text
stringlengths 4
22.7k
| label
class label 2
classes |
|---|---|
'Wat een leuk boek' dacht ik eerst toen ik begon te lezen. De schrijfstijl is ook leuk, heel beschrijvend.Het is ook geen verhaal waarbij je je hoofd erbij moet houden, je hebt namelijk een doel (de codex), hoewel dit doel pas laat in het boek aan bod komt.
Om dan nog wat extra's in het verhaal heeft de schrijver een verhaallijn met een zeker computerspel, MOMUS genaamd, en de hoofdpersoon besteed ook een belachelijk aantal tijd aan dit spel. Het schijnt dat dit spel een relatie heeft met de codex maar deze relatie is niet echt belangerijk voor de ontwikkeling van het verhaal. Maar nu terug naar het boek, het verhaal wordt opgebouwd en opgebouwd en opgebouwd en dan... komt een toch een jóekel van een anticlimax, echt niet te geloven.
Dat geeft een gigantisch naar gevoel aan het boek. Ik had hem al gekocht, maar als het boek van te voren had gelzen in de bibliotheek had ik zekerste weten afgezien van de koop. | 0neg
|
Twintig jaar geleden was Nick Stone betrokken bij een oorlogshandeling in Congo, wat destijds nog Zaïre heette. Nick was daarbij niet in staat om een jongen in veiligheid te brengen en daarvan heeft hij tegenwoordig nog steeds last van zijn geweten.
Nick heeft een vriendin, Silky, die bij een liefdadigheidsinstantie werkt en uitgezonden wordt naar Congo. Nick besluit haar op te zoeken omdat hij vermoedt dat ze in levensgevaar kan komen. Eenmaal in Congo aangekomen krijgt hij hulp van wat oude legervrienden én van de jongen die hij destijds niet kon redden maar die het wel overleefd heeft.
Als voormalig lid van de SAS weet Andy McNab waar hij het over heeft als hij gevechtsstrategieën en handelingen beschrijft. Dat is dan ook het enige goede wat ik over het boek kan zeggen. Nick Stone is een gevechtsmachine met de mentaliteit van een Neanderthaler die alleen primair kan reageren op de wereld om hem heen. Het enige sprankje menselijkheid dat bij hem te bespeuren valt, komt wanneer er sprake is van kindsoldaten. Dan komt opeens de vraag boven water of kinderen wel blootgesteld mogen worden aan oorlog en gedwongen worden om zelf anderen te doden.
Dat deze ethische kwestie niet geloofwaardig neergezet wordt, komt door het gemak waarmee de volwassen personages elkaar neermaaien zonder dat daar een vraag bij wordt gesteld.
De vele gevechtssituaties in dit boek zijn realistisch beschreven. Een aanrader voor degenen die daarnaar op zoek zijn. Degenen die graag meer inlevingsvermogen en menselijk contact willen zien, kunnen dit maar beter overslaan. | 0neg
|
Voor mij geen Lulu Wang meer. Alleen Het lelietheater vond ik een mooi boek, maar mevrouw Wang ontwikkelt zich niet in een richting die mij boeit. Jammer. | 0neg
|
Meer dan de helft van alle boeken die Nora Roberts schreef, werden regelrechte bestsellers. Vooral de liefhebbers van het romantische genre komen prima aan hun trekken. Roberts schreef zowel thrillers als liefdesverhalen en de combinatie van deze twee genres vinden we terug in de trilogie De Bloementuin van Harper House. Het laatste deel, De Rode Lelie, plaatst de lezer meteen midden in het verhaal.
Hayley is een jonge moeder van 25 jaar, die vlak voor de geboorte van haar dochter Lily naar Harper House is gekomen. Op dit enorme landgoed, dat al jaren van generatie op generatie overgaat, dwaalt een geest rond. Deze geest van de krankzinnige Amelia lijkt zich rustig te houden, maar daar komt verandering in als Hayley niet langer kan vechten tegen haar gevoelens voor Harper. Hoe dichter ze tot elkaar komen, hoe vreemder Hayley zich gaat gedragen. Er borrelen extreme haatgevoelens in haar op. Is ze wel volledig zichzelf?
De lezer tast, net als de hoofdpersonen, compleet in het duister over Amelia. Wat is er gebeurd? Waarom kan Amelia het ene moment kalm zijn en het volgende moment razend? Het antwoord vind je deels in de proloog, die heel waardevol blijkt voor de rest van het verhaal. Als lezer weet je meer dan de hoofdpersonen en deze kennis creëert een hele mooie spanningsboog in De Rode Lelie.
De schrijfstijl van Nora Roberts zal door veel lezers als prettig worden ervaren. Ook De Rode Lelie leest gemakkelijk weg en het bovennatuurlijke element zorgt er soms voor dat de rillingen even over je rug lopen. Toch blijken de boeken van Nora Roberts vaak een beetje cliché. De relaties zijn voorspelbaar, de reacties van de personages zijn niet uiterst kenmerkend, en de beelden die geschetst worden zijn niet veel meer dan alles wat je al tegenkomt in ieder ander romantisch verhaal.
Erg bijzonder is De Rode Lelie niet. De relatie tussen Harper en Hayley vordert snel. Te snel. De ruzies die zij maken, lijken louter een geforceerd conflict om het boek iets spannender te maken. Zo komt er een personage voorbij dat tot in detail wordt omschreven, maar verder nergens in het boek terugkomt. Het enige dat dit personage doet, is een ruzie uitlokken tussen de twee prille geliefden en uit deze ruzie volgt niet eens een conclusie die ertoe doet voor het verhaal. De problemen tussen alle karakters zijn zo weer van de baan en voegen uiteindelijk niets toe aan de rest van het verhaal.
Verder bestaat De Rode Lelie uit intermezzo's die (een lange) uitleg bevatten over het kweken van bloemen. Hoewel de intermezzo's de lezer tot rust laten komen en Nora Roberts haar research prima heeft gedaan, lijkt ook dit wat onnodig. Het hele verhaal kabbelt rustig door en zelfs de spanning rondom Amelia kan dit verhaal op een gegeven moment niet pakkender maken.
Als lezer wil je uiteraard weten of jouw idee correct is, maar dat is dan ook de enige reden waarom we dit derde boek uit de trilogie een pageturner kunnen noemen.
De Rode Lelie hangt tussen een chicklit en thriller in, maar beide genres zijn niet goed genoeg uitgewerkt om het laatste deel van de trilogie met voldoening dicht te slaan. | 0neg
|
ik vind het boek saai en langdradig.
ik heb eerst de film gezien en misschien had ik het andersom moeten doen.
eerst het boek en dan pas de film. | 0neg
|
Jammer, een gemiste kans. Thema is boeiend en actueel. Maar het boek is niet af. Fouten in zinsbouw en op spellingsregels.
Te veel opsomming en niet vloeiend te lezen. | 0neg
|
Hier was ik gaat over Cody en Meg, die al hun hele leven beste vriendinnen zijn. Of waren. Meg heeft namelijk zelfmoord gepleegd, door vergif te drinken in een motelkamer. Cody kan zich hier moeilijk bij neerleggen: ze wist helemaal niet dat Meg zo ongelukkig was. Wanneer Megs ouders aan Cody vragen of zij haar studentenkamer leeg wil maken, komt ze op Megs laptop mailtjes en bestanden tegen die erop wijzen dat iemand haar wellicht geholpen heeft. Met behulp van Megs huisgenoten en haar ex Ben McCallister gaat Cody op zoek, maar uiteindelijk komt ze vooral zichzelf tegen.
Gayle Forman debuteerde met Als ik blijf en schreef Wacht op mij als vervolg hierop. Hiervoor was ze journalist en een van de artikelen die ze toen schreef over zelfmoord diende als inspiratiebron voor dit boek. Waar Als ik blijf en Wacht op mij samen echt een liefdesverhaal vormen, draait Hier was ik meer om vriendschap en rouw. Maar gelukkig zit er ook een beetje liefde in.
Het verhaal voelt - vooral aan het begin - een beetje geforceerd. Cody’s moeder, Tricia, werkt in een bar en is eigenlijk nooit echt een moeder voor haar geweest. Cody is veel bij Meg thuis en is grotendeels opgevoed door haar ouders. Het voelt een beetje alsof de schrijver van tevoren al heeft bedacht dat het moet lijken alsof Cody en Meg bijna zusjes waren en daar het boek omheen heeft geschreven. Er wordt meer nadruk gelegd op de gezinssituatie dan op de vriendschap tussen Meg en Cody. Ook door het boek heen wordt er te weinig gefocust op het gemis van Meg. De vriendschap had veel mooier en hechter omschreven kunnen worden, en zoals we al eerder hebben gezien in de boeken van Forman is ze daar zeker toe in staat.
Ook qua details komt het verhaal te geforceerd over. Er worden regelmatig dingen genoemd die feitelijk wel kunnen kloppen, maar heel onlogisch zijn. Wanneer Cody gevraagd wordt om Megs studentenkamer leeg te halen, kiest ze ervoor om met de bus te gaan in plaats van de auto, omdat Meg toch maar weinig bezit had. Ze neemt de belangrijkste dingen in de bus mee, de rest verstuurt ze via een postpunt. Dit is heel onlogisch, gezien het feit dat ze gewoon een auto tot haar beschikking had. Ook de beschrijvingen van Cody die in een cafetaria vijf koppen koffie drinkt of Ben die stopt met roken met behulp van nicotinepleisters kunnen feitelijk gezien waar zijn, maar het zijn situaties die ongebruikelijk zijn voor mensen van hun leeftijd. Dat komt de geloofwaardigheid van het verhaal niet ten goede.
Er staan ook regelmatig dingen in die feitelijk onjuist zijn of zinnen die onlogisch zijn, hoewel dit ook aan de vertaling kan liggen. Zinnen als: “In de badkamer trek ik mijn korte broek aan, die zelfs voor mijn doen nogal smerig is, en een t-shirt en droog me grondig af en probeer niet te denken aan Ben die daar in de kamer zit en niet naar me wil kijken.” Het gebeurt te vaak, is storend en de kwaliteit van het boek neemt daardoor af.
Hoewel het verhaal soms frustreert, is het ook wel erg mooi. Het laat zien hoe een jong meisje worstelt met de rouw om haar beste vriendin en vooral ook worstelt met zichzelf. Cody is hard op zoek naar een zondebok, maar uiteindelijk is Meg degene die er bewust voor heeft gekozen uit het leven te stappen. De onderwerpen depressie en zelfmoord zijn zwaar, maar worden minder zwaar doordat het op de achtergrond speelt.
Ondanks het mooie thema zit het verhaal vol geforceerde situaties en details waar we niet omheen kunnen. Dit doet helaas zeer af aan de kwaliteit van het boek. | 0neg
|
Maria Rijk is de auteursnaam van Marian Oskam-Rijk. Blauwdruk is haar tweede thriller, de eerste is getiteld Dieptepunt en verschenen in 2012. Rijk is van vele markten thuis, variërend van moederschap tot moorddiners en van multimedia tot projectmanagement. Haar derde thriller is in de maak.
Een sms'je met de tekst "Ik ben naar mijn vader toe" doet moeder Ellen schrikken. De bijna 14-jarige Katja weet immers niet wie haar vader is, want Ellen heeft haar dat nooit verteld. Waar is Katja naartoe, wie heeft haar wijzer gemaakt dan ze zou moeten zijn? Ellen is als de dood dat Katja haar biologische vader ontmoet. Deze vader is een gevaarlijk sujet, Ellen wil haar dochter tegen hem beschermen. Komt ze er tijdig achter waar Katja is?
Van een ‘literaire thriller’ mag je een in passende, stijlvolle bewoordingen gegoten spannend verhaal verwachten. Dat is bij Blauwdruk niet het geval. Maria Rijk is een prima schrijfster, maar haar teksten zijn – los van de vele korte zinnen – meer van poëtische aard dan geschikt voor een thriller. Kleuren en materialen wervelen je op vrijwel elke pagina tegemoet, daar waar de thrillerlezer liever ter zake doende beschrijvingen ziet.
“Het was twee uur in de middag en hij staarde naar de nieuwe parketvloer die hij net had gelegd. Het lag precies zoals hij wenste, morgen zou hij het hout laten glimmen van de was, nu waren zijn armen zwaar en was zijn nek stijf. Hij liep naar zijn balkon en staarde naar het grasveld onder zich. Zijn handpalmen kleurden grijs door het stof op de balkonleuning. Hij probeerde ze schoon te blazen maar het lukte niet.”
Zulke fragmenten voegen niets aan het verhaal toe. Zou je ze echter allemaal uit het boek schrappen, dan zou er bedroevend weinig overblijven van wat in beginsel spannend had kunnen worden. De bestanddelen weggelopen dochter, ongeruste moeder, slechte vader lenen zich daarvoor, maar het komt er niet uit. Niet duidelijk wordt waarom Katja er stiekem tussenuit knijpt, gezien haar goede band met Ellen. Evenmin wordt verklaard waarom Ellen er zo zeker van is dat Katja gevaar loopt; na dertien jaren van geen contact is niet aannemelijk dat de vader haar nu opeens iets zal aandoen. Ellens vader speelt een dubieuze rol. Het toeval helpt een handje. De huidige partner van Ellens ex, Bart, blaast een deuntje mee in een aparte verhaallijn, die er met de haren bijgesleept lijkt. Blauwdruk kabbelt tweehonderdeenendertig pagina’s voort, met slechts hier en daar een spanningsopleving en met een Ellen in de hoofdrol die vrijwel uitsluitend met en voor zichzelf bezig is. De overige personages worden nauwelijks uitgediept, onderlinge relaties blijven oppervlakkig.
De clou is verrassend, maar weinig geloofwaardig. Wie doet nou zoiets en waarom?
Was het hele boek maar zo goed als hoofdstuk 33, dat zou beslist tot een hogere waardering geleid hebben. De laatste regels luiden spanning(en) in, nu wordt het pas echt interessant, maar het is uit, dit is het. Hier had Blauwdruk écht moeten beginnen, met al het voorgaande – met weglating van het overbodige – als inleiding of als terugblik. Nu blijft de lezer onbevredigd achter met de ‘en toen?’-vraag. | 0neg
|
Het eerste boek van het schrijverduo Buthler and Ohrlund met vooraf een spannend verhaal in de introductie over een marktplaats voor moord.
Het boek verteld het verhaal van Nikolay Schezenin, een rus uit Leningrad, die via spammailtjes mensen benaderd en hen een oplossing biedt voor hun "probleem", namelijk moord. Het concept is een moord voor een moord, dus zij moeten iemand vermoorden en als tegenprestatie wordt hun plaaggeest vermoord.
In het begin van het boek komen vele personen voor, die allemaal hebben gereageerd op de spammail van Nikolay. Zij worden geintroduceerd en hun verhaal word verteld, voor sommigen een stuk uitgebreider dan de anderen. Ook de politiefunctionarissen die de moorden onderzoeken worden geintroduceerd.
In de laatste 100 bladzijden van het boek, komt het verhaal pas echt bijelkaar en word er meer verteld over het brein Nikolay en de uiteindelijk oplossing van de moorden.
Het voorstellen van de personen neemt een groot deel van het boek in beslag, teveel in mijn ogen. Over de uiteindelijke oplossing van de moorden wordt maar weinig geschreven, hoe zijn ze politie-functionarissen achter alle informatie gekomen die heeft geleid tot de zoektocht naar Nikolay. Wat ik ook miste was de praktische gang van zaken tot het regelen van de marktplaats voor moord. De internet-afpersmisdaden van Nikolays organisatie komen uitgebreid aan bod, maar de marktplaats niet. Dit vind ik jammer en daarom geef ik het boek 2 steren. | 0neg
|
Met dank aan uitgeverij De Harmonie en Hebban voor het recensie-exemplaar.
Marc-Uwe Kling krijgt als buurman een communistische pratende kangoeroe.
Eentje die steeds aanklopt om iets te lenen en uiteindelijk zelfs intrekt bij hem
De auteur en kangoeroe voeren veel maatschappelijke discussies en schoppen tegen alle heilige huisjes aan.
Vooral de kangoeroe die parasiteert op de zak van Marc-Uwe, agressief is en geen middel schuwt om zijn standpunt zoals het hem goed uitkomt duidelijk te maken en Marc- Uwe hopt er als een kangoeroe ook achteraan.
De Kangoeroekronieken bestaan uit 79 korte verhaaltjes.
Het eerste hoofdstuk was erg leuk en beloofde veel leesplezier verder.
Helaas kwam ik van een koude kermis thuis, na twee hoofdstukken had ik het wel gehad met die twee en toen moest ik er nog 77.
Ik vond de humor flauw, en de personages leken wel twee tegendraadse pubers die schoppend en vloekend en agressief door het leven gingen.
Nu had ik het moeten weten van de reclame natuurlijk, Duitsers maken geen grapjes ( grapje)
Maar ja, van het boek de Kangoeroekronieken werden er een miljoen exemplaren verkocht in Duitsland, en ook van het luisterboek een miljoen en diverse toneelstukken werden er van opgevoerd.
Dus misschien is de originele versie wel beter, maar dat weet ik niet.
Behalve het eerste hoofdstuk is er ook weinig blijven hangen bij mij dus dat zegt al genoeg.
Ik vond de cover wel leuk als ik dan toch een positief puntje moet noemen nog.
Het was aan mij niet besteed, een boek om snel te vergeten.
Jammer. | 0neg
|
Wanneer je hoge verwachtingen hebt van een boek komt dat omdat je een eerder boek van die schrijver mooi vond en hoopt op minstens hetzelfde.
Maar helaas, dit is een boek wat mij stukken minder kon boeien dan niemand kent niemand
De gewetenloze hoofdpersoon Moisés is een jager, een jager op mensen (illegale vluchtelingen, waar hij de mooie uitkiest) die hij verzamelt voor een prostitutie -netwerk.
Hij vindt zichzelf een redder, want van deze mensen zou anders helemaal niks terechtkomen.
De verhaallijn is natuurlijk afschuwelijk, maar ik denk dat ik meer sarcasme en nog iets, ik weet niet wat, verwachtte.
Verbaasd was ik bij pag. 49 waar de ik-figuur, precies hetzelfde denkt als de ik-figuur uit niemand kent niemand.
Een bijna identiek stukje, met de man met een baard (Baardman) In het ene boek werd een meisje bijna door een auto geschept en in het andere boek kon ze nog net twee motorrijders ontwijken. Was dit een grapje van de schrijver? | 0neg
|
Van de titel uitgaande zou je denken dat het om een weeshuis gaat, niets is minder waar. Het boek heeft me een beetje teleurgesteld en is redelijk langdradig. | 0neg
|
Engel gezocht valt vooral op om twee redenen. Eén: het is een Duitse thriller, een van de weinige die weten door te dringen tot de lage landen. Even wennen dus aan de heren Kleinschröttel en Staudacher die Annette Döbrich uit de hoed tovert. Twee: Döbrich is een predikantsvrouw en dat uit zich ook in haar thriller. Elfie Brunnhuber treedt erin op als beschermengel van een baby van nauwelijks drie dagen oud, Prinsje, die door z'n moeder in de steek wordt gelaten. Elfie neemt Prinsje mee naar huis en besluit er zelf voor te blijven zorgen. De baby blijkt echter aan diabetes te lijden en heeft dringende verzorging nodig. De engel Elfie komt maar beter vlug tot het besef dat haar beschermende taak hier ophoudt. Helaas vlucht zij, getraumatiseerd door haar hardhandige ex-vriend Jürgen, in haar eigen fantasiewereld. Daar meent ze de ideale man gevonden te hebben, in de persoon van haar baas in een tuincentrum, die zich echter met onkoosjere zaken bezighoudt, of in de persoon van Boris Staudacher, die ze ontmoet in de dokterswachtzaal. Intussen wordt hoofdinspecteur Hans Lichtenberg geconfronteerd met het lijkje van een boreling, teruggevonden onder een kerstboom, en later ook het lijk van een jonge moeder.
Engel gezocht bevat een aantal te grote toevalligheden, een paar vergezochte nevenverhalen, en ook nog een onduidelijkheid of twee. In de eerste categorie valt de introductie van Boris Staudacher in het verhaal: Elfie ziet hem zitten bij de dokter aan de overkant van de straat en is op slag verliefd. Als bij wonder speelt Staudacher dan verder nog een belangrijke rol. Ook het verhaal rond het tuincentrum waar Elfie werkt, komt me nogal onwaarschijnlijk over. Blijkbaar wordt daar nog een verboden bestrijdingsmiddel gebruikt, Elfie komt daar achter en wil er gebruik van maken om de baas van het centrum voor zich te winnen. Uiteindelijk komen hier nog een aantal vergiftigde honden en een gerookte salami bij kijken, maar vraag me niet hoe of waarom. Vooral dat laatste is frustrerend: de uiteindelijke rol van Elfie blijft me voor eeuwig onduidelijk. Een teleurstellende afloop van een verder niet geheel onverdienstelijk verhaal. | 0neg
|
Wat er kan gebeuren met pubers, die aan hun lot worden overgelaten, is hier te lezen. Ouders, die geloven in een vrije opvoeding of het druk hebben met zichzelf, die voor het gemak alles goed vinden, geen regels stellen of zich daar niet aan houden, aan de andere kant kinderen, die zich afzetten tegen hun ouders, als ze dat wel doen.
Een groep van die kinderen woont samen in een ranch. Het is een verwaarloosde, vervuilde bende. De leider van de groep, die verder voornamelijk uit meisjes bestaat, is de door iedereen aanbeden Russell.
Evie, de hoofdpersoon in het verhaal, ontmoet een paar van de meisjes in het dorp waar ze woont. Ze raakt in de ban van hen, vooral van Suzanne. Zij is al wat ouder en Evie voelt zich door haar gefascineerd. Evie krijgt weer eens ruzie met haar moeder, die een wat zweverig bestaan leidt, na haar scheiding. Ze is naarstig op zoek naar een nieuwe man en kiest daarbij mannen, waar Evie meteen een hekel aan heeft. Evie vlucht naar de ranch. Ze trekt daar steeds vaker heen en doet mee met het overvloedige gebruik van drank, drugs, sigaretten en ook de seks leert ze daar kennen. Ze vindt het spannend en opwindend, maar de reden voor haar verblijf op de ranch is altijd nog Suzanne.
Haar twijfels beginnen te komen, als ze met drie van de meisjes inbreekt in het huis van haar oude buren. Haar buurvrouw herkent haar en waarschuwt haar moeder. Evie moet voor straf naar haar vader, die samenwoont met een vriendin. Evie ontsnapt en vertrekt weer naar de ranch.
Daar is het nodige veranderd. Russell slaagt niet in de plannen die hij heeft gemaakt. Daarvoor heeft hij de hulp nodig van Mitch, een bekende ster. Als Russell zijn zin niet krijgt, wordt hij kwaad, dus stuurt hij de meisjes er op uit om maatregelen te nemen. Dat doen ze wel erg drastisch.
Jaren later blikt Evie terug op die tijd. In korte hoofdstukjes wordt beschreven, hoe Evie er nu voor staat.
Deze samenvatting klinkt spannender dan het boek was. Het kabbelt maar wat voort, de drank en drugs blijven voorbijkomen, de troosteloosheid slaat van de bladzijden. Na het begin, waar geen touw aan vast te knopen was, gaat het maar door. Niemand heeft iets in de gaten, er is geen enkel toezicht, iedereen vindt alles maar gewoon. Een corvee om het uit te lezen. Ik had het kunnen verwachten: Boeken die zo lang zo hoog staan in de bestsellerslijsten vind ik meestal niet om door te komen. Dit was geen uitzondering. | 0neg
|
Jen Minkman is lerares Engels op een middelbare school in Voorburg. Vandaar waarschijnlijk dat haar debuut, Back to school, zich afspeelt op een middelbare school, en dat de hoofdpersoon een lerares Engels is.
Lerares Vera is vierentwintig, en voor het eerst mentor van een 6 vwo-klas. Er zitten een paar vervelende leerlingen in, waaronder de aantrekkelijke Morten. Hij flirt openlijk met Vera, die niet zo goed weet wat ze ermee aan moet. Stiekem vindt ze Morten wel een lekker ding, maar dat mag natuurlijk niet. Bovendien denkt ze dat Morten alleen met haar flirt om haar te irriteren.
Ondertussen speelt er nog een xtc-zaak, waar twee andere mentorleerlingen bij betrokken zijn. Morten gaat veel met deze leerlingen om, maar is hij ook betrokken? Vera gaat samen met haar zus en een vriendin op onderzoek uit.
De titel, het omslag, de achterflaptekst, niets aan Back to school wijst erop dat het hier om een thriller of zelfs maar een spannend boek gaat. Het hele boek schreeuwt chicklit! en dat blijkt het ook te zijn, al staat er op de cover romantische detective. Niets mis mee natuurlijk, het boek leest lekker vlot weg, maar is op Crimezone niet helemaal op zijn plaats. Nergens is het verhaal echt spannend. Bovendien staat het boek vol taal- en spelfouten
Wel erg goed is de herkenbaarheid. Back to school laat je ongetwijfeld terugdromen naar je eigen middelbare schooltijd. Iedereen heeft ooit wel een 'bad boy' als Morten gekend, waar iedereen stiekem verliefd op was.
Nog een grappig detail: Vera schrijft in het boek een liedje over Morten, dat ook echt door Minkman opgenomen is. Dit liedje (Unspoken) kun je op Minkmans website vinden (www.jenminkman.nl). | 0neg
|
De plot is op zichzelf goed verzonnen, maar wordt door gebrek aan schrijfkwaliteit wordt het geheel onderuit gehaald.
De auteur herinnert de lezer er tot vervelens aan toe dat het toch echt een hele warme zomer is, dat Ans werkelijk ontzettend dik is en Fleur juist niet. De karaktertrekken van de hoofdpersonages worden irritant vaak herhaald, maar daarmee bereik je geen verdieping.
De bekentenis van Fleur is ronduit ongeloofwaardig. Ze wilde 'alleen maar een vraag stellen'. Toen dat niet lukte, spraakblokkades overvallen haar te pas en te onpas, pakte ze een riek. Die lag toevallig in het bootje. Kan gebeuren. Kennelijk.
En wat is er opeens met Ans aan de hand? De lawaaierige dikzak zou niet weten hoe ze Fleur de mond moest snoeren of haar moest overstemmen? Denkt de auteur soms dat haar lezers dom zijn?
De simpele schrijfstijl tenslotte maakt het er niet beter op. Het predikaat 'literaire thriller', dat op de kaft prijkt, verdient dit boek zeker niet. | 0neg
|
Het verhaal gaat over Susan. Ze is schrijfster, heeft een man en 2 kinderen. Tijdens een lezing over haar nieuwe boek, zit haar ex Ernst in het publiek. Gelijk komt de angst weer naar boven. Na de lezing houdt hij zich schuil in de bosjes en ontvoert haar zodra ze de auto wil starten.
Het verhaal wordt in principe vanuit twee oogpunten verteld: Aan de ene kant heb je Susan, aan de andere kant Ernst. Op deze manier kom je ook te weten wat de denkwijze is van Ernst, waarom hij dit allemaal doet en wat hij van plan is.
Toch moet ik zeggen dat ik het verhaal niet zo heel spannend vond. Ik weet niet zo goed waar het aan lag, maar het verhaal pakte me gewoon niet. Misschien omdat het door sommige stukken van Ernst een beetje voorspelbaar werd. Wat dit verhaal betreft was ik op zich wel blij dat het een dun boekje was omdat het verhaal me niet lag.
Overigens ben ik wel benieuwd naar de gewone boeken van Saskia Noort. | 0neg
|
Veel magie, veel fantasie en weinig realiteit; het kenmerkte eerdere delen van de ‘Jeremy Jago’-reeks van Melissa Skaye. Ook het derde deel, De strijd om Gemini lijkt vrijwel direct te verzanden in een onrealistisch geheim. Na een vliegende start, waarin Skaye Jeremy’s broer Tjyrre geheim op geheim laat stapelen in het evenzeer geheimzinnige Kronkelkanon richt ze haar pijlen in hoofdstuk twee gelukkig weer op Jeremy. Waar de start druk, onwaarschijnlijk en wellicht wat overdreven aangezet is, wekt het toch interesse: Jeremy staat het een en ander te wachten.
Semi en Cherry komen logeren bij Jeremy. Plotseling blijkt Semi ook krachten te hebben. Hij wil niet meer terug naar de Andere Kant. Mateo stuurt Jeremy en Semi naar Maximaal, een school in Zitana. Het is de bedoeling dat Jeremy het ‘object’, een deel van de Gemini, uit het Kronkelkanon gaat halen. Echter, hij kan dat niet meteen doen. Een korte periode op Maximaal is gewenst. Helaas merken Semi en Jeremy al snel dat ook dit avontuur niet zonder slag of stoot zal gaan. Met hulp van anderen gaan ze op onderzoek uit en stuiten van het ene op het andere probleem in de zoektocht naar het object van de Gemini.
Gelukkig brengt Skaye, na een overhaast begin, meer rust in haar verhaal. Mooie beschrijvingen van het schoolleven op Maximaal en het leven van de jongeren domineren het eerste deel van het verhaal en even lijkt De strijd om Gemini te verbazen: Skaye zet het verhaal beter op dan in eerdere delen. Met korte terugblikken op de eerdere delen praat ze de lezer bij, terwijl ze tegelijkertijd een nieuw, op het oog boeiend, verhaal begint. Met cliffhangers creëert ze na elk hoofdstuk open plaatsen en zet ze de eerste stappen in het neerzetten van een ware pageturner. Het ontstaan van diverse geheimen gedurende het verhaal helpen mee aan dat pageturner-gevoel. Als lezer wil je weten waarom iedereen op Maximaal zich zo vreemd gedraagt. Als lezer wil je weten wat Jeremy te wachten staat.
Helaas weet Skaye dit niveau niet te behouden. Al snel ontstaat in het verhaal een overdosis aan, vaak overbodige, te expliciet suspensevolle lijntjes, waarbij iedereen bij voorbaat al weet wat er gaat gebeuren: ‘‘Alles aan de linkerkant,’ wees Mateo, ‘is waar jullie niet moeten komen. Dat is het gebied van Lichthinders.’ Tegelijkertijd schroeft Skaye het tempo in het verhaal te ver op. Ze gunt de lezer, maar ook Jeremy, geen moment rust. Jeremy belandt van het ene avontuur in de andere ramp. De lezer heeft geen tijd te beseffen wat er eigenlijk allemaal speelt en langzaam verdwijnt de lijn van het eigenlijke verhaal: Jeremy moet het object terughalen. Daarbij slaat Skaye zoveel zijpaden in, dat het echte verhaal niet goed uit de verf komt. Onnodige verhaalelementen, zoals striptenten en bijzondere liefdesrelaties, voegen niets toe aan het eigenlijke verhaal, maar zorgen wel voor een overvol boek. Plotselinge toevoegingen van wonderlijke elementen, zoals het Dekkleed, maken het verhaal daarbij overdreven: een minder geslaagd sprookje. Helaas krijgen daarbij ook de personages niet de aandacht die ze verdienen. Louter van Jeremy krijgen we iets mee van het innerlijk. Dit is echter zo summier dat hij niet veel meer blijft dan een papieren mannetje.
Al deze verhaalelementen plaatst Skaye in een stilistisch onaantrekkelijk verhaal. Niet sterk geformuleerde zinnen, ‘Nikita wierp Jeremy en Semi een vernietigende blik toe en wilde Waldo bij zijn arm pakken, die nu een knalrood hoofd had en duidelijk nog even meer aan Semi kwijt moest’, domineren bij vlagen het verhaal en stijlfouten als ‘iets dat’ en ‘het meisje waarop’ wekken in de loop van het verhaal ergernis.
Tegen het einde van De strijd om Gemini zorgt een plotselinge nieuwe speldeelnemer voor nieuwe informatie. Met een heel verklarend en oplossend slotakkoord rondt Skaye haar verhaal af. Vervolgens richt ze het oog van de lezer op het vierde deel van de serie: De erfenis van Lotus. Helaas met een zeer flauwe slotzin. | 0neg
|
Daar waar ik vol verwachting aan het boek begon, bleek al snel dat ik bedrogen ging uitkomen.
Het verhaal komt traag op gang, de spanning is zeer ver te zoeken en de bladzijden zijn gevuld met zaken die totaal geen belang hebben en louter als bladvulling dienen.
Laura Lippman heeft een voor de meesten onder ons onbekend beroep willen aankaarten maar het is vooral de verhouding prostituee/pooier die in de verf wordt gezet. Bij de verhouding prostituee/klant is het precies al rozegeur en maneschijn en dat strookt m.i. ook wel niet met de werkelijkheid.
Het gegeven op zich is wel origineel maar de auteur heeft veel kansen onbenut gelaten om er een echte 'thriller' van te maken.
Voor mij is dit boek dan ook geen aanrader. | 0neg
|
In Nederland, Denemarken en Zweden raken mensen besmet met een dodelijk virus. Het virus lijkt op iets wat Hanna, de vrouw van de Zweedse informaticaprofessor Eric Söderqvist, ooit heeft opgelopen en waarvan ze ternauwernood genezen is. De kans is groot dat haar immuunsysteem het antwoord bevat om weerstand te bieden aan het nieuwe virus. Daarmee is de jacht op Hanna geopend. Zij en Eric weten zich al snel de speelbal van diverse partijen op het wereldtoneel die alle baat hebben bij het vinden van een medicijn, of juist niet.
Antivirus van Dan T. Sehlberg is het vervolg op en tevens de afsluiting van Besmet, een boek dat eerder onder de titel Mona verscheen. Het is lastig om Antivirus als opzichzelfstaand boek te lezen. In het eerste deel is behoorlijk veel gebeurd en Sehlberg geeft daar geen samenvatting van. Daarentegen is hij tot voorbij de helft van het boek bezig om de lezer door middel van brokjes informatie in te lichten over de vorige gebeurtenissen. De lezer blijft daardoor te lang achter de feiten aanlopen. Of hollen eigenlijk, want Sehlberg zet er flink de vaart in. Het verhaal van Antivirus speelt zich voor het grootste deel af in Zweden en wat landen in het Midden-Oosten. Sehlberg schiet in korte fragmenten van gemiddeld twee à drie pagina’s heen en weer tussen de verschillende scènes. Daarbij geeft hij regelmatig te veel gas, alsof het hem alleen te doen is om de spannende situaties te beschrijven en verder geen tijd wil besteden aan tekst en uitleg. Een voorbeeld is de premier van Israel die opeens een spion van de Mossad in zijn slaapkamer vindt. De lezer krijgt echter geen antwoord hoe die spion daar is gekomen, terwijl het best interessant is om te weten hoe die spion dat gelukt is in zo’n (mag je verwachten) zwaarbewaakte woning.
Het tempo van Antivirus nekt het boek. Overeenkomstig de snelheid is de plot er één van dik hout zaagt men planken. De beweegredenen van de diverse personages zijn te simplistisch, zonder enige diepgang of subtiliteiten. Richting het einde van het boek geeft Sehlberg zo mogelijk nog meer gas om de zaken maar tot een einde te brengen. Dat zorgt er alleen maar voor dat je als lezer met een hoop vragen blijft zitten.
En net op dat moment weet Sehlberg zijn tweeluik in de epiloog op een rustige, ingetogen en bijna magische wijze af te sluiten. Eén glimpje van bewijs dat hij als schrijver wel anders kan. Als hij die pas op de plaats had weten door te zetten in zijn hele boek en van beide boeken één geheel had weten te maken, dan was het een heel ander verhaal geweest. | 0neg
|
In tegenstelling tot de eerdere boeken van Åke Edwardson die ik las, vond ik deze niet om door te komen.
Het verhaal kwam niet op gang. De schrijfstijl leek meer op een "bad trip" dan een verhaal.
Flarden, losse zinnen. De lezer moet zelf maar uitzoeken bij welk karakter ze horen. Soms wordt dat pas na een pagina of wat duidelijk.
Deze hele onrustige schrijfstijl zal sommige lezers misschien boeien. Ik had er grote moeite mee. | 0neg
|
Deel 2 van de trilogie
Je bent nu van mij is het verhaal van een getroude vrouw die een avontuurtje aan ga met Eric. Hij blijft haar stalken nadat ze heeft aangegeven dat ze hier niet meer mee verder wilt.
In het begin wordt er vrij veel weggeven waardoor het ten koste is gegaan van de spanning. Jammer genoeg zijn de karakters in dit boek wat aan de oppervlakkige kant gebleven en hierdoor kan je jezelf niet in de karakters plaatsen.De schrijfstijl is vrij makkelijk de hst erg kort en hierdoor past het goed in de categorie Young Adult . | 0neg
|
En toen kwam Frankie is op zich een leuk boek maar zo langzamerhand vind ik het wel genoeg geweest om zoveel oude bekenden tegen te komen die in vorige boeken een hoofdrol hadden en nu zijdelings hun opwachting maken. Ook de ontwikkeling van het verhaal rondom baby Frankie en haar vader Noel en alle anderen die erbij horen doet rommelig en een beetje in elkaar geflanst aan. Eigenlijk doet Binchy hier niet anders dan drijven op een paar sterke karakters uit eerdere verhalen.
Haar routine redt het boek enigszins, en ik heb het op zich best met plezier gelezen maar de verbinding met de hoofdpersonen was er niet en de verbinding met vorige hoofdpersonen (zoals Tom en Cathy, Aidan en Signora en Brenda van Quentin) was helemaal weg. De kracht van Binchy's schrijftalent was duidelijk tanende - maar gezien het plezier dat ze me heeft gegeven met haar (andere) boeken ben ik blij dat ik het boek gelezen heb. Maar meer dan 2 duimpjes kan ik het toch niet geven. | 0neg
|
Met zijn vijftien jaar heeft East al meer meegemaakt dan menig volwassene, hij is nooit echt kind geweest. East gedraagt zich onafhankelijk en wereldwijs, dit terwijl hij nog maar nauwelijks buiten de achterbuurt van The Boxers in L.A. is geweest. Hij heeft een voorrechtspositie bemachtigd, is bewaker van een van de drugspanden van zijn oom en geniet van het aanzien. Wanneer er op een dag een grootschalige politieactie plaatsvindt verandert alles. Alle zekerheden die East voor zichzelf op een rijtje had worden voor zijn neus teniet gedaan. Van zijn oom krijgt hij vervolgens een andere opdracht en hiervoor moet hij op pad. Niet alleen, nee. Hij wordt opgescheept met zijn jongere broertje Ty, een ongeleid projectiel, en twee nog onbekende gasten. De opdracht is simpel, doorkruis ongezien de VS in een onopvallend busje, raak niet in de problemen en voer je taak uit om vervolgens in alle anonimiteit weer te verdwijnen. Voor zichzelf weet East wel waar hij aan toe is maar dat geldt niet voor zijn medereizigers.
De verwachtingen zijn hoog wanneer dit boek op de mat valt. Bekroond met diverse prijzen en de kreet ‘Een van de beste literaire thrillers die je ooit zult lezen’ prijkt op de cover. Wat meteen al opvalt tijdens het lezen is het tergend lage tempo. De eerste 150 pagina’s zijn traag en bevatten vooral sfeerimpressies van (saai omschreven) landschappen en nietszeggende dialogen tussen de jongens. De verschillen tussen hen zijn groot maar wat ze wel met elkaar gemeen hebben is hun huidskleur, en dat leent zich voor stigmatiserende zelfreflectie die niets toevoegt aan het inhoudelijke van het verhaal. Het geeft alleen de indruk weer van hoe zij zichzelf in de maatschappij zien. Dat is jammer want deze kansarme jongeren zouden een bron van inspiratie kunnen zijn geweest voor de inhoud van dit verhaal, hun levens en beweegredenen zijn heel divers. Het blijft echter helaas allemaal wat op de vlakte. De rit duurt lang en daarmee het verhaal ook. Wanneer ze in Las Vegas aankomen doet zich op zich wel iets grappigs voor maar ook daar neemt de auteur niet de ruimte om zijn personages tot ontwikkeling te laten komen. Het enige wat dat moment toevoegt is de rangorde onder de jongens ter discussie stellen. Net wanneer je denkt dat het iets meer inhoud gaat krijgen is dat moment alweer voorbij. En dat is oprecht jammer.
De schrijfstijl op zich is helemaal niet verkeerd en het gekozen thema, Afro-Amerikaanse jonge criminelen, zou zich prima lenen voor onuitputtelijke gebeurtenissen en interessante dialogen tussen de jongens. Helaas komt dat totaal niet uit de verf. De lange tocht geeft alleen wat oppervlakkig inzicht in de relatie tussen Ty en East en hun gemeenschappelijke verleden. Het psychologisch aspect van die band zou zoveel meer aan (onderhuidse)spanning in zich hebben gehad. De relatie tussen de broers is dusdanig dat je op het moment wacht waar dat gaat knallen maar daar lees je, als je even niet oplet, ongemerkt overheen. Teleurstellend, want de aanzet is er wel.
Het verhaal deed vooral denken aan de cultfilm Fargo. Geen tempo, traag maar op een eigen unieke manier waarschijnlijk wel geniaal te noemen voor degene die nét dat ene detail vastpakt. Maar dat haal ik er dus niet uit. Ik vond het vooral jammer dat het meest interessante ingrediënt niet ten volste werd benut en uitgewerkt. Het explosieve tussen de broers, de chemie tussen de vier jongens met een bloedstollende opdracht zou voor zoveel meer spanning hebben gezorgd. Want dát was wel interessant! Het heeft niet zo mogen zijn en daarmee heeft ‘Weg’ voor mij de beloftes niet waargemaakt. | 0neg
|
Nick Stone wordt door zijn vroegere commandant Jack Cauldwell gevraagd een groep te begeleiden tijdens hun expeditie. De tocht leidt naar de noordpool en de leden van de groep hebben allen één ding gemeen: het zijn allemaal veteranen die een lichaamsdeel missen. Eén van hen is Cauldwells zoon. Hij moet overtuigd worden dat zijn groep begeleid moet worden, maar hij wil geen steun van zijn vader aannemen. Het lijkt, op de extreme kou na, geen moeilijke expeditie te worden. Totdat er doden te betreuren zijn. Stone trekt niet alleen het doel van de tocht in twijfel, maar heeft ook sterke vermoedens dat niet iedereen is wie hij zegt dat hij is. Hij moet alles op alles zetten om een internationale crisis te vermijden.
Wie onbevangen begint met het lezen van Koud bloed staat een aardige thriller te wachten. Maar lezers die eerst de flaptekst lezen, zullen bedrogen uitkomen. Er worden (weliswaar door de uitgever en niet door de auteur zelf) hoge verwachtingen van het boek gecreëerd. Zo staat er ‘vanwege het uiterst gevoelige karakter van zijn verleden moet Andy McNab zijn werk, voorafgaand aan publicatie, ter goedkeuring voorleggen aan het Britse ministerie van Defensie.’ Dit belooft bijvoorbeeld een inkijk in de werkwijze van de Britse Special Air Service, waar McNab soldaat was. Helaas komen er geen echte onthullingen, al zijn het wel interessante wetenswaardigheden over overleven in de koude, bijvoorbeeld over het gevaar van uitdrogen.
McNab vervolgt de uitleg nog met een verhandeling over de effecten van de kou op het menselijk bloedstelsel en rol van zout in bloed en urine. Met tal van zulke passages schreef McNab een interessant boek, maar dit gaat wel ten koste van de spanning.
Koud bloed heeft alle ingrediënten van een spannende actiethriller, zoals een ijzig decor in het poolgebied, grote en tegenstrijdige belangen en een held in de persoon van Nick Stone. Toch komt het verhaal niet echt van de grond. McNab heeft meer dan de helft van het boek nodig om zijn verhaal, de expeditie, te starten. Hierdoor kabbelt het aanvankelijk maar voort. Wanneer het verhaal eindelijk op gang komt, is dit niet sterk genoeg om de slappe start te compenseren. De conclusie kan niet anders zijn dat het een flinterdun verhaal is dat uitgesmeerd is over te veel bladzijden.
Waar McNab overigens met dit boek wel goed in slaagt, is het neerzetten van een ijzersterk en ijskoud decor. De extreem koude omstandigheden in het poolgebied komen uitgebreid aan bod, het verhaal ademt koude. Overigens weet Nick Stone met spitsvondige kwinkslagen de erbarmelijke omstandigheden te relativeren.
Al met al schreef McNab met Koud bloed een matige thriller die op veel punten teleurstelt. McNab heeft een naam als topthrillerschrijver hoog te houden, maar is daar met dit boek duidelijk niet in geslaagd. | 0neg
|
Dit klein boekje van 111 bladzijden gaat over een verward meisje dat tijdens de tweede wereldoorlog opgevangen wordt door een Oostenrijkse boerenfamilie op het platteland. Enige maanden later verschijnt er ook een Russische dwangarbeider op het erf en die kan het goed vinden met het jonge meisje. Als er plots tegen het eind van de oorlog drie Duitse soldaten opduiken leeft de familie in onrust. Ze ontdekken de Rus en er is wat onduidelijkheid in het verhaal. Het boek kon mij niet bekoren wegens de verwarrende verhaallijnen. Wat gebeurd er nu echt op het eind? | 0neg
|
Hoofdpersoon in Kunstroof is Arturo Dias, een grote, stoere, kerel van Argentijnse afkomst. Hij is iemand met een flink en uitgebreid verleden: voormalig guerrillastrijder, ex-kunsthandelaar, ex-heler, ex-bajesklant en ex-echtgenoot.
Wanneer Dias een vrachtwagen met gestolen schilderijen in de vernieling rijdt, dan gaat het echt beginnen.
in het verhaal komen veelvuldig vlaamse en franse woorden in het verhaal voor,
dit boek is dan ook meer geschikt voor belgische lezers.
de spanning in het verhaal loopt langzaam op tot een climax.
er zaten zeker spannende stukken in het verhaal.
maar had soms moeite met de woordkeuze.
ik vond het zeker wel een boeiend boek,
zeker omdat ik nog niet eerder over een kunstroof heb gelezen.
al met als was het boek zeker de moeite waard om het boek te lezen.
maar had ik er wel iets meer van verwacht.
jammer, want de schrijver heeft zeker wel talent voor schrijven. | 0neg
|
Pieter Aspe, geboren in 1953,heeft de meest uiteenlopende beroepen beoefend voor hij zijn roeping als schrijver vond. In 1995 debuteerde hij met het boek Het vierkant van de wraak.In 1996 volgde De Midasmoorden. De Van In reeks staat vandaag de dag op teller 33
Thriller is een genre dat mij normaal niet zo aanstaat, maar op onze boekenkast stonden enkele boeken van Pieter Aspe. Ik had nog nooit een boek van hem gelezen, maar toch wou ik die eens proberen. Op basis de korte inhoud op de achterflap koos ik De Midasmoorden. Geldzucht is hierin de rode draad.
Ik begon vol spanning te lezen, maar die spanning was echter snel weg. Het lezen ging heel traag in het begin. Misschien komt dit omdat er veel personages aan bod kwamen in het beging en ik ze niet altijd uit elkaar kon houden.
Of omdat het leuker is als je Brugge kent, dat je er een beeld bij hebt. Enkele personages praten in het begin een Brugs accent. Ik vond dit moeilijk om te verstaan, ik kon me moeilijk concentreren, het vertraagde het lezen.
Dankzij de serie Aspe kon ik een gezicht plakken op de belangrijkste personages. Ik vind dit leuk en ook wel handig, je kan je fantasie nog laten werken bij de andere personages, maar je hebt wel een kapstok waar je je kan op baseren. Meer en meer naar het einde toe begon de spanning er in te komen. Hoe zou het aflopen? Die vraag wou ik zo snel mogelijk beantwoord krijgen, dus las ik in tegenstelling met het begin meerdere hoofdstukken per dag.
Hoewel ik vond dat er toch enkele moeilijke punten waren, obstakels heb ik toch genoten van het boek.
Voor een trage lezer zoals ik was dit boek wel geschikt. Als je moeite doet om niet al in het begin stil te vallen, voel je nadien de spanning, om verder te lezen. Ik ga me zeker ook eens wagen aan Aspes andere boeken, eens zien of ze dit evenaren of overstijgen. | 0neg
|
Sommige mensen hebben het zwaarder te verduren in het leven dan anderen, en Lucy Kincaid is zo iemand die het stevig voor de kiezen krijgt. Ze is maar net vijfentwintig, maar heeft op haar zeventiende een man die haar op sadistische wijze verkrachtte gedood, heeft als vrijwilliger gewerkt voor een centrum dat cybercriminelen opspoorde en is daarbij gestalkt en door een fout vriendje bijna de dood in gejaagd, en nu heeft ze net een master afgerond en gesolliciteerd naar een opleidingsplek tot FBI-agent.
Haar vriend Sean, die als privédetective werkt, heeft een perfecte klus om haar bezig te houden: hij onderzoekt samen met zijn partner Patrick (die de broer van Lucy is), de verdwijning van een meisje van 17. Zo gauw Sean haar slaapkamer en laptop ziet, weet hij dat er iets mis is, en hij vraagt Lucy om hulp. Zij heeft feilloos inzicht in tienermeisjes en heeft bovendien ervaring met cybercrime.
Het duurt even voordat Fatale kus, de tweede Lucy Kincaid-thriller, geschreven door Allison Brennan, op gang komt. Brennan wil in korte tijd vrij veel personages introduceren, en die hebben misschien wel iets minder meegemaakt dan Lucy, maar evengoed ook allemaal hun eigen verhaal. Door al die details raak je in het begin het spoor af en toe bijster: Lucy en Sean hebben allebei behoorlijk wat familieleden, en een flink aantal daarvan spelen een rol in het verhaal.
Daarnaast zijn er de hoofdstukken waarin we iets meer zicht krijgen op wat er met de vermiste Kirsten is gebeurd. Het wordt al snel duidelijk dat zij niet het enige meisje is dat verdwenen is, en hoewel Kirsten niet direct opduikt, blijkt al snel dat de zoektocht naar haar parallel loopt aan een zoektocht in New York.
Daar is FBI-agent Suzanne Madeaux namelijk samen met de politie op zoek naar een moordenaar die in de kranten de bijnaam ‘de Cinderella Wurger’ heeft gekregen. Zijn slachtoffers? Jonge meisjes, zoals Kirsten. Als Lucy op een verband stuit tussen de twee zaken, reizen Sean en zij af naar New York.
Fatale kus is vlot geschreven, en als je de eerste hoofdstukken met de introducties van alle personages door bent, leest het als een trein. Het jammere is alleen dat die trein niet door enorm spectaculair gebied rijdt; het blijft allemaal een beetje saai. Er is een voorspelbare verdachte, die het toch niet geweest kan zijn, maar dan misschien toch weer wel. Er is een verband met een rijke en vooraanstaande familie, die er niets mee te maken heeft, maar dan toch weer wel. Lucy en Sean zijn een stel, maar hebben uiteraard problemen, maar dat wordt opgelost, en zo tikt Brennan keurig alle boxjes af in de ‘checklist thriller’.
Dat is op zich geen groot probleem, want ze doet dat vakkundig. Alleen aan het eind gaat het over de top: dan komt Lucy stevig in de problemen en loopt haar leven – alweer – gevaar. Gezien alles wat Lucy al heeft meegemaakt, is deze dosis extra spanning aan het eind overbodig. Het maakt alleen maar dat je je afvraagt hoe vaak iemand een psychotische moordenaar kan treffen in haar leven. In Lucy’s geval: heel vaak. Als je dat gegeven aan kunt nemen, is Fatale kus een onderhoudende thriller. | 0neg
|
Zo blij dat dit boek uit is, het leest vlot daar niet van, maar de spanning bevind zich pas op de laatste bladzijden. Als ik een boek uit heb tegen de avond wacht ik normaal om te beginnen in een nieuw boek tot de dag nadien, maar ik moest dit erg slechte boek zo snel mogelijk uit mijn gedachte krijgen (zoals de wrange smaak van een vies drankje) en de eerste 5 bladzijden van dat nieuwe boek heeft al meer spanning dan in de 288 pagina's van deze bladverspilling. Psychologische thriller lees ik dan op de achterkant vermengd met het filmische en angstaanjagende van Stephen King en Michael Haneke. De mensen die dit hebben geschreven moeten dringend een boek van Sebastian Fitzek lezen, die weet tenminste wat een psychologische thriller is. Ik stel mij hierdoor meer en meer de vraag of dat die recensenten zulke boeken wel effectief lezen. Op de voorkant staat dan nog 'bezorgt de lezer hartkloppingen', de enige hartkloppingen die ik had nadat ik het boek had gelezen, was na mijn cardiotraining op de fitness. Als deze schrijver nog iets uitbrengt dan zal ik met veel plezier gewoon de film zien, die duurt minder lang dan de tijd die ik hier aan verspild heb. | 0neg
|
Nee, dit boek heeft het niet. Het eerste deel was taai en rommelig geschreven. Perspectieven onduidelijk en ook de sprongen in de tijd vond ik niet altijd even fijn. Toch doorgelezen omdat ik me dit ook kon herinneren van andere boeken van deze schrijfster. En inderdaad in het tweede deel, waarin de gevangenisbelevingen van Poppy uit de doeken werden gedaan vond ik het wel heel boeiend en wilde ik doorlezen. Helaas duurde niet lang voor het verhaal weer als een kaartenhuis in elkaar stortte en ook het einde gaf niet de voldoening waar ik op hoopte. Jammer! | 0neg
|
Dat John Fullerton journalist is, merk je meteen. Aan zijn angst om onvolledig of onjuist te zijn, bijvoorbeeld. Als journalist in Afghanistan berichtte Fullerton vooral over een strijd tussen stammen, tussen clans. Een strijd waarin zich achtereenvolgens Russen en Amerikanen mengden. In dat kader kan Fullerton het zich veroorloven te spreken over Tadjieken en Pashtun, over Noorzai, Gabizai en Barakzai. In een roman is het van het goede te veel. Een roman, en zeker een actiethriller, verdraagt zo een overlading niet. Zeker niet, en dat is Fullertons tweede probleem, als je de achtergrondinfo niet kan verpakken.
Een voorbeeld: in een thriller volstaat het niet het levensverhaal van Thomas Morgan, een Britse premiejager op zoek naar Bin Laden, puntje voor puntje te overlopen. Een personage leer je beetje bij beetje kennen, iets wat er bij Morgan trouwens nooit in zit. Hij blijft een meedogenloze premiejager, ook al wordt (rijkelijk laat) z'n ex-vrouw tevoorschijn getoverd om medelijden te wekken. Dat alles maakt dat Op vijandelijk terrein uiterst zelden weet te boeien. Toegegeven, de plot is niet onaardig, maar het vergt uithoudingsvermogen zo ver te geraken. | 0neg
|
“Om de chaos te bestrijden leidde Bob Tankink een gestructureerd leven.” Met deze zin begint Overgewicht, dat het relaas brengt van deze heer Tankink, een populaire dieetgoeroe. Voor zijn project bedacht hij de toepasselijke naam BeBob, maar tot ieders verrassing blijken zijn pillen nog te werken ook.
Helaas verdwijnt de goeroe plots van het toneel. Zijn maatje Jannes en zijn vriendin Alice missen hem een beetje, zodat Nico Ter Mors wordt opgetrommeld om Bob te zoeken.
Nico is een onderzoeksjournalist die het leven vooral heuvelafwaarts beleeft, zijn buikje achterna. Zijn zelfvertrouwen scheert geen hoge toppen. Hij is dan ook hoogst verbaasd dat hij voor zo’n klus wordt geëngageerd. Als hij een spoor vindt van Bob, wordt hij ter plaatse neergeslagen, net op het ogenblik dat hij (door omstandigheden weliswaar) een onderbroek past. Alice helpt hem uit de nood, waarna ze hun krachten (en nog wel enkele andere dingen) bundelen. Hier wordt dus het duo van het boek geboren: de schone en het beest. Tot daar valt alles redelijk te volgen.
Vervolgens verzandt het verhaal in een wie-wat-waar-structuur waar een Frans boulevardstuk een ferme punt aan kan zuigen. Personages duiken bij bosjes op, veranderen om de haverklap van naam, waarbij beide identiteiten hun rol blijven spelen. Er wordt duchtig gemept en gestoken, er is zelfs één zeer originele moord bij wanneer iemand letterlijk wordt doodgedrukt onder een lichaam.
Dit suggereert het achterliggend thema uit het boek. Vermits Bebob over vermagering gaat, wordt als contrast natuurlijk gedacht aan seks met dikke mensen. Daar worden filmpjes van gemaakt, wat chantage uitlokt, geldbedragen impliceert en overdrachten noodzakelijk maakt. Overbodige personen worden afgemaakt, dubbelrollen ontmaskerd en rollen omgedraaid.
Het doet allemaal wat potsierlijk aan, en als dit ooit wordt verfilmd zou ik er absoluut een komedie van maken. De dialogen helpen ook al niet om dit zaakje serieus te nemen. Iedereen wil jolig zijn en de andere partij een loer draaien. Nochtans is het hoofdstuk waarin Yanina voor het eerst wordt geportretteerd een juweeltje, dat echter geen vervolg kent.
Het tweede subthema is Twente. Uitgegeven door een Twentse uitgeverij, geschreven door een Tukker: het moest en zou gaan over een geboren Twentenaar die letterlijk door het plaatselijke landschap fietst. Ongetwijfeld zeer leuk voor wie daar woont.
Tot slot heb ik zelden een boek gezien met zo’n foute cover. Het is helemaal juist in het onderwerp, maar zou mij dat verleiden in de boekhandel? Neuh… | 0neg
|
Wie een beetje zichzelf kent weet al naar welke persoonlijkheid of karakter (de schrijfster maakt onderscheid hierin) hij of zij neigt en eigenlijk ga je zo'n boek lezen om hooguit tot de ontdekking te komen dat je werkelijk introvert of niet bent. Dit is dan ook de enige bijdrage die dit boek bij draagt aan het "Ken u zelve".
Pagina lang neemt de auteur je mee langs haar, natuurlijk succesvolle, goede raad die ze aan haar " patiënten" geeft. Bijna in ieder hoofdstuk, of tekststukje tussen de sterretjes, wordt je deelgenoot van het één of andere experiment dat haar kennis bewijst. Dit alles gaat werkelijk op den duur vervelen.
Ik was blij om het einde van het boek te naderen, maar werd nog even op de koop toe getrakteerd op enkele van haar goede raadgevingen ten behoeve van opvoeders, echtlieden en onderwijzers.
Geen aanbeveling, de " TED" talk, daar zou ik het bij houden. Bespaart je de kosten voor de aanschaf van dit boek. | 0neg
|
De Nederlander David reist met zijn vriendin Naomi de wereld over als ze in Griekenland verzeild raken. Daar wil zij perse naar het eilandje Paros om een kerk te zien. Hij voelt daar niets voor. David moet niets van kerk of geloof hebben. Maar als zijn vriendin op eigen houtje de veerboot neemt, bedenkt hij zich en reist haar achterna. Echter, zijn boot lijdt schipbreuk en David wordt ternauwernood gered. Vanaf dat moment komt hij in een nachtmerrie terecht. De veerboot blijkt door terroristen tot zinken gebracht te zijn en hij wordt verdacht.
Het geheim van Paros is het zoveelste boek dat inspeelt op de trend die Dan Brown in gang heeft gezet. Er is een geheim dat een religieuze groepering al duizenden jaren weet te verbergen en dat de Roomskatholieke kerk zal doen wankelen. Weer een boek dat de christelijke geschiedenis wil herschrijven. Maar, anders dan bij de Brown-klonen, deze thriller is voornamelijk een bekeringsverhaal. De cynicus David leert het geloof van zijn vriendin kennen en neemt dit voor waarheid aan. Een geloof van liefde en vergeving.
Overtuigen doet dit boek van André Oerlemans niet. Op zich is zijn schrijfstijl niet slecht en er is ongetwijfeld hard aan gewerkt om het boek foutloos op te leveren. Daarnaast is de setting voor dit drama prachtig. Maar daar houdt het eigenlijk mee op. De religieuze insteek van dit boek is af en toe tenenkrommend. De Katholieke kerk wordt neergezet als een instituut dat op macht belust is, hypocriet en moordzuchtig, en dat een valse leer aan de mensheid heeft opgedrongen. Voortdurend schiet de schrijver door met zijn zwartmakerij, alsof hij een persoonlijke wrok koestert die hij via David ventileert. Er zijn tal van kort-door-de-bocht redenaties en generalisaties. Hierdoor wordt het verhaal niet realistisch.
Als thriller is Het geheim van Paros ook niet geslaagd. Met de spanning wil het niet lukken. De ondergang van de veerboot wordt laconiek beschreven. David neemt nog de tijd om zich aan een ander voor te stellen voor hij te water springt. Daarna wordt er een krampachtige poging gedaan om het spannend te maken: als de politie de kerk betreedt waarin David opgevangen wordt, doet ze dat met veel machtsvertoon en het doorladen van wapens. Dit werkt eerder op de lachspieren. En dan is er een correspondent van de Dublin Post dat op het piepkleine eiland gestationeerd zou zijn.
Het is allemaal teveel van het goede: mensen die schateren van het lachen als er iets gebeurt dat hooguit een milde glimlach verdient; eindeloze discussies over het geloof; een geestverschijning. En dan wordt er bij drie personages zeer uitgebreid stilgestaan bij hun afkomst, wat de spanning ook niet ten goede komt.
Uiteraard is het verhaal fictie. Daarom is het misschien nog het schokkendst, dat de schrijver het allemaal ernstig meent met zijn tirade. In een nawoord hoopt hij zieltjes te winnen voor zijn denkbeelden. Erg liefdevol en vergevingsgezind komt het op mij niet over, en daarmee haalt hij alles onderuit waar hij anderen van wil overtuigen. | 0neg
|
De tafel van Tarzan - Xander Jongejan
In de Tafel van Tarzan, het romandebuut van Xander Jongejan, volgen we Robert en zijn vader. Beiden delen hun herinneringen met elkaar over hun gezinsleven. Robert vooral over zijn opvoeding of het ontbreken hiervan en zijn vader vooral over het huwelijk en hoe dat niet meer is wat het geweest was.
Om en om komen ze aan het woord, met ieder hun eigen hoofdstukken. Het wordt mij niet geheel duidelijk of ze nu met elkaar in gesprek zijn of dat ze elkaar brieven schrijven. Ik neig naar het eerste. De vertelstem van de vader en de zoon verschillen niet van elkaar, waardoor je niet direct weet wie er aan het woord is. Gelukkig staat boven elk hoofdstuk met wie je te maken hebt. Overigens vraag ik me af of de vader zijn herinneringen, die erg expliciet zijn, zo met zijn zoon zou delen. Aan de andere kant ademt hun hele gezinsleven iets ongemakkelijks uit, dus echt verbazen doet het me ook niet.
Het boek leest in eerste instantie niet lekker weg. Dit vanwege de korte zinsopbouw en de weinige afwisseling in zinslengte. Het voelt bijna als een mechanische opsomming van woorden die uiteindelijk een verhaal moeten vormen.
Het thema, de behoefte om gezien te worden, samen met de belofte van een dramatische dood van de moeder zorgen ervoor dat ik toch doorlees.
Jongejan haalt een aantal interessante topics aan, zoals depressie, de vergankelijkheid van het huwelijk, verwaarlozing en ziekte. Misschien net iets te veel voor zo’n kortverhaal, waardoor het uiteindelijk niet helemaal tot z’n recht komt.
De Tafel van Tarzan is uitgegeven in eigen beheer, met behulp van Brave New Books. Dat zie je er dan ook wel aan af. De korte hoofdstukken zijn als een massief blok tekst afgedrukt zonder witregels en bijna geen inspringingen aan het begin van een nieuwe alinea. Hierdoor ontbreken de rustpunten tijdens het lezen. Wat dat betreft is de beperkte lengte van de hoofdstukken dan wel weer een voordeel. De groene kaft met een gebroken paraplu erop is simpel, maar doeltreffend.
Eindoordeel. De Tafel van Tarzan is een boek met een intrigerend thema, dat nog niet helemaal af is. Met nog een keer herschrijven, een goede redactie en een betere vormgeving heeft dit verhaal absoluut potentie. | 0neg
|
las het veelgeprezen “Norwegian Wood” van Murakami,
...althans tot in de helft.
Als je je in de helft van een boek nog steeds aan 't ergeren bent, dan stop je er beter mee, denk ik.
Ik was er echt onbevooroordeeld aan begonnen.
Maar, wat is er nou zo mooi aan?
Een opsomming van wat een student (de ik-persoon) doet. Een volstrekt oninteressante 19-jarige, die maar wat aan lummelt.
Zeer banale schrijfstijl ook.
En dan die verwijzingen!
Kijk, verwijzingen in boeken kunnen heel leuk zijn, maar niet als ze er zo vingerdik op liggen en als de schrijver ze dan ook nog eens gaat uitleggen.
Voorbeeld: De ik-persoon is een fervent lezer. Hij is nu bezig in De Toverberg van Thomas Mann. Dat boek heeft hij bij zich op de lange rit naar het instituut waar een vriendin van hem verblijft (een kuuroord, een psychiatrische instelling?), zeer afgelegen,op een berg.
De lezer heeft dan al lang gezien dat deze rit nog langer duurt dan de rit van Hans Castorp in De Toverberg.
Maar, dan vraagt een vriendin van de vriendin daarboven wat hij leest.
Ik citeer:
'De Toverberg, van Thomas Mann.', zei ik.
“Waarom neem je uitgerekend dat boek mee hiernaartoe?” zei Reiko perplex.
Daar zat eigenlijk wel iets in.
(einde citaat)
Even later zit hij buiten en kijkt hij naar het raam van de kamer van zijn vriendin.
“Een hele tijd staarde ik naar dat flakkerende lichtje, zoals Jay Gatsby elke avond stond te staren naar de lichtjes aan de overkant van de baai.”
Loop heen!
Norwegian wood? Geef mij maar het liedje van de beatles en niet het gelijknamige boek. | 0neg
|
Ik had niet verwacht dat een boek van Tania Heimans mij zou tegen kunnen vallen, maar helaas is dat toch echt het geval met 'de uitzonderlijke gave van William Praise'.
Het is lastig te verklaren want het verhaal heeft de ingrediënten om mij veel leesplezier te kunnen bezorgen maar ik wilde het boek alleen maar zo snel mogelijk uit hebben om te kunnen beginnen in een volgend boek; geen goed teken.
Het verhaal over de albino in Oost-Afrika, William Praise, is bijzonder daar hij wordt geofferd om zijn volk voorspoed te brengen. De term albino is daar niet bekend, hij is volgens zijn volk een 'zeru-zeru': een blanke die zijn ziel bij zijn geboorte heeft overgenomen en daar kan natuurlijk niets goeds van komen. Als vervolgens blijkt dat hij niet de enige albino is (albinisme komt in Amerika en Europa voor bij 1 op de 17.000 mensen en in Afrika wordt dit aantal geschat op 1 op de 2000 tot 5000 mensen) begint het besef te dagen... | 0neg
|
Hier lees ik er niet meer van, dat je je zo zou laten gebruiken door een man. Hij zegt steeds dat ze een hoer is en laat haar door anderen bekijken en betasten en toch houd hij van haar, nee dit vond ik geen vergelijking met de Crossfire trilogie of 50 tinten grijs | 0neg
|
Helaas, ik vind dit een teleurstellend boek. Meestal hou ik wel van historische romans, en dat het verhaal zich in Den Haag afspeelt vond ik leuk. Maar ik ben denk ik te nuchter, teveel een kind uit mijn eigen tijd, want het was mij allemaal een beetje te veel hocuspocus. Ik vond het hele verhaal over de alchemie te ongeloofwaardig, en de relaties tussen de hoofdpersonen ook. Mensen die van gedaante veranderen: dat kwam wel erg goed uit, want anders was het hele verhaal niet mogelijk.
En dan ook nog een open einde! Moet ik nog een volgend deel lezen om te weten te komen hoe het afloopt. Helaas, maar dat gaat echt niet gebeuren. Als ik niet aan de leesclub had meegedaan had ik dit deel al niet uitgelezen... Jammer.
Met moeite twee sterren waard... | 0neg
|
“Ik had daar zoveel uren doorgebracht terwijl ik plannetjes smeedde, droomde en me veilig waande in een gefantaseerde toekomst.”
Mijn Mening
“En als ik hier een succes van kon maken , als ik er écht een succes van kon maken, dan had ik de kans om iemand te worden, om de persoon te worden die ik altijd al had moeten zijn”
Een boek met een prachtige rode kaft lonkt naar me op de stapel nog te lezen boeken, het heeft een mooie uitstraling en de scheur is mooi uitgewerkt door het iet wat op liggende gedeelte, maar ik heb geen idee wat ik kan verwachten. Nu hoorde ik al meerdere korte meningen, en ik ben geneigd het boek opzij te leggen, maar niet is zo wisselend als de mening van de lezer, wat de één mooi vind, vind de ander walgelijk.
Ik sla het boek open en lees het proloog, oké denk ik bij me zelf. Hier worden geen doekjes om gewonden duidelijke taal, geen schaamte gewoon hup het is zoals het is. En dat waren de eerste drie bladzijde. Toch is mijn nieuwsgierigheid gewekt, ik ben wel nieuwsgierig hoe Judith dit allemaal aan gaat pakken.
Ik had totaal geen verwachting van het boek en ik probeer er blind in te stappen. Alleen merk ik tijdens het lezen wel waarom sommige gestopt zijn met lezen. Het vaak vulgaire taalgebruik en de diverse details maken het niet heel aantrekkelijk. Persoonlijk kan ik niet zeggen dat ik erg preuts ben, maar het past niet bij het boek, het is teveel. Als er minder grove details in zaten en er meer ingegaan werd op de andere aspecten en het verhaal van de handel in vervalste kunst meer uitgewerkt was, had het boek best heel fijn zijn. Dat ik bij meerdere passages echt de griebels over mijn rug voel lopen, omdat ik een beelddenker ben en dat dus echt voor me zag heeft twee kanten het maakt dat ik denk moet ik door gaan? maar aan de andere kant is het dus wel goed beschreven… En heeft het waarschijnlijk wel het effect wat de schrijfster wil behalen.
Het maakt wel dat ik het bijna letterlijk voor me zie, met alle nadelen van dien.
En toch zet ik door, ik merk gaande weg het verhaal, dat het toch niet zo verkeerd was als ik het begin vond. Het wordt steeds meer een verhaal en de boodschap komt toch wel door, ondanks de vulgaire scenes. Judith is niet zo`n dom meisje als dat ze lijkt, eigenlijk is het een hele slimme meid die haar zaakjes voor elkaar heeft en gaat voor wat ze wil en wat ze daar voor doen moet maakt haar niets uit. Ze gaat over lijken voor wraak…
“ Zo zou het zijn, dacht ik. Als ik hiermee doorging, zou ik nooit meer mezelf kunnen zijn. Maar goed, zo`n goede band had ik niet met mezelf”
Ik merk dat ik benieuwd raak naar het waarom, waarom ze zich zelf zo naar beneden haalt, waarom ze zich zelf zo verlaagt tot dit niveau. Ik merk dat ik geboeid blijf naar wat er gaat gebeuren, maar de manier waarop het allemaal beschreven is, daar kan ik nu niet warm voor lopen. De stijl van het boek is niet mijn ding, het verhaal had heel goed kunnen zijn zonder de grove scenes, deze geven het boek totaal geen meer waarde.
Wordt vervolgd, ik ben nieuwsgierig of we in het vervolg meer te weten komen over Judith, ik merk aan mezelf dat ik twijfel over de beoordeling van het boek. Het verhaal was toch wel goed, maar de grove scenes en de hoeveelheid seks gerelateerde uitspattingen geven het verhaal totaal geen meer waarde. De Hype over dit boek voor het uitkwam, snap ik niet helemaal. De insteek in het verhaal over de handel in vervalste kunststukken had een goed verhaal geweest zonder al die extra`s….
Plot 3
Spanning 3
Leesplezier 2
Schrijfstijl 2
Ik kom niet hoger dan 2 ½ ster voor Maestra, en ik blijf zitten met de vraag waarom ik toch het vervolg wil lezen.. wat is het dat me nieuwsgierig maakt? Een boek waarbij ik aan mezelf twijfel aan de ene kant gruwel ik en aan de andere kant ben ik nieuwsgierig.. Is dit wat L.S Hilton wil bereiken??
Lieve Leesgroet Moon | 0neg
|
Fulia is de debuutroman van Joost Uitdehaag. In het boek volgen we de gelijknamige hoofdpersoon, een tienermeisje in een afgelegen dorpje. Het leven is niet makkelijk: ze moet zelf jagen op vlees en woont alleen met haar moeder. Eerder werden ze beschermd door Petruis, maar die is recentelijk gedood door een mirrax: een groot beest, twee man hoog, dat in hordes rondzwerft en alle mensen afmaakt die het tegen komt. Als ridder Ardrim naar het dorp komt, verandert alles. Helaas niet ten goede: na een schermutseling tussen Fulia en de dorpsjongens moeten zij en haar moeder Annys vluchten naar het klooster Nivantes, om aan de toorn van het dorp te ontkomen.
Het meisje Fulia is er niet eentje om makkelijk van te houden. Ze is hard en wraakzuchtig, en weet heel goed wat ze eigenlijk met de dorpsjongens zou willen doen. Dit zorgt voor een tweestrijd binnen haar: ze heeft namelijk geleerd dat woede en wraakzucht slecht is, maar het is een wezenlijk onderdeel van haar karakter. Het spreekt voor haar dat ze oprecht het land wil redden en de mensen wil helpen de mirrax te overwinnen. Helaas zorgt haar egoïstische karakter ervoor dat ze bij lang niet iedereen evenveel sympathie oproept. Fulia is geen innemende hoofdpersoon: de lezer leeft niet echt met haar mee. Eerder nog met haar beste vriendin, Eymee, die helaas maar een bijrol heeft in het boek en niet altijd even goed behandeld wordt door onze hoofdpersoon.
Het verhaal van Fulia lijkt sterk gebaseerd te zijn op het verhaal van Jeanne d’Arc, zoals wij dat allemaal kennen. Een jong meisje begint een kruistocht tegen de slechte overheersers. Het heeft alle elementen die je in zo’n verhaal zou verwachten: de stoere ridder, de tegenstander die een medestander wordt… Het voelt soms een beetje alsof het verhaal volgens een recept is gemaakt, waarbij alle elementen erbij worden gehaald om de heldin te laten groeien zoals het hoort.
De schrijfstijl die gebruikt wordt is ongepolijst, alsof de schrijfstijl nog niet goed ontwikkeld is. In plaats van dat er een verhaal verteld wordt, lijkt het soms meer een opsomming van gebeurtenissen en conversaties. Daardoor leest het geheel minder fijn en niet echt vloeiend.
Verder komt het begin van het boek nogal chaotisch over: de wereld van Fulia heeft een aantal elementen die heel eigen aan die wereld zijn, maar die niet duidelijk zijn in het begin. Als lezer is de hoeveelheid nieuwe elementen overdonderend, zoals het Verbond en de mirrax: het is onduidelijk wat ze zijn en daardoor is het verwarrend. Dit wordt later beter, maar er blijven dingen vaag en onduidelijk. Waar sommige schrijvers overdreven veel uitleg geven, zou Fulia soms wel wat meer expliciete uitleg kunnen gebruiken.
Fulia laat potentie zien, maar komt niet helemaal uit de verf. Het verhaal zou nog wat extra aandacht kunnen gebruiken om het minder voorspelbaar en cliché te laten zijn. De schrijfstijl zou nog een goede revisie kunnen gebruiken om het een verhaal te laten worden. Het boek is niet meeslepend: Fulia als hoofdpersoon is niet heel sympathiek, en dat wordt niet opgevangen door het verhaal of de schrijfstijl. Alles bij elkaar is het nog geen boek om aan te raden. | 0neg
|
Kate, de zus van Julia (de ik-figuur in het boek) wordt op een dag vermoord teruggevonden in een steegje in Parijs. Julia, die ook de zoon van Kate adopteerde, is al een aantal jaren vervreemd van haar zus. Toch grijpt de dood van haar zus haar sterk aan, en omdat ze vindt dat de politie niet genoeg doet, gaat ze zelf op onderzoek uit.
Hierbij wordt ze geholpen door Anna, de ex-huisgenote van Kate. Anna vertelt Julia dat Kate er een dubbelleven op nahield en onder meer vaak afsprak met mannen die ze via datingsites ontmoette. In de hoop meer over het leven van haar zus en de manier waarop ze om het leven gekomen is, te weten te komen, begeeft Julia zich op haar beurt in de wereld van het online daten. Op die manier maakt ze ook kennis met de charismatische Lukas...
Julia is een complex hoofdpersonage. Ze is ogenschijnlijk gelukkig getrouwd met Hugh, maar worstelt met een aantal gebeurtenissen uit haar verleden (wat deze gebeurtenissen precies zijn, blijft lange tijd onduidelijk) en met een drankverslaving, die ze nog steeds moeilijk onder controle kan houden. Vanaf het moment dat ze zich in het online datingwereldje begeeft, verliest ze compleet de pedalen. Ze gedraagt zich ontzettend naïef, laat zich helemaal inpakken door Lukas en zet haar huwelijk op het spel. Het is als lezer niet zo gemakkelijk begrip op te brengen voor de acties die Julia onderneemt. Heel vaak wil je haar gewoon een paar keer goed door elkaar schudden...
De affaire tussen Julia en Lukas leest als een goedkoop stationsromannetje. Er gebeurt niet veel meer dan dat ze met elkaar in bed duiken, heftige seks hebben en voor de rest zitten te chatten. Meer dan de helft van het boek gaat hierover. Het is bij momenten saai, niet spannend en bovendien heel voorspelbaar. Als lezer voel je immers direct dat er van alles niet klopt aan Lukas. Het is daardoor des te onbegrijpelijker dat Julia dit niet ziet, of niet wil zien.
De ontknoping is spannend en onverwacht, en maakt nog wel iets goed uit, maar absoluut te weinig om van een goed boek te spreken. Al bij al een teleurstellende leeservaring. | 0neg
|
Scandi Noir at its best...Atmospheric and beautifully written...combines complex and believable characters with a heart-breaking and head-spinning plot." - volgens collega-auteur Mary Torjussen.....
Dat zal dan wel een goede collega zijn want ik zie het anders.
Scandi-noir is het niet zoals ik die subcategorie ken. Behalve dat het zich in Noorwegen afspeelt zie ik geen gelijkenis. Een thriller is het ook niet. Hooguit een spannend drama. Toch is het geen slecht boek als je je graag drama leest. Het verhaal wordt vanuit 3 personen/perspectieven uiteen gezet die makkelijk volgbaar in elkaar overlopen. Een moeder van 2 dochters, een drugsverslaafde en een jongetje van 8. Een beetje getrainde thrillerlezer ziet al vrij snel wat de samenhang is, maar hoe het afloopt niet. En dat maakt wel dat je het uit wilt lezen. Als het een thriller was gaf ik slechts 1 ster, maar als drama 3. Gemiddeld 2 dus. Voor wat het debuut van de schrijfster betreft is "at the door" ook wel een goede typering. Nog niet binnen maar wel aan de deur. | 0neg
|
ik mocht van de Hebban Leesclub dit boek lezen.
Aan de schrijfstijl moest ik wennen, het is wat afstandelijk. En het duurde even voor ik doorhad wie er nu precies in welk hoofdstuk de hoofdpersoon was. En waarom heette het boek Laila als het over anderen ging? Al lezende ging het kwartje langzaamaan vallen. Maar toch..... ik had graag meer over Laila gelezen en geweten.
Het boek verrast en raakt me vooral aan het eind. Dat blijft nog wel even hangen. Een verontrustend gevoel bedoel ik. En tegen India kijk ik nooit meer hetzelfde aan. Het is zeker geen standaard roman.. En ik weet nog steeds niet wat ik er nu precies van vind, dus het boek heeft me zeker geraakt. | 0neg
|
'De geur van een slachting kan volgens sommigen jarenlang boven een plek blijven hangen. Ze zeggen dat hij in de aarde gaat zitten en langzaam door kronkelende wortels wordt opgezogen, zodat alles wat er groeit, van het kleinste korstmos tot de grootste boom, er mettertijd van getuigt.'
Deze openingszin trok mijn aandacht omdat ik net het boek Geuren van Philippe Claudel uit had en deze zin ook begint met een geur, de geur van een slachting. Benieuwd las ik verder.
In de bosrijke omgeving van het dorpje Hope in de Amerikaanse staat Montana, waart een troep wolven rond. Een eeuw geleden werden ze in dezelfde streek tot het laatste exemplaar afgeslacht. Nu worden ze beschermd door de wet. Een biologe, Helen Ross, wordt naar het gebied gestuurd om deze prachtige dieren te observeren en te beschermen. Ze komt er in conflict met de veeboeren die de overheid wantrouwen en de wolven als een bedreiging zien voor hun veestapel. Voor hen is een mooie wolf een dode wolf. Ze wordt verliefd op de jongste zoon van de leider van de veeboeren. De spanningen in het kleine dorp lopen al snel hoog op en het kan niet anders dan uitlopen in een tragische gebeurtenis die niemand onberoerd zal laten.
Omdat ik jaren geleden intens genoten had van De paardenfluisteraar wilde ik De Wolvenlus van dezelfde auteur lezen.
Dit boek heeft mijn verwachtingen niet waar gemaakt.
Het boek kabbelt rustig verder als een licht kabbelende stroom in een natuurpark. Daarbij is het geschreven in een (te) gedetailleerde vertellende stijl. Het hij-zij perspectief maakt dat het afstandelijk en onpersoonlijk overkomt. Ik had moeite om mij in te leven in de personages.
DE RELATIES IN HET BOEK
De relaties tussen de mensen in het boek zijn belangrijk. Dat wordt al snel duidelijk. Vooral de vader-zoon relatie tussen de machtige herenboer Buck Clayton die totaal niet overweg kan met zijn jongste en gevoelige zoon Luke. We krijgen zicht op een welgestelde, invloedrijke familie die heel dysfunctioneel is. Daarbij is de vader totaal blind voor de kwaliteiten van zijn zoon. Hij wil dat zijn zoon een replica is van hemzelf.
Dat de biologe Helen Ross verliefd wordt op de tien jaar jongere Luke helpt ook niet. Voor de vader loopt zijn zoon over naar het andere, verkeerde, kamp.
DE TITEL
De titel De wolvenlus kan op verschillende manieren geïnterpreteerd worden. Zijn het de wolven die het dorp omsingelen en aanvallen? Of gaat het om mensen die wolvenklemmen leggen om wolven te strikken?
Of dienen mensen in verbondenheid te leven met de natuur als in een lus of cirkel?
In het boek worden vier verschillende interpretaties gegeven voor de wolvenlus. De eerste keer dat er sprake is van een lus in het verhaal is wanneer de roedel wolven jacht maakt op een oude, gewonde stier.
'Pas toen de oude stier geen stuiptrekkingen meer maakte en de opkomende maan haar weerspiegeling deed schitteren in het nietsziende zwart van zijn oog, pas toen liet het alfamannetje zijn greep verslappen. Hij ging rechtop zitten en hief zijn met bloed doordrenkte snuit ten hemel en huilde.
Eén voor één voegde zijn hele gezin zich bij hem en hieven hun kop ten hemel en huilden met hem mee, zowel zij die hadden gedood als zij die getuigen waren geweest.
Waar eens leven was geweest, was nu de dood. En door de dood werd zo het leven in stand gehouden. In dat bloedige pact werden zowel de levenden als de doden verbonden in een lus die zo oud en onveranderlijk was als de maan die boven hen haar boog beschreef.'
Op pagina 193 kom ik de tweede uitleg tegen. We zitten in het hoofd van Luke.
'Toen deed hij zijn lamp uit en hield zijn adem in, omsloten door de stilte en de duisternis, en om de een of andere reden herinnerde hij zich iets dat hij had gelezen, over hoe het leven een cirkelvormige reis was van het graf van de baarmoeder naar de baarmoeder van het graf. Hij had nooit begrepen waarom iemand het volmaakte niets van de dood zou vrezen. Hij zou daar graag ter plekke zijn gestorven.'
Buck Calder zoekt een oude man op, de zoon van een wolvenvanger en vraagt:
'Wat is dat ijzerdraad daar, met al die kleine stukjes metaal eraan?' zie Calder. 'Als u het niet erg vindt dat ik het vraag.'
Hij wees naar de muur aan het andere eind van de kamer, boven de diepvriezers, waar Lovelace zijn sleepkettingen, haken en opgerolde ijzerdraad ophing.
'Om pups te vangen. Mijn vaders idee. Hij noemde het De Wolvenlus.'
Het epigram vooraan in het boek van Zwarte Eland, Oglala Sioux (1863-1950) is de eerste verwijzing naar een lus, een cirkel.
'Alles wat de Kracht van de Wereld
doet, wordt gedaan in een cirkel.
De hemel is rond en ik heb gehoord
dat de aarde rond is als een bal en
de sterren ook. Als de wind
op zijn krachtigst is, wervelt hij.
Vogels maken ronde nesten want hun religie
is dezelfde als de onze. De zon komt op
en gaat onder in een cirkel. De maan doet hetzelfde en beide zijn rond. Zelfs de seizoenen vormen een grote cirkel in hun wisseling en komen altijd terug bij waar ze waren.
Het leven van een mens is een cirkel
van kindertijd naar kindertijd.
En zo is de cirkel overal waar kracht beweegt.'
Om deze boodschap kracht bij te zetten zijn de 36 hoofdstukken verdeeld in vijf delen: Zomer, Herfst, Winter, Lente en Zomer en eindigt het boek waar het begon: in de zomer. Zo heeft de tijd ook een lus gemaakt.
DE BOODSCHAP VAN DE SCHRIJVER
Hiermee komen we ook bij de boodschap die de auteur ons meegeeft. Dat mensen in verbondenheid dienen te leven met de natuur.
Veel clichés, weinig beelden, en nog niet altijd goed gekozen ook. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoe vaak de maan opduikt. De gevoelens van de personages worden expliciet beschreven, geen suggestief taalgebruik. Kortom: voor mij brak moerasproza. Veel te kleffe kost.
Hoewel ik denk dat dit boek een groot publiek kan aanspreken, is het niet aan mij besteed. Ik huil mee met de wolven in het bos. | 0neg
|
Dit boekenweekgeschenk is een korte novelle van Dimitri Verhulst, de schrijver die ik al kende van ‘De helaasheid der dingen‘.
Verhulst heeft op zijn best een aardige vertelstem en weet dingen vaak mooi te verwoorden. Dat laat hij met de verteller van dit verhaal, Pierre, een personage die duidelijk dicht bij Verhulst zelf ligt, goed zien. En soms laat hij heel aardige aforismen op je los, zoals ‘Vrouwen zijn moeders, mannen zijn zonen’.
Dit kan echter maar deels verhullen dat deze novelle voor de rest te weinig om het lijft heeft. Zestiger Pierre ‘ontvoert’ zijn zwakzinnige ‘zoon’ Sonny naar de Franse heuvel waar hij de beste tijden met Sonny’s moeder heeft gekend en mijmert hier uitgebreid over zijn geschiedenis met haar. Daarmee is het verhaal wel weer zo’n beetje verteld. Een aardig boekenweekgeschenk dit dus, maar ook niet veel meer dan dat... | 0neg
|
Twee sterren; Een boek die me niet echt kon boeien. Wel goed genoeg om tot het einde te willen lezen en de andere delen ook te willen lezen, maar voor mij niet veel spanning en soms zelfs wat langdradig. | 0neg
|
De Oxymoron theorie kent als hoofdpersoon Pieter De Klerk. De naam Pieter is dan ook de enige overeenkomst met andere boeken van de schrijver. De titel van dit boek, de Oxymorontheorie verwijst naar het stijlfiguur oxymoron. Dit is een soort paradox. Een paradox bevat een schijnbare tegenspraak die bij nadere beschouwing blijkt te kloppen; bij een oxymoron blijft de spanning van het betekenisverschil echter in stand. In dit boek komt de oxymorontheorie tot uiting op pagina 287.
Het verhaal begint met Johannes, die een biografie schrijft over zijn beste vriend Pieter en diens experiment. Pieter is een bewust werkloze die wil dat God aan hem bewijst dat hij bestaat. Om te zorgen dat hij een eventueel teken van God niet mist wil hij niet afgeleid worden van de vraag wat de zin is van het bestaan. Daarom besluit hij bewust niet mee te doen aan de maatschappij. Hij wil niet werken, geen waarde hechten aan geld, status en andere maatschappelijke maatstaven. Hij wil met andere woorden verlicht raken en heeft daartoe tal van boeken gelezen die hem daarbij moeten helpen. Hij brengt zijn tijd verder door met het drinken van grote hoeveelheden alcohol, masturbatie en het houden van ellenlange filosofische monologen.
Op een gegeven moment wordt Pieter benaderd door Allcorp. Ze beiden hem een baan aan waar hij zogenaamd niets voor hoeft te doen. Ondanks Pieters principes zwicht hij voor het geld en voor de andere perverse verleidingen. Hij maakt zichzelf wijs dat zijn experiment niet ten koste zal gaan van zijn deelname aan de bezigheden van Allcorp. Ondertussen wordt hij verliefd en verandert hij van mening over zijn eigen levensfilosofie. Af en toe krijgt hij een beetje zelfinzicht over zijn eigen levens motieven. Tegelijkertijd wordt langzamerhand duidelijk waar Allcorp nu eigenlijk voor staat.
Als lezer is het lastig om het filosofische dronkenmansgebral van Pieter te doorgronden. In het begin wekte Pieter met zijn alcoholgebruik, zijn monologen en zijn minachting voor de maatschappij voornamelijk irritatie bij mij op. Later verandert dat omdat Pieter voornamelijk een wat viezig, zielig en angstig mannetje blijkt. Hij lijkt zijn angsten om niet mee te kunnen in deze maatschappij, en zijn voortdurende twijfel en luiheid te verbloemen met filosofische theorieën en te verzuipen met alcohol. Verder uit hij zich door zich te verzetten tegen de maatschappij. Gelukkig zijn er dan af en toe momenten dat hij ook ziet dat hij ervoor gekozen heeft om niet te leven en om niet te genieten. En ziet hij dat anderen die wel meedraaien in de maatschappij in ieder geval de moed hadden om te genieten van hun tijd op aarde ondanks hun besef van de leegheid van het bestaan. Deze momenten zijn helaas schaars. Zo snel komt men inderdaad niet af van een levenslange programmering.
Hoewel het taalgebruik van Pieter Aspe van een zekere schoonheid getuigt, stuiten zijn perverse ranzige en gewelddadige scenes mij tegen de borst. Ik zie ook niet in hoe deze scenes functioneel zijn voor het verhaal. En als het moet getuigen van de schoonheid waar volgens de achterflap Pieter van zou houden dan slaat het boek de plank helemaal mis. De zogenaamde schoonheid waar Pieter voor lijkt te vallen hebben meer te maken met aanzien, erkenning, macht en seks.
Het verhaal zelf is ook totaal niet spannend. Het verhaal draait iedere keer weer een andere kant op en de logica ervan is niet echt te volgen. Het is geen harmonisch geheel. Op pagina 103 staat de volgende zin: “Iedere schijnwereld bevat een nieuwe waarheid en iedere waarheid geeft toegang tot een andere schijnwereld.” En dat is een goede samenvatting over het verloop van het verhaal. Als het dan nu ook nog maar interessant geweest was. | 0neg
|
Lincoln Child komt met dit boek niet echt uit de verf.
Het verhaal blijft een beetje hangen tussen goedbedoelde spanningselementen en overdadige karakterschetsen.
Hierdoor verliest het verhaal veel van zijn aantrekkingskracht.
Het plot is geen uitzondering hierop. De uitwerking is te mager en voorspelbaar en geeft geen voldoening. | 0neg
|
Het was een beklemmend verhaal over Seb die zich afzonderde van zijn familie en van de wereld omdat Billie, zijn enige echte maatje, in coma was geraakt door een val van een trampoline. Er kwamen inderdaad mooie zinnen in voor, maar het verhaal was moeilijk te volgen en was warrig. Ik heb het wel uitgelezen en er kwam nog een verrassing op het eind. Maar het boek heeft ook een open einde waar ik helemaal niet van hou. | 0neg
|
Zes jonge freules aan het begin van de twintigste eeuw: Nancy, Pamela, Diana, Unity, Jessica en Deborah. Op de achtergrond de Wereldoorlogen. Leun achterover, want de zussen in hun tijd zorgen voor sensationeel vermaak: Diana wordt fascist, Nancy bekend schrijfster, Jessica een communist en Unity raakt bevriend met Hitler. Spannend en sensationeel moeten ze zijn geweest en besproken en verguisd werden ze in de media. ‘De zes freules’ verhaalt over de familie en de levens van de zussen Mitford. Hoe kan het dat deze zussen allen zo’n totaal ander pad bewandelen?
‘De zes freules’ is een biografie over de familie en de levens van de zussen Mitford. Laura Thompson waagde zich aan het schrijven ervan. Thompson schreef al zeven boeken, waaronder ‘Life in a Cold Climate, A biography of Nancy Mitford’. Zij onderzocht het leven van één van de zussen, Nancy Mitford, dus al eerder.
Op haar slechts schrijft Thompson in het wilde weg: vergelijkend en associërend; van de hak op de tak. Er worden veel ‘waarschijnlijkheden’ benoemd en zo lijkt het of de biografie op aannames is gebaseerd. Echt diepgaand brononderzoek is niet gedaan.
Opvallend in de biografie is dat Thompson zonder vooraankondiging boeken van Nancy Mitford als bronnen gebruikt voor haar biografie, zoals: ‘The Pursuit of Love’ en ‘Love in a Cold Climate’:
- ‘Hampton, het landhuis waar de openingsscenes van Love in a Cold Climate afspelen, wordt bijvoorbeeld omschreven in bewoordingen die overeenkomen met Batsford, als een opzichtig gotisch kasteel dat werd gebouwd ter vervanging van een schitterend huis zonder opsmuk.’ -
Thompson had deze boeken en hun functie in de biografie beter even kunnen introduceren, want het is best verwarrend wanneer zonder enige introductie vergelijkingen worden gemaakt met karakters en situaties die uit een fictionele roman blijken te komen. Ook andere warrige en vergezochte vergelijkingen en uitweidingen passeren de revue in dit boek. Zonder enige voorkennis zijn deze eigenlijk niet te volgen.
Het valt overigens sowieso op dat er meer over Nancy, Diana en Unity wordt geschreven, dan over Jessica, Deborah en Pamela. Zou Thompson een lichte voorkeur voor Nancy hebben, omdat ze al eerder een biografie over haar schreef? Of deed zij onbewust onderzoek naar in hoeverre de romans van Nancy Mitford overeen komen met de werkelijkheid van de familie Mitford? Of danken de drie beruchtste zussen hun bevoorrechte positie in de biografie aan de mate waarin zij in de media kwamen? Dat Unity bevriend was met Hitler is vanuit journalistiek oogpunt vast een veel interessanter gegeven dan het levensverhaal van Pamela, die op de achtergrond kippen fokte op een boerderij. Er zullen dus vast ook meer journalistieke bronnen zijn over de beruchtste zussen. Dit maakt het begrijpelijk dat Thompson meer over bepaalde zussen schreef.
Wat Thompon’s beweegredenen ook waren: Het was leuk en volledig geweest om over alle zussen evenveel te weten te komen.
'De zes freules' is op haar best in deel twee, wanneer het leven van de zussen spannende wendingen neemt en sensatie van de bladzijden druipt. Deze zorgen voor heimelijk leedvermaak, veroorzaakt door de schandalen die de zussen veroorzaakten en de mate waarin zij over elkaar roddelden. Ook wordt de biografie beter leesbaar,, ook al komt dat wellicht door een gewenning aan de chaotische schrijfstijl.
Direct door naar deel twee dus, voor wat roddel en achterklap. | 0neg
|
Twee vrouwen spelen de hoofdrol in dit vlot leesbare, historische verhaal.
Celine, wonend in Oostburg, is de moeder van ArendJan, Alie is zijn a.s vrouw en woont in Brielle.
Het standverschil tussen deze twee is groot. Theodor, de vader van AJ stuurt zijn zoon het huis uit omdat hij de lage klasse van Alie niet kan accepteren.
De twee vrouwen schrijven elkaar brieven waarin zij elkaar vertellen wat hen bezig houdt.
Deze roman geeft een beeld van wat er allemaal speelt aan het einde van de 1e W.O., zoals de vrouwenemancipatie,
het niet accepteren van ongetrouwd samenwonen, klasse verschillen, de politieke situatie in die tijd enz. Emilie, de vriendin van Celine, speelt ook nog een rol. Zij wijst Celine op enkele bekende feministes en de boeken die zij geschreven hebben leent zij aan haar uit.
Dit alles wordt echter niet diepgaand behandeld. | 0neg
|
380 Pagina's roddel over de familie Trump, de 3 vrouwen van Donald Trump, zijn vijf kinderen, zijn imperium en zijn gooi naar het presidentschap en zijn onverwachte overwinning.
Er zijn geen referenties in dit boek, geen bronverwijzing, het is allemaal van horen zeggen of van vrienden van school van de kinderen of zakenrelaties of iedereen die een graantje wil meepikken.
Na lezing van dit boek verbaas ik me nog meer dat Donald Trump president is kunnen worden. Hij is zo narcistisch, alles draait om hem.
Hij heeft vijf kinderen bij drie vrouwen en heeft nooit ook maar een luier ververst, hij was er gewoon nooit.
Ivanka Trump, zijn oudste dochter is een kopie van hem en het zou me niet verbazen moest ze ooit zelf een gooi naar het presidentschap doen.
De belangenverstrengeling tussen alle bedrijven en maatschappijen en het presidentschap is onbegrijpelijk, voor de buitenwereld lijkt het misschien alsof ze alles afgestoten hebben of in handen hebben gegeven, maar feit blijft wel dat ze nog een vinger in de pap hebben.
Hoe Ivanka en haar man Jared Kuschner zich in het witte huis gewrongen hebben is ook niet normaal, zo'n favoritisme is niet normaal.
Waarom heb ik dit boek gelezen? Goede vraag, ik hoopte iets te leren over de kinderen, hoe ze omgaan met zo'n vader en voor zover ik dat begrepen heb, hebben ze een enorme arbeidsethiek meegekregen, ze moeten hard werken. Maar emotioneel hebben ze toch allemaal behalve misschien Ivanka de nodige problemen gehad, veroorzaakt door de roddelbladen na de scheiding van eerst Ivana en daarna Marla. Dat heeft zijn sporen nagelaten.
Hoe het Melania zal vergaan is nog maar de vraag. Ze wilde eerst niet in het witte huis gaan wonen en is vooral bezorgd om Barron, de jongste.
Een soapserie is er niets bij. | 0neg
|
Bloedspoor van Zoë Sharp speelt zich af in de wereld van de zelfverdediging. Charlie Fox is docente en geeft les in trucs om jezelf uit netelige situaties te redden. Ze werkt in de New Adelphi Club als uitsmijter. Welke duistere praktijken spelen zich hier af? Er wordt een vrouw vermoord, de nachtclub heeft louche werknemers en sommige bezoekers doen merkwaardige dingen. Er wordt nog een moord gepleegd. Is er een seriemoordenaar actief?
Bloedspoor is een aardig tussendoortje voor wie houdt van een hoofdpersoon als Charlie Fox. Een motorrijdende vrouw, klein, taai en met een geschiedenis. Ze staat haar mannetje in de strijd tegen mensen die kwaad willen. Het boek is doorspekt met scènes waarin Charlie haar kunsten laat zien. Dat duurt soms verscheidene paginas en vaak is voorspelbaar wie er gaat winnen. Het boek heeft vaart, er gebeurt veel en in die zin is het een onderhoudend boek. Charlie komt als personage uit de verf.
Dit is een boek met veel gebeurtenissen en personages. Veel vechtscènes, veel verwondingen, veel spierpijn, veel mensen die vermoedelijk niet deugen. Kortom: veel, veel, veel. Wie daarvan houdt, zal waarschijnlijk lol beleven aan dit boek. Naar mijn smaak is het té veel waardoor het lijkt alsof de schrijfster gedacht heeft dat veel altijd goed is. Zelfs de romantiek komt voorbij. Het wordt aangeprezen als literaire thriller. Dat begrijp ik niet. Ik vind het geen mooi geschreven boek. Bloedspoor moet het met name hebben van Charlie, de zelfverdedigende hoofdpersoon die - klein maar fijn haar vak verstaat en de strijd aangaat met grote slechteriken. Twee sterren voor dit boek. Te danken aan de hoofdpersoon Charlie Fox - die dit boek overeind weet te houden. | 0neg
|
RECENSIE 'SCHILPADDEN TOT IN HET ONEINDIGE' (JOHN GREEN)
26/6/2018 0 Reacties
Foto
Er wordt een grote beloning beloofd aan degene die een gouden tip geeft over de verblijfplaats van een voortvluchtige miljardair. Aza Holmes gaat met haar vrienden op onderzoek uit en stuit op onverwachte ontmoetingen, veelvuldig geklets over Star Wars over de liefde van Chewbacca’s leven en een saaie tuatara die op het punt staat de miljoenen te ervan. Maar vooral leert Aza over haarzelf, haar dwangmatigheden en de neerwaartse spiraal waar haar gedachten zich vaak in bevinden.
Laten we maar direct met de deur in huis vallen: zoals we van Green gewend zijn, zet hij levensechte personages op papier. Het leek bij The fault in our stars al alsof Hazel en Gus daadwerkelijk door Amsterdam liepen en bij Looking for Alaska was het echt alsof Alaska kwijt was. En ook in Schildpadden tot in het oneindige zijn zowel Aza als haar vrienden levensecht. Hoe ze daar in een kajak zitten te dobberen op de rivier is makkelijk visueel voor te stellen en het is erg realistisch dat ze tijdens het kajakken een schildpad langs het water zien.
Hoewel er pluspunten gegeven kunnen worden gegeven op gebied van personage-uitwerking, kan dit helaas niet bij verhaalopbouw slash plot. De plot van Schildpadden tot in het oneindige is namelijk saai. Het is absoluut niet uitdagend genoeg om verder te lezen, want het blijft maar doorkabbelen en er is gewoonweg niet heel veel spanning te bekennen. Wat de plot wel opbrengt, is dat de lezer meermaals zal fronzen tijdens het lezen. Zo is het bijzonder dat een reptielachtig wezen een flinke geldsom zal erven. Bovendien helpt hoofdpersonage Aza niet mee in het uitdagend maken van de plot.
Aza is een personage dat irritatie bij de lezer opwekt. Aza heeft een dwangstoornis, waardoor ze vaak negatieve gedachtenspiralen geeft die moeilijk te onderbreken zijn. Echter wordt je hier als lezer in meegesleurd. Enerzijds is dit onwijs knap van Green, anderzijds is dit ontzettend vervelend. En het is helaas erg irritant dat Aza zo zielig en soms overdreven doet. Zo zit ze telkens een litteken open te krabben op haar vingertop, want enkel hier wordt ze rustig van. Als lezer denk je op deze momenten: Aza, hallo, doe normaal!
Wat die neerwaartse spiralen betreft wordt de sfeer wel goed geschetst en overgebracht. Schildpadden tot in het oneindige is hierdoor niet een positief opbouwend boek. Toch lijkt het qua sfeer erg op de boeken van Geek Girl, door Holly Smale. Ook bij Geek girl gaat het over het leven op een Amerikaanse school waarbij vrienden en vriendinnen een bijrol spelen. En is beide boeken is de hoofdpersonage een ietwat vreemde meid die buiten de boot lijkt te vallen, maar toch de hoofdrol in het boek heeft weten te bemachtigen en die in dat boek toch iets bereikt. Hierdoor is Schildpadden tot in het oneindige middelmatig wat originaliteit betreft. En wat nog meer op originaliteit slaat, zijn de pleonasmen. Als Green het over een terras heeft, noemt hij het ‘een betegeld terras’. Maar alle terrassen zijn toch betegeld? Een “terras” van gras is immers een gazon en een “terras” van hout heet veranda. Daarnaast wordt het gras telkens ‘het groene gras’ genoemd. Toch hoeft dit niet genoemd te worden, omdat gras altijd groen is. Ach, dit is eenmaal de stijl van Green.
Tot slot nog even een bedankje voor de mevrouw die Schildpadden tot in het oneindige heeft ingesproken als audioboek. Via de Luisterbieb is het boek gratis te beluisteren. Het verhaal wordt rustig en met een juist stemgebruik verteld, waardoor het prettig is om naar te luisteren. | 0neg
|
Zwarte kaft, witte letters die wat vervagen, net alsof de trein die op de achtergrond te zien is, voorbij raast en de letters in zijn kielzog meeneemt.
Het verhaal gaat grotendeels over Rachel, een jonge vrouw die iedere dag de ochtend en avond forenzen trein neemt naar Londen.
Meestal staat de trein bij het zelfde rode sein bij het plaatsje Witney even stil en kijkt ze naar de huizen en tuinen die naast het spoor liggen.
Een koppel die ze bijna iedere dag op het terras ziet ontbijten noemt ze ‘Jess en Jason”.
Op een dag ziet ze iets vanuit de trein, maar wat precies?
Als blijkt dat Jess, die in het echt Megan heet op een dag verdwenen is, gaat ze naar de politie. Die haar echter niet gelooft omdat ze bekend staat als alcoholiste en onbetrouwbaar.
Verder gaat het boek over Megan, maar ook over Anna, die met Tom, de ex van Rachel getrouwd is.
De levens van de 3 jonge vrouwen, allen begin 30, zijn op een bepaalde manier met elkaar verweven.
Boven elk hoofdstuk staat netjes over wie het gaat, datum en dagdeel.
Echter, omdat niet alleen de personen wisselen, maar vooral de tijd niet chronologisch verloopt, is het een behoorlijk chaotisch boek, dat erg van de hak op de tak verspringt.
Pas als de 3 levenslijnen, qua tijdsplanning synchroon gaan lopen wordt het prettiger leesbaar en begrijpelijker. Dit is helaas pas na 3/4 van het boek.
Maar dan!
Ja, dan wordt het niet alleen begrijpelijk, maar ook echt spannend.
Het einde is een verrassing, hoewel je het wel zo’n 10 bladzijden voor het einde ziet aankomen.
Omdat het eerste, grootste deel chaotisch is en voortkabbelt en het pas op het laatste moment echt spannend wordt, krijgt dit boek maar 2 * sterren van mij.
Als het wat sneller meer tempo en spanning had opgebouwd, was jet zeker 3 sterren waard geweest. | 0neg
|
Was De acht van Neville voor mij als een worstelwedstrijd (ik worstelde maar kwam wel boven) het tweede boek De magische cirkel was voor mij een wielerwedstrijd, onderdeel bergetappe. Van de eerste tot de 326e bladzijde was het stampen, stampen en nog eens stampen. Onderweg vermoeiende uitzichten op eindeloze verhalen, historisch uiterst onzeker, in ieder geval nauwelijks te checken: over nazisme, astrologie, de bijbel, het Romeinse Rijk; kortom geen mooi lankschap, geen uitzicht op een mooi panorama, eenmaal aangekomen op de top: altijd een benijdenswaardig kado.
Niets daarvan; halverwege de top was ik uitgestampt en -gepuft. Wie een gratis, halfuitgelezen exemplaar van dit boek wil hebben, die melde zich. | 0neg
|
Anne en Marco zijn voor een etentje bij hun naaste buren. Hun babydochter ligt thuis in haar bedje, de babyfoon staat aan en ieder half uur gaat Anne of Marco bij haar kijken. Maar als ze om één uur thuiskomen, is het bedje leeg en staat de voordeur open...
Het verhaal wordt grotendeels vanuit het perspectief van Anne geschreven, met uitstapjes naar Marco en naar de rechercheur. Zeker aan het begin overheerst de schok, schaamte en het verdriet bij de hoofdpersonages. Het begin van het verhaal wordt voornamelijk geweid aan de emoties die de hoofdpersonen (Anne en Marco) ervaren, om op die manier de karakters weg te zetten. De karakters van Anne en Marco worden gedurende het verhaal sterk weg gezet. De personages er omheen (zoals de recherche, de buren en Alice) vond ikzelf wat oppervlakkig. Dit is een gemiste kans van de schrijfster.
Gedurende het verhaal wisselt de schrijfster steeds van perspectief, waardoor beetje bij beetje steeds duidelijker wordt wat er de avond van de ontvoering precies is gebeurd. Dit houdt het tempo er in en maakt dat je soms meer info hebt dan de hoofdpersonages. De rol van de rechercheur had hier sterker weg gezet mogen worden. Zonder zijn perspectief was je tot het zelfde verhaal gekomen, hij ontdekte weinig/geen verrassende of nieuwe dingen, die het verhaal een totaal andere wending gaven. De schrijver laat hier, mijn inziens, veel kansen onbenut.
Conclusie: voor een thriller vond ik dit boek niet heel spannend. Ik had niet het gevoel meegezogen te worden in het verhaal. Ik miste de verrassende wending, terwijl hier best mogelijkheid voor was. Daarnaast vond ik dat de bijrollen niet sterk omschreven waren, hier had de schrijfster meer uit mogen halen. Wel had de schrijfster een prettige stijl en leest het makkelijk weg. Of te wel; wil je een boek wat lekker weg leest? Dan is dit een prima aanrader. Verwacht je spanning en sensatie, het gevoel dat je het boek niet weg kan leggen maar uit MOET lezen? Dan is dit wellicht niet het boek wat je zoekt. | 0neg
|
Als Connie Bowskill op een nacht niet kan slapen, besluit ze wat op een huizensite rond te kijken. Ze bekijkt foto's maar ook filmpjes. Tijdens een van die virtuele rondleidingen ziet ze opeens het lijk van een vrouw liggen. In een grote plas met bloed. Een halfuur later als ze samen met haar man Kit de rondleiding nog eens bekijkt, is het lijk verdwenen.
De volgende dag gaat Connie naar de politie om te melden wat ze die nacht gezien heeft. Hoewel de politie haar verhaak serieus aanhoort, geloven ze haar niet. Niet veel later ontdekt Connie dat Kit een onbekend adres als 'thuis' heeft ingevoerd in het navigatiesysteem van zijn auto. Connie beschuldigt hem van een affaire en gaat steeds meer paranoide gedrag vertonen. Dat komt haar geloofwaardigheid al helemaal niet meer ten goede.
Verborgen gebreken zou een spannende psychologische thriller moeten zijn, maar eigenlijk is het een aanslag op het geduld van de lezer. Het verhaal komt erg traag op gang en is ook nog eens dermate vervelend dat het zo goed als nergens boeiend wordt. Die traagheid laat in het hele boek van zich spreken, hoewel er toch een kleine uitzondering is. Want ver over de helft ontstaat er een klein beetje hoop waardoor het met het verhaal nog de goede kant op dreigt te gaan. Maar de lezer hoeft niet teleurgesteld te zijn, want al snel vervalt Hannah weer in de langdradigheid waarmee ze ook begonnen is.
Naast het verhaal waar het om zou moeten draaien, bevinden zicht in het boek nog diverse andere verhaallijnen. Deze verhalen doen er in feite helemaal niet toe en zorgen ervoor dat de lezer de aandacht heel gemakkelijk verliest. Zonder de extra ballast zou het boek zeker dunner zijn geweest, maar of het daardoor beter en spannender was geworden valt te betwijfelen. Daarvoor is het toch te zwak. | 0neg
|
De verwachtingen zijn hooggespannen als je aan een boek van Griet op de Beeck begint, ook bij een boekenweekgeschenk zoals Gezien de feiten. De hoofdpersoon Olivia, 71 jaar en weduwe, ontdekt na het overlijden van haar man dat zijn dood eerder een bevrijding is dan een last. Maar wat doe je als je omgeving, met name in de vorm van dochter Roos, als vanzelfsprekend aanneemt dat je de jaren die je nog resten als treurende weduwe gaat doorbrengen? Olivia kiest voor zichzelf, maar tussen de regels door worstelt zij ook met de meningen van de gevestigde orde. Het hoort zus of het moet zo, priemt een terecht wijzend vingertje steeds in de richting van Olivia. Het verhaal verspringt enkele keren in tijd, maar op een manier dat je snel genoeg de tussenliggende periode invult. Het boekje mist de kracht van de romans van Griet. Aardige basis, maar het verhaal komt onvoldoende uit de verf. Vernieuwend kan het thema ook niet genoemd worden, misschien juist doordat de moves van Olivia uitdraaien op een clichés. Ooit signeerde Griet op de Beeck een boek voor mij en schreef: “Lees dit boek niet. Leef!” Die opmerking was wellicht in dit boekje beter tot zijn recht gekomen. | 0neg
|
Voor mijn verjaardag heb ik een e- reader gekregen, maar de titels, die je via de bibliotheek kunt lenen, vallen een beetje tegen. Er is nog weinig keus. Drift van Marion Pauw stond er wel bij. Ik had nog nooit iets van Marion Pauw gelezen.
Drift is een verhaal, wat zich afspeelt op Aruba. Jill van Zant verhuist daar naar toe, omdat haar vriend Simon daar is aangesteld door zijn werk. Hij werkt als jurist bij een trustmaatschappij Ubbink, Kauffman en Tobey. Simon is al een paar weken eerder vertrokken en haalt haar van het vliegveld op. Hun relatie was al niet zo goed meer, maar Jill hoopt erop, dat het door het exotische eiland weer goed gaat komen. Het is altijd heerlijk weer, een mooi appartement en het strand heel dichtbij. Wat wil je nog meer. Echter, zodra ze daar maar even wonen, blijkt, dat haar vriend naar een Bovenwinds eiland Anguilla moet om daar het een en ander op te zetten. Daar baalt Jill enorm van, vooral omdat het steeds maar langer duurt eer Simon terugkeert. Simon belooft elke dag te bellen. Als goedmakertje krijgt ze van de baas een duikcursus cadeau.
De duikinstructeur Edsel blijkt meer af te weten van de verdwijning van een Amerikaanse toeriste Christine Bird en heeft hier zelfs enige tijd voor vastgezeten. Jill en Christine lijken erg veel op elkaar. Op het eiland wordt ze dan ook steeds aangestaard. Simon vindt het geen leuke gedachte dat ze met Edsel omgaat, die verdacht werd van de verdwijning van Christine. Terloops hoort Jill, dat Simon met zijn collega Katja op Aguilla zit. Tijdens een rondrit op het eiland komen ze bij een verborgen grot, de blauwe kamer, waar waarschijnlijk het verdwenen meisje verborgen is geweest. Ze komt daar achter een geheim en vertelt het later aan de politie. Echter, zij kan de blauwe kamer niet meer terug vinden. Later wordt ze gechanteerd met een foto, die niet van haar, maar van Christine is genomen. Dat ziet ze aan het hangertje om haar nek. Het is heel gevaarlijk om rond te lopen met een geheim, terwijl meerder mensen weten, dat je dat geheim kent.
Als Jill op een dag bovenkomt na een driftduik, dat is een duik op een plek waar twee stromingen samenkomen, wat behalve veel sensatie ook veel gevaar oplevert, is de boot weg. De duik was onder leiding van Edsel. Zou hij dan toch de dader geweest zijn?
Drift heeft twee verhaallijnen: één over haar leven op Aruba en de ander over het duiken tijdens een drift-duik. Het verhaal deed mij meteen denken aan de verdwijning van Natalee Holloway en dat is inderdaad de aanleiding geweest om dit verhaal te schrijven. In 2005 vertrok Marion na haar scheiding naar Aruba waar het idee ontstond voor haar tweede thriller Drift. Het is nogal simpel verteld, maar je wilt toch wel weten hoe het afloopt. Jill vertelt haar verhaal met de eenzaamheid en achterdocht, die ze voelt. Zo leuk is het leven niet op Aruba, waar ze geen mens kent. Ik vond het verhaal toch vrij oppervlakkig: twee sterren. | 0neg
|
Ik heb dit boek gelezen omdat ik het gewonnen heb bij Hebban #hebbanbuzz en #hrc2016. Aanvankelijk leek dit me ook een heel spannend boek op basis van de flaptekst. Het is me jammer genoeg zwaar tegen gevallen.
Zelden heb ik me zo door een boek moeten heenworstelen om het einde te halen. Want ik wilde het wel uitlezen, een gekregen boek, weet je.
Het gaat over Joe, die als jonge man even in Finland gewoond heeft omdat hij de liefde van zijn leven Alina, eerder een flirt, heeft gevolgd omdat ze zwanger was. Daarvoor heeft hij zijn professionele toekomst als wetenschappelijk onderzoeker en een verloving in Amerika afgebroken.
Het leven in Finland valt hem zwaar, de achterdocht van de finnen, het alcoholisme, het op zichzelf zijn het wantrouwen en de openlijke paranoia naar buitenlanders, de depressies, de koude en de donkerte, de eenzaamheid, geen uitzicht op een goede job. Eigenlijk zijn het allemaal ook redenen waarom de relatie fout loopt nadat de baby Samuel, ongeveer een jaar oud is. Joe keert terug naar Amerika.
Twintig jaar later heeft Joe een nieuw gezin, gehuwd met twee dochters, een puber, een pre-puber. Het leven lacht hem toe, hij is een gerespecteerd wetenschapper met veel publicaties. Hij werkt onder andere met proefdieren, iets met zenuwstimulaties.
Het boek gaat heen en weer tussen Finland, Alina en wat er met de jonge Samuel gebeurt, en Joe in Amerika. De jonge Samuel groeit op en blijkt een intelligente tiener te zijn, maar door een gebeurtenis vergooit hij zijn toekomst. Hij steekt veel van wat er fout gaat op zijn vader.
Proefdieren en experimenten zijn altijd aanleiding tot controverse, veel voors maar nog heftigere tegens. Hoe ver ga ja, wat zijn de alternatieven?
Het boek bevat veel langdradige en uitgebreide beschrijvingen. Ik heb de indruk dat de schrijver met teveel thema's tegelijk bezig is, het ware beter geweest dat over meerdere boeken te spreiden want inhoudelijk zit er veel in het boek.
Dierproeven;
Sociale media met een enorm fascinerend nieuw toestel, de iAm die rechtstreeks met de hersenschors communiceert;
Recht op wapens;
Vrije meningsuiting, wat is geoorloofd en niet, of mag alles op internet, op fora;
Manipulatie van zoekresultaten in internet zoekmachines;
Manipulatie van onderzoeksresulaten van wetenschappelijk onderzoek;
Aanklachten tegen de kerk;
Banken en hun manipulatie van de financiële markten;
Als je goed leest vind je ook nog wel iets over hoe wij met bejaarden omgaan en de gezondheidszorg;
Dat kan je echt niet allemaal in één boek gooien.
Het einde was dan ook nog eens behoorlijk flauw, uiteindelijk lijkt alles precies maar een misverstand te zijn en de reden waarom het zelfgemaakte explosief bij het huis van Joe bezorgd was, is helemaal te dom voor woorden.
Sorry, zware tegenvaller. | 0neg
|
Alle boeken van Suzane Vermeer lezen lekker makkelijk weg. Ook dit boek leest makkelijk weg, maar ik heb nooit het idee gehad dat ik in het boek zat. Het boek was niet spannend genoeg en je leefde niet echt mee met de hoofdrolspelers. Het verhaal was te gemakkelijk en had geen verrassingen. Dit boek is zeker geen aanrader. | 0neg
|
Onlangs las ik 'Ladykiller', een literaire thriller van Elisabeth Mollema. Was het een thriller? Nee. Was het literair? Ik vond van niet.
Het spannendste van het hele verhaal zit meteen aan het begin, wanneer de drie vriendinnen Ebe, Heleen en Sonja bij een ravijn in Zuid-Frankrijk staan te kijken naar een lichaam. Het lichaam is van François. Een Franse play-boy die het aanlegde met alle drie de dames zonder dat ze het van elkaar wisten. Wanneer ze daar achter komen, besluiten ze wraak te nemen. Dat loopt echter uit de hand. Wie François uiteindelijk de dodelijke duw heeft gegeven en hoe het precies is gebeurd krijgen we niet meer te weten. Wel beschuldigen de drie dames elkaar.
De grote vraag is, wat ze nu doen. Naar de politie is geen optie, want geen van drieën is van plan om de rest van haar leven in de Franse gevangenis door te brengen. Heleen heeft thuis een puberdochter zitten die ze dat niet kan aandoen. Sonja is veel te succesvol als beeldhoudster. En Ebe leeft onder het juk van haar bezitterige moeder.
Ze besluiten uiteindelijk het lichaam weg te werken en het geheim als het moet tot in hun graf bewaren. Het lijk verpakken ze als het nieuwste beeldhouwwerk van Sonja. Ze geven het eerst aan Sonja's opdrachtgever Victor, waarvan ze de villa huren voor de vakantie. Maar die vertrouwt het zaakje ook niet helemaal. Het beeld nemen de dames mee naar Nederland. Deze hele operatie doet op z'n zachtst gezegd nogal ongeloofwaardig aan. Eenmaal in Nederland kabbelt het verhaal nog even voort door de relatie tussen Heleen en haar dochter nog een beetje te verdiepen. Iets wat totaal onnodig is voor het verhaal. Dochter Brechtje verdwijnt vervolgens. Niemand weet waar ze is. Maar ondertussen weet de lezer wel een beetje waar ze uithangt. Victor is namelijk ook op weg naar Nederland. Hij vindt Brechtje en ze komen vervolgens allemaal samen in het atelier van Sonja. En dan gaat alles heel snel. In het laatste hoofdstuk wordt het verhaal een beetje afgeraffeld met een raar einde.
De spanning is in dit boek ver te zoeken. Het verhaal is ook wat slapjes en ongeloofwaardig. Het idee van het verhaal kan best spannend zijn, maar dat komt niet uit de verf. Het leest wel lekker door dat dan weer wel. Maar verder is niet echt aan te raden. | 0neg
|
Ik kan bovenstaande Crimezone-recensent alleen maar gelijk geven. Waarom deze thriller vijf sterren kreeg in Vrij Nederland was mij al na twintig bladzijden een raadsel. | 0neg
|
Paranoia is een page-turner, accoord. Het boek leest als een trein. En toch... Als je al wat thrillers achter de kiezen hebt, is de kans groot dat je halverwege het verhaal gaat vermoeden hoe de plot in elkaar steekt. En dan kan het einde wel eens een anti-climax zijn. Vervolgens zet je het boek terug in de boekenkast, je denkt "mwah" en roept "next"! | 0neg
|
Ik heb dit boek uitgelezen. De spanning wordt opgebouwd . Tussendoor onnodige vulling.
Toch wil je het einde weten.
En je leest door.
Tot het einde .
Gewoonweg voel ik me aan het lijntje gehouden.
Een verhaal met grote ontgoocheling naar het einde toe. | 0neg
|
Vroeger ben ik eens gaan luisteren naar de schrijver van dit boek Do Van Ranst. Hij was toen reclame aan het maken voor dit boek en hij vertelde het zo goed dat ik het echt eens wou lezen.
Na zeker 2 jaar later heb ik eindelijk het boek gevonden...
Ik had er zo'n zin in om te lezen ...
Ik was echt nieuwsgierig waarom de jongen niet op de foto stond.
Je leest het goed ik zei net 'de jongen' waarom? Het boek blijft echt niet hangen, de hoofdstukken zijn zeker 80 pagina's lang en de schrijver springt van de hak op de tak.
Ik ben echt niet mee in het boek en het is echt zo zo saai, echt een afrader.
Wat ik nog weet van het boek? Eigenlijk niets meer, het blijft niet hangen. maar het gaat dus eigenlijk over een meisje Fiebe en een jongen waarvan ik de naam nog altijd niet weet, die samen met hun familie op bezoek gaan gaan bij de opa. Fiebe en zijn neef komen eigenlijk al altijd goed overeen met elkaar maar hun ouders niet waardoor niemand echt aandacht geeft voor de opa, terwijl de opa hen allemaal had uitgenodigd in zijn huis ...
De rest van het boek of waar het over gaat weet ik echt niet meer omdat het niet bleef hangen zoals ik al zei daarnet.
Maar misschien is dit iets voor u? Het kan zijn dat ik er gewoon meer van verwachte doordat ik eens naar de schrijver ben gaan luisteren ...
Het kan natuurlijk ook zijn dat dit gewoon een slecht boek op zijn eigen is.
Als ik u iets mag aanraden ...
Lees het niet, of lees het tenminste zonder enige verwachting want anders zal het dik tegenslaan ... | 0neg
|
Marelle Boersma is een van de schrijvers die ik altijd met veel plezier lees, dus ik was weer erg benieuwd naar dit boek van haar. Haar schrijfwijze is altijd makkelijk te lezen. Dus ik begon erg enthousiast te lezen aan dit boek.
Het verhaal speelt zich af in Portugal waar Suus naar toe verhuist is met haar dochtertje Sterre en haar zus Anouk. Het boek begint als Suus, Anouk en Sterre pas in Portugal zijn en de verhuiswagen nog aan moet komen. Als de verhuiswagen aankomt komen ook de vrienden Camilla, Aart en Juul vanuit Nederland om haar te helpen.
Op een bepaald moment als Suus, Anouk en haar vrienden 's avonds zitten bij te komen van de verhuizing en Sterre voor het eerst in haar eigen bed ligt, gaat Suus op een bepaald moment kijken bij Sterre, en blijkt ze niet in bed te liggen. Alles is in rep en roep.
Er volgt een zoektocht naar Sterre. Echter de politie vermoedt dat een van de ouders er iets mee te doen heeft. Hier krijg je opeens ook een 2e verhaal. Een schuingedrukt verhaal, die tussen de gewone hoofdstukken in staat. Ik vond dit op zich best verwarrend. Het schuingedrukte verhaal wordt gelezen door Suus en zo dus weer meegenomen in het gewone verhaal. Het verhaal wordt op een bepaald moment heel warrig en onlogisch. Het einde vond ik dan wel weer wat spannender, al vond ik dit wel erg uit de lucht komen vallen en werd er in het hele verhaal geen aanwijzing gegeven over dat hij de vader was van Sterre.
Ook stonden er sommige dingen in het verhaal die naar mijn idee niet konden. Zo zijn Anouk en Suus op een bepaald moment aan het autorijden. En op het ene moment zit Suus aan het stuur en een paar regels verder zit Anouk aan het stuur... En ze zijn aan het autorijden en dan knippen ze de haren van Suus af... Beetje vreemd. Hier heb ik verder over heen gelezen, maar denk dat dit toch door een correctie eruit gehaald had kunnen worden.
Jammer. Dit vind ik echt wel een van de mindere boeken van Marelle Boersma. En ik hoop dat het volgende boek wat ik van haar lees weer meer naar mijn smaak is. | 0neg
|
Onbegrijpelijk, wat mij betreft, die goede recencies. Als liefhebber van Slaughter van het 1e uur, denk ik met "Gevallen" nu het laatste boek te hebben gelezen van haar. Wat een saai boek. Tot zeker over de helft, voelde ik me verplicht verder te lezen maar zonder enige animo. Het is me veel te Amerikaans geworden. Non-stop over drugscriminaliteit (boring) en de meest uiteenlopende wapens (boring). Er zat geen vaart in, het kon me niet boeien en ze krijgen elkaar ook nog aan het eind. De plot was wel aardig maar wat een goedkoop verhaal. Wat mij betreft mag de schrijfster nu met pensioen. | 0neg
|
Weer een dikke pil van Elizabeth George. Het eiland Guernsey, met de bewoners, wordt prachtig beschreven en de karakters van de personages evenzeer. Het boek begint traag en zo eindigt het ook. Een enkele keer lijkt er vaart in te komen maar wordt in een volgend hoofdstuk weer teniet gedaan door flink uit te wijden over bijzaken die zelfs afleidend werken. Hoewel het kaft meldt dat het gaat om een Thomas Lynley mysterie komt deze inspecteur nauwelijks voor in het boek. De detectives zijn Simon St James en zijn vrouw Deborah die altijd dezelfde (huwelijks-) problemen lijken te hebben en nog steeds niet groeiende zijn. Er zijn een paar mooie wendingen in het verhaal maar het plot is niet spannend en uiteindelijk ongeloofwaardig. | 0neg
|
Tot mijn grote teleurstelling ben ik het eens met de recensies die eerder zijn geplaatst over dit boek. Ik heb alle boeken over Kay Scarpetta gelezen en voor mij waren de personages dus 'oude bekenden', daar geen probleem. Wat mij in dit boek irriteert is dat twee verschillende zaken op zo'n grote afstand TOCH met elkaar te maken hebben. In de boeken met Inspector Frost is dat ook zo, maar die spelen zich af in een redelijk klein gebied en worden, naar mijn mening, beter aan elkaar geweven dan dit verhaal. De lijn in het verhaal is constant zonder een spannende uitschieter. Lucy praat met Harry en dat was het. Kay gaat naar het oude gebouw en dat was het. De verdachte wordt zonder al te veel moeilijkheden door Marino gearresteerd en dat was het. Met een klap ben je weer terug op aarde. Het is dat ik de tik heb om altijd een reeks over een personage van een schrijver compleet te hebben, daarom de 2 sterren, maar anders gewoon een vette: 'laat maar zitten....' | 0neg
|
Onlangs kocht ik op het boekenfestijn in Gent twee boeken van Kafka. Het leek me tof om eens iets te lezen van een schrijver die iedereen van naam kent, maar waar maar weinig mensen de boeken ook echt van gelezen hebben. Bovendien verwees de professor van mijn keuzevak Vergelijkende Literatuurwetenschap voortdurend naar de werken van Kafka, dus was het hoog tijd om mijn culturele horizon te verbreden..
Ik voel me echt een ontzettende cultuurbarbaar nu ik Het Slot met slechts twee sterren beloon, maar eerlijk gezegd was het gewoon niet helemaal mijn boek. In het begin las het boek snel; ik vond het grappig en moest een aantal keer zelfs hardop lachen. Maar, van het ene op het andere moment, begon het boek en de schrijfstijl me te vervelen. En het feit dat er eigenlijk enorm weinig gebeurde gedurende deze 280 pagina’s hielp daar ook niet echt bij..
In de synopsis op bol.com las ik: “Like George Orwell, Franz Kafka has given his name to a world of nightmare, but in Kafka’s world, it is never completely clear just what the nightmare is.” En dat is misschien het probleem voor mij, hoewel ik begrijp dat Het Slot onder andere de problematiek van bureaucratie en kapitalisme aankaart, blijft het allemaal heel vaag en komt er uiteindelijk totaal geen verandering in de situatie. Op internet lees ik echter vele lovende recensies over dit boek, en ik kan me zeker voorstellen dat ik ooit – als ik wat ouder ben, en verder in het leven sta – dit boek nog eens oppak en er opeens met een compleet nieuwe blik naar kijk. Maar op dit moment kan ik me gewoon niet identificeren met het verhaal.
De schrijfstijl van Kafka is helder; Kafka beschrijft heel duidelijk en precies wat er allemaal gebeurt. Maar de personages – en dan zeker het hoofdpersonage K. – komen bij mij totaal niet binnen. Ik heb persoonlijk zelfs een beetje een hekel gekregen aan K., gewoon door de manier waarop hij alle inwoners van het dorp tegen zich in het harnas weet te jagen. K. weigert om zich aan te passen als nieuwkomer en dat stoort me toch wel een beetje. Je hoeft niet je eigen persoonlijkheid of karakter te verliezen, maar een beetje openstaan voor andere gebruiken en gewoontes is nooit verkeerd!
Ik heb het boek uitgelezen, wat ik al een prestatie op zich vind, maar het boek is niet af – er is geen einde, omdat Kafka het nooit afgemaakt heeft. Zelf vond hij dit namelijk ook niet zo’n goed boek.. Misschien moet ik maar één van zijn andere boeken proberen. The Trial is de volgende Kafka op mijn To Be Read lijstje – eens kijken of die mijn mening over Kafka weet te herzien!
Deze recensie verscheen ook op Oog op de Toekomst. | 0neg
|
Drie generaties van de welgestelde familie Cazalet staan ook in dit deel II volledig in de schijnwerpers. We volgen niet alleen alle familieleden (oudtantes incluis) en hun vriendenkring, maar ook hun vele personeelsleden met hun belevenissen, hun gedachten, hun liefdesleven, hun geheimen, enzovoorts. Het begin van Wereldoorlog II vormt het belangrijke decor.
Aan het hoofd van de Cazalet-clan staan onbetwist opa William Cazalet (de generaal) en zijn vrouw Kitty Barlow (de baronie), het eigenlijke opperhoofd, zoals in veel families. Men kan niet om haar heen. Zij beslist en regelt alles, en dit in de ruimste zin van het woord: ALLES.
Vanwege de oorlog die meer en meer oprukt en zich steeds nadrukkelijker manifesteert ook in hun nabije omgeving, woont de hele clan broederlijk en zusterlijk bij elkaar in het grote Home Place waar men verwacht op veilige afstand te zijn van vijandige bombardementen e.d. Het leven daar in Sussex vergt wel heel wat aanpassingen maar het leven is er nog steeds goed te noemen en er zijn niet zo heel veel échte ontberingen. Het huis raakt wat meer vervallen, het voedsel is niet altijd toereikend en zeker minder gevarieerd, er moet gejaagd worden op konijnen en patrijzen waar dan wel weer heerlijke pasteien van gemaakt worden door de kokkin mevrouw Cripps. Zij kan zelfs van aardappels een pastei maken. De kou is in wezen de grootste vijand.
De Cazalets krijgen te maken met de oorlog dus, verzorgen oorlogsgewonden en oorlogsinvaliden, er wordt één van de zoons vermist in Frankrijk. Dat brengt hoop en vooral vrees mee. En men geeft al snel de hoop op, op één dochter na. Heeft zij gelijk?
De kleinkinderen zijn deels lief, maar enkelen zijn ook vreselijk vervelend en dwars. Eén van de kleinzoons heeft wel heel morbide neigingen en afwijkend gedrag vanaf zijn prille leeftijd. Geen moeder meer, vader vermist. Tja. De meisjes komen er wel wat beter af. Maar er is weer Louise die als te ambitieus wordt gezien, te egoïstisch ook. Ook door haar nichtjes die misschien wel wat jaloers zijn. Jaloezie is dan ook een belangrijk thema in dit feuilleton. In alle generaties.
Hoe zijn de huwelijken? Opa en oma, ik houd het op een degelijk echtpaar op leeftijd. Ik ga er niet verder op in. Bij hun zoons en enige dochter vinden wij bijvoorbeeld overspel, bedrogen echtgenoten, ongewenste zwangerschap, scheiding, homoseksualiteit en zeer dubieuze incestueuze handelingen. En qua gezondheid hebben ze ook heel wat ziektes te verwerken en vroegtijdig overlijden. Daardoor krijgt het gezin de wel heel jonge stiefmoeder Zoë erbij die ook zo haar eigen schuldige problemen heeft. Moeizame relaties onderling, maar ook met hun kinderen en kinderen onderling.
Bij de derde generatie hebben we ook te maken met overspel, ongewenste zwangerschap en abortus (en dat in dié tijd!). De jongere meisjes kampen vooral met hun puberale onzekerheid, wat is liefde nu precies, wat wordt er nu van hen verlangd in hun huwelijk en hun leven; ze hebben vroegrijpe conversaties daarover maar ook verbazingwekkende naïeve discussies en standpunten. Eigenlijk heel herkenbaar.
Een van de belangrijkere thema’s is wel de communicatie. Ik denk dan vooral aan het niet communiceren met elkaar, onder het mom van: “Het is beter te zwijgen. Je wordt maar onnodig ongerust. De “Wat niet weet, wat niet deert”- politiek. We lezen op p. 240 “Als iets zorgwekkend is, zou je denken dat iedereen er meer over zou praten, maar onze familie niet – het is gewoon een bende struisvogels”. Maar ook de vele geheimen binnen deze familie! En dan kom ik weer terug bij de titel van mijn recensie: Net een “NORMALE” familie. In 2017 is dat toch nog net zo?!
Mijn conclusie:
We tellen dus bijna 600 pagina’s. Meer geschikt om te lezen als dagelijkse of wekelijkse feuilleton dan als roman. Maar liever volgen als t.v.-serie! Een soort Goede Tijden, Slechte Tijden-soap avant la lettre, van zo’n ruim 75 jaar geleden maar dan met beduidend meer diepgang en realiteit.
Er zijn te veel personen, te veel uitweidingen, de schrijfstijl is te gedetailleerd. Te weinig hoofdstukken. Zinnen van ongeveer een halve bladzijde zijn geen uitzondering. Maar alle mogelijke thema’s en motieven zijn dan ook in dit tweede deel terug te vinden en worden uitgebreid uitgewerkt. Desalniettemin, het moet gezegd: er is ook de nodige humor in de beschrijvingen en vergelijkingen. P. 470 “Hij had een vieze smaak in zijn mond, deels omdat hij met zijn valse tanden in had geslapen. Hij maakte alles schoon, de levende en de dode, zoals hij ze noemde, en nam een flinke teug zuiveringszout…” Hij = Edward 43 jr. Dat slechte gebit vinden we ook bij zijn vrouw Villy (44jr): p 532 “Villy haalde haar gebit uit haar mond en borstelde het met het poeder dat ze daarvoor gebruikte. Omdat ze allebei een kunstgebit hadden, was er een stilzwijgend ritueel ontstaan waarbij diegene die geen tanden in had, niet hoefde te praten.” Een ander voorbeeld van humor vond ik op p. 483: “Haar mond vertrok tot een glimlachje dat in haar onderkinnen verdween”. En zo zijn er nog heel veel meer…
En dan geef ik toch maar twee sterren? Ja. Ik vermoed dat dat hoofdzakelijk komt doordat ik het eerste deel De Lichte Jaren niet gelezen heb. Dat was niet noodzakelijk werd geschreven, maar dat vind ik dus wel! Met een stamboom ernaast was het soms nóg ondoenlijk. En vooral de vele uitweidingen over bijpersonen in de tweede of derde graad, vond ik echt te veel van het goede. Zo’n liefdesgeschiedenis tussen de kokkin en de chauffeur en dan nog die hele scheidingstoestand daar weer achter, ach ja….. Een derde nadelig punt vond ik het lezen via de iPad. Maar dat is persoonlijk. Daarnaast vond ik het irritant dat op elke bladzijde te veel woorden met accenten geschreven werden, daar waar het absoluut niet noodzakelijk was.
Desondanks, fijn dat ik toch met 79 anderen uitverkoren was om al vóór de publicatie dit tweede deel te mogen lezen, weliswaar onder streng embargo!
Dank aan Hebban en Bol.
Zeist, oktober 2017
Wil | 0neg
|
Als het lachen stopt is de titel van de door Emily Herbert geschreven biografie over Robin Williams, overleden op 11 augustus 2014. Gaandeweg dit 255 pagina’s tellende boek vergaat ook de lezer het lachen. Het boek is niet veel meer dan een opsomming van recensies en beschrijvingen van films en series, aangevuld met slecht vertaalde citaten.
Op 63-jarige leeftijd pleegde de getalenteerde komiek en award-winnende acteur Robin Williams zelfmoord. Naast een reusachtig creatief genie, even bedreven in drama als in komedie, was hij bovenal enorm geliefd. Hij stond bekend als vriendelijk, gul, lief, meelevend, hartelijk, zachtaardig, bescheiden en hoffelijk. Wat echter niet veel mensen weten, is dat Williams een moeilijke jeugd heeft gehad. Zijn ouders zag hij weinig en door klasgenoten werd hij gepest. Zijn enige vriend in die tijd was zijn fantasie, en die werd dan ook buitensporig ontwikkeld. Om positieve aandacht te krijgen van zowel zijn moeder als zijn klasgenoten besloot hij hen aan het lachen te maken. Iets waar hij erg bedreven in bleek te zijn en uitzonderlijk veel talent voor bleek te hebben. Komedie bleef dan ook de rest van zijn leven zijn manier om te ontsnappen aan alle problemen die hij tegenkwam in het leven.
Maar met alleen komedie redde Williams het niet, getuige zijn altijddurende strijd tegen verschillende verslavingen, waaronder drank, drugs en computergames, afgewisseld met zware depressies. Vlak voordat Williams een einde aan zijn leven maakte, was hij nog opgenomen in een afkickkliniek. Hoewel deze problemen bekend waren bij zijn naaste vrienden en familieleden, had niemand verwacht dat Robin een einde aan zijn leven zou maken. Wat nu uiteindelijk de reden van zijn zelfmoord is, blijft dan ook giswerk. Waren het zijn depressieve gedachten (Williams maakte zich voortdurend zorgen over zijn carrière en inkomsten) of wellicht de bijwerkingen van de medicijnen die hij innam sinds bij hem de ziekte van Parkinson vastgesteld was? Ook Emily Herbert kan hierop – uiteraard – geen antwoord geven.
De biografie begint met een selectie van eerbetuigingen aan wijlen Robin Williams. Bekende namen als Bill Cosby, Kirstie Allen, Ellen DeGeneres, Goldie Hawn en Cher betuigen hun medeleven. Na deze lijst met wat kortere steunbetuigingen, volgen letterlijke overnames van langere toespraken van onder meer Barack Obama en John Kerry. Een erg gemakkelijke manier van paginavulling, hoewel het opsommen van de eerbetuigingen ongetwijfeld de functie heeft te laten zien hoe mateloos populair Williams was bij een groot publiek; generaties zijn opgegroeid met zijn films. Deze eerste misstap is Emily Herbert dan ook vergeven.
Echter, wat volgt is onder meer een lange uiteenzetting van de serie Mork & Mindy, waarin Robin gedurende vier jaar een hoofdrol heeft gespeeld. En dat is niet de enige uitgebreide samenvatting: complete beschrijvingen volgen van de series en films die deze Amerikaanse acteur beroemd maakten, vaak gevolgd door letterlijk overgenomen recensies over deze producties. Verder bestaat het boek veelal uit citaten van mensen die Robin Williams al dan niet persoonlijk gekend hebben. En tot slot letterlijke weergaven van wat Williams zelf verkondigde op het podium of tijdens interviews. Zijn kenmerkende, hyperactieve en van de hak op de tak springende taalgebruik blijkt echter (ook voor maar liefst vier vertalers) moeilijk om te zetten te zijn in het Nederlands, waardoor de essentie van veel van zijn uitspraken verloren gaat. Al met al niet de beste biografie; een boek dat weliswaar inzicht geeft in Robin Williams als persoon en in mogelijke oorzaken voor zijn zelfmoord, maar dat als geheel een onbevredigende indruk achterlaat. Het zou niet moeilijk moeten zijn om een veel boeiender relaas te schrijven over de veelzijdige performer Robin Williams, die zelf miljoenen vermaakte op het toneel, het witte doek en de televisie. | 0neg
|
In Verborgen, de debuutroman van James Scott, loopt een vrouw alleen door de sneeuw op weg naar huis. Het is 1897 en winter in New York. In de punten van Elspeth Howell haar laarzen zit geld en haar rugzak is gevuld met cadeautjes voor haar familie. Ze loopt en loopt terwijl ze haar leven overdenkt en al snel weet je als lezer dat er iets niet klopt in de verhouding van de vrouw tot haar gezin. Eindelijk komt ze aan bij haar afgelegen huis. Het is donker en er komt geen rook uit de schoorsteen. Het eerste waar ze aan denkt is moord, en dat is wat ze vindt. Haar vermoorde man en vier dode kinderen. De vijfde, haar twaalfjarige zoon Caleb, zit verstopt in de schuur, ziet zijn moeder aan voor één van de moordenaars en schiet haar neer. Zo begint het beklemmende verhaal over een moeder en haar zoon op zoek naar wraak.
Het zou een spannend verhaal kunnen zijn, en het speelt in een historische periode waar weinig romans met een vrouwelijke hoofdpersoon over te vinden zijn. Een onafhankelijke vrouw, die als vroedvrouw de kost verdient en haar man voor de kinderen laat zorgen. Ze heeft heel wat meegemaakt en draagt een geheim met zich mee. Haar gedachten zijn intrigerend en stukje bij beetje wordt haar verleden ontrafeld. Het eerste deel, tot ze neergeschoten wordt door haar zoon, zit sterk in elkaar, is origineel en boeiend geschreven. Als lezer verwacht je dan ook heel wat van de rest van de roman.
Maar helaas. Al snel raken de verhaallijnen, Elspeths duistere verleden en de zoektocht naar wraak in het heden, in de war. Het is bijvoorbeeld niet duidelijk waarom haar gezin uitgemoord werd. Als wraakactie tegen Elspeth, maar waarom moesten de kinderen dood? Dat blijft tot het einde van het boek als vraag hangen. Zo zitten er veel ongeloofwaardigheden in het verhaal, in de plot, in de karakters en zelfs in de feitelijkheden. Want hoe sterk je ook bent, als je een paar dagen in een soort coma ligt nadat je zoon je neergeschoten heeft, kun je dan na een glaasje water drie dagen door de kou lopen, buiten slapen onder een zeil en vervolgens zware arbeid verrichten? Meerdere keren ondernemen moeder en zoon zulke barre tochten dat ze allang doodgevroren zouden moeten zijn, maar nee, ze gaan gewoon door. Als lezer raak je hierdoor geïrriteerd. Ondanks de vaak prachtige scènes die de harde wereld schetsen van Amerika in die tijd, waar een mensenleven weinig waard is en vrouwen nog minder. Dit is absoluut de sterke kant van deze schrijver, die de sfeer en zwaarte van het leven prachtig weet te vangen in scènes die in horrorfilms niet zouden misstaan.
Het verhaal heeft een open einde. Dat wil zeggen, het einde ontbreekt, hoewel het je als lezer al tientallen bladzijden duidelijk is hoe het gaat aflopen. Dat is jammer, want nu voelt het afgeraffeld aan. Het maakt Verborgen tot een debuutroman die qua kracht van de beschrijvingen naar meer smaakt, maar qua verhaallijn en psychologie nog niet voldragen is. | 0neg
|
Mede door alle lovende recensies, heb ik mij ook aan het boek gewaagd, maar eerlijk ik had moeite het boek helemaal uit te lezen. Het komt moeilijk op gang, kan je moeilijk vasthouden, daarnaast sprak mij de schrijfstijl ook niet aan. Ik begrijp wel dat het boek mensen aanspreekt maar ik heb betere boeken gelezen over de tweede wereld oorlog en dit boek slaat de plank volledig mis.
Het boek gaat over de 9 jarige Liesel, die na de dood van haar broertje door haar moeder in een pleeggezin wordt geplaatst. Bij de verbrandingen van de joodse boeken, pikt Liesel haar eerste boek en zo is de boekendief geboren. Gaandeweg zal het steeds duidelijker worden dat het leven in Duitsland ook zwaar voor de Duitsers, vooral voor de Duitsers die niets met de hele oorlog te maken willen hebben. Het gezin neemt in verloop der tijd ook een Joodse onderduiker in huis. Liesel leert ook de eigenaardige en droevige vrouw van de burgemeester kennen waar haar passie voor boeken meer en meer zal groeien in de grote bibliotheek. | 0neg
|
De schrijver Patrick DeWitt heb ik al een tijdje op de radar door zijn eerdere goede boeken ‘The Sisters Brothers‘ (nu ook verfilmd!) en ‘Ondermajordomus Minor‘.
Maar dan dit boek, dat draait om ten eerste de elitaire weduwe Frances, die nog steeds teert op de erfenis van haar vroeggestorven man (Frank) en ten tweede om haar onvolwassen zoon Malcolm. Als het geld definitief dreigt op te raken besluiten ze naar Parijs te verkassen, en hier raken ze in contact met allemaal buitenissige types.
Patrick DeWitt is op zijn best als hij op het randje van het absurde balanceert. En ook hier zijn er aardige passages te vinden, bijvoorbeeld als er via een helderziende wordt gesproken met de in een kat gereïncarneerde Frank (ja echt!).
Maar dat is onvoldoende om het verder nogal slappe verhaal overeind te houden; er gebeurt hoegenaamd weinig en het einde, waarin Frances een einde aan haar leven maakt als het geld eindelijk op is, zie je al van verre aankomen.
Daarmee is dit van de drie boeken die ik van DeWitt gelezen heb, met afstand de minste. Mijn tip: lees één van zijn andere boeken! | 0neg
|
Eve en Adam – Michael Grant en Katherine Applegate
Creëer de jongen van je dromen.
Dat is de speciale opdracht die Eve krijgt in deze roman.
Middel: een hightech ontwerpprogramma in het lab van haar moeder.
Eve creëert Adam.
En hij zal perfect zijn toch?
Na een ongeluk waarbij Evening’s been loskomt van haar lichaam belandt ze in het ziekenhuis. Echter haalt haar moeder, dr. Spiker, haar direct weg zodat Eve kan herstellen op een afdelling van het bedrijf van haar moeder. Eve geneest ontzettend snel. Door Solo, de zoon van de verongelukte zakenpartners dr. Spiker, wordt Eve een beetje vermaakt maar komt ze ook achter een (nare) waarheid van haar moeder’s bedrijf. Eve krijgt een keuze, de waarheid verzwijgen of wereldwijd maken. Eve krijgt ondertussen ook een opdracht van haar moeder, spelen met een computerprogramma waar een “perfect” iemand gecreëerd kan worden. Echter zou het bij een programma blijven dacht Eve, totdat haar Adam opeens voor haar neus staat.
Het eerste wat mij opviel toen ik dit boek las, was wat voor een verwend nest Eve is. Ik heb me het hele boek ontzettend aan haar geërgerd. Ze is ontzettend verwend en wil altijd het laatste woord hebben.
Het boek heeft verder weinig diepgang en is totaal niet pakkend. Ook is het erg jammer dat het boek ontzettend voorspelbaar is, dit is al het geval vanaf de eerste pagina.
De gebeurtenissen volgen elkaar ook te snel op, er had naar mijn mening een periode tussen moeten zitten, zodat de lezers voor hunzelf de gebeurtenissen ook een beetje kunnen verwerken.
Ik geef dit boek 2/5 sterren. | 0neg
|
Smith! Is een boek wat mij erg is tegengevallen. Ik had er veel meer van verwacht. Het boek leest wel vlot weg, maar kon mij niet boeien. Hierdoor duurde het lang voordat ik het uit had. Er komen veel personages in voor, die uitgebreid worden voorgesteld. Dit is echter niet noodzakelijk voor het verhaal. De spanning is ver te zoeken. Het bevat wel enige humor. Desondanks zal ik deel twee niet gaan lezen, daarvoor vond ik het verhaal niet boeiend genoeg. | 0neg
|
Vol verwachting zag ik uit naar het boek. Echter ben ik een beetje teleurgesteld nadat ik het heb gelezen. Ik kan er niet veel spanning in vinden. Wat ik wel knap vind is dat, ondanks dat het geen "echte"thriller is, je het boek wel verder wil lezen. Conclusie: geen thriller, middelmatig verhaal. | 0neg
|
De Don is het verhaal van Don Schothorst. Hij was een succesvol reclameman tot hij verslaafd raakte aan drank, drugs en seks.
Als kind mist hij de aandacht van zijn vader, maar deed er alles aan die te krijgen. Het liefst staat hij in het middelpunt van de belangstelling. Zijn vader raadt hem af ook het reclamevak in te gaan, maar Don doet dat toch. Om beter te worden dan zijn vader. Dat lukt hem en voor zijn dertigste is hij miljonair. Een kleine tien jaar later kan hij de verleiding niet weerstaan en snuift een lijntje cocaïne. Dan gaat het van kwaad tot erger en gebruikt hij dagelijks drank en drugs en geeft zich over aan sm-seks.
Don gaat failliet en vertrekt naar Londen voor een ontwenningskuur. Daarna richt hij SolutionS op, een particuliere kliniek voor verslaafden. Is dit om anderen te helpen of gaat hij weer voor het grote geld?
Zo’n 80% het boek is een opsomming van de momenten dat Don niet kreeg waarvan hij vond dat hij er recht op had en de successen die hij behaalde, afgewisseld door zijn extreme uitspattingen.
In de overige 20% worden kort zijn ervaringen in de afkickkliniek besproken. Waar hij denkt het normale leven wel weer aan te kunnen, maar terugvalt in zijn verslavingen. En een heel kort stukje over SolutionS.
In feite is het een boek vol zelfverheerlijking, hij noemt zichzelf De Don en laat zich door anderen ook zo noemen, waarbij Don ook nog eens successen claimt die niet waar blijken te zijn. Zo zegt hij dat de reclameslogan “Melk, de witte motor” door hem bedacht is, maar hoe kan het dan dat reclameman Harry Kramp hier een prijs voor gewonnen heeft?
Dat hij zijn vrouw en kinderen verwaarloost (hij vergeet zelfs de verjaardag van zijn dochter, probeert het af te kopen met honderden guldens, maar zijn dochter weigert dit), lijkt hem niets uit te maken. Slechts een enkele keer zegt hij dat hij een betere vader had moeten zijn. Alleen brengt hij dat dan weer niet in praktijk.
Volgens eigen zeggen, is zijn verslaving een ziekte en kan hij er daarom niets aan doen.
Ik had redelijk hoge verwachtingen van dit boek, maar helaas is het tegengevallen. Juist over zijn leven na de verslaving en de hulp die hij als ervaringsdeskundige kan geven, had ik willen gelezen.
De schrijfstijl is moeilijk te omschrijven. Het boek is een doorlopend verhaal, zonder indeling in hoofdstukken. Korte zinnen en omschrijvingen worden afgewisseld door breedvoerige beschrijvingen van de sm-seks.
Renée Kelder schreef dit boek als ghostwriter, de gezondheid van Don laat niet meer toe dat hij het zelf doet. Dat Renée hiervoor langere tijd met Don heeft moeten samenwerken, is een pluspunt voor haar. | 0neg
|
ik heb nog nooit zo'n slecht boek gelezen als dit.
Ik snap al de ophef over dit boek niet, het werd met zoveel tamtam gelanceerd.
Vreselijk goedkope chicklit, drank, seks en feesten en dat door een stel oudere jongere vrouwen.
Elke vijf pagina's gaat er wel iemand over zijn nek.
Ik heb lang volgehouden maar heb het einde niet gehaald, zo zonde van mijn tijd. | 0neg
|
Redelijk kort na elkaar verdwijnen 3 tienermeisjes. In het stadje zijn de verdacht makingen niet van de lucht. Iedereen verdenkt iedereen en de spanning onder de bewoners is te snijden. Nadat er weer een poging wordt gedaan om een tienermeisje te ontvoeren, leiden de sporen direct naar iemand die ijverig meehelpt om de dader(s) op te sporen.
De ontmaskering volgt al snel.
Dit boek telt 420 blz, maar de thriller had makkelijk op 200 bladzijden gepast. De eerste 125 blz worden gebruikt om zowat elke bewoner te beschrijven. Wie hij of zij is, waar die vandaan komt, wie zijn familie is en wat hij/zij voor werkt doet.. Die blz zijn niet om door te komen.
Waarom van iedereen moet worden gezegd wat hij/of zij voor kleren aan heeft en wat voor kapsel degene draagt is mij een raadsel. Voegt gewoon niets toe. Verder heeft iedereen met iedereen een relatie en gaat vreemd bij het leven. Daarbij zijn er nogal wat die daarnaast een homosexuele relatie onderhouden buiten het huwelijk en buiten de vriendinnen om. Kortom, het is volkomen ongeloofwaardig.
Het slot is spannend, maar het kan de 1 ster van het hele boek niet teniet doen. | 0neg
|
'De kat' is een boekje waar ik alleen maar lovende woorden over lees, dus het zal wel aan mij liggen als ik zeg dat ik het maar matig vond. Zelf ben ik dol op katten en ik lees ook graag boeken van Japanse schrijvers, dus daar kan het niet aan liggen.
Waar ik niet goed in ben is 'tussen de regels door lezen' en misschien was dát nou juist datgene wat ik hierbij had moeten doen.
En toen ik de laatste bladzijde van 'De kat' had gelezen bekroop me helemáál het gevoel dat ik ergens iets gemist had.... | 0neg
|
In zijn zeer eigen stijl beschrijft Bukowski de lotgevallen van zijn alter ego Henry Chinaski bij zijn werk voor de Amerikaanse posterijen. Chinaski is een ruige donder die zuipt, naait en zegt waar het volgens hem op staat. Maar het is ook iemand die weinig kwaads in zich heeft en het anderen niet lastig wilt maken.
Het verhaal stelt niet veel voor. We volgen Chinaski in zijn dagelijkse strijd tegen ‘de elementen’ en bij de talloze aanvaringen die hij heeft met zijn superieuren. Tussen de bedrijven door heeft hij nog wat relaties met vrouwen en krijgt zelfs een dochtertje. En we vernemen van zijn successen bij het gokken op de paardenrennen.
Daarmee is zo’n beetje alles gezegd. Het verhaal heeft nauwelijks enige diepgang en krijgt een dieptepunt in deel V, waarin meerdere officiële kennisgevingen en reprimandes van de posterijen aan het adres van Chinaski achter elkaar worden vermeld. Het is geen wonder dat Bukowski dit boek in drie weken schreef. | 0neg
|
Ook in dit tweede deel (dochter vermist was de eerste) vanuit meerdere personages geschreven. Ik blijf met een beetje ongemakkelijk gevoel achter. De hoofdpersoon houdt er nogal een raar seksleven op na omdat ze haar verleden niet verwerkt heeft. Ik blijf me irriteren aan één van de mannelijke hoofdpersonages en als er dan ook nog sprake is van een ingewikkelde polygamische verhouding van weer iemand anders, het verleden nog moet worden verwerkt, raak ik het spoor volledig bijster. Ik blijf met een teleurgesteld gevoel zitten. Of ze moet het goed maken in een volgend deel. | 0neg
|
het was leuk om te lezen hoe het leven er in de tijd van alle kinderen, groot en klein, van Maria uitzag en hoe ze voor zichzelf omgingen met haar ziek-zijn. en hoe ze haar als moeder hadden ervaren, en ook hun vader. maar voor de rest was het toch nogal saai geschreven. Het leefde niet echt, vond ik. | 0neg
|
Tja, was erg benieuwd hoe het Maria verging na echte mannen eten geen kaas, vond het geen bijzonder mooi boek, nog steeds dat afstandelijke als in haar eerste boek al is haar schrijfstijl wel iets verbeterd. | 0neg
|
7 dagen van Deon Meyer gaat over Bennie Giesel die de opdracht krijgt om de moord op Hanneke Sloet opnieuw te onderzoeken. Aanleiding voor heropening van deze zaak is dat een sluipschutter een politieagent heeft neergeschoten. Hij dreigt elke dag een agent neer te schieten zolang de moordenaar van Hanneke niet is gepakt.
Het verhaal begint goed, maar daar blijft het ook een beetje bij. Het boek is goed geschreven, echter wat je verwacht van een auteur als Deon Meyer een hoop spanning in het verhaal. In 7 dagen blijft dit achterwege. Het verhaal is wel goed opgebouwd en maakt je nieuwsgierig. Steeds weer de verwachting dat het misschien nog wel komt. Dit wordt helaas niet waargemaakt. Dit maakt het echter geen slecht boek. De personages zijn goed uitgewerkt, het verhaal zit goed in elkaar en het boek leest lekker weg. Desondanks is het verhaal voor mij slechts 2 sterren waard, een matig. Iet te vergelijken met de andere boeken van Deon Meyer. | 0neg
|
Heel moeilijk geschreven, heel wollige taal, één zin is ongeveer 6 regels lang, veel te veel woorden om iets te vertellen | 0neg
|
Ik was verrast door de oud politicus die met een “inside view” een inkijkje geeft in het Haagse parlement maar hij schiet in dit verhaal alle kanten op en is er op een gegeven moment geen touw aan vast te knopen. Er worden twee politieke kopstukken vermoord en middele een AIVD mol wordt de dader opgespoord. Heel leuk dat hij allemaal Nederlandse thema’s en kopstukken benoemd, zo gaat het over trauma’s uit Schebrenica en prinses Amalia. Lekker herkenbaar.Schrijfstijl is niet saai te noemen en ik ga hem zeker volgen. Misschien zet ik W O L F op mijn lijstje. | 0neg
|
Ik leende dit boek uit de bieb omdat ik de titel en cover wel zag zitten een sprookje in een nieuw jasje. Na het lezen kwam ik tot de conclusie dat het boek heel anders is dan ik me had voorgesteld. Geen sappige liefde zoals je verwacht, ook niet een Assepoester sprookje op de stiefzusjes en stiefmoeder na.
Ik heb gemerkt dat het toch niets voor mij is en dat ik de originele sprookjes zo wil houden. Al ben ik dol op fantasie, ya en sprookje maar toch niet helemaal op een niet traditionele wijzen. | 0neg
|
Een boek over een meisje dat gepest wordt op school door hoe ze eruit ziet. Als reactie gaat ze nog meer eten, trekt zich in zichzelf terug, wil er een eind aan maken. Kortom, enig zelfrespect is ver zoek. Tot er iets gebeurd waardoor ze zich begint voor te stellen dat ze iemand anders is, iemand die slank is, blond, geliefd, ... Ze begint te lijnen, heeft meer aandacht voor haar uiterlijk. Ze leeft volledig in haar eigen fantasiewereld. Op een bepaald moment gebeurt er iets ergs, daarop volgen leugen op leugen. En ja, dat is niet vol te houden. Er is ook nog een bedenkelijke rol weggelegd voor de moeder. | 0neg
|
Dit boek belandde min of meer bij toeval op mijn leeslijst voor de Hebban Reading Challenge doordat ik het per ongeluk een rating had gegeven en niet kon vinden hoe ik die kon wissen, haha. En het was zo gehypet dat ik wel nieuwsgierig was geworden.
Er waren redelijk wat dingen die ik heel tof vond (de setting, de beschrijvingen, het Woud, ...), maar er waren ook veel dingen die ik minder vond of waar ik me zelfs gruwelijk aan ergerde. Wéér een bizar klunzige hoofdpersoon (ik kreeg meteen flashbacks naar Bella uit Twilight) die zonder dat ze het weet bijzondere krachten heeft. En Sarkan is een eikel. Is het nou echt te veel gevraagd om Agnieszka bij aankomst even te vertellen wat de bedoeling is? Dat had iedereen een boel frustratie gescheeld... En serieus: hoe kan hij verbaasd zijn dat iedereen denkt dat hij minder onschuldige dingen doet met de meisjes die hij kiest?
Misschien is het omdat ik me zo kan ergeren aan het idee dat ik regelmatig tegenkom dat als je bijv. wiskunde niet in één keer snapt, het meteen een hopeloze zaak is, dat ik het ongelooflijk irritant vond dat Agnieszka -- natuurlijk... -- een natuurtalent is waar het aankomt op magie. Ze had er wat mij betreft best wat meer voor mogen werken... De beschrijvingen van hoe magie voor haar voelt vond ik dan wel weer echt tof en zag ik ook echt voor me. Hetzelfde geldt voor de manier waarop haar magie samenwerkt met die van Sarkan. Heel tof.
Agnieszka en de Draak deden me afwisselend aan Harry en Snape (m.n. de Occlumency-lessen), Celia en Marco (Het Nachtcircus) en Merlin en Arthur (uit de BBC-serie) denken in hoe ze met elkaar omgingen. In een bepaalde scène waande ik me net in een Harry/Slytherin-naar-keuze fanfic... (Wat dan eigenlijk wel weer amusant was.)
Samenvattend was dit boek dus niet echt mijn ding. Maar! Het heeft me wel op een goed idee gebracht, dat ik snel ga opschrijven voordat ik het weer vergeet... | 0neg
|
Het basisidee van dit boek vind ik leuk en origineel maar alle personages denken en praten als pubers en alle grappen zijn bot. Is dit young adult? Ik ben tot halverwege gekomen en kan dus niets zeggen over het geheel. | 0neg
|
De Nederlander Adriaan Bos was 25 jaar lang advocaat. Daarna wierp hij zich op als coach die zakenmensen begeleidde in verband met bewustzijnsontwikkeling. Beide aspecten van zijn professionele leven vinden we terug in Advocaat van de waarheid, waarmee de man op zijn drieënzestigste debuteert als misdaadauteur.
In 2009 kreeg het manuscript De zonen van Samuël een eervolle vermelding tijdens een wedstrijd. In de eerste helft van 2010 werd het geplaatst op de website Tenpages.com, waar auteurs, via het plaatsen van de eerste tien bladzijden van hun manuscript in eender welk genre, lezers warm maken om te investeren in hun werk. Als er binnen het tijdsbestek van vier maanden minstens tien geldschieters samen 10000 euro inbrengen, belooft de website het boek te laten uitgeven bij een gerenommeerde uitgever. Als een van de tweeënzestig boeken die tot vandaag op deze wijze publicatie verdienden, werd De zonen van Samuël dit jaar uitgegeven bij Juwelenschip onder de titel Advocaat van de waarheid. Uitgeverij Juwelenschip is een nobele onbekende in de wereld van het spannende boek, maar haar publicaties richten zich eerder tot de liefhebbers van esoterie en religie.
In Advocaat van de waarheid maken we kennis met Thomas van Buitenhuyzen, die het alter ego van de auteur zou kunnen zijn: ex-advocaat en nu vooral bezig met zijn vriend Sam te begeleiden tot een meer duurzaam beslissingsbeleid voor zijn technologiebedrijf, dat een chip heeft ontwikkeld die bedoeld is voor inplanting bij mensen. Als Sam beslist er niet mee naar de markt te trekken, komen hij en vooral Thomas in conflict met Sams zonen en een belangrijk buitenlands technologiebedrijf, die zich een fortuin door de neus geboord zien. Als een dodelijk virus een wereldwijde pandemie veroorzaakt komt Thomas van alle kanten onder vuur te liggen en wordt het alsmaar moeilijker vast te houden aan zijn levensfilosofie.
Adriaan Bos gebruikt een spannend verhaal dat zich deels in Nederland en deels in Italië afspeelt als vehikel om zijn boodschap uit te dragen. Waarschuwingen allerhande doorspekken royaal het boek: het gebrek aan privacy in de digitale wereld, de invloed van het populisme in de politiek en de gevolgen van het kortetermijndenken passeren allemaal de revue. Soms klinken deze sommaties wat dringender en krijgen ze de vorm van berispingen en aanklachten. Als alternatief biedt de auteur de opwaardering van de ethiek, door onder andere het hoger inschatten van (naasten)liefde en goedheid. Maar de boodschap van Franciscus van Assisi, die het hoofdpersonage fel inspireert, lijkt een gevecht tegen de windmolens te worden, en Thomas glijdt af naar een Don Quichote-achtige figuur die een strijd voert die hij niet lijkt te kunnen winnen. Maar tegelijk blijft het personage, net als alle andere protagonisten, zeer geloofwaardig vasthouden aan het recht om niet voor de makkelijkste weg te kiezen, zoals hij het zelf omschrijft. De auteur heeft goed werk geleverd door de figuren die hij opvoert elk een eigen persoonlijkheid mee te geven, zonder ellenlange voorgeschiedenissen, maar door gebruik te maken van degelijke karakterschetsen.
Dit alles integreert de auteur professioneel in het spannende verhaal dat een aantal aspecten van zowel techno-, reli- als bedrijfsthrillers bevat. Een interessante en evenwichtige melange die afgewerkt werd met een esoterisch sausje. Overeenkomsten met de werken van Michael Crichton, Joel C. Rosenberg en Joseph Finder elk de top in hun thrillersegment zijn dan ook volop aanwezig. Tot bladzijde driehonderddertig is Adriaan Bos goed op weg vriend en vijand te verbazen; de vier sterren lijken dan al binnen. Maar vanaf dan volgt slechts een boutade aan spiritualiteiten, met als dieptepunt het totaal overbodige zestigste hoofdstuk. Zou dit de invloed kunnen zijn van de uitgever op de wijzigingen in het manuscript, waarvan de auteur gewag maakt in zijn nawoord? In ieder geval gebeurt deze omschakeling even artificieel als een rockconcert op een bijeenkomst van de Christelijke jeugd: het plaatje klopt niet meer en al het opgebouwde krediet wordt in een wip verspeeld. Een slotoffensief vol actie, waarin de cast gedecimeerd wordt, kan de het tij niet meer keren. En dat is jammer, want de auteur heeft bewezen dat het potentieel aanwezig is om het te maken in de wereld van het spannende boek.
Ook valt tijdens het lezen op dat de tekst van Advocaat van de waarheid gedrukt werd in een lettertype met een rare eigenschap: de hoofdletters zijn kleiner dan de gewone hoge letters, zoals h, k, t enz., wat bij momenten lichte irritatie opwekt.
Met Advocaat van de waarheid bewijst nieuwkomer Adriaan Bos dat hij de kunst van het schrijven machtig is. Alleen slaagt hij er nog niet in het kwalitatieve niveau te handhaven tot de laatste bladzijde, waardoor hij compleet de mist ingaat. Hopelijk zijn de drieënnegentig investeerders niet zo ontgoocheld als ondergetekende. | 0neg
|
De flaptekst van dit boek klinkt mysterieus en intrigeerde mij. Waarom is het zo moeilijk voor hoofdpersonage Barbara om van een held te scheiden? Waarom werd zij aangevallen? En natuurlijk door wie? Al die vragen geven genoeg ruimte voor verhaallijnen, mogelijkheden en plotwendingen.
Het boek leest vlot waardoor het aantrekkelijk is om te blijven lezen ook al gebeurt er in het begin niet heel veel spannends. Je weet immers door de achterflap al dat Barbara de overval overleefd en de overvaller niet. Ondanks deze wetenschap, is de scene wel een pakkend begin van het boek.
Helaas bleef ik de rest van het boek afwachten wanneer de plotwendingen en spannende situaties zouden komen. Hoewel je wel enige dreiging voelt door het verhaal heen, wordt daar naar mijn idee te weinig mee gedaan waardoor het nooit echt spannend wordt. Wanneer meerdere dingen in de richting van één van de personages beginnen te wijzen, voelt dit voor een ervaren thrillerlezer te overduidelijk waardoor je de mogelijkheid dat dat personage er iets mee te maken heeft, voor een groot deel afschrijft.
Vogelenzang weet ook in het verhaal veel vragen op te werpen en een gevoel van mysterie op te wekken. Waar is Rafael, haar (bijna) ex-man bijvoorbeeld? Hoe zit het met de buren? En ‘grote Cora’, wat is haar verhaal? Het is daarom jammer dat er niet meer gebruik is gemaakt van deze mysteries om het boek spannender te maken. Ook de emoties van Barbara blijven vrij vlak. Zo heeft zij het niet makkelijk met ‘grote Cora’, maar je krijgt niet het gevoel dat zij echt iets ervaart van angst, boosheid of welke andere emotie dan ook. Hetzelfde geldt voor de situatie met haar kat Martha. Ze schijnt dol te zijn op Martha, maar wanneer ze haar tijdelijk kwijt is omdat Barbara zelf in het ziekenhuis ligt, lijkt ze zich hier nauwelijks druk om te maken. Ook haar gevoel jegens Rafael komt bijzonder over. De reden waarom ze wil scheiden is logisch en het is ook nog te begrijpen dat het gevoel van liefde niet zomaar over is. Toch gaat ze erg ver voor hem, heeft ze zoveel voor hem over en lijkt ze zoveel begrip voor hem te hebben waardoor het voor de lezer raar en onrealistisch over kan komen.
Het einde van Uit het niets viel mij tegen, deels waarschijnlijk omdat ik nog steeds vol verwachting op een grote verrassing of plotwending zat te wachten. Omdat ik niks over de plot wil verklappen ga ik hier niet te diep op in. Wel kan ik zeggen dat het einde wat afgeraffeld voelde, dat is de andere reden waardoor ik weinig voldoening voelde na het uitlezen van dit boek. Hoewel veel vragen wel werden beantwoord, voelt het verhaal toch niet af.
Ik denk dat er veel potentie in het verhaal zit, maar het komt niet helemaal uit de verf. Daarom geef ik 2,5 ster. | 0neg
|
Ik vond dit boek slecht geschreven. Heb het uitgelezen, maar het was ongeloofwaardig en best wel saai. Wat mij betreft zat er weinig spanning in. Ik zal niet zo gauw meer een boek van Loes den Hollander lezen. | 0neg
|
Subsets and Splits