id
stringlengths 1
7
| url
stringlengths 31
715
| title
stringlengths 1
247
| text
stringlengths 10
426k
|
|---|---|---|---|
1331760 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%95%D0%BC%D0%BF%D0%B8%D1%80%D0%B8%D1%81%D0%BA%D0%BE%20%D0%B8%D1%81%D1%82%D1%80%D0%B0%D0%B6%D1%83%D0%B2%D0%B0%D1%9A%D0%B5 | Емпириско истражување | <s>Емпириското истражување е истражување со користење на емпириски докази .</s><s>Истовремено тоа е и начин на стекнување на знаење преку директно и индиректно набљудување или искуство .</s><s>Емпиризмот ги вреднува некои истражувања повеќе од останатите.</s><s>Емпириските докази (записот на нечии директни набљудувања или искуства) може да се анализираат квантитативно или квалитативно.</s><s>Квантификувајќи ги доказите или разбирајќи ги во квалитативна форма, истражувачот може да одговори на емпириски прашања, кои треба да бидат јасно дефинирани и да соодветствуваат со собраните докази (обично наречени податоци ).</s><s>Дизајнот на истражувањето се разликува од областа и од прашањето што се истражува.</s><s>Многу истражувачи комбинираат квалитативни и квантитативни форми на анализа за подобро да одговорат на прашања кои не можат да се изучуваат во лабораториски услови, особено во општествените науки и во образованието.</s>
<s>Во некои области, квантитативното истражување може да започне со истражувачко прашање (на пример, „Дали слушањето вокална музика за време на учењето (фонд на зборови) има ефект врз подоцнежната меморија за овие зборови“) при што истото се тестира преку експериментирање.</s><s>Обично, истражувачот има одредена теорија во однос на темата што се истражува.</s><s>Врз основа на оваа теорија, ќе се предложат изјави или хипотези (на пр.</s><s>„Слушањето вокална музика има негативен ефект врз учењето на фондот на зборови“. ).</s><s>Од овие хипотези, произлегуваат предвидувањата за конкретни настани (на пр., „Луѓето кои изучуваат фонд на зборови додека слушаат вокална музика ќе запомнат помалку зборови на подоцнежниот тест за меморија отколку луѓето кои во тишина го прават истото“. ).</s><s>Овие предвидувања потоа може да се тестираат со соодветен експеримент .</s><s>Во зависност од резултатите од експериментот, теоријата на која се засновале хипотезите и предвидувањата ќе биде поддржана или не, или можеби ќе треба да се измени и потоа да биде подложена на дополнително тестирање.</s>
<s>Терминологија
Терминот емпириски првично се користел од страна на антички грчки практичари на медицината кои ги отфрлиле догматските доктрини од тоа време и наместо нив започнале да се потпираат на феномените кои се перципираат во искуството.</s>
<s>Подоцнежниот емпиризам се однесува на теоријата на знаење во филозофијата која се придржува до принципот дека знаењето произлегува од искуството и доказите кои се собрани со помош на сетилата.</s><s>Во научна употреба, терминот емпириски се однесува на собирање податоци користејќи докази што се набљудуваат со сетилата или во некои случаи со помош на калибрирани научни инструменти.</s>
<s>Она што е заедничко за првите филозофи кои го опишуваат емпиристичкото и емпириското истражување е нивното настојување преку набљудување на податоците да се формулираат и тестираат теории и да се дојде до одредени заклучоци.</s>
<s>Употреба
Истражувачот се обидува точно да ја опише интеракцијата помеѓу инструментот (или човечките сетила ) и ентитетот што се набљудува.</s><s>Доколку се користат мерни инструменти, од истражувачот се очекува да го калибрира својот инструмент така што ќе го примени на познати стандардни објекти и ќе ги документира резултатите пред да го примени на непознати објекти.</s><s>Со други зборови, го опишува истражувањето кое досега не се случило и добиените резултати.</s>
<s>Во пракса, собирањето на докази за или против било која конкретна теорија вклучува планирани истражувачки дизајни за собирање емпириски податоци, а академската улога игра голем дел во оценувањето на основаноста на дизајнот на истражувањето .</s><s>Предложени се неколку типологии за вакви дизајни, од кои една од најпопуларните доаѓа од Кембел и Стенли.</s><s>Тие се одговорни за популаризирање на широко цитираната разлика меѓу предексперименталните, експерименталните и квази-експерименталните дизајни и се цврсти застапници на централната улога на рандомизираните експерименти во образовните истражувања .</s>
<s>Научно истражување
Точната анализа на податоците користејќи стандардизирани статистички методи во научните студии е од клучно значење за одредување на валидноста на емпириското истражување.</s><s>Статистичките формули како што се регресија, коефициент на несигурност, t-тест, хи квадрат и различни типови на ANOVA (анализи на варијанса) се основни за формирање на логични, валидни заклучоци.</s><s>Доколку емпириските податоци достигнат значајност според соодветната статистичка формула, хипотезата за истражување е поддржана.</s><s>Ако не, нултата хипотеза е поддржана (или, поточно, не се отфрла), што значи дека не е забележан ефект на независната променлива/и врз зависната променлива/и.</s>
<s>Исходот од емпириското истражување со користење на тестирање на статистички хипотези никогаш не е доказ .</s><s>Може само да поддржи хипотеза, да ја отфрли или да не направи ниту едно.</s><s>Овие методи даваат само веројатности.</s><s>Меѓу научните истражувачи, емпирискиот доказ (за разлика од емпириското истражување ) се однесува на објективни докази што се појавуваат исти без оглед на набљудувачот.</s><s>На пример, термометарот нема да прикажува различни температури за секој поединец што го набљудува.</s><s>Температурата, измерена со точен, добро калибриран термометар, е емпириски доказ.</s><s>Спротивно на тоа, неемпириските докази се субјективни, во зависност од набљудувачот.</s><s>Следејќи го претходниот пример, набљудувачот А може да изјави дека просторијата е топла, додека набљудувачот Б може да изјави дека истата просторија е ладна, иако и двајцата го набљудуваат истото отчитување на термометарот.</s><s>Употребата на емпириски докази го негира овој ефект на личното (т.е. субјективно) искуство или време.</s>
<s>Различната перцепција на емпиризмот и рационализмот ја доведува до прашање границата до која зависноста од човековите сетила ќе биде основата за стекнување на научни сознанија.</s>
<s>Според рационализмот, постојат голем број на различни начини на кои сетилно искуство се стекнува независно за знаењето и концептите.</s><s>Според емпиризмот, сетилно искуство се смета за главен извор на секое знаење.</s><s>Општо земено, рационалистите се познати по развојот на сопствените ставови по два различни начини.</s><s>Прво, може да се постави клучниот аргумент дека има случаи во кои содржината на знаењето или концептите на крајот ја надминуваат информацијата.</s><s>Оваа надмината информација е обезбедена од сетилно искуство (Hjørland, 2010, 2).</s>
<s>Второ, постојат конструирани начини на функционирање за тоа како расудувањето помага во обезбедувањето на дополнително знаење за специфичен или поширок опсег.</s><s>Познато е дека емпиристите прикажуваат комплементарни сетила поврзани со мислата.</s>
<s>За да се следи рационализмот, мора да има усвојување на едно од трите тврдења поврзани со теоријата кои се дедукција или интуиција, вродено знаење и вроден концепт.</s><s>Емпиризмот во контекст со одредена тема обезбедува отфрлање на соодветната верзија поврзана со вроденото знаење и дедукција или интуиција (Weiskopf, 2008, 16).</s><s>Колку што има признавање на концептите и знаењата во областа на предметот, знаењето има голема зависност од искуството преку човечките сетила.</s>
<s>Емпириски циклус</s>
<s>Емпирискиот циклус на АД де Грот :</s>
<s>Набљудување : Набљудување на феномен и истражување во врска со неговитете причини.</s><s>Индукција : Формулирање на хипотези - генерализирани објаснувања за феноменот.</s><s>Дедукција : Формулација на експерименти кои ќе ги тестираат хипотезите (т.е. ги потврдуваат дали се вистинити, ги побиваат ако се неточни).</s><s>Тестирање : Постапки со кои се тестираат хипотезите и се собираат податоци.</s><s>Евалуација : Интерпретацијата на податоците и формулирањето на теоријата - абдуктивен аргумент кој ги прикажува резултатите од експериментот како најразумно објаснување за феноменот.</s>
<s>Исто така види</s>
<s>Студија на случај
Факт
Теренско истражување
Научен метод</s>
<s>Референци</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Some Key Concepts for the Design and Review of Empirical Research</s>
<s>Концепти во епистемологијата
Емпиризам
Истражување</s>
|
1331762 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%88%D0%A3%D0%94%D0%93%20%E2%80%9E%D0%9F%D0%B0%D0%B2%D0%BB%D0%B8%D0%BD%D0%B0%20%D0%92%D0%B5%D0%BB%D1%98%D0%B0%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D0%B0%E2%80%9C%20-%20%D0%BE%D0%B1%D1%98%D0%B5%D0%BA%D1%82%20%E2%80%9E%D0%85%D0%B2%D0%B5%D0%B7%D0%B4%D0%B8%D1%87%D0%BA%D0%B8%E2%80%9C | ЈУДГ „Павлина Велјанова“ - објект „Ѕвездички“ | <s>ЈУДГ „Павлина Велјанова“ - објект „Ѕвездички“ ― детска градинка која се наоѓа во Кочани.</s><s>Таа е огранок на главната градинка „Павлина Велјанова“.</s>
<s>Местоположба
Градинката се наоѓа во југоисточниот раб на населбата Усова Чешма.</s><s>Градинката е непосредно северно од црквата „Св. Преображение“.</s>
<s>Историја
Во април 2017 година, градинката добила 50 масички, 50 столчиња и 50 креветчиња со душечиња.</s><s>Тоа било опремнина обезбедена со пари од Фондот на мали проекти на Амбасадата на Германија.</s>
<s>Галерија</s>
<s>Поврзано
Објект „Бамби“
Објект „Детелинка“
Објект „Сончогледи“
Објект „Кокичиња“</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски
„Ѕвездички“ на Златна книга</s>
<s>Детски градинки во Кочани
Усова Чешма</s>
|
1331763 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%B0%D1%82%D1%83%D0%BD%20%28%D0%92%D1%80%D0%B0%D1%9A%D0%B5%29 | Катун (Врање) | <s>Катун — село во општина Врање во Пчињскиот Округ.</s><s>Според пописот од 2002 година, селото имало 432 жители (според пописот од 1991 година имало 449 жители).</s>
<s>Географија
Селото е сместено во Врањската Котлина.</s><s>Се наоѓа на 9 км југозападно од окружниот и општински центар Врање, на 3,2 км северозападно од селото Павловац, на 2,1 км јужно од селото Миливојце, на 3 км југоисточно од селото Бели Брег и на 4 км североисточно од селото Горни Вртогош.</s>
<s>Демографија
Во селото Катун живеат 317 возрасни лица, а просечната возраст на населението е 38,0 години (37,1 за мажи и 38,9 за жени).</s><s>Во селото има 96 домаќинства, а просечниот број на членови по домаќинство е 4,50.</s>
<s>Ова село е претежно населено со Срби (според пописот од 2002 година), а во последните три пописи е забележано намалување на бројот на жители.</s>
<s>Надворешни врски
Мапе, аеродроми и временска ситуација локација (Fallingrain)
Сателитска мапа (Wikimapia)
Гугл сателитска мапа (Maplandia)
План насеља на мапи (Mapquest)</s>
<s>Населени места во Врање
Општина Врање</s>
|
1331765 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%97%D0%B3%D1%80%D0%B0%D0%B4%D0%B0%20%D0%BD%D0%B0%20%D0%9E%D0%BF%D1%88%D1%82%D0%B8%D0%BD%D0%B0%20%D0%9A%D0%BE%D1%87%D0%B0%D0%BD%D0%B8 | Зграда на Општина Кочани | <s>Зграда на Општина Кочани — седиштето, односно административната зграда на Општина Кочани, Кочани.</s>
<s>Местоположба
Зградата се наоѓа во средиштето на Кочани, на ул.</s><s>„Раде Кратовче бр. 1“.</s>
<s>Историја
Изградбата започнала во 1932 година.</s><s>До 1939 година, изградбата уште била во тек.</s>
<s>Во мај 2017 година, започнале активностите за обновување на надворешноста.</s><s>Тоа било преку проектот „Зелени згради за заедничка зелена иднина“ кој бил финансиран од Интерег ИПА – програмата за прекугранична соработка Македонија-Бугарија.</s><s>Вкупната вредност на проектот бил 398 илјади евра.</s>
<s>Галерија</s>
<s>Поврзано</s>
<s>Соколански дом
Центар за култура „Бели мугри“</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Згради и градби во Кочани
Градски домови
Згради и градби од 20 век</s>
|
1331767 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D0%BE%D0%B4%D0%B5%D0%BB%D0%B5%D0%BD%D0%B0%20%D0%BB%D0%B8%D0%BD%D0%B8%D1%98%D0%B0%20%28%D1%82%D0%B5%D0%BB%D0%B5%D1%84%D0%BE%D0%BD%D0%B8%D1%98%D0%B0%29 | Поделена линија (телефонија) | <s>Поделена линија, или линија со поделени услуги — локална јамка на телефонско коло што го делат повеќе претплатници на телефонски услуги.</s>
<s>Системите за двојнички линии биле широко користени за обезбедување телефонски услуги, почнувајќи со првите комерцијални мануелни централи во 1878 година Мнозинството претплатници на Бел систем во средината на 20 век во Соединетите Американски Држави и Канада биле опслужувани со двојнички линии, кои имале попуст во однос на директните линии.</s><s>За време на воената криза, двојничките линии често биле единствените достапни линии.</s>
<s>Македонските корисници на сличен начин имале корист од попустот за двојничка линија.</s><s>Попуст имало на месечната претплата, додека остварените разговори се наплаќале по иста цена како и за директните линии.</s>
<s>Историја</s>
<s>Телефонските компании нуделе линии со поделени услуги почнувајќи од доцните 1800-ти, иако претплатниците во сите, освен во повеќето рурални области, имале опција да користат директна линија со дополнителна месечна наплата.</s><s>Услугата била вообичаена во ретко населените области каде што претплатниците биле распространети на големи растојанија.</s><s>Пример е Австралија каде што тие биле управувани од владиниот генерален директор на поштата.</s><s>Во руралните области на почетокот на 20 век, претплатниците и телефоните, кои често броеле неколку десетици, често биле поврзани со една единствената локална јамка.</s>
<s>Линиите со поделени услуги не обезбедувале приватност во комуникацијата.</s><s>Тие често се користеле како извор на забава и озборувања, како и средство за брзо предупредување на цели населби за итни случаи како што се пожари, станувајќи културен додаток на руралните области со децении.</s>
<s>Двојничките линии што се користеле во Македонија се делеле само на два корисници (од каде и го добиле името).</s><s>Истите го немале горенаведениот недостаток - била обезбедена приватност во комуникацијата така што двојничката кутија ја префрлала цела линија кај еден од корисниците во случај на повик.</s>
<s>Демонтирање
До 1980-тите, линиите со поделени услуги биле демонтирани во повеќето места.</s><s>Тие не биле поддржани од новите технологии и опрема во сопственост на претплатниците, како што се телефонските секретарки и компјутерските модеми.</s><s>Во меѓувреме, електромеханичката преклопна опрема потребна за нивно функционирање брзо станувала застарена, била заменета со електронска и дигитална преклопна опрема.</s><s>Опремата на новите телефонски централи нуделе функции на дополнителни услуги како што се пренасочување на повици и повици на чекање, кои честопати биле некомпатибилни со линиите со поделени услуги.</s><s>Во Соединетите Држави за овие линии не следувале субвенции од Фондот за универзална услуга, што довело до тоа телефонските компании да ги префрлат во директни линии за да имаат корист од овие субвенции.</s>
<s>Поврзано
Универзална услуга
Телефонска секретарка
Пренасочување на повик
Повик на чекање</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски
Atlanta telephone history
Party Line intercept messages</s>
<s>Локална јамка
Застарени технологии</s>
|
1331770 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%A3%D0%94%20%E2%80%9E%D0%A0%D1%83%D0%B5%D0%BD%E2%80%9C | КУД „Руен“ | <s>КУД „Руен“ ― културно уметничко друштво од Кочани.</s><s>Друштвото е наречено по планинскиот врв Руен кој се наоѓа на Осоговските Планини.</s>
<s>Местоположба
Друштвото е сместено во комплексот Спомен-дом „АСНОМ“.</s>
<s>Историја
Друштвото било создадено во 1986 година.</s>
<s>Во август 2016 година, „Руен“ бил дел од програмата на културната манифестација „Топол културен бран“, одржана во Кочани и од страна на Општина Кочани, со поддршка на Министерството за култура.</s>
<s>Поврзано
ООМУ „Ристо Јуруков“
Правен факултет</s>
<s>Наводи</s>
<s>Култура на Кочани
Руен
Појавено во 1986 година во Македонија
Појавено во 1986 година во Југославија</s>
|
1331771 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B0%D1%87%D0%BE%D1%80%D0%BE%D1%82%20%D0%BF%D0%BE%D0%B4%20%D1%88%D0%BB%D0%B5%D0%BC%20%28%D1%84%D0%B8%D0%BB%D0%BC%29 | Мачорот под шлем (филм) | <s>„Мачорот под шлем“ (српскохрватски: Mačak pod šljemom) — југословенски филм од 1962 година, во режија на Жорж Скригин.</s><s>Главните улоги ги толкуваат: Павле Вуисиќ, Драгомир Бојаниќ Гидра, Давор Антолиќ.</s>
<s>Содржина
Филмот ја прикажува стравотијата на Втората светска војна, но со доза на хумор и оптимизам.</s><s>Тој претставува духовита приказна за Илија Капарам, дрвар и селанец кој им се приклучува на партизаните, каде станува десетар и со својата чета успешнп ги исполнува борбените задачи.</s><s>Меѓутоа, сè се менува кога командантот го испраќа на специјална задача...</s>
<s>Наводи</s>
<s>Американски филмови
Црно-бели филмови
Филмови на српскохрватски јазик
Филмови од 1962 година
Филмови на Босна филм
Филмови за Втората светска војна
Филмски комедии
Филмови на Жорж Скригин
Филмови со Павле Вуисиќ
Филмови со Драгомир Бојаниќ Гидра
Филмови со Давор Антолиќ
Филмови со Јован Јаниќијевиќ
Филмови со Фарук Арнаутовиќ
Филмови со Мишо Беговиќ
Филмови со Хусеин Чокиќ
Филмови со Ранко Гучевац
Филмови со Златко Мадуниќ
Филмови со Драгослав Поповиќ
Филмови со Урош Крављача
Филмови со Љубиша Јовановиќ
Филмови со Дара Чалениќ
Филмови со Младен Шермент
Филмови со Павле Вугринац
Филмови со Даринка Гвозденовиќ
Филмови со Иво Фици
Филмови со Заим Музаферија
Филмови со Јован Личина
Филмови со Борис Фестини
Филмови со Љубо Капор</s>
|
1331778 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%88%D0%A3%D0%94%D0%93%20%E2%80%9E%D0%9F%D0%B0%D0%B2%D0%BB%D0%B8%D0%BD%D0%B0%20%D0%92%D0%B5%D0%BB%D1%98%D0%B0%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D0%B0%E2%80%9C%20-%20%D0%BE%D0%B1%D1%98%D0%B5%D0%BA%D1%82%20%E2%80%9E%D0%94%D0%B5%D1%82%D0%B5%D0%BB%D0%B8%D0%BD%D0%BA%D0%B0%E2%80%9C | ЈУДГ „Павлина Велјанова“ - објект „Детелинка“ | <s>ЈУДГ „Павлина Велјанова“ - објект „Детелинка“ ― детска градинка која се наоѓа во Кочани.</s><s>Таа е огранок на главната градинка „Павлина Велјанова“.</s>
<s>Местоположба
Градинката се наоѓа во населбата Драчевиќ, во западниот дел на Кочани.</s>
<s>Историја</s>
<s>Градежните активности и припремата започнале во ноември 2019 година.</s><s>Во мај 2020 година, биле ставани темелите на градбата.</s><s>Во октомври 2021 година, министерот за труд и социјална политика, Јагода Шахпаска, ја посетила завршената градинка.</s>
<s>Особености
Градинката има шест групи, (две јаслени за деца до две годишна возраст и четири до шестгодишна возраст) со сместивост до 112 дечиња.</s><s>Градинка нуди згрижување на дечиња со попреченост.</s><s>Градинката која има приземје и кат, располага со лифт, со две кујни сместени на приземје и на кат, внатрешно детско игралиште со тобоган кој ги поврзува двете нивоа, како и друга опремнина за качување.</s><s>Детската градинка има и надворешна занимална, кој по потреба може да биде отворена или затворена зависно од временските услови.</s>
<s>Галерија</s>
<s>Поврзано
Објект „Бамби“
Објект „Ѕвездички“
Објект „Сончогледи“
Објект „Кокичиња“</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски
Со новата детска градинка во Кочани, населба „Драчевик“ добива урбан лик, Телевизија M-Net HD</s>
<s>Драчевиќ (населба)
Детски градинки во Кочани
Појавено во 2021 година во Македонија
Згради и градби од 21 век</s>
|
1331779 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%BE%D0%BA%D0%BE%D0%BB%D0%B0%D0%BD%D1%81%D0%BA%D0%B8%20%D0%B4%D0%BE%D0%BC%20%28%D0%9A%D0%BE%D1%87%D0%B0%D0%BD%D0%B8%29 | Соколански дом (Кочани) | <s>Соколански дом, познат и како Соколана ― поранешно спортско здание во Кочани.</s><s>Градбата била изградена во 1930 година.</s><s>Таа била седиште на кочанското Соколанско друштво.</s>
<s>Историја
Гимнастичарското друштво „Сокол“ е причината за постоењето на Соколанскиот дом.</s><s>Во неговата историја, друштвото било предводено од илинденецот Петар Иванов - Петраки, и Франц Телбан кој бил наставник по фискултура.</s>
<s>Во есента 1924 година, управата на друштвото „Сокол“ ја донела одлуката и направила барање до Општина Кочани, за да добие плац каде би можело да го изгради Соколанскиот дом.</s><s>Следната година, плацот им бил доделен.</s><s>Потоа била створена комисија за собирање на пари од разни лица и пригоди, во периодот од 1925 до 1927 година.</s><s>Тогаш биле собрани 250 илјади динари.</s><s>Во зимите 1925/26 и 1926/27 било работено на ридестиот плац кога бил рамнет со вадење на земјата и камењата.</s><s>Следната зима почнало да се работи на темелите.</s><s>Службено, изградбата започнала во 1928 година, а градбата била целосно изградена и опремена до почетокот на зимата 1929 година.</s><s>Во 1930 година, по новогодишните и божиќните празници, друштвото се вселило и го користел Домот.</s>
<s>За време на Втората светска војна, градбата немала оштетувања.</s>
<s>Во 1948 година, во градбата била поставена мрежа за електрична струја, а околу 20 години подоцна Домот бил поврзан со довод и одвод.</s>
<s>Во 2002 година, преку пари од УСАИД ИОМ, Соколанскиот дом бил обновен.</s><s>Преку истиот проект, во април 2003 година, покривот бил сменет.</s>
<s>Архитектура
Домот е со градбена површина од 432 м2 и дворна површина од 762 м2.</s><s>Домот има спортска сала и бина.</s><s>На запад, над спортската сала има балкон.</s><s>На север и на југ има и по една канцеларија.</s><s>На исток има соблекувални, понекогаш користени како шминкерници од страна на кочанските театарски групи и културно-уметнички друштва.</s><s>Соблекувалните имале пристап од бината и од дворот.</s><s>Домот има и два споредни влезови од дворот кон спортската сала, еден од југ и еден од север.</s><s>Пред поврзувањето со одвод, на јужната страна имало санитарии со бетонска септичка јама.</s>
<s>Галерија</s>
<s>Поврзано
Спортска сала „Сашо Лазаров“
Стадион Никола Мантов</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Зградата на Соколаната - 50-ти години на Oldkocani.do.am</s>
<s>Спортски зданија во Кочани
Соколарско движење
Појавено во 1929 година во Македонија
Појавено во 1929 година во Југославија
Згради и градби од 20 век</s>
|
1331780 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%BE%D1%86%D0%B8%D0%BE%D0%BB%D0%BE%D0%B3%D0%B8%D1%98%D0%B0%20%D0%BD%D0%B0%20%D1%82%D0%B5%D0%BB%D0%BE%D1%82%D0%BE | Социологија на телото | <s>Социологијата на телото е гранка на социологијата која го проучува социјалното разбирање на човековото тело во современите општества.</s>
<s>Претходни теории
Според Томас Лакер, пред осумнаесеттиот век доминантен модел за социјално разбирање на телото бил „ моделот на еден пол/моделот на едно месо “.</s>
<s>Во основата на ваквото разбирање е дека постои еден модел на тело кој се разликува во однос на полот и расата.</s>
<s>.</s>
<s>Ваквото разбирање беше променето од страна на просветителството .</s><s>Во шеснаесеттиот век во Европа започнува трговијата со робови и со цел да се оправда таквата активност беше создадено големо количество на литература што ја покажува девијантната сексуалност и дивјаштвото на Африканецот ( Фанон, 1976).</s><s>Во осумнаесеттиот век, идеите за егалитаризам и универзални и неотуѓиви права стануваат интелектуална норма.</s><s>Сепак, тие не можеа да ја оправдаат подреденоста на жените во рамките на оваа теорија.</s>
<s>За да се објаснат ваквите појави, беше создадена биологијата на неспоредливост .</s><s>Во суштина оваа научна дисциплина тврдеше дека различните полови и раси се подобро приспособени за различни задачи и затоа може да се оправда потребата од дискриминација и подреденост.</s><s>На пример, краниометријата беше користена за да се покаже дека луѓето со африканско потекло се помалку еволуирани од оние со европско потекло ( Гулд, 1981).</s>
<s>Технолошкиот развој кој се случуваше, несомнено доведе да луѓето го доживуваат телото како машина, при што еден од првите примери беше работата на Вилијам Харви во почетокот на седумнаесеттиот век.</s>
<s>Друга клучна област во раниот развој претставува Декартовската дихотомија .</s><s>Декартовската дихотомија ги одредува умот и телото како разделени субјекти,при што таквиот начин доведе до тоа да принципот на интеракција помеѓу умот и телото биде во основата на прифатената теорија за телото се до развојот на структуралистичкиот пристап во дваесеттиот век.</s>
<s>Важноста на проучување на телото
Посебно важна во рамките на социологијата на телото е социологијата на здравјето и болеста .</s><s>Тоа е затоа што болеста несомнено може да го намали нивото на нормално функционирање на телото.</s><s>Исто така, сè повеќе луѓе веруваат дека болеста се спречува со реализирање на одредени активности кои водат до здраво тело (со што се менува начинот на живот) како што се диетата и вежбањето, како и избегнување на се што може да предизвика оштетување на телото, како што е пушењето.</s><s>Покрај тоа, сега постои можност да медицинската наука ги менува нашите тела и тоа преку пластичната хирургија, трансплантација на органи, репродуктивни помагала, па дури и промена на генетската структура на нероденото бебе.</s><s>1</s>
<s>Слика на телото и поврзани нарушувања
Социологијата на телото во голем дел е под влијание на општеството и од начинот на кој општеството гледа на работите, што пак резултира со начинот на кој луѓето, како поединци, се гледаат себеси.</s><s>На едниот крај од спектарот, постојат нарушувања во исхраната, како што се анорексија и булимија, а на другиот крај, постои растечка епидемија на дебелина, особено во САД.</s><s>И двата идеали значително се зголемија во последните неколку децении, делумно поради растечкото влијание на масовните медиуми во кое постојат одредени норми во општеството и секогаш растечкиот притисок да се изгледа и чувствува на одреден начин.</s>
<s>Анорексија претставува нарушување често дефинирано како „значително намален апетит или целосна аверзија кон храната“ (Дефиниција за анорексија, 2003).</s><s>Често, заедно со прекумерното вежбање, ова е едно пореметување кое доведе до драстично зголемен број на луѓе кои имаат пренамалена тежина.</s><s>Заедно со анорексијата, булимијата, „нарушување кое може да се дефинира како епизоди на прекумерно јадење (прејадување) проследено со несоодветни методи за контрола на тежината, како што се самоиндуцирано повраќање (прочистување), злоупотреба на лаксативи и диуретици или прекумерна вежбањето“ е исто така пракса што ја користат многу луѓе ширум светот во борбата да останат понекогаш смртоносни слаби (Дефиниција за булимија 2003).</s><s>Двете нарушувања се вкоренети во чувството на срам и желба да се има контрола над своето тело (Гидденс, Данеер, Апелбаум и Кар 2009).</s><s>Поединецот се чувствува несоодветен и несовршен.</s><s>Таквите луѓе може да чувствуваат вознемиреност за тоа како другите ги перцепираат, што станува фокус на чувствата за сопственото тело.</s><s>Во тој момент, слабеењето станува средство за да се направи сè како што треба во нивниот свет.</s><s>Фактот дека имаме силна лична независност над нашите тела во минатото ни овозможувало позитивни можности, но исто така и нови нервози и проблеми (Гидденс, Дунеер, Апелбаум и Кар 2009).</s><s>Оваа идеја е она што социолозите ја нарекуваат „социјализација на природата“, што е феномен кој порано беше „природен“, или даден од природата, а сега стана општествен и зависи од нашите општествени одлуки.</s><s>Дебелината, состојбата да се биде многу над нормалната тежина, стана другиот крајност на искривените идеи за сликата на сопственото телото (Дефиниција за дебелина, 2001).</s><s>Според Центрите за контрола на болести, приближно 60 проценти од возрасните Американци сега се со прекумерна тежина, а се проценува дека 6,5 проценти од американските деца на возраст од шест до единаесет, заедно со 5 проценти од дванаесет до деветнаесет години се исто така со прекумерна тежина (Гидденс, Данеер, Апелбаум и Кар 2009).</s><s>Причините за кои се смета дека стојат зад дебелината многу често варираат и се дебатираат.</s><s>Социолозите се најмногу збунети во упорноста на негативните ставови кон лицата со прекумерна тежина.</s><s>Од социолошка перспектива, интеракциите кои се појавуваат меѓу општеството и онаа на дебелите поединци е дека лицата со дебелина имаат поголема веројатност да доживеат дискриминација при вработување, дискриминација од страна на давателите на здравствени услуги и секојдневно искуство на задевање, навреда и срам. (Гидденс, Дунеер, Апелбаум и Кар 2009).</s>
<s>Луѓе кои влијаеле на социологијата на телото</s>
<s>Филип Ариес
Александар Барил
Сузан Бордо
Пјер Бурдје
Џудит Батлер
Питер Конрад
Мери Даглас
Норберт Елијас
Франц Фанон
Мајк Федерстон
Мишел Фуко
Ервинг Гофман
Дона Харавеј
Јулија Кристева
Томас В. Лакер
Дебора Луптон
Ен Оукли
Џон О'Нил
Сузи Орбах
Николас Роуз
Барбара Кац Ротман
Дороти Е. Смит
Брајан Тарнер</s>
<s>Исто така види</s>
<s>Социологија на здравјето и болеста, како подобласт на социологијата, е во поголема интеракција со социологијата на телото отколку со медицинската социологија .</s>
<s>Референци</s>
<s>Човечко тело</s>
|
1331781 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%88%D0%A3%D0%94%D0%93%20%E2%80%9E%D0%9F%D0%B0%D0%B2%D0%BB%D0%B8%D0%BD%D0%B0%20%D0%92%D0%B5%D0%BB%D1%98%D0%B0%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D0%B0%E2%80%9C%20-%20%D0%BE%D0%B1%D1%98%D0%B5%D0%BA%D1%82%20%E2%80%9E%D0%91%D0%B0%D0%BC%D0%B1%D0%B8%E2%80%9C | ЈУДГ „Павлина Велјанова“ - објект „Бамби“ | <s>ЈУДГ „Павлина Велјанова“ - објект „Бамби“ ― детска градинка која се наоѓа во Кочани.</s><s>Таа е огранок на главната градинка „Павлина Велјанова“.</s>
<s>Местоположба
Се наоѓа на левата страна на Кочанска Река, во близина на Полициската станица „Кочани“.</s>
<s>Галерија</s>
<s>Поврзано
Објект „Детелинка“
Објект „Ѕвездички“
Објект „Сончогледи“
Објект „Кокичиња“</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски
„Бамби“ на Златна книга</s>
<s>Детски градинки во Кочани</s>
|
1331782 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D1%80%D0%BE%D0%B3%D0%BE%D0%BD%D1%81%D1%82%D0%B2%D0%BE | Прогонство | <s>Прогонство или егзил (заемка од латинскиот Exilium = протеран во туѓа земја) — збор кој означува отсуство на лице или група луѓе од сопствената родина поради прогон или протерување од државата или поради неподносливи услови за живот во нивната земја што предизвикува иселување.</s>
<s>Значи, прогонството е поврзано со ограничувања на слободниот развој на лицето во матичната земја.</s><s>Наспроти прогонот во сопствената земја, на новото одредиште, нема ограничувања или санкции за личните слободи од владата на земјата одговорна за егзилот.</s>
<s>Доброволно прогонство
Исто така, постои поимот доброволно прогонство, кој опишува претежно политички мотивирано заминување од земјата поради страв од сериозна казна, комбинирано со намера за невраќање во татковината.</s>
<s>Историја
Во човечката историја, прогонството било применето многу рано како облик на казна.</s><s>Понекогаш поранешните челници на власта (често диктатори) завршуваат во прогонство во друга земја.</s>
<s>Азил
Во многу земји, прогонетите можат, под одредени услови, да добијат политички азил на барање, што е правен статус кој одговара на дозвола за престој и законски штити од испраќање во нивната татковина од која бегаат.</s>
<s>Поврзано
Иселување</s>
<s>Наводи</s>
<s>Политика</s>
|
1331787 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D0%B8%D0%B1%D0%BB%D0%B8%D0%BE%D0%B3%D1%80%D0%B0%D1%84%D0%B8%D1%98%D0%B0%20%D0%BD%D0%B0%20%D1%81%D0%BE%D1%86%D0%B8%D0%BE%D0%BB%D0%BE%D0%B3%D0%B8%D1%98%D0%B0%D1%82%D0%B0 | Библиографија на социологијата | <s>Оваа библиографија за социологија е список на трудови, организирани по поддисциплина, на тема социологија .</s><s>Некои од делата се избрани од општите антологии на социологијата, додека другите дела се избрани затоа што се доволно значајни за да бидат спомнати во општа историја на социологијата или во една од нејзините поддисциплини.</s>
<s>Социологијата го проучува општеството користејќи различни методи на емпириско истражување за да ја разбере човековата општествена активност, од микро ниво на индивидуални агенси и интеракција, до макро ниво на системи и социјална структура .</s>
<s>Основи</s>
<s>Конт, Огист .</s><s>1865 година. [ Општо поглед на позитивизмот ].</s><s>Маркс, Карл .</s><s>1867 година. [ Капитал: Критика на политичката економија ].</s><s>Маркс, Карл и Енгелс, Фридрих .</s><s>1846. [ Германската идеологија ].</s><s>Вебер, Макс .</s><s>1904 година. [ Протестантската етика и духот на капитализмот ].</s><s>Поставувајќи теза дека пуританската етика и идеи влијаеле на развојот на капитализмот, Вебер забележува дека религиозната посветеност обично е придружена со отфрлање на секојдневните работи, вклучително и економскиот стремеж.</s><s>Вебер се осврнува на парадоксот зошто тоа не било случај во протестантизмот .</s><s>Du Bois, WEB 1899.</s><s>Црнецот Филаделфија: Социјална студија .</s>
<s>Диркем</s>
<s>1893. [ Поделбата на трудот во општеството ].</s><s>1897 година. [ Самоубиство: Студија во социологијата ].</s><s>Студија на случај за стапките на самоубиства меѓу католичкото, протестантското и еврејското население, што ја издвои социолошката анализа од психологијата и филозофијата.</s><s>Исто така, голем придонес има за структурниот функционализам .</s><s>1912. [ Елементарните форми на религиозниот живот ].</s><s>1919 година. [ Правилата на социолошкиот метод ].</s>
<s>Култура</s>
<s>Бурдје, Пјер .</s><s>1979 година.</s><s>La distinction: Critique sociale du jugement [ Distinction: A Social Critique of the Judgment of Taste ].</s><s>Бурдје, Пјер и Жан-Клод Пасерон .1970 година.</s><s>Ла репродукција.</s><s>Éléments pour une théorie du système d'enseignement [Репродукција во образованието, општеството и културата].</s><s>Кац, Џек.</s><s>1988 година.</s><s>Заведувања на криминалот: Морални и сензуални привлечности во правењето зло .</s><s>Шулц, Алфред .</s><s>1967 година.</s><s>Der sinnhafte Aufbau der sozialen Welt [ Феноменологијата на општествениот свет ].</s>
<s>Економија</s>
<s>Економската социологија се обидува да ги објасни економските феномени.</s><s>Но иако понекогаш се преклопува со општото проучување на економијата, економската социологија сепак се концентрира на улогите на социјалните односи и институциите.</s>
<s>Болтански, Лук и Иве Чиапело.</s><s>2005 година.</s><s>Новиот дух на капитализмот .</s><s>Болтански, Лук и Лоран Тевенот .</s><s>2006 година.</s><s>За оправдување.</s><s>Вредните економии .
де Токвил, Алексис .</s><s>1835/1840 година. [ За демократијата во Америка ] 1 и 2.
- 1856 година. [ Стариот режим и Француската револуција ].</s><s>Диркем, Емил .</s><s>1893 година. [ Поделбата на трудот во општеството ].</s><s>Грановетер, Марк .</s><s>1985 година.</s><s>„Економска акција и социјална структура: Проблемот на вградување“.</s><s>Американскиот весник за социологија 91 (3): 481-510.</s><s>Хиршман, Алберт О.</s><s>1982 година.</s><s>„Ривалски толкувања на пазарното општество: цивилизирано, деструктивно или слабо?“ Journal of Economic Literature 20(4):1463–84.</s><s>Полањи, Карл.</s><s>1944 година.</s><s>Големата трансформација: Политичкото и економското потекло на нашето време .</s><s>Симел, Џорџ .</s><s>1907 година.</s><s>Филозофијата на парите .</s><s>Смелсер, Нил и Ричард Сведберг, изд.</s><s>2005 година.</s><s>Прирачник за економска социологија .</s><s>Вебер, Макс .</s><s>1922 година. [ Економија и општество ].</s><s>Вајт, Харисон Ц.</s><s>2002 година.</s><s>Пазари од мрежи: социоекономски модели на производство .</s>
<s>Социологија на индустријата е социологија на технолошки промени, глобализација, пазари на труд, работна организација, менаџерски практики и работни односи .</s>
<s>Бел, Даниел .</s><s>1973 година.</s><s>Доаѓањето на пост-индустриското општество: вложување во социјалното предвидување .</s><s>Браверман, Хари .</s><s>1974 година.</s><s>Трудот и монополскиот капитал: деградацијата на работата во дваесеттиот век .</s><s>Буравој, Мајкл .</s><s>1979 година.</s><s>Производствена согласност: Промени во работниот процес под монополски капитализам .</s><s>Доре, Роналд П.</s><s>1973 година.</s><s>Британска фабрика, Јапонска фабрика .</s><s>Голдторп, Џон, Дејвид Локвуд, Френк Бехофер и Џенифер Плат .</s><s>1968 година.</s><s>Богатиот работник: индустриски ставови и однесување .</s>
<s>Социологија на просторот</s>
<s>Животна средина
Социологијата на животната средина ја проучува врската помеѓу општеството и животната средина, особено социјалните фактори кои доведуваат до еколошки проблеми, општествените влијанија од тие проблеми како и напорите за решавање на проблемите.</s>
<s>Карсон, Рејчел .</s><s>1962 година.</s><s>Тивка пролет .</s><s>Дијамант, Џаред .</s><s>2006 година.</s><s>Колапс: Како општествата избираат да пропаднат или да успеат .</s><s>Ханиган, Џон А. 1995 година.</s><s>Социологија на животната средина: Социјална конструкционистичка перспектива .</s><s>Тврди дека подготвеноста на општеството да ги препознае и реши еколошките проблеми повеќе зависи од начинот на кој овие тврдења се претставени од ограничен број на заинтересирани групи отколку од сериозноста на заканата што тие ја претставуваат.</s><s>Мајкелсон, Вилијам.</s><s>2002 година.</s><s>Прирачник за социологија на животната средина .</s><s>Дава преглед на полето на социологијата на животната средина и нејзините различни истражувачки акценти.</s><s>Шнајберг, Алан и Кенет Алан Гулд.</s><s>2000 година.</s><s>Животна средина и општество: траен конфликт .</s><s>Колдвел.</s><s>Покажува како нашата глобална економија доведува до зголемени нивоа на економска експанзија, што за возврат бара зголемени повлекувања од природната средина.</s>
<s>Демографија
Демографијата претставува статистичка студија на човечката популација .</s><s>Таа опфаќа проучување на големината, структурата и дистрибуцијата на овие популации како и просторните и/или временските промени во нив што претставуваат одговор на раѓањето, миграцијата, стареењето и смртта .</s>
<s>Малтус, Томас .</s><s>1798 година.</s><s>Есеј за принципот на населението .</s><s>Мирдал, Алва и Гунар Мирдал .</s><s>1934 година.</s><s>Криза во популацијата Прашање .</s>
<s>Урбана социологија
Урбаната социологија се однесува на проучувањето на општествениот живот и човечката интеракција во метрополитенските области .</s>
<s>Кастелс, Мануел 1972 година.</s><s>Урбаното прашање: Марксистички пристап .</s><s>Делани, Семјуел Р.</s><s>1999 година.</s><s>Тајмс сквер црвено, Тајмс сквер сино .</s><s>Готдинер, Марк и Реј Хачисон.</s><s>2000 година.</s><s>Новата урбана социологија .</s><s>Хатер, Марк.</s><s>2007 година.</s><s>Искусни градови: глобален пристап .</s><s>Џејкобс, Џејн .</s><s>1961 година.</s><s>Смртта и животот на големите американски градови .
„[Оваа книга] стана можеби највлијателната поединечна работа во историјата на градското планирање и истовремено помогна да се уништи модерното движење во архитектурата“.</s><s>Молоч, Харви и Џон Р.</s><s>Логан .</s><s>1987 година.</s><s>Урбани богатства: Политичката економија на местото .</s><s>Го сврте мејнстрим социолошкото мислење против школата за човечка екологија во Чикаго со ставање во преден план на влијанието на институциите и политичките поставувања во растот на градовите.</s><s>Парк, Роберт Е. и Ернест В. Бурџис .</s><s>1925 година.</s><s>Градот .</s><s>Основен текст во американската социологија, школа во Чикаго, урбана социологија и човечка екологија .</s><s>Симел, Георг .</s><s>1903.</s><s>Метрополата и менталниот живот .</s>
<s>Пол и интерсекционалност</s>
<s>Бем, Сандра Липсиц .</s><s>1994 година.</s><s>Леќи на родот: Трансформирање на дебатата за сексуалната нееднаквост .</s><s>Чодоров, Ненси .</s><s>1978.</s><s>Репродукција на мајчинството .</s><s>Колинс, Патриша Хил .</s><s>2005 година.</s><s>Црна сексуална политика: Афроамериканци, пол и новиот расизам .
- 2006 година.</s><s>Од црна моќ до хип хоп: расизам, национализам и феминизам .</s><s>Конел, Равин В. 1987 година.</s><s>Пол и моќ: општество, личност и сексуална политика .
- 2002 година.</s><s>Пол: Кратки воведи .</s><s>Хардинг, Сандра.</s><s>1991 година.</s><s>Чија наука?</s><s>Чие знаење?: Размислување од животот на жените .</s>
<s>Знаење
Социологијата на знаењето се однесува на проучување на односот помеѓу човековата мисла и општествениот контекст во кој таа се појавува, како и на ефектите што идеите ги имаат врз општествата.</s>
<s>Бергер, Питер Л. и Томас Лакман .</s><s>1966.</s><s>Општествената конструкција на реалноста: трактат во социологијата на знаењето .</s><s>Блор, Дејвид .</s><s>1976 година.</s><s>Знаење и социјални слики.</s><s>Даде подем на полето познато како студии за наука и технологија.</s><s>Флек, Лудвик .</s><s>1935 година.</s><s>Битие и развој на научен факт .</s><s>Латур, Бруно и Стив Вулгар .</s><s>1979 година.</s><s>Лабораториски живот: Конструкција на научни факти .</s><s>Етнографија на микробиолози кои работат во Институтот Салк .</s><s>Го објаснуваат издигнувањето на набљудувањата на ниво на факти преку систем на кредибилитет.</s><s>Започнува движењето на етнографските лабораториски студии во социологијата на знаењето.</s><s>Манхајм, Карл .</s><s>1936 година. [ Идеологија и утопија ].</s>
<s>Политика
Традиционално, политичката социологија се занимава со начините на кои општествените трендови, динамиката и структурите на доминација влијаат на формалните политички процеси, како и со истражување на тоа како различни општествени сили функцинираат заедно со цел да ги променат политичките политики.</s><s>Исто така, политичката социологија се занимава со формирање на идентитет преку социјална интеракција, политика на знаење и други аспекти на општествените односи.</s>
<s>Милс, Ц.</s><s>Рајт .</s><s>1958 година.</s><s>Моќната елита .</s><s>Домхоф, Г. Вилијам .</s><s>1967 година.</s><s>Кој владее со Америка? .</s><s>Скочпол, Теда .</s><s>1979 година.</s><s>Држави и социјални револуции: компаративна анализа на Франција, Русија и Кина .</s><s>Пивен, Френсис Фокс и Ричард Клоард .</s><s>1988 година.</s><s>Зошто Американците не гласаат .
- 2000 година.</s><s>Зошто Американците сè уште не гласаат: и зошто политичарите го сакаат тоа така .</s>
<s>Раса и етничка припадност
Социологијата на расите и етничките односи се однесува на проучување на социјалните, политичките и економските односи помеѓу расите и етничките заедници на сите нивоа во општеството, опфаќајќи теми како што се расизмот и сегрегацијата во домовите .</s>
<s>Ду Боа, WEB 1899 година.</s><s>Филаделфија црнец: Социјална студија .
- 1903.</s><s>Душите на црниот народ .</s><s>Мирдал, Гунар .</s><s>1944 година.</s><s>Американска дилема: Проблемот на црнците и модерната демократија .</s>
<s>Религија
Социологијата на религијата се однесува на улогата на религијата во општеството, вклучувајќи практики, историски заднини, случувања и универзални теми.</s><s>Социлогијата на религија има посебен акцент на повторливата улога на религијата во сите општества во текот на запишаната историја.</s>
<s>Диркем, Емил .</s><s>1912. [ Елементарните форми на религиозниот живот ].
- 1970 година.</s><s>Гласини за ангелите: модерното општество и повторното откривање на натприродното .</s>
<s>Теорија
Социолошките теории се сложени теоретски и методолошки рамки кои се користат за анализа и објаснување на општественото проучување, кои на крајот ја олеснуваат организацијата на социолошкото знаење.</s>
<s>Теорија на конфликти</s>
<s>Првично под влијание на марксистичката мисла, Теориите на конфликти претставуваат перспективи кои ги гледаат општествата дефинирани преку конфликтите кои се произведени од нееднаквоста.</s>
<s>Теоријата на конфликти го нагласува општествениот конфликт, како и економската нееднаквост, социјалната нееднаквост, угнетувањето и криминалот .</s>
<s>Маркс, Карл и Фридрих Енгелс .</s><s>1848 година.</s><s>Комунистичкиот манифест .</s><s>Маркс, Карл.</s><s>1859 година.</s><s>Прилог кон критиката на политичката економија .</s><s>Веблен, Торштајн .</s><s>1899 година.</s><s>Теорија на часовите за слободно време .
- 1904 година.</s><s>Теоријата на деловното претпријатие .</s><s>Милс, Ц.</s><s>Рајт .</s><s>1951 година.</s><s>Бела јака: Американските средни класи .
- 1958 година.</s><s>Моќната елита .
- 1959 година.</s><s>Социолошката имагинација .</s><s>Шарп, Џин .</s><s>1985 година.</s><s>Да ја направиме Европа неосвоива .</s>
<s>Теорија на рационален избор
Теоријата на рационален избор го моделира социјалното однесување како интеракција на поединци кои ја максимизираат корисноста.</s>
<s>Колман, Џејмс Семјуел.</s><s>1990 година.</s><s>Основи на социјалната теорија.</s><s>Олсон, Манкур .</s><s>1971 година.</s><s>Логиката на колективното дејство: Јавните добра и теоријата на групите .</s>
<s>Теорија на социјална размена
Теоријата за социјална размена ја дефинира социјалната интеракција како серија на размени помеѓу актерите кои си даваат награди и казни еден на друг, што влијае и го води идното однесување.</s><s>Верзијата на теоријата за размена на Џорџ Хоманс конкретно тврди дека бихејвиористичките принципи на стимул-одговор може да ја објаснат појавата на сложените општествени структури.</s>
<s>Блау, Питер .</s><s>1964 година.</s><s>Размена и моќ во општествениот живот .</s><s>Емерсон, Ричард.</s><s>1962 година.</s><s>„Теорија на моќ-зависност“.</s><s>Американски социолошки преглед 27 (1): 31-41.</s><s>Хоманс, Џорџ Ц.</s><s>1958 година.</s><s>„Социјалното однесување како размена“.</s><s>Американскиот весник за социологија 63 (6): 597-606.</s><s>Хоманс, Џорџ Ц.</s><s>1961 година.</s><s>Социјално однесување: неговите елементарни форми .</s>
<s>Анализа на социјална мрежа
Користејќи ја теоријата на мрежата, анализата на социјалните мрежи е структурен пристап кон социологијата кој ги гледа нормите и однесувањата како вградени во синџирите на општествените односи.</s>
<s>Скот, Џон .</s><s>1991 година.</s><s>Анализа на социјална мрежа: Прирачник .</s><s>Обезбедува широк вовед во оваа тема.</s><s>Васерман, Стенли и Кетрин Фауст.</s><s>1994 година.</s><s>Анализа на социјална мрежа: методи и апликации .</s><s>Презентира темелно методолошко покривање на пристапот.</s><s>Велман, Бери и С.</s><s>Д. Берковиц, едс.</s><s>1988 година.</s><s>Социјални структури: Мрежен пристап .</s><s>Обезбедува читлив теоретски преглед на темата користејќи многу студии на случај.</s>
<s>Социокибернетика
Социокибернетиката е примена на системската теорија и кибернетика во социологијата.</s>
<s>Беал Х.</s><s>Банати 1996 година.</s><s>Дизајнирање на социјални системи во свет што се менува .</s><s>Бејтсон, Грегори .</s><s>1972 година.</s><s>Чекори до екологија на умот: Собрани есеи по антропологија, психијатрија, еволуција и епистемологија .
- (1979).</s><s>Умот и природата: неопходно единство .</s><s>Бејтсон, Грегори и МЦ Бејтсон.</s><s>1988 година.</s><s>Страв од ангели: кон епистемологија на светото .</s><s>Ласло, Ервин .</s><s>1984 година.</s><s>Системски поглед на светот: Природната филозофија на новите случувања во науките .
фон Берталанфи, Лудвиг .</s><s>1968 година.</s><s>Општа теорија на системот: Основи, развој, апликации .</s><s>Винер, Норберт .</s><s>1948 година.</s><s>Кибернетика: Или контрола и комуникација во животното и машината .</s>
<s>Структурен функционализам
Структурниот функционализам го толкува општеството како структура на меѓусебно поврзани делови.</s>
<s>Диркем, Емил .</s><s>1897. [ Самоубиство: Студија во социологијата ].</s><s>Парсонс, Талкот .</s><s>1937 година.</s><s>Структура на општествено дејствување .
- 1951 година.</s><s>Социјалниот систем .</s><s>Парсонс, Талкот и Едвард А. Шилс .</s><s>1951 година.</s><s>Кон општа теорија на акција: теоретски основи за општествените науки .</s>
<s>Симболичен интеракционизам
Симболичкиот интеракционизам тврди дека човечкото однесување е водено пред се од значењата што луѓето заедно ги конструираат во социјалната интеракција.</s>
<s>Блумер, Херберт .</s><s>1969 година.</s><s>Симболичен интеракционизам: перспектива и метод .</s><s>Кули, Чарлс Хортон .</s><s>1902 година.</s><s>Човечката природа и општествениот поредок .</s><s>Мид, Џорџ Херберт .</s><s>1934 година.</s><s>Умот, себе и општеството .</s><s>Страјкер, Шелдон .</s><s>1980 година.</s><s>Симболичен интеракционизам: општествена структурална верзија .</s>
<s>Исто така види</s>
<s>Список на научни списанија по социологија
Социологија
Ангажирана теорија
Историја на општествените науки
Преглед на социологијата</s>
<s>Референци</s>
<s>Белешки
Страници со непрегледан превод</s>
|
1331788 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D1%80%D0%B0%D1%9C%D0%B0%20%D0%9A%D0%B8%D1%80%D0%B0%D1%9F%D0%B8%D0%B5%D1%84%D1%86%D0%B8 | Браќа Кираџиефци | <s>Том Кираџиев и Џон Кираџиев (исто познати како Кираџиефци) беа Македонски стопанственици во САД, заслужни за нивното создавање на регионално специјалитетско јадење познато како чили Синсинати.</s>
<s>Историја
Браќата биле родени во градот Рупишта, потоа во Отоманската империја, од македонски родители.</s><s>Градот бил припоен за време на Балканските војни (1912-1913) од Грција.</s><s>Поделбата на османлиските земји од Македонија меѓу балканските национални држави резултираше со фактот дека некои од Македонци емигрирале во Бугарија или ја напуштиле областа.</s>
<s>Атанас (Том) е роден во 1892 година.</s><s>За време на Првата светска војна бил војник во бугарската армија.</s><s>Во 1917 година бил отпуштен и се преселил во градот Софија, каде извесно време работел како сметководител.</s><s>Неговиот помал брат Иван (Јован) роден во 1895 година исто така служел одредено време во бугарската војска.</s><s>Во 1921 година и двајцата емигрирале во Соединетите Американски Држави.</s>
<s>Тие од прво се населиле во градот Њујорк, но откако продале хот дог таму некое време, браќата го следеле нивниот голем брат Аргир (Арги) во Синсинати.</s><s>Роден 1880 година, бил касиер на Бугарскиот егзархиски црковно-училишен одбор во Рупишта.</s><s>Арги се населил во Синсинати до 1918 година, каде што отворил самопослуга.</s><s>Во Синсинати браќата почнаа да развиваат сопствен бизнис.</s><s>Том се вработил како банкарски службеник и работел навечер, приготвувајќи чили за клиентите кај неговиот брат.</s><s>Во тоа време Том го измислил регионалниот специјалитет познат како чили Синсинати.</s>
<s>Во 1922 година тие отворија штанд за хот-дог лоциран до бурлески театар наречен царица, по кој го нарекоа нивниот бизнис.</s><s>Том и Џон се вратиле во Бугарија за да најдат жени, додека Аргир за таа цел отишол во својата татковина.</s><s>Аргир останал таму неколку години, а кога се вратил, неговите двајца браќа биле добро етаблирани и му обезбедиле работа како касиер.</s><s>Според новинарот Васил Стефанов, во 1933 година браќата Кираџиеф биле меѓу најуспешните Македонци во градот, сопственици на голем и модерен ресторан во центарот на градот.</s>
<s>Сопругата на Аргир не се адаптирала во Америка и тие се преселиле во Македонија во 1940-тите.</s><s>Царицата Чили порасна и стана локален синџир.</s><s>Во 1959 година, Кираџиефите на царицата Чили, објавија дека се првите што излегле со нов дизајн за возење во автомобил, сервисирање на автомобили.</s><s>Последниот човек кој го водеше семејниот бизнис беше синот на Том Асен (Џо) Кираџиеф.</s><s>Од доцните 1950-ти, кога здравјето на неговиот татко нагло се влошило, Џо ја оперирал царицата Чили.</s><s>Том почина во 1960 година, додека Џон почина во 1953 година.</s><s>Подоцна, синџирот на царицата имал еден преживеан излез.</s><s>Во 2009 година, 79-годишниот Џо се пензионираше и ја продаде царицата Чили.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Македонски стопанственици
Американци со македонско потекло
Луѓе од Егејска Македонија
Страници со непрегледан превод</s>
|
1331802 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B0%D1%80%D0%B3%D0%B5%D1%80%D0%B8%D1%82%D0%B0 | Маргерита | <s>Маргерита (), често погрешно напишана како „маргарита“ — типична неаполска пица направена од посебен вид домати „сан марцано“, моцарела, свеж босилек, сол и екстра девствено маслиново масло.</s>
<s>Потекло и повест</s>
<s>Во јуни 1889 година, шефот на пицеријата и пица-мајстор Рафаеле Еспозито смислил јадење наречено „пица маргерита“ во чест на тогашната италијанска кралица Маргерита Савојска, како и во чест на обединувањето на Италија, па затоа состојките се во боите на италијанското знаме - босилек (зелена), моцарела (бела) и доматно пире (црвена).</s>
<s>Маргерита потекнува од мешањето на слични состојки кои веќе биле присутни во Неапол помеѓу 1796 и 1810 година.</s><s>Во 1849 година, Емануеле Роко забележал различни состојки за пица, вклучувајќи босилек, домат и тенки парчиња моцарела.</s>
<s>Поврзано
Капричиоза
Пица</s>
<s>Наводи</s>
<s>Литература</s>
<s>Видови пица</s>
|
1331804 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D0%B8%D1%86%D0%B0%20%D1%87%D0%B5%D1%82%D0%B8%D1%80%D0%B8%20%D1%81%D0%B8%D1%80%D0%B5%D1%9A%D0%B0 | Пица четири сирења | <s>Пица четири сирења (Italian: quattro formaggi [ˈkwattro forˈmaddʒi ]) — вид пица во италијанската кујна која над тестото има четири вида сирење, обично растопени заедно, со или без доматен сос.</s><s>Популарна е ширум светот, вклучително и во Италија, и е една од иконите од менито на пицериите.</s>
<s>Историја
Традиционално, моцарелата се користи како основна состојка, која ја одржува влажноста при готвењето, делумно заштитувајќи ги другите сирења од силната топлина на рерната.</s><s>Горгонѕолата е речиси секогаш присутна и комплетното дуо се состои од други месни сирења, во зависност од подрачјето, со фонтина и пармезан како типични додатоци, но други варијанти вклучуваат пекорино, рикота, страчино, робиола, талеџо, чадено проволоне или качокавало.</s><s>Покрај моцарелата, масовно произведените пици често користат пармезан, романо, азијаго и други сирења во италијански стил, иако некои користат неиталијански сирења како што се едамер, ементалер и сино сирење.</s><s>Изборот на сирењата не е случаен, тие треба да бидат полномасни или полумасни и да се разликуваат по вкус.</s><s>Освен моцарелата, четирите сирења обично во својот состав имаат сино или зрело сирење, меко сирење (како што е ементал или гријер) или кремасто сирење (како робиола или страчино) и тврдо сирење (пармезан или пекорино, рендан).</s>
<s>За разлика од другите пици, како неаполитаната или маргеритата, кои имаат стара, богата и документирана историја, четирите сирења (quattro formaggi), и покрај нејзината популарност и доминација, нема толку јасно потекло, секако поради нејзиниот состав што е толку очигледен.</s><s>Се верува дека потекнува од подрачјето Лацио на почетокот на 18 век.</s><s>Нејзините помалку очигледни и понови верзии, како пицата quattro lati, можат да бидат на спротивната трага во историјата на гастрономијата.</s>
<s>Поврзано
Пица</s>
<s>Наводи</s>
<s>Видови пица</s>
|
1331822 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D0%B0%D0%B1%D0%BB%D0%B8%D0%BA%D0%B0 | Баблика | <s>Баблика или обична баблика ( или Sorbus aria) — вид листопадно дрво од семејството на розите (Rosaceae).</s><s>Автохтон е во речиси цела Европа, делови од Северна Африка (Алжир, Мароко, Тунис) како и умерените краишта на Западна Азија (Ерменија, Грузија).</s><s>Во Македонија е распространет во високите делови на планините низ целата земја.</s><s>Има мали димензии и засводена крошна, а листовите оздола се светлосиви.</s><s>Претпочита варовнички и кредни почви.</s><s>Цветовите се двополови и кремасто бели, собрани во штитовидни соцветија.</s><s>Тие се појавуваат во мај и се опрашуваат од инсекти.</s><s>Плодовите се жолто-црвеникави бобинки со кои се хранат птиците, а за човекот се јадливи кога ќе презреат.</s><s>Во Македонија од нив се прави оцет и ракија.</s>
<s>Галерија</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s></s>
<s>Јаребики
Флора на Македонија
Флора на Европа</s>
|
1331827 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%BE%D1%86%D0%B8%D0%BE%D0%BB%D0%BE%D0%B3%D0%B8%D1%98%D0%B0%20%D0%BD%D0%B0%20%D1%80%D0%B0%D1%81%D0%BD%D0%B8%D1%82%D0%B5%20%D0%B8%20%D0%B5%D1%82%D0%BD%D0%B8%D1%87%D0%BA%D0%B8%D1%82%D0%B5%20%D0%BE%D0%B4%D0%BD%D0%BE%D1%81%D0%B8 | Социологија на расните и етничките односи | <s>Социологијата на расните и етничките односи претставува изучување на социјалните, политичките и економските односи помеѓу расите и етничките заедници на сите нивоа во општеството .</s><s>Оваа област го опфаќа проучувањето на расизамот, како што е просторната сегрегација и другите сложени општествени процеси помеѓу различни расни и етнички групи.</s>
<s>Социолошката анализа на расата и етничката припадност често е во интеракција со постколонијалната теорија и другите области на социологијата како што се стратификацијата и социјалната психологија .</s><s>Кога станува збор за политичката политика, етничките односи се дискутираат или во смисла на асимилација или мултикултурализам .</s><s>Антирасизмот формира друг стил на политика, особено популарен во 1960-тите и 1970-тите.</s><s>На ниво на академско истражување, етничките односи се објаснуваат преку искуствата на поединечни расно-етнички групи или пак преку анализа на сеопфатно теоретски прашања.</s>
<s>Класични теоретичари</s>
<s>В.Е.Б. Ду Боа</s>
<s>В.Е.Б. Ду Боа бил припадник на црната раса, научник и активист во 20 век.</s><s>Ду Боа се едуцирал за припадниците на црната раса, а во академијата барал како начин да ги просветли другите за социјалните неправди против нив.</s><s>Истражувањето на Ду Боа „ја открива црната раса како симптом, а не како причина; како тежнеечка, пулсирачка група, а не инертно, болно тело на криминал; како долг историски развој, а не минлива појава“.</s><s>Ду Боис верувал дека црните Американци треба да го прифатат високото образование и да го искористат својот пристап до школувањето за да постигнат повисока позиција во општеството.</s><s>Тој ја нарекува оваа идеја како талентиран десетти .</s><s>Со стекнувањето на популарност, тој исто така го промовирал верувањето дека за да бидат црните луѓе слободни на одредени места, тие мора да бидат слободни насекаде.</s><s>По патувањето во Африка и Русија, тој се откажува од својата оригинална филозофија за интеграција и ја признава како долгорочна визија.</s>
<s>Маркс
Идеите на Маркс придонесоа на широко да бидат проучувани теориите на социологијата и теоријата на конфликти.</s><s>Маркс го опишува општеството дека има девет „големи“ класи, капиталистичката класа и работничката класа, додека средните класи се позиционираат зад едната или другата, на начин како што им одговара.</s><s>Тој се надевал дека работничката класа ќе се крене против капиталистичката класа во обид да ја запре експлоатацијата на работничката класа.</s><s>Тој посочил дека дел од неуспехот да се организира работничката е во капиталистичката класа, бидејќи доведува до разлика помеѓу црните и белите работници.</s><s>Оваа разделба, конкретно меѓу црните и белите луѓе во Америка, значително придонел за расизам.</s><s>Маркс го припишува придонесот на капитализмот кон расизмот преку сегментираните пазари на труд и расната нееднаквост на заработката.</s>
<s>Букер Т.</s><s>Вашингтон
Букер Т.</s><s>Вашингтон бил познат припадник на црната раса, воспитувач, роден во 1856 година како роб во Вирџинија.</s><s>Кога ропството се ближеше кон крајот и беше заменет со систем на делење во јужниот дел на Соединетите држави, Вашингтон станува полнолетен.</s><s>Со растечката дискриминација на југот по крајот на ерата на реконструкција, Вашингтон верувал дека клучот за напредување во Америка лежи во образованието и подобрувањето на економската благосостојба, а не во политичкиот напредок.</s><s>Следствено, во 1881 година, тој го основал Институтот Таскеги.</s><s>Сега Универзитетот Таскеги, има за цел да им обезбеди на поединците образование што ќе им помогне да најдат вработување во растечкиот индустриски сектор.</s><s>Фокусирајќи се на образованието за црните луѓе, наместо на политичкиот напредок, тој добива финансиска поддршка од белите луѓе за неговата кауза.</s><s>Меѓутоа, тајно, тој се залагал за правни предизвици против сегрегацијата и лишувањето од правото на црната раса.</s>
<s>Вебер
Макс Вебер ги постави темелите за микро-социологија на етничките односи почнувајќи од 1906 година.</s><s>Вебер тврдел дека биолошките особини не можат да бидат основа за дефинирање на групата освен ако не се замислени како заеднички карактеристики.</s><s>Токму оваа заедничка перцепција и заедничките обичаи создаваат и разликуваат еден етникум од друг.</s><s>Ова се разликува од ставовите на многу негови современици кои веруваа дека етничката група е формирана само од биолошки сличности, освен од социјалната перцепција за членството во група.</s>
<s>Модерни теоретичари</s>
<s>Едуардо Бонила-Силва
Едуардо Бонила-Силва моментално е професор по социологија на Универзитетот Дјук и е претседател на Американското социолошко здружение од 2018 година.</s><s>Докторирал во 1993 година на Универзитетот во Висконсин-Медисон, каде што го запознал својот ментор, Чарлс Камик, за кој рекол: „Камик веруваше во мене и непосредно пред дипломирањето ми рече дека доколку останам во државата ќе придонесам многу за американската социологија“.</s><s>Бонила-Силва не ја започнува својата работа како „научник за расата“, туку првично бил обучен за класна анализа, политичка социологија и социологија на развојот ( глобализација ).</s><s>Дури кон крајот на 1980-тите, кога се приклучува на студентското движење кое повикува на расна правда на Универзитетот во Висконсин, ја започнува својата работа.</s><s>Во својата книга Расизам без расисти, Бонила-Силва дискутира за помалку отворен расизам, кој тој го нарекува „нов расизам“, кој се маскира „под плаштот на законитоста“ со цел да ги постигне истите работи.</s><s>Тој, исто така, зборува за „далтонист расизам“, кој во суштина е кога луѓето ја напуштаат основата дека сме постигнале еднаквост и ги негираме минатите и сегашните дискриминации.</s>
<s>Патриша Хил Колинс
Патриша Хил Колинс моментално е угледна универзитетска професорка, на Универзитетот во Мериленд, Колеџ Парк .</s><s>Докторирала по социологија во 1984 година на Универзитетот Брандеис .</s><s>Колинс била новоизбраниот претседател на Американското социолошко здружение, каде што како 100-ти претседател беше и првата Афроамериканка претседателка на организацијата.</s><s>Колинс е социјален теоретичар чија работа и истражувањето, првенствено се фокусира на расата, социјалната класа, сексуалноста и полот.</s><s>Напишала голем број книги и статии на споменатите теми.</s><s>Работата на Колинс се фокусира на интерсекционалноста, гледајќи ги проблемите низ објективот на обоените жени.</s>
<s>Дениз Фереира да Силва
Дениз Фереира да Силва е обучен социолог и критички филозоф на расата.</s><s>Таа е професорка и директорка на Институтот за социјална правда (Институт за пол, раса, сексуалност и социјална правда) на Универзитетот во Британска Колумбија.</s><s>Пред да се приклучи на Институтот, таа била вонреден професор по етнички студии, на Универзитетот во Калифорнија, Сан Диего.</s><s>Главната монографија на Да Силва, Кон глобална идеја за расата, ја следи историјата на модерната филозофска мисла од Декарт до Хердер со цел да се реконструира појавата на расата како историски и научен концепт.</s><s>Оваа социологија за расните односи на Да Силва го лоцира умот како начелно место на развојот на расното и културното кое се појавува како глобално (надворешно-просторно) во современиот контекст.</s>
<s>Развој на дисциплина по земји</s>
<s>Соединети Држави
Во Соединетите Американски Држави, проучувањето на расните и етничките односи е под големо влијание од процесите на имиграција, бидејќи групата што доаѓа се бори да го задржи сопствениот културен и етнички идентитет, но и истовремено се асимилира во пошироката американска култура и економија .</s>
<s>Една од првите и најраспространетите теми во американското истражување е онаа за односите меѓу белите Американци и Афроамериканците поради тешката колективна меморија и култура што произлегуваат и се задржуваат од вековното принудно ропство на плантажите .</s><s>Низ остатокот од американската историја, секој нов бран на имиграција во Соединетите Држави носи нов сет на прашања бидејќи тензијата помеѓу одржувањето на различноста и асимилацијата добива нови форми.</s><s>Расизмот и конфликтот често се зголемуваат со текот на времето.</s><s>Во Соединетите Држави,пости тенденција малцинствата да бидат казнети во време на економски, политички и/или геополитички кризи.</s><s>Меѓутоа, времињата на социјална и системска стабилност имаат тенденција да ги пригушат сите основни тензии меѓу различните групи.</s><s>Во време на општествена криза, американскиот идентитет се исправува во преден план на политичкиот пејзаж на Америка.</s><s>Таквите примери може да се видат во Извршниот налог 9066 кој ги ставаше Јапонците Американци во центри за затворање, како и Кинескиот закон за исклучување од 19 век кој им забрануваше на кинеските работници да емигрираат во Соединетите држави (локалните работници ги гледаа кинеските работници како закана).</s>
<s>Обединето Кралство
По распадот на Империјата и општественото уништување од Втората светска војна, во 1950-тите странските државјани во Обединетото Кралство беа активно охрабрувани и спонзорирани да мигрираат.</s>
<s>Законот за имигранти од Комонвелтот од 1962 година го промени законот така што само одредени членки на Британскиот Комонвелт можеа да мигрираат.</s><s>Овој закон беше повторно заострен со Законот за имигранти на Комонвелтот од 1968 година и Законот за имиграција од 1971 година .</s><s>Законот за расни односи од 1968 година прошири одредени политики за антидискриминација во однос на вработувањето, домувањето, комерцијалните и другите услуги.</s><s>Ова беше повторно проширено со Законот за расни односи од 1976 година .</s>
<s>Во Обединетото Кралство, „етничките односи“ често се изучуваат како различна дисциплина во катедрите за социологија или други школи за хуманитарни науки.</s>
<s>Ревизорски студии
Друг важен аспект на истражување за расата е во форма на ревизорски студии.</s><s>Пристапот на ревизорските студии е во тоа што создава група на луѓе меѓу кои нема просечни разлики по раса.</s><s>На пример, групите на бели и црни се совпаѓаат во секоја категорија, освен во нивната раса, и темелно се обучени да дејствуваат на идентични начини.</s><s>Со оглед на речиси идентични резимеа, тие се испраќаат на интервју за истите работни места.</s><s>Едноставните споредби може да дадат силни докази во врска со дискриминацијата.</s><s>Најпознатата ревизорска студија во социологијата е Знакот на криминалното досие на социологот Дева Пејџер од Универзитетот Харвард .</s><s>Оваа студија ги споредува можностите за работа на црните и белите мажи кои неодамна биле ослободени од затвор.</s><s>Нејзиниот клучен наод е дека црните луѓе се значително дискриминирани кога аплицираат за услужни работни места.</s><s>Покрај тоа, белите луѓе со криминално досие имаат приближно исти можности да добијат интервју како и црните луѓе без интервју.</s><s>Друга неодамнешна ревизија на социологот на Калифорнискиот унивезритет во Лос Анџелес, С.</s><s>Мајкл Гадис, ги испитува можностите за работа на црно-белите дипломирани студенти од елитните приватни и висококвалитетни државни високообразовни институции.</s><s>Ова истражување открива дека црните луѓе кои дипломираат од елитно училиште како што е Харвард имаат приближно исти можности да добијат интервју како и белите кои дипломираат од државно училиште</s>
<s>Референци</s>
<s>Понатамошно читање</s>
<s>Banton, M. 1987 година.</s><s>Расни теории.</s><s>Кембриџ: Cambridge University Press.</s><s>Елис, Ј.</s><s>2011 година.</s><s>Расни односи | Култура и етничка припадност .</s><s>USARiseUp
Фегин, Ј.</s><s>2003 година.</s><s>Расни и етнички односи .</s><s>Prentice Hall (8-мо издание)
Гибсон, Роберт.</s><s>1978 година.</s><s>Букер Т.</s><s>Вашингтон и WEB DuBois: Проблемот на раководството на црнците .</s><s>Јеил
Џенкинс, Р.</s><s>2008 година.</s><s>Преиспитување на етничката припадност.</s><s>Лондон: Sage (второ издание).</s><s>Малешевиќ, С.</s><s>2004 г. Социологија на етничката припадност.</s><s>Лондон: Мудрец.</s><s>Omi, M. & Winant, H. 1986 година.</s><s>Расна формација во Соединетите Американски Држави.</s><s>Њујорк: Routledge
Томас, Ц.</s><s>2022 година.</s><s>Расистичките последици од затворањето во затвор на локалните пазари на трудот, расата и правдата .</s><s>Вера, H; Фегин, Ј.</s><s>2007 година.</s><s>Прирачник за социологија на расни и етнички односи .</s><s>Спрингер
Вилсон, Х.</s><s>2006 година.</s><s>Социологија на расните и етничките односи .</s><s>Брајант
Цукерман, Гилад и сор. (2015), Вклучување - Водич за интеракција со почит и реципрочно со Абориџините и жителите на островот Торес теснец, и нивните уметнички практики и интелектуална сопственост, Австралиска влада: Поддршка на домородната култура.</s>
|
1331853 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9D%D0%BE%D1%98%D0%BD%D0%BA%D0%B8%D1%80%D1%85%D0%B5%D0%BD%20%28%D0%91%D0%B0%D0%B4%D0%B5%D0%BD-%D0%92%D0%B8%D1%80%D1%82%D0%B5%D0%BC%D0%B1%D0%B5%D1%80%D0%B3%29 | Нојнкирхен (Баден-Виртемберг) | <s>Нојнкирхен () — општина во округот Некар-Оденвалд на сојузната покраина Баден-Виртемберг, Германија.</s><s>Се наоѓа недалеку од Мосбах.</s>
<s>Поврзано
Некар-Оденвалд</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Службено мрежно место на Нојнкирхен</s>
<s>Некар-Оденвалд</s>
|
1331856 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D1%80%D0%B5%D1%9C%D0%BD%D0%B0%20%D0%BF%D0%B8%D1%86%D0%B0 | Среќна пица | <s>Среќната пица е вид на пица од Камбоџа која содржи состојки инфузирани со канабис и има доволно THC за предизвикување психоактивни ефекти.</s>
<s>Луда среќна пица е пица продавана од The Pizza Company во Тајланд, чиј состојки се инспирирани од супата том јум гаи, од кои некои содржат канабис.</s><s>Нема значителни количини на THC, но може да има други канабиноиди.</s><s>Се сервира со похован канабис лист одозгора.</s><s>Името е поврзано со камбоџанската среќна пица.</s>
<s>Поврзано</s>
<s>Наводи</s>
<s>Извори</s>
<s>Видови пица
Камбоџиска кујна
Храна со канабис</s>
|
1331863 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D1%83%D1%99%D0%B5%D0%B7%D0%B5%20%28%D0%BF%D0%B8%D1%86%D0%B0%29 | Пуљезе (пица) | <s>Пица пуљезе (италијански: Pizza pugliese) ― врста пица во италијанската кујна, подготвена со домат, кромид и моцарела.</s><s>Именувана е по регионот Апулија (на италијански наречен „Пуља“).</s><s>Не треба да се меша со пицата барезе, месната баринска варијанта на подготовка на тестото за пица, која има тенденција да биде потенко и покрцкаво од пицата наполитана.</s>
<s>Варијации
Постојат варијации, во кои може да бидат додадени различни кашкавали и состојки.</s><s>Некои верзии може да користат и оригано, маслинки и капари како состојки, а некои може да ја изостават употребата на сос за пица и да заменат половина од моцарелата со кашкавалот проволоне што е исечено или рендано.</s><s>Некои верзии може да користат кашкавал пекорино.</s>
<s>Поврзано</s>
<s>Список на видови пица по држава
Список на јадења од домати</s>
<s>Наводи</s>
<s>Видови пица
Статии со извори на италијански (it)
Јадења со домати</s>
|
1331864 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D0%B8%D1%86%D0%B0%D1%80%D0%B5%D0%BB%D0%BE%20%28%D1%98%D0%B0%D0%B4%D0%B5%D1%9A%D0%B5%29 | Пицарело (јадење) | <s>Пицарело ― традиционално италијанско јадење од Апулија, регион во јужна Италија.</s><s>Нејзиното изворно име на месниот дијалект е пицарид (Pizzaridd).</s><s>Пицарело е долг посолен печен леб, зачинет со домати, а понекогаш и со маслинки.</s><s>Печењето го прави крцкав.</s>
<s>Потекло
Христијаните се будат рано на Велики петок, во седмицата на Велигден.</s><s>Бидејќи имале долг пост, во кој не можеле да јадат месо, на тезгите по улиците бил продаван вообичаен сендвич исполнет со кашкавал, домати и друг зеленчук.</s>
<s>Вообичаениот пицарид, првично направен само за Велики петок, со текот на времето станал храна произведена во некои градови, како што е Терлици, за јадење во петок воглавно.</s><s>Името изгледа блиску до „пица“, но месењето е поинакво.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Видови пица
Италијанска кујна</s>
|
1331865 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A0%D0%B8%D0%BC%D1%81%D0%BA%D0%B0%20%D0%BF%D0%B8%D1%86%D0%B0 | Римска пица | <s>Римска пица (италијански: pizza romana) ― стил на пица кој потекнува од Рим, но сега е широко распространет, особено во Средна Италија.</s>
<s>За разлика од наполитана (неаполска пица), која е препознаена според шемата за гарантирана традиционална специјалност на Европската Унија и од УНЕСКО како нематеријално културно наследство, во моментов не постои еквивалентно признание за пицата во римски стил, а соодветно и службено договорена дефиниција.</s>
<s>Постојат два сосема различни стилови пица кои може да бидат наречени како римска пица во Италија:</s>
<s>Пица на парче (Pizza al taglio).</s><s>Ова обично доаѓа во правоаголни парчиња и обично има подебела основа, слична на фокача.</s><s>Јадена е како лежерно, готово јадење.</s><s>Цели тркалезни пици (pizza tonda) со тенка основа.</s><s>Повеќето ресторани со седење кои служат пица во Рим го служат овој стил, и навистина ова е веројатно најчестиот стил на пица во рестораните во повеќето региони на Италија.</s><s>Понекогаш е нарекувана ниска пица (pizza bassa) за да се разликува од високата пица (pizza alta; неаполски стил).</s><s>Една од клучните разлики во состојките за тестото во споредба со неаполскиот стил е додавањето масло, што придонесува за острината на добиената основа, опишана со користење на зборот скрокијарела (scrocchiarella), ономатопејска придавка во романешкиот дијалект.</s>
<s>Сепак, се чини дека името на вториот стил пица не е доследен низ Италија, а во некои делови од земјата тој може да биде нарекуван само „ниска пица“ (pizza bassa).</s>
<s>Поврзано</s>
<s>Римска кујна
Список на видови пица по држава</s>
<s>Наводи</s>
<s>Италијанска кујна
Стилови пица</s>
|
1331948 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%90%D0%B2%D1%82%D0%BE%D0%B1%D1%83%D1%81%D0%BA%D0%B0%20%D1%81%D1%82%D0%B0%D0%BD%D0%B8%D1%86%D0%B0%20%D0%9A%D0%BE%D1%87%D0%B0%D0%BD%D0%B8 | Автобуска станица Кочани | <s>Автобуска станица Кочани ― меѓуградска автобуска станица во Кочани.</s><s>Се наоѓа на средишниот дел во градот.</s>
<s>Галерија</s>
<s>Поврзано
Железничка станица Кочани</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Службена мрежна страница на Авто атом</s>
<s>Кочани
Згради и градби во Кочани
Сообраќај во Кочани</s>
|
1331956 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D0%BE%D0%B4%D1%80%D0%B0%D1%87%D0%BD%D0%B0%20%D0%B1%D0%B8%D0%B1%D0%BB%D0%B8%D0%BE%D1%82%D0%B5%D0%BA%D0%B0%20%E2%80%9E%D0%98%D1%81%D0%BA%D1%80%D0%B0%E2%80%9C%20%28%D0%9E%D1%80%D0%B8%D0%B7%D0%B0%D1%80%D0%B8%29 | Подрачна библиотека „Искра“ (Оризари) | <s>Подрачна библиотека „Искра“ ― библиотека и огранок на Библиотека „Искра“ - Кочани.</s><s>Библиотеката се наоѓа во Оризари.</s>
<s>Местоположба</s>
<s>Библиотеката е сместена во северниот дел на Оризари, веднаш на исток од ОУ „Крсте Петков Мисирков“.</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Поранешна мрежна страница на Библиотека „Искра“ (архивирана верзија)</s>
<s>Искра
Библиотека Искра
Оризари (Кочанско)</s>
|
1331957 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B0%D1%98%D0%BD%D0%B0-%D0%9A%D0%B8%D0%BD%D1%86%D0%B8%D0%B3 | Мајна-Кинциг | <s>Мајна-Кинциг () — округ во источниот дел на сојузната покраина Хесен, Германија.</s><s>Се граничи со окрузите Ветерау, Фогелсберг, Фулда, Бад Кисинген, Мајна-Шпесарт, Ашафенбург, Офенбах и безокружните градови Офенбах на Мајна и Франкфурт.</s>
<s>Историја
Округот е создаден во 1974 г. со спојување на дотогашните окрузи Ханау, Шлихтерн, Гелнхаузен и поранешниот градски округ Ханау.</s><s>Ја опфаќа истата територија со некогашната грофовија Хесен-Ханау.</s>
<s>Географија
Името на округот доаѓа од двете главни реки во него.</s><s>Мајна тече долж југозападниот агол на територијата.</s><s>Кинциг, кој е притока на Мајна, тече низ целиот округ.</s>
<s>Стопанство
Во 2017 г. БДП во округот по глава на жител изнесувал 34.185 евра.</s>
<s>Градови и општини</s>
<s>Грб
Грбот е сплет од грбовите на претходните окрузи споени во 1974 г. Лебедот е преземен од округот Ханау и е старо обележје на неговите грофови.</s><s>Орелот во левиот дел е земен од градот Гелнхаузен.</s><s>Превезите во десниот дел се земеени од господарите на Хутен, кои го поседувале подрачјето околу Бад Зоден и Залминстер, порано дел од округот Шлихтерн.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Округ Мајна-Кинциг — Историски лексикон на места</s>
<s>Окрузи во Хесен</s>
|
1331958 | https://mk.wikipedia.org/wiki/Garbage | Garbage | <s>Garbage ― американска рок група основана во 1993 година во градот Медисон.</s><s>Членови на групата се Шкотланѓанката Ширли Менсон (вокал) и американските музичари Дјук Ериксон (гитара, бас, клавијатури), Стив Маркер (гитара, клавијатури) и Буч Виг (тапани, продукција).</s><s>Сите четворица членови учествуваат во процесот на пишување песни и продукција.</s><s>Garbage има продадено преку 17 милиони албуми ширум светот.</s>
<s>Првиот албум на групата (Garbage) бил објавен во 1995 година, а по неговото објавување добил позитивни оценки од критиката.</s><s>Албумот се продал во преку четири милиони копии.</s><s>По објавувањето на албумот групата во 1995 и 1996 година издала уште поуспешни синглови, меѓу кои и „Stupid Girl“ и „Only Happy When It Rains“.</s><s>Вториот албум Version 2.0, го објавиле во 1998 година по едногодишна продукција.</s><s>Албумот бил подеднакво успешен, се нашол на врвот на топ-листата за албуми во Обединетото Кралство и добил две номинации за награда Греми.</s><s>По овој албум, групата Garbage учествувала во копродукцијата и ја извеле тематската песна од деветнаесеттиот филм за Џејмс Бонд „Светот не е доволен“ (1999).</s>
<s>Третиот албум на Garbage, Beautiful Garbage, исто така бил позитивно оценет од критиката, но не се продавал толку добро како нивните два претходни албума.</s><s>Garbage тивко се распаднала сред проблематичната продукција на нивниот четврти албум Bleed Like Me, но подоцна членовите се обединиле за да го завршат албумот, кој бил издаден во 2005 година и се искачил на четвртото место во САД (највисоко место за оваа група).</s><s>Групата ја прекинала својата концертна турнеја Bleed Like Me и објавиле пауза на неодредено време, нагласувајќи дека не се распаднале, туку дека сакаат да остварат пооделни интереси.</s><s>Нивната пауза била накратко прекината во 2007 година, кога групата снимила нови песни за нивниот албум со најголеми хитови - Absolute Garbage.</s><s>Групата повторно се обединила во 2011 година, и во 2012 година го објавила албумот Not Your Kind of People.</s><s>Следниот албум, Strange Little Birds, го објавиле во 2016 година, а седмиот студиски албум, No Gods No Masters, бил објавен во 2021 година.</s>
<s>Музички стил
Музичкиот стил на Garbage се опишува како алтернативен рок, електронски рок, електропоп, трип хоп, пост-гранџ, индустриски рок, денс-рок, и хард рок.</s><s>Членовите на Garbage се труделе да направата песни поп песни со примеси од различни жанрови, а Стив Маркер рекол дека групата се трудела да „да направи поп музиката да звучи што е можно поужасно“.</s><s>Линдзи Золад од Pitchfork забележала дека групата Garbage доминирала во славните денови на алтернативниот рок „најверојатно затоа што нивниот звук беше макотрпен спој на речиси сè што се пуштало во етерот: електроника, панк, индустриски рок, гранџ и повремено трип-хоп“.</s><s>Исто така, Vice напишал дека од нивниот уникатен микс на стилови како трип-хоп, гранџ, рок, техно и шугејз, Garbage во потрагата по „еден вид перверзна убавина... направил еден вид нелагодна оригиналност“.</s>
<s>Инспирација за Garbage биле: The Velvet Underground, Iggy & The Stooges, T. Rex, Roxy Music, The Pretenders, Siouxsie and the Banshees, Blondie, Cocteau Twins, Пети Смит, The Smashing Pumpkins и Дејвид Боуви.</s>
<s>Членови</s>
<s>Ширли Менсон – вокал, гитара, клавијатури
Дјук Ериксон – гитара, бас, клавијатури, придружни вокали
Стив Маркер – гитара, бас, клавијатури, придружни вокали
Буч Виг – тапани, перкусии, клавијатури, придружни вокали</s>
<s>Награди и номинации
Garbage имала педесет и седум номинации, и освоила петнаесет награди.</s><s>Garbage, покрај другите, била номинирана и за наградите Греми и BRIT наградите.</s>
<s>Дискографија
Студиски албуми</s>
<s>Garbage (1995)
Version 2.0 (1998)
Beautiful Garbage (2001)
Bleed Like Me (2005)
Not Your Kind of People (2012)
Strange Little Birds (2016)
No Gods No Masters (2021)</s>
<s>Наводи</s>
<s>Извори</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s></s>
<s>Квартети
Музички групи со женски вокал
Американски алтернативен рок музички групи
Американски индустриски рок музички групи
Американски пост-гранџ музички групи
Добитници на MTV Europe музички награди
Музички групи основани во 1993
Трип хоп групи</s>
|
1331960 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%BB%D0%BE%D0%B1%D0%BE%D0%B4%D0%B5%D0%BD%20%D0%93%D1%80%D0%B0%D0%B4%20%D0%91%D0%B5%D0%B7%D0%B0%D0%BD%D1%81%D0%BE%D0%BD | Слободен Град Безансон | <s>Слободен Град Безансон — самоуправен слободен град опкружен со Франш Конте.</s>
<s>Откако го изгубил статусот на слободен царски град во рамките на Светото Римско Царство во 1654 година, градот Безансон одбил да признае суверенитетот на нов заштитник, без разлика дали тоа е кралот на Франција или Шпанија, додека Луј XIV не ја распуштил општинската влада во 1676 година.</s><s>Власта на градот опфаќала само мала област околу градот Безансон во Франш Конте, што значело дека имал ограничена независност иако имал значителна внатрешна автономија и сè уште се обидувал да бара неутралност.</s>
<s>Историја</s>
<s>Во рамките на Светото Римско Царство
Безансон станал дел од Светото Римско Царство во 1034 година како Архиепископија Безансон, а во 1184 година добил автономија како слободен царски град под Фридрих I. Градот полека барал заштита од голем број надворешни заштитници, како што бил Филип Добриот, војводата од Бургундија.</s><s>По бракот на Марија Бургундска со Максимилијан I, светиот римски цар во 1477 година, градот ги сметал Хабсбурговците како свои заштитници.</s>
<s>Кога Франш Конте преминал кај Филип II од Шпанија во 1555 година, Безансон останал слободен царски град.</s>
<s>Губење на царскиот статус
Градот го загубил статусот на слободен царски град во 1651 година како репарација за другите загуби што ги претрпеле Шпанците во Триесетгодишната војна.</s><s>По одреден отпор, ова конечно било потврдено од Безансон во 1654 година, иако градот задржал висок степен на внатрешна автономија.</s>
<s>Спорови со Франција
Во 1667 година, Луј XIV го побарал Франш Комте како последица на неговиот брак со Марија Тереза од Шпанија.</s><s>Како дел од Деволуциска војна, француските трупи пристигнале во областа во 1688 година.</s><s>Градските власти се обиделе да тврдат дека градот бил неутрален бидејќи бил царски град, нешто што францускиот командант, принцот де Конд, го отфрлил како архаично.</s><s>Французите се согласиле на многу дарежливи услови за предавање со градските власти, кои вклучувале префрлање на универзитетот од тогаш сè уште непослушниот Дол .</s><s>Исто така, имал гласини дека регионалниот Парламент може да биде префрлен од Дол.</s><s>На градот исто така ќе му биле оставени мошти од светата наметка и дека протестантите не треба да имаат слобода на мислата на ист начин како што тогаш имале во остатокот од Франција.</s>
<s>Додека градот бил во француски раце, познатиот воен инженер Себастјен Ле Престр де Вобан го посетил Безансон и подготвил планови за негово утврдување.</s><s>По неколку месеци Договорот од Екс-ла-Шапел ѝ го вратил градот на Шпанија Безансон, во замена за градот Франкентал.</s>
<s>Шпанците ја изградиле главната средишна точка на одбраната на градот, „ла Ситадел“, сместувајќи ја на Мон Сент Етјен, кој го затвора свиокот во реката што го оградува стариот град.</s><s>Во нивната конструкција, тие ги следеле дизајните на Вобан.</s>
<s>Од тоа време наваму, во градот се зголемила профранцуската фракција.</s>
<s>Предајте им се на Французите
Градот конечно требал да ја изгуби својата автономија како резултат на Француско-холандската војна која започнала во 1672 година, каде што Хабсбурзите застанале на страната на Холанѓаните и така требало да ја изгубат контролата над Франш Конте и Безансон.</s><s>По опсадата на градот, француските трупи го зазеле градот во 1674 година, иако се согласиле да му дозволат на Безансон да ги задржи своите привилегии.</s>
<s>Во 1676 година, француските власти го завршиле магистратот, демократскиот облик на владеење во Безансон, по инструкции на Луј XIV.</s><s>На негово место бел основан суд за кауција.</s><s>Како компензација за губењето на својата самоуправа, градот станал административен центар за Франш Конте, при што Парламентот во Безансон управувал со областа, заменувајќи го Парламентот на Дол.</s><s>Француската контрола била потврдена во 1678 година со Договорот од Нијмеген.</s>
<s>Институции
За разлика од повеќето слободни царски градови кои постепено станале олигархии, Безансон имал многу демократски облик на влада и општински институции.</s><s>Владата се состоела од 28 советници кои секоја година ги избирале седумте парохии.</s><s>Тие, пак, избирале 14 гувернери, кои ја извршувале секојдневната работа.</s><s>Со главната работа се занимавале и советниците и гувернерите кои седеле заедно.</s><s>Имало и одредба за генерално собрание на граѓани во многу важни случаи.</s>
<s>Заштитникот — прво војводите од Бургундија, а потоа австриските и шпанските Хабсбурзи, и две години кралот на Франција — имал право да назначи претседател за гувернерите и командант на војниците кои ги чувале бедемите.</s><s>Заштитникот никогаш не бил признат како суверен.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Поранешни држави во француската историја
Историја на Безансон
Појавено во 1134 година</s>
|
1331964 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A2%D0%BE%D1%87%D0%BD%D0%B8%20%D1%82%D1%80%D0%B8%D0%B3%D0%BE%D0%BD%D0%BE%D0%BC%D0%B5%D1%82%D1%80%D0%B8%D1%81%D0%BA%D0%B8%20%D0%B2%D1%80%D0%B5%D0%B4%D0%BD%D0%BE%D1%81%D1%82%D0%B8 | Точни тригонометриски вредности | <s>Во математиката, вредностите на тригонометриските функции можат да се изразат приближно, како во , или точно, како во .</s><s>Додека тригонометриските таблици содржат многу приближни вредности, точните вредности за одредени агли може да се изразат со комбинација на аритметички операции и квадратни корени.</s>
<s>Вообичаени агли
Тригонометриските функции на аглите кои се множители на 15°, 18° или 22,5° имаат едноставни алгебарски вредности.</s><s>Овие вредности се наведени во следната табела за агли од 0° до 90°.</s><s>За агли вон овој опсег, тригонометриските вредности може да се најдат со примена на еднаквостите на рефлексија и поместување.</s><s>Во табелата подолу, значи сооднос 1:0.</s><s>Овие вредности може да се сметаат и за недефинирани (види делење со нула).</s>
<s>{| class="wikitable" style="text-align: center;"
!</s><s>Радијани!!</s><s>Степени!!!!!!!!!!!!
|-
!!!
|||||||||||
|-
! !!
||| || || || ||
|-
! !!
|||
||||||||
|-
! ||
| || || || || ||
|-
! !!
||| || || || ||
|-
! !!
|||||||||||
|-
! !!
||| || || || ||
|-
! !!
|||||||||||
|-
! !!
||| || || || ||
|-
! ||
| || || || || ||
|-
! !!
|||||||||||
|-
! !!
||| || || || ||
|-
! !!
||| ||||||||
|}</s>
<s>Изразување со квадратни корени
Некои точни тригонометриски вредности, како на пример , може да се изрази во смисла на комбинација од аритметички операции и квадратни корени.</s><s>Таквите броеви се нарекуваат конструктибилни, бидејќи една должина може да се конструира со шестар и линијар од друга, ако и само ако односот помеѓу двете должини е таков број.</s><s>Сепак, некои тригонометриски вредности, како на пример , докажано е дека не се конструктибилни.</s>
<s>Синусот и косинусот на агол се конструктибилни ако и само ако аголот е конструктибилен.</s><s>Ако аголот е рационален множител на π радијани, дали е конструктибилен или не, може да се одреди на следниов начин.</s><s>Аголот нека биде радијани, каде што a и b се заемно прости цели броеви.</s><s>Тогаш аголот е конструктибилен ако и само ако првичната факторизација на именителот, b, се состои од кој било број на прости Фермаови броеви, секој со експонент 1, помножено со кој било степен на двојка.</s><s>На пример, и се конструктибилни бидејќи се еквивалентни на и радијани соодветно.</s><s>12 е производ од 3 и 4, а 3 е прост Фермаов број и 4=2*2 е производ на прост Фермаов број и степен на двојка, а 15 е производ на Фермаовите прости броеви 3 и 5. Од друга страна, не е конструктибилен затоа што одговара на именителот 9 = 32, а простиот број на Ферма не може да се подигне на степен поголем од еден.</s><s>Друг пример, не е конструктибилен, бидејќи именителот 7 не е прост Фермаов број.</s>
<s>Изведување на конструктибилни вредности
Вредностите на тригонометриските броеви може да се изведат преку комбинација на методи.</s><s>Вредностите на синус и косинус од 30, 45 и 60 степени се добиени со анализа на триаголниците 30-60-90 и 90-45-45.</s><s>Ако аголот е изразен во радијани како , ова го опфаќа случајот кога a е 1, а b е 2, 3, 4 или 6.</s>
<s>Формула со половина агол
Ако именителот, b, се помножи со дополнителни множители на 2, синусот и косинусот може да се изведат со формулите за половина агол.</s><s>На пример, 22,5° (π /8 rad) е половина од 45°, така што неговиот синус и косинус се:</s>
<s></s>
<s>Повторената примена на формулата за половина агол на косинус доведува до вгнездени квадратни корени кои продолжуваат во шема каде што секоја примена додава на броителот и именителот е 2. На пример:</s>
<s>Синус од 18°
Случаите кога именителот, b, е 5 пати поголем од степенот 2, може да започнат од следното изведување на , со оглед дека радијани.</s><s>Изведувањето ги користи формулите за повеќекратни агли за синус и косинус.</s><s>Со формулата за двоен агол за синус:</s>
<s></s>
<s>Според формулата за троен агол за косинус:</s>
<s></s>
<s>Бидејќи sin(36°) = cos(54°), ги изедначуваме овие два изрази и го поништуваме факторот cos(18°):</s>
<s></s>
<s>Оваа квадратна равенка има само еден позитивен корен:</s>
<s>Користење на други еднаквости
Синусите и косинусите на многу други агли може да се изведат користејќи ги резултатите опишани погоре и комбинација од формулите за повеќекратни агли и формулите за збир и разлика.</s><s>На пример, за случајот кога b е 15 пати поголема од степенот 2, бидејќи , неговиот косинус може да се изведе со формулата за разлика од косинус:</s>
<s>Именител 17
Бидејќи 17 е прост Фермаов број, правилен 17-аголник е конструктибилен, што значи дека синусите и косинусите на аглите како што се радијани може да се изразат со квадратни корени.</s><s>Конкретно, во 1796 година, Карл Фридрих Гаус покажал дека:</s>
<s></s>
<s>Оттука може да се изведат синусите и косинусите на другите конструктибилни агли со именител делив со 17.</s>
<s>Корени од единица
Ирационален број што може да се изрази како синус или косинус на рационален повеќекратник на π радијани се нарекува тригонометриски број.</s><s>Бидејќи случајот на синус може да се изостави од оваа дефиниција.</s><s>Затоа секој тригонометриски број може да се запише како , каде k и n се цели броеви.</s><s>Овој број може да се замисли како реален дел од комплексниот број .</s><s>Формулата на Де Моавр покажува дека броевите од овој облик се корени на единицата:</s>
<s></s>
<s>Бидејќи коренот на единицата е корен од полиномот x n − 1, тој е алгебарски.</s><s>Бидејќи тригонометрискиот број е просекот на коренот на единицата и неговиот комплексен конјугат, а алгебарските броеви се затворени со аритметички операции, секој тригонометриски број е алгебарски.</s>
<s>Реалниот дел од кој било корен на единица е тригонометриски, освен ако не е рационален.</s><s>Според Нивеновата теорема, единствените рационални броеви кои можат да се изразат како реален дел од коренот на единица се 0, 1, −1, 1/2 и −1/2.</s>
<s>Проширена табела со точни вредности: до 360 степени</s>
<s>Поврзано
Список на тригонометриски еднаквости</s>
<s>Наводи</s>
<s>Библиографија</s>
<s></s>
<s>Тригонометрија
Ирационални броеви</s>
|
1331966 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D1%82%D0%B5%D0%BF%D0%B5%D0%BD%20%28%D0%BF%D0%BE%D1%98%D0%B0%D1%81%D0%BD%D0%B8%D1%82%D0%B5%D0%BB%D0%BD%D0%B0%20%D1%81%D1%82%D1%80%D0%B0%D0%BD%D0%B8%D1%86%D0%B0%29 | Степен (појаснителна страница) | <s>Степен може да се однесува на:</s>
<s>Во математиката
Степенување, математичка операција во нотација;
Степен (агол), во °;
Степен (теорија на графови) на јазол во теоријата на графови;
Степен на слобода во статистиката;</s>
<s>Во физиката
Целзиусов степен, единица за мерење на температурата - °C,
Фаренхајтов степен, единица за мерење на температурата — °F;
Степен на слобода, број на независни параметри.</s>
<s>Во биологијата
Степен на сродство на поединци;
Тежина на изгореница;
Процент на врзување на лекот за плазма протеините ;</s>
<s>Во музиката
степен (музика)</s>
<s>Други употреби:</s>
<s>Степен (Гацко), населба во општина Гацко, Република Српска, Босна и Херцеговина
Степенување (граматика), споредби на придавки
Појаснителни страници</s>
|
1331968 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%93%D1%80%D0%B0%D0%B4%D1%81%D0%BA%D0%B8%20%D0%BF%D0%B0%D0%B7%D0%B0%D1%80%20%28%D0%9A%D0%BE%D1%87%D0%B0%D0%BD%D0%B8%29 | Градски пазар (Кочани) | <s>Градски пазар ― пазар во Кочани.</s>
<s>Местоположба
Градскиот пазар се наоѓа во средиштето на Кочани, на десниот тек на Кочанска Река.</s>
<s>Историја
Пазарот постоел во 1960-тите години.</s><s>Во 1990-тите години, пазарот добил нова градба.</s>
<s>Галерија</s>
<s>Поврзано
Дуди Ханум џамија - храм во близина на Градскиот пазар
Протестантско-методистичка црква - храм во близина на Градскиот пазар</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Економија на Кочани
Пазари во Македонија
Згради и градби во Кочани</s>
|
1331971 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B8%D1%81%D0%B8%20%D0%95%D0%BB%D0%B8%D0%BE%D1%82 | Миси Елиот | <s>Мелиса Арнет Елиот (анг: Melissa Arnette Elliott; родена на 1 јули 1971 г.), позната како Миси Елиот (Missy Elliott) ― американска раперка, пејачка, текстописец и музички продуцент.</s>
<s>Својата музичка кариера ја започнала кон средината на 1990-тите, прво како член на Р&Б групата Систа, а подоцна заедно со нејзиниот пријател од детството и долгогодишен соработник Тимбаленд, била член на Swing Mob.</s><s>Својата соло кариера ја започнала во 1997 година кога го објавила нејзиниот прв албум Supa Dupa Fly.</s><s>Албумот дебитирал на трето место на Билборд 200, највисокото деби на топ листите за раперка во тоа време.</s>
<s>Вториот албум на Елиот, Da Real World, бил објавен во 1999 година.</s><s>На овој албум се наоѓа песната „Hot Boyz“, а ремиксот на оваа песна го соборил рекордот за најмногу недели на прво место на американската R&B-та листа, и исто така поминал 18 недели на прво место на топ-листата за синглови од Hot Rap (од декември 1999 до март 2000 година).</s><s>По објавувањето на албумите Miss E...</s><s>So Addictive (2001), Under Construction (2002) и This Is Not a Test (2003), Елиот започнала меѓународна кариера и објавила неколку хитови како: „Get Ur Freak On“, „One Minute Man“, „4 My People“, „Gossip Folks“ , и „Work it“.</s><s>За Work It добила Греми за најдобра женска рап соло изведба.</s><s>Во 2019 година го објавила своето прво EP под наслов Iconology.</s>
<s>Миси Елиот често ја нерукаваат „кралица на рапот“.</s><s>Има добиено четири Греми награди, и има продадено 40 милиони плочи ширум светот.</s><s>Според Billboard, таа е најпродавана раперка во историјата на Nielsen Music.</s><s>Исто така, таа е првата раперка која била внесена во Куќа на славата на текстописците и од VMA ја добила наградата Мајкл Џексон за видео авангарда.</s><s>Во 2020 година, Билборд ја сместил на петто место на неговата листа од 100 најдобри музички видео изведувачи на сите времиња.</s><s>Во 2021 година, добила своја ѕвезда на Булеварот на славните во Холивуд.</s><s>Во 2023 година, таа станала првата хип-хоп пејачка номинирана за внесување во Куќата на славата на рокенролот.</s>
<s>Детство и младост
Мелиса Арнет Елиот е родена на 1 јули 1971 година, во Портсмут, Вирџинија.</s><s>Додека татко ѝ бил активен маринец, таа со семејството живеела во Џексонвил, Северна Каролина.</s><s>Кога татко ѝ се повлекол од службата, се преселиле назад во Вирџинија, каде што живееле во екстремна сиромаштија.</s>
<s>Животот во Вирџинија ѝ бил многу тежок.</s><s>Елиот навела семејно насилство од татко ѝ.</s><s>Таа неќела да оди во домови кај пријатели од страв дека кога ќе се врати дома ќе ја најде мајка си мртва.</s><s>Кога Елиот имала осум години, била сексуално злоупотребена од братучед.</s><s>На четиринаесетгодишна возраст, нејзината мајка решила да стави крај на состојбата и побегнала заедно со неа.</s><s>Се засолнале во домот на еден член од нивното семејство.</s><s>Елиот рекла дека се плашела дека нејзиниот татко ќе ги убие и двете поради заминувањето.</s>
<s>Елиот и нејзината мајка живееле во населбата Хоџис Фери во Портсмут, Вирџинија.</s><s>Елиот го завршила средното училиште Вудро Вилсон (денес средно училиште Манор) во Портсмут, Вирџинија, во 1990 година.</s>
<s>Кариера</s>
<s>1991–1995: Sista и почетоци на кариерата
Во 1991 година, Елиот заедно со пријателките Ла'Шон Шелман, Чонита Колман и Радиа Скот ја основале женската R&B група, Fayze (подоцна преименувана во Sista).</s><s>Елиот како продуцент на групата го ангажирала нејзиниот пријател од соседството Тимоти Мозли (Тимбаленд) и почнала да прави демо песни.</s><s>Во 1991 година, Sista го привлекла вниманието на продуцентот Диванте Свинг, кој истовремено бил член на групата Jodeci.</s><s>Накратко, Fayze се преселиле во Њујорк, каде што потпишале со Elektra Records под брендонт на компанијата од Деванте Swing Mob и ја преименувале групата во Sista.</s><s>Првата песна на Систа под наслов „Brand New“, била објавена во 1993 година.</s><s>Елиот со себе ги зела и Тимоти Мозли (кого Деванте го нарекол Тимбаленд) и Мелвин Барклиф (под алијас Magoo).</s>
<s>1996–1998: Supa Dupa Fly</s>
<s>По напуштањето на Swing Mob, Елиот и Тимбаленд работеле заедно како текстописец/продуцентски тим, и правеле песни за изведувачи SWV, 702, и особено Алија.</s><s>Во 1997 Миси Елиот ја започнала својата кариера, рапувајќи на ремикси од Шон „Пафи“ Комбс и Џина Томпсон.</s>
<s>Комбс се надевал дека Миси Елиот ќе потпише за неговата издавачка куќа Bad Boy, но во 1996 таа сепак потпишала договор со East West Records како солист.</s><s>Тимбаленд повторно ѝ станал продукциски партнер, улога што тој ќе ја има во повеќето соло изданија на Елиот.</s><s>Миси продолжила да работи со други уметници.</s><s>Првиот албум на Миси Елиот, Supa Dupa Fly, бил објавен кон средината на 1997 година; успехот на неговиот водечки сингл „The Rain“ довело до тоа албумот да биде продаден во платинест тираж.</s><s>Елиот во музичкото видео носи облека направена од најлонски вреќи за отпадоци а според медиумите ова е еден од нејзините најпрепознатливи „модни моменти“.</s>
<s>1999–2001: Da Real World и Miss E…</s><s>So Addictive
Вториот албум на Елиот, иако многу помрачен од првиот, бил подеднакво успешен.</s><s>Бил продаден во 3 милиони копии ширум светот.</s><s>Албумот Da Real World (1999) ги содржел сингловите „All n My Grill“, ремикс на „Hot Boyz“ и „She's a Bitch“.</s><s>Исто така во 1999 година, Елиот заедно со Да Брат, се појавила на официјалниот ремикс на песната од Мараја Кери „Heartbreaker“ За ремиксот било снимено музичко видео, а ремиксот Desert Storm е ценет од музичките критичари и станал култен ремикс.</s>
<s>На 15 мај 2001 г., Миси Елиот го објавила албумот Miss E…</s><s>So Addictive.</s><s>Албумот дебитирал на второ место во САД и бил продаден во 250.000 примероци во првата недела.</s><s>На албумот се наоѓаат огромните поп и урбани хитови „One Minute Man“ со Лудакрис и Трина, „Get Ur Freak On“, меѓународниот клупски хит „4 My People“ како и комерцијално помалку успешниот сингл „Take Away“.</s><s>Иако „Take Away“ не бил радиски хит, „4 My People“ станал американски и европски клупски хит поради популарниот ремикс на хаус дуото Basement Jaxx од 2002 година.</s>
<s>Елиот им била копродуцент на Кристина Агилера, Лил Ким, Миа и Пинк за песната „Lady Marmalade“ од албумот Moulin Rouge!</s><s>Music from Baz Luhrmann's Film, која во 2001 година се нашла на прво место на Билбордовиот Хот 100.</s>
<s>2002–2004: Under Construction и This Is Not a Test!</s><s>За нејзиниот следен албум, Елиот и Тимбаленд се користеле многу олдскул рап и фанк семплови, како што се „Peter Piper“ од Run-DMC и „Double Dutch Bus“ од Френки Смит.</s><s>Четвртиот албум од Миси Елиот, Under Construction од 2002 година е најпродаваниот женски рап албум со 2,1 милиони продадени копии во САД.</s><s>Во 2002 година, Елиот освоила награда Греми за најдобра рап соло изведба за „Get Ur Freak On“.</s><s>Во 2003 година, Under Construction добил номинации за Греми за најдобар рап албум и албум на годината.</s><s>Њујорк Тајмс Under Construction го нарекол „најдобар хип-хоп албум оваа година“.</s><s>Елиот објавила два сингла од Under Construction.</s><s>Главниот сингл, „Work It“ стигнал до второ место на топ-100 листата од Билборд, а на видео музичките награди на MTV ја освоил наградата „Видео на годината“.</s><s>Вториот сингл, „Gossip Folks“ со Лудакрис, стана топ 10 хит на топ 100 топ листите Билборд, беше еден од најпуштаните музички спотови на MTV, MTV2, MTV Jams и BET во 2003 година.</s><s>Третиот сингл не бил објавен, иако за „Back In The Day“ било снимено видео со Џеј Зи и Елиот.</s>
<s>Помеѓу албумите, Елиот ги продуцирала „American Dream Remix“ на песната од Мадона „American Life“, „Cop That Shit“ и го продуцирала „Fighting Temptation“. (во кој се појавуваат таа, Бијонсе, Фри и MC Lyte ) за саундтракот на истоимениот филм од Куба Гудинг Џуниор и Бијонсе Ноулс.</s><s>Елиот подоцна истата година глумела во реклама со Мадона, која добила големо медиумско внимание.</s><s>Елиот ја продолжила својата сорабиотка со Мадона во 2003 година го извеле контроверзното шоу на MTV Video Music Awards, отворено заедно со Мадона, Бритни Спирс и Кристина Агилера.</s>
<s>Една година по објавувањето на дотогаш најуспешниот албум на Елиот, Елиот била притисната од нејзината издавачка куќа да издаде уште еден албум со надеж дека ќе профитира од нејзиниот неодамнешен успех.</s><s>Нејзиниот петти албум, This Is Not a Test! бил објавен во ноември 2003 година.</s><s>Албумот билпродаден во 690.000 примероци во САД и е сертифициран со платинест тираж од страна на Здружението на индустријата за снимање на Америка (RIAA).</s><s>Елиот изјавила дека „албумот This Is Not A Test излезе исклучително брзо за мене.</s><s>Не сакав да биде објавен кога беше објавен.“</s>
<s>2005–2006: The Cookbook и Respect ME</s>
<s>Елиот сакала да им го „даде на луѓето неочекуваното“ и освен со Тимбаленд соработувала и со други продуценти.</s><s>Нејзиниот шести соло албум, The Cookbook бил објавен на 4 јули 2005 година, а дебитирал на второ место на американските топ листи, а во 2022 година Здружението на издавачката индустрија на Америка (RIAA) за продадени над 1.000.000 примероци во Соединетите држави го сертифицирало со платинест тираж.</s><s>За албумот The Cookbook , Елиот добила 5 Греми номинации во 2005 година.</s><s>Првата песна од албумот, „Lose Control“, добила Греми за најдобро кратко видео и била номинирана за најдобра рап песна.</s><s>„Lose Control“ со Сиара и Фатман Скуп, станала топ-5 хит кон средината на годината (стигнала од третото место на Billboard Hot 100).</s><s>Песната беше номинирана и за наградата Греми во категоријата за најдобра рап соло изведба во 2006 година.</s>
<s>Respect M.E., прв албум со најголеми хитови од Миси Елиот, бил објавен надвор од САД и Канада на 4 септември 2006 година, само во Јужна Африка, Австралија, Европа, Јапонија и Бразил.</s>
<s>2007–2018: Продукциска работа
Во 2007 година, од VH1 Елиот ја добила наградата Hip Hop Honors.</s><s>Во 2007 година, работела со Timbaland, Swizz Beatz, Danja, T-Pain и DJ Toomp и планирала да издаде албум на почетокот од 2008 година.</s><s>Четири години подоцна, во 2012 година, Елиот објавила два сингла продуцирани од Тимбаленд („9th Inning“ и „Triple Threat“) исклучиво за iTunes.</s>
<s>По 2008 година, Миси Елиот напишала и/или продуцирала многу песни кои биле номинирани за Греми како што се песните за Fantasia („Free Yourself“), Џенифер Хадсон („I'm His Only Woman“), Моника („Everything to Me“), Кешија Кол („Let It Go“ ), и Џазмин Саливан („Need U Bad“ и „Holding You Down (Goin' in Circles)“.</s><s>Кон средината на 2010 година, Елиот започнала турнеја низ Европа, Азија, Африка и Австралија.</s>
<s>Во 2015 година, заедно со Кети Пери, Елиот настапила на полувремето на шоуто Super Bowl XLIX каде извела микс од песните „Get Ur Freak On“, „Work It“ и „Lose Control“.</s><s>Изведбата била добро прифатена, и таа недела ја зголемила дигиталната продажба на делата на Елиот.</s><s>На 11 февруари, Елиот изјавила дека сè уште го снима нејзиниот седми студиски албум, Block Party, со Тимбаленд.</s><s>На 2 април 2015 година, Фарел Вилијамс потврдил дека работи на албумот на Елиот.</s>
<s>Во 2016 година, Миси Елиот рекла дека сака да објави документарен филм кој ќе биде хроника на нејзиното влијание аудио и видео врз продукциската сцена.</s>
<s>2019–сега: Признанија и Iconology
На 13 јуни 2019 година, Елиот била примена во Куќата на славата на текстописците, и со тоа станала првата раперка примена во оваа куќа.</s><s>Миси Елиот добила почесен докторат по музика од музикичкиот колеџ Беркли, и награда Мајкл Џексон за видео авангарда.</s><s>Таа била прва раперка која ја добила наградата.</s><s>Елиот ја добила наградата Музички пионер на Денот на женското претприемништво во Обединетите нации во 2019 година како признание за нејзините достигнувања во музиката и како лидер.</s><s>Оваа награда била забележана во Конгресната евиденција.</s>
<s>На 23 август 2019 година, Елиот го објавила своето ЕР насловено како Iconology.</s><s>ЕП-то со пет песни содржи различни музички жанрови кои ја покриваат ширината на нејзината кариера како уметник и добило поволни критики од критичарите.</s><s>По објавувањето на албумот, таа го објавила и водечкиот сингл, „Trow It Back“.</s><s>Музички, Iconology е поп, хип хоп и R&B EP што потсеќа на претходната работа на Елиот.</s>
<s>Оставштина
Неколку медиумски куќи ја нарекуваат Елиот како „Кралица на рапот“, „Кралица на хип хопот“, и „Прва дама на хип хопот“.</s><s>Експерименталноста на Миси Елиот во нејзините музички спотови во тоа време ја промениле тематиката на хип-хоп видеото.</s><s>Од почетокот на нејзината кариера нејзините песни се содржани теми за феминизам, родова еднаквост, позитивност на телото и секс-позитивност што ја прави една од првите хип-хоп и R&B изведувачи насочени кон овие теми.</s><s>„Гардијан“ и „Обсервер“ ја сметале за прва црнкинка која е музички магнат во Америка, бидејќи во 2001 година стекнала целосна контрола врз нејзиниот имиџ и музика и затоа што можела да потпишува договори со уметници.</s><s>Destiny's Child, Ив и Мејси Греј, како црнки R&B/хип-хоп изведувачи ѝ се благодарни за „расчистувањето на патот“ во американската музичка индустрија кон „сопствената поп еминенција“.</s><s>Академијата за снимки и Evening Standard ја нарекле „хип хоп икона“.</s>
<s>Според Мари Клер, Елиот имала влијание на неколку музички дела визуелно и вокално.</s><s>Карди Б, Лил Вејн, Лизо, и многу други уметници ја навеле работата на Елиот како нивна инспирација.</s>
<s>Награди и номинации
Елиот има освоено четири Греми награди, осум Видео Музички Награди од MTV, две Американски музички награди, шест BET награди и Билбордова награда за иновации од Жени во музиката.</s><s>На 13 јуни 2019 година, Миси Елиот била примена во Куќата на славата на текстописците, со што станала прва раперка која ја добила оваа почест, а трет рапер севкупно, по Џеј Зи и Џермејн Дупри.</s><s>Исто така, во 2019 година, Елиот добила почесна диплома на доктор по музика од музичкиот колеџ Беркли, и станала прва раперка која ја добила наградата Мајкл Џексон за видео авангарда од MTV.</s>
<s>Во 2018 година, од списанието <i id="mwA_8">Essence</i> Елиот ја добила наградата Black Women In Music, а во 2019 година, на Денот на женското претприемништво во Обединетите нации ѝ била доделена наградата музички пионер.</s><s>Во 2020 година, Urban One ѝ ја доделил наградата за музички иновации.</s>
<s>Во мај 2021 година, Елиот била меѓу првите примени членови во Булеварот на славните на црнечката музика и забава.</s><s>Во ноември 2021 година, Елиот била почестена со ѕвезда на Булеварот на славните во Холивуд.</s><s>Во 2023 година, станала прва хип-хоп пејачка номинирана за внесување во Куќата на славата на рокенролот, номинирана во првата година кога ги исполнувала условите; подоцна истата година била примена, со што станала прва примена хип-хоп пејачка.</s>
<s>Во декември 2022 година, Елиот добила втор почесен докторат, овој пат од Државниот универзитет во Норфолк, кој исто така помогнал нејзиното име да го носи улица во Портсмут.</s>
<s>Дискографија</s>
<s>Supa Dupa Fly (1997)
Da Real World (1999)
Miss E...</s><s>So Addictive (2001)
Under Construction (2002)
This Is Not a Test! (2003)
The Cookbook (2005)</s>
<s>Филмографија</s>
<s>Наводи</s>
<s>Извори</s>
<s>Надворешни врски
Миси Елиот на Амазон Мјузик
Американски пејачи и пејачки од 21 век
Американски пејачки од 21 век
Американски пејачи и пејачки од 20 век
Американски пејачки од 20 век
Поп рапери
Американски поп пејачки
Американски хип-хоп пејачки
Американски хип-хоп продуценти
Живи луѓе
Родени во 1971 година
Статии со hCards
Статии со краток опис
Американски раперки
Хип-хоп музички продуценти
Афроамерикански музички продуценти
Американски кантавторки
Афроамерикански раперки</s>
|
1331975 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A2%D0%B0%D0%BA%D0%B0%D0%BC | Такам | <s>Такам - име на кралот на козите, машка коза, во фолклорот на Азербејџан, Иран.</s><s>Ликовите Такам се направени од дрво и украсени со обоени стаклени мониста и пердуви од опашка на петел.</s><s>Столб прицврстен на Такам се провлекува низ дупка во штица која се држи хоризонтално, од под која Такам се движи како да танцува на површината на штицата.</s><s>Додека го прави тоа, личноста што свири Такам, која се нарекува Такам-Чи или Такам Гардан (што значи, оној што се врти околу Такам), пее посебна поезија која на азари се нарекува Саја.</s><s>Традицијата на свирење Такам била стара милениуми и непроменливо во сите Саја се повикува на природните пејзажи, пасиштата и домашните животни.</s><s>Во моментов, традицијата на играње Такам била најсилна во Ардебил.</s><s>Такамите првично се играле како гласници кои ја пренесувале веста за доаѓањето на пролетта.</s><s>Во модерните времиња, Такамите се играат и во врска со разни други специјални празнични настани.</s><s>Може да се замисли дека Такам и Пан, старогрчкиот бог на овчарите и стадата, може да имаат заедничко историско потекло.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Литература</s>
<s>Антрополошки музеј на племињата на Азербејџан, Сараб: англиски , персиски .</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Теке и неговите значења
Текем стихови на азербејџански</s>
<s>Азербејџански фолклор
Нематеријално културно наследство</s>
|
1331976 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%90%D0%BD%D1%83%D1%80%D0%B0%D0%BA%D1%82%D0%B8 | Ануракти | <s>Aнуракти е филм на санскрит направен во Керала, Индија.</s><s>Филмот е за индиската уметност.</s><s>Ова е првиот филм на санскрит кој има песна.</s><s>Песната е снимена во 3Д, што го создава првиот 3Д филм на санскрит.</s><s>Филмот бил прикажан на 48 Меѓународни филмски фестивали во Индија (IFFI), Гоа во 2017 година.</s><s>Филмот, исто така, ја освои специјалната награда од жирито за најдобар регионален филм на 5 Меѓународни филмски фестивали во Раџастан (RIFF), Џајпур во 2018 година.</s>
<s>Заплет
Филмот се врти околу пенџапската танчерка (Вани Вашишт) која пристигнува во Керала за да го научи античкиот танц од формата Кодијатам од мајстор (Каламандалам Сиван Намбудири).</s><s>Синот на мајсторот се заљубува во танчерката, а подоцна ги загорчува односите меѓу татко му и ученичката.</s>
<s>Улоги</s>
<s>Каламандалам Сиван Намбудири
Вани Вашишт
Виџит Намбиар
Санџу Мадав
Бинду Џајан</s>
<s>Наводи</s>
<s>Филмови од 2017 година
Индиски филмови</s>
|
1331978 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%96%D0%BE%D0%B7%D0%B5%D0%BF%20%D0%A1%D0%B0%D0%BB%D0%B0%20%D0%9C%D0%B0%D1%9A%D0%B5 | Жозеп Сала Мање | <s>Жозеп Сала Мање (1938 – 20 април 2020) бил шпански каталонски учесник во каталонска човечка кула.</s>
<s>Роден бил во Вилафранка дел Пенедес, Шпанија, во 1938 година.</s><s>Во младоста, тој бил член на Кастељери на Вилафранка додека неговото семејство не се преселило во Барселона во 1950-тите години.</s><s>Во 1958 година, заедно со семејството Дух и Пере Катала и Рока, тој ја основал групата Кастељери на Балетс де Каталуња, но оваа група се распаднала во 1963 година.</s><s>Шест години подоцна, Сала ја основа групата Кастељери на Барселона, која ја водел меѓу 1969 и 1976 година.</s>
<s>Тој починал на 20 април 2020 година во својот роден град, на 82-годишна возраст, откако страдал од КОВИД-19 за време на пандемијата во Шпанија.</s><s>Починати во 2020 година
Родени во 1938 година
Шпанци</s>
|
1331980 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D0%B0%D0%BB%D1%82%D0%B8%D1%87%D0%BA%D0%B8%20%D1%84%D0%B5%D1%81%D1%82%D0%B8%D0%B2%D0%B0%D0%BB%D0%B8%20%D0%BD%D0%B0%20%D0%BF%D0%B5%D1%81%D0%BD%D0%B0 | Балтички фестивали на песна | <s>Балтичките фестивали на песна се традиционални аматерски фестивали на песна и танц во балтичките држави вклучени во списокот на нематеријално културно наследство на УНЕСКО.</s>
<s>Првиот фестивал на песната е одр во Цирих, Швајцарија во јуни 1843 година.</s><s>На него присуствувале 2.184 пејачи.</s><s>Традицијата се проширила во Вирцбург, Германија во 1845 година и оттаму стигнала до балтичките држави преку балтичките Германци и нивните хорски друштва.</s><s>Прво се одржал во 1869 година во Естонија (Естонски фестивал на песна), а во 1873 година во Летонија (Латвиски фестивал на песна и танц).</s><s>Последно, традицијата дошла на Литванија (Литвански фестивал на песната) во 1924 година</s>
<s>Овие фестивали се масивни настани кои привлекуваат околу 30.000 пејачи.</s><s>Фестивалите, кои се одржуваат на секои пет години во Естонија и Латвија и на секои четири години во Литванија, ги слават традиционалните народни песни и ора.</s><s>За време на совиетската ера, фестивалите бил суптилен политички протест против комунизмот.</s><s>Во доцните 1980-ти, песните станаа составен дел од движењето за независност, понекогаш познато како Распеана револуција.</s><s>Во 2014 година, Естонскиот фестивал на песна привлекол вкупно 159.300 луѓе.</s><s>Ова беше најголемата бројка од повторното осамостојување на Естонија.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Балтичка култура
Музички фестивали
Нематеријално културно наследство</s>
|
1331981 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%90%D0%BB%20%D0%A1%D0%B0%D0%B4%D1%83 | Ал Саду | <s>Ал Саду, или едноставно Саду — форма на вез во геометриски форми рачно ткаени од бедуини.</s><s>Куќата Саду во Кувајт била основана од Здружението Ал Саду во 1980 година за да ги заштити интересите на бедуините и ткаењето Саду.</s>
<s>Во 2011 година, традиционалните вештини за ткаење на Ал Саду во Обединетите Арапски Емирати биле впишани во списокот на УНЕСКО за нематеријално културно наследство на кое му треба итна заштита, а во 2020 година традиционалното ткаење на Ал Саду во Саудиска Арабија и Кувајт било впишано на списокот.</s>
<s>Природата на Ал Саду
Се вели дека Ал Саду е древен племенски ткајачки занает кој уметнички го прикажувал богатото културно наследство на арапските номадски народи и инстинктивното изразување на природната убавина.</s><s>Ткаени геометриски и фигуративни обрасци и симболи го одразуваат традиционалниот племенски начин на живот, пустинската средина и креативното самоизразување на ткајачите.</s><s>Текстилот и практиката на ткаење можеле да се гледаат како продолжување на раката на ткајачот и грациозното движење на темпото на камилата.</s><s>Камилите се користеле за транспорт и храна, но и за производство на текстил, па затоа е важна нивната фигуративна симболика.</s><s>Симболите на камили и племенските жигови на животни можат да создадат сложен визуелен код прикажан во високо ценетите ткаени текстили на Саду.</s>
<s>Ал Саду во Кувајт
Постојат две главни поставки за Ал Саду во Кувајт: пустината, традиционалниот дом на номадскиот бедуин, каде што ткаењето го извршувале жени; и населеното, урбано постоење на градот, каде што мажите се занимавале со многу поинаков вид на ткаење.</s><s>Историјата на ткаењето на волна во арапската пустина датира илјадници години наназад со ткаени предмети како што се шаторот и неговите разнобојни прегради, торби за складирање и гарнитури за животни.</s><s>Во урбаното опкружување на градот, мажите се занимавале со ткаење на ткаенина за машка наметка.</s>
<s>Друштвото Ал Саду од Кувајт било посветено на зачувување, документирање и промовирање на богатото и разновидно текстилно наследство на кувајтските бедуини, од номадското ткаење во пустината до урбаното ткаење во градот.</s><s>Започнало во 1978 година, како приватна иницијатива, од страна на група засегнати Кувајти кои сакале да го зачуваат брзо исчезнувачкиот, но сепак суштински културен идентитет, бил основан Проектот Ал Саду.</s><s>Во 1991 година, набргу по ослободувањето на Кувајт, проектот бил трансформиран во Ал Саду ткаење Кооперативно друштво, потфат во сопственост и воден од самите ткајачи и занаетчии.</s><s>Друштвото водело галерија, музеј, продавница и работилница во Куќата Саду (Бејт ал Саду).</s>
<s>Ал Саду во Обединетите Арапски Емирати
Ал Саду во Обединетите Арапски Емирати е традиционална форма на ткаење што ја практикуваат бедуинките во руралните заедници.</s><s>Традиционално мажите стрижат кози и камили, а волната ја чистат и подготвуваат жените.</s><s>Предивото се врти на вретено, а потоа се бојадисува со локални растителни екстракти (како шафран, на пример), а потоа се плете на разбој на подот.</s><s>Традиционалните бои се црна, бела, кафеава, беж и црвена, со карактеристични дезени во форма на тесни ленти од геометриски дизајн.</s><s>Резултатот се шарени производи: облека, украси од камили и коњи, бедуински шатори, перници за подот, теписи и душеци.</s><s>Традиционално, жените се собирале во мали групи за да предат и ткаат, разменувајќи семејни вести и повремено пеејќи и рецитирајќи поезија.</s><s>Ваквите собири се и средства за пренесување на традицијата: девојчињата учеле гледајќи и постепено добиваат задачи, како што е сортирање на волната, пред да ги научат покомплексните вештини кои се вклучени.</s>
<s>Во 2011 година, на Шестата сесија на Меѓувладиниот комитет на УНЕСКО за заштита на нематеријалното културно наследство, Ал Саду во Обединетите Арапски Емирати бил впишан на списокот на нематеријално културно наследство кое има потреба од итна заштита.</s>
<s>Ал Саду во Катар
Ткаењето на Саду во Катар како и нивните соседни земји е древна форма на ткаење што ја практикувале номадските жени.</s><s>Традиционално, номадските луѓе ги добивале најголем дел од суровините од своите стада: влакната биле направени од овча волна или влакна од камили или кози.</s><s>Кратките влакна биле чешлани пред да се вртат за да се создаде континуирано предиво.</s><s>Жените од сите возрасти често може да се најдат како предат во текот на денот, бидејќи извршуваат други секојдневни активности, како што се сточарството или готвењето.</s><s>Ткаењето Ал Саду се одликува со својата техника, во која долги и тесни ленти од ткаенина, понекогаш и до 7 метри, се ткаеле поединечно на хоризонтален разбој.</s><s>Лентите потоа се шиеле заедно за да се создаде големо платно.</s><s>Вообичаено било овие дизајни да ја одразуваат пустинската средина.</s><s>Симболите ги претставувале ѕвездите, метеоролошките феномени или песочните дини, пустинските растенија или животни.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Емиратска култура
Ткаење
Нематеријално културно наследство</s>
|
1331982 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%95%D1%81%D1%82%D0%BE%D0%BD%D1%81%D0%BA%D0%B8%20%D1%82%D0%B0%D0%BD%D1%86%D0%BE%D0%B2%20%D1%84%D0%B5%D1%81%D1%82%D0%B8%D0%B2%D0%B0%D0%BB | Естонски танцов фестивал | <s>Естонскиот танцов фестивал е национална танцова и гимнастичка прослава што се одржува на секои пет години во Калеви Кескстадион во Талин, Естонија.</s><s>Фестивалот го одржува Естонската Фондација за прослава на песна и танц.</s><s>Танцовиот фестивал обично се одржува истиот викенд со фестивалот на песната во Естонија.</s>
<s>Историја
Првиот естонски фестивал за игри, танци и гимнастика се одржал во 1934 година и бил претходник на сегашната танцова прослава.</s>
<s>Во ноември 2003 година, УНЕСКО ја прогласил традицијата на прославата на песната и танцот на Естонија за ремек дело на усното и нематеријалното наследство на човештвото.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Естонска култура
Нематеријално културно наследство</s>
|
1331983 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%BB%D0%B8%D0%B2%D0%BE%D0%B2%D0%B8%D1%86%D0%B0 | Сливовица | <s>Сливовица или сливка — алкохолен пијалак (или овошна ракија) направен од сливи, честопати познат како сливова ракија.</s><s>Сливовицата се произведува во Средна, Источна и Јужна Европа, и комерцијално и приватно.</s><s>Примарни производители вклучуваат Босна и Херцеговина, Бугарија, Хрватска, Чешка, Грција, Унгарија, Италија, Македонија, Полска, Романија, Србија, Словачка, Словенија и Украина.</s><s>На Балканот сливовицата се смета за еден вид ракија.</s><s>Во Унгарија се смета за вид на палинка, но во Романија и Молдавија се смета за pălincă, слично на țuică.</s><s>Во Чешка, Словачка, Галиција и Карпати-Рутенија се смета за паленка.</s><s>УНЕСКО ја ставил на списокот на нематеријално културно наследство на УНЕСКО во 2022 година на барање на Србија.</s>
<s>Етимологија
Зборот сливовица потекнува од прасловенскиот „слива“ (, или slíva, , /шљива, или ) со деминутивната наставка ( ; -мраз на чешки).</s><s>Слично се именувани и дестилираните жестоки пијалаци од различни овошја.</s><s>На пример, чешка кајсија → ракија од кајсија; праска → ракија од праска.</s><s>Други имиња се slivovitza, slivovitsa, șliboviță, šljivovica, śliwowica, Schlivowitz, slivovice, slivovica или slivovka .</s>
<s>Производство и потрошувачка</s>
<s>Примарни производители се Босна и Херцеговина, Бугарија, Македонија, Полска, Романија, Србија, Словачка, Унгарија, Хрватска и Чешка.</s>
<s>Регионални имиња
Следејќи ги тврдењата на неколку нации за заштитеното име на потекло, во октомври 2007 година, Европската Унија тргна на компромисно решение, оставајќи го „сливовица“ како генеричко име и давајќи им на поединечните нации право да го заштитат потеклото со своја придавка.</s>
<s>Во соодветните јазици, slivovitz е познат како: ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; ; и .</s>
<s>Идентични или слични алкохолни пијалаци се произведуваат и во Австрија, Канада, Франција, Германија, Швајцарија, Соединетите Држави, а регионалните имиња вклучуваат генерички алкохол од слива, Pflümli или eau-de-vie de quetsche.</s>
<s>Постапка на варење
Различни видови сливи се користат за варење (дестилирање) сливовица, а за најдобри се сметаат модрите сливи.</s><s>Сливите треба да бидат добро созреани, да имаат најмногу шеќер, и да не се расипани.</s><s>Зрелите плодови се гмечат, но притоа не треба дасе оштетат нивните семки, а уште подобро е тие да се извадат и се оставаат да ферментираат.</s><s>За да се обезбеди постојано и рамномерно вриење на комината може да се додаде квасец.</s><s>Комината потоа се остава да преврие (ферментира).</s>
<s>Може да има една или повеќе фази на варење (дестилација), во зависност од посакуваниот краен производ или подрачје на производство, а стареењето е вообичаено за подобрување на пофините вкусови на дестилатот.</s>
<s>Поврзано
Ракија</s>
<s>Наводи</s>
<s>Македонски алкохолни пијалаци
Српски алкохолни пијалаци
Хрватски алкохолни пијалаци
Словенечки алкохолни пијалаци
Овошни алкохолни пијалаци
Бугарски алкохолни пијалаци
Босански алкохолни пијалаци</s>
|
1331984 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%BE%D0%BB%D0%B8%D1%82%D0%B2%D0%B0%2C%20%D0%83%D1%83%D1%80%D1%93%D0%BE%D0%B2%D0%B4%D0%B5%D0%BD%D1%81%D0%BA%D0%B8%20%D0%BE%D0%B1%D1%80%D0%B5%D0%B4 | Молитва, Ѓурѓовденски обред | <s>Ѓурѓовденски средби — Молитва под Миџор (Ѓурѓовденска молитва) е вообичаена практика која се изведува еднаш годишно во селото Вртовац, на Стара Планина, на Ѓурѓовден.</s><s>Потоа членовите на заедницата се собираат на колективна селска слава - заветна молитва.</s>
<s>Ѓурѓовден е селска слава на селото Вртовац и празник кој го навестува будењето на природата и благосостојбата на селото и неговата околина.</s><s>Свети Ѓорѓи, меѓу другото, се смета за заштитник на сточарите.</s><s>Ова е еден од највеселите празници во општина Књажевац и со него се поврзуваат голем број обичаи.</s>
<s>Овој обред е на списокот на нематеријално културно наследство на Србија .</s>
<s>Обред
Во активностите кои се составен дел на овој пролетен обичај централно место има домаќинот, колачар, кој заедницата го избира секоја година.</s><s>Колачарот, во име на заедницата, принесува жртва пред камениот крст во параклисот (ќелијата), се моли и крши славски колач со девојката од планина, која исто така ја избира заедницата.</s><s>Уникатноста на овој необичен обичај се огледа во разновидноста и бројот на празници кои се празнуваат веднаш и за време на една од најголемите српски крсни слави - Ѓурѓовден.</s>
<s>Обредни ритуали</s>
<s>Славење во Вртовац започнува во петок пред Ѓурѓовден, кога жителите на селото берат лековити билки од падините на Стара Планина, верувајќи дека моќта на билките ќе се пренесе врзлуѓето и на добитокот.</s><s>Од овие растенија се плетат познатите Ѓурѓевденски венчиња.</s>
<s>Колачар и Планинка
Секоја година се избира домаќин, кој се нарекува колачар и кој принесува жртви, молитви и понатаму се грижи за религиозната содржина на обредот.</s><s>Се избира и планинка, жена која му помага на колачарот за време на обредот.</s><s>Планинка е богато украсена со разни билки и според верувањата треба да го претставува духот на природата и се смета за чувар на преработката на млекото.</s>
<s>Пасење
Рано наутро на 6 мај, на денот на крсната слава, домаќините ги носат своите стада на место каде што тревата е добра и бујна.</s><s>Кога ќе се вратат од пасење, овчарите ги чекаат жените кои ќе им дадат венец за симболично да ги измолзат овците.</s><s>На тој ден за првпат во годината ритуално се коле јагне кое се вика Ѓурѓилче.</s>
<s>Ѓурѓилче
Пред обредот, домаќинот става венец на јагнето околу вратот, пали свеќа на десниот рог и му дава малку сол да лиже.</s><s>Потоа се прекрстува, трипати кадил и се моли на Бога велејќи: „ Не те колам јас, туку Ѓурѓевден!</s><s>Ѓурѓилче всушност ја претставува жртвата што во име на селото ритуално се принесува на заветниот камен крст во ќелијата (капела посветен на Свети Ѓорѓи), на местото наречено Калават.</s>
<s>Заветен крст
Специфичноста на овој ритуал е тоа што ликот на древното претхристијанско божество „Трачки херос“ на коњ е прикажан во релјеф на камениот крст, кој по прифаќањето на христијанството бил преобразен во ликот на Свети Ѓорѓи.</s>
<s>Обреден леб
За овој пролетен празник се подготвува славски колач кој ритуално ја кршат домаќинот на прославата и свештеникот или најстариот гостин во секоја куќа.</s><s>Во ќелијата, колачот го крши домаќинот колачар на заветната слава и планината, избраната жена.</s>
<s>Социолошко значење
Ѓурѓовденската молитва, како домен на друштвени обичаи, обреди и свечени настани, содржи сегмент од практиката на принесување колективна жртва, аспект на домаќинство и организирање колективни прослави и ја практикува населението на село Вртовац во околината на Књажевац, во источна Србија.</s><s>Овој вековен обичај секоја година собира не само голем број локални жители, туку и љубопитни туристи кои со големо внимание го следат секој сегмент од овој необичен настан.</s>
<s>Етно фестивал
Во Вртовац, традиционално на Ѓурѓовден се организира етно фестивалот „Ѓурѓовденски средби - молитва под Миџор“, а во блиското село Балта Бериловац, овчарски игри и подготовка на традиционално јадење од источна Србија - белмужа.</s><s>Овие манифестации се пресликуваат во различни атрактивни фолклорни претстави, како и оригинални кулинарски специјалитети.</s>
<s>Од 2000 година, манифестацијата „Ѓурѓовденски средби - Молитва под Миџор“ ги негува традиционалните карактеристики на стариот планински предел.</s><s>Првиот дел од Манифестацијата се организира на 6 мај во селото Вртовац, во местото Калават, со почитување на сите стари обичаи во присуство на свештеник.</s><s>Следниот ден, 7 мај се одржува Етно фестивалот во селото Балта Бериловац.</s>
<s>Манифестацијата вклучува натпреварувачи во 10 категории.</s><s>На манифестацијата настапуваат и фолклорни ансамбли од околината.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Молитва
Нематријално културно наследство на Србија
Ѓурѓовден
Култура во Србија</s>
|
1331986 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%90%D1%9C%D0%B8%D0%BD | Аќин | <s>Аќин или акин (, , и двете транскрибирани како акин или اقىن ), е импровизиран поет и пејач во казахстанската и киргистанската култура.</s>
<s>Во натпреварите за песна познати како ајтиш, акините импровизираат во форма на рецитатив налик на песна, обично во придружба на домбра (меѓу Казахстанците) или комуз (меѓу Киргистанците).</s><s>Во контекст на номадскиот начин на живот и неписменоста на поголемиот дел од руралното население во Централна Азија во предсоветско време, акините играле важна улога во однос на изразувањето на мислите и чувствата на луѓето, разоткривањето на општествените пороци и славењето на хероите.</s><s>Во советската ера, нивниот репертоар вклучувал пофални песни за Ленин.</s>
<s>Современите акини исто така може да ги објавуваат своите оригинални стихови и поезија.</s>
<s>Казахстански акини
Познати историски казахстански акини ги вклучувале: Јанак Камбарулуј (1760–1857), Махамбет Отемисули (1804–1846), Суунбаи Аронули (1815–1898), Шерниз Јарилгасов (1817–1881), Бирјан-Сал Ходгулов–1873 (1873). (1835–1929), Акан Сере Корамсаулуј (1843–1913), Жамбил Жабајули (1846–1945), Газиз Фајресол (ум 1930), Кенен Азербаев (1884–1976) и Актан Кереиули.</s>
<s>Акините честопати целосно импровизираат, одговарајќи на какви било појави во општеството или на ситуацијата на државните празници итн.</s><s>За време на празниците често се одржувал еден вид акин натпревар.</s><s>За време на натпреварот во аква, забавувајќи се, наизменично во поетска форма, обидете се да се исмевате еден со друг или да избирате некоја произволна тема.</s><s>Понекогаш, властите се обидувале да подлежат на цензура на Ајтитуш кога станувало збор за моќта на имотот или политичарите.</s>
<s>Номадскиот начин на живот и брзината на уметноста не дозволувале да се работи во минатото и да се одржувале дела на хартија.</s><s>Повеќето од делата останале изгубени.</s>
<s>Литература</s>
<s>Нурмахан, Жанаш: Казактин 5000 Акин-жирауј .</s><s>Алмати 2008 година.</s>
<s>Поврзано</s>
<s>Казахстанска музика
Киргистанска музика</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>„Алпамиш“ во архивата Ујсал-Вокер на турскиот орален наратив, Технички универзитет во Тексас
Централноазиски идентитет под руско владеење
Поети
Казахстанска култура
Нематеријално културно наследство</s>
|
1331987 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D0%B5%D0%BB%D0%BC%D1%83%D0%B6 | Белмуж | <s>Белмуж е традиционален специјалитет од планинските предели на југоисточна Србија, од Неготин, преку Сврљиг, до Пирот.</s><s>Се прави од младо овчо и кравјо сирење и пченично брашно.</s><s>Белмуж се наоѓа на списокот на нематеријално културно наследство на Србија.</s>
<s>Име
Според некои толкувања, белмуж го добил името по белото сирење и поради тоа што почесто го подготвувале мажите, бидејќи за постојано вртење на смесата во казанот потребна е силна машка рака.</s>
<s>Нематеријално културно наследство
Во минатото белмуж бил секојдневна храна на балканските овчари.</s><s>Ова јадење е карактеристично за областите околу Књажевац, Сврљиг, Кална, Сокобања, Заечар и Ниш.</s>
<s>Ова едноставно овчарско јадење со карактеристичен вкус и начин на подготовка ги задржало своите ритуални и вообичаени својства до ден-денес.</s><s>Тој е незаменлив специјалитет на трпезата и денес, за време на многу традиционални прослави, а се служи и во повеќето ресторани во околните Стари планини.</s><s>Неодамна се најде и на Листата на нематеријално културно наследство на Република Србија.</s>
<s>Од 2006 година Во Сврљиг се, во чест на ова јадење, се одржува Белмужијада, традиционална стопанска-туристичка и културна манифестација.</s><s>Се организира во првиот викенд во август и трае три дена.</s>
<s>Традиција
Ова овчарско јадење е дел од вообичаената практика, првенствено поврзана со Ѓурѓовден.</s><s>Задолжителен дел од празнувањето на празникот и празничната трпеза е неговото подготвување од млекото добиено по ритуалното молзење овци на Ѓуѓавдан, први таа година.</s><s>Подготовката и употребата на ова јадење е дел од традиционалните занаетчиски знаења и вештини, но и општествените обичаи, ритуали и свечени настани на места во источна и јужна Србија.</s>
<s>Сврњишкиот белмуж е заштитен со ознаката на географско потекло.</s>
<s>Во време на Ѓурѓевденските денови,еден ден пред Ѓурѓевден,во селата од ридско-планинскиот дел од власотиначко-црнотравскиот крај, се бере цвеќе, се плетат венци, се прави белмуж и се врши одучување на јагниња.</s><s>На Премлаз, јагнињата се одучувале и почнувало молзењето на овците и задолжително се подготвувал белмуж, за овците и таа година да имаат повеќе млеко.</s><s>Кога е готов, белмужот се служи на ливадите или на софра.</s><s>Така се прославувал денот на овчарите – почеток на молзење на овците, кое трае се до есента.</s>
<s>Основни состојки на белмужот се младо несолено сирење, бело и пченкарно брашно и сол.</s><s>Сирењето не би требало да биде постаро од два дена.</s>
<s>Подготовка и сервирање
Белмужот најдобро се подготвува во котел.</s><s>Сирењето се топи на тивок оган, со мешање додека не се растопи и почне да се вари.</s><s>Потоа полека додавајте го брашното со постојано мешање.</s><s>Кога ќе се одвои маснотијата од работ на садот, а смесата ќе стане компактна, белмужот е готов.</s><s>Јадењето се служи топло и е многу калорично.</s>
<s>Денес ова јадење се служи во кафаните и рестораните низ Србија, а старите кулинарски мајстори велат дека најдобро оди со кисело млеко.</s>
<s>Оригиналниот рецепт
Исцедената грутка сирење се посолува и се става во бакрач со постојано мешање на оган, додека не се растопи во „пена“.</s><s>Потоа се вади од веригите и се остава покрај огништето на загреани камени плочи.</s><s>Во така растопеното сирење се додава пченкарно брашно и постојано се меша со „чурка“ додека убаво не се „испече“ и не испушти путер.</s><s>Готовото јадење се служи топло.</s>
<s>Нутритивна вредност
Белмужот е јадење со висока калорична и хранлива вредност.</s><s>Како исклучително хранливо и силно јадење, најчесто се подготвува за појадок.</s><s>Го јаделе мажи, работници, пред да одат на нивите каде што работеле тешка физичка работа.</s><s>Затоа најчесто се опишува како „Јане за цел ден“.</s><s>Се подготвува од најмасно сирење, односно сирење со висок процент на млечни масти.</s>
<s>Поврзано
Белмужијада
Цицвара</s>
<s>Наводи</s>
<s>Млечни производи
Српска кујна
Нематеријално културно наследство на Србија</s>
|
1331988 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%93%D1%80%D0%BB%D0%B5%D0%BD%D0%BE%20%D0%BF%D0%B5%D0%B5%D1%9A%D0%B5 | Грлено пеење | <s>Грлено пеење се однесува на неколку вокални практики кои се наоѓаат во различни култури низ светот.</s><s>Најкарактеристичнатo за таквите вокални практики е да се поврзе со некој тип на гутурен глас што е во контраст со најчестите типови на гласови употребени во пеењето, кои обично се претставени со градите (модални) и главите (лесни или фалсет).</s><s>Грлено пеење често се опишува како предизвикување на чувство на повеќе од еден тон истовремено, т.е. слушателот перцепира две или повеќе различни музички ноти, додека пејачот произведува една вокализација.</s>
<s>Грлено пеење се состои од широк опсег на техники на пеење кои првично припаѓаат на одредени култури и се чини дека споделуваат некои звучни карактеристики што ги прават особено забележливи од другите култури и корисниците на мејнстрим стиловите на пеење.</s><s>Етничките групи од Русија, Монголија, Јапонија, Јужна Африка, Канада, Италија, Кина и Индија, меѓу другите, го прифаќаат и вообичаено го користат терминот грлено пеење за да го опишат нивниот посебен начин на производство на глас, песна и музика.</s>
<s>Терминот грлено пеење очигледно не е прецизен, бидејки секоја техника на пеење вклучува создавање на звук во „грлото“, односно гласот произведен на ниво на гркланот, кој ги вклучува гласните набори и други структури.</s><s>Затоа, во принцип, би било прифатливо класичното оперско пеење или поп-пеењето да се нарече „пеење во грло“, на пример.</s><s>Сепак, терминот грло не е усвоен од официјалната терминологија на анатомијата (Terminologia Anatomica) и технички не е поврзан со повеќето техники на пеење.</s><s>Многу автори,писатели, изведувачи, тренери и слушатели го поврзуваат грлено пеење со призвук . грлено пеење и пеењето со призвук секако не се синоними, спротивно на она што е неточно посочено од многу речници (на пр., во дефиницијата од Британика ), но, во некои случаи, двата аспекта може да бидат јасно присутни, како на пример во техниката од Тува, со многу длабок, напнат глас и богати додатоци и украси на призвук.</s>
<s>Понатаму, „грлено пеење“ може да се смета како понижувачки израз за некои пејачи, бидејки може да покажува дека пејачот користи високо ниво на напор, што резултира со прилично присилен или несоодветен глас.</s><s>Зборот „грлото“ обично се поврзува со груб, лут, здив или рапав глас.</s><s>И покрај тоа што е термин кој се често користи во литературата почнувајќи од 1960-тите, некои современи научници имаат навика да ја избегнуваат употребата на грлено пеење како општ термин.</s>
<s>Постои ентузијастички и постојан меѓународен прием за концерти и работилници што ги даваат музички групи кои припаѓаат на неколку култури кои вклучуваат грлено пеење.</s><s>Покрај традиционалните етнички изведби, грлено пеење го негуваат и истражуваат бројни музичари кои припаѓаат на современите, рок, њу-еј(Нова Ера), поп и независни движења.</s>
<s>Видови грлени пеења
Техниките на грлено пеење може да се групираат под (1) етномузиколошки пристап: земајќи ги предвид различните културни аспекти, поврзаноста со ритуалите, религиозните практики, раскажувањето приказни, трудовите песни, вокалните игри и други значења; (2) музички пристап: земајќи ги во предвид нивната уметничка употреба, основните акустички принципи и физиолошките и механичките процедури за нивно учење, обука и производство.</s>
<s>Најчесто споменуваните видови техники на грлено пеење, присутни во музиколошките и етномузиколошките текстови, генерално се поврзани со античките култури.</s><s>Некои од нив, како пеењето од Монголија, Тува, Кина и од Сардинија, се признати од УНЕСКО како нематеријално културно наследство .</s>
<s>Надворешни врски
Монголска традиционална уметност
Статија за грлено пеење, Енциклопедија Британика
Tran Quang Hai , еден од главните и пионерски изведувачи и истражувачи за грлено пеење во светот</s>
<s>Наводи</s>
<s>Акустика
Нематеријално културно наследство
Човечки глас</s>
|
1331989 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D0%B0%D0%BD%20%D0%91%D0%B0%D0%B7%D0%B8%D0%BB%D0%B8%D0%BE%20%D0%B4%D0%B5%20%D0%9F%D0%B0%D0%BB%D0%B5%D0%BD%D0%BA%D0%B5 | Сан Базилио де Паленке | <s>Сан Базилио де Паленке или Паленке де Сан Базилио, често нарекуван и Паленке од локалното население, е населено место во департманот Боливар, северна Колумбија.</s><s>Паленке бил првиот слободен африкански град во Америка, а во 2005 година УНЕСКО го прогласил за ремек-дело на усното и нематеријалното наследство на човештвото.</s>
<s>Историја
Шпанците ги довеле поробените Африканци во Јужна Америка преку долината на реката Магдалена.</s><s>Некои Африканци избегале и го основале ова населено место, блиску до Картагена.</s><s>Оваа заедница започнала во 1619 година, кога Доминго Биохо водел група од околу 30 луѓе кои избегале во шумите и ги поразил обидите да бидат покорени.</s><s>Биохо се прогласил себеси за крал Бенкос, и местото привлекло голем број бегалци да се приклучат на неговата заедница.</s><s>Неговите луѓе ја поразиле првата експедиција испратена против нив, убивајќи го нивниот водач Хуан Гомез.</s><s>Шпанците се договориле со Биохо, но подоцна го фатиле, го обвиниле за заговор против Шпанците и го обесиле.</s>
<s>Тие се обиделе да ги ослободат сите поробени Африканци кои пристигнале во Картагена, и биле доста успешни.</s><s>Затоа, шпанската круна издала кралски декрет (1691), гарантирајќи им слобода на Африканците од Паленке де Сан Базилио доколку престанат да ги пречекуваат новите бегалци.</s><s>Но, бегалците продолжиле да доаѓаат.</s><s>Во 1696 година, колонијалните власти покориле уште еден бунт, како и помеѓу 1713-1777 година.</s><s>На крајот, Шпанците се согласиле на мировни услови, и во 1772 година, оваа заедница била вклучена во областа Махатес.</s>
<s>Селото
Селото Паленке де Сан Базилио има население од околу 3.500 жители и се наоѓа во подножјето на Монтес де Марија, југоисточно од регионалниот главен град Картагена.</s><s>Зборот „паленке“ значи „град со ѕидови“ и Паленке де Сан Базилио е само една од многуте заградени заедници кои биле основани од избеганите робови како засолниште во седумнаесеттиот век.</s><s>Од многуте паленки на избегани поробени Африканци што постоеле претходно, Сан Базилио е единствениот што опстојал.</s><s>Многу од усните и музичките традиции имаат корени во африканското минато на Паленке.</s>
<s>Селото Сан Базилио е населено главно со Афро-Колумбијци кои се директни потомци на поробените Африканци донесени од Европејците за време на колонизацијата на Америка.</s><s>Тие ги зачувале своите традиции и развиле и свој јазик, паленкеро.</s><s>Во 2005 година, селото Паленке де Сан Базилио било прогласено за ремек дело на усното и нематеријалното наследство на човештвото од УНЕСКО.</s>
<s>Во селото Сан Базилио де Паленке, повеќето жители се црнци кои уште ги чуваат обичаите и јазикот од нивните африкански предци.</s><s>Во последниве години, луѓето од домородното потекло се населиле на границите на Паленке, кои претходно биле раселени поради граѓанската војна во Колумбија.</s><s>Селото го основал Бенкос Биохо некаде во 16 век.</s>
<s>Една од првите антрополошки студии за жителите на Паленке де Сан Базилио била објавена од антропологот Нина де Фридеман и фотографот Ричард Крос во 1979 година.</s>
<s>Паленкеро јазик
Шпански креолски јазик познат како паленкеро потекнува од оваа заедница.</s><s>„Њујорк тајмс“ на 18 октомври 2007 година објавил дека јазикот што се зборува во Паленке се смета дека е единствениот шпански креолски јазик што се зборува во Латинска Америка.</s><s>Бидејќи е креолски јазик, неговата граматика значително се разликува од шпанскиот, што го прави јазикот неразбирлив за шпанските говорители.</s><s>Паленкеро бил под влијание на конгоанскиот јазик, јазикот на Конго и Ангола, а исто така и на португалскиот јазик, кој бил јазикот на трговците со робови кои донеле поробени Африканци во Јужна Америка во 17 век.</s><s>Сè уште недостасуваат точни информации за различните корени на Паленкеро, а постојат различни теории за неговото потекло.</s><s>Во 2007 година, помалку од половина од 3.000 жители на заедницата сè уште зборувале паленкеро.</s>
<s>Значајни жители</s>
<s>Бенкос Биохо
Антонио Сервантес
Еваристо Маркез
Рикардо Кардона
Пруденсио Кардона</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>УНЕСКО: Културниот простор на Паленке де Сан Базилио
Колумбиско Министерство за култура: Сан Базилио де Паленке, нематеријално наследство на Колумбија
Видео на CNN
NYTIMES: Јазик, не сосема шпански, со африкански ехо</s>
<s>Паленке низ очите на моето срце: Моето прво патување од Вивијан Либерман</s>
<s>Нематеријално културно наследство
Населени места во Колумбија
Светско наследство во Колумбија</s>
|
1331990 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B5%D0%BD%D0%BE%D1%80%D0%B0%20%28%D1%82%D0%B0%D0%BD%D1%86%29 | Менора (танц) | <s>Менора, понекогаш скратено како Нора е традиционална сијамска театарска, музичка и акробатска танцова претстава која потекнува од јужните региони на Тајланд.</s><s>Имајќи слични заплети усвоени од приказните за Јатака на Манохара, овој вид изведба е поврзан сo, уште еден сијамски уметнички перформанс кој потекнува од централен Тајланд .</s><s>Над петстотини години, нора се изведува во центрите на локалната заедница во Тајланд и на саеми на храмови и културни настани, и се пренесува преку обука од мајстори во домови, организации во заедницата и образовни институции.</s><s>Во Малезија, практиката на менора значително се намали откако беше забранета од владата на Келантан, која смета дека овој вид на културна изведба е харам поради вклучување во политеизам.</s>
<s>Во 2021 година, нора била официјално призната од УНЕСКО и ставена на Репрезентативниот список на нематеријално културно наследство на човештвото.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Литература</s>
<s>Тајландска култура
Нематеријално културно наследство</s>
|
1331991 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%95%D1%81%D1%82%D0%BE%D0%BD%D1%81%D0%BA%D0%B8%20%D1%84%D0%B5%D1%81%D1%82%D0%B8%D0%B2%D0%B0%D0%BB%20%D0%BD%D0%B0%20%D0%BF%D0%B5%D1%81%D0%BD%D0%B0%D1%82%D0%B0 | Естонски фестивал на песната | <s>Естонскиот фестивал на песната (на естонски: laulupidu) — еден од најголемите хорски настани во светот, ремек-дело на усното и нематеријалното наследство на човештвото.</s><s>Се одржува на секои пет години во јули на теренот на фестивалот за песна во Талин истовремено со Естонскиот танцов фестивал.</s><s>Заедничкиот хор сочинува повеќе од 30.000 пејачи кои настапуваат пред 80.000 публика.</s>
<s>Речиси секој фестивал содржи познати естонски песни, неофицијалната национална химна и националната химна.</s>
<s>Историја
Традицијата на фестивалот на песната се родил заедно со естонското национално движење.</s><s>Првиот национален фестивал на песна бил одржан во Тарту во летото 1869 година.</s><s>Еден од организаторите на првиот фестивал на песната бил Јохан Волдемар Јансен.</s><s>На првите три фестивали учествувале само машки хорови и дувачки оркестри.</s><s>На првиот фестивал учествувале 822 пејачи и 56 блех играчи.</s><s>Почнувајќи од четвртиот фестивал, учествувале и мешани хорови.</s><s>Почнувајќи со шестиот фестивал во 1896 година, фестивалската традиција се преселила во Талин.</s>
<s>Почнувајќи од 1947 година, советските власти принудиле странски песни на репертоарот.</s><s>Секој настан морал да ја вклучи државната химна на Естонската ССР, Интернационалата и Државната химна на Советскиот Сојуз.</s><s>Поради вклучувањето на детски и машки хорови, вкупниот број на учесници се искачил на 25.000 – 30.000 луѓе.</s><s>Фестивалот за танц и гимнастика на Првите естонски игри започнал во 1934 година, станал претходник на подоцнежните национални фестивали на танцот што го придружувале фестивалот на песната.</s>
<s>Во 2019 година, бројот на посетители на фестивалот на песна го достигнал својот максимум.</s><s>Речиси 60.000 билети биле распродадени од претпродажбата за концертот на XXVII фестивал на песната „Мину арм“ („Љубов моја“), а заедно со 35.000 пејачи и музичари кои учествувале, дошло до ситуација каде што претпродажбата на билетите била суспендирана со одлуката на организаторите заради безбедноста на луѓето.</s>
<s>Поврзано</s>
<s>Распеана револуција
Естонски танцов фестивал</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Официјална страница
Културен идентитет, национализам и промени во пеачките традиции од Кристин Куутма
Естонскиот фестивал на песна: стратегија на камелеон од Еви Арујарв
Фестивал на естонска панк песна
To Breathe As One, видео за настанот
QTVR панорами на цел екран на Естонскиот фестивал на песна</s>
<s>Естонска култура
Нематеријално културно наследство</s>
|
1331992 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A2%D0%B0%D0%BF%D0%B8%D1%81%D0%B5%D1%80%D0%B8%D0%B8%20%D0%BE%D0%B4%20%D0%9E%D0%B1%D0%B8%D1%81%D0%BE%D0%BD | Таписерии од Обисон | <s>Таписериите од Обисон - таписерии произведени во Обисон, во горната долина на Креуз во централна Франција.</s><s>Терминот често зафаќа слични производи направени во блискиот град Фелетин.</s><s>Индустријата веројатно се зголемила веднаш по 1300 година со разбои во семејните работилници, и веќе биле управувани од Фламанците кои биле забележани во документите од 16 век.</s>
<s>Таписериите од Обусон во 18 век успеале да се натпреваруваат со кралското производство на таписериите од Гобелен и привилегираната позиција на таписеријата од Бове.</s>
<s>Во 2009 год.</s><s>„Таписериите од Обисон“ биле впишани на Репрезентативната листа на нематеријално културно наследство на човештвото од УНЕСКО.</s><s>Во тоа време индустријата поддржувала три работилници и десет или нешто хонорарни ткајачи.</s>
<s>Историја
Фелетин се смета за извор на таписериите од Обисон во пописот на Шарлот д'Албре, војвотката од Валентоа и вдовицата на Чезаре Борџија (1514год.).</s><s>Работилниците добија кралска повелба во 1665 год., но се осамостоиле во доцниот 18-ти век, со дизајни на Франсоа Буше, Жан-Батист Одри и Жан-Батист Хует, многу од пасторалните рококо теми.</s><s>Вообичаено, таписериите од Обисон зависеле од гравурите како извор на дизајн, или од цртежите на скали од кои работеле ткајачите на таписерии со ниско искривување.</s><s>Како и со Фламанските и Париските таписерии во исто време, фигурите биле поставени на конвенционална позадина на зеленило, дизајнирано зеленило и вињети од растенија на кои се висат птиците и од кои наликуваат погледи на кулите и градовите.</s>
<s>Во 19 век, репродукциите на парчиња од претходниот век, и покривките за мебел, како и цветните теписи од таписерија, ја одржуваа индустријата одржлива, а градот превзеде голем дел од преживувањето по Втората светска војна во ткаењето на таписеријата.</s><s>Тоест, водечкиот дизајнер Жан Лурча се преселил таму во септември 1939 година, со Марсел Громер и Пјер Дубреј.</s>
<s>Музејот на таписерии од Обусон, кој бил отворен во 2016 година, има голема колекција на таписерии од Обисон.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Литература</s>
<s>Озборн, Харолд (ед), Оксфордскиот придружник на декоративната уметност, 1975 година, OUP,</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Нематеријално културно наследство
Француска уметност</s>
|
1331993 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%B0%D1%80%D0%BD%D0%B5%D0%B2%D0%B0%D0%BB%20%D0%B2%D0%BE%20%D0%91%D0%B0%D1%80%D0%B0%D0%BD%D0%BA%D0%B8%D0%BB%D0%B0 | Карневал во Баранкила | <s>Карневалот во Баранкила () е една од најважните фолклорни прослави во Колумбија и еден од најголемите карневали во светот.</s><s>Карневалот има традиции кои датираат од 19 век.</s><s>Четири дена пред Великиот пост, Баранкила се подготвува да прими домашни и странски туристи кои ќе се придружат заедно со жителите на градот за да уживаат во четиридневните интензивни веселби.</s><s>За време на карневалот, вообичаените активности на Баранкила се оставаат настрана бидејќи градот е зафатен со улични танци, музички и маскенбални паради.</s><s>Карневалот на Баранкила вклучува танци како што се шпанското палео, африканско Конго и домородните глувци и мика.</s><s>Се изведуваат и многу стилови на колумбиска музика, најистакнато кумбија, а инструментите вклучуваат тапани и дувачки ансамбли.</s><s>Карневалот на Баранкила беше прогласен за културно ремек-дело на нацијата од Националниот конгрес на Колумбија во 2002 година.</s><s>Исто така, УНЕСКО, во Париз на 7 ноември 2003 година, го прогласи за едно од ремек-делата на усното и нематеријалното наследство на човештвото, а тоа беше за време на годината на карневалот на кралицата Олга Лусија Родрикез.</s>
<s>Карневалот започнува во саботата пред пепелната среда со битката на цвеќето, која се смета за една од главните активности.</s><s>Потоа, Големата парада во недела и понеделник е обележана со фестивал на оркестар со карипски и латино бендови.</s><s>Вторник го означува крајот на карневалот, најавен со погребот на Хоселито Карнавал, за кого сите тагуваат.</s>
<s>Слоганот на карневалот на Баранкила е: Оние кои го живеат се оние кои уживаат во него.</s>
<s>Историја
Многу малку се знае точно како и зошто започна овој карневал.</s><s>Постојат многу теории; Најпопуларното верување е дека карневалот е пречек на пролетта и прослава на раѓањето и обновувањето.</s><s>Карневалот потекнува од комбинација на пагански церемонии, католички верувања и етничка различност и е мешавина од европските, африканските и индиските традиции, танци и музика.</s><s>Прво бил празник на робовите, а станал и прослава на регионот.</s>
<s>Локалните верувања го датираат пред седум века и познато е дека голем дел од традициите во Америка биле донесени од Шпанците и Португалците.</s><s>Првиот значаен датум во историјата на карневалот е 1888 година, кога личноста позната како кралот Момо се појави во документираната историја на карневалот.</s><s>Во 1903 година, беше снимена првата позната битка на цвеќето, очигледно за да се врати долгата изгубена карневалска традиција и петнаесет години подоцна, првата кралица на карневалот на Баранкила беше избрана да претседава со свеченостите на карневалот, кој подоцна беше институционализиран во 1923 година.</s><s>Во годините што следеле карневалот растел, а исто така и традициите, вклучително и интеграцијата на големата парада.</s>
<s>1888: Кралот Момо се појавил како еден од главните ликови.</s><s>1899: Избран е првиот претседател на карневалот и првиот одбор на директори.</s><s>1903: Првата парада на Битката на цвеќето (поради иницијативата на Хериберто Бенгоечеа со цел да се врати карневалската традиција од претходните години, како и да се прослави крајот на Илјададневната војна.</s><s>1918: Алиша Лафаури Ронкало избрана за прва карневалска кралица.</s><s>1923: Карневалот бил институционализиран, бидејќи натпреварот за кралица бил откажан во претходните 5 години.</s><s>1967: Воведен е настанот на Големата парада.</s><s>Сега се одржува на вториот ден од карневалот, обично во недела.</s><s>1969: Создаден е фестивалот на оркестарот, кој е музички натпревар кој се движи во различни жанрови.</s><s>1974: Првата Гуачерна се одржа поради иницијативата на Естер Фореро.</s><s>Гуачерна сега се слави во петок претходната недела пред формално да започне карневалот.</s><s>2002: Карневалот беше прогласен за национално културно наследство од Колумбискиот Сенат
2003: Карневалот беше прогласен од УНЕСКО на 7 ноември, како едно од ремек-делата на усното и нематеријалното наследство на човештвото .</s>
<s>Пред-карневали</s>
<s>Свеченостите, со кои претседаваат и кралицата на карневалот и кралот Момо, избрани претходната година, започнуваат неофицијално веднаш по новогодишната ноќ.</s><s>Карневалските настани започнуваат официјално со Читањето на прогласоТ на карневалот, проследено со заземање на градот, крунисување на кралицата на карневалот и кралот Момо, детските парада, геј парадата и конечно ноќна парада која се смета за најважниот настан пред карневалот.</s>
<s>Читање на карневалскиот проглас
Читањето на Карневалскиот проглас е еден од најважните предкарневалски настани на Баранкила, бидејќи официјално го означува почетокот на предкарневалите.</s><s>Во овој чин, кој традиционално се одржува на плоштадот Ла Паз, актуелниот градоначалник на Баранкила симболично и ги доделува клучевите од градот на карневалската кралица, па оттука и ја „отстапува“ нивната моќ сè додека трае сезоната на карневалот.</s><s>Овој проглас може да се гледа како „уредба“ поделена во параграфи што објаснува што е дозволено и што е забрането за присутните во периодот на прославата.</s><s>Секој пасус вклучува неодамнешни и интересни случувања во градот кои поттикнуваат веселба.</s><s>Јавно го чита кралицата за време на фолклорен чин придружуван од кралот Момо, децата кралеви и изложби на фолклорни танцови групи.</s>
<s>Крунисувањето на кралицата на карневалот
Настанот за крунисување на новата карневалска кралица се одржува во четвртокот, пред парадата на Битката на цвеќето.</s><s>За време на ова шоу, претходната карневалска кралица ја крунисува сегашната карневалска кралица, среде забава со полна игра и музика.</s><s>Во моментов се одржува на стадионот Ромелио Мартинез.</s><s>Како и да е, крунисувањето датира од 1918 година кога првата карневалска кралица, Алиша Лафаурие Ронкало, беше крунисана во исчезнатиот клуб Баранкила.</s><s>Оттогаш се одржува традицијата да се избира карневалската кралица меѓу младите жени од високата класа во градот за да претседава со свеченостите, што стана вообичаено да се гледа, чита и слуша како круната се ротира само меѓу неколку семејства: Герлајн., Донадо, Венгоечеа, Лафаури о Абушаибе.</s><s>Оваа традиција е главно затоа што голем дел од трошоците, на пример оние поврзани со облеката што ја носи кралицата за време на нејзиното крунисување, ги плаќа семејството на кралицата.</s><s>Ова несомнено беше критикувано бидејќи млади жени кои не се од високата класа не можат да се стремат да ја имаат титулата кралица поради астрономски високите суми на пари што чини да се биде карневалска кралица.</s><s>Сепак, според официјалниот повик, кандидатката крунисана за карневалска кралица е таа што покажува одлични танцувачки вештини, харизма и карневалски дух на 11-те членови на одборот на карневалот, кои приватно се состануваат годишно и ја избираат кралицата шест месеци пред почетокот. на карневалот.</s>
<s>Што се однесува до шоуто, тоа е маратон на стилови на танцување и со текот на времето стана најпребирливиот тест за кралицата на карневалот, бидејќи за време на кој кралицата на карневалот треба да ги претстави своите танцувачки вештини со благодатно танцување на огромен број музички жанрови, како што се како кумбија, салса, меренге, шампета, мапале итн.</s><s>Ова шоу е придружувано од членови од некои од најважните танцови групи кои учествуваат на карневалот и од национални и меѓународни пејачи, како Доминиканецот Хуан Луис Гера кој стана дел од него на карневалите во 2014 година.</s><s>Исто така, за време на овој настан е претставена и официјалната песна на карневалската кралица.</s><s>Инаку, карневалската кралица обично се избира во октомври за да има доволно време да се подготви за карневалот.</s>
<s>Детската парада
Детската парада е парада за деца во која учествуваат училишни и општински танцувачки групи, како и децата кралеви.</s><s>Во оваа парада, се гледаат мини-плови прилагодени на големината на децата.</s>
<s>Ла Гуачерна</s>
<s>Ла Гуачерна е ноќна парада и се смета за најважен предкарневалски настан.</s><s>Се одржува претходната недела петок пред почетокот на карневалот.</s><s>Во него учествуваат многу фолклорни групи, кумбијамбаси, тамбори и маски на светлина на свеќи и луѓе кои држат лампиони во боја.</s>
<s>Ла Гуачерна неофицијално започнала уште на почетокот на 20 век во барио Абахо.</s><s>Во своите почетоци, за време на предкарневалските денови, луѓето ги нарекувале другите свирејќи на гуаче за да го сигнализираат почетокот на танцот, кој бил придружен со тамбори и кања де мило како и со свеќи да ја осветлат ноќта, правејќи ги околните луѓе радосни.</s><s>Во 1974 година, оваа традиција беше обновена благодарение на барањето на музичкиот композитор Естер Фореро, која, заедно со Алиша де Андреис, успеа да ја убеди карневалската табла да ја воведе во карневалската програма.</s><s>Оваа парада формално постоела до таа година и била именувана како Ла Гуачерна по нејзиниот креатор, Естер Фореро.</s>
<s>Идејата да се спроведе таква ноќна парада на карневалот на Баранкила датира од една ноќ во 1958 година, кога Естер Фореро била на ноќна парада во Сантјаго де Куба, што ја поттикнало да се распрашува меѓу фолклористите за тоа следните денови и оттука дознала дека парадата настанала откако многу мали групи се собрале од целата покраината Сантјаго де Куба со текот на времето.</s><s>Таа тогаш се сети дека нејзиниот град Баранкила немал ноќна парада на карневалите, затоа штом се вратила во својот град, решила да постигне слична парада и потоа ја нарече Ла Гуачерна - тоа име. потекнува од сеќавањето на нејзиното детство кога групите кумбија излегуваа на улица за да ги вежбаат своите ритами, а околните луѓе рекоа дека минува Гуачерна.</s><s>Накратко, таа голема ноќна парада е создадена во 1974 година и сè уште постои како успешна и светло ноќна парада.</s>
<s>Песната за обележување на овој датум е песната за меренге со истото име „Ла Гуачерна“, композиција од самата Естерцита Фореро, а чија најпозната верзија е онаа на доминиканската Мили Кезада.</s>
<s>Нема потребни информации Карневалот се слави четири дена пред пепелосната среда .</s><s>Луѓето нашироко се забавуваат и се маскираат како начин на забава и недостаток на инхибиција.</s><s>За тоа време, луѓето од Баранкила и странците кои доаѓаат во градот се потопуваат во колективната радост, пијат и танцуваат.</s>
<s>Сабота на карневалот</s>
<s>Саботата пред пепел среда е првиот цел ден на карневалски активности.</s><s>Прославата цврсто започнува со Битката на цвеќето, која е најважниот и најочекуваниот настан.</s><s>Тоа е голема парада на плови, на чело со карневалската кралица и проследена со фолклорни групи, маскирани, кумбија и други танцувачки групи, победници на последните карневалски натпревари.</s><s>Тоа е локалната верзија на Парадата на розите во Пасадена во САД.</s><s>Битката на цвеќето е најстарата парада спроведена на карневалот Баранкила и беше организирана за прв пат во 1903 година преку иницијатива на генералот Хериберто Артуро Венгоечеа.</s><s>Генералот кој бараше начин да го прослави крајот на долгата Илјададневна војна која однесе илјадници животи.</s><s>Со овој настан, карневалот продолжи бидејќи беше суспендиран од 1900 година.</s>
<s>Првично, Битката на цвеќињата беше прошетка по стариот „Камељон Абело“, сега Пасео де Боливар, што отвори две групи луѓе формирани од членови на богати семејства на кочии украсени со цвеќиња.</s><s>Историчарот и хроничар Алфредо де ла Есприела ја опишал првата битка со цвеќиња како игра со тоа што две групи луѓе се соочиле една со друга пукајќи со цвеќиња, пластични серпентина за забава и конфети по патеката долга неколку милји.</s><s>Оваа битка заврши со мировен гест кога двете групи се смирија и продолжија да слават во театарот Емилијано Венгоачеа.</s><s>Неговиот успех беше таков што истата битка се повтори следната година.</s>
<s>Се одржува по автопатот 40 од 1991 година, откако се одржа по авенијата Олаја Херера, улицата 43 и булеварот Боливар.</s><s>Пловците сега се опремени со звучници и се качени од меѓународни и национални пејачи кои ги повикуваат гледачите да слават и танцуваат.</s><s>Иако гледачите сега се сместени во палкос (кутии), од каде што го гледаат спектаклот, порано го гледале пеш.</s>
<s>Недела на карневалот
Тоа е последниот ден од карневалот Најважниот настан што се одржува на овој ден е: Големата традиција и фолклорна парада.</s>
<s>Оваа парада, вообичаено наречена голема парада, се одржува на вториот ден од карневалот и е воведена во 1967 година.</s><s>Во него учествуваат само традиционални фолклорни групи, кумбија и играорни групи.</s><s>Исто така, се одржува по должината на авенијата Виа 40, но нема плови кои учествуваат во неа.</s><s>Оваа парада ги прикажува танцот и музиката во нивната потрадиционална суштина бидејќи во неа нема плови ниту високи звучници.</s><s>За 2013 година, како учесници беа изброени околу 300 танцови групи.</s><s>Танцувачките групи кои учествуваат на оваа парада се оние наречени популарни танцувачки групи, како што се Каиман Сиенагуеро, Негритас Пулој и други како оние на ѓаволските арлекини.</s>
<s>Понеделник на карневалот
Тоа е трет ден од карневалот.</s><s>Двата најважни настани што се одржуваат на овој ден се: Големата парада на фантазијата и фестивалот на оркестри.</s>
<s>Големата фантастична парада</s>
<s>Затоа покажува иновативни кореографски мешавини кои флуктуираат од најтрадиционалното, преку локалното, до интернационалното со мешање на меѓународни ритми, како што се самба, салса, регетон, шампета и електронска музика со други локални, како што се кумбија, поро, мапале и мерекумбе.</s><s>Овој настан привлекува нови предлози кои бараат простор во карневалот.</s><s>Успехот на една фантастична танцувачка група може да има обновливо значење за самиот карневал, збогатувајќи го и помагајќи во неговиот развој.</s><s>Со текот на времето, оваа парада стана една од најпосетените настани на карневалот.</s>
<s>Фестивал на оркестри</s>
<s>Станува збор за концерт на кој настапуваат многу национални и меѓународни музички групи, а е создаден во 1969 година.</s><s>Обично започнува во раните попладневни часови во понеделник и трае до раните утрински часови во вторник.</s><s>На овој фестивал музичките ансамбли учесници се натпреваруваат за посакуваната награда наречена Конго Де Оро во различни категории.</s><s>По правило, секој музички ансамбли треба да изведе три песни и барем една од нив да биде посветена, во својата содржина, на градот Баранкила.</s><s>Овој настан моментално се одржува на стадионот Ромелио Мартинез.</s>
<s>Специјални награди се доделуваат на најдобрите инструменталисти и најдобрите пејачи на натпреварот.</s>
<s>Завршница
Како завршница на настаните, погребот на Хозелито Карнавал се одржува низ целиот град, локален пандан на популарна шпанска традиција изведена во Шпанија за затворање на карневалот.</s><s>На овој ден, низ градот се вршат многу смешни погребувања на Литотес.</s><s>Овој лик ја симболизира радоста на карневалот.</s><s>Се вели дека овој лик „оживува“ во карневалската сабота и „умира“ последниот ден, уморен и пијан, за повторно да оживее за следниот карневал.</s><s>На овој начин, илјадници луѓе од Баранкила излегуваат на улиците за да го плачат покојникот со глума.</s><s>Хозелито Карнавал може да биде или вистинска личност или кукла, и се користи за транспортирање или во ковчег или се протега украсени со цвеќиња и опкружени со неговите расплакани вдовици - овие расплакани вдовици може да бидат мажи преправени во жени.</s><s>Покрај вдовиците, може да се видат и други ликови како свештеници и сираци.</s><s>Не е сигурно потеклото на овој лик.</s><s>Од 1999 година, фондација го одржува натпреварот за да охрабри повеќе групи да се приклучат на оваа прослава и во која по долг ден се доделуваат најдобриот портрет на денот, како и победничката екипа. на настаните.</s><s>Официјалната група ожалостени ја вклучува актуелната кралица на карневалот и нејзините принцези и маршира прво пред настапите на оплакувачите во заедницата, кои се презентираат пред комисија од судии.</s>
<s>Во текот на ноќта, или во населбата Абајо или на плоштадот Ла Паз се слави јокозе средба, на која се рецитираат литија, со едноставни стихови и нивната карактеристична интонација, со цел да се даде или коментар или критика за актуелните работи.</s>
<s>Вербени
Тие се отворени простори со слободен пристап, каде што луѓето можат да танцуваат, да јадат и да уживаат во различни активности.</s><s>Се претпоставува дека вербените се појавиле уште на почетокот на 20 век, кога изненадената посета на резиденција од пријатели била вообичаена активност.</s><s>Овие ненадејни посети сопственикот на резиденцијата треба да ги земе целосно и без никакво двоумење како место за правење забава.</s><s>Овие карневалски танцувачки средби беа вообичаени за средната и високата класа и беа распространета активност сè до официјалниот изглед на собите за танцување во кои беа домаќини ноќните клубови и хотелите.</s>
<s>Соби со магариња
Тоа беа полуотворени простории со слободен пристап, каде што луѓето се среќаваа за да танцуваат и уживаат.</s><s>Тоа конкретно, љубопитно име доаѓа од фактот дека луѓето ги оставаа своите магариња врзани за столб надвор од собата непосредно пред да влезат.</s>
<s>Музика и танцување
Музиката се состои од мешавина од кумбија, поро, мапале, гаита, чанде, пуја, фанданго и фантастични мерекумби.</s><s>Ова се примери на многу стилови на колумбиска музика.</s><s>Тоа е забава која ја собира традицијата заснована на креативноста на колумбискиот народ, изразена со многу форми на танцување, музика и со облекување различни костими.</s><s>Оваа различност и дава карактер на уникатна, незаменлива забава, во која главниот протагонист е народот.</s><s>Секое оро, секоја фолклорна група и секој обичај играат различни улоги за да го направат најдоброто шоу на земјата.</s>
<s>Карневалот Баранкила е мултикултурен, разновиден и богат со различни културни изрази.</s><s>Постојат традиционални ора, кореографски танци; Компарси (форма на жива музика), со која се изразува кореографијата и креативноста на танците; Комедиите, како литијата се традиционални и фолклорни популарен театар, тоа се традиционални групи кои пеат во групи.</s><s>Овие можат да бидат индивидуални, или колективни, структурни и драматични.</s>
<s>Костими и танци
Маримондите, кои се фигури со качулка со долги носеви, флопирани уши и светли панталони и елеци, се најпопуларниот костим.</s><s>Лик кој изгледа како мајмун помешан со слон облечен во светли бои.</s>
<s>Други традиционални носии се Ел Гарабато, Ел Африкано, Дракула, Ел Торито, Ел Конго, Ел Монокуко, Лос Кабезонес, Лас Муњеконас и Ел Тигрило.</s><s>Секој костим претставува нешто, а настанал со автентичност, некои се засновани на други костими низ светот, но главно сите имаат колумбиски корени и имаат значење посебно за баранкилерите.</s>
<s>„Кумбијата е добар пример за спојување на индиски, црни и бели елементи што симулира додворување на пар и се карактеризира со елеганција и суптилни движења на колковите на жената во ритамот на тапан, хармоника, мараки и флејта“.</s><s>Друг од главните танци е Гарабато, кој претставува мистична битка помеѓу животот и смртта.</s><s>Конго ја претставува африканската традиција во своето движење, а исто така и сеќавањето на ропството во Америка.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Barranquilla Carnaval Pictures, Video and Hotel Information
Joselito Carnaval
The Battle of Colors (Carnival photo series)
The Barranquilla Carnival: The Most Colorful Carnival in the World
Carnavales de Barranquilla
UNESCO listing</s>
<s>Колумбиска култура
Нематеријално културно наследство</s>
|
1331995 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D1%83%D0%BA%D0%B0%D0%BC | Мукам | <s>Мукам () — вид на мелодија која се користи во музиката на Ујгурите, т.е. музички режим и збир на мелодиски формули што се користат за водење на импровизација и композиција.</s>
<s>Секоја од 12-те муками е составена од главен дел што започнува со долго слободно воведуван ритам, проследено со делови со карактеристични ритмички шеми кои постепено се забрзуваат.</s><s>Секој мукам се состои од три дела.</s><s>Овие делови се наредени во иста низа во секој мукам, иако не сите муками имаат исти делови.</s><s>Секој дел има свој карактеристичен ритмички образец, сепак мелодиите се разликуваат.</s><s>Има околу 20 до 30 делови на песни и музика, за кои може да бидат потребни приближно 2 часа за да завршат со изведбата.</s><s>Ќе бидат потребни околу 24 часа за да се изведат сите делови од 12 муками.</s>
<s>По главниот дел, има уште два подделови, првично поврзани со други музички традиции, вклучувајќи муками од изведувачи како Турди Ахун па затоа се вклучени во сегашната 12 мукамска традиција.</s><s>Делот Дастан вклучува песни од неколку романтични наративи за дастан кои се наоѓаат насекаде низ Централна и Јужна Азија и на Блискиот Исток.</s><s>Секоја песна на дастан е проследена со инструментален марѓул.</s>
<s>Историја и зачувување</s>
<s>Некои кинески научници мислат дека ујгурскиот мукам може да се проследи наназад до „Мелодијата на Големиот западен регион“, а се развил за време на династиите Хан (206 п.н.е.–220 н.е.) и Танг (618–907), од кои бил донесен и пратктикуван во дворовите на Централна Кина.</s><s>Сепак, најверојатно е дека тоа било под влијание на арапскиот макам модален систем кој довел до многу музички жанрови меѓу народите од Евроазија и Северна Африка.</s><s>Ујгурите имаат локални мукамни системи именувани по нивните историски градови оази кои моментално се во Синѓанг, како што се Долан, Или, Кумул и Турпан.</s><s>Најцелосно развиени во овој момент се 12-те муками во регионот на Западен Тарим, кои сега се голем канон на музика и песни снимени од традиционалните изведувачи Турди Ахун и Омар Ахун меѓу другите во 1950-тите и уредени во посистематски систем.</s><s>Иако народните изведувачи веројатно ги импровизирале своите песни како во турските таксимски изведби, сегашниот институционален канон се изведува како фиксирани композиции од ансамбли.</s>
<s>Наложницата Аманиса Кан од Ханатот Јаркент (1526–1560) е заслужна за собирање и со тоа зачувување на дванаесетте муками, притоа преобликувајќи го неговиот стил за да се добие повеќе од домородните традиции на планините Тјеншан и да го исчисти од персо-арапскиот.</s><s>По Кинеската револуција во 1949 година, државата им наложила на музичарите Ван Тонгшу и Турди Ахун да ги снимат Мукамите на касета, за да не може да се изгубат.</s><s>Првиот албум го објавиле во 1960 година.</s><s>Од 2004 до 2008 година, над 7.000 изведувачи соработувале во кинески државен проект за зголемување на семинари, истражувачки проекти и снимки на Мукам.</s>
<s>Во 2005 година, УНЕСКО го прогласил ујгурскиот Мукам од Синѓанг како дел од нематеријалното наследство на човештвото.</s>
<s>Поврзано</s>
<s>Персиска музика</s>
<s>Наводи</s>
<s>Рејчел Харис.</s><s>Изработка на музички канон во кинеската Централна Азија: Ујгурскиот дванаесет мукам.</s><s>Ashgate Publishing, Ltd., 2008 година.</s><s>Нејтан Лајт.</s><s>Интимно наследство: Создавање ујгурска песна Мукам во Ксинџијанг.</s><s>Берлин.</s><s>Lit Verlag, 2008 година.</s><s>Сабине Требињац.</s><s>Le pouvoir en chantant: L'art de fabriquer une musique chinoise.</s><s>Nanterre: Société d'etnologie, 2000 година.</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Слушајте го ујгурскиот Мукам
Музика на ујгурите од Рејчел Харис и Јасин Мухпул.</s>
<s>Статии со текст на упростен кинески
Нематеријално културно наследство
Кинеска музика</s>
|
1331996 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%98%D0%B7%D1%80%D0%B0%D0%B1%D0%BE%D1%82%D0%BA%D0%B0%20%D0%BD%D0%B0%20%D1%87%D0%B8%D0%BF%D0%BA%D0%B0%20%D0%B2%D0%BE%20%D0%A5%D1%80%D0%B2%D0%B0%D1%82%D1%81%D0%BA%D0%B0 | Изработка на чипка во Хрватска | <s>Изработка на врвки во Хрватска () е традиција која датира од ренесансата кога производството на чипка почнало да се шири низ Медитеранот и континентот Европа.</s><s>Низ годините, хрватската тантела стана значајна по своите уникатни дезени и дизајни.</s><s>Во 2009 година, УНЕСКО го призна производството на чипка во Хрватска како нематеријално културно наследство на човештвото.</s>
<s>Денес во Хрватска, постојат неколку центри каде што опстојува традицијата на правење чипка, особено јадранските острови Паг и Хвар, северниот град Лепоглава и селото Света Марија во округот Меѓимурје.</s>
<s>Забележителна чипка</s>
<s>Паг: чипка изработена со игла
Паг чипката е изработена со игла и се состои од украси создадени од мрежа на пајак и бројни геометриски форми.</s><s>Готовиот производ е многу цврст, и за разлика од другите хрватски чипки, може да се пере.</s>
<s>Чипката во Паг и денес се прави на традиционален начин како што била и пред неколку векови, а отворено е училиште за да се зачува традицијата на правење чипка.</s>
<s>Лепоглава: бобина чипка</s>
<s>Чипката Лепоглава е детално обработена бобина чипка, чија структура се состои од комбинација на подредени геометриски, цветни и животински мотиви и дезени.</s><s>Се користи конец од лен или памук, секогаш во бела боја и има различни форми и големини.</s>
<s>Изработката на чипки во Лепоглава започнала со производство кон крајот на 19 век, достигнувајќи ја својата „златно доба“ меѓу двете светски војни.</s><s>Во тоа време, создавање на чипка освоило многу натпревари на меѓународни изложби: во Париз 1937 година освоило златен медал, а две години подоцна освоило бронза во Берлин .</s><s>Оваа ера била од голема важност за напредокот на Лепоглавата чипка.</s>
<s>Секоја година во септември во Лепоглава се одржува меѓународен фестивал на чипка во чест на специфичната чипка која се изработува во градот.</s>
<s>Хвар: агава или алое чипка
Хвар чипката е единствена по тоа што конецот се собира од листовите на алое растенијата и од агава кои растат на островот.</s><s>Листовите се берат во одреден период од годината, а потоа специјално се обработуваат за да се добие тенок, бел конец.</s>
<s>Бенедиктинските калуѓерки во градот Хвар се единствените кои ја прават чипката Хвар, која уште се нарекува и „алое чипка“.</s>
<s>Поврзано</s>
<s>Нематеријално културно наследство
Список на нематеријално културно наследство на УНЕСКО</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Изработка на врвки во Хрватска (Видео) на kultura.hr, проект за хрватско културно наследство, Министерство за култура на Република Хрватска
Изработка на врвки во Хрватска: УНЕСКО
Хрватска
Текстил
Нематеријално културно наследство</s>
|
1331997 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%94%D1%83%D0%BA%D0%B0%D1%81%D0%B5%20%D0%B4%27%D0%90%D1%82 | Дукасе д'Ат | <s>Дукасе д'Aт е традиционална парада што се одржува за да се одбележи победата на Давид над Голијат што се одржува во градот Ат во Белгија.</s>
<s>Парадата се одржува во четвртата недела од август секоја година и се карактеризира со присуство на поворки гиганти кои прикажуваат многу ликови од локалната историја.</s><s>Од 2008 до 2022 година,од УНЕСКО била призната како ремек дело на усното и нематеријалното наследство на човештвото.</s>
<s>Историја</s>
<s>Градот Ат е основан во 1140 година од страна на Болдвин IV, грофот од Хено, со купување територија од неговиот војсководец, Жил де Тразењ.</s><s>Градот доживеал значителна експанзија во 14 век, со црква посветена на Свети Јулијан Бриудски што се појавила надвор од оградениот град со ѕидини.</s><s>Поворката започнала од црквата и продолжила кон новиот град.</s><s>Се избрала четвртата недела од август бидејќи се паѓа во близина на празникот Свети Жилиен, кој е на 28 август.</s><s>Големите библиски фигури во поворката служеле и за катехизација на главно неписменото население.</s>
<s>Во 2008 година, Дукасе д'Aт било признато како ремек-дело на усното и нематеријалното наследство на човештвото од страна на УНЕСКО, како дел од двонационалниот натпис „Процесни џинови и змејови во Белгија и Франција“.</s><s>Бил избришан во декември 2022 година по поплаки за еден од ликовите што се појавува во поворката: „дивјак“, прикажан како бело лице во црно, облечено во прстен на носот и синџири.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Белешки</s>
<s>Средновековни легенди
Белгиска култура
Нематеријално културно наследство</s>
|
1331998 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%B0%D0%BB%D0%B0%D0%BC%D0%BF%D0%B0%D1%82%D1%83 | Калампату | <s>Калампату - традиционална изведувачка уметност во Керала, Индија.</s>
<s>Се изведувала како ритуал.</s><s>За таа функција била задолжена Пату куруп, традиционална заедница.</s><s>Овој ритуал се изведувал за благословите на боговите како Бхадракали, Ајапан, Ветаккорумакан, богот на змијата итн.</s><s>Овој куруп ја правел каламната слика (на подот нацртана со пет бои) и тој исто така пеел.</s><s>Величападот (Комарам) претежно припаѓал на заедницата Намбудири што правела калапрадикшинам (заокружување на каламот со различни чекори и ритми), наликерамеру (кршење на кокос како принесување) и Калампату (валидициона функција - затворање на функцијата).</s>
<s>Постоеле 29 различни видови нагакалам (змиски калам) од калат стил во храмот Мулутара деви.</s><s>Во сегашната генерација тој бил единствениот во семејството калат куруп кој ги знае сите различни видови калам.</s>
<s>Калам Ежутум Паатум
Со векови Калам Ежутум Паатум бил традиционален годишен фестивал во храмот Араккулангара Бхагавати, кој се случувал од првиот ден на Макарам (6-ти месец од ерата на малајалам) секоја година.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Индиска култура</s>
|
1332000 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%90%D0%BD%D0%B0%D1%81%D1%82%D0%B5%D0%BD%D0%B0%D1%80%D0%B8%D1%98%D0%B0 | Анастенарија | <s>Анастенариа е традиционален обред на одење со боси нозе на оган со екстатичен танц кој се изведува во некои села во Северна Грција и Јужна Бугарија.</s><s>Заедниците каде се слави овој ритуал потекнуваат од бегалците кои влегле во Грција од Источна Тракија по Балканските војни од 1911-1912 година и размената на населението меѓу Грција и Турција во 1923 година.</s>
<s>Ритуален циклус
Бугарските и грчките села изведуваат единствен годишен ритуален циклус, кој започнува на 21-ви мај и завршува на 23-ти мај секоја година.</s><s>Централните ликови на оваа традиција се Свети Константин и Света Елена, но сите значајни денови во овој циклус се совпаѓаат со важните денови во грчкиот православен календар и се поврзани со различни христијански светци.</s><s>Двата главни настани во овој циклус се два големи фестивали, еден во јануари и особено еден во мај, посветен на овие двајцата светци.</s><s>Секој од фестивалите трае 3 дена и вклучува различни поворки, музика и танцување и жртвување на животни.</s><s>Фестивалот кулминира со ритуал на одење на оган, каде учесниците, кои ги носат иконите на светите Константин и Елена, танцуваат екстатично со часови пред да влезат во огнот и да одат боси над блескаво-црвениот жар, а огнот не ги гори.</s>
<s>Секоја заедница на Анастенариите има посебно светилиште познато како конаки, каде што се поставени нивните свети икони, како и „знаците“ на светителите (семадија), заветите и црвените марами закачени на иконите.</s><s>Така ноќта пред празникот, 20 мај, Свети Константин и Света Елена, тие се собираат да играат на музиката на тракиската лира и тапан.</s><s>По некое време веруваат дека може да бидат „запленети“ од свети Константин и да влезат во транс.</s><s>Утрото на денот на светците, 21 мај, се собираат на конаки и одат до бунарот за да бидат благословени со осветена вода и жртвуваат животни.</s><s>Правилата за природата на ѕверките што треба да се убијат се прецизни, но се разликуваат од село до село.</s><s>Вечерта се пали оган на отворен простор, а по некое време играње во конаки, „анастенаридите“ одат кај него носејќи ги своите икони.</s><s>Откако танцуваат околу него во круг, поединечни анастенариди танцуваат над врелите јаглен додека светецот ги движи.</s><s>Ритуалот се изведува и во јануари, за време на празникот Свети Атанасиј, а огнот се шета во затворен простор.</s>
<s>Потекло
Според некои митови обичајот настанал во средниот век кога црквата Свети Константин во нивниот прв дом во Кости, сега во Бугарија, почнала да гори, а од внатре се слушале гласови на светците кои барале помош.</s><s>Селаните кои храбро се спротивставија на пламените јазици за да ги спасат, останаа неповредени, заштитени од светците.</s><s>Други етнографи, сепак, тврдат дека Анастенариите се остатоци од античките практики на култовите на Дионис.</s>
<s>Во Бугарија, правото да се изврши ритуалот било наследно, а главата нестинар ја наследувал само неговиот син или ќерка и само кога бил премногу стар или болен за да продолжи да го врши.</s><s>Куќата на поглаварот Нестинар била света, бидејќи во неа била сместена столнина – мала капела во која се наредени икони на неколку светци, како и свет тапан кој се користел специјално за ритуалот и се верувало дека го лекувал тапанарот доколку е болен.</s>
<s>Наследство
Во 2009 година, овој обред бил вклучен на Список на нематеријално наследство на УНЕСКО, како и за живо наследство во Бугарија.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Грчка култура
Бугарска култура
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332001 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B8%D1%81%D1%82%D0%B5%D1%80%D0%B8%D1%98%D0%B0%20%D0%BE%D0%B4%20%D0%95%D0%BB%D1%87%D0%B5 | Мистерија од Елче | <s>Мистерија од Елче (, ) — литургиска драма од средниот век во која се прикажува Успението на Пресвета Богородица.</s>
<s>Мистеријата (драма) во два чина се изведува секоја година на 14 и 15 август во базиликата Санта Марија во градот Елче.</s><s>Во 2001 година, УНЕСКО ја прогласиле за едно од ремек-делата на усното и нематеријалното наследство на човештвото и во 2008 година ја впишале во својот репрезентативен список.</s>
<s>Потекло
Постојат две приказни во врска со датумот на создавање на Mister d'Elx .</s><s>Постарата приказна, која го наведила своето потекло во 13 век, била изнесена од Кристобал Санз во неговата историја на градот напишана на почетокот на 17 век.</s><s>Откако признал дека не можел да ја докаже својата историја, предложил дека најраните жители на градот го прославиле настанот во 1276 година.</s><s>Тој исто така додал уште една постара приказна: по освојувањето на градот од страна на Јаков I Освојувачот во 1265 година, жителите на градот ја замислиле идејата за мистериозна претстава на денот кога градот бил повторно одземен од Маврите.</s>
<s>Во 1717 година, Хозе Антон, јавен обвинител на Маркизот Елче, исто така ја поддржал теоријата и додал чудесен елемент: пристигнувањето на мистериозната арка на плажите на Елче во мај 1266 година.</s><s>Кутијата ја содржела сликата на Богородица која денес е вградена во базиликата, документ што го содржи сценариото и повремено музиката на претставата.</s><s>Оваа приказна делумно била задржана за да се оправда можната грешка на композиторот, Оскар Еспла (1886–1976), кој тврдел дека во 1924 година, му било покажано писмо од 1266 година со кое ја одобрува драмата.</s><s>Ова писмо, наводно, било зачувано во Општинскиот архив на Елче, и покрај фактот што оттогаш никогаш не било видено, ниту пак цитирано.</s><s>Работата што ја извршил Еспла и неговата важност како композитор, ја оживеала теоријата за потеклото на драмата во 13 век.</s>
<s>Од крајот на 19 век, кога историчарите првпат пристигнале во Елче и ја проучувале драмата, датумот на неговото составување било проценето дека првпат била изведена некаде околу крајот на 15 век.</s><s>Во моментов, повеќето научници од повеќе дисциплини (книжевна, театарска, музичка, лингвистика, иконографска итн.) се согласуваат со неговата композиција во втората половина на 15 век, без да се нагласат какви било преседани што постојат во градот.</s>
<s>Сцена
Претставата се игра во рамките на базиликата, а сцената опфаќа неколку области и уреди:</s>
<s>Рајот
Големото платно, сместено на висината на прстенот на куполата на базиликата, ја исполнува двојната функција на претставување на небото и прикривање механизми кои дозволуваат искачување и спуштање на уредите од воздушната сцена.</s>
<s>Платното делува како делител помеѓу небесните и земните дејства и е пренос кон хорот наречен „Врата на рајот“.</s><s>Вратата е квадратна бленда што се отвора и затвора три пати во текот на претставата за да се прифатат воздушни сценски уреди.</s>
<s>Ла Маграна</s>
<s>Оваа воздушна направа, наречена ла маграна („калинката“), го транспортира првиот ангел кој ѝ ја дава на Марија златната палма и ѝ го покажува патот до рајот.</s><s>Во сегашната форма, уредот датира од втората половина на 16 век.</s>
<s>До неодамна, терминот „калинка“ се сметал за доста модерен, а терминот „облак“ се сметал за постар и поточен.</s><s>Се смета дека ова е резултат на тоа што уредот наводно ја променил бојата од постара сина во црвена.</s><s>Меѓутоа, современото истражување сугерира дека името веќе се користело во 16 век, веројатно затоа што сегашниот, покомпактен и цврст уред ја заменил помалку суштинската структура направена од памук, хартија и ткаенина.</s>
<s>Арачели
„Арацели“ е второто воздушно уредување кое се појавува и на сцената стапува во два наврати.</s><s>Најпрво го користат пет ангели кои ја носат душата на Марија (во форма на статуетка) на Рајот; четворица од ангелите пеат додека централниот ангел (често свештеник) го носи духот на Богородица.</s><s>Тие им се јавуваат на апостолите, кои организираат поворка за да го погребаат нејзиното тело.</s><s>Нејзиното второ појавување е во големото финале, каде што петтиот ангел со душата на Марија е заменет со целосната слика на Марија.</s><s>Оваа слика е земена во таванот и е крунисана од Светата Троица на половина пат од неговото вознесување.</s>
<s>Арачели не е единствена статуа за мистериозната драма.</s><s>Сличнa е на скулптурите направени на крајот на 15 век и почетокот на 16 век.</s>
<s>Кадафал
Ова е платформата на која се одвива голем дел од драмата.</s><s>Приближно квадратна форма, покриенa со дрво, се крева за да ја скрие шуплината што ја содржи.</s><s>Таму се спуштаат некои воздушни уреди, каде актерите ги менуваат костимите или исчезнуваат.</s><s>Се наоѓа под куполата и Рајот, но се протега до хорот за да го поврзе Гробот со вратилото на Небесната врата.</s>
<s>Во Елче, Кадафал е, според зборовите на Киранте Сантакруз, „областа на Марија, која ги содржи местата што се исклучиво нејзини, нејзината куќа и нејзиниот гроб.</s><s>Овде Богородица го доживува целиот процес на сакрализација и глорификација што се содржани во делото, таа е единственото место каде што небесните личности и земните луѓе живеат заедно“.</s>
<s>Терминот „кадафал“ се појавува во првите извештаи за мистериозни драми поставени во црквите со непроменливо значење: даска или платформа каде што се одвива драмското дејство.</s>
<s>Коридорот
Ова е голема рампа изградена на врвот на главната патека на базиликата.</s><s>Се издига од главната врата до Кадафал; на местото каде што се спојуваaт два мали заливи е обезбедено место за седење за тројца организатори свештеникот кој ја надгледува претставата.</s>
<s>Неговата важност е симболична, првенствено затоа што е единствениот физички елемент што ја претвора целата црква во платформа за драматични дејства.</s><s>Второ, патеката дозволува комуникација помеѓу земното и божественото и го претставува духовниот пат по кој секој патува.</s>
<s>За време на претставата, актерот што ја игра Марија исто така патува по овој пат, од вратата до Кадафалот, симболизирајќи го нејзиното целосно достигнување на христијанскиот идеал за соединување со Христос преку неговите страдања.</s>
<s>Музика
Музиката за претставата е содржана во Consueta, спој на зборовите Consuetudine и Ordinatio.</s><s>Овие ракописи на литургиските церемонии, кои содржат скапоцени прибелешки на сценските насоки, музички партитури и сценски уреди, датираат од 1625 година.</s>
<s>Настапи
На 14 август се изведува првиот чин, познат како La Vesprà („Бдение“).</s><s>Со оглед на тоа што е во пресрет на Богородица, таа ги раскажува последните часови и Успението на Богородица, кога нејзината душа е донесена во рајот оставајќи го нејзиниот труп опкружен со ожалостените апостоли.</s>
<s>На 15 август се поставува вториот чин, познат како La Festa („Празникот“).</s><s>Се фокусира на погребот, Успение и крунисување на Богородица.</s><s>Започнува во 10 часот со „Ел Сотеррар“ („Погребот“): овој дел се одвива на улиците надвор од базиликата, со поворка на ликот на мртвата Богородица, актерите и бендовите ја свират песни од Ла Феста .</s>
<s>Подготовки
Во неделите пред поставувањето на Мистери, се случуваат неколку подготвителни настани.</s>
<s>На 6 август во Соборната сала се одржува „ la prova de veus “ („тест на гласовите“), за да се изберат оние што ќе пеат во Мистери.</s><s>Ова покажува дека Градскиот совет на Елче, а не Црквата, финансиски ја поддржува претставата.</s>
<s>Во 6 часот навечер на 10 август, во базиликата се спроведува „La prova de l'àngel “ („тестот на ангелот“).</s><s>Ова е моментот кога организаторите ги идентификуваат децата отпорни на вртоглавица, кои на тој начин се способни да се спуштаат и да се искачуваат на уредите од воздушната сцена.</s>
<s>Антисемитизам
Претставата била критикувана за злобните средновековни портрети на злите Евреи, при што критичарот Дејвид Ниренберг прашал дали спонзорите треба да го отстранат расистичкиот материјал како што направиле актерите во „Страстната драма Оберамергау“, и посочил дека претставата, која се емитувала на Фејсбук за првпат во 2019 година, ја прекршувала политиката на Фејсбук за говор на омраза.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Mister d'Elx / Misterio de Elche.</s><s>Консуета од 1709 година .</s><s>Марикармен Гомез и Франсеск Масип.</s><s>Тирант ло Бланш.</s><s>Валенсија.</s><s>2010 ( )</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Web del Patronato Nacional del Misteri d'Elx - Misterio de Elche
La Tramoia Archived
Почит на „Мистерија на Елче“ од Жорди Савал и Ла Капела Рејал де Каталуња
Место на нематеријално наследство на УНЕСКО (на англиски)
Misteri d´Elx - Historia y Representación - Elche Se Mueve Portal Temático de Elche (на шпански)</s>
<s>Валенсиска култура
Средновековен театар
Елче
Христијанство и антисемитизам
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332002 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9B%D0%BE%D1%80%D0%B0%20%D0%91%D1%80%D0%B0%D0%BD%D0%B8%D0%B3%D0%B0%D0%BD | Лора Браниган | <s>Лора Ен Браниган (англиски: Laura Ann Branigan; 3 јули 1952 - 26 август 2004 година) ― американска пејачка и глумица.</s><s>Нејзината најпозната песна „Gloria“ од 1982 година, останала 36 недели на американскиот Билборд Хот 100, што во тоа време било рекорд за женски изведувач.</s><s>Песната се искачила на прво место во Австралија и Канада.</s><s>„Gloria“ била преработка на песна напишана од италијанските кантавтори Џанкарло Бигаци и Умберто Тоци.</s><s>Во 1984 година, Браниган со песната „Self Control“ се искачила на прво место на топ-листите во Канада и Германија.</s><s>„Gloria“ и „Self Control“ исто така биле успешни во Обединетото Кралство, и се пласирале во Топ-10 листата за синглови во ОК.</s>
<s>"Solitaire", "How Am I Supposed To Live Without You", "Self Control", "Ti Amo", "Spanish Eddie", "I Found Someone", "Power of Love", "Shattered Glass", "Never In A Million Years", "Over You"</s>
<s>Во екот на нејзината популарност во 1980-тите, други песни од Браниган кои се пласирале во Топ-10 биле: „Solitaire“ (1983), „How Am I Supposed To Live Without You“ (1983), „Ti Amo“ (1984), „Power of Love“ (1987) и „Shattered Glass“ (1987).</s><s>Нејзин најуспешен студиски албум бил „Self Control“ од 1984 година, кој имал платинест тираж.</s><s>Лора Браниган, исто така, пеела песни за филмски саунтракови, меѓу кои и со Греми и Оскар наградениот саундтрак од филмот Флешденс (1983), саундтракот од Истерувачи на духови (1984) и Пороците на Мајами (1984).</s><s>Во 1984 година, Лора со песната „The Lucky One“ победила на музичкиот фестивал во Токио.</s>
<s>Кон крајот на 1980-тите нејзината популарност почнала да бледнее; нејзините песни повеќе не се пласирале на топ-листите, а нејзините два студиски албуми Laura Branigan (1990) и Over My Heart (1993) не го привлекле вниманието на публиката.</s><s>Таа се повлекла од јавниот живот кон крајот на 1990-тите.</s><s>На почетокот од 2000-тите, ја возобновила својата кариера.</s><s>Таа ја глумела Џенис Џоплин во мјузиклот „Љубов, Џенис“.</s><s>Додека снимала нови песни со кои планирала да се врати во музичката индустрија, Лора Браниган починала во август 2004 година од претходно недијагностицирана церебрална аневризма.</s>
<s>Во САД, Браниган и нејзината музика стекнале нова популарност и зголемен јавен интерес во 2019 година, откако „Gloria“ била усвоена како неофицијална победничка песна од Сент Луис Блуз од НХЛ лигата.</s><s>Откако на половина сезона биле последни, по прифаќањето на песната тие успеале да го освојат својот прв Стенли куп, а песната влегла во аналите на хокејот на мраз како „неверојатна шампионска химна“.</s>
<s>Дискографија
Студиски албуми</s>
<s>Branigan (1982)
Branigan 2 (1983)
Self Control (1984)
Hold Me (1985)
Touch (1987)
Laura Branigan (1990)
Over My Heart (1993)</s>
<s>Награди и номинации</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Laura Branigan at AllMusic
Laura Branigan discography at Discogs
Laura Branigan at IMDb</s>
<s>Американски поп пејачки
Американци со ирско потекло
Американски пејачки од 21 век
Американски пејачи и пејачки од 21 век
Американски пејачки од 20 век
Американски пејачи и пејачки од 20 век
Починати во 2004 година
Родени во 1952 година
Статии со hCards
Статии со краток опис
Американски рок пејачки
Американски телевизиски глумици
Американски театарски глумици
Американски филмски глумици</s>
|
1332003 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9E%D0%B1%D0%BB%D0%B0%D1%81%D1%82%20%D0%91%D0%BE%D1%98%D1%81%D1%83%D0%BD | Област Бојсун | <s>Бојсун () е област во регионот Сурксондарјо, Узбекистан.</s><s>Нејзин главен град е градот Бојсун.</s><s>Има површина од 3,546км2 и неговото население брои 117.500 (од 2021).</s><s>Областа се состои од еден град (Бојсун), 5 населби од градски тип (Кофрун, Тангимуш, Пасуркси, Ќорабојин, Работат) и 7 рурални заедници.</s><s>Во 2019 година изгубила дел (174 км2) од нејзината територија до повторно воспоставениот округ Бандиксон.</s>
<s>Во 2001 година, областа Бојсун била прогласена за нематеријално културно наследство од УНЕСКО.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Сурхандарјанска област
Окрузи во Узбекистан</s>
|
1332004 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A2%D0%B0%D0%BA%D0%B8%D0%BB%D0%B5 | Такиле | <s>Такиле (; ) — остров на перуанската страна на езерото Титикака 45 км од градот Пуно.</s><s>На островот живеат околу 2.200 луѓе, со површина од 5,72 километри квадратни56.</s><s>Највисоката точка на островот е 4,050 метри [надморска височина]], а главното село е на 3,950 метри.</s><s>Жителите, познати како Такилењос, зборуваат пуно-кечуански.</s>
<s>Во 2005 година, „Такиле и неговата текстилна уметност“ биле наградени со прогласување за „ремек-дела на усното и нематеријалното наследство на човештвото“ од УНЕСКО.</s>
<s>Текстил
Такилењите биле познати по нивниот фин рачно ткаен текстил и облека, кои се сметале за едни од најквалитетните ракотворби во Перу.</s><s>Плетењето го вршеле исклучиво мажи, почнувајќи од раното детство.</s><s>Жените пределе волна и користиле зеленчук и минерали за да ја обојат волната што ќе ја користи заедницата.</s><s>Жените биле исто така ткајачи на широки појаси со ткаени дизајни што ги носеле сите во заедницата Такиле.</s>
<s>Туризам</s>
<s>Такилеанците биле познати по тоа што создале иновативен модел на одржлив туризам контролиран од заедницата, нудејќи престој во домот, превоз, сместување за групи, културни активности, локални водичи и ресторани.</s><s>Откако туризмот започнал во Такиле во 1970-ти години, Такилеанците полека ја изгубиле контролата врз масовниот дневен туризам управуван од не-такилеанци.</s>
<s>Општество и економија
Такилеанците го воделе своето општество засновано на колективизам на заедницата и на моралниот кодекс на Инките „не кради, не лажи, не биди мрзлив“.</s><s>Островот бил поделен на шест сектори или сујуи за целите на плодоред.</s><s>Економијата се заснова на риболов, терасовидно земјоделско хортикултура заснована на одгледување компири и приход генериран од туристи од приближно 40.000 туристи кои ги посетувале секоја година.</s><s>Семејствата на Такиле поседувале овни, овци, крави, кокошки.</s>
<s>Кујна
Такиле нуди широк спектар на типични јадења.</s><s>Појадокот се состои од две палачинки со шеќер или леб со јајца, со шолја чај.</s><s>За ручек јадења се супа од зеленчук, риба со ориз и салата од домати и кромид.</s><s>За вечера, Такилеанците служат супа од зеленчук со леб.</s>
<s>Религија
Мнозинството од жителите на Такиле се католици.</s><s>Тие ја адаптирале оваа религија, усогласувајќи ја религијата на Инките со синкретичката христијанска култура.</s><s>Мајката земја (Мама Пача), главното божество на Андите, директно ја контролира бербата и плодноста.</s><s>Островот е дом на четири Апу, планински врвови на Андите.</s><s>Луѓето секоја година им принесуваат неколку жртви на овие божества и нудат три листови кока пред секоја активност или патување.</s>
<s>Инфраструктура
Такиле има радио станица и е опремен со генератори.</s><s>Жителите на островот избрале да користат соларни панели за производство на енергија.</s>
<s>Галерија</s>
<s>Библиографија</s>
<s>Кусикиј Дете од Такиле, Перу, 2010 година
Елејн Зорн, 2004 година.</s><s>Ткаење иднина: туризам, облека и култура на островот Андите, Ајова Сити: Прес на Универзитетот во Ајова.</s><s>ISBN 0-87745-916-9</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Munay Taquile, туристичка агенција во сопственост на жителите на островот Taquile.</s>
<s>Острови во Перу
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332005 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%85%D0%B2%D0%BE%D0%BD%D1%87%D0%B0%D1%80%D0%B8 | Ѕвончари | <s>Ѕвончарите биле карактеристичен народен обичај што се одржувал во регионот околу Риека, Хрватска.</s><s>Била додадена во Репрезентативниот список на УНЕСКО за нематеријално културно наследство на човештвото во 2009 година.</s>
<s>Обичајот датирал од словенската паганска антика и останувал типичен за овој регион.</s><s>Примарната задача на Ѕвончари била да ги исплаши злите духови на зимата и да поттикне нов пролетен циклус.</s><s>За време на карневалот во Риека, Ѕвончарите марширале од село до село низ регионот, следејќи ја истата вековна рута, правејќи извонредна количина на врева, делумно поттикната од виното што го обезбедувале локалното население по пат.</s>
<s>Опис</s>
<s>Стандардната носија на Ѕвончарите вклучувала бели панталони, кошула со пруги и наметка од овча кожа.</s><s>Во рацете држеле „балта“ или „бачука“ - стилизирана боздоган, а околу половината едно или повеќе големи месингани ѕвона.</s><s>Костимот варирал од село до село; на пример Ѕвончарите од Халубје и Гробник, Горско приморје, Горски Котор (Дондолаши) носеле специјални стилизирани маски кои претставувале фантастични животински глави, додека Ѕвончарите од Жејане (населени со Истро-Романци) носеле „цветни капи“.</s><s>Локалната легенда вели дека Ѕвончарите биле тие што ги исплашиле напаѓачите Татари или Турци за време на османлиското освојување, со овчари кои правеле маски на главите, заедно со ѕвона врзани со појас, произведувале заглушувачка врева што го исплашила непријателот.</s><s>Од тоа време, боздоганот станал дел од стандардната опрема на Ѕвончарите.</s>
<s>Ѕвончарите редовно учествувале на меѓународниот карневал во Риека.</s>
<s>Поврзано</s>
<s>Бушојараш
Василичари</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Ѕвончари Халубје
Дондолаши од Гробник
Карневалот во Риека
Хрватска култура
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332007 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A5%D0%BE%D1%80%D0%B5%D0%B7%D1%83%20%D0%BA%D0%B5%D1%80%D0%B0%D0%BC%D0%B8%D0%BA%D0%B0 | Хорезу керамика | <s>Хорезу керамика — уникатен тип романска керамика која традиционално се прави рачно околу градот Хорезу во северна Олтенија (округот Валчеа), недалеку од познатиот манастир Хорезу.</s><s>Правењето на оваа керамика има повеќегенерациско знаење и вештини за развој на керамиката, поради што изработката на керамиката Хорезу била вклучена во списокот на нематеријално културно наследство на УНЕСКО во декември 2012 година.</s>
<s>Производството е поделено на машки и женски дел во процесот на изработка.</s><s>Така, мажите ја вадат земјата, која потоа се чисти, сече, наводенува, се меси, гази и меша – трансформирајќи ја во црвена глина што грнчарите ја формираат во посебна техника на прстите која бара концентрација, сила и агилност.</s><s>Секој грнчар има своја техника на обликување, но секој од нив го следи редоследот на процесот.</s><s>Жените ја украсуваат обликуваната керамика пред да ја испечат со посебни техники и алатки за да исцртаат традиционални мотиви.</s><s>Нивните вештини за комбинирање на декорацијата и бојата ја одредуваат оригиналноста и уникатноста на овие парчиња.</s><s>Боите се светли нијанси на кафена, црвена, зелена, сина и т.н.</s><s>„Хорезу слонова коска“.</s><s>Грнчарите од Хорезу користат многу традиционални алатки како миксер за чистење на земјата, грнчарско тркало и чешел за обликување, издлабен рог од бик и фино стапче со врвови од жица за украсување и шпорет на дрва за печење.</s>
<s>Овој древен занает е зачуван во огништето на предците, сега познато како улица Олари во Хорезу, каде што занаетчиите ја обликуваат глината во истиот макотрпен процес како и нивните предци.</s><s>Хорезу е единствен историски романски керамички центар во кој овој занает остана главен извор на приход за многу семејства на грнчари како што се: Огрезеану, Висореану, Јорга, Фригура, Мишиу, Попа итн Денес оваа изработка се пренесува како и секогаш во кругот на семејството, но и во работилниците од мајстор до чирак, како и на фестивалите и изложбите на грнчарството.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски
Пример за видео на УНЕСКО
Романска уметност
Грнчарство
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332009 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9E%D1%98%D0%BA%D0%B0%D1%87%D0%B0 | Ојкача | <s>Ојкача е десетеречка песна од два стиха, кои завршуваат со долго „оој“.</s><s>Ја пеат три или пет пејачи, или целото коло, во полутон (секунда).</s><s>Може да биде придружена со едножичени или двожичени гусли свирени во иста интонација, кои во западноевропската музичка теорија се смета за образец на какофонија.</s><s>Традицијата на ојкача, или ојкања, особено се негува во Краина, а особено во Поткозарје.</s>
<s>Ојкача е сврстена во Националниот регистар на нематеријално културно наследство на Србија.</s><s>Ојкача и во Хрватска се смета за нематеријално културно наследство, па од 2010 година, на предлог на Република Хрватска, се наоѓа и на Репрезентативниот список на УНЕСКО за нематеријално културно наследство на човештвото, како загрозено наследство.</s>
<s>Името „Ојкача“
Постојат повеќе тези и спротивставени мислења за потеклото на името „Ојкача“.</s>
<s>Многумина тврдат дека нејзиното име настанало од глаголот ојкати, што значи „развлечено и тажно пеење нагласувајќи и продолжувајќи го звукот о“.</s>
<s>Една од претпоставките е дека настанала од зборовите „Ој“ (кое е нагласено во песната) и зборот „кача“ - змија на старословенски, која асоцира на игра, т.е. оро</s>
<s>Ојкача народот ја нарекува и војкача, што може да се објасни на повеќе начини: зборот војка значи „тука“.</s><s>Значи: овдве, водачи, вој, војка, војкари, војкарце.</s><s>Според тоа, војкача е песна, онаа што се пее тука, во татковината, на огништето.</s>
<s>Пеењето на ојкача
Ојкача е изразена во едноставна мелодија на придружниот глас и развиена мелодија на пејачот кој води.</s><s>Еден ја води песната додека другите се придружба.</s>
<s>Честопати согласката в при ојкањето може да се слушне таму каде што не му е местото во селското пеење.</s><s>Тука, се јавила потребата од китење на зборовите, односно мелодијата со вишок на зборови кои придонесуваат за богатството на ојкачата.</s>
<s>Теми
Темите се претежно од хумористичен или тажен карактер, а неретко во нив се појавуваат и некои егзистенцијални теми од секојдневниот живот.</s><s>По војните во 1990-тите, и исчезнувањето на голем број Срби од територијата на Краина, честопати се појавуваат песни за животот во егзил и песни од националистички карактер.</s>
<s>Краинска музика
Краинската музика претставува модернизирана верзија на ојкача и се изведува со придружба на хармоника, а понекогаш и без придружба на други гласови.</s><s>Посебно е популарна во Република Српска и меѓу доселениците од Крајина.</s>
<s>Ојкање кај Крајишниците
Ојкање (исто така војкање, трескање, завивање, грохотање) е посебен начин на пеење на слоговите хој, вој, ој, со подолго тремолирање или исто тако со подолги или пократки мелисми.</s><s>Се јавува како рефрен во десетерички и осумерички песни, а се изведува поединечно во т.н. самачки и патувачки песни или почесто полифоно; додека еден пејач ги држи затегнати тоновите на иста висина т.е. војка, очи, другиот тресе, потресува т.е. тремолира.</s><s>Пејачот кој што треска започнува за кварт или терц повисоко од лежечкиот тон спуштајќи го гласот и постепено смирувајќи го во унисон со другите пејачи.</s><s>Ојкање во различни форми е најраспространето во Лика, Далмација (особено во Далматинска загора) и Херцеговина.</s><s>Ојкалицата во Сињ традиционално се нарекува рера, а во Имотско и неговата околина и во западна Херцеговина ганга.</s><s>Обично со ојкање се испејуваат кратките стихови, најчесто хумористични рими.</s><s>Ганга или гангалици се народни песни кои се изведуваат на начин на примитивна полифонија, особено распространети во околината на Имотско.</s>
<s>Нематеријално културно наследство
Комитет на УНЕСКО за нематеријално културно наследство на светот на 16 ноември 2010 година на предлог на Република Хрватска го вклучи музичкиот израз ојкање на репрезентативната листа на УНЕСКО за нематеријално културно наследство на човештвото.</s>
<s>Денес, ојкача е исклучително распространета во областите кои се населени со жители од крајишко потекло, пред се во Војводина и на подрачјето на Белград.</s><s>Затоа во 2012 година е сврстено во Националниот регистар на нематеријално културно наследство на Србија.</s>
<s>Поврзано</s>
<s>Козарско оро
Нематеријално културно наследство</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Палета на културно наследство: Ојкаче од Краина (РТС Културно наследство - официјален канал)
Ојкалице на културната карта на светот („Политика“, 11.01.2012)
Радио и телевизија на Република Српска: Ојкача: заштита на српското културно наследство, 2 јули 2012 година (језик: српски)
Ојкача како воен плен („Политика“, 14.01.2014)</s>
<s>Хрватска музика
Српска музика
Нематеријално културно наследство на Србија
Култура на Србија
Нематеријално културно наследство на Хрватска</s>
|
1332010 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%90%D0%BD%D0%B3%D0%B5%D0%BB%D0%BE%D1%82%20%D0%BE%D0%B4%20%D1%81%D0%BE%D1%81%D0%B5%D0%B4%D0%BD%D0%B0%D1%82%D0%B0%20%D0%B2%D1%80%D0%B0%D1%82%D0%B0%20%D0%BC%D0%B5%20%D1%80%D0%B0%D0%B7%D0%B3%D0%B0%D0%BB%D1%83%D0%B2%D0%B0 | Ангелот од соседната врата ме разгалува | <s>Ангелот од соседната врата ме разгалува (; , буквално: „Случајот со соседскиот ангел, кој ме претвора во разгалена личност“) — лесен роман напишан од Саекисан и илустриран од Ханекото.</s><s>Објавен е на мрежното место Shosetsuka ni Naro од декември 2018 г. До јануари 2023 г., издавачката куќа SB Creative објавила осум тома на лесни романи под нејзината етикета GA Bunko.</s><s>Адаптација на лесниот роман во манга-формат со илустрации од Ван Шибата и композиција од Сузу Јуки е објавена на дигиталната манга-услуга Manga Up! на Square Enix од јануари 2022 г., а од декември 2022 г. е објавена во два тома танкобон (формат за издавање книги).</s><s>Студиото Project No.9 го адаптирало лесниот роман во аниме-серија, емитувана од јануари до март 2023 г.</s>
<s>Содржина
Амане живее сам во стан, а најубавото девојче во училиштето, Махиру, живее веднаш до неговата врата.</s><s>Речиси никогаш не зборуваат и покрај тоа што се во истиот клас — сè до денот кога тој ја гледа тажна на дождлив ден и ѝ го позајмува својот чадор.</s><s>За да му возврати, таа се нуди да му помогне низ неговата куќа, а врската полека почнува да цвета како што се смалува растојанието меѓу нив.</s>
<s>Ликови</s>
<s>— Главниот јунак во серијата, тој живее сам во мал стан.</s><s>Бидејќи не е добар во организирање работи, често јаде надвор или купува храна од продавници.
— Главната јунакиња, таа живее сама во мал стан до Амане.</s><s>Обожавана е на училиште поради нејзината убавина, како и нејзините академски и спортски способности, а го добила и прекарот Ангел.</s><s>Потекнува од богато семејство, но живее подалеку од родителите бидејќи не се во добри односи.</s><s>Мајката на Амане развива приврзаност кон неа и ја цени нејзината грижа за него.</s><s>Нејзиното име, Махиру (буквално: „пладне“), кое ѝ го дал нејзиниот татко, Асахи (букв. „утринско сонце“), го претставува пладнето помеѓу утрото и ноќта, а тоа е името на мајка ѝ, Сајо (букв. „мала ноќ“).
— Другар и соученик на Амане.</s><s>Тој му дава совети на Амане за неговата врска со Махиру.</s><s>Тој е момче на Читосе и ја нарекува „Чи“.
— Соученичка на Амане и девојка на Ицуки.</s>
<s>Медиуми</s>
<s>Аниме</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s></s>
<s>Манга
Манга од 2022 година
Аниме
Романи на јапонски јазик
__СОСОДРЖИНАИНДЕКС__</s>
|
1332012 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%BD%D0%B8%D0%B6%D0%B5%D0%B2%D0%BD%D0%B0%20%D0%9A%D0%B0%D0%BB%D0%B0%D0%B2%D0%B5%D1%80%D0%B0 | Книжевна Калавера | <s>Книжевната Калавера или калавера литерарија (шпански: литературен череп) е традиционална мексиканска книжевна форма: сатирично или благодушно пишување во стихови, често составувани за Денот на мртвите.</s>
<s>Историја
Првично познати како пантеони, овие стихови потекнуваат од 19 век како потсмешен епитаф и начин на изразување идеи или чувства кои во други прилики би било тешко да се изразат.</s><s>Поради оваа причина тие често биле цензурирани или уништувани, бидејќи тие често служеле и како средство за изразување на политичката сатира.</s><s>Првите калавери биле објавени во 1879 година, во весникот Ел Социјалиста, во Гвадалахара.</s>
<s>Карактеристики</s>
<s>Тие се непрочистувани стихови, напишани како епитафи, кои ги прикажуваат луѓето како да се мртви.</s><s>Во нив се канализираат чувства кои во друг контекст би било тешко да се изразат.</s><s>Тие обично се придружени со цртежи на черепи.</s><s>Тие се традиционални мексикански композиции.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Мексиканска книжевност
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332014 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%93%D0%B5%D0%BB%D0%B5%D0%B4%D0%B5 | Геледе | <s>Геледе — спектакл на Јоруба, јавно прикажување со шарени маски кои комбинираат уметност и ритуален танц со цел да се забавуваат, едуцираат и инспирираат обожавање.</s><s>Геледе ги слави „Мајките“, група која вклучува женски предци и божества, како и постари жени од заедницата, но и моќта и духовниот капацитет што овие жени ги имаат во општеството.</s><s>Се Фокусираат не само на плодноста и мајчинството, туку и на правилното социјално однесување во јорупското општество.</s>
<s>Геледе во контекст на верувањето кај народот Јоруба
Социјалната агенда на Геледе била основана на јорупската максима Eso l'aye (Светот е кревок).</s><s>Со други зборови, животот е деликатен и треба да се живее со претпазливост и со акцент на дипломатијата, обѕирноста, почитта и хармонијата.</s>
<s>Потекло на Геледе
Постоеле две главни школи за потеклото на Геледе, историската и митолошката.</s><s>Историското потекло е поврзано со три можни места, Стариот Ојо, Кету и Илоби.</s><s>Кету е една од најстарите и најразработените изведби на Геледе, таа има приказна за потеклото на кралот кој умира и неговите два сина близнаци кои се борат за тронот.</s><s>Едниот брат, откако дознал дека нема да го добие тронот, смислил план да го убие својот близнак.</s><s>Кога братот го сфатил планот, смислил контра план кој вклучувал создавање маска и импровизирана личност како измама.</s><s>Митолошкото потекло е директно поврзано со Ија Нла, или Големата Мајка и нејзината поврзаност со мајчинството и близнаците.</s>
<s>Повеќето јорупски митови за потеклото може да се најдат во раскажувањата за гатање познати како Оду Ифа.</s><s>Има приближно 256 Оду Ифа, од кои секоја содржи голем број песни наречени есе Ифа.</s><s>Типична есе Ифа е приказна за личност или животно со проблем и начините за решавање на тој проблем.</s><s>Есе Ифа го објаснува потеклото на Геледе како почеток со Јемоја, „Мајката на сите ориса и сите живи суштества“.</s><s>Јемоја не можела да има деца и се консултирала со пророштвото на Ифа, кое ја советувало да принесува жртви и да танцува со дрвени слики на главата и метални алики на нозете.</s><s>Откако го извршила овој ритуал, таа забременила.</s><s>Нејзиното прво дете било момче, со прекар „Ефе“ (хумористот); маската Ефе ја нагласува песната и шегите поради личноста на нејзиниот истоименик.</s><s>Второто дете на Јемоја било девојче, наречено „Геледе“ бидејќи била дебела како нејзината мајка.</s><s>Исто како и нејзината мајка, Геледе сакала да танцува.</s>
<s>Откако се венчале, ниту Геледе ниту партнерот на Ефе не можеле да имаат деца.</s><s>Ифа им предложил да го испробаат истиот ритуал што го кажал на нивната мајка.</s><s>Веднаш штом Ефе и Геледе ги изведувале овие ритуали - танцувајќи со дрвени слики на главите и метални алки на нозете - тие почнувале да имаат деца.</s><s>Овие ритуали се развиле во танцот со маски на Геледе кој бил овековечен од потомците на Ефе и Геледе.</s>
<s>Овоа е една од многуте приказни што го објаснуваат потеклото на Геледе.</s><s>Друга теорија вели дека почетокот на Геледе може да биде поврзан со промената од матријархално во патријархално општество.</s>
<s>Здружение Геледе
Фестивалот Геледе промовира социјална хармонија, поради што и мажите и жените се вклучени во општеството.</s><s>Со својата поврзаност со Ија Нла, или Големата Мајка, општеството Геледе има голем број женски членови.</s><s>Ова е делумно поради неговата поврзаност со мајчинството и мајките, но и поради верувањето дека учеството во ова општество помага во плодноста на жената.</s><s>Учеството на мажите во изведбите за маскирање е слично поврзано, бидејќи учеството во претставите исто така може да ја зголеми плодноста.</s><s>Иако мажите не се толку загрижени за ова прашање како што се жените се должи на природата на јорупското општество и улогите на жените во него.</s>
<s>За да може да ги изведува различните настани во рамките на фестивалот Геледе, здружението Геледе назначува службеници, групи и професионалци кои ќе ги надгледуваат различните аспекти во општеството.</s><s>Иако имињата на овие различни групи и луѓе варираат од заедница до заедница, следниве се најчести:</s>
<s>Ијаласе, главната свештеничка, што значи „мајка на светилиштето“ е шеф на ова здружение Геледе.</s><s>Таа е главната личност за комуникација помеѓу Ија Нла, заедницата и општеството Геледе.</s><s>Главната функција на Ијаласе, надвор од точката на комуникација, е да биде задолжена за светилиштето Геледе, Асе, каде што е единствената нејзе ѝ е дозволено да влезе.</s>
<s>Бабаласе, главниот свештеник, што значи „татко на светилиштето“ е машки еквивалент на Ијаласе.</s><s>Неговата главна функција во здружението Геледе е организација на настаните за фестивалот Геледе.</s><s>Во согласност со тоа што е организатор на настаните во Геледе, тој е официјален чувар на костимите и носиите на Геледе.</s><s>Бабаласе е, во најопшта смисла, помошник на Ијаласе, каде што ќе биде назначен само со одобрение на Ија Нла и моќните мајки.</s>
<s>Абор, или машкиот свештеник, е постар машки службеник кој им помагал на луѓето кои барале услуги од аје за нивните ритуали.</s><s>Во некои заедници оваа позиција е наследна и бара огромно количество знаење за ритуалите и обожавањето во јорупското општество.</s>
<s>Елефе, или хумористот, е човекот кој ја носи маската на Ефе за фестивалот Геледе.</s><s>Негова работа е да се моли за благосостојбата на заедницата и да промовира не-асоцијални однесувања, а истовремено да биде и гласот на заедницата.</s><s>Кажувањето и правењето работи кои надвор од оваа индивидуа би било општествено неприфатливо.</s><s>Обично игра од средовечен маж или постар, од суштинско значење е тој да има познавања од усната литература на заедницата,</s>
<s>Геледе спектакл
Фестивалот започнувал со целовечер концерт наречен ефе, на кој е претставена машката маска Ефе, која ја користи сатирата за забава и едукација.</s><s>Со оглед на грижата на општеството Геледе за мир и социјална стабилност, не е чудно што дидактичките теми се повторуваат во ефе песните.</s>
<s>Геледе маски
Геледе маските се носат со костим кој се состоел од слоеви елаборирана, шарена ткаенина.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Нематеријално културно наследство
Нигерија
Јоруба</s>
|
1332015 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%95%D0%B4%20%D0%92%D1%83%D0%B4%20%28%D1%84%D0%B8%D0%BB%D0%BC%29 | Ед Вуд (филм) | <s>„Ед Вуд“ (англиски: Ed Wood) — филм на режисерот Тим Бартон од 1994 година.</s><s>Автори на сценариото се Скот Александер и Лари Карашевски, а главните улоги ги играат: Мартин Ландау, Џони Деп, Сара Џесика Паркер, Патриша Аркет, Џефри Џоунс, Бил Мареј и Џулиет Ландау.</s><s>Филмот претставува црнохумориситчна биографска драма во која Бартон духовите ги открива сите темни и светли страни на американската филмска индустрија.</s><s>Станува збор за препознатливо дело на режисерот кој се одликува со префинет хумор и иронија, а во филмот настапува одлична актерска екипа.</s>
<s>Синопсис
Едвард Д. Вуд, помладиот (го игра Деп) е момче кое работи како градинар во едно големо филмско студио, сонувајќи да ја достигне славата на својот идол Орсон Велс.</s><s>Благодарение на една случајна средба со заборавената ѕвезда на хорор-филмовите, Бела Лугоши (го игра М.</s><s>Ландау), Ед успева да се избори да го режира својот прв филм.</s><s>Неговот деби претрпува целосен неуспех, како и сите негови останати проекти кои ги остварува со својот стар пријател и со неколку чудаци кои му веруваат.</s><s>Сепак, тој ќе остане забележан во историјата како „најлошиот режисер на сите времиња“...</s>
<s>Наводи</s>
<s>Американски филмови
Црно-бели филмови
Биографски филмови
Филмски комедии
Филмови од 1994 година
Филмови на англиски јазик
Филмски комедии
Филмови на Тим Бартон
Филмови со Мартин Ландау
Филмови со Џони Деп
Филмови со Сара Џесика Паркер
Филмови со Патриша Аркет
Филмови со Џефри Џоунс
Филмови со Џулиет Ландау
Филмови со Бил Мареј
Филмови на Touchstone Pictures</s>
|
1332032 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%95%D0%B4%D0%B8%D0%BD%D0%B8%D1%87%D0%BD%D0%B0%20%D0%BA%D0%BE%D1%86%D0%BA%D0%B0 | Единична коцка | <s>Единична коцка, поформално коцка со страна 1 — коцка чии страни се еднакви на 1 единица.</s><s>Зафатнината на 3-димензионална единична коцка е 1 кубна единица, а неговата вкупна површина е 6 квадратни единици.</s>
<s>Единична хиперкоцка
Поимот единична коцка или единична хиперкоцка се користи и за хиперкоцки, или „коцки“ во n-димензионални простори, за вредности на n различни од 3 и со должина на работ еднаква на 1.</s>
<s>Понекогаш поимот „единична коцка“ се однесува специфично на множеството [0, 1] n од сите n-торки броеви во интервалот [0, 1].</s>
<s>Должината на најдолгата дијагонала на единична хиперкоцка со n димензии е , квадратниот корен од n и (Евклидовата) должина на векторот (1,1,1,....1,1) во n-димензионален простор.</s>
<s>Поврзано
Единичен квадрат
Единична сфера</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски
Weisstein, Eric W. "Unit cube".</s><s>MathWorld.</s>
<s>1 (број)
Стереометрија
Коцки</s>
|
1332040 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D0%B8%D1%81%D1%82%D1%80%D0%B8%D1%87%D0%BA%D0%B8%20%D0%B1%D0%B0%D0%B1%D0%B8 | Бистрички баби | <s>Бистрички баби () се женски хор за стари, мулти-генерациски хор кој ги носи традиционалните танци и полифоното пеење на регионот Шоплук во Бугарија.</s><s>Основана во 1939 година, групата ја освоила наградата за европска народна уметност во 1978 година, и била прогласена за ремек дело на нематеријалното наследство на човештвото во 2005 година.</s><s>Изведувајќи полифонија од три дела со карактеристики „задржани од претхристијанските времиња“, групата ги обиколила Европа и САД.</s><s>Тие се познати по нивната употреба на шоплук полифонија, костибилеа вклучени во списокот на УНЕСКО за елементи на нематеријално културно наследство во Источна Европа.</s>
<s>Жанрот Шоплук се карактеризира со дијафонија и паралелен глас.</s><s>„Дијафонија“ е еден вид полифонија каде мелодијата ја изведуваат еден или двајца солисти, составени од извикава и бучи криво или „да викаат“ и „криви татнени рикања“, додека ансамблот држи двоен или троен дрон.</s><s>Танцот и музиката се асинхрони.</s>
<s>Групата била формирана од парови жени регрутирани како вокални придружници на Бистрички квартет, основана околу 1935 година.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>„ Бистрица Баби “, BalkanTrafik.com
Слушај, ќерко, и добро запомни. . . / Слушай, шерко, и добре запомни. . .</s><s>Песните и животот на Линка Гекова Гергова од селото Бистрица (регион Софија), Бугарија</s>
<s>Нематеријално културно наследство
Бугарска култура</s>
|
1332042 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%90%D0%B7%D0%B5%D1%80%D0%B1%D0%B5%D1%98%D1%9F%D0%B0%D0%BD%D1%81%D0%BA%D0%B8%20%D1%82%D0%B0%D1%80 | Азербејџански тар | <s>Азербејџанскиот тар бил лаута со долг врат, традиционално изработена од заедниците низ Азербејџан.</s><s>Тарот бил претставен сам или со други инструменти во бројни традиционални музички стилови.</s><s>Исто така, многумина го сметале за водечки музички инструмент во земјата.</s><s>Тарот и вештините поврзани со оваа традиција играле значајна улога во обликувањето на културниот идентитет на Азербејџанците.</s>
<s>Во 2012 година, изработката и изведбената уметност на тарот биле додадени на списокот на нематеријално културно наследство на УНЕСКО.</s>
<s>Занаетчиство
Креаторите на тар ги пренесувале своите вештини на чираците, често во рамките на семејството.</s><s>Занаетчиството започнувало со внимателен избор на материјали за инструментот: дрво црница за телото, дрво од орев за вратот и дрво круша за штипки за подесување.</s><s>Користејќи различни алатки, занаетчиите создавале шупливо тело во форма на фигура осум, кое потоа е покриено со тенок перикардиум на вол.</s><s>Залепениот врат бил залепен, металните жици и телото било обложено со бисер.</s>
<s>Изведување</s>
<s>Изведувачите го држеле инструментот хоризонтално, против градите, и ги чукале жиците со перце, додека користиле трилови и различни техники и потези за да додадат боја.</s><s>Изведбата на тар имала суштинско место на азербејџанските свадбени традиции и различни социјални собири, свечени настани и јавни концерти.</s><s>Играчите ги пренесувале своите вештини на младите луѓе во нивната заедница усно на уста, демонстрации и во образовните музички институции.</s>
<s>Историја</s>
<s>„Кавкаски тар“ или „азербејџански тар“ или „11 жичен тар“ бил инструмент во малку поинаков облик од персискиот тар и бил развиен од оригиналниот персиски тар околу 1870 година од Садиѓан.</s><s>Имал малку поинаква градба и имал повеќе жици.</s><s>Кавкаскиот тар имал една дополнителна бас-жица на страна, на подигната навртка, и обично 2 жици со двојна резонанција преку мали метални навртки на половина од вратот.</s><s>Сите овие жици се протегале до главните жици преку мостот и биле фиксирани на држач за конец и на работ на телото.</s>
<s>Во втората половина на 19 век, Тарот поминал низ различни обновувања.</s><s>Еден од најголемите музичари - изведувачи на контејнер Мирза Садик Асад (1846-1902) вовел промени во традиционалната иранска структура и форма на тар, зголемувајќи го бројот на неговите жици и доведувајќи ги на 11.</s><s>Тој, дополнително, го сменил начинот на игра на контејнерот, кревајќи ја алатката со колената на изведувачот до градите.</s>
<s>Тарот го презел водството во првиот Шеит оркестар на народни музички инструменти, создаден во 1931 година на иницијатива на Узеир Хаџибејов и Муслиман Магомаев, најголемите азербејџански композитори и јавни личности од првата половина на 20 век.</s><s>Училиштето за ноти на национални инструменти базирано на Узеир Хаџибејов, дополнително ги проширил техничките и уметничките можности на пакувањето.</s>
<s>Во музиката во Азербејџан, Тарот се користел првенствено како водечки инструмент во таканареченото мугам трио на пејачи.</s><s>Тарот, како дел од мугам триото и како соло, до денес, продолжува да игра клучна улога во уметноста на мугам, традиционална и популарна во Азербејџан.</s>
<s>Тарот се држел хоризонтално до градите на играчот и таму се држел во положбата со десната рака со туркање на неговиот долен дел во облик на двојна чинија до градите.</s><s>Свирењето на тар започнувало со влечење на конецот со помош на плектумот што се држел помеѓу палецот и показалецот на левата рака.</s><s>Жиците, кои се влечеле со десната рака, ги создавале звуците, а мелодиите доаѓале од притискање на соодветните жици со показалецот, средниот прст и прстенот на левата рака.</s><s>Со цел да се обезбеди целосна употреба на способноста и разновидноста на тар, играчот ќе користил различни плектруми, заедно со различни потези и трилови.</s><s>Опсегот на тоналитет на Тарот бил хроматски и опфаќал две и пол октави.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски
Изработка и изведба на тар, гудачки музички инструмент со долг врат</s>
<s>Национални симболи на Азербејџан
Азербејџански музички инструменти
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332043 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%B0%D1%87%D1%83 | Качу | <s>Качу е виетнамски жанр на музичко раскажување приказни изведени од страна на женски вокал, со потекло од северен Виетнам.</s><s>Во поголемиот дел од својата историја, тој бил поврзан со форма на забава слична на пансори, која комбинирала забава на богатите луѓе, како и изведување религиозни песни за кралскиот двор.</s>
<s>Качу е впишан на списокот на нематеријално културно наследство кое имал потреба од итна заштита во 2009 година.</s>
<s>Историја
Постојат различни митови и теории поврзани со концепцијата на качу.</s><s>Постои една теорија која укажува на жена по име Џао Ти, талентирана музичарка која била сакана од царскиот двор на династијата Ли.</s>
<s>Она што е сигурно познато е дека качу започнал како и многу виетнамски уметности како форма на забава за кралскиот двор.</s><s>Официјално се броела возраста на нивната професија од подоцнежната династија Ле (1428–1789), во тоа време музичарите вршеле само на верски дворски церемонии.</s><s>Дури подоцна биле разграни и се изведувале во мали гостилници.</s><s>Навистина, главно научниците и другите членови на елитата уживале во жанрот.</s>
<s>Во 15-тиот век качу се раширил низ северен Виетнам.</s><s>Уметниците можеле да бидат повикани да го прослават раѓањето на синот или да го прослават потпишувањето на договор.</s><s>Качу биле надвор од системот на каста, така што тие можеле да ги забавуваат најблагородните клиенти.</s><s>Во 20 век, качу речиси изумрел.</s><s>Кога комунистите дошле на власт по Августовската револуција во 1945 година, качу бил систематски потиснуван, поврзувајќи се со проституцијата и деградацијата на жените.</s>
<s>Новите набљудувачи на уметноста често коментираат за тоа колку впечатливо звучи вокалната техника, но самите вокали се суштински во дефинирањето на качу.</s>
<s>До 2011 година имало 140 качу од 23 клубови.</s>
<s>Инструменти
Качу, како и многу древни и високо развиени уметности, имал многу форми.</s><s>Сепак, најпознатиот и најшироко изведуваниот тип на качу вклучува само тројца изведувачи: женски вокал, лаутист и гледач (кој исто така учествува во изведбата).</s><s>Понекогаш се изведувал и танц во исто време.</s>
<s>Пејачката го обезбедувала вокалот, и била придружувана од маж кој свири на лејта со долг врат и 3 жици што се користел речиси исклучиво за жанрот качу.</s>
<s>Последен е гледачот (често научник или познавач на уметноста) кој удирал во вид тапан во знак на пофалба (или неодобрување) на изведбата на пејачот, обично со секој пасус од песната.</s><s>Начинот на кој тој удирал во тапанот покажувало дали му се допаѓа или не му се допаѓа изведбата, но тој секогаш го правел тоа според тактот што го обезбедуваат перкусиите на вокалистите.</s>
<s>Бројот на мелодии е 56.</s>
<s>Новите набљудувачи на уметноста често коментираат за тоа колку впечатливо звучи вокалната техника, но самите вокали се суштински во дефинирањето на качу.</s>
<s>Качу гостилници
Качу буквално се преведува како „песни со карти за броење“.</s><s>Ова се однесува на картичките од бамбус што мажите ги купиле кога ги посетиле гостилниците качу, каде што оваа музика најчесто се изведувала во минатото.</s><s>Мажите ги давале картичките од бамбус што ги купиле на жената по нејзиниот настап, а таа би собирала пари врз основа на тоа колку картички и биле дадени.</s>
<s>Научниците-бирократи и другите членови на елитата најмногу уживале во овој жанр.</s><s>Тие често ги посетувале овие гостилници за да ги забавуваат талентираните млади жени, кои не само што пееја, туку со своето знаење за поезијата и уметноста можеле да започнат духовит разговор заедно со послужување храна и пијалок.</s>
<s>Покрај овие гостилници, качу најчесто се изведувало и во заеднички куќи или приватни домови.</s>
<s>Во современите виетнамски медиуми
Заедно со напорите направени за зачувување на жанрот, качу се појавило во голем дел од неодамнешната виетнамска поп култура, вклучувајќи ги и филмовите .</s><s>Современиот фолк звук, со звуци нагоре и надолу никогаш не е лесен за мек музичар, па изборот на оваа песна за пеење била многу храбра одлука на Mỹ Linh во раните денови од нејзината кариера.</s><s>Начинот на справување со бојата на качу веројатно имал за цел да ја истакне магијата во секоја песна.</s>
<s>Најстариот уметник има 88 години.</s><s>Според режисерот, 48-годишниот Нгујан Ван Маи, кој тренирал помлади пејачи и ги запознавал со класичните песни: „Многу е тешко да се најдат млади пејачи кои сакаат да ја научат оваа уметничка форма.</s><s>Исто така, тешко е да се најдат добри наставници кои можат да го пренесат и ентузијазмот и техничкото знаење.</s>
<s>Почит
На 23 февруари 2020 година, Google го прослави Денот на комеморацијата на основачот на качу со Google Doodle .</s>
<s>Галерии</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Ca tru Thang Long клуб
Ca tru страница од страницата на Универзитетот Роехемптон
Ca вистинска традиција
Статија за Barley Norton и ca tru
Ка Тру Пеење</s>
<s>Видео</s>
<s>Ca tru видео примери од страницата на Универзитетот Роехемптон
Убавината на Ca tru, YouTube.com .</s><s>Виетнамска култура</s>
|
1332044 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D0%BE%D1%98%D1%81%D1%83%D0%BD | Бојсун | <s>Бојсун (, ) е град во регионот Сурксондарјо, Узбекистан и главен град на округот Бојсун.</s><s>Населението било 16.732 според пописот во 1989 година, и 27.600 во 2016 година.</s>
<s>Илјадници години во тесната планинска клисура, трговските каравани минувале низ Железните порти.</s><s>Овој регион го поминале војските на Александар Велики, Џингис Кан и Тамерлан.</s><s>Пештерите Тешик-Таш содржат остатоци од неандерталците.</s><s>Блиските планини Кугитанг во близина сè уште содржат ѕидни слики познати како „лов на магични бикови“, кои датираат од периодот на мезолит.</s>
<s>Граѓаните на Бојсун ги украсувале своите домови со шарени, лесни, цврсти и пријатни таписерии и елегантни украси, и пролетна облека ги разубавуваат нивните алишта и чевли.</s><s>На маси и извајани ковчези во близина на ѕидовите се насликани керамички садови.</s>
<s>Географија
Бојсун лежи во долина што поминува низ ридски регион и надгледувана од гребенот Бојсунток на опсегот Гисар, кој се издига на 3.100 метри овде и уште повисоко на запад.</s><s>Пејзажот е драматичен, но сув, и варира од тревни области до изложени карпи.</s>
<s>Клима
Бојсун има студена пустинска клима (Кепенова климатска класификација BWk), со студени зими и топли лета.</s><s>Врнежите се генерално слаби и непредвидливи.</s><s>Есента е највлажна сезона, додека летата се многу суви.</s>
<s>Транспорт
Главниот пат низ градот е рутата P-105.</s><s>Ова се поврзува со М39 на запад во близина на Шораб, што води до Дехконобод, Гузор, Шахрисабз и Самарканд посеверно, и до Аккургон и Термез појужно.</s>
<s>Статус на светско наследство
Овој локалитет бил додаден на списокот на светско наследство на УНЕСКО на 18 јануари 2008 година во категоријата мешовито (културно и природно).</s>
<s>Наводи</s>
<s>Градови во Узбекистан</s>
<s>Светско наследство</s>
|
1332045 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B0%D1%81%D1%82%D0%B8%D1%85%D0%BE%D1%85%D0%BE%D1%80%D0%B8%D1%98%D0%B0 | Мастихохорија | <s>Мастихохорија ( , осветлена) е поранешна општина на островот Хиос, Северно Егејско Море, Грција.</s><s>Од реформата на локалната самоуправа во 2011 година, таа е дел од општината Хиос, од која е општинска единица.</s><s>Се наоѓа во југозападниот и крајниот јужен дел на островот.</s><s>Тоа е најголемата општинска единица во земјишна површина на Хиос со 211.687км2.</s><s>Нејзиното население било 3.672 на пописот во 2001 година.</s><s>Седиште на општината бил градот Пирги (население 755).</s><s>Следните најголеми села се Каламоти (569), Армолија (442), Места (337) и Лити (397).</s>
<s>Оваа област е добро позната по производството на мастика, од која го добива и своето име.</s><s>Мастиката е стврдната смола и се бере само на Хиос, што е главен дел од локалната економија.</s><s>Во селото Пирги има дури и мал музеј на мастика.</s>
<s>Во рамките на Европската Унија, ликер со вкус на мастика од Хиос има заштитена ознака на потекло.</s><s>Производството на мастика на островот е контролирано од задруга на средновековни села.</s><s>Локалните производители се обединети под Здружението на одгледувачи на мастика од Хиос.</s>
<s>Здружение на одгледувачи на мастики од Хиос
Основана во 1938 година, Здружението на одгледувачи на мастики од Хиос, скратено CGMGA, е кооперативна организација и делува како колективен репрезентативен орган на дваесет основни задруги со вкупно скоро 5000 членови во дваесет и четирите села на јужен Хиос.</s><s>Има ексклузивен менаџмент на Хиос мастика во Грција и во странство.</s>
<s>Организацијата главно се занимава со управување со земјоделското производство, поддршка на локалните лозари, стимулирање на истражување и обезбедување правна помош.</s>
<s>Музеј на мастика
На 11 јуни 2016 година, Музејот на мастика на Хиос ја започнал својата работа во Рачи, на јужниот дел на Хиос во регионот на Мастихохорија.</s><s>Нуди постојана изложба за производството на мастиха на островот, објаснувајќи ја неговата историја и техники на одгледување, како и демонстрација на неговата различна употреба денес.</s>
<s>Историски настани
Во Масакрот на Хиос од 1822 година, за време на отоманското владеење на Хиос, луѓето од Мастихохорија биле поштедени, бидејќи нивниот опстанок бил основата на континуираниот просперитет на островот (и даночните приходи што ги испраќале во Константинопол).</s>
<s>Во 2012 година, Мастихохоријата и нејзините дрвја биле загрозени од шумски пожар што избувнал во јужниот дел на островот.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Статии со извори на грчки (el)
Координати на Википодатоците
Општини во Грција</s>
|
1332046 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B0%D0%BD%D0%B3%D0%B0%D0%BB%20%D0%A8%D0%BE%D0%B1%D1%85%D0%B0%D1%9F%D0%B0%D1%82%D1%80%D0%B0 | Мангал Шобхаџатра | <s>Мангал Шобхаџатра () — масовна поворка што се одржува во зори на првиот ден од бенгалската Нова година во Бангладеш.</s><s>Поворката ја организирале наставниците и студентите на Факултетот за ликовни уметности на Универзитетот во Дака.</s><s>Фестивалот се сметал за израз на секуларниот идентитет на народот на Бангладеш и како начин за промовирање на единството.</s><s>Било прогласено за нематеријално културно наследство од УНЕСКО во 2016 година, категоризирано на репрезентативниот список како наследство на човештвото.</s>
<s>Историја</s>
<s>Поворката на фестивалот првпат била забележана во 1989 година, кога претседател на земјата бил автократскиот владетел Хусаин Мухамед Ершад.</s><s>Тој станал претседател на државата преку бескрвен државен удар.</s>
<s>Во тоа време, земјата била под воена диктатура и страдала од поплави.</s><s>Во Дака се случил масовен бунт за време на кој загинале многу луѓе.</s><s>Студентите на Факултетот за ликовни уметности на Универзитетот во Дака решиле да демонстрираат против режимот со Мангал Шобхаџатра на Пахела Бајшах.</s>
<s>Секоја година, илјадници луѓе учествувале во поворката во која имало огромни копии на птици, риби, животни, народни приказни и други мотиви.</s><s>Поворката го симболизирала единството, мирот и протерувањето на злото за да се овозможи напредок на земјата и човештвото.</s><s>Се сметало за израз на секуларниот идентитет на народот Бангали, обединувајќи ја земјата без разлика на класа, возраст, вера или пол.</s>
<s>Признание од УНЕСКО
Во 2014 година, Академијата Бангла составила досие за номинација што било одобрено од Министерството за култура на Бангладеш и поднесено до УНЕСКО.</s><s>На 30 ноември 2016 година, фестивалот Мангал Шобхаџатра бил избран за нематеријално културно наследство од Меѓувладиниот комитет за заштита на нематеријалното културно наследство на УНЕСКО на неговиот 11-тиседница, која се одржала во Адис Абеба, Етиопија.</s>
<s>Прослави во Индија
Во 2017 година, по стапките на Бангладеш, во Западен Бенгал била изведена празничната Мангал Шобхаџатра.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Празници во април
Координати на Википодатоците
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332047 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%96%D1%83%D1%81%D1%83%D0%B0%D0%BD | Жусуан | <s>Жусуан (кинески: 珠算) — знаење и практики на аритметичко пресметување преку суанпан или кинески абакус.</s><s>Во 2013 година е впишан на Репрезентативниот список на УНЕСКО за нематеријално културно наследство на човештвото.</s><s>При одлучувањето за натписот, Меѓувладиниот комитет истакнал дека „Кинезите го сметаат жусуан за културен симбол на нивната самоличност, како и практична алатка; пренесена од поколение на поколение, таа е техника на пресметување прилагодена на повеќе гледишта од секојдневниот живот, служејќи на повеќекратни социокултурни функции и нудејќи му на светот алтернативен систем на знаење“.</s><s>Движењето за да се запише кинескиот жусуан во списокот бил предводен од Кинескиот абакус и Умствената аритметичка асоцијација.</s>
<s>Историја
Жусуан настанал во Кина на крајот на II век од нашата ера и го достигнал својот врв во периодот од 13 до 16 век н.е. Во 13 век, Гуо Шујинг го користел жусуан за да ја пресмета должината на секоја орбитална година и открил дека е 365,2425 дена.</s><s>Во 16 век, Жу Заију го пресметал музичкиот 12-интервален еднаков темперамент користејќи жусуан.</s><s>И повторно во 16 век, Ванг Венсу и Ченг Давеи соодветно ги напишал Принципи на алгоритми и Општи правила за пресметка, сумирајќи ги и рафинирајќи ги математичките алгоритми на жусуан, со што дополнително ја зголемиле популарноста на Жусуан.</s><s>На крајот на 16 век, жусуан бил воведен во соседните земји и региони. ж</s>
<s>Во културата
Жусуан е важен дел од традиционалната кинеска култура.</s><s>Жусуан има далекусежен ефект на различни полиња на кинеското општество, како кинески народни обичаи, јазик, литература, скулптура, архитектура итн., создавајќи културен феномен поврзан со Џусуан.</s><s>На пример, „железен абакус“ се однесува на некој добар во пресметување; „Плус три е еднакво плус пет и минус два“ (三下五除二; +3=+5−2) значи брз и одлучен; „3 пати 7 е еднакво на 21“ укажува на брзо и осип; а во некои места во Кина, постои обичај да се раскажува среќата на децата со ставање разни секојдневни потреби пред нив на нивниот прв роденден и да им се дозволи да изберат еден за да им го предвидат идните животи.</s><s>Меѓу предметите е и абакус, кој симболизира мудрост и богатство.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски
Видео на УНЕСКО на YouTube (објавено на 4 декември 2013 година): Zhusuan</s>
<s>Историја на математиката
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332048 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A2%D1%80%D0%B0%D0%B4%D0%B8%D1%86%D0%B8%D0%BE%D0%BD%D0%B0%D0%BB%D0%BD%D0%B8%20%D1%9F%D0%B8%D0%BD%D0%BE%D0%B2%D0%B8%20%D0%B8%20%D0%B7%D0%BC%D0%B5%D1%98%D0%BE%D0%B2%D0%B8%20%D0%B2%D0%BE%20%D0%91%D0%B5%D0%BB%D0%B3%D0%B8%D1%98%D0%B0%20%D0%B8%20%D0%A4%D1%80%D0%B0%D0%BD%D1%86%D0%B8%D1%98%D0%B0 | Традиционални џинови и змејови во Белгија и Франција | <s>Традиционалните џинови и змејови () од Белгија и Франција се збир на фолклорни манифестации во кои учествуваат процесонски џинови, кои се впишани од УНЕСКО на списокот на нематеријално културно наследство во 2008 година, првично прогласени во ноември 2005 година.</s>
<s>Преку овие фестивали и нивните џинови, ова се однесувало на збир на големи манифестации специфични за секоја земја.</s><s>Во случајот со Белгија, ова се свеченостите на Дендермонд, Мехелен, Монс, Ат (Дукасе д'Ат) и Брисел.</s><s>За Франција, тоа се празниците во Дуаи и Касел и тотемските животни и нивните прослави во Тараскон и Пезенас.</s>
<s>Овој проглас овозможува важност на овие популарни фестивали и нивна заштита.</s>
<s>Позадина
Процесискиот џин е џиновска костумирана фигура која претставува имагинирано или вистинско битие.</s><s>Наследено од средновековните обреди, традицијата вели дека танцува на улиците за време на поворки или фестивали.</s><s>Неговата физиономија и големина се променливи, а неговото именување варира во зависност од регионите; кај Фламанците е познат по името реузе, кај Пикардите се нарекува гајант.</s><s>Големите библиски фигури во поворката служеле и за катехизација на главно неписменото население.</s>
<s>Белгија
Белгија има речиси 1500 џинови на својата земја.</s><s>Нивниот изглед датирал од 15 век.</s><s>Голијат Нивелски, кој се споменувал уште во 1457 година, е најстариот познат белгиски џин.</s><s>Белгија го има и најголемиот џин во Европа, кој надминува 11 метри.</s>
<s>Белгиското културно наследство меѓу другите го вклучува и настанот Дукасе д'Ат (повлечен во 2022 година).</s>
<s>Франција
Џинот е еден од симболите на регионот Север-Па де Кале.</s><s>Тоа е предмет на културни практики на предците кој сè уште се негува и денес.</s><s>Присутен на регионални фестивали и настани, тој ја претставува северната заедница.</s>
<s>Регионот моментално има повеќе од 450 џинови, распространети на целата територија.</s><s>Сепак, постојат подинамични интра-регионални зони, лоцирани околу централните простори.</s><s>Фламанскиот дел од регионот е земја на џинови, а секој град има еден или повеќе од нив.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски
Процесиски џинови и змејови во Белгија и Франција на веб-страницата на УНЕСКО
L'effigie et la rue (историска статија за гигантите во северна Франција)
Федерацијата на гигантите од северна Франција</s>
<s>Француска култура
Белгиска култура
Француски фолклор
Белгиски фолклор
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332049 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%98%D1%80%D0%B0%D1%87%D0%BA%D0%B8%20%D0%BC%D0%B0%D0%BA%D0%B0%D0%BC | Ирачки макам | <s>Ирачки макам () ) е жанр на арапска макам музика што се наоѓа во Ирак.</s><s>Корените на современиот ирачки макам може да се следат уште во Абасидскиот калифат, кога таа голема империја била контролирана од Багдад.</s><s>Ансамблот на инструменти што се користат во овој жанр, наречен Ал Чалги ал Багдади, вклучува кари (пејач), сантур, тапан за пехари, јоза, виолончело, а понекогаш и уд и накарат.</s><s>Фокусот е на песната испеана на класичен арапски или на ирачки дијалект (тогаш наречена зухајри).</s><s>Целосниот макам концерт е познат како фасл (множина фусул).</s>
<s>Типичната изведба ги вклучува следните делови:</s>
<s>тахрир, понекогаш бадва таслум финалис''</s>
<s>Текстовите на макам често се изведени од класичната арапска поезија.</s><s>Некои изведувачи користат традиционални извори преведени на дијалект на Багдад, а трети користат текстови на арапски, турски, ерменски, хебрејски, туркменски, арамејски или персиски јазик.</s><s>Поради различноста на Ирак, различни етнички групи го користат овој жанр на својот јазик.</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Познати ирачки пејачи на Макам
Ирачки Макам
Жанрови на секуларна уметничка музика Ал-макам ал-ираки
Општи информации за ирачки Макам</s>
<s>Наводи</s>
<s>Ирачка музика</s>
|
1332050 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9C%D0%B0%D0%BB%D0%BE%D1%98%D0%B0 | Малоја | <s>Малоја - еден од двата главни музички жанра на Реинион, вообичаено пеен на креолски јазик на Реинион и традиционално придружен со перкусии и музички лак.</s><s>Малоја била нова форма која потекнувала од музиката на африканските и малгашките робови и индиските работници на островот, како и другата народна музика на Реинион.</s><s>Светските музички новинари и не-специјалистите научници понекогаш ја споредувале малоја со американската музика, блузот, иако тие имале малку заедничко.</s><s>Малоја се сметала за закана за француската држава, па била забранета во 1970-тите.</s>
<s>Опис
Традиционалната малоја користила само перкусии и музички лак.</s>
<s>Песните на Малоја често биле политички ориентирани и нивните лирски теми често биле ропство и сиромаштија.</s>
<s>Потекло
Домородната музика и танцова форма на малоја честопати била претставена како стил со чисто африканско потекло, поврзани ритуали на предците од Африка и Мадагаскар и како такво музичко наследство на раното робовско население на островот.</s>
<s>Историја
Малоја била забранета до 1960-те години поради поврзаноста со креолската култура.</s><s>Претставите на некои групи на Малоја биле забранети до 1980-те, делумно поради нивните автономистички верувања и поврзаноста со Комунистичката партија на Реинион.</s>
<s>Во денешно време, еден од најпознатите музичари на Малоја бил Даниел Варо.</s><s>Неговиот ментор, Фирмин Вири, бил заслужен за спасување на Малоја од исчезнување.</s><s>Според Франсоаз Вержес, првата јавна изведба на малоја била од Фирмин Вири во 1959 година при основањето на Комунистичката партија.</s><s>Малоја бил усвоен како медиум за политички и социјален протест од креолските поети како Варо, а подоцна и од групи како како Жискакан.</s><s>Од почетокот на 1980-тите, групите на малоја мешале малоја со други жанрови како што се реге, самба, џез и рок.</s>
<s>Културно значење
Малоја бил впишан во 2009 година на Репрезентативниот список на нематеријалното културно наследство на човештвото на УНЕСКО за Франција.</s>
<s>Оваа музичка форма била тема на документарниот филм од 1994 година на Жан Пол Роиг, насловен Малоја Дусман.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Статија за малоја на Универзитетот Лавал (на француски)
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332051 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A4%D1%83%D1%98%D0%B0%D1%80%D0%B0 | Фујара | <s>Фујара (fujara) — голем дувачки инструмент од класата таборски цевки.</s><s>Потекнува од централна Словачка како софистицирана народна овчарска флејта со уникатен дизајн во контрабас-опсегот.</s>
<s>Должината на инструментот е од 160 до 200 cm (5'3" – 6'6") и наштимана во A, G или F. Има три тонски дупки за прсти сместени на долниот дел од главното тело на инструментот.</s><s>Звукот е произведен од горниот крај на главното тело на фујарата.</s><s>Воздухот струи крајот на цевката преку помала паралелна цевка, наречена „vzduchovod“ на словачки (што значи „воздушен канал“), поставена на главното тело на инструментот.</s><s>Иако е можно да се свири основната фреквенција на фујара, обично се користи техниката на свирење која се заснова на „предувување“ на инструментот.</s><s>Поради високиот сооднос на звучната комора (голема должина наспроти мал внатрешен дијаметар), музичарот може да користи призвук за да свири дијатонска скала користејќи ги само трите тонски дупки.</s><s>Фујара вообичаено се свири стоечки, со инструментот поставен вертикално и обично прицврстен на десната нога.</s>
<s>Техника и улога</s>
<s>Атипичниот дизајн создава длабока, медитативна боја на звукот, додека традиционално се додаваат орнаменти на основните мелодии.</s><s>Два вообичаени типа на орнаменти се префук, брзото прелевање на една нота (од словачки - „предувување“), и rozfuk, опаѓачка каскада од призвук (од словачки „да се расфрла со дување“).</s>
<s>Традиционално, на фујара свиреле овчарите за рекреација.</s><s>Денес, фујарата се преселила од овчарските полиња, на сцената на народни фестивали во словачките градови Виходна и Детва.</s><s>Инструментот се проширил и надвор од Словачка и се свири низ целиот свет, особено од љубителите на домородните флејти во западна Европа и Северна Америка.</s><s>И покрај ова, фујара допрва треба да добие популарност или многу признание надвор од Словачка.</s><s>Најчесто фујара е соло инструмент, но познати се ансамбли од две или три фуџари, како што се семејството Кубинец или триото Јаворова Хужва.</s>
<s>Фујарата е додадена на списокот на УНЕСКО на ремек-дела на усното и нематеријалното наследство на човештвото во 2005 година.</s><s>„Фујара и нејзината музика“ е додадена на Репрезентативната листа на нематеријално културно наследство на човештвото во 2008 година од страна на УНЕСКО.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Литература</s>
<s>Надворешни врски
www.</s><s>Фујара.ск Фујара примероци
www.</s><s>Fujaraflutes.com Фујара примероци
www.tradicnepistaly.sk Фујара и други традиционални словачки инструменти
www.youtube.com/watch?v=5Y5fonktBzQ Демонстрација на фујара и кончовка</s>
<s>Дувачки инструменти
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332052 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%BC%D0%B5%D1%80%D1%81%D0%BA%D0%B8%20%D1%82%D0%B5%D0%B0%D1%82%D0%B0%D1%80%20%D0%BD%D0%B0%20%D1%81%D0%B5%D0%BD%D0%BA%D0%B8 | Кмерски театар на сенки | <s>Кмерски театар на сенки (кмерски: ល្ខោនណាំងស្បែក; Лахаон Нанг Сбек) — форми на театар со сенки во кои се користеле кожни кукли со сенки.</s><s>Двата главни жанра се Сбек Том и Сбек Тох.</s><s>Друг жанр наречен Сбек Пор користел обоени кожни кукли.</s><s>Претставите со сенки во Камбоџа биле тесно поврзани со драмите со сенки на Тајланд, Индонезија.</s>
<s>Се изведувала за време на светите храмски церемонии, на приватни функции и за јавноста во селата во Камбоџа.</s><s>Популарните драми ги вклучувале еповите Рамајана и Махабхарата, како и други хинду митови и легенди.</s><s>Настапот бил придружуван од пинпит оркестар.</s>
<s>„Сбек Том“ се засновал на камбоџанската верзија на индискиот еп Рамајана, епска приказна за доброто и злото што ги вклучува Рама, Сита, Лакшмана, Хануман и Равана .</s><s>Тоа било света изведба, која ги отелотворувала кмерските верувања изградени врз темелите и митологиите на браманизмот и будизмот.</s>
<s>Камбоџанските кукли од сенки биле направени од кожа од крава, а нивната големина била обично доста голема, прикажувајќи цела сцена, вклучувајќи ја и нејзината позадина.</s><s>За разлика од нивните јавански колеги, камбоџанските кукли во сенка обично не биле артикулирани, што ги правело рацете на фигурата неподвижни и останувале необоени, задржувајќи ја оригиналната боја на кожата.</s><s>Главниот центар за производство на кукли во сенка бил Ролуос во близина на Сием Рип.</s><s>Камбоџанската куклена игра во сенка била една од културните претстави што се поставувале за туристи заедно со традиционалните камбоџански танци.</s>
<s>Фигурите на Сбек Том се разликувале од куклите бидејќи биле големи и тешки, без подвижни делови..</s><s>Сбек Тач , за разлика од нив, биле многу помали кукли со подвижни делови; нивните емисии биле попопуларни.</s><s>Претставата со сенки на Сбек Том вклучувала многу куклари кои танцувале на екранот, секој куклар играл по еден лик од Рамајана, додека одделни наратори ја рецитирале приказната во придружба на оркестар.</s>
<s>Литература</s>
<s>Театар во Југоисточна Азија, од Џејмс Р.</s><s>Брендон (Кембриџ, м-р Харвард Универзитетот Прес 1967)
Театар на исток, од Фаубион Бауерс (Њу Јорк Т.</s><s>Нелсон 1956)
Водич за театарот во Кембриџ, од Мартин Банам (Универзитетско издание на Кембриџ)
Речник на традиционалниот југоисточен азиски театар од Гулам-Сарвар Јусоф. (Oxford University Press.</s><s>1994 г. )</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Нанг Сбек (Театар на сенки)
УНЕСКО - Сбек Том: Кмерски театар на сенки
Театарската дружина Кок Тлок
Нематеријално културно наследство
Кмерска култура</s>
|
1332053 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D0%B8%D1%80%D0%B5%D0%BA%D1%83%D0%B0 | Пирекуа | <s>Пирекуа — форма на песна на народот Пурепеча (Мексико).</s><s>Пејачот на пирекуа можело да биде машки или женски, соло или придружуван, а пирекуа можела да се изведува инструментално.</s>
<s>Ансамблите „Пирекуа“ обично вклучувале две или три гитари, жичани и дувачки дувачки, и мал дувачки оркестар, или биле без придружба.</s><s>Жанрот ги комбинирал африканските, европските и домородните американски влијанија.</s><s>Пирекуа била поврзана со валцерот.</s>
<s>Темите на стиховите на пирекуа се движеле од историски настани до религија, социјална и политичка мисла и љубов и додворување, со широка употреба на симболиката.</s><s>Текстовите често ги користиле цвеќињата како симболи на женственост, страст и локален идентитет.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Пирекуа, традиционална песна на Пурепеча , UNESCO.org.</s>
<s>Мексиканска музика</s>
|
1332054 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%94%D0%B0%D0%BD%D0%B7%D0%B0%20%D0%B4%D0%B5%20%D1%82%D0%B8%D1%85%D0%B5%D1%80%D0%B0%D1%81 | Данза де тихерас | <s>Данза де лас тихерасс (значење: танц со ножици) е оригинален танц со потекло од Чанка од јужниот дел на Андите, во Перу.</s><s>Танцот се состои од двајца или повеќе танчери, проследени од нивните соодветни оркестри на виолина и харфа.</s><s>Танчерите танцуваат наизменично, правејќи експлицитни потези и предизвикувачки чекори, како што е танцување со само една нога.</s>
<s>Местата каде овој танц е највлијателен се: Уанкавелика, Ајакучо, Хунин, Апуримак и Лима.</s>
<s>УНЕСКО го прогласил за нематеријално културно наследство во 2010 година.</s>
<s>Танцот со ножици може да биде од различни видови.</s><s>Во натпреварувачкиот танц, двајца танчери танцуваат предизвикувајќи се меѓусебно.</s>
<s>Историја</s>
<s>Данза де тихерас се потомци на претшпанските свештеници, гатачи, исцелители и шамани кои доживеале прогонство за време на колонијата.</s><s>Во овој колонијален период, тие почнале да бидат познати како „супајпа Ваман“ (син на ѓаволот на кечуански јазик) и се засолниле во највисоките области.</s><s>Како што минувало времето, колонизаторите прифатиле да се вратат, но ги условувале да танцуваат за католичкиот Бог и светците.</s>
<s>Во денешно време тоа е магиско-религиозен и ритуален танц кој преку нивните кореографии ги претставува духовите.</s>
<s>Перуанскиот писател Хозе Марија Аргуедас (1911-1969) го овековечил танцот во неколку романи.</s>
<s>Симболизам
Танчерите со ножици се идентификувани со ритуална вештина.</s><s>Во основа, танцот со ножици е импресивна манифестација на физичка уметност и вештини, но за човекот од Андите тоа претставува сложен ритуал.</s><s>Низа мистерии се кријат околу танчерите (оние кои го прават ритуалот) кои во напливот на сила и еластичност ги тестираат своите вештини со гимнастички скок на звукот на харфа и виолина, додека го сечат воздухот со нивните ножици.</s>
<s>Централниот инструмент на танцот се елаборираните ножици од две независни метални плочи од приближно 25 cm, а кога двата дела ќе се спојат, прават форма на ножици со тапи краеви.</s><s>Ножиците ги замениле рамните камења што се користеле во претколумбовска Америка поради сличниот звук што го испуштаат.</s><s>Се смета за големо понижување ако на танчерот му паднат ножиците од раката додека тој танцува.</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Gabriel Aller, Danzando con tijeras.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Перуанска култура
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332055 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A8%D0%B0%D1%88%D0%BC%D0%B0%D0%BA%D0%BE%D0%BC | Шашмаком | <s>Шашмаком (; ; ; ) - централноазиски музички жанр (типичен за Таџикистан и Узбекистан) кој можеби се развил во градот Бухара. шашмаком значи шест маками (режими) на персиски јазик, дастга било името за персиските режими, а макамите биле име за режими поопшто.</s>
<s>Тоа било префинет вид на музика, со текстови изведени од суфи песните за божествената љубов.</s><s>Инструментите на шашмаком обезбедувале строга придружба на гласовите.</s><s>Тие се состоиле, на повеќето концерти, од пар лаути со долг врат, дајра или тапан со рамка, кој со своите ѕвонења бил многу како тамбура, и сато, или танбур со лак, кој нејасно наликувал на бас-виолина.</s>
<s>Историја</s>
<s>Во првата половина на 20 век во Узбекистан, Абдул Рауф Фитрад, член на Џадид, бил особено заинтересиран за шашмаком, традиционалната музика на дворот.</s><s>Во 1927 година, тој напишал книга наречена Ozbek klasik Muzikasi va uning Tarikhi (узбекската класична музика и нејзината историја), во која го претставила шашмакомот како голема музичка традиција на узбекистанскиот народ.</s><s>Во 1930-тите, за време на советскиот режим на Јосиф Сталин, узбекистанскиот шашмаком се сметало за ехо на феудалната владејачка класа и како еден вид музика што го попречувал културниот напредок кон усвојување на хармонија во европски стил.</s><s>Конечно, во 1951 година, со декрет од претседателот на Узбекистанскиот сојуз на композитори, реафирмиран од комитетот на Узбекистан, се потиснувал макамот и развојот на музичката практика.</s>
<s>Во средината на 50-тите, макамот започнал идеолошка рехабилитација.</s><s>Во Таџикистан, локалното раководство одлучило шашмаком да биде дел од националното традиционално наследство.</s><s>Тензиите меѓу Таџикистан и Узбекистан довеле до диференцијација помеѓу таџикистанскиот шашмаком развиен во Душанбе и узбекистанскиот шашмаком развиен во Ташкент.</s><s>Во таџикистанските книги не се споменувало узбекистанскиот шашмаком и обратно.</s>
<s>Во текот на 1980-тите, оваа вештачка поделба почнала да се менува.</s><s>Узбекистан почнал да учи за таџикистанскиот шашмаком, а Таџикистан дознал за узбекистанскиот шашмаком.</s><s>Ова преживеало до денес, но напливот на национализам во Узбекистан можело да го промени тоа: пејачите на радио во Бухара, град кој бил совршено двојазичен на узбекистански и таџикистански, ги користиле само узбекистанските текстови во нивните музички емитувања шашмаком.</s>
<s>Овој стил на музика бил донесен во западниот свет, особено во Соединетите држави, од бухарските Евреи од Централна Азија.</s><s>Многумина од нив биле успешни изведувачи на шашмаком и го донеле својот талент на Запад.</s>
<s>Поврзано</s>
<s>Музика на Таџикистан
Музика на Узбекистан</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Шашмаком - во изведба на Бухарски Сингерс</s>
<s>Узбекистанска музика
Таџикистанска музика</s>
|
1332056 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%B0%D0%BB%D1%83%D1%88%D0%B0%D1%80%D0%B8 | Калушари | <s>Калушари () се членови на братско тајно друштво кои практикуваат ритуален акробатски танц познат како калуш.</s><s>Од три недели по Велигден до Духовден, тие традиционално патуваат во сите нивни локални заедници каде што танцуваат, придружени од неколку виолини.</s>
<s>Историја
Потеклото на калушари е непознато, иако првите пишани извори се од музичките нотации на Јоан Кајану од 17 век.</s>
<s>Романскиот историчар на религијата Мирча Елијаде истакнал дека: „Иако положената заклетва е дадена во името на Бога, митско-ритуалното сценарио донесено од калушари нема ништо заедничко со христијанството“ и дека, барем во 19 век, имало свештеничко противење кон групата, при што нејзините членови биле исклучени од причестувањето три години во некои региони.“</s>
<s>Етимологија
Мирчеа Елијаде верувал дека терминот Калушари потекнува од романскиот збор за коњ, „кал“, кој пак потекнива од латинскиот „caballus“.</s>
<s>Општо прифатената деривација на калуш е од старата латинска двојна форма со значење „танцова група“ и „тајно друштво“.</s><s>Романскиот збор căluș значи и „мало парче дрво ставено во устата за да се спречи зборувањето“, а изведбата од овој збор се поврзува преку присуството на немиот лик во некои групи и ритуалната тишина што порано ја почитувала целата група.</s><s>Други го гледаат калуш како деминутив од романскиот збор кал, односно коњ, кој е пак изведен од латинскиот „caballus“, и укажуваат на митските асоцијации на коњот со плодноста и војната, како и имитацијата на коњите пронајдени во одредени танци на калушарите, иако овие танци моментално не играат главна улога во ритуалот.</s><s>Друга теорија е дека произлегува од латинското „Coli-Salii“, односно римските свештеници посветени на обожавањето на богот Марс.</s>
<s>Опис</s>
<s>Традиционално, групата калушари е тајно здружение само за мажи, поврзано со пролетен обред, кој веројатно е остаток од племенските воини општества.</s><s>Водачот на групата (обично постар маж) регрутира голем број соработници, секогаш млади неоженети мажи избрани поради физичката способност.</s><s>Членовите на групата полагаат заклетва за тајност, при што учествуваат во обредот на иницијација и ги подучуваат формите на танцот.</s><s>Групите на калушари шетаат низ земјата во пролет, посетувајќи села и учествувајќи во викенд-игрите.</s>
<s>Танц
Калуш е машко групно танцување, иако постојат записи за традиции од регионот Олтенија во кои имало 1–2 млади девојки.</s><s>Групата би избрала „невеста“ од секое село низ кое поминувала, врз основа на нејзините танцувачки вештини.</s><s>„Невестата“ била обврзана да учествува во ритуалниот танц три години по ред.</s>
<s>Танчерите носат бели панталони и бели туники, со светли ленти кои висат од нивните капи.</s><s>Ѕвоната се прикачени на нивните глуждови, а танците вклучуваат употреба на раскошни стапчиња кои се држат исправено додека танцуваат, или покажувајќи кон земјата како реквизит.</s><s>Самиот танц е многу акробатски, нагласувајќи го продолжувањето и скоковите во височина.</s>
<s>Калушарите вклучуваат „будала“, позната како „небун“, или „лудо“.</s>
<s>Танцот ги вклучува следните елементи:</s>
<s>Почетното одење, или основен чекор, претставува движење во круг спротивно од стрелките на часовникот.</s><s>Покомплексни фигури се изведуваат помеѓу чекорите.</s><s>Фигурите се формираат од комбинации на елементи, често ја имаат структурата - почеток-средина-крај.</s>
<s>Поврзаноста со самовили
Според романскиот историчар Мирча Елијаде, калушарите биле познати по „својата способност да создаваат впечаток на летање во воздух“.</s><s>Тој верувал дека тоа го претставува и галопирањето на коњот и танцот на самовилите.</s><s>Покровител на групата била „Кралицата на самовилите“, која била позната и како Иродијада и Арада, а Елијаде ја поврзувал и со фолклорната личност Дијана.</s><s>Се верувало дека калушарите можеле да ги излечат жртвите на самовилите.</s>
<s>Воени елементи
Во својот танц, калушарите носеле палки и меч, како и знаме и дрвена коњска глава.</s><s>Тие се заколнувале на знамето на групата дека ќе се однесуваат едни со други како браќа, ќе ги почитуваат обичаите на калушарите, и ќе останат чесни во следните девет дена.</s><s>По нивното враќање дома, знамето било оставано забодено во земја, при што еден член се качувал и извикувал „војна, драги, војна!“.</s>
<s>Слични танци
Други машки групни танци кои потекнуваат од ритуални танци се наоѓаат на Карпатите и во Трансилванија.</s><s>Карпатските варијанти од Молдавија и од Марамуреш ги вклучуваат само најосновните карактеристики, додека танците од Трансилванија се многу покомплексни поради подоцнежното развивање.</s>
<s>Слична практика постои во Бугарија и Македонија, но под името русалии.</s>
<s>Англискиот танц Морис е исто така сличен во кореографијата, во значењето на ритуалниот танц со меч и во костимите.</s><s>Тоа едноставно претставува заедничко европско оро, па оттука доаѓаат и неговите врски со вообичаените народни верувања како што се самовилите.</s>
<s>Поврзано
Русалии</s>
<s>Наводи</s>
<s>Библиографија</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Историјата на светите танци
Ванкувер Морис, за танц со Канаѓанката Регина Калушари во 1997 година
Романски калушари
УНЕСКО: Традицијата калуш
Историја на танцот калушари</s>
<s>Ритуални танци
Романска култура
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332057 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A8%D0%BF%D0%B0%D0%BD%D1%81%D0%BA%D0%B0%20%D0%BA%D1%80%D0%B0%D0%BB%D1%81%D0%BA%D0%B0%20%D0%BA%D0%BE%D0%BB%D0%B5%D0%BA%D1%86%D0%B8%D1%98%D0%B0 | Шпанска кралска колекција | <s>Шпанската кралска колекција на уметности била речиси целосно создадена од монарсите на семејството Хабсбург кои владееле со Шпанија од 1516 до 1700 година, а потоа и од Бурбоните (1700–1868 година, со краток прекин).</s><s>Во неа биле вклучени голем број кралеви со сериозен интерес за уметност кои биле покровители на серија големи уметници: Карло V и Филип II биле покровители на Тицијан, Филип IV го назначил Веласкез за дворски сликар, а Гоја имал слична улога во судот на Карло IV.</s>
<s>Кралското семејство било најзначајниот покровител на шпанската уметност во текот на тој период, иако некои познати уметници како Ел Греко, Јузепе де Рибера и Зурбаран немале големо покровителство.</s><s>Странските уметници често биле од надвор, иако дури и во 16 век, најуспешните честопати не сакале да одат во Шпанија, затоа што се плашеле дека никогаш немало да им биде дозволено да заминат.</s><s>Покрај тоа, во различни периоди, особено во 16 и 17 век, монарсите купувале слики во странство во голем број, особено во Италија, но и во шпанска Холандија и Франција.</s><s>Во раните периоди, шпански имоти кои биле расфрлани ги вклучувале важните уметнички центри Милано, Неапол и Ниските Земји.</s>
<s>По загубата на Холандија како резултат на мирот во Утрехт, шпанската круна започнала сопствено производство на таписерии во Мадрид со цел да ја избегнат потребата за увоз на овие луксузни предмети.</s><s>Како млад човек, Гоја создал голем број дизајни на таписерии за потребите во кралските палати.</s><s>Кралското покровителство се користело и за развој на други уметности и занаети во Шпанија во 18 век, на пример, Фабриката од Кристалес де Ла Грања произведувала луксузни производи од стакло.</s>
<s>Огромните колекции се значително намалиле со серијата пожари, загубите во Наполеонските војни и во помала мера Шпанската граѓанска војна и дипломатските подароци.</s><s>Збирките преминала во јавна сопственост и голем број биле изложени на различни локации.</s><s>Иако колекцијата со право била најпозната по нејзините слики, со Прадо во Мадрид која ја држел главната колекција, имало големи поседи на скулптура и повеќето форми на декоративна уметност.</s><s>Она што било веројатно најдобрата колекција на ренесансни фламански таписерии во светот најчесто била изложена во Палатата Ла Грања, а колекцијата на оклопи од чинии во Оружјето во Кралската палата, Мадрид била само ривал од нејзиниот еквивалент во Виена.</s>
<s>Историја</s>
<s>Чарлс V
Во колекцијата имало неколку слики од Шпанија кои биле сопственост пред владеењето на Хабсбург.</s><s>Вкупно 300 слики кои се наоѓале во сопственост на Изабела I од Кастилја (р.</s><s>1504) биле распродадени на аукција по нејзината смрт, при што сликите достигнале многу ниски цени во споредба со многуте таписерии, нејзиниот накит, па дури и облека.</s><s>На пример, сликата на Хиеронимус Бош била вреднувана 170 мараведи, но таписеријата на Лазар 150.000.</s><s>Некои парчиња биле купени од семејството, но нејзиниот сопруг Фердинанд главно бил заинтересиран за таписериите, плаќајќи 524.072 за два комплети по четири, а парчето Лазар го купил по пониска цена.</s><s>Зетот на Изабела, Филип Згодниот (таткото на Чарлс V) му купил на Политихот на Изабела од Кастилја збир на мали религиозни слики од Хуан де Фланд, кои главно останале во кралската колекција (Кралска палата).</s><s>Хуан бил дворски сликар за Изабела I од Кастилја од 1496 година, но сите негови слики во колекцијата Прадо биле стекнати во 20 век.</s>
<s>Колекцијата вклучувала дела кои биле однесени во Шпанија во 16 век и била составена од колекцијата на Валоа војводата од Бугунди, чиј наследник бил Чарлс V. Раните холандски слики дополнително се зајакнале во 1558 година по смртта на сестрата на Чарлс V, Марија од Унгарија, набрзо по нејзиното пензионирање како гувернер на Холандија.</s><s>Таа била искусен колекционер чиј наследник бил Филип Втори.</s><s>Нејзиното наследство го вклучувало Депонирањето на Христос од Рожие ван дер Вејден (Прадо), старо повеќе од еден век.</s><s>Имала и дваесетина тицијани.</s><s>Чарлс V, исто бил наследник на неговата пратетка Маргарет од Австрија (п.</s><s>1530), исто така гувернер на Холандија и жесток колекционер, иако најмногу на современи холандски слики.</s><s>Нејзината колекција го вклучувала портретот на Арнолфини од Јан ван Ајк, кој ја оставил колекцијата во Наполеонските војни и се наоѓала во Националната галерија, Лондон.</s>
<s>Сите овие додатоци од Холандија веројатно биле ценети повеќе поради нивните таписерии, отколку поради нивните слики.</s><s>Чарлс V потрошил повеќе на таписерии, отколку на слики (како неговиот современик Хенри VIII), и ги нарачал во текот на својот живот, продолжувајќи ја семејната традиција и рефлектирајќи ги заедничките кралски преференции во тоа време.</s>
<s>Голем број од германските збирки на Максимилијан I, дедото на Карло, светиот римски император и претходниците Хабсбурговци останале во Австрија и Германија.</s><s>Кога во 1556 година Карло V абдицирал и го поделил своето огромно царство меѓу неговиот брат, кој станал Фердинанд I, светиот римски император и неговиот синот Филип, кој ги добил Шпанија, Холандија и хабсбуршките поседи во Италија, тие биле во Кунстиисторискиот музеј, Виена и на други места.</s>
<s>Чарлс V бил искусен и селективен колекционер, а неговото патување го направило свесен за различноста на ренесансната уметност, пред сè онаа на Италија.</s><s>Бил многу импресиониран од тицијанскиот портрет на војводата од Мантуа и неговото куче (околу 1529, Прадо) и договорил Тицијан да го наслика во Болоња во 1532 година, во цела должина, а исто така и со кучето (Прадо).</s><s>Ова било повторување на неодамнешниот портрет (Виена) од дворскиот сликар на неговиот брат Јакоб Зајзенегер, наменет за демонстрација.</s><s>Ова целосно го освоило Чарлс и оттогаш тој никогаш не позирал за ниту еден друг сликар на портрети, како што велел Вазари, и покрај тешкотиите да се сретнел со Тицијан за да позира.</s><s>Неговиот коњски портрет на Чарлс V (Прадо) ги поставил стандардите за жанрот, влијаејќи врз подоцнежните уметници како Ентони ван Дајк, Рубенс и Гоја.</s><s>Но, скулпторот Леоне Леони од Милано, потпомогнат од неговиот син Помпео, заземал од 1546 година еквивалентна позиција во скулптурата; имал целосни и до половината бронзени портретни скулптури на Чарлс во Прадо, како и медали и врежани скапоцени камења.</s><s>Холандскиот сликар Јан Корнелис Вермејен најмногу се користел за снимање на воените победи на Чарлс, особено во дизајните за големите таписерии, а Чарлс го одвел и на својот поход во Тунис.</s>
<s>Филип II
Синот на Чарлс, Филип II од Шпанија (владеел од 1556 до 1598 година) бил посветен за сеќавање на неговиот татко и веројатно бил повеќе заинтересиран за уметноста од неговиот татко; сигурно нарачал и купил многу повеќе, а до крајот на неговиот живот колекцијата вклучувала околу 1.500 слики, и околу 700 таписерии.</s><s>Тој ги презел најзначајните уметници на Чарлс, Тицијан и Леонис и ја нарачал познатата и сега дисперзирана серија митолошки слики познати како поезија, кои претставувале некои од неговите најдобри доцни дела.</s><s>Од овие шест или седум слики, само една од најголемите верзии останала во колекцијата до трансферот во Прадо; пет биле во Обединетото Кралство, а еден во Соединетите држави.</s>
<s>Во 1561 година Филип го претворил Мадрид во главен град на Шпанија, нешто што неговиот татко го планирал, но никогаш не го реализирал.</s><s>Тој започнал да гради огромен споменик на неговиот татко и на другите шпански Хабсбурзи во Ел Ескоријал, чија градба и декорација требало да бидат главниот уметнички проект во неговото владеење.</s>
<s>Филип III
Филип III од Шпанија, кој владеел од 1598 до 1621 година, го продолжил создавањето на кралски портрети, но не бил многу заинтересиран за уметност.</s><s>Веројатно, неговото владеење било во секој случај, незабележителен период во шпанското сликарство.</s><s>Тој нарачал коњичка статуа од Џамболоња, кој не ја посетил Шпанија лично.</s><s>Рубенс дошол како амбасадор и го насликал своето валидо (главниот министер и омилен) војводата од Лерма, но не и кралското семејство.</s>
<s>Филип IV
За разлика од неговиот татко, долгото владеење на Филип IV од Шпанија (1621-1665) имало големо лично влијание на монархот во уметничкото покровителство.</s><s>Диего Веласкез (1599-1660) го привлекол вниманието на кралот додека бил сè уште млад, по смртта на Родриго де Вилјандрандо во 1622 година, и останал во кралска служба до крајот на својот живот, исто така напредувајќи низ хиерархијата на дворјаните.</s><s>Филип уживал во своето друштво и често доаѓал да го види како слика.</s><s>Многу неформалните Лас Менини го прикажувале уметникот како ги сликал кралот и кралицата, додека нивната ќерка гледала.</s>
<s>Веласкез двапати добил дозвола да ја посети Италија, во 1629-30 и 1649-51 година.</s><s>Во втората посета тој бил искористен како аукциски агент на кралот за купување уметност, што го направил во голем обем, со одлична проценка.</s>
<s>Чарлс II
За време на владеењето на Карло II од Шпанија (1661-1700) падот на Шпанија станал очигледен.</s><s>Кралското покровителство на официјалните портрети продолжило, но во помала мера, а освен тоа примале дипломатски подароци и од други монарси.</s><s>Дворските сликари го вклучиле Хуан Карењо де Миранда.</s>
<s>Филип V и Фердинанд VI</s>
<s>По смртта на Чарлс, војната за шпанското наследство од 1701 до 1715 година го нарушила редот на кралското покровителство, особено во раните години.</s><s>Новиот крал, Филип V, бил млад француски принц, чие владеење траело, со краток прекин, од 1700 до 1746 година.</s><s>Француските сликари на портрети имале многу работа, вклучувајќи ги Жан Ранк и Луј-Мишел ван Лу, кој го заменил Ранк како главен дворски портретист од 1736 година, а домашните шпански сликари како Мигел Жасинто Мелендез требало да го приспособат својот стил.</s>
<s>Ван Лу останал во местото за време на владеењето на синот на Филип, Фердинанд VI (р.</s><s>1746-1759), додека не се вратил во Париз во 1753 година.</s>
<s>Чарлс III</s>
<s>Додека владеел со Шпанија од 1759 до 1788 година, Чарлс III бил значително поспособен и подинамичен од неговите претходници еден век пред него.</s><s>Тој, исто така, учел сликарство и офорт кога бил млад (француски обичај бил принцовите да учат рачен занает) и продолжил да се оформува и во подоцнежниот живот.</s><s>Тој двапати го убедил Антон Рафаел Менгс (р.</s><s>1779), водечки сликар на неокласицизмот, авангардното движење од тоа време да го напушти Рим за да ја посети Шпанија, што познатите уметници традиционално не сакале да го направат.</s><s>Покрај големиот таван во Кралската палата во Мадрид, во колекцијата останале неколку портрети на кралското семејство.</s>
<s>Менгс му бил лут ривал на Џовани Батиста Тиеполо, една генерација порано.</s><s>Тој ги поминал своите последни години во Мадрид, од 1761 до 1770 година, сликајќи три тавани во Кралската палата и збирка на слики за црква, кои брзо биле заменети со делата од Менг по дворските интриги, очигледно одразувајќи го вкусот на кралот.</s><s>Еден, <i id="mwwQ">Безгрешното зачнување</i> стигнало до Прада во 1827 година.</s>
<s>Наводи</s>
<s>„Каталог“: Museo del Prado, Catálogo de las pinturas, 1996 година, Министерство за образование и култура, Мадрид, .</s><s>Cremades, Фернандо Чека; Фернандез-Гонзалез, Лаура (уреди), Фестивалската култура во светот на шпанските хабсбурговци, 2016 година, Роутлеџ,, 9781317135616, google books.</s><s>Водич за Прадо, 2012 година, Национален музеј дел Прадо,.</s><s>Тревор-Ропер, Хју ; Принцови и уметници, покровителство и идеологија на четири хабсбуршки судови 1517-1633, Темза и Хадсон, Лондон, 1976 година,.</s>
|
1332058 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D1%80%D0%BE%D1%81%D1%82%D0%BE%D1%80%20%D0%BD%D0%B0%20%D0%B3%D0%BE%D0%BD%D0%B3%20%D0%BA%D1%83%D0%BB%D1%82%D1%83%D1%80%D0%B0 | Простор на гонг култура | <s>Просторот на гонг културата во Виетнамските висорамнини () бил регион во централен Виетнам кој бил дом на култури кои ги ценеле гонгите.</s><s>Се ширел во провинциите на Централните висорамнини.</s><s>УНЕСКО го признал како ремек дело на нематеријалното наследство на човештвото на 25 ноември 2005 година.</s>
<s>Гонг-културата ги гледала гонгите како привилегирана врска помеѓу луѓето и натприродното, каде што секој гонг содржил божество чија моќ одговарала на возраста на гонгот.</s><s>Тоа било силно погодено од економските и социјалните трансформации кои го нарушиле традиционалниот трансфер на знаење и го лишија гонгот од нивното духовно значење.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>УНЕСКО го признава просторот на Гонг
Официјална веб-страница на фестивалот за култура на Гонг во Централ Хајленд
Виетнамска култура
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332059 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D1%81%D0%B8%D0%B0%D0%BD%20%D0%B3%D1%83%D1%98%D1%83%D0%B5 | Ксиан гујуе | <s>Сиан гујуе, исто така Шанкси гјуе (), - регионален кинески ритуален музички жанр кој содржел тип на дувачки и ударни ансамбл именуван според местото на неговото потекло, Сиан, во провинцијата Шенси.</s><s>Исто така, донекаде погрешно се нарекувал Сиан музика на тапани.</s><s>Фолк жанр, одржан од аматерски групи пред 1960-тите, бил ставен на списокот на нематеријално културно наследство на УНЕСКО во 2009 година.</s>
<s>Музиката била поделена во две категории засновани на изведба, седење и одење, и на три репертоари засновани на пренос.</s>
<s>Иако бил поврзан со династијата Танг (поради неговиот престиж и историја), жанрот повеќе споделувал со доцните династии Минг и Ќинг.</s><s>Ансамблите порано вклучувале и други инструменти, како што се пипа и дачин (најверојатно женг), како што се гледало во ракописите на гонгче.</s><s>Познати музичари го вклучувале Ан Лаиксу, даоистички мајстор на храмот Ченгхуангмиао во Сиан.</s><s>Ракописите собрани во текот на педесеттите датирале од далечната 1689 година, но знаењето за тоа како да се изведат старите дела било изгубено.</s><s>Жанрот процветал во триесеттите и четириесеттите години, со ансамбли кои оделе од храм во храм, „но премолчено и тој бил третиран како натпревар“.</s><s>Бројот на музички ансамбли и храмови од сите видови бил значително намален за време на културната револуција во шеесеттите и седумдесеттите, почнувајќи да се враќа повеќе како историско зачувување, академско истражување или туризам, а потоа како религиозна практика во осумдесеттите.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Кинеска музика</s>
|
1332060 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%94%D1%83%D0%BA%D0%B0%D1%81%D0%B5%20%D0%B4%D0%B5%20%D0%9C%D0%BE%D0%BD%D1%81 | Дукасе де Монс | <s>Дукасе де Монс, исто така познат како Дуду, е популарен фестивал што се случува секоја година во недела на Троица (57 дена по Велигден) во градот Монс во Белгија.</s>
<s>Празникот се состои од два важни дела: процесијата, вклучувајќи го спуштањето и востанието на светилиштето на Света Валтруда, како и борбата наречена Лумесон помеѓу Свети Георги и змеј.</s><s>Од 2008 година, УНЕСКО е признат како ремек дело на усното и нематеријалното наследство на човештвото.</s>
<s>Историја
Дукасе де Монс или Доудоу потекнува од средниот век.</s><s>Неговото потекло е тешко точно да се утврди.</s><s>Потврдено е од 13 век (првото познато спомнување датира од 1248 година).</s><s>Тоа е поворка или дукасе со чин на „обиколување“ околу религиозен симбол (на пр. статуа на светецот заштитник на градот ), на латински или , што може да се најде во многу религии и верувања.</s>
<s>Упорна, но погрешна легенда го поврзува Дукас со чумата.</s><s>Во 1349 година, бидејќи Монс го допрела епидемија на чума (познатата црна смрт), властите одлучиле да организираат поворка со светилиштето на Света Валтруда, покровителката на градот.</s><s>Светилиштето било донесено во Касто (мало село сместено помеѓу Монс и Соињи, кое е локација на SHAPE од 1967 година).</s><s>Во исто време, на истото место бил однесен и храмот на Винсент Маделгарус (сопругот на Валтруд) кој се наоѓал во Соињи.</s><s>По оваа поворка, чумата исчезнала.</s><s>Чудото му се припишува на Свети Ваудру и било одлучено поворката да се повторува секоја година.</s>
<s>Во текот на следните децении, она што првично била религиозна поворка постепено добивала посветски изглед.</s><s>Во 1352 година, датумот бил фиксиран во недела на Троица.</s><s>По 1380 година, во поворката се појавило братството на Свети Георги, составено од членови на благородништвото, градоначалникот на градот и старешините.</s><s>Од 1440 година своето место на празникот го зазело реконституцијата на борбата меѓу Свети Георги и змеј.</s><s>Во тоа време започнало раздвојувањето меѓу верските делови на празникот и нерелигиозните.</s><s>Како што поворката постепено добивала секуларен карактер, таа станала општествен настан во кој учествувалле сите конституенти на градот.</s>
<s>Во текот на втората половина на 16 век, Дукасе бил зависен од политичките и верските пресврти во шпанските Ниски Земји.</s><s>Во 1786 година, борбата на Свети Георги и змејот била задушена по едикт објавен од царот Јосиф II од Австрија.</s><s>Друга перипетија, француските револуционери ја потиснале играта во 1794 година.</s><s>Конкордатот од 1801 година ја обновил поворката и борбата.</s><s>Поворката не се одржала во 1803 година.</s><s>Поради „помалку религиозното“ потекло, борбата била исклучена уште еднаш од поворката во 1819 година по мерките преземени од холандскиот крал Вилијам I.</s>
<s>Традицијата продолжила во текот на 19 и 20 век со повеќе или помалку успех.</s><s>Околу 1930 година, под поттик на Канон Едмонд Пуисан, поворката ја вратила својата енергичност, благодарение на создавањето нови групи и обновувањето на костимите.</s><s>Помеѓу 1973 и 2000-тите, играта била прегледана и структурирана во смисла на диегезис (стил на измислено раскажување приказни) од Жорж Раперс, адвокат во Адвокатската комора на Монс. Прославите не се одржувале за време на Првата и Втората светска војна, како и во 2020 и 2021 година поради пандемијата COVID-19 во Белгија.</s>
<s>Од 2008 година, Дукасе де Монс е признат како ремек-дело на усното и нематеријалното наследство на човештвото од страна на УНЕСКО, како дел од двонационалниот натпис „Традиционални џинови и змејови во Белгија и Франција“.</s>
<s>Планирање
Празникот започнува од саботата пред недела на Троица до следната недела.</s><s>Како осумдневен фестивал со специфична литургија, може да се нарече октава.</s>
<s>Поворката
Слегувањето на светилиштето се случувало во сабота навечер.</s><s>За време на верска церемонија, светилиштето се симнувало од неговиот олтар.</s><s>Свештеникот го давал светилиштето (се чува цела година во Колегиативната црква Св. Ваудру) на градските власти за време на траењето на фестивалот.</s><s>Потоа по улиците на градот започнувала поворка со факели.</s>
<s>Утрото во неделата на Троица, светилиштето е поставено на Златната кола („Златна кочија“), која е позлатена драја, и започнува поворката.</s><s>Златниот автомобил се влече низ улиците со влечни коњи.</s><s>Кочијата била придружена од неколку еснафи кои ја претставуваат историјата на регионот.</s><s>На крајот од поворката, Златниот автомобил треба да се искачи на стрмната улица со калдрма, Рампе Сент-Ваудру.</s><s>За да им помогнат на коњите со огромната тежина, стотици луѓе се собираат зад себе да туркаат.</s><s>Локалното суеверие вели дека ако Златниот автомобил не стигне до врвот на ридот со еден потег, градот ќе доживее голема несреќа.</s><s>Ова се случило во 1803 година, поради Француската револуција, како и во 1914 година и во 1940 година, непосредно пред двете светски војни.</s>
<s>На крајот на неделата, светилиштето со голема церемонија се враќа на вистинското место во црквата.</s>
<s>Играта на Свети Георги
Овој натпревар се игра во недела на Троица помеѓу 12:30 и 13:00 часот.</s><s>Ја претставува борбата меѓу Свети Георги (добриот) и змејот (злото).</s><s>Борбата се вика Лумесон.</s><s>Ова име доаѓа од старото француско име Лимасон (старо француско име што значи спектакл со коњи кои правеле кружни движења. )</s>
<s>Борбата се случува на Големото место на Монс. Должината на змејот е околу 10метри(33ст).</s><s>Крајот на неговата опашка е покриен со коњски влакна (грива).</s><s>Змејот е раселен со помош на белците.</s><s>Свети Георги го штитат Чинчините кои ги претставуваат кучињата.</s><s>На змејот му помагале ѓаволите.</s><s>Секој ѓавол е вооружен со кравјо мочен меур полн со воздух (балонот во минатото пред да се развие пластиката).</s><s>Со ова оружје ги чукаат Чинчиновите и јавноста која е поставена насекаде околу арената.</s><s>Змејот го напаѓа Свети Георги со опашката.</s><s>Змејот ја напаѓа и јавноста.</s><s>Значи, јавноста е исто така важен учесник во борбата.</s><s>Луѓето се обидувале да ја земат гривата на опашката затоа што се вели дека носи среќа една година.</s><s>Конечно, тука се и Лисјаните кои се покриени со вистински лисја од бршлен.</s><s>Тие му помагаат на змејот со одбрана и поддршка на неговата опашка.</s>
<s>Борбата е прецизна кореографија.</s><s>Свети Георги на својот коњ се вртел во насока на стрелките на часовникот, а змејот се вртел во другата насока (ова е упатување на доброто наспроти злото).</s><s>Свети Георги се обидувал да го убие змејот со своето копје, но копјето секогаш се кршело кога ќе дошло во контакт со кожата на змејот.</s><s>Свети Георги користел пиштол и на крајот го убил змејот при третиот обид.</s><s>Во 13:00 часот учесниците го напуштаат плоштадот, луѓето брзаат во арената да ги најдат последните среќни гриви кои паднале на земја.</s>
<s>Други информации</s>
<s>Во петок навечер пред викендот на Троица на Гранд Плас на Монс се организира голем концерт на кој воени бендови од целиот свет свират музика, а во понеделник се организира брадери (продажба на улица).</s><s>Следната недела се организира уште една борба.</s><s>Борбата е резервирана за деца (јавност и актери).</s><s>Змејот е полесен од оригиналот.</s><s>Улиците во центарот на градот се пешачка зона за време на свеченостите.</s><s>Овие улици се полни со луѓе кои слушаат музика, јадат белгиски чипс, прават скара и пијат белгиско пиво и газиран пијалок.</s>
<s>Галерија</s>
<s>Наводи</s>
<s>Белгиска култура</s>
|
1332061 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D1%81%D0%BE%D0%B0%D0%BD%20%D0%BF%D0%B5%D0%B5%D1%9A%D0%B5 | Ксоан пеење | <s>Ксоан пеење или хат ксоан (виетнамски за пролетно пеење, Chữ Nôm:) бил жанр на виетнамска народна музика изведен напролет во текот на првите два месеци.</s><s>Жанрот вклучувал глума, церемонија, пеење, танцување, со теми кои вклучуваат романса, загатки и работа.</s><s>Традиционално се појавувале во храмови, светилишта и заеднички домови, песните се изведувале од група, составена од машки инструменталисти и пејачки, вкупно десет до петнаесет изведувачи.</s>
<s>Постоеле три типа на ксоан пеење: во чест на кралевите Хунг и Тан хоанг (боговите чувари на селото); песни за добри приноси, здравје и среќа; и празнични песни за додворување наизменични машки и женски гласови.</s><s>Текстурата била „резервна“; совршени четвртини биле истакнати; а инструментите вклучувале тапани и треперки.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Виетнам: Ксоан пеење на провинцијата Фу Тх “, UNESCO.org .</s><s>Ксоан пеење
Ксоан пее во провинцијата Пу То “, VietnamTourism.com .</s><s>Ксоанското пеење е наследство кое треба да се зачува: УНЕСКО “, ThanhNienNews.com .</s>
<s>Виетнамска музика</s>
|
1332062 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%BE%D0%B7%D0%B0%D1%87%D0%BA%D0%B8%20%D0%BF%D0%B5%D1%81%D0%BD%D0%B8 | Козачки песни | <s>Козачките песни се народни песни создадени од Козаците.</s>
<s>Регионот Днепропетровск, Украина</s>
<s>Днепропетровските козачки песни, односно запорошките козачки песни од Днепропетровска Област, се наведени како нематеријално културно наследство на кое му е потребна итна заштита.</s><s>Козачките песни традиционално вклучуваат машко пеење.</s><s>Козачките песни во денешно време често се изведуваат и од жени, но ретко во мешани групи.</s><s>Списокот на УНЕСКО споменува хорски групи.</s>
<s>Нематеријално културно наследство
Во 2014 година во регионот Днепропетровск започнал иницијативната група за номинација за вклучување на козачки песни во списокот на нематеријално наследство на УНЕСКО.</s><s>На 28 ноември 2016 година, Комитетот за заштита на списокот на нематеријално културно наследство вклучил козачки песни од регионот Днепропетровск на списокот на нематеријално културно наследство на кои им е потребна итна заштита.</s><s>Според комитетот, овие дела, испеани од козачките заедници во регионот, зборуваат за трагедијата на војната и личните искуства на војниците.</s><s>Текстовите одржуваат духовни врски со минатото, но се и забавни.</s>
<s>Истражување
Првиот транскрибиран комплекс на козачки песни бил објавен во 1997 година од играчот на бандура, Виктор Кириленко.</s><s>Во раните 2000-ти, експедиции во регионот на Днепропетровск за транскрипција на повеќе од овие народни песни биле спроведени од персоналот на Националниот универзитет во Днепропетровск.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски
Козачки песни од регионот Днепропетровск
Руска музика
Украинска музика
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332064 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D0%B0%D1%80%D0%B0%D1%87%D0%B8%D0%BA%D0%BE | Парачико | <s>Парачико или Парачикос - традиционални танчери од Чиапа де Корзо, Чијапас, Мексико, кои танцувале на улиците на градот за време на свеченостите Гранд Фиеста, кои се одржувале од 15 до 23 јануари секоја година.</s><s>Фестивалот им оддавал чест на локалните светци-заштитници Црниот Христос од Ескипулас, Свети Антониј Игумен и Свети Себастијан.</s><s>Локално се тврдило дека, како и многу католички фестивали во Латинска Америка, тој имал свои корени во многу постарата домородна култура.</s><s>Така, таа се развила во хибрид на стара домородна култура и понови католички и шпански култури.</s><s>Црквата во која завршил фестивалот бил дом на старо дрво кое, според жителите, и претходи на црквата.</s><s>Се вели дека ова дрво го претставувало „дрвото на животот“ (со цртање на Маите и другите предхиспанско-американски култури), што би сугерирало дека ова место се користело за церемонии пред доаѓањето на католицизмот.</s>
<s>Свеченостите, кои вклучувале римокатолички верски церемонии, музика, танцување и локална кујна, биле вклучени во Списокот на нематеријално културно наследство на УНЕСКО на 16 ноември 2010 година, наведени како „Парачикос во традиционалниот јануарски празник Чиапа де Корзо“.</s>
<s>Историја</s>
<s>Иако Големата фиеста на Парачикос има предхиспанско потекло, традицијата датирала од седумнаесеттиот век, кога ликот на Сан Себастијан, маченик, пристигнал во она што тогаш било познато како Кралското село Чијапа и црквата била изградена.</s>
<s>Постојат многу верзии за историјата на Парачикос, но сите приказни велат дека еден ден пристигнала убава жена која барала лек за својот болен син.</s><s>Го однела кај лекар и исцелители, но никој не успеал да му ги олесни маките.</s><s>Некој ѝ рекол да оди во Чијапа де Корзо, каде што сигурно ќе најде лек, па таа се преселила таму со сите свои слуги, и таму конечно оздравел нејзиниот син.</s>
<s>Кога сфатила дека селото било со скромни луѓе, се обидела да ги награди со делење храна.</s><s>Во меѓувреме, домородците танцувале околу момчето - насликано и маскирано за да изгледа бело како неговата мајка, за да не се исплашила.</s><s>Кога госпоѓата, чие име било Сењора Марија де Ангуло, им ги дала подароците на танчерите, таа рекла: „за момчето“ односно „пара ел чико“, скратено на „Парачико“.</s>
<s>Усната традиција нуди и друга верзија.</s><s>Се велело дека во средината на 18 век во Чијапа де Корзо пристигнала една шпанска дама од Гватемала која имала болен син кој лекарите не можеле да го излечат.</s><s>Таа пристигнала во Чијапа де Корзо со нејзиниот син и голем број слуги, бидејќи сакала да се консултира со познат индиски исцелител и отишла да го посети.</s><s>„Исчистете го патот за мојата дама Марија де Ангуло - викнале нејзините слуги.</s><s>Исцелителот ѝ препорачал на богатата Шпанка да го однесе својот болен син во лековитите води на Кумбуџују и да го капи девет дена.</s><s>Така, момчето оздравело, а таа среќна се вратила во Гватемала.</s>
<s>Во 1767 и 1768 година, чума од скакулци ги уништила посевите на Чијапа и населението претрпело глад.</s><s>По оваа несреќа, избувнала епидемија која убила речиси половина од нејзиното население.</s><s>Среде оваа беда, во Чијапа де Корзо пристигнал конвој со мазги натоварени со големи залихи на пченка, грав, зеленчук и пари.</s><s>Луѓето не можеле да поверувале додека повторно не ги слушнале гласовите на слугите: „Исчистете го патот за мојата госпоѓа Марија де Ангуло!“</s>
<s>Слугите им ја делеле храната на семејствата, а во ноќите слугите играле за забава на децата.</s><s>Им фрлале бонбони и ги предупредиле родителите „Подароците се за децата!</s><s>Сето ова е направено во спомен на синот на Марија де Ангуло, или „пара ел чико“.</s><s>Така се родила традицијата на Парачикос.</s><s>Секоја година, градот го слави овој настан со жена облечена како Сењора Марија де Ангуло, која патува во алегоричен автомобил, фрлајќи златни монети, слатки и конфети.</s>
<s>Во одредени ноќи за време на фестивалот, мажите од градот се облекувале како Шпанки и парадираат низ улиците.</s><s>Ова се објаснувало како начин да се оддадел почит на Сењора Марија де Ангуло.</s>
<s>Облека</s>
<s>Парачикосите носеле дрвени маски со кавкаски карактеристики, како светла кожа, влакна на лицето и сини очи, за разлика од карактеристиките на домородните луѓе.</s><s>Носеле и тркалезна покривка, шарени панделки, серапи со пруги, везени шалови, обично преку црна или темна кошула и панталони.</s>
<s>Декларација за нематеријално културно наследство</s>
<s>На 16 ноември 2010 година, фестивалот Парачикос бил прогласен за нематеријално културно наследство од УНЕСКО.</s><s>Одлуката била усвоена на состанокот на Меѓувладиниот комитет за заштита на нематеријалното културно наследство, што се одржал во Најроби, Кенија, под името „Парачикос во традиционалниот јануарски празник Чијапа де Корзо“.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Parachico Mask Carver - masksoftheworld.com
Парачико во Чијапа де Корзо - concierge.com
Чиапа де Корзо, Фиеста на Сан Себастијан, Парачико танчери - web.mac.com</s>
<s>Латиноамериканска култура
Ритуални танци
Мексиканска уметност
Мексиканска култура
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332065 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9D%D0%BE%D0%BA%D0%B5%D0%BD | Нокен | <s>Нокен (од Биак: ) е традиционална индонезиска мултифункционална плетена торба која потекнува од регионот на Западна Нова Гвинеја, Индонезија.</s><s>Традиционално се користи за носење разни стоки, а исто така и за деца.</s>
<s>Во 2012 година, нокен бил наведен во списокот на нематеријално културно наследство на УНЕСКО како културно наследство на Индонезија.</s><s>Жените кои носат нокен сè уште се вообичаена глетка во Вамена.</s>
<s>Во неколку области на Централна Папуа и Хајленд Папуа, нокен - наместо вообичаената гласачка кутија - се претпочита како начин за поставување гласачки ливчиња, каде што е препознаен како алатка и систем за гласање.</s><s>Противниците на системот ја оспориле употребата на нокен како потенцијал за злоупотреба, и ја оспориле пред Уставниот суд на Индонезија, иако судот ја бранел ограничената употреба на нокен за избегнување меѓуплеменска војна.</s>
<s>На 4 декември 2020 година, Google го прославил нокен со Google Doodle.</s>
<s>Галерија</s>
<s>Наводи</s>
<s>Култура на Папуа Нова Гвинеја
Торби
Индонезиска култура
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332066 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D0%B5%D0%BB%D0%B0%20%D0%B2%D0%B8%D0%BB%D0%B0 | Бела вила | <s>Бела вила е обичај, односно ритуал што го практикува православното српско население во Велика Хоча, населба на Косово и Метохија.</s><s>Обредот се практикува на третиот ден од Велигден и е составен дел од обичајните обредни дејствија што се изведуваат во оваа населба за време на празнувањето на овој верски празник.</s>
<s>Поради нејзината важност за зачувување на идентитетот и континуитетот на Србите во Велика Хоча, обредот на Белата вила, на предлог на Институтот за српска култура Приштина - Лепосавиќ, во 2017 година бил вклучен во Националниот регистар на нематеријално културно наследство на Србија.</s>
<s>Опис на обичаите</s>
<s>Бела вила е обичај што се практикува во Велика Хоча на третиот ден од Велигден, како составен дел од комплексниот комплекс на колективни обичајно-обредни дејствија кои се изведуваат во рамките на празнувањето на Велигден.</s><s>Дејствија што се изведуваат за време на обредот се состоијат од два дела: игра што го симболизира ловот на диви коњи, и игра што ја симболизира изградбата на градот.</s>
<s>Првиот дел на обредот се „ловџиите“ (група од десетина млади момчиња кои глумат ловци) кои со млади разлистани гранки долги околу три метри се обидуваат да „уловат диви коњи“ (група од дваесет момчиња кои глумат коњи) и ги доведуваат до „пазарот“, односно местото каде ќе ги „продадат на купувачите“.</s><s>Во другиот дел на обредот момчињата стојат во круг, правејќи формација со кружна форма со нивните тела составена од два реда учесници – доле и горе, симболично „градејќи град”.</s><s>Учесниците прават дупло коло во кое група од појаки момчиња на рамената ги подигнуваат оние полесните (формација слична на црногорското оро).</s><s>Затоа што „градот е изграден“, учесниците пејат песна Бела вила град градила.</s><s>Од исклучително значење е Белата вила „да успее“ да изгради град, бидејќи се верувало дека таа имала влијание врз иднината, не само во плодноста на годината, туку и во другите сегменти воопшто врзани за опстанокот на жителите.</s>
<s>На церемонијата на Белата вила ѝ претходи литургија и церемонија наречена Игра на паунот.</s><s>Литија оди од црквата Свети Стефан до црквата Свети Јован Крстител.</s><s>Потоа следи обредот играта со пауни, која е вовед во Белата вила.</s><s>За време на овој обред жените во народна носија играат оро кое завршува со „инка“ низ која сите учесници поминуваат до олтарот во црквата Свети Јован, каде што и подаруваат скромни подароци на црквата.</s>
<s>Значење за националниот идентитет
Велика Хоча претставува еден од главните центри на српската духовност и култура на Косово и Метохија.</s><s>Оваа место се одликува со голем број православни светилишта, но и со богато културно наследство кое од колено на колено го чува локалното српско население.</s>
<s>Елементи од ритуалот на Белата вила има и во некои други области во Косово, но овој стар велигденски обичај во целина се одржал само во Велика Хоча.</s><s>Тоа е дел од традицијата со која населението на ова место се поистоветува, го смета исклучиво за свое и со него го поврзува своето постоење и континуитет на тој простор.</s>
<s>Поврзано
Црногорско оро</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски
- Видео запис обреда</s>
<s>Косовска култура
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332067 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%90%D0%BD%D0%B0%D1%81%D1%82%D0%B5%D0%BD%D0%B0%D1%80%D0%B8%D1%98%D0%B0%20%28%D0%9A%D1%81%D0%B5%D0%BD%D0%B0%D0%BA%D0%B8%D1%81%29 | Анастенарија (Ксенакис) | <s>Анастенарија е тројен циклус на композиции за машки хор и оркестар од грчкиот композитор Јанис Ксенакис.</s><s>Тоа е една од неговите најуспешни рани композиции.</s><s>Трите движења од овој циклус беа составени помеѓу 1952 и 1954 година.</s>
<s>Композиции
Откако ја освои првата награда на музичкиот фестивал во Букурешт во 1953 година, Ксенакис реши да ги заврши и напише првиот и вториот став од неговата трилогија Анастенарија, под силно влијание на неговите грчки корени.</s><s>Тој тогаш студирал со Артур Хонегер, Дариус Милхауд и особено, со Оливие Месијан, кој дури направил неколку промени во првобитната концепција на ова дело.</s>
<s>Започнување
Ксенакис тврдел дека делото е засновано на грчки ритуал со исто име, анастенарија, кој, по Константин Велики, повторно е протолкуван како христијански ритуал.</s><s>Во овој ритуал, Ксенакис одвоил три различни фази:</s>
<s>Прва фаза: поворка на свештениците, „анастенаридите“ и толпата од неколку села, со што се изведува ритуал во кој церемонијата е насочена кон инструментална и хорска музика.</s><s>Свештеникот кажува молитви додека анастенаридите пуштаат света вода за луѓето да пијат или да се измијат.</s><s>Втора фаза: Вечерта пред 21 мај, од полињата во црквата се носи свето кормило.</s><s>На плоштадот во црквата се пали огромен оган, а анастенаридите со боси нозе танцуваат избувливо на загреан јаглен, како дел од ритуалот.</s>
<s>Ксенакис одлучил да не ја составува третата фаза, во која на 21 мај се жртвува кормиларот благословен од православниот свештеник.</s>
<s>Анализа
Ова дело се состои од три движења, кои често се изведуваат поединечно.</s>
<s>Првото движење е главно тонски, за разлика од остатокот од делото.</s><s>Според Ханс Рудолф Зелер, поделбата во хорските делови создава музички феномени на маса кои произлегуваат од индивидуализацијата на водечкиот глас.</s><s>Се заснова и на принципот на преклопување, што го тера секој глас да произлегува од сопствената мелодична, хармонична или ритмичка личност.</s>
<s>Второто движење, кое ја третира вечерта пред жртвувањето, е замислено чисто инструментално; ова движење е значително поблиску до стилот на неговите современици.</s><s>Сепак, од ова движење па натаму, Ксенакис повеќе нема да биде ограничен со сериски техники и ќе ги истражува неговите музички гледишта и перспективи со користење на глисандос и непродолжени тонови.</s>
<s>Третиот став беше резултат на оваа промена, иако сè уште нема да се смета за стохастичка музика, која Ксенакис понатаму ќе ја истражува во Питопракта.</s><s>Сепак, Ксенакис целосно ја отстранил секоја трага од сериска музика и почнал да работи за да ги доведе своите вокални композиции на исто ниво како онаа на неговите инструментални и електроакустични композиции.</s><s>Според самиот композитор, третиот став бил одвоен од останатите бидејки бил „голем чекор напред“.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Музиката во 1954 година</s>
|
1332068 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%B0%D1%98%D1%99%D0%BE%D0%BD%D0%B3 | Кајљонг | <s>Кајљонг е форма на модерна народна опера во Виетнам.</s><s>Ги спојува јужните виетнамски народни песни, класичната музика, хат тунг (класична театарска форма базирана на кинеска опера) и модерната говорна драма.</s>
<s>Историја и опис</s>
<s>Кајљонг од Јужен Виетнам се појавил на почетокот на 20 век и процветал во 1930-тите како театар на средната класа за време на францускиот колонијален период на земјата.</s><s>Кајљонг сега се промовира како национална театарска форма.</s><s>За разлика од другите народни форми, тој продолжил да се покажува популарен кај масите дури во 1970-тите и 1980-тите, иако сега е во опаѓање.</s>
<s>Кајљонг може да се спореди со еден вид игра со додадениот аспект.</s><s>Овој термин буквално значи „носталгија за минатото“, тоа е посебен вид на пеење со музика во позадина честопати цитер или виетнамизирана гитара.</s><s>Во типична драма, актерките и актерите би користеле комбинација од редовни говорни дијалози за да ги изразат своите мисли и емоции.</s>
<s>Кајљонг вообичаено ги истакнува/пофалува виетнамските морални вредности.</s><s>Постојат главно два жанра на Кајљонг: антички приказни и општествени.</s>
<s>Општествениот жанр се состои од приказни за модерното виетнамско општество.</s><s>Заплетот се занимава со романтична љубовна приказна помешана со семејни или општествени односи.</s><s>Приказните ги истражуваат и културните норми, социјалните норми и другите аспекти на виетнамското општество.</s><s>Овој жанр некако може да се опише како трагедија, но со среќен крај.</s><s>Сепак, неколку општествени драми се комични и лесни.</s>
<s>Во античките приказни, актерот/актерката се облекува во старомоден костим.</s><s>Заплетот е заснован на приказна, легенда или историска приказна за феудалниот систем, каде што сè уште постоеле кралеви и воини.</s><s>Многу заговори потекнуваат од кинески историски или антички легенди.</s><s>Оттука, некои антички приказни може да се наречат повеќе како мјузикл.</s><s>Покрај редовниот говор, во претставата се вградени и неколку мелодии.</s><s>Овие мелодии повторно се користат преку различни драми, но зборовите се менуваат за да одговараат на контекстот на драмите.</s><s>Античките приказни може да се карактеризираат со прекрасни, разработени костими кои се состојат од прекрасни и шарени парчиња фустани; големи, прекрасни светкави фризури; елабориран воин оклоп; и елаборирани парчиња глава на воин.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Енциклопедија на виетнамска музика (вики)
архива.е
Каи Луонг Виетнам
Ден Ка Виет
Видео каи луонг
Најдобро реформираните театарски песни | Các bài tân cổ cải lương hay nhất</s>
<s>Виетнамска музика
Виетнамска култура</s>
|
1332069 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9B%D0%B8%D1%82%D0%B2%D0%B0%D0%BD%D1%81%D0%BA%D0%B8%20%D1%82%D1%80%D0%B0%D0%B4%D0%B8%D1%86%D0%B8%D0%BE%D0%BD%D0%B0%D0%BB%D0%BD%D0%B8%20%D0%BA%D1%80%D1%81%D1%82%D0%BE%D0%B2%D0%B8 | Литвански традиционални крстови | <s>Литвански традиционални крстови () — традиционална литванска уметност на изработка на крстови.</s><s>Изработката на жртвеници и крстови е важен дел од литванската култура.</s><s>Литванските традиционални крстови се дел од народната римокатоличка религија.</s><s>Приближно откако Литванија станала дел од Руската Империја во 19 век, овие крстови станале симбол на литванскиот народ.</s>
<s>Крстовите се издлабени од дабово дрво, а понекогаш имаат вградени елементи од железо.</s><s>Занаетчиите патуваат низ целата земја.</s><s>Најпознатиот литвански изработувач на крстови е самоукиот Винкас Свирскис (1835–1916), чии крстови, некогаш видени низ централна Литванија, сега се чуваат во националните музеи.</s>
<s>Литванската изработка на крстови е вклучена на списокот на ремек-дела на усното и нематеријалното наследство на човештвото од 2001 година од страна на УНЕСКО.</s><s>Исто така, во 2017 година, занаетчиството и неговата симболика во Литванија биле впишани во Инвентарот на нематеријално културно наследство на Литванија како форма на народна уметност, традиционално занаетчиство или земјоделски активности.</s><s>Сложената изработка на крстови од дрво, камен или метал, како и елаборирани крстови за накит е позната и во другите култури.</s><s>Примери се келтски крст, етиопски крст и ерменски крст.</s>
<s>Историја и традиционална форма
Крстот како форма на народна уметност се појавил со воведување на христијанството во Литванија, затоа, комбинирал мотиви на христијанската духовна уметност и мотиви на балтичката митологија.</s><s>Традицијата, формирана во 15 век, не е поврзана само со самото занаетчиство, туку го вклучува и ритуалот на подигнување на крстот (потрага по милост или заштита, во чест на покојникот, Бог или светци итн.) – пребарување и избор на вкрстениот занаетчија, креативниот процес на вкрстување, подигање, осветување, посета на крстови, пеење и други сродни церемонии, палење на срушен споменик исто така.</s><s>Традицијата го опфаќа и христијанството (спомениците се градат на гробишта, села и градови) и архаичниот човечки однос кон природата (спомениците се изградени во близина на извори или извори на света вода, свети камења или закачени на свети дрвја).</s><s>Стилизирани крстови се поставени покрај патишта, на гробишта, во близина на куќите и како заветни приноси во црквите.</s><s>Крстовите комбинираат елементи на архитектура, скулптура, ковачка уметност и сликарство.</s><s>Високи од еден до пет метри, тие често содржат цветни или геометриски симболи, мотиви на сонцето, птиците и дрвото на животот; тие понекогаш се украсени со мали статуи.</s><s>За да се замоли за благодат или да се изрази благодарност, крстовите се градат како споменик на мртвите или како знаци на духовна заштита на одредени места.</s><s>И денес се градат крстови за обележување на местата на поранешните населби или фарми, места на смрт од убиство или несреќа, во спомен на починати луѓе или групи луѓе, значајни настани и годишнини, како заштита на патниците и украсување на светите места.</s><s>Ридот на крстовите има голема колекција на парчиња.</s><s>Во етнографскиот регион Џукија крстовите се украсени со венци, цвеќиња, панделки и престилки.</s><s>Во Самогитија статуетките на Дева Марија се облечени и украсени со ѓердани.</s><s>Повеќе од 200 занаетчии во Литванија се активни денес.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Крос-изработка .</s><s>Литвански национален културен центар.</s><s>Литванските крос-креатори ја одржуваат традицијата жива .</s><s>Ројтерс</s>
<s>Монументални крстови
Копаничарство
Национални симболи на Литванија
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332070 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A1%D1%83%D0%B2%D0%BE%D1%95%D0%B8%D0%B4 | Сувоѕид | <s>Сувоѕид или вештина на сувоѕидна градба е дел од народната архитектура, која градбата со камен е базирана без употреба на врзива, односно градење со редење на суво.</s><s>Во Хрватска, тој е составен елемент на секој култивиран пејсаж долг медитеранскиот брег.</s><s>Во потесна смисла се однесува на ѕидање со кршен камен со минимална или никаква обработка, а како поширок поим може да опфати поставување на камени поплочување и покривање, потоа изградба на инженерски конструкции со исечен камен без употреба на врзива.</s><s>Затоа, ставањето на уметноста на ѕидарските конструкции на списокот на нематеријално културно наследство на УНЕСКО е исклучителен чекор кон зачувување на оваа вековна традиција.</s><s>Ова било вклучено на овој список во 2018 година како наследство на Хрватска, Кипар, Франција, Грција, Италија, Словенија, Шпанија и Швајцарија.</s>
<s>Историја
Човекот ја користел уметноста на сувоѕидна градба на јадранско-динарското подрачје на Хрватска од праисторијата до денес.</s><s>Неговата дистрибуција, техничките достигнувања и значењето за заедницата поврзани се со интензитетот на жителите и економските активности, како и со начинот и средствата на преобразување на варовникот во полза на земјоделското производство.</s>
<s>Покрај помалите градби со различна намена, карактеристичен производ на сувоѕидната конструкција е т.н. сувоѕид, кој се јавува во различни форми долж целото подрачје на јадранско-динарскиот карст и го карактеризира неговиот пејзаж.</s>
<s>Денес сувоѕид главно се користи во хортикултурата, додека порано низ историјата имал примена во различни области, на пример, во изградба на куќи и изградба на помошни објекти, хидроградби, оградување на теренот и одбранбени ѕидови, изградбата на патишта и формирање на земјоделските тераси (на пр. во маслинарството и лозарството на стрмни падини).</s>
<s>Денес сувоѕид може да се најде во следните делови на Хрватска:</s>
<s>Речиси на сите острови на Јадранско Море
По должината на брегот: Далматинска Загора, Истра, Лика - тоа се областите каде сувоѕидот имал примарна задача, а тоа било преживувањето, од оскудната земја заградена со сувоѕид.</s><s>Во многу викендички, околу приватни куќи и покрај некатегоризираните патишта, на подрачјата на Хрватска богати со варовник, како на пример и во фонтаната во Зрињевац.</s><s>По должината на бреговите на пороични потоци.</s>
<s>Во хрватското приморје и на островите сувоѕидот се нарекувал - моцира.</s>
<s>Опис на културното добро</s>
<s>Сувоѕид е градба од природен материјал без употреба на сврзувачки материјал.</s><s>Се гради како:</s>
<s>одбранбен ѕид,
ограда на обработливо земјиште или пасишта, од измивање на земјата од порои вода,
заштита на ѕидот во изградбата на бунари,
потпорен ѕид при изградба на патишта.</s>
<s>Сувоѕидот ја има таа особина да пружа засолниште за различни растенија и животни, на пр. гуштери, жаби, пчели и различни инсекти.</s>
<s>Заштита на културното добро
Техниката на градба на камења без сврзувачи низ историјата била оптимален начин на употреба на вишокот камења во карстните пејзажи, но и начин за заштита на посевите, ширењето на ораниците и поделба на пасиштата по должината на источниот јадрански брег.</s><s>Индустријализацијата и технолошкиот напредок во земјоделството, оваа уметност на обработување на земјата постепено станувало економски бескорисна и неисплатлива.</s><s>Цели пејзажи биле запоставени, а техниката на сувоѕид речиси била заборавена.</s>
<s>Денес, локалните заедници во Хрватска покажуваат интересирање за своето наследство, сувоѕидното наследство, но економската неисплатливост на оваа градежна техника и недостатокот на квалификувани градители претставуваат проблем за зачувување на сувоѕидот.</s>
<s>Благодарение на пофални вредните проекти за заштита на наследството, сувоѕидарството е препознаено како посебна вештина која треба да се сочува од заборав.</s><s>Во таа смисла Министерството за култура на Република Хрватска донела во 2016 година одлука со која умешноста на сувоѕидната градба се прогласува за нематеријално културно добро и се внесува во Регистарот на културно добро и се сврстено во Регистарот на културните добра на Република Хрватска.</s>
<s>Како што стручната комисија на УНЕСКО утврдила дека сувоѕидарството и традиционално и инклузивно и репрезентативно во 2018 година ја ставила оваа дејност на списокот на УНЕСКО за нематеријално културно наследство на светот, како наследство на Хрватска, Кипар, Франција, Грција, Италија, Словенија, Шпанија и Швајцарија.</s>
<s>Сувоѕид по земји</s>
<s>Галерија</s>
<s>Наводи</s>
<s>Литература
Дерања Црнокиќ, А. (2013).</s><s>Појавата на Регистарот на културни добра - историјата и сегашноста на пописот на културното наследство во Хрватска .</s><s>Годишник на заштитата на спомениците на културата на Хрватска, (37/38), 25-38.</s><s>Полковник Ф.</s><s>Рејнсфорд-Ханај, Дри Стоун Волинг, Фабер и Фабер. во 1957 година
Каролин Мареј-Вули и Карл Рајц, Карпести огради на Блуграс, Универзитетско издание на Кентаки. во 1992 година
Здружение за ѕидање со сув камен, Ѕидување со сув камен, техники и традиции. во 2004 година
Луис Кегин и Летиција Николас, Изградба на пиер сече, изданија Eyrolles. во 2008 година
Патрик Мекафи, Ирски камени ѕидови: историја, градба, конзервација, печат на О'Брајан. во 2011 година
Construire et restaurer à pierre sèche (ss la dir. de Christian Lassure), L'architecture vernaculaire (CERAV, Париз), tome XX (1996), 129 стр.</s><s>Murs de pierres, murs de vignes (ss la dir. d'Anne-Dominique Zufferey-Périsset), Musée valaisan de la vigne et du vin, 2012, 264 стр.</s>
<s>Надворешни врски
Здружение Драгодид
Андро Нигоевиќ: Сувоѕид - камен споменик, Хрватска католичка мрежа
Нематеријални добра регистрирани на Репрезентативниот список на УНЕСКО за нематеријално културно наследство на човештвото
Список на УНЕСКО на нематеријално културно наследство во Хрватска</s>
<s>Народно градителство
Нематеријално културно наследство
Градежен камен</s>
|
1332071 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A2%D1%83%D1%80%D1%81%D0%BA%D0%B8%20%D1%85%D0%B8%D0%BA%D0%B0%D1%98%D0%B5 | Турски хикаје | <s>Турски хикаје (, ) - наративен жанр, кој бил мешавина од проза и поезија.</s><s>Проза, доминантниот дел бил раскажан од ашик и бил прошаран со песни испеани од истиот уметник во придружба на саз.</s>
<s>Хикаје бил арапски збор што значел „приказна“.</s><s>На современиот турски овој збор се однесува на приказните за ашиците и може да се преведе како „народна романса“.</s><s>Хикаје се врти околу љубовните подвизи на ашик.</s><s>Одвојувањето на ашикот од неговиот љубовен интерес во текот на главниот наратив не бил резултат на плашливоста или суровата волја на неговата сакана, туку повеќе од надворешни околности како што биле мешаните родители и ривали.</s><s>Хикаје бил сличен на поопштиот жанр познат во Средна Азија како дастан.</s><s>Навистина, во азербејџанскиот јазик зборот „дастан“ бил буквално еквивалентен на хикаје.</s>
<s>Морфологија на хикаје
Амелија Галагер, заснована на делата на Илхан Башгоз ја резимирала морфологијата на хикаје како следново: Хикаје започнува со раѓањето на ашикот и завршува со неговиот брак.</s><s>За да се утврди почетната ситуација на ашикот, неговото семејство било опишано во дадено време и место.</s><s>Последователно, се манифестирала криза, обично недостаток на дете, што се решава кога ќе се роди детето.</s><s>Ашикот се соочил со клучна криза во наративот за време на адолесценцијата.</s><s>Кога се заљубил, ашикот добил божествен дар - способноста да ја изрази својата љубов во поетска песна.</s><s>Во контекст на изведбата, сазот цело време го придружувал ашикот.</s><s>Централната криза во наративот произлегла од одвојувањето на ашикот од неговата сакана.</s><s>Низа пречки и авантури го опфаќале остатокот од хикаје, додека ашикот се обидувал повторно да се соединил со својата сакана.</s><s>За време на искушенија и бујни времиња, ашикот се вртел кон поетска песна за да ја изрази својата воодушевеност, очај и вознемиреност.</s>
<s>Познати хикаје
Бидејќи уметноста на ашик се засновала на усната традиција, бројот на хикаје можело да биде колку и самите ашики.</s><s>Илхан Башгоз, известувајќи за раскажувањето хикаје во кафулињата во градовите во Азербејџан, забележал дека ашик генерално го менува даденото хикаје во зависност од околностите.</s><s>Затоа, хикаје еволуирале со текот на времето, а рафинирана верзија на најпознатите преживеала до нашево време.</s><s>Илхан Башгоз наведувала 26 хикаи кои биле популарни во Табриз кон крајот на 1960-тите.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Арапски зборови
Турска музика
Азербејџанска музика</s>
|
1332072 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%91%D0%B0%D1%82%D0%B8%D0%BA | Батик | <s>Батик е древна традиција на рачно обоени памучни и свилени ткаенини со помош на восок.</s><s>Оваа техника потекнува од островот Јава во Индонезија.</s><s>Процедурите за украсување на ткаенини се развиле заедно со развојот на техниките за боење, а батикот е најпознат од нив и претставува еден од најстарите методи за печатење и боење ткаенини.</s><s>Техниката се состои во тоа што одредени области на ткаенината се прекриваат со восок за да се заштити од продирање на бојата, при што основната боја на ткаенината останува во покриените области, додека незаштитените делови се бојадисуваат.</s>
<s>Ткаенините изработени со батик техника и денес ги пробиваат сите сегменти на индонезискиот живот - од корицата за лулката на новороденчето до погребниот превез кој се користи за обвиткување на покојникот.</s><s>Во 2009 г Индонезискиот батик бил вклучен во листата на УНЕСКО за нематеријално културно наследство на човештвото, но истата година, програмата за обука на млади луѓе и зачувување на техниката батик во Индонезија исто така била вклучена во таа листа.</s>
<s>Етимологија
Зборот батик ( јав. доаѓа од јаванскиот јазик.</s><s>Доаѓа од терминот амбатик ( јав. ), формиран од зборот амба, што значи „широк“ или „голем“ и зборот тик или нитик, што значи „точка“ или „до точка“.</s><s>Исто така, на јавански зборот „батикан“ ( јав. ) значи „цртање“ или „пишување“.</s>
<s>Зборот „батик“ првпат е забележан на англиски јазик во Енциклопедија Британика во 1880 година.</s>
<s>Историја
Батик е еден од најстарите методи за печатење и сликање ткаенини.</s><s>Археолозите не се согласуваат целосно за потеклото на оваа древна техника.</s><s>Додека некои тврдат дека можел да биде увезен од Индија или Шри Ланка во текот на 6 или 7 век. век, други веруваат дека индонезискиот батик е оригинална традиција, оваа традиција се одгледува и во неколку региони во Индонезија кои не биле директно под влијание на хиндуизмот.</s>
<s>Врз основа на пронајдените записи, Сунданците (втората по големина етничка група во Индонезија) знаеле за Батик уште во 12 век.</s><s>Во древен сундски ракопис, напишан во 1518 година, е забележано дека Сунданците правеле батик како дел од сундската култура.</s><s>Во текстот дури се забележани повеќе мотиви врз основа на кои започнува процесот на создавање батик.</s><s>Според некои археолози, одредени мотиви насликани со батик техника биле веќе познати во 12 век во јужните делови на Јава.</s><s>Истите извори укажуваат дека овие деликатни мотиви можат да се изведат само со помош на специјална алатка за нанесување восок, тјантинг, кој бил измислен во Јава токму во овој период.</s><s>Во скулптурите на источна Јава од 13 век, на облеката може да се видат врежани детали од сложени цветни мотиви слични на оние што сè уште се наоѓаат во индонезискиот батик, што сугерира дека сложените модели на батик ткаенина постоеле во Јава уште пред 13 век.</s><s>На крајот на 13 век, батик ткаенина од Јава беше извезена на островите Каримата, во Тајланд, дури и во Мосул.</s><s>Секое кралско семејство имало свои уникатни модели, додека населението во крајбрежните области развило мноштво мотиви под влијание на доселениците од Кина, како и на холандските, арапските и индиските трговци.</s>
<s>Во Европа, техниката батик за прв пат била опишана во книгата „Историја на Јава“, објавена во Лондон во 1817 година.</s><s>Холандски трговец донираше на етнографскиот музеј во Ротердам примероци што ги собрал за време на патувањето во Индонезија, а денес најголемата колекција на индонезиски батик во Холандија се чува во Тропскиот музеј во Амстердам.</s><s>Холандските и кинеските колонисти биле активни во развојот на батикот, особено на крајбрежниот батик, во доцната колонијална ера.</s><s>Тие воведоа нови мотиви како и употреба на бакарни плочи за масовно производство на печатени принтови.</s><s>На Светската изложба во Париз во 1900 г. Индонезискиот батик ја импресионираше јавноста и уметниците.</s>
<s>Јаванскиот батик дошол во субсахарска Африка во 19 век. век донесени од холандски и англиски трговци.</s><s>Локалните производители таму го адаптирале јаванскиот батик, правејќи поголеми мотиви со подебели линии и повеќе бои.</s><s>Во Африка, оваа техника првично ја практикувале членовите на племето Јоруба од Нигерија и племињата Сонинка и Волоф од Сенегал.</s><s>Меѓутоа, кога се прави африканската верзија на батик, наместо восок се користи скроб од маниока, оризова паста или кал.</s>
<s>Во 1920-тите Во 19 век, јаванските производители на батик кои мигрирале на Малајскиот полуостров ја донеле техниката на користење восочни и бакарни плочи во тие делови на светот.</s>
<s>Во 1970-тите, батикот бил воведен во Австралија, каде што домородните уметници го развиле како свој занает.</s>
<s>Техники
Уметноста на правење батик е најразвиена во Јава и таму сè уште се прават некои од најдобрите и најквалитетните батик во светот.</s><s>Во Јава, сите материјали потребни за оваа постапка се лесно достапни - памук, пчелин восок и растенија од кои се прават различни растителни бои.</s>
<s>Одредени делови од ткаенината се покриени со восок за да се задржи основната боја на ткаенината, т.е. ги заштитуваше од навлегување на бојата за време на процесот на боење.</s><s>Најпознатите начини на нанесување восок, кои се во употреба и денес, се со помош на тјантирање или со метални калапи на кои има врежани мотиви.</s>
<s>Традиционалните бои во централниот дел на Јава, кои се актуелни и денес, се кафените и индиго.</s><s>Мајсторите на Батик цртаат мотиви на ткаенината користејќи точки и линии од врел восок, што им овозможува селективно да обојат одредени делови од ткаенината, а не покриени со восок, со натопување во една боја.</s><s>Доколку е потребно да се користат повеќе бои, восокот се отстранува со врела вода и постапката се повторува.</s>
<s>Примери на облека и ткаенини шарени со батик техника се присутни во многу делови на Африка, но оваа речиси сликарска вештина е најразвиена во Нигерија.</s><s>Народот Јоруба и денес прави прекрасна облека, користејќи два традиционални методи за постигнување заштита:</s>
<s>боење и формирање на шари со врзување и ватирање (adire eleso),
т.е со премачкување т.е со нанесување на заштитен слој (adire eleko).</s>
<s>Бесплатното цртање на традиционални дизајни било направено со користење на разни алатки како пенкало, тенки стапчиња, коски или шилести дрвени или метални предмети.</s>
<s>Тјантинг
Тинтираното или восочното пенкало се состои од два дела - резервоар за восок и метална цевка за цртање мотиви.</s><s>Резервоарот за восок е во форма на бакарен цилиндар или топка, со отвор за истурање на восокот во средината, кој е поврзан со рачка од бамбус или дрво.</s><s>Резервоарот за тјантирање се потопува во врел восок, а потоа со тој восок на ткаенината се црта шема, така што восокот од металниот резервоар поминува низ тесна цевка.</s><s>Доколку се работи за ткаенини со поголема дебелина, се применува трасирање со восок од двете страни на ткаенината, која претходно била растегната на рамката.</s>
<s>Печатење со помош на калапи
Печатењето на калапот се врши на ткаенина поставена покрај масата, така што украсот постојано се повторува.</s><s>Бакарниот калап кој го дефинира мотивот, односно целата што ќе се повтори, се потопува во сад со врел восок и потоа се печати на ткаенината.</s>
<s>Батик во Индонезија</s>
<s>Батик и денес е дел од секојдневниот живот во Индонезија.</s><s>Во деловните и академските кругови редовно се носи облека со секојдневен дизајн, додека за посебни пригоди, како облека за свадби, породување, одење во театар и слично, се користат специјални симболи.</s><s>Облеката дури игра централна улога во одредени ритуали, како што е церемонијалното фрлање на кралскиот батик во вулкан.</s>
<s>Широката разновидност на мотиви рефлектира различни влијанија, од арапска калиграфија, европски цветни букети и кинески феникси до јапонски цветови од цреши и индиски или персиски пауни.</s><s>Вештината често се пренесува низ генерации во семејствата и е тесно поврзана со културниот идентитет на индонезискиот народ преку симболичните значења на боите и дизајните, како одраз на нивната креативност и духовност.</s>
<s>Заштита на културното наследство
Поради намалениот интерес на помладите генерации за батик во Индонезија, започна програма за образование и обука за ученици од основните, средните, високите и стручните училишта и политехниката за да се зачува оваа традиционална техника.</s><s>Програмата беше лансирана во соработка со музејот Батик во Пекалонган.</s><s>Главната цел на програмата е да се зголеми свеста за индонезискиот батик како културно наследство и неговата благодарност кај помладата генерација, вклучувајќи ја историјата, културните вредности и традиционалните вештини.</s><s>Законот овозможува вклучување на батичката култура во наставните програми како „локална содржина“ во области кои имаат богато батичко културно наследство, како што е градот Пекалонган.</s><s>Музејот Батик ја започнал оваа програма во 2005 година. во тесна соработка со градските власти, и продолжува да се шири во соседните области.</s>
<s>Во 2009 г Индонезискиот батик е вклучен во листата на УНЕСКО за нематеријално културно наследство на човештвото, и воедно, програмата за заштита на ова културно наследство е вклучена во листата како посебен елемент.</s>
<s>Батик во другите делови на светот
Во Европа, техниката батик денес е доминантно застапена во дизајнот на амбиенталниот текстил, додека во Азија и Африка сè уште е една од примарните активности.</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Античка индонезиска техника, Батик</s>
<s>Наводи</s>
<s>Народна култура
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332073 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A5%D1%80%D0%B0%D0%BC%20%D0%A1%D0%B0%D0%B4%D0%B0 | Храм Сада | <s>Сада Џинџа (佐太神社) — шинтоистички храм во Мацуе, префектура Шимане, Јапонија.</s><s>Северните, средните и јужните сали градени во стилот на Тајша-ѕукури од 1807 година биле важни културни знаменитости.</s>
<s>Сада Шин Но, ритуалните танци за прочистување што се изведувале секоја година на 24 и 25 септември, биле прогласени за важна нематеријална народна културна сопственост.</s><s>Во 2011 година Сада Шин Но бил впишан на Репрезентативниот список на УНЕСКО за нематеријално културно наследство на човештвото.</s>
<s>Поврзано</s>
<s>Изумо-тајша</s>
<s>Наводи</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>Sada Jinja homepage</s>
<s>Шинтоизам
Координати на Википодатоците
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332074 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%BB%D0%B0%D0%BF%D0%B0 | Клапа | <s>Клапа - музичка форма на традиционално а капела пеење со потекло од Далмација, Хрватска.</s><s>Зборот клапа се преведувал како „група пријатели“ и ги следел своите корени до црковното пеење на приморскиот брег.</s><s>Мотивите општо ја славеле љубовта, виното (грозјето), земјата (татковината) и морето.</s><s>Главни елементи на музиката биле хармонијата и мелодијата, при што ритамот многу ретко бил многу важен.</s><s>Во 2012 година клапа била впишана во нематеријалното културно наследство на човештвото на УНЕСКО.</s>
<s>Опис
Групата клапа се состоела од прв тенор, втор тенор, баритон и бас.</s><s>Можно било да се удвојат сите гласови освен првиот тенор.</s><s>Обично бил составен од десетина машки пејачи.</s><s>Во последно време, женските вокални групи биле доста популарни, но генерално машките и женските групи не се мешале.</s>
<s>Иако клапа била музика капела, понекогаш било можно да се додадат нежна гитара и мандолина (инструмент сличен по изглед и звук на тамбурците).</s><s>Клапа можела да биде придружена и со клавијатури со синтисајзер, кои обично симулирале ударни инструменти.</s>
<s>Современо</s>
<s>Традицијата на клапа била сè уште многу жива, со компонирани нови песни и одржани фестивали.</s><s>Фестивалот на далмацискиот Клапас во Омиш бил најпознат музички фестивал и имал долга традиција во клапа музиката.</s><s>Една од најуспешните групи таму во последно време е Клапа Шуфит, која победила на фестивалот три години по ред 2006-2008 година.</s><s>Многу млади луѓе од Далмација ја ценеле клапата и редовно ја пееле кога излегувале на јадење или пиење.</s><s>Не било невообичаено да се слушнело аматерска клапа како пеела по улиците во вечерните часови над храна и вино.</s>
<s>Во 2013 година, Хрватска избрала група клапа да ја претставувала земјата на Изборот за песна на Евровизија 2013 година.</s><s>Групата клапа се викала Клапа с Мора, од шест изведувачи избрани од маестро Мојмир Чачија од пет постоечки клапа групи, поточно двајца од Кампанел и по еден од Сињ, Цриквеница, Шибеник и Грделин.</s>
<s>Поврзано</s>
<s>А капела</s>
<s>Наводи</s>
<s>Хрватска музика
Нематеријално културно наследство</s>
|
1332075 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%A4%D0%B5%D1%81%D1%82%D0%B8%D0%B2%D0%B0%D0%BB%20%D0%93%D0%B8%D0%BE%D0%BD%D0%B3 | Фестивал Гионг | <s>Фестивал во Гионг () — традиционален фестивал кој се слави секоја година во многу делови на Ханој во чест на митскиот херој, Тан Гионг, кој е заслужен за одбраната на земјата од странски непријатели.</s><s>Со доваѓањето овде ,туристите можат многу да научат за културата и историјата на Виетнам.</s><s>Фестивалот беше наведен на списокот на нематеријално културно наследство на УНЕСКО.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Виетнамска култура
Нематеријално културно наследство
Фестивали во Виетнам</s>
|
1332076 | https://mk.wikipedia.org/wiki/%D0%9A%D0%B0%D1%80%D0%BD%D0%B5%D0%B2%D0%B0%D0%BB%20%D0%B2%D0%BE%20%D0%91%D0%B5%D0%BD%D1%88 | Карневал во Бенш | <s>Карневалот во Бенш () е годишен фестивал кој се одржува во Бенш, Ено, Белгија, во недела, понеделник и вторник пред пепелната среда.</s>
<s>Историјата на карневалот датира приближно од 14 век, и денес е еден од најпознатите од неколкуте што се одржуваат истовремено во Валонија, Белгија.</s><s>Изведувачите носат костими во националните бои, црвена, црна и жолта.</s><s>За време на парадата фрлаат портокали кон толпата.</s>
<s>Од 2003 година, настанот е признат како ремек-дело на усното и нематеријалното наследство на човештвото од страна на УНЕСКО, и исто така е наведено како нематеријално наследство на француската заедница во Белгија.</s>
<s>Првите пишани записи за карневалот во Бенш датираат од 1394 година, а тогашните свечености одговараат на почетокот на Великиот пост (40-те дена помеѓу среда и Велигден).</s>
<s>Носењето маска било забрането за време на режимот на Наполеон, па некои од најважните учесници на карневалот денес, се појавиле за првпат во текстовите во 1795 година како маскирани ликови кои се бунтувале.</s>
<s>Прослави
Настаните поврзани со карневалот започнуваат до седум недели пред примарните прослави.</s><s>Уличните изведби и јавните прикази традиционално се случувале во неделите што се приближуваат до средата пред Велигден, кои се состојат од пропишани музички дела, танцување и марширање.</s><s>Голем број жители на Бенш ја поминувале неделата во костими.</s>
<s>Жил
Централниот дел на постапките на карневалот се изведувачи слични на кловнови познати како Жил.</s><s>Појавувајќи се, во најголем дел, на Велики вторник (или Марди Гра), Жиловите се карактеризираат со нивниот живописен фустан, восочни маски и дрвени обувки.</s><s>Имаат бројка до 1.000 во секое време, се на возраст од 3 до 60 години и вообичаено се мажи.</s><s>Честа да се биде Жил на карневалот е нешто кон што се стремат локалните луѓе.</s>
<s>Од зори на утрото на последниот ден на карневалот, Жил се појавувал во центарот на Бенш, за да танцува на звукот на тапаните и да ги избрка злите духови со стапови.</s><s>Подоцна во текот на денот, тие носеле големи капи украсени со пердуви од ној, чие изнајмување може да чини повеќе од 300 американски долари, и маршираат низ градот со корпи со портокали.</s><s>Овие портокали се фрлаат на,а понекогаш и на членовите на толпата собрани да ја гледаат поворката.</s><s>Енергичноста и долговечноста на настанот со фрлање портокали во минатото предизвикаа штета на имотот - некои жители избирале да ги запечатат прозорците за да го спречат тоа.</s><s>Портокалите се сметаат за среќа бидејќи се подарок од Жил и навреда е да се фрлат назад.</s>
<s>Наводи</s>
<s>Библиографија</s>
<s>Надворешни врски</s>
<s>BrusselsLife: Карневалот Бенш
Официјална страница на карневалот во Бенш</s>
<s>Нематеријално културно наследство
Белгиска култура</s>
|
Subsets and Splits