text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
Wat een teleurstelling was Zwanenzang! Ik kan bet helaas absoluut niet eens zijn met de reacties van de andere lezers wat betrefd dit boek. Het verhaal gaat over een groep vrouwen die, toen ze jong waren een ander meisje flink hebben gepest. Nu wordt de een na de ander vermoord. Dat zou de basis kunnen zijn van een goed boek, maar dat is hier niet het geval. Het begon al na drie pagina's toen ik enorme kromme tenen kreeg toen zij iemand met anorexia beschreef als een 'gratenpakhuis'. Dat vind ik totaal respectloos voor mensen die aan een ziekte lijden. Naarmate het verhaal vorderde ergerde ik me steeds meer op de amateuristisch schrijfstijl, die in mijn ogen absoluut geen literatuur zou mogen heten, en de vrij beperkte woordenschat. Het verhaal is voorspelbaar, zodra de uiteindelijke dader in beeld komt, heb je het al wel door, echt spannend vond ik het nergens. Alle personages zaten onder de plak bij hun moeder en hadden seksuele problemen, dit lijken mij - ik heb geen andere boeken van Loes den Hollander gelezen - thema's waar ze graag over schrijft en die ze dus ook telkens gebruikt. Jammer, ik denk dat ze met het idee in staat zou moeten zijn geweest een goed boek neer te zetten. Maar haar invulling van het verhaal samen met de amateuristische schrijfstijl maken het tot een mislukking. Boeken van haar gaan voortaan aan mij voorbij. | 0neg
|
De cover valt tegen, geel met zwart... saaie cover... In de winkel ging ik hem niet kopen... wel de kans gekregen via Hebban om het ebook te lezen.
De titel is mysterieus en de schrijfstijl vond ik niet prettig. Ik had moeite om mij te concentreren en dus moeite om het uit te lezen. Ikzelf zou het niet aanraden, maar iedereen heeft zijn eigen smaak... | 0neg
|
Dit boek hangt een beetje tussen een psychologische roman en een thriller in maar ik hang meer naar het eerste dan het tweede. Het begin is veelbelovend maar daarna kakt het al snel in. Het middenstuk is veel te lang en verhaalt over een huwelijk dat bij voorbaat al gedoemd is te mislukken. Waarom Robin nog bij Harry blijft, daar snap je als lezer helemaal niks van. Je voelt je als lezer ook niet echt betrokken bij de hoofdpersonen omdat ze beide beslissingen nemen en actie's uitvoeren die je niet kan begrijpen. Het verhaal wordt aanvankelijk verteld vanuit twee hoofdpersonen, Harry en Robin, de hoofdstukken wisselen zich af en op zich leest dat wel lekker en krijg je een goed beeld van beide personen. Alleen het duurt veel te lang en er gebeurd veel te weinig om het boeiend te houden. Wanneer dan op het laatst een derde persoon aan het woord komt wordt het weer interessant en spannend maar dit is eigenlijk te laat. Het plot is wel aardig bedacht maar de manier van schrijven is te langdradig. | 0neg
|
Ik sluit me aan bij bovenstaande Crimezone-recensie: dit is een nogal mutsig verhaal, en door de ziekenhuis-entourage dringt de naam "doktersromannetje" zich op. Jammer, want het eerste boek van Tursten beloofde beter.
Zo zie je maar weer dat niet alles uit Scandinavië bij voorbaat goed is. | 0neg
|
In het begin vondt ik het boek echt spannend toen het begon over de viralen en overleven. Ik had echt zoiets van oh ik moet verder lezen. Maar op een gegeven moment vond ik dat het boek een beetje te langdradig werdt en kreeg ik toch moeite om het boek verder te lezen. Ik heb er een jaar overgedaan en toen ik het einde las dacht ik heb ik het hiervoor verder gelezen. Het boek leest makkelijk en trekt je echt wel mee in het verhaal dat je gewoon even van de wereld bent. En dat is natuurlijk ook de bedoeling. Voor de rest was het een leuke boek maar ik zou het boek zeker niet nog een keer lezen! | 0neg
|
Ik leerde Abbi Glines kennen dankzij ‘de Vincent Boys’. Deze tweedelige serie die in elk boek andere hoofdpersonages volgde, was erg ontspannend en maakte me nieuwsgierig naar haar andere boeken. Daarom was ik ook erg benieuwd naar deze ‘Verboden vrucht’-reeks. ‘Voor altijd verliefd’ is daar het derde deel van. Maar anders dan bij ‘de Vincent Boys’ volgen we nu de hele tijd dezelfde hoofdpersonages. Dat zou boeiend kunnen zijn maar jammer genoeg kan ik na dit derde boek niet anders doen dan toegeven dat het voor mij alles iets te veel wordt uitgesponnen.
Dit rustgevende genre boeken is doorgaans sowieso niet voorzien van een indrukwekkende verhaallijn. Begrijp me niet verkeerd, een diepgaande verhaallijn is voor mij niet noodzakelijk om van een boek te kunnen genieten. Ik moet echter wel met de personages kunnen meeleven. Vermits dit ondertussen het derde boek in deze reeks is, had ik verwacht dat er dieper op de personages zou worden ingegaan maar alles blijft vrij oppervlakkig waardoor ik het vrij moeilijk vind om me in hun situatie in te leven.
Bovendien is er één personage waar ik me ontzettend aan erger. Waar je in het begin nog begrijp kon opbrengen voor Nan is haar hysterische én venijnige gedrag nu echt niet meer goed te praten. Meer zelfs deze diva, met haar uiterst kinderachtige gedrag, werkt zo erg op mijn zenuwen dat dit de rest van het boek lijkt te overheersen.
Zowel Blaire als Rush lijken steeds sneller hun voornemens te vergeten en nog frequenter van gedacht te veranderen. Hierdoor verliezen ze jammer genoeg een groot deel van hun geloofwaardigheid en komt hun gedrag vrij geknutseld over. Bovendien is het meligheidsgehalte in dit derde boek erg hoog. Sommige omschrijvingen kwamen zelfs vraagroepend over. Hoe kan iemand nu in hemelsnaam naar ‘aardbeien en slagroom’ ruiken? Een fruitig of zwoel parfum, tot daar aan toe, maar een dessert-coupe?
Het was leuker geweest mocht men na één of twee boeken een ander koppeltje zijn gaan volgen. Daar wordt in dit boek wel een aanzet toe gedaan en het lijkt me dan ook veel leuker om meer te weten te komen over bijvoorbeeld Woods of Harlow.
Ontspannend? Ja, dat is dit boek absoluut. Ik mis echter het meeslepende effect dat er voor zorgt dat ik echt van een boek kan genieten. Dus nee, dit boek kon me niet helemaal overtuigen. Ik heb begrepen dat Rush Finlay een heel populair personage is, maar ik ben ondertussen meer geïnteresseerd in het verhaal van andere, minder prominente personages, uit deze reeks. | 0neg
|
Saskia Noort is columniste voor het vrouwenblad Marie Claire en dit is haar thrillerdebuut. Zij heeft met Terug naar de kust (een titel die overigens een waarschijnlijk ongewenste associatie oproept met een oubollig Nederlands lied) een dappere eerste stap gewaagd op het thriller-pad, maar zij is nog lang niet zo ver dat men haar in het rijtje van Nicci French en Karin Fossum kan plaatsen, zoals men op de omslag doet. Dat vind ik nogal misleidend, evenals het predicaat "literaire thriller".
Het toepassen van de plichtmatige thriller-effecten zoals het opvoeren van een mysterieuze stalker, diens in ernst toenemende aanslagen en verschillende mogelijke daders verweven in een familiedrama over psychose, maken een verhaal nog geen goede thriller. Een pluspunt is de vlotte schrijfstijl, niet ongewoon voor een journaliste, maar de minpunten wegen toch zwaarder: het geheel doet vaak een beetje gekunsteld aan, met name de hoofdpersoon (een ploeterende 'single mom' die tot het cliché-inzicht komt dat haar kinderen haar rijkste bezit zijn) en haar love-interest (gladde, rijke maar toch lieve makelaar). Zij zijn geen personen maar typetjes. Het voortdurende verwijzen naar items uit de werkelijke wereld van nu ("We keken America's Funniest Home Videos en Idols", p.59) zijn op den duur irritant.
Wat mij echter nog het meest ontmoedigde, was dat ik halverwege het boek al wist hoe de vork in de steel zat, ondanks de pogingen van de auteur om de lezer op het verkeerde been te zetten door een "meest waarschijnlijke dader, die toch onschuldig blijkt" te introduceren. In feite is het verhaal te doorzichtig en het einde te voorspelbaar om te spreken van "een Nederlandse psychologische thriller zoals je die maar zelden leest".
Al met al is Terug naar de kust een middelmatig verhaal, dat in verkorte vorm niet had misstaan als cadeau-bijlage bij de Marie Claire. | 0neg
|
Het zou een geweldig verhaal zijn geweest als de tekst geen onbetrouwbaarheden bevatte. Het probleem is dat er bij de zogenaamde dood van het personage Wargrave sprake is van een gat in het hoofd, waaruit, ik citeer even: traag bloed vloeide; in het nawoord blijkt dit rode aarde geweest te zijn, en van een gat was al helemaal geen sprake!. Tja, als de schrijfster al aan het jokken slaat, hoe valt er dan voor de lezer nog eer te behalen in het oplossen van het misdrijf? | 0neg
|
Kruisverhoor vond ik een minder goed boek dan dat ik had verwacht. Het springt van de hak op de tak. Het verhaal gaat over een gevonden babylijkje. Er is iemand gearresteerd maar zwijgt. Vervolgens gaat het verhaal voor een groot deel over de moeder van Rechercheur Martin Jansen en wat er vroeger is gebeurd in Italie.
Jammer ik had hier toch meer van verwacht nadat ik de achterkant had gelezen. | 0neg
|
Een meisje van 16, de jonge Geneva Settle, wordt in de bibliotheek aangevallen door een onbekende man. Alleen door haar eigen vindingrijkheid weet ze te ontkomen. Lincoln Rhyme, de gehandicapte 'criminalist' die de pd, de plaats delict, onderzoekt, komt tot de vaststelling dat er nog aanslagen zouden kunnen volgen. Heeft het misschien iets te maken met het onderzoek waar Geneva mee bezig is? Ze bestudeert namelijk de geschiedenis van haar voorvader Charles Singleton, die 140 jaar geleden werd beschuldigd van diefstal. Maar wie interesseert zich daar nu nog voor? Zodanig zelfs dat die bereid is ervoor te doden?
Jeffery Deaver wordt alom geroemd om de talrijke plotwendingen die hij in zijn boeken inbouwt. Ook in de nieuwste Lyncoln Rhyme is het van dat. De wendingen volgen elkaar inderdaad snel op, nog lang nadat bekend is geworden wie de aanslagpleger is. Overmatig geboeid in de afloop ben ik dan al niet echt meer. Dat is dan weer te wijten aan een aantal ergernissen. Irritatie over die vervelende Lincoln die bewegingloos blijft zowel letterlijk als figuurlijk. Zodanig zelfs dat ik me begin af te vragen wat die Rhyme nog bijdraagt aan het verhaal.
Daarnaast zijn er een paar scènes die achteraf gezien onzin blijken te zijn en aanleiding geven tot een anticlimax. Ik geef een zogenaamde ontsnappingsscène als voorbeeld, met veel actie en zelfs een poging tot omverrijden van een politieman. Als dat uiteindelijk niks blijkt te zijn, dan vind ik dat irritant.
De laatste ergernis, ik geef het toe, is een beetje flauw van mijn kant. Maar ik zweer het, als iemand nog maar de letters 'pd' uitspreekt in mijn bijzijn, dan kom ik persoonlijk naar hem/haar toe en maak een 'pd' van zijn/haar woonkamer.
Tot slot, De hangende man is heus wel vlot geschreven, en als je openstaat voor wat wetenschappelijke varia is dit duidelijk je ding. Maar als je wat te veel nadenkt tijdens het lezen, kom je al snel bedrogen uit. Deaver pakt je van in het begin, of helemaal niet. | 0neg
|
Unknown van Mari Jungstedt is ook bekend onder de titel The Inner Circle. Het is het derde deel in de Anders Knutas serie en prima te lezen zonder voorgaande delen gelezen te hebben.
Op het Zweedse eiland Gotland gebeuren de laatste tijd vreemde dingen. Het begint met een verdwenen paardenhoofd en al snel valt het eerste menselijke slachtoffer. Detective Superintendent Anders Knutas en journalist Johan Berg gaan – afzonderlijk van elkaar – op onderzoek uit.
De lezer wordt de hele tijd lastig gevallen met de slaapverwekkende privé sores van Johan Berg. Het persoonlijke leven van Johan en zijn vriendin Emma zou werkelijk niet minder interessant kunnen zijn. (Misschien is dit anders voor lezers die de eerste twee delen gelezen hebben?) Hun relatie heeft verder ook helemaal niets te maken met de rest van het boek. Elke keer als Jungstedt weer overschakelt naar de romantische problemen van Johan en Emma komen er herinneringen aan Deborah en Simon St. James uit de Lynley Mysteries van Elizabeth George bovendrijven: hun karakters en relatie zijn net zo gezapig, overbodig, nodeloos gecompliceerd en irritant. Het helpt ook niet echt dat de dramatische liefdesgeschiedenis van Johan en Emma wordt beschreven alsof er een boodschappenlijstje wordt opgesteld.
Dat is eigenlijk het grootste euvel. Jungstedt beschrijft dingen op de meest afstandelijke, matte manier. (Dit probleem zou overigens ook bij de vertaling kunnen liggen). Hierdoor worden de karakters amper karakters, met Knutas als uitzondering. Er is in de vertelkunst een regel: “show, don’t tell.” Dat betekent dat je als auteur zoveel mogelijk dingen - gedrag, gevoelens, gedachten - toont i.p.v. beschrijft. Anders krijgt de lezer het gevoel dat alles wordt uitgelegd en voorgekauwd. Jungstedt lijkt nog nooit van deze regel gehoord te hebben want Unknown is één en al “tell.” De lezer weet hoe de karakters zich voelen omdat de auteur letterlijk vertelt wat de karakters voelen. Combineer dat met het feit dat Jungstedt’s beschrijvingen nogal levenloos zijn en de meest basale emoties worden ongeloofwaardig. Jungstedt schijnt ook helemaal niet te weten waar ze aandacht aan moet besteden. Dingen die uitgediept hadden moeten worden blijven oppervlakkig; dingen die in twee zinnen afgehandeld hadden moeten worden, worden over verschillende bladzijden uitgesmeerd. Daardoor heeft het boek een hoog bla-gehalte.
Tenslotte worden de moordslachtoffers op rituele wijze toegetakeld en er wordt bloed meegenomen, maar pas aan het einde van het boek bedenkt Knutas dat het misschien wel eens iets te maken zou kunnen hebben met religie. Nee, zou je denken? Fictie is nogal dol op plotselinge openbaringen (gedegen detectivewerk is niet zo spannend), maar dit gaat wel heel ver. Het is geen goed teken als de hele politie moet worden afgeschilderd als idioten om één iemand slim te laten lijken.
Het enige lichtpuntje is de low-key charme van Knutas. Zijn personage is dan ook de reden dat het boek twee sterren heeft gekregen en niet maar één.
Dit boek is een zeperd. Ook een afrader voor liefhebbers van Scandinavische crime, want er zijn veel betere boeken in dit genre. | 0neg
|
Ik heb de eerste twee delen van de trilogie met veel plezier en waardering gelezen en begon vol verwachting aan deel drie. Maar ik vond overbodig en gaandeweg een worsteling om te lezen. Ik hoopte op een verdieping of sociaal-historische inkadering, maar er is niets dat toevoegt aan de eerste delen. Personages krijgen geen diepte, de sfeer is truttig kolderiek. Jammer. | 0neg
|
Vlot verslag van Amsterdamse single op zoek naar een relatie waarbij ze zichzelf tegenkomt. Beetje oppervlakkig en wat afstandelijk geschreven. Had best wat meer humor in gekund. | 0neg
|
Op de achterflap van dit boek staat dat Maria haar schrijftalent niet van een vreemde heeft. Nu vond ik Echte mannen eten geen kaas echt niet goed geschreven, dus ik wist eigenlijk niet wat ik van dit boek moest verwachten. Gelukkig schrijft Lucie wel beter, maar niet echt boeiender.
Ik wilde het graag lezen om het verhaal vanuit een ander perspectief te kunnen plaatsen, maar eigenlijk vond ik het een beetje teleurstellend. Het lijkt wel of Lucie niks wil zien, maar als buitenstaander is dat makkelijk gezegd. De school waar Maria op het moment dat ze verstrikt raakt in het loverboy-circuit op zit, heeft enorme fouten gemaakt, dat wel.
Ik ben blij dat ik dit gelezen heb, omdat ik me anders altijd afgevraagd had hoe 'de andere kant' eruit zou zien. Maar echt interessant of toevoegend was het absoluut niet. | 0neg
|
Te veel overbodige info en ronduit saai. | 0neg
|
Meestal kan ik aardig varen op de beoordelingen uit de VN thrillergids, mits het boek binnen mijn voorkeursgenres valt. Maar in het geval van De gehoonrde man blijf ik in raadsels achter. Hoe kan iemand die een fantastisch boek vinden? Sterker, een thriller? Ik begrijp de plot waarschijnlijk niet. Echt spannend wordt het ook al niet, en een daverende ontknoping is er niet te vinden. Op zijn best is het verhaal best fascinerend. Ik heb er nog een tijd over zitten denken, wat ik nu precies over het hoofd had gezien. Maar is dat genoeg voor zoveel sterren? | 0neg
|
Een simpel geschreven boek , voor mij zonder echt thriller gehalte en er blijft bijzonder weinig hangen.
Wat me opviel was de herkenning van bepaalde stukken uit Pitta van Sterre Carron. Jammer.
Ik had meer van dit boek verwacht | 0neg
|
Dit boek, geschreven door een schrijversduo uit Zuid Afrika, begint met de verdwijning van een jonge jongen in een winkelparadijs in Johannesburg.
Rhoda, de mismaakte oppas van de jongen en Daniel die werkt in het winkelparadijs gaan samen op zoek naar het kind en komen daarbij terecht in een schaduwwereld, waar van allerlei vreemde en griezelige dingen gebeuren.
Tot zover globaal de inhoud van het boek.
Mij is het boek tegengevallen en niet zozeer omdat het fantasy is.
Want zoals ik al eerder ergens memoreerde vond ik The Day of The Triffids, hoewel een oud verhaal, wel erg goed, maar dan omdat dat boek ergens over ging en niet zo oppervlakkig was. Want dat vind ik, naast het grove taalgebruik, echt storend. De hoofdpersonen worden weinig uitgediept, je weet nauwelijks iets van ze af en wat ze allemaal meemaken, vind ik erg vaag en nietszeggend. En nergens wordt echt verteld hoe al die "vreemde" dingen eigenlijk kunnen gebeuren. Wie organiseert het allemaal, waar is bijvoorbeeld de directie van het winkelcentrum?
Dat de auteurs met dit boek een soort van "kritiek" hebben willen geven op het hedendaagse consumentisme vind ik een heel goed uitgangspunt, alleen had dat m.i. beter in een andere setting en zeker minder oppervlakkig gekund.
Persoonlijk denk ik dat dit meer een genre is voor de jongere lezer, die niets heeft tegen oppervlakkigheid en die lekker wil griezelen bij alle eigenaardige gebeurtenissen die in het boek voorkomen.
Toch nog een positief punt: hoe je het ook wendt of keert, het is een origineel verhaal.
En, zoals eerder genoemd, vind ik ook dat de uitgever beter op het boek had kunnen aangeven om wat voor soort boek het gaat. Op de cover staat roman , dat is te weinig, dat dekt de lading niet. Mensen die het boek daarop in de boekhandel uitkiezen komen wellicht thuis met een boek dat ze eigenlijk niet hadden willen kopen.
Ik kan om bovengenoemde redenen dit boek niet meer geven als twee sterren. | 0neg
|
Hoe verder leven na het verlies van een baby? Het is een heftig thema. Niet iedereen zal zo'n trauma op dezelfde manier verwerken en als uitgangspunt voor een thriller is het acceptabel dat een auteur ingaat op de psychische problemen die ermee gepaard kunnen gaan. Bij de manier waarop Olde Heuvelt dat doet heb ik echter geen goed gevoel. Meer nog, ik vind de uitwerking van het thema afstotelijk, bizar en onsmakelijk. De gedichten doorheen het verhaal hadden voor mij geen toegevoegde waarde en de gedrochten van babytekeningen al helemaal niet. Ik vond dat er nauwelijks interactie tussen de weinige personages was en spannend was het verhaal ook al niet. Ik vrees dat de 'griezelthriller' (want zo wordt het boek omschreven) mij totaal niet ligt. En wanneer het leesplezier compleet ontbreekt, dan helpt het weinig dat een boek goed geschreven is. Dolores Dolly Poppedijn, het klinkt goed, maar voor mij slaat dit geschenkboekje (dat toch een groot publiek zou moeten aanspreken) de plank compleet mis. | 0neg
|
Als je een boek wilt lezen waar in het eerste hoofdstuk al duidelijk wordt wie de echte dader zal blijken te zijn, moet je dit lezen. Bovendien kun je elke tien regels lezen hoe de hoofdpersoon oftewel Rachel, een blikje drank, een glas witte wijn, of twee flessen witte wijn wegwerkt. En dat tot in details beschreven.
Overtrokken ontvangst op de schrijversmarkt kunnen we dus wel stellen.
Een thriller schrijven is niet zo makkelijk. Bladvulling met drank lost dat niet op.
Ja, ik snap dat ze een alcoholiste is en dat je dat duidelijk moet maken, maar dat kan subtieler.
Ook het tijdspad en storyteller door elkaar heen halen maakt het niet prettig leesbaar. | 0neg
|
Waarom bijna iedereen dit boek zo mooi vindt begrijp ik niet zo. Het leest makkelijk weg (althans, de gedeeltes waarin niet uitgebreid op financiële zaken wordt ingegaan), maar bevat totaal geen diepte. Sommige van de zogenaamd 'mooie zinnen' lijken zo afkomstig uit die gelukskoekjes die je bij de Chinees wel eens krijgt. Ook de personages zijn nogal ongeloofwaardig en niet-realistisch neergezet, vind ik. Kortom, aan mij niet besteed. | 0neg
|
In dit boek draait het om het gezin Oliphant. Dit gezin bestaat uit moeder Ruth, zij is sheriff en rechter in Schotland. Haar man Bernie is van Amerikaanse afkomst. Hun twee dochters heten Su-Jin en Leah. Su-Jin is geadopteerd en komt uit Zuid-Korea. Leah is wel een biologische dochter van Ruth en Bernie.
Su-Jin en Leah zijn elkaars tegenpolen. Su-Jin is rustig, bedachtzaam en intelligent. Leah is een recalcitrant meisje. Moeder Ruth hoopt dat de verstandhouding tussen beide meisjes zal verbeteren als ze samen op vakantie gaan. Er gaan ook twee vriendinnen van Leah mee.
Helaas pakt deze vakantie anders uit dan Ruth had gehoopt. Er wordt een filmpje op internet geplaatst van Su-Jin. Zij verricht seksuele handelingen met in totaal twaalf jongens/mannen. Het filmpje trekt miljoenen kijkers.
Ruth maakt er haar missie van degene te vinden die het filmpje op internet heeft geplaatst. Zij wil dat hij of zij hiervoor gestraft gaat worden. Zal zij er in slagen haar misse te volbrengen?. Hoe gaat het nu verder met Su-Jin, wat zijn de gevolgen van dit filmpje voor haar? Drijft dit filmpje het gezin uit elkaar of vinden zij juist steun bij elkaar?
Het onderwerp is actueel. Het gebeurt regelmatig dat mensen worden gedrogeerd zonder hun medeweten. Helen FitzGerald heeft in haar boek goed weergegeven wat er dan kan gebeuren. De verhaallijnen lopen wel erg door elkaar heen. Soms was ik het spoor even bijster. Een thriller zou ik het niet willen noemen, daar was het niet spannend genoeg voor.
Al met al een boek wat minder spannend is dan je zou verwachten. | 0neg
|
De auteur is een echte Prince-fan (erger nog hij dweept zelfs met hem) en dat is te merken!
Er is geen muzikant die de genialiteit van Prince kan benaderen, zelfs als een optreden van zijn Heiligheid tegenvalt, blijkt het achteraf bezien toch een interessante sessie te zijn geweest en ga zo maar door.
Eigenlijk is dit boek helemaal geen biografie van Prince, maar een biografie van alle nummers die hij heeft gecomponeerd. Of ze nu op CD of op vinyl zijn verschenen, live zijn uitgevoerd tijdens een optreden of ze zich nog in "de Kluis" bevinden, om de paar zinnen word je dood gebombardeerd met titels van liedjes gecomponeerd door his Royal Badness. De meeste van de titels behoren tot "het beste wat Prince ooit heeft gemaakt" en sommige vallen wat tegen maar zijn toch nog "interessant", en ga zo maar door.
De biografie van David Bowie geschreven door Wendy Leigh vond ik al slecht, maar Matt Thorne presteert het om een nog slechtere biografie af te leveren en wel deze, over Prince.
Voorwaar geen kleine prestatie! | 0neg
|
Wel een goed boek voor de komende leesclubbespreking denk ik: want waarom zit de vrouw eigenlijk in de trein? Ze neemt waar, zwijgt (voor de lezer in elk geval) en denkt na over haar leven in Moskou en haar relaties daar. En waarom gaat ze 'houden' van die vreselijke man in de coupé? Helaas vond ik het wel saai (en deprimerend) om te lezen, wellicht omdat ik weinig kon met het hoofdpersonage en ook de stijl met de vele opsommingen en herhalingen mij niet erg aansprak (al werkt het wellicht goed als het deprimerend is bedoeld). | 0neg
|
Verbazingwekkend leuk hoe hij zichzelf en zijn publieke imago te kakken zet. Je hoort de geroyeerde strafpleiter zelf terugkomen in de schitterend geschreven dialogen met Benjamin Mendel. Al kan hij de spanning niet het hele boek vasthouden. Daarvoor heeft het iets teveel plotwendingen die echt helemaal nergens op slaan of die onbevredigend worden afgerond. Toch zal ik een eventueel vervolg zeker niet overslaan. | 0neg
|
De naar Blankenberge uitgeweken Bruggeling Pieter Aspe is met voorsprong de populairste misdaadauteur in Vlaanderen. Door met een zelfopgelegd werkritme van zes dagen per week, elke voormiddag vier bladzijden te produceren slaagt hij erin om met de precisie van een Zwitsers uurwek twee boeken per jaar af te leveren.
De zevende kamer, het eerste boek van 2008 is al het tweeëntwintigste in de reeks van commissaris Pieter Van In en zijn companen Guido Versavel en Hannelore Martens. De boekpresentatie vond eind april plaats in privé-club Villa papillon, dat ook het decor en het bindmiddel vormt van dit verhaal.
Deze keer begint het boek met de vondst van het vermoorde lichaam van Louis Vandervelde. Omdat de moord op een toppoliticus nogal gevoelig ligt, wordt het onderzoek al vlug over gedragen aan de federale politie. Van In voelt zich hierdoor gepasseerd, en start op eigen houtje een nevenonderzoek. Een paar doden later lijken alle aanwijzingen één richting aan te duiden: bordeel Villa Papillon. Maar toch heeft Van In zijn handen vol om zowel zijn privé-leven als zijn onderzoek ophet juste spoor te houden.
Een boek van Pieter Aspe bespreken is eigenlijk een zeer eenvoudige taak want net zoals de auteur werkt met een vast stramien voor al zijn boeken, kan een oude recensie ook makkelijk gebruikt worden als basis voor een nieuwe: dus ook deze keer weer een als een schoorsteen rokende en als een spons Duvel zwelgende Van In die een reeks moorden moet oplossen waarvan de eerste steevast al in het eerste hoofdstuk gepleegd werd. Maar deze keer staat Van In en niet alleen hij ook nog eens bloot aan een andere verlokking des levens: ontrouw.
Daar waar de schijver er in het algemeen in slaagt het kwalitatieve niveau van zijn boeken aanvaardbaar te houden, slaat hij deze keer de plank mis: er zit weinig of geen evolutie in de hoofdpersonages. Een te groot percentage van het verhaal wordt besteed aan Villa Papillon en vreemdgaan, waardoor er niet veel ruimte meer overblijft om een degelijk spannend verhaal te vertellen. Meer zelfs, het lijkt erop dat het plot alleen maar een excuus is om publiciteit te maken voor de club in kwestie.
Als dan ook een personage op een bepaald moment het plat Brugse dialect in de mond gelegd wordt; en datzelfde personage bij haar tweede optreden opeens algemeen Nederlands praat, kan alleen maar de conclusie getrokken worden dat er beter wat meer tijd uitgetrokken had kunnen worden om het werk te perfectioneren. Komt er stilaan sleet in de formule? Of is twee boeken per jaar toch teveel van het goede? Binnen een maand of zes zullen we het weten.
De zevende kamer bevat een teveel aan drank en vrouwen en te weinig spanning om een goede Aspe genoemd te kunnen worden. | 0neg
|
Stad van Vuur pikt de draad gelijk weer op waar het eerste deel eindigde. En... vervolgens gebeurt er niet veel.
Dit boek is meer een soort filler boek - een brugje naar het volgende deel, waar waarschijnlijk de echte actie plaats zal vinden. Natuurlijk is er een grote battle te vinden in dit boek, maar zelfs dat voelt niet erg spannend aan. Er gebeuren enkele benoemenswaardige dingen, maar voor de rest voelt het boek aan als een soort dagboek.
Het is moeilijk om te omschrijven, maar dit boek pakte mij gewoon niet zo goed als het eerste deel. Er is nog maar een korte tijd voorbij gegaan sinds Clary in de Shaduwjager wereld dook, en nu al voelt het alsof er maanden voorbij zijn gegaan - zoveel is de hele wereld al eigenlijk een gewoonte geworden in haar leven.
Wel is ook dit boek heel vlot te lezen en heeft Clare een prettige schrijfstijl die soms wel wat complexer zou mogen zijn. Aldaniettemin zijn het prettige boeken om te lezen en kom je bijna niet vast te zitten op een punt, ook al wordt het verhaal soms wat traag.
Er zijn geen mysteriën of andere vragen die opkomen in dit boek, maar wel een paar antwoorden. Wat er met die antwoorden gaat gebeuren gaat vast en zeker in de volgende boeken te vinden zijn. Ik hoop dat deel 3 meer plot heeft en het verhaal op gang komt.
Meer kan ik eigenlijk niet zeggen over dit deel zonder spoilers te noemen - en ook deels omdat er gewoon niet veel gebeurt - dus duik ik in het volgende boek (met goede moed!) en hoop ik de rode draad van deze serie weer te vinden. | 0neg
|
Wellicht meer dan in andere bezette landen ontstaan aan het eind van de Tweede Wereldoorlog in Vlaanderen heftige relaties tussen de lokale schonen en de Engelse bevrijders. In Sweethearts bundelt Dirk Musschoot de voorbeelden. Grote en kleine verhalen die spreken van eeuwige trouw, kortstondige flirts, trouw en ontrouw.
Jonge kerels, die verschrikkelijke dingen meemaken en meisjes die hun jeugd aan de bajonet geregen zien, worden als door magneten naar elkaar toe gezogen. Hormonen laten zich niet bedwingen. Amor op de waakvlam ontbrandt van de ene op de andere dag in alle hevigheid in een tijd dat mensen op die leeftijd nog braaf naar hun ouders luisteren. Maar even niet als de liefde in het spel is. Tijdens de bezetting verstoppen vrouwen hun mannen; na de bevrijding de mannen (veelal vergeefs) hun vrouwen. Amoureuze verwikkelingen die niet zelden gedoopt worden in een kom vol dramatiek. Ga maar na: de talenkennis is aan weerszijden zeer beperkt.
Natuurlijk is de taal van de liefde universeel, maar als het eenmaal ernst wordt, komt er meer bij kijken. Het geloof bijvoorbeeld. Het is de tijd dat ‘Twee geloven op één kussen, daar komt de duivel tussen’ nog volledig opgaat met alle denkbare misère eraan gehecht. De mooiste dag van het leven niet in de kerk, maar in de sacristie bevestigd zien. Meisjes die onbezonnen naar Groot-Brittannië vertrekken, snel zwanger raken en ontdekken dat de bevolking daar als gevolg van de immense oorlogsinspanningen in behoeftige omstandigheden leeft. Zeker niet overal welkom.
Engeland, van grootste schuldeiser in twee oorlogen naar grootste schuldenaar. Rantsoenering tot aan 1954 toe! Musschoot is de denker wel als hij in een van die verhalen constateert dat de jonggeliefden zeker en vast condooms gebruiken, omdat hun eerste kind pas in 1949 geboren wordt. Alsof de vrije wil en lichamelijk ongerief bij deze mensen geen rol kunnen spelen. Best lezenswaardige verhalen overigens, maar na de zoveelste ontmoeting tijdens een dansfeest weet je het zo langzamerhand wel. Jeugdige overmoed en onbezonnenheid leiden ertoe dat sommige stelletjes tot drie keer toe van België naar Engeland en omgekeerd verhuizen. Grote werkloosheid is daaraan in hoge mate debet.
Jong volk vervult de hoofdrol op een schouwtoneel waar het zonder Musschoot in de plooien van de geschiedenis zou zijn gevallen. Reeksen foto’s jagen het sentiment aan. Jammer dat het van een terugblik niet of nauwelijks kan komen omdat veel van de geliefden bij de start van het onderzoek zijn overleden en de auteur het moet hebben van de (klein)kinderen.
Het boek is niet geschreven vanuit een groot historisch besef. Zie daarvoor de constatering van de schrijver dat de opmars van de geallieerden verkeerd afloopt omdat ze in Arnhem de brug over de Maas niet kunnen heroveren. Je zou kunnen opmerken dat ze daar tot op de dag van vandaag nog naar aan het zoeken zijn. Het strookt niet met de toegezwaaide lof van een schrijver en journalist die origineel onderzoek doet naar historische thema’s. Laten we het er op houden dat een aardig thema onderhoudend is uitgewerkt. Niet meer en niet minder. | 0neg
|
Gekocht vanwege de lovende recensies en het interessante idee. Voor mij een teleurstelling. Niet zozeer qua verhaal op zich maar de manier van schrijven. Zinsbouw, indien daar al sprake van is, is zeer kort. Bijna staccato. Alsof de concentratieboog van de schrijver net zo kot is als van veel hedendaagse lezers. Voor mij is dat zeer onprettig lezen en doet daarmee voor mij afbreuk aan het verhaal en het op zich leuke idee. | 0neg
|
Het is eigenlijk een heel lang artikel uit de krant, niet echt een boek. Maar het was wel zorgvuldig geschreven. Vind zelf het niet de krachtigste titel in het digi-genre | 0neg
|
Het belooft zo spannend te worden, een psychologische thriller. Daar hou ik wel van maar ik werd teleurgesteld. Het verhaal is niet geloofwaardig, de karakters erg eendimensionaal. Ze zijn goed of slecht zonder dat er inzicht wordt gegeven hoe ze zo zijn geworden. Eigenlijk gedragen ze zich regelmatig behoorlijk vreemd. Daardoor is het voor mij ook moeilijk sympathie voor hen op te brengen. Waarom is Fay zo onderdanig, waarom Jack zo’n tiran? Is het door haar verleden dat in kleine tussenstukjes wordt beschreven? Ik geloof er niets van. En verder is het weer een boek met veel rijke dames en heren, dure spullen, alcohol en stevige seks (dat moet ook tegenwoordig). En het slot is zowel heel erg voorspelbaar als ongeloofwaardig. | 0neg
|
Lang geleden dat ik in een boek gestopt ben omdat ik het totaal
niet boeiend vond maar bij deze was het weer zover. Er gebeurt
eigenlijk weinig tot niks en de personages vind ik niet
interessant. Bovendien worden er ontzettend veel personages in een
korte opgevoerd waarbij je iedere keer kwijt bent wie wie ook
alweer was. Na 138 blz. heb ik het voor gezien gehouden. | 0neg
|
De Amerikaanse schrijfster Meg Gardiner werkt en woont in Engeland. Haar grote doorbraak als thrillerauteur beleefde ze met De Dirty Secrets Club. Hierin introduceerde ze forensisch psychiater Jo Beckett, die vervolgens ook de hoofdrol vertolkte in Geheugenfout en Vals Akkoord. Jo is Californische met een zweempje Oost-Aziatisch bloed. In haar psychologische autopsies doet ze onderzoek naar de psyche van een slachtoffer om erachter te komen hoe hij of zij is gestorven. Eenmaal de waarheid achterhaald, is de moordenaar niet veilig meer...
De spelbreker is het vierde deel in deze reeks.
We komen Jo Beckett tegen terwijl ze onderzoek doet naar een moord op een advocaat, die is omgekomen in een voormalige goudmijn in de Sierra Nevada. Als ze samen met haar vriend Gabe in de buurt van de mijn aan het rondsnuffelen is, stuiten ze op een groep twintigers die meedoet aan een urban realitygame, georganiseerd voor het rijkeluismeisje Autumn Reiniger die haar eenentwintigste verjaardag viert. Tijdens dit spel wordt een misdaadsituatie nagebootst, waarin de deelnemers ieder een eigen rol toebedeeld krijgen. De politie wordt van tevoren ingelicht zodat pistoolschoten, noodkreten en opstootjes bewust worden genegeerd. Wat Jo Beckett en Gabe niet kunnen vermoeden is dat de feestvierders eigenlijk slachtoffers zijn van een echte misdaad. De groep vrienden wordt namelijk gegijzeld door drie gemaskerde figuren die in een vooraf geplande actie het spel zijn binnengedrongen. Ze eisen losgeld van de steenrijke vader van Autumn.
Jo en Gabe kunnen niet anders dan zich over te geven. Samen met de jongeren worden ze naar de leider van de ontvoerders gebracht, maar onderweg crasht de auto in een diep ravijn. Tussen de overlevenden die willen ontsnappen en de overblijvende ontvoerders begint een angstig kat-en-muisspel...
Meg Gardiner schetst een interessant uitgangspunt voor het boek: een verwend, rijk meisje mag met een stel vrienden meedoen aan een realityspel waarbij misdaden worden gesimuleerd. Haar vader hoopt dat ze iets leert over het echte leven en haar angsten overwint. Echter laat de uitwerking van de verwachtingsvolle plot te wensen over. Vooral het onsamenhangende begin is ondermaats. Oppervlakkige personages die zonder introductie ten tonele verschijnen, misplaatste humor en een verwarrende schrijfstijl zorgen ervoor dat de spanning niet weet door te dringen.
Gelukkig heeft Gardiner nog wel een aantal onverwachte wendingen in petto. Dat deze pas in het midden van het boek plaatsvinden, is jammer, maar zorgt wel voor een tempoversnelling in het verhaal. Mocht hij niet al zijn afgehaakt, dan is de aandacht van de lezer weer getrokken. Het feit dat ze vastzitten in een ravijn zorgt voor psychologische emoties bij de leden van de groep. Pijn, dorst, kou, angst en isolatie: Gardiner weet de gemoedsbewegingen feilloos te beschrijven en ze laat zien dat ze wel degelijk een spannend verhaal kan componeren.
De barre weersomstandigheden in de wildernis, een bloedstollende achtervolging bij een verlaten ranch en een oplopende ontsnappingsdruk bij de groep maken het verhaal tot een helse survivaltocht die ontaardt in een geweldig kat-en-muisspel. Weet de groep uit handen te blijven van haar ontvoerders?
Na dit hoopvolle, spannende middenstuk verwacht je dat er naar iets geniaals wordt toegewerkt, maar helaas laat Gardiner de volhoudende lezers in de steek. De survival in de wildernis wordt langdradig en biedt weinig tot geen verrassingen. Het einde is simpel en voorspelbaar.
Vergelijk het verhaal met een autorit, waarbij je eerst doelloos en verdwaald op een 30-kilometerweggetje wanhopig de juiste route probeert te vinden, waarna je plots de goede afslag ziet en in moordend tempo het gaspedaal indrukt om de verloren tijd in te halen. Vervolgens kom je erachter dat je toch de verkeerde kant bent opgereden. De spelbreker bevat een concept met een enorm potentieel, maar dit wordt jammer genoeg onvoldoende uitgewerkt. Gardiner bewijst dat ze kan schrijven, maar ze zal een volgende keer meer aandacht moeten besteden aan het verrassen van de lezer. Want dat is wat die wil, toch? | 0neg
|
Robert Dechamps, kunsthandelaar in Brussel, wordt gecremeerd. Hij is verongelukt in Frankrijk, het land waar hij ooit geboren werd. Zijn zoon, Simon de Vere is sinds lange tijd weer terug in België, en op de crematie bedenkt hij, dat hij zijn vader eigenlijk nooit goed gekend heeft. Zijn moeder, de Engelse Helen, is al enige tijd geleden overleden en Simon werkte in Azië, als kunstinkoper voor hotelketens.
Als er ingebroken wordt in de winkel van zijn vader komt Liese Meerhout, hoofdinspecteur van politie, afdelen kunstcriminaliteit, de zaak opnemen. Liese en Simon voelen een klik met elkaar. Simon heeft geen relatie, die van Liese is slecht.
In Antwerpen is een roofmoord gepleegd in een museum, ook hier is de inzet van Liese noodzakelijk. Afdeling Moordzaken moet de moord oplossen, de afdeling waar Liese deel van uitmaakt moet de kunstwerken terugvinden. Tussen de twee afdelingen van de politie botert het niet zo. De mannen stellen zich seksistisch op en vertonen machogedrag.
In een pakhuis wordt een Congolese jongen vermoord en verminkt aangetroffen, gekruisigd en met een bord boven zijn hoofd: 'Vlaanderen voor de Vlamingen'. Men denkt aan een racistische dader. De vriend van de jongen, Billie, raadt aan eens verder te kijken. Dit was geen racistische moord, er speelde iets anders.
Robert heeft steun aan een vriend van zijn vader, Nathan Raes. Als hij dat tijdens een afspraakje met Liese vertelt, betrekt haar gezicht: Raes staat ongunstig bekend bij de politie. De zaken die hij in zijn galerie voor Afrikaanse kunst verkoopt, zijn eigenlijk illegaal het land in gekomen en zouden niet verkocht mogen worden. Simon weet daar niet s van, maar bekijkt de vriend van zijn vader met andere ogen.
Bij het opruimen van de kunstwinkel herinnert Simon zich, ook na gesprekken met een aantal mensen, dat zijn vader een oud schilderij bezat. Het stond altijd achter in de kast en werd nooit te koop aangeboden. Hij probeert zich de afbeelding ervan voor de geest te halen.
Na vele bladzijden met vrij saaie beschrijvingen van alle straten waar de hoofdpersonen door rijden of lopen, de kleren die ze daarbij aanhebben, de kleur van de nagellak van Liese en andere (weinig) dames, en nog veel meer onbelangwekkende verhalen, wordt alles opgelost. Ook dat was niet buitengewoon boeiend.
Misschien dat Liese (en eventueel Simon) wat meer kleur krijgen in volgende delen van de serie, maar dit was een heel saai en vervelend boek. Zeker niet de zinderende nummer 1 die was beloofd! | 0neg
|
Poppy en Ember horen allebei niet thuis in de wereld waarin ze geboren zijn. Als ze elkaar op een dag tegenkomen in een bos, veranderen hun levens. In Havikskruid volg je hen op een magisch en spannend avontuur.
Het boek Havikskruid is het eerste boek van de auteur, maar ze heeft al wel meerdere scenario’s voor films geschreven. Het plot zit goed in elkaar en het boek is gedetailleerd geschreven.
Het boek is geschreven vanuit de drie hoofdpersonen Poppy, Ember en Leo. De hoofdstukken lezen soms lekker weg en soms zijn ze wat sloom.
Het boek zit vol met liefde, magie en spanning, maar aan de andere kant was het hier en daar ook voorspelbaar. En toen ik het boek uit had, was ik teleurgesteld over het einde.
Hoewel het verhaal goed in elkaar zit en mooi geschreven is, is het geen magisch wonder en voldeed het niet aan mijn verwachtingen. | 0neg
|
Ooit kreeg Elsie een alligator van haar ex. Haar huidige man Homer heeft het wel gehad met deze Albert. Op een dag is voor hem de maat vol: Albert moet weg. Wat volgt is een reis naar Florida, een reis die alles behalve recht verloopt. Onderweg belanden Homer en Elsie in allerlei vreemde situaties. Hoewel de titel én de achterkant van het boek doet vermoeden dat Albert de hoofdrol speelt, is dat helaas niet waar. Wie een grappig verhaal met een alligator in de hoofdrol verwacht, kan een zware dobber verwachten. De alligator is weliswaar de aanleiding tot het maken van de reis, maar hij zorgt niet voor de situaties waarin Homer en Elsie zich bevinden. Daar zorgen ze namelijk zelf voor. Of het is kismet.
Dit verhaal draait dan ook om de relatie, het huwelijk, de liefde van Homer en Elsie. Want die kan wel een duwtje in de goede richting gebruiken. Homer is min of meer tweede keus voor Elsie en dat laat ze gedurende de reis regelmatig merken. Op hun eigen manier struikelen deze mensen over hun eigen karakter. De personen die ze onderweg tegenkomen, verwijzen vaak letterlijk naar het doel van de reis. Dat heeft Hickam op creatieve wijze in het verhaal gestopt. Homer en Elsie zijn zich overigens nergens bewust van.
Mooi is de diepere laag die Homer Hickam in het boek gestopt. Het lijkt erop dat hij ons als lezers al te graag bepaalde levenslessen meegeeft. Kenmerkende citaten zijn:
‘Haat is een verschrikkelijk iets. Die vreet zich bij je naar binnen en zet je ertoe aan dingen te doen waarvan je gezworen had dat je ze nooit zou doen.’ (p.86)
'Als iedereen zou wegrennen voor dingen die niet deugen, in plaats van te proberen ze een halt toe te roepen, zouden er alleen maar slechte dingen zijn, als je het mij vraagt.' (p.87)
Het boek is opgedeeld in delen en vooraf aan elk deel vertelt Homer Hickam (de zoon van het stel) hoe hem deze periode van de reis ten gehore is gekomen. De schrijver gebruikt duidelijke taal. Lange zinnen met veel bijzinnen zijn voor de verandering niet storend. Het is daarom jammer dat de inhoud vaak tekort schiet. De reis begint veelbelovend, maar gaat al snel over te veel hobbels en tussenwegen. Veel situaties voelen absurd, onwerkelijk en surrealistisch aan. Stukken zijn langdradig en situaties lijken eindeloos te duren, alsof de schrijver elk element in de reis heeft willen rekken. Elk deel heeft eenzelfde opbouw, waardoor alles op elkaar lijkt en bijna voorspelbaar wordt. De scheidslijn tussen werkelijkheid en fictie is vaag, wat ‘een min of waar gebeurd verhaal’ ook doet vermoeden. Regelmatig is die lijn héél vaag, waardoor het geheel niet geloofwaardig is te noemen. Wellicht had de auteur hierin andere keuzes kunnen maken, zodat je ook niet stilstaat bij wat wel en niet waar zou zijn. Het einde maakt nog wat goed.
Er is een lichtpuntje. Tussendoor valt er ook te lachen. Houd je van absurde, onrealistische situaties en ga je voor een vermakelijk, lekker lezend verhaal met stiekem een diepere laag, dan is ‘Albert moet naar huis’ zeker iets voor jou. | 0neg
|
Harthonger is de debuutroman van Anne Keijzer (Zoutelande, 1961). Na haar studie aan de Bibliotheek- en Documentatie Academie in Tilburg, vond zij werk als bibliothecaris, docent, redacteur en recensent. Aan de Universiteit van Maastricht ontdekte zij haar liefde voor het schrijven. Harthonger is geïnspireerd op gebeurtenissen uit haar eigen leven en dus een gedeeltelijk autobiografische roman. Anne Keijzer woont al meer dan 20 jaar met haar man en kinderen in Gronsveld (Limburg).
Hoofdpersoon in Harthonger is Stella van de Sterre. Zij is getrouwd met Tars en is net bevallen van haar 3e kind, Bas. De andere kinderen zijn Tim van vijf en de bijna tweejarige Tijn. Bij het opruimen komt zij een overlijdensbericht tegen van Hans van Dijk, een oudere collega van Tars. Haar oog valt op de naam Heleen Kooimans, een schoondochter van de overledene. Haar gedachten gaan terug naar haar schooltijd toen zij deze Heleen Kooimans heeft gekend. Zij gaat op bezoek bij de weduwe van Hans en hoort van haar dat ook Sel, haar jeugdliefde, is overleden. Omdat ze dit nieuws niet van zich af kan zetten en wil weten wat er gebeurd is, neemt ze o.a. contact op met Juliette, een oude vriendin en met Stella, de zus van Sel. Door alles wat ze dán te horen krijgt, vallen puzzelstukjes op hun plaats en kan ze alle gebeurtenissen uit het verleden eindelijk een plaats geven.
Het boek komt op mij ietwat rommelig opgebouwd over. Flash backs naar het verleden, de schooltijd van Stella en haar eerste liefde Sel, maken het verhaal onrustig om te lezen. Ook het woord- c.q. taalgebruik is behoorlijk wisselend.
Er zijn delen in het boek die mooi beschreven zijn. De gevoelens van Stella voor Sel, haar gesprekken met de zus van Sel en (op het einde) de ontmoeting met Heleen. Andere delen daarentegen zijn het plat, ruw en zonder veel gevoel.
Het grootste deel van het boek speelt in de jaren 80: seks, drugs en rock & roll, de krakers-beweging, vrije moraal, veel hiervan komt in Harthonger aan bod. Het boek beschrijft de ontwikkeling van Stella van schoolmeisje tot studente tot getrouwde vrouw met 3 kinderen. Een ontwikkeling vol liefde, jaloezie, geluk, verdriet, wraak, bedrog, woede en afscheid.
De liefdesgeschiedenis tussen Stella en Sel kan zeker bijna alles verschroeiend en intens genoemd worden, maar dat wil nog niet zeggen dat de bijbehorende intriges en het verraad dusdanig zijn dat het boek tot de categorie spannend behoort of als thriller aangemerkt kan worden. Integendeel. Zelfs het laatste, min of meer spannende, voorval op de boot met Bas kan hier geen verandering in brengen | 0neg
|
Met goede moed begon ik dit boek, en het amuseerde me ook zeer, maar naar mate het boek vorderde en de fantasy, het onwezenlijke, de overhand kreeg werd het me steeds moeilijker om me in het verhaal te blijven inleven, ik moest zelfs afhaken, helaas, dit is niet het soort boeken waar ik het meeste plezier aan beleef. | 0neg
|
Scheiden is van alle dag. Dat geldt ook voor Sara. Zij zet een punt achter haar huwelijk met Karel. Moet Karel maar niet zoveel alcoholhoudende drank drinken, vindt Saar. Maar dat Sara zelf tijdens haar huwelijk vreemd gaat vindt zij kennelijk normaal.
Sara zoekt naar een oplossing en gaat daarvoor in retraite bij een goeroe op het eiland Stromboli. Het thema daar is From Fear to Love. Zal dat haar problemen oplossen? De tijd zal het uitwijzen.
STROMBOLI, geschreven door SASKIA NOORT, leek veel te beloven.
Maar het tegendeel is waar. Kotsen, vreemdgaan, seks heel veel seks en psychologie van de koude grond zijn onder andere de ingrediënten voor het verhaal. Het leest vlot en daardoor in één keer uit te lezen. Echter, het gedeelte over de retraite van Sara op Stromboli is slaapverwekkend.
Pas in het laatste hoofdstuk laat de auteur Sara Zoomer iets zinnigs vertellen. | 0neg
|
‘Deze opdracht zal de inzet van al je geestelijke en fysieke vermogens vergen.’ De boodschap voor Maksim is duidelijk: hij moet de eigendommen van zeemeermin Oceane terugbrengen naar haar zee. Frans van Duijn beschrijft in Oceane de missie van de dertienjarige Maksim en vertelt over de onbekende zeezigeuners van de Filippijnen. Een interessant en gewaagd concept dat door gebrek aan diepgang helaas niet goed tot zijn recht komt.
Maksim vindt op het strand een groot bot. Al snel komt hij in contact met Huug van der Niet, een kluizenaar. Huug vertelt hem over de zeemeermin Oceane, die hij met zijn vrienden jaren geleden vond en vermoordde. Hij heeft haar oorbellen nog steeds en sindsdien rust er een vloek op de vriendengroep. Huug heeft Maksims vader gevraagd de oorbellen terug te geven aan de familie van Oceane bij de Filippijnen. Hij heeft dit nagelaten. Huug vraagt nu hetzelfde aan Maksim. Gelooft Maksim Huug en kan hij de opdracht vervullen?
Frans van Duijn begint zijn verhaal zeer afstandelijk. Door gedachten heel letterlijk weer te geven (‘Maksim zweeg en dacht: getikt, gestoord en verschrikkelijk zielig’) maakt hij sommige passages onwerkelijk en ontneemt hij je de kans een te worden met Maksim. Daarbij is zijn toonzetting verwarrend. Enerzijds is het taalgebruik van Maksim kinderlijk, anderzijds gebruikt Van Duijn woorden als ‘gelauwerd maritiem’ en ‘zocht naarstig’ die niet passen bij een kind van dertien. Daarentegen beschrijft hij verschillende dialogen prachtig en erg geloofwaardig. Ook de vergelijkingen die hij maakt – ‘meteen graaide hij naar de tas, zoals een dorstige naar een fles water zou grijpen’ – verrijken het verhaal.
Gelukkig draait Oceane vrij snel en voert Van Duijn het tempo op. Via verschillende cliffhangers en wendingen brengt hij spanning aan in het verhaal. De vele mooie open plekken, waarbij de auteur informatie achterhoudt, zorgen ervoor dat je het boek moeilijk aan de kant kunt leggen. Vanaf het moment dat Maksim de kluizenaar ontmoet en het verhaal over Oceane hoort, wordt het verhaal interessant. Met de introductie van de zeezigeuners van de Filippijnen laat Van Duijn zien dat hij onderzoek heeft verricht. De ‘Bajao’ met hun ‘saitan’ en ‘jin’ leven bij de Filippijnen op het water. Deze kennis maakt je aan het twijfelen. Als zeezigeuners bestaan, bestaan zeemeerminnen dan misschien ook echt? De Bajao Laut geven het verhaal zeker een extra dimensie!
Helaas werkt de schrijver het verhaal van de Bajao Laut mager uit. Op het moment dat het verhaal interessant begint te worden, stopt het. Het onbekende, de Bajao Laut, komt op die manier niet tot haar recht. Hiermee creëert Van Duijn een verhaal met weinig diepgang. Aan het karakter van Maksim is maar weinig inhoud gegeven: aan het eind van het verhaal weet je niet zo heel veel méér over hem. Daarbij passen sommige gebeurtenissen en zinsneden niet bij deze dertienjarige jongen. Zo vindt hij een bot van een mammoet, maar lijkt dit hem niets te doen en passen zinnen als ‘toch werd hij snel weer rustig, ook om zijn energie te besparen’ niet in de gedachtegang van een tiener. Ook de gedachtegang van Maksim is moeilijk te volgen. Maksim concludeert ‘….was het leven van deze man definitief veranderd door een hersenschim’ over de kluizenaar. Een paar gebeurtenissen later denkt Maksim heel kinderlijk. Deze tegenstrijdigheden maken het verhaal onrealistisch.
Al met al is Oceane, ondanks het interessante, korte deel over de Bajao Laut, een verhaal dat sterkt wisselt als het gaat om inhoud en spanning. Door de geringe uitwerking van de thematiek en de wisselende schrijfstijl lukt het je niet om geboeid te blijven. De onverwachte wendingen en de cliffhangers in combinatie met de mooie vergelijkingen maken het verhaal interessanter, maar weten de hoeveelheid onrealistische elementen niet te overtreffen. Oceane vormt een prima alternatief voor wie op zoek is naar een avontuurlijk boek vol gebeurtenissen, maar wie op zoek is naar een verhaal met diepgang en een uitgewerkt thema, doet er beter aan Oceane over te slaan. | 0neg
|
Het boek "Alles komt goed" lijkt een prettig boek, de omschrijving nodigt uit, maar eenmaal aan het lezen is het een hele toer om de aandacht erbij te houden.
Laura en Rudolf zitten in een huwelijk wat niet meer loopt. Rudolf heeft een verhouding, en Laura tobt met haar vader. Laura komt met haar vader (in een rolstoel) in een enorme bui terecht, met als gevolg dat haar vader wordt opgenomen in het ziekenhuis en dat Laura meemoet naar het politiebureau. Vanaf dat moment lees je met haar gedachten mee, die terug gaan in de tijd, of die compleet stuurloos alle kanten opschieten.
Rudolf beland met zijn auto in een greppel en wordt opgevangen in een huis vol mensen die in een soorte sekte leven. Ook hij begint na te denken over zijn lezen, en die hersenspinsel schieten ook alle kanten uit.
Het is af en toe tenenkrommend om te lezen wat ze doen (of juist nalaten). De gedachten zijn niet altijd goed te volgen en ik had nogal eens de neiging om toch maar te stoppen met lezen. Het enige moment dat ik dacht, nu wordt het interessant, was op de laatste 2 pagina's... | 0neg
|
Ik vond het boek erg tegenvallen. Niets voor mij, maar smaken verschillen. | 0neg
|
Het is onvoorstelbaar dat dezelfde auteur van De zwerm verantwoordelijk is voor dit boek. Zo goed als De zwerm is, zo slecht is De dood en de duivel.
Anders dan de Crimezone-recensie van 15 december doet vermoeden, is dit boek niet geschreven na De zwerm. De zwerm is het zesde boek van Schätzing, maar is wel als eerste vertaald in het Nederlands. Waarschijnlijk wegens het succes reden voor de uitgever om dan ook zijn debuutroman uit 1995, De dood en de duivel, maar in vertaling uit te brengen.
Het infantiele taalgebruik doet dit boek de das om. In veel korte, eenvoudige zinnen wordt het kinderlijke denken en handelen van de bordpapieren personages uitgelegd. Dit sluit mooi aan bij het simpele plot, dat ook al in schril contrast staat tot het complexe verhaal van De zwerm.
Als je graag door een auteur wordt aangesproken alsof je twaalf jaar oud bent, dan zul je dit boek geweldig vinden. De lezer die meer kritisch is, kan ik het alleen maar afraden.
Het enige positieve wat ik van dit boek kan zeggen, is dat de auteur gegroeid is in zijn schrijfkunst, getuige De zwerm. Maar dat is geen reden om al zijn vorige boeken alsnog te gaan vertalen. | 0neg
|
Wat kan je zeggen over dit boek? Eigenlijk wil ik daar niet te veel over zeggen. Het is natuurlijk heel leuk bedacht om iets met de dagboeken van de voormalige kokkin van Drakensteyn te doen… Maar waarom in hemelsnaam er een roman en veel fictie aan toe te voegen? Totale nonsens geschreven over voornamelijk Prins Claus en Prinses Beatrix. Ja ja verschuilen onder het mom van het is maar fictie. Het getuigd van weinig respect voor wijlen Prins Claus, die in dit boek totaal wordt afgeschilderd als een tiran en een onmogelijke man.. en zo Beatrix met zich meetrekkend.
Als je zo nodig een roman wilt schrijven verzin dan wat anders. Van de dagboeken en brieven van Mandemakers had met een beetje inzet en energie vast wel iets anders gemaakt kunnen worden. Want als het echt klopt dat men zich gebaseerd heeft op de dagboeken van Mandemakers, dan had daar door goed research en eventueel jaren speurwerk en onderzoek een mooier en eerlijker verhaal in gezeten. Maar nu is het van ” oh we kunnen het handschrift niet lezen, laten we dan maar een onzin verhaal schrijven en de namen van Claus en Beatrix misbruiken” . Het lijkt soms net of je bij de kapper zitten en roddelbladen leest.
In de verantwoording van het boek wordt wel uitgelegd waarom dit boek op deze manier tot stand gekomen is, maar dan nog..
Over dit boek kunnen we niet positief zijn, zeker geen aanrader, geen tijd en geld aanbesteden is het advies. | 0neg
|
Het zou voor Roslund & Hellström geen enkel probleem moeten zijn om een goed boek van 728 paginas te schrijven. Dit gezien de waarderingen van hun vorige boeken. Je zou zelfs kunnen stellen dat het voor hun niet mogelijk zou zijn een slecht boek te schrijven. Maar
. hoe anders blijkt de werkelijkheid te zijn met hun laatste Twee soldaten.
Twee soldaten beschrijft de levens van Leon Jensen en Gabriel Milton. Beiden vrienden zijn al vanaf hun jonge jeugd zwaar crimineel, Leon zit een gevangenisstraf uit en Gabriel probeert zijn maatje te bevrijden. Als dat uiteindelijk lukt, kost de actie wel het leven van Mariana Hermansson, een gevangenbewaarster die als gijzelaar wordt meegenomen.
Als beiden jongens weer bij elkaar zijn en met hen nog een aantal andere, is dat de start van de Ghetto Soldiers, een gevaarlijke groep criminele jongeren die nergens voor terugdeinzen.
In Twee soldaten is van de samenwerking tussen beide auteurs die het geheel zouden moeten versterken, niet veel van terug te vinden. Het verhaal is origineel en steekt goed in elkaar en dat is zowat het enige positieve dat te melden is. De schrijfstijl is vinnig te noemen, zelfs soms agressief terwijl dat voor de verhaallijn niet nodig is. Onnodig worden veel woorden weggelaten en dat maakt de vertelling houterig en hakkerig. Wellicht hebben beide heren dit als compensatie voor de spanning bedoeld want die wordt node gemist. En dan is ruim 700 paginas wel erg lang voor een thriller die dat eigenlijk niet is. De eerste paar honderd paginas kunnen als rommelig worden bestempeld en het is echt het koppie erbij houden om de essentie van het verhaal te ontdekken en te volgen. Nee, Twee soldaten zal vele fans van R&H hebben teleurgesteld. Ik ben benieuwd hoeveel exemplaren van dit boek onuitgelezen terzijde liggen. Dat zou meer zeggen dan deze recensie.
Eindoordeel: 2 sterren
Spanning: 1 ster
Plot: 2 sterren
Leesplezier: 2 sterren
Schrijfstijl: 2 sterren
Originaliteit: 3 sterren
Psychologie: 1 ster | 0neg
|
Jammer, maar helaas. Zo lovend als ik was over Boek der doden, zo teleurgesteld ben ik in dit vervolg. Het boek lijkt veel te veel op zijn voorganger. Dus geen verrassend verhaal maar veel van hetzelfde. De speurtocht is wel aardig, maar gaat na een tijdje lezen vervelen. Ook het verleden verhaal laat veel te wensen over en hopt te gemakkelijk van de ene naar de andere bekende figuur uit het verleden. De personages zijn wel goed uitgewerkt. De plot steekt aardig in elkaar en de ontknoping mag er wezen. Ik had dan ook moeite om door dit boek heen te komen. Voor mij dan ook even geen Glenn Cooper meer of het volgende deel moet nog een verrassing in petto hebben. | 0neg
|
James Patterson is een schrijver die geen uitgebreide introductie behoeft. Zijn sporen in het thrillergenre heeft hij ruimschoots verdiend, met o.a. zijn wereldberoemde en populaire series over Alex Cross en de Women’s Murder Club. De laatste jaren schrijft de Amerikaanse bestsellerauteur standalones, als “tussendoortje” van zijn vaste reeksen en in samenwerking met een coauteur. Zo schreef hij Hitte samen met de Iers/Amerikaanse Michael Ledwidge. Blijkbaar beviel de samenwerking, want opnieuw kruisten de twee de degens tijdens het schrijven van Zoo, het boek bij de gelijknamige tv-serie (uitgezonden bij SBS).
Jackson Oz is een wetenschapper - doch zonder officieel papiertje - die geïnteresseerd is in het feit dat het gedrag van dieren wereldwijd aan het veranderen is. Ze worden brutaler, agressiever en nemen steeds meer een aanvallende houding aan tegenover mensen. Er zijn steeds meer gevallen bekend waarbij personen op gruwelijke wijze worden toegetakeld door een boosaardig dier. Oz onderzoekt deze gedragsverandering, maar zijn radicale theorieën doen veel collega’s de wenkbrauwen fronsen en zodoende wordt hij niet serieus genomen. Toch blijft Oz strijden en volgt hij nauwlettend de muterende houding van dieren. Wanneer hij voor zijn onderzoek een trip maakt naar Afrika, om daar leeuwen te bestuderen, gaat het mis en gebeurt er iets vreselijks wat zijn theorie definitief bevestigt. Overtuigd dat de mensheid in gevaar is, doet Oz verwoede pogingen om men van zijn bevindingen te overtuigen. Daarbij krijgt hij hulp van bioloog Chloe, die zelf de gewelddadigheid van de dieren heeft ondervonden. Is het gevaar daadwerkelijk zo groot als Oz doet voorkomen?
Het angstaanjagende gegeven dat de kloof tussen mens en dier steeds groter wordt, dat de band die wij met dieren hebben, zelf aan het verpesten zijn, doordat wij ze blootstellen en meesleuren in de moderne problemen op de wereld, is een belangwekkende kwestie. Het is goed Patterson dit aan de kaak stelt - weliswaar in de vorm van spannende fictie, maar toch. Hij geeft de lezers een onderwerp om over na te denken. Milieuvervuiling, stralingen van mobiele apparaten en onze laconieke houding zijn niet alleen slecht voor de mens, maar treffen ook de onschuldige dieren. In Zoo slaan ze terug. Nu zal het niet zo escaleren als in dit boek, maar toch kunnen we onszelf weleens achter de oren krabben hoe egoïstisch de mens is en wat de gevolgen daarvan kunnen zijn.
Een interessant gekozen thema dus. Maar veel meer goeds valt er over Zoo niet te zeggen. Hoewel er genoeg stof tot nadenken aanwezig is, weet Patterson niet te overtuigen. De korte hoofdstukken en staccato schrijfstijl van Patterson zouden voor een leesversnelling moeten zorgen, maar het tegenovergestelde is waar. Actie ontbreekt en Patterson blijft doorsukkelen door constant maar situaties te herhalen waarbij dieren nietsvermoedende en verbaasde mensen op gruwelijke wijze aanvallen en toetakelen. En in het onderzoek naar de oorzaken van deze bizarre gedragsveranderingen zit tevens weinig vaart. Eerst gelooft niemand in Oz’s MDC-theorie (Mens-Dier Complot), totdat hij met gefilmde bewijzen komt. Je zou zeggen dat er naar aanleiding daarvan direct actie wordt ondernomen - op zijn minst toch door Oz zelf - maar middenin het verhaal wordt er opeens vijf jaar vooruit gesprongen, alsof de schrijvers het even niet meer wisten. Is er in die periode dan helemaal niks gebeurd? Een vreemde keuze van de ervaren auteur die Patterson is, want het doet echt af aan de geloofwaardigheid van het verhaal.
Die geloofwaardigheid is toch al niet bijster hoog. Jackson Oz is een wetenschapper die iedereen ervan probeert te overtuigen dat er een gruwelijke gedragsverandering gaande is bij zoogdieren, maar zelf doodleuk een chimpansee als huisdier heeft. Het wordt nog gekker als hij de verzorging van Atilla – zoals de huisaap heet – zonder argwaan aan zijn ex-vriendin overlaat, terwijl hij op reis gaat om bewijs te verzamelen voor MDC. Omdat de actie zolang uitblijft, is de verwachting voor het slot hoog. Zal het losbarsten? Maar ook hierin stelt Patterson de lezer teleur met een verwarrend en onbevredigend einde, waarin we eigenlijk nog steeds de werkelijke afloop niet kennen.
Zoo is een te vlug geschreven verhaal met een huiveringwekkend gegeven als onderwerp. Dat laatste maakt het nog enigszins behapbaar en de moeite om te lezen, maar de luchtige manier waarop het geheel is ingevuld, is niet des Pattersons. Kleurloos en teleurstellend. Snel terug naar Alex Cross. | 0neg
|
Met The Fates Divide gaat het lotsverhaal van Cyra en Akos verder. Weet Veronica Roth met dit tweede (en laatste) deel meer indruk te maken dan met het standaard YA-verhaal van het eerste boek in dit tweeluik, Carve the Mark? In The Fates Divide zijn Cyra en Akos gevlucht naar de gevaarlijke planeet waar de Shotetbannelingen zich verschuilen. Daar krijgen ze van het lokale orakel iets te horen dat hun hele leven overhoopgooit. Ondertussen is Lazmet, de vader van Cyra, opgestaan uit de ‘dood’ en zijn terugkeer zorgt voor een grote oorlog tussen de Shotet en Thuvhe.
Het boek begint met een moord en daarna schakelt het verhaal een versnelling terug. Hoofdpersonages Cyra en Akos hergroeperen zich en wachten af. Ze hebben een duwtje nodig van buitenaf om weer op gang te komen. Hierdoor gebeurt er eigenlijk vrij weinig aan het begin van het boek. In de climax van het verhaal realiseert Cyra zich ineens iets over haar donkere en pijnlijke krachten. Deze plotse openbaring komt een beetje uit het niets en lijkt een te makkelijke oplossing voor het probleem. Maar eigenlijk is dit niet het grootste mankement van het boek.
Waar het eerste boek in deze reeks onopvallend was door een gebrek aan originaliteit, verrassing en sprankeling, is dit tweede boek dat helaas ook. Natuurlijk zijn er verschillende elementen in het verhaal van The Fates Divide die anders zijn dan andere verhalen. Nergens wordt echt een verhaal gekopieerd, maar hoeveel stoere heldinnen die de wereld moeten redden van een tiran terwijl ze verliefd wordt op een knappe jongen (die ook allerlei problemen heeft) hebben we nou eigenlijk nodig?
Dit concept blijkt natuurlijk wel te werken, daarom zijn er zo veel boeken met deze ingrediënten. En de herkenbaarheid maakt het natuurlijk ook leuk om een boek te lezen. Als een boek leuk is en je hebt het uitgelezen, dan kan het dat je daar meer van wilt lezen. Niet voor niets zijn er zo veel vergelijkbare boeken verschenen nadat iedereen The Hunger Games-serie van Suzanne Collins had verslonden en Katniss vele harten van lezers stal (of was het Peeta/Gale?). Zo waren de Divergent-boeken van Veronica Roth bijvoorbeeld populair, die daar sterk door beïnvloed waren. Het is jammer dat Roth verder weinig originele ideeën lijkt te hebben. Ze zijn in ieder geval niet te bespeuren in de ‘Carve the Mark’-reeks’.
Het boek zou kunnen opvallen door de mooie schrijfstijl, maar dat is ook niet het geval. De tekst staat meer in het teken van het verhaal, wat natuurlijk prima is als het verhaal je van je sokken zou blazen. Maar als het verhaal middelmatig is, dan helpt deze schrijfstijl er niet aan mee om het boek naar een hoger niveau te tillen.
The Fates Divide is geen slecht boek. Liefhebbers van het eerste boek zullen ook kunnen genieten van dit tweede verhaal, want het levert een beetje van hetzelfde. Het zit prima in elkaar, het leest redelijk vlot, er zit genoeg spanning in. De gebeurtenissen en keuzes van personages zijn redelijk logisch. Toch weet het boek geen indruk achter te laten. Wat maakt dit boek nou zo anders dan andere (fantasy-)boeken in YA? Naast de setting niet veel. | 0neg
|
Reeds de twintigste Wexford staat op de voorkaft, maar hier mag de reeks in schoonheid eindigen. Buiten een toch weer verrassend slot heeft deze Wex weinig voor spannends te bieden en kabbelt rustig verder. De Wexford-formule heeft duidelijk zijn mooiste tijd gehad en de grote speurder mag op rust. | 0neg
|
Ik begon met hoge verwachtingen aan dit boek. De naam van de auteur
was ik regelmatig tegen gekomen. Ik heb het boek voor driekwart
uitgelezen. Toen had ik er geen zin meer in. Het begin vond ik
sterk, goede schrijfstijl ook. Maar naarmate het paranormale meer
en meer zijn intrede deed, ben ik afgehaakt. Een schrijver als
Stephen King kan ik wel waarderen, dus het ligt niet aan het genre.
Wat mij betreft slaat Mitchell te ver door. | 0neg
|
Zeer bekrompen en voor de hand liggend verhaal. Maak een cirkel met een passer en duw daar een klein verhaal in over liefde, wraak en doorzichtige psychologische spelletjes. | 0neg
|
Dichtgeklapt en Weg ermee!! Traag. Doelloos. Geen wendingen. Geen schoonheid. Een echt Nietsboek. Echt waardeloos een boek lezen wat het maar niet wordt. Jammer, want ik vind dat Lampo wel degelijk mooie boeken kan schrijven! De komst van Joachim Stiller is voor mij nog steeds een mooie klassieker, dat magisch realistische dat kan hij! | 0neg
|
Ik heb lang uitgekeken naar dit nieuwe boek van Liza Marklund. Het leest als de vorige boeken als een trein. Maar... ten eerste kun je het bijna niet lezen zonder het vorige boek te hebben gelezen. Er wordt zo ongelofelijk veel teruggegrepen dat je volgens mij een aantal zaken mist als je het vorige boek niet hebt gelezen. En dan het verhaal. Het speelt voor het grootste deel in Spanje. En daar worden zoveel namen, plaatsen, mensen bijgehaald, dat het allemaal op mij wat warrig en ongeloofwaardig overkomt. Ik wil hier niets verklappen, Marklund schrijft ondanks alles wel een redelijk spannende thriller, maar de plot is gekunsteld. Het is misschien hard om te zeggen, maar ook schrijvers moeten weten wanneer het genoeg is. | 0neg
|
Wat een buitengewoon zwak boek! Ik ben het volkomen eens met bovenstaande recensie en ik begrijp niet waarom Vrij Nederland maar liefst vier sterren overheeft voor deze "thriller".
Van de tempowisselingen deugt niets, de zogenaamd vermiste assistent duikt op de gekste momenten wel degelijk op, en de onderlinge relaties zijn inderdaad vreemd en vergezocht te noemen. Zonde van de tijd. | 0neg
|
De elfjarige Leo Nilsson woont met zijn vader Kaj in Visby. Zijn moeder is bij een brand om het leven gekomen en zijn vader heeft nauwelijks tijd om voor hem te zorgen. Op school wordt hij gepest door een groep kinderen onder wie Hillevi, het dochtertje van Simon Fredman, een belangrijk politicus en zijn vrouw Safina. Ole, de opa van Leo, verdenkt de politicus van corruptie en daar moet hard tegen worden opgetreden. Leo vat die woorden letterlijk op en sticht brand in de woning van de Fredmans, althans dat denkt hij maar hij vergist en een andere woning brandt af. Een paar dagen later is het wel raak en gaat Fredmans woning alsnog in vlammen op waarbij zijn vrouw Safina om het leven komt. Inspecteur Maria Wern onderzoekt met haar collega’s de branden en zij ontdekken zaken die wijzen in de richting van Leo Nilsson.
Anna Jansson (1958) is een Zweedse schrijfster van kinderboeken en thrillers. De thrillers spelen zich af op Gotland en inspecteur Maria Wern is de hoofdrolspeelster. De eerste verscheen in 2000 onder de titel Stum sitter guden. Dansen op gloeiende kolen ( Dans på glödande kol) is het veertiende en meest recente boek in de serie. De verkoopcijfers van de boeken van Anna Jansson zijn hoog . Hoge verkoopcijfers zijn echter niet synoniem voor kwaliteit. Dit is zeker van toepassing op Dansen op gloeiende kolen. Het verhaal is origineel, de schrijfstijl is goed en het boek leest gemakkelijk. De uitwerking daarentegen laat te wensen over. De opbouw van het plot kent weinig diepgang en ook karakters blijven oppervlakkig. De enige persoon in het verhaal die enige emotie oproept is de elfjarige Leo. Van Maria Wern kun je je een redelijk goede voorstelling maken maar die is meer gebaseerd op de Maria Wern van de televisieserie dan op de beschrijvingen van Anna Jansson en het is maar de vraag of zij dit beeld voor ogen had toen ze met het bedenken van de hoofdpersoon begon. Het verhaal kabbelt rustig voort, is gemoedelijk van aard en soms zelfs een beetje kneuterig.Spanning, toch niet onbelangrijk voor een thriller, ontbreekt en een aantal gebeurtenissen zijn voorspelbaar.
Dansen op gloeiende kolen is een middelmatige thriller die niet lang in de herinnering zal blijven hangen. | 0neg
|
Van der Meer laat je als lezer ervaren dat kleine gebeurtenissen grote gevolgen kunnen hebben. Het verhaal vindt plaats op de dag voor de eerste herdenking van de aanslagen in New York.
Op de kaft staat een vogel afgebeeld. In vogelvlucht volg je een aantal verschillende personages. Deze personages 'besmetten' elkaar met hun negatieve humeur, als een soort virus.
'Stel dat alles met alles in verband staat. Dat alle 'kleine en grote wreedheden' in een mensenleven tegelijk gevolg en oorzaak zijn. Dat niets, kortom, zomaar gebeurt.'. De verteller is een engel. Zij ziet alles, maar kan niet ingrijpen.
Niet alle personages krijgen evenveel reliëf, maar Vonne van der Meers gave om iemand in een paar streken neer te zetten verdient bewondering. Haar stijl is behendig, onnadrukkelijk, dienstbaar aan wat ze kwijt wil.
Doordat het boek de opzet heeft van een estafette, lijkt het alsof de oorzaak van het gedrag van mensen vooral ligt buiten hen. Iemand doet vervelend omdat een ander persoon vervelend tegen hem gedaan heeft.
Voor de compositie van het boek had Van der Meer dat natuurlijk ook nodig.
Aan het einde moest er blijkbaar iets positiefs komen. Van der Meer vindt dat het kwaad niet het laatste woord mag hebben en dat is een mooi ideaal, maar de vraag is hoe realistisch dat is. | 0neg
|
Ik vrees dat mijn reactie minder enthousiast is dan de reacties die ik tot nu toe hier gelezen heb.
Ik had Liefdesduivel wel razendsnel uit. Het geheel is heel vlot en goed leesbaar. Het lijkt me een boek dat vooral graag gelezen zal worden door een wat jonger publiek. Op zich geen probleem. Ik lees tenslotte ook regelmatig een jeugdboek, maar ik vind het inhoudelijk wat vlak, soms geforceerd en niet altijd even geloofwaardig. Bepaalde personages en gebeurtenissen worden niet goed uitgewerkt, waardoor het één en ander niet altijd even duidelijk is. Vooral het einde gaat het eigenlijk allemaal een beetje te snel. | 0neg
|
Antonella, afgekort Nell, is een hardwerkende en serieuze student. Ze zet alles op alles om haar studie eerder af te ronden en een onderzoeksplaats te bemachtigen om zo werkervaring in haar toekomstige vakgebied op te kunnen doen. Ze is een streber, ambitieus en laat niets aan het toeval over. Haar toekomst heeft ze dan ook al haarfijn uitgestippeld. Als haar huisgenootje haar erop wijst dat ze misschien ook eens kennis moet maken met de andere kant van het studentenleven, besluit ze een bucketlist op te stellen en zich te gedragen als een échte student: dronken worden, vrienden maken en ook op seksueel gebied nieuwe ontdekkingen doen.
Spelregels is het derde deel uit de serie van Cora Carmack waarin Rusk University centraal staat. Hoewel dit deel prima te lezen is als je de eerste twee delen niet kent, is het aan te raden om de boeken op volgorde te lezen. In Spelregels zien we de personages uit de eerdere delen terug, het is heerlijk om weer over ze te lezen, maar je komt hierdoor wel te weten hoe de voorgaande delen aflopen.
In Spelregels draait alles om Nell en Mateo. Doordat Carmack afwisselend schrijft vanuit Nell en de footballspeler van Rusk, komen we niet alleen steeds meer te weten over hun geschiedenis, maar zien we ook hoe de personages onderling naar elkaar kijken. Middels een potje frisbee waarbij Nell Mateo en de hele vriendengroep leert kennen, frist Carmack je geheugen op door alle personages de revue te laten passeren. Het probleem van weggezakte personages lijkt zo te zijn opgelost, maar doordat de mannen elkaar onderling ook vaak bij hun achternaam noemen, zorgt deze passage voor een brei aan namen. Ook de zinnen lopen niet soepel, waardoor de lezer meer tijd nodig heeft om zich te laten grijpen door het verhaal.
Dat zinnen niet lekker lopen is ook gedurende de rest van het verhaal met regelmaat van toepassing. Verwarring ontstaat doordat handelingen en gedachtes van personages niet stroken met datgene wat ze zeggen of doen. De lezer wordt getrakteerd op gemixte signalen en dat zorgt ervoor dat personen minder tot de verbeelding spreken. Nell is enerzijds onzeker, een typische studiebol en een tikkeltje bleu, maar zonder enige twijfel gooit ze bezwaren overboord om doelen op haar bucketlist af te kunnen vinken. Of dit nou ten koste gaat van haar studie of niet. Als maagd met weinig ervaring had de wildere Mateo haar nog veel kunnen leren. Dat deze jonge vrouw op weg is naar volwassenheid moge duidelijk zijn, maar Carmack had dit element sterker aan kunnen zetten door meer aandacht te besteden aan Nells ontdekkingstocht op seksueel gebied. Hoewel ‘steamy’ ervaringen onderdeel zijn van de bucketlist van Nell, komt dit maar weinig aanbod. Een gemiste kans die voor een betere aansluiting bij de doelgroep had kunnen zorgen.
De drukke cover en de onverklaarbare titel - noch voor de relatie tussen Mateo en Nell, noch voor de bucketlist is er sprake van spelregels - geven een goed beeld van het boek. Spelregels is minder intiem dan haar voorgangers Op het spel en Spelbreker en vormt een buitenbeentje in de serie. Hoewel het lief is dat Mateo Nell wil helpen met haar bucketlist en ze samen een fijne tijd hebben, spatten de vonken er niet vanaf. De chemie is minder aanwezig en de weinig creatieve plot maakt Spelregels tot het minste deel uit de serie. | 0neg
|
Privé Detective Varg Veum woont en werkt in Bergen, Noorwegen, en wordt door een vrouw gevraagd op zoek te gaan naar haar verdwenen zoon Arne Samuelsen.
Hij werkt op een boorplatform maar ze hoort niets meer van hem, terwijl ze dat wel van hem gewend is.
Varg Veum neemt de opdracht aan en vertrekt naar Stavanger, waar hij terecht komt in een wereld van prostituees, illegale gokhallen en de onderwereld.
Als hij in het appartement van Arne Samuelsen onderzoek doet, ontdekt hij een onthoofd vrouwenlichaam in de koelkast. Hij moet op zoek naar de identiteit van deze vrouw. En waar is Arne Samuelsen gebleven? Alles blijft heel lang onduidelijk. Zelfs Veum komt zelf in gevaar, want er is duidelijk iemand die vindt dat hij te dicht bij de waarheid komt. Hij krijgt hulp van prostituee Elsa, maar is zij wel te vertrouwen, wanneer ze niet komt opdagen op een afspraak?
Ik kende Varg Veum alleen van de gelijknamige tv-serie, waarin Trond Espen Seim de rol van Varg Veum speelt.
Dat is een goeie, harde serie waarin Veum in de meest gevaarlijke situaties terechtkomt.
Ik was dan ook blij dat ik de kans kreeg om dit boek te lezen, maar het werd een behoorlijke tegenvaller.
Het boek is schijnbaar afgestoft, want het is geschreven in 1981… Ronald Reagan had net de presidentsverkiezingen in Amerika gewonnen van Jimmy Carter…
Het boek is erg gedateerd met munttelefoons en oude typmachines. Maar op zich is dat nog niet zo erg.
Het verhaal is af en toe erg langdradig, met personages die eindeloos worden uitgewerkt. Er gebeurt weinig en pas op het einde wordt het een beetje spannend.
Het is rommelig geschreven en kon mij niet echt boeien.
Het plot is wel goed bedacht maar wordt dan jammer genoeg weer afgeraffeld.
De schrijver probeert er af en toe een komische noot aan toe te voegen, maar dat is eerder vervelend dan grappig.
Ik geef het boek slechts 2 sterren.
Ik mocht dit boek lezen voor de Thrillzone Leesclub. | 0neg
|
Na het lezen van de Hunter boeken vind ik dit toch wel een forse tegenvaller. Er wordt wat rondgeneuzeld op een afgelegen boerderij waarbij het lang duurt (pas op het eind) voordat er iets van spanning in het verhaal komt. Jacob is van mij vond ik al een lichte teleurstelling, maar is toch beter dan dit boek. Misschien omdat het in de ik-vorm geschreven is?
Ik hoop dat er snel weer een boek met Hunter verschijnt, daar kan ik me erg op verheugen. | 0neg
|
Twee keer sterven is een thriller van de Vlaamse schrijver Dirk Van den Eede met een opvallend omslag. De achterflaptekst bestaat uit zinnen uit het boek. Op de zijflappen vind je meer fragmenten en de visie van de auteur op een spannend verhaal. Geen nieuwsgierig makende beschrijving van de inhoud, wervende zinsneden van de uitgeverij of meer informatie over de schrijver.
Hoofdpersoon van Twee keer sterven is boekhandelaar Marcel D`Hooghe. Een sneue sukkelaar met een ironisch bedoelde achternaam, want hij is opvallend klein van stuk. Zijn boekhandel Holmes & Co is gespecialiseerd in zijn favoriete genre: misdaadliteratuur. Al zo'n dertig jaar is hij hopeloos verliefd op Eva Minne, voor hem de eerste en enige vrouw. Hij is bereid alles voor haar te doen en steunt haar bij alle moeilijke zaken in haar leven. Marcel heeft het nog niet aangedurfd Eva zijn liefde te verklaren, onbewust bang voor het antwoord.
Op een dag roept Eva zijn hulp in bij het regelen van een lastig zaakje. Als jonge vrouw is Eva verkracht door Brandt, haar leraar economie op de middelbare school. Eva is nooit over dit trauma heen gekomen. Nadat ze hem letterlijk tegen het lijf liep en hier boze opzet in vermoedde, vraagt ze Marcel dit probleem op te lossen. Marcel, het trouwe schoothondje, voldoet onmiddellijk aan haar verzoek. Via zijn vaste hoer regelt hij een pistool en bedreigt Brandt hiermee in diens huis. Het loopt uit de hand, want Brandt vindt de dood. Het veroorzaakt bij Marcel zowel schuldgevoel over zijn daad, angst voor ontdekking als gevoel van triomf. Eindelijk voelt hij zich een echte man. De dood van Brandt brengt echter niet de gewenste toenadering tot Eva. Zij is betrokken bij een machtsspel tussen haar broers en hun werknemers en zakenpartners. Haar oudste broer is dominant en agressief met als gevolg veel conflicten, onderling en zakelijk.
De politie raakt in het onderzoek naar de dood van Brandt verstrikt in het familie- en bedrijfsgedoe. Evenals de lezer.
Twee keer sterven is een warrige thriller. De vele perspectiefwisselingen, soms zelfs binnen een alinea, zorgen meer voor verwarring dan voor spanning. De betekenis van de titel wordt niet duidelijk uit het verhaal. Het verhaal wordt niet mooi afgerond, op het eind blijven storende losse eindjes hangen.
Van den Eede schrijft op de achterflap dat hij het belangrijk vindt dat verhaal en personages geloofwaardig zijn. Een nobel streven waar hij duidelijk niet in is geslaagd, want het toeval speelt een te grote rol in het verhaal. Eva die opeens tegen Brandt aanbotst na hem jaren niet te hebben gezien. Terwijl verderop in het verhaal blijkt dat Brandt op het punt stond zakenpartner te worden van haar broers.
Het politieonderzoek komt erg amateuristisch over. Je zou ook verwachten dat Marcel, die zo veel boeken uit zijn eigen boekhandel heeft gelezen, zijn sporen beter zou wissen. Het maakt een ongeloofwaardige indruk. De verhoren zijn niet veel beter, zowel Steppe als Cox zijn op hun best welwillende, maar ongelooflijk stuntelige rechercheurs.
Het boek bevat ook een vreemde fout. In het begin wordt verteld dat Eva 48 is, Victor haar oudste broer 42 en Ben de jongste 29. Marcel is 46. Veel verder wordt de angst die Marcel voor Victor voelt verklaard door het feit dat Victor op school enkele klassen hoger zat.
Het meest storende aan het verhaal is de schrijfstijl van de schrijver. Alles en iedereen wordt uitgebreid beschreven. Niets wordt aan de verbeelding van de lezer overgelaten. Het is niet alleen funest voor de spanning, maar het maakt ook een helse opgave om dit boek uit te lezen. | 0neg
|
Dit is het eerste en waarschijnlijk ook laatste boek dat ik van deze schrijfster zal gaan lezen. Het verhaal op zich zou nog wel interessant kunnen zijn, maar de uitwerking is zo ergerlijk ongeloofwaardig en zit zo vol met clichés, dat het boek meer lijkt op een veredelde boeketreeksroman. De vlotte schrijfstijl maakt het lezen van dit boek nog enigszins draaglijk.
Na het eerste, nog redelijk sterke hoofdstuk, beschrijft Hannah een vooroorlogs Frankrijk dat ze zo uit een reisgids lijkt te hebben gehaald. Schitterend idyllische plaatjes, die te mooi zijn om waar te zijn, inclusief Boeketreeksachtige beschrijving van de mannelijke hoofdpersonen. Dan breekt al snel de oorlog uit. Vanaf dag één is er sprake van een soort hongerwintersfeer. Alle schoenen, jassen en andere kledingstukken verslijten op onverklaarbare wijze in een half jaar tijd tot op de draad. Ook is er vanaf dag één amper meer eten te krijgen, wat je meteen doet afvragen hoe dat dan de overige bijna vijf jaar oorlog moet. Zwaar overdreven. Daarnaast is er geen geld meer voor elektriciteit, waardoor de hoofdpersonen het moeten doen met olielampjes. Waarom ze dan wel olie kunnen betalen, blijft onduidelijk.
Wanneer één van de zussen zich aansluit bij het verzet wordt het nog ongeloofwaardiger. De 19-jarige, verwende, naïeve Isabelle ontpopt zich op miraculeuze wijze van de ene op de andere dag tot een ware verzetsheldin. Ze neemt daarbij zo’n domme risico’s dat ook daarbij al snel ergernissen de kop opsteken. Het lijkt er regelmatig op dat Hannah drie afleveringen van de comedy ‘Allo ‘allo heeft gekeken en toen is gaan schrijven. Verzetsheldin Isabelle draagt zelfs de kenmerkende baret. De piloten die gered worden krijgen op hun tocht door de Pyreneeën een goed gevulde rugzak mee; brood, wijn en kaas (du pain, du vin, du...). Dit ondanks hongerwinterachtige taferelen vanaf het begin van de oorlog. Vreemd.
En zo zijn er nog veel meer ongeloofwaardigheden, die het verhaal verpesten. Jammer.
Overigens klopt ook het verhaal op de achterflap niet, maar dat kun je misschien de schrijfster niet aanrekenen. Er staat dat de zussen altijd een goede band hebben gehad en dat de oorlog hun relatie op de proef stelt. De band is echter nooit geweldig geweest. Het leeftijdsverschil is te groot om boezemvriendinnen te hebben kunnen zijn als kind (ongeveer 10 jaar verschil) en Isabelle en Vianne leven gescheiden vanaf ongeveer de kleuterleeftijd van Isabelle, waarbij Vianne haar zus ‘in de steek laat’, omdat ze de dood van haar moeder en de verlating door hun vader op haar manier verwerkt, door zich terug te trekken.
Al met al geen aanrader, behalve als je je niets aantrekt van alle clichés en ongeloofwaardigheden. | 0neg
|
Met veel goede moed begon ik aan het boek van James Riordan. Een verhaal over WO 1, een verhaal over Kerst; het leek me mooi. Wat jammer dat dit boek dan toch een beetje tegenvalt. Het verhaal is niet diepgaand en vernieuwend. Het vernieuwende element in het boek, de samenwerking tussen de Engelsen en de Duitsers, beslaat helaas maar een klein deel.
Het verhaal begint in het heden. De Engelse opa gaat met zijn kleinzoon naar de graven van de Eerste Wereldoorlog. Hij wil het graf van zijn vriend laten zien. Daar ontmoet hij een oude Duitse soldaat. De soldaat met wie hij vroeger, tijdens Kerst, gevoetbald heeft. Dat is het moment waarop het verhaal teruggaat naar het verleden en je, als lezer, meemaakt wat er gebeurde in de Eerste Wereldoorlog.
Het verhaal bevat, mijns inziens, niet heel veel spanning. Jammer, want dat de meeste oorlogsboeken zijn spannend. Dit verhaal bevat wel wat spanning, maar niet heel veel. Je hebt vooral met psychologische spanning te maken. Jammer, want voor de doelgroep is dit minder leuk.
Het verhaal wordt steeds onderbroken door citaten uit andere liedjes, verhalen en fragmenten. Deze citaten zijn goed gekozen, maar ik denk dat de waarde er van niet altijd herkend wordt door de jeugd.
Het verhaal eindigt weer in het heden, met de kleinkinderen van de hoofdpersonen. Dat maakt het verhaal gelukkig rond. Het boek eindigt, volgens mij, prachtig. De boodschap is duidelijk: geen oorlog meer. Ik vraag me alleen af: is dit geen utopie? | 0neg
|
Door het lezen van de volgende tekst op de achterkant van het boek zijn mijn verwachtingen hooggespannen: 'Een charmante en verrassende 'roadnovel' voor iedereen die heeft genoten van 'De 100 jarige man die...'' Aangezien ik groot fan ben van het genoemde boek van Jonas Jonasson hoop ik tijdens het lezen van 'Albert moet naar huis' een net zo plezierige leeservaring te krijgen.
Niets is minder waar, helaas, dit terwijl alle ingrediënten aanwezig lijken te zijn voor een geslaagde, hilarische roman: Elsie en Homer zijn geliefden, Elsie bezit een alligator die ze gekregen heeft van een ex-vriendje. Haar nieuwe liefde Homer wil hier niets van weten en wil de alligator terug naar 'huis' brengen. Met de auto crossen Elsie en Homer (en een haan, wat die er verder mee te maken heeft blijft ook onduidelijk) de halve VS door, waarbij ze allerlei avonturen beleven.
De humor, waardoor ik in 'De 100-jarige man die...' zo dubbel lag, ontbreekt echter in 'Albert moet naar huis'. Dingen worden op zo'n manier beschreven dat ik helemaal niet moet lachen en het allerminst hilarisch vind, maar eerder geïrriteerd raak. Daarnaast vind ik de avonturen die het drietal beleeft een slechte kopie van de avonturen die de hoofdpersonen van de boeken van Jonas Jonasson beleven. Niet origineel, maar te nep en ongeloofwaardig.
Diepgang mist het boek ook: hoewel de schrijver heeft geprobeerd om achter het 'oppervlakkige' verhaal diepere thema's aan de kaak te stellen, zoals het de revue laten passeren van een deel van de Amerikaanse geschiedenis ten tijde van de Grote Depressie (jaren '30 van de 20e eeuw), worden deze thema's nauwelijks uitgewerkt en blijven teveel op de achtergrond. Hierdoor lijkt het alsof de schrijver op het laatste moment nog geprobeerd heeft er een serieuze noot aan toe te voegen, zonder dit goed uit te werken. Andere (in mijn ogen onbelangrijke) dingen worden juist veel te langdradig beschreven, zoals het verhaal over Homer die lid is geworden van een honkbalclub. Volkomen oninteressant, als niet-honkbal-expert. Hierdoor mist het verhaal 'vaart' en worden hele stukken saai en nietszeggend.
Ten slotte werken het lettertype en de schrijfstijl ook niet echt een prettige leeservaring in de hand: de letters zijn eigenlijk net te klein en de bladspiegel is niet optimaal. De zinnen zijn soms te lang en lezen niet lekker weg.
Wat ik de schrijver moet nageven is het behandelen van het thema en de symboliek van 'kismet', het lot, en de diepere betekenis van de reis die Homer en Elsie maken en die volgens mij (als ik het goed heb begrepen) moet worden gezien als een verwijzing naar de reis van het huwelijk: het elkaar en het huwelijk leren kennen en ontdekken. Jammer dat het geheel echter resulteert in een negatieve leeservaring en het boek zich absoluut niet kan meten met de boeken van Jonas Jonasson. | 0neg
|
Vol verwachting begon ik aan het Rosie-effect. Het Rosie-project had mij zeer vermaakt, wat een origineel, humoristisch en toch ontroerend boek! Maar zoals dat vaker het geval is met een tweede deel.... ik vond het een stuk minder dan het eerste deel. Het werd allemaal wat voorspelbaar en bepaalde zaken begonnen mij persoonlijk zelfs een beetje te irriteren, zoals: het telkens noemen van lengte/BMI en het gebruik van het woordje 'correct'. Achteraf gezien was, wat mij betreft, het Rosie-project een mooi afgerond boek, wat geen vervolg nodig had gehad. | 0neg
|
Het boek illustreert heel goed hoe een jongen kan worden beïnvloed door een sterke, manipulatieve man. Dat is een heel goed pluspunt. Wel zijn veel stukken langdradig naar mijn mening en ik stoorde me aan de enorme naïviteit van het hoofdpersonage. Ik kon me niet identificeren met hem. | 0neg
|
Vlam is een Young Adult. Ja, je leest het goed, ik heb me weer gewaagd aan een YA. Eerst deed de korte inhoud me weinig, maar na een kijkje te nemen in een inleesexemplaar was ik verkocht. Ik wou dit boek heel graag lezen, dus waagde ik een kans en ik won het boek voor de Hebban YA Leesclub.
Helemaal in het begin van het boek staat een soort van visumaanvraag afgebeeld. Je komt niet zomaar binnen in Chimeria. Ze moeten alles van je weten. Een leuke toevoeging aan het boek.
Dan start je aan een lange rit van 494 pagina's. Ik zeg lang, aangezien dit het is hoe ik het aanvoelde. Op de cover staan er allerlei positieve quotes, zoals deze van Edward van de Vendel:
"Floortje Zwigtman slaat je op de eerste bladzijde in de boeien, ze ontvoert je naar een fascinerende wereld en als ze je bij de laatste zinnen los komt maken, roep je: "Nee, ik wil blijven!" Kortom, she did it again."
Laten we zeggen dat Edward een andere ervaring heeft gehad dan ik. Ik had eerder het tegenovergestelde: "Fijn, ik mag terug naar huis."
Het verhaal gaat trouwens over de Trons en de Duses. Dux Tron is de leider van het eiland Chimeria. Een echte dictator en dat laat hij ook voelen. Zijn jongste dochter Roxane is net 18 geworden en gaat naar de universiteit. Daar ontmoet ze Christian Duse. Hij speelt samen met zijn broer, twee zussen en een vriend in een bandje. Toevallig ontdekt Roxane dit en zij zorgt ervoor dat het bandje bekend wordt in Chimeria. Maar eens dictator, altijd dictator... Christian en zijn band raken verstrikt in een web vol leugens, eigenaardigheden, geweld...
Het verhaal wordt nogal ingewikkeld verteld. Eerst heb je de onderverdeling 1986 en 2012. Hiermee heb ik geen problemen, want zo creëerde Floortje Zwigtman ook spanning. Een aantal climaxen erin en je wilt als lezer verder blijven lezen. Tot hier vond ik het best oké. Maar dan zijn er de perspectiefverwisselingen. Alle personages zijn wel eens in een perspectief verschenen. Het ene hoofdstuk was Cookie (de bodyguard van Roxane), dan weer Roxane zelf, dan weer Una (zusje Christian), dan weer Angelica Tron (moeder van Roxane), ... Kortom, een allegaartje van perspectiefwisselingen. Het komt allemaal heel verward over en je moet er als lezer echt je aandacht bijhouden om het spoor niet kwijt te raken.
Is er dan niets positiefs te melden? Jawel, hoor. Ik wil Vlam ook niet helemaal afkraken. Soms waren er hoofdstukken bij die echt goed waren, die me weer deden verlangen naar de rest van het verhaal. Er waren hoofdstukken bij die me verrasten en waarvan ik dacht: "Waar haalt ze het?" Het einde, het laatste hoofdstuk, vond ik ook subliem geschreven. Het verraste me en ik ben zelfs benieuwd geworden naar het vervolg. Of ik dat ga lezen, weet ik niet.
Het verhaal op zich is ook wel goed verzonnen. Het is geen clichéverhaal, zoals er 13 in een dozijn van zijn. Je moet er enkel van houden. De flaptekst misleidt je ook wel een beetje, aangezien deze niet helemaal hetzelfde is als de inhoud. Misschien was dit wel de opzet van Floortje Zwigtman, aangezien Chimeria ook één grote misleiding is. Hoe mooier Chimeria wordt voorgesteld, hoe beter.
Vlam is een lange rit doorheen Chimeria in een web vol perspectief- en tijdswisselingen. Ik kan zeker en vast begrijpen dat vele lezers graag in Chimeria zouden blijven, maar ik ben blij met de retourvlucht naar huis... | 0neg
|
Een makkelijk leesbaar en voorspelbaar boek als je tussendoor een boek wil lezen waarbij je niet al teveel hoeft na te denken
De spanning ontbrak voor mij en het leek dan ook meer een roman. Dot uitgebreide beschrijvingen. Boek is vergelijkbaar met de boeken van Saskia Noort, al zijn die spannender naar mijn idee. | 0neg
|
Het was echt een slecht boek al de vorige Aspe's waren duizend maal beter ik hoop dat de volgende mij terug kunnen bekoren. | 0neg
|
Dit boek is een zware teleurstelling na de eerder geschreven, goede boeken van Saskia Noort. Het doet denken aan boeken uit de jaren zestig van de vorige eeuw met een dun would-be verhaal over drugs-feestjes. De eerste 100 pagina's gebeurt er vrijwel niets: de hoofdpersoon verlaat haar man en gaat met haar vriendin op vakantie naar Ibiza. In de overige 167 pagina's is zij op zoek naar haar vriendin die zij de eerste avond van haar verblijf op Ibiza tijdens een feestje is kwijt geraakt. Het einde is voorspelbaar. Blijkbaar was de inspiratie bij Saskia Noort - hopelijk tijdelijk - op. Kortom de 20 euro kan beter besteed worden aan een goed boek. | 0neg
|
Brown is duidelijk een erudiet man die o.a. Vaticaanstad goed kent en zich door stapels research geturfd heeft. Tot daar het positieve. Het mangelt dit boek aan een aantal elementen. Ik noem ze alfabetisch: een geloofwaardige plot, psychologisch afgeronde personage en spanning. Bovendien wordt alle research op een dermate schoolmeesterachtig toontje gepresenteerd dat je er kregelig van wordt. Alhoewel dit bloedserieus bedoeld is, laat het werk zich nog het beste als een pastiche lezen. | 0neg
|
Het boek viel erg tegen. Ik kon niet meevoelen met de hoofdpersoon, ze deed vreemde dingen en er waren dingen erg toevallig waren. Op het eind blijf ik ook zitten met een paar vragen. En dat er op het laatst twee waren die zich anders hadden voorgedaan vond ik wat teveel. | 0neg
|
Angst is, na Paniek, het tweede boek van deze auteur dat in het Nederlands vertaald werd. Hierin maken we kennis met Miles Kendrick, iemand die in behandeling is voor het Post Traumatisch Stress Syndroom. Op en dag vindt hij tussen zijn medicijnen een noodkreet van zijn psychiater, Allison Vance, die wat later de dood vindt als haar kantoor de lucht in gaat. Miles gelooft niet in een ongeluk en terwijl hij probeert de dood van Allison op te helderen, blijkt dat anderen het ook op zijn leven voorzien hebben en langzaamaan groeit het besef dat hij deel is gaan uitmaken van een grote samenzwering, waarvan de deelgenoten maar één ding betrachten: geheimhouding ten koste van alles. Wat begon als nieuwsgierigheid eindigt in een race tegen de tijd om in leven proberen te blijven.
Met zijn zeer vlot lezende schrijfstijl schetst Jef Abbott weer een verhaal dat met een enorme vaart voor de ogen van de lezer langs raast. Als het boek dan ook nog eens; van voor tot achter, boordevol actie zit, ligt de vergelijking met een rollercoaster, waarin de enige momenten rust alleen maar een noodzaak zijn om even later weer de zwaartekracht te kunnen trotseren en over de rails te denderen, voor de hand.
Maar net zoals bij een ritje op die achtbanen, wordt die snelheid zo overheersend dat al het andere vervaagt tot een schemerige achergrond. In het boek komt dit tot uiting in onrealistische, nauwelijks uitgediepte, personages en locaties (o.a. het Yosemite Park), die ondanks hun mogelijkheden amper beschreven worden, zodat ze amper de status van behangpapier overstijgen. Het hoeft dan ook geen betoog dat de geloofwaardigheidsgraad nauwelijks boven het vriespunt uitstijgt.
Ook de plot behoort niet tot de hoogtepunten van het genre en meermaals stelt de lezer zich de vraag of de auteur zelf nog wel weet waar hij naartoe wil werken.
Angst is het bewijs bij uitstek een er met alleen maar een mitrailleurvuur aan actiescènes geen goede thriller te maken valt. Want hierdoor komen alle andere criteria dermate onder vuur te liggen dat ze vrijwel niet meer waarneembaar zijn. In plaats van de gehoopte bevestiging van het kunnen, dat Jeff Abbott in Paniek tentoon spreidde, is dit werk op bijna alle fronten een teleurstelling gebleken. | 0neg
|
Met dank aan Hebban heb ik Het Brussel Syndroom kunnen lezen.
Het is de eerste thriller van Marc Buelens, die hij samen met zijn zwager (of op zijn Vlaams ‘schoonbroer’) Raf Vermeiren geschreven.
Het boek is overduidelijk actueel: Brexit, gebrek aan vertrouwen in de EU en politiek, fake news / alternative facts. Interessante thema’s voor een thriller.
Wat mij bijzonder aansprak: het toepassen van ‘related profiling’ en het spel Diplomacy.
Maar over het geheel genomen heeft het boek mij niet kunnen overtuigen: verhaallijnen / gebeurtenissen die niet logisch zijn dan wel niet kloppen, weinig spanning, onverklaarbaar opknippen in drie delen (voegt niets toe), flauw einde, en in het begin veel ‘brand name-dropping’.
Zeker niet vervelend om te lezen, maar ik geef het toch slechts twee sterren omdat ik het boek niet met een tevreden gevoel dicht heb kunnen doen. | 0neg
|
Na haar debuut All-inclusive in 2006 en haar tweede boek De vlucht in 2007 is Susanne Vermeer nu terug met, zoals op de cover staat, de zomerthriller van 2008, Zomertijd.
Een weinig spannende titel maar de achterflap maakt wel nieuwsgierig.
Koen en Isabel zijn druk werkende ouders. Koen is directeur van een bedrijf dat printers verkoopt en Isabel is rechter. Wanneer voor hun negenjarige dochtertje Bibi de zomervakantie aanbreekt en au-pair Anna teruggaat naar Zweden, komen ze in de problemen. Opa en oma zouden oppassen, maar opa krijgt een hartinfarct. Uiteindelijk besluiten Koen en Isabel om Bibi naar een luxe zomerkamp te brengen.
Bibi belt elke dag naar huis, maar als ze op een avond om 11 uur nog niet gebeld heeft, slaat de ongerustheid toe. Bibi blijkt te zijn verdwenen na een dropping. De politie en het resort zetten een grote zoekactie op maar Bibi wordt niet gevonden. Dan krijg Isabel een telefoontje: als ze haar dochter levend terug wil zien, moet ze een gevaarlijke crimineel vrijspreken
Zomertijd komt maar langzaam op gang. Het boek heeft een traag en ietwat saai begin.
Door de chicklit-achtige schrijfstijl met dialogen als:Als ik mijn bed zie, ben ik vertrokken, mompelde Isabel. Ik ook,loog Koen. Zijn lichaamstaal zei duidelijk iets anders. Dat kun je echt vergeten. Ze schrok van de overtuiging die in haar stem lag. Koen ook, doet het verhaal meer denken aan een doktersroman met af en toe spannende elementen.
Vermeer heeft een langdradige maar simpele schrijfstijl met veel uitwijdingen over zaken die niets met het verhaal te maken hebben. Toch lees je, vanwege de korte hoofdstukken en het geringe aantal bladzijden (245), vlot door het boek heen.
Een minpuntje is dat je er al snel achter komt wie Bibi gekidnapt heeft en dat neemt de spanning weg. Echt spannend is het verhaal eigenlijk geen moment en dat is zonde, want de plot op zich is goed bedacht.
Zomertijd is typisch een boek dat omwille van de verkoop de titel literaire thriller heeft gekregen. Het boek is een spannende chicklit, hoog gewaardeerd op chicklit.nl, maar voor echte thrillerfans geen topper. | 0neg
|
Ik ben begonnen met dit boek voor te lezen aan mijn dochter, maar daar ben ik na 30 blz. mee gestopt. Door de manier waarop het is geschreven is het namelijk geen plezierig boek om voor te lezen. Ik heb het uiteindelijk dan maar zelf uitgelezen.
Pesten is nog steeds een hot item op scholen maar ook in het dagelijks leven bij zowel kinderen en volwassenen, hoop ik toch echt dat de pesterijen zoals beschreven in dit boek niet meer voorkomen. Het moet toch echt niet meer kunnen dat dit gebeurt terwijl iedereen het weet en niemand iets doet.
De wijze waarop de pesterijen in dit boek ophouden zijn mij iets te ver gezocht en te abrupt. Helaas uit ervaring weet ik dat pesterijen bij kinderen niet zó makkelijk ophouden. | 0neg
|
blij dat het voorbij is.... | 0neg
|
Wat is er te verwachten van een boek met bijna 700 pagina’s en de illustere titel Een stad, een meisje en de duivel? Veel toch denk je, maar het kan dan in uitwerking dan ook veel te veel zijn.
In dit enorme verhaal, wat je een ‘familie-epos’ zou kunnen noemen, gezien de familie lijn die is te volgen, komen de verhaallijnen van diverse familieleden aan bod. Over een tijdsbestek van bijna 100 jaar waarin zowel de Eerste Wereldoorlog als de Tweede een kleine rol spelen, spreken vier generaties.
Grotendeels gaat het over de mannen en vrouwen, die in lijn met elkaar verbonden zijn, waarvan de vrouwen zijn vervloekt. Magdalena, Lucie, Freye en Jessie, vier generaties die moeten leven met die vloek, evenals de mannen in hun leven die er ook door worden beïnvloed.
Onder het mom van de vloek krijgen we in dit boek te maken met magische vormen. Zo laat de duivel zich regelmatig zien, maar krijgt ook de fabel van de Roggebuk een centrale plaats in het verhaal. Het monster dat zich beweegt op de bodem van de Trave, zich tegoed doent aan maagden tot een held het laatste offer redt. Tevens zijn er gebeurtenissen die nogal zweverig zijn, tot letterlijk zweven aan toe.
De aantrekkingskracht van de Trave komt steeds terug, de vervloekte vrouwen blijven zich aangetrokken voelen tot dit water.
Tot zover een redelijk duidelijk verhaal.
Helaas heeft de schrijfster te veel in 1 boek willen stoppen. Kleuren, oogopslagen, wimpers, blauwe ogen, rode lippen, rode nagels, het zijn terugkerende motieven, maar waarom? Met welk doel? Daarnaast zit er nog zoveel meer in, vermengd met een overdaad aan poëtische zinnen waar de boodschap aan ten onder gaat. Naast die overdaad is het hele boek een grote psychedelische trip. Massaal gebruik van alle verdovende middelen komen regelmatig voorbij, roken en alcohol, coke, morfine, heroïne, met alle ziekelijke toestanden tot gevolg. Niemand functioneert normaal, dat ze elkaar slaan en schoppen is aan de orde van de dag. Het is een grote depressie.
De sprongen in de tijd zijn alles behalve chronologisch, daar is nog over heen te stappen als het verhaal rondom de personages een beetje duidelijk is. Helaas, ontwikkeling is er niet in te vinden, tenzij je de teloorgang van de personages kan zien als een vorm van negatieve ontwikkeling.
Hopende op een openbaring of een opleving in het verhaal op het einde, of een afrondend geheel waardoor alles op zijn plek valt, was teveel gevraagd. Ook het einde is even erg als de rest van het boek. De mate van 'bad tripping' zet nog even door als alle sprookjes nog even verknipt langs komen, alle autoruiten worden vernield en de boel in de fik gestoken tijdens een orgie van misbruik van dope.
Het had zo mooi kunnen zijn, het werd het niet. | 0neg
|
Layers is het derde boek van de Oostenrijkse schrijfster Ursula Poznanski dat bij Lemniscaat is verschenen. Net als de vorige twee (Erebos en Saeculum) is het een standalone jeugdthriller met moderne technologieën en thema’s erin verwerkt. Tevens verschenen er bij uitgeverij Cargo twee literaire thrillers over rechercheur Beatrice Kaspary die elkaar wel opvolgden, Vijf en Blind Verleden.
Het boek begint met een spannend gegeven: Een jongen die op straat leeft, wakker wordt naast een lijk en vervolgens een thuis aangeboden krijgt door een rijke weldoener. Al vrij snel heeft de hoofdpersoon (Dorian) door dat er dingen misschien niet helemaal kloppen en dit is voor de lezer goed voelbaar.
Helaas zakt het verhaal niet lang daarna in en is het voor 30% gevuld met herhalende gebeurtenissen. Dit komt het boek niet ten goede en maakt Layers aan de langdradige kant. De ontknoping voelt daarentegen weer iets te gehaast en lijken eerder door de ogen van een verteller dan door die van Dorian te zijn weergegeven.
Conclusie: Een geschikt boek voor liefhebbers van jeugdthrillers met een vleugje moderne technologie, maar niet pakkend genoeg om de lezer te blijven boeien.
Een uitgebreidere (spoilervrije) review van Layers is nu terug te vinden op mijn YouTubekanaal Whatthevalk:
https://www.youtube.com/watch?v=GMaAwx_b0m8 | 0neg
|
Wat komt dit boek sloom op gang. Pas op tweederde van het boek begint het een beetje leuk te worden. Maar zag wel alles aankomen.
Het plot vond ik op zich goed. Wilde toch wel weten hoe de vork in de steel zat. Maar vond de uitvoering niet zo sterk. Het blijft voor mij allemaal een beetje vlak en langdradig. En had totaal geen klik met de hoofdpersonages en zelfs een beetje moeite met het drugsgebruik in dit YA boek.
De opbouw van het boek met de artikelen, verslagen ect vond ik wel wat hebben.
Viel voor mij dus enorm tegen.. | 0neg
|
Liefde maakt blind. Die waarheid als een koe blijkt opnieuw in De bazin, de nieuwe thriller van de Duitse bestsellerauteur Petra Hammesfahr. De bazin uit het boek is Betty Theissen, een jonge, ambitieuze zakenvrouw die het bedrijf van haar schoonvader met veel schwung leidt. Haar man, Herbert, maakt handenvol geld op aan vrouwen en gokken en brengt zo het voortbestaan van de zaak in gevaar. Daarom moet Betty hem stoppen. Samen met haar zakenpartner en minnaar Thomas Lehnerer maskeert ze de moord op haar man als zelfmoord. De partners in crime lijken hiermee goed weg te komen, tot een onberekenbare derde roet in het eten strooit. Die derde is commissaris Georg Wassenberg. Hij is net gescheiden en hunkert naar een vrouw. Bijna vanaf het eerste moment dat hij Betty ziet, is hij verliefd. Zijn onderzoek verloopt vanaf dan allesbehalve onbevooroordeeld. Maar pakt dit goed uit voor Betty, of net niet? Want Thomas Lehnerer hielp haar niet bij de moord om nu werkloos toe te kijken hoe iemand anders er met zijn droomvrouw vandoor gaat.
Psychologische thriller staat op de cover van De bazin, en die vlag dekt de lading bijzonder goed. Als lezer weet je wat zich afspeelt in de hoofden van de personages en hoe ze tegenover elkaar staan. Bazin Betty gaat letterlijk over lijken om haar doel te bereiken. Ze beschikt over zon aangeboren aantrekkingskracht dat massas mannen zich graag voor haar karretje laten spannen. Met vrouwen heeft ze een moeilijkere relatie, alsof vrouwen een zesde zintuig hebben en weten dat Betty niet deugt. Zowel Bettys schoonmoeder als de vrouw van Bettys minnaar zeggen nare dingen, vrouwen zijn hard voor elkaar, maar hebben ze in deze ook gelijk? Commissaris Georg Wassenberg is geneigd die praatjes af te doen als ordinaire roddel, vrouwelijke jaloezie op al wie mooier en succesvoller is. Want dat Betty de mooiste is, dat zag hij onmiddellijk. Ze verblindt en betovert hem. Dat er een écht mooie en bekwame vrouw vlak onder zijn neus op het politiekantoor zit, gaat daardoor helemaal aan hem voorbij. Dat hij er niet in slaagt om Betty objectief te bekijken is evident. Dat lukt minnaar Thomas Lehnerer eveneens niet. Hij heeft alles om gelukkig te zijn. Een mooie vrouw, twee bloedjes van kinderen, een goedbetaalde baan, een prachtig huis. Toch is hij bereid dat alles op te geven voor dat ene dat hij nog niet bezit.
De uitwerking van deze drie karakters en de onderlinge interactie vormen de ruggengraat van De bazin. Voor wie houdt van lang uitgesponnen, broeierige gedachtegangen betekent dit ongetwijfeld smullen. Voor wie graag wat meer actie ziet in een boek, zal De bazin eerder tegenvallen. Petra Hammesfahr brengt wel af en toe interessante gegevens aan waardoor even de hoop opflakkert dat je alsnog wat nieuws gaat vernemen. Jammer genoeg werkt Hammesfahr die nieuwe gegevens niet diep uit. Het verleden van Betty, haar relatie met haar schoonouders, de nieuwe levenswandel van haar man
het blijft allemaal aan de oppervlakte. De driehoeksverhouding tussen Betty, Thomas en Georg staat centraal. Maar die is op zich niet boeiend genoeg om een heel boek te vullen. Jammer genoeg dacht Petra Hammesfahr daar anders over en het leverde een tamelijk traag verhaal op. | 0neg
|
Robopocalyps verscheen in de VS reeds in 2011 en is pas onlangs in het Nederlands verschenen: bij Q, een imprint van uitgeverij Querido. Het boek kreeg vele lovende kritieken in de VS, van Stephen King tot Clive Cussler, en werd daar vooral gezien als een futuristische thriller in de trant van Michael Crichton.
Voor iemand als ik, die opgegroeid is met SF, is het altijd een vreemd verschijnsel als romans als Robopocalyps in het thrillergenre worden ingedeeld. Het is in feite niets meer of minder dan een “aarde na de ramp-verhaal met robots”, zoals we dat in het SF-wereldje noemen. Ongeveer twintig jaar in de toekomst weet een experimentele kunstmatige intelligentie genaamd Archos zich te bevrijden van zijn schepper. Archos maakt zich vervolgens meester van het wereldomspannende netwerk dat machines en technologie aan elkaar verbindt. Archos beheerst zo alles van transport tot communicatie – regeert, in feite, de wereld. Dan, op het moment dat bekend zal worden als UUR NUL, komt elk mechanisch apparaat in opstand en is de Robotoorlog een feit. Het boek volgt een aantal mensen die al vroeg beseften dat er iets aan de hand was en die leidend zijn in het verzet. Hun verhaal wordt verteld door Cormac Wallace, soldaat in het leger, aan de hand van gevonden documenten en beeldmateriaal.
Vanuit een SF-perspectief: niets nieuws onder de zon. Technologie die de wereld overneemt is een beproefd thema sinds de geboorte van de SF – en in zekere zin zou je nog verder terug kunnen gaan als je de Martianen in H.G. Wells’ War of the Worlds (1898) als metafoor voor de technologie beschouwt, zoals Mary Shelley’s Frankenstein (1818) dat ook was. De laatste decennia is technologie als reden voor de ondergang voor de mensheid weer langzaam in opkomst en dit onderwerp is bezig uit de SF-wereld naar de mainstream op te schuiven. Het is een sluipenderwijs proces geweest dat liep via auteurs als Stephen King naar het thrillergenre, waar het een dankbaar nieuw thuis vond. De al eerder genoemde Michael Crichton kan als een van de grootmeesters gezien worden van het subgenre dat we ook wel de “apocalyptic” of “disaster” thriller noemen. Een genre dat met de populariteit van de grote rampenfilms in Hollywood cultureel gemeengoed is geworden (van het al eerder genoemde War of the Worlds tot I, Robot met Will Smith, een verfilming van een klassieke Isaac Asimov-roman).
De stijlmiddelen van de SF bieden natuurlijk een goede mogelijkheid om onze eigen maatschappij van een afstandje te bezien en dat is zo langzamerhand ook doorgedrongen tot de literaire wereld. Houellebecq gebruikte het in Elementaire deeltjes, H.G. Ballard bouwde er een carrière mee. The Road van Cormac McCarthy was een vroege literaire mijlpaal (2006, verfilmd in 2009). Hierop aansluitend heb ik de afgelopen jaren meerdere romans zien verschijnen bij gerenommeerde uitgeverijen die zich afspelen na de ramp, tijdens de ramp, vlak voor de ramp, met of zonder zombies (World War Z) of Vampieren (De oversteek van Justin Cronin), al dan niet literair.
De auteur van Robopocalyps is een goed voorbeeld van iemand die duidelijk geen achtergrond heeft in de SF en het thrillergenre en vrolijk meerdere keren het wiel opnieuw uitvindt. Daniel H. Wilson heeft een graad in robotics en kunstmatige intelligentie en dat is goed te merken. Hij stort zich met veel enthousiasme op zijn onderwerp. En dat is uiteindelijk ook wat het boek redt.
Voor mensen die onbekend zijn met het genre en die wel van een goede, ongecompliceerde avonturenthriller houden, is dit geen slecht boek. Robopocalyps is een prettig leesbare roman, kundig geschreven en met personages waar je in kunt geloven. De structuur, met Cormac als de centrale stem die een de veelheid aan personages aan elkaar verbindt, geeft het verhaal richting en een zekere eenheid. Het leest als een soort Band of Brothers meets Terminator en is in die zin niet zozeer een thriller als wel een avonturenroman met robots. Robopocalyps is niet slecht in zijn soort en had misschien een derde ster verdiend, maar uiteindelijk brengt het niets binnen het thema wat we niet al talloze keren gezien hebben en mist zowel de nodige diepgang als oorspronkelijke ideeën om het verhaal als roman interessant te maken. | 0neg
|
Jeffery Deaver is een schrijver die zijn sporen in zijn vaderland Amerika al ruim heeft verdiend. De hangende man is, als ik het goed geteld heb, de twaalfde roman die van hem in het Nederlandse taalgebied verschijnt. Voor mij is dit boek echter een kennismaking met zijn werk. In zijn nieuwste thriller maakt de lezer kennis met Geneva Settle, een tienermeisje uit de New Yorkse wijk Harlem. Terwijl zij in een bibliotheek een microfiche aan het bekijken is, doet huurmoordenaar Thompson Boyd een poging haar te vermoorden. Dat mislukt, waarna de politie aan de slag gaat om de dader op te sporen.
Persoonlijk houd ik niet zo van boeken waarbij de dader al vanaf het begin bekend is. Het gaat er dan alleen nog om, om vast te stellen wat het motief is en hoe de politie hem weet op te sporen. Als lezer word ik niet actief in het verhaal betrokken. Alles wat de recherche ontdekt, weet ik immers al. Ik hoef niet, op basis van aanwijzingen die de auteur aanbiedt, na te denken over de identiteit van de dader. Alleen het motief is nog relevant, maar dat lijkt aanvankelijk ook min of meer helder te zijn.
Wat betreft de spanning moet De hangende man het vooral hebben van de hernieuwde pogingen om Geneva om het leven te brengen. Telkens ontsnapt zij op het nippertje aan de dood. Hoewel zij flink bewaakt wordt, weet de dader elke keer te ontkomen. Ook op het nippertje... Na twee keer begint me dat wel de keel uit te hangen. Het uiteindelijke motief komt op mij ook gekunsteld over, evenals het overdreven plichtsbesef van de scholiere Geneva, zodat het boek mij weinig voldoening kan geven.
Wat het dan nog enigszins goedmaakt, zijn de gedetailleerde beschrijvingen van de verschillende opsporingstechnieken die toegepast worden om de identiteit van de huurmoordenaar te achterhalen. Daarom ben ik er ook van overtuigd dat Deaver tot meer in staat moet zijn. Dit boek is niet aan mij besteed. | 0neg
|
Ik heb dit tijdschrift(!) gelezen naar aanleiding van een oproep van het NCSF.
Het tijdschrift kent verschillende onderdelen:
- vertaalde gedichten met een essay over de interpretatie ervan. Een beetje een krampachtige poging tot sciencefiction door technische termen te gebruiken.
- meer essays en non-fictie over sciencefiction, waarin de plank meermaals wordt misgeslagen door te weinig kennis van het onderwerp. Telkens als het gaat over sciencefiction en literatuur in Nederland worden de beste voorbeelden van literaire auteurs die sciencefiction schrijven (en andersom) overgeslagen.
- een zestal verhalen naar aanleiding van een workshop over sciencefiction
- drie overige sciencefictionverhalen
Na lezing van het tijdschrift ben ik van mening dat je voor echte sciencefiction beter de teksten van sciencefictionauteurs kunt lezen. De schrijvers in Tirade durven niet van zichzelf los te weken en het merendeel blijft drammen over diversiteit en inclusiviteit, een onderwerp dat genreschrijvers allang achter zich hebben gelaten. Als toekomstdenkers diskwalificeren zij zich door een oplossing als een toekomstdroom voor te spiegelen, maar geen enkele poging doen om de stappen tot die oplossing te zetten, noch door die oplossing verder te onderzoeken. Wat er misschien aan ligt dat ze het probleem niet onderzoeken, maar slechts een politieke opvatting papegaaien.
Voor wat betreft het "literaire", als vorm van kwaliteit, doen de Nederlandstalige genreschrijvers niet onder voor deze literaire schrijvers.
Het is misschien niet eens de schuld van de schrijvers dat het mislukt, want bij de inleidende interviews blijkt dat ze een workshop "sf" hebben gevolgd en die "s" in "sf kan" net zo goed slaan op "social", dus social fiction. Of "speculatieve fictie", of al het andere dat met een s begint. Suboptimale fictie misschien wel.
Het eerste verhaal, dat van Nuyens, is zelfs tenenkrommend slecht geschreven. Je vraagt je af of zo iemand niet de basis kan leren.
Alleen van de schrijver van het laatste verhaal, Jori Stam, zou ik meer willen lezen, voor die schrijver is er wellicht nog een carrière in de sciencefiction weggelegd. Alleen in dat verhaal had ik het idee dat de schrijver een klik had met het genre en wist door te dringen tot de kern ervan: "wat, als...?' en "a sense of wonder".
Hoewel het geen echt verhaal was (dat moet je kennelijk aan de verhalenvertellers overlaten), zal het verhaal Willem misschien wel wat breder in de smaak vallen door de humor en de ironie, en een vorm van herkenbaarheid. | 0neg
|
Hopelijk kijkt Renate Dorrestein niet vanaf haar wolkje in de hemel naar beneden nu ik ‘Weerwater’ een schamele 2 sterren geef. Het idee was zo veelbelovend, maar de uitwerking vond ik niet geslaagd. Desalniettemin was het leuk te merken dat Renate er duidelijk zelf zo’n plezier in had om dit dystopisch verhaal te schrijven. Het wordt een beetje uitputtend om het gedoe over de organisatie van een stad die afgesloten is van de wereld in welhaast ambtelijke taal te moeten vernemen. En als er dan toch boosdoeners zijn, waarom niet een kijkje nemen in hun rovershol. Dat zou ik interessant hebben gevonden. Vermoedelijk is het boek echt de moeite waard om te lezen als je in Almere woont. | 0neg
|
Lyrische recensies kreeg 'Het tegenovergestelde van een mens' van Lieke Marsman. Het is haar debuutroman, nadat ze eerder al diverse prijzen kreeg voor haar dichtwerk.
Vier ballen in NRC, een recensie van Thomas de Veen: ‘Het is één van de stomste en meest onjuiste dingen die uitentreuren over de hedendaagse Nederlandse schrijvers worden herhaald – en dan vooral over de opkomende schrijversgeneratie: dat ze navelstaarderig en niet geëngageerd zijn. Omdat hun boeken over henzelf gaan. Dat laatste is, in veel gevallen, niet onwaar. Maar nota bene: die romans gaan zo vaak wél over de positie van het individu ten opzichte van die onoverzichtelijke, complexe wereld. Het interessantste boek daarover is nu verschenen: Het tegenovergestelde van een mens, het sterk geëngageerde romandebuut van dichteres Lieke Marsman (1990).’
Dat boek moest ik lezen! Er stond ook nog: ‘Marsman verlaat geregeld de geijkte romanvorm om ruimte te maken voor glasheldere essayistiek en poëzie. En ze doet dat ogenschijnlijk moeiteloos.’ Interessant. (Misschien moet je boeken niet lezen met zulke hoge verwachtingen. Maar ja, zonder die recensie had ik het boek misschien helemaal niet gelezen.)
Ik denk dat 'Het tegenovergestelde van een mens' een fascinerend mooi boek is. Marsman is een taalvirtuoos en durft nieuwe literaire vormen aan. Maar het pakte mij helemaal niet. Ik kan wel uitleggen hoe dat komt, juist met die aspecten die Thomas de Veen zo prees.
Door van proza naar poëzie naar essay over te stappen verkent en benoemt hoofdpersoon Ida haar positie in de wereld. In vorm interessant en mooi en het is waar dat de overgangen moeiteloos gaan, je leest de notities van een denker. Maar ik denk dat die verschillende genres in deze roman bij elkaar opgeteld niet tot één sterkere boodschap leiden. Doordat er zo veel over liefde en milieu in essaytermen wordt nagedacht, voel ik de liefde tussen Ida en Robin niet. Die is namelijk maar weinig in dialoog en handelingen zichtbaar.
En als daar dan een heel sterk essay van overblijft, dan kun je daar je hart aan ophalen. Ik verbaasde me wel over de herhaling, maar dit zal vast de kernboodschap zijn. Ida citeert uit het werk van Naomi Klein de gedachten die ze zelf ook al heeft: ‘Wat als de reden dat de meesten van ons niet in actie komen niet is dat we te zelfzuchtig zijn om ons zorgen te maken over een ogenschijnlijk abstract en ververwijderd probleem – maar dat we juist verlamd worden door hoeveel het ons wél kan schelen?’ Dit staat op p. 134, maar al veel eerder in de roman denkt Ida zelf naar aanleiding van een klagende vrouw op tv: ‘Zou ze er wel eens bij stil hebben gestaan dat apathie ook het gevolg van het wél hebben van waarden zou kunnen zijn?’ Vergelijkbare gedachten komen een paar keer terug. Wat voegt het citaat toe? De naam van Naomi Klein was al genoemd.
Ik moest hierbij ook wel denken aan het stuk van Jamal Ouariachi over ‘witregelvrouwen‘: ‘Hier in Nederland worden ze gretig geprezen, die Noord-Amerikaanse witregelvrouwen. En nagevolgd, jaja. Ik heb ze al voorbij zien komen, hoor, in ons taalgebied, de autobiografisch getinte, ‘essayistische’ romans. Over moederschap, al dan niet in combinatie met schrijverschap. Over intersectioneel geleuter. Opgetekend in alinea’s gescheiden door witregels, in onzorgvuldig, zouteloos proza. Het oppervlakkige gewapper met citaten.’ Ik weet niet of hij 'Het tegenovergestelde van een mens' ook zo zou benoemen, maar het ziet er soms wel zo uit.
Naar het eind toe wordt het aantal bronnen omvangrijker, er zijn twee denkers per pagina nodig om de essayistiek van Marsman, pardon, hoofdpersoon Ida, op drift te houden. Hoofdpersoon Ida is klimaatwetenschapper op stage in Italië en schrijft deze notities daar in schriften. Deze klimaatwetenschapper is blijkbaar ook erg goed thuis in filosofie en literatuurwetenschap. Ik denk dat ik het essay sterker had gevonden als er juist een paar denkers minder in aangehaald werden.
Maar ik kom zo eigenlijk op mijn echte probleem: romanpersonage Ida leeft voor mij niet. Niet in de liefde, door gebrek aan verhaal, en niet in haar denken. Er zijn een paar kwesties waardoor ik haar niet echt vind. Ten eerste lijkt Ida eerder filosoof dan klimaatwetenschapper. Ik wil niet generaliseren, maar welke klimaatwetenschapper leest naast de vakliteratuur ook (niet per se de bekendste) poëzie én filosofie én historische literatuur?
Het kan wel, want ze is 29 en nu net afgestudeerd en met een stage begonnen. Ze heeft dus wel zeker tien jaar de tijd genomen voor haar studie. Bovendien verzamelde Ida als tiener al boeken. Ik vond dit ook erg bijzonder. Hoe kun je als tiener boeken verzamelen? ‘Van alles sleepte ik mijn kamer in. Kinderboeken, romans, dichtbundels, kunstboeken, catalogi, biografieën, studieboeken… (…) In een hoge muur lagen ze rondom mijn bed opgestapeld.’ Oké, misschien moet ik mijn eigen denkkader even uitschakelen, want in mijn wereld had ik als tiener echt geen geld om boeken te kopen en ik had ook echt geen geld om tien jaar over een studie te doen. Is dit de wereld van de millennial, de jonge en welvarende versie? (Ik vond haar ook een beetje naïef voor een 29-jarige, moet ik nog zeggen.)
Opgegroeid in een Vinex-wijk, staat er in hoofdstuk 1, de auto’s mochten niet harder dan 30 kilometer per uur. Zo’n wereld bestaat pas eind jaren negentig (Vinex-wijken werden vanaf 1995 gebouwd). Het gekke is dat deze Ida, die in de tijd van Donald Trump en Brexit (nu dus) 29 jaar is, en geboren moet zijn in 1987/1988, het over haar leven als achtjarige in de Vinexwijk heeft, terwijl niemand die wijken toen zo noemde, terwijl mensen er nog maar net konden gaan wonen; toch schetst zij het beeld alsof dat een alledaags gegeven was, niet alsof alles net nieuw is.
Ik vind mezelf een stomme lezer om dit soort analyses te maken, maar het ergert mij dat niemand anders hier de wenkbrauwen bij optrekt. Ik geef mijn simpele verklaring dan ook maar: Lieke Marsman is geboren in 1990 en is filosoof. Ze heeft in haar roman haar hoofdpersoon niet naar zichzelf willen modelleren en heeft haar dus wat ouder gemaakt en een ander beroep gegeven. Daardoor voelen sommige dingen niet helemaal echt.
Ik denk dat het boek veel beter was als ze juist wel dichter op zichzelf had geschreven. Want als een roman gaat ‘over de positie van het individu ten opzichte van die onoverzichtelijke, complexe wereld’, dan moet ik niet twijfelen aan de positie van het individu.
(Deze recensie verscheen eerder op mijn website.) | 0neg
|
Met veel spanning uitgekeken naar de nieuwe reeks van Deflo en dan is dit echt wel een tegenvaller!
Het is gewoon meer van hetzelfde! Wéér 2 flikken die goed bevriend zijn (een commissaris en een gewone inspecteur natuurlijk). Wéér hebben de 2 privé problemen en natuurlijk kennen ze die van elkaar. Wéér ergens een liefdesaffaire die niets met het verhaal te maken heeft. De namen Deleu & Bosmans zijn gewoon vervangen door Feremans & De Decker. Nadia Mendonck is gewoon Safia in de "nieuwe" reeks.het verhaal gaat over pedofilie maar is niets speciaals, het verkoopt natuurlijk wel goed na Dutroux. Verder eindigt het boek ongelooflijk stom omdat er nog meerdere vervolgen moeten verschijnen. Niks nieuws onder de zon, naast Vincke & Verstuyft, Bosmans & Deleu, Van In & Versavel en alle andere duo's nu ook deze 2 superflikken.
Spijtig maar echt wel een gemiste kans voor Deflo om eens iets anders te brengen. | 0neg
|
Aan een ding ontbreekt het niet in het debuut van Esther Wagenaar: enthousiasme. Vanaf de eerste pagina tot aan de 344e van haar debuutserie over een kolonie van de aarde genaamd Terra 7, proef je de liefde en gretigheid waarmee ze het verhaal vertelt. Háár verhaal.
Dat het inderdaad een persoonlijk boek is, blijkt ook uit het dankwoord achterin. Daarin vertelt ze hoe het schrijven van het boek haar hielp om een periode door te komen waarin ze veel pijn had in 2002 en hoe ze het in 2016 alsnog voorlegde aan Celtica Publishing, die overging tot publicatie. En nu kan dus iedereen lezen over de toekomst die Wagenaar voor de wereld in petto heeft.
Het Groene Kristal vertelt over een tijd waarin de grote uitdagingen – oorlog, overbevolking, klimaatproblemen – zijn opgelost en op aarde een vreedzame samenleving is ontstaan. En dan duikt er bewijs op dat mythische kolonie Terra 7 – waar mensen ooit heenvluchtten om een vreedzame, niet-technologische samenleving te creëren -, werkelijk bestaat. En hoewel de locatie ervan slechts een vermoeden is en communicatie ontbreekt, worden er toch vier onderzoekers op afgestuurd.
Als hun schip vervolgens wordt neergeschoten, moeten de vier zien te overleven. Ze ontmoeten een krijgshaftige Terrazone, lid van een stam waar de vrouwen de baas zijn, en een telepatische Beryl die vanwege een mysterieuze voorspelling zijn oerwoud heeft verlaten. En dan is er nog het Verzet, dat strijdt tegen de overheersing van de Afranen.
SF is natuurlijk bij uitstek het genre dat schrijvers de kans geeft om de eigen samenleving aan een kritische blik te onderwerpen. Hoe vanzelfsprekend zijn onze omgangsvormen nu eigenlijk? Onze cultuur? Onze seksualiteit? Transporteer ons nu eens naar een andere planeet en wat blijft er dan over? Beckie Chambers. Michel Faber. Stuk voor stuk lieten ze ons zien hoe relatief vrijwel álles eigenlijk is en wat gebeurt als je gaat sleutelen aan aspecten van onze samenleving die we als vaststaand aannemen.
Jammer genoeg ontbreekt deze blik in Het Groene Kristal. Ja, de de karakters bevinden zich op een ander planeet, waar de kleuren iets feller zijn en dieren rondlopen die wat anders zijn. Maar verder? De honderden jaren waarin Terra 7 zich apart ontwikkelde van de Aarde, hebben weliswaar geresulteerd in de verschillende stammen, die zich netjes per ‘menssoort’ hebben opgedeeld, maar de taal is hetzelfde, de normen en waarden zijn hetzelfde, de onderwerpen waarover de hoofdpersonen praten… het is allemaal precies Nederland in 2018. Of 2002?
Het is bijna alsof Wagenaar een aantal afleveringen Star Trek heeft gekeken en op basis daarvan een boek is gaan schrijven. Haar wereld mist diepte. De technieken die de onderzoekers gebruiken, de motivatie van hun handelingen, de rituelen, de dynamiek van de samenlevingen: ze zijn nergens doordacht, waardoor haar wereld niet overtuigt.
Ook het verhaal zelf mist richting. De achterflap suggereert dat het verdwijnen van hun vriend Redbod één van de drijvende factoren van het boek is. Maar waarom bekommert niemand zich om die arme Redbod? Zelfs de schrijfster niet? En als deze onderzoekers zich niet met deze wereld mogen bemoeien, waarom sluiten ze zich dan aan bij de eerste de beste die ze tegenkomen? Waarom komen ze geen enkel keer op het idee om eens werkelijk uit te zoeken wat mensen motiveert? Is het mogelijk dat de vijandige Afranen misschien een andere blik op de situatie hebben?
De karakters duikelen van situatie in situatie, zonder dat het duidelijk wordt waarom. Ondertussen zijn er talloze intermezzo’s die geen enkele functie hebben en soms ronduit afstotelijk zijn – zoals de platte en zinloze manier waarop Wagenaar beschrijft hoe hoofdpersoon Virginia haar metgezel Kyril aftrekt.
Dit is een enthousiast boek en overduidelijk met liefde geschreven. Maar het is nog niet volwassen genoeg om te overtuigen. | 0neg
|
Een Ruth Rendell (nou ja, Barbara Vine) die duidelijk minder is dan de meeste andere. Ik had zelfs de neiging om maar stukken te gaan overslaan, zo eentonig werd dit boek na verloop van tijd.
Uiteindelijk is het verhaal niet slecht, met de gebruikelijke ontwikkelingen die we gewend zijn. Ook nu is er sprake van een verloop dat onontkoombaar is: hoe redt Tim zich uit de lastige situatie waarin hij zichzelf heeft gemanoeuvreerd? Maar, anders dan in bijna alle andere Rendell-boeken, is een deel van de ontknoping voorspelbaar en komt er een flinke dosis toeval om de hoek kijken. Bovendien is er sprake van een soort happy end, ongewoon voor deze schrijfster. Voeg daarbij de wel erg lange (en saaie) aanloop, en ik kom niet verder dan twee sterren. | 0neg
|
Ik vond er niks an... Zoooo traag. Ben op zich blij dat ik het gelezen heb, nu kan ik in ieder geval zeggen dat ik een Kafka gelezen heb, | 0neg
|
Zeer voorspelbaar en ongeloofwaardig. Bij zoveel moorden zou de nationale politie echt wel accuut en kordaat optreden. Voor mij de laatste Lars Kepler die ik gelezen heb. | 0neg
|
In Villa Toscane volgen we de lotgevallen van Heleen en Carlo die in Toscane hun droom hebben verwezenlijkt en een agriturismo hebben geopend nadat Carlo zijn werk verloor in Nederland en ook de baan van Heleen niet meer zeker leek. Ze raken snel ingeburgerd en de agriturismo wordt al meteen een succes. Maar een akelige gebeurtenis is de voorbode van nog erger onheil waarbij ze tot het uiterste moeten gaan om hun gezin te redden.
Het boek wordt voorgesteld als een literaire thriller, maar dat is het absoluut niet. Allesbehalve literair en slechts op het einde wordt het spannender, hoewel er in het boek te veel hints worden gegeven waardoor je meteen weet wie er achter de ernstige feiten zit. En je vermoedt ook al snel hoe het zal aflopen.
Het eigenaardige is dat in de loop van het verhaal noch het gezin, noch de politie het verband legt tussen het eerste akelige incident en de tweede dramatische gebeurtenis die hen overkomt (dat doen ze pas helemaal op het einde). Het ligt anders nogal voor de hand. Dit kan een detail lijken, maar voor mij is het veelzeggend over het niveau van het boek. Soms lijkt het of er niet echt is nagedacht over het verhaal.
De auteur vertelt het verhaal vooral vanuit het perspectief van Heleen, maar een deel van de hoofdstukken laat vooral de gedachten zien van Heleen over allerlei dingen bv. hun beslissing om te emigreren, de verbouwingen en problemen die ze daarbij hadden. Hiermee krijgt het verhaal geen vaart. Zeker in het begin van het boek duurt het lang eer er ook maar iets gebeurt. Er is relatief weinig actie.
Ook een deel van ontknoping wordt niet "live" beschreven, maar krijg je te lezen via een gedachtegang van Heleen die terugblikt op de voorbije weken. Dat is toch erg eigenaardig voor een "thriller".
Door deze manier van vertellen - het omgekeerde van show, don't tell - neem je de spanning weg, kan je je minder inleven in de personages. Het hoofdpersonage boeit eigenlijk niet, omdat er steeds wordt uitgeweid via allerlei gedachten over dingen die niets bijdragen tot het verhaal en die heel banaal zijn. Bv. contacten met telefoonmaatschappij.
De manier van schrijven is absoluut niet literair. De zinsbouw is bijzonder simpel, herhalend. Er wordt helemaal niet met taal gespeeld. De beschrijvingen van landschap, agriturismo, Toscane komen niet tot leven. Opmerkelijk weinig bijvoeglijke naamwoorden in dit verhaal. Het is een vlakke, weinig geïnspireerde manier van schrijven.
Dit boek is misschien geschikt voor mensen met weinig leeservaring en die weinig verwachten van een boek, want het leest snel en makkelijk. Ik zou het toch niet aanraden zelfs voor een paar uurtjes ontspanning aan het zwembad of op de trein. Er zijn veel leukere, beter geschreven en spannender boeken te vinden in dit genre. | 0neg
|
De boeken van Rainbow Rowell zijn bij mij altijd een hit of mis. Ik vond Fangirl geweldig, maar Carry on weer een stuk minder. Ze schreef hiervoor altijd young adult boeken, maar ‘Verkeerd verbonden’ is een volwassen roman.
Ik vond het concept van het boek heel intrigerend en was dan ook benieuwd naar de uitwerking. Misschien kwam het omdat ik zelf niet lekker in mijn vel zat, maar vond ‘Verkeerd verbonden’ vooral heel depressief. Georgie McCool vond ik egoistisch en vond dat Neal echt ondergewaardeerd was.
Toch was er iets waardoor ik wilde blijven lezen. Natuurlijk wil je weten of Georgie en Neal aan het eind van het boek samen zijn, maar ik wilde ook weten hoe het met die telefoon, hoe kon Georgie communiceren met de Neal van het verleden?
Helaas vond ik de ontknoping matig en de uitwerking van het verhaal niet goed genoeg om enthousiast over te zijn. Ik vind het zo jammer dat de kwaliteit van verhalen van Rainbow Rowell voor mij zo op en neer gaan. Ze kan goed schrijven, maar op de een of andere manier raken haar verhalen me niet altijd. Jammer!
‘Verkeerd verbonden’ van Rainbow Rowell is, anders dan je misschien verwacht, een volwassen roman. Voor mij voelde het boek heel depressief en zwaar aan en de ontknoping viel tegen. Jammer, want ik vond andere verhalen van Rainbow Rowell wel tof, maar ze heeft me met ‘Verkeerd verbonden’ niet weten te overtuigen. | 0neg
|
Julie Whitaker wordt midden in de nacht ontvoerd vanuit haar ouderlijke huis. Haar zusje Jane heeft het allemaal zien gebeuren, maar bleef als verlamd in de kast zitten. Toen zij drie uur later om hulp riep was het te laat. Het begin van een nachtmerrie. Het onderzoek loopt op niets uit en belandt al vlug op de stapel. Het gezin gaat, met hulp van buren, vrienden en sympathisanten zelf op zoek, maar van Julie geen spoor. Moeder Anna die aan de universiteit doceert gelooft in statistieken.
'Volgens de statistieken worden de meeste ontvoerde kinderen meegenomen door iemand die ze kennen; Julie werd meegenomen door een vreemde. Volgens de statistieken proberen de meeste kidnappers hun slachtoffers een voertuig in te lokken; Julie is midden in de nacht onder bedreiging met een mes uit haar eigen slaapkamer ontvoerd. En tot slot: volgens de statistieken is driekwart van de ontvoerde kinderen die worden vermoord, binnen drie uur na hun ontvoering dood. Drie uur is ongeveer zo lang als we denken dat Jane verstijfd van angst in haar kast heeft gezeten......'
Er wordt niet meer echt gepraat in het gezin en Tom en Anna groeien uit elkaar. Het hele gezin groeit uit elkaar. Jane gaat studeren aan de andere kant van het land en komt sporadisch nog eens over naar huis. De band tussen moeder en dochter is heel wat minder dan de band die Jane met haar vader heeft. Anna kan het niet over haar lippen krijgen dat ze haar dochter graag ziet. Als acht jaar later Julie plots op de stoep staat is de hele familie thuis. Eerst is er ongeloof, maar het is Julie, ze leeft! Toch voelt Anna twijfel en mist een vorm van herkenning. Als zij een telefoontje van Mercado, een detective ontvangt is het zaadje van twijfel pas echt geplant. Wie is deze vrouw die in haar huis rondloopt? Is het Julie of is het Julie niet?
Het verhaal start met een sterke proloog die veelbelovend is. Het verhaal wordt grotendeels verteld vanuit Anna. Haar leven, haar beleving en gedachten na de verdwijning, maar vooral de terugkeer van haar oudste dochter. Daarnaast loopt een verhaallijn in het verleden waar heel wat namen de revue passeren die meestal geen betekenis hebben. Waar gaat dit verhaal naartoe?
In de karakters zit weinig of geen diepgang. Ook Tom en Jane hebben eerder een bijrol dan een echte functie in het verhaal. Bovendien vertelt Gentry weinig of niets over de afgelopen acht jaar in het leven van Tom en Anna. Als lezer heb je een stil vermoeden waar het verhaal heen gaat, maar je kunt enkel maar gissen of je juist zit. Daardoor komt het allemaal erg verwarrend over en moet je nu en dan teruglezen om te zien of je het wel goed begrepen hebt. Tijdens het lezen voel je geen spanning en er is geen gevoel van betrokkenheid. Bij Anna voel je soms de wanhoop, maar ook die komt niet echt uit de verf. Naar de plot neemt het verhaal een onverwachte wending, maar ook die heeft mij niet kunnen overtuigen. Het voelt utopisch aan, een onmogelijke werkelijkheid.
Jammer, want dit verhaal heeft volgens mij wel degelijk potentieel. Het onderwerp is zeker actueel te noemen. Je mag er niet aan denken dat jouw kind verdwijnt, ontvoerd wordt. 'Dochters van anderen' blijft daarin te oppervlakkig en als lezer blijf je met redelijk wat vragen zitten. Ik heb een dubbel gevoel bij dit boek. Enerzijds kan ik me vinden in het verhaal als ik erdoorheen kijk. Anderzijds blijft het vaag, waardoor het voor mij erg verwarrend overkomt. Daarom 2,5 ster. | 0neg
|
Na lange tijd weer eens een boek van Kathy Reichs opgepakt. Een oudje dit keer, Begraven beenderen uit 2005. Temperance Brennan wordt in Montreal ingeschakeld bij een een onderzoek naar de dode. Heeft hij zelfmoord gepleegd of is hij toch vermoord. Het verhaal wordt nog gekker als ze een foto van een skelet ontvangt met de melding dat de dode om deze reden is vermoord. Het blijkt een foto van een skelet te zijn, welke Tempe en rechercheur Andrew Ryan uiteindelijk naar Israel leidt.
Eerdere boeken van de hand van Kathy Reichs heb ik met veel plezier gelezen, ze heeft oog voor detail. In Begraven Beenderen slaat ze echter hierin door. De hoeveelheid details is zo overweldigend dat verhaal traag en saai wordt. Op sommige momenten lijkt het meer een onderwijsboek over de gebeurtenissen in Israël rond het begin van de jaartelling, Zoals in het nawoord van Kathy Reichs blijkt is het verhaal deels gebaseerd op maar eigen ervaringen. Het verhaal fasineerde haar en is ook zeer origineel. Alleen is het boek hiermee een soort naslagwerk geworden en is het minder oog voor het thrilleraspect.
Ik geef het boek 2 sterren. | 0neg
|
!In deze review komen spoilers en mijn ongezouten meningen in voor!
Review 10#
Flink door m'n e-reader gebladerd, kom ik het e-book Inwijding (Divergent) tegen. Heb in het verleden de films al gezien, dus ik weet al wat er gaat gebeuren. Ben eigenlijk een beetje klaar met dystopia en ik heb niet de beste dingen gehoord over dit boek, maar we zullen zien.
Het verhaal:
De wereld van de zestienjarige Tris is opgedeeld in vijf facties: Oprechtheid, Zelfverloochening, Onverschrokkenheid, Vriendschap en Eruditie. Ieder jaar moeten alle zestienjarigen kiezen bij welke factie zij de rest van hun leven willen horen. Voor Beatrice betekent dit dat ze een keus moet maken tussen haar familie en haar ware identiteit. Haar beslissing verrast iedereen, vooral haarzelf.
!Spoiler alert!
Zoals eerder aangegeven heb ik al de films gezien, dus ik wist al wat er zou gebeuren, wat alles betekende enz. Ik kreeg geen nieuwe informatie binnen, niks was een verrassing. Al had ik de films niet gezien, was ik er zelf wel snel (in dit boek soms wel eens direct, sommige antwoorden werden letterlijk meteen na de vraag op een presenteerblaadje gepresenteerd) achter gekomen.
Net als in de films, kan ik de hoofdpersoon Tris in het boek ook niet uitstaan. In het begin is er niks aan de hand met haar, maar ze groeit uit tot iemand waarvan ik geen positief ding over kan zeggen.
Ik ging wel over 1 ding nadenken: Tot welke factie zou ik behoren? Ik ging het gelijk uitpluizen. Onverschrokken zal meteen afvallen (Ik heb geen doodswens.) Zelfverloochening zou het ook niet worden (Jezelf helemaal wegcijferen en andermans slaafje zijn, daar teken ik niet voor.) Oprechtheid zou denk ik ook afvallen (Ik ben eerlijk, maar mijn zaken, zijn mijn zaken. Ik kom altijd stil en mysterieus over, dat gaat daar niet echt.) Eruditie kan interessant zijn (Ik hou van lezen en onderzoek doen en dat wordt daar heel erg gestimuleerd. Ik ben slim, maar of ik slim genoeg ben om alle testen te halen is nog maar de vraag.) Vriendschap zou hem kunnen zijn (Lekker vrij zijn, er zijn dieren, de natuur, het is er rustig, je kan daar gewoon lezen, dingen creëren/maken enz. Het lijkt me ook de meest veilige keuze.)
Voor de rest kan ik niet veel over dit boek vertellen. Ik vloog over de blz, niet positief, maar negatief. Ik wist alles al, dus ik kon elke scene zelf al aanvullen. Zo werden bijv. ''spannende'' scenes werkelijk een sleur.
Conclusie:
Ik had het bij de films moeten laten, want het was voor mij niet nodig om het boek te lezen.
Ik ga de rest van de serie niet lezen, ik kan m'n tijd beter besteden aan iets dat ik nog niet van voor naar achter ken.
Cheen | 0neg
|
Gelukkig heb ik al eens eerder een boek gelezen van het genre new adult, want als dit mijn eerste kennismaking was geweest, dan zou ik nooit meer een new adult boek willen lezen. Wat een ordinaire taal wordt er gebruikt en wat een oppervlakkig verhaal is Onvoorwaardelijk. Het boek gaat voornamelijk over de seksuele relatie die de hoofdpersonen met elkaar hebben. En daar wordt geen doekjes om gewonden! De ene vrijpartij is nog niet voorbij of de ander kondig zich aan. Pas na ruim 200 pagina's (in het geval van een ebook) wordt er dieper in gegaan op de personages. Vanaf dat moment begint het verhaal voor mij pas interessant en soms zelfs emotioneel te worden. Maar helaas, het boek is dan al bijna uit..... Kortom, geen aanrader. | 0neg
|
Had me wat meer van deze roman voorgesteld vond-em behoorlijk tegenvallen. Ongeloofwaardige karakters, onwaarschijnlijke dialogen en geen mooi taalgebruik. Of misschien slordig vertaald? | 0neg
|
De eetclub (2004) van Saskia Noort (1967) gaat over vijf gefortuneerde stellen die ergens in een polder wonen die lijkt op het Gooi. De mannen doen iets in zaken of bij de televisie, en de vrouwen shoppen in de P.C. Hooft en brengen hun kinderen in hun fourwheeldrives of Rangerovers van school naar tennis of hockey, en dan weer naar huis. Het doet allemaal zeer denken en 'klinkt als' televisieseries zoals Gooise vrouwen, Desperate housewives en Sex in the city.
Dan vliegt er een hippe woonboerderij in brand, waarin ene Evert (eigenaar van een keten sportwinkels) omkomt, en dan gaat er nog iemand (bijna) dood, waarna de verwikkelingen zich gaan verwikkelen en de onthullingen zich gaan onthullen..
De eetclub zou een fijne, vet aangezette satirische zedenschets kunnen zijn van een dergelijk milieu, maar is dat helaas niet. Saskia Noort schrijft beter dan Heleen van Royen, maar niet heel veel beter. Helaas blijven de goede bedoelingen van Saskia Noort steken in goede bedoelingen.
De eetclub is meer een film- of televisiescript dan een echt boek, en derhalve is het dus niet zo gek dat De eetclub waarschijnlijk wel een hele onderhoudende Nederlandse film zou kunnen zijn. Maar dat is natuurlijk niiet genoeg: als je een boek wil lezen wil je een boek lezen, en geen film lezen..
De eetclub begint heel goed, maar zakt nog voor het goed en wel op de helft is enorm in en dat komt dan vervolgens niet meer goed. Omdat in de eerste - pakweg - 80 pagina's de spanning zo goed en vlot door Noort wordt opgewekt, heb ik de indruk dat deze auteur het wel degelijk beter kan.
Dat is een beetje jammer.
De personages in het boek blijven vlak en van bordkarton. Bovendien zijn het er teveel. Zo had ik de 'rouwadvertentie' op pagina 25 voortdurend nodig als geheugensteuntje/legenda om te zien wie wie nou ook alweer was, en wie ook alweer in godsnaam bij wie hoorde. Ook dat is geen goed teken.
Het leuke uitgangspunt - the young, the rich & the bored in de polder - komt na het sterke begin geen moment meer goed uit de verf.
De eetclub wordt getypeerd als een literaire thriller, maar is niet literair en eigenlijk ook geen thriller. Het is misschien een leuk boek voor in het vliegtuig, bij het zwembad of in de wachtkamer van de plastische chirurg of de sociale dienst, maar niet veel meer dan dat. Binnen het merkwaardige subgenre van de literaire thriller of de 'zogenaamd'-literaire thriller zijn er ongetwijfeld massa's boeken die veel beter zijn, maar veel minder intensief en goed zijn gehyped. | 0neg
|
Het boek leest heerlijk, maar het verloop van het verhaal is iedere keer voorspelbaar. Echt spannend is het dus niet. Het einde van het boek kan, gezien de neergezette karakters, ook niet het einde van het verhaal zijn. Dit was een enorme teleurstelling en ontneemt de zin om nog een Nicci French boek te gaan lezen. | 0neg
|
Subsets and Splits
No saved queries yet
Save your SQL queries to embed, download, and access them later. Queries will appear here once saved.