματα με το όνομα Queensrÿche, μέχρι το Νοέμβριο του 2013. Τα εναπομείναντα μέλη του συγκροτήματος προσέλαβαν τον πρώην τραγουδιστή των Crimson Glory, Τοντ Λα Τορ, κυκλοφορώντας μαζί του το "Queensrÿche" στις 25 Ιουνίου 2013, το οποίο ανέβηκε στο # 23 του Billboard. Δύο μήνες νωρίτερα, ο Τέιτ, μαζί με τους κιθαρίστες Κέλι Γκρέι και Ρόμπερτ Σάρζο, τον μπασίστα Ρούντι Σάρζο και τον πρώην ντράμερ των AC/DC Σάιμον Ράιτ, κυκλοφόρησε το "Frequency Unknown", το οποίο έφθασε μόλις στο # 82. Οι Queensrÿche του Τέιτ περιόδευσαν στην Αμερική παίζοντας το "Operation: Mindcrime", στην επέτειο των 25 χρόνων από την κυκλοφορία του δίσκου. Η άλλη εκδοχή του συγκροτήματος πραγματοποιούσε την ίδια χρονική περίοδο την περιοδεία "Return to History Tour". Τελικά, η διαμάχη λύθηκε με διακανονισμό που έδινε τα δικαιώματα χρήσης του ονόματος στους Ρόκενφιλντ, Ουίλτον και Τζάκσον, με την ανακοίνωση για το γεγονός να έρχεται έντεκα ημέρες αργότερα. Η πλευρά του Τζεφ Τέιτ διατήρησε το δικαίωμα να παίζει ζωντανά τους δίσκους "Operation: Mindcrime" και "Operation: Mindcrime II" αλλά έχασε την δυνατότητα χρήσης του ονόματος και του λογότυπου του συγκροτήματος, όπως και των εξώφυλλων δίσκων των Queensrÿche εκτός από τους δύο προαναφερθέντες. Επίσης, μπορεί να αναφέρεται ως ο "αρχικός τραγουδιστής των Queensrÿche" για ένα διάστημα δύο ετών και η φράση αυτή θα πρέπει να είναι τουλάχιστον κατά 50% μικρότερη από το όνομα του σε οποιοδήποτε είδος εμπορεύματος. Μετά το πέρας της διετούς αυτής περιόδου, δεν έχει δικαίωμα να αναφέρεται στο όνομα των Queensrÿche. Η σύνθεση του συγκροτήματος με τον Τοντ Λα Τορ κυκλοφόρησε τον δεύτερο της δίσκο με τίτλο "Condition Hüman" στις 2 Οκτωβρίου 2015, ανεβαίνοντας για δεύτερη συνεχόμενη φορά στο Top-30 του Billboard, ενώ επανήλθαν στο Top-100 στην Μεγάλη Βρετανία μετά το "Hear in the Now Frontier" του 1997. Στούντιο ηχογραφήσεις Queensrÿche | Biography | AllMusic Queensryche Biography - Starpulse.com Αρχειοθετήθηκε 2013-01-15 στο Wayback Machine. Queensryche - Heavy Metal - About.com discography Queensrÿche - Spirit of Metal Queensrÿche | Discography | AllMusic Queensrÿche | Awards | AllMusic QUEENSRYCHE | Artist | Official Charts Queensrÿche discography - From Sensagent.com search - swedishcharts.com - Swedish Charts Portal American certifications – Queensryche, Recording Industry Association of America
Οι Queensrÿche είναι αμερικάνικο progressive metal συγκρότημα, το οποίο δημιουργήθηκε το 1982 στο Σιάτλ. Έχουν κυκλοφορήσει δώδεκα στούντιο δίσκους και έχουν πουλήσει πάνω από είκοσι εκατομμύρια αντίτυπα, παγκοσμίως. Μετά από διαμάχη ανάμεσα στον τραγουδιστή Τζεφ Τέιτ και τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος, το αμερικάνικο δικαστήριο επέτρεψε και στις δύο πλευρές τη χρήση του ονόματος για το 2013 με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσουν δύο δίσκοι από δύο διαφορετικά συγκροτήματα με την επωνυμία Queensrÿche, τον Απρίλιο και τον Ιούνιο του 2013 και περιόδευσαν σε όλο τον κόσμο. Στις 17 Απριλίου 2014, ορίστηκε διακανονισμός με την πλευρά των Ρόκενφιλντ, Ουίλτον και Τζάκσον να κερδίζει τα δικαιώματα χρήσης του ονόματος των Queensrÿche και να συνεχίζουν με τον τραγουδιστή Τοντ Λα Τορ και τον κιθαρίστα Πάρκερ Λούντγκρεν.
https://el.wikipedia.org/wiki/Queensr%C3%BFche
Συργιάννης Παλαιολόγος
Γεννήθηκε περί το 1290. Έλαβε το όνομα του πατέρα ή του πάππου του, ενός Κουμάνου αρχηγού, που έγινε μέγας δομέστικος υπό τον Ανδρόνικο Β΄· πολλοί Κουμάνοι είχαν εγκατασταθεί στην Ευρώπη κατά τη βασιλεία του Ιωάννη Γ΄ Βατάτζη (1221-54). Το αρχικό όνομα του πρεσβύτερου Συργιάννη ήταν Συτζιγκάν (από το Κουμανο-τουρκικό Sïčğan, ποντίκι), που εξελληνίστηκε σε Συργιάννης, όταν αυτός βαπτίστηκε. Μητέρα του νεότερου Συργιάννη ήταν η Ευγενία Παλαιολογίνα, ανιψιά του Μιχαήλ Η΄ Παλαιολόγου. Έχοντας επίγνωση της βαρύτητας του επωνύμου της μητέρας του, ο Συργιάννης το χρησιμοποιούσε ως δικό του για να προωθηθεί στην ιεραρχία. Η αδελφή του Θεοδώρα παντρεύτηκε τον Γκυ των Πουατιέ-Κύπρου, μετέπειτα βασιλιά της Αρμενίας. Εμφανίζεται για πρώτη φορά στις πηγές το 1315, όταν τοποθετήθηκε στρατιωτικός διοικητής της Μακεδονίας, κοντά στη Σερβία. Παρά τις υπάρχουσες Συνθήκες και ενάντια στις οδηγίες που του είχαν δοθεί, αποφάσισε να επιτεθεί στη Σερβία και στην Ήπειρο. Όταν απολύθηκε από τη θέση του εκεί, εξεγέρθηκε, αλλά αιχμαλωτίστηκε και φυλακίστηκε. Πριν το 1320 τον συγχώρησαν και ορίστηκε διοικητής της Θράκης. Bartusis, Mark C. (1997). The Late Byzantine Army: Arms and Society 1204–1453. Philadelphia, Pennsylvania: University of Pennsylvania Press. ISBN 0-8122-1620-2. *(Αγγλικά) Fine, John Van Antwerp (1994) [1987]. The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest (στα Αγγλικά). Ανν Άρμπορ, Μίσιγκαν: University of Michigan Press. ISBN 0-472-08260-4. (Αγγλικά) Kazhdan, Alexander, επιμ. (1991). The Oxford Dictionary of Byzantium. Οξφόρδη και Νέα Υόρκη: Oxford University Press. ISBN 0-19-504652-8. Laiou, Angeliki E. (1972). Constantinople and the Latins: The Foreign Policy of Andronicus II, 1282–1328. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. Nicol, Donald MacGillivray (1993). The Last Centuries of Byzantium, 1261–1453. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-43991-4. Nicol, Donald MacGillivray (1996). The Reluctant Emperor: A Biography of John Cantacuzene, Byzantine Emperor and Monk, c. 1295–1383. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-52201-4. Norwich, John Julius (1996). Byzantium: The Decline and Fall. New York: Alfred A. Knopf. ISBN 978-0-679-41650-0. Vásáry, István (2005). Cumans and Tatars: Oriental Military in the Pre-Ottoman Balkans, 1185–1365. Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-83756-9.
Ο Συργιάννης Παλαιολόγος Φιλανθρωπινός (π. 1290 - 1334) ήταν αριστοκράτης και στρατηγός στη Ρωμανία μεικτής Ελληνικής και Κουμανικής καταγωγής, που ενεπλάκη στον πρώτο εμφύλιο μεταξύ των Παλαιολόγων Ανδρονίκου Β΄ και Ανδρονίκου Γ΄ Αυτοκρατόρων των Ρωμαίων. Πιστός μόνο στον εαυτό του και στις φιλοδοξίες του, άλλαξε συμμαχίες αρκετές φορές και στο τέλος κατέκτησε μεγάλο μέρος της Μακεδονίας για τον Στέφανο Δ΄ Δουσάν της Σερβίας, ώσπου φονεύθηκε από τους Ρωμαίους.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%B9%CE%AC%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%BF%CF%82
Σιγισμούνδος των Έστε (1480-1524)
Ήταν ο πέμπτος γιος του Έρκολε Α΄ δούκα της Φερράρα και της Ελεονώρας της Ιβρέας-Τραστάμαρα, κόρης του Φερδινάνδου Α΄ της Νάπολης. Μεγάλωσε στην Αυλή της Φερράρα. Το 1505 απεβίωσε ο πατέρας του και τον διαδέχθηκε ο πρωτότοκος αδελφός του Αλφόνσος Α΄. Ήταν επικεφαλής της συνοδείας που πήγε στη Ρώμη και έφερε τη Λουκρητία Βοργία, σύζυγο του Αλφόνσου Α΄. Οι μεγαλύτεροι αδελφοί του, ο δευτερότοκος Φερδινάνδος και ο τριτότοκος Ιούλιος αντιτάχθηκαν στο δούκα αδελφό τους, αλλά ο Σιγισμούνδος προτιμούσε να μένει στη σκιά τους. Συχνά συνόδευε τον Αλφόνσο Α΄ στα ταξίδια του, εντός και εκτός του δουκάτου. Τελικά η συνωμοσία που οργάνωσε ο Φερδινάνδος και ο Ιούλιος αποκαλύφθηκε· η δίκη τους, μαζί με τους άλλους συνωμότες, έγινε στο ανάκτορο του Σιγισμούνδου. Ο Αλφόνσος Α΄, ο Φερδινάνδος και ο Σιγισμούνδος ασθένησαν από σύφιλη, αλλά ενώ οι πρώτοι ανάρρωσαν, ο Σιγισμούνδος δεν μπόρεσε να ζήσει φυσιολογική ζωή. Απεβίωσε το 1524.
Να μη συγχέεται με τον θείο του Σιγισμούνδο των Έστε (1433-1507).Ο Σιγισμούνδος, ιταλ. Sigismondo, (1480 – 9 Αυγούστου 1524) από τον Οίκο των Έστε ήταν αδελφός και υποστηρικτής του Αλφόνσου Α΄ δούκα της Φερράρα.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%B9%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CF%84%CF%89%CE%BD_%CE%88%CF%83%CF%84%CE%B5_(1480-1524)
Γοδεφρείδος της Νάντης
Τον Μάρτιο του 1152 αποπειράθηκε την απαγωγή της Ελεονώρας της Ακουιτανίας την στιγμή που ταξίδευε προς το Πουατιέ με σκοπό να παντρευτεί τον αδελφό του Ερρίκο Β' μετά το διαζύγιο της με τον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο Ζ΄, βρισκόταν σε αναμονή στο Πόρτ ντε Πίλες κοντά στον ποταμό Κρές με στόχο να την παντρευτεί αν η απαγωγή γινόταν με επιτυχία. Τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου συμμάχησε με τον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο και τον αδελφό του Λουδοβίκου Ροβέρτο Α΄ του Ντρέ, τον Θεοβάλδο Ε' του Μπλουά και τον αδελφό του Ερρίκο Α΄ της Καμπανίας με στόχο να επιτεθούν στην Νορμανδία εναντίον του αδελφού του Ερρίκου Β' για να διαλύσουν τις κτήσεις του. Ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος Ζ' πήρε ο ίδιος την πρωτοβουλία για την συμμαχία επειδή οργίστηκε με τον γάμο του Ερρίκου Β' με την πρώην σύζυγο του Ελεονόρα χωρίς την δική του συγκατάθεση, αν η επίθεση ήταν επιτυχής οι 5 σύμμαχοι θα μπορούσαν να διαιρέσουν τα εδάφη της Ελεονόρας και του Ερρίκου και να τα κάνουν διανομή μεταξύ τους. Το 1154 ο Θεοβάλδος Ε΄ του Μπλουά επιτέθηκε στην Τουραίνη, που ο Ερρίκος θεωρούσε δική του, και ο Γοδεφρείδος συνελήφθη προσωρινά αιχμάλωτος για να τους ελευθερώσει ο Θεοβάλδος απαίτησε από τον Ερρίκο να καταστρέψει το κάστρο του Σομώ - συρ - Λουάρ. Τον Δεκέμβριο του 1154 πέθανε ο βασιλιάς της Αγγλίας Στέφανος και ο Γοδεφρείδος συνόδευσε στην Αγγλία τον Ερρίκο και την Ελεονώρα της Ακουιτανίας. Το επόμενο καλοκαίρι ο Γοδεφρείδος ξεκίνησε πάλι ταραχές εναντίον του αδελφού του καταλαμβάνοντας τα κάστρα του Σίνον, του Μιραμπώ και του Λουντάν, ο Ερρίκος τον ανάγκασε να τα εγκαταλείψει κρατώντας μόνο το Λουντάν, για τα υπόλοιπα του παραχώρησε αποζημίωση 1500 φράγκα. Την ίδια στιγμή οι κάτοικοι της Νάντης εξόρισαν τον κόμη τους ζητώντας από τον βασιλιά Ερρίκο να αφήσει τον αδελφό του Γοδεφρείδο να έρθει στην Νάντη να καλύψει το κενό του κόμη, ο Ερρίκος το δέχτηκε. Πέθανε αιφνίδια και πρόωρα στην Νάντη (1158) χωρίς απογόνους, τον διαδέχθηκε στην κομητεία της Νάντης ο ίδιος ο Ερρίκος Β'.
Ο Γοδεφρείδος ΣΤ΄ του Ανζού (Geoffroy VI d'Anjou, 1 Ιουνίου 1134 – 27 Ιουλίου 1158, ) από τον Οίκο του Ανζού, γνωστός και ως Γοδεφρείδος της Νάντης, ήταν κόμης της Νάντης από το 1156 έως το 1158. Ήταν ο δεύτερος από τους τρεις γιους του Γοδεφρείδου Ε΄ κόμητος του Ανζού και της αυτοκράτειρας Ματθίλδης. Η επιθυμία του πατέρα του Γοδεφρείδου ήταν να γίνει ο ίδιος κόμης του Ανζού αν ο μεγαλύτερος αδελφός του Ερρίκος γίνει βασιλιάς της Αγγλίας γι' αυτό του δώρησε πολλά κάστρα. Το σώμα του Γοδεφρείδου έμεινε πολύ καιρό άταφο, μέχρι την ώρα που ο μεγαλύτερος γιος Ερρίκος ξεκαθαρίσει τις επιθυμίες του πατέρα του. Η ιστορία αυτή είναι γνωστή μονάχα σε στενό κύκλο πηγών γύρω απο την Τουρ, ο ιστορικός Γουίλιαμ Γουώρρεν λέει ότι ήταν εφεύρεση του Γοδεφρείδου για να συκοφαντήσει τον Ερρίκο.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CF%86%CF%81%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9D%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%82
Τεοντόρα Ματέικο
Οι γονείς της ήταν ο Αντόνι Γκιεμπουουτόφσκι και η Παουλίνα Σικόρσκα. Η Ματέικο ήταν μέλος της οικογένειας λιανοπωλητών Γκιεμπουουτόφσκι από το Νόβι Βίσνιτς, φίλοι της οικογένειας του μελλοντικού συζύγου της. Στις 21 Νοεμβρίου 1864 παντρεύτηκε τον ζωγράφο Γιαν Ματέικο, μελλοντικό Πρύτανη της Ακαδημίας Καλών Τεχνών, τον οποίο γνώριζε ήδη από μικρή. Μετά το γάμο, εγκαταστάθηκαν στο κέντρο της Κρακοβίας, όπου γέννησε πέντε παιδιά: τον Ταντέους, την Χελένα, την Μπεάτα, τον Γέζι και τη Ρεγκίνα (πέθανε σε βρεφική ηλικία).Λίγο μετά τη μετακόμιση, η Ματεϊκόβα διαγνώστηκε με διαβήτη. Στα τελευταία της χρόνια διαγνώστηκε επίσης με ψυχική ασθένεια, για την οποία νοσηλεύτηκε για λίγο δύο φορές. Ciciora–Czwórnóg B., Jan Matejko, Kolekcja Muzeum Narodowego w Krakowie, Ολσανίτσα 2005,
Η Τεοντόρα Ματέικο (Ματεϊκόβα) (πολωνικά: Teodora Matejko (Matejkowa), το γένος Γκιεμπουουτόφσκα [Giebułtowska]) (1846 – 25 Αυγούστου 1896), είναι κυρίως γνωστή για το ότι υπηρέτησε ως ζωντανό μοντέλο για τον εθνικό ζωγράφο της Πολωνίας, Γιαν Ματέικο, το σύζυγό της. Υπηρέτησε ως ζωντανό μοντέλο για πολλούς πίνακες ζωγραφικής, κυρίως αξιόλογων γυναικών της ιστορίας της Πολωνίας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B5%CE%BF%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%81%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CF%84%CE%AD%CE%B9%CE%BA%CE%BF
Τράπεζα Θεσσαλονίκης
Το όνομα της τράπεζας που δεν λειτουργεί πλέον αναφέρεται γενικά στα γαλλικά, λόγω του ιστορικού της πλαισίου. Στα τέλη του 19ου αιώνα, η χρήση της γαλλικής είχε εξέχουσα θέση μεταξύ των πολλών γλωσσών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας , ιδιαίτερα στην επιχειρηματική κοινότητα και ακόμη περισσότερο στη Θεσσαλονίκη. Η εσωτερική γλώσσα της τράπεζας για τις εταιρικές της δραστηριότητες ήταν τα γαλλικά από την ίδρυσή της το 1888. Επιπλέον, η τράπεζα ελεγχόταν από γαλλικά συμφέροντα από το 1907 έως το 1969. Στην Τουρκία, η τράπεζα λειτουργούσε όλο και περισσότερο με την τουρκική της επωνυμία Selanik Bankası και ιδιαίτερα μετά τη νομική αναδιάρθρωσή της το 1934 για να συμμορφωθεί με τον νέο τουρκικό τραπεζικό νόμο. Ακόμα και τότε, όμως, οι τίτλοι της είχαν δίγλωσση επισήμανση στα τουρκικά και στα γαλλικά. Η τράπεζα ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1886, ως κοινή επένδυση του τραπεζικού γραφείου του ομίλου της οικογένειας Aλλατίνη ( Fratelli Allatini ), της Comptoir d'escompte de Paris , της αυστριακής Länderbank και της ουγγρικής Ungarische Landesbank . Μεταξύ των ιδρυτικών επενδυτών, η Ungarische Landesbank εξαφανίστηκε το 1887 και η Comptoir d'escompte κατέρρευσε το 1889 και το μερίδιό της στην Banque de Salonique εξαγοράστηκε από την Οθωμανική Τράπεζα.Η Τράπεζα Θεσσαλονίκης άνοιξε σύντομα υποκαταστήματα στην Κωνσταντινούπολη, στη Μπίτολα το 1893, στη Σμύρνη το 1898,στη Καβάλα το 1904, στο Üsküb (τώρα Σκόπια ) το 1907, καθώς και γραφεία στη σημερινή Αλεξανδρούπολη, Ξάνθη και Δράμα το 1909 και Σουφλί , Κουμάνοβο και Γκιουμιουρτζίνα (σημερινή Κομοτηνή ) το 1910. Άνοιξε επίσης υποκαταστήματα στην Αλεξάνδρεια και στο Κάιρο το 1905. Μέχρι το 1911 είχε επίσης τοποθεσίες στην Αδριανούπολη , το Γενίτσε (πιθανώς τα σημερινά Γιαννιτσά ) και τη Σαμψούντα, και μέχρι το 1913 στο Κιρκ Κιλισέ(τώρα Kırklareli ).Το 1918, ενόψει της νέας γεωπολιτικής κατάστασης που εδραιώθηκε από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και τη Ρωσική Επανάσταση , η τράπεζα έκλεισε τις δραστηριότητές της στο Μοναστήρι, το Üsküb, την Ξάνθη, στο Δεδέαγατς, τη Κομοτηνή, την Τρίπολη, το Κιρκ Κιλισέ και τη Δράμα. Μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης και την εξομάλυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων το 1923, η τράπεζα μπόρεσε να συνεχίσει την επιχειρηματική της ανάπτυξη στην Τουρκία, παρόλο που έκλεισε το γραφείο της στην Αδριανούπολη το 1924. Στο Μεσοπόλεμο άνοιξε νέα υποκαταστήματα στα Άδανα και τη Μερσίνη , εκτός από την έδρα της στην Κωνσταντινούπολη. Επεκτάθηκε και στην Ελλάδα από τη βόρεια βάση της και το 1925 άνοιξε γραφείο στην Αθήνα και στη συνέχεια ένα άλλο στον Πειραιά το 1931, εκτός από το προπολεμικό υποκατάστημα που διατηρούσε στην Καβάλα .Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το κτίριο επιτάχτηκε από τους Γερμανούς και διέκοψε τη λειτουργία του. Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας το 1944 στο κτίριο στεγάστηκε η Τράπεζα Χίου το 1947.Στην Τουρκία, οι δραστηριότητες της τράπεζας παρέμειναν συγκριτικά ανεπηρέαστες κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, χάρη στην ουδετερότητα της χώρας. Η Τράπεζα Θεσσαλονίκης άνοιξε ένα νέο υποκατάστημα στην Κωνσταντινούπολη το 1958ωστόσο έκλεισε το υποκατάστημα της Μερσίνης το 1967 και το 1969 το μερίδιο ελέγχου της τράπεζας Θεσσαλονίκης πουλήθηκε στη τράπεζα Yapı Kredi, η οποία τη μετονόμασε σε Διεθνή Τράπεζα Βιομηχανίας και Εμπορίου. Άλλαξε ξανά όνομα για να γίνει İnterbank το 1990.Τελικά η İnterbank εξαγοράστηκε από το Ταμείο Ασφάλισης Καταθέσεων Ταμιευτηρίου της Τουρκίας τον Ιανουάριο του 1999 και ρευστοποιήθηκε κατά τη διάρκεια της τουρκικής οικονομικής κρίσης του 2001. Το κτίριο της έδρας της Τράπεζας Θεσσαλονίκης στο κέντρο της Θεσσαλονίκης σχεδιάστηκε το 1905 από τον Βιταλιάνο Ποζέλι , και ολοκληρώθηκε το 1909, σε έδαφος που προηγουμένως ήταν ο μεγάλος κήπος του αρχοντικού της οικογένειας Αλλατίνη. Υπέστη ζημιές στη Μεγάλη Πυρκαγιά της Θεσσαλονίκης του 1917 και ξανά στον σεισμό της Ιερισσού του 1932, αλλά στη συνέχεια επισκευάστηκε. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και την κατάρρευση της Τράπεζας Θεσσαλονίκης, φιλοξένησε την Τράπεζα Χίου από το 1950 έως το 1954, όταν η οικογένεια Βορεοπούλου την αγόρασε και την μετονόμασε σε Στοά Μαλακοπή στη μνήμη της προγονικής τους πόλης, το σημερινό Derinkuyu στην κεντρική Τουρκία. Το ρολόι του κτιρίου σταμάτησε από τον σεισμό της Θεσσαλονίκης του 1978 και, σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος, παραμένει ανενεργό δείχνοντας ακόμα 11:05. Το κτίριο καταχωρήθηκε ως διατηρητέο το 1983. Από το 2021, ένα από τα καταστήματα της στοάς ονομάζεται Pizzeria Poselli προς τιμή του αρχιτέκτονα του κτιρίου. Από το 1913 και μετά, η έδρα της Τράπεζας Θεσσαλονίκης στην Κωνσταντινούπολη βρισκόταν στο κτίριο Generali Han που χτίστηκε το 1909 από την Assicurazioni Generali σε σχέδιο του αρχιτέκτονα Τζούλιο Μονγκερί. Αυτό το κτίριο βρίσκεται στα ανατολικά των κεντρικών γραφείων της Αυτοκρατορικής Οθωμανικής Τράπεζας στον κατηφορικό Γαλατά, στη σημερινή συνοικία Karaköy. Η τράπεζα νοίκιασε μόνο ένα μέρος του κτιρίουκαι διατηρήθηκε από αυτήν μέχρι τη δεκαετία του 1990, όταν έγινε η τουρκική έδρα της Generali. Η Generali με τη σειρά της το πούλησε το 2011 στον επιχειρηματία İsmet Koçak για ανακατασκευή και μετατροπή σε ξενοδοχείο. Το κτίριο του υποκαταστήματος της τράπεζας, στην κεντρική λεωφόρο Fevzipaşa της πόλης, έμεινε άθικτο από την πυρπόληση της Σμύρνης το 1922 και ξαναχτίστηκε σε περίτεχνο στυλ αρ ντεκό αργότερα στη δεκαετία του 1920. Ωστόσο αυτό το κτίριο δεν σώζεται πλέον.
Η Τράπεζα Θεσσαλονίκης (τουρκικά: Selanik Bankası, γαλλικά: Banque de Salonique) ήταν τράπεζα με έδρα τη Θεσσαλονίκη και την Κωνσταντινούπολη. Δημιουργήθηκε το 1886 από την οικογένεια Αλλατίνι σε συνεργασία με ευρωπαϊκούς και οθωμανικούς τραπεζιτικούς ομίλους. Η τράπεζα επεξέτεινε την παρουσία της στα οθωμανικά Βαλκάνια ανοίγοντας υποκαταστήματα σε Κωνσταντινούπολη, Αδριανούπολη, Αθήνα, Σκόπια (Ουσκούμπ), και αλλού. Στην Ελλάδα λειτούργησε μέχρι το 1940 ενώ στην Τουρκία, συνέχισε να λειτουργεί μέχρι το 2001, αν και με διαφορετικά ονόματα μετά το 1969. Τα διατηρητέα κτίρια της έδρας που βρίσκονται επί της οδού Βαλαωρίτου, σημαντικής οδού του κέντρου της Θεσσαλονίκης και αντίστοιχα επί της οδού των Τραπεζών στη συνοικία Γαλατά της Κωνσταντινούπολης, αποτελούν ορόσημα της.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%AC%CF%80%CE%B5%CE%B6%CE%B1_%CE%98%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82
Νέα Κερύνεια Αχαΐας
Πρόκειται για σχετικά καινούριο οικισμό καθότι αναγνωρίστηκε ως τέτοιος στις 17/03/1991, όταν και υπήχθη στην τότε Κοινότητα Κερύνειας. Την περίοδο 1997-2010, βάσει του «Σχεδίου Καποδίστριας», ανήκε στον πρώην Δήμο Διακοπτού ως τμήμα του πρώην Δημοτικού διαμερίσματος Κερύνειας. Συγκεντρωτικά, η δημογραφική εξέλιξη του οικισμού σύμφωνα με τις εθνικές απογραφές είναι η εξής: Κερύνεια (αποσαφήνιση) Αποτελέσματα της Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2011 που αφορούν στο Μόνιμο Πληθυσμό της Χώρας, Εφημερίδα της Κυβερνήσεως της Ελληνικής Δημοκρατίας, τχ. 2ο, φ. 3465 (28 Δεκεμβρίου 2012). Ε.Σ.Υ.Ε. - Μόνιμος Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001, Αθήνα 2004. ISBN 960-86704-8-9. Κεντρική Ένωση Δήμων και Κοινοτήτων (ΚΕΔΚΕ) - Ελληνική Εταιρία Τοπικής Ανάπτυξης και Αυτοδιοίκησης (ΕΕΤΑΑ), Λεξικό Διοικητικών Μεταβολών των Δήμων και Κοινοτήτων (1912-2001), Τόμοι Α΄-Β΄, Επιμέλεια έκδοσης: Γιάννης Μπαχάρας, Εκδόσεις ΕΕΤΑΑ, Αθήνα 2002. ISBN 960-7509-47-1. ISBN (SET) 960-7509-46-3. Θεόδωρος Η. Λουλούδης, Αχαΐα. Οικισμοί, οικιστές, αυτοδιοίκηση, Νομαρχιακή Επιχείρηση Πολιτιστικής Ανάπτυξης Ν.Α. Αχαΐας, Πάτρα 2010. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Νέας Κερύνειας Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 11/07/2018. Ε.Ε.Τ.Α.Α. - Διοικητικές μεταβολές Κοινότητας Κερύνειας Αχαΐας. eetaa.gr. Ανακτήθηκε: 11/07/2018.
Η Νέα Κερύνεια είναι πεδινός οικισμός του Νομού Αχαΐας, αποτελεί τμήμα της Τοπικής Κοινότητας Κερύνειας, και σύμφωνα με το «Πρόγραμμα Καλλικράτης» από 1/1/2011 ανήκει στο Δήμο Αιγιαλείας. Ο ναός του οικισμού είναι αφιερωμένος στους Αρχαγγέλους Μιχαήλ και Γαβριήλ και την Αγία Αναστασία την Φαρμακολύτρια.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CE%AD%CE%B1_%CE%9A%CE%B5%CF%81%CF%8D%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1_%CE%91%CF%87%CE%B1%CE%90%CE%B1%CF%82
Θέμης Μαρίνος
Το 1940-41 πολέμησε στο ελληνοαλβανικό μέτωπο και στη Μάχη της Κρήτης ως έφεδρος αξιωματικός. Συνελήφθη από τον γερμανικό στρατό και, αφού δραπέτευσε, συνεργάστηκε με την αντίσταση στο νομό Ρεθύμνου, διέφυγε αργότερα στην Αίγυπτο με υποβρύχιο και κατατάχτηκε στην 1η Ελληνική Ταξιαρχία. Αποσπάστηκε από τον Πρίγκιπα Πέτρο στο βρετανικό Κέντρο Ειδικής Εκπαιδεύσεως στην Παλαιστίνη όπου και εκπαιδεύτηκε. Το Σεπτέμβριο του 1942 ως μέλος της βρετανικής ομάδος αλεξιπτωτιστών προσγειώθηκε μαζί με άλλους Βρετανούς αξιωματικούς στην Ελλάδα και ανατίναξαν τη σιδηροδρομική γέφυρα του Γοργοποτάμου με τη βοήθεια των δύο μεγάλων αντιστασιακών οργανώσεων ΕΔΕΣ και ΕΛΑΣ, διακόπτοντας τον εφοδιασμό των Γερμανών στη Β. Αφρική. Παρέμεινε στην Ελλάδα ως σύνδεσμος του Γενικού Στρατηγείου Μέσης Ανατολής. Τον Ιούλιο του 1943, με την απόβαση των συμμάχων στη Σικελία κατηύθυνε τις επιχειρήσεις παραπλάνησης και δολιοφθοράς κατά του Άξονα στην Αιτωλοακαρνανία, παίρνοντας μέρος στις ανατινάξεις των γεφυρών από το Μακρυνόρος ως την Άρτα και συγκεκριμένα τις Αννίνου, Κομποτίου, Αγ. Νικολάου και Ζούτου. Τον Ιανουάριο 1944 επέστρεψε στην Αίγυπτο και από εκεί στα Επτάνησα για να αναλάβει νέα αποστολή με διαταγή του Γενικού Στρατηγείου στα νησιά του Ιονίου, όπου οργάνωσε και διοίκησε το μυστικό δίκτυο πληροφοριών και δολιοφθορών μέχρι τον Νοέμβριο του 1944. Το 1945 - 1949 χρημάτισε μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διεθνή Επιτροπή Ελέγχου Βουλγαρίας και σύνδεσμος της Ελληνικής Κυβερνήσεως στη Βαλκανική Επιτροπή Παρατηρητών του ΟΗΕ κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Εργάστηκε ως οικονομικός σύμβουλος στο Υπουργείο Συντονισμού, Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής των ΣΕΚ (ΟΣΕ), Γενικός Διευθυντής Οικονομικού της ΔΕΗ, Σύμβουλος της ΕΤΕΒΑ και Πρόεδρος της Τραπέζης Επενδύσεων, ενώ υπήρξε μέλος Διοικητικών Συμβουλίων (ΛΙΠΤΟΛ, ΚΕΠΕ, ΙΟΒΕ, ΣΕΒ, κλπ). Στο εξωτερικό εργάστηκε ως εμπειρογνώμων των Ηνωμένων Εθνών σε αναπτυξιακά προγράμματα του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ στο Ιραν, της Διεθνούς Τραπέζης στην Αιθιοπία και του Γραφείου Δοξιάδη (Γκάνα, Λιβύη). Του απενεμήθη ο βαθμός του Βρετανού λοχαγού και στη συνέχεια ταγματάρχη. Έλαβε πολλές πολεμικές διακρίσεις, ελληνικά και ξένα παράσημα. Μυστική αποστολή στο Ιόνιο (1944) Ο Εφιάλτης της Εθνικής Αντίστασης (2 τόμοι) Αποστολή Harling 1942 Harling mission 1942 Μυστική αποστολή στο Ιόνιο, εκδόσεις Ίκαρος
Ο Θεμιστοκλής Μαρίνος (Ζάκυνθος 1917 - Αθήνα, 21 Δεκεμβρίου 2018) ήταν στρατιωτικός, αντιστασιακός και οικονομολόγος. Γεννήθηκε στη Ζάκυνθο και ήταν μέλος της Βρετανικής Συμμαχικής Αποστολής (SOE) κατά τη διάρκεια της κατοχής. Συνέγραψε ιστορικά βιβλία για την περίοδο της Κατοχής.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%98%CE%AD%CE%BC%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82
Σκουλήκι
Στην ταξινομία, το σκουλήκι αναφέρεται σε μια απαρχαιωμένη ομαδοποίηση, τους γαιοσκώληκες, σύμφωνα με την ταξινόμηση των Καρόλου Λινναίου και Ζαν Μπατίστ Λαμάρκ για όλα τα μη-αρθρόποδα ασπόνδυλα ζώα, τα οποία τώρα φαίνεται να είναι πολυφυλετικά. Το 1758, ο Λινναίος δημιούργησε την πρώτη ιεραρχική ταξινόμηση, τη Systema Naturae. Στο αρχικό καθεστώς, τα ζώα ήταν ένα από τα τρία βασίλεια, χωρισμένα στις τάξεις των γαιοσκωλήκων, των εντόμων, των ψαριών, των αμφιβίων, των πτηνών και των θηλαστικών. Από τότε, τα τέσσερα τελευταία έχουν ενταχθεί σε ενιαίο βασίλειο, τα χορδωτά, ενώ τα έντομα (τα οποία περιελάμβαναν τα μαλακόστρακα και αραχνίδια) και οι γαιοσκώληκες έχουν μετονομαστεί ή διασπαστεί. Η διαδικασία ξεκίνησε το 1793 από τον Λαμάρκ, που ονόμασε τους γαιοσκώληκες "une espèce de chaos" (χαοτικό είδος) και χώρισε την ομάδα σε τρία νέα φύλα: τους σκώληκες, τα εχινόδερμα και τους πολύποδες (οι οποίοι περιείχαν τα κοράλλια και μέδουσες). Στο 1809, στο έργο Philosophie Zoologique ο Λαμάρκ δημιούργησε 9 φύλα, εκτός από τα σπονδυλωτά (που περιελάμβαναν ακόμα 4 φύλα: θηλαστικά, πτηνά, ερπετά και ψάρια) και τα μαλάκια, δηλαδή τους κιρρηπέδες, δακτυλιοσκώληκες, τα καρκινοειδή, τα αραχνίδια, τα έντομα, τα σκουλήκια, τα ακτινοβόλια, τους πολύποδες και τα εγχυματικά. Τον 13ο αιώνα τα σκουλήκια αναγνωρίζονταν στην Ευρώπη ως μέρος της κατηγορίας των ερπετών, που αποτελούνταν από μια ποικιλία πλασμάτων που αναπαράγονται με αυγά, όπως "φίδια, διάφορα φανταστικά τέρατα, σαύρες και διάφορα αμφίβια", όπως καταγράφονται από τον Βίνσεντ των Μπωβέ στον Καθρέφτη της Φύσης. Στην καθημερινή γλώσσα, ο όρος σκουλήκι εφαρμόζεται και σε διάφορες άλλες μορφές ζωής, όπως προνύμφες, έντομα, διπλόποδα, σαρανταποδαρούσες, καραβοσκούληκα (σκουλήκια τερέντο) ή ακόμη και κάποια εντυπωσιακά πλάσματα με μια σπονδυλική στήλη, όπως τα τυφλοσκούληκα και τα καικίλια. Τα σκουλήκια μπορούν να χωριστούν σε διάφορες ομάδες, αλλά ουσιαστικά είναι ακόμη αποσυνθέτες. Το πρώτο από αυτά, το είδος των πλατυελμίνθων, περιλαμβάνει τους πλατυέλμινθες και τους σκώληκες. Έχουν ζευγαρωτά μάτια στο μπροστινό μέρος. Μερικά είναι παράσιτα. Η δεύτερη ομάδα περιέχει τους νηματώδεις σκώληκες, τις ασκαρίδες και τα αγκυλόστομα. Αυτή η συνομοταξία είναι τα νηματώδη. Οι νηματώδεις σκώληκες μπορεί να είναι μικροσκοπικοί ή και μεγαλύτερου μεγέθους. Κατοικούν σε περιοχές με υγρό χώμα, βρύα, σάπιες ουσίες, φρέσκο ή αλμυρό νερό. Κάποιες ασκαρίδες είναι και παράσιτα. Το σκουλήκι της Γουινέας, για παράδειγμα, μπαίνει κάτω από το δέρμα των ποδιών των ανθρώπων που ζουν σε τροπικές χώρες. Η τρίτη ομάδα αποτελείται από τα τετμημένα σκουλήκια, με φορείς που χωρίζονται σε τμήματα ή δαχτυλίδια. Αυτή η συνομοταξία είναι οι δακτυλιοσκώληκες. Μεταξύ αυτών είναι οι γαιοσκώληκες και τα τριχωτά σκουλήκια της θάλασσας.Τα γνωστά σκουλήκια περιλαμβάνουν τους γεοσκώληκες, μέλη των δακτυλιοσκωλήκων. Άλλες ασπόνδυλες ομάδες καλούνται σκουλήκια χωρίς να είναι, όπως οι προνύμφες, το σαράκι, η πυγολαμπίδα, η κάμπια, οι μεταξοσκώληκες και διάφορες κάμπιες σκώρων (που ανήκουν στην οικογένεια των Arctiinae). Ο όρος σκουλήκι έχει χρησιμοποιηθεί ως υποτιμητικό ουσιαστικό για να περιγράψει ένα δειλό, αδύναμο ή αξιολύπητο άτομο. Τα σκουλήκια μπορεί επίσης να εκτρέφονται για την παραγωγή της πλούσιας σε θρεπτικά συστατικά βερμικομπόστας. Έντομο Ασπόνδυλα Ζωολογία
Το σκουλήκι είναι ατελές ασπόνδυλο ζώο, με μακρύ κυλινδρικό και γυμνό σώμα, που αποτελείται από δακτυλίους. Δεν έχει κεφάλι, ούτε εσωτερικό σκελετό. Το στόμα του βρίσκεται στον πρώτο δακτύλιο και αναπνέει από το δέρμα του. Ζει σε υπόγειες στοές, μέσα στο νερό ή σε λασπώδεις εκτάσεις. Τη νύχτα βγαίνει στην επιφάνεια έρποντας για να βρει τροφή. Ορισμένα είδη σκουληκιών κινούνται με τη βοήθεια του μυικού σωλήνα. Τα σκουλήκια κατατάσσονται σε διάφορες συνομοταξίες: δακτυλιοσκώληκες, λωριδοσκώληκες, ακανθοκέφαλοι κ.ά. Είναι ερμαφρόδιτα ζώα και πολλαπλασιάζονται με αυγά. Ορισμένα είδη, όπως η ταινία, ζουν ως παράσιτα στο σώμα άλλων ζώων ή φυτών. Άλλα ζουν μέσα στη θάλασσα ή σε αμμώδεις παραλίες, όπως ο σκωλόπους. Τα σκουλήκια ποικίλλουν σε μέγεθος, από μικροσκοπικά μέχρι μήκους ενός μέτρου για σκώληκες θαλάσσιων πολυχαιδιών (σκώληκες τριχών), σε 6,7 μέτρα για τον αφρικανικό γιγάντιο γεωσκώληκα Microchaetus rappi, και έως τα 55 μέτρα για το σκουλήκι Lineus longissimus.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%AE%CE%BA%CE%B9
Ντμίτρι Μπογκάγιεφ
Ξεκίνησε να προπονείται στην ηλικία των δέκα. Ο πρώτος προπονητής του ήταν ο Βαλέρι Γκενάντιεβιτς Ζαϊνούλιν. Κίνησε το ενδιαφέρον του προπονητικού επιτελείου της Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης και το 2011 μετεγράφη στην Ακαδημία της Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης, με την οποία κατέκτησε δύο φορές την τρίτη θέση του Πρωταθλήματος Ρωσίας, ενώ κατέκτησε επίσης το Πρωτάθλημα Αγίας Πετρούπολης και το Κύπελλο Αγίας Πετρούπολης. Αρχικά αγωνιζόταν στη θέση του επιθετικού, ενώ από το 2014 αγωνίζεται ως δεξιός αμυντικός.Στο Πρωτάθλημα Νέων Ρωσίας πραγματοποίησε το ντεμπούτο του το 2012, στον αγώνα της 3ης αγωνιστικής με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, αντικαθιστώντας τον Αλεξέι Πανφίλοφ. Τον Αύγουστο του 2013 μετεγράφη στη Ζενίτ-2 Αγίας Πετρούπολης, η οποία αγωνιζόταν στη Γ' Κατηγορία του Πρωταθλήματος Ρωσίας. Το 2015, ο Αντρέ Βίλας-Μπόας τον πήρε στη βασική ομάδα και ο Μπογκάγιεφ πραγματοποίησε το ντεμπούτο του για τη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης στις 23 Σεπτεμβρίου στον αγώνα του Κυπέλλου Ρωσίας 2015-2016 απέναντι στη ΦΚ Βόλγκα Τβερ, αντικαθιστώντας τον Αλεξάντερ Ριαζάντσεφ στο 78ο λεπτό. Στις 9 Δεκεμβρίου αγωνίστηκε στον έκτο αγώνα της φάσης των ομίλων του UEFA Champions League απέναντι στην ΚΑΑ Γάνδη, αντικαθιστώντας τον Αλεξάντερ Αννικόφ στο 82ο λεπτό. Στις 5 Ιουλίου αποχώρησε από τον σύλλογο λόγω λήξης συμβολαίου.Στις 24 Αυγούστου 2016 μετεγράφη - μέχρι το τέλος της χρονιάς - ως δανεικός από τη ΦΚ Παλάνγκα, η οποία αγωνιζόταν στη Β' Κατηγορία του Πρωταθλήματος Λιθουανίας, στη ΦΚ Τόσνο, όπου εγγράφηκε ως μέσος. Την ίδια μέρα πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στον εκτός έδρας αγώνα του Κυπέλλου Ρωσίας 2016-2017 απέναντι στη ΦΚ Ντολγκοπρούντνι. Στις 15 Ιουλίου 2017 επέστρεψε στη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης, με την οποία υπέγραψε τριετές συμβόλαιο. Ζενίτ-2 Αγίας ΠετρούποληςΔευτεραθλητής της Ζώνης «Δύση» της Γ' Κατηγορίας τη χρονιά 2014-2015Ζενίτ Αγίας ΠετρούποληςΚυπελλούχος Ρωσίας 2015-2016 Τρίτη θέση στο Πρωτάθλημα Ρωσίας 2015-2016ΦΚ ΤόσνοΔευτεραθλητής της Β' Κατηγορίας τη χρονιά 2016-2017 Σελίδα του ποδοσφαιριστή στον ιστότοπο «Transfermarkt» (Αγγλικά) Σελίδα του ποδοσφαιριστή στον ιστότοπο «Sportbox.ru» (Ρωσικά)
Ο Ντμίτρι Αλεξάντροβιτς Μπογκάγιεφ (ρωσικά: Дмитрий Александрович Богаев), γεννημένος στις 24 Ιανουαρίου 1994 στο Αχτούμπινσκ, είναι Ρώσος ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνίζεται ως αμυντικός στη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9D%CF%84%CE%BC%CE%AF%CF%84%CF%81%CE%B9_%CE%9C%CF%80%CE%BF%CE%B3%CE%BA%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%B5%CF%86
Βίος ανθόσπαρτος
Η Αμαλία (Ναταλία Τσαλίκη) ζει στην Χαλκίδα μαζί με τους γονείς της, Ολυμπία (Αντιγόνη Γλυκοφρύδη) και Νότη (Νίκος Γαρόφαλλου), και τον παππού της, Μάνθο (Τίτος Βανδής). Η Αμαλία, που εργάζεται ως φοροτεχνικός και λογίστρια, παντρεύεται πολύ νωρίς έναν πρώην συμμαθητή της, τον οποίο επίσης πολύ νωρίς χάνει σε δυστύχημα. Κάποια στιγμή γνωρίζει τον μεγαλύτερο της ηλικιακά, Ανέστη (Γιάννης Φέρτης), με τον οποίο αποφασίζουν να παντρευτούν. Η ζωή όμως της φέρνει στον δρόμο της τον αδελφό του Ανέστη, Νικόλα (Γιάννης Μπέζος), με τον οποίο ερωτεύεται κεραυνοβόλα και αποφασίζει να αλλάξει τη ζωή της. Γιώργος Ψυχογιός: Τάσος Καρασούβλας Θάνος Σακελλαρίου Ξένια Ζερβού: Σουλτάνα Δημήτρης Μαυρόπουλος: Περίανδρος Μανώλης Μητσιάς: Μανώλης Μητσιάς Χρήστος Σάββας: μπογιατζής Θοδωρής Ρωμανίδης: ειδικευόμενος γιατρός Στέφανος Τραγανός: γιατρός Χρήστος Σπανός: βενζινοπώλης Μάγδα Τσαγγάνη: κυρία Κολότση Γρηγόρης Βαλτινός: δήμαρχος Τα πρώτα 3 επεισόδια προβάλλονταν κάθε Δευτέρα στις 21:10, ενώ τα υπόλοιπα προβάλλονταν κάθε Πέμπτη στις 21:10. Στις 1/4/1999 δεν προβλήθηκε επεισόδιο. Βίος ανθόσπαρτος στην IMDb
Βίος Ανθόσπαρτος είναι ο τίτλος μιας ελληνικής ρομαντικής κομεντί τηλεοπτικής σειράς που προβλήθηκε από τους τηλεοπτικούς δέκτες του Mega Channel τη σεζόν 1998-1999. Το σενάριο υπέγραψε η Κάκια Ιγερινού, ενώ τη σκηνοθεσία ανέλαβε η Ρέινα Εσκενάζυ. Το τραγούδι των τίτλων ερμήνευσε ο Μανώλης Μητσιάς, τη σύνθεση του οποίου έχει γράψει ο Μάριος Τόκας. Το μεγαλύτερο μέρος της σειράς είναι γυρισμένο στη Χαλκίδα, όπου διαδραματίζεται και η ιστορία. Αν και η σειρά σημείωσε υψηλά νούμερα τηλεθέασης, ολοκληρώθηκε σε έναν μόνο κύκλο επεισοδίων, και έκτοτε επαναπροβάλλεται τακτικά σε επανάληψη. Σε συνέντευξη η Ναταλία Τσαλίκη δήλωσε ότι είναι μία από τις σειρές στις οποίες έπαιξε και έχει αγαπήσει.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%8C%CF%83%CF%80%CE%B1%CF%81%CF%84%CE%BF%CF%82
Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος
Ο κατά κόσμον Όμηρος Μασούρας γεννήθηκε το 1962 στην Πάνω Ζώδεια, κοντά στη Μόρφου της Επαρχίας Λευκωσίας. Εκεί έζησε τα πρώτα 12 χρόνια της ζωής του. Τα παιδικά του χρόνια σημαδεύτηκαν από τον θάνατο του πατέρα του στα οκτώ του χρόνια, ενώ στην ηλικία των 12 βίωσε την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και τον θάνατο του μεγαλύτερου αδερφού του, Πέτρου. Ως πρόσφυγας πλέον, πέρασε τα εφηβικά του χρόνια στον προσφυγικό συνοικισμό των Λατσιών, έξω από την Λευκωσία. Το 1979 ξεκίνησε να σπουδάζει στην Νομική Σχολή του ΕΚΠΑ.Στις 27 Δεκεμβρίου 1987 χειροτονήθηκε διάκονος από τον Μητροπολίτη Κιτίου Χρυσόστομο και στις 19 Δεκεμβρίου 1993 πρεσβύτερος. Υπηρέτησε ως διάκονος και εφημέριος στην Μητρόπολη Κιτίου. Στις 13 Σεπτεμβρίου 1998 χειροτονήθηκε Μητροπολίτης Μόρφου. Τον Ιούλιο του 2019 αντιδράσεις προκάλεσαν οι απόψεις του για την συσχέτιση της ομοφυλοφιλίας με το πρωκτικό σεξ κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Ο ίδιος ανέφερε ότι μετέφερε απλά τα λόγια του Αγίου Πορφυρίου. Ο αρχηγός της Κυπριακής Αστυνομίας, διέταξε τον Αύγουστο την άμεση διερεύνηση της υπόθεσης των δηλώσεων. Στο πόρισμα της Αστυνομίας που ανακοινώθηκε τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους δεν διαπιστώθηκε διάπραξη ποινικού αδικήματος.Το 2020, αντιτάχθηκε στην αναγνώριση της αυτοκεφαλίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, καταψηφίζοντας σχετική πρόταση στην Ιερά Σύνοδο. Σε προηγούμενες δηλώσεις του είχε υποστηρίξει ότι αναγνωρίζει ως κανονικό προκαθήμενο τον μητροπολίτη Κιέβου Ονούφριο της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (Πατριαρχείο Μόσχας).Τον Ιούνιο του 2021 η Εκκλησία της Ελλάδος, δια του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερώνυμου, έστειλε επιστολή προς τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου και διαμαρτυρήθηκε για τις θέσεις του Νεόφυτου απέναντι στην πανδημία του κορονοϊού θεωρώντας πως όσα λέει επηρεάζουν και παρασύρουν το ποίμνιο της Εκκλησίας της Ελλάδας.Τον Ιανουάριο του 2023 δεν παρέστη στην ενθρόνιση του νέου Αρχιεπισκόπου Κύπρου Γεωργίου, λόγω της διαφωνίας του σχετικά με την αναγνώριση της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, και της παρουσίας εκπροσώπων της στην τελετή.
Ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος (κατά κόσμον Όμηρος Μασούρας, Πάνω Ζώδεια Επαρχία Λευκωσίας 21 Ιανουαρίου 1962) είναι Ελληνοκύπριος κληρικός της Ορθόδοξης Εκκλησίας και επίσκοπος της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Κύπρου. Εξελέγη Μητροπολίτης Μόρφου στις 13 Σεπτεμβρίου 1998.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%9C%CF%8C%CF%81%CF%86%CE%BF%CF%85_%CE%9D%CE%B5%CF%8C%CF%86%CF%85%CF%84%CE%BF%CF%82
Αλληγορικός μύθος
Ο μύθος είναι μία από τις πιο ισχυρές μορφές της λαϊκής λογοτεχνίας, με παγκόσμια εξάπλωση, όπως συμφωνούν σύγχρονοι ερευνητές, λιγότερο μέσα από λογοτεχνικές ανθολογίες όσο μέσω της προφορικής μετάδοσης. Μύθοι μπορούν να βρεθούν στη λογοτεχνία σχεδόν σε κάθε χώρας. Το πολύπλευρο σώμα κειμένων που ονομάζεται Αισωπικά ή Μύθοι του Αισώπου περιλαμβάνει τους περισσότερο γνωστού δυτικού μύθους, που αποδίδονται στο θρυλικό Αίσωπο, που υποτίθεται ότι πρέπει να ήταν σκλάβος στην αρχαία Ελλάδα γύρω στο 550 π.Χ. Πολλοί γνωστοί μύθοι του Αισώπου περιλαμβάνουν "Το Κοράκι και η Στάμνα", "Η Χελώνα και ο Λαγός" και "Το Λιοντάρι και Το Ποντίκι". Στην αρχαία Ελληνική και Ρωμαϊκή παιδεία, ο μύθος ήταν το πρώτο από τα προγυμνάσματα—ασκήσεις στην πεζογραφική σύνθεση και τη δημόσια ομιλία—όπου οι μαθητές καλούνταν να μάθουν μύθους, να τους αναπτύξουν, να εφεύρουν δικούς τους, και, τέλος, να τους χρησιμοποιήσουν ως πειστικά παραδείγματα σε ομιλίες. Η ανάγκη των εκπαιδευτικών να διδάσκουν και των μαθητών να μαθαίνουν μέσα από ένα ευρύ φάσμα μύθων ως υλικό για τις απαγγελίες τους είχε ως αποτέλεσμα να συγκεντρωθούν σε συλλογές, όπως αυτές του Αισώπου. Αισώπου Μύθοι από τον Αίσωπο Χίλιες και μία Νύχτες (επίσης γνωστή ως Αραβικές Νύχτες, περίπου 800-900) Μύθοι από Ζαν ντε Λα Φονταίν (1668-1694) Παραμύθια (1837) του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν Μύθοι για την Εποχή Μας (1940) του Τζέιμς Θέρμπερ Αλληγορία Ανθρωπομορφισμός Απολογία Παραμύθι Παραβολή Παροιμία
Ο αλληγορικός μύθος είναι λογοτεχνικό είδος που περιγράφει μια σύντομη αλληγορική ιστορία, σε πρόζα ή στίχο, που περιέχει ζώα, θρυλικά πλάσματα, φυτά, άψυχα αντικείμενα, ή δυνάμεις της φύσης που είναι ανθρωπόμορφα ή έχουν ανθρώπινες ιδιότητες (όπως η ικανότητα να μιλούν με ανθρώπινη γλώσσα) και που απεικονίζει ή οδηγεί σε ένα συγκεκριμένο ηθικό δίδαγμα, η οποία μπορεί στο τέλος να προστεθεί ρητά ως ένα μεστό επίγραμμα. Ένας μύθος διαφέρει από μια παραβολή στο ότι η τελευταία αποκλείει τα ζώα, τα φυτά, τα άψυχα αντικείμενα, και τις δυνάμεις της φύσης, ως υποκείμενα που αναλαμβάνουν την ομιλία ή άλλες δυνάμεις της ανθρωπότητας.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%B3%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%82_%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%BF%CF%82
Δωμάτιο στη Ρώμη
Κατά τη διάρκεια της πρώτης ημέρας του καλοκαιριού του Ιουνίου, η Άλμπα, μια ισπανίδα τουρίστρια 30 ετών που βρίσκεται στη Ρώμη, φέρνει την νεαρή Ρωσίδα Νατάσα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου της κατά τη διάρκεια της τελευταίας νύχτας των διακοπών τους στη Ρώμη. Οι λεπτομέρειες για το πώς συναντήθηκαν σε ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης παραμένουν ασαφείς. Όταν φτάνουν στο δωμάτιο, η Νατάσα στην αρχή είναι απρόθυμη να κάνει έρωτα με την Άλμπα, επιμένοντας ότι της αρέσουν οι άντρες, αλλά η σαφώς πιο έμπειρη Άλμπα χειρίζεται επιδέξια το θέμα γύρω από την διστακτικότητα της Νατάσα. Γοητεύμενη και δελεασμένη από την Άλμπα, η Νατάσα ανταποκρίνεται στις σεξουαλικές της εξελίξεις, αλλά συνεχίζει να υποστηρίζει ότι δεν είναι λεσβία και δεν έχει κάνει ποτέ σεξ με μια γυναίκα. Η Άλμπα την αντιμετωπίζει ισχυριζόμενη ότι είναι λεσβία και δεν είχε κάνει ποτέ σεξ με άντρα. Η Άλμπα και η Νατάσα αρχικά γδύνονται και κοιμούνται, αλλά η Νατάσα εξακολουθεί να είναι πολύ νευρική. Η Άλμπα της προτείνει να ξαπλώσουν πρώτα δίπλα-δίπλα και να αγγίξουν απλώς τα πρόσωπα της άλλης. Το κάνουν έως ότου η Άλμπα γίνει τόσο χαλαρή που κοιμάται. Η Νατάσα βγαίνει ήσυχα από το κρεβάτι, ντύνεται και φεύγει από το δωμάτιο, αναρωτιέται τι θα συνέβαινε αν έμενε και ολοκλήρωσε την περιέργεια και την έλξη της προς την Άλμπα. Στη βιασύνη της να φύγει, η Νατάσα αφήνει το κινητό της πίσω, και ο ήχος κλήσης ξυπνά την Άλμπα. Η Νατάσα επιστρέφει σύντομα και ζητά από την Άλμπα το κινητό της, αλλά είναι απρόθυμη να μπει ξανά στο δωμάτιο. Όταν εμφανιζεται ο σερβιτόρος νυχτερινής βάρδιας που ονομάζεται Μαξ, η Άλμπα αρπάζει τη Νατάσα και την παίρνει πίσω στο δωμάτιο. Μιλώντας για την τοποθεσία του ξενοδοχείου της Νατάσα και κοιτάζοντας έναν παλιό χάρτη της Ρώμης από τον 1ο αιώνα η Άλμπα συνεχίζει να φλερτάρει με τη Νατάσα και το γυμνό της σώμα. Η Νατάσα υποκύπτει σύντομα στην έλξη και την περιέργειά της απέναντι στην Άλμπα, οδηγώντας της να ξαπλώσει γρήγορα για άλλη μια φορά και στο κρεβάτι όπου αυτή και η Άλμπα κάνουν σεξ για πρώτη φορά. Τις επόμενες 10 ώρες, η Άλμπα και η Νατάσα έρχονται πιο κοντά μεταξύ τους καθώς η Νατάσα γίνεται πιο χαλαρή και άνετη γύρω από την Άλμπα. Οι δύο γυναίκες μοιράζονται τις ιστορίες τους, σταματούν περιοδικά για να δείξουν τα σπίτια τους με εικόνες από το Διαδίκτυο, μιλάνε για τα έργα τέχνης που βρίσκονται στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και να εξερευνούν τα γυμνά σώματα τους μέσω του σεξ. Η Άλμπα αφηγείται πρώτα μια ιστορία για το πώς η μητέρα της την εγκατέλειψε όταν ήταν μικρό κορίτσι και κατέληξε να είναι κρατούμενη γυναίκα ενός πλούσιου Αράβα στη Σαουδική Αραβία, ενώ η Νατάσα αργότερα μοιράζεται μια ιστορία για την σεξουαλική κακοποίηση της από τον πατέρα της και την καριέρα της δίδυμης αδελφής της ως ιστορικός τέχνης. Τελικά, οι δύο γυναίκες λένε στην αλήθεια. Η Νατάσα αποκαλύπτει ότι το πραγματικό της όνομα είναι «Ντάσα» που προέρχεται από μια πλούσια οικογένεια που ζει κοντά στη Μόσχα και ότι είναι στην πραγματικότητα επαγγελματική τενίστρια σε διακοπές και πρόκειται να παντρευτεί την επόμενη εβδομάδα στη Ρωσία με έναν άνδρα. Η δίδυμη αδερφή της Νατάσα, η Σάσα, μοντέλο και ηθοποιός καριέρας, της τηλεφωνεί τουλάχιστον δύο φορές κατά τη διάρκεια της ταινίας για να ρωτήσει για το πού βρίσκεται και τα σχέδια του γάμου της. Στη συνέχεια, η Άλμπα αποκαλύπτει ότι είναι στην πραγματικότητα μηχανικός / εφευρέτης στη Ρώμη για επαγγελματικούς λόγους και ζει με μια γυναίκα στο Σαν Σεμπαστιάν της Ισπανίας . Η Άλμπα δείχνει στη Νατάσα ένα βίντεο για τον εαυτό της και την σύντροφό της, με την ονομασία Edurne, που έχουν δύο μικρά παιδιά, ένα μικρό αγόρι και ένα κορίτσι, και τα οποία είναι βασκικής καταγωγής. Η Άλμπα λέει επίσης ότι το μικρό παιδί πέθανε πρόσφατα σε ατύχημα. Η Νατάσα και η Άλμπα παίρνουν πρωινό μαζί την αυγή, το οποίο σερβίρεται από τον σερβιτόρο της υπηρεσίας δωματίου, Μαξ. Συζητούν να εγκαταλείψουν τους συντρόφους τους και να ζήσουν μαζί στη Ρώμη, αλλά και οι δύο φαίνεται να συνειδητοποιούν ότι αυτό δεν είναι δυνατό. Ενώ η Άλμπα λέει στη Νατάσα ότι αισθάνεται ότι την ερωτεύεται, η Νατάσα γίνεται πιο αμυντική και επιμένει ότι η έλξη της προς την Άλμπα πηγάζει μόνο από την περιέργεια προς το ίδιο φύλο, αλλά όχι από την αγάπη. Αφού κάνουν σεξ για τελευταία φορά και έπειτα κρεμάνε το άσπρο σεντόνι επάνω στο κοντάρι του μπαλκονιού του δωματίου ως αστείο, οι δύο ερασιτέχνες ερωμένες τελικά αποφασίζουν να αποχωρήσουν, επιστρέφοντας στην προηγούμενη ζωή τους στη Ρωσία και την Ισπανία. Και οι δύο συμφωνούν να αφήσουν το παθιασμένο βράδυ που μοιράστηκαν και να παραμείνει ένα μυστικό μεταξύ τους. Στη τελευταία σκηνή, αφού φεύγουν από το ξενοδοχείο η Νατάσα καλεί την Άλμπα και τρέξει προς αυτήν για να επιδείξει τις ικανότητές της στο τρέξιμο... αφήνοντας το χωρισμό τους διφορούμενο εάν θα συναντηθούν ποτέ ξανά. Έλενα Ανάγια ως...Άλμπα Νατάσα Γιαροβένκο ως...Νατάσα Ενρίκο Λοβέρσο ως...Μαξ (σερβιτόρος) Η ταινία γυρίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου στη Μαδρίτη της Ισπανίας ως το δωμάτιο του ξενοδοχείου. Η τοποθεσία του ξενοδοχείου της ταινίας είναι μια κενή πλατεία που ονομάζεται Piazzetta di San Simeone, η ίδια πλατεία που χρησιμοποιείται για το άνοιγμα και το κλείσιμο των γυρισμάτων της ταινίας.Η βασική κινηματογράφηση πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη και τη Μαδρίτη από τις 26 Ιανουαρίου έως τις 27 Φεβρουαρίου 2009. Η ταινία έλαβε μικτές κριτικές. Ο Τζόναθαν Χόλαντ από το περιοδικό Variety περιέγραψε την ταινία ως «τυπικά προκλητική, δυνητικά ένα διχαστικό στοιχείο από τον Ισπανό σκηνοθέτη και μερική επιστροφή στη φόρμα», αλλά παρά τον επαίνους των αποδόσεων των ηθοποιών και της ταινίας ο Χόλαντ αναφέρει πως «υπάρχει η αίσθηση ότι ο σκηνοθέτης Μέντεμ ενδιαφέρεται περισσότερο για τις ιδέες του παρά για τους ανθρώπους του». Ο Βασίλης Καγιογλίδης στο cine.gr έδωσε επίσης μια μέτρια κριτική στην ταινία (1/5) αναφέροντας μεταξύ άλλων:«Η Έλενα Ανάγια ηγείται του υποκριτικού μέρους, ενώ η Νατάσα Γιαροβένκο, υπερτερώντας κατά πολύ στην εξωτερική παρουσία της συμπρωταγωνίστριας της, είναι σχεδόν βέβαιο -αν και ακούγεται λιγάκι σεξιστικό- ότι χρησιμοποιήθηκε για άλλους λόγους σε αυτή την ταινία. Σε μία ταινία που πίσω από την οπτική της κομψότητα και το υπερεαλιστικό παράδοξο του φινάλε, δεν προσφέρει τίποτα το ουσιώδες ή αξιομνημόνευτο, ενώ κινείται συνεχώς κάτω από μία θεατρική στατικότητα και έντονη σωματική ηδονοβλεψία, δίχως ανατροπές ή εκπλήξεις. Τα ελάχιστα επιμέρους στοιχεία της μπορούν με ευκολία να την καταστήσουν μία σημαντική από εικονοπλαστικής πλευράς άποψη στη γυναικεία ομοφυλοφιλία, όμως τίποτα περισσότερο.» Οι κριτικές ανασκόπησης στην ιστοσελίδα Rotten Tomatoes, δίνουν βαθμολογία θετικής έγκρισης σε ποσοστό 50%, με βάση 12 κριτικές και μέση βαθμολογία 6/10. Δωμάτιο στη Ρώμη στην IMDb Δωμάτιο στη Ρώμη στο Rotten Tomatoes AfterEllen.com review
Το Δωμάτιο στη Ρώμη (Ισπανικά: Habitación en Roma) είναι μια ερωτική ρομαντική ταινία Ισπανικής παραγωγής του 2010 σε σενάριο και σκηνοθεσία του Χούλιο Μέντεμ. Πρωταγωνιστούν η Έλενα Ανάγια και η Νατάσα Γιαροβένκο. Η ταινία απεικονίζει τις συναισθηματικές και σεξουαλικές σχέσεις δύο γυναικών (της Άλμπα και της Νατάσα) καθ 'όλη τη διάρκεια μιας νύχτας σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου στη Ρώμη. Η υπόθεση βασίζεται χαλαρά στην άλλη ταινία, «In Bed». Το δωμάτιο στη Ρώμη ήταν η πρώτη ταινία στην Αγγλική γλώσσα του σκηνοθέτη.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF%89%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B9%CE%BF_%CF%83%CF%84%CE%B7_%CE%A1%CF%8E%CE%BC%CE%B7
Πρώτος Ιερός Πόλεμος
Κατά τα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ. οι Θεσσαλοί είχαν εξελιχθεί σε μία από τις μεγαλύτερες δυνάμεις του ελλαδικού χώρου. Έχοντας επικρατήσει στα γειτονικά κράτη των Μαλιέων, των Αινιάνων, των Περραιβών και των Δολόπων είχαν εξασφαλίσει τον έλεγχο του Δελφικού συμβουλίου και ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσουν τη Δελφική Αμφικτυονία για δικούς τους σκοπούς. Κύριο εμπόδιο για τον έλεγχο του ίδιου του μαντείου αποτελούσαν οι Φωκείς που διατηρούσαν ακόμα την αυτονομία τους. Λίγο πριν το ξέσπασμα του πολέμου οι μόνες φωκικές πόλεις που δεν είχαν ακόμα υποταχθεί στους Θεσσαλούς ήταν η Κρίσα και το επίνειό της Κίρρα. Η Κίρρα ήταν το κοντινότερο λιμάνι στους Δελφούς και επομένως οι προσκυνητές που κατευθύνονταν στους Δελφούς μέσω τη θάλασσας αποβιβάζονταν στο λιμάνι της πόλης και ανέβαιναν οδικώς προς το ιερό. Φαίνεται πως την περίοδο αυτή οι Κιρραίοι αποσπούσαν χρήματα από τους προσκυνητές που διέρχονταν από την πόλη τους με σκοπό να πάνε στο μαντείο των Δελφών. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε αφορμή για να κηρύξει η Δελφική Αμφικτυονία τον πόλεμο στους Κιρραίους. Με τους Θεσσαλούς συμμάχησαν οι Σικυώνιοι, οι οποίοι στόχευαν να απαλλαγούν από τους Κιρραίους πειρατές που δρούσαν στα ανοιχτά του Κορινθιακού. Στη συμμαχία αυτή προστέθηκαν και οι Αθηναίοι. Για τα γεγονότα του πολέμου υπάρχουν λίγες αρχαίες πηγές, οι οποίες επιπλέον δεν συμφωνούν απόλυτα μεταξύ τους. Σημαντικότερες πηγές είναι η αναφορά του Παυσανία για τον πόλεμο, οι αναφορές που γίνονται στον Στράβωνα, στον Διόδωρο τον Σικελιώτη αλλά και σε ένα έργο του ρήτορα Αισχίνη. Από τις περιγραφές φαίνεται πως ο πόλεμος διήρκεσε δέκα έτη. Αρχηγός των Θεσσαλών ήταν ο Ευρύλοχος από τη δυναστεία των Αλευάδων της Λάρισας, των Σικυώνιων ο τύραννος Κλεισθένης της δυναστείας των Ορθαγοριδών και της Αθήνας ο Αλκμαίων ή ο ίδιος ο Σόλων. Η Κίρρα πολιορκήθηκε και από τη στεριά και από τη θάλασσα και τελικά υπέκυψε όταν οι πολιορκητές δηλητηρίασαν τις πηγές που τροφοδοτούσαν με νερό την πόλη με δηλητήριο από το φυτό ελλέβορο. Ο ελλέβορος προκάλεσε ακατάσχετη διάρροια στους υπερασπιστές της πόλης, οι οποίοι εγκατέλειψαν τις θέσεις τους. Οργανωτής αυτού του σχεδίου φαίνεται πως ήταν ο Κλεισθένης της Σικυώνας αλλά κατά τον Παυσανία ήταν ο Αθηναίος Σόλων. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή η Κίρρα πολιορκήθηκε κατά τα έτη 592-590 π.Χ. Ο αποκλεισμός από τη θάλασσα που επέβαλε ο στόλος των Σικυωνίων στους Κιρραίους τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν την πόλη και να οχυρωθούν στο όρος Κίρφη πάνω από την Κίρρα, κοντά στη θέση της Φωκικής πόλης Εχεδάμειας. Μετά από αντίσταση μερικών χρόνων τελικά υπέκυψαν. Οι συνέπειες του πολέμου ήταν να καταστραφεί η πόλη Κίρρα, πιθανόν και η Κρίσα. Η πόλη των Δελφών έγινε ανεξάρτητη και παραχωρήθηκε σε αυτήν το Κρισαίο πεδίο, το οποίο χαρακτηρίστηκε ιερό. Οι Θεσσαλοί κυριάρχησαν στη Φωκίδα και παρέμειναν κύριοι της περιοχής για είκοσι ακόμα χρόνια μέχρι να ηττηθούν από τους Βοιωτούς και να αποσυρθούν τελικά και από τη Φωκίδα. Παράλληλα οι δεσμοί μεταξύ των φωκικών πόλεων ενισχύθηκαν περισσότερο τα επόμενα χρόνια, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίσουν από κοινού τους Θεσσαλούς στη μάχη της Υάμπολης το 510 π.Χ. όπου επικράτησαν και απαλλάχτηκαν από την απειλή των Θεσσαλών. Forrest, G G., “The first Sacred War”, BCH 80 (1956), 33-52. Jannoray, J., “Krisa, Kirrha et la première guerre sacrée“, BCH 61 (1937), 33-43. Πεντάζου, Μ. (1992). «"Η Ιστορία του Ιερού και του Μαντείου των Δελφών"». Αρχαιολογία 44: 47-50. http://www.archaiologia.gr/wp-content/uploads/2011/06/44-4.pdf. Τυπάλδου-Φακίρη, Κ. (2003). Αρχαιολογία και Τέχνες 86: 72-79. doi:http://www.archaiologia.gr/wp-content/uploads/2011/07/86-15.pdf. Sanchez, P. (2001). L'Amphictionie des Pyles et de Delphes: Recherches sur son role historique des origines au IIe siecle d.n.e. Stuttgart. Rousset, D., “Terres sacrées, terres publiques et terres privées à Delphes”, CRAI 146,1 (2002), 215-241.
Ο Πρώτος Ιερός Πόλεμος ήταν ο πρώτος από μία σειρά πολέμων που έγιναν κατά την αρχαιότητα με σκοπό τον έλεγχο του ιερού και του μαντείου των Δελφών. Επικρατέστερη χρονική περίοδος διεξαγωγής του πολέμου θεωρείται το χρονικό διάστημα από το 595 έως το 585 π.Χ. Ο πόλεμος διεξήχθη από τη συμμαχία που αποτελούσαν οι Θεσσαλοί, οι Σικυώνιοι και οι Αθηναίοι, ενάντια στη φωκική πόλη Κίρρα. Αφορμή για το ξέσπασμα του πολέμου αποτέλεσε το γεγονός πως οι κάτοικοι της Κίρρας παρενοχλούσαν τους προσκυνητές του μαντείου των Δελφών. Τα βαθύτερα αίτια του πολέμου όμως βρίσκονταν στις φιλοδοξίες των Θεσσαλών να επικρατήσουν οριστικά στη Φωκίδα και να ελέγξουν το μαντείο των Δελφών, ενώ οι Σικυώνιοι είχαν στόχο να απαλλαγούν οριστικά από τους Κιρραίους πειρατές που δρούσαν στον Κορινθιακό κόλπο και είχαν εξελιχθεί σε απειλή γι’ αυτούς.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%BF%CF%82_%CE%99%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%82_%CE%A0%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82
Άρντα Μαντικιάν
Στη δεκαετία του 1940 ξεκινά εμφανίσεις στην Αθήνα, σε μερικές από τις οποίες συνεργάστηκε με την Μαρία Κάλλας, με την οποία υπήρξαν συμμαθήτριες και φίλες. Το 1948 πηγαίνει στην Αγγλία, όπου έναν χρόνο μετά και με τη βοήθεια του Αυστριακού μουσικολόγου και συνθέτη Έγκον Βέλες πραγματοποιεί ένα ρεσιτάλ στο Κολλέγιο Μόρλεϋ στο Λονδίνο. Στη συνέχεια, μετά από πολλές εμφανίσεις σε Λονδίνο και Οξφόρδη, κλήθηκε από τον μαέστρο και μουσικολόγο Jack Allan Westrup να ερμηνεύσει το ρόλο της Διδούς στην όπερα Τρώες του Εκτόρ Μπερλιόζ. Στο διάστημα 1953-1965 συνεργάστηκε με τον Μπέντζαμιν Μπρίτεν. Στους μεγάλους ρόλους της ανήκαν η Ηλέκτρα στον «Ιδομενέα» του Wolfgang Amadeus Mozart και ο πρωταγωνιστικός ρόλος στην «Savitri» του Gustav Holst. Κατά τη διάρκεια της καριέρας της προσκλήθηκε και τραγούδησε στις σημαντικότερες αίθουσες συναυλιών. Από το 1974 έως το 1980 διετέλεσε μέλος του Δ.Σ. της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Αντίο στη σοπράνο Άρντα Μαντικιάν
Η Άρντα Μαντικιάν (1 Σεπτεμβρίου 1924 – 8 Νοεμβρίου 2009) ήταν μεσόφωνος αρμένικης καταγωγής με διεθνή καριέρα κατά τη μεταπολεμική περίοδο. Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1924 και σε μικρή ηλικία μετακόμισε στην Αθήνα όπου ξεκίνησε τις σπουδές της στο Ωδείο Αθηνών με δασκάλα την Ελβίρα ντε Ιντάλγκο, δασκάλα επίσης της Μαρίας Κάλλας. Αργότερα συνέχισε τις σπουδές της δίπλα στην Αλεξάνδρα Τριάντη, ερμηνεύτρια έντεχνου τραγουδιού και κινητήριο δύναμη του Συλλόγου «Οι Φίλοι της Μουσικής».
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%B1_%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CE%AC%CE%BD
Γουέντγουορθ Μίλλερ
Γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1972 στο Τσίπινγκ Νόρτον του Οξφορντσάιρ, στην Αγγλία, όπου και έμενε ο πατέρας του, που σπούδαζε στην Οξφόρδη. Η οικογένειά του μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όταν αυτός ήταν ενός έτους. Έχει δύο αδερφές, τη Leigh και τη Gillian. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Πρίνστον με πτυχίο στην αγγλική λογοτεχνία. Ο Μίλερ διατηρεί διπλή υπηκοότητα, αλλά επιβεβαιώνει ότι ο ίδιος υπήρξε πάντα Αμερικανός. Επίσης, ο πατέρας του αποτελείται απο ένα πολύπλευρο υπόβαθρο, αφού έχει ρίζες Αφρο-Αμερικάνου, Τζαμαϊκανού, Άγγλου, Γερμανού, Εβραίου και Cherokee, και η μητέρα του είναι ρωσικής, γαλλικής, ολλανδικής, συριακής και λιβανέζικης καταγωγής. Το 2013 δήλωσε πως είναι ομοφυλόφιλος. Ο πρώτος πρωταγωνιστικός ρόλος του Miller ήταν στη μίνι σειρά Dinotopia. Μετά την εμφάνισή του σε μικρού τηλεοπτικούς ρόλους, συμπρωταγωνίστησε με τη Νικόλ Κίντμαν και τον Άντονι Χόπκινς στην ταινία Το Ανθρώπινο Στίγμα, όπου και ερμήνευσε τον χαρακτήρα του Χόπκινς σε πιο μικρή ηλικία. Η καριέρα του εκτοξεύτηκε στα ύψη όταν το 2005 πρωταγωνίστησε στην επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά Prison Break, στην οποία έπαιξε το ρόλο ενός μηχανικού ο οποίος κατάστρωσε το τέλειο σχέδιο για να βοηθήσει τον αδελφό του Lincoln Burrows (Dominic Purcell) να δραπετεύσει από τη φυλακή καθώς είχε κριθεί ένοχος για ένα έγκλημα το οποίο δεν είχε διαπράξει. Η ερμηνεία του στη σειρά του χάρισε μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα ως Καλύτερος Ηθοποιός σε Δραματική Σειρά, ενώ η επιτυχία της σειράς οδήγησε στην επιστροφή της με μία πέμπτη σεζόν το 2017, χρόνια μετά την αρχική της διακοπή το 2009. Wentworth Miller Fanclub Wentworth Miller's biography Αρχειοθετήθηκε 2009-04-14 στο Wayback Machine. στον επίσημο διαδυκτιακό τόπο του Prison Break Broadband video interview with Wentworth Miller, discussing Prison Break Συνέντευξη στο WHO.com http://www.imdb.com/name/nm0589505/bio
Ο Γουέντγουορθ Μίλλερ (Wentworth Earl Miller III, 2 Ιουνίου 1972) είναι Άγγλος ηθοποιός. Έγινε διάσημος με τον πρωταγωνιστικό του ρόλο ως Μάικλ Σκόφιλντ στην τηλεοπτική σειρά Prison Break.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%BF%CF%85%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B3%CE%BF%CF%85%CE%BF%CF%81%CE%B8_%CE%9C%CE%AF%CE%BB%CE%BB%CE%B5%CF%81
Ηχοσημαντήρας
Οι ηχοσημαντήρες εκτινάσσονται από αεροσκάφη μέσα σε κουτιά και αναπτύσσονται κατά την κρούση με το νερό. Ένας φουσκωτός πλωτήρας με ραδιοπομπό παραμένει στην επιφάνεια για την επικοινωνία με το αεροσκάφος, ενώ, συγχρόνως, ένα ή περισσότερα υδρόφώνα και εξοπλισμός σταθεροποίησης κατεβαίνουν κάτω από την επιφάνεια σε ένα επιλεγμένο βάθος το οποίο είναι ευμετάβλητο, ανάλογα με τις περιβαλλοντικές συνθήκες και τον τρόπο αναζήτησης. Ο σημαντήρας μεταβιβάζει ακουστικές πληροφορίες από τα υδρόφωνά του μέσω ραδιοκυμάτων UHF/VHF στους χειριστές που βρίσκονται στο αεροσκάφος. Με την τεχνολογική βελτίωση των υποβρυχίων στις σύγχρονες πολεμικές συγκρούσεις, γεννήθηκε και η ανάγκη για ένα αποτελεσματικό σύστημα εντοπισμού τους. Το Σύστημα Ηχητικής Πλοήγησης και Εντοπισμού (Sound Navigation And Ranging - SONAR) αναπτύχθηκε αρχικά από τους Βρετανούς, οι οποίοι το ονόμασαν ASDIC, κατά τις τελευταίες ημέρες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Εκείνο τον καιρό, ο μόνος τρόπος για την ανίχνευση υποβρυχίων ήταν είτε ηχητικά ακούγοντας γι' αυτά (παθητικό σόναρ), είτε οπτικά, κατά τύχη, όταν αναδύονταν στην επιφάνεια για να επαναφορτίσουν τις μπαταρίες τους ή από μαζικές εναέριες περιπολίες αργοκίνητων αεροπλοίων και διπλάνων. Το σόναρ είχε εξαιρετικά περιορισμένη χρήση και δοκιμάστηκε ως επί το πλείστον στον Ατλαντικό Ωκεανό με λίγους αξιωματικούς του ναυτικού να διακρίνουν κάποιο προσόν του συστήματος. Με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήρθε το και τέλος για σοβαρή ανάπτυξη του σόναρ στις ΗΠΑ, γεγονός το οποίο έμελλε να είναι μοιραίο στις πρώτες μέρες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ωστόσο, σημαντική ανάπτυξη του ASDIC έλαβε χώρα στο Ηνωμένο Βασίλειο, συμπεριλαμβανομένης της ενσωμάτωσής του με πίνακα σχεδίασης και όπλο. Οι μαινόμενες αγέλες των γερμανικών υποβρυχίων (U-boats) στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κατέστησαν την ανάγκη για ανάπτυξη του σόναρ προτεραιότητα. Με εκατομμύρια τόνους βυθισμένων εμπορευμάτων και πλοίων στον Ατλαντικό, υπήρξε η ανάγκη για τον εντοπισμό των υποβρυχίων, έτσι ώστε να είναι δυνατή η βύθισή τους ή εμπόδισή τους να επιτεθούν. Ως εκ τούτου, το σόναρ εγκαταστάθηκε σε έναν αριθμό πλοίων, μαζί με ραντάρ για την ανίχνευση υποβρυχίων στην επιφάνεια της θάλασσας. Παρ'όλο που το σόναρ ήταν ένα πρωτόγονο σύστημα, συνεχώς βελτιωνόταν. Οι σύγχρονες ανθυποβρυχιακές πολεμικές τακτικές γεννήθηκαν και εξελίχθησαν από τη διέλευση νηοπομπών μέσω εχθρικών υδάτων κατά την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν επιτακτική η ανάγκη τα υποβρύχια να εντοπίζονται και να εξουδετερώνονται πολύ πριν ο στόλος καταλήξει εντός του εύρους μιας επίθεσης. Ανίχνευση υποβρυχίων βασισμένη σε αεροσκάφη ήταν η προφανής λύση. Η ωρίμανση της ασύρματης επικοινωνίας και της τεχνολογίας σόναρ επέτρεψε το συνδυασμό ενός μορφομετατροπέα σόναρ, μπαταριών, ενός ραδιοπομπού και μιας μαστιγωτής κεραίας, μέσα σε ένα αυτοτελή πλωτό (ηχο)σημαντήρα με δυνατότητα ρίψης από αεροπλάνο. Η πρόοδος στην τεχνολογία των ηχοσημαντήρων, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, οδήγησε εν τέλει στην ανάπτυξη ολόκληρων κατηγοριών αεροσκαφών (όπως το P-2 Neptune, S-2 Tracker, S-3B Viking και P-3 Orion) και στην περαιτέρω εξέλιξη των ανθυποβρυχιακών πολεμικών επιχειρήσεων (anti-submarine warfare - ASW). Πρώιμοι ηχοσημαντήρες είχαν περιορισμένη εμβέλεια, περιορισμένη διάρκεια ζωής της μπαταρίας και κατακλύζονταν από το θόρυβο του ωκεανού. Εμφανίστηκαν για πρώτη φορά προς το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αλλά είναι αμφίβολο ότι μπήκαν σε επιχειρησιακή χρήση μέχρι τον Ψυχρό Πόλεμο. Ένας ακόμη περιορισμός τους ήταν ότι η διάκριση μεταξύ των τεχνητών θορύβων και των ήχων από το ωκεάνιο υπόβαθρο βασιζόταν στην ανθρώπινη ακοή. Ωστόσο, υπήρχαν οι ενδείξεις ότι η τεχνολογία είναι βιώσιμη. Με την κατασκευή, λοιπόν, καλύτερων υδροφώνων, την εμφάνιση των τρανζίστορ και την ανάπτυξη της μικροσκοπικοποίησης (miniaturization), καθώς και η συνειδητοποίηση ότι οι ήχοι πολύ χαμηλής συχνότητας είναι σημαντικοί, πιο αποτελεσματικοί ακουστικοί αισθητήρες κατασκευάστηκαν. Ως εκ τούτου, το μέγεθος ενός ηχοσημαντήρα μίκρυνε από έξι πόδια ύψος και δύο πόδια διάμετρο και έχει, σήμερα, διαμορφωθεί σε ένα συνεπτυγμένο σύνολο ηλεκτρονικών. Οι ηχοσημαντήρες ταξινομούνται σε τρεις κατηγορίες: ενεργητικοί, παθητικοί και ειδικού σκοπού. Οι ενεργοί ηχοσημαντήρες εκπέμπουν ηχητική ενέργεια (π.χ. "pings") μέσα στο νερό και περιμένουν να ακούσουν την επιστρεφόμενη ηχώ προτού μεταδόσουν οποιαδήποτε πληροφορία, συνήθως απόστασης και διόπτευσης, μέσω ραδιοκυμάτων UHF/VHF στο πλοίο ή αεροσκάφος που παρακολουθεί. Οι παθητικοί ηχοσημαντήρες δεν εκπέμπουν τίποτα μέσα στο νερό, αλλά μόνο ακούν, περιμένοντας να φθάσουν στο υδρόφωνο μηχανικά παραχθέντα ηχητικά κύματα (όπως, για παράδειγμα, της ηλεκτρογεννήτριας, του έλικα, μιας πόρτας να κλείνει ή άλλους θορύβους) από πλοία ή υποβρύχια, ή άλλα ενδιαφέροντα ακουστικά σήματα, και στη συνέχεια μεταδίδονται μέσω UHF/VHF πίσω στο πλοίο ή στο αεροσκάφος που διενεργεί την παρακολούθηση. Οι ειδικού σκοπού ηχοσημαντήρες μεταβιβάζουν διαφόρων τύπων ωκεανογραφικά δεδομένα σε ένα πλοίο, αεροσκάφος ή δορυφόρο. Υπάρχουν τρεις τύποι ηχοσημαντήρων ειδικού σκοπού που είναι σε χρήση σήμερα. Αυτοί οι ηχοσημαντήρες δεν έχουν σχεδιαστεί για χρήση σε ανίχνευση ή εντοπισμό υποβρυχίων. BT — Ο βαθυθερμοσημαντήρας (bathythermobuoy - BT) μεταβιβάζει ενδείξεις βαθυθερμογραφικές ή αλατότητας, ή και τις δύο, σε διάφορα βάθη. SAR — Ο σημαντήρας έρευνας και διάσωσης (search and rescue - SAR) έχει σχεδιαστεί για να λειτουργεί ως πλωτός φάρος ραδιοσυχνοτήτων (RF). Ως εκ τούτου, χρησιμοποιείται για να βοηθήσει στην επισήμανση του τόπου μιας συντριβής αεροσκάφους, ενός βυθισμένου πλοίου, ή επιζώντων στη θάλασσα. ATAC/DLC — Ηχοσημαντήρες αερομετακομίσιμης επικονωνίας (air transportable communication - ATAC) και ηχοσημαντήρες επικοινωνίας καθοδικής ζεύξεως (down-link communication - DLC) , όπως το UQC ή «Γερτρούδη», προορίζονται για χρήση ως μέσο επικοινωνίας μεταξύ ενός αεροσκάφους και ενός υποβρυχίου, ή μεταξύ ενός πλοίου και ενός υποβρυχίου.Αυτές οι πληροφορίες από τους ηχοσημαντήρες αναλύονται και ερμηνεύονται από υπολογιστές, ακουστικούς χειριστές και τακτικούς συντονιστές (tactical coordinators - TACCOs). Κάθε θόρυβος που κάνει ένα υποβρύχιο είναι και ένα άγγελμα θανάτου, γι' αυτό και πολύ λίγα υποβρύχια είναι "ομιλητικά". Ενεργοί και παθητικοί ηχοσημαντήρες μπορεί να απλώνονται σε μεγάλες εκτάσεις ή σε εμπόδια για γίνει η αρχική ανίχνευση. Μετέπειτα, ενεργοί ηχοσημαντήρες μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τον καθορισμό της ακριβής τοποθεσίας. Εν τω μεταξύ, παθητικοί ηχοσημαντήρες μπορούν επίσης να τοποθετηθούν στην επιφάνεια με συστηματικό τρόπο και σε προκαθορισμένους σχηματισμούς έτσι ώστε να επιτευχθεί ο ακριβής προσδιορισμός της τοποθεσίας με τη μέθοδο του τριγωνισμού. Πολλά αεροσκάφη ή πλοία παρακολουθούν τους ηχοσημαντήρες είτε παθητικά ακούγοντας μόνο είτε ενεργητικά πραγματοποιώντας μεταδόσεις, έτσι ώστε το υποβρύχιο να οδηγηθεί στο δίχτυ από σόναρ που έχει στηθεί. Μερικές φορές το σχέδιο με το οποίο έχουν τοποθετηθεί οι ηχοσημαντήρες έχει τη μορφή ενός πλέγματος ή άλλου στοιχισμένου σχηματισμού και πολύπλοκη επεξεργασία σήματος με διαμόρφωση ακτινοβολίας (beamforming) χρησιμοποιείται για να ξεπεραστούν οι δυνατότητες του περιορισμένου αριθμού υδροφώνων. Σάγος Γεώργιος, "Εισαγωγή στην υδροακουστική και στην τεχνολογία Sonar", Μέρος ΙΙ, Κεφ.7 [1], Εκδόσεις Παπασωτηρίου, Αθήνα 2019, ISBN 978-960-491-133-2 Sparton Sonobuoys Ultra Electronics - USSI Αρχειοθετήθηκε 2010-04-12 στο Wayback Machine. Ultra Electronics - Συστήματα Σόναρ Ultra Electronics - Συστήματα Flightline Αρχειοθετήθηκε 2011-07-17 στο Wayback Machine. Sonobuoy TechSystems Πρώιμη ανάπτυξη ηχοσημαντήρων από την Επιτροπή Ερευνών του υπουργείου Εθνικής Άμυνας των ΗΠΑ (NDRC - National Defense Research Committee) WWII Radio sonobuoy in Naval Sonar Ch. 16 Ηχοσημαντήρας AN/CRT-1A Γραφική απεικόνιση του ηχοσημαντήρα AN/CRT-1A
Ηχοσημαντήρας (sonobuoy - σύμμειξη των λέξεων sonar και buoy (σημαντήρας)) είναι ένα σχετικά μικρό (συνήθως 5 ίντσες/13 εκατοστά σε διάμετρο και 3 πόδια/91 εκατοστά σε μήκος) αναλώσιμο σύστημα σόναρ το οποίο ρίπτεται από αεροσκάφη ή ελικόπτερα του ναυτικού που συμμετέχουν σε ανθυποβρυχιακές επιχειρήσεις ή σε υδροακουστικές έρευνες.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%97%CF%87%CE%BF%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B1%CF%82