text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Ik ben nog aan het lezen, maar ik vind het geen fijn boek. De sfeer is erg negatief, de hoofdpersoon een mix van teleurstelling en grootheidswaanzin. In andere boeken over de 2e wereldoorlog krijg ik beter de sfeer te pakken, DIt verhaal, neemt mij niet mee, ik lees het nog wel uit, maar ik kies niet snel meer een boek van W.F. Hermans denk ik. | 0neg
|
Ongelofelijk als je bedenkt dat de praktijken die in dit boek beschreven zijn echt zijn gebeurd. Toch had ik in het boek meer vaart verwacht. De opbouw van het verhaal duurt erg lang en de gebeurtenissen worden erg vaag gehouden. Je kan wel raden wat er gebeurd is maar het komt anders aan het licht dan ik had gedacht. Mijn verwachtingen van het boek waren anders, daarom viel het voor mij wat tegen. | 0neg
|
Het verhaal is simpel. Addie en haar broer Ian zijn met hun hele familie in Ierland voor de bruiloft van een tante. Na de bruiloft mogen de twee met het vliegtuig naar Italië om Addies beste vriendin Lina op te zoeken. Voor de trip naar Ierland is er iets naars gebeurd, waardoor Addie ruzie heeft met Ian én het uit is met haar vriendje. De vraag is natuurlijk… wat is er gebeurd?
Jenna Evans Welch probeert spanning op te bouwen door informatie achter te houden voor de lezer. In korte flashbacks kom je achter steeds meer details van Addies vorige relatie en de noodlottige afloop, maar de precieze toedracht blijft lang verborgen. Ook de reden voor de grote ruzie zussen Addie en haar broer Ian is onduidelijk. Aangezien vrijwel het hele boek draait om de vraag ‘Wat is er gebeurd?’ verwacht je een spannende, verrassende ontknoping. Die blijft helaas uit. Alle vragen worden beantwoord, maar geen enkel antwoord is écht bijzonder. Je eigen fantasie heeft waarschijnlijk al betere scenario’s bedacht dan het slot van het boek.
Gelukkig is er ook nog Addies nieuwe liefde: Rowan. En veel van het verhaal is zo lekker feelgood dat het boek alsnog lekker wegleest. Ze ontmoeten elkaar wanneer Ian probeert Addie achter te laten in het hotel, zodat hij niet met haar mee hoeft naar Italië. Ian heeft namelijk een geheim online leven – ook dat leven blijkt minder spannend dan je zou denken, maar dat terzijde – dat te maken heeft met muziek. Samen met Rowan, die hij online heeft leren kennen, wil hij een roadtrip door Ierland maken om te eindigen op een groot muziekfestival. Addie steekt hier een stokje voor door Ian te betrappen en zichzelf uit te nodigen op de roadtrip. De trip naar Lina zal even moeten wachten.
Vanaf de eerste ontmoeting is het voor de lezer duidelijk dat Addie en Rowan samen zullen eindigen. Spoilers op dat gebied zijn onmogelijk, zo dik ligt het erbovenop. En dat is oké. Het langzame ontstaan van een vriendschap en ontluikende verliefdheid is heerlijk om te lezen. Juist dit maakt het verhaal zo herkenbaar. De ongemakkelijke stiltes tussen Rowan en Addie en het ontdekken van elkaars vreemde gewoontes, de haat-liefdeverhouding tussen broer en zus, het missen van je beste vriendin die net verhuisd is… Herkenbare puberproblemen. Héérlijk.
Het taalgebruik is helaas niet echt prettig. Het verhaal van Addie, Ian en Rowan is geschreven in een vlotte stijl die geen problemen oplevert, maar de tussenstukken zijn een heel ander verhaal. Addie vindt namelijk een boekje in het hotel, getiteld Ierland voor mensen met liefdesverdriet: een onconventionele gids voor het smaragdgroene eiland. Ze sleept dit de hele reis met zich mee en volbrengt alle vreemde opdrachten zoals het gooien met stenen, praten tegen bomen en papieren bootjes te water laten.
Om de zoveel pagina’s lees je een hoofdstukje uit de reisgids, waarin de arme lezer met liefdesverdriet wordt aangespoord om verder te gaan met haar leven. Die lezer wordt aangesproken met ‘dotje’, ‘boterbloempje’, ‘moppie’, ‘mijn klein zielenpietje’, ‘m’n dropje’, ‘honnepon’, ‘poppetje’, ‘hartje’, ‘mijn duifje’ en ga zo maar door. Tenenkrommend, zo onnodig en irritant. De pagina’s voegen weinig toe aan het verhaal als geheel. Sterker nog, zonder die liefdesgids vol gekke opdrachten en suffe koosnaampjes was het verhaal een heel stuk realistischer geweest.
Voor iedereen door de tekortkomingen van Liefde & Geluk heen kan kijken en ervan weet te genieten, is er nog een ander boek dat het lezen waard is. Liefde & Geluk is namelijk onderdeel van een serie op zichzelf staande boeken. Jenna Evans Welch bracht eerder al Liefde & Gelato uit, over Lina’s avontuur in Toscane. In het tweede boek over Addie speelt Lina een bijrolletje als de beste vriendin die naar Italië is verhuisd. Zoals in Liefde & Geluk stukken uit de reisgids opduiken, is er ook in Liefde & Gelato een ander boek waar regelmatig stukken uit worden geciteerd: het dagboek van Lina’s overleden moeder. Liefde & Geluk en Liefde & Gelato zijn los van elkaar te lezen, maar de liefhebber zal het zeker niet kunnen weerstaan beiden op te slaan. | 0neg
|
We kennen David Hewson voornamelijk als geestelijk vader van Nic Costa, de rechercheur die Rome veilig probeert te houden. In die serie komt ook herhaaldelijk de naam Teresa Lupo naar voren. Teresa werkt als forensisch patholoog en is getrouwd met Gianni Peroni, een collega van Nic Costa.
In Dans van de doden mag Teresa noodgedwongen de hoofdrol overnemen van Nic Costa omdat hij met Peroni naar Sicilië is. Of dat nu een succes is
.
Teresa gaat op verzoek van haar moeder, na een telefoontje van haar tante Sofia, naar haar woning in Venetië. Het vermoeden bestaat dat haar tante spoorloos is verdwenen. Dat vermoeden neemt grotere vormen aan en Teresa voelt zich geroepen om haar functie in Rome te laten voor wat het is en op zoek te gaan naar haar tante.
In Dans van de doden wordt Costa node gemist. Met Teresa lukt het Hewson niet om een sterke en spannende plot op te zitten. Veel historische informatie doorkruisen het verhaal wat volgens de cover toch als thriller over de toonbank moet gaan maar dat nauwelijks is.
Er vallen wel slachtoffers maar de historie overheerst teveel en maakt het verhaal wel interessant maar tegelijk ook sloom.
Dus als thriller niet geslaagd en ik mag hopen dat Costa zijn opdracht in Sicilië inmiddels heeft afgerond.
Eindoordeel: 2 sterren
Spanning: 2 ster
Plot: 3 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 3 sterren
Originaliteit: 2 sterren
Psychologie: 2 ster | 0neg
|
Slaapverwekkend verhaal, wat mij op geen enkele wijze kon boeien.
Het begin lijkt veelbelovend, maar al gauw vond ik het verhaal teveel voortsukkelen. Het einde vond ik ook snel afgeraffeld. | 0neg
|
Mooi concept, maar ik had (als Nederlandse) veel moeite met het Vlaamse taalgebruik. Jargon+Vlaams=onbegrijpelijk. Vooral de dialogen die fonetisch waren geschreven waren niet om door te komen. Erg zonde. Had een leuk boek kunnen zijn. | 0neg
|
Het verhaal dat Van Saarloos vertelt zit vol onverwachte wendingen, maar uiteindelijk heeft het te weinig plot en zijn de karakters ongeloofwaardig. Bovendien staat het boordevol aforismen, die ook nog eens vaak zo ingewikkeld opgeschreven zijn dat sommige zinnen meerdere keren gelezen moeten worden. En dan nog. “Even funest als het ontbreken van een gelijke die je bestaan legitimeert, is de opdringerige aanwezigheid van een exact evenbeeld. Dan verpulvert de drang om te evenaren en stokt alle beweging.”
Van Saarloos heeft het over de maakbaarheid van leven, klonen, wat een mens tot mens maakt. Maar dit doet ze te veel in pamflet stijl en te weinig als roman. Soms zijn het mooie observaties, hoewel het vaak onduidelijk is van wie ze afkomstig zijn, Janine of Van Saarloos? Op weg naar een feestje, zwetend in de metro. “Er is altijd winst als je ongemak als investering ziet.” Over ruilbibliotheekjes in tuinen van rijke buurten: “In een wijk waar men veel heeft, dient delen ter decoratie.”
De verhaallijn zelf is chronologisch, met terugblikken naar Janines werk in Nederland en haar jeugd. Haar moeder leeft nog, haar vader is dood en Janine krijgt een relatie met een kunstenaar die zijn eigen (nep)sperma in potjes in een koelkast tentoonstelt. Maar ze heeft ook seks met anderen, waaronder vermomd als man met een homofiele biker en een komkommer. Zo zitten er meer zijsprongen in het verhaal met een volledig onduidelijke functie. Zijn ze symbolisch? Zijn ze wel echt gebeurd, of alleen in Janines hoofd? Het is niet te volgen en niet goed genoeg geschreven om boeiend te zijn. Het lijkt alsof Van Saarloos zichzelf voorbijgelopen heeft in haar wens een roman te schrijven. Dit is een marathon in fictie, waar ze als schrijfster beter is in de kortere afstand | 0neg
|
Ik dacht een heerlijk spannend boek te kopen, maar ik vond het
tegenvallen. De spanning viel tegen, het leest niet lekker en had
een vreemd einde. Ik zou zelf niet zo gauw meer iets van Lupton
kopen. | 0neg
|
In dit boek gaat de verhaallijn geheel ten koste van de wil van de schrijver om de lezer maar zoveel mogelijk te laten weten dat hij zijn weg wel weet in de culinaire wereld. Dat is erg jammer want de schrijver heeft een leuke schrijfstijl. Hiermee schiet hij zijn doel ruimschoots voorbij. | 0neg
|
Jilliane Hoffman heeft een spannend en vlot geschreven boek geproduceerd rond een cliché: vrouw wordt belaagd door wat later misschien wel een seriemoordenaar is die op werkelijk gruwelijke wijze vrouwen vermoord. Als de moordenaar wordt opgepakt en veroordeelt is iedereen opgelucht. En dan gebeurt er iets waardoor het griezelen van voren af aan opnieuw kan beginnen.
Hoewel de personages redelijk goed zijn uitgewerkt en er ook sprake is van enige diepgang in de karakters is het plot rommelig, gehaast en nog meer clichématig afgewerkt. De beschrijving van gruwelijke details van de martelingen probeert de zwakke kanten van het boek te verdoezelen maar dat is dan toch niet overtuigend gelukt. Ik bleef althans met een behoorlijk aantal vragen zitten.
Literair gezien is het ook al geen hoogvlieger en hoewel ik me voorstellen kan dat de filmrechten al verkocht zijn, blijft het voor mij een middelmatig genre-boek, zonder enige verrassing. Het is weliswaar spannend maar ook een voorspelbaar en hiaten vertonend verhaal voor de liefhebber van een horror-trhiller. | 0neg
|
In 2011 verscheen de Nederlandse vertaling van Een vrouw op de vlucht voor een bericht van David Grossman (1954). In dat boek speelt Ora, een moeder van twee zoons, een hoofdrol. De Israëlische schrijver begint dat boek met het wedervaren van een dan nog jonge Ora in een geëvacueerd ziekenhuis in Jeruzalem. Slechts een viertal mensen zijn daarin achtergebleven, waaronder zij en Avram. Beiden zijn ze zestien jaar oud. In dat ziekenhuis zoeken de beide tieners elkaar ‘s nachts op en dan vertellen ze dingen over zichzelf of over anderen aan elkaar. Het eerste hoofdstuk van dat boek is precies het verhaal dat men ook terugvindt in Een nacht in Jeruzalem uit 2009, dat nu opnieuw verschenen is in een vertaling van de hand van Ruben Verhasselt. (Vreemd genoeg vermeldt de website van de uitgeverij momenteel een heel andere vertaler.)
Achteraan in het boek staat netjes te lezen dat een sterk verkorte versie van het verhaal terug te vinden is in het eerste hoofdstuk van Een vrouw op de vlucht voor een bericht. Nu ja, netjes … het zou natuurlijk nog correcter zijn geweest als de potentiële koper dit al meteen op de achterflap had kunnen lezen. Nu lijkt het erop dat het toch wel wat weggestopt is. Deze melding doet de waarheid bovendien wat geweld aan. De zogenaamd sterk verkorte versie is eerder een licht aangepaste versie. De verschillen zijn te onbetekenend om van “sterk verkort” te mogen spreken. De lezer die reeds in het bezit is van Een vrouw op de vlucht voor een bericht en geen fervent verzamelaar is van Grossmans werk, mag gerust weten dat hij in feite iets koopt dat hij al in huis heeft. Op verzamelaars van Grossmans werk na die een complete collectie ambiëren, heeft niemand wat aan deze heruitgave.
Ook al behoort het verhaal op zichzelf te staan, toch voelt het aan alsof de auteur al van bij het begin voor ogen had dat dit meer moest worden. Er gebeurt heel weinig en het verhaal komt niet over als af. Nadat Ora en Avram kennis hebben gemaakt, vertelt Ora hem over haar vriendin Ada die twee jaar eerder verongelukte. De beschrijving van de vriendschap tussen Ora en Ada en het verdriet dat Ora nog steeds voelt om haar, vormen het mooiste stukje van het boek. Avram vertelt Ora ondertussen schoorvoetend over zijn ambities als schrijver van hoorspelen. Ook maakt Ora later nog heel vluchtig kennis met Ilan, een klasgenoot van Avram die eveneens in het ziekenhuis is achtergebleven maar uit een soort van protest al een jaar lang weigert met zijn klasgenoten te praten. Daarom zijn het Ora en Avram die steeds aan het woord zijn. Ze leren elkaar kennen op aftastende wijze. Soms trekken ze aan elkaar, soms duwen ze elkaar weg. Af en toe vertelt een van hen een wat langere anekdote en wordt de lectuur eventjes boeiend, met het hierboven reeds aangehaalde stukje over Ada als uitschieter. Maar meestal kibbelen de twee tieners in korte zinnen, onderbreken ze elkaar, of willen ze elkaar maar niet begrijpen en dan werkt het boek op de zenuwen. Ook de koortsdromen die soms voorkomen, vormen niet bepaald boeiende lectuur. David Grossman ontving in 2017 de Man Booker International Prize en mag zich houder noemen van eredoctoraten van meerdere universiteiten, waaronder die van Leuven, maar dit boekje straalt dat helemaal niet uit. Wie het niet leest, heeft niets gemist. | 0neg
|
Sinds enkele jaren is boekenland verrijkt met een subgenre thrillers dat speciaal rondom de vakanties uitkomt: gemakkelijk lezende boeken met een tikje spanning, soms wat romantiek, maar altijd met een vrouwelijke hoofdrolspeler die in de penarie zit of komt. Zij gaat haar problemen, meestal een vermeend onrecht, moedig te lijf. Met deze boeken wordt voornamelijk gemikt op het vakantie vierende, vrouwelijke publiek. Dat wordt al direct duidelijk door de vakantiesfeer oproepende covers: zand en water/zee in de zomer, sneeuw en (vaak) bergen in de winter en in ieder geval een (deel van een) vrouwelijke figuur. Een aantal auteurs, waarvan Suzanne Vermeer één van de bekendste is, heeft naam gemaakt met deze spannende romans. Ook de boeken van Jet van Vuuren, acht inmiddels, vallen in dit genre.
Eindfeest past naadloos in deze setting. De hoofdpersoon, Constance, is terminaal ziek en broedt een plan uit om wraak te nemen op vroegere vriendinnen die haar in het verleden niet goed hebben behandeld. Ze smeedt een koelbloedig moordcomplot omdat ze toch niet bang hoeft te zijn voor gevangenisstraf: ze heeft immers niet lang meer te leven. Ze betrekt zelfs haar psychiater bij haar sinistere plannen, omdat ze wil dat hij haar daar van afhoudt.
Het uitgangspunt voor dit boek biedt perspectief voor een paar mooie leesuurtjes. De dader is zowel meelijwekkend vanwege haar ziekte als monsterachtig vanwege haar moordplan. Echter vanaf het begin wordt de spanning in Eindfeest uit het verhaal gehaald: van meet af aan is duidelijk wat de bedoeling is (een moordcomplot) , wie dader is (de op wraak beluste Constance) en wie de beoogde slachtoffers zijn (haar vroegere vriendinnen en wie haar nog maar meer voor de voeten loopt). In zo'n geval moet een auteur van heel goede huize komen, wil hij/zij de lezer blijven binden en boeien aan het boek. En daarin is Jet van Vuuren helaas niet geslaagd.
Omdat de plot al praktisch vanaf de eerste bladzijden duidelijk is, moeten de spanning en de emotie komen van de hoofdpersonen of van onverwachte ontwikkelingen in de loop van het verhaal. De personages blijven echter stuk voor stuk eendimensionaal en op een gegeven moment worden ze zelfs een karikatuur van het type dat ze uitbeelden: de sluwe moordenares, het parmantige op seks beluste buurvrouwtje, de grof gebekte op zwart zaad zittende vriendin en de labiele naar erkenning smachtende schoolvriendin. Ook is er geen sprake van een twist in de plot waardoor de lezer verrast had kunnen worden.
Het is praktisch ondoenlijk om je in te kunnen leven in de gebeurtenissen omdat de personages geen diepgang hebben en er in het verhaal eigenlijk niks gebeurt. In het midden van het boek, op het moment dat de vriendinnen zich verzamelen in de villa van Constance, gaat de spanningsboog iets omhoog, wat direct een verhoogd leesplezier tot gevolg heeft. Deze opleving wordt echter niet lang volgehouden en het verhaal verzandt al gauw weer in algemeenheden en niet realistische scènes.
De plot is aardig bedacht, maar de uitwerking is aan de magere kant. Zelfs voor een vakantiethriller die van nature al een lichtere toets heeft dan andere thrillers. | 0neg
|
De Eetclub, Debet en De Verbouwing vond ik ronduit fantastisch; deze "Koorts" vind ik veel minder. Ik vond het nogal saai en de stukjes tussenin door de psychopaat vond ik ronduit eng. Het gaat gewoon over twee vriendinnen die naar Ibiza trekken om te feesten, en daar wordt heel veel aandacht aan besteed; met een totaal losgaan, drank en drugs en decadente feestjes. Eén vriendin raakt vrij snel vermist en de andere vriendin gaat naar haar op zoek. Dat is zowat de inhoud van het boek. De karakters zijn deze keer, en in tegenstelling tot de eerdere toppers van Saskia Noort, helemaal niet zo goed uitgewerkt, alles is nogal oppervlakkig gehouden. Het voorlaatste stuk rond de ontknoping vond ik ongeloofwaardig. Het laatste stuk vond ik ook helemaal niet geloofwaardig en ik had echt veel liever een ander, in mijn ogen logischer einde gezien, al kan ik dat in deze recensie niet prijsgeven natuurlijk. Een boek om snel te vergeten. | 0neg
|
Voor de kust van Zweden ligt het eiland Gotland, waar uiteraard het hele jaar door mensen wonen, maar dat toch vooral ’s zomers veel toeristen trekt. Helaas begint het zomerseizoen slecht als enkele jonge vrouwen vermoord worden gevonden. Al snel denkt men aan een seriemoordenaar, omdat de moorden overeenkomsten vertonen. Het is aan inspecteur Anders Knutas en zijn team om de zaak tot een goed einde te brengen.
Het eerste en laatste woord dat bij mij opkomt na het lezen van dit boek is: oubollig! Wat een afknapper, als je net genoten hebt van de spitse en heldere taal van MacBride en Lehane, om dan de stoffige stijl van Jungstedt tot je te moeten nemen. Alles, maar dan ook alles wordt aan de lezer voorgelegd. Er is geen ruimte voor eigen interpretatie. In een van de persconferenties wordt gevraagd naar de leeftijd van het slachtoffer. Het antwoord is dat ze geboren werd op die-en-die datum. Dat maakt haar zo oud. Dus zou ze volgende maand een jaar ouder geworden zijn. Ja so what? Kan de lezer niet zelf rekenen? En zo gaat het maar door. Voortdurend worden er personen ten tonele gevoerd die hele verhalen houden over mensen en omstandigheden, die verder absoluut geen rol meer spelen in het verhaal. Alle mensen praten als of ze een slechte soap-dialoog uit hun hoofd hebben moeten leren. Toppunt is toch wel als er zelfs op een gegeven moment over een ‘radiopersoon’ wordt gesproken. Hoe bedoeld u? Politiek correct, maar dan tot in het absurde. Daar staat een méns! Je kan toch zien of dat een man of een vrouw is? En wat is er eigenlijk mis mee, om iemand gewoon hij of zij te noemen? En dat is dit verhaal. Gewoon een slechte soap. Want zelfs de plot is al van kilometers ver te doorzien, en heeft niets verrassends in zich. Het is allemaal flauw, smakeloos en saai. En bovenal slecht geschreven. Woordjes netjes op een rij zetten betekent nog niet dat je een spannend boek kan schrijven. (Door: Jannelies Smit) | 0neg
|
Patholoog-anatoom Kay Scarpetta is op weg naar de beruchte vrouwengevangenis in de Amerikaanse staat Georgia. Ze gaat daar een gedetineerde opzoeken die informatie zegt te hebben over de dood van Jack Fielding, Scarpettas collega die een halfjaar geleden vermoord is.
Tijdens haar speurtocht stuit ze op een bizarre samenhang tussen wat Jack is overkomen en andere feiten: een gezin dat jaren geleden is uitgemoord, een jonge vrouw in de dodencel, en diverse onverklaarbare sterfgevallen binnen de gevangenis. Er blijkt zelfs een verband te zijn met een uiterst destructief wapen dat internationaal grote schade kan aanrichten
Rood waas is niet geschikt voor lezers die nog geen kennis gemaakt hebben met de hoofdrolspeelster Kay Scarpetta. Daarvoor grijpt dit boek veel te veel terug op gebeurtenissen en personen uit het verleden. Daar komt bij dat het verhaal moeizaam op gang komt en de echte spanning pas na de eerste helft van het boek begint. Daarvoor leest het als een roman waarin veel aandacht wordt besteed aan de uitwerking van details om de sfeer te beschrijven.
Het boek was voor mij, zoals gezegd, een teleurstelling. Het ontbrak aan een opbouw van spanning en de personages bleven vaag. De verhaallijnen zijn op zich goed maar de uitwerking is verwarrend, met veel omhaal van woorden en uitleg en gebruik van niet ter zake doende uitweidingen zoals bijvoorbeeld over allerlei planten.
Al met al is het voor mij duidelijk dat er voorlopig geen Cornwell meer op mijn leesmenu komt. En dat is jammer, want zij kan zeker schrijven, dat getuigen haar vroegere boeken! | 0neg
|
In het eerste boek rond het personage Cree: het huis van de maskers maakt zij het verhaal. Je voelt dat de schrijver betrokken is bij Cree. Ik hoopte dat deze lijn in het tweede boek voortgezet zou worden, maar ik kwam toch min of meer bedrogen uit. In dit boek is Cree volledig ondergeschikt aan het verhaal. Je leert haar niet beter kennen dan in het vorige boek. Het verhaal vertelt heel uitgebreid, bijna belerend over de navajo-indianen en de natuur. Ik vond het moeilijk in het verhaal te komen en op het einde komt er slechts een enkel hoofdstuk dat spannend te noemen is. | 0neg
|
Omdat ze zich tijdens haar werk niet meer kon concentreren, begon Karen Rose de scènes die ze in gedachten kreeg op te schrijven. Aanvankelijk deed ze dit als hobby, maar al snel merkte ze dat ze hier verslingerd aan raakte. Dit was het begin van haar carrière als schrijfster. Haar thrillers worden inmiddels in een groot aantal landen uitgegeven en in een aantal daarvan zijn ze stuk voor stuk bestsellers. In 2011 en 2015 ontving ze de RITA-award en vijf keer stond ze op de shortlist. Haar debuut, Niemand zeggen, werd in 2003 uitgebracht en werd in 2006 in het Nederlands vertaald. Verbroken stilte is in 2014 uitgegeven en in het kader van de eerste Nederlandse Independent Bookstore Day op 29 april 2017 heruitgebracht.
Sinds haar ouders vier dagen eerder bij een autobrand zijn omgekomen blijft het zesjarige meisje Lana zwijgen. In het ziekenhuis waar ze wordt opgenomen, krijgt ze de naam Angel. Ondanks verwoede pogingen haar aan het praten te krijgen, blijft ze volhardend niets zeggen. Daphne Montgomery, assistent-hoofdofficier van justitie, hoort over het meisje en is vastbesloten haar te helpen. Uiteindelijk lukt het haar dat Angel gaat praten. Dan hoort ze wie het meisje is en wat er precies gebeurd is. Dit verhaal zorgt er echter wel voor dat Daphne met haar eigen verleden wordt geconfronteerd.
Vanaf de allereerste bladzijde krijg je al het gevoel dat je informatie mist. Geen belangrijke overigens, want het verhaal in Verbroken stilte is in principe op zichzelf staand, maar wel informatie die meer duidelijkheid kan geven over wat aan dit verhaal voorafgegaan is en mogelijk ook meer over de personages en hun onderlinge relatie. Achteraf blijkt dan ook dat dit dunne boekje een aanvulling is op haar boek Heb je me gemist?, dus dat gevoel is wel gerechtvaardigd.
De schrijfstijl van Rose is vlot met realistische dialogen. Het verhaal kent echter veel te weinig plotwendingen (de enkele die er wel was, was nogal drastisch) en wordt nergens spannend. Iets dat je eigenlijk wel mag verwachten. Het valt natuurlijk niet mee om in een beperkt aantal bladzijden een toch zo volledig mogelijk verhaal neer te zetten, iets dat de schrijfster overigens knap gedaan heeft. Maar op basis van dit boekje kun je eigenlijk niet anders dan te concluderen dat ze in haar reguliere boeken waarschijnlijk beter kan schrijven dan ze in Verbroken stilte laat zien. Wellicht dat dit komt omdat ze toch niet alles kwijt kon wat ze wilde vertellen. Wie zal het zeggen? | 0neg
|
De hoofdpersoon in Mijn Slechtste beste vriendin had een relatie met Henry, maar dat is over. Ze weet zeker dat hij een ander heeft, maar wie?
Ze heeft een paar vriendinnen. “Beste” vriendinnen, maar alle geheimen die ze delen, worden direct doorverteld, en achter elkaars ruggen om zijn ze zeer onaardig. Daarbij stroomt er veelvuldig wijn en blijken de hoofdpersonen alles behalve aardig en stabiel.
In deze roman wordt vriendschap op een zeer negatieve en cynische wijze onder de loep genomen. Dat zou kunnen leiden tot een humoristisch verhaal, maar helaas slaagt Ilse Beyers daar niet in. De humor wordt overtroffen door de negatieve insteek en het is allemaal net teveel van het goeie. Jammer want het idee van een valse vriendinnen groep heeft zeker potentie voor een pittige roman vol hilarische gebeurtenissen.
Het onderliggende verhaal over het verleden van Sally, Jacob en Molly komt in delen naar voren, en de geschiedenis van die familie is nog best aardig uitgewerkt. Het geeft nog enigszins een positieve draai aan het boek, mede door de visies van Jacob en Sally op het verleden die er ieder op eigen wijze op terug kijken. Helaas weet deze verhaallijn het boek niet te meer redden, maar voor wie houdt van een dubbele dosis cynisme is met dit boek misschien heel gelukkig. | 0neg
|
Dit was mijn tweede en tevens laatste boek van Sophie Hannah. Er zit totaal geen spanning en vaart in het verhaal en het is ook nog eens erg onsamenhangend. Veel personen en gebeurtenissen door elkaar. Kon me er echt niet in vinden en de hoofdpersonen gingen ook niet 'leven'voor mij.
Ondanks dat heb ik het toch uitgelezen, omdat ik steeds hoopte dat het thrillereffect misschien nog moest komen. Als je eenmaal zover bent gekomen, wil je toch weten hoe het afloopt en of er nog een spannende clou komt. Helaas was dat ook niet het geval.
Daarom voor mij geen boeken van Sophie Hannah meer, vind het zonde van mijn tijd. | 0neg
|
Ik heb het boek het geheugenspel gelezen. Het is een psychologische thriller en is geschreven door Nicci French. Achter deze naam schuilen 2 schrijvers, Nicci Gerrard en Sean French. Dit boek is het eerste dat ze samen geschreven hebben. Het is uitgebracht in 1997, het geheugenspel was een populair boek maar ze hebben er geen prijs mee kunnen verzilveren. Het schrijverspaar schrijft alleen maar psychologische thrillers en hebben al een paar prijzen in de wacht kunnen slepen zoals de Trouw Publieksprijs. Het boek gaat over een 16-jarig meisje - Natalie – dat op een dag verdwijnt, na 25 jaar wordt haar lichaam teruggevonden. De vraag is dan ook wie haar vermoord en begraven heeft in de tuin van hun landhuis. In dit landhuis bracht Jane altijd de zomervakantie door, dan was er altijd een groot feest met een barbecue. Maar op de dag van het feest verdwijnt haar hartsvriendin Natalie. Als je het boek leest zie je de conflicten die in een familie voorkomen maar ook de steun die ze bij elkaar vinden als ze ontdekken dat Natalie vermoord is.
Het boek gaat vooral over 1969, het jaar waarin Natalie verdween en over hoe ze die laatste zomer samen beleefd hebben. Het boek situeert zich in het verleden maar ook in het heden. De schrijvers maakte gebruik van flashbacks om zo ons beetje bij beetje te laten ontdekken wat er gebeurd was met Natalie, je krijgt deze flashbacks omdat Jane in therapie gaat en zo daar moet nadenken over haar verleden waardoor ze zich sommige delen terug gaat herinneren, maar zijn die herinneringen wel juist? Er is gebruik gemaakt van versnelling van de tijd, het gebeurde in 1969 maar het verhaal wordt 25 jaar later verteld. De periode ertussen wordt maar heel kort besproken in het boek, de gebeurtenis is het grootste stuk. Je wordt in het boek gesmeten omdat het plots begint daarom is het moeilijk te volgen wie wie is en welke betekenis de personages hebben. Er komen zeer veel namen voor in het boek, dit maakt het soms moeilijk om het verhaal te volgen. Het verhaal wordt verteld vanuit een ik-perspectief. Jane maakt alles mee en je leest het verhaal vanuit haar standpunt zelf ze weet zelf niet wat haar nog te wachten staat dus ga je alles samen met haar ontdekken. Je Inleven in het boek was dus makkelijker. Ik vond tof aan het boek dat je pas helemaal op het einde wist wie het gedaan had. In het midden van het boek lijkt de zaak opgelost te zijn maar dat is niet zo. Omdat het boek in 1997 geschreven is is het al een ouder boek daar moet je wel rekening me houden als je het boek leest. Bijvoorbeeld Jane en haar man die gaan scheiden iets wat zeker niet vanzelfsprekend is voor die tijd, ze heeft een eetstoornis, rookt en drinkt veel. Dit merk je ook aan de reacties van haar omgeving. In dit verhaal zit een boodschap voor alle tienermeisjes. In het boek gaat het veel over verkrachting, men wil meisjes waarschuwen en ervoor zorgen dat als het gebeurt dat ze erover durven praten, ze mogen zich er niet voor schamen.
Ik vond het niet zo’n goed boek omdat het moeilijk was om te volgen door de vele personages. In het begin gebeurde er niet veel. Door de flashback kreeg je wel meer informatie over de dader maar de periode tussen die flashbacks waren vaak saai om te lezen. Je kreeg het gevoel dat je na een stukje van het boek gelezen te hebben je al wist wie de dader was, alle hints leiden naar deze persoon. Maar enkel in het allerlaatste hoofdstuk ontdek je dat je ernaast zat en wie dan wel de dader is. Ik vond het tof dat het einde zo spannend was, wel jammer dat je je door het midden van het boek moet sleuren. Het was zeker wel de moeite om te blijven lezen. De verhaallijn van het boek kon een zeer spannend verhaal worden, spijtig dat dit niet het geval was. Ik kon echt niet wachten om te ontdekken wie de dader was, wat dan ook meteen het enige spannende was in het boek. Ze laten zien hoe Jane na 25 jaar het nog altijd moeilijk heeft met de dood van haar vriendin. En welke gevolgen dit heeft in haar dagelijkse leven.
French, N. (1997). Het geheugenspel. Amsterdam: Anthos | 0neg
|
Vanwege al die op ophef had ik besloten ook dit boek te kopen en ben met enthousiasme begonnen. In het begin vond ik het wel spannend en zat ik er wel goed in maar op een gegeven moment begon ik me heel erg te ergeren aan de steeds terugkerende onderwerp: de graal. Ik kon het woordje op een gegeven moment niet meer horen en las ik dus met tegenzin. Ik heb de laatste paar hoofdstukken niet meer gelezen.
Nee ... dit was het niet voor mij, misschien komt het ook mede omdat ik er heel wat van verwacht had en dan is het in zeker zin meestal teleurstellend. Ik heb ook de film gezien en ook dat sprak me niet zo aan.
Helaas kan ik er niet echt positief over zijn. | 0neg
|
Tahrir is het tweede boek van Barry Smit (1974). Deze voormalig persvoorlichter en tekstschrijver op het Binnenhof schreef eerder al het bejubelde Om het nu. Nu is er dus zijn tweede roman, Tahrir. Een roman waarbij de verwachtingen hooggespannen zijn. Van krant tot collega-schrijver, iedereen is namelijk vol lof over Smit zijn debuutroman. Maar wie met zijn eerste roman in het achterhoofd Smit zijn tweede roman leest komt bedrogen uit.
Van 2011 tot 2013 verzorgde Barry Smit een reeks campagnetrainingen voor politici en activisten van democratische partijen en bewegingen in Egypte en Tunesië. Die ervaringen heeft hij verwerkt in Tahrir. Hoofdpersoon Vincent Westerik laat Amsterdam achter zich ten tijde van de Arabische Lente en geeft colleges aan activisten, niet ver van het Tahrirplein. De roman speelt zich dan ook voor een groot deel daar af. Een ander deel van de roman speelt zich af in Amsterdam. Tijdens het geven van de campagnes in Egypte pendelt Westerik (Barry Smit) tussen Amsterdam en Caïro heen en weer. In Amsterdam is hij gelukkig met zijn vriendin Tessa en in Caïro ontmoet hij activiste Maryam. Ze krijgen een verhouding. Westerik houdt beide levens strikt gescheiden en schuift de keuze met welke vrouw en in welk land hij een toekomst wil op bouwen steeds voor zich uit. De politieke aardverschuiving en cultuurverschillen dwingen Vincent Westerik uiteindelijk tot een alles beslissende keuze.
Tahrir is een heel ander boek dan Smit zijn romandebuut Om het nu. Zo nu en dan komt de ruige sfeer uit Smit zijn eerste boek terug. Want ook in dit boek wordt (sporadisch) coke gesnoven en stevig gesekst, maar veelal heeft de schrijver met zijn tweede roman gekozen voor een andere toon. Iets wat valt te prijzen, maar deze keuze pakt in dit boek niet helemaal lekker uit.
Het boek kent veel beschrijvingen en weinig dialoog waardoor de hoofdpersoon en zijn problemen niet echt gaan leven. Nergens doen de belevenissen echt pijn. Zowel de (mislukte) Arabische Lente als de persoonlijke beslommeringen van Westerik raken weinig tot niet. Steeds lijkt het boek een (spannende) wending te krijgen, maar dan blijkt dat een schijnwending te zijn en gaat het verhaal op hetzelfde iets wat saaie tempo door. Nu hoeft er in een roman natuurlijk niet veel te gebeuren om het een goed boek te laten zijn, maar in deze roman staat de wereld in de fik, en dat lezen we ook, maar het komt niet van papier. Dat maakt Tahrir tot een kleine teleurstelling. Wat overblijft is een roman over een lastige liefdesrelatie in een ver land, maar dat is voor een goede beoordeling net iets te weinig. | 0neg
|
Schoenmaker blijf bij je leest.
Isabel Allende mag dan een zeer goede schrijfster zijn van romans allerhande, de knepen van het thriller schrijven heeft ze duidelijk niet onder de knie.
Een ongeloofwaardig verhaal met figuren die al even ongeloofwaardig overkomen.
Het heeft me zeer veel doorzettingsvermogen gekost om dit boek dan toch uit te lezen. Ik laat dan ook de recensie kort, niet langdradig zoals het boek. | 0neg
|
Een halfjaar geleden startte Marit Johansen haar detectivebureau MaRiT op het Rotterdamse Noordereiland. Na aanvankelijk een aantal opdrachten te hebben gehad, blijven deze nu even uit. Dit zal niet lang duren, want haar collega-detective Jack Stevens biedt haar aan te assisteren met een ingewikkelde zaak. Marit stemt hiermee in en ze daarom zullen ze een tijdje als echtpaar samenwerken op het landgoed van een gepensioneerde landeigenaar.
Ongeveer gelijktijdig krijgt Marit het verzoek van een rijk echtpaar om hun zoon, die al geruime tijd spoorloos verdwenen is, te vinden. Daarnaast vraagt Dix Boeks, een vriend die als rechercheur bij de Rotterdamse politie werkt, haar hulp in bij een zaak waar de politie maar geen vat op kan krijgen: Cornelia Palm, ook wel de zwarte weduwe genoemd, wordt verdacht van de moord op vier echtgenoten, maar concreet bewijs heeft de politie niet.
Net als het eerste deel van Bureau MaRiT is ook dit deel vrij oppervlakkig en komt het niet verder dan een paar aardig verhaaltjes die dan wel weer gemakkelijk lezen. Omdat de karakters van de belangrijkste personages al in het eerste deel uitgewerkt zijn, wordt daar in dit deel minder aandacht aan besteed. Dat wil overigens niet zeggen dat er deze keer geen aandacht aan wordt geschonken. Dat wel, maar in veel mindere mate.
Ook in Bureau MaRiT 2 worden drie zaken in behandeling genomen. Twee daarvan hebben geen enkele spanning. Het beste verhaal is dat van de zwarte weduwe Cornelia Palm. In dat verhaal is nog wel wat spanning te bespeuren, vooral op het moment dat Marit het appartement van Cornelia onderzoekt.
Ondanks dat komt dit deel van Bureau Marit opnieuw niet boven de middelmaat uit. Daarvoor is het ook deze keer niet diepgaand genoeg en laten de spannende momenten het grotendeels toch ook afweten. | 0neg
|
Als je de achterflap leest, verwacht je een spannende thriller. Je vraagt je meteen af waarom die man dan die brief geschreven heeft, wat erin staat, wat hij nou eigenlijk opgebiecht heeft. Het verhaal gaat ineens verder met een ander gezin en het probleem waar zij mee 'kampen' en je weet eigenlijk na een paar pagina's al wat het geheim is.
Er zijn drie vrouwen/verhaallijnen en je snapt al meteen dat ze met elkaar te maken hebben. Ik leefde mee met één van de vrouwen, en dat was niet degene die de brief had gevonden. Wat mij betreft gaat het boek dan de mist in, als je het oppakt omdat op de achterflap iets staat over een brief en het geheim van een man, en je bent dan meer benieuwd naar een ander personage. Ik betrapte mezelf erop dat ik af en toe doorbladerde als er weer 'een van de anderen' aan het woord was, omdat zij zo'n zeikwijf was.....
Ik heb er tijd mee omgekregen (En ik kan een boek niet aan de kant leggen als ik er eenmaal aan begonnen ben) maar ik heb geen moment nagelbijtend gezeten van 'Oooohhhh neee!!!!!" , Erg voorspelbaar en niet indrukwekkend boek met een rare titel, omdat die maar over één van de vrouwen gaat en het boek eigenlijk over drie. Die weliswaar allemaal met die ene te maken hadden, maar het had makkelijk een titel kunnen hebben die over alledrie de vrouwen ging en niet alleen over die ene met dat geheim....
Erg makkelijk van het einde afgemaakt, zo van oké, is goed, we hebben het er niet meer over, je bent al genoeg gestraft. Echt zonde! | 0neg
|
Nirto Mountain door Lee Clay Johnson
Rauw, hard, cynisch, donker, troosteloos…
In dit voortdenderende debuut lezen we eerst het verhaal van Leon, verliefd op Jennifer. Jennifer woont jammer genoeg niet bij hem maar bij de crimineel Arnett, Arnett’s verhaal vormt deel 2 van het boek. Jennifer’s verhaal sluit het boek af. Naast deze 3 hoofdpersonen komen er nog talrijke andere personages aan bod. Allemaal hebben ze gemeen dat hun leven aan elkaar hangt van geweld, (zelfgestookte) drank en kilo’s drugs.
Het leven in deze grauwe mijnstreek is een leven dat geleefd wordt, het dendert in een rotvaart wazig aan de inwoners voorbij. Keuzes maken, een eigen pad kiezen is moeilijk, quasi onmogelijk. Ze leven van dag tot dag op het pad dat zich aandient. Hier geen survival of the fittest maar survival voor de leepste individuen. En ja, muziek kan levens redden maar doet dat niet voor iedereen.
Nitro Mountain is een verzameling van misdaden, wapens, liters drank, gure bars, zelfgespeelde muziek, opgezette dieren en een ruige natuur. Dit boek openslaan is een donkere, ranzige tunnel zonder einde betreden. Je loopt van de regen in de drop en aan het einde gloort er geen hoopgevende dageraad…
Een beklemmend debuut, voor de liefhebbers. | 0neg
|
Ik heb er maar een zin voor nodig en dat is: Weggegooid geld! | 0neg
|
Dit is mijn derde boek van deze jaloersmakend jonge schrijver. Zijn schrijfstijl is heerlijk creatief, met lange zinnen die als het ware over de bladzijden meanderen. Maar om de een of andere reden blijft het hangen in onbegrijpelijke abstracties. Nooit heb je het gevoel dat je vat krijgt op de hoofdpersoon en zijn gekte. Het voelt onbevredigend, onlogisch en een tikkeltje te pretentieus allemaal. De satirische insteek van ziek willen zijn in een op gezondheid gerichte maatschappij werkt even, maar wordt naar verloop van tijd tergend irritant. Zelfs met maar 288 bladzijdes weet het boek saai te worden. | 0neg
|
Ik vind dit een walgelijk boek. Ik het begin kreeg ik haast het gevoel dat er kinderporno in zat. En de latere seks was zo laag bij de grond dat het iets smerigs werd. Nu weet ik ook wel dat alle seks niet lovely dovely is maar dit is gewoon te erg naar mijn gevoel. Verder zitten er nog meer walgelijke stukken in. Stukken waarvan je echt denkt ‘dit hoef ik echt niet te weten’. En als het nou stukken waren die het boek meerwaarde gaven, dan is het nog tot daaraantoe maar dit raakte kant nog wal. In alle eerlijkheid snap ik niet waarom de uitgever ooit heeft besloten om dit boek uit te geven. Ik kan de schrijver maar 1 ding zeggen: ‘Don’t quit your dayjob’
Ik geef het 1* maar dat is voor mijn gevoel nog te veel. | 0neg
|
Doordat het plot enigszins verraste krijgt dit boek van mijn 1*.
Ik heb me werkelijk door het boek moeten ploegen.
Het draait om Denise de Wit, een politievrouw met de ambitie helemaal geen politie te zijn, ze lapt alle regels aan haar laars en geeft ook haar eigen team weinig tot geen leiding.
Het zou een internationale thriller moeten zijn maar ook dat valt nogal tegen.
Ze komt Tom tegen die net voor een accountancy bedrijf gaat werken en via de baas vele extra's krijgt maar ook hij ziet enige onhebbelijkheden, dingen die niet kloppen, mensen die verdwijnen en vermoord opduiken.
Tom en Denise komen daarin samen te staan, hij wil duidelijkheid, zij wil een grote slag zonder dat ze echt weet wat ze doet.
ondertussen duiken ook Ellen Hoboken op en een wat kille tante en Fleur, de weduwe van, van der made (vermoord) en deze heeft zeer belangrijke informatie wat mensen willen hebben en Denise moet haar en haar kinderen natuurlijk beschermen.
Tom en Denise komen nader tot elkaar wat zich in een vervolg misschien verder een verhaal in zit.
Hoewel ik zeg, laat het hierbij!!!! | 0neg
|
een luchtig tussendoortje, niet spannend maar gewoon een verhaaltje. omdat er een moord is gepleegd wil het niet zeggen dat het een thriller is in mijn ogen. | 0neg
|
Patricia Jozef is kunstenares, en dat zie je terug in haar roman.
Het boek is opgedeeld in drie delen: het eerste deel gaat over de ik-figuur Marcel Jacobs, het tweede deel over de ik-figuur Bodine Bourdeaud’hui, en in het (korte) derde deel spreekt een alwetende verteller over hen beiden en hun relatie, die anders is dan (ik had) verwacht.
Het boek gaat over identiteit, ook de nepidentiteit, die je zelf fabriceert, de pose die je aan de buitenwereld toont. Dat zien we in Marcel, die – noodgedwongen – zichzelf als kunstkenner afficheert, en aan Bodine, die als ongenaakbare kunstenares een waas van geheimzinnigheid om zich heen heeft opgetrokken. Wat is echt? Wat is een façade? Wie ben je zelf? Het moederschap dwingt haar in een andere identiteit, dat van de moeder.
Dat is op zich een interessant thema maar het boek kon me niet erg boeien. Dat kwam met name door het tweede deel: Bodine filosofeert eindeloos over haar kunst, de kunstwereld en kunst in het algemeen, en dat had best een stuk bondiger gemogen. Het gaat maar door en door, en op een gegeven moment dacht ik: ja, nou weet ik het wel. Dat zijn ongetwijfeld de mijmeringen die Patricia Jozef als kunstenaar zelf heeft; misschien is het voor iemand in die wereld interessant, maar ik kreeg er genoeg van.
Patricia Jozef kan wél goed schrijven; jammer dat ze niet dat overtollige vet heeft weggesneden. | 0neg
|
De man van Eline veroorzaakt een verkeersongeval nadat hij een bedreigend sms-je heeft ontvangen. Hierbij komen hij en de man van Sara om. Een jaar later besluiten Eline en Sara dat ze willen weten wat er toendertijd precies gebeurd is en wie er achter het fatale sms-je zit.
Niks mis met het idee. Best spannend zelfs. Jammer dat de uitwerking nogal wat te wensen overlaat. De personages zijn ongelofelijk vlak. Eline en Sara zijn bijna identiek. De kinderen van Eline stijgen ook nergens boven stereotypen uit. Het gedrag van de personages is vrijwel onverklaarbaar. Eline krijgt verschillende bedreigingen aan het adres van de kinderen, maar toch laat de bezorgde moeder ze om de haverklap alleen. Verder vond ik het buitengewoon irritant dat er voortdurend aan de handrem werd getrokken als er personages in rijdende auto's zaten. Het is gewoon allemaal te sensationeel en dramatisch om ook maar een moment geloofwaardig te zijn.
Ik ben wel weer klaar met Suzanne Vermeer. | 0neg
|
De Amerikaanse architectuurhistorica Anne Kendall wordt door een Joodse zakenman met een speciale opdracht naar Londen gestuurd. Haar missie bestaat erin, om waardevolle voorwerpen uit de tempel van Salomon op te sporen en aan haar rijke opdrachtgever te bezorgen. Het verhaal krijgt nog een mysterieus kantje door het switchen van het heden naar de 16e eeuw, ten tijde van King Henry. Tijdens haar speurtocht naar de tempelschatten geraakt Anne steeds meer in nauwe schoentjes en komt zelfs haar leven in gevaar. Ze krijgt uiteindelijk de nodige hulp uit onverwachte hoek.
Na een wat wazige start komt het verhaal op snelheid met interessante personages uit de 21ste en 16e eeuw. De switch tussen het heden en het Londen van de 16e eeuw geeft aan dit boek een extra kleurtje. Sommige situaties zijn behoorlijk ongeloofwaardig. Je voelt als lezer weinig of geen dreiging. Er wordt in de pers verwezen naar het werk van auteurs als Dan Brown en Kate Mosse. Beide auteurs hebben vroeger reeds bewezen echte meesters te zijn in het goochelen met mysteries, codes, geschiedenis en religie. Beverly Swerling huppelt achter hen aan.
Het gebruik van een aantal ellenlange zinnen, vaak voorkomende zet- en vertaalfouten remt het leesritme af. Zo heb ik het toch ervaren. Dergelijke onjuistheden moeten er bij een volgende druk van het boek absoluut uitgehaald worden.
Beverly Swerling krijgt een tweede kans. | 0neg
|
Wat nu? is een romantisch boek van uitgeverij Harper Collins, geschreven door Kristan Higgins. Higgins heeft al heel wat feelgood boeken op haar naam staan.
Parker komt uit een rijke familie, maar door omstandigheden buiten haar schuld raakt ze haar familiekapitaal kwijt, waaronder haar huis. Gelukkig heeft ze nog een ander huis van haar tante geërfd. Het moet alleen nog opgeknapt worden. De schuld waardoor ze huis en haard is kwijtgeraakt, moeten we zoeken bij haar vader met wie ze geen goede relatie heeft. Eén van de advocaten van haar vader, James (uiteraard een ontzettend knappe man), biedt aan Parker te helpen bij het opknappen van haar geërfde huis. Haar zoontje gaat in de tussentijd op vakantie met zijn vader, haar ex. Parker en James zitten daardoor een aantal weken met zijn tweetjes in één huis terwijl ze dit opknappen. Aangezien ze beiden ontzettend aantrekkelijk en single zijn, kan dit natuurlijk niet zonder gevolgen blijven!
Er zit maar weinig diepgang in het boek en de verhaallijnen doen ietwat gekunsteld aan. Zelfs wanneer de achtergrond van de hoofdpersonen duidelijk wordt, blijft de vraag waarom ze per se samen in één huis moeten zitten, behalve dan omdat de schrijver de seksuele spanning wilde opvoeren. De reden van James om Parker te willen helpen, terwijl ze hem niet erg vriendelijk bejegent, lijkt nogal ver gezocht. Eigenlijk wordt het verhaal pas op de laatste honderd bladzijden interessant, omdat de hoofdpersonen dan een duidelijke ontwikkeling doormaken. Ze vertrouwen elkaar hun geheimen toe en dit maakt hen een stuk menselijker.
Het thema dat het verhaal meer diepgang moet geven is de relatie met hun ouders. Parker en James hebben allebei een moeizame relatie met hun vader door gebeurtenissen uit het verleden. Ze hebben beiden het één en ander meegemaakt en wanneer je dat weet wordt het makkelijker hen te begrijpen en met ze mee te leven.
Qua schrijfstijl valt Higgins soms wat in herhaling. Zo knikken Parkers knieën heel wat af. Van spanning, van lust en soms zelfs van pure liefde voor haar zoontje. Daarbij zijn de personages bijna bovennatuurlijk aantrekkelijk. Pagina's achtereen komen dezelfde beschrijvingen terug van bruine gespierde borstkassen en lange bruine benen. In plaats van spanning roepen deze beschrijvingen op een gegeven moment eerder verveling op. Iets minder perfecte lichamen waren interessanter geweest.
Als vakantieboek of wanneer je geen zin hebt in iets heftigs, is dit een prima verhaal. Ondanks de trage opbouw en het gebrek aan diepgang is het een aardig boek voor als je even iets simpels zoekt om te lezen. | 0neg
|
Het boek van Kate gaat over 2 jongen mensen die elkaar tegen het lijf lopen in Florence, de gehele dag kruisen ze elkaar in de de Italiaanse stad. Maar als ze beide weer terug keren naar huis en het leven verder gaat verwateren de herenringen aan hun ontmoeting in Florence. Beide hebben Gus en Tess grote verliezen te verwerken in het leven. Door deze gebeurtenissen mist Tess belangrijke momenten in haar leven die ze graag had willen meemaken. Gus leven word gekweld door schuldgevoelens. Gedurende 16 jaar krijgen ze veel tegenslagen te verwerken. Maar zullen ze elkaar weer ontmoeten of lopen hun levens langs elkaar heen?
Het boek heeft me niet kunnen raken zoals ik hoopte. De schrijfstijl was te langdradig en heel oppervlakkig. Tess en Gus kregen geen kleur in het boek het bleven vlakken personages die in mijn gedachten ook geen persoon vormde wat ik erg jammer vond.Het begin was sterker dan de rest van het boek, aan het begin was ik geraakt maar na een aantal pagina's was dit verdwenen en werd het zeer oppervlakkig. Tevens waren een aantal aspecten die ik niet van belang vond erg uitgebreid geschreven. Dit maakte het boek lastig te lezen. Ik heb het boek dan ook met moeite uit kunnen lezen. Doordat het boek van uit Gus en Tess geschreven werden kreeg je wel een duidelijk beeld van hun leven. Maar vond ik het een beetje over komen als 2 los staande boeken met het zelfde verhaal. Op sommige punten ergerde ik me aan Tess en Gus omdat ze af en toe een beetje stug en suf zijn. Je wilt ze het liefst door elkaar schudden.
Tevens zaten er meerdere foutjes in het boek. Of dit vertaal of schrijf fouten zijn weet ik niet.
Het einde kwam voor mij na zo'n 500 pagina's wat abrupt, ik las er over heen en moest terug lezen om het te begrijpen. Na het hele 5 delige verhaal verdeeld over 16 jaar vind ik het einde tegen vallen en had voor mij wat uitgebreider beschreven mogen worden. Buiten het feit dat het einde tegen viel is het ook een onrealistisch einde, het einde past beter in een overdreven Hollywood film dan in een mooie roman. Na het einde was het boek ook meteen afgelopen, ik zit nog steeds met onduidelijkheden een epiloog had voor mij zeker gemogen.
Natuurlijk zitten er ook positieve kanten aan het boek. Zo is het onderwerp bijzonder om over te schrijven. Door bepaalde zaken naar voren te brengen in het verhaal wil ze deze onderwerpen onder de aandacht brengen.
De quote van Tess moeder vind ik prachtig!
Vandaag is de eerste dag van de rest van je leven!
Ik kan helaas dan ook niet meer dan 2 sterren geven. Als er 2,5 sterren waren geweest was dit een betere optie geweest. Het is eigenlijk geen 3 sterren waard maar 2 is ook erg laag. Lastig! Maar ik kan helaas niet zeggen dat ik het boek met veel plezier gelezen heb en dat is voor mij toch wel het belangrijkste! | 0neg
|
Een van zijn voetstuk gevallen, nog steeds drugs gebruikende politie agent wordt gevraagd de dochter van een parlementslid in de gaten te houden.
Hij belandt in de drugscene en terwijl hij met zijn opdracht bezig is sterft Isabelle (de dochter) en worden tevens een aantal andere jongere slachtoffer van vervuilde heroine.
Ik stond een dubio of ik dit boek zou gaan lezen door de wisselende waarderingen van de Hebben lezers, maar ik moet helaas zeggen dat ik me aansluit bij de lage waarderingen, ik vond het gewoon een zeer matig boek, andere lezers meldden al dat de personages slecht zijn omschreven, nou dat is zachtjes uitgedrukt, mede daardoor kon ik me niet in het verhaal nestelen, nee niet goed. | 0neg
|
Na het lezen van De 50/50 moorden, een knap geschreven thriller met een enge serial killer in de hoofdrol, begon ik vol verwachting aan Niemand die je hoort. Tot mijn spijt was de opzet praktisch gelijk aan De 50/50 moorden, zodat deze mij opnieuw niet kon boeien. Het boek zeurt een hele tijd door en wordt pas ver over de helft spannend. Het verhaal is voorspelbaar en irriteert daardoor soms. Hoewel Mosby sommige karakters goed uitwerkt, haalt zijn tweede in het Nederlands vertaalde thriller het niet bij De 50/50 moorden. Wat mij betreft had hij hem net zo goed niet kunnen schrijven. | 0neg
|
De bijenvader is het eerste boek dat geschreven is door Esther Sprikkelman. In dit boek beschrijft ze het verhaal van Johanne en Henrico.
Henrico ligt in coma in het ziekenhuis en Johanne vertelt aan hem het verhaal voorafgaand aan het ongeluk, dat ervoor zorgde dat hij in het ziekenhuis belandde.
Ze is een meisje van zestien en is bang dat als hij bijkomt zich niets meer herinnert van hun tijd samen.
Het verhaal speelt zich af in een klein dorpje in het noorden van het land, in de jaren tachtig, vandaar dat ze het hele verhaal opneemt op cassettebandjes.
Johanne is een meisje dat vaak heeft moet verhuizen. Haar moeder is kunstenares en geeft door het hele land als invalster tekenles om bij te verdienen.
Wanneer Johanne in dit dorp komt wonen ontmoet ze Henrico en zijn vrienden in de plaatselijke snackbar. Ze is op slag verliefd.
Thuis woont ze samen met haar moeder en haar kleine, stille broertje Paulie. Hij is gek van insecten. Hij leert de buurman Lomme kennen. Lomme heeft in zijn tuin verschillende bijenkasten staan. Paulie krijgt dan ook eindelijk zijn eigen (bijen)vader en mag zorgen voor de bijen. Lomme draagt echter een groot geheim met zich mee... | 0neg
|
Raymond Lispet, zelf een verwoede liefhebber van sportduiken en kiteboarden, heeft in 2002 zijn maatschappelijke carrière een toekomstbepalende wending gegeven. Niet alleen wisselt hij zijn kantoorbaan dan in voor een leven als instructeur bij de brandweer, hij start parallel daaraan ook een auteurscarrière. In 2006 verschijnt zijn debuut; De derde duiker, waarin de lezers kennis kunnen maken met Victor Vuurenberg, een personage dat in de boeken van Lispet de hoofdrol moet gaan vervullen.
Zijn tweede boek, De Kite Divers, moet een verdere introductie van Victor Vuurenberg tot gevolg hebben waardoor de lezer deze moedige bestrijder van het kwaad in zijn/ haar hart gaat sluiten. Of Lispet daarin is geslaagd?
De talloze bunkers aan de kust van Nederland zijn een erfenis uit WO-II. Van deze bovengrondse betonkolossen staan er verschillende, door een ingenieus ondergronds gangenstelsel, met elkaar in verbinding. Tevens geven ze vaak toegang tot ondergrondse ruimten die multifunctioneel ingericht kunnen worden. Zo hebben de criminele Bullock en zijn zoon Rodney een compleet operationeel XTC-lab ingericht, om vanuit Nederland de handel in Engeland definitief over te nemen. Het transport geschiedt op een spectaculaire, maar niet minder gevaarlijke, wijze: door middel van een team kitesurfers.
De gezaghebbende autoriteiten van beide landen krijgen lucht van de acties en Jack Steel van Schotland Yard en de Nederlandse rechercheurs Leroy Okerplaats en Twan Bakker trekken naar de duinen in een poging inzicht te krijgen in de drugstransporten en de bende op te rollen. Nadat bij een XTC-transport een slachtoffer valt te betreuren, zijn er plannen om de opengevallen plaats door Maurice de lEspee op te laten vullen. Zijn talent is tijdens de duikcursus bij enkele teamleden, die daar als instructeur optraden, opgevallen. Dat Maurice ook de vriend is van de inmiddels verdwenen rechercheur Leroy, maakt de operatie alleen maar ingewikkelder.
Raymond Lispet heeft veel kennis van de duiksport en het kiteboarden. Met beide sporten als achtergrond zet hij een stevige basis neer als uitgangspunt voor deze thriller. Met de invulling laat hij echter veel steken vallen.
Wellicht zonder dat Lispet het zelf beseft, geeft hij bij zijn beschrijvingen van de gebeurtenissen, met de daaraan gekoppelde afrondingen, steeds een deel van de oplossing prijs. Met kreten als alleen zou het anders gaan dan
en hij kon niet vermoeden dat
plaatst hij spoilers in zijn eigen verhaal. En dat is iets wat de thriller lezer absoluut niet wil. Voor een lezer is de charme van een thriller juist dat hij/zij alles zelf kan proberen te ontdekken en zijn/haar eigen verbeelding en fantasie daar op los kan laten. Maar helaas gaat Lispet zelfs zover dat hij aan het begin van de plot, het einde al suggereert.
Daarnaast bevat het boek een storende hoeveelheid spelfouten. Het is kwalijk wanneer het woord peil (niveau) als pijl wordt geschreven en het meervoud van collega als collgaes wordt gespeld. Onnauwkeurigheden die niet professioneel overkomen en in aantal veel te vaak voor komen. Dit leidt de lezer af en in het ergste geval roept dat ergernis en irritatie op.
Samengevat: een goed bedacht verhaal, dat soms met wat te veel bombastisch geweld wordt ingezet maar door de verteltrant en spelfouten uiteindelijk resulteert in amateuristisch gestuntel. De auteur wil wel, maar beheerst op dit moment nog niet alle kneepjes van het vak.
Overigens is voor zijn hoofdfiguur Victor Vuurenberg, een nietszeggend, nog niet eens tot de verbeelding sprekend, bijrolletje weggelegd. Dus de toevoeging Uit de Victor Vuurenberg reeks had in dit geval beter weggelaten kunnen worden. | 0neg
|
Ik geloof dat Tolkien en ik gewoon echt niet voor elkaar gemaakt zijn. Ergens vind ik dat jammer, want ik hoor er zoveel over en zie zoveel mensen die helemaal weg zijn van Midden Aarde en de verhalen die hij bedacht en verteld heeft, anderzijds ben ik me er ook heel erg van bewust dat lezen iets persoonlijks is en dat wat de ene aanspreekt, de andere niet aanspreekt en omgekeerd.
Laat ik beginnen met het positieve van dit boek: Ik vond het heel interessant om het proces te lezen hoe het verhaal gevormd, vervormd en ontwikkeld is. Hoewel ik Tolkien's boeken wellicht niet zo kan waarderen, heb ik wel heel veel respect voor zijn fantasie, zijn oog voor detail en de uitgebreidheid van zijn wereld. Je kan van Tolkien veel zeggen, maar niet dat het niet doordacht of uitgedacht is.
Daarnaast vond ik de dichtende verhaallijn heel mooi en daar moet ik ook een pluim geven aan de vertaler, die heel puik werk heeft afgeleverd. Het is een beetje jammer dat ik tijdens die dichtregels constant de draad kwijtraakte. Wellicht omdat ik moe was, wellicht omdat ik de zinstructuren te lang vond, wellicht omdat het verhaal op geen enkel moment echt bij me binnen kwam.
Want met het verhaal zelf had ik ook nog wel wat issues. Ik kan zien wat er mooi aan is en wat mensen raakt, maar ik merkte dat ik meer nodig had gehad om dat te ervaren. Meer dan wat dit boek me bood. Het deed me niets, ik vond sommige stukken te summier beschreven, andere stukken te uitgebreid. En het verhaal pakte me gewoon niet.
Maar hey! Ik heb het een kans gegeven, ik heb het hele boek gelezen en besloten dat Tolkien gewoon niet voor mij is. Even goede vrienden, toch? | 0neg
|
De Amerikaanse schrijver David Walton, die zichzelf omschrijft als science fiction- en fantasyschrijver, brengt onlangs de thriller The Genius Plague uit, in het Nederlands vertaald als De Plaag. Maken de spannende achterflap en het interessante concept de verwachtingen van dit boek waar?
Een boek met een origineel concept: Een schimmel die het brein van personen kan binnendringen en voor de ondergang van de mensheid zou kunnen zorgen. Walton begint sterk met zijn inleiding vanuit bioloog Paul Johns, die na een reeks rare gebeurtenissen in het Amazonewoud vermist raakt en zijn geheugen kwijt is nadat hij weer is opgedoken. Het verhaal wordt verder verteld vanuit zijn broer, de NSA medewerker Neil. Hij probeert uit te vinden wat er aan de hand is om uiteindelijk de mensheid te kunnen redden. Maar is de mensheid het wel waard om gered te worden, of moeten we de planeet redden van de mensheid?
Walton verwerkt geweldige ethische kwesties en zware, technische termen in een complex scifi-verhaal, wat niet per se van een leien dakje gaat. Hoewel de schrijver absoluut research heeft gedaan op het gebied van funghi, de Braziliaanse cultuur en computercoderingen, wordt je hier als lezer niet altijd blij van. Deze lastige termen, denk aan een 8-bitstekencodering en atmosferische storingen kunnen soms iets teveel worden en het verhaal te complex maken. Dit, tezamen met de ethische vraagstukken over milieu en de keuzevrijheid van de mens, zorgt ervoor dat je soms even een adempauze moet nemen en het boek aan de kant legt.
Hoofdpersonage Neil is daarentegen verfrissend: Hij werkt zich al snel in de nesten bij zijn nieuwe baan bij de NSA, is bijdehand en zegt wat hij denkt. Zijn gevoelens komen echter niet goed naar voren, het lijkt zelfs alsof hij deze nauwelijks heeft. Wanneer een dierbare voor zijn ogen wordt gestoken met een mes, beschrijft hij deze handeling zelfs beangstigend objectief.
Langzaam maar zeker wordt er duidelijk wat er aan het de hand is, wat de plaag precies inhoudt en wat het doet met de machtsverhoudingen op wereldniveau. Voor een science fiction hartstikke sterk, maar voor een thriller mist het boek een duidelijke spanningsboog en geeft het teveel overbodige informatie.
Over het algemeen kan gezegd worden dat De Plaag een origineel scifi concept is met een matige uitwerking. Het boek wordt echter geadverteerd als een thriller, waar het toch echt het ‘thrillergevoel’ mist: De spanning is vrijwel afwezig en een adempauze is nodig om de lastige termen en etische kwesties even naast je neer te leggen. Een gemiste kans voor een thriller, maar een wellicht een aanrader voor de fervente scifi-lezer. | 0neg
|
Ik ben fan van de serie maar dit verhaaltje dat samenhangt van toevalligheden en waarbij Helen Grace als een superheld uit de Marvel-serie het rechercheteam als kleine kinderen neerzet, had voor mij niet geschreven hoeven te worden. | 0neg
|
Door zijn groot formaat trok dit boek onmiddellijk mijn aandacht in de bibliotheek.
De intrigerende titel overhaalde mij om eens door het boek te bladeren en de covertekst te lezen. Groot was mijn verwondering toen het een prentenboek voor volwassenen bleek te zijn, begeleid door een ongewone tekst waarvan je de beginregels ook op de achterflap kan lezen. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik besloot het boek uit te lenen.
“Een boek over het verlangen naar een allesomvattende liefde”
Zo wordt dit verhaal op de achterflap aangeprezen.
Ideaal om te lezen op Valentijnsdag, dacht ik dan.
Hoewel ik er erg naar uitkeek om het samenspel tussen tekst en tekeningen te ontdekken, blijf ik met een teleurgesteld gevoel achter.
Soms lijkt het alsof deze naast elkaar gemaakt zijn in plaats van met elkaar.
De tekst is naar mijn gevoel behoorlijk deprimerend en ook de tekeningen lieten bij mij dezelfde indruk achter.
Nergens werd ik door één van beiden geraakt. Ik voelde de klik helemaal niet.
Spijtig…
Voor lezers die dit boek willen ontdekken: laat je zeker niet ontmoedigen door mijn lage quotering. Smaken verschillen nu eenmaal. ‘k Heb op internet reeds tal van positieve recensies gelezen. Ontdek het gewoon zelf :-) | 0neg
|
Een leuk boek waar vooral 3 kinderen de hoofdrol in spelen. Een vlot leesbaar boek. Ik had het idee terwijl ik het las dat de honden werden mishandeld werden. Had ook verwacht dat er meer over de streek verteld zo worden. Het einde was minder wie was die man? Jammer we dat nooit zullen weten.
http://infoboeken.blogspot.be/2016/01/iben-mondrup.html | 0neg
|
Close to me heeft een prachtige cover, het verhaal zelf wist me jammer genoeg niet te bekoren. Dat bleef maar duren, er gebeurde zelden iets nieuws, het leek wel of dezelfde info steeds herkauwd werd. Op een paar uitzonderingen na, vond ik de personages buitengewoon onsympathiek, ook hoofdrolspeelster Jo deed me weinig of niets. Het verhaal werd maar niet spannend en ook qua originaliteit scoort het niet bijzonder goed. 284 blz telt mijn e-book (het papieren boek telt er 384) en dat is veel wanneer een boek je niet weet te boeien. Naar het einde toe kwam er eindelijk wat actie, maar die was niet echt geloofwaardig. En toen was het kalf sowieso al verdronken. Twee sterren, want schrijven kan Reynolds wel, dat bleek vooral uit de laatste hoofdstukken. | 0neg
|
Wetenschapper en non-fictie schrijver Peter Berresford Ellis (1943) is bij het grote publiek, vooral onder zijn pseudoniem bekent. Als Peter Tremayne heeft hij een grote schare fans, bestaand uit liefhebbers van heroïsche verhalen. Ondanks zijn Britse afkomst, ligt zijn schrijversvoorkeur toch voornamelijk in het Ierland van de zevende eeuw. Met hoofdpersoon Zuster Fidelma heeft hij hiervoor een uitstekende troef in handen. Met het tiende deel over deze vrouwelijke onderzoeksrechter, wederom gesitueerd in zijn favoriete periode, weet hij zijn uitgebreide kennis op een populaire manier met zijn lezers te delen. Zijn fans hoeven zich voorlopig nog niet druk te maken: een tiental romans wacht nog op hun vertaling!
Het tiende exemplaar uit de Zuster Fidelma reeks, Het klooster van de dode zielen, speelt zich af in het koninkrijk Dyfed. Zuster Fidelma en haar trouwe metgezel Broeder Eadulf, krijgen van Koning Gwlyddien, het verzoek de verdwijning van de complete bevolking van een klooster te onderzoeken. Alle monniken, waaronder de oudste zoon van de Koning, zijn zonder een spoor achter te laten, verdwenen. Fidelma, gefascineerd door deze gebeurtenissen, neemt de opdracht aan en vertrekt met Eadulf naar het klooster. Voordat ze het mysterie kunnen oplossen, krijgen ze nog te maken met een aantal moorden en een bevolking die voor eigen rechter wil spelen en moeten ze ook nog even afrekenen met een bende struikrovers.
Het klooster van de dode zielen is een boek met een verleden. Het is duidelijk dat de karakters van de hoofdpersonen al zijn uitgewerkt in voorgaande boeken uit deze reeks. Echt storend is dat niet. Wat wel irriteert is de belerende stijl van de schrijver. Het komt over als een geschiedenisles met een populair sausje. Helaas is het sausje ook een beetje smakeloos. Het verhaal wordt niet echt spannend en is vrij voorspelbaar. Tel hierbij ook nog de haast onmogelijk te onthouden plaats- en eigennamen op, en je hebt een boek dat enorm teleurstelt!
Een must voor de liefhebber van oud Keltische romans, een vermoeiend boek voor de lezer(-es), die op zoek is naar ontspanning. | 0neg
|
Machtsmiddel is een erg traag opgebouwd verhaal, waarbij hoofdpersonage Mark Beamon tot halverwege met zijn duimen zit te draaien tot hij eens mag opdraven en iets doen. Alhoewel... er wordt voortdurend opgegeven van zijn vaardigheden als speurder en de beste FBI-agent ooit enz. maar hij kan de zaak enkel kraken na een anonieme tip. Het interessante uitgangspunt (zoals wel meer bij Mills) verdiende een veel betere uitwerking. | 0neg
|
Ik heb heel veel boeken en crimi's gelezen, maar geen één dat zo walgelijk en gruwelijk was als deze. Heel overtuigend zet hij het Ultieme Monster neer: in Armani pak en Gucci zonnebril slacht hij de ene na de andere prostituee af. Of is het allemaal maar schijn, in die lege wereld van hem. Het boek kocht ik nietsvermoedend in een supermarkt van een zwaar christelijk dorpje op de Veluwe. Maar de gruwelen kregen me zo te pakken, dat ik het halverwege kotsend van ellende heb weggegooid. Er zijn grenzen, en American Psycho was mijn grens. Maar ik geloof dat dat ook de bedoeling was van Bret Easton Ellis. In dat opzicht mag je zijn boek geslaagd noemen. Alleen voor degenen met een sterke maag. | 0neg
|
Enthousiaste lezers van de fantastische genres hopen meestal dat een verhaal de volgende kwaliteiten heeft: originaliteit, een grote verbeelding van het onbekende en een inventieve plotontwikkeling. Deze lezers willen onbekende werelden en hun bewoners ontdekken, een ‘sense of wonder’ ervaren en verrast worden door de ontknoping. Helaas lukt het Richard Bintanja in het eerste deel van zijn sciencefictiontrilogie De eerste mens niet daaraan te voldoen. In Het verleden voorbij blijft hij zelfs ver verwijderd van de ideeënrijkdom die er wordt gevraagd. Het verhaal hangt van de clichés aan elkaar, de alternatieve wereld wekt weinig verwondering en de ontknoping laat zich moeiteloos raden.
In de promotie rondom dit boek wordt nogal benadrukt dat Richard Bintanja van huis uit klimatoloog is, met veel kennis over klimaatveranderingen en het Antarctische gebied. Wie nu echter had gedacht daar iets van terug te vinden in Het verleden voorbij komt bedrogen uit. Dit is enkel een eenvoudig opgezette, van elk wetenschappelijk inzicht gespeende dystopie, die vooral gericht lijkt op de jongere tiener (al wordt dat nergens gezegd). Associaties met De Hongerspelen en De Labyrintrenner zijn nooit ver weg. Jammer natuurlijk, want een intelligente toekomstvisie waarin klimatologische ontwikkelingen een belangrijke rol spelen zou beduidend interessanter zijn geweest.
Hoofdpersoon van het verhaal is de tiener Kate. Zij wordt wakker in een stinkend hutje in de woestijn en weet vrijwel niets meer over zichzelf en haar verleden. Als ze op pad gaat om uit te zoeken waar ze is en wat er aan de hand is, komt ze de volwassen man John tegen, die in een vergelijkbaar hutje is ontwaakt. Ze trekken samen verder. Al snel vinden ze nog drie reisgenoten met wie ze besluiten naar een berg te reizen die in de verte te zien is. Wat dan volgt is een fantasy-achtige queeste door natuurlijke gebieden van diverse aard. Onderweg stuitten Kate en haar metgezellen met enige regelmaat op gevaarlijke levensvormen waar ze door worden aangevallen. Monsters die we al talloze malen eerder hebben gezien, meestal een stuk enger bovendien.
Zij zijn echter niet de belangrijkste tegenstanders in het verhaal. Dat zijn degenen die Kate in die onbekende wereld hebben geplaatst en van wie ze geen idee heeft wie het zijn en wat ze willen. Lange tijd is het enige bewijs van het bestaan van deze hogere machten een stel lichtgevende bollen die ’s avonds door de lucht vliegen. Helaas heeft de wat meer ervaren sciencefictionlezer hiermee toch genoeg informatie om al vroeg te raden door wie Kate is ontvoerd en met grofweg welke bedoeling. Zo’n overbekend genreverschijnsel betreft het namelijk wel. In het boek worden de evidente feiten echter pas onderaan hoofdstuk 24 (van de 37) op een wat vreemde, abrupte manier officieel onthuld.
Althans zo lijkt het, want tijdens de definitieve climax die enige tijd later volgt, wordt hetzelfde feit nog een keer, maar nu met meer tromgeroffel, als belangwekkend onderdeel van de ontknoping voor de lezer uitgerold. Er komt dan nog wel wat meer bij kijken en het verhaal heeft inmiddels een flinke wending genomen, maar verrassend, boeiend of goed doordacht wil het gewoonweg niet worden. Veel zaken blijven vaag of ronduit onverklaard, de alternatieve wereld krijgt maar beperkt vorm, de personages zijn matig ingeleefd en de medische kennis van de auteur blijkt opvallend slecht. Van de werkelijke vijand zien we uiteindelijk slechts een glimp en van een directe confrontatie met Kate is ternauwernood sprake.
Toegegeven, er zitten ook een paar aardige vondsten in het verhaal en voor een jeugdboek is de schrijfstijl adequaat en vlot. Het mag echter niet baten. Dit is hooguit sciencefiction voor beginners. Voor de liefhebber is het echter een boek dat eindigt waar het had moeten beginnen. | 0neg
|
In memoriam is de tweede Deaver waarin de hoofdrol is weggelegd voor Kathryn Dance, de politievrouw die een expert is op het gebied van lichaamstaal. Na het vorige boek vroeg ik me af of Deaver iets vernieuwends zou kunnen bedenken op dat gebied om een volgend boek interessant te maken. Hij heeft een dappere poging gedaan door zich te wagen in de virtuele wereld; hoe lees je de lichaamstaal van een verzonnen karakter?
Op een dag verschijnen er in de nabijheid van Peninsula kruizen in de berm van autowegen, met daarop een datum in de toekomst. Al snel blijkt die datum gerelateerd te zijn aan moorden die op die dagen worden gepleegd. En ook blijkt al vrij snel wie daarachter zit: de jonge Travis Brigham heeft onlangs een auto-ongeluk overleefd en wordt sindsdien belaagd via internet omdat men hem de schuld de in schoenen schuift. Hoeveel druk kan iemand verdragen voor hij terug begint te slaan?
Met In memoriam snijdt Deaver een bekend onderwerp aan voor degenen die fora lezen waarop gebruikers ongefundeerd en zonder blad voor de mond hun mening kunnen spuien. Hoeveel schade wordt er aangericht door degenen die anoniem de verschrikkelijkste dingen via fora en blogs de wereld inslingeren, die door anderen als waar worden aangenomen en verder worden verspreid?
Het had een mooi boek kunnen opleveren, maar helaas lijkt Deaver met In memoriam de weg kwijt te zijn. De bekende spanning ontbreekt en ook de beroemde twists van Deaver stellen teleur. Een voorwaarde voor een goede twist is dat de lezer een kans had moeten hebben om hem aan te zien komen. Doorgaans houdt Deaver zich daar ook aan, maar in In memoriam is daar geen sprake van. En ook het einde, waarin Deaver meestal nog met een grote verrassing komt, stelt teleur. Die verrassing komt er wel, maar de hele uitleg die daarbij nodig is komt zo uit de lucht vallen, dat er meer sprake is van bedrog dan van verrassing.
Ook op het gebied van verhaalopbouw laat Deaver het afweten. Naast het hoofdverhaal is er ook ruimte vrijgemaakt voor een subverhaal dat al in het vorige boek begon. Daarin werd een man die in het ziekenhuis lag uit zijn lijden verlost. In In memoriam wordt de betrokkenheid van Dances moeder daarbij onderzocht. Het lukt Deaver niet om beide verhaallijnen evenwichtig naast elkaar te leggen. En dan heb ik het nog niet eens over de Deaver-onwaardige manier waarop dit subverhaal afgehandeld wordt.
De volgende Deaver wordt een Lincoln Rhyme en daarna mag Kathryn Dance het weer proberen. Ik hoop dat In memoriam een tijdelijke inzinking was. | 0neg
|
Een oude man wordt door zijn dochter op een cruise gestuurd, en loopt daar letterlijk Pearlene (Leentje) tegen het lijf en dan ontbrandt er weer een vuurtje dat vroeger ook al was gaan branden voor de dame in kwestie.
Ondanks het gigantische leeftijdsverschil wordt hij als docent vreselijk verliefd op de jonge dame Pearlene, zij toont wel genegenheid maar daar blijft het bij, ze verdwijnt spoorslags uit zijn leven als zij plotseling weer opduikt op deze cruise, en dan blijkt dat zijn gevoelens voor haar hetzelfde zijn gebleven, maar uiteindelijk wordt zijn droom ruw verstoord.
Het is een boek waar ik niets mee kan, het boeide mij voor geen meter, en kon mij ook absoluut niet verplaatsen in de hoofdpersoon, daarnaast vind ik het door de uitgebreide gedetailleerde hoogdravende literaire vergelijkingen het boek ook niet echt goed leesbaar, voor velen een goed boek, voor mij niet.
Ik ben het helemaal met Hetty eens hieronder | 0neg
|
Mijn eerste ervaring met een chicklitboek. Maar ik was niet echt enthousiast. Het verhaal leest vlot weg maar lijkt wel heel veel op een boekje uit de bouquetreeks. Het kon mij in ieder geval niet echt boeien dus ik ben er maar snel doorheen gelezen. Voor een boekje tussendoor is het prima maar het verhaal blijft bij mij in ieder geval niet hangen. | 0neg
|
Het is helaas een boek om bijna niet doorheen te komen. Terwijl de meeste van haar andere boeken niet dik genoeg konden zijn.Heeft ze dit wel zelf geschreven of had ze haar "dag" niet zo? Jammer! | 0neg
|
Svealena Kutschke komt uit Duitsland en is geboren in Lübeck in 1977. Ze heeft Cultuurwetenschappen gestudeerd aan de universiteit van Hildesheim. Het meisje, de stad en de duivel is haar derde roman. Het verhaal start met Magdalena die tijdens een storm al schuilend een kind moet baren. Zij stort zich in de rivier, de Trave. Haar dochter Lucie wordt geboren en overleeft op haar buik. Vanaf dat punt begint het verhaal van drie vrouwen (Lucie, Freya en Jessie). Het gaat over hun jeugd, in welke omstandigheden ze zijn opgegroeid en hoe ze hun mannen hebben leren kennen. Er zijn vele tijdsprongen in het boek en er wordt heel veel beeldspraak gebruikt. Het mooie van het boek vind ik het tijdsbeeld dat van Duitsland gegeven wordt. Mijn verwachting was dat ik een familiekroniek zou gaan lezen, een saga door de jaren heen waarin de levens en liefdes van de hoofdpersonen zich zouden ontwikkelen. Het boek is echter een combinatie van horror, fantasy, familiekroniek en psychedelische thriller. Het tijdsbeeld lijkt wel goed weergegeven, al zijn de sprongen in de tijd even wennen. Ik heb me gestoord aan de beeldspraak, het maakt het boek voor mij erg vaag, ook vreemd en vreselijk ongeloofwaardig door allerlei magische aspecten toe te voegen die er bijhoren alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Mensen die verstenen bijvoorbeeld, en liggen in een stoel terwijl er mos op hen groeit. Hoewel het feuilleton waarin ik het las erg gezellig was, heb ik erg geworsteld en is dit duilijk ‘not my cup of tea’. Helaas! | 0neg
|
De zoon van mijn moeder is het tweede deel in de op Griekse tragedies gebaseerde oorlogstrilogie van de Indiase schrijver Joydeep Roy- Bhattacharya. Dit deel is gebaseerd op het toneelstuk Antigone van Sophocles, waarin morele wetten versus de menselijke wetten het thema is. Net als in De zoon van mijn moeder staat in Antigone het niet begraven van een dode centraal.
"Ze zeggen: Het is goed dat je weer muziek kunt maken in dit land. Onder de Taliban was het verboden, maar onder ons kan het weer.
Ik zeg: Onder de Taliban leefde mijn familie nog. Nu zijn ze allemaal dood. Wat is beter? Vrijheid of leven?"
"(...) Als je mensen doodt en hun familie uitroeit, hun huizen bombardeert en hun dorpen platbrandt, hun akkers bezaait met fragmentatiebommen en hun vee neerschiet, dan heb je de strijd om hun sympathie te veroveren al verloren. (…) We zijn niet bezig deze oorlog te winnen, we maken vijanden voor het leven."
De zoon van mijn moeder zit vol dialogen en monologen die Joydeep Roy-Bhattacharya zijn personages als buikspreekpoppen laat opdreunen. De schrijver heeft politiek en filosofie gestudeerd. Het is één van zijn doelen om met zijn romans het simpele beeld dat het westen van de Islam heeft bij te stellen. Hoe sympathiek zijn boodschap ook mag zijn, op deze manier had de schrijver beter een opiniestuk bij The New York Times kunnen inleveren. Door zijn aanpak heeft hij een veelbelovend plot: 'ongewapende invalide jonge vrouw komt uit de Afghaanse bergen om het lijk van haar broer te claimen bij een zwaarbewapend Amerikaans fort' onvoldoende uitgewerkt.
De personages in De zoon van mijn moeder zijn een ongeletterd meisje uit de bergen dat kennelijk nooit verder dan haar eigen dorp is geweest en beroepssoldaten die soldaat zijn omdat ze anders, in de woorden van de schrijver, hun jaren achter een kassa in de lokale supermarkt moeten slijten. Hun woorden zijn die van een intellectueel en op zeker moment verwijst een soldaat zelfs naar het klassieke Griekenland. Het is niet onmogelijk natuurlijk, maar is het waarschijnlijk? Omdat de personages allemaal de stem van de auteur lijken te hebben, blijven ze vlak. Ze krijgen geen eigen identiteit en door de vele perspectiefwisselingen en flashbacks, raakt de lezer de draad kwijt. Welk personage is nu eigenlijk aan het woord? Het lijkt er niet toe te doen: Joydeep Roy-Bhattacharya is aan het woord. | 0neg
|
Wat ik ervan vond
Ik moet bekennen dat ik geen enkel boek van hem heb gelezen. Dus ik was erg benieuwd naar zijn boek.
Voor in die tijd, vind ik heel wat dat hij heeft geschreven over homoseksualiteit. In die tijd was het nog een taboe. Helaas ondanks het feit dat er nu steeds meer erkenning komt voor homoseksualiteit is het nog in vele landen een taboe.
Harry Mulisch kan heel beeldend dingen beschrijven.
‘Onder de schaduw van de bomen zitten zij te vereeuwigen in het ruisen van de fonteinen, overal op het gras en de paden, in elkaar gezakt, al veel te veel aangetrokken door de aarde, in ijzeren stoeltjes van de gemeente of in linnen klapstoelen, soms naast een bank, waarop een verpleegster een boek leest.’ (blz. 11)
‘In de gang hing de gebeitste huid van een krokodil; in het achterhuis, een paar treden af, rookte een dikke man met alleen een broek en een onderhemd aan een sigaar, in een kamertje dat volgepropt was met meubeltjes en snuisterijen, alles in het rood en beige en van kristal: het boudoir van een duitse film over het drama van Mayerling, gezien door het verkeerde eind van een verrekijker.’ (blz. 95)
Wel heeft mij vanaf het begin gestoord dat Laura en Sylvia meteen gingen samenwonen. Ze kennen elkaar nauwelijks, maar gaandeweg besef je dat ze allebei op zoek zijn naar liefde. En hopen liefde bij elkaar te kunnen vinden.
Af en toe vond ik die flashbacks wel verwarrend. Voor je wist zat je opeens weer in het verleden van Laura, terwijl zij onderweg is naar haar moeder die is overleden.
In het begin dacht ik, het gaat wel. Ik vond het niet zo denderend verhaal maar gaandeweg werd ik toch nieuwsgierig, vooral toen Sylvia haar verliet voor een ander. Het werd intrigerend met verrassend einde.
Tot slot
Wat ik heel sterk vond waren de beeldende beschrijvingen, elke keer weer genoot ik daarvan. Alleen daarom bleef ik eigenlijk doorlezen. Het verhaal zelf ging wel. Maar ik werd wel fijn verrast door het einde. Ik dacht, gosh, dat had ik nou nooit verwacht. Maar ik vind wel goed dat hij in de jaren 70 over het onderwerp homoseksualiteit schreef.
Ik heb dit boek gelezen in de kader van Augustus: Klassiek literatuur maand. | 0neg
|
De verboden vrouw spreekt door Pamela Kribbe.
De verboden vrouw spreekt met als subtitel Maria Magdalena over de liefde. Pamela Kribbe channelt de boodschappen die Maria Magdalena heeft voor de mens van nu. Bij het ontstaan van de ziel scheuren de mannelijke en vrouwelijke energie zich los. Dit hoort echter niet. De ziel is een geheel van beide energieën.
In het eerste deel van het boek stelt Pamela vragen aan Maria Magdalena en channelt de antwoorden van Maria Magdalena. Sommige zaken zijn zeker herkenbaar zoals bijvoorbeeld het leren loslaten van je kind.
Deel 1 staat vol met herhalingen. Dit leest niet prettig en zorgt ervoor dat je je gaat irriteren aangezien er geen nieuwe informatie wordt toegevoegd.
In deel 2 staan veel meditaties en oefeningen die te maken hebben met de informatie uit deel 1.
Al met al geen boek voor beginners. De boodschap van het boek is dat zowel mannen als vrouwen moeten leren te leven vanuit de ziel en te luisteren naar het hart waardoor de mens evenwichtiger en gelukkiger kan zijn. | 0neg
|
In de boekwinkel had ik de Engelse versie al in mijn handen gehad en ik was dan ook helemaal blij toen ik het boek in de brievenbus kreeg om te buzzzen.
Reilly Steel verruilt het zonnige California voor het druilerige Dublin om daar het forensisch instituut richting de 21ste eeuw te loodsen. Dat is niet de enige reden; ze kan in Dublin haar alcoholische vader een beetje in de gaten houden.
Er zijn een aantal sterfgevallen die in eerste instantie niet als moord bestempeld worden, maar Reilly ontdekt een onderling verband. Het verband is er, nu de moordenaar nog.
De personages in dit boek zijn cliché en oppervlakkig. Steel is de intelligente, vreemde eend in de bijt die een groot geheim met zich meedraagt. Delany is de rustige, knappe agent die kampt met gezondheidsproblemen en dat er romantiek in de lucht hangt tussen hem en Reilly, zie je al van ver aankomen. Dan is er nog Kennedy, Delany's partner, die als oude brombeer alles wat Reilly zegt met kilo's zout neemt, maar natuurlijk gaandeweg bijdraait. De bijrollen in dit boek zijn net zo cliché.
De moorden volgen elkaar in een snel tempo op en ineens door het lezen van een enkel zinnetje weet je als lezer wie de dader is. Nu zij nog, want dan ben je pas zo'n beetje halverwege. Voor mijn gevoel wordt het boek dan in een rap tempo afgeraffeld naar een houterige eindconfrontatie die veel beter en dieper uitgewerkt had kunnen worden.
Een veelbelovend gegeven, maar Casey Hill slaat de plank behoorlijk mis. Jammer. | 0neg
|
Ik lees meestal thrillers en romans maar zo af en toe wil ik ook wel eens een chicklit pakken. De boeken van Kinsella en Mansell vind ik erg leuk. Dit boek is wel aardig maar veel te oppervlakkig. En heel dun vehaallijntje waar je zo doorheen prikt en op het einde was ineens plotklaps de dader gevonden. Niets voor mij maar misschien wel voor jonge meiden. | 0neg
|
Volgens de achterflap zou dit verhaaltje ergens tussen een roman en thriller inzitten, maar als dat zo is, dan heb ik het verhaal niet begrepen.
Nieuwsgierig naar mijn recensie?
Op Sonja leest&schrijft kan je het lezen.
https://son370.wordpress.com | 0neg
|
Mijn volledige recensie is terug te vinden op:
https://www.linda-linea-recta.nl/carve-the-mark-veronica-roth/
Veronica Roth heeft een geheel nieuwe wereld geschapen met totaal verschillende planeten.
Zo is één van de planeten, Shotet, ruw en hard en wordt er gestroopt, ze doen mij aan de Vikingen denken.
En een andere planeet, Thuve, is zacht en liefdevol, ondanks het feit dat zij in de kou leven.
Het verhaal wordt vanuit Cyra Noavek (Shotet) en Akos Kereseth (Thuve) vertelt.
Akos
Arme Akos, samen met zijn broer door de Shoteten ontvoerd, maar hij voelt zich verantwoordelijk voor zijn broer, ondanks dat deze ouder is.
Vervolgens hoort hij zijn levenslot:
Het derde kind van de familie Kereseth zal sterven in dienst van de familie Noavek.
Cyra
Cyra wordt door haar broer misbruikt om haar stroomgave.
De donkere aderen hadden pijn gebracht, het donker was pijn, en ik was ervan gemaakt, ik was de pijn.
Jij bedekt je moordtekens, waarom zou Ryzeks Gesel haar tekens willen verbergen?
Cyra en Akos
De vriendschap tussen Cyra en Akos ontstaat haperend
Je gaat ervan uit dat ik wreed ben omdat je dat hebt gehoord, zei ik. En de dingen die ik over jou gehoord heb dan? Ben je inderdaad een zwakkeling, een lafaard, een stommeling?
Jij bent een Noavek, zei hij koppig terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. Wreedheid zit in het bloed.
Je geeft me dit wapen zo argeloos, zei hij. Maar ik zou het ook tegen je kunnen gebruiken, Cyra.
Je zou kunnen proberen om het tegen mij te gebruiken, verbeter ik hem zacht. Maar ik denk niet dat je dat gaat doen.
Ik denk dat je jezelf voorliegt over wie ik ben.
Hij had gelijk. Soms was het te gemakkelijk om te vergeten dat hij een gevangene in mijn huis was en dat ik, als ik bij hem was, eigenlijk een soort bewaker was.
*Zowel Cyra en Akos bewijzen dat ondanks vele problemen het goede kan overwinnen.
Ik vind het een geweldig boek.
Er schijnt enige ophef over te zijn? Wel ik wil het niet lezen of weten.
Ik vind het een prima verhaal, kom maar op met het volgende deel!* | 0neg
|
De nachtploeg is een van mijn favorieten, dus begon ik vol verwachting aan Grotesk... Ik heb het wel vlot uitgelezen maar om te zeggen dat het vol spanning zit, nee. Het gaat met name over drie vrouwen die allemaal hun eigen frustraties hebben, die op hetzelfde neerkomen, namelijk; overleven in een mannenmaatschappij. En door die zelfde mannen laten ze zich gebruiken/misbruiken.
Hopelijk is een volgend boek er weer een met meer spanning | 0neg
|
Historicus Sonja Werner reist in opdracht van een Zwitsers museum naar Canada om materiaal te verzamelen voor een tentoonstelling over emigrantenvrouwen uit de vorige eeuw. Waaronder ook de, naar de Canadese westkust geëmigreerde, dichteres Else Seel.
Voor Sonja Werner dé gelegenheid om tevens de waarheid te achterhalen over de mysterieuze dood van haar man Toni en diens zoon Nicky. Drie jaar geleden in dat gebied omgekomen tijdens een stormachtige vlucht met een watervliegtuig. Haar beste vriendin Odette, die Toni en Nicky tijdens deze vakantie vergezelde, lijkt na het tragische ongeval van de aardbodem te zijn verdwenen.
Niet zonder gevaar speurt Sonja, naast haar formele onderzoek, naar de ware toedracht van dit drama. Gaandeweg stuit ze op de zwijgzaamheid van de autoriteiten en wordt ze misleid door veelal doodlopende sporen. Als ze haar neus toch in riskante zaken steekt, komt ze tot de schokkende ontdekking dat er een relatie moet bestaan tussen Tonis fatale vlucht en de dubieuze handel en wandel in de diamantindustrie. Verstrikt in een web van leugens en verraad blijft Sonja, tot bijna aan het einde van haar missie, volledig in het duister tasten.
Tegen de achtergrond van waargebeurde feiten rondom het leven van Else Seel is Sonjas zoektocht een onderzoek met een dubbele bodem. Niemand mag weten wat Sonja feitelijk in Canada doet. Een gegeven dat aanvankelijk als los zand aan elkaar hangt. De uitwerking is niet diepgaand, de voorgegeven parallel van Sonjas leven met dat van de dichteres Else Seel is niet voldoende uiteengezet.
Tijdens het onderzoek naar het leven van Else Seel ontmoet Sonja veel mensen die mogelijk meer weten over Tonis tragische ongeluk. Deze toevallige ontmoetingen ploffen zonder een enkele introductie in het verhaal. Met de snelheid waarmee deze flat characters worden opgevoerd, gaan ze ook weer het toneel af of verdwijnen voor een lange periode naar de achtergrond. Als Calonego dit al met opzet heeft gedaan, dan is de overbrugging van het kabbelende begin naar een krachtige overrompeling veel te langdradig.
Pas als de gevaren dicht op Sonjas huid gaan zitten, wordt het verhaal echt spannend en tevens geloofwaardiger. De gebeurtenissen volgen elkaar dan razendsnel op. De voorinformatie, waar tweederde manuscript voor nodig was, mist zijn uitwerking niet. Vanaf dat moment leest het als een treinreis zonder tussenstops. De korte, maar hevig opgevoerde, spanning krijgt zijn hoogtepunt door een wel zeer verrassende ontknoping. Het maakt veel goed. Wie het lef heeft een duik te nemen in Het donkere water, zal beloond worden met een diamanten reddingsvest. | 0neg
|
Dit boek is me tegengevallen in vergelijking met haar eerste twee boeken. Ik vond het nogal langdradig en eigenlijk gebeurt er zo goed als niets. Blij dat ik hem uit de bib leende en niet aangekocht heb. | 0neg
|
Na een reis van drie jaar met de Beagle III wonen de wetenschappers Jansen en Tawkins een zevendaags symposium over Darwin en evolutie bij. Dan slaat een seriemoordenaar toe. Elke dag van het symposium wordt een wetenschapper vermoord, waarbij via raadsels aanwijzingen voor de volgende moord worden achtergelaten. De eis van de moordenaar is dat de wetenschappers publiekelijk de evolutietheorie afzweren. Maar of dat de daadwerkelijke reden is?
Een boek over Darwin dat bij uitgeverij Kok uit Kampen verschijnt; dan weet je dat de evolutietheorie niet voor zoete koek wordt aangenomen. Predikant Kåre Skuland stelt daarin niet teleur. Zijn personages laten het gedurende het boek niet na om elkaar op de zwakke en onbewezen plekken van die theorie te wijzen. Dodelijke selectie lijkt voornamelijk een kapstok voor Skuland om zijn eigen ideeën rondom het ontstaan van het leven aan op te hangen. Om het enigszins behapbaar te maken voor het publiek is daar een misdaadverhaal omheen geweven met een plot van bedenkelijk allooi. Op de derde plaats komen de bordpapieren karakters, die ondergeschikt zijn aan de plot en soms onlogisch moeten handelen om deze gaande te houden.
De meeste spannende scènes en bijbehorende dialogen zouden niet misstaan in een aflevering van Bassie & Adriaan. Skuland denkt zich te kunnen meten met de grote namen. De personages haasten zich door Londen aan de hand van allerlei codes en raadsels alsof ze in een thriller van Dan Brown zitten. Aan het eind durft Skuland het zelfs letterlijk aan om één personage zich in de slotscène van Agatha Christies toneelstuk 'The mousetrap' te wanen. Diverse aanwezigen worden afgewerkt als verdachten, waarbij verschillende motieven opeens uit de lucht komen vallen.
Tussendoor kan Skuland het niet laten om naar de bijbel te verwijzen. Dat gebeurt op kleine schaal zoals handen wassen in onschuld en iemand verraden met een kus. Maar het komt ook opvallender voor, zoals de moorden en de duur van het symposium die het ritme van de scheppingsweek volgen. En wat te denken van de hoofdpersonages Adam en Eve die elkaar ontmoeten en op pad gaan om hun onschuld te bewijzen?
Skuland laat met Dodelijke selectie zien dat dingen inderdaad niet als vanzelf ontstaan als je wat brokstukjes bij elkaar gooit. Met wat raadseltjes, speciale locaties en een hoop effectbejag creëer je niet automatisch een goede thriller. | 0neg
|
Ik was heel blij dat ik weer een boek mocht buzzen en ik keek er erg naar uit. Maar ik vind het geen boek wat je in 1 ruk uitleest. Ik ben ook verschillende keren opnieuw moeten beginnen, maar het verhaal pakt mij gewoon niet. Ik heb echt geprobeerd mij er doorheen te bijten, maar ik zit er nu echt tegenaan te hikken en ik denk dat ik het boek daarom nu maar wegleg. Dit boek is gewoon niet voor mij weggelegd. | 0neg
|
De bloedverwanten uit de titel zijn de broers en zussen Pedersen. Vader Pedersen was tijdens WO II Oostfronter in dienst van de Duitse bezetter, zijn zoon Fritz maakt nog steeds deel uit van een clubje van gelijkgezinden. Zus Irma wordt er dan weer van beschuldigd een spionne geweest te zijn van de Stasi, de voormalige Oost-Duitse geheime dienst. De jongste broer, Teddy, ontsnapt bij toeval aan een moordaanslag in Bratislava. De moordenaars hadden het blijkbaar gemunt op een pakje dat hem werd afgegeven door Mira, een Kroatische halfzus van de Pedersens. Het is aan veiligheidsagent Per Toftlund om uit te maken hoe een en ander aaneenhangt.
De strijd tussen nazisme en communisme, later tussen communisme en kapitalisme. Het inschakelen van overlopers en spionnen aan weerszijden. Het herschrijven van de geschiedenis door wie als overwinnaar uit de bus komt. De opname van Oost-Europese staten in het Westerse clubje dat Navo heet en de strubbelingen die daarmee gepaard gaan. Dat zijn de interessante thema's van Bloedverwanten. Helaas komt het thrillerelement weinig uit de verf: nauwelijks een plot die naam waardig, weinig beklijvende scènes, en een ongeïnspireerde Per Toftlund in de hoofdrol. | 0neg
|
Lucille is 17. Haar ouders zijn uit elkaar. Haar vader is weg en haar moeder is twee weken op vakantie. Maar na twee weken is haar moeder niet terug. En ze lijkt ook niet terug te komen. Lucille blijft alleen achter met jaar jongere zusje Wren en moet zorgen dat het huishoudende draaiende blijft. Ondertussen krijgt ze ruzie met haar beste vriendin en loopt haar liefdesleven ook niet lekker.
Dit kan een grootse YA-roman zijn, maar valt uiteindelijk tegen. Emoties worden niet goed uitgediept en blijven vrij oppervlakkig. Daardoor is het lastig om met Lucille mee te leven. Je zult je dan ook niet verliezen in dit boek. | 0neg
|
Op de beginpagina's komt het verhaal van de provocerende Jess, waardoor ik als lezer het idee kreeg, die buurman, daar gaat nog wat mee gebeuren.
Ik had meteen hoge verwachtingen; Wat gaat die man met het onschudige zusje uitspoken. Word ze vermoord en word Reilly daarom forensisch specialist?
Ik was er vast van overtuigd dat zusje Jess dood zou gaan, en dan wel op een gruwelijke manier. Getekend door haar jeugdervaringen is Reilly vastbesloten geen enkele moord onopgelost te laten en daarmee geen enkele gruwelijkheid ongestraft te laten.
In mijn hoofd begon zich een verhaal te vormen, en hoewel de meeste boeken je dan weten te verrassen door een totaal andere wending te nemen die nog beter is dan wat er in je hoofd gaan spelen is, viel het bij dit boek toch een beetje tegen. Het verhaal was dan wel compleet anders dan wat ik had gedacht, maar ik kan niet zeggen dat dat in de positieve zin des woords is.
Het bleek erg voorspelbaar, sommige hints lagen er iets te dik bovenop.
De vergelijking met Kathy Reichs en Patricia Cornwell werd gelegd, maar wat mij betreft kan dit schrijversduo daar niet aan tippen.
Misschien heb ik teveel boeken van Patricia Cornwell gelezen, ben ik iets te enthousiast geworden van het boek "the Body Farm" van Bill Bass, en te vaak naar CSI en Bones gekeken waardoor mijn eisen hoger liggen dan die van iemand die zich er nog niet zo in verdiept heeft, maar voor mij geen Casey Hill meer. | 0neg
|
Ik was onbekend met Robyn Carr maar had wel gelezen dat dit boek het begin was meerdere trilogieen over het dorpje Virgin River en haar bewoners. Het feit dat er al tientallen boeken van de auteur zijn uitgegeven, zorgde ervoor dat ik er vanuit ging dat het boek waarschijnlijk niet lang zou blijven hangen.
Volgens uitgeverij Harlequin is het ' haar streven om boeken voor vrouwen te schrijven - boeken die grappig zijn zonder flauw te worden, die het leven in al zijn facetten beschrijven zoals het is en die de kracht van vrouwen weergeven.'
Naar mijn mening is Robyn Carr daar wel in geslaagd, al vind ik wel dat de emotionele uitdagingen die de personages beleven wat al te makkelijk worden uitgelegd waardoor je het gevoel mist dat bijvoorbeeld Mel echt worstelt met haar verleden.
Daar waar je in het echte leven weken of maanden nodig hebt om je reactie op een gebeurtenis te verklaren/verwoorden, wordt in het boek vlak na een emotionele uitbarsting al uitgelegd hoe en waarom dit kon gebeuren.
Dialogen, gebeurtenissen en omgeving worden zo verwoord dat je je makkelijk kunt inleven.
Het boek is vlot geschreven met voldoende humor, al is het wat mij betreft soms echt iets te zoet allemaal. | 0neg
|
In dit boekje van George Saunders (1958) (bekend van Lincoln in de bardo) komt een vos aan het woord die een eigenaardig vossentaaltje hanteert. “Sorrie as ik woorde furkeert spel.” Het is een bezorgde vos, deze nummer 8. Want sinds een jaar of twintig zijn ze er weer, vossen in weidegebieden, maar dat is niet zo goed voor de weidevogelstand en dus wordt er weer op de rossige kippendieven gejaagd. En dan plempen mensen ook een winkelcentrum neer in het leefgebied. Daar moet wat aan gedaan worden. Eerst krijgt vos 8 zijn roedel niet mee, maar als er doden vallen… Vossen hebben ook rechten is de boodschap.
Het boekje is bedoeld om voor te lezen aan de kleintjes, en voor oudere kinderen om zelf te lezen als een instagramversie van het meeslepende Waterschapsheuvel van Richard Adams uit 1972 (konijn aan de zwerf omdat zijn hol is verwoest). Saunders scoorde met Lincoln in de bardo (Amerikaanse president waakt bij zijn overleden zoontje en komt halfslapend in soort vagevuur allemaal vreemde types tegen). Merkwaardig boek, aldus dagblad Trouw. Het soort boeken dat de Man Booker Prize wint (wat het inderdaad deed). Als lezer vraag je je af of die gekunsteldheid niet nep is, vergelijkbaar met de werken van Damien Hirst (1965), wiens halfvergane haai in smoezelig aquarium voor een miljoen van de hand ging.
De vertalers, het in het Amsterdamse boekenwereldje bekende duo Henkes & Bindervoet hebben een voorliefde voor dit soort uitheems werk. Eerder publiceerden ze een geslaagde versie van het onvertaalbaar geachte oeuvre van James Joyce (1882-1941), maar ook Dat boek met die k..titel over scheldwoorden. In kringen, waar de liefde voor het uitzonderlijk-intellectuele groot is, doet zoiets het natuurlijk goed. En er zijn meer van dit soort werken, ook in de Nederlandse taal. Zoals Polletje Piekhaar en Lord Zeepsop, over de avonturen van een Rotterdams straatjongetje van de bewonderenswaardige Willem van Iependaal (1891-1970), pseudoniem van Willem van der Kulk.
Blijft de vraag Wat Wij Moeten Vinden Van Deze Fonetische Spelling. Sommige lezers zullen het vermoeiend vinden die tientallen bladzijden lang te ontcijferen. Opvoedwijsneuzen en kinderpsychologen roepen dat je juist geen kindertaal (‘mamaatje geeft ons geen mandarijnie want anders maken wij een knoeiboel, en in opruimpjes heeeft mamaatje totaal geen zinnetjes’) moet spreken tegen je kindje. Bij de een went het snel, zo’n dialect, bij de ander niet. Toch iets te ver doorgevoerd, dit idee? | 0neg
|
Op zich is het een mooi geschreven boek, met boeiende personages en sfeervolle omschrijvingen. Het is alleen jammer dat je de ontknoping al lang van te voren voelt aankomen. | 0neg
|
maar dat is natuurlijk niet zo vreemd als je weet dat het in 1966 is geschreven. ,De Zweedse journalist Alf Mattson vertrekt voor een artikel naar Boedapest, verlaat daar zijn hotel en vervolgens lijkt hij van de aardbodem te zijn verdwenen. Om politieke redenen gaat Martin Beck zonder duidelijke opdracht naar Hongarije om daar te proberen het spoor van Mattson te ontdekken. In eerste instantie lijkt het echter een haast onmogelijke taak te zijn, maar langzaam maar zeker weet Beck toch een aantal zaken boven water te krijgen.
De eerste twee boeken van Sjöwall & Wahlöö vertonen opvallend veel gelijkenis met de eerste twee boeken van Henning Mankell. In De vrouw in het Götakanaal gaat Martin Beck op zoek naar de onbekende moordenaar van een vrouw, waarbij in eerste instantie nauwelijks enige aanwijzingen zijn te vinden. Bijna 27 jaar later doet Mankell dat op een volstrekt eigen manier nog eens over in Moordenaar zonder gezicht. En het thema van De man die in rook opging is identiek aan het tweede boek van Mankell, De honden van Riga, waarbij in plaats van Hongarije voor Letland is gekozen. Een zeer opvallende gelijkenis, wat puur toeval kan zijn maar ook kan duiden op een enorme respect van Henning Mankell voor de Zweedse grootmeesters van de misdaadliteratuur.
Feit is dat ik het tweede boek van Sjöwall & Wahlöö weer met plezier heb gelezen, hoewel ik het (net als bij Mankell) iets minder vond dan het eerste boek. Misschien komt dat een klein beetje door het feit dat De man die in rook opging door een ander is vertaald dan De vrouw in het Götakanaal, waardoor er een paar irritante verschillen zaten. Zo heeft de dochter van Martin Beck in het eerste boek de bijnaam Kleine, terwijl dat in dit boek plotseling Baby is geworden. In de kern mogelijk hetzelfde woord in de moedertaal van Sjöwall & Wahlöö, maar toch slordig dat er in de vertaling van de eerste optie wordt afgeweken. Maar uiteraard is dat van ondergeschikt belang, en moet de beoordeling van een boek puur worden gedaan op basis van het verhaal. En dat wist mij best wel weer te boeien, waarbij de hoofdpersonen steeds meer voor mij gaan leven. De uitstekende speurder Martin Beck, die langzaam maar zeker problemen gaat krijgen binnen zijn huwelijk. Zijn naaste medewerkers Kollberg en Stenström, die in beide boeken een redelijk aandeel hebben. In een aantal gevallen wil het boek een beetje gedateerd overkomen, maar dat is natuurlijk niet zo vreemd als je weet dat het in 1966 is geschreven. Maar in zn algemeenheid moet je toch concluderen dat de boeken van Sjöwall & Wahlöö ook vandaag de dag nog altijd als zeer boeiend kunnen worden beschouwd. Een aanrader dus voor alle liefhebbers van knäckebröd, IKEA, Zlatan Ibrahimovic en vooral de Scandinavische misdaadromans. | 0neg
|
Sorry, maar ik vond het boek een veredelde bouquetreeks. Geen diepgang en aan de diverse onderwerpen wordt razendsnel voorbij gegaan. | 0neg
|
Fiona Mountain heet de schrijfster en het boek heeft de titel Gezicht uit het verleden. De hoofdpersoon is Natasha Blake, van beroep genealoge die opdrachten aanneemt om familiegeschiedenissen in kaart te brengen. Dat gebeurt ook als Bethany, een jonge vrouw, verdwijnt. Gelukkig is er een oud dagboek waardoor Natasha kan gaan speuren.
Genealogie schijnt erg populair te zijn, veel mensen onderzoeken stambomen, afkomst en oude familieverbanden. Dan is het niet verwonderlijk dat er een thriller verschijnt die het stamboomonderzoek als thema heeft.
Gezicht uit het verleden kon mij helaas niet bekoren. Allereerst vond ik de verhaallijn dun en de voortdurende verwijzigen naar pre-rafaëlitische kunst en de dood beginnen op den duur te vervelen. Ook vond ik het boek niet spannend. Sommige personages komen in beperkte mate uit de verf. En er blijven vragen onbeantwoord. Dat hoeft geen probleem te zijn, soms kan een boek uitdagen om zelf verder te denken, maar die behoefte had ik deze keer volstrekt niet. Misschien dat dit een prima boek is voor de echte liefhebber van de genealogie. Maar, zoals ik al zei, het is niet mijn genre. | 0neg
|
Dit is helaas een weinig geslaagd boekenweekgeschenk. Het lijkt er een beetje op dat Abdolah, bij gebrek aan inspiratie, bedacht dan maar weer even iets te schrijven over zijn eigen levensgeschiedenis. En zo ontstaat een sterk autobiografisch getint verhaaltje over hoe de Perzische Refiq Foad asiel vindt in Nederland en hier een schrijver wil worden. Een aardig detail is dat Refiq koffiehandelaar is en woont op een adres dat lezers van de ‘Max Havelaar’ heel bekend voorkomt. Zo is het boekje sowieso doorspekt met odes aan Nederlandse dichters: er zijn zelfs hele gedichten opgenomen. Dit zou op zich best iets kunnen toevoegen, als Abdolah er dan zelf ook echt iets mee weet te doen. Dat is echter nergens het geval. Het loszanderige plotjes beweegt zich naar een soort einde en dat is dan dat… | 0neg
|
Het verhaal gaat over Jessica. Ze is werkloos en leeft in anti-kraakwoningen. Tijdens een schoolreünie ontmoet ze haar vroegere schoolvriendin Daniëlle, die inmiddels model is. Als Daniëlle haar vraagt of ze op haar huis in Frankrijk wil passen tijdens haar afwezigheid, grijpt ze die kans aan. In Frankrijk aangekomen blijkt dat het huis een bed & breakfast is en dat ze dus ook nog aan de bak moet. Ook is haar assistent Alain aanwezig. Jessica redt zich er wel mee, Alain is ook nog eens bloedmooi. Ineens staat er onverwacht een gast voor de deur. Hij is hier met speciale bedoelingen gekomen. Jessica heeft inmiddels ontdekt wat er zo bijzonder is aan het hotel. Alain en de gast, Sven,liggen elkaar niet. Daniëlle is onbereikbaar. Jessica krijgt het idee dat er meer aan de hand is en gaat op onderzoek uit. Ze doet een afschuwelijke ontdekking…Als er dan ook nog andere dingen gebeuren, weet ze dat er meer aan de hand is.
Jessica’s karakter komt redelijk goed uit de verf, ze heeft veel meegemaakt en is zoekende naar wat ze wil. Je kunt je redelijk inleven in haar. De karakters van Daniëlle en Alain blijven wat oppervlakkiger, waardoor je geen goed beeld van hen krijgt. Mijn favoriete persoon is Guy Vanroyackers, de rechercheur.
Het verhaal is een erotische thriller. Persoonlijk hou ik daar niet van en ik heb dus een flink aantal pagina’s overgeslagen. Anderen vinden het misschien heerlijk om dit soort dingen te lezen maar ik niet. De rest van het verhaal is thrillerachtig, maar is niet spannend genoeg om een topthriller te zijn.
Het verhaal wordt beschreven vanuit het perspectief van Jessica en het tweede vanuit die van Daniëlle. Beide verhaallijnen lopen door elkaar heen en komen op een gegeven moment samen in het plot. Het eind is redelijk voorspelbaar maar toch zat er een verrassing aan het eind.
Leuk voor tussendoor op een mooie zinderende zomerdag. Geen spannende thriller.
2 sterren | 0neg
|
Een boek over de eerste wereldoorlog vind men niet zo vaak.
Jammer genoeg werd dit boek redelijk oppervlakkig opgesteld.
Het leest wel zeer vlot maar er word niet echt in detail gegaan over de omstandigheden waarin de mensen moesten overleven in de loopgraven van Wo1.
De karakters van de personages zijn ook niet erg diep uitgewerkt.
Conclusie: Een boek die vlot leest ,maar ontoereikend is qua informatie voor lezers die geinteresseerd zijn in het leven in de loopgraven. | 0neg
|
Ik vond het helemaal niets, niet spannend, niet mooi taalgebruik.
Het enige mooie was het omslag., we snapte er niets van het verhaal. | 0neg
|
het boek begint zoals je mag verwachten van Nesbo: spitse dialogen, vaart en spanning. Maar langzamerhand, al verder lezend, bekruipt mij toch het gevoel dat het boek niet lijkt op zijn voorgangers. De Noorse rechercheurs bakken er weinig van, totdat Hole op het toneel verschijnt. Hij is wel heen snel bereid om weer zijn oude beroep op te pakken. Ondertussen word ik gemangeld met allerlei zinloze wetenswaardigheden over vampirisme. Nee, ik heb het uitgelezen maar werd er niet blij van. Rommelig verhaal, verhaallijn is warrig, einde is zwak, kortom; slechtste boek ooit van Nesbo. | 0neg
|
De man met negen vingers is in meerdere opzichten bijzonder. Te beginnen met de titel: waarom niet gewoon de oorspronkelijke titel Eremitten vertaald als (De) heremiet? De locatie is bijzonder: Fuerteventura. En ook de hoofdpersoon: Erhard Jorgenson, een Deen die zich op Fuerteventura gevestigd heeft.
En dan het verhaal, dat is ook al bijzonder. Voor zover je er tenminste een touw aan vast kunt knopen, nog afgezien van de twijfelachtige geloofwaardigheid. Een dode baby, de politie die de zaak in de doofpot wil stoppen, taxichauffeur Erhard die daar geen vrede mee heeft en zelf op onderzoek uitgaat, dat kan allemaal nog. De methoden die Erhard inzet om zijn doel te bereiken zijn op zijn zachtst gezegd onlogisch, onorthodox. Hij wringt zich in idiote bochten. Daarbij is zijn karakter moeilijk te doorgronden. Enerzijds komt hij over als een man met mensenkennis, anderzijds mist hij de 'signaalfunctie' waar het gaat om mensen die hij denkt te kennen en met wie hij omgaat. Van Erhards achtergrond wordt vrijwel niets bekend, wellicht komt in deel 2 aan de orde wat voor hem ooit de reden is geweest zijn gezin in Denemarken te verlaten. Hij blijft een vage figuur, zelfs in die mate dat hij niet intrigeert.
Wanneer hij weer in de tuin komt, praat ze over de planten, alsof hij een lezing heeft besteld, die ze met alle geweld wil geven. Sommige kunnen niet vaak genoeg water krijgen, zegt ze. Het is een uitdaging om tuinier te zijn en planten te hebben die zo afwijzend zijn. Ze moet er volhardend voor zorgen. Hij loopt achter haar aan en ziet haar billen onder de dikke stof van de jurk. Ze is stil blijven staan bij een tafel met potten in verschillende kleuren. Er zijn planten in alle vormen, recht overeind staande, kruipende, ronde, puntige. Sommige hebben stekels, andere zachte stengels en grote oren, er zijn er zelfs een aantal met haar. Hij aait met zijn hand over een plant die lijkt op een vaalgroene steen. Ze zegt zijn Latijnse naam, die Erhard snel vergeet. 'We hebben je niet meer nodig', zegt ze, niet tegen de plant, maar tegen Erhard.
De schrijfstijl van Thomas Rydahl mag ook bijzonder genoemd worden. Trage verteltrant, vol details, afwisselend moeizame fragmenten en korte zinnen, geen boek dat plezierig wegleest. Zeker niet slecht, wel ietwat bevreemdend, waardoor je als lezer niet meegesleept wordt in het verhaal. Van een afstand zie je wat er gaande is, je neemt er echter geen deel aan, wat een groot gemis is in De man met negen vingers. Geen emotieloos boek, er spelen wel degelijk gevoelens, maar ze bereiken de lezer niet.
[spanning 2, plot 2, schrijfstijl 3, leesplezier 2, originaliteit 3, psychologie 2] | 0neg
|
Gerard Nanne heeft enkele jaren geleden zijn bestaan als zelfstandige omgeruild voor zijn oude beroep om meer tijd te kunnen besteden aan zijn passie, het schrijven van misdaadromans. Zwanendrift is zijn tiende thriller, en het vierde verhaal in de serie met de zeer deskundige maar vol problemen zittende inspecteur Jillian Blom in de hoofdrol. En zoals in de meeste verhalen van Nanne het geval is, is Noord-Holland ook nu weer het decor.
Tamara van Deutekom heeft uit haar laatste werkkring een goede vriendin overgehouden. Luzette Wenkenbach en Tamara vertrouwen elkaar vele geheimen toe en spreken geregeld met elkaar af. Maar de ochtend na hun laatste telefoontje wordt Luzettes lichaam gevonden: vermoord! Inspecteur Jillian Blom start het onderzoek en stuit op een muur van vragen als ze dieper in het leven van de vermoorde Luzette wil duiken. Was ze zeer behulpzaam en een luisterend oor voor haar vriendin, Tamara blijkt toch maar zeer weinig te weten over het leven van Luzette. Jillian kan zich echter niet ten volle op het onderzoek storten omdat zij en haar vriend Maarten op het punt staan een oude boerderij in Hoorn te kopen. Ze ziet mogelijkheden voor haar meervoudig gehandicapte dochter Amber, maar zal het korps in Heemstede moeten verlaten. In Hoorn kan ze bij het politiekorps wel haar huidige functie voortzetten. Daar komt zij aan informatie over een moordzaak die twaalf jaar geleden in een schuur naast hun boerderij gepleegd werd. Dat Wilco van Dijk, het vriendje van Tamara, daar een rol in heeft gespeeld, lijkt een toevalligheid. Als haar voorganger bij het korps, Frank Benders, te kennen geeft nog steeds met twijfels te zitten, stort ze zich, samen met haar nieuwe collega Paula van Es, op die oude moordzaak ...
Zwanendrift is een misdaadroman, zeer eenvoudige opzet. Het verhaal verloopt uitermate rustig met weinig hoogtepunten of raadsels. Gerard Nanne heeft het zichzelf ook niet echt moeilijk gemaakt en te vaak het toeval een flink handje laten helpen. Met een vrij kleine cast wordt een vlak verhaal in scène gezet dat door de vele toevalligheden wel heel voorspelbaar wordt. Dit alles bij elkaar opgeteld is het amper 228 pagina's uit te houden. Meer zou al snel te veel worden omdat de karakters ook weinig diepgang krijgen. Een einde is er wel maar een echte ontknoping kun je het niet noemen. Nanne heeft namelijk vooraf zijn kruit al verschoten, zodat een echte winnaar niet voorhanden is. Jammer, dit had anders gekund! | 0neg
|
Het idee is leuk en het begint ook allemaal best grappig. Maar na twee hoofdstukken was ik er helemaal klaar mee. De schrijfster ziet zich genoodzaakt om het 'houden van' tot in den treure door te trekken en dus te vergelijken met honden, katten en ook apen - maar de lol daarvan is gauw op. Het is een vreselijk vermoeiend boek , dat nog een klein beetje overeind wordt gehouden door de eigen ervaringen van de schrijfster met mannen. | 0neg
|
Ik was blij verrast dat ik een ebook had gewonnen uit de Ictiluni-reeks van Björn Peeters. Als liefhebber van spanning en fantasy werd ik aangetrokken tot de informatie op Hebban over dit boek.
Het verhaal begint als een sprookje, een verhaal over de tocht van twee meisjes die na jarenlang vredig bij hun adoptiemoeder te hebben gewoond, ineens moeten vluchten voor soldaten van De Bloederige Koning. Onderweg ontdekken de meisjes dat ze over speciale gaven beschikken die hen anders maakt dan de meeste mensen die zij tegenkomen, maar dat ze niet zo goed weten hoe ze die krachten moeten gebruiken. Tijdens hun tocht naar veilig gebied leren ze meer over hun speciale gaven en leren ze daar steeds beter mee om te gaan. Er moet regelmatig gevochten worden tegen handlangers van De Bloederige Koning en dan blijkt dat zij de twee meisjes uit een legende zijn die hun adoptiemoeder hen regelmatig vertelde.
Op zich een plot dat een goed boek zou kunnen opleveren, ware het niet dat het boek aandoet als een eerste versie van het verhaal. Zo blijft een duidelijke vertelstem van Peeters aanwezig. Hij schrijft niet beeldend en zijn zinnen nemen een lezer niet bepaald mee in het verhaal, er zit geen ritme in. Erg storend is dat het ebook vol met spelfouten staat, waardoor ik me dan afvraag of er wel een redacteur naar het verhaal heeft gekeken.
Het verhaal en de personages blijven vlak en het plot komt absoluut niet uit de verf. Veel meer dan een herhaling van gevechten is het eigenlijk niet. Een gemiste kans, want met wat aandacht zou dit verhaal een stuk beter kunnen worden en niet een drama waar de lezer zich doorheen moet worstelen. Ik was dan ook oprecht verbaasd aan het eind van het boek de lijst met vele titels te zien die Peeters op zijn naam heeft staan. Helaas heeft Peeters mij niet als lezer voor zich gewonnen. Ik haak af na mijn kennismaking met ‘Een verhaal van twee prinsessen’. | 0neg
|
Nieuwsgierig door de tekst op de achterkant van het boek 'Net als De Da Vinci code, maar dan nog beter en slimmer geschreven' begon ik aan dit debuut van Fredrik T. Olsson. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het viel mij bijzonder tegen. Het boek wordt geen moment spannend, waardoor ik het met grote moeite heb uitgelezen. Het verhaal is zeer ongeloofwaardig, de codes zoals die in de boeken van Dan Brown worden afgebeeld ontbreken (de code waar het hele verhaal om draait wordt helemaal niet getoond) en het einde is behoorlijk teleurstellend. Ook het kasteel waar het verhaal zich grotendeels afspeelt wordt niet bij naam genoemd. In tegenstelling tot de boeken van Dan Brown, waar geschiedenis en cultuur een hoofdrol spelen en de locaties ten minste echt bestaan. Het idee van het boek is op zich niet verkeerd, de uitwerking is echter zeer matig. Helaas komt het daardoor in de verste verte niet in de buurt van het niveau van Dan Brown. | 0neg
|
“Je moet de pijn voelen, dan weet je dat je nog leeft.” Joost van Driel windt er geen doekjes om en vertelt je meteen waar het boek over gaat. De zin wordt uitgesproken door Ines. Hoofdpersoon Patrick, promovendus aan de universiteit Leiden op het onderwerp ‘De Middeleeuwse dodendans’, is aangevallen door dronken mannen op straat. Voorbijgangster Ines weet hem te redden met haar skills in de Chinese vechtkunst. Patrick is geïntrigeerd. Zijn leven – zijn onderzoek, zijn relatie met de doodsaaie promovenda Femke – voelt als een doodlopend spoor. De aanmoediging van Ines om dit tij te keren en zich aan de Chinese vechtkunst te wijden, grijpt Patrick met meer dan een gezond enthousiasme aan. Patrick raakt verstrikt in zijn eigen dodendans, een gevecht met het ontlopen van zijn doodse leven. Als hij pijn voelt tijdens zijn intense trainingen met Ines en de Ierse Steve bij vechtschool Shenqu, voelt hij weer dat hij leeft. Op een dwangmatige wijze verwaarloost hij zijn leven en stort hij zich op zijn vriendschap met de vreemde Ines en de agressieve Steve. Zolang hij maar pijn voelt, dan weet hij dat hij nog leeft.
In het eerste hoofdstuk van Jaren van de tijger wordt de lezer middenin het verhaal gegooid. Dat belooft veel goeds, maar helaas komt het boek daarna maar lastig op gang. Het hoofdstukje daarna neemt meteen alle gas terug door ‘even tussendoor’ wat achtergrondinformatie over het moeizame promotieonderzoek van Patrick te geven. Hoewel in het verhaal veel bloed vloeit en heftige gevechten langskomen, wordt de lezer niet in het verhaal getrokken. Het verhaal kabbelt voort tot een wel erg open einde. Het is niet alleen onduidelijk hoe het verhaal van de hoofdpersonages afloopt, maar ook simpelweg waar zij op dat moment staan. Heeft de auteur zijn lezer geen ander verhaal willen vertellen dan van een worstelende Patrick? Is er verder geen boodschap?
De personages komen bovendien niet goed uit de verf. Niet alleen dat van Patrick, maar ook van Ines, Steve en Femke. Femke wordt op een dusdanig vervelende manier als een grijze mus omschreven vanuit het ik-perspectief van Patrick dat de lezer eerder een weinig sympathiek beeld krijgt van deze ik-persoon dan van Femke. Ines zegt rare dingen, doet vreemde dingen en wordt op nooit echt een compleet personage. Waar de fascinatie en verliefdheid van Patrick voor haar vandaan kunnen komen, is onbegrijpelijk. Hetzelfde geldt voor het personage van Steve, een agressieve vechtersbaas die nooit echt enige moeite lijkt te doen voor hun vriendschap en met name misbruik van Patrick lijkt te maken. Patrick, Ines en Steve zouden respectievelijk een tijger, kraanvogel en panter als een soort spirit animal hebben. Een tijger wordt omschreven als “onstuimig, soepel, genadeloos”, maar die omschrijving heeft niets met Patrick van doen. De sierlijkheid van een kraanvogel (“een gracieuze vogel met weidse vleugels”) kan ook moeilijk aan Ines worden toegedicht. En waarin zou precies dat verschil tussen een tijger en panter zitten, dat we ook terug zouden moeten zien in Patrick en Steve? Dit alles zou de personages een zekere mysterie kunnen meegeven, maar ze komen in dit geval vooral oppervlakkig en onvoldoende uitgewerkt over.
De vlotte schrijfstijl en opbouw – staccato en kort voor de gevechten, af en toe erg mooie zinnen en beeldende taal, veel dialoog en korte hoofdstukken – maken het verhaal toch prettig leesbaar. Het leukste zijn de easter eggs die Van Driel voor de fanatieke lezer in het boek heeft gestopt. De Ierse kroeg waar Patrick echt even zichzelf lijkt te verliezen, heet ‘The Great Escape’. Dat Patrick promotieonderzoek doet naar de Middeleeuwse dodendans geeft een mooie parallel met zijn meer praktische onderzoek naar ander soort dodendans, en ook het onderzoeksonderwerp van Femke – een losbandige vrijbuiter – staat juist in schril contrast met haar eigen brave, kuise karakter.
Helaas is dat onvoldoende om de zwakke personages te compenseren. Vooral omdat het te open einde de lezer ook geen boodschap mee kan geven, blijft het een kabbelend verhaal over drie vreemde twintigers zonder dat het boek écht pakt. | 0neg
|
De cover is prachtig en de titel goed gekozen. Het verhaal zit op zichzelf wel redelijk goed in elkaar, de plot ook en de laatste pagina laat ook nog wel wat verwarring achter. Het leest wel even aardig weg, maar het kruipt je zeker niet onder de huid. Het blijft allemaal wat oppervlakkig, vind ik. Een hoofdpersonage met een verzwegen verleden, is al vaker - en beter - beschreven. Dat geldt tevens voor het stalken. Groningen herkennen is natuurlijk wel leuk.
Leuk boek voor aan de rand van een zwembad, maar (voor mij) zeker geen psychologische thriller! Meer een bouquetreeks met een spannend randje. | 0neg
|
Ik begon vol goede moed aan Viproom, maar ik kwam maar niet goed in het verhaal door de warrige manier van schrijven en teveel uitweidingen over allerlei niet-belangrijke zaken. Daardoor kon ik geen connectie maken met de hoofdpersonen. Ik moest in het begin veel terugbladeren om de draad weer op te pikken, maar daar ben ik later mee gestopt, dat leest niet fijn. De laatste 100 bladzijdes wordt alles wat lekkerder geschreven, maar voor mij was toen het leesplezier er al af. Het is grappig om te zien dat er ook hoge waarderingen voor dit boek zijn, dus voor diegene die Viproom nog wil lezen zal dit de nieuwsgierigheid misschien wel groter maken! | 0neg
|
Waren in de jaren ‘50 kookboeken geschreven voor en door vrouwen populair, nu maken steeds meer romans, chicklits, hun opmars waarin het thema koken en bakken veel voorkomt. Koken is hip en romantisch!
Bakken voor je leven is geschreven aan de hand van de indeling van het kookboek De kunst van het bakken en geeft regelmatig een inkijkje in het leven van haar schrijfster. Deze debuutroman van Sarah Vaughan neemt je mee in het leven van vijf deelnemers van een kookwedstrijd. Ze strijden om de ultieme prijs: de kans om hun leven te veranderen met hun kookkunst. De lat ligt hoog. De kookwedstrijd is bedoeld als zoektocht naar een opvolger van de legendarisch Mrs. Kathleen Eaden, die vijftig jaar geleden haar wereldberoemde kookboek De kunst van het bakken schreef.
Ieder wedstrijdelement begint met een hoofdstuk uit Kathleen Eadens beroemde kookboek, waarin ze haar visie omschrijft over hoe het beste de uitdaging van de betreffende categorie gerechten aan te gaan. Het verhaal sleept je mee de levens in van de beroemde Mrs. Eaden en de deelnemers van de bakwedstrijd en de daarbij horende uitdagingen. Verdriet, boosheid en plezier in het bakken wisselen elkaar af. De deelnemers krijgen een intiem kijkje in het leven van de schrijfster en gedurende de wedstrijd wordt het mysterie rondom haar leven ontrafelt.
De personages lopen tegen verschillende obstakels aan die het leven ons voorschotelt. Echter een groot deel van het verhaal gaat over het krijgen en opvoeden van kinderen. Dat haal je niet uit de flaptekst van het boek en kwam als een echte verrassing. Het duurt even voordat je de verschillende persoonlijkheden en levens van de deelnemers van de kookwedstrijd duidelijk op een rijtje hebt. Door de korte hoofdstukken leest het boek makkelijk en snel. Echter, hierdoor krijg je ook slechts een oppervlakkige inkijk in het leven van de deelnemers van de bakwedstrijd. Het verhaal vertelt slechts over de verschillende levensfases waar de personages nu zijn, niet hoe ze daar zijn gekomen. Het levensverhaal van Mrs. Eaden geeft het boek wel meer body, maar ook een duidelijke trieste en neerslachtige dimensie.
Wie een culinair verhaal verwacht, zal teleurgesteld worden. De titel een verkeerde indruk van de rode draad van het boek. Het boek hoort eerder thuis onder fictie dan in het culinaire genre. De kookwedstrijd is door de verschillende levensverhalen absoluut een bijzaak en geen hoofdzaak.
Al met al is het boek geen aanrader voor de link met koken en bakken en ook bij het feelgood-genre hoort dit veelal sombere verhaal niet echt thuis. Het is een makkelijke chicklit voor bij het zwembad of in de trein. | 0neg
|
Meer dan 2 sterren kan ik dit boek niet geven. Ik heb mij werkelijk verbaasd over de vele 4 en 5 sterren die dit boek heeft gekregen. Ik heb geen moment het thriller gevoel ervaren, eerder verveling/saai. Tijdsbeelden kloppen niet, veel naamfouten en bijzondere karakters, die slecht zijn uitgewerkt. | 0neg
|
Heel gek, het boek lijkt me heel goed, maar het kan me totaal niet boeien. Ik moet iedere keer terugkijken, leg het boek makkelijk een tijd weg en weet dan niet meer wie wie is in het verhaal.
Ik had me erop verheugd om te lezen maar leg het voor nu maar definitief aan de kant. Wie weet komt het later nog een keer op mijn pad en kan ik er dan wel van genieten. | 0neg
|
Over Het Arcanum van Thomas Wheeler ben ik niet erg enthousiast.
De thriller begint veelbelovend en er is zelfs suspens genoeg om tot de helft door te gaan met page-turnen maar daarna was de aardigheid er voor mij af.
Om Sir Arthur Conan Doyle, de geestelijke vader van van `Sherlock Holmes een hoofdrol te geven leek aanvankelijk een aardige vondst. Ook de te voorschijn gehaalde mythe van een derde bijbelboek met een interessant beschreven epos over Lucifer is niet mis. Helaas werkt Wheeler dat wat hij ons voorschoteld niet of oppervlakkig uit. Storend in het begin al is hoofdpersoon Doyle's optreden tijdens zijn bezoek aan Danny, een van de daders van een ongeluk: een vriend van Doyle was door hem doodgereden. Ten eerste blijkt deze Danny in 1919 in een groezelig T-shirt te lopen, dat bestond nog niet in 1919 want werd door de Amerikaanse Navy pas in 1940 uitgevonden, ten tweede zegt Doyle: `Ik weet dat je niks verkeerds hebt gedaan. O nee? Op de eerste bladzijde lezen we dat Daniel Bisbee een T-Ford bestuurt met één hand en met maar liefst víjf Engelse pinten bier op! Dat is meer dan twee en halve liter! De politie was na het ongeluk inmiddels al ter plekke geweest en had met de daders gesproken en de toedracht geweten aan onvoorzichtigheid van de voetganger zelf. Niet erg geloofwaardig, want zelfs in 1919 was rijden onder invloed al een misdrijf (er was toen al controle op koetsiers met drank op)
Minder wordt het als de schrijver Howard Philip Lovecraft ten tonele voert als een van de belangrijkste spelers naast Doyle vanaf dat moment. Je moet maar durven! H.P. Lovecraft geldt voor mij en veel anderen als een van de vroege grootmeesters van het fantasy/horror genre, iemand die op onnavolgbare wijze groteske werelden in een uniek literair kader heeft neergezet. Wheeler portreert Lovecraft als een labiele, wereldvreemde idioot die eigenlijk nergens in zijn plot als mens serieus genomen wordt, maar wel als demonoloog mag komen opdraven. Ik kan me uit zijn biografie herinneren dat Lovecraft in de jaren dertig heeft verklaard dat al zijn verhalen berustten op zijn eigen fantasie en dat hij het jammer vond dat daar door sommige duistere types misbruik van werd gemaakt, maar Wheeler schijnt zo te lezen niet eens de moeite te hebben genomen leven en werk van H.P. Lovecraft op niveau te bestuderen, hij gebruikt hem om via hapsnapwerk uit Lovecrafts eigen oeuvre een sensatie op te roepen die slechts dient om Wheelers ego op te blazen: `Kijk mij eens creatief zijn.' Het is alsof je Bach als worstjes etende harlekijn Weense walsjes laat spelen in een driestuiversoperette! Een kwalijke zaak!
Tja, en de rest van het verhaal in de tweede helft is een treurige expositie van occulte know-how in vol ornaat. Waarschijnlijk dacht Wheeler origineel te zijn en had hij nog niet De slinger van Faucault gelezen van Umberto Eco, die tracteerde de lezer ook op alles wat er zoal voorkomt in de wereld van geheime occulte en spiritistische genootschappen, maar dan wel honderd keer beter en spannender.
Om kort te zijn, de tweede helft heb ik vluchtig doorgenomen, de mogelijkheden voor suspens schept Wheeler weliswaar gul en uitgebreid op, maar verder dan wat `The Scream-achtige giguurtjes die wat met scherpe sikkels hakken en het Kwaad moeten representeren komt hij niet. Geef mij Lovecraft maar, een van de weinige grootmeesters die je écht kunnen doen griezelen! | 0neg
|
De meisjes Mitford hebben niet bepaald een standaard leven geleid. Diana en Unity waren grote bewonderaars van Hitler. Jessica, was een fanatieke communist, Nancy een beroemd schrijver, Pamela woonde met een vrouw en Rebecca trouwde met een hertog. Zij leidde het adelijke leven waarvoor eigenlijk alle meisjes waren bestemd. Hun enige broer Tom sneuvelde in de Tweede Wereldoorlog. De meisjes groeiden op in grote landhuizen buiten de grote stad. Hun vader kon niet goed met geld omgaan en daardoor werden er landgoederen gekocht en verkocht. De meisjes gingen niet naar school, maar kregen les van een gouvernante. Vele uren konden zij vrijelijk besteden. Alle meisjes zijn klassiek geintroduceerd, met bals, mooie jurken en diners. Ondanks dat was er slechts een die ook werkelijk een adelijk leven ging leiden. De oudste, Nancy had een carriere als schrijfster. Ze schreef autobiografische romans. Haar familie kon de publiciteit hieromtrent niet erg waarderen. Ook in de liefde was ze niet erg gelukkig. Ze kon geen kinderen krijgen. Haar grote liefde was gek op vrouwen en deed daar ook niet geheimzinnig over. Ze verhuisde voor hem naar Parijs. Diana was haar grote rivale binnen het gezin. Diana trouwde tegen de zin van haar ouders al heel jong. Deze man droeg haar op handen. Ze kreeg twee kinderen met hem. Toch ging ze van hem scheiden omdat ze helemaal in de ban was van de getrouwde Mosley, de fascistische leider van Engeland. Aan hem wijdde ze de rest van haar leven. Unity was ook heel gericht op Duitsland. Zij raakte ook in de van van het fascisme ėn van Hitler en Hitler van haar. Ze heeft veel ontmoetingen met hem gehad en ook haar ouders en Diana hebben door haar ontmoetingen met de “charmante” Hitler gehad. Toen Duitsland en Engeland met elkaar in oorlog kwamen schoot Unity bij zichzelf een kogel door het hoofd. Ze overleefde dit en werd teruggehaald naar Engeland. Op YouTube zijn nog beelden hierover te vinden. Ze werd nooit meer de oude, ze had het verstand van een kind van een jaar of tien, was incontinent en grenzeloos in haar uitspraken. Ze overleed in 1948 aan een hersenvliesontsteking. Jessica volgde haar communistische man naar de Verenigde Staten. Ze wilde niets van haar fascistische familie weten. Later had ze wel weer contact met haar zussen.
Het boek is lastig te lezen zonder voorkennis over deze familiegeschiedenis. Tijdens het lezen heb ik regelmatig info op internet opgezocht. Er is ook nog beeldmateriaal te vinden op YouTube. Veel wordt er verwezen naar de romans van Nancy en Diana. Hoofdpersonen en relaties uit deze boeken worden vergeleken.
Conclusie: het is een boeiende geschiedenis, maar niet als roman te lezen | 0neg
|
We kennen Kathy Reichs natuurlijk van haar boeken over Temperance Brennan, beter bekend als 'Bones' van de gelijknamige tv-serie. Als je al zo lang over één personage schrijft, kan een uitstapje ongetwijfeld als een bevrijding voelen. Reichs schreef Two Nights, een standalone over uitgerangeerde rechercheur.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: dit boek deed het hem niet voor mij. Ik had veel, veel meer verwacht. Sunday Night (ja, echt) is een eigenzinnige vrouw van wie het achtergrondverhaal veel te langzaam uitgewerkt wordt. Ze is berekend, vrij koud en haar drijfveren zijn vaak wat vaag. Giet die elementen bij elkaar en dat zorgt ervoor dat je eigenlijk helemaal niet met haar mee kunt leven. Dat is lastig als je een verhaal vanuit de ik-persoon vertelt. Tel daarbij op dat er niet bijster veel spannende momenten waren en het resultaat is dat ik merkte dat ik het boek vaak opzij legde.
Sunday is niet eens het grootste probleem. De schrijfstijl van Reichs in dit boek is nogal staccato. Ze gebruikt veel korte zinnen, lange dialogen zonder beschrijvingen of juist hele lappen beschrijvingen zonder dialoog. Vooral als Sunnie aan het nadenken is, worden haar zinnen vaak afgebroken. Het las bijna alsof ze een boodschappenlijstje voor zichzelf aan het herhalen is. Die stijl kan best werken, maar in dit geval was het te veel van het goede.
Gus trok het geheel omhoog. Hij was een welkome afwisseling en ook de actiehoofdstukken werden dynamischer met hem erbij. In z’n geheel had Two Nights iets te veel gereis en gehop van hotel naar hotel. Na een tijdje ken je dat trucje wel en draagt het niets bij aan de spanningsboog. | 0neg
|
Zinloos geweld was één van de vijf boeken die in 2001 genomineerd waren voor de Gouden Strop, de literaire prijs voor de thriller. Het gaat om een psychologische thriller waarin de lezer kennis maakt met Martin Hogeveen, de organisatiepsycholoog, die een gemeentelijke dienst heeft doorgelicht op zoek naar fraude, blunders en vriendjespolitiek. De dingen waarop hij daarbij stuitte, leiden tot het op het non-actief stellen van Verlinden, directeur van de dienst. Daarnaast bevat de roman andere verhaallijnen zoals de LAT relatie tussen Hogeveen en de veel jongere Carina en de zoektocht van student Felix Nieberg naar de man die hem ooit verwekte maar nooit van zijn bestaan wist: Martin Hogeveen.
Het boek telt 300 bladzijden. De eerste helft, waarin de basis voor de rest wordt gelegd, bevat de aanzet voor de verhaallijnen die zich uitstrekken tot ze samenkomen bij Martin Hogeveen. Pas in de tweede helft lijkt het verhaal los te komen als zich een drama in het leven van de organisatiepsycholoog afspeelt waardoor alle zekerheden op losse schroeven komen te staan.
Het lijken de ingrediënten voor een spannend verhaal. Maar als ik het boek uit heb, werp ik het van me af alsof het me volkomen onberoerd heeft gelaten. Ik mis de climax waar ik op gehoopt had. Voor mijn gevoel eindigt het namelijk een beetje flauw. Het is een uiterst triest verhaal met trieste persoonlijkheden maar zelfs de triestheid grijpt me niet aan. Ik ervaar het evenmin als spannend (thrilling). Toch leverde dit boek de fel begeerde Gouden Strop op. Wat mij betreft is dit dan ook meer een psychologische roman dan een 'thriller'. Niet mijn genre! | 0neg
|
Heb destijds alle boeken van Havank gelezen, en toen ik dit boek tegenkwam, moest die natuurlijk gelezen worden. Helaas.... dat was een fout. Het is duidelijk dat De Schaduw verleden tijd was, en met rust gelaten moest worden.
Zoals gebruiker Mark op Goodreads al zegt: 'Het gebruik van rare namen als Schwoppeke en Paddeke Uijenkruijer, Zibedeus Zagwijn en Isodorus wekt misschien een humoristische insteek, maar dit blijkt allerminst het geval. Het maakt het verhaal er zelfs onduidelijk op. Ook de omhaal van woorden in (te) lange zinnen is allerminst bevorderlijk voor het leesgemak.'.
En beter kan ik het niet omschrijven. | 0neg
|
Gil Swanson komt in een lastig parket terecht. Hij moet samenwerken met een op het eerste oog een vijand van Russische bodem. Ze moeten samen werken om terroristen tegen te houden. Deze gevaarlijke personen komen uit Tsjetsjenië en hun leider heet Kavolenko. Gil ziet het steeds meer als een persoonlijke strijd en wil hem uitschakelen, koste wat kost. Kavolenko is dus De Wolf en Gil is de sniper. Ze zijn aan elkaar gewaagd. Er volgt een reis over de wereld om elkaar uit te schakelen. Want de Wolf wil hem ook uit de weg ruimen. Wie zal deze strijd overleven? Wie jaagt er nu op wie?
Het is echt een militaire thriller. Als je dol bent op dat soort verhalen is het een boek voor jou. Het geeft veel informatie over wapens. Het is leerzaam en je leert wat bij over de geheime dienst in Rusland en de USA. Maar…….Dat haalt voor mij persoonlijk de vaart er goed uit, iedere keer. Er zijn veel vuurgevechten en achtervolgingen. Er zit actie genoeg in. Maar ik mis iets……. Het komt niet opgang, ik kon me niet inleven in de personages.
De hoofdstukken zijn kort. De cover vind ik persoonlijk teveel op de Jack Coughlin boeken lijken. Deze schrijver vind ik ook beter.
De auteur neemt je mee over de hele wereld. Je komt in heel veel landen. Bijvoorbeeld Sicilië in Italië, Mexico, Malta en vele andere plaatsen.
Er zijn me iets teveel personages. Daardoor kwam ik maar niet in het verhaal. Het is moeilijk om je aandacht op het verhaal te houden als er weer een nieuw personage opduikt. Ze hebben allemaal wel met het verhaal te maken.
Gil vormt de rode draad in het boek. Zijn stukjes vond ik het lekkerste lezen. Maar bij hem, heb ik totaal geen feeling. Ik had steeds het idee dat ik iets gemist had. Zijn karakterisering is matig en hij komt niet echt warm over. Ik Google nooit een boek, maar dit keer moest ik wel. Het blijkt het derde boek over Gil zijn, maar het is in Nederland de eerste in een serie. Dat verklaart het gevoel van iets missen. In die boeken had je misschien meer ‘feeling’ met Gil gekregen. Soms overkomt je dat als lezer gewoon, daar is niets aan te doen.
Ik geef het 2 sterren! | 0neg
|
2 Rivalen in de magie worden beiden mentoren van nieuwe jonge mensen die de magie beheersen en die samen een spel moeten gaan spelen, de spelregels weet niemand, sterker nog de spelers, de opponenten van elkaar en de marionetten van de rivalen, weten alleen dat het nachtcircus hun speelterrein is, maar ze weten van elkaar niet wie wie is, wie hun tegenstander is.
Uiteindelijk weten de spelers elkaar te vinden, het zijn een vrouwelijke en een mannelijke speler, het spel kan niet voorkomen dat ze verliefd worden op elkaar, daarmee zetten ze de toekomst van het circus op het spel en dreigt het spel te eindigen zonder winnaar.
Ik geef toe, het is een nogal vage recensie, maar dat komt omdat ik het een nogal vaag boek vind, ik heb het ter hand genomen vanwege de lovende kritieken, terwijl ik van mezelf weet dat ik eigenlijk niet geïnteresseerd ben in dit soort boeken, ik had het kunnen weten dus, eens te meer een bewijs dat ik dit soort boeken niet meer moet lezen, het is niet aan mij besteed, ik heb niks met magie of al dat soort duistere onzin, dus ik heb mijn lesje geleerd, niet meer doen. | 0neg
|
Als De Nederlandse Maagd niet als kerstcadeautje onder de boom had gelegen, had ik het boek waarschijnlijk niet uitgelezen. Ik heb me het hele boek zitten afvragen waar het nou eigenlijk over ging en toen ik daar op de laatste bladzijde achterkwam dacht ik :Was dat nou alles?
Misschien wordt het boek voor iemand die van schermen houdt al wat interessanter, want daar word je het hele boek mee doodgegooid. Als dat niet zo is, zoals bij mij, dan heb je dus ontzettende pech.
Marente schrijft theatraal, maakt hoogdravende zinnen die niet prettig lezen.
Geen idee, waarom zij de winnaar is van de AKO literatuurprijs. Ik heb me door het boek heen geworsteld en ben blij dat ik het uit heb | 0neg
|
Subsets and Splits
No community queries yet
The top public SQL queries from the community will appear here once available.